Herwerkte versie van 23/04/2015
Hieronder volgt mijn verhaal zoals ik het thuis steeds heb horen vertellen. Ik pretendeer niet dat het allemaal honderd percent historisch juist is maar het is een verhaal dat even veel waarde heeft als geschiedkundige feiten.
Tijdens de oorlog was de vroegere PTT, post en telefoon, in Geetbets gevestigd in het spoorwegstation. Als je op het perron stond was het rechts een afgescheiden ruimte met loket vanuit de wachtzaal. Gedurende de oorlogsjaren woonden mijn ouders in de woning van het station, die voorzien was voor de stationschef, maar door de oorlogsomstandigheden door mijn ouders bewoond werd. Mijn vader Emiel Guilmet was waarnemend stationschef en mijn moeder, Bertha Bamps, postbediende in het aanpalend postkantoor.
Tijdens die bewuste dag in 1944, 8 april, paaszaterdag. Mijn vader was in het station en mijn moeder aan het loket in de post. Mijn moeder was zwanger van ons Madeleine (° 6/11/1944), toen even voor sluitingstijd van de post een groep (vier) gemaskerde mannen binnenvielen in het postgebouw en al het geld, en waarschijnlijk ook de rantsoenzegels eisten. Buiten op het perron hielden twee gewapende mannen de wacht. De aanwezigen in het gebouw werden gedwongen op de grond te gaan liggen. Terwijl dit alles aan de gang was reed een niet voorziene trein het station binnen, die blijkbaar vol zat met tot aan de tanden gewapende SS'ers. Vanuit de trein werd Albert Lavigne neergeschoten, Isidoor Bamps trok zij pistool en vuurde op de trein waarop ook hij neergeschoten werd. Waarschijnlijk zou hij niet neergeschoten zijn had hij zijn wapen niet getrokkenen was alleen Albert Lavigne doelwit. De twee andere overvallers namen de benen en zonder buit konden zij ontkomen. Er werd niet op hun geschoten. Dit alles doet veronderstellen, geen waarheid maar de mening van mijn ouders, dat de hele operatie opgezet spel was met de enige bedoeling, van wie dan ook, wit of zwart, om Albert Lavigne te liquideren. Had Isidoor Bamps zijn wapen niet getrokken en zijn armen omhoog gestoken was hij waarschijnlijk niet neergeschoten. Dit vermoeden wordt gesterkt door het het verhaal in de grafrede van zijn medeverzetstrijders, namelijk dat Albert Lavigne buiten levensgevaar in het ziekenhuis in Diest lag en zou gestorven zijn omdat hij opgestaan was om zijn stervende vriend Isidoor Bamps te troosten. Laat mij toe dit nogal onwaarschijnlijk te vinden en retoriek van het verzet was. We zullen het nooit weten wat daar in het ziekenhuis in Diest gebeurd is.
Mijn ouders waren behoorlijk geschokt en van de kaart. Van de schrik overnachtten zij na de overval niet meer in het stationsgebouw, maar bij mijn grootouders in de Overbeekstraat. Dan namen zij elke avond al het geld van de post mee zonder nog een nacht rustig te slapen. Gelukkig was het einde van de oorlog in zicht en zijn er geen gevolgen geweest, geen represailles van de bezetter of wraakacties van de verzetstrijders.
Voor mij ouders die politiek niet geëngageerd waren, was het duidelijk een overval van het verzet, die dringend geld nodig hadden voor het eindoffensief en verlinkt werden. De vraag is door wie en hoe. Waarom moest Albert Lavigne uit de weg geruimd worden ?
Er blijven meer vragen dan er antwoorden zijn.
Michel Guilmet, 18 september 2008.
...
|
Ik ben Guilmet Michel
