In mei 1968 was ik éénentwintig jaar. Wie had toen ooit durven denken dat ik, zonder protest, de regeltjes zou volgen die mij tot in het absurde worden voorhouden hoe ik mij moet gedragen en waar ik absoluut niet van begrijp waarop ze steunen. Een wijze leraar statistiek zei ooit tegen mij dat je met statistieken alles kan bewijzen en cijfers kan interpreteren volgens recept. Je kan alles bewijzen als je er maar cijfers opplakt. 87 doden in de woonzorgcentra, wat zegt dat? In Vlaanderen steekt men elke 70 plusser die een beetje gezondsheidsproblemen krijgt en waarvan "men" beslist dat het te "gevaarlijk" is hem in zijn vertrouwde habitat te laten in een woonzorgcentrum. De gemiddelde overlevingsduur in een woonzorgcentrum is 2 jaar, er verblijven "'k weet nie hoeveel" in die centra en dus kan 87 héél, héél veel of net heel weinig zijn. Het aantal verkeersdoden van voor 13/4/20 zijn ongeveer gelijk aan het overlijdens wegens corona.

Zo kan ik nog even doorgaan ! Elk protest wordt weggewuifd met de dooddoener "de volksgezondheid gaat voor". Er is niemand die zelfs aarzelend tegensputtert, je moet solidair zijn, in de handen klappen en als gedresseerde aapjes om acht uur naar buiten gaan, witte lakens ophangen, beertjes verstoppen en onnozel doen. Het heldengedoe smoort elk protest in de kiem.