Sent: Tuesday, November 13, 2007 2:13 PM
Subject: Open brief van Bart aan zijn familie.
Dag allemaal,
Ik hoop dat alles goed gaat met jullie in Belgie, zowel met je familie en
je vrienden. Voor de meeste is het heel lang geleden dat jullie iets van
mij gehoord hebben, dat is ook de hoofdreden van deze brief, om mijn hart
bloot te leggen en te vertellen hoe het nu met gaat. Jullie zijn mijn
familie en jullie verdienen dat, zeker na al die jaren dat ik jullie in
de steek heb gelaten. Het is NIET mijn bedoeling om mijn recent
teruggevonden geloof aan jullie op te dringen mocht dat zo klinken, dit
is immers zeer emotioneel voor mij (positief hoor) en nou ja, het is
alweer lang geleden dat ik Nederlands heb geschreven dus vraag ik wat
flexibiliteit terwijl jullie deze email lezen. Hoewel het hier financieel
niet goed gaat, voel ik me super goed. Enkel omdat ik m'n geloof heb
teruggevonden en heb gerealiseerd dat geloof bergen verplaatst.
De laatste jaren probeerde ik overheen de depressie toch te leven en door
te gaan, maar het laaste half jaar was ik echt verloren, compleet.
Depressief sloot ik me op in mijn kamer, zocht vluchten in zeer
gevaarlijke dingen, alcochol, etc... Verloor mezelf in alternatieve
realiteiten en de gigantische nalatigheid dat dat teweegbracht heeft
ervoor gezorgd dat ik me bevind in de situatie waarin ik nu zit. Door
mijn negatief gedrag trok ik ook steeds de verkeerde mensen aan, die me
dan op hun beurt steeds kwaad deden. In mijn onbegrip kon ik niet
verstaan waarom deze mensen me zoveel zaken aandeden terwijl ik enkel
trachtte goed te doen. Nu begrijp ik dat mijn "manier", de vorm waarin ik
goed probeerde te doen, verkeerd was. Ook mijn intenties waren niet
altijd oprecht. En dan is dat het resultaat.
Mijn pa was me de laatste maanden financieel al aan het helpen en heeft
me ook altijd op alle andere gebieden proberen te steunen, en ik zag het
maar niet in. De schaamte die ik hierdoor voel papa kan ik niet beginnen
te omschrijven en uit mijn hart vraag ik je duizend maal vergiffenis voor
mijn schaamteloze nalatigheid en zorgeloosheid.. Maar ik heb geen schrik
meer om jullie de waarheid te vertellen, het is de enige manier dat ik
echt vrij zal zijn.
De weg van minste resistentie en de verleidingen die de duivel je in je
oren fluisterd zijn nu eenmaal veel makkelijker te volgen dan de juiste
weg met overtuiging te blijven volgen. En hij kan er wat van, geloof me!
Hij praat tegen jou alsof het de woorden van de Heer zijn want ook satan
kent de bijbel van binnen en van buiten, beter dan de mens. Hij gebruikt
het als zijn wapen om de woorden van de Heer te verdraaien en zo verwarde
hij me en verblind hij me zoals geen ander... zonder dat ik het wist
verloor ik bijna mijn ziel vol;ledig en maakte ik niet alleen mezelf
kapot maar ook de mensen om mij heen, vrienden en familie, en zoveel
mensen die in het verleden me graag hebben gezien en probeerden te
helpen.
Daarom vraag ik aan een ieder van jullie, mijn familie om me mij te
vergeven dat ik julie zo heb behandeld en dat ik geen contact heb
gehouden. Lieve familie, het spijt me zo. Tot duizend maal toe.
Ik liep steeds weg van alles dat mij lief is omdat het eenmaal
makkelijker is dan de realiteit onder ogen te komen en
verantwoordelijkheid op te nemen zoals het hoort. Toen ik jonger was had
ik schrik om niet aanvaard te worden zoals ik ben door jullie, stom he?!
Want jullie zijn immers familie en jullie liefde is onvoorwaardelijk.
Maar ik weet nu dat ik deze nalatigheden betalen moet tot vele malen toe
en ik aanvaard de straf die Hij voor mij voorziet zonder schroom, zonder
vrees en zonder me vragen te stellen. Ik weet immers als dit achter de
rug is dat de beloningen nog veel groter zullen zijn.
Nu, twee weken geleden leerde ik een jonge gast van amper 20 kennen via
het internet. We ontmoetten elkaar en hij was eerder op zoek naar een
plaats in de hoofdstad om te wonen zodat hij aan de universiteit kan gaan
studeren - dan dat hij eigenlijk een relatie aan het zoeken was... Ik zag
hoe die jongen de rust zelf was, er komt geen negatief woord uit, de
mensen behandelen hem met vol respect en dragen hem op handen, kortom
iemand die ECHT en oprecht is. Ik kon maar niet snappen hoe een jonge
gast van 20 zonder een cent en met het moeilijke leven van hier, toch zo
gelukkig en eenvoudigkon zijn - en ik maar "afzien" terwijl er geld
is/was en ik alle andere materiele zaken heb waarmee ik dacht gelukkig te
moeten zijn.
Op een avond zag ik hem in zijn kamer op het balkon lezen in de Bijbel,
en dacht van "Yeah right, dat zal het wel niet zijn...." Hij ging dat
weekend terug naar zijn dorp om zijn familie te bezoeken en ik vond een
blauw roman-achtig boekje op z'n tas dat hij hier had gelaten (bewust of
niet?). Vertaald heet het "Er is oorlog en het slagveld is je brein" min
of meer... Dacht ik van, interessant, want op eerste zicht leek het niks
met geloof te maken te hebben. Toen ik het boekje begon te lezen bleken
het losse passages uit de Bijbel te zijn en aan de hand daarvan probeert
de auteur uit te leggen wat ik nu zelf aan het ontdekken ben. (Joyce
Meyer -- El Campo de Batalla de la Mente) Zo is het voor mij allemaal
beginnen veranderen, nog maar zeer recent.
Voorheen liep ik met mijn schouders opgespannen over straat, en schermde
ik me af voor alles en iedereen die ook maar dichtbij wou komen. Die last
is van mijn schouders af en ik voel dat ik zelfs fysiek aan het
veranderen ben, me een miljoen keer beter voel ook op mentaal gebied. De
glimlach die ik nu heb als ik over straat loop kan ik zelfs niet
wegsteken, ook al probeer ik het. Nu moet ik mijn tanden wel drie keer
per dag poetsen (grapje)! Ik zie dingen die ik voorheen nooit gezien heb,
een vlindertje, de onschuld en de lach van kinderen, de pracht van dit
eiland en ik realiseer me hoeveel ik van deze mensen hou hoewel de nood
veel van hen aanzet tot delinquentie. Hoe kan ik nu nog mijn Redder
verloochenen na al het moois dat Hij me toont en het geluk dat ik nu
voel?! Nooit meer opnieuw, als Hij het me toelaat.
In eerste instantie altijd dankzij Hem, dankzij dit land en hun vele
gelovigen, en ten slotte dankzij een fantastische jongeman van 20
(William) ben ik op weg om een compleet andere persoon te worden. En net
DAT wil ik met jullie delen, en met de rest van mijn familie en de mensen
die me lief hebben en het goed met me voorhebben. Hopelijk is het hier
nog te redden hier want de achterstal is groot allemaal door mijn eigen
fout, want dat is het tenslotte. Voor hen die niet op de hoogte zijn, tot
juni heeft hier een Belgische kennis gewoond die zou participeren in mijn
project, maar is na 10 maand zonder uitleg en in het midden van de nacht
vertrokken. Ik kan wel zeggen "dit en dat van hem" maar had ik toen al
het geloof en de redenering gekend die ik nu ken, dan had ik
waarschijnlijk al na twee weken ingezien dat hij niet een oprecht persoon
is en had ik direct kunnen ingrijpen, in plaats van na 10 maand. Dus mijn
schuld. Ook verantwoordelijkheid leer ik nu kennen dankzij Hem, en het is
makkelijk om de schuld op een ander te schuiven maar zo werkt het niet.
Een man moet verantwoording nemen in zijn leven en dagelijks werken tot
hij vermoeid in slaap valt, enkel dat zal me nog meer geluk en innerlijke
rust brengen.
Ik ben nu al een paar keer terug naar de Kerk geweest, rechtover mijn
deur, de eerste keer dat ik ging was met het schrik op het lijf en ik was
bijna niet ter Eucharistie geweest. Maar ik deed het toch en toen ik
vooraan bij de vader kwam keek die mij zo speciaal aan, diep in mijn ogen
alsof hij me vanbinnen kon zien. Ik denk dat het de Vader zelf moet
geweest zijn, want zijn blik raakte me zo diep vanbinnen alsof die me
door en door kende. Dat kon geen vreemde zijn! Na het lichaam van Cristus
te mogen hebben ontvangen keerde ik terug achteraan in de kerk, en hoewel
de meeste mensen gezeten waren voor het gebed, bracht Hij me tot mijn
knieeen en zag ik voor het eerst in hoe klein ik ben en hoe groot en goed
Hij is, hoe vol met vergiffenis dat hij me alles vergeeft na alles wat ik
heb gedaan. Zeer nederig wil ik nu door de rest van mijn leven gaan.
Het is niet makkelijk onvoorwaardelijk trachten te geloven en me volledig
over te geven aan onze Schepper vraagt veel inspanning en toewijding....
zeker na 32 jaar van slechte gewoontes, die leer je niet in 1,2,3 af maar
Hij weet nu dat op zijn minst mijn intenties al goed en oprecht zijn. De
beloningen die ik nu mag ontvangen door me aan hem over te geven zijn zo
enorm groot. Die kennis uit Belgie die hier was sprak steeds slecht over
de kerk (rechtover mijn deur) en Dominikanen dat zijn maar zwartzakken en
luierikken. Met grote arrogantie ging hij de straat op en keek steeds
neer op alles en iedereen. Waarom zag ik dan niet in dat zijn intenties
slecht waren, egoistisch, racistisch met bekrompen mentaliteit en een
arrogantie van hier tot in Timboektoe? Wel, dezelfde reden; ik liep blind
als een uil.
Maar niet langer, niet meer, God zij dank!! In deze korte tijd dat ik
mijn geloof terugvond, voel ik iedere dag veranderen. Geloof me, ik zou
het allemaal in een dag willen veranderen, maar zo was ik vroeger steeds.
Ik accepteer nu dat dat niet gaat, want haast en overmoed was onderdeel
van mijn falen. Vandaag, en iedere nieuwe dag dat ik prachtig eiland mag
bewandelen, zie ik weer iets nieuws, mooie dingen, fantastisch prachtige
dingen.... dingen die ik in 32 jaar nooit heb bij stil gestaan. Iedere
dag voel ik nu dat ik vanbinnen wordt gevuld en bevredigd met zo een pure
blijdschap en liefde dat het zelfs te veel is voor een enkele mens, de
positieve emoties zijn zo gigantisch dat de tranen zonder stoppen over
mijn wangen rollen tijdens het schrijven van deze gehele brief. Maar nu
zijn het er van pure blijdschap en emoties en niet meer door een
depressie of zelfmedelijden. Lieve familie, het leven is zo mooi waarom
was ik dan zo zelf-destructief? Dezelfde reden.
Het gebouw dat ik nu precies een jaar mocht kopen, en waarvoor de vorige
Spaanse eigenaar zelf mij een hypothecaire lening (financiering) heeft
gegeven met een lage interestvoet die zelf in Belgie bijna niet te
verkrijgen is, is ook een Godsgeschenk. Een perfectere ligging in de
meest toeristische zone van de eerste stad van de Nieuwe Wereld, vind je
bijna niet. Gelegen tussen de hoofdsraat van de Coloniale Zone (Calle
Conde) en de tweede belangrijkste straat waar zich de ruines van het
eerste hospitaal en de eerste school in de Nieuwe Wereld zich bevinden.
Ik was supergoed begonnen en halfweg gestopt, door dezelfde eerder
vermelde redenen. Ik hoop oprecht dat het nog niet te laat is. Met Zijn
steun en met jullie steun kom ik er misschien nog door en kan ik het
gebouw houden en er iets positiefs mee doen.
Zo heb ik me voorgenomen om behalve de voorziene hotelkamers ook twee
kleine kamertjes voor te behouden voor de werking van de parochie, zonder
daar iets voor te vragen natuurlijk. Bijvoorbeeld voor het centrum van
misbruikte vrouwen hier op de hoek of het centrum tegen
kindermishandeling en sexueel misbruik (toerisme). als deze mensen een
tijdelijk onderkomen nodig hebben. Dit valt perfect te combineren omdat
voor deze kleine kamertjes je niet per se door het hoofdgedeel van het
hotel moet.
Als jullie de mogelijkheid hebben zonder daar ook iets voor te hoeven te
laten of te ontzeggen (want ik vind niet dat ik dat verdien) dan wil ik
jullie vanuit het diepste en oprechtste plaatsje van mijn hart om steun
vragen opdat ik deze droom van een project mag verderzetten en het gebouw
verder kan renoveren om dan open te gaan midden volgend jaar. Het is hier
echt 5 voor 12 en nogmaals voel ik me niet waardig om jullie hulp te
ontvangen, niet eens om hulp te vragen.
Daarom ga ik vanavond terug naar de kerk en voor de ogen van God en de
ogen van al onze overleden familieleden (van wie ik hun namen niet eens
hoef te noemen) zal ik om een beetje van Zijn weisheid vragen om deze
kans ten volle benuttigen om dit project tot een success te brengen en
Zijn kracht om hard te mogen werken zodat ik jullie zeker niet teleur zal
stellen - in tegendeel - en opdat ik met deze kans ook goed werk in Zijn
zou mogen verrichten en al is het maar een paar mensen in dit land een
hand mag lenen en helpen. Zij zullen mijn getuigen zijn van mijn goede
intenties. Oprecht vraag ik dus jullie hulp zonder dat jullie je daarvoor
iets hoeven te ontzeggen, en in de mate van het mogelijke. Zo veel dank,
woorden schieten tekort.
Het staat nu zwart op wit en dit is mijn waarheid die ik met jullie na 32
wil delen. Dit is de waarheid.....
Nogmaals pardon vraag ik voor leed en pijn dat ik mogelijks heb
teweeggebracht.
Ik zie jullie graag en onvoorwaardelijk, al is het nu de eerste keer dat
ik dit kan verwoorden. Maar Hij leerde me ook dat het nooit te laat is
hiervoor.
Vele zonnige (en wisselend regenachtige) groetjes vanuit Santo Domingo,
Dominikaanse Republiek
Bart Callebaut
Calle Hostos 299, Esq. Las Mercedes
Zona Colonial, Distrito Nacional, Santo Domingo
Tel: 1809-333-6226
Email: bart.callebaut@bartc.net
|
I have previously written about the perils of relationships with someone in a poorer countries and how it seems to center, in the end, around the issue of money. Well, during a trip to Santo Domingo, I made a casual acquaintance with a young man from Belgium who was establishing 
Nice piece and comments. My thoughts exactly. I wish I really knew what drove Bart to this end. I met Bart also as a casual aquaintance which turned into a close friendship over 4 months.
He had dreams, great dreams; he could talk for hours on his plans of Hotel Hostos, but if I ever saw a money pit this was it.
As his business (internet hosting) failed he started coming apart at the seams, drank way to much, isolated himself. He literally needed someone to physically intervene at the end and their was no one there to help. Such a shame.
I hope he finds happyness in the next life.
craig poole
I am the father of Bart. Really I am deeply shocked by the way my son leaved his Paradise.
How many he told to me that he was living in his Paradise, the Dominican Republic !
Last Time I saw him it was two years ago when we visit him in Sosua, Dominican Republic. What a shame that I was not there ….. I regret Bart I was not there ….
I loved Bart very much. It’s a great loss for me and my other son. I hope he will find peace now.
I forgive you my son. We will met us later ….
I like to know you “El Visitador”. Who are you ?
Freddy Callebaut
hematologist says : I absolutely agree with this !
To Craig and Freddy, I sent you both emails to the addresses that you guys left here. If those are not the correct emails, please leave a comment here again with the correct ones. Thanks.