Het is merkwaardig hoe weinig nieuws er in de meestal bevriende media uitlekte over de fractiedag van de SP.a eergisteren in Sint-Laureins. Na de rechtstreeks aanval van het duo Vanvelthoven/Bonte in Knack, was er gesuggereerd dat partijvoorzitter Tobback Jr wel eens zijn ontslag zou kunnen gegeven hebben na de zoveelste nederlaag van de SP.a die op 25 mei het slechtste verkiezingsresultaat ooit haalde. De partij houdt in principe pas volgend jaar nieuwe voorzittersverkiezingen en zou het daarbij houden. Er komt wel een ‘vernieuwingsoperatie’ ergens in het najaar, waarop e.e.a. misschien zal worden bijgesteld.
Over die fractiedag zijn er twee opmerkelijke zaken te vertellen, die we weer niet bij onze media moeten gaan zoeken. In de eerste plaats is het woord Vlaanderen weer zo goed als niet te vinden in welke uitleg men er ook over geeft. Zolang de Vlaamse socialisten niet bereid zijn voluit te gaan voor hun eigen Vlaamse regio, moeten ze er niet op hopen ooit terug belangrijk te worden. Wie jong, links én belgicist is, stemt tegenwoordig voor Groen, zeker niet voor de SP.a.
Een tweede zaak is, dat over het hele huidige socialistische gedachtengoed in Vlaanderen de schaduw van Vande Lanotte blijft hangen. Men heeft nog altijd niet begrepen dat deze man misschien wel een uitgekookte ideoloog is die het zeer goed kan uitleggen, maar die door de massa niet meer geloofd wordt en eerder bekeken wordt als een maffiose godfather voor wie men, zeker in de regio Oostende, beter uitkijkt als men zelf wat ambitie heeft. Deckerken kan erover meepraten. Vande Lala heeft zopas nog zijn partijgenoten voorgehouden hoe ze campagne moeten voeren*. Juist hij die in de verkiezingen van 2007 een blamage van formaat opliep, toen hij de strijd aanbond met Leterme en Verhofstadt. De eerste haalde 800.000 stemmen, de tweede 600.000 en Vande Lala amper 32.684. Hij is toen afgetreden als partijvoorzitter, maar niet zonder eerst zelf zijn opvolger aan te duiden. Dat werd Caroline Gennez en die bakte er helemaal niets van, in zoverre dat Tobback Sr haar op een gegeven ogenblik zelfs, nota bene: vóór de camera’s, ‘dom en lomp tegelijk’ noemde. Dat Gennez, die moest aftreden, dan werd opgevolgd door Tobback Jr, was weer zoiets dat vragen opriep. Tobbackske gunde haar daarna zelfs geen ministerpost meer, waarna Carolientje voor vier jaar in de anonimiteit van het parlement verdween tot ze net vóór deze laatste verkiezingen weer opdook als lijsttrekker in Antwerpen. Dat zijn zaken die gebeuren, maar het zou dom zijn te denken dat de kiezers dit niet snappen. Zoals het even dom zou zijn als straks Tobback Jr zou aftreden en opgevolgd worden door John Crombez, zoals nu in de wandelgangen verteld wordt. Wat is er mis met die Crombez? Ogenschijnlijk niets, maar hij is wel de volgende poulain van de ‘keizer van Oostende’. Als de geschiedenis zich blijft herhalen – wat dikwijls het geval is – dan wordt het weer niks.
* Vande Lala was tijdens de verkiezingscampagne, samen met John Crombez, van huis tot huis gegaan en had in West-Vlaanderen zowat de minst slechte uitslag voor de partij behaald. Dat laatste was een verrassing na de affaires van Electrawinds, Groenkracht en de zo goed als lege Thalystrein van Oostende naar Brussel die jaarlijks miljoenen verlies lijdt…
Na het ontslag van Bart De Wever als informateur, maar met diens uitspraak dat ‘het verhaal nog niet ten einde’ is, zit de federale regeringsvorming muurvast. Als we er van uitgaan dat er geen regering komt waarin zowel N-VA als de PS zullen zitten, blijven er in feite nog twee opties over: de tripartite die feitelijk al even moeilijk te herhalen valt o.w.v. de animositeit tussen PS en MR én een centrumrechtse regering met aan francofone kant alleen het MR, maar aan Vlaamse kant CD&V, N-VA en Open VLD. Als die optie ter sprake komt, valt steeds te horen dat die laatste partij alleen mee zou spelen als ze ook in de Vlaamse regering kan inbreken, iets wat CD&V dan weer niet wil. Dat laatste is iets wat ik betwijfel. Als de Vlaamse liberalen straks voor de keuze worden gesteld alleen mee te doen op het federale niveau (zoals ze ook onder Di Rupo deden) of anders nergens bij te zijn, zie ik ze zomaar niet afhaken. Om dezelfde reden sluit ook het MR niets uit: ofwel er bij zijn, desnoods als enige francofone partij, ofwel noppes. Die keuze is niet moeilijk te maken. In elk geval is de kans op een 451 bis (of erger) niet onmogelijk, zeker als men weet dat de taak van de volgende federale regering geen lachertje zal worden.
Als men de Europese afspraken wil naleven, zou België in 2017 een begrotingsoverschot moeten hebben van 0,75% van het bbp. Bij ongewijzigd beleid (bv via een tripartite) zal dit land dan nog aankijken tegen een begrotingstekort van 2,2%, een verschil dus van 3% wat in gewone mensentaal komt op zo’n 13 miljard euro. Daarbij zijn dan niet eens de 1,9 miljard meegerekend die de begroting van 2014 te kort heeft. Om dat probleem op te lossen zonder extra besparingen of taksen, zouden er elk jaar 125.000 vacatures moeten worden ingevuld op de arbeidsmarkt. Het Planbureau berekent de huidige toename van jobs op 32.000 en die zijn dan nog hoofdzakelijk in de diensten en de gezondheidszorg
Het kan trouwens nog erger. Als men bv de huidige Belgische werkzaamheidsgraad op 7 jaar tijd van 67 naar 73% wil brengen, zou men voor die periode 420.000 nieuwe jobs moeten creëren en de bruto loonkosten met ± 15% moeten verlagen. Een gemiddeld uurloon in de Belgische industrie bedraagt 40 euro, t.o.v. slechts 32 in Nederland en Duitsland en 35 in Frankrijk. Zoals geweten wordt die werkzaamheidsgraad ook naar beneden gehaald door onze allochtonen, die maar een kleine 40% bedraagt, een getal dat men in onze media niet tegenkomt.
Kortom, een nieuwe federale Belgische regering is zo goed als niet te verwezenlijken via de geijkte kanalen. De kans dat het tenslotte toch zal moeten gebeuren via de deelregeringen, zoals door de N-VA al eens voorgesteld (maar niet in de voorstel van informateur De Wever), blijft levensgroot. Als dat gebeurt, zitten ze in de startpositie voor een confederatie, met dank aan de PS en het CDH partijtje (achtste partij met 9 zetels, 2 twee minder dan de N-VA in Antwerpen alleen), die het spel op de wagen hebben gezet door hun voorakkoord over de Brusselse en Waalse deelregeringen en die daarmee het tegenovergestelde bereikt hebben van wat ze eerder zinnens waren te doen. Het kan verkeren, wist Brederode al.
Dat de vorming van een centrumrechtse federale regering met de CDH erin niet zou lukken, stond in de sterren geschreven. De Waalse ex-christendemocraten wisten vanaf dag één dat ze niet in een Waalse centrumlinkse en in een federale centrumrechtse regering tegelijk konden zitten. Ze hebben De Wever gewoon wat rondjes laten lopen, zoals ze zelf voorspeld hadden. Voor hen is het niet voldoende dat de Vlamingen alles toegeven – dat doen ze al sinds 1830 – ze moeten ook nog eens plat op de buik gaan liggen. Voor Ardeense jager Lutgen zijn Vlamingen loslopend wild dat moet kunnen worden afgeschoten. O.m. de deelname van de N-VA aan de eurosceptische ECR groep was gewoon een stok om de hond te slaan. Als de partij met de liberalen – voortaan de grootste oppositiepartij in Wallonië en Brussel – in Europa scheep was gegaan, had men daar ook wel een uitleg aan gegeven.
De N-VA kon niet anders dan zowat op alle gebied toegeven, wilde ze met een centrumrechtse federale regering slagen. Na de overwinningsnederlaag van 25 mei wist iedereen dat men de partij theoretisch niet nodig had. Misschien dan nog best dat het zo verlopen is. Het wordt nu zaak zo snel mogelijk een Vlaamse deelregering te vormen om de inderdaad grote problemen die op ons afkomen aan te pakken en dit zonder verder rekening mee te houden hoe men op federaal niveau zal verder knoeien. Het is nu aan CD&V om ervoor te zorgen dat Vlaanderen niet opnieuw het kneusje wordt van de Belgische politiek.
Vergeten we trouwens niet dat voor zowat alle bijkomende bevoegdheden, die de regio’s vanaf 1 juli van het federale niveau krijgen, er geen geld genoeg voorhanden is*. Er zijn de kosten van de vergrijzing, de overheidsfinanciën, het probleem om meer mensen aan het werk te krijgen en het naar beneden halen van de loonkosten die onze industrie parten speelt. Als Vlaanderen daarin niet slaagt, zal dat Brussel en Wallonië** helemaal niet lukken en zal de stilstand compleet zijn. Laten we die Belgische staat dan maar stil staan en hoogstens nog zorgen voor een allerlaatste federale regering die de boeken dicht doet, zoals past bij een sterfhuisconstructie. Zelfs het confederale model kan hoogstens nog dienen als overgangsperiode.
* Voor de Vlaamse gemeenschap betekent dit een verlies van 1,7 miljard euro vanaf 2016. Tegen 2025 zal het jaarlijks verlies voor Vlaanderen groter zijn dat dan van Wallonië en Brussel samen, terwijl dat Brusselse gewest, dank zijn de zesde staatshervorming, geherfinancierd wordt…
** Wallonië heeft nu een regionale schuld van liefst 16 miljard euro en die schuld blijft maar stijgen (cijfers van het Rekenhof, dat de Waalse regio op de vingers tikte).
De Vlerick Business School is Vlaanderens managementschool nr1. Ze werd opgericht door André Vlerick en heeft momenteel vestigingen in Gent, Leuven, Brussel en – ja – in Sint Petersburg. Toen de school enkele jaren geleden besloot naar Brussel te komen, was het de bedoeling dat ze zich in De Munt zou vestigen. Dat feest ging niet door, omdat toenmalig Brussels burgemeester Freddy Thielemans de school ‘te Vlaams’ vond. Het is tenslotte het Manhattan gebouw aan het Rogierplein geworden, waar nog voor 5,7 miljoen euro extra kosten moesten gemaakt worden om er te kunnen functioneren. Als voorbeeld van hoe welkom Vlamingen zijn in de zelfverklaarde hoofdstad van Europa, kan dat tellen. Op dit ogenblik staat de school wereldwijd als 100ste gerangschikt en als 15de in Europa. Daarmee is ze de laatste jaren enkele plaatsen achteruitgegaan en, mede als gevolg daarvan, denkt men nu een buitenlander aan het hoofd van de school te moeten nemen. Het wordt waarschijnlijk de Fransman Roch Doliveux, viertalig en getrouwd met een Zwitserse, maar zonder kennis van het Nederlands. Om dit euvel op te vangen heeft men er een Belgische oplossing voor bedacht. Doliveux krijgt een Vlaamse ondervoorzitter naast zich, een ‘sherpa’ zeg maar, die dan waarschijnlijk voor tolk mag spelen.
Als ge het mij vraagt, vind ik dit een zielige bedoening. Net alsof we geen Vlaamse captains of industry hebben die geloofwaardig genoeg overkomen. Bij Nestlé is de CEO Paul Bulcke, bij Walmart Canada wordt dat Dirk Van den Berghe, bij Heineken Jean-François Van Boxmeer, bij Atlas Copco én Electrolux Ronnie Leten en bij Adecco Patrick De Maeseneire. Allemaal Vlamingen die internationale bedrijven leiden met tienduizenden werknemers, terwijl dat bij onze eigen Business School niet zou kunnen…
Die Mr Doliveux zal wel bekwaam genoeg zijn en in Brussel zal het feit dat hij geen Nederlands spreekt wel minder opvallen, maar zeker na de koele ontvangst aldaar als Vlaamse school had de Business School wel een andere tegenzet kunnen doen. Al was het maar om te tonen dat het Vlaanderen is dat dit land én zijn hoofdstad recht houdt en niet andersom.
De USA mag dan nog altijd een wereldmacht zijn, op diplomatiek vlak wil het niet altijd lukken. Dat is niets nieuws, zeker niet voor wie vroeger het boek ‘The Ugly American’ ooit gelezen heeft, een diplomatieke ramp die in 1963 verfilmd werd met Marlon Brando in de hoofdrol. De meeste Amerikaanse presidenten blijken er niet veel uit geleerd te hebben. Feitelijk was de verguisde Richard Nixon nog diegene die het meeste succes had met zijn buitenlandse politiek. Dat had hij voor een groot deel te danken aan zijn staatssecretaris Kissinger, die erin slaagde de oorlog in Vietnam tot een einde te brengen en terug diplomatieke betrekkingen aan te knopen met het China van Mao, dank zij de zgz ‘ping-pong’ diplomatie. Carter was een ramp, Bush Sr werkte zijn Golfoorlog niet af en Bush W. zorgde zelf wel voor rampen, waarvoor de States nu nog steeds opdraaien. Obama is ronduit een zwakke president en John Kerry, zijn huidige minister van Buitenlandse Zaken, schijnt ook niet veel kaas te hebben gegeten van wat zich in het buitenland afspeelde en nog afspeelt. Zo is de man nu op rondreis in het Middenoosten om op e.o. manier de opmars van de ISIS islamisten te stoppen. Nadat die in Syrië al voor het nodige bloedvergieten hadden gezorgd, zijn ze nu bezig Irak in te palmen. Het zijn Soennieten die momenteel nog in eigen territorium oprukken – waar ze zo goed als geen weerstand ontmoeten - maar straks misschien ook het zuiden inpikken en zo het rijk van Saddam Hoessein weer in ere herstellen. Van het Koerdische gedeelte blijven ze voorlopig af, want dat volk heeft eindelijk de onafhankelijkheid geroken en laat zich niet meer opnieuw verknechten.
Waar het met Kerry (en Obama) fout zit is, dat de Amerikanen de Irakezen als één volk beschouwen. Die zijn dat niet en zijn ook nooit geweest. Irak is altijd een bezet land geweest, eerst door de Turken, dan door de Britten (denk maar aan Lawrence of Arabia), dan door Saddam Hoessein die met zijn minderheid van Soennieten de meerderheid Sjiieten onder de duim hield. Sinds de Amerikaanse inval zijn de Sjiieten er baas, maar gunnen die de Soennieten dan weer het licht van de zon niet. Daar beide groepen elkaar zien als ketters binnen de islam en elkaar grondig haten, zal daar nooit een echte samenwerking van komen. Het is dan ook absurd, dat Kerry nu vraagt dat er eerst een regering van nationale eenheid zou komen, terwijl iedereen weet dat de Soennieten van ISIS nog liever zichzelf zullen opblazen dan daaraan gehoor te geven. Soennieten die dat wel zouden doen, weten dat hun leven niet veel meer waard zal zijn. De Koerden, die geen Arabieren zijn, maar Meden (een volk met een Iraanse achtergrond), zouden misschien meespelen, maar dan alleen voor de galerij, want ze hebben nu al binnen Irak een min of meer onafhankelijke staat en zullen die niet meer afgeven. In totaal zijn er zo’n 25 miljoen Koerden, maar die leven in vier verschillende landen (Irak, Iran, Syrië en Turkije) en hadden tot nu toe geen eigen land. In Irak hebben ze momenteel iets dat erop begint te trekken en dat tegelijkertijd een voorbeeld zou kunnen zijn voor diegenen die over de grens wonen. In Syrië is het ook bijna zover.
De regering van nationale eenheid in Irak zou er al tegen 1 juli zijn. Als de Amerikanen geloven dat het een echte nationale regering zal zijn, dan zijn ze nog naïever dan ik al dacht. Het Middenoosten, van Syrië over Irak, Pakistan tot in Afghanistan, wordt één grote puinhoop, allemaal dank zij die verdraagzame godsdienst, waarbij onze media blijven beweren dat het maar om een minderheid gaat. Als de zwijgende meerderheid daar blijft zwijgen, zoals ze nu al enkele decennia doet, zal daar straks niet veel meer van in huis komen.
Nog twee keer slapen en dan weten we of De Wever iets bereikt zal hebben om zijn federale centrumrechtse regering in de steigers te zetten. Ik vrees ervoor. Om te beginnen zie ik niet in hoe hij CDH zal meekrijgen zonder het eigen partijprogramma helemaal weg te cijferen. Rest dan nog de mogelijkheid met de MR als enige francofone partij, die dan wel zeven ministerposten zou krijgen. Om dat feest compleet te maken, moet men er wel de Open VLD bij pakken en accepteren dat de blauwe familie dan ook de premier zal leveren. Dat wordt in dat geval meer dan waarschijnlijk Didier Reynders. Daar houdt het niet mee op, want dan willen de Vlaamse liberalen ook inbreken in de Vlaamse regering, wat de N-VA, maar ook CD&V, niet wil. Nu is het wel opmerkelijk dat Gwendolientje al heel wat inschikkelijker is geworden en blijkbaar ook begint te beseffen dat de kans reëel is dat haar partij straks ook nergens nog bij zal zitten. Net zoals dat trouwens het geval zou kunnen zijn bij de SP.a, waar ondertussen een soort paleisrevolutie aan de gang is en men liefst van al Tobback Jr zou willen zien opstappen. Dat gekrakeel bij de Vlaamse socialisten werkt blijkbaar ook aanstekelijk bij de Vlaamse liberalen. Ondertussen wordt Gwendolientje zeker niet geholpen door de hatelijkheden die heerschappen als De Gucht en Vanhengel blijven spuien richting N-VA en dat allemaal omdat die partij niet Europees achter Verhofstadt wil aanschurken. Iets waarin de Vlaamsnationalisten groot gelijk hebben, na al die jaren van verdachtmakingen, waarbij Verhofstadt zelfs het woord ‘gaskamers’ niet schuwde en De Gucht de term ‘mestkevers’ uitvond. Die laatste was wel bedoeld voor het VB, maar heel wat huidige N-VA’ers komen daar vandaan en zijn het blijkbaar niet vergeten.
Hoe het ook uitdraait, De Wever en Co doen er best aan er in elk geval voor te zorgen dat er tegen 11 juli een Vlaamse regering is. Het is de enige mogelijkheid om zo toch te blijven wegen op het federale vlak en dit vanuit de visie die De Wever zelf al had vóór 25 mei. Op federaal vlak is geen eer meer te halen. Men riskeert er zelfs nog de schuld te krijgen van alles wat er de laatste decennia in dit land is misgelopen. Laat degenen die de rotzooi veroorzaakt hebben, hem maar opruimen.
In Brazilië is er ergens een verdwijngat ontstaan waarin huizen en auto's spoorloos verdwijnen. Wij hebben ook zoiets hier, maar bij ons zit dat gat in de begroting.
Net de op de dag dat de Europese ministers van Financiën België van het strafbankje hadden gehaald omdat het land zijn tekort op de begroting weer volgens de Europese doelstellingen zou hebben bijgewerkt, komt het bericht dat er een gat van bijna twee miljard euro zit in diezelfde (federale) begroting. E.e.a. zou te maken hebben met mindere inkomsten op gebied van btw en belastingen, hetgeen mogelijk is. Als men ziet hoeveel bedrijven er dit jaar al zijn gestopt of vertrokken, hoeveel jobs er verloren zijn gegaan voor zover ze al niet geherstructureerd werden, is het logisch dat er ook minder belasting betaald zal worden. Toch houdt het daarbij niet op.
Dat bericht van het nieuwste gat in de begroting, waar die zo’n half procent extra tekort heeft, komt van een zeker monitoringcomité en dat op minder dan één maand na de verkiezingen. De kans is groot dat ze dat verhaal daar ook al kenden vóór 25 mei, er rekening mee houdend dat de regering Di Rupo in april nog een minibegrotingscontrole had gehouden. Het is dan ook helemaal niet denkbeeldig dat men het met opzet stil heeft gehouden om de oppositiepartijen geen extra munitie te geven tijdens de verkiezingscampagne. Als men weet dat zelfs ons Rekenhof vol figuren zit die hun job te danken hebben aan hun partijkaart, dat zal dat bij dit monitoringcomité waarschijnlijk niet veel anders zijn.
Zaak is nu dat dat extra tekort van 1,9 miljard dit jaar nog moet worden bijgepast, iets wat feitelijk ook zou kunnen gebeuren door een regering in lopende zaken. Met een premier die zich al volop engageert in de discussies omtrent de vorming van de nieuwe regering, zal dat moeilijk kunnen zonder onpartijdig te zijn. Buiten het nu bijkomende bedrag, moeten er de eerste drie jaren telkens 8 miljard bij gevonden worden om de Europese doelstelling van 1,1% te kunnen halen. Zoals ik al eens geschreven heb, ziet het er naar uit dat de nieuwe federale regering, als ze er al komt, een vergiftigd geschenk zou kunnen worden voor de 'gelukkige' die ze erft van Di Pippo…
Nog vóór de verkiezingen van 25 mei stelde Bart De Wever al, dat er eerst een Vlaamse deelregering moest gevormd worden, die dan, samen met een eveneens gevormde Waalse regering, moest onderhandelen om de nieuwe federale regering samen te stellen. Een eerste stap naar zijn confederatie, waarbij dus niet de partijen maar de deelregeringen zouden uitmaken wat ze nog samen zouden doen. Vlak na de verkiezingen vertelden zowel de PS als CD&V dat het juist andersom moest: eerst een federale regering, dan de deelregeringen. Nadat De Wever, als voorzitter van de grootste partij van dit land, de informatieopdracht kreeg om te trachten een federale regering te vormen, werd hij koud gepakt door CDH en PS, die ondanks hun zgz voorkeur voor het federale niveau, al een akkoord gemaakt hadden om samen een nieuwe Waalse deelregering op poten te zetten. Toen CD&V en N-VA de volgende dag hetzelfde deden op Vlaams niveau, was de geest van de confederatie weer helemaal terug en zouden er zgz parallelle besprekingen op de twee niveaus gemaakt kunnen worden.
De PS scheen zich plots niet meer te interesseren in de federale regering en was zelfs bereid CDH carte blanche te geven om een politieke spreidstand uit te voeren: regionaal in een centrumlinkse regering en federaal in een centrumrechtse. De reden daarvoor zou het feit zijn dat de Waalse socialisten ook niet dom zijn en gezien zouden hebben dat er met een volgende federale regering weinig eer te rapen zal vallen omwille van de vele besparingen die er nodig zullen zijn, de vele extra miljarden die zullen moeten gevonden worden en het feit dat de PS in Wallonië nu een opkomende partij op haar linkerflank moet tolereren, een partij die haar al een paar zetels heeft afgepakt.
Nu komt Di Pippo eergisteren op de RTBf verklaren dat hij met zijn partij toch ook in de federale regering wil zitten, maar dan zonder de N-VA. M.a.w. hij wil terug naar een tripartite, met de zes partijen uit zijn aftredende regering, die – ondanks Di Pipo’s juichkreten - in de laatste verkiezingen zo goed als niets gewonnen hadden*. Het valt nog af te wachten in hoever dit blufpoker is, maar als er een kern van waarheid in zou zitten, dan zie ik niet in waarom Bart De Wever volgende woensdag met zijn informatiepoging verder zou moeten gaan. Vlak na de verkiezingen hadden enkele Franstalige politici al smalend gezegd dat ze De Wever eerst enkele rondjes zouden laten draaien en het lijkt erop dat dit wel eens het geval zou kunnen zijn. Vraag is wel of en wanneer die tripartite er dan zal komen en in hoeverre CD&V bereid zal zijn federaal te regeren met een Vlaamse oppositie die er alleen maar sterker op geworden is. Ondertussen zou het wel verstandig zijn plankgas verder te werken aan een Vlaamse deelregering die daarna alleen nog bereid zal zijn vanuit die samenstelling over het federale te willen praten. In feite het discours dat De Wever al heeft voorgesteld vóór 25 mei. En zo is de cirkel rond. Een alternatief zal er dan immers niet meer zijn en 451 dagen lijkt dan een record dat federaal kan gebroken worden.
* Als alleen de uitslag van de federale verkiezingen in acht wordt genomen hebben de zes partijen van de tripartite inderdaad een flinterdunne vooruitgang gemaakt, waardoor ze nu ook in Vlaanderen een even flinterdunne meerderheid zouden hebben. Als we echter de drie verkiezingen van 25 mei samen bekijken, is er maar één partij van die zes die echt vooruitgang heeft geboekt en dat is de MR. Di Pippo’s PS ging bijna 9% achteruit.
In het Europese parlement zijn de verschillende fracties al sinds 26 mei druk bezig om zich zoveel mogelijk te groeperen om op die manier zo groot mogelijk te worden, wat meer macht en – vooral – meer geld en politieke jobs betekent. Ondanks nogal wat tegenkanting, is het vrijwel zeker dat de eerder saaie Luxemburger (zijn er andere?) Juncker (EVP) toch voorzitter van de Europese Commissie zal worden, terwijl de socialist Martin Schulz meer dan waarschijnlijk zijn oude job als voorzitter van het Europese parlement zal behouden. Dat maakt dat ‘onze’ Verhofstadt naar die functies kan fluiten, hoe erg hij ze ook ambieerde. Erger nog, waarschijnlijk blijft zijn liberale fractie niet eens meer de derde grootste in het E.U.-halfrond. Hij had nl gehoopt dat christendemocraten en socialisten genoeg stemmen zouden verliezen om dan verplicht te worden een derde partij (de zijne) erbij te nemen om de meerderheid te kunnen behouden. Dat is faliekant uitgevallen, omdat heel wat liberale partijen in de Europese verkiezingen nog meer zetels verloren hebben. Van de nood een deugd makend, probeerde de herenboer uit Umbrië met de riante bijverdiensten, dan maar de schade te beperken om toch nog iets te vertellen te hebben. Daarbij hoorde ook zijn poging om de 4 verkozen N-VA’ers bij zijn ALDE coalitie in te lijven. Ook dat is nu mislukt, want van de 100 leden van de N-VA partijraad stemden er, juist geteld, 3 (drie!) voor een samengaan met de man die de Vlaamsnationalisten al jaren schoffeert, hierin trouwens regelmatig bijgestaan door de “heer’ Karel De Gucht en baas Ganzendonck Vandenhengel van dezelfde partij. Alsof dat nog niet erg genoeg was, was er die ‘Big Loulou’ van de Waalse blauwen, die dreigde uit Verhofstadts Europese fractie te stappen als de N-VA erbij kwam. Dat dreigement was ondertussen wel ingetrokken, maar de oude Michel was toch blijven tegenstemmen. Nogal wiedes dat de N-VA van die boeren geen eieren meer wou en nu zit Verhofstadt met de gebakken peren, waardoor hij van grote arremoede aan het proberen is enkele Roemeense verkozenen te lijmen, voor zijn ‘Verenigde Staten van Europa’.
De N-VA’ers hebben ondertussen gekozen voor de ECR fractie, al maakt het weinig uit of ze straks bij de blauwen van ALDE, de conservatieven en hervormers van ECR of bij de Europese groenen zullen behoren. Voor de meeste Vlamingen blijft Europa nog altijd een ver van mijn bed show, waar men eerder wantrouwig tegenover staat o.w.v. de niet altijd geapprecieerde Europese inmenging in eigen zaken. Wat misschien wél zou kunnen meespelen is de vraag in hoever de Vlaamsnationale weigering enige invloed zal hebben op een mogelijke centrumrechtse Belgische federale regeringsvorming, waarbij ook de liberalen mee aan boord moeten gehaald worden.
Daar weten we volgende week misschien iets meer van.
De Wever heeft van Flippo dan een derde keer een verlenging van zijn mandaat als informateur gekregen. Of het allemaal veel gaat uitmaken, valt nog te betwijfelen. Misschien kreeg hij dit uitstel o.w.v. de ‘copa do mundo’, waar ook onze koning deze week naartoe trekt. Naar het schijnt met een Airbus van het ABL (Arm Belgisch Leger), een vliegtuig dat normaal ontmijners van datzelfde leger uit Libanon had moeten terugbrengen. Die simpele piotten zullen het nu moeten stellen met een C-130, waarin zo goed als alle comfort ontbreekt, waarin zelfs geen zetels staan en men letterlijk in de touwen hangt. Verschil moet er nu eenmaal zijn, nietwaar?
Opmerkelijk is ook dat Di Rupo deze keer niét meevliegt met de eerste Coburger en dat heeft niets met het voetbal, maar alles met de politiek te maken. Het ziet er nl steeds meer naar uit dat de PS deze keer niet staat te springen om in een federale regering te stappen en daarom van de vorming van de Waalse deelregering een prioriteit heeft gemaakt. De onmiddellijke negatieve reacties van de partij op het plan tot hervorming van de pensioenen wijst in die richting. Ook weten Di Rupo en Co verdraaid goed dat de mede door hen goedgekeurde zesde staatshervorming nog voor heel wat problemen gaat zorgen, ook voor de volgende federale regering en dat deze laatste verder heel wat onpopulaire maatregelen zal moeten treffen i.v.m. de extra miljarden euro’s die ze zal moeten vinden om de staatsbegroting in evenwicht te houden.
Er in slagen een centrumrechtse regering te vormen mag dan al een huzarenstukje worden, het lijkt me eerder een vergiftigd geschenk voor De Wever en/of Kris Peeters, mocht deze laatste straks toch federaal premier worden. Dat laatste kan nl alleen als men de CDH mee in die regering krijgt. Lukt dat niet en zou men toch zo’n regeringsploeg kunnen vormen met alleen de MR, dan wordt Didier Reynders eerste minister omdat zijn ‘familie’ dan in die regering het sterkst zal staan. Vraag blijft dan alleen of Open VLD zal mee willen spelen zonder in de Vlaamse regering in te breken, iets waar zowel N-VA als CD&V van huiveren.
Wordt vervolgd op 25 juni. Dan zit de eerste maand na de verkiezingen er al op. Nog hoeveel te gaan?
De Antwerpse Oosterweelverbinding blijft het nieuws beheersen en tot de verbeelding spreken. Zo werd deze week bekend dat de nieuwe Liefkenshoek spoortunnel klaar is. Door het feit dat er eerst nog uitgebreide testen moeten plaatsvinden, zal het echter duren tot ergens in december alvorens de eerste reguliere goederentreinen erdoor zullen kunnen rijden. In elk geval een hele verbetering voor het treinverkeer van en naar de haven, met een tijdswinst van drie kwartier om van de ene oever van de Schelde naar de andere te rijden. Tegelijkertijd zal het ook een ontlasting zijn voor zowel het goederen- als het passagiersvervoer dat langs de Kennedy-tunnel moet. Het hele nieuwe traject is 16,2 km lang, waarbij een tunnel van 6 km die meteen de langste wordt van dit land. Dat de totale kosten, in 2008 geschat op 765 miljoen euro, hoger zullen oplopen, is geen nieuws meer, maar een constante met werken van die orde. E.e.a. zou te maken hebben met veiligheidsregels en innovaties die er pas de laatste jaren zijn bijgekomen en die extra kosten zullen ten laste van Infrabel komen, terwijl het gros van de rest betaald wordt door privépartners.
Een heel ander geluid kregen we gisteren te horen in Terzake, waar een reportage over de overkapping van een snelweg dwars door Madrid de schaduwzijde liet zien van eenzelfde project dat hier momenteel door Ringland de hemel wordt in geprezen. Die overkapping werd daar geraamd op anderhalf miljard euro en kostte er tenslotte zo’n tien (10!). Mede als gevolg daarvan stegen de schulden van de ‘Ciudad de Cortes’*, zoals Spanje’s hoofdstad ook wel eens genoemd wordt, van één naar zeven miljard euro en zullen ze daar zeker nog 20 jaar nodig hebben om die te kunnen afbetalen. Voor de groene jongens en meisjes die dat niet erg zullen vinden, omdat Madrid ondertussen het zware verkeer door de stad is kwijtgeraakt, is er nog minder goed nieuws. Dat verkeer zijn ze daar inderdaad kwijt geraakt – door het onder de grond te stoppen - maar de stank der uitlaatgassen niet. Het aantal voertuigen over de ring is flink toegenomen en de uitlaatgassen van die continue verkeersstroom komen via roosters terecht in de bovenop de overkapping aangelegde parken en sportaccommodaties, waardoor gezond wandelen, fietsen en sporten er eigenlijk niet meer bij is. Het fijne stof, weet je wel, waartegen Ademloos en Co zo gekant zijn.
Hoe het met de Oosterweelverbinding ook zal aflopen, het zal altijd veel geld kosten. Geld dat ergens vandaan zal moeten komen en waarvoor men bereid zal moeten zijn andere zaken in te leveren of extra belasting te betalen. Dat geldt zelfs voor het eventueel opheffen van de Liefkenshoek tol, waarbij het uitkopen van de privé-inbreng ook miljarden zal kosten. Voor het oplossen van het Antwerps verkeersinfarct zal de minst dure oplossing die zijn die het snelst klaar zal zijn, ook als het veel geld zal kosten. De files en het vastlopen van de Ring kosten het land onrechtstreeks ook tientallen miljoenen die niet te recupereren zijn. Meer dan ooit geldt hier het motto ‘L’argent fait la guerre’.
* De ‘Cortes ‘ is het Spaanse parlement (letterlijk: de volksvertegenwoordiging).
- Nog een mooie uitdrukking ter zake is ‘Madrid: cuatro meses de invierno y ocho meses de infierno’ (vier maanden winter en acht maanden hel),. Als gevolg van het feit dat de stad op een hoogvlakte ligt in het Spaanse binnenland, kan het er ’s winters koud zijn maar de rest van het jaar bloedheet.
Het is een publiek geheim dat er in dit land tot nu toe – en dit in tegenstelling tot al onze buurlanden – helemaal niets is gedaan om de steeds groter wordende kosten van de vergrijzing op te vangen. In 1991 waren er nog vier mensen aan de slag voor één gepensioneerde, nu is dat drie geworden en tegen 2060 schat men dat er één gepensioneerde zal zijn voor elke twee werkenden. De pensioenen, die nu al 10% van het totale landsbudget bedragen, zullen tegen 2060 15% bedragen en dan praten we over vele miljarden euro’s, die bij ongewijzigd beleid onbetaalbaar zullen worden.
Dat ‘helemaal niets’ van hierboven is wel een heel klein beetje overdreven. Ongeveer een jaar geleden vroeg De Croo Jr, als minister van pensioenen, aan een onafhankelijk panel van twaalf experten over de hele zaak een studie te maken. Die studie had er normaal moeten zijn vóór 25 mei, maar kwam zogezegd niet tijdig klaar zodat men ze over de verkiezingen kon tillen, zoals met nog enkele andere probleemgevallen gebeurd is. Het is een turf geworden van liefst 700 bladzijden, die gisteren werd voorgesteld door wat ik maar de woordvoerder van de groep zal noemen: Frankie Vandenbroucke, ex-minister, ex-partijvoorzitter van de SP.a (herinner u zijn voorstel om het Agusta geld te verbranden!) en later door de eigen partij opzij gezet. De man is nu ‘professor sociaal beleid’ aan zowel de KU Leuven als de UA van Antwerpen.
De kern van het verslag is, dat we met zijn allen langer zullen moeten werken, dat we 42 jaar zullen moeten gewerkt hebben om een volledig pensioen te krijgen en dat de huidige verschillen in de diverse pensioenstelsels (nog zo iets typisch Belgisch) zullen moeten worden weggewerkt. Als dat niét gebeurt tegen pakweg 2030, dan stevent dit land gegarandeerd af op een faillissement, op nóg lagere pensioenen (die zitten nu al onder de Europese armoedegrens), om nog van de kwaliteit ervan niet te spreken. De pensioenhervorming zal op het bord komen van de volgende federale regering, die ook zonder dat al ettelijke extra miljarden euro zal moeten besparen. Waarschijnlijk is informateur De Wever daar nu nog niet eens mee bezig.
Onnodig te zeggen dat er op het rapport al meteen menige negatieve reactie gekomen is, o.a. vanwege de PS. Toen dat Vandenbroucke in Terzake onder zijn neus geduwd werd, zei die dat het toch maar de regering Di Rupo was, mét de PS, die als eerste een voorzichtige hervorming van de pensioenen had doorgevoerd. Hij vergat er wel bij te zeggen dat vóór het aantreden van Di Rupo de functie van minister van Pensioenen achttien jaar lang in handen was van een socialist, waarbij nooit iets werd verbeterd en dat die mini hervorming bij Di Rupo er gekomen is onder twee Vlaams-liberale ministers (Quicky en Crootje).
Het is nu maar de vraag, wat de nieuwe regering – mocht die er komen – ermee gaat doen. De voorstellen van de commissie, hoe goed bedoeld ook, zijn immers niet bindend en het gevaar is groot dat er straks weer een nieuwe wet à la belge komt, waarbij de oude wetten nog maar eens zullen worden ‘aangepast’, mét de nodige uitzonderingen en achterpoortjes. Dit i.pl.v. een echte, grondige hervorming zoals de commissie voorstelt. Eén zaak is zeker: langer leven én minder werken wordt voltooid verleden tijd.
In het Middenoosten gaat het van kwaad naar erger en heeft men de indruk dat de moslims elkaar er serieus aan het uitmoorden zijn. Wat begon in Syrië en daar al minstens 150.000 mensenlevens kostte, krijgt nu een vervolg in Irak, waar de ISIS terroristen min of meer op eigen Soennitisch grondgebied opereerden, maar nu de grens met dat van de Sjiieten overschreden hebben, waarbij die laatsten nu ook op hun strepen gaan staan, massaal mobiliseren en waarschijnlijk nog de steun van Iran gaan krijgen. Allemaal in naam van Allah en van die 'verdraagzame' godsdienst. Nu ze het zelf niet meer aankan, vraagt het corrupte regime van Bagdad weer de hulp van de Amerikanen, die ze drie jaar geleden het land hebben uitgezet. Gelukkig is Obama daar, tot nu toe alvast, niet echt op in gegaan en zal hij deze keer wel drie keer nadenken alvorens nog eens Amerikaanse GI’s hun leven te laten riskeren voor dat bedoeïnenvolkje.
E.e.a. neemt niet weg, dat de Amerikanen de schuld krijgen van de situatie, ook in de westerse media. Dat is trouwens de normale gang van zaken in deze gekke wereld van vandaag. Als de Amerikanen ergens tussenbeide komen, krijgen ze de schuld, als zij niet tussenbeide komen ook. Als de Amerikanen in het Middenoosten één grote fout hebben gemaakt – en daar leest en hoort men bijna niets over – dan was dat tijdens de eerste golfoorlog*, die te rechtvaardigen was na de inval van Saddam Hoessein in Koeweit. Had Bush Sr die oorlog één week langer laten duren, dan was Saddam en zijn regime toen al volledig uitgeschakeld geweest en had men nooit een tweede golfoorlog moeten beginnen. Nu zit men met de gebakken peren en is het alleen maar te hopen dat het oorlogsgeweld zich niet buiten de islamwereld zal verspreiden. Wat ze in hun eigen landen allemaal uitspoken is tenslotte hun eigen zaak, hoe erg ook.
* In werkelijkheid zijn er drie golfoorlogen geweest. De eerste was die tussen Irak en Iran en dat was ook een slachting tussen moslims onderling, maar daar wordt men de dag van vandaag blijkbaar niet graag meer aan herinnerd.
Jan Becaus, vroegere nieuwslezer op de VRT en sinds kort met pensioen, wordt gecoöpteerd senator voor N-VA. Hij had ervoor gesolliciteerd en was er goed voor bevonden, ondanks – of misschien dank zij – het feit dat hij vindt dat de senaat beter zou worden afgeschaft. Dat afschaffen staat immers ook op het verlanglijstje van de N-VA. De weinige senatoren, die niet meer verkozen kunnen worden, komen slechts achtmaal per jaar bijeen om, ja, om wat te doen? Het is nu al geweten dat ook die grap geld gaat kosten (men spreekt van zo’n 100 miljoen euro per jaar!) en dat voor een federale regering die, mocht ze er ooit komen, in de eerste plaats zal moeten besparen. Dat afschaffen geldt trouwens ook voor de provincieraden, maar dat wordt vanaf 1 juli een regionale bevoegdheid en komt dus op het Vlaamse bord terecht. Het is trouwens zeer de vraag wat de volgende Vlaamse regering gaat doen met al die nieuwe bevoegdheden die ze op 1 juli erft van de federale en waarvoor niet genoeg geld voorhanden zal zijn. Mede door het feit dat men redelijkerwijs kan aannemen dat de Vlaamse overheid ook zomaar niet alle manieren van werken van de federale gaat kopiëren, wordt het uitkijken hoe e.e.a. zal worden ingevuld. Hier en daar zal er creatief moeten worden voor- en nagedacht.
Om nog even op Jan Becaus terug te komen, is het wel duidelijk dat heel wat mensen met een publieke functie Vlaamser zijn dan men op het eerste zicht zou denken. Jan is de zoveelste bekende Vlaming die zich officieel tot het N-VA gedachtengoed bekent, na o.m. Johan Van Overtveldt en Peter De Roover. Zonder Jan Briers Jr te vergeten die toch ook vrij onverwachts via de N-VA in de politiek bekend raakte. Becaus schrijft sinds zijn pensionering een wekelijkse column in Kerk & Leven (bijna 300.000 abonnees). Ook Pol Van den Driessche wordt door de N-VA gecoöpteerd, maar dat was geen verrassing voor iemand die al de communicatieadviseur van de partij was en op 25 mei nipt geen zetel behaalde. Altijd beter zo dan te moeten hopen op een hertelling van de stemmen, zoals Tobbackske.
De SP.a heeft niet veel redenen om in het nieuws te komen na de magere verkiezingsuitslag van 25 mei. Toch slaagde Bruno Tobback erin deze week de aandacht op zijn partij (of wat ervan over blijft) te vestigen door te eisen dat de stemmen in Vlaams Brabant zouden herteld worden. Hij meent – misschien zelfs terecht – dat er enkele onregelmatigheden zijn gebeurd, waardoor zijn partij mogelijks een zetel heeft verloren (het verschil was 67 stemmen) ten koste van de enig verkozene Franstalige, die – laten we eerlijk zijn – als eenzaat in het Vlaamse parlement weinig kan komen doen. Eigen volk eerst, zouden we zeggen, al zal Tobbackske dat zo wel niet geïnterpreteerd hebben.
Raar genoeg gebeurde er deze week iets identiek in het Waalse parlement. Daar eiste de winnaar van de verkiezingen, de MR, een hertelling van de stemmen in Charleroi en van de voorkeurstemmen in Brussel. In Charleroi zou het om 21.000 stemmen gaan en in Brussel duurde het bijna twee volle dagen vóór de voorkeurstemmen bekend werden gemaakt. Door de klacht van de MR diende de eedaflegging van dat parlement met drie dagen te worden uitgesteld. Daar is tenslotte een einde aan gekomen, nadat een meerderheid van de nieuwe Waalse volksvertegenwoordiging de verkiezingen had goedgekeurd.*
Dat laatste leest u inderdaad goed. De uitslag van de verkiezingen wordt in dit land nl pas officieel, als ze door de parlementen worden goedgekeurd. In feite hebben we dat al eens meegemaakt toen de federale verkiezingen wegens de affaire B-H/V niet meer wettelijk waren. Eens na de verkiezingen goedgekeurd, wordt onwettig hier dan wettig. M.a.w. men neemt hier een loopje met de democratie en dat gebeurt niet alleen in Wallonië. Zo moet Tobback Jr ook wachten op een goed- of afkeuring van de hertelling van de stemmen in Vlaams Brabant door het nieuwe Vlaamse parlement, dat hem eventueel ook wandelen kan sturen. Mocht het VB voor zo’n hertelling gevraagd hebben, dan kenden we de uitslag al.
* In het Waals parlement is drie dagen hevig gedebatteerd tussen de MR, die van de gewestelijke regeringsdeelname werd uitgesloten en de CDH, die samen met de PS wél meedoet. Laten dat nu uitgerekend de twee partijen zijn die De Wever zou willen samenbrengen in zijn centrumrechtse federale regering…
Voor wie het nog niet zou weten: we zitten weer in een sperperiode. Dat is de maand die de koopjesmaand vooraf gaat. Net zoals bv de index, is dit een zuiver Belgisch product dat nergens anders bestaat. In de sperperiode mag men niet verkopen met kortingen en zelfs die kortingen niet aankondigen. Niet officieel althans, want het zou geen Belgisch product zijn, als er niet de nodige uitzonderingen en achterpoortjes aan vast zaten. Wie bv aan koppelverkoop doet, ttz twee verschillende artikelen uit dezelfde winkel samen verkoopt, mag daarvoor wél een korting geven en ze zelfs afficheren (maar dan duidelijk als koppelverkoop). Er is trouwens nog een tweede sluiproute, die van de ‘fluisterkortingen’, waarbij nergens iets geafficheerd wordt, maar binnen in de winkel of aan de kassa de kortingen mondeling gefluisterd worden. Het fluisterkoor uit Madama Butterfly is er niets tegen! De hele maand door worden duurbetaalde inspecteurs op pad gestuurd om eventuele overtredingen vast te stellen en de overtreders zouden daarvoor beboet worden. Dat is althans de theorie.
De praktijk is lichtjes anders. Zo is er de kledingketen ZEB die al járen de wet van de sperperiode met opzet overtreedt en zich van die hele rompslomp geen moer aantrekt. De firma is daarvoor al zeven maal op overtreding betrapt en heeft daar evenveel keren een boete voor gekregen. Die boete werd nooit betaald, waarna er een gerechtelijke procedure volgde die ZEB al iedere keer gewonnen heeft (er zijn nog wel twee zaken hangende, wegens het feit dat de overheid daarvoor in beroep ging). De hele zaak doet zo’n beetje denken aan onze kieswet, waarbij elke Belg verplicht wordt te gaan kiezen, maar niet gestraft wordt als hij dat niét doet. Kafka ten voeten uit. ZEB gaat nu zelfs in de tegenaanval, door zijn 300.000 (!) klanten via een filmpje op internet aan te sporen een petitie tegen de sperperiode te ondertekenen. De keten rekent hierbij op 50.000 handtekeningen*.
Daar dit idiote systeem elders niet bestaat, komt daar nog bij dat mensen uit de grensstreken met Nederland en Frankrijk, die grens oversteken en daar gaan kopen om eventueel nu al van de zomerkoopjes te kunnen profiteren. Zeker dit jaar, met zijn vroege zomerse temperaturen, zijn heel wat mensen niet zinnens nog drie tot vier weken te wachten om zaken te kopen die men nu kan gebruiken, maar over een maand misschien niet meer, mocht het eens een rotzomer worden. Ikzelf maak dat hier ook mee in de Noorderkempen, waar heel wat mensen sneller in Eindhoven raken dan in Antwerpen. Niet omdat ze er dichter bij zouden wonen, gewoon omdat ze richting Eindhoven niet het gevaar lopen ergens in een verkeerchaos rond de koekenstad (al dan niet op de Ring) terecht te komen. Men hoeft zelfs niet eens tot Eindhoven te rijden, want de grens is zo nabij dat men ook in de eerste dorpen voorbij de grens bij Turnhout zijn goesting kan vinden. In Baarle-Nassau bv, waar men daar handig op in speelt, overheersen auto’s met Belgische kentekens het straatbeeld.
Waar zijn wij in dit landje toch allemaal mee bezig?
Wat hebben de huidige Belgische politiek en het wereldkampioenschap voetbal met elkaar gemeen? Wel, dat men er veel over kan schrijven, maar dat in de eerste plaats giswerk blijft en er weinig zekerheid is over de afloop.
Voor wat de regeringsvorming(en) betreft, zaten de media er in elk geval tot nu toe flink naast. Ook de zgz wetstraat specialisten werden koud gepakt, toen eerst bleek dat PS en CDH al een akkoord hadden over de Waalse en Brusselse nieuwe regeringsformatie en de dag daarop hetzelfde gebeurde met CD&V en N-VA in Vlaanderen. De artikels ter zake die begin vorige week in de kranten verschenen, konden meteen de papiermand en/of de versnipperaar in. Zelfs nu men enige zekerheid heeft, weet men in de verste verte nog niet hoe het gaat aflopen, zeker niet voor wat het federale niveau betreft. De groenen zijn de meest waarschijnlijk slachtoffers*, terwijl het nog altijd koffiedik kijken blijft voor wat MR en CDH in petto hebben. Vooral naar de evolutie bij de ex-christendemocraten, wordt het uitkijken. Deel uitmaken van een centrumlinkse deelregering én een centrumrechtse federale – áls er al iets van zou komen – wordt een politiek huzarenstukje. Gelukkig is er nog een Bart De Wever, die de ‘specialisten’ vorige week al voorbarig hadden afgeschreven, maar waarvan men nog altijd niet weet waar zijn grenzen liggen. Dat hij al zover gevorderd is, is op zich al een prestatie waar weinigen in geloofden. Bij CDH zou Madame Milnjet ermee akkoord kunnen gaan federaal mee te doen als zij er maar weer bij zou zijn en voor de MR is het kiezen tussen x-aantal ministerposten (kan gaan tot 7!) of voor 5 jaar de politieke woestijn in. Er zijn al moeilijkere dilemma’s geweest.
Voor wat het wereldkampioenschap voetbal betreft, dat vandaag begint, zal men al blij zijn als dat in Brazilië ook buiten de stadions goed afloopt. De tijd dat men de BRIC landen als voorbeelden van de vooruitgang bestempelde, ligt ondertussen ook achter ons. Een massale aanwezigheid van politietroepen en militairen is nu ook precies niet wat men verwacht van een sport, die men wel eens een feest durfde te noemen…
* SP.a speelt waarschijnlijk ook niet meer mee, buiten dan een troostprijs in Brussel, waar ze de plaats van de geklopte groenen mogen overnemen. Op die manier geraakt Vlaanderen ook van Smetje vanaf, de overbodige Brusselaar op Onderwijs in de Vlaamse deelregering.
Met alle discussies die er deze week nog zullen plaats vinden over de politiek op alle niveaus en de voetbalgekte die er alleen maar erger op zal worden eens dat het Braziliaanse circus van start zal gaan, nu eens iets anders om over te schrijven: het taalgebruik van voornamelijk onze sportreporters, waarvan men zich soms wel eens kan afvragen of die ooit wel eens enige taallessen hebben gekregen, zowel voor hun Nederlands als voor de begrippen in vreemde talen. Dat laatste lijkt misschien niet zo evident, maar van iemand die bv regelmatig over buitenlandse sportevenementen en sporters moet rapporteren, mag men toch wel verwachten dat hij van enkele andere Europese talen enige begrippen zou hebben.
Raar genoeg komt mijn eerste voorbeeld niét uit de sport, maar uit de politiek (men zal later zien waarom): ‘politici’. Dit woord dient uitgesproken te worden als ‘politisi’, terwijl heel wat reporters, maar ook politiekers – ministers inbegrepen – het steeds hebben over ‘politisji’. Voor het woord ‘cel’ zeggen we toch ook niet ‘sjel’, of ‘sjinema’ voor ‘cinema. Blijkbaar weten sommigen met de uitspraak van de ‘c’ geen blijf.
Het recentste geval voor wat die ‘c’ betreft, komt uit de Formula 1, waar ze te maken krijgen met een nieuwe superster, die Daniel Ricciardo heet. Een Australiër, maar met een Italiaanse achternaam. De man stond dit jaar al enkele keren op het podium en won vorig weekeinde zijn eerste grote prijs, die van Canada. Zijn achternaam zou men ‘Ritsjardo’ moeten uitspreken, maar op onze Tv-zenders wordt dat steeds ‘Rikkardo’. Dat terwijl in zowat alle bekende talen een ‘c’ gevolgd door een ‘i’ of een ‘e’ nooit als ‘k’ wordt uitgesproken.
Een andere klassieke foute uitspraak maken we mee met de Spaanse ‘ll’, die in grammaticaal Spaans moet worden uitgesproken als ‘lj’. Dus ‘Sevilja’ en niet ‘Sevija’, zoals men overal hoort. Die laatste uitspraak is gewoon een na-apen van de Fransen, die inderdaad een dubbele ‘l’ als ‘j’ uitspreken en ‘Sevije’ zeggen, maar dat is dan de Franse vertaling. Er loopt daar in een van de Spaanse topclubs zelfs een speler mee die Villa heet en wiens naam hier dan ‘Vija’ wordt. Klinkt zo’n beetje als het Italiaanse ‘Via’ (weg ermee!).
Ik kan best begrijpen dat ook van sportreporters niet kan geëist worden dat ze polyglotten zijn, maar een paar essentiële begrippen voor termen die in hun reportages veelvuldig voorkomen, zou toch wel moeten kunnen. Dat daar vanuit de TV-directies niet op gereageerd wordt, pleit ook al niet voor het taalniveau ervan…
Het interessantste artikel dat ik dit weekeinde in de media tegenkwam, was van de hand van Bart Maddens, een eerder linksgezinde flamingant, lid van de Gravensteengroep en politicoloog aan de KU Leuven. De actie van PS en CDH om eerst een Waalse deelregering te vormen i.pl.v. een federale, terwijl ze eerst gezegd hadden het tegenovergestelde te doen, leidde Maddens ertoe eens in de geschiedenis terug te kijken. In tegenstelling tot de algemeen geldende opvatting blijkt nl dat niet de Vlamingen, maar de francofonen de grootste onruststokers te zijn, die het Belgische belang aan hun laars hebben gelapt als het hen niet uit kwam. Iets wat ik trouwens ook reeds meermaals geschreven heb in deze rubriek, maar zo hoort men het ook eens van iemand anders en niet van de eerste de beste.
In het begin van de vorige eeuw hebben de francofonen zich verzet tegen een algemene tweetaligheid van dit land. Daardoor ging de Vlaamse meerderheid als reactie op haar strepen staan en werd de tweeledigheid tenslotte toch een feit, niet alleen voor wat de taal betrof, maar ook o.m. voor de latere federalisering van het land. Bij de agglomeratieverkiezingen van 1971 lieten de Franstalige partijen een aantal nep-Vlamingen verkiezen op Franstalige lijsten, waardoor de garanties voor de Vlaamse minderheid dode letter bleven. Als reactie daarop verkregen de Vlamingen in 1989 de volledige taalgesplitste verkiezingen.
Het waren de Walen die in de jaren zeventig de gewestvorming er wilden doordrukken i.pl.v. de voorrang te geven aan een toen broodnodig economisch herstelbeleid. Het gevolg was tien jaar wanbeheer. Na het mislukken van het Egmontpact was het de 'gerecupereerde' Waal André Cools (nota bene: zoon van een Kempische mijnwerker) die de stekker uit de toen nog unitaire socialistische partij (de BSP) getrokken heeft*.
Tegen de Belgische grondwet in besloten de Walen de weigering van een uitvoerlicentie van wapens aan Saoedi Arabië te negeren. De discussie over de zgz 'institutionele atoombom' van Flup Moustache gaf de aanleiding tot de vijf resoluties van het Vlaamse parlement.
De huidige beslissing van PS en CDH om - tegen hun eigen vroegere eisen in - toch eerst een Waalse deelregering te vormen i.pl.v. eerst een federale, ligt dan ook volledig in de lijn van bovenstaande Franstalige initiatieven. De reactie op dergelijke chantage liet nu echter niet op zich wachten. De meerderheid van de Vlamingen laat zich de dag van vandaag niet meer de kaas van haar brood halen. Hoe het verder moet, vernemen we misschien deze week, maar dat er ooit een confederalisme komt, staat als een paal boven water. In Wallonië bestaat ze al!
---
* De BSP was de laatste van de traditionele partijen die zich opsplitste. Vandaag de dag hebben we in dit land nog twee zgz unitaire partijen: de communisten van de PvdA en de Groenen. In het licht daarvan is het meer dan duidelijk dat groene Wouter Van Besien zich belachelijk maakt door te stellen dat zijn partij, die in feite maar de vleugel is van een partij, vier zetels heeft gewonnen, terwijl de andere (Waalse) vleugel van dezelfde partij er tien van de veertien verloren heeft. Samengeteld betekent dat zes zetels verlies voor de unitaire groenen en hoegenaamd geen reden om ergens mee uit te pakken, laat staan mee te regeren.
De PS heeft in de eerste plaats voor Wallonië gekozen, omdat – zoals ik al schreef – de deelregeringen door de zesde staatshervorming over veel meer geld zullen kunnen beschikken (om in PS-stijl lekker te kunnen uitgeven, zonder te investeren), maar ook omdat ze de macht in haar regio wil consolideren nu er daar gevaar dreigt vanuit de communistische linkervleugel. Er is echter nog een derde reden: de federale schulden. Wat terecht gesuggereerd wordt door onze vriend Filips in zijn reactie van gisteren. De PS hoopt inderdaad dat het de Vlamingen (én de MR) zullen zijn die de putten zullen vullen op kosten van o.m. de regio’s.
Wie Di Rupo gaat opvolgen zal nl te maken krijgen met een hoop financiële problemen, die er al waren én daarbij nog een deel dat er aan komt. Zo heeft Luc Coene, de gouverneur van de Nationale Bank, al laten weten dat de overheid de volgende vier jaar 14 miljard euro extra zal moeten besparen. Europa van zijn kant wil van België nog een kleine 2 miljard extra zien vóór het einde van dit jaar. Zelfs het uitwerken (de zgz ‘implementatie’) van de zesde staatshervorming wordt een mission impossible in zowel Wallonië als in Brussel, de twee armoedige regio’s van Belgenland. Die hebben daar nl niet de middelen voor, terwijl zelfs het zgz ‘rijke’ Vlaanderen tegen die tijd zal opkijken naar een tekort van méér dan één miljard. Als grootste aandeelhouder van BNP Paribas heeft België sinds februari al een miljard euro aan beurswaarde verspeeld en kan het nog erger worden. Als de Amerikaanse boete een feit wordt, komt daar nog zo’n 200 miljoen bij. Als die boete te hoog wordt, volgt er waarschijnlijk een kapitaalsverhoging, waarbij België weer gaat verliezen, omdat het ofwel met vers geld zal moeten komen, ofwel zijn aandeel verder zal zien verwateren.
Kortom, wie de volgende Belgische federale regering erft, zal zwarte sneeuw zien en beslissingen moeten nemen, waarbij het strikte monetair beleid van Dehaene eind vorige eeuw kinderspel was. Niemand zal dan ook staan te springen om die failliete boel over te nemen, tenzij misschien de liberalen, die anders helemaal uit de boot dreigen te vallen. Maar ook voor hen zal het dan niet meer volstaan ‘vleugels te hebben’ en ‘goesting in de toekomst’.
