Het wordt een rustige politieke week in deze paasvakantie, tenzij ge natuurlijk vindt dat het laatste nieuws over Yves Leterme wereldnieuws is. De man heeft nl verklaard geen politieke job meer te ambiëren in dit land, zelfs niet die van burgemeester van Ieper, die hem beloofd was. Of de affaire Stevaert er iets mee te maken heeft, weet ik niet, maar er zijn zekere gelijkenissen.
Waarover nog wél deining zal komen is over de 750 miljoen euro, die de gewesten niét zullen krijgen o.w.v. de nieuwe financieringswet van de zesde staatshervorming. Blijkt nu dat Vlaanderen weer de klos wordt o.w.v. zijn hogere werkgelegenheidsgraad en het hoger gemiddeld inkomen van zijn burgers. Daardoor gaan we weer eens de grootste bijdrage mogen leveren, zowel in absolute cijfers als proportioneel.
Een tweede vaststelling ter zake is het debacle van de notionele intrestaftrek. Toen die werd ingevoerd, beloofde de toenmalige regering van Verhofstadt (de man die sneller liegt dan zijn schaduw), dat er daardoor meer werkgelegenheid en extra inkomsten voor de staat zouden uit voortkomen. Niets blijkt minder waar te zijn. Sinds 2006 zijn er nogal wat grote Belgische bedrijven in vreemde handen terecht gekomen en die sluizen sindsdien de dividendenwinsten de grens over. Dat drukt de bedrijfswinsten hier ter plaatse en zorgt ermee voor dat de staat sindsdien daarvan steeds minder inkomsten heeft.
Opmerkelijk is wel dat de Franstalige media reeds vóór die financieringswet gestemd was, schreven dat Vlaanderen de grote verliezer zou worden. Onze traditionele partijen plus de groenen wisten van niks en onze eigen media hebben er nooit op gereageerd. Tenzij als het over Rudy De Leeuw ging!
Christophe Deborsu, journalist bij Vier en een van de Waalse broertjes, die in Vlaanderen populair werden door hun bijdragen over Wallonië (o.m. in de Zevende Dag) én het feit dat ze behoorlijk Nederlands spreken, beklaagt er zich over dat Wallonië op gebied van de beeldende kunst niet veel voorstelt, dit i.v.m. met artikels over allerlei Waalse cultuurdagen, waarop meer Vlaamse dan Waalse cultuur te zien is. Alhoewel misschien zo niet bedoeld, heeft de man gelijk. Op gebied van eigen kunst stelt Wallonië inderdaad niet veel voor. Margritte en Delvaux zijn er niet meer en voor wat ervoor en erna kwam is niet veel om over naar huis te schrijven.
Wij, Vlamingen, zijn veel te bescheiden. Wij hebben, na de Italianen, de beste schilders die de wereld ooit gekend heeft. Vanaf de Vlaamse primitieven, over de generatie van Rubens en Van Dyck tot de Vlaamse expressionisten van het type Permeke en Servaes. Ook nu vindt men in Wallonië geen kunstenaars op het niveau van de huidige Vlaamse. Zelfs een Roger de la Pasture, alhoewel geboren in Doornik, behoorde tot de Vlaamse School en liet zijn naam vervlaamsen naar Rogier van der Weyden, om daarmee Brussel – toen nog een Vlaamse stad, nota bene – en daarna de Westerse wereld te veroveren.
Daar houdt het niet bij op. Tot zelfs in de Franse taal hebben de Vlamingen de beste schrijvers van dit land. De Gentenaar Maurice Maeterlinck was de enige Belg die ooit de Nobelprijs voor literatuur kreeg. Hij schreef in het Frans. Daarenboven zijn er Charles De Coster (‘De legende van Uilenspiegel en Lamme Goedzak’), Georges Roodenbach (‘Bruges la morte’), toneelauteur Michel De Ghelderode en Emile Verhaeren. Dat waren allemaal Vlamingen die in het Frans schreven en zo ook internationaal bekend werden, wat misschien niet zou gebeurd zijn in de eigen taal omdat ons taalgebied nu eenmaal klein was (en is). De enige Waalse schrijver die er in slaagde internationaal door te breken was Georges Simenon (Maigret) en hij kan dan ook beschouwd worden als de uitzondering die de regel bevestigt. Dat alles als het gevolg van het feit dat Wallonië steeds maar naar Frankrijk opkijkt als een konijn naar een lichtbak en daarbij vergeet zelf een bijdrage te leveren. De ‘anderen’ moeten het steeds doen, op kunstzinnig gebied de Fransen, op financieel gebied de Vlamingen.
Wat wij, Vlamingen, nodig hebben is het minderwaardigheidsgevoel, waarmee we al enkele eeuwen rondlopen, van ons af te schudden. Heel wat Vlamingen van de vorige generaties hebben bewezen dat zoiets mogelijk is. We moeten onze mensen daar alleen bewuster voor maken.
In mijn blog van 1 april (geen grap!) had ik het over het feit dat Vlaanderen 400 miljoen euro minder zou krijgen doorgestort vanuit het federale niveau o.w.v. de toepassing van de nieuwe financieringswet uit de zesde staatshervorming. Ik schreef er nog bij dat het Vlaanderen een troost kon zijn dat ook de andere gewesten in de klappen zouden delen. Dat is nog helemaal niet zeker. Wallonië heeft bij monde van Waals minister-president Magnette immers al laten verstaan zich daar niet bij neer te zullen leggen en er in haar begroting geen rekening mee te zullen houden. Onze francofonen zijn zo gewend dat Belgische wetten (zelfs degene die ze zelf gemaakt hebben) wel gemaakt worden door een federale regering met vertegenwoordigers uit Vlaanderen en Wallonië, maar dat die wetten door hen niet hoeven te worden nageleefd als ze niet in hun kraam passen. Als puntje bij paaltje komt zijn het dan (weer eens) de Vlamingen die mogen bijpassen. Eens zien hoe het nu weer gaat aflopen.
Helemaal te gek om los te lopen is het feit dat de N-VA tijdens de vorige legislatuur tégen die financieringswet heeft gestemd, maar er zich nu toe verbonden heeft – als grootste partij in dit land en met een eigen Vlaamse minister-president – diezelfde financieringswet toch loyaal uit te voeren. Dat terwijl de PS, die onder hun eigen Di Rupo deze wet had goedgekeurd, ze nu weigert toe te passen. De wereld op zijn kop.
Er is ooit gesteld dat er aan dit land alleen een einde kan komen, als de Walen dat willen. Men heeft zo de indruk dat deze situatie dichterbij komt. De N-VA mag dan nog zijn communautair programma in de frigo hebben gestoken, de PS zorgt ervoor dat ze telkens weer aan bod komt. Onze Vlaamse media zwijgen erover, maar ten zuiden van de taalgrens blijft men redenen zoeken om over het communautaire te bakkeleien. Zo zag ik vorige week op RTL nog een verontwaardigde reactie omdat Geert Bourgeois – terecht – gesteld heeft dat dit land onder de naam België weg moet blijven uit de Organisation Internationale de la Francophonie (OIF), een organisatie die landen verenigt waarin Frans gesproken wordt. Volgens Bourgeois is dit nu een deelstaatmaterie geworden en moet men daarmee verder gaan onder de naam van Wallonië en/of de Franse Gemeenschap, niet België, met als bijkomend argument dat de Belgische staat toch ook geen deel uitmaakt van de Nederlandse Taalunie.
Kortom, een land waarin de meerderheid Nederlands spreekt mag onder zijn eigen naam niet deelnemen aan de Nederlandse taalunie, maar wel aan die van de Francofonie, die maar met een minderheid vertegenwoordigd is. Verschil moet er zijn tussen heren- en knechtenvolk, nietwaar?
Vanaf 1 januari 2016 moet 30% van de zetels in de bestuursraden van de grootste Duitse bedrijven worden voorbehouden voor vrouwen. Daarover is bij onze oosterburen al heel wat commotie geweest. Niet dat daar iemand tegen de participatie van vrouwen op dat niveau is, wel omdat het verplicht wordt. Bij de tegenstanders zijn trouwens ook een aantal reeds gearriveerde dames, die het discriminerend vinden voor de vrouwen die op eigen kracht de top bereikt hebben. ‘Wie wil er nu ‘Quotilde*’ zijn?’, is bij hen een veel gehoorde uitspraak, verwijzend naar het vrouwenquotum.
Ook bij ons zijn er enkele dames die opmerkelijk presteren op het hoogste niveau. Denk maar aan Michèle Sioen, die als CEO van het gelijknamige bedrijf ook de zgz ‘groep van tien’ leidde, de gesprekken tussen werkgevers en vakbonden en met de regering tot een goed einde bracht (vergeten we even de ABVV-negativisten). Of Dominique Leroy van Belgacom die haar hautaine overbetaalde voorganger Bellens (protegee van Di Rupo) in de kortst mogelijke tijd deed vergeten. Maar in Duitsland is het grotere verhaal wel iets anders.
Vergeten we niet dat Duitsland een tiental jaren geleden in een sukkelstraatje terecht gekomen was: een minder goede conjunctuur plus daarbij de opslorping van oostelijk Duitsland waar het inkomen slechts één derde bedroeg van dat van de ‘Wessies’. Onder, nota bene, een roodgroene regering werd die situatie rechtgezet, werd er een soort tweede Wirtschaftswunder gecreëerd, kwam er een constructief sociaal overleg (ze hebben daar geen ABVV) die structurele hervormingen mogelijk maakte. Nu heeft het land een overschot op de lopende rekening, waar de rest van de E.U. alleen maar van kan dromen, een historisch lage werkloosheid en een blakend consumentenvertrouwen. Dit alles ondanks het feit dat de minimumlonen werden opgetrokken. Door een systeem van leercontracten, waarbij scholen veel nauwer samenwerken met de bedrijfswereld dan bij ons, blijft het land het bijzonder goed doen.
Welnu heel dat tweede Wirtschaftswunder werd gerealiseerd door een bijna exclusieve mannenclub. De dames die straks 30% van de zetels in de bestuurraden van de grootste Duitse bedrijven zullen moeten uitmaken, zullen het dan ook niet makkelijk hebben deze gang van zaken te bestendigen, laat staan verbeteren. De Duitse economie kan alleen maar hopen dat er niet teveel Quotildes bij zullen zijn…
* De uitdrukking ‘Quotilde’ komt van Nicola Leibinger-Kammüller, vrouwelijk lid van de raad van toezicht van Springer, Lufthansa en Siemens.
Gisteren nog schreef ik een briefje aan een ex-collega van wie ik een Paaskaartje (jaja, dat bestaat ook!) gekregen had en vertelde hem daarin dat men in ’t leven wat geluk moest hebben. De man verloor recentelijk zijn vrouw, net zoals ik. Er zijn echter mensen die alles voor wind schijnt te gaan, die (bijna) alles lukt en die toch ongelukkig blijken te zijn. Mensen bij wie genoeg nooit genoeg lijkt. Zo iemand was Robert Stevaert, ‘Steve’ voor de buitenwereld, met ‘Steve Stunt’ als geuzennaam.
Er zijn in onze politiek weinig mensen die een blitzcarrière hebben gekend zoals Stevaert. Alles scheen hem te lukken. Begonnen als cafébaas, dan gemeenteraadslid, burgemeester (van Hasselt), gedeputeerde, Vlaams minister, voorzitter van de SP.a, minister van staat, uitvinder van de gratis politiek, waardoor hij nóg populairder werd. De man die genereus (andermans) geld rondstrooide, wat niemand hem kwalijk leek te nemen. Die de toen Christelijk-Vlaamse Gazet van Antwerpen liet overnemen door het door hem gesteunde Concentra, waarna hij de bazin van dat uitgeversbedrijf een baronestitel bezorgde, terwijl de krant op 10 jaar tijd de helft van haar abonnees verspeelde. Op een gegeven ogenblik liet hij een wet aanpassen waardoor een provinciegouverneur 5 jaar eerder op pensioen kon, zette daarna die van Limburg opzij en werd zelf gouverneur van zijn geliefde provincie. ‘Wat een fin-de-carrière!’ dachten de ketters, maar zij doolden. Stevaert vond die officiële bedoening maar niks en gaf na 4 jaar zijn ontslag, waarna hij naar de ‘privé’ overstapte, in de eerste plaats naar het rode Ethias (ontstaan uit het nog rodere OMOB), waar hij een bestuursfunctie zou blijven combineren met telkens andere mandaten, tot in Vietnam toe. In het Italiaans hebben ze daar een gezegde voor: ‘Chi troppo abbraccia, nulla stringe’ (Wie teveel omarmt, houdt niets vast). Dat is wat Stevaert is overkomen.
Net vóór Stevaert gouverneur werd, trouwde hij met zijn vriendin. Men zei toen dat hij – een vrijmetselaar – dat deed omdat zijn vrouw dan later ook een pensioentje zou hebben. Van die vrouw heb ik later – en ook nu nog – niets meer gehoord. Misschien is het nog best zo, nu Stevaert, na een klacht over verkrachting met bezwarende omstandigheden, zelf besloten had een eind te maken aan een leven waarin genoeg nooit genoeg leek. De traditionele media, met daarbij op kop De Morgen die hem ooit ‘God’ heeft genoemd, zullen bol staan van de ‘aangepaste’ retoriek. Ik zal het maar houden bij ‘Van de doden niets dan goed”, zeker?
Recentelijk kreeg ik nog een mailtje van het Vlaams-Brabantse buurtcomité dat zich kant tegen de inderdaad waanzinnige plannen die er zijn om de Heizelvlakte om te bouwen in één groot winkel en ‘belevingscentrum’. Dat mailtje was een reactie op het toekennen van de bouw van het nieuwe ‘nationaal’ voetbalstadion op de huidige parking C. Iedereen heeft kunnen zien wat er daar kan gebeuren, als men weet dat de bekermatch tussen Anderlecht en Brugge nu al voor een massale verkeersopstopping zorgde, die maakte dat de aftrap voor deze toch belangrijke match met een half uur diende te worden uitgesteld. Stel je voor wat dat gaat worden als al die projecten, waar men nu mee bezig is, zouden verwezenlijkt worden.
Meer dan waarschijnlijk wordt het project van dat stadion toegewezen aan Ghelamco BAM, dezelfde firma die ook reeds het stadion van A.A.Gent bouwde. De reden waarom die firma de goedkeuring zal krijgen heeft niets te maken met de ervaring ter zake die ze inderdaad reeds heeft, maar het feit dat ze geen garanties eist van de eigenaar, het Brussels gewest (dat wel participeert), noch van het Vlaamse gewest, op wiens grondgebied de terreinen liggen en dat er eerder negatief tegenover staat.
Vergeten we niet dat er daar op de Heizel, buiten bovenvernoemde, ook nog enkele andere megaprojecten lopen: Docks Bruxsel (het vroegere ‘Just under the sky’), Uplace en Neo. Dat laatste moet lichtjes gecorrigeerd worden naar Neo I, want er blijkt nu ook een plan te zijn voor een Neo II. Dat wordt een nieuw congrescentrum, met plaats voor 3.500 deelnemers,
waarvoor nieuwe kandidaturen kunnen worden ingediend. Het shoppingcentrum NEO I, plus het congrescentrum NEO II én het voetbalstadion gaan in totaal 1,5 miljard kosten.
Buiten wat hierboven genoemd is, zijn er dan ook nog de uitbreiding van de Brusselse Ring, van paleis 12 van de Expo en de bouw van een nieuwe gevangenis in Haren. Men kan dan ook best begrijpen dat de mensen, die daar in de wijde omgeving wonen, er zenuwachtig van worden en dat het buurtcomité alle Vlaamse steun verdient. Het gaat niet op te zeggen dat er daar zoveel jobs gaan bijkomen, want die zullen er elders verloren gaan, voornamelijk in Vilvoorde. Wie over deze zaak up-to-date wil blijven, kan terecht op http://stadionparkingc.be of mailen naar stadiumparkingc@gmail.com.*
De mensen uit de Vlaamse Rand verdienen onze belangstelling en steun.
* Voor de taalpuriteinen: ‘stadium’ is de Engelse vertaling van ‘stadion’. In het Nederlands betekent ‘stadium’ iets anders.
De begrotingscontrole van de regering Michel is verlopen als een fluitje van een cent. Na alle doemberichten waren er in blessuretijd wel enkele gunstige voorspellingen en die hebben het gedaan. Geen nieuwe belastingen, geen nieuwe besparingen. Hoe positief dat ook lijkt, het verandert niets aan de bestaande situatie, waarbij o.m. de lonen hier zowat de duurste blijven van heel Europa. Het zou dan ook wel eens uitstel van executie kunnen worden, zeker mocht er straks geen valabel alternatief komen bij de al zoveel besproken tax shift.
Ondanks de hoerastemming over het begrotingsconclaaf zijn er toch enkele slachtoffers gevallen. Collatoral damage, zeg maar. In de eerste plaats* de gewesten, die 750 miljoen, waarvan bijna 400 miljoen voor Vlaanderen, minder doorgestort krijgen dan ze gehoopt hadden. E.e.a. is het gevolg van de toepassing van de nieuwe financieringswet, een van de uitlopers van de zesde staatshervorming. We wisten al dat de gewesten door die hervorming meer bevoegdheden zouden krijgen, maar niet het volledige budget ervoor. Met voor Vlaanderen nog eens 400 miljoen minder, zal het helemaal een harde noot om kraken worden. Als het enigszins een troost kan zijn: ook Brussel en Wallonië delen in de klappen. De ‘schooier van Evere’ (voor de intimi: Guy Vanhengel, Brussels minister zonder Financiën) én de PS zijn daarover niet te spreken. Zeker deze laatste ziet daarin een tactiek van aartsvijand MR om het Waalse gewest, waar de PS de scepter zwaait, nog meer te jennen. Niets is minder waar, want die nieuwe financieringswet werd goedgekeurd door alle meerderheidspartijen van de regering Di Rupo plús de Groenen, die nu er zo’n misbaar over maken.
Uitgerekend maandag kreeg ik Grondvest, het maandblad van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), in de bus, met daarin een artikel van Bart Maddens, dat dus al geschreven was vóór het begrotingsconclaaf. Maddens, die zich steeds meer ontpopt als de filosoof van de Vlaamse Beweging (en de luis in de pels van de N-VA), schrijft daarin dat, ondanks alle verklaringen daaromtrent, het zwaartepunt van de politiek in dit land nog steeds op het federaal niveau ligt en niét bij deelstaten. Belastinghervorming, index, pensioenen, werkloosheidsuitkeringen, het is allemaal nog federaal. En dan hebben we het niet eens over het communautaire…
* De federale begrotingscontrole zorgde nog voor een tweede slachtoffer: de diamantwereld, die zo’n 50 miljoen euro zal moeten ophoesten. Nu lijkt daar niemand van wakker te liggen, maar het gaat niet goed met de wereld van het ‘steentje’, waar de ruwe diamant steeds duurder wordt en de bewerkte goedkoper. Door de sluiting van de Antwerp Diamond Bank, een dochteronderneming van KBC, geraken veel diamanthandelaars via een andere bank niet meer aan de nodige financieringen, waardoor ze het niet meer zien zitten. Eén derde van hen zou overwegen uit België weg te trekken (naar Tel Aviv, Dubai en Mumbai). Als ik me niet vergis, tekent de diamantindustrie voor zo’n 10% van de Vlaamse export en is er dan ook geen enkele reden om zich over die stand van zaken vrolijk te maken.
Wat moet men daar nu van denken, van zo’n optocht van een kleine 20.000 mensen, die beweren alles positief te zien, maar die in feite niet veel minder willen dan de vakbonden, die verre van positief zijn? De vrees dat de verzuchtingen van zo’n vredelievende groep mensen door diezelfde vakbonden worden gerecupereerd is reëel, want de syndico’s liepen er mee tussen. Zowel de notionele aftrekker als de horrorverteller waren erbij.
Wel petje af voor de brave positivo’s die bij zo’n hondenweer op een zondag door de straten van Brussel wilden stappen. Of het allemaal veel uit zal halen, is een ander verhaal. Evenmin als dat vroegere doodgebloede burgerinitiatief van schrijver Van Reybrouck, die er trouwens ook tussen liep en waarschijnlijk al spijt had dat het idee deze keer niet van hem kwam, maar van een zekere Wout Hillaert, theaterrecensent voor o.m. De Standaard. Niet toevallig De Standaard.
Probleem voor zowel de vakbonden, die deze stille week misbruiken om hard te schreeuwen, als voor de groep van vrijheid en blijheid, is dat vragen vrij is, maar dat deze regering niet meer kan dan de tering naar de nering zetten. Dat het er met die nering niet goed voor staat, is niet meteen de schuld van Michel en Co, maar van al onze federale regeringen vanaf Verhofstadt I. De oude Grieken waren slimmer dan de moderne. Zij wisten al dat lenen kon leiden toe slavernij. Zo ver komt het nu niet meer, maar beter wordt men er nog steeds niet van als men zijn schulden niet meer betalen kan.
Volgens initiatiefnemer Hillaert loopt het huidige systeem van groei en concurrentie op zijn laatste benen en vindt hij dat zijn medestanders moeten samenwerken met de vakbonden. Voor hen zelf hoop ik van niet, want zonder groei geraakt dit land er zeker nooit meer uit en zullen de zwakkeren er helemaal niet beter van worden. Er bestaat geen land zonder armoede en ook het oude Vivant idee van Duchâtelet om iedereen een basisinkomen te geven, waar tegenwoordig ook weer over gepraat wordt, is in de praktijk ondoenbaar en zou tevens onfair zijn tegenover de eigen mensen die daarvoor hebben afgedragen en de nieuwkomers die dat meestal niet hebben moeten/kunnen doen. Een deel van de huidige armoede hebben we trouwens het laatste decennium zelf ingevoerd. Als we daar al eens mee ophouden, is er een kans dat we voor de rest iets meer kunnen doen. Anders blijft het dweilen met de kraan open en zullen zelfs herhaalde optochten door Brussel daar niet veel aan veranderen.
De meeste onder ons herinneren zich nog wel die spookconstructies waarop dit land een patent leek te hebben, zoals nieuwe bruggen die nergens op aansloten, wegen die ergens ophielden e.d. Tegenwoordig hebben we in Wallonië een variant op dat thema. In Ottignies, bij Louvain-la-Neuve, heeft de NMBS een herstelwerkplaats voor treinen, waarnaar geen rails naartoe lopen. Dat laatste raakte bekend in de controverse die er momenteel aan de gang is over Eurostation, een vastgoedtak van de spoorwegen, waarvan zopas nog de 69 jarige directeur (van SP.a signatuur) werd ontslagen.
In mijn vorig verhaal over de wantoestanden bij het Spoor schreef ik dat de NMBS 80 dochterondernemingen had. Dat blijkt niet correct te zijn. 80 is wel het huidige cijfer, sinds het opdoeken van de NMBS Holding. Daarvóór waren er niet minder dan 114. Buiten dat Eurostation, dat nu onder vuur ligt, beschikt de NMBS ook over Eurogare en Euro Immo Star, allebei ook al vastgoedfilialen die zich niet alleen bezig houden met het ontwikkelen en (ver)bouwen van spoorwegstations, maar ook met dat van de stationsomgevingen, inbegrepen parkeergarages, appartementsblokken, horeca, winkels en administratieve centra. Deze bezigheden gelden niet alleen voor België, maar ook voor het buitenland. Buiten een busstation in Jamaica zijn al deze initiatieven tot nu toe verlieslatend. Erg verwonderlijk is dat niet, als men weet dat voor die projecten met geld gesmeten wordt en er commissielonen worden uitgekeerd waar men stil van wordt (tot 30% van de totale bouwkosten). Dat laatste was trouwens de reden, waarom nieuwe spoorbaas Cornu een initiatief in India heeft afgeblazen (en er loopt er ook nog een in Moskou!).
Dé clou is echter het nieuwe peperdure station van Luik, getekend door de wereldberoemde Spaanse architect Calatrava (die ook tekende voor het station van Di Rupoville). Ondanks een kostprijs van bijna een half miljard euro, waren er in dat prestigieuze station geen kantoren voorzien voor de spoorwegmensen zelf en heeft de NMBS aan de overkant van de straat kantoren moeten gaan bijhuren! Dat alles met o.m. geld van de staat die het Spoor elk jaar subsidieert met zo’n drie miljard euro. Even ter vergelijking: de vier Vlaamse havens: Antwerpen, Gent, Zeebrugge en Oostende hebben in de laatste tien jaar samen in totaal 4 miljard gekregen…
Uit de laatste bereikcijfers van het meetinstituut CIM blijkt, dat het financieel-economische dagblad De Tijd vorig jaar, met liefst 12,4%, de grootste stijger was bij de kranten in Vlaanderen. Nu ben ik toevallig een van haar nieuwe lezers sinds begin vorig jaar en ik kan alleen maar beamen dat de krant stukken interessanter is dan bv De Standaard, zeker voor wie zich in de eerste plaats bezig houdt met politiek en economie. Verder is De Tijd ook een stuk objectiever, zeker niet links gezind en veel minder Vlaamsonvriendelijk dan de krant die vroeger het AVV-VVK op haar titelpagina droeg. Enig probleempje is dat De Tijd op maandag niet verschijnt (omdat de beurzen in het weekeinde gesloten blijven), maar dat geeft de lezer de kans op die dag eens een andere krant te nemen, waarbij hij dan ook wat meer sportverslaggeving te zien krijgt, die op maandag in de andere kranten uitgebreider aan bod komt.
De Standaard steeg vorig jaar ook, maar slechts met een schamele 0,5% en De Morgen verloor 2,8%. Dat laatste waarschijnlijk als gevolg van het feit dat de socialisten uit de regeringen verdwenen zijn en de SP.a in Vlaanderen zelfs een te verwaarlozen partij aan het worden is. Een verrassing, althans voor mij, was de vooruitgang van de Gazet Van Antwerpen, met bijna 5%. Dat moet geleden zijn van toen Concentra, met de hulp van Steve Stunt, de krant overnam eind jaren negentig en de ‘Gazet Van Janssens’ werd. Ook hier zal de ondergang van de SP.a (én het succes van de N-VA in Antwerpen) wel hebben meegespeeld, want bij zusterkrant Het Belang Van Limburg blijft men wél achteruitgaan, met liefst 4,8%.
Kortom, niet alleen de politiek, ook de geschreven pers schijnt er minder links op geworden zijn. Hopelijk zet die trend zich door en kan dat straks ook zijn weerslag vinden op het gebied van radio en Tv, als de VRT haar beheerscontract met de overheid zal moeten vernieuwen. Daarom alleen zou men al hopen, dat centrumrechts het nog even uithoudt.
De Vlaamse regering hoeft dit jaar geen sluitende begroting te hebben. Dat hoefde zij de vorige jaren ook niet, maar men wou telkens stoer op de borst kloppen van: ‘zie wat wij kunnen’, met in het achterhoofd: ‘en de anderen niet’. Ik schrijf hier al enkele jaren dat dit een verkeerde politiek is, want dat ook gezonde bedrijven tijdelijk in het rood gaan als er geen andere oplossing is. Een begroting ten alle prijs sluitend willen houden zoals bv ook de regeringen Verhofstadt deden, is niet aan te raden. We hebben gezien, hoe dat is uitgedraaid: het pensioenfonds van Belgacom werd gekaapt en overheidsgebouwen verkocht en terug geleased aan veel te hoge prijzen en dit over enkele decennia. Allemaal uitvindingen van Vande Lala, met als kers op de taart een zilverfonds dat nooit één cent heeft opgebracht en een staatsschuld die daarna is blijven stijgen.
Dat de Vlaamse regering haar kruideniersboekhouding niet kon blijven volhouden, kwam grotendeels doordat ze eerst geprobeerd had de publiek/private (ppr) constructies, waarmee o.m. scholen, zwembaden en wegen werden aangelegd, uit de begroting te houden, omdat er ook privégeld mee gemoeid was. Dat werd door Europa afgeschoten. Met de goedkeuring van de Hoge Raad van Financiën krijgt Vlaanderen nu tijd tot 2018 om met een begroting in evenwicht te komen. Die Hoge Raad kon moeilijk anders, want Brussel en Wallonië hebben zich voorgenomen dat ook pas tegen die tijd te doen en daar kan Vlaanderen mee van profiteren. Net zoals België mee profiteert van het feit dat Italië en Frankrijk het nog slechter doen en daarom ook steeds Europees uitstel krijgt.
Een bijkomend voordeel in deze situatie is dat die andere landsgedeelten (én de federale regering) nu moeten ophouden met loeren op de Vlaamse overschotten om hun eigen putten te vullen. Als alles verder een beetje normaal verloopt, krijgt het Vlaams gewest in 2017 trouwens nog anderhalf miljard euro terug van de KBC groep en kan ook zij dat geld zeker al niet op voorhand weer gaan uitgeven, zoals dat in het verleden al wel eens is gebeurd. Het zal mee moeten helpen om de eigen begroting tegen 2018 sluitend te maken.
Kortom, er ontstaat nu in Vlaanderen een gezondere financiële situatie. Even zien of en hoe de andere twee dat gaan oplossen…
Met wat men er nu van weet, zal de vliegtuigcrash van de Airbus 320 van Germanwings in de Franse Alpen zeker niemand onberoerd laten. Ook ondergetekende niet. Ik heb nl een dochter die haar hele beroepsleven al vliegt. Begonnen op haar 18de bij Sabena en nu cabinechef bij Brussels Airlines.
Heel wat mensen vliegen tegenwoordig, de meeste slechts sporadisch en sommige maar af en toe, voor vakanties en beroepsdoeleinden. Sinds de komst van de lagekostmaatschappijen is hun aantal wel gevoelig gestegen. Waar de meeste mensen na zo’n crash, meer dan waarschijnlijk opzettelijk veroorzaakt door een jonge copiloot, niet bij stilstaan is het feit dat piloten en cabinepersoneel bijna elke werkdag vliegen en dus, in principe, ook bijna continu het slachtoffer kunnen worden van een dergelijke ramp. Tijd dus om er iets aan te doen, zeker als men weet dat men er in de States al langer iets op gevonden heeft. Daar blijven nl altijd twee personen in de cockpit, ook als een van de piloten er even uit moet. Hij wordt dan vervangen door een air hostess/steward of cabinechef tot hij weer terug is. Het zou ook al gebeuren bij Ryan Air en hopelijk gaat men dat straks overal toepassen.
Vroeger had men altijd drie man in de cockpit. Buiten de piloot en zijn copiloot was er ook steeds een boordwerktuigkundige. Sinds de komst van de Airbus deed ook de computer er zijn intrede en die heeft later de derde man vervangen. De gebeurtenis met de Duitse Airbus heeft echter aangetoond dat zo’n computer niet alles en iedereen kan vervangen. Als men dan ook niet wil terugkeren naar het principe van de derde man – al was het maar voor de extra kosten - zou men ook hier toch minstens een cabinemedewerker de plaats van de (co)piloot moeten kunnen laten innemen als die laatste om welke reden ook zijn cockpit verlaat. Het is een goedkope oplossing en na wat er nu gebeurd is, zullen weinig passagiers het erg vinden dat ze iets langer moeten wachten op hun snack of drankje.
Justitie is niet het enige heikele probleem dat deze federale regering moet tackelen. In het pas uitgegeven jaarlijkse federale overzicht van armoede en uitbuiting wordt gesteld dan één op zeven in dit land riskeert in de armoede terecht te komen. Voordat men Michel & Co daarvan gaat beschuldigen, moet er meteen worden bij gezegd dat het gaat om cijfers over 2013, dus tijdens het verlichte bewind van Di Pippo en Co. De Belgische overheid besteedde in dat jaar 25% van haar budget aan sociale uitkeringen. Dat was 3% meer dan tien jaar daarvoor en slaat op een absoluut bedrag van bijna 100 miljard euro!
Een probleem binnen dat probleem is dat het risico op armoede verschuift van oud naar jong en dat Brussel hét probleemgeval bij uitstek wordt. Verrassend is dat allerminst, omdat het al langer bekend is dat er geen enkele regio is, waar zo weinig gewerkt wordt en zoveel kindjes gemaakt worden, met als gevolg dat er inderdaad armoede heerst. Een deel van die armoede is geïmporteerd via de zgz gezinshereniging van mensen die hier al drie keer niks hebben én door het feit dat heel wat van de schoolgaande jeugd – of wat daarvoor moet doorgaan – geen zin heeft in werken, geen diploma heeft en geen voldoende talenkennis om in een veeltalig land aan werk te geraken.
Ondertussen heeft men ook ontdekt dat steeds meer francofone scholieren het Nederlands mijden. Door het feit dat ze – in tegenstelling tot de Vlaamse studenten, die verplicht worden Frans al tweede taal te leren - voor hun tweede taal de keuze hebben tussen Engels en Nederlands en steeds meer voor de eerste kiezen, geraken zij in de Vlaamse rand rond Brussel, waar vacatures zat zijn, zo goed als nergens aan de bak. Dit geldt trouwens niet alleen voor Brussel, maar ook voor de regio Luik, die grenst aan Belgisch en Nederlands Limburg (Maastricht), waar dezelfde taalregels gelden.
Als men echt iets wil doen aan de groeiende armoede in dit land, moet men in de eerste plaats ermee ophouden steeds nieuwe armoezaaiers te importeren en ten tweede alle scholieren vanaf het eerste middelbaar te verplichten eerst een tweede taal te leren van het land zelf. Later kan men er dan nog zoveel bij leren als men wil, maar ondertussen heeft men tenminste enig uitzicht op werk.
Ik kom nog even terug op mijn blog van zondag (‘De beste stuurlui’), waarin ik schreef dat men het plan Geens een kans moet geven. Daar zijn er, die het daarmee niet eens zijn en dat is hun volste recht. Er is echter momenteel geen alternatief en de zaken op hun beloop laten is ook geen oplossing. De Belgische Justitie is één puinhoop. Ook nu worden er criminelen losgelaten die door de mazen van het gerechtelijk net vallen, al dan niet na procedurefouten, zoals dezer dagen nog met mogelijke terroristen gebeurd is. Ook nu wordt fraude oogluikend toegestaan of met de nieuwste oplossing ‘bemiddeld’, zodat ze er goedkoop vanaf komen. Er is een nijpend tekort aan mensen en middelen. De automatisering, ooit opgestart onder Onkelinx, werkt nog steeds niet zoals het hoort. In mijn artikel schrijf ook ik trouwens dat Geens een echte tsjeef is (getrouwd met de dochter van een CVP-staatssecretaris) en het nodige wantrouwen verdient. Hij is echter sinds jaren de eerste minister van Justitie die echt een gerechtelijke én zakelijke achtergrond heeft. Verder is het hier in dit land toch zo dat een wet, elke wet bijna, nog een paar keer gewijzigd wordt vóór ze van kracht wordt. De kritiek slaat meestal trouwens op enkele punten van een plan met liefst 130 bladzijden tekst, waarvan ik aanneem dat die door de meeste criticasters niet eens gelezen is. Sinds het aantreden van centrumrechts wordt trouwens op elk nieuw voorstel geschoten en onze linkse media zijn zelfs bereid de eerste de beste hond met een hoed op daarvoor de kans te geven. Deze regering is inderdaad een zwakke regering, die in Wallonië maar een kwart van de kiezers vertegenwoordigt en aan Vlaamse kant meer ruzie maakt dan nodig is. Wat wil men dan: een nieuwe regering mét de socialisten: met opnieuw Onkelinx, Vande Lanotte en de kameraden? Zonder nieuwe verkiezingen zitten dan straks weer álle Vlaamsnationalisten in de federale oppositie (want ze hebben geen meerderheid, zelfs niet in Vlaanderen) en kunnen de traditionele partijen weer naar hartenlust hun verloren postjes en mandaten oppikken, die ze nu voor een deel moeten afgeven aan mensen die tenminste een Vlaamse reflex hebben en niet automatisch voor België kiezen.
Ik blijf er dan ook bij dat men deze regering in het algemeen en Geens in het bijzonder een kans moet geven. De eerste grote test wordt de begroting en hoe Europa erop zal reageren. Er zal hoe dan ook zwaar bespaard moeten worden en/of er zullen nieuwe inkomsten moeten gevonden worden. Wie leeft, zal zien.
Ik zal wel niet de enige geweest zijn die verwonderd heeft opgekeken toen hij de uitleg van Bart De Wever hoorde over het mislukt integratiebeleid in Vlaanderen. Dat was wel ter gelegenheid van de uitgave van een boek erover geschreven door een man met allochtone roots, maar Bart’s discours stond wel haast haaks op wat De Wevers partij de laatste jaren heeft verkondigd. Het lijkt er steeds meer op dat de man tegenwoordig twee petjes draagt: dat van voorzitter van de N-VA en dat van burgemeester van Antwerpen. Een grootstad als Antwerpen heeft wel zijn specifieke problemen, maar die moeten door de Vlaamse overheid niet apart worden aangepakt.
Men kan het al dan niet eens zijn met de integratie in onze regio, maar die moet van beide kanten komen. Wie hier komt en hier wil blijven, moet zich aanpassen. In de eerste plaats de taal leren en daarbuiten deelnemen aan het openbare leven zonder in dat leven constant als stoorzender te werken. Wat men thuis doet en gelooft is ieders eigen zaak, maar dat moet niet persé naar buiten worden gedragen, laat staan opgedrongen aan de bewoners van het land dat zo gul is immigranten te ontvangen.
Dat verhaaltje dat jongeren radicaliseren omdat ze niet aan hun gedroomde job geraken, is larie en apekool. Er zijn hier al heel wat advocaten, journalisten, reporters, politici, kunstenaars e.d. van allochtone afkomst die het hier wél hebben gemaakt. De reden waarom zij wél slaagden, is meestal terug te vinden in de aanpak die zij thuis van hun ouders kregen. Als die laatsten echter hun ontvangers enkel op Mekka gericht houden en nergens anders, dan zal het nooit goed komen, wat men ook zal proberen. Heel betekenisvol in deze zin was de uitspraak van de burgemeester van Rotterdam (moslim, allochtoon en socialist!), die bij de lancering van dat boek eveneens aanwezig was, dat het niet vinden van een baan niet dé reden is tot radicalisering. De man is een levend bewijs dat moslims het ook bij ons kunnen maken, als ze zich maar aanpassen. Hij was het trouwens die – na het bloedbad bij Charlie Hebdo – de zgz Syrië-strijders zei dat ze konden oprotten. Als ervaringsdeskundige was hij het terecht niet eens met Bart van de koekenstad.
Voor De Wever wordt het tijd dat hij een van zijn petjes vaarwel zegt. Zijn partij kan niet én het communautaire in de koelkast zetten én een immigratiebeleid afkeuren waar ze zelf al jaren aan meewerkt en binnen de Vlaamse regering zelfs al twee legislaturen verantwoordelijk voor is. Dat de N-VA als eerste Vlaamse partij aan een inburgeringsbeleid begonnen is, klopt, maar die mag niet gaan ten koste van de autochtone bevolking. Als Bart dat niet beseft dan zal hij straks alleen nog goed zijn om te kunnen dienen als gastheer van Sinterklaas.
De beste stuurlui staan nog altijd aan wal. Er mag tegenwoordig eender welk politiek initiatief genomen worden en meteen is er een hele rits criticasters die het allemaal beter weet. Ik word daar zo’n beetje moe van.
Neem nu dat initiatief van Koen Geens, in de vorige regering ingesprongen als minister van Financiën en nu bij Justitie. Koen is een echte tjseef en als Vlaamsnationalist is enig wantrouwen t.o.v. de man dan ook gewettigd. Met zijn ervaring als zakenadvocaat heeft hij er echter wel de capaciteiten voor. Als zo iemand met een werkstuk afkomt van 130 bladzijden om zijn sector, Justitie, eindelijk eens uit de lethargische penarie te helpen waarin die zich al decennia lang bevindt, geef hem dan aub eens de kans om iets uit te werken. Slechter dan het er nu aan toe gaat bij Justitie, kan moeilijk. Dat het zover gekomen is, ligt inderdaad mede aan de partij van dezelfde Geens, maar ook aan alle andere traditionele partijen, PS inbegrepen (denk maar aan Onkelinx).
Volgens een Britse studie van enkele jaren geleden (‘The economic case for and against prison’), die gaat over bijna duizend wetenschappelijke studies, is voor kleinere misdaden elke alternatieve maatregel kostenefficiënter dan een gevangenisstraf. Drugsverslaafden behandelen, wetsovertreders intensief begeleiden, huisarrest met enkelband en opleidingen tijdens gevangenschap kunnen zorgen voor enorme besparingen, zeker als men weet dat één gevangene in België momenteel meer dan 50.000 euro (!) per jaar kost (en we hebben er zo’n 11.000), terwijl die kosten absoluut niet garanderen dat we ondertussen minder fraude, inbraken e.d. zouden hebben. Volgens die studie worden kleine criminelen beter geholpen dan bestraft.
Nu, wat het ook wordt, laat iemand met een plan dat plan eerst eens uitwerken en geef dan desnoods kritiek. Kritiek om kritiek, waarmee we de laatste tijd om de oren worden geslagen en steekvlampolitiek brengen ons geen stap verder. Integendeel.
Tenslotte nog een raad van Rik Van Cauwelaert in zijn wekelijkse column in De Tijd: als federale ministers niet meer door één deur kunnen, zoals we nu bv meemaken bij CD&V en N-VA, vervang die dan en zorg er eerst eens voor dat wat werd afgesproken ook wordt uit- en afgewerkt. Als men binnen een regering het zelfs niet meer eens kan worden over de uitvoering van de eigen regeringsverklaring, dan kan men er beter mee ophouden.
Volgende week begint de begrotingscontrole van de regering Michel. Dat zal geen makkie worden, nadat gebleken is dat er een dik miljard euro extra zal moeten gevonden worden, waarvoor CD&V niet verder wil besparen en N-VA geen extra belastingen wil. De excellenties gaan vergaderen op een geheime plaats en hopelijk helpt dat om de gemoederen binnen en buiten het kabinet te bedaren. In deze tijd van digitalisering en nooit geziene communicatie mogelijkheden is het maar de vraag of dat gaat lukken.
Ondertussen voelt zowat iedereen zich in dit landje tekort gedaan: Justitie, dat zopas nog massaal (en waardig) betoogde, de ambtenaren, die dat iets minder waardig deden, de zorgsector, het onderwijs en defensie. Allemaal sectoren die zich bedrogen voelen en hun problemen blijkbaar alleen maar kunnen oplossen met extra geld, minder werken of beide*. Niet dat deze groepen allemaal ongelijk hebben, maar het is een beetje simpel om alleen de huidige federale regering daarvan de schuld te geven, wel de traditionele partijen die zowel in die regering als in de oppositie zitten. Zij hebben de zaken laten aanmodderen met het resultaat dat we nu kennen.
De hoofdschuldige van de financiële achtergang van dit land heet Guy Verhofstadt. Toen hij in 1999 aan de macht kwam in een periode van hoogconjunctuur, had hij de kans de tering naar de nering te zetten zonder dat het land daarvoor veel moest inleveren. De man had trouwens zelf een handleiding geschreven hoe dat kon gebeuren, via zijn drie eerste burgermanifesten. Na ettelijke jaren gedwongen in de oppositie te hebben gezeten, was zijn afkeer t.o.v. de toenmalige CVP echter zo groot dat hij bereid was al zijn principes overboord te gooien en een pact aan te gaan met de duivel, in dit geval de PS. Als kers op de taart was hij dan nog bereid het gauchistische programma van die PS uit te voeren. Toen zijn politiek rijk ten einde kwam, was het geld op en de hoogconjunctuur voorbij. Het werd daarna alleen nóg erger omdat de PS bleef meedoen en degenen die na Verhofstadt kwamen, nog steeds dachten dat de bomen tot in de hemel groeiden. Buiten wat knip en plakwerk gebeurde er niets. Mocht de E.U. niet bestaan, dan zaten we nu aan een volgende devaluatie. Daar dat laatste niet meer kan, wordt het pompen of verzuipen.
* De eerste prijs in de schaamteloze politieke graaicultuur gaat wel naar een delegatie van ereleden en gewezen leden van het Vlaamse parlement die protesteert tegen de afschaffing van hun vaste internetvergoeding van 500 euro per jaar en hun gratis abonnement op De Lijn. Om hun gelijk te halen, ‘eisen’ ze een bijeenroeping van de zeven parlementen van dit land. Vroeger zei men dat dergelijke mensen ‘rijp waren voor Geel’. Tegenwoordig hebben we daar een nieuwe speciale afdeling voor in Gent…
Enkele dagen geleden pakte ik nog uit met het verhaal van die 69 jarige topman van de NMBS die bedankt werd voor de bewezen (?) diensten en daarbij een afscheidsbonus kreeg van 180.000 euro. Ik merkte daarbij op dat de vakbonden hiertegen niet zouden protesteren, zoals ze dat steeds doen als het gaat om bonussen van bankdirecteurs of topmensen uit ‘de privé’. De man waarover sprake is gegarandeerd een vakbondsman, anders geraak je bij de NMBS amper binnen, laat staan tot aan een topfunctie.
Dat geldt trouwens niet alleen voor syndicale toppers. De Nederlandse hr-organisatie Flexpoint heeft zo een meerderheidsparticipatie genomen in Tracel, een interim-bureau van de Waalse overheid. Om de deal af te ronden wordt er eerst nog een herstructurering doorgevoerd, die 21 van de 120 werknemers hun job zal kosten. Tot daar niets aan de hand, buiten natuurlijk de vaststelling wat een Nederlands bedrijf ziet in zo’n uitzendbureau van de Waalse overheid. Ik zie dat een Vlaams bedrijf zomaar niet doen, laat staan dat ze er de kans toe zou krijgen er mensen te ontslaan. Het wordt echter iets duidelijker, als men weet dat bij de pechvogels ook twee vakbondsafgevaardigden zijn die van een beschermd statuut genieten, waarvoor een riante uitzondering wordt gemaakt. Die twee krijgen samen 437.000 euro afscheidspremie, zelfs door twee gedeeld nog steeds meer dan de NMBS-topman. Normaal zou dat bedrag nóg hoger gelegen hebben, maar de twee – allebei jonger dan 45 jaar – gingen ermee akkoord mits een speciale regeling. Ze ontvangen nl tijdens hun opzegtermijn een verhoogde werkloosheidsvergoeding voor ‘oudere’ werknemers…
De kans is groot dat die twee straks mee staan te betogen tegen die ‘asociale’ regering Michel en staan te roepen dat ‘den boas ne smeirlap is’. Maar dan in het Frans natuurlijk.
Uit de nieuwste editie van de Stadsmonitor blijkt dat Turnhout nog altijd aan de staart bengelt van de 13 zgz centrumsteden van Vlaanderen. En dit zowel op gebied van de veiligheid, de armoede en het percentage van eigen burgers dat fier is op zijn stad of zijn stadsbestuur betrouwt. Wie al enkele jaren mijn blogs volgt, weet dat ik daar al meer dan één artikel over geschreven heeft en dat dus niets laat vermoeden dat het er beter op wordt.
Met zijn politiekantoor buiten de stad, zijn ontbreken van parkeerplaatsen in het centrum (waardoor het leven er ’s avonds doodbloedt), zijn zwembad dat maar niet hersteld raakt, zijn voetbalploeg die voor de zoveelste keer zakt (en moet gered worden door een fusie met een pas opgerichte amateursploeg, die het wél goed doet), met de boycot door het stadsbestuur van een efficiënt werkend privéwinkelcentrum ten voordele van een eigen door de stad niet eens gerealiseerd project op de oude Brepolssite, zijn ontbreken van klasse restaurants (het enige met een vermelding van Gault-Millau – de Savoury – ligt buiten de stad), is Turnhout feitelijk geen centrumstad, maar eerder een soort randstad, een uithoekstad.
Om van Turnhout een weer een levendige stad te maken, zou men de nu doodlopende spoorlijn moeten doortrekken naar het Nederlandse Tilburg, maar daarvoor bestaan zelfs niet eens plannen. Die lijn was er tot aan de Eerste Wereldoorlog en het tracé bestaat nog, zij het nu in de vorm van een wandelpad. Met een dergelijke verbinding zou Turnhout een doorgangsstad worden, waarbij zelfs een variant op de IJzeren Rijn tot de mogelijkheden zou behoren. Maar daar heeft men in Turnhout geen oren naar. Men denkt er nog steeds in oude Belgische termen, waarbij de stad in een uithoek van het land lag. Dat dat, binnen de E.U. momenteel niet meer het geval is, heeft politiek Turnhout nog steeds niet door. De politieke partijen hebben er alleen maar als doel elkaar zo weinig mogelijk te gunnen. Een soort afgunstmaatschappij, zeg maar, waar CD&V met twee lijsten naar de gemeenteverkiezingen trok en de N-VA uiteen viel na de verkiezingsoverwinning.
Ondertussen verloedert het centrum waar steeds meer zaken met naam (Blokker, Casa) wegtrekken en vervangen worden door kebabs en andere zaken van dat allooi, terwijl de drugsproblematiek vanuit Nederland welig tiert. De Stadsmonitor zou Turnhout beter schrappen van die lijst van centrumsteden. Misschien worden ze er dan eens wakker.
De federale regering maakt zich klaar voor een begrotingscontrole die spannend beloofd te worden. Niet alleen omdat er (weer) enkele miljarden extra moeten gevonden worden, maar ook omdat alles laat vermoeden dat er weer de nodige (?) bekvechterij bij zal zijn tussen de ‘partners’ CD&V en N-VA. Het wordt zo stilletjesaan gênant, ook omdat dat gekrakeel ook al schering en inslag wordt in het Vlaamse parlement. Een fait divers lijkt daar stof op te leveren tot interne discussies, zelfs over een gestoord meisje van 17 dat één (1) nacht in een politiecel moest slapen. Dat zal voor dat kind en haar familie verre van leuk geweest zijn, maar is dat nu iets om tot op het hoogste niveau over te redetwisten en als eerste item op alle journaals?
Waarover CD&V en N-VA (nog) niet bekvechten, is over de NMBS. Belangrijkste reden daarvoor is dat de Vlaamsnationalisten in het bestuur van ons rijdend faillissement hun mannetje nog niet hebben kunnen droppen. Geen paniek echter, dat kan nog komen, nu die PS’er met zijn consultancybureau in Luxemburg daar is moeten opstappen en de N-VA recht heeft op een bestuurszetel o.w.v. haar aantal zetels in het parlement.
Ondertussen is het spoorbaas Cornu, gesteund door minister van Verkeer Galant, menens met zijn hervormingen en besparingen. Eerste slachtoffer daarvan wordt de vastgoedafdeling van de NMBS, die zich niet alleen bezig blijkt te houden met (veel te dure) spoorwegstations in eigen land, maar ook daarbuiten. Een project in India (kan het niet wat verder?) werd nog tijdig afgeblazen. In eigen land kosten de nieuwe spoorwegstations van Luik en Bergen (stad van Di Rupo) respectievelijk 437 en 150 miljoen euro. Als compensatie kregen ook Mechelen en Oostende een nieuw station aangeboden, weliswaar maar aan 109 en 35 miljoen. Het gebruikelijke Belgische verschil. Een zekere Herwig Persoons, NMBS-topman voor de Vlaamse filiaal, is al ontslagen, zijn Waalse tegenhanger nog niet. Reden daarvoor is dat de Vlaming behoort tot de SP.a, die bij de laatste regeringsvorming uit de boot is gevallen en de Waalse zich beschermd weet door de PS, die het in Wallonië voor het zeggen heeft, gesteund door de Waalse vakbonden. Als troostprijs krijgt Persoons wel een afscheidspremie van 180.000 euro. Moest het gaan om een bankdirecteur, dan stonden de media al roodgloeiend. De man is ondertussen trouwens 69, heeft dus ruim de tijd gehad om zijn zakken te vullen en kan niet meer op brugpensioen!
Voor wie het nog steeds niet zou weten: die NMBS kost de staat jaarlijks zo’n 3 miljard euro, dat is één derde meer dan het bedrag waarnaar de federale regering op zoek is om haar begroting voor één jaar te laten kloppen…
