Net zoals in Nederland en Italië hebben de Franse socialisten bij de laatste verkiezingen in eigen land de zwaarste nederlaag van de laatste decennia geleden. Ze denken nu wel een middel gevonden te hebben om de leegloop tegen te houden en willen proberen Paul Magnette, kopman van de Waalse PS, warm te maken om hun lijsttrekker te worden bij de komende Europese verkiezingen. Wat heeft die Magnette gedaan om zoveel respect af te dwingen? Wel, hij is zich als laatste (en zowat enige) blijven verzetten tegen de goedkeuring van het handelsverdrag tussen de E.U. en Canada. Geweldige positieve prestatie, zeker als men weet dat hij zich dat kon veroorloven, omdat 83% van de Belgische export een Vlaamse aangelegenheid is. De overige 17% moet Wallonië dan nog grotendeels aan Brussel laten.
Wat ik trouwens een beetje raar vind is, dat ondanks de klappen die diverse Europese socialistische partijen in eigen land gekregen hebben, er bij de beslissingsorganen van Europa nog altijd een deel rondloopt dat het daar nog steeds voor het zeggen heeft. Denk maar aan de Nederlander Frans Timmermans (‘Timmerfrans’ voor de afecionados) en de Italiaanse Federica Mogherini, het Europese Schauwvliegje, zeg maar, die er geraakt is dank zij Matteo Renzi, de Italiaanse wonderboy die ondertussen ook van zijn sokkel is gevallen. Erg logisch vind ik dat allemaal niet, want dat zijn tenslotte mensen die in eigen land weinig of geen achterban meer hebben die hen steunt, maar die in Europa mee de grote beslissingen nemen en/of uitvoeren. Ze zouden beter een voorbeeld nemen aan Jeroen Dijsselbloem, Nederlands socialist en Europees voorzitter van de Eurogroep, die wél ontslag nam.
In Brussel zijn we toe aan het volgende corruptieschandaal. De hoofdrol is nu toebedeeld aan de directrice van Actiris, de Brusselse tegenhanger van onze VDAB. Ze is na 23 jaar (!) dienst ontslagen omdat ze personeel van een sociaal economiebedrijf dat door Actiris gesubsidieerd wordt, gratis werken had laten uitvoeren in haar woning. Haar ‘levensgezel’, die e.e.a. zou geregeld hebben, werd al vroeger ontslagen. Zowel die partner als zijzelf gaan in beroep tegen het ontslag.
De zaak doet denken aan wat gebeurd is bij Samusocial, toen zelfs de Brusselse burgemeester in opspraak kwam en is moeten aftreden, ook toen samen met een medeplichtige, de directrice van de daklozenhulp of wat daarvoor moest doorgaan.
I.v.m. met de 19 gemeenten van het Brusselse spreekt men er al gauw van de ‘negentien baronieën’. Buiten de negentien burgemeesters (‘de baronnen’) zijn er blijkbaar nog een karrenvracht aan andere functies die waard zijn eens doorgelicht te worden. Zodat we eens te weten komen wat Brussel zoal doet met onze Vlaamse centen, zoals dat extra half miljard(!) dat het Brussels gewest cadeau kreeg van de regering Di Rupo bij de zesde staatshervorming. Met dank ook aan de traditionele Vlaamse partijen én de Groenen, die daarmee akkoord gingen maar daar nu liever niet meer aan herinnerd worden.
Waar het de volgende federale verkiezingen in dit land op aan zal komen, is of de Vlaamsnationalisten in het regionale parlement dan de volstrekte meerderheid zullen halen. Alleen op die manier kan die dan dienen als breekijzer om dit België te beginnen te ontmantelen. Dat zal rapper gezegd zijn dan gedaan*.
We hebben twee Vlaamsnationale partijen, die bij vorige verkiezingen; om het bij ronde cijfers te houden, respectievelijk ±30% (N-VA) en ±10% (VB) haalden. Het geruzie tussen die twee maakt dat ze elkaars kiezers proberen af te snoepen. Eerst heeft de N-VA dat gedaan bij het VB, nu doet het VB dat bij de N-VA, dit laatste omdat de partij van De Wever het communautaire voor de nu lopende legislatuur in de koelkast heeft gestoken.
Nu, of de verhouding 30/10 blijft, 35/5 of 25/15 wordt, maakt in werkelijkheid niets uit, want in geen enkel van de drie mogelijkheden halen ze samen meer dan 50% en kan er dus geen actie ter zake genomen worden. Het wordt dan alleen hopen dat een of meerdere van de traditionele partijen mee op de kar van het (con)federalisme springt of dat een of meerdere de kiesdrempel niet zou halen. Dat laatste zit er niet meteen in, maar de schrik ervoor zou hen toch misschien wel eens tot andere gedachten kunnen brengen. CD&V en SP.a zitten in nauwe schoentjes en Open VLD hoopt de meubelen te redden met een terugkeer naar de federale kieskring.
Wat geen aarde aan de dijk zal brengen is dat de ene Vlaams-nationalistische partij het denkt te kunnen halen door de andere aan te vallen. Zo vergist men zich van vijand en gaat er veel energie verloren die beter zou kunnen worden aangewend.
---
* Voor wie het zich niet zou herinneren, nog even de daarvoor bestemde Senelle doctrine:
‘Als België onbestuurbaar zou worden, bv omdat er geen federale regering meer kan gevormd worden, dan moet het Vlaams parlement Vlaanderen uitroepen tot deelstaat van het federale België, met als grenzen die van het huidige Nederlandse taalgebied. Dat is weliswaar grondwettelijk niet volgens het boekje, maar democratisch volstrekt legitiem, want het Vlaams parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, is de uitdrukking van het Vlaamse volk. En de wil van het soevereine volk is voor overtuigde democraten het enige dat telt.’
(Uit ‘De Ordentelijke Opdeling van België’ van Gerolf Annemans en Steven Utzi (blz. 165)
---
Mocht er bij de federale verkiezingen in 2019 in Wallonië een centrumlinkse meerderheid komen en in Vlaanderen een centrumrechtse, dan zit de kans erin dat men er niet in zal slagen een nieuwe federale regering te vormen (tenzij met zes of meer partijen, maar dat lukt nooit als ze nu met vier haast niet overeenkomen) en dan wordt de Senelle doctrine actueel.
Geschiedenis is nooit de sterkste kant geweest van onze mensen. Samen met aardrijkskunde en klassieke muziek weet men er het minst vanaf. Voor wie regelmatig quizzen ziet is dat geen verrassing en die onwetendheid zal waarschijnlijk nog toenemen door het gebruik van de Smart Phone, waardoor men denkt zelf helemaal niets meer te moeten onthouden. Bovenstaande als inleiding op het vervolgverhaal van de herinvoering van de federale kieskring, zoals ik al meldde in mijn blog van 3 dezer (‘Terug naar La Belgique de papa’). Niet alleen Crootje is ervoor, naar het schijnt ook de MR en vooral de jongeren van die partij. Als die hun geschiedenis zouden kennen, zouden ze weten dat die kieskring eind jaren 1970 in de eerste plaats een nachtmerrie was voor de Franstaligen. Dit naar aanleiding van de eerste rechtstreekse Europese verkiezingen, waarbij men ook in Wallonië voor Vlaamse kandidaten kon kiezen en Leo Tindemans zo’n miljoen stemmen behaalde. Dat laatste zou zich, weliswaar op kleinere schaal, kunnen herhalen bij de gemeentelijke verkiezingen in Brussel, waar Jambon en Francken op dit ogenblik populairder zijn dan de meeste Franstaligen. Mocht dat effectief zo zijn, dan zal men daarna wel een ander liedje zingen.
En dat is nog niet alles. Nu is het zo dat een Vlaming aardig wat meer stemmen moet halen dan een Franstalige om aan een parlementszetel te raken. Bij een federale kieskring, met één man één stem, zou dat ook terug verleden tijd zijn. Ik zie de andere francofone partijen daar niet intrappen.
Tenslotte kan men het francofonen niet kwalijk nemen dat ze al niet meer weten wat er eind der jaren 1970 op politiek vlak hier gebeurde. Onze journalisten blijken het zich evenmin te herinneren. Het is niet voor niets dat journalisten in dit land als de tweede minst betrouwbare categorie van de samenleving beschouwd worden, na de politiekers…
In het kader van de discussie over Puigdemont wil ik het nog eens hebben over Spanje, want er gebeurt daar toch wel e.e.a..
Sinds de motie van wantrouwen tegen de minderheidsregering van heksenjager Rajoy, heeft Spanje een nieuwe premier, de socialist Sanchez, die eveneens maar kan regeren met een minderheidsregering en moet rekenen op de steun van enkele kleinere partijen om in het zadel te blijven. Het leek er even op dat het in Spanje beter zou gaan, zeker voor wat de kwestie Catalonië betreft, maar na enkele maanden nieuw bewind zitten de gevangen gezette Catalaanse verkozenen nog altijd in de cel. De enige gratie die hen werd verleend, was dat ze nu verblijven in een gevangenis in de buurt van Barcelona en niet meer in Madrid, op zo’n 600 km van huis, waardoor ze gemakkelijker bezoek kunnen krijgen. Een magere troost.
Zopas kreeg de regering Sanchez al een serieuze opdoffer te verwerken, doordat hij zijn nieuwe begroting, evenmin als Rajoy, door het Spaanse parlement kreeg. Dan maar geprobeerd de grote humanist uit te hangen en wat Europese centen te vergaren door o.m. enkele duizenden vluchtelingen uit de Middellandse Zee, die niet meer welkom zijn in Italië en Malta, naar Spanje laten komen. Het gevolg laat zich raden. Spanje is, om te beginnen, er niet op voorbereid en kan de vluchtelingenstroom niet aan. En dan hebben we het nog niet gehad over de extreem hoge temperaturen aldaar, die de zaak niet eenvoudiger maken.
Maar de hele kwestie wordt nog verergerd door de problemen in de twee kleine exclaves die Spanje nog bezit op de kust van Marokko: Ceuta en Melilla, waar migranten van ten zuiden de Sahara in drommen naartoe komen om vandaar over te steken naar Europa. Om dat te verhinderen, heeft Spanje op de grenzen met Marokko een hek geplaatst van 6 meter hoog met bovenop prikkeldraad. Dat schrikt de kandidaat ‘asielzoekers’ niet af en soms lukt het honderden van hen om toch erover te geraken en daar dan doodgemoederd asiel aan te vragen, waarna ze vlotjes kunnen oversteken naar Spanje en vandaar verder Europa in.. En dat is nog maar het begin.
Het blijkt nl dat de nieuwe Spaanse minister van Binnenlandse Zaken die prikkeldraad nu wil laten verwijderen, omdat ze natuurlijk voor vele verwondingen zorgt. Hij wil ook afspraken maken met Marokko om daar de would-be immigranten tegen te houden, zodat ze niet meer in die exclaves geraken. Marokko is bereid dat te doen, maar heeft daarvoor helikopters, jeeps, radarsystemen enz nodig en vraagt dat Spanje de rekening daarvan (zo’n 60 miljoen euro) betaalt. Die rekening is ondertussen al doorgestuurd naar de E.U. en je mag drie keer raden wie ze tenslotte zal mogen betalen…
Ik had het in mijn blog van gisteren al geïnsinueerd, dat sommige Vlaamsnationalisten niet gelukkig zouden zijn met het aanbieden van een lijstduwerplaats voor de Europese verkiezingen door de N-VA aan Puigdemont. Men moet de man echter niet vergelijken met de eerste de beste hier aangespoelde Mohammed. Puigdemont komt hier niet profiteren van onze Sociale Zekerheid en spreekt al vier talen (Frans, Spaans, Catalaans en Engels). Misschien leert hij ook nog wel eens Nederlands, zeker als zijn plan zou lukken, maar de man heeft nu wel wat anders te doen. Een inburgeringscursus heeft hij helemaal niet nodig want als hij kon, zat hij morgen terug in zijn Catalonië. Hem vergelijken met Derk Jan Eppink gaat evenmin op, want deze bekwame journalist/publicist had het Nederlands al als moedertaal en was geen door het eigen volk verkozen minister-president van een autonome Europese regio zoals Puigdemont. En dan nog dit: misschien is Puigdemont ooit pro-EU geweest, maar dat zal al wel een hele tijd geleden zijn. Sinds diezelfde EU weigerde Spanje nog maar aan te sporen met Catalonië te praten, is die liefde, mocht ze er al geweest zijn, compleet verleden tijd.
Als ik de diehards van de Vlaamse Beweging iets verwijt, is het dat ze niet pragmatisch genoeg zijn. Dat betekent, dat ze teveel bezig zijn met het kader en niet met het schilderij. ‘Bijzaakspecialisatie’, volgens het Peter Principe. Hét einddoel is Vlaamse onafhankelijkheid en die komt er nooit zolang de voorstanders ervan niet samenwerken en zorgen voor een meerderheid in het Vlaamse parlement.
Tenslotte ben ik van mening dat, áls het lukt om Puigdemont in het Europees parlement te krijgen, Vlaanderen aan hem meer zal hebben dan aan de molenwiekende Verhofstadt. Evenmin als voor Vlaanderen zal voor Catalonië de onafhankelijkheid er morgen al zijn, maar de Catalaanse nationalisten hebben alvast een meerderheid in hun eigen door de bevolking verkozen parlement achter zich, iets waarvan wij alleen maar kunnen dromen.
Na de benoeming van Jan Briers tot gouverneur van de provincie Oost-Vlaanderen en Mia Doornaert tot hoofd van het Vlaams Fonds voor de Letteren, twee niet-leden van de partij, zou er een derde benoeming van een niet partijlid aankomen, die voor sensatie zou kunnen zorgen. Er zijn nl geruchten dat de N-VA Carles Puigdemont, die weer in ons land verblijft, volgend jaar de plaats van lijstduwer op haar Europese lijst zal aanbieden. Theoretisch kan dat. Lijst De Decker (LDD) plaatste ooit de Nederlander Derk Jan Eppink zelfs als lijsttrekker bij de Europese verkiezingen. Mocht het doorgaan, zou het in elk geval een stunt zijn die kan tellen en komt de nieuwe Spaanse Inquisitie, die mensen opsluit o.w.v. hun politieke overtuiging, in elk geval nog meer in haar hemd te staan. Als ‘Pokemon’ nl verkozen zou worden – wat er dik in zit – krijgt hij in Europa de parlementaire onschendbaarheid…
Ik neem aan dat niet iedereen daar gelukkig mee zal zijn, ook niet bij onze Vlaamsnationalisten, ook al is het ‘maar’ bij Europa, maar dit is m.i. iets dat ons communautair gekibbel overstijgt. Als Puigdemont in de belangstelling blijft - en aan hem zal het niet liggen - zal dat ook het geval zijn voor het Catalaanse streven naar onafhankelijkheid, wat op e.o.a. manier zal afstralen op wat gebeurt in Schotland en andere regio’s, waaronder ons eigen Vlaanderen. Van alle Europese volkeren die streven naar e.o.a. vorm van onafhankelijkheid hebben de Catalanen al het meest gepresteerd (en geleden). Zij verdienen al onze steun.
Vorig weekeinde was er ook nogal wat deining over een interview dat Crootje gaf aan La Libre Belgique, waarover ik het in mijn blog van 31 juli (‘De transfers, vervolgverhaal) al had en waarin hij pleitte voor een terugkeer naar een nationale kieskring. Dat hij dat interview aan een Franstalige krant gaf, was niet toevallig. Bij de fils à papa wordt in de familie meer Frans dan Nederlands gesproken en heet de man Alexandre…
Ik begrijp niet wat de liberalen bezield om terug naar een federale kieskring te willen gaan.. Men is daar indertijd vanaf gestapt omdat het land noch de partijen op die manier nog normaal konden functioneren. Nadat ze in de jaren 1960 een kiescampagne voerden met als boegbeeld nationaal voorzitter Vandenaudenhove en de Belgische vlag, kregen de liberalen een van de grootste electorale pandoeringen uit hun naoorlogse Belgische politieke geschiedenis, waarna ze er als laatste traditionele partij tenslotte ook nationaal mee moesten ophouden. En nu wil die Alexandre terug naar dat Belgique à papa. Misschien hoopt hij op die Belgische kieslijst de Franstalige stemmen te krijgen, waar hij in Vlaanderen vreest niet te veel meer op te moeten rekenen.
In Brussel zullen Nederlands- en Franstalige kiezers straks bij de gemeentelijke verkiezingen trouwens wel op anderstalige lijsten kunnen stemmen. De kans dat niet de Vlaamse liberalen, maar de N-VA’ers Francken en Jambon er Franstalige stemmen zullen binnenhalen, is veel groter dat wat de Vlaamse liberalen er zelf van terecht zullen brengen, nu gebleken is dat de N-VA’ers het daar niet bij woorden alleen laten. Dat ze daarbij een verkiezingsslogan van uitgerekend de Open VLD in de praktijk toepassen (‘gewoon doén’) klinkt bijna hilarisch.
Herinner u nog de kritiek die Jan Jambon kreeg toen hij het Brussels Kanaalplan aankondigde? Vooral het gebruik van het woord ‘opkuisen’ werd hem erg kwalijk genomen. Nu blijkt dat men alleen al in die kanaalzone meer dan 8.000 fictieve adressen heeft gevonden op bijna 95.000 controles (8,5%), grotendeels van mensen die zich daar op die manier onrechtmatig lieten inschrijven om e.o.a. steun te krijgen. Dat Kanaalplan was opgestart, nadat gebleken was dat een van de terroristen van de aanslagen van Parijs en Brussel, Salah Abdeslam, in Molenbeek een adres bleek te hebben, zonder dat iemand wist dat hij er woonde.
Tenslotte nog dit. Ook Verhofstadt pleitte in zijn burgermanifesten voor een verder gaande federalisering. Dat daar wél iets van in huis kwam, danken we echter niet aan het genie uit Gent, want aan die burgermanifesten wil hij liever niet meer herinnerd worden. Er bestaat trouwens in de hele wereld geen enkele federale staat met een federale kieskring, zelfs niet in landen met een sterk nationaal gevoel zoals de States en Duitsland.
Vorige zondag was er op het middagjournaal van VTM een interview met John Crombez. Ik ben er niet naar blijven kijken en vraag me trouwens af of dit wel een goed idee was, zowel van ‘den John’ als van de zender. Of ge nu vóór of tegen de man of zijn partij bent, maakt weinig uit. Wie interesseert zich nu een politiek interview op een ogenblik waarop zowat iedereen met vakantie is? Uit wat ik er van heb onthouden, in een samenvatting bij het avondnieuws, was dat het grotendeels allemaal in de voorwaardelijke wijs was, een soort luchtgitaar spelen, zeg maar. Van wat er in de zomerakkoord is beslist, werd – zoals reeds gezegd – het grootste deel doorgeschoven tot na de gemeentelijke verkiezingen en misschien wel tot na de daarop volgende federale. Onze nationale Charel zal – om maar één voorbeeld te geven – op eigen houtje vóór de opening van het nieuwe parlementair jaar, er zich wel voor hoeden beslissingen te nemen i.v.m. de F16. Hij mag dan wel een beetje lijken op Gust van het circus, hij is helemaal niet dom.
---
Woensdag kreeg ik van Annemarieke Snelders een mailtje door met de foto van Louis Tobback en zijn vroegere denigrerende uitspraak over asielzoekers. Zij vraagt zich daarbij af, waarom men Tobback Sr destijds niet uit de SP* had gesmeten.
Dat ze Louis Tobback destijds niet buiten gesmeten hebben bij de SP, had o.m. te maken met het feit dat men er toen bij die partij nog niet bij stil stond dat die asielzoekers nieuwe kiezers voor de partij konden worden. Kwam daar nog bij, dat Tobback Sr een nieuwe verkiezingsoverwinning als voorzitter behaalde, nadat hij de mensen had wijs gemaakt dat ze hun pensioen in gevaar zouden brengen als ze niet voor zijn partij stemden.
Dezelfde Tobback was, als minister van Binnenlandse Zaken, ook verantwoordelijk voor de demilitarisering en de afschaffing van de Rijkswacht (iets wat geen enkel ander West- of Zuid-Europees land gedaan heeft). Doordat dit land geen Rijkswacht of ander keurkorps meer heeft, heeft het meestal ook geen plan B als er met de politie plots iets ernstig misloopt en het leger dan moet worden ingeschakeld voor zaken waarvoor het niet is opgeleid.
Ze hadden ook beter die Vande Lanotte buiten gegooid, want die was – als minister van Begroting in de regeringen Verhofstadt – verantwoordelijk voor de explosieve groei van de Belgische staatsschuld (die onze Vlaamse nakomelingen voor minstens 90% zullen mogen betalen). Door af te komen met dat zgz ‘Zilverfonds’ maakte hij de mensen maar wat wijs, want het bleek tenslotte een lege doos te zijn.
Bij Vande Lanotte houdt het trouwens niet op. Freya Vandenbossche, dochter van Luc, rijk geworden salonsocialist, bekend van allerlei financiële schandalen, heeft miljarden subsidies weggeven aan zonnepanelen die nu ook blijken te werken en te renderen zonder die subsidies.
Verder blijft de partij verder boeren met in Antwerpen een Tom Meeusen, die geld van De Lijn verspild heeft, met de Gentse socialisten die van het ene financiële schandaal in het andere verzeild zijn geraakt, waardoor o.a. Tom Balthasar, eerste schepen die normaal Termont had moeten opvolgen, heeft moeten afhaken en met die vrouwelijke schepen daar in Lommel, die iets met de plofkraken van geldautomaten zou kunnen te maken hebben…
Geweldige partij, die SP.a!
* Toen Lowie Lawijt, zoals Tobback Sr ook bekend staat, die uitspraak over de asielzoekers deed, heette de partij nog de SP. Die ‘a’ was een latere uitvinding van public relationman Patrick Janssens, die ook alleen maar socialist was voor de galerij.
En Theo Francken is ondertussen nog maar eens onder vuur komen te liggen omdat weer een illegale Albanees naar zijn thuisland gerepatrieerd wordt, terwijl hij hier nog voor het gerecht moet verschijnen voor e.o.a. drugszaak. De man zat al in de gevangenis, maar werd voorwaardelijk vrijgelaten na het betalen van een borgsom van liefst 5.000 euro. Die som werd betaald door zijn zus, waarbij niemand zich de vraag stelt waar die dat geld vandaan haalt. Zoals Francken in zijn reactie vertelde, wil hij het risico niet nemen dat zo iemand straks weer een crimineel feit pleegt en men hem dan zal vragen wat die kerel hier nog komt doen en waarom hij hem niet het land had uitgezet. Tot daar het officieel verhaal.
Maar stel eens voor dat die man hier blijft en voor het gerecht komt, waarna hij veroordeeld wordt tot x-aantal jaren gevangenis. Dan moeten wij die illegaal nog onderhouden ook. Ook al werkt de samenwerking gerecht en vreemdelingenzaken niet goed – wat werkt hier wél goed? – we kunnen al die betrapte illegalen, die zelf hier officieel niets bezitten, veel beter het land uitzetten, met de waarschuwing dat ze meteen zullen worden aangehouden als ze hier ooit zouden terugkeren, dan wél opgesloten zullen blijven tot aan het proces en niet meer voorwaardelijk zouden kunnen vrijkomen met losgeld waarvan men trouwens de herkomst niet met zekerheid kent. Zou men dat wel natrekken?
Het zou ook geen kwaad kunnen, mocht men met dat Albanië daarover officiële akkoorden sluit, zoals dat bv met Marokko is gebeurd. Niet dat dat zo goed werkt, maar dan heeft men tenminste toch een basis van waaruit men bij problemen kan vertrekken. Straks riskeren we nog dat een boevenstaat zoals dat Albanië nog lid wordt van de E.U.!
In zijn reactie op mijn vorige blog, waarin ik het had over de 7 miljard transfers (van Vlaanderen naar Wallonië), heeft onze Jean gelijk, waar hij schrijft dat het wel eens het dubbele zou kunnen zijn. Vanwaar dat verschil? Wel, het is geweten dat de Belgische staatsschuld voor ±90% door Vlaanderen (en ±10% door Brussel) wordt betaald. Wallonië zegt gewoon dat het geen geld heeft, zo simpel is dat in dit land. Brussel profiteert mee van de 7 miljard, maar draagt tenslotte wel iéts bij voor de afbetaling van de staatsschuld, dit in tegenstelling tot Wallonië die nergens ook maar iets bijdraagt.
Er is dus ergens een totaalbedrag aan transfers dat zeker 50% meer bedraagt dan die 7 miljard, al kan men er geen juist cijfer op plakken. Vermoedelijk is dat de reden waarom men zich bij officiële commentaren bij die 7 miljard houdt. Men zou in Vlaanderen wát blij zijn mochten we die al zelf kunnen houden. Zoals een lezer in ’t Pallieterke van vorige week uitkiende, zouden we daarmee bv het volgende kunnen betalen:
- Het eerste jaar van het Oosterweeltraject, overkappingen inbegrepen.
- Het tweede jaar alle nodige voorzieningen voor o.m. gehandicapten.
- Het derde jaar het wegennet in orde brengen.
- Het vierde jaar bv voor het totaal bedrag aan fietspaden aanleggen.
- Het vijfde jaar de belastingen verminderen.
En zo zouden we nog een tijdje kunnen doorgaan. Jammer genoeg zal het bij dromen blijven, zolang de structuur van dit land blijft wat het nu is. En zou het misschien zelfs erger kunnen worden, mocht Crootje zijn droom, die van de terugkeer naar de federale kieskring, verwezenlijkt zien, want dan zal men het bos helemaal niet meer zien o.w.v. de bomen.
Wallonië gaat zijn luchthavens privatiseren. Beter laat dan nooit, want die privatisering was al verplicht door het Europees Hof van Justitie in het jaar … 2000! Dit alles om de vrije concurrentie te waarborgen. Die blijkt in Wallonië dus helemaal niet dringend. Denk maar aan de extra voordelen die Ryanair op Charleroi al kreeg en die, na protest, slechts met mondjesmaar werden teruggedraaid of via andere fiscale spitsvondigheden werden vervangen. En dan hebben we het nog niet gehad over de wapenfabriek van FN of over het circuit van Francorchamps, dat ook nog steeds eigendom is van het Waalse gewest en waar allerlei politieke figuren, die het in de polls niet hebben gehaald, in geparachuteerd kunnen worden. Dat laatste kan trouwens ook nog nadat men privatiseert. Het volstaat dat het gewest een minderheidsparticipatie houdt (wat Wallonië zinnens is te doen) en dan kunnen er nog steeds een deel politiek gebuisden onderdak verschaft krijgen. Officieel spreekt men er trouwens niet over privatisering, maar ‘optimalisering’…
De belangrijkste reden, waarom Wallonië nu eindelijk gaat privatiseren is niet omdat Europa het gewest een boete zou opleggen. Na 18 jaar niets gedaan te hebben, zou dat eerder belachelijk overkomen. De reden is dat de PS het (voorlopig?) in Wallonië niet meer voor het zeggen heeft en de huidige gewestregering er werk van wil maken alvorens bij een volgende verkiezing de roodhuiden weer mee zouden regeren in het Waals gewest, dat –vergeten we het niet – via de transfers elk jaar nog minstens 7 miljard euro van Vlaanderen lospeutert.
Ondertussen zitten we meteen in de komkommertijd, die dit jaar nog eentoniger belooft te worden dan anders. E.e.a. heeft te maken met het weer dat niet aanzet tot grootse daden en dat waarschijnlijk nog een tijdje meer dan zomers zal blijven. Hier in Kasterlee dateert de laatste echte regenbui al van 19 juni! Dat is al erger dan in 1976 en moet alleen nog onderdoen voor 1947…
De akkoorden van zowel de federale als de gewestregering blijven natuurlijk nog wel nazinderen, maar veel kan er toch niet meer over gezegd worden, al was het maar dat de politiek pas op 20 september ‘al’ weer aan de slag gaat. Dat geldt trouwens ook voor een groot deel van onze economie, om nog te zwijgen van de financiële wereld waar de internationale leuze is: ‘Go away in May, but remember to come back in September’.
Alle gekheid op een stokje, hoe kun je nu gaan discussiëren over bv de slimme kilometerheffing, als men weet dat die is doorgeschoven naar de volgende regering? Of over het bezuinigen op energie, als dat door anderen moet gebeuren? Of over andere akkoorden – zoals de vervanging van de F16 - waarover in werkelijkheid niets beslist is?
Misschien kunnen we ons optrekken aan de wetenschap dat Pokemon weer in Belgenland is en niet zinnens is hier zijn vakantie door te brengen. Moedige mensen, die Catalanen!
In het vorig weekeindnummer van De Tijd (dat van 22 dezer) stond een artikel, waarin gesteld werd dat Trucktransport binnenkort ‘passé’ zou zijn. Dat ‘binnenkort’ had men er beter afgelaten, want, áls het al zou gebeuren, dan zal het niet voor morgen zijn. Het artikel gaat ervan uit dat men het internationaal transport over de weg kan vervangen door de binnenvaart, waarbij één schip 20 tot 30 keer meer tonnage kan vervoeren. Dat laatste klopt, maar daarmee is nog niet alles gezegd.
Om te beginnen, mocht men nog maar de helft van het internationaal truckvervoer van vandaag kunnen overslaan op binnenschepen, dan zouden de binnenwateren daaraan moeten worden aangepast, havens inbegrepen, anders zou men ook daar met files te maken krijgen. Verder is het niet zo dat de bedrijven, waar moet geladen en gelost worden, allemaal langs kanalen en rivieren liggen. Dat betekent dat het merendeel van de cargo van de productie-eenheid naar het binnenschip en daarna van het binnenschip weer op (kleinere) vrachtwagens dient geladen te worden om naar zijn eindbestemming te worden gebracht. Misschien zal men dan kleinere vrachtwagens daarvoor nodig hebben, wat zou kunnen betekenen méér, niet minder voertuigen op de weg. Het idee om steeds meer vracht via binnenschepen te vervoeren, is op zich helemaal niet verkeerd, maar om het zover te brengen dat het allemaal vlot zou lopen zal er meer tijd nodig zijn dan ‘binnenkort’.
---
Het is niet de eerste keer dat men voorspelt dat het vrachtwagenverkeer zijn beste tijd heeft gehad. Ik herinner me nog de jaren tachtig van de vorige eeuw, toen DAF naar de beurs trok en men in de Gazet Van Antwerpen, bij het katern Economie, een artikel aantrof met als titel ‘DAF voor een korte rit’. Dat is het ook geworden, omdat het bedrijf enkele jaren erna failliet ging nadat het zich verslikt had in de overname van de vrachtwagenproducent British Leyland. Met ‘korte rit’ bedoelde men echter niet de beursgang*, maar het vrachtverkeer tout court, waarvan men verwachtte dat het niet meer zou uitbreiden. Dat is toen niet gebeurd, omdat men ondertussen in Japan begonnen was met de ‘just in time’ leveringen, waarbij de toeleveringen van onderaannemers niet meer in de eerste plaats via de magazijnen, maar via de vrachtwagens gebeurde. De trucks werden rijdende magazijnen. Dat ‘just in time’ werd overgenomen door de Amerikaanse en Europese vrachtwagenbedrijven en resulteerde niet in aan afname, maar integendeel in een toename van het vrachtverkeer, een toename die nog verhoogde nadat het IJzeren Gordijn viel.
* Bij de beursgang van DAF kreeg iedere medewerker aandelen voor een waarde van 500 gulden. Na dat artikel in de Gazet Van Antwerpen gelezen te hebben, besloot ik mijn aandelen toch maar van de hand te doen, wat later een goede zet bleek te zijn geweest, toen de oude DAF failliet ging en de aandelen waardeloos werden. Sommige collega’s, die aandelen van andere collega’s hadden over gekocht, kwamen bedrogen uit…
Wat de domineesdochters Merkel en May en haantje de voorste Macron niet vermochten, is ons Luxemburgs fuifnummer Juncker wél gelukt. Voorlopig althans, want met Trump weet men maar nooit. Als het erbij blijft zoals afgesproken, zal de handelsoorlog tussen de States en de E.U. er niet komen en zullen beide partijen zelfs streven aan een 0-tarief. Eerst zien zei de blinde, maar de beurzen zijn meteen weer in goeden doen en dat laat het beste verhopen.
Juncker is een echte Luxemburger: een combinatie van harde werker en stevige drinker. Dat laatste wordt ook vergemakkelijkt door het feit dat de ‘booze’ in het kleine Groothertogdom een stuk goedkoper is dan in de omliggende landen, soms zelfs maar de helft. Ik kan ervan meespreken, want mijn schoonmoeder was een Luxemburgse, uit Mühlenbach-Eich, een voorstadje van Luxemburg-stad, waar mijn vrouw in 1943 geboren werd als Duits onderdaan! Luxemburg werd door de Duitsers nl niet bezet, maar geannexeerd, wat met zich meebracht dat alle Luxemburgers toen officieel Duitser werden en door het Duitse leger konden worden opgeroepen.
Enfin, we kunnen er maar goed bij varen dat Juncker erin slaagde Trump, die – net zoals George W en nog andere bekende historische figuren (ik zal maar geen namen noemen) – geheelonthouder is, ervan kon overtuigen de historische band van de oude en de nieuwe wereld in stand te houden. En dit zonder de hulp van Jack Daniels en Co.
Als er met de recente federale en regionale akkoorden één zaak duidelijk is, dan is het dat onduidelijkheid troef is. Dat is in dit land niet verwonderlijk. Het gebeurt uiterst zelden dat men hier een wet in één keer goed in elkaar kan steken. Meestal moeten ze worden geamendeerd, aangepast, gecorrigeerd of hoe men het ook wil noemen.
Denk maar aan dat algemeen verbod op de verkoop van stookolieketels. Dat werd binnen de 24 uur al met recht gecontesteerd omdat het aan het federale niveau was om dat te beslissen, iets wat niet gebeurd was. OK, zegt men dan, dat wordt geregeld, maar bij die nieuwe regeling is er dan toch weer meteen een uitzondering, in dit geval bij nieuwbouw en/of ingrijpende renovaties. Wees niet verwonderd als men straks nog wel e.o.a. achterpoortje vindt, waarbij ook die uitzondering al dan niet geldig zal zijn.
Hetzelfde gebeurt met de zogeheten ‘boskaart’ van Schauwvliegje, die ze vorig jaar online lanceerde. Die kaart werd ondertussen vertikaal geklasseerd, maar met de nieuwe regelingen moet men er wel e.o.a. specialist bij halen, want ziet men – in dit geval ook letterlijk! – het bos niet meer door de bomen. Ik bespaar u de uitzonderingen én de uitzonderingen op die uitzonderingen. Op dat gebied heeft Vlaanderen niets meer te leren van het Belgisch systeem. Neem trouwens ook maar eens die verordeningen omtrent het waterverbruik die bij de huidige hittegolf werden verspreid. In elke provincie lijkt het anders.
Heel deze problematiek wordt dan nog eens doorkruist door de meeste nieuwe wetten en verordeningen pas te laten ingaan na x-aantal jaren. Denk maar aan het SWT oftewel brugpensioen, dat nog wel kon vanaf 56 jaar voor de zoveelste Carrefour reorganisatie, maar daarna is verschoven naar 59 jaar en – als ik me niet vergis – nu op 60 jaar zou liggen. Top of the bill blijft wel dat verbod op de plaatsing van de stookolieketels, dat pas algemeen zal worden in … 2035. Dat is dan voor de volgende generatie!
Zoals te verwachten was na het vakantieakkoord van de Vlaamse regering, kwam ook de federale regering tot een overeenkomst over alles en nog wat. Ik had niets anders verwacht, want het is een steeds wederkerend schouwspel: een regering die op zoek moet naar miljarden euro’s om haar begroting aan te kunnen passen aan de Europese normen – wat nog altijd goedkoper is dan ze in evenwicht te hebben – en daar in blessuretijd – Oh, wonder! - steeds in slaagt. En, zoals alle vorige, is het nu weer een verhaal van plakken, knippen en pamperen. Toch zag het er lang naar uit dat het deze keer eens niét zou lukken, omdat stoorzender Peeters de gedeeltelijke beursgang van Belfius niet wou goedkeuren als het probleem van de Arco spaarders niet werd opgelost. Op één punt had hij wel gelijk: het stond in het regeerakkoord.
Er is nu dus eindelijk een akkoord over een gedeeltelijke vergoeding van de Arco-spaarders al is zelfs nu het laatste woord daarover niet gezegd. Europees commissaris Margrete Vestager, net zoals Merkel en May een domineesdochter, lijkt een harde tante die de hele zaak eerst nog eens uit wil pluizen vóór Peeters zijn zin krijgt. De reden waarom die laatste hoopt dat het deze keer wel zal lukken is omdat men thans stelt dat het geld naar ‘natuurlijke personen’ zal gaan en niet naar ondernemingen.
Maar zelfs als het straks allemaal lukt, zal het gros van de terugbetalingen betaald moeten worden door de belastingbetaler, jij en ik dus. In totaal gaat het om 600 miljoen euro, waarvan slechts 35 zal komen van Beweging.net, de opvolger van het ACW, de hoofdschuldige in deze zaak. Zo’n 50 miljoen zal van het dividend komen dat Belfius aan de staat zal betalen áls het zijn 30% van de bank verkocht krijgt op de Beurs en 89 uit de vereffening van het failliete Arco. De spaarders/beleggers krijgen hoogstens 40% terug van het geld dat ze 7 jaar geleden waren kwijtgeraakt en zullen daarvoor in het najaar een aanvraag moeten indienen, waarna er een zgz ‘dading’ zal plaats vinden. Graag had men dat geregeld gekregen tegen de gemeentelijke verkiezingen, al vrees ik dat – zelfs als het lukt – er weinig van die gedupeerden daarvoor nog zullen stemmen voor de tsjeven. Jammer dat de christelijke vakbond niet zelf met een lijst deelneemt aan de verkiezingen, iets waarvoor ik al jaren pleit. Dan zou men de neuzen eens kunnen tellen.
Zoals ik in mijn blog van 22 dezer (‘Het Vlaamse vakantieakkoord’) al aankondigde, was het toen nog te vroeg om over die berg van 180 beslissingen na een marathonvergadering van 20 uur, zonder enig extra overleg, veel zinnigs te vertellen. De rode draad in het hele gebeuren is dat alles feitelijk zo’n beetje op de lange baan is geschoven en werk wordt voor de volgende regeringen. Meervoud, ja, want normaal zijn de volgende verkiezingen voor einde 2023, enkele maanden na het verstrijken van enkele nu gestelde deadlines. Feitelijk is dat vakantieakkoord een godsgeschenk voor de media. Juist nu bij het begin van de klassieke komkommertijd krijgen ze een tsunami van agendapunten die ze naar eigen keuze kunnen uitbenen. Vraag is trouwens wat er na het zomerreces en zeker na de gemeentelijke verkiezingen nog van zal overblijven. Misschien is dit vakantieakkoord er wel enkel en alleen gekomen om de groenen bij de verkiezingen van oktober de wind uit de zeilen te halen.
Neem nu de beslissing om de verwarming op stookolie te laten uitdoven, terwijl ook de mogelijke vervanging door gas niet langer zal kunnen. Er zullen nl bij nieuwe verkavelingen geen nieuwe gasaansluitingen meer komen. Wie verder wil op gas zal zijn stookolietank moeten vervangen door een eigen gastank (vier maal per jaar bijvullen). Ondertussen wil men nieuwe gascentrales bouwen, die wél moeten worden aangesloten maar die niet zullen dienen om gas te leveren, maar om elektriciteit te verwekken, dit om de kerncentrales te vervangen. Die gascentrales moeten nog wel gebouwd worden. Men schat dat 600.000 Vlaamse gezinnen van de stookolie af zullen moeten, dat is zo’n 20% van de bevolking. De belofte van optimist Tommelein om mensen die een warmtepomp zouden installeren een premie te geven van 400 euro zou wel eens een plaaster op een houten been kunnen zijn en doet denken aan de zonnepanelenpremies van Van den Bossche. Ondertussen heeft hij ook al bakzeil moeten halen voor dat verbod tot vervanging van de stookolieketel, want dat zou federale materie zijn…
Kortom, dit is ‘a blue print for disaster’ en dan hebben we het nog maar over één punt (van de 180!). Er gaat nog veel inkt vloeien vóór het allemaal zover zal zijn, als het ooit zover zal komen. Geen zinnig mens die gelooft dat dit gaat lukken, ook niet over 5 jaar. Dit wordt het sprookje van duizend en één klacht!
Zweden is momenteel in het nieuws o.w.v. de immense bosbranden die het land teisteren. Het is qua oppervlakte bijna zo groot als Frankrijk, maar met slechts 10 miljoen inwoners. Wat minder in de etalage wordt gezet is dat Zweden, in verhouding tot zijn aantal inwoners het grootste aantal ‘vluchtelingen’ heeft opgevangen. De regering van sociaal-democraten die er al lang de lakens uitdeelt is daar prat op, al valt het te bezien of de partij van wijlen Olof Palme daarmee de verkiezingen van volgend jaar gaat winnen. In totaal kreeg Zweden de laatste 5 jaar al 600.000 inwijkelingen, dus zowat 6% van de huidige bevolking en dat laat zich voelen. Net zoals in Duitsland zijn er rapporten over verhoogde criminaliteit, verslechterende schoolsystemen en overvolle zorgdiensten, waar men lange wachttijden kent om geholpen te worden. Sommige voorsteden hebben een weinig benijdenswaardige reputatie van onveiligheid, een tekort aan politieagenten en het land heeft een van de hoogste belastingen van de OESO landen en die zullen waarschijnlijk nog oplopen nu ook daar de vergrijzingskosten hun intrede maken. De tijd van de Zweeds welvaartstaat lijkt verleden tijd te gaan geworden. Man schaft es nicht mehr…
---
Ondertussen was onze federale regering er gisteravond nog steeds niet uit om de 2,6 miljard euro te vinden die ze nodig heeft om in orde te blijven met de Europese afspraken i.v.m. de begroting. De begroting in evenwicht, voorzien in het regeerakkoord van 2014, haalt ze niet meer binnen deze legislatuur.
In mijn blog van gisteren had ik het er nog over dat de Vlaamse regering op haar laatste bijeenkomst vٕóór het parlementair verlof nog 144 dossiers te bespreken had. Het zijn er tenslotte 180 geworden en daarover heeft men 20 uur ononderbroken gepalaverd. Dat betekent negen per uur. Zoiets kan nooit ordentelijk en weldoordacht gebeurd zijn, vooral als men weet dat de belangrijkste punten gingen over klimaat en milieu. Het is nog even te vroeg om door zo’n berg artikels heen te kunnen zien, maar ik heb zo de indruk dat men straks door de bomen het bos niet meer zal kunnen zien en misschien was dat ook het opzet. ‘If you can’t convince them, confuse them’. De kranten zullen dezer dagen stof genoeg hebben om al die voorstellen en beslissingen op te lijsten en er dan misschien nog eens commentaar op te geven. Enfin, als we Bourgeois en Co moeten geloven gaan we straks leven in het beste van alle werelden en geven we de rest van Europa en misschien wel de hele wereld het nakijken. Vergeet het zomerakkoord, hier komt het Vlaams vakantieakkoord! De federale regering is nog zover niet. Diverse van haar leden moesten eerst de jaarlijkse plechtigheden t.g.v. de nationale Belgische feestdag ondergaan. Wat zij allemaal gaan uitspoken in wat ik de blessuretijd noemde, krijgen we de volgende dagen te horen. Toch is er op federaal vlak al iets dat de aandacht trekt en dat is de keuze van het nieuwe gevechtsvliegtuig. Het blijkt nl dat onze nationale Charel nu waarschijnlijk toch van zijn Franstalig hart een steen zal moeten maken en niet meer de voorkeur zou geven aan de Franse Rafale, waarmee men buiten competitie dit land wou lijmen om met Frankrijk een soort futuristische alliantie aan te gaan voor het bouwen van een vliegtuig dat nu nog niets eens bestaat. Dat noemen ze in Frankrijk, met de nodige Franse arrogantie, ‘Système de Combat Aérien Futur’ (SCAF). De Franse ambassadeur in dit land had zich laten ontvallen, dat België niet moest denken daarbij nog mee te kunnen doen als het bv voor de F35 zou kiezen. Dat was zelfs voor onze nationale Charel een stap te ver.
Wie in de federale regering ook een slechte beurt maakte, is Charel’s partijgenote Marghem, minister van Energie, die in haar plan om kerncentrales eventueel te vervangen door (dure) gascentrales, al dan niet moedwillig over het hoofd gezien had dat er in het Nederlandse Maasbracht, vlak over de grens, een gascentrale van het Duitse energieconcern RWE al vier jaar stil ligt omdat ze niet rendabel is. Mits het aanleggen van 13 kilometer kabel zou die aan het Belgische net kunnen worden aangesloten. Die operatie zou 200 miljoen euro kosten, nog veel geld, maar wel zes keer minder dan het 1,2 miljard euro die een nieuwe gascentrale zal kosten. De drie Vlaamse meerderheidspartijen hebben dat plan gelukkig afgeschoten en Marghem mag haar huiswerk herdoen. Of ook daarover deze week een beslissing zal vallen is hoogst onwaarschijnlijk.
