Er zijn in deze coronacrisis al ettelijke miljarden euro’s uitgedeeld, maar het miljard dat door Sophie’s clubje werd goedgekeurd voor het verzorgend personeel kreeg de algemene goedkeuring van God en klein pierke. Het moet nog bevestigd worden door het parlement, maar niemand twijfelt eraan dat dit niet zou gebeuren. Meer nog, na deze federale geste, zal er meer dan waarschijnlijk ook een gewestelijke volgen, want zoals zoveel in dit land is ook de Zorgsector een gesplitste bedoening. De ziekenhuizen zijn federaal, de rusthuizen regionaal. Feitelijk volstaat het niet een volwaardige federale regering te vinden om dat probleem op te lossen, maar zal men straks eerder een staatshervorming nodig hebben om een einde te maken aan het politiek kluwen van de verschillende bevoegdheidsniveaus en de discriminatie waarbij niemand nog het bos ziet door de bomen.
E.e.a. neemt niet weg dat zelfs de sociale partners hebben opgekeken van het initiatief om de Zorgsector de beloning te geven die ze verdiende tijdens deze nog steeds niet helemaal verdwenen coronacrisis. Daar waar men al jaren tevergeefs vroeg om structurele verbeteringen, waarvoor men zelfs meer dan eens op straat is gekomen, zorgt corona er nu voor dat ze zelfs meer krijgen dan ze ooit verwacht hadden. Partijen zoals CD&V en Open VLD, die eind vorig jaar, bij monde van Verherstraeten en Lachaert, nog gekant waren tegen een voorstel van de oppositie om 400 miljoen extra aan de Zorg te geven, lopen nu netjes in de pas.
De vraag blijft natuurlijk hoe men die miljardenuitgaven ooit zal recupereren voor de begroting en het budget. Ook daarvoor zou een staatshervorming kunnen zorgen, Er zijn genoeg overbodige instanties die in dit land kunnen worden opgedoekt en waarop enorm veel bespaard kan worden. Senaat en provincieraden zijn er alleen nog om extra kosten te maken. Een Franse Gemeenschap kan alleen blijven bestaan als de Franstaligen dat zelf nog betalen en niet de Vlamingen die zo’n gemeenschap niet nodig hebben. Ook dat is discriminatie. Om nog te zwijgen over de naam ervan: ‘Fédération Wallonië-Bruxelles’, die zelfs ongrondwettelijk is, maar in Francofonië verkocht wordt als een verworven recht.
Tenslotte stel ik me de vraag wat zichzelf benoemd Vlaams minister Beke nog belet om de eer aan zichzelf te houden en op te stappen. Na de kemel bij de woonzorgcentra, toen hij die liet sluiten voor de bezoekers en zich pas vier weken later realiseerde dat er niets was gedaan voor wie er binnen achterbleef, liet hij het wéér afweten nu hij mensen al op vakantie liet vertrekken zonder garantie dat ze probleemloos zouden kunnen terugkomen.
Kaaiman, die het sinds de verkiezingen had over ‘Zelfbediening W. Beke’, krijgt er straks nog spijt van dat hij met zijn columns gestopt is...
België lijkt met de dag meer en meer op een bananenrepubliek. Ondanks het feit dat recentelijk een half dozijn partijen een nieuwe, jongere voorzitter hebben gekozen, waarvan men zou verwachten dat die iets nieuws zou brengen, blijft men voortboeren met een politiek die nergens op trekt en tot niets zal leiden. Buiten wat zwartepieten, een nationaal politieke bezigheid, brengen ze er niets van terecht.
Ondertussen blijkt de verguisde Macron in Frankrijk de pensioenwetten hervormd gekregen te hebben, dit ondanks massale stakingen en protesten van de vakbonden en heeft men in Nederland de eigen pensioenwet aangepast aan de levensverwachting, waardoor de pensioenen daar zullen stijgen en zakken in verhouding tot het niveau van de Beurs. We kunnen er misschien eens mee lachen, maar hun pensioenen liggen een stuk hoger dan in dit land, waar we zowat de laagste hebben van Europa en, waar – in tegenstelling tot Nederland - geeft buffer voorhanden is. Die buffer bedraagt in Nederland zo’n 1.400 miljard euro, bij ons helemaal niks.
Voor de rest is heel de Belgische politiek in deze coronatijd één groot wellesnietes verhaal waarbij dagelijks beslissingen worden genomen die meestal meteen worden afgeschoten en/of daarna worden aangepast of afgeschaft. Ondertussen heeft België zich kandidaat gesteld om straks te zorgen voor de opslag van mondmaskers voor heel de E.U., terwijl er op dat gebied nergens meer geknoeid werd dan hier. Met de contacttesten en –opvolging is het al niet veel beter gesteld. Daar bovenop komt nu het probleem van de burgers die naar het buitenland wel op vakantie mogen gaan, maar geen garantie hebben dat ze straks er geen kater aan over zullen houden.
Om aan deze wanorde een einde te maken zijn nieuwe verkiezingen meer dan nodig, al was het maar om ook de kiezers eens de kans te geven hun mening te kennen te geven. Dat zou dan wel moeten nadat alle partijen eindelijk eens duidelijke standpunten zouden innemen, waarbij ze afstand nemen van de oude politiek en kiezen voor een eventuele splitsing van dit land, bv vanuit de gewesten. Met dat rond de pot draaien hebben we het nu zo stilletjes aan wel gehad.
We beleven rare tijden in een raar land. Het ergste van de coronacrisis lijkt voorbij, maar niemand is er gerust in dat dat zo blijft. Van de ene kant blijven de cijfers van de besmettingen en overlijdens hier langzaam maar zeker dalen, van de andere kant hoort men in het buitenland, ook in Europa, van allerlei opflakkeringen die – zeker in Europa - wel vrij kordaat worden aangepakt met grote en kleine lockdowns, maar waar wel buitenlandse toeristen worden toegelaten die op hun beurt het virus weer mee terug zouden kunnen brengen, net zoals dat in het voorjaar gebeurd is bij degenen die terugkwamen van de Noord-Italiaanse skioorden. Verder zijn er nog weinig mensen die hier snappen wat nog mag en niet mag, doordat tal van beslissingen om de haverklap gewijzigd en zelfs tegengesproken worden.
Ondertussen blijft men in dit land maar geld uitdelen. Op zich is dat niet fout, want men houdt de economie toch min of meer draaiende en de koopkracht op niveau. Van de andere kant is er geen visie op wat er daarna moet gebeuren. Dat heeft natuurlijk ook te maken met het feit dat we hier geen regering hebben die naam waardig en dat men mordicus blijft zoeken naar een oplossing die er geen is. Een van het oude systeem dat niet meer werkt. De enige reden waarom dit gebeurt is omdat alle traditionele partijen (én de N-VA) maar één zaak willen vermijden en dat zijn nieuwe verkiezingen waarin – als we de peilingen mogen geloven – ze allemaal weer gaan verliezen, net zoals in mei 2019.
Wat er zou moeten gebeuren, is het opstarten van zaken die meteen kunnen zorgen voor werkgelegenheid en waarvan we de voordelen op lange termijn zullen genieten. In feite is dat niets nieuws, want dat werd al gesuggereerd tijdens de klimaatheisa. Alleen wou men toen meteen boter bij de vis, in de vorm van geld, veel geld. Denk maar aan de miljarden voor Timmerfrans. Zorgen voor de vergroening van onze steden en een duurzame mobiliteit kan ook met andere middelen die wat meer tijd zullen vragen en zal men stelselmatig moeten werken met een lange termijn visie. ‘Roma non fu fatta in un giorno’ (Rome werd niet op één dag gebouwd), wisten de Romeinen al.
Volgens Jan Denijs, de bekende arbeidskundige van Randstad, zakte België op het gebied van de werkzaamheidsgraad van 2007 tot 2017 van plaats 19 naar 24 en staat het land nog net vóór Griekenland, Spanje, Italië en Kroatië. Dit ondanks het feit dat Vlaanderen het nog vrij goed deed en boven het Europees gemiddelde bleef. Het probleem is de rest van het land, Wallonië en Brussel, waar de werkzaamheidsgraad respectievelijk 11 en 14% lager ligt dan in Vlaanderen. Het blijft altijd hetzelfde liedje: Vlaanderen werkt, Francofonië profiteert. Op de lijst met de werkloosheid van de regio’s stond Vlaanderen in 2019 op de 15de plaats, terwijl Wallonië op 24 en Brussel op 26 bleven hangen.
De gouverneur van de Nationale Bank (NBB) Pierre Wunsch, nochtans zelf een francofoon (die echter meer dan behoorlijk Nederlands spreekt), wist daarbij te vertellen dat Wallonië voor de periode 2021-2022 met overheidsuitgaven zit van 70%, dat is bijna 20% boven het reeds hoge Belgische gemiddelde én dat de Waalse economische structuur afhangt van de transfers uit Vlaanderen (iets wat kabouter Peumans recentelijk ook vertelde in een uitgebreid interview in ‘t Pallieterke).
In het licht van bovenstaande cijfers begrijpt men pas hoe idioot het is van onze socialisten om te eisen dat de arbeidsduur moet verminderd worden (‘Mateke’ Rousseau sprak zelfs van een vierdaagse werkweek*). Wie straks de Sociale Zekerheid nog gaat betalen, wordt er niet bij gezegd. Minder werken betekent immers minder afdragen.
*Doet me denken aan dat mopje over een vakbondsbetoging in 2050, waarbij een van de agitatoren roept dat ze de ééndaagse werkweek willen. Waarop er ene uit het publiek antwoordt: ‘Ja, maar niet op een maandag, hé’
Vladimir Putin is ondertussen president van Rusland voor het leven geworden. Officieel niet natuurlijk, maar wel tot 2036. Bij leven en welzijn zal hij dan 83 zijn. Ondertussen vervoegt hij de club van de alleenheersers Xi Jingpin en Kim Jong Oen. Het verschil met Xi en Oen is, dat ‘Vlad’ democratisch verkozen zou zijn. Zou het?
In werkelijkheid was het verlengen van zijn positie met twee extra ambtstermijnen al beslist in het voorjaar door het Russisch Hoger Gerechtshof en ondertekend door de president himself. Het referendum dat zopas is gehouden om dat te bevestigen had geen enkel precedent noch wettelijke basis. Het bevatte liefst 206 voorstellen en moest beantwoord worden met één enkel ja of neen. Onafhankelijke kandidaten werden op voorhand uitgesloten en mochten al blij zijn dat ze niet aangehouden werden. Alle officiële media zijn in handen van de president en zijn omgeving. Er waren ook geen internationale waarnemers en om de kiezers aan te lokken werden er loterijen ingericht met per regio een woning als hoofdprijs..
Sinds de annexatie van de Krim en de Westerse sancties daarvoor, krijgt Rusland geen buitenlands krediet meer en moet het verder met enkel de opbrengsten van zijn oliewinning. Die kregen zopas een ferme dreun nadat een akkoord met Saoedi Arabië afsprong. Om dat verlies te compenseren moet het staatsbudget sinds 2017 in evenwicht blijven door alle inkomsten boven de 40 dollar per vat af te romen en te storten in een speciaal fonds. Te vergelijken met Vande Lanotte’s Zilverfonds, maar dat was een lege doos. Het Russisch fonds daarentegen bereikte begin maart 7,3% van het bbp en heeft nu een reserve van zo’n 570 miljard dollar!
Dat heeft echter een prijs, want de Rus in de straat merkt daar niets van. De levensstandaard gaat achteruit, de pensioenleeftijd is opgetrokken en het leven is er duurder geworden omdat wat daar doorgaat voor BTW is verhoogd.
Het Rusland van Putin riskeert straks niet zozeer een economische, maar een sociale crisis. Ook de Russen volgen het Internet en de Sociale Media. De vraag blijft of de oud-KGB spion het nog zo lang zal kunnen uithouden.
Grote titels in onze media: ‘Groen wint de gemeentelijke verkiezingen in Frankrijk’. Dat klopt maar gedeeltelijk. Het had moeten zijn: ‘Groen wint in de grote Franse steden’. En daar horen een nog een aantal kanttekeningen bij.
Zo waren de verkiezingen van vorige zondag in Frankrijk die van de tweede ronde. De eerste ronde had al plaats gevonden drie maanden geleden en toen hadden de groenen niét gewonnen. De tweede verkiezing werd uitgesteld tot nu en maakte maar 15% uit van het totaal. Voor die 15% bleef 60% van de potentiële kiezers weg, terwijl het nationaal gemiddelde daarvoor 35% is. Slechts 14% van wie mocht stemmen, deed dat ook.
E.e.a. neemt niet weg dat het voor Macron en zijn République En Marche (LREM) niet zijn beste dag was. Het leek eerder een republiek op de terugtocht. In Parijs, veruit de grootste Franse stad, wonnen trouwens niet de groenen, maar de socialisten die bijna nergens anders in Frankrijk nog meetellen en dit met de uittredende burgemeester Anne Hildago die zo slim was ook met een groen programma af te komen. Daarmee wordt de kans groot dat ook de komende Franse presidentsverkiezingen een groener tintje zullen krijgen.
Zoals ik reeds meldde in mijn blog van 30 juni (‘Deutschland über Alles’! heeft Macron er trouwens een probleem bij. Zijn eerste minister Edouard Philippe, die de laatste jaren de hete hangijzers moest aanpakken (o.m. de Gele Hesjes’ heisa), won in zijn thuisstad Le Havre met bijna 60% van de stemmen en kan daar burgemeester worden. Dan is Macron hem kwijt, al zal die daar niet zoveel mee inzitten. De man dreigde populairder te worden dan de president en die zal voortaan zelf de hete kolen uit het vuur moeten halen. Dat heeft hij blijkbaar begrepen, want uitgerekend gisteren bood Philippe het ontslag van zijn regering aan. In zijn plaats komt een nobele onbekende, naar ’t schijnt een ambtenaar die netjes Macron’s bevelen gaat uitvoeren, in de hoop dat laatstgenoemde tegen de Franse presidentsverkiezingen van 2022 zijn beschadigd imago wat kan herstellen.
Terwijl het coronaverhaal in de goede richting blijft evolueren, zij het aan een slakkengangetje, zoeken in de federale politiek de ‘drie koningen’ verder naar de vorming van een echte regering. Er is zelfs al een nieuwe naam voor gevonden; ‘de Arizona coalitie’, verwijzend naar de kleuren van de vlag van die gelijknamige Amerikaanse staat: blauw, goudgeel en rood. Dat zouden dan de twee liberale partijen zijn (blauw), CD&V; N-VA en CdH (zeg maar geel) en SP.a (rood). Maar wel een coalitie zonder de PS, waarbij ook nog een hartig woordje zal moeten gesproken worden met een weinig betrouwbare CdH en een SP.a zonder de PS. ‘Mateke’ Rousseau is daar niet gelukkig mee, niet alleen omdat de PS er niet bij zit, maar ook omdat de zelfbenoemde drie formateurs wel óver hem spreken, maar niet mét hem. Om daarbij klare wijn te schenken heeft de Conner de drie een verlanglijst gegeven om ‘U’ tegen te zeggen en daarbij verklaard dat het min of meer kiezen of delen wordt. Wat hij er niet bij heeft gezegd is, dat zijn lijst met ‘absolute’ voorwaarden (zijn woorden) in feite dezelfde is die hij en Magnette bij Sophie Wilmès hadden neergelegd.
Of het allemaal nog niet genoeg kommer en kwel is, dreigt Joachim Coens de besprekingen niet verder te zetten, mocht men in het parlement ondertussen een versoepeling van de abortuswet goedkeuren. Dit heeft niets met de mogelijke regeringsvorming te maken maar met de ethische reserves die Coens als goede christen daarover heeft. Men kan dit ouderwets noemen, maar toch doet het deugd dat een doorwinterde politieker ook een geweten blijkt te hebben. Iets waar Georges-Louis Bouchez, die wel achter die wet staat, minder last van schijnt te hebben. Te vermelden dat niet alleen CD&V, maar ook CdH, N-VA en Vlaams Belang niet akkoord gaan met die wetsversoepeling. Ze werd dezelfde avond voor de derde keer uitgesteld na raadplegingen bij de Raad van State.
Enfin, de poging van Coens, Bouchez en de ook al in eigen partij gehinderde Lachaert lijkt een zoveelste mislukking te worden, zodat nieuwe verkiezingen meer dan ooit op komst lijken te zijn.
Als we het allemaal eens op een rijtje zetten: Rousseau, die het onderste uit de kan wil, Coens die niet wil dat men tussendoor snel snel met een wisselmeerderheid een wet er door drukt die hem niet aanstaat en een CdH die tijdens de vorige legislatuur de Waalse deelregering liet vallen over de Publifin schandalen in Luik en omstreken. Maak daarmee maar eens een ‘volwaardige regering’.
---
En dan nog dit: op mijn blog van gisteren (‘ALL Lives Matter’) kwamen twee onleesbare reacties van een pesticiden bedrijf. Waarschijnlijk e.o.a. vergissing.
De commotie n.a.v. de brief met spijtbetuigingen van onze koning aan de Kongolese president Tshisekedi duurt voort, al is dat voor niets nodig. Het is een internationale wet dat kinderen niet verantwoordelijk kunnen zijn voor de daden van hun ouders, laat staan van hun grootouders en in dit geval voor de ‘betovergrootoom’ van Flup de Laatste. Als zoiets mogelijk zou zijn, zou Vlaanderen excuses en schadevergoedingen kunnen vragen aan alle bezetters die het gekend heeft: van de Romeinen (aan Italië) over de Franken en de Bourgondiërs (aan Frankrijk), de Spanjaarden, de Oostenrijkers, de Fransen zelf en de Duitsers (twee keer!). Er zijn weinig regio’s die zo veelvuldig bezet geweest zijn als de onze.
Daar komt nog bij dat Kongo sinds zijn onafhankelijkheid één grote chaos ts geworden en gebleven, dat er niets is overgebleven van de infrastructuur die de Belgen er achter hadden gelaten. Dat met zo goed als alle geld dat er later aan de overheden van dat land ooit gegeven werd, er weinig of niets gebeurd is en men kan stellen dat het leeuwenaandeel daarvan verdwenen is in de zakken van de machthebbers, van Mobutu over Kabila senior tot Kabila junior, die er nog steeds de lakens uitdeelt, zij het van achter de schermen.
De recentste presidentsverkiezingen werden vervalst. Huidig president Félix Tshisekedi kreeg bij de laatste verkiezingen niét eens de meeste stemmen. Dat werd bevestigd door de waarnemers van de Kongolese katholieke Kerk, die men best kan geloven. Dat Tshisekedi het toch haalde, kwam doordat hij een geheim akkoord sloot met Kabila Jr wiens partij in het Kongolese parlement nog steeds de meerderheid heeft. Dat Tshisekedi’s kabinetschef recentelijk nog veroordeeld werd voor het verduisteren van 50 miljoen overheidsgeld voor sociale woningen, zegt alles over wat Afrikaanse leiders doorgaans denken met andermans geld te mogen doen en pleit zeker niet in het voordeel van de huidige machthebber(s).
Ik zou er geen probleem mee hebben mocht men hier ooit e.o.a. herstelfonds voor de zoveelste wederopbouw van Kongo willen organiseren, maar dan wel enkel en alleen met vrijwillig gegeven geld van particulieren en bedrijven, niet van overheden die aan de ene kant met gulle hand zouden geven om datzelfde geld later te recupereren via de belastingbetaler. Wie vindt dat Kongo financieel moet gesteund worden kan dat dan zelf doen. Ik heb zo de indruk dat er weinig kandidaten zullen zijn.
In mijn blog van 24 juni had ik het reeds over “Onze Kongo’ en de rake opmerking van Urbanus in De Afspraak, waarin hij stelde dat het vooral de Walen geweest zijn die in Kongo ‘gegraaid’ hebben (zijn woorden). De overgrote meerderheid van de Vlamingen die er naartoe trokken waren missionarissen en ambtenaren die daar wel degelijk moesten werken om dat onmetelijke land draaiende te houden, hetgeen na hun vertrek niet meer lukte. Kongo was een verfranst gebied waar ‘Flamand’ zelfs een scheldwoord werd. Wij Vlamingen zouden best op onze tellen letten als er straks, na eventuele excuses van Flup de Laatste of welke Belgische regering ook, gegarandeerd herstelbetalingen zullen gevraagd worden van dit nu virtueel failliete België. Als dat ooit gebeurt, zal dat in naam van België zijn, maar in werkelijkheid betaald worden door de Vlamingen, die ginder het meest van al gewerkt hebben en er het minste aan hebben verdiend.
Urbanus is trouwens niet eens een echte flamingant, maar wel een man met een gezond boerenverstand, zoals ik al schreef in mijn blog van 24/06. Tijdens het voorbije weekeinde verscheen er ook een artikel van zijn hand in De Morgen, waarin hij toegaf vroeger de transfers als een vorm van solidariteit beschouwd te hebben, maar ondertussen te hebben vastgesteld dat de mensen die hij hielp zich in hun hulpbehoevende situatie genesteld hebben en dat de politici die hen vertegenwoordigen het solidariteitssysteem schaamteloos misbruiken.
Tussendoor wijst Urbanus ook op de coronazorg die België tot nu toe al van Europa gekregen heeft: 25 miljoen euro voor Wallonië en amper 9 voor Vlaanderen. Dit, terwijl Vlaanderen 50% meer inwoners telt en ook meer coronaslachtoffers. De geschiedenis blijft zich herhalen.
Ook voor Urbanus mogen ze nu eens proberen dit land te splitsen. Als die transfers in de omgekeerde richting waren was dit land, ook volgens hem, waarschijnlijk al lang gesplitst.
---
Tenslotte hierbij een laatste bedenking van mezelf: Urbanus vertelt niets nieuws. Wat wél opmerkelijk is, is dat De Morgen, de socialistische krant bij uitstek, dit gepubliceerd heeft. ‘Mateke’ Rousseau zal er niet mee kunnen lachen hebben, hij die zijn links wagonnetje aan de PS heeft gekoppeld.
Het wordt een beetje een speciale week voor Europa, niet alleen o.w.v. de diverse problemen die er zijn, Corona in de eerste plaats en ook de Brexit, maar vooral omdat vanaf woensdag, 1 juli, Duitsland voor zes maanden het voorzitterschap van de E.U. gaat waarnemen. E.e.a. zal maken dat Angela Merkel – zeker in de wetenschap dat ze in eigen land aan haar laatste termijn bezig is – nog meer op de Europese politiek zou kunnen wegen dan tot nu toe het geval was. ‘Das Mädchen’, zoals Helmut Kohl haar noemde, is langer aan de macht dan de leiders van Frankrijk, Italië, Polen en Spanje samen. Daarbij komt nog dat een andere Duitse, Ursula von der Leyen, de nieuwe voorzitster is van de Europese Commissie. Technisch gesproken is onze Europese Charel voorzitter van de Europese Raad – sommigen noemen hem zelfs president – maar in werkelijkheid heeft hij weinig te vertellen. Een duidelijk voorbeeld daarvan was de oprichting van het Europees Herstelfonds om de schade door corona te verlichten (en waarover het laatste woord nog niet gevallen is) en dat grotendeels achter Michels rug werd geregeld door Merkel en Macron. Die twee komen goed overeen en zullen waarschijnlijk hun stempel, drukken op de Europese politiek van de volgende zes maanden, niet alleen omdat het voor Merkel een soort fin de carrière wordt, maar ook omdat Macron in Frankrijk zijn beste pijlen verschoten lijkt te hebben. Bewijs, de uitslag van de tweede ronde van de Franse gemeentelijke verkiezingen, waarin alleen premier Ëdouard Philippe succes behaalde in zijn Le Havre, waardoor hij waarschijnlijk afstand zal doen van zijn premierschap en burgemeester van zijn thuisstad zal worden. Voor Macron een gelegenheid om zijn regering te herschikken en zijn gehavende partij terug ‘en marche’ te krijgen.
Maar het wordt de volgende zes maanden dus ‘Deutschland über Alles’; zoals hun nationaal volkslied heet (gecomponeerd door de Oostenrijker Joseph Haydn!). We kunnen alleen maar hopen dat de ‘Deutsche Gründlichkeit’ het zal halen.
Ik kom nog even terug op die laatste enquête van Het laatste Nieuws, VTM, Le Soir en RTL; waarvan ik al geschreven had dat ze in feite niets nieuws voorstelde omdat de uitslag ervan viel binnen de foutenmarge van 3%. Niettegenstaande dat waren onze ‘progressieve’ media er als de kippen bij om de loftrompet te steken voor Conner Rousseau, die als nieuwe voorzitter van de Vlaamse socialisten erin geslaagd was zijn partijtje 2,5% hoger op te tillen en zo een ietsje groter te worden dan de andere twee krimpende traditionele partijen. Dat de drie traditionele partijen samen amper 30% van het totaal aantal stemmen zouden halen, leek een fait divers voor ‘Mateke’ en zijn aanhang, die in eerste instantie niet rekent op CD&V en Open VLD, maar op de partij van dikke vriend Magnette.
Wie die enquête wél serieus neemt, zal echter ook moeten toegeven dat het Vlaams Belang en de N-VA samen (nog) niet aan een meerderheid van stemmen zijn geraakt, maar wel aan een meerderheid van zetels. Elke vooruitgang die beide Vlaamsnationale partijen samen nog zouden boeken bij echte verkiezingen zou hen verzekeren van een parlementaire meerderheid in de eigen regio.
Nog iets waarover men te licht oordeelde, is het feit dat de N-VA wel achteruit gaat, maar nodig zal zijn voor een volgende meerderheid in het Vlaamse parlement, samen met het VB. M.a.w. daar waar de traditionele partijen mordicus blijven stellen dat ze ‘nooit’ met het VB zullen samenwerken, doet de N-VA dat niet. Ze is trouwens zowat de enige partij die het cordon sanitaire tegen het VB niét ondertekend heeft en De Wever heeft tijdens de gesprekken over de vorming van een nieuwe Vlaamse regering na de verkiezingen van mei 2019 de lijn met Van Grieken open gehouden zolang hij kon. Dat het toen niet tot een Vlaams akkoord is gekomen, had te maken met het feit dat N-VA en VB een derde partij nodig hadden om een meerderheid te hebben in het Vlaams parlement.
Zoals de zaken nu evolueren zal dat - hopelijk – niet meer nodig zijn na de volgende regionale verkiezingen. Waaruit dan automatisch voortvloeit dat de N-VA, ondanks een waarschijnlijke lichte verdere achteruitgang, wel ‘incontournable’ zal worden als ze bereid zal zijn de tweede viool te spelen.
Wie dacht van Gwendolientje verlost te zijn na haar mislukte poging om federaal premier te worden en haar vertrek als voorzitster van Open VLD, komt bedrogen uit. Het mens heeft nog eens van haar laten horen in De Afspraak op Canvas van afgelopen vrijdag. Daarin openbaarde zij dat tijdens de vormingsgesprekken voor de Vlaamse regering, na de verkiezingen van 26 mei 2019, formateur Bart De Wever niet alleen de hele tijd ook onderhandeld had met Tom Van Grieken – wat iedereen ondertussen weet – maar dat hij tegelijkertijd zowel aan Open VLD als aan CD&V voorgesteld had een regering te vormen met hun partij én het Vlaams Belang. Gwendolientje had Bart daarvoor een glashelder ‘neen’ gegeven, zei ze. Stel u voor, een regering mét het VB!
Gwendolientje en wat er van haar aanhang nog overblijft zullen nog harde noten te kraken krijgen. Bij die besprekingen na de gewestelijke verkiezing van 26 met 2019, was het VB nl de tweede grootste partij van Vlaanderen geworden. In alle peilingen, die sindsdien gehouden werden, is de partij van Van Grieken de numero uno geworden. Stel u voor dat ze bij de volgende gewestelijk verkiezingen in 2024 de eerste partij blijft en het VB samen met de N-VA in Vlaanderen de meerderheid zou halen, wat tot de mogelijkheden behoort. Dan zal aan het Belgisch clubje van Gwendolientje, weggever Crootje en mislukte maskeraankoper De Backer zelfs niet meer gevraagd worden mee te doen. Zeker niet door Tom Van Grieken die in dat geval zelf aan de slag zal mogen om een nieuwe Vlaamse regering te vormen.
Dat dit België niet meer werkt, weet stilaan iedereen. Dat alle Belgicistische strekkingen (zoals zopas nog die Timmermans van het VBO) nog steeds denken een volwaardige federale regering te kunnen vormen met de partijen die dit land decennia lang mismeesterd hebben, is een lachertje waarin zelfs de nieuwe Open VLD voorzitter Lachaert niet meer gelooft. Die laatste is trouwens niet te benijden met een politieke schoonmoeder als Gwendolientje die achter zijn rug een eigen programma zit te verkondigen
Hoe men er ook tegenaan kijkt, van het coronavirus zijn we nog niet vanaf. Ondanks de – gelukkig – nog altijd dalende cijfers van besmettingen, overlijdens en ziekenhuis opnames in eigen land, lijkt het elders nog verre van weg geweest. Na de nieuwe quarantaines in Noordrijn-Westfalen heeft nu ook Portugal terug een lockdown moeten toepassen op liefst 19 wijken van de hoofdstad Lissabon. Tot nu toe had Portugal, een land qua inwoners vergelijkbaar met België, slechts 1500 sterfgevallen (één zesde van bij ons) maar ook daar zijn ze er nog niet vanaf. En in Amerika hebben de staten California en Florida hun aangekondigde versoepelingen moeten terugdraaien.
In weerwil van alle beslissingen die ter zake werden en worden genomen en de scepsis daaromtrent – denk maar aan het uitbundig vieren van de kampioenstitel voetbal in de UK – kan men zich afvragen hoe dat verder gaat verlopen.
De grootste zondaars tegen alle reglementen en verordeningen in, zijn inderdaad de jongeren, die denken tegen het virus immuun te zijn. Dat is ook zo in het algemeen (er zijn uitzonderingen), maar die knapen en meiden vergeten dat wie besmet raakt en er zelfs niet van weet, het virus wel kan doorgeven aan oudere generaties en zieken of mensen met een verzwakte weerstand. Mensen zoals ikzelf die de tachtig voorbij zijn en niet meer de weerstand hebben van weleer. Ze mogen er gerust mee lachen, maar als ik in een supermarkt of iets dergelijks kom, is het mét mondmasker. En ik raad mijn leeftijd- en lotgenoten aan hetzelfde te doen. Je leeft maar één keer.
Het begin van de zomer betekent doorgaans dat de journalistiek, die zich bezig houdt met politiek, economie en aanverwanten , het lastig heeft om de krant volgschreven te krijgen. Zelfs het nieuws over COVID 19 raakt afgezaagd en, behoudens een tweede golf, interesseert het geen mens meer om dagelijks de hele litanie over corona steeds opnieuw te moeten horen. Daardoor moet elke journalist zelf op zoek naar stof voor het schrijven van de haast dagelijkse columns e.d. Gelukkig hebben we in dit land nog nieuws dat zo oud is als de straat, maar toch maar blijft terugkomen. Een soort jaarlijks weerkomende bezigheidstherapie. Zo kwam ook dit jaar het vreselijke verhaal uit de jaren 1980 van de Bende van Nijvel weer boven water. Nadat vorige testen en getuigenissen voor de zoveelste keer tot niets hadden geleid, gaat de gerechtelijke ploeg die daarmee bezig is (‘zou die ook nog iets anders doen?) de zaak weer openen. Ze hebben nl in het dossier van de Bende een foto gevonden van een man met een Italiaans vuurwapen in de hand en vraagt de burgers om info en/of medewerking indien die ze zouden verstrekken of zich die man zouden herinneren na zo’n 35 jaar.
De vraag, waarom dat dossier van de rechtbank van Dendermonde naar die van Charleroi werd overgebracht, is m.i. nog nooit gesteld, laat staan beantwoord geweest. Nadat dat gebeurd was heeft het dossier jaren lang bij het gerecht van Charleroi stof liggen vergaren en kwam het af en toe weer in het nieuws nadat enkele medewerkers weer eens tips hadden gekregen, die later niets opbrachten. Opmerkelijk was ook dat een zoon van de rechter die de zaak in Charleroi onder zijn bevoegdheid kreeg, gearresteerd werd wegens het stelen en verplaatsen van dure wagens vanuit België naar Spanje.
Nog opmerkelijk in deze zaak is het vroegtijdig overlijden van een zekere Willy Acke, zo’n beetje de spilfiguur van het parket van Dendermonde in deze zaak. Van Acken; een gerechtelijk journalist, werd in 1994 dood terug gevonden, opgehangen aan een boom. Amper 39 jaar. Officieel zou de man een natuurlijke dood gestorven zijn...
Dat er in de zaak van de Bende e.e.a. verscholen zit dat het licht van de zon niet mag zien, is al langer duidelijk Het waarom zou gevonden kunnen worden, mits de vraag van de overdracht naar Charleroi zou beantwoord worden. En zolang dat niet gebeurt, blijf ik erbij dat de zaak iets te maken had met de Cellules Combatantes Communistes (CCC). Sinds die groepering werd opgerold, hoorde men ook niets meer over de Bende.
In het juli-nummer van ‘Grondvest’, het ledenblad van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), stond een peiling die het blad o.m. had voorgelegd aan de Vlaamse partijvoorzitters, met een dubbele vraag, nl a) wat 11 juli, de Vlaamse feestdag, voor hen betekende en b) of het een betaalde feestdag moet worden. De antwoorden waren voorspelbaar, op één straffe uitzondering na.
Dat de Vlaamsnationalisten, CD&V- en zelfs Open VLD-voorzitters uitkwamen voor hun Vlaamsgezindheid, was geen verrassing. Evenmin dat ‘bolleke’ Almaci en Conner Rousseau dat heel wat minder waren. Almaci noemde zich tegelijk Vlaming, Belg van Turkse afkomst, Europeaan en wereldburger en zei daarbij geen voorkeur te hebben. Rousseau haastte zich erbij te vertellen dat hij zich ook Belg voelde. Magnette moest het eens lezen!
De verrassing was de commentaar van Peter Mertens van de PvdA; Die gaf nl helemaal géén antwoord. Toen de redactie hem opbelde, zei daar iemand dat ze het zouden doorgeven. Na een tweede telefoontje antwoordde men dat het doorgegeven was. En daar bleef het bij. We moeten dus aannemen dat de communisten van de PvdA zich helemaal geen Vlaming voelen. Het is trouwens de enige partij die nog Belgisch unitair is en die nog dweept met communistische systemen zoals dat van China en van Kim Jong Oen (de laatste letter van de naam van de Noord-Koreaan – de u – spreekt men op VTM uit als een doffe Franse ‘e’. Blijkbaar willen ze daar de grote leider niet voor het hoofd stoten...
Tenslotte waren de zes partijvoorzitters, die wél reageerden, bereid om te trachten van 11 juli een betaalde feestdag te maken voor alle Vlamingen en geen apartheidsfeestdag meer zoals nu het geval is. In het slechtste geval zou men hem willen ruilen voor een andere feestdag, al zal 21 juli voor sommigen (voorlopig?) wel een brug te ver zijn.
Waarschijnlijk n.a.v. de Black Lives Matter-heisa heeft politiekcorrecte Belg Patrick Dewael, jammer genoeg ook parlementsvoorzitter, besloten dat bij het heropenen van het politieke jaar, eind september, ‘onze Kongo’ weer op het programma zal zetten. Vanwege onze ex-kolonie zijn er immers weer stemmen opgegaan opdat België zijn aandeel in de kolonisatie zou erkennen en tegelijkertijd er zijn excuses voor zou aanbieden. Dat het alleen daarom zou gaan, is natuurlijk een lachertje, Kongo wil geld van ons en geen klein beetje. Geld dat we trouwens niet hebben en dat, zeker de eerste jaren, misschien zelfs decennia, voor wat anders zal moeten dienen: corona, klimaat, immigratie (waar ook heel wat Kongolezen bij betrokken zijn). Daar zal dus nog een hartig woordje over vallen.
Stel u voor dat Kongo er toch in slaagt ons armlastige landje nog verder uit te knijpen, dan stellen zich toch enkele vragen. Aan wie gaan we dat geld (in de veronderstelling dat we het zouden hebben) geven? Aan een Kongolese regering waarvan iedereen weet dat ze het eigen onmetelijk land niet kan beheren, zelfs niet met de steun van Afrikaanse Uno-militairen en dat door de er heersende corruptie de gewone Kongolees er nooit iets van zal zien?
Dan is er nog iets merkwaardigs en dan komen we weer bij Urbanus terecht. Op een vraag in de Afspraak van de ook al onvermijdelijk politiekcorrecte Phara de Aguirre, of de Vlamingen racisten waren, zei Urbanus, met zijn gezond boerenverstand, dat er in Vlaanderen misschien tijdens WOII wel wat meer collaborateurs waren dan in Wallonië, maar dat tijdens de kolonisatie het de francofonen waren die in Kongo hun zakken gevuld hebben. Wat ik daaraan nog toe kan voegen is, dat - als het tot betalen komt - het straks wel Vlaanderen zal zijn die dat zal mogen doen. Dat terwijl de Vlamingen in ‘onze Kongo’ weinig of niets te vertellen hadden, alles er in het Frans gebeurde (en nog gebeurt) en ‘Flamand’ er een scheldwoord was geworden. Zelfs de naam van het land, afgeleid van de Bakongo stam (met ‘k’), die nog steeds bestaat, werd verfranst tot Congo (met een ‘c’).
Tenslotte zijn de meeste misdaden tegen de Kongolese bevolking niet gebeurd onder het Belgisch koloniaal bewind, maar daarvoor toen het land nog eigendom was van Leopold II. Voor eventuele claims uit die periode kunnen de Kongolezen zich beter wenden tot diens nakomelingen van Saksen-Coburg, die er nog altijd warmpjes in zitten...
---
Ik kom even terug op het tennistornooi van Djokovic, waarbij nu blijkt dat er al vier tennissers besmet zijn, Djokovic inbegrepen. Het zal daar wel even gedaan zijn met dansen met ontbloot bovenlijf in overvolle disco’s en poseren met fans in eveneens overvolle tribunes. Ze zouden daar nu iedereen die erbij was moeten testen, een onmogelijke zaak, waarbij het bang afwachten is wat de eindtol zal zijn. Dit had niets te maken met klimaat, immigratie of BLM, het was gewoon het lot uitdagen, waanzin.
Ondanks alle maatregelen die al zijn genomen, ziet het er niet naar uit dat we snel van het coronavirus vanaf zullen zijn. In China spreekt men al van een tweede golf, waarbij nu vooral de hoofdstad Peking getroffen is en men liefst 11 voorsteden in quarantaine heeft geplaatst. In Duitsland, waar men ervan overtuigd was de crisis onder controle te hebben, is de grootste vleeswarenfabriek gesloten moeten worden nadat meer dan 1.000 van de 7.000 medewerkers er besmet leken. Mede als gevolg daarvan moest er in Göttingen ook een soort sociale woontoren met honderden inwoners in quarantaine worden geplaatst.
Het meest te duchten geval van opflakkering is echter wat er gebeurde in Kroatië. Daar had de excentrieke tennisspeler Novak Djokovic – nota bene: momenteel de nr 1 van de wereld - er niets beter op gevonden dan zelf een eigen tornooi te beginnen, waarbij er niet alleen getennist werd, maar ook sociaal verbroederd, inbegrepen de nodige feestjes tot in de nachtclubs toe. Dat alles zonder de minste social distancing, laat staan mondmaskers. Het resultaat is navenant: er zijn momenteel al twee toptennissers die besmet zijn met corona en dat zouden er waarschijnlijk nog veel meer kunnen worden, ook supporters en andere toeschouwers, om nog niet van de families te spreken. Als dat zou kloppen, dan kan men zich afvragen wat het kan worden bij ons, waar een deel simpele zielen dachten in Brussel te moeten gaan betogen voor Black Lives Matters en dit nog eens herhaald werd tijdens het eerste weekeinde dat onze horeca weer open kon. Dit gebeurde niet alleen (weer) in Brussel, maar ook in Gent en Hasselt.
De horeca zelf treft hier geen fout. De samenscholingen gebeurden buiten op openbaar terrein. Mocht er straks een tweede golf komen, zal de sector er (weer) het eerste slachtoffer van worden. De sluiting met één uur uitstellen, zoals sommigen voorstellen, zal niets uithalen, want de feestvarkens die nu uit de bol gingen na 01.00 uur, zullen het dan doen na 02.00 uur. De Vlaamse spreuk ‘Als de wijn is in de man, is de wijsheid in de kan’ is hier nog steeds van toepassing.
Men zou het haast vergeten, maar vorige week was er ook nog eens een videotopconferentie tussen de Europese ‘lijders’ over het voorstel van de Europese commissie – daterend van 27 mei – om 750 miljard euro op te halen op de kapitaalmarkt om de economische en sociale gevolgen van de coronacrisis op te vangen. Zoals algemeen verwacht, draaide ook deze conferentie op niets uit en onze Europese Charel heeft nu de opdracht gekregen daarover iets op papier te zetten, waarover de staatshoofden halfweg juli nog maar eens gaan onderhandelen.
Dat er in deze zaak geen schot komt is nog steeds het gevolg van de weerstand van de vier zgz ‘zuinige’ landen: Nederland, Oostenrijk, Denemarken en Zweden, die vinden dat de landen die het grootste deel van dat geld zouden binnen halen (in de eerste plaats Italië en Spanje) dat als lening zouden krijgen en niet als ‘gratis voor niks’ (‘subsidies’, heet dat nu) en er tenminste een tegenprestatie voor moeten leveren. Crootje, onze federale minister zonder Financiën, keurde dat voorstel (van Merkel, nota bene) wél mee goed – blijkbaar wou ook hij aan de goede kant van de geschiedenis staan - tot de man later moest toegeven dat dit land nu zelf al geen geld meer over heeft en van Europa slechts een habbekras krijgt. Gedaan dus met de grote Jan uit te hangen in het buitenland.
Maar voor de rest werkt Europa nog behoorlijk. Het heeft zopas beslist dat Zwarte Piet moet worden afgeschaft. Dat is nog eens een statement, zeg! In het kader van ‘Black Lives Matter’ kunnen we toch niet achter blijven, zeker?
Voor dit Europa geldt stilaan hetzelfde als voor dit België: hou ermee op! Laat het desnoods nog uitsluitend om de economie gaan, maar niet meer over de politiek.
---
Wat de E.U. betreft is Europees vicevoorzitter Timmerfrans in de Zevende Dag komen vertellen dat men best een deel van dat Europees herstelfonds, waarover men het niet eens raakt, zou investeren in zijn klimaatplan. De coronacrisis is met de hem beloofde miljarden gaan lopen en dat wil hij veranderd zien, nu blijkt dat geld hoegenaamd geen probleem meer lijkt te zijn.
Tussen alle coronanieuwsjes door heeft men ook nog eens een peiling gehouden naar het politiek gebeuren. Ditmaal was het weer de beurt aan die van Het Laatste Nieuws, VTM en Le Soir. Feitelijk stelt de enquête niets voor omdat het maar een steekproef blijkt, maar vooral omdat alle cijfers deze keer binnen de foutenmarge van 3% vallen. Zeg maar, een status quo t.o.v. de vorige in maart, met het VB nog steeds op kop met bijna 28% van de stemmen.
Toch werd er meteen een bazuin uitgestoken voor de opmars van de SP.a, met 2,5% waardoor die partij theoretisch CD&V en Open VLD voorbijsteekt. Volgens de opiniemakers heeft de socialistische winst alles te maken met het aantreden van nieuwe voorzitter Rousseau. Op VTM werd hij zelfs al vergeleken met Steve Stevaert en zou hij momenteel in Vlaanderen zijn Franse naamgenoot Jean-Jacques, filosoof en componist, doen vergeten.
Ieder diertje zijn pleziertje natuurlijk, maar Conner zal nog vele boterhammetjes moeten eten om het waar te maken. Niet alleen valt de (virtuele) winst van zijn partij, zoals gezegd, binnen de foutenmarge, maar door een verlies van 2% door de communisten van de PvdA, lijkt het er sterk op dat die misschien teruggekeerd zijn naar de SP.a.
Ondertussen hebben Conners collega-voorzitters van CD&V, MR en Open VLD zichzelf een maand gegeven (tegen de nationale feestdag van 21 juli) om weeral te trachten een nieuwe federale regering samen te stellen, iets wat geen mens nog gelooft. Dat zal niet meer een minderheidsregering zijn maar een ‘relatievemeerderheidsregering’, naar het schijnt een uitvinding van ‘professor’ Vande Lanotte, waarmee Magnette en Rousseau aan het werk gingen. Tot ze het niet meer zagen zitten en het project dan maar bij Wilmès dropten.
Het enige alternatief dat overblijft zal nieuwe verkiezingen zijn. Om te vermijden dat men daarna weer in eenzelfde sukkelstraatje belandt, zou elke partij vóór die verkiezingen duidelijk moeten stellen wat ze aan dit land wil veranderd zien, waar ze denkt ernstig te besparen om de coronakosten te dekken, in de eerste plaats door alle overbodige instanties en politieke postjes af te schaffen en alles wat tegenwoordig in onze politiek op verschillende niveaus gebeurt bijeen te brengen op één federaal of regionaal vlak*. Niet dat daarmee alles zal zijn opgelost, maar alleen zo zullen de partijen nog geloofwaardig overkomen.
*Eén voorbeeldje: een ambulance voor een spoedgeval is federale materie. Als diezelfde ambulance patiënten overbrengt van één ziekenhuis naar een ander wordt het regionaal. En zo zijn er honderden gedeelde bevoegdheden. Met de mondmaskerkomedie hebben we gezien tot wat dat kan leiden. Om nog te zwijgen over die negen ministers die iets met de Gezondheid te maken hebben.
Frederik Delaplace wordt de nieuwe CEO – gedelegeerd bestuurder – van de VRT. Hij werd voorgedragen door de Vlaamse regering en volgt Paul Lembrechts op die enkele maanden geleden werd ontslagen omdat die het niet eens was met o.m. de geplande besparingen. Delaplace is 49 en heeft bijna zijn hele carrière gewerkt bij de Mediafin Persgroep, die o.a. De Tijd uitgeeft. Daar heeft hij het hele parcours afgelegd, van journalist tot CEO. Hij wisselt a.h.w. de – volgens mij - meest objectieve krant van Vlaanderen voor het minst objectieve medium van onze regio, de VRT. Het zal voor hem wel effen wennen worden.
Vlaanderen heeft trouwens even geluk gehad, want er waren nog kandidaten voor de job en één ervan was Peter Vandermeersch, ooit hoofdredacteur van De Standaard waar hij het was die besliste de christelijk-Vlaamse referentie (AVV-VVK) van de voorpagina van de krant te verwijderen. Sindsdien is die krant technisch-professioneel gesproken misschien nog wel een kwaliteitskrant, maar dan wel een met een ranzig, vooringenomen progressief randje met een links, belgicistisch geurtje dat nog weinig overtuigend Vlaams is.
Dat zo’n Vandermeersch riskeerde ook CEO te worden van dat ander anti-Vlaams medium dat VRT heet, stemt tot nadenken. Het is gelukkig anders uitgedraaid. De nationale omroep, betaald met het geld van de belastingbetaler, is nu al lang genoeg bevooroordeeld* geweest ten opzichte van haar eigen luisteraars en kijkers om daarmee nog verder door te gaan. In de Raad van Bestuur zitten momenteel ook Vlaamsnationalisten die zoiets niet hebben laten gebeuren. Waarvan akte.
We kunnen alleen maar hopen dat de nieuwe CEO bij die VRT eens – dat mag zelfs even duren – grote schoonmaak houdt, want hij zal daar niet alleen te maken krijgen met het personeel, maar ook met de overwegend linkse vakbonden en de lui die daar zorgen voor de politieke verslaggeving en waarvan de meesten Vlaanderens achting niet waard zijn.
*Ik herinner me nog toen de omroep nog ‘NIR’ heette, men op het deuntje dat met die aankondiging gepaard ging, zong: ‘Alle leugens van eind’ en ver, hoort men op de NIR’.
---
En dan nog dit: de kunst- en cultuursector valt (voorlopig?) buiten de coronaprijzen. Misschien volgende keer toch maar geen tomaten meer gooien naar de Vlaamse minister-president?
