Om stipt 09.u vetrekken we nar onze nieuwe bestemming. Aangezien ik gisterenavond tot middernacht heb zitten klooien om de foto’s op de blog te zetten vertrek ik min of meer als een zombie. Na een halfuurtje rijden zit ik als en zak patatten om mijn motor. We rijden door een land van tegenstellingen zo ook wat het weer betreft. Vandaag zitten de koelvesten van onder in de koffer. De elektrisch verwarmde vesten worden aangetrokken en de handvatverwarming wordt eveneens ingeschakeld. We hebben 13 graden en er waait en gure koude Oostenwind. Het is hier niet te zien dat het zondag is. Overal wordt er gewerkt en het vrachtverkeer is niet minder dan een doordeweekse dag. Toch komen we vrij gemakkelijk uit Moskou. In een tik en een wip zitten we op de ring van Moskou die vijf rijvakken breed is. Er is een vlotte doorstroming van het verkeer we draaien dan ook na een half uurtje de A108 op. Moskou is van af nu verleden tijd. We vinden dat Moskou zeker de moeite is om nog eens terug te komen. Het is en zeer aangename en naar wij menen goedkope stad. Je hebt nooit het gevoel in een stad te zijn zitten met ongeveer 10.000.000 inwoners. Het verkeer is zeer gedisciplineerd en er is niet al te veel file leed. Bij de wegenwerken is het wel eens aanschuiven mar voor de rest valt het heel goed mee.
De A108 loopt dwars door stadjes en dorpjes. De steden zijn goed gestructureerd en is er weinig armoede te zien. De dorpjes daar in tegen zijn zeer armoedig en er zit weinig structuur in de bebouwing. De wegen in die dorpjes zijn bijna overal onverhard en de vele houten huisjes zien er zeer armoedig uit. We blijven ons verbazen over het grote verschil van weelde tussen dorp en stad.
Als we de brede mooie bevaarbare rivier de Volga oversteken, rijden we door een onmetelijk moeras gebied. Het verschil tussen arm en rijk wordt hier nog duidelijker zichtbaar. We rijden langs diverse haventjes waar het stikt van de schijters dure plezier jachten. Jammer dat we op een baan zitten met ontzettend druk verkeer en weinig parkeergelegenheid, een foto nemen is onmogelijk.
Van de A108 komen we op de beruchte M10 die Moskou met St. Petersburg verbindt. OP de M10 worden meerdere snelheidscontroles gehouden. We rijden dan ook met een maximum snelheid van honderd km per uur. Als we door een bebouwde kom rijden houden we zestig km per uur aan. Met een gerust gevoel rijden we dan ook voorbij één van de vele snelheidscontroles. Nu is het voor de Kees toch wel de laatste keer geweest dat hij een deel van zijn broodnodige nachtrust opoffert voor de blog. De weinige commentaren die op de blog verschijnen zijn ook niet direct een reden om tot een gat in de nacht te zitten ploeteren. Ik heb vandaag verschrikkelijk veel moeite om geconcentreerd te rijden. Ik schaam me dood om in deze conditie op een motor te zitten, trouwens het is onverantwoord om half slapend over de M10 te rijden.
Na de soeppauze gaat het gelukkig iets beter met de concentratie, we proberen wat afwisseling te zoeken door een binnenweg op te rijden. Niet te doen, na een kilometer is het onverhard met verschrikkelijke putten en sporen. De weg staat nochtans verhard aangegeven op de kaart. We laten ons geen twee keer vangen en rijden terug naar de M10. Ook langs, bijna tegen de M10 staan er zeer armoedige houten huisjes. Er wordt aan de M10 voor honderdduizenden euro’s asfalt gelegd maar voor de bewoners hier is er blijkbaar geen geld. Er staan diverse mensen langs de M10 met enkele emmertjes aardappels, appels, en meloenen zo proberen ze een graantje mee te pikken van deze druk bezette weg. Je kunt deze weg ook niet vergelijken met een autosnelweg zoals in België. Iedereen maakt gebruik van de M10. Er zijn bushalten waar altijd volk staat te wachten, af en toe geparkeerde auto’s en vrachtwagens. Er rijden bromfietsen, tractors en zelfs af en toe een fietser. Een paard en kar hebben we nog niet gezien. Het is hier dan ook zaak om je ogen flink open te houden.
Voordat we de M10 opdraaien moeten we nog een officieel foto van de ouwe trouwe BMW van den Theo nemen. Er staan precies 100.000 km op de teller en dat kunnen we zo maar niet voorbij laten gaan. Na deze officiële onderbreking zijn we binnen een half uurtje in Torzhok. Rond 16 uur zijn we ingeschreven en is er nog tijd om een paar foto’s in Torzhok te nemen.
Morgen een rit van 310 km naar Novgorad. Heel de rit over de M10 om de simpele reden dat er geen andere doorlopende wegen zijn.
Na een lange rit over de beruchte en mythische M10 zijn we goed aangekomen in Veliky Novgorad.
Misschien jammer voor de volgers van de blog maar prettig voor de Kees, het verslag van deze rit zal morgen op de blog verschijnen. Vandaag enkel de foto’s.
De reden hier voor is eigenlijk heel simpel. Overmatig drank gebruik van uw verslaggever ter plaatse. Het zal dan ook geen probleem zijn om heerlijk te slapen!!!! En nog een fantastisch voordel, IK LIG OP TIJD IN BED.
Ook mijn reisgenoot den Theo ziet het niet zitten om een verslag te schrijven.
Morgen een rit over de M10 van 200 km naar St. Petersburg.
Deze morgen vroeg een wandelingtje gemaakt om de eerste foto van deze dag te nemen. Van zo'n foto wordt ik dus blij. Met dit weer is het zalig rijden. Het maakt me iets blijer dan het karig ontbijt dat we in een prutszaaltje moeten nemen. Een ritje van 200 km, dat wordt en makkie vandaag. Althans dat dacht ik. Morgen hier meer over.
Drie dagen M10, nou dan heb je het wel gezien. In ieder geval zijn we goed in St.Petersburg aangekomen en staan de motors op een fantastische plaats.
Uw blogschrijver houdt het gezien voor vandaag en kruipt doodmoe in zijn bed.
Morgen gaan we St. Petersburg verkennen en krijgen jullie het ongelooflijke verhaal van de rit van vandaag. Een rit die voor de Kees 360 km lang is geworden in plaats van 200 km. Dit door zijn eigen ongelooflijke stomme schuld.
Redelijk geslapen maar vroeg wakker door een kloot die in een kamer naast mij verschrikkelijk ligt te snurken. GEEN koppijn.
Gisteren hebben we dus heel de dag op de M10 gezeten. Het valt niet mee om deze weg te beschrijven. Het is een machtig zwart lint dat door het landschap klieft van Moskou naar St.Petersburg. Er wordt constant gewerkt aan deze weg. Asfalt afschrapen, nieuwe asfalt leggen, en reparaties uitvoeren. Je zou denken dat er van voor af aan gewerkt wordt aan de belangrijke weg. Niets is echter minder waar. We rijden over hele stukken splinternieuw asfalt vijf rijstroken breed. Dan weer eens kilometers aan een stuk over geschraapt asfalt. De ergste stukken zijn echter de opgelapte stukken op deze stukken is het echt opletten geblazen en moeten er soms echte gaten in het wegdek worden vermeden. (amai mijn kloten, wat ligt die kloot weer hart te snurken)
Ik vind het wel iets hebben om over deze weg te rijden. er is ook van alles te zien. Machtige vrachtwagencombinaties denderen met een snelheid van 100 km per uur over de M10. Bussen stoppen kris kras langs de baan om de passagiers op te laten stappen. Er ontstaan langs de kant van de weg diverse handeltjes, er wordt van alles te koop aangeboden. Ook over de benzine hoeven we ons geen zorgen te maken om de vijf kilometer ligt e wel een tankstation.
Ook hier is het schrijnend om het verschil te zien tussen de weelde van de bewoners in de steden en de bewoners in de armzalige houten huisjes die langs de M10 staan. Het is voor ons een raadsel hoe deze meestal oude mensen overleven in die houten huisjes bedekt met wat golfplaten.
We rijden door zeer waterrijk en moerassig gebied. Door de honderden riviertjes en meren is landbouw hier onmogelijk. Dit heeft tot gevolg dat er kilometers en kilometers ongerepte natuur ligt langs beide kanten van de M10.
Na een enerverende rit zijn we rond 15u30 op onze bestemming. Inchecken, douchen en de stad gaan verkennen. Het hotel ligt in Veliky Novgorod pal aan de rivier Volkhov die hier uitmondt in het grote Ilmen meer. We maken gebruik van de mooie voetgangersbrug om de rivier over te steken. Aan de overkant kunnen we direct het Kremlin binnen wandelen. Een Kremlin is eigenlijk een versterkt en ommuurd fort gebouwd in de vijftiende eeuw. Op één van de foto’s kun je zien wat er allemaal niet mag binnen de muren van het Kremlin. Door bewakers wordt alles goed in de gaten gehouden. Er zijn veel meer foto’s te maken in het Kremlin maar een uit de hand gelopen diner in een oergezellig restaurant met lekker eten en fijne bediening heeft er voor gezorgd dat hier niets meer van is gekomen.
Nu ga ik flink lawaai maken om die ongelooflijke snurker een koekje van eigen deeg te geven. Om acht uur ontbijten en dan het laatste stuk van de M10 op tot in St. Petersburg.
Gisteren zou het dus een makkie worden. 200 km M10 naar St. Petersburg. We nemen onze tijd en starten rond half tien. Na 75 km een tankstop. Terwijl we na het tanken aan de koffie zitten krijg ik telefoon. Er verschijnt een Nederlands nummer op de display en ik zeg tegen Theo, niet voor mij mij ben op vakantie. Een paar minuten later krijg ik een bericht dat er een boodschap is ingesproken. Toch het antwoordapparaat maar afgeluisterd. Het is een melding van Booking.com. Mr. de Lange heeft zijn papieren van de motor en zijn internationaal rijbewijs in het hotel laten liggen. Lap, daar gaan we. Het internationaal rijbewijs kan ik hier missen, is zelfs niet noodzakelijk. Maar zonder de papieren van mijn motor geraak ik zonder problemen niet over de grens. Ook mijn Europees verzekeringsbewijs zit bij de papieren van de motor. Aangezien we nog door Finland, Zweden, Noorwegen en Duitsland moeten heb ik dit ook wel nodig. Er zit niets anders op dan terug naar het hotel te crossen. Het is te belachelijk om met tweeën terug te rijden, ik geef Theo de gegevens en adres van het hotel in St. Petersburg. Hij heeft de karten van Rusland in Map Here op zijn tablet staan dus hij kan zijn plan trekken.
De Kees begint ongelooflijk tegen zijn zin en door zijn eigen lompe onnozele stommiteit aan een helse rit van in totaal 150 km. Natuurlijk kom ik in de middagspits aan in Novgorod en wring ik me door de files. Als ik mijn papieren heb rij ik (af en toe tegen onverantwoorde snelheden) terug naar St. Petersburg waar ik een uurtje of twee na Theo steendood van moeheid aankom. Hallo Armin, er zijn dan wel geen valpartijen maar misschien is dit ook wel genoeg om een beetje leedvermaak te hebben.
Vandaag een lange warme drukke dag in St. Petersburg gehad. Het metronetwerk is absoluut niet met Moskou te vergelijken. Veel, heel veel gewandeld vandaag zeker niet bevorderlijk voor de bleinen die ik heb en toch al slecht genezen. Nog maar een doosje Compeet gekocht. Het centrum van St.Petersburg is ook niet te vergelijken met dat van Moskou. Ontzettend veel verkeer met het bijbehorende lawaai, heel veel lawaai. Veel gedrang in de metro en op de trottoirs in een onoverzichtelijk mensen zee. We kunnen dan ook niet zeggen dat we een gezelloge ontspannende dag hebben gehad. Het Hermitage bezoeken we vandaag niet wegens een veel te lange rij die aan het wachten is om een ticket te kopen. Wel bezoeken we een eilandje waar nu het ministerie van oorlog is gevestigd. Vroeger was het eiland een plaats waar de gevangen terecht kwamen.
Morgen zijn we nog een dag in St. Petersburg. We gaan dan nog eens proberen om het Hermitage te bezoeken en eventueel een rondvaart over de mooie rivier de Neva.
En we zijn weer weg voor de laatste dag in St. Petersburg. Een lawaaierige, nerveuze stad. Een metrostelsel dat ontoereikend is en een massa volk op de straten.
Er staat geen blein meer op mijn voet het vel van de blein is weg en ik zit dus met een redelijke wonde. Het is absoluut niet aangenaam om op deze manier te wandelen maar en hele dag op de kamer blijven zitten heeft ook niet veel zin.
Rond de middag vertrekken we dan ook naar ons metrostation. Via ellenlange roltrappen gaan we naar een diepte van honderd meter. Theo bestudeerd de kaart, we moeten een keer of drie over stappen. We nemen eerst en stukje stad voor onze rekening. Theo gooit wat munten op een speciale steen om zijn wensen in vervulling te laten gaan. We gaan dan met een ferry naar het park Peter De Grote. Die meneer heeft daar in de jaren stilletjes en mooi optrekje laten zetten. Tijdens de tweede wereldoorlog wisten de Duitsers niets beter te doen in het park en ware ravage aan te richten. De Russen hebben na die oorlog alles in oorspronkelijke staat hersteld. We kunnen gerust zeggen dat ze daar wonderwel in geslaagd zijn.
Nu een paar uurtjes hebben we het wel gezien en gaan we terug de ferry op. We hebben het redelijk rap gezien wegens, te druk, te duur en het ergste van alles het is in het hele park verboden te roken.
Als we rond 18 uur terug in St. Petersburg aankomen begint het spitsuur in de metro. Volle trappen, drummende mensen en als haringen in een ton in de wagon. Niet te doen. Zweten, zuchten, steunen en kreunen zo aanvaarden we het lot van het toeristisch gebeuren in St. Petersburg. Onze voorkeur gaat dan ook zeer sterk naar Moskou. Om 18u30 zijn we in ons hotel waar de rust over ons daalt. Aan een oud vrouwtje dat staat te bedelen geven we een paar honderd roebel los geld, steken nog een sigaar op want in heel het hotel geldt een streng rookverbod. Een beetje uitpuffen, douchen en eten. Daarna inpakken en op tijd gaan slapen. Morgen om zeven uur ontbijten en weg zijn we weer.
Morgen een rit van 210 km naar de grensovergang Rusland-Finland. Dan een rit van 290 km naar Helsinki waar we twee dagen zullen verblijven.
Om zes uur opgestaan, inpakken, ontbijten en weg zijn we weer. Van een Russische ober waar we een goed contact mee hebben gehad krijgen we een magneetje met een foto van St. Petersburg. We rijden een kilometer of acht langs de rivier de Neva en draaien dan onze oude bekende M10 op. Er is geen half uur verstreken en we zijn St. Petersburg uit. Ook op de M10 valt het heel goed mee en we sokkelen tegen de maximum toegelaten snelheid van 100 km per uur naar het eerste tolkotje. Blauwe lucht, een snorrende Tri, goed wegdek en weinig verkeer meer kunnen we echt niet wensen. We betalen nog één keer tol en kunnen voor de rest van de dag zonder nog één cent te betalen op de M10 Blijven. Tolgeld ongeveer €1,50 per persoon.
De Tri geeft al twintig km aan dat ik nog nul km kan rijden, met de billen dicht genepen komen we eindelijk bij een benzinestation. Tanken, sigaar en koffie bij een heerlijke temperatuur. Het doet weer deugd om op pad te zijn. Drie dagen St. Petersburg is meer dan genoeg voor ons.
Na 190 km moeten we stoppen voor een eerste paspoortcontrole, een blijk op het paspoort is voldoende, we kijken elkaar aan en zeggen als het dat maar is dan gaat het allemaal nog wel meevallen. Vol goede moed snorren we verder, een km of acht verder is het gedan met de pret. Er staat een file van zeker 500 m voor de grenspost. We rijden er voorbij tot aan een rood licht. We staan er een paar minuten en krijgen een teken dat we verder mogen komen. Nog een paspoortcontrole maar ook direct opgelost. Een paar honderd meter verder weer een file, iemand van voren heeft niet aangesloten, we voegen daar in toch een plats of tien gewonnen. Een chagrijnige madam begint in het Fins te schelden en een chagrijnige Kees scheld even hard in het Nederlands terug. De stand is geëindigd op 1-1. Eindelijk zijn we aan de beurt, controle van paspoort, inschrijvingsbewijs, declaratie van de motor, en het inschrijvingsdocument dat we aan de grens in Belarus hebben gekregen. Het duurt en het duurt en het blijft duren. De rij wachtenden achter ons groeit maar aan. Na een uurtje komt de douanier uit zijn kotje en krijgen we een bevel en echt niet vriendelijk om onze motors aan de kant te zetten zodat de wachtenden achter ons de grens over kunnen. De onbeleefde klootzak van een douanier kruipt terug in zijn kotje en begint voor de zoveelste keer onze papieren te controleren. Om en lang verhaal kort te maken, na twee uur krijgen we eindelijk de stempel die we nodig hebben om naar een volgend kotje te gaan. Weer een controle van de papieren die al gecontroleerd zijn. Bij Theo ging het redelijk vlot. Bij de Kees wilde het niet lukken. Het paspoort moet in één of ander machine gestoken worden en dat lukte niet. Het bleef maar duren maar zonder resultaat. Of ik mijn ID Card even wilde geven. Heb ik niet zeg ik. De ID Card die ik heb is een onnozel kaartje waarop staat dat ik als vreemdeling in België verblijf. Ik zal eens een beetje gek zijn om dat aan een Russische grenspost boven te gaan halen. Douane madam wordt chagrijnig en vraagt of ik een ander document bij heb om me te identificeren. Ja, zeg ik, mijn Nederlands paspoort maar dat hebt u al. EEN ANDER DOCUMENT MIJNHEER. O, sorry madam ik heb ook nog en internationaal rijbewijs. Geef mij dat dan. Ligt in de motor madam, zal het even halen. De douane madam en de tien wachtenden kunnen er niet om lachen. Benieuwd wat er nu zal komen geef ik mijn rijbewijs aan de madam. Tot mijn grote verwondering en ergernis heeft ze mijn rijbewijs nodig om de foto van het rijbewijs te vergelijken met de foto op mijn paspoort. Een half uur heeft dit spelletje geduurd. In totaal hebben we dus tweeëneenhalf uur staan klooien aan de grensovergang. In volle zon met motorkleren aan niet direct een vakantie gevoel.
Juist voor de grens hebben we getankt en een soepje gegeten niets houd ons dan ook tegen om aan de laatste 190 km te beginnen.
Rond 17 uur rijden we Helsinki binnen. Aangezien ons hotel aan de haven ligt moeten we los door het centrum van Helsinki. Om 17u30 kunnen we inchecken. Hoera, we zijn terug in Europa € 7,20 voor ons half litertje. Dat is wel even slikken.
Op verkenning in Helsinki worden we een beetje glossy.
22/08/15
Wat en verschil, het Europees ontbijt is toch net iets anders dan in Rusland. Ook de sfeer is niet te vergelijken, geroezemoes, vriendelijke obers en er wordt gelachen. We hadden van de kamer meer verwacht, het is er bloedheet en het koelt hel langzaam af. Geen airco bij deze hitte is een gemis zeker voor een Radisson hotel.
Rond en uur of elf gaan we op verkenning in Helsinki. Al snel komen we op voor mij bekende plaatsen van een eerder bezoek aan Helsinki, toen met mijn Moto Guzzi. Ik denk dat dit weeral een jaar of vijftien geleden is. Gelukkig is Helsinki nog steeds de muziekstad bij uitstek. Niet verwonderlijk want het conservatorium van Helsinki staat wereldwijd hoog aangeschreven.
Op het eerste terras dat we tegenkomen begint juist een fantastisch orkest te spelen. We kunnen een goed plaatsje bemachtigen en beginnen welgemoed aan onze eerste halve liter. Er is weinig keus om de inhoud van de pinten te kiezen er worden hier enkel halve liters verkocht. De stemming zit er direct in en de pinten smaken opperbest.
Na het concert gaan we naar een gezellige markt aan de haven waar we in één van de vele eetkraampjes ons dagelijks bord soep nemen. Na het eten wordt er nog wat fruit gekocht en een sticker voor op de Tri. Het weer is zalig, we zitten dan ook redelijk snel op een volgend terras met zicht op de cruiseschepen die hier aanleggen.
Het plan was om met de op on op off bus de stad te gaan verkennen. Maar het is gezellig wandelen langs het water en de terrassen volgen elkaar goed op. We hebben vandaag dan ook weer flink gewandeld. Vermoeiend en toch wel pijnlijk met de blein die volledig open licht.
Via een paar mooie parken waar volop gevliegerd en gepicknickt wordt wandelen we terug naar ons hotel. Een beetje glossy van de halve litertjes. Als we daar aankomen is het 18 uur. Douchen, eten en nog wat nababbelen op het terras van het hotel en ook deze dag is weer voorbij gevlogen. Ook de euro’s vliegen hier uit de portefeuille. L
Theo zijn sigaren zijn weer op. In een supermarkt waar we water inslaan vraagt Theo of ze sigaren hebben. De tabakswaren staan hier in gesloten kasten ze mogen niet zichtbar zijn, er mag ook geen reclame gemaakt worden voor tabakswaren. Het gesprek verloopt als volgt; Natuurlijk hebben we sigaren. Theo; Ik wil er graag kopen. Winkel; Ja, welke? Theo; kleintjes. Winkel, welke kleintjes. Theo; neemt en leeg doosje, deze kleintjes. Winkel; die hebben we niet. Theo; laat eens zien wat jullie wel hebben. Winkel; dat kan niet. Theo; Goedendag en bekijk het maar. Winkel; stilte. Theo weg met zijn flesje water zonder sigaren.
Morgen om 16u30 inschepen op de ferry van Viking Line voor de overtocht naar Stockholm. De aankomst in Stockholm is maandagmorgen rond tien uur voorzien. Dar staat ons dan een rit van 361 km door Zweden te wachten. We overnachten in Kils.
Gisteravond, dus na de douche gaat eten. Ze gebruiken hier een heel raar systeem. Bij het organiseren van deze reis zijn de tickets voor de ferry betaald bij de boeking. Inclusief het diner en ontbijt. Ik heb bij het boeken gekozen voor de formule a la cart. We gaan naar het restaurant, worden naar een tafel begeleid en dan ontstaat er een rare discussie. We krijgen de menukaart met allerlei gerechten aan verschillende prijzen. Het komt er op neer dat we een ticket voor het diner hebben met een waarde van € 76, dus € 38 per persoon. Als we voor minder dan €38 per persoon eten zijn we het overschot kwijt, als we voor meer dan € 38 per persoon eten moeten we bijleggen. Bij de afrekening is het dan ook een redelijk gepuzzel.
Na een woelige nachtrust(dikwijls wakker) loop ik om zes uur in de morgen al rond te dalken op de ferry. De ferry vaart ondertussen door een nauwe vaargeul langs honderden eilandjes. Veel van deze eilandjes zijn bewoond het is dan ook een kleurrijk beeld dat van af de ferry te zien is. Het ontbijt zorgde ook voor een probleempje. We varen namelijk van Finse tijd naar Zweedse tijd.(1 uur verschil)De ferry blijft de Finse tijd behouden, onze gsm verspringt een uur zodra we in de territoriale waters van Zweden komen. Negen uur wordt dan acht uur. We hadden afgesproken om te ontbijten om acht uur Zweedse tijd, dat is negen uur Finse tijd dus de tijd die de ferry aanhoudt. De Kees die al van zes uur Zweedse tijd aan het ronddolen is begint honger te krijgen om kwart over acht. Maar die kwart over acht is Finse tijd, dus eigenlijk is het kwart over zeven. Ik ga naar beneden en klop bij Theo op de deur die snapt er niets van en roept dat ik een uur te vroeg ben. Er volgt een discussie over Finse en Zweedse tijd, op den duur kunnen we er zelf geen wijs meer uit. Uiteindelijk zijn we dan eigenlijk een uur te vroeg gaan ontbijten. In het restaurant worden we weer naar een tafel begeleid en wordt ons een glaasje champagne aan geboden. Het ontbijtbuffet bevat werkelijk alles wat je je maar kunt indenken. Eigenlijk een beetje degoutant maar we profiteren er toch maar van. Na het ontbijt nog een sigaar roken en Stockholm komt in zicht. Aangezien we vooraan staan en dus bij het ontladen van de ferry zeer waarschijnlijk eerst van boord kunnen gaan we ons ruil voor tijd omkleden. Geen foto’s van het mooie Stockholm. Als we in het ruim bij onze motors komen is de ferry al aan het aanleggen. We halen vliegensvlug de vieze spanbanden van de motor en staan juist op tijd klaar om te vertrekken. Stipt om 10 uur rijden we van de ferry.
We rijden vlak langs het mooie kleine stadscentrum van Stockholm. De bebouwing en de variaties aan kleuren van de bebouwing doen me sterk aan Alesund in Noorwegen denken. Jammer dat ik geen gelegenheid heb om hier een paar foto’s te nemen.
Als we het centrum uit zijn komen we op de E18 terecht een soort snelweg waar we heel de dag op blijven. We rijden van daag 361 km en zijn om 16u30 in Kil. (Zweden)
Op tijd naar bed vandaag, morgen een ritje van 225 km naar Oslo waar we om 13 uur op de kade van Color Line moeten zijn. We vertrekken daar dan voor de overtocht Oslo-Kiel.
Helsinki-Stockholm. Schipper mag ik over varen ja of nee?
23/08/15
Vandaag en echte rustdag. Aan de receptie gaan we vragen of we later kunnen uitchecken. Dit blijkt geen probleem te zijn, we blijven tot 15 uur in het hotel.
Langzaam is het dan toch tijd om te gaan vertrekken, niet voordat we onze parking hebben afgerekend, één plaats voor de twee motors voor twee dagen kost ons € 58.
Rond 15u30 zijn we aan de terminal van Viking Line. We staan lekker in de schaduw en roken nog en sigaartje. Om 16 u checken we zonder problemen in. We krijgen onze tickets voor de hutten, en de tickets voor de maltijden aan boord. Wat ons het meest is opgevallen in Finland zijn het ongelooflijke aantal dikke mensen die hier rond lopen. En, hier is dik echt dik.
Bij alle ferry’s die ik al heb genomen mogen de motors naar voren rijden, hier niet we staan gewoon in de rij met de personenwagens. Om 16 uur wordt er teken gedaan dat we voertuigen aan boord kunnen komen. We staan redelijk vooraan dus dat gaat meevallen met de wachttijd, althans dat dachten we. Als het onze beurt is om aan boord te gaan worden we aan de kant gezet. Hier staan we dan, in de zon met onze motorkleren aan. Alles letterlijk maar dan ook alles wat op die ferry moet gaat voor ons. We hebben dan ook al de tijd om heel het gebeuren te volgen. Er rijden prachtige supercombinaties van vrachtwagens aan boord. Terwijl we staan te wachten vertrekt de ferry van de Silja Line en beginnen we toch wel een beetje ons geduld te verliezen.
0m 17u15 is het eindelijk aan ons, we rijden door een lange gang tot vooraan in het schip. We krijgen een paar aanwijzingen waar we moeten staan en één van de bemanningsleden gooit een bak met verroeste vettige spanbanden naar ons. Daar staan we dan, bloedheet is het in dat ruim de deuren gaan dicht en met en hels kabaal worden de motoren op toeren gebracht en weg zijn we. Er staan nog twee sukkels te sukkelen in heel dat grote ruim. Den Theo en de Kees. Er komt nog even een bemanningslid een kijkje nemen, spreekt geen woord Engels steekt zijn handen in de lucht om te zeggen; bij mij moet je niet zijn en weg is hij. Na veel gevloek en getier hebben we dan toch eindelijk de motors min of meer gesjord gekregen.
Douchen, eten en als de zon onder gaat is het de hoogste tijd om de cabine op te zoeken.
We zijn op tijd aan het eenvoudig ontbijt en vertrekken om 08u30 naar Oslo. Het is zwaar bewolkt maar droog en we hebben een aangename temperatuur.
De rit door Zweden valt me 100% mee. Het is er heuvelachtig met mooie landschappen die afgewisseld worden door prachtige grote meren. Het wegdek is zeer goed en het weinige verkeer rijdt heel rustig. Politie zijn we op heel de rit niet tegengekomen.
De bewolking blijft maar er valt geen druppel regen uit. Aangezien we goed op schema zitten hebben we meer dan voldoende tijd om een sigaar te paffen en uitgebreid te lunchen. Als we Noorwegen binnen rijden gebeurd het onvermijdelijke. We zijn nog geen vijfhonderd meter over de grens pof de regen valt met bakken uit de donkergrijze lucht. Het doet me denken aan verleden jaar toen ik solo naar de Lofoten ben geweest. Ik heb toen veertien dagen aan een stuk in de gietende regen gereden. Nu rijden we welgeteld een kilometer of vijftig door Noorwegen en ik heb het weer aan mijn pan.
In de tunnel bij Oslo is het opletten dat we de goede afslag nemen. Ik heb geen zin om in dit weer ook nog eens een eind om te moeten rijden door het missen van een afslag. Het verloopt zonder problemen en als we de lange tunnel uitkomen ben ik op bekend terrein.
We rijden de kade van Color Line op en kunnen meteen inchecken. De vriendelijke dame aan het loket bezorgd ons de nodige documenten en verwijst ons naar Line 26 Als we er aankomen, staan er al en stuk of vijftien motors te wachten om aan boord te gaan Een heel verschil met de ferry Helsinki-Stockholm, daar waren welgeteld twee motorrijders; den Theo en de Kees.
Om stipt twaalf uur staan we in de rij om aan boord te gaan. Tijd genoeg denkt Theo om nog maar eens naar de wc te gaan. Hij is goed en wel weg en er wordt teken gedaan dat de motors aan boord kunnen komen. Ik start er rij zo traag mogelijk de kade af, de motorrijders die voor ons stonden zijn in geen velden of wegen nog te zien. De seingever wordt zenuwachtig en doet teken dat ik een beetje sneller moet komen Ik blijf treuzelen en roep dat ik op mijn maat wacht. De seingever blijft driftig teken doen maar ik verrek het om zonder Theo aan boord te gaan. Gelukkig zie ik in mijn spiegel dat hij aan het starten is. Ik ga wat sneller rijden om de seingever geen hartaanval te bezorgen en we gaan aan boord. Nu de laatste motors aan boord zijn komen de personenwagens aan de beurt. Ook op deze ferry moeten we zelf de motors vastmaken. Aangezien het op deze overtocht wel eens wild aan toe kan gaan geven we meer aandacht aan het sjorren dan op de overtocht Helsinki-Stockholm. Al goed dat we dat gedaan hebben zal later blijken.
Met klamme natte kleren komen we op dek negen aan waar we twee hutten naast elkaar hebben. We kunnen echter nog niet naar onze hut omdat de schoonmaak ploeg nog bezig is. We gooien onze bagage in een hoek en gaan een sigaartje roken Na een half uurtje kunnen we eindelijk in onze luxe cabine een heerlijke douche nemen. Stipt om 14 u vertrekt de ferry onder een grijze regenachtige hemel. Om 17 uur kunnen we aan een gereserveerde tafel ons diner nemen.
Morgen het verslag van de overtocht en onze laatste rit van 635 km.
Ondanks de woelige overtocht (filmpje op fb)toch een redelijke nachtrust gehad. Om 08u30 schuiven we aan tafel voor een rijkelijk ontbijt. Er staat nog veel wind maar het is gestopt met regenen. Hier en daar komen er zelfs blauwe plekken in de lucht. We kunnen zelfs buiten een sigaar roken weliswaar in een hoekje uit de wind.
Na de sigaar is het tijd om de motorkleding aan te trekken en onze motors te gaan zoeken op dek 5. Stipt om 10 uur meert de ferry Color Fantasy aan in Kiel. Het nadeel op deze ferry is dat je als motorrijder eerst aan boord gaat maar er laatst af kunt. Het is dan ook al een uur of elf als we op de kade van Kiel staan. We kunnen aan de laatste 635 km van deze reis beginnen. De hemel is opgeklaard, het zonnetje schijnt en we hebben er zin in. We vermijden de ring rond Kiel wegens te druk en rijden de eerste twintig km over binnenwegen naar de snelweg A7 richting Hamburg.
Het wordt met het uur warmer en al snel zitten we met 29 graden. Wat het weer betreft hebben we dit verlof dan ook geen enkele reden om te klagen. Na een half uurtje snelweg zitten we al aan de eerste verkeersopstopping bij de altijd aanwezige wegwerken in Duitsland. Buiten de altijd aanwezige files vind ik het verkeer op de Duitse snelwegen zenuwslopend, verschrikkelijk veel vrachtverkeer, en onnoemelijk hard rijdende personenwagens. Ik heb het gevoel constant opgejaagd te worden als ik hier rij. We hebben dan ook besloten om via Nederland naar huis te komen. We rijden via Hamburg, Bremen, Osnabruck naar Arnhem om vervolgens via Eindhoven naar Belgie te tuffen.Voor de splitsing 's-Hertogenbosh-Eindhoven (A50-A59) een laatste tankstop en sigaar, drie kussen en een dikke knuffel (ja, ja het wordt nog wat tussen ons) en we rijden beiden onze laatste 130 km solo naar huis.
Wij vinden dat we een prachtige reis hebben gehad het gevoel om door Rusland te rijden is toch wel speciaal. Rusland is volgens ons aanvoelen ook niet het land zoals het hier wordt voorgesteld. We hebben absoluut geen last gehad van corrupte ambtenaren of vervelende politieagenten. Op het platte land is het bittere armoede en worden veel mensen aan hun lot overgelaten. Veel dorpjes zijn de naam dorp niet waardig, een stelletje houten huisjes en een paar zandwegen. Contacten met de dorpsbewoners hebben we niet kunnen leggen. Volgens ons gaat het nog jaren duren eer er wat verbetering op het platteland te zien zal zijn.
De steden daar in tegen zijn modern alhoewel hier en daar nog grijze grauwe blokken uit het communistisch tijdperk te zien zijn. Ze zijn goed bereikbaar en de wegen zijn meestal van redelijke kwaliteit.
Moskou hebben we ervaren als een open, gezellige rustige stad. Nooit het gevoel gehad in een miljoenenstad te zijn. De metro werkt perfect en bestrijkt een groot gedeelte van Moskou. We hebben de schrijnende toestanden die An en Peter beschrijven (in de commentaren op de blog)van hun bezoek in 1980 aan Moskou niet gevonden. Geen bedelaars, geen schrijnende armoede , althans niet zichtbaar. Absoluut niet het gevoel dat de mensen hier nog onderdrukt worden, we hebben in het centrum van Moskou zelfs een discussie kunnen voeren met voor en tegenstanders van Poetin. De Russen hebben de naam stug te zijn en ondoordringbaar maar Theo heeft elke Rus die hij heeft aangesproken toch kunnen doen lachen. Hier en daar zit er wel een min of meer onbeleefde ambtenaar aan een loket in de metro maar dat kan de pret niet drukken.
St. Petersburg vonden we een stresserende, lawaaierige stad. Te veel verkeer en te weinig verkeersvrije straten. Wel prachtige gebouwen en onmetelijk grote pleinen. Het Hermitagemuseum is niet te doen wegens de ongelooflijke lange wachttijden bij de inkom. Dit museum kun je beter bezoeken met een groepsreis. De groepen kunnen namelijk langs een aparte ingang naar het museum. Ook hier zeker niet meer bedelaars dan in een gemiddelde stad in Europa.
Moet je nu perse met een motor naar Rusland om Moskou en St. Petersburg te bezoeken? Natuurlijk niet, met een vliegtuig is het zeker zo gemakkelijk en veeeeeel minder vermoeiend. Wil j echter als motorrijder eens een speciale reis maken zo als wij gedaan hebben laat je dan zeker niet afschrikken door allerlei artikels die op internet te vinden zijn. Wij hebben op geen enkele meter van deze reis een onbehaaglijk gevoel van onveiligheid gehad. Ook aan de grenzen waren er geen noemenswaardige problemen. Is het allemaal vanzelf gegaan zoals Armin suggereert in het gastenboek van de blog? Dat zou ik nu ook niet direct gaan denken er is namelijk veel heel veel voorbereiding nodig om dit te ondernemen. Ook zonder Theo zijn kennis van het Russisch zouden de problemen heel wat talrijker zijn geweest.
Rest ons nog om de lezers van de blog te danken voor de reacties en de mails die we hebben gekregen. Binnen een paar maanden start de voorbereiding voor onze volgende reis.
