Al rond mijn 12de jaar haalde ik de spatborden van mijn fiets en maakte er iets van dat op een echte racefiets leek.De foto van mijn vader boven de schouw in de huiskamer was het grote voorbeeld.Een echte baanfiets! Zelfs zonder remmen! Op de baan remde ze immers via de pedalen met het vaste tandwiel op het achterwiel. Mijn zus Annie had toen al vriendjes met racefietsen waar ik niet op kwam uitgekeken.Toen Gerrit Luchies mijn zwager werd belandde ik helemaal in de wielrennnerswereld. Elke Zondag gingen we samen naar de wedstrijden die Gerrit moest rijden. Hij reed echt goed en viel vaak in de prijzen. Gerrit was schoenmaker en daardoor fietste ik met door Gerrit gemaakte groene fietsschoentjes rond. De blits maken ging dus wel maar fietsen? Twee wedstrijden heb ik gereden bij de Junioren.Mijn vader ging mee naar de wedstrijd in Wijnandsrade en rond de Wintraak. Twee keer moest ik hem teleurstellen. In Wijnadsrade eindigde ik in het peleton. In de ronde van de Wintraak moest ik lossen. Ik fietste de ronde wel uit maar daar kon ik mijn vader niet blij mee maken. Daarmee was mijn fietsdroom beeindigd. Later maakte mijn broer Wiel voor mijn vader alles goed.Hij won verschillende koersen, werd kampioen van de wielerclub Kerkrade en maakte zo dat wat mijn vader waarschijnlijk zelf zo graag had gewild, waar! In Amstenrade was ondertussen de jaarlijkse wielerkoers van Ettelbruck in Luxemburg naar Amstenrade ontstaan. Een afstand van rond 185 km. Met heel wat flinke stijgingen en enkele echte bergen. Wiel had die rit eens gewonnen en we waren die avond samen op de feestavond. En lange, niks voor jou? vroeg hij mij. Ik antwoordde dat ik het zwaar maar niet onmogelijk vond. Dat moest ik maar eens bewijzen was zijn antwoord. Ik beloofde de volgende keer mee te doen. Dat moest ik het daaropvolgende voorjaar weten!. Telkens weer werd ik aan mijn uitspraak herrinnerd. Tot ik het beu was, naar Wilms in Nuth reed en een Eddy Merkx fiets van maar liefst 1200 gulden kocht. Ik kocht heel bewust zo een dure fiets om me ook zelf verplicht te voelen die uitgave "te verantwoorden" en geen smoesjes te bedenken om er mee te stoppen. Ik ben toen beginnen te trainen. Het was zwaar en moeilijk maar ik begon er ook echt lol in te krijgen. De rit zelf op de wedstrijddag viel eigenlijk reuze mee. Ik zat redelijk vaak voorin en kon het tempo goed bijhouden. Schijnbaar was dat de jury ook opgevallen. Op het feest in de tent werd ik uitgeroepen tot de meest strijdlustigste renner van de dag! Mijn eerste Ettelbruck Amstenrade was geslaagd!
