Langzaam zijn de dagen maanden geworden en 2012 was echt een jaar van vallen en opstaan.Wennen aan het feit dat mama niet meer thuis woont , blij zijn dat ik haar nog kan bezoeken . De ene dag gaat het al wat beter dan de andere . Er zijn dagen dat mama die ik nooit hoorde vloeken in het verleden , hoor vloeken als een ketter . En dan als ze je aankijkt haar mooiste glimlach toont. Ik denk en hoop uit de grond van mijn hart dat ze gelukkig is in Spanjeberg . Wanneer mijn werk het toelaat ga ik bij haar op bezoek .Mijn mama , ik zeg haar vaak hoe graag ik haar wel zie en welk een goede mama ze voor mij is geweest.
In de hoop dat er iets moois komt.En dat iedere bocht ervan ook in schoonheid kan genomen worden Dat diepe afgronden ook een steunzijde hebben.En donkere tijden worden verdreven met fantastische regenbogen om de dagen in te kleuren in hun natuurlijke eenvoudige pracht om samen door het leven te kunnen stomen.... Een schitterende ster om jouw nacht op te lichten zodat ook grijze dagen mooi kunnen zijn, en de sfeer hiervan jouw hart wat kan verwarmen om ijs met schoonheid te doorbreken. Dat je huis een thuis van geborgenheid blijft om er de stoom af te laten die je helpt de wereld te ontdekken. Dat vriendschap, respect en liefde krijgen nooit een brug te ver is en woeste rivieren telkens weer naar het juist spoor kunnen worden geleid. Hoe diep en onoverkomelijk het water soms ook kan zijn zodat het nooit een eenzame weg wordt. Dat bruggen bouwen ook in 2013 een kunst blijft, zomaar aangeboden in diepe genegenheid... wens ik je in alle eenvoud een jaar toe met mooie, warme momenten ..
Aan de manier waarop ik dit laat weten zullen jullie wel merken dat ik dolgelukkig ben daarmee. Momenteel zijn het nog korte stukjes maar het gaat weer!!! Gisteren ben ik met een vriendin zalig gaan eten , we hadden elkaar al zolang niet meer gezien . Sinds begin januari is het geleden , ze is niet alleen mijn vriendin maar ook mijn collega. We hebben heerlijk bijgekletst en ik kreeg ook nog verjaardagsgeschenkjes. Die heb ik (nieuwsgierig als ik ben ) ter plekke open gemaakt. Eerst de pakjes een voor een bevoelen , en het echt niet weten . Daarna elk pakje heel behoedzaam openen , papier niet stuk scheuren (ik zou het nog eens kunnen hergebruiken) Pakje een , 2 pakjes pads voor mijn koffiezet ( ik blij!!!) Pakje twee, een zak heerlijke chocolaadjes ( ik niet echt blij , maar dacht aan mama die er echt van zal genieten , en dat met mate ) En dan het zachtste pakje , nummer 3 een prachtig bloesje , in de perfecte kleur en....het past ook nog als gegoten ( ik sprong een gat in de lucht ) Heb het bij mama geshowd en mama toverde zowaar een glimlach op haar gezicht. Bij mama heb ik er gewoon het beste van gemaakt , ik zag op haar gezicht duidelijk tekenen van pijn . Toen ik dat zei tegen een verpleegster vroeg ze mij hoe ik dat nu kon weten , mama kan het niet aangeven. Ik zei dat ik lang genoeg voor haar heb gezorgd om dat te kunnen zien aan haar manier van doen ,maar er werd niets aan gedaan. Ik weet nu dat mama doorligwonden heeft , daar hebben we de laatste 6 jaar thuis zo voor gezorgd dat het niet zou gebeuren en 14 dagen RVT en het is zover . Maar hoezeer het mij ook pijn doet, ik kan dat niet veranderen , wij hebben toen mama nog thuis was gedaan wat in onze macht lag en dat zullen we blijven doen zolang mama leeft . Zoals jullie kunnen lezen is het leven voor dit mensje nog steeds niet zoals het was , maar ik ga door en elke dag ga ik ervoor , gewoon om er het beste van te maken !!!
Sinds 30 maart verblijft mama in RTV Spanjeberg. Alles ging ineens zo snel , mama thuis verzorgen kon niet meer.Ikzelf lijk in een zwart gat te vallen , er valt zoveel zorg weg .... en toch blijft er zoveel zorg , of laat ik het bezorgdheid noemen . Het doet zoveel pijn mama daar te zien zitten , die lege blik in haar ogen , soms een glimp van herkennen tonen , niet meer weten hoe ze die boterham naar haar mond moet brengen , naar de beker grijpen om te drinken en dan niet meer weten hoe ze moet slikken. Ik ben zo dankbaar dat deze vrouw mijn mama mocht zijn , maar de pijn die ik nu voel is verschrikkelijk. Ook al is mama er nog , ik voel mij net een wees.Mensen met goedbedoelde raad , ik weet het , ze menen het , maar soms zou ik willen dat ze gewoon hun mond houden. Dat ik nu "eindelijk" mijn eigen leven terug heb , daar heb ik even geen boodschap aan . Kijk ik door het raam , dan zie ik de prachtige bloemen staan , ooit door mama met eindeloos geduld in de grond gestopt , ooit in een ver verleden . Mama hield van bloemen en daar was ze mee bezig sinds haar plille kinderjaren.Mama kon prachtige taarten bakken , ze zagen er niet alleen prachtig uit , ze waren hemels van smaak . Mama kon naaien , prachtige kleren maakte ze voor mij , toen leek het allemaal zo normaal , nu zou ik er geld voor geven om nog eenmaal een stukje te kunnen eten van dat hemelse gebak .
Voor het ogenblik ben ik heel moe , gebrek aan slaap , het revalideren en de zorgen om mama , het is even teveel voor dit mensje. Mama blijkt een grote maagzweer te hebben , ze krijgt daar nu medicijnen voor . Volgens de dokter kan ze vrijdag het ziekenhuis verlaten. We hebben een plaatsje gevonden in het RVT op nauwelijks 2 km van hier. Weer een keer het bewijs dat er rond elke donkere wolk een gouden randje zit.Mama uit handen geven , nooit gedacht dat het zo moeilijk was. Maar ik weet dat ik al die jaren al het mogelijke heb gedaan om haar een fijne oude dag te bezorgen en daar zal ik mee doorgaan zolang ze leeft , ook al laat ik de verzorging over aan anderen. Het vaststellen dat het niet meer in mijn macht lag haar zelf te verzorgen met de hulp van de thuiszorg deed en doet pijn , maar ik denk dat dit de beste oplossing is . Een dement persoon verzorgen vergt zoveel inspanning en zoals jullie weten , mijn gezondheid is ook niet wat het moet zijn.Die knieprothese is maar een klein probleempje , de ziekte van Crohn , mijn trouwe metgezel ligt steeds op de loer en nu een opstoot krijgen ,ik mag er niet aan denken..
De afgelopen dagen gaat het stukken minder , ik heb verdriet . s'nachts snikkend wakker worden , er overdag bijlopen als een zombie. Er kan mij momenteel weinig boeien . De oorzaak van dit verdriet is het aftakkelen van mijn mama , ze is sinds dinsdag in het ziekenhuis. Het was een onmogelijke opdracht geworden mama thuis te verzorgen nu ze zo rusteloos geworden is. Stapels dekbedovertrekken , handdoeken en zakdoeken heeft ze reeds verscheurd. Het is pijnlijk om dit aan te zien , mama verscheurd lakens en ik word verscheurd door verdriet. Eten lukt niet meer , mama slikt niets binnen , drinken lukt al evenmin .Ze is nog een schim van de sterke vrouw die ze vroeger was. Volgens de mensen van Omega wil mama gewoon weg van deze wereld. Het is genoeg geweest. Ik mag haar niet langer vasthouden , ik moet haar loslaten en haar een goede reis wensen . Maar het is zo moeilijk , ik zal haar zo missen , maar dit lijden is voor mama een onmenselijke opgave. De tijd die we nog hebben zal ik koesteren en ik ben dankbaar dat ik zo een mama mocht hebben . Op haar manier wilde ze het beste voor mij , alleen het allerbeste.
Ik heb thuis een potje Op het potje staat 'verdriet'. Ik doe er vaak verdrietjes in, want als ze klein zijn ... huil ik niet. Steeds als er iets tegenzit Er iets gebeurd wat ik niet wil Open ik het potje, Gooi het erin heel stil.
Maar gisteren was de laatste Druppel iets te veel Van al die stukjes klein verdriet Kreeg ik een brok in mijn keel. Mijn hand begon te trillen Verdriet vloog met golven uit de pot Een traan begon te rollen, Ik voelde mij erg rot.
Een onbedaarlijk snikken deed me trillen overal, Ik zat echt tot mijn haren In het diepste diepe dal
Het was met rood omrande ogen Toen ik mijzelf weer rustig kreeg, Opgelucht keek ik naar mijn potje Het potje . Dat was leeg.
Dus zie je iemand lopen, Rode ogen en heel bedeesd Dan vraag je niets meer, Dan weet je, haar of zijn potje is pas vol geweest.
Het is weer zaterdag , buiten is het heerlijk zacht weer .
Het lijkt wel een zomernacht , ook is het heel stil buiten op deze laatste zaterdag van de maand februari.
De weegschaal heb ik nog niet verblijd met mijn gezelschap , nog veel te vroeg.
Maar of het nu een - of een + is , ik weet dat ik mijn best heb gedaan om op mijn voeding te letten.
Gisteren ben ik naar het ziekenhuis geweest , controle ivm mijn trouw maatje , de ziekte van Crohn .De laatste jaren voel ik mij prima , maar nu moeten er toch weer bijkomende onderzoeken worden gedaan , één ding heb ik mijzelf beloofd , ik ga de moed ZEKER niet laten zakken .
Gisteren ben ik op mijn eentje gaan koffie drinken , niet zo leuk als met z'n tweetjes maar was best gezellig .Ik had nog 2 bonnen voor een gratis ontbijt , datum was bijna verlopen. In een winkel gaf ik er een aan de vriendelijke verkoopster , dat meisje wist niet waar ze het had .Ze heeft mij denk ik 10 keer bedankt . Toen naar de broodjes en koffie zaak , daar heb ik de anderebon gebruikt , de koffie heb ik zelf gedronken , de koffiekoeken heb ik aan de man achter mij gegeven. Ik dacht aan ons Bieke haar artikel over de vetten in die dingen en spijt had ik niet , gratis een heerlijke kop koffie en geen schuldgevoel. Ik geniet op tijd en stond van iets lekkers maar ik kan keuzes maken en dat probeer ik bewust te doen .Ik moet zeggen , ik heb meer karakter dan ik altijd dacht. Waar ik nooit aan kon weerstaan , en als ik eerlijk ben , ik heb het er nog moeilijk mee , zuur snoepgoed . Het is steeds een grote zege als ik aan die grote verleiding voorbij kan gaan. Chocolade is nog zo iets , maar sinds ik eerst de verpakking bestudeer kan ik ook deze lekkernij weerstaan.
Op 4 maart 1958 zag ik het levenslicht . Vanaf die dag zou ik door het leven gaan als Hélène... of een variant daarvan ( als het lief bedoeld iswas het Leentje of Heleneke) Als er iemand mij gewoon Hélène noemde vroeg ik mij steeds af wat ik nu weer had misdaan. Ik ben een natuurmens ,dierenliefhebber ,
hou van mensen ,heb het hart op de juiste plaats .
Ik hou van muziek ,van klassiek tot ...
Sinds 1 december 2009 ben ik werkzaam
in de Buiteling , een IBO in hartje Brussel.
Weer te kunnen werken heeft mij een ander mens gemaakt.
Met kinderen werken is heel boeiend , en raar maar waar,
het is een late roeping .
Sinds ik weer werk heb ik gaven ontdekt die ik
vergeten leek te zijn .
Zo schrijf ik af en toe verhaaltjes die ik gebruik als
inkledingbij een activiteit.
Waar ik ook dol op ben is voorlezen en de kinderen ,
die vinden het zalig.
Men zegt vaak dat de jaren wijsheid brengen ,
dat is ook zo , jaren van mijn leven heb ik doorgebracht met mijzelf
zielig vinden ...ach, ach ik had zoveel kansen niet gekregen , zoveel gemist in mijn leven.
Weet je wat ik nu zeg...?
Het verleden is verleden tijd en nu heb ik alle kansen .
Grijp ik ze nu niet , dan is het mijn eigen fout en gedaan .
Zo ik hoop dat een eventuele lezers wat meer weet over mij.
Ik geniet van mijn eerste kopje koffie van de dag....met koekje , sorry grapje , het koekje staat afgebeeld op de koffiekop . Ben deze morgen op de weegschaal gaan staan , kwestie van te zien of dat ding nog werkt. En ja hoor , ze doet het prima ik ben best tevreden met het resultaat . Gisteren even op stap geweest met een vriendin , ex buurvrouw . Kennen elkaar al heel ons leven. Ze is 10 jaar ouder dan ik en vroeger , toen de dieren nog konden praten ,stopte ze mij regelmatig in bad .Mijn ouders hadden het vaak te druk en zij moederde graag over mij. Ze vertelde over haar dochter die een nieuwe hobby heeft , juwelen maken met zilverklei. Haar dochter is heel artistiek , schilderen doet ze ook , met prachtige resultaten. Het zijn niet echt goedkope hobby's maar ikzelf vind het zo belangrijk iets te kunnen doen wat men graag doet .En uit ervaring weet ik dat een eigen creatie niet echt goedkoper is dan wat je koopt in de winkel , maar het is iets uniek , iets dat je zelf hebt gemaakt . Ikzelf maak heel af en toe een halsketting , het voordeel is als het mij niet meer aanstaat , dan begin ik gewoon opnieuw. Van ons uitstapje heb ik gebruik gemaakt om mijn Coco te ruilen voor een flesje Chanel nr 5 . Ben er zo blij mee , zal het dagelijks met heel veel plezier gebruiken . En om eerlijk te zijn zal er veel meer plezier van hebben dan van een etentje op Valentijn .Nu komt de operatie wel heel dicht bij,maar ik weet dat het even minder zal gaan en daarna....lieve schat probeer mij dan maar te volgen .
