Vandaag 31 juli 2010 kreeg ik de volgende mail binnen.
Een bewonderenswaardige vrouw
De prijs gaat niet altijd naar diegenen die hem het meest verdienen ...
Irena Sendler
Onlangs stierf deze 98-jarige.
Gedurende WOII werkte zij in het Warschause getto, maar zij had een bijkomend motief.
Ze WIST (als Duitse) wat nazi's plannen waren voor de Joden.
Ze smokkelde 2500 kinderen buiten;
Ze had een hond, die getraind was om te blaffen als Duitse soldaten in de omgeving waren, zodat ze het eventueel geluid van de kinderen niet zouden horen.
Ze werd gepakt, men brak haar benen, armen en sloeg haar vreselijk. Zij hield de namen bij van de kinderen die ze buiten smokkelde en stak ze in een glazen pot en begroef deze onder een boom in haar tuin.
Na de oorlog probeerde ze de ouders te zoeken en dat lukte enkele keren.
De meesten waren door gas omgekomen. De kinderen die ze hielp werden in pleeggezinnen geplaatst of geadopteerd.
Vorig jaar (2007) werd deze dame voorgedragen voor de Nobelprijs - ze werd niet geselecteerd
We zijn nu meer dan 60 jaar na de tweede wereldoorlog. Deze email moet in een ketting doorgestuurd worden, als een memorial voor alle doden, verkrachten, vermassacreerden, de verbranden, de vergaste, diegenen die een hongerdood stierven, terwijl het Duitse en Russische volk de andere kant opkeek. (kijk naar de cijfers hierboven)
Nu meer dan ooit, terwijl Irak, Iran en anderen beweren dat de holocaust enkel een mythe is , is het zeer belangrijk dat de wereld dit nooit vergeet, want er zijn anderen die klaar staan om hetzelfde te doen.
Het is de bedoeling dat deze email 40.000.000 mensen bereikt
Doe mee en wees een schakel in deze memorialketting !!!!
Stuur hem door naar mensen die je kent en vraag hun om deze ketting verder uit te dragen.
AUB, vernietig deze mail niet!
Het kost je enkele seconden om deze mail door te sturen !!!
Nachten De nachten duren te lang
De dagen zijn te kort
Acht uren slapen
Acht uren werken
Acht uren ontspanning
We leven dus
1/3 van ons leven
Dat is weinig
We 60 jaar wordt
Heeft amper
20 jaar geleefd
Het gebeurde op een grijze maandagmorgen. Twee minuten na half negen stapte ik de deur uit op weg naar den Delhaize, rechtover de deur. Zo vroeg in de morgen ga ik enkel een krant kopen. Op dinsdag koop ik ook de Humo voor mij en een klein tv blad voor mijn vrouw. Daar ik een film fanaat ben doorblader ik vlug de Humo op zoek naar welke films op tv komen. Het gebeurd regelmatig dat ze films spelen die ik in mijn kast heb staan. Niet moeilijk als je er een kleine 1500 hebt. Die bewuste dag stopte er een vrouw, wat we in de volksmond een sjiek madameke durven te noemen. De bloemist naast ons zet zijn container altijd op maandag buiten. Dat vrouwtje stapte uit haar prachtige Jaguar haalde er twee vuilzakken uit en kieperde die in de container. Nieuwsgierig als ik ben stond ik de volgende maandag op post, aan mijn deur. En ja hoor, stipt op tijd kwam mevrouw aangereden, de koffer open en de vuilzakken dumpte ze in de container. Zonder dat ze het kon zien had ik met mijn gsm foto's gemaakt. Daarmee ging ik naar de bloemist. Die mens was blij en de volgende maandag stond hij bij ons achter het raam, op wacht. Net toen de vrouw de eerste vuilzak in de container gooide, liep de bloemist naar buiten. Toeval of niet op dat moment kwam de politie in onze straat gereden. Daar ging mijn wekelijks verzetje op maandagmorgen.
Het was 14 februari, valentijn dus. De dag
van de liefde. Een zekere man Jean Hellemans en zijn vrouw Julia Van Den Heuvel
beschouwde deze dag als een heel bijzondere dag. s Morgens rond 7uur: Jean
stond vroeg op zodat hij zijn vrouwtje eens goed kon verwennen, hij maakte een
ontbijt voor op Julia haar bed. Julia was in de wolken met haar ontbijt op bed.
Wel romantisch van Jean! Terwijl Julia haar ontbijt op at begon Jean te kuisen.
Een tijdje later had Julia genoeg gegeten en Jean had de woonkamer weer laten
blinken. Julia stond op en vond het zeer lief van Jean van dat ontbijt op bed en
dat hij de woonkamer weer opgeknapt heeft. Maar ook Julia had een surprise in
petto. Julia nam Jean mee naar een zeer chique restaurant, Jean was in de
wolken. Ook al gingen ze vaak eten in een restaurant (bijvoorbeeld bij de
paters) maar dit was toch wel een zeer speciaal restaurant. Nadien hadden ze
beide hun buikje vol en keerden ze terug naar huis. Julia en Jean genoten nog
van een fijne dag vol met lieve woordjes en verassingen. Het einde van de dag
van de liefde was aangebroken en Jean en Julia sloten de dag mooi af met een
dikke zoen. En ze genoten nog van een lange fijne
nacht !
Borstkanker
bij mannen komt zelden voor: slechts 1 % van het totaal aantal gevallen
van borstkanker. De gemiddelde leeftijd van mannen met borstkanker ligt
ergens tussen 60 en 65, dus gemiddeld vijf jaar later dan bij vrouwen.
Elementen zoals erfelijkheid, blootstelling aan stralingen en
voorgeschiedenis met een goedaardige ziekte van de borsten vormen
risicofactoren die mannen en vrouwen gemeenschappelijk hebben. Toch
bestaan er ook factoren die typisch zijn voor mannen zoals bijvoorbeeld
een afgenomen werking en verschillende aandoeningen aan de testikels
(teelbalontsteking, traumatisme of niet ingedaalde testikels), en het
syndroom van Klinefelter (zeldzame aandoening gekenmerkt door de
aanwezigheid van een extra X chromosoom), weinig ontwikkelde
geslachtsorganen, hormonale afwijkingen en een gynecomastie, d.w.z. een
toename van de grootte van de borsten.Mannen besteden weinig aandacht aan borstonderzoek. Zo gebeurt het dat
bepaalde mannen bij de consultatie al een goed ontwikkelde kanker
hebben.Ook in de media wordt zelden over
mannen met borstkanker gerept. De diagnosetechnieken, de behandelingen
en de overlevingskansen zijn bij vrouwen en mannen nochtans grotendeels
gelijk. Ook Henk Van Daele kreeg af te rekenen met borstkanker. Hoe dit
zijn leven veranderde verwoordde hij in het boek "Borstkanker met
puntjes - Ervaringen van een man". Hij wou zo veel mogelijk over de
ziekte weten en bundelde deze recente wetenschappelijke gegevens. De
auteur brengt gelijktijdig een boodschap van hoop aan de mens met
kanker, een verantwoorde vraag naar meer menselijk begrijpend aanvoelen
vanwege de zorgverstrekkers en een goed onderbouwde argumentatie naar
de gemeenschap toe om het principe van de centrale plaats van de
patiënt tot een dagelijkse realiteit om te zetten.
Persoonlijk interview met Jean Hellemans
1. Herinner je nog het moment wanneer de diagnose werd vastgesteld en wat ging er toen door je heen?
Dat was een donderslag bij heldere hemel. Vooral ongeloof. Als man sta je er niet bij stil dat het jou kan overkomen. 2. Hoe werd je dit medegedeeld? Kreeg je antwoord op de vragen van dat moment?
Er was een punctie gedaan. Voor alle zekerheid, had de dokter gezegd. Ik kreeg toen wel een uitgebreide uitleg, op de man af. 3. Hoe reageerde je partner, je kinderen, je familie en vrienden?
Heel erg geschokt, verontwaardiging, heel emotioneel. 4. Twijfelde je nog aan de diagnose?
Het drong me toen nog niet ten volle door. Nee, twijfelen deed ik niet. 5. Ben je vanaf die dag anders beginnen leven?
Absoluut. Mijn leven kreeg een heel andere wending. Geld was plots
niet belangrijk meer. We gingen meer profiteren van het leven. Trokken
elke maand een week naar Centerparcs en zo meer. 6. Waar ging je ten rade voor meer informatie?
Bij vrienden die een jaar voor mij met borstkanker te maken kregen. Daar had ik heel veel steun aan. 7. Door wie werd je het meest gesteund?
Ik zocht overal steun, op internet, en in leven. De meeste steun kreeg ik van mijn familie en de kennissen. 8. Was je tevreden over de medische begeleiding?
Heel tevreden. 9. Hoe verliep je behandeling?
Omdat ik ook met mijn hart en aders op de sukkel ben, mocht ik geen
bestraling of chemo hebben en omdat ik de normale medicatie niet kon
krijgen vanwege mijn hart, kreeg ik Aremidex. Een medicament dat
vrouwen in de overgang krijgen. 10. Hoe verliep de genezing?
Het is nog maar 2 jaar, dus afwachten. 11. Word je op de dag van vandaag nog geconfronteerd met je ziekte? Op welke manier?
Zoals ik eerder zei, gaan we veel zwemmen. Als man kan je de borst
niet onderstoppen zoals bij vrouwen wel kan. Ik heb nog steeds veel
operatiepijn. 12. Denk je nog vaak aan die tijd terug?
Dag en nacht 13. Heb je, achteraf bekeken, je levensstijl veranderd (meer sport, andere voeding, meer tijd voor vrienden, )?
Ik ben kritischer geworden. Sporten kan ik niet vanwege de pijn en
mijn hart. Ik praat gemakkelijker met iedereen. Mijn voeding vormt nog
een groot probleem. Vermits ik diabeet ben kan ik het nog niet
opbrengen om mijn voeding aan te passen.
Een paar weken geleden reden we door Oostmalle. Op het pleintje stond een vrouwtje. Ik gaf haar tachtig jaar. Ze stond er met een wandelwagentje zoals veel bejaarde mensen gebruiken om toch te kunnen stappen. Een vrachtwagen stopte. Ik kwam van de andere richting en stopte ook. De chauffeur sprong uit zijn vrachtwagen en hielp het vrouwtje naar de overkant. We vonden dat zo knap van die man. Mocht hij dit toevallig lezen, een dikke proficiat.
Nog niet zo lang geleden, werd een Kempisch dorp genaamd Zandhoven overvallen door horden vliegen. Niemand had deze soort ooit gezien. Het waren vervelende mee-eters in eethuizen .
Ook in een meubelzaak, Top interieur, met een uitstekende cafetaria, vielen de vliegen de mensen lastig.
Tom, de kok was bijna wanhopig. Alles hadden ze al geprobeerd, niks hield de vliegen buiten. Ze waren zo brutaal dat ze gewoon in de borden van de gasten kropen. Ze zwermden met vele binnen, zodat de mensen op het laatst geen zin meer hadden in hun eten. Bijna vanzelfsprekend bleven er mensen weg, zeg maar vaste gasten.
Op een dag kwam een al wat ouder koppel binnen. Ze kwamen bijna wekelijks eten.
Het is erg met de vliegen. Zei Karin de dienster, door Tom collega genoemd. Heb je al eens nagegaan wat de vliegen graag eten ? vroeg de man. Nee, dat nog niet. Antwoordde Karin. Jean had blijkbaar honger want hij wou bestellen. De vliegen werden even vergeten. Tenminste toch tot het eten opgediend werd. Jean, zo noemde de oudere man, maakte voordurend jacht op de vervelende insecten. Echt plezant ontspannen genieten van het toch wel zeer lekker eten was er niet bij. Buiten het koppel zat nog een tafel met vier mensen. Aan de tafel naast Jean en zijn vrouw stonden nog restanten van de mensen die daar hadden zitten eten. Karin wou afruimen maar Jean zei dat ze het beter kon laten staan om te zien waar de vliegen gingen op zitten. Dat vond de dienster wel iets hebben. Tom kwam erbij.
Hij vertelde hoe het kwam dat er zoveel vliegen waren. Een kippenkwekerij in de buurt bleek de oorzaak te zijn. De gemeente spartelde tegen. Niemand wou er iets aan doen. Alhoewel het bewezen was dat de mest van de kippenkwekerij er alles mee te maken had.
De kippenboer gebaarde van krommenaas Hij droeg altijd een vilten hoed, en een veel te grote overall. Zijn voeten staken in klompen. De gemeenteraad was juist bijeen om nog eens te praten over deze vliegenplaag, waar niemand de stad van kon verlossen. Tom, Karin en het oudere koppel steken de koppen bij mekaar. Een mogelijke doorbraak kwam er. In theorie klopte het alvast. Nu nog in praktijk brengen. Eerst dachten ze er aanom de burgemeester op de hoogte te brengen van hun plannen, maar dan werd het misschien op de lange baan geschoven. Tom mixte alle etensresten van de dag bijeen en deed ze in de mixer. Daar voegde hij een half pond zelfrijzende bloem bij. Daarna deed hij het in een paar kleine tonnetjes en ging die in een weiland zetten, heel dicht bij de kippenboerderij. Plots zag je een zwarte streep in de lucht, een streep met duizenden vliegen kwamen van de kippenboerderij naar de tonnetjes. Op minder dan een kwartuur was er geen vlieg meer te bespeuren.
Tom ging elke avond na sluitingstijd de bakjes vullen. Door de zelfrijzende bloem, die eens in aanraking kwamen met de maagsappen van de vlieg enorm begon te rijzen konden de vliegen niet meer vliegen en stierven in de tonnetjes.
Zandhoven was bevrijd vande vliegenplaag en in de cafetaria van Top interieur moest Tom personeel aanwerven.
Iets wat nog veel mensen niet weten is dat de bij de Bankkaart bijzijnde pin-code of gewoon de bankcode niet de geboortedatum van de eigenaar van de bankkaart of van zijn echtgenote mag zijn. Het reglement van de AXA BANKKAART zegt letterlijk: Met het oog op de veiligheid zal de klant respectievelijk de kaarthouder volgende voorzorgmaatregelen nemen: Hij zal bij ontvangst van het bericht waarop zijn geheime code medegedeeld wordt, al het nodige doen om het geheime karakter van deze code te waarborgen door deze van buiten te leren, het bericht van mededeling, het bericht van mededeling onmiddelijk te vernietigen, en zo snel mogelijk de medegedeelde code te wijzigen op één van de toestellen die hiervoor uitgerust zijn (binnenlandse geldautomaten & service toestellen van AXA. Bij wijziging van een geheime code kiest hij een code die voor derden niet al te veel voor de hand liggen. (bijv. deel van geboortedatum, postcode van de gemeente, deel van een telefoonnummer.) Tot dusver een deel van het reglement bij AXA betreffende de bankkaart. Iemand uit mijn kennissenkring overkwam hem het volgende: Hij zat te eten in een restaurant, waarvan ik de naam niet ga noemen, samen met zijn echtgenote. Op een gegeven moment moest hij naar toilet. Zoals de meeste van ons doen had hij zijn jas op een stoel hangen. Plots komen er 2 Duitsprekende mannen naar zijn vrouw en 1 van de 2 probeert een gesprek aan te knopen, terwijl de 2de zonder dat de vrouw het zag de portefeuille uit de jas van de man nam. De diefstal werd vastgeseld en de politie werd op de hoogte gesteld. Ook de verzekering kreeg de melding. Het antwoord van de verzekering: Uit onderzoek blijkt dat wij vanaf de eerste poging tot misbruik geen enkele melding van foutieve code hebben kunnen vaststellen. Derhalve moet de persoon in het bezit van de kaart yijdens het misbruik op de hoogte geweest zijn van de code. Dat impliceert dat de code ofwel ofwel op de kaart genoteerd was, ofwelin de gestolen portefeuille op een ander document genoteerd stond. Zonder code kan er immers geen geld met de kaart worden afgehaald. Wat dus wil zeggen dat we er moeten voor zorgen dat dieven de geheime code niet kunnen terugvinden in de documenten die bij de bankkaart zijn, bijvoorbeeld in je portefeuile.
We hadden nog een tante wonen in Lier, mijn geboortestadje. Tante Victorina, iedereen noemde haar Vic, was al 85 jaar geworden. Ze was nooit de ware tegengekomen. Toen haar ouders stierven bleef ze samenwonen met een ongetrouwde broer. Na die zijn dood bleef ze alleen in een huurhuisje in de Groenstraat wonen. Een paar keer per jaar brachten mijn vrouw Julia en ik haar een bezoek. Voor ons een hele opgave omdat we zelf niet goed meer uit de voeten konden. Op een dag kreeg ik een e-mail van iemand uit de geburen met de melding dat er iets gebeurd was bij tante Vic. Ze lag in het ziekenhuis. Francine, de vrouw uit de geburen, is ook een hevige Lierse supporter net als wij en geregeld chatten we over Lierse, zo heeft ze me kunnen bereiken. In het ziekenhuis wisten ze niet veel van tante Vic. Ze wisten nog niet eens of ze al dan niet gehuwd was of kinderen had. De eerste keer dat we haar bezochten herkende ze ons niet ern sloeg wartaal uit. We namen contact op met de sociale dienst van het ziekenhuis. Na een paar weken was ze voldoende hersteld om het ziekenhuis te kunnen verlaten. Maar naar waar? De reden dat ze in het ziekenhuis was beland was een woningbrandje. Ze moest beneden slapen en op een nacht is er een kopkussen tegen de gaskachel gevallen. Daardoor durfde ze niet meer naar het huis. Ik dacht dat het mijn taak was om voor tante Vic te zorgen. Julia en ik besloten om in Lier op hotel te gaan voor 3 dagen waardoor ik niet meer alle dagen van Hoogstraten naar Lier moest rijden. In die 3 dagen kon ik van de sociale dienst van het ziekenhuis een lijst krijgen van rusthuizen. We vonden er 1 dat dicht bij ons lag, in Halle-Zoersel. De zelfde avond belde ik naar het voornoemde rusthuis en er was plaats. Er werd afgesproken dat we de volgende dag zouden gaan kijken. Het beviel ons wel, zeker door de vriendelijke ontvangst van Monika. Nadat de administratie in orde was en tante Vic voldoende middelen had mocht ze op vrijdag naar het Rust-en verzorgingstehuis Residentie Halmolen. Ze is er gelukkig en tevreden. Nu kunnen we haar wekelijks gaan bezoeken. Ze heeft er een mooie kamer met zicht op het bos. Tante Vic is heel tevreden en wij zijn blij dat we haar hebben kunnen helpen. Meer moet dat niet zijn, mekaar helpen is zo schoon.
Nog een
laatste wasbeurt om genoeg kleding de volgende dag mee te nemen op vakantie.
Het liep niet volgens plan. Met veel moeite konden we de was nog wel doen maar
we moesten daarvoor wel drie keer het machine opgang zetten. Het was
zondagavond zodat we gen technieker bij kant konden krijgen. Op maandagmorgen
belde we de technieker. Hij zou ons nog terugbellen om af te spreken wanneer
hij kon komen kijken. Omdat we maandagmiddag op verlof vertrokken gaven we het
gsm nummer van onze dochter, tenminste dat dachten we. Dinsdagmorgen belde de
goede man nar het gsm nummer dat we opgegeven hadden. Onze zoon nam op. Met
Hellemans. Zei hij. Is het goed dat we deze namiddag komen voor het
wasmachine. Sprak de technieker. Dan bent u wel verkeerd. Zei onze zoon. Ik
ben toch bij Hellemans? Ja Het is om uw wasmachine te herstellen. Zei de
man rustig. Ik heb geen wasmachine. Lachte onze zoon. We hadden hem niet op
de hoogte kunnen brengen. Hij gaf de wasmachineman de raad om volgende week
eens terug te bellen want zijn ouders waren op verlof. Een telefoontje van zoon
naar zijn zus loste veel op. Onze dochter belde naar de technieker met de
nodige uitleg. Er werd eens smakelijk om gelachen en tegen dat wij terug thuis
waren draaide het machine als nieuw.
Als je een
takje wou zou ik je een hele boom geven.
Als je een
boompje wou zou ik je een heel bos geven.
Als je een
druppeltje water wou zou ik je een heel meer geven.
Als je een meer
wou zou ik je een hele oceaan geven.
Ik bewonder
jouw, want je hebt toch altijd de moed om door te gaan. (=
wauw!).
Ik vind het een
leuk gevoel dat je veel centen in me besteed. (=
Fantastisch!).
En nog eens
even zeggen:
Jij bent toch
echt wel slim! Dat je vava als man gekozen hebt! Vava geeft je veel moed, .(toch
wel even zeggen het is een prachtmens maar met een prachtvrouw!) Geef hem maar
een dikke zoen! Want ik bewonder jullie!!!!
MET ANDER
WOORDEN :
JULLIE ZIJN TE
GEK EN DAARMEE BEDOEL IK NIET ALLEEN LEUK EN ZO MAAR HET IS EEN KWESTIE DAT IK
VAN JULLIE HOUW!!!!!!!!!!!!!!
En
moemoe:
Morgen je spuit
maar je hebt al ergeredingen meegemaakt
hou de moed erin, want je bent sterk je kan het aan!
Ons lief hondje Pruts is op haar 14 verjaardag vertrokken naar de eeuwige jachtvelden om er in vrede afscheid te nemen van het aardse. We zullen ons Prutske met zijn allen missen, Dag Pruts
Ik ben jean hellemans, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jean hellemans.
Ik ben een man en woon in hoogstraten () en mijn beroep is pensioen.
Ik ben geboren op 06/04/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen, LIERSE, schrijven, onze kleinkinderen, mensen.
Ik hoop dat het seniorennet een uitlaatklep kan zijn voor mij en voor iedereen.
Mannen met borstkanker
