Een sprookje of de waarheid?
Er was eens een land waar het goed wonen was. Ja werkelijk waar, u kunt het geloven of niet, maar in dit sprookjesland wordt zelfs gezegd dat de politie je vriend is en dat de politiepet iedereen past. En als u het volgende verhaaltje gelezen hebt zal het u duidelijke zijn dat zelfs de bandiet een vriend heeft aan de politie.
Om de criminaliteit cijfers omlaag te halen heeft men in dat sprookjesland een heel slim systeem bedacht. Als er minder diefstallen en inbraken gebeuren dan in voorgaande jaren krijgt men bij de politie als beloning meer geld, zodat men het in daaropvolgende jaar nog beter werk kan afleveren. Nu dit is toch prachtig, dat moet voor de politie in dit mooie sprookjesland wel aanleiding zijn om verschrikkelijk haar best te doen. Maar helaas, alle goede bedoelingen ten spijt, één inwoner van dit sprookjesland gelooft sinds kort niet meer in dit sprookje. En dat is toch jammer, want het leek zo mooi bedacht.
De reden dat deze inwoner niet meer in dat sprookje gelooft is de volgende: Jarenlang had die inwoner gespaard voor een tweedehands autotje. Ze was er dan ook zeer zuinig op. Elke week een goede wasbeurt en natuurlijk elke ochtend gelijk na het opstaan even snel kijken of de auto een goede nachtrust had gehad. Maar o wat een strop, wat een pech, op zekere ochtend kwam deze inwoner bij haar autootje en zag dat het zijraam van de auto stuk was. Bij een nadere inspectie viel het al snel op dat het raam niet per ongeluk was stuk geslagen. Nee, er waren duidelijke sporen van breekwerk. Dus leek het de inwoner duidelijk dat er sprake was moedwillige vernieling en inbraak. Nadat de eerste schrik over was werd dan ook snel de politie gebeld, want de politie is ook mijn vriend en die politiepet past ook mij vast wel zo dacht die inwoner. En zo dacht die inwoner verder, als ik mijn vriend de politie niets laat weten kunnen zei ook niets doen.
Maar och wat jammer nu, de politie zag geen aanleiding actie te ondernemen. De reactie van onze vriend de politie kwam er in het kort op neer dat men wel aangifte mocht doen maar dat er verder niets mee zou worden gedaan. De politie had voor dergelijke futiliteiten geen tijd. En de kans dat men de dader(s) zou kunnen vinden waren zeer gering.
Epiloog:
De inwoonster zag na deze reactie van onze vriend de politie geen aanleiding officieel aangifte te doen. Wat vervolgens tot gevolg had dat:
De politie een inbraak minder op papier had. Het politiekorps daardoor recht had op meer geld. Het politiekorps het minder druk had. Dit een vrijbrief betekent voor de misdadiger(s) De inwoonster een illusie armer is.
Naar aanleiding van een auto inbraak in de zomer van 2003
|