Een ondoordachte vraag


Zij slaapt in mij
zoals een ondoordachte vraag
haar adem baadt door mijn verlangen

zoent de hitte van de zomer
plukt de koelte van een bries
zij lijkt een ansichtkaart

zo verkleedt ze haar gemis

ik leg een komma
aan haar voeten
opdat de jamben trager

zouden vloeien
dan het licht
dat haar bewaakt

als een jaloerse minnaar.

Uvi

De onvoltooide tijd van gemis en verlangen

Als iemand mij laat kiezen
tussen de stippels
in de atlas van de hemel
of de leegte van dit witte blad papier,
zal niemand tijd verliezen:
er is geen plek waar ik
mijn adem liever heb dan hier.

Bart Moeyaert, Uit: Verzamel de liefde, 2008

THUIS

Alsof je een plek bereikt.
Om je heen kijkt en weet
dat je thuis bent.

Een weiland, vergeten
langs duinen en bosrand,
iemand buigt tussen jou
en een feest - op zoek
naar de wijn, een gezicht
wordt zijn eerste woorden,
wat geschreven werd voor jou
door een nooit gevoelde hand.

Alsof je dit al kende
voor je het zag. Er geweest was
voor je er zou komen.

Zo thuis

Kees Spiering

TOEKOMST

Weggaan. En terugkomen.
Dromen. En niet meer dromen.
En niet meer weggaan.

En echte weemoed, niet om hoe het vroeger was
maar om hoe het ook vroeger nooit is geweest.
De herinnering aan wat nooit heeft bestaan.

Ik steek nog even een sigaar
niet op, drink nog even niet van een glas Marc,
wacht nog even op wat ik heb, bedachtzamer.

Want we hebben de tijd.
Je bent in mij als schemer in de kamer.
We hebben de verleden tijd.

Herman de Coninck
Uit: Met een klank van hobo

Afwezig

Als zij weggaat trekt het huis zich terug.
Zij wuift nog en ik woon er al niet meer,
om mij heen verstrakken muren tot een zaak
van steen. Alles wacht op haar om ook van mij
te zijn. Een stoel heeft mij herleid tot
mijn gewicht, kasten staan, raam heeft zicht.
Ik zit aanwezig, nog verbonden met mijn ik.

Tot zij thuiskomt van de wereld houdt
de wereld op. Zij vestigt waar zij gaat,
en wat zij achterlaat, het huis en ik,
blijft van haar over, op haar ingericht.

Bernard Dewulf
Uit: Waar de egel gaat. (1995)

.

POËZIE

Ik rijg kleine 
stille woorden
synoniemen van verdriet
aan een draad van
ragfijn zilver
en haast niemand
die het ziet

ik draag ze als
het zoete ritme
van een vederlicht gedicht
omdat ik zo alleen
kan noemen
dat wat altijd
naast me ligt

ik bewaar die
krans van zachtheid
in de ziel van mijn bestaan
zodat het als een
kwetsbaar heimwee
altijd met me
mee kan gaan

pareltjes van
mooie zinnen
halssnoer van gebroken taal

zodat ik even
vast kan houden

even alles
helemaal


Margreet Jansen

.

Mijn hart is zo
Als 'n piano,
Die luid klinkt en toch zacht
Haar klanken strooit over de mensen,
Die langs de vensters van het salet
Voorbij gaan, in trage tred.


De piano, zij klinkt alleen
Voor de mens die haar bespeelt,
Voor die over haar zijn vingers heen
En weer laat lopen, haar bestreelt.

Paul van Ostaijen (Uit: Nieuwe weg 2)

GETIJ

Nog ligt de dag open.
Nog gaan wij
naast elkaar
en zeggen namen
als liefkozing en licht.

Zullen wij als rotsen verweren,
als een brekend schip vergaan
of spoelen wij met ons getij
als wrakhout zonder gewicht
als vogels over donker water
voorbij-

Ankie Peypers

IN INKT GEWASSEN

Zij hangt stilte
aan de waslijn.
Gewassen woorden
van wit verdriet.

Ik hoor
haar handen.
Ze dromen
nog van hem.

Hoe hij
kon lievekozen.
Haar beschreef
met blauw.

Nu droogt
de wind de inkt.
Haar papier
is vlekkeloos verloren.

Uvi

De onvoltooide tijd van gemis en verlangen

VERLANGEN

het is niet
dat ik je zoek
dat ik je wil vinden
als glimp in mijn oogopslag
hoe kan het ook
in een menigte die ik niet ken
in een vreemde stad

maar toch

het is niet
dat ik je noem
dat ik je voel
een vluchtige zoen
een streel door mijn haar
of dat ik mij verbeeld
dat je plotseling voor me staat

ik bedoel
het is dat alles niet
maar toch

is dit wat ik doe
niet zoeken
niet vinden

je onnavolgbaar liefhebben



Dianne Soeters

AFSCHEID

Zul je voorzichtig zijn?

Ik weet wel dat je maar een boodschap doet
hier om de hoek
en dat je niet gekleed bent voor een lange reis.

Je kus is licht,
je blik gerust
en vredig zijn je hand en voet.

Maar achter deze hoek
een werelddeel,
achter dit ogenblik
een zee van tijd.

Zul je voorzichtig zijn?

Adriaan Morriën

Winterlicht

Wanneer Winter ligt
te dromen
van zomeruur
en barrevoetse dagen

harken letters
woorden
als het pasgemaaide gras
tot hoopje.

Wanneer de zin
tot lezen
ons onverhoopt
te pas en te onpas
besluipt
sluiten wij niet uit

dat aan het licht
zal komen
dat het ezelsoren zijn
die ons herinneren
aan waar en wie
we waren

aan wat we
zondermeer
het allesliefst
bewaren.


Hilde De Paepe

wij. hier. nu. Ja.

en ach, misschien zullen er ooit bergen rijzen
valleien splijten tussen ons in, zullen wij
met rookpluimen moeten seinen: weet je nog

daar. toen. wij. toch

maar zolang we niet vergeten dat er een moment
was in ons leven waarop we dachten
dit en voor eeuwig, dit heden is een eden

vinden wij ons wel weer in elkaar
en zal ik denken aan wat je ooit onbewaakt
tegen mij zei, je had het in oude psalmen gelezen

aan u gebonden ben ik vrij

Maud Vanhauwaert

Op een hoopje

Ze herlas
en herlas
het briefgeheim

warmde zich
aan de woorden

als waren ze
het laatste stukje hout

gered van de brandstapel

zo stapel was ze.

Hilde De Paepe

In de plooi

In de plooien
van jouw verhaal
ontvouwt zich
het verlangen

koortsachtig
de woorden op te meten

het onzichtbare te wissen

en te lezen
wat overblijft.

Hilde De Paepe

Eigen foto

De wolken van moeder

Eerst was er niets
zij droeg de stilte in haar armen
en toen zaaide zij woorden

als een veld van klaprozen

langs bermen van geduld
waar wachten
een daad van liefde is

hoe mededogen in haar ogen hangt

als nevel boven weiden
en ik madeliefjes pluk voor moeder
mijn hoedster van vroeger

de wolken voeren mij naar een oud gedicht.

Uvi

Wat anders?

Wat is liefde anders dan
elkaar vertalen
in een sprakeloze taal?

woordenloos zeggen: luister
waterval van gefluister
hoor mij ik hoor je uit

en het ademloos antwoord:
je huid
juichend
zonder geluid.

Ellen Warmond

.

.

Weemoed

meestal komt ze
slechts bij valavond
als de dag moe is
van zichzelf en de mensen

dan ontwaakt ze
als een fladdermuis
schichtig en onzichtbaar
op het eerste oog

maar soms plots en onverwachts
het kan ook zomaar

als een late merel fluit
de zon achter de wolken schuift
een boek op tafel openvalt

lichtjes aangeraakt
zoals de wind mijn baard
en dan zo helder als een poolnacht

zie ik me staan
tussen de knikkers, de tollen
en moeder die naar me lacht.

Uvi



Link naar: De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen