Ik ben Rita, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Dolfijntje.
Ik ben een vrouw en woon in Zele (Belgie) en mijn beroep is Ervaringsdeskundige.
Ik ben geboren op 20/07/1988 en ben nu dus 36 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Gedichten,schrijven,tekenen,muziek,dans,...
Welkom op mijn blog! Veel lees & kijkplezier! Laat gerust een berichtje achter in mijn gastenboek.. Of beoordeel gerust 1 van mijn gedichten & tekeningen of teksten.
Bladeren vallen van de bomen. Ze vallen langzaam op de grond. Nog eentje hangt zo eenzaam, en houd zich stevig beet. Maar een rukwind maakt het einde. En sleurt het blaadje mee. Het dwareld langzaam naar beneden, in de grote rozen zee. Daar is nu het fatale, in een doorn van een roos. Wat heeft het nu toch spijt dat blaadje.. Dat het geen andere weg koos.
Leven zoals Ying & yang. Is evenwicht zoeken,maar het maakt je soms bang. Het is weggaan van het donkere, opzoek naar het licht. Met open ogen en niet dicht. Aftastend naar de juiste baan. Zal je lach er gauw weer staan. Ookal lijkt de wereld soms eens zwart. Blijf steeds volgen je eigen hart. Al ben je: Groot of klein Dik of dun Arm of rijk. Alles is goed!Niks is fout! Alles is oke!Als je van jezelf maar houd!!!
Roosje is bang. Bang om te groeien. Niet genoeg geaard. De aarde zakt steeds weg, door te weinig voedingstoffen in de grond. Regen als bakken uit de lucht vallend. Waardoor roosje dreigt te verdrinken. Met haar kop naar beneden gericht. Want ze voelt zich.. Te zwaar & breekbaar om te blijven knokken. Haar blaadjes durft ze niet te tonen. Door schaamte voor het uitzicht. Dorre blaadjes,in flarden en verwelkt. Haar dikke stelen lijfje, dat voorheen veel aankon,breekt in 2. Roosje kan niet meer. Krijgt geen lucht door haar gebroken lijfje. En sindsdien is ze stervende.. Langzaam gaat ze..
Als een sigaret aangestoken bij mijn geboorte 22 jaar geleden.. Liggend in een asbak. Omringd door rook. Wazig. Dreigend stikkend. Meermaals uitgedrukt geweest, en weer aangestoken. Vuil, klein & gebroken. Verder oprokend. Klein en kleiner wordend. Einde naderend. Klaar om uit te doven. Einde sigaret. (Uit zichzelf uitgedoofd).
Ik zit net in een achtbaan,eerst gaat hij traag vooruit. En schiet zich daarna door alle bochten. Zo remt hij ineens af,om dan pijlsnel overkop te gaan en even te blijven hangen. Maar ook dan gaat hij vooruit. Supper snel naar beneden. Het vredig geruis als hij vertraagt. Hopend dat hij niet stopt. Omdat je bang bent eruit te stappen. Je niet meer vooruit kan gaan. Deze achtbaan heet niet voor niets, Borderline!
geschreven: maart 2005
Rugzak:
Ik zet steeds stappen , heel veel stappen. Maar soms blijf ik eens staan. Zo zie ik op mijn rug die rugzak,met als borderline de naam. Hij heeft geen kleuren,geen figuren. Alleen maar zwart of wit. Als je hem dan open doet is het alsof je in een leegte zit. Mensen hier en schreven daar. Alles doet je zo'n pijn. En dan die extreme angst om alleen te moeten zijn. In de rugzak zit een spiegel. Je kijkt hem woedend aan. Want zo begin je aan jezelf te twijfelen en dit verdere bestaan.
In de mooie sterrenpracht. Wanneer je ogen de hemel vinden. Zie je bij een donkere nacht, sterren die je met overledenen binden. Elke ster fonkeld alom. Zoals bij dag,de stralenende zon. Graag wil je de sterren nabij rijken. Maar alleen de dood kan dat doel berijken. En dat besef doet zeer veel pijn. Omdat je als mens graag, al was het maar heel even Zelf geen ster mag zijn...
7 sep 10
Zover van mij vandaan. Maar ook deels dichtbij. Allemaal heengegaan. Niet meer aan men zij. Verdriet , gemis , innerlijke pijn. Geen dag zal nog dezelfde zijn!
Sommige zeggen. Je hebt een mooie lach. En ik lach alles van me af.
Andere;
Je hebt mooie ogen. Ik kijk de andere kant. Je hebt zo een luisterend oor. Ik doe alsof ik er naar luister. Je hebt zo een mooie voeten. Ik loop zo snel ik kan door.
Of ze zeggen:
Je bent mooi zoals je bent. Ik neem een mes. Zet die in mijn arm. En hoop dat ze dit alles nooit herhalen. Want ik haat mezelf!
Wanneer het einde bijna is gekomen. Na een 10 jaar lange strijd. Je dromen uit gaan komen. Na die elle lange tijd.
De droom van afscheid nemen. Eindelijk wat dichter komt. Nooit meer die omwegen. Die je zo ellendig vond.
Wanneer je open durft te zijn. Over wanhoop, haat, verdriet en pijn. Dan pas kan je zeggen.. Het leven is voor mij geen feest.. Laat me nu maar los. Het is genoeg geweest!
Zoveel vragen zonder antwoord. Zoveel angst en zoveel pijn. Alle dagen moeten opstaan. En er niet meer willen zijn. Willen roepen,willen tieren. Zeggen laat me gewoon gaan. Huilend,snikkend. Nee ik wil niet meer bestaan!
Vanbinnen zo gebroken. Niks te zien aan de buitenkant. Maar vanbinnen.. wel.. volledig opgebrand!
Ik ben Rita, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Dolfijntje.
Het pad van genezing.
.jpg)
