02-06-2012 om 21:24 geschreven door hetty  

Een gepantserde wagen... voor de technici onder jullie... , maar ik ben het merk al vergeten..

‘Ik ben… ‘, zo begon onze gids vanmorgen in het gevangenismuseum in Veenhuizen. Hij was hier geboren en getogen en had als kind rond deze gevangenis gespeeld met zijn vriendjes.
Het was vandaag het jaarlijkse uitstapje met de vrouwen van Passage Zuidbarge/ Rietlanden. De reiscommissie had het dagje uitgezocht en vanmorgen werd de envelop pas overhandigd aan de chauffeur van de auto om de bestemming in te kunnen voeren op de Tom tom die iedereen tegenwoordig rijk is. Hij liet ons ervaren wat het is om opgesloten te worden, de straffen die vroeger uitgedeeld werden waren ook niet je dat. Handen afhakken, de vierschaar, ophanging, voor paal staan, een blok aan je been hebben enz.
Het werd wat meer ontspannen toen we de afdeling van het echte opvoedingsgesticht voor bedelaars en landlopers binnenkwamen. Het was een zelfvoorzienend geheel. Er werd gewerkt, kanalen gegraven, getimmerd, klompen gefabriceerd, genaaid. Het gidsen gebeurt vooral door vrijwilligers. Onze gids was een voormalig politieman en warempel… hij kreeg een groep kwekkende vrouwen zomaar stil. De gevangenis de rode pannen schijnt berucht te zijn, nooit is er iemand ontsnapt. Na de brand op Schiphol bleek hier de brandveiligheid niet meer up to date te zijn en nu staat het te wachten op… afbraak. Eén celdeur was bewerkt door Joop Klepzeiker, die van de cartoons uit de Panorama
En na een uitgebreide lunch… je bent uit toch?.... liepen we naar het glasmuseum dat er vlakbij is. Ik heb al vaker glasblazerijen bezocht, maar nergens zo’n leuke uitleg en demonstratie zien geven als hier.
Om vier uur kwam er nog een onderdeel: de boevenbus. Hierin werden we Veenhuizens dreven doorgereden tot aan het Eeserheem, de nieuwe gevangenis waar zelfs mensen hun levenslange gevangenisstraf uitzitten. Onze gids wist ons alles te vertellen over de namen van de verschillende huizen. Bitter en zoet was van een apotheker. Op Flink en Vlug de gymleraar. Een stuk of 10 kleine huisjes op een rij werden de 10 geboden genoemd en als iemand aan een vriendje vroeg waar hij woonde, werd er bv geantwoord: ‘In het derde gebod’.
Het laatste adres was een restaurantje in Assen: De Witterbrug. Het was even lastig een parkeerplaats te vinden waar Sjoukje met een gerust hart haar lange Volvo kon parkeren, maar een buurtbewoonster loste dat op: ’Ik doe het wel even voor je’ en stapte met haar hoogzwangere buik bij Sjouk achter het stuur en parkeerde hem netjes langs het kanaal. Had ze waarschijnlijk vaker gedaan. Het diner was heerlijk en er werd lang getafeld en aan het eind besloten we samen dat het goed was geweest. Het zegt wel wat dat in deze moderne tijd een club als Passage hier nog zo’n belangrijke rol kan spelen.

02-06-2012 om 08:54 geschreven door hetty  

Arme Hendrik. Als haan moet je toch bijna verlatingsangst oplopen zoals het in de loop van het laatste jaar met zijn hennetjes gaat. De eersten.. ja dat was onze schuld. Die verdwenen met een paar haantjes naar Jans. De haantjes onder het dekseltje, zoals Jans het benoemt, en de hennetjes bij hem in het kippenhok. Daarna deden kiekendief en steenmarter hun best. Het kippenhokje kreeg een nieuwe achterklep die geen marter open kan krijgen. Toen werden er zomaar een paar hennetjes ziek, een soort draainekziekte en waren in een paar dagen het hoekje om. Er bleef één kipje over, dachten we, maar dat bleek een ziek haantje. Rob onze schapenman nam hem mee en we kregen een paar aardige kippetjes terug voor Hendrik. Daar moest Hendrik erg aan wennen en de hennetjes aan hem, maar na een weekje was de rust weergekeerd en wachtten we de eitjes af. Vanmorgen lag er ineens eentje op de rug in het hok. Gisteren liep ze al apart en zomaar in één dag is ze er tussen uit gepiept. Nu loopt Hendrik met z’n laatste hennetje te pronken. Met z'n klokl klok klok geluidjes wijst hij haar de lekkerste plekjes met voedsel aan. Ik mag hopen voor hem dat dit een blijvertje is.

01-06-2012 om 08:51 geschreven door hetty  

'Ik zal eerst eens vertellen wie ik ben. Ik ben Thea Barnard en wil jullie graag iets vertellen over de bijzonderheden van deze oude kerk'. We zijn in Vries met meer dan 30 man uit onze wijkgemeente om op deze 2e Pinksterdag kunst te komen kijken in verschillende kerken in Noord Drenthe.
Ik kan mijn ogen niet van haar afhouden. Barnard….? Zou het…. misschien onze bekende eerste vrouwelijke predikant van Nederland kunnen zijn waar ik ooit in Vorden de eerste beginselen van de catechesatie heb meegekregen in 1962. Ds Barnard, de eerste vrouwelijke predikant in Nederland, die zo goed bevriend was met onze opa Eggink dat ze, terwijl hij geen lidmaat meer was, wel zijn afscheid op een ontroerende wijze heeft verzorgd in de kerk in Barchem.
Na een erg interessante uitleg van verschillende details van de kerk besluit ik het haar gewoon te vragen. Ja, inderdaad heeft ze in Barchem gestaan. Dan vertel ik dat ik een kleindochter ben van Johan Eggink, die oude boer uit Barchem bij de Wildenborch. En meteen begint die tijd voor haar te leven.We praten de tijd vol.. over haar afscheids preek die op mijn website staat zodat die ook in Amerika te volgen is, over haar tijd als assistent- vicaris in Vorden, over haar verhuizing vanuit Barchem naar Bergen en vandaar naar Vries, waar ze tot 1995 predikant geweest is. Ze vraagt of ik me haar vriendin, wijkzuster Stoop, nog herinner die nadat ze moest stoppen met haar werk met haar mee verhuisd is naar Bergen en later naar Vries waar ze vier jaar geleden overleden is. Natuurlijk herinner ik me haar hoe ze met haar sluier wapperend achter haar aan op haar scooter van de ene naar de andere patient reed. En vooral vraagt ze ook of ik de familie van Johan Eggink de hartelijke groeten wil doen. ‘Ik heb veel mensen ontmoet in mijn leven’, zo zei ze, ‘ik kan me niet iedereen meer voor de geest halen, maar mijn oude vriend Johan Eggink is me altijd bijgebleven.’

Wie het stukje over opa Egginks begrafenis nog eens wil nalezen, kijk even op www.hettysite.nl  op weblog 2 en scrollt terug naar 18- 8- 2009 tot 20- 8 2009. Dat doe je door onderaan op het zwarte driehoekje te klikken in de brede rechthoek met data.

Een van de bijzonderheden die ds Barnard vertelde betrof het doopvont uit Bentheimer zandsteen. Ze dateert waarschijnlijk uit het midden van de 13e eeuw. In 1833 werd de doopvont verkocht aan het Drents museum te Assen. Sinds 1952 heeft de kerk haar weer in bruikleen.
De prachtig versierde kuip toont tussen de dubbele touwbanden een rankenfries met bladeren en druiventrossen en aan de onderkant een waaierfries. De kuip wordt gedragen door vier mensfiguurtjes, mannen met een muts tot over hun oren die met hun handen op de knieën zittend op een stoel op de vierkante voetplaat rusten. Over de oorzaak van de beschadigde bovenrand vertelde ze dat de boeren hier vroeger hun messen aan slepen. De vont zal vroeger onder de toren hebben gestaan, waar doorgaans de doopkapel gesitueerd was.
Ik zie ook dat hier een praktischer bakje in is geplaatst, anders zou je wel een hele grote bak warm water nodig hebben die tegen de tijd dat je het gebruikte voor de dopeling al weer ijskoud zou zijn.

31-05-2012 om 09:33 geschreven door hetty  

Beide predikanten, Jan de Korte en Janneke de Valk leidden samen de dienst en zoals ik Janneke in haar lange mosgroene toga zag zitten leek ze echt op een herderinnetje. Na de kerkdienst was het opnieuw feest met koffie, gebakje en een drankje.
Het brede kruis, waar Tonnis Bos hier naar wijst, komt oorspronkelijk nog uit de Angeluskerk, is meegenomen naar de Voorhof toen de Angeluskerk dicht ging en prijkt nu in de vernieuwde Schepershof. De bedoeling van dit brede kruis is om te laten zien dat ook het kontakt met mensen om je heen belangrijk is.

29-05-2012 om 10:25 geschreven door hetty  

Links ds Jan de Korte met de ideeën bus die hij uit de Voorhof vanuit een verstopt plekje had opgediept en meegenomen.

Nee, hieronder is het  niet de dominee in de vernieuwde Schepershof maar de interieur-architecte die uitleg geeft over de vernieuwing die de Schepershof heeft ondergaan. Het gebouw is dezelfde gebleven, maar de kleuren en aankleding hebben een geheel nieuwe uitstraling gekregen. De architecte heet niet voor niets Schäfer, het Duits voor herder, en de Schepershof is qua kleur en aanpassingen een echte schepershof geworden. De groene kleur is op de foto niet goed te zien maar is van een zacht grijsgroen. De preekstoel zou eerst bekleed worden met riet maar vanwege praktische redenen is gekozen voor een ander materiaal dat toch dezelfde uitstraling heeft. De stoel waar de herder- lees dominee- even kan op kan rusten is mosgroene bekleding. Ook de dikke balken bovenin die eerst knalrood waren en door sommigen, mede door de vorm, als teken van anti-kernwapenbeweging werd gezien, waren in een mooie zachte groentint geschilderd. Een aantal wanden die eerst uit van die grijze stenen bestond zijn gestuct en zullen een betere achtergrond vormen voor de nieuwe exposities die er zullen komen.
Enkele steekwoorden die genoemd werden bij dit nieuwe gebouw waren rust, ruimte, licht, inspiratie.

Het was een feest om deze eerste kerkdienst op deze 1e Pinksterdag bij te wonen. Terwijl de Cantorij zong gingen we allemaal precies om 10 uur de vernieuwde kerk binnen. Iedereen leek blij met het eind van de onrust van twee kerken waarvan er een dicht moet. Nu is het klaar en maken we samen als wijkgemeente Emmen- Oost een nieuwe start. Tonnis Bos met de Cantorij waren een echte ondersteuning bij het zingen. Wim is nog niet zo lang bij deze Cantorij, maar is al helemaal bij met de liederen. Hij heeft de Shanty’s laten vallen, dat is geweest. Hij heeft er met plezier gezongen maar toen er een wisseling van dirigenten kwam was het ook voor hem tijd om te wisselen. Het oefenen van de Cantorij is op maandagavond vroeg en om kwart over acht is hij ook al weer thuis.

29-05-2012 om 10:23 geschreven door hetty  

Nieuwe deurtjes in de schapenstal.

'Wat denk ie... zollen d 'r ok mensen jaloers wean as ze hier langs fietst?’ Wim zit wat te mijmeren. We zitten net als voorgaande jaren bij ons kampvuurtje bij de wei. Het is al donker. Eén van de oude deurtjes van de schapenstal brandt langzaam op tot er niets meer van over is. Ach… jaloers… Ik denk dat iedereen zo prettige kanten in z'n eigen woonomgeving heeft. Niet iedereen houdt van in het donker bij een vuurtje te zitten, maar ja… wij wel. We herinneren ons die ene keer dat het zo heet was. Ik stelde voor om buiten te gaan slapen. Ik zou het bed maken en vooruit…. Wim stemde toe, met moeite... dat wel. Ik haalde de matrassen uit de caravan op een ondergrond van plastic. Het dekbed ging er over en de honden, toen Kim en Scott, lagen al meteen aan onze voeten. De pony’s Katja en Bartje hebben de hele nacht aan het gaas gestaan, zo verbaasd waren ze. Of misschien vonden ze het gezellig!. Het sliep beter dan boven. We hadden daar toen nog geen ventilator. Maar in de vroege morgen werden we wakker van de dauw. De pony's stonden er nog. Het dekbed was aardig klam geworden. Dat gaan we dus niet meer doen, vond Wim. Maar dat kampvuurtje .....houden we er in!

27-05-2012 om 21:29 geschreven door hetty  

‘Wat hebben jullie met elkaar’, vraagt dhr Euving terwijl hij onze kring rondkijkt: Willem en Hillie, André en Friedel en Wim en ik. Even ervoor had Hillie hem geroepen. ”Ha Hermannus’ en dan neemt hij de tijd om even een praatje te maken voor hij zijn bestelling bij Da Xinn gaat ophalen. ‘Tja.. onverwachte visite hè…!
Allemaal hebben we kinderen bij hem in de klas gehad op het vroegere CSG. Nu wordt hij nieuwsgierig naar wat ons bindt. We leggen uit dat de mannen collega’s waren bij Holvrieka. Bovendien kennen Friedel en Hillie elkaar als gastvrouw in het Scheperziekenhuis wat ze jaren lang hebben gedaan. Wim en André kennen elkaar al veel langer. Die hebben in Hengelo samen gevolleybald, samen naar de scheidsrechterscursus en samen met het team bij ons in de sauna. Hermannus is tevreden. André en Friedel zijn net iets eerder verhuisd naar Emmen dan wij.Mark en Rick hebben nog een paar dagen bij hen gelogeerd omdat wij pas per 1 september verhuisden terwijl de nieuwe scholen al begonnen waren.
Nu zijn we bijna 30 jaar verder, allemaal uitgewerkt en hebben het plan opgevat om een paar keer per jaar samen iets leuks te gaan doen. Gisteren was het onze beurt.
Tussen twee en half drie was het verzamelen bij ons aan het Schoolpad en konden we bijpraten. We hadden er geweldig weer bij. Natuurlijk moesten de schapen, lammeren en het erf bekeken worden. Het was al gauw tijd voor onze volgende afspraak. We gaan naar de Fabriek waar nu behalve de prachtige werken van beeldend kunstenaar Francis Kilian hangt, ook de expositie van alle cursisten van Helderrood is te bewonderen. Het wordt erg gewaardeerd. De Fabriek is de voormalige melkfabriek van Noordbarge en heeft op deze manier een nieuwe bestemming gekregen. Willem weet er nog veel van. Zijn moeder kwam uit Noordbarge en hij heeft hier als kind heel wat voetstappen liggen.
En dan wordt het tijd voor de afsluiting bij Chinees Restaurant Da- Xinn, net aan de overkant. We kiezen natuurlijk het terras buiten voor een drankje en dan…ziet Hillie hem het eerst: ‘Ha Hermannus….. hoe is het?’
Na een gezellig etentje nemen we afscheid met de afspraak om na de zomer weer iets te ondernemen.

De expositie 'Op de tast' van onze cursisten van Helderrood in 'De Fabriek' is nog te zien t/m 2e pinksterdag.

27-05-2012 om 08:49 geschreven door hetty  

‘Wat ruikt het hier lekker’, hoorde ik een meisje zeggen. Iedere week wanneer ik me na het zwemmen aan het aankleden ben in zo’n kleedhokje hoor ik dat stemmetje van Melanie en dat van haar moeder erbij. Maar gezien heb ik ze nog nooit. Tegen de tijd dat ik me aangekleed en dus ook ingesmeerd heb zijn zij al richting bad verdwenen. Er is peuterzwemmen na onze aquajoggen. ‘Ja… het ruikt hier inderdaad erg lekker’, zegt de moeder. Het was mij ook al opgevallen dat de bodylotion die ik vanmorgen meegegrist heb uit de badkamer een lekker luchtje bezit. En mijn reukzin is niet eens zo goed. Het moet dus in de verre omtrek te ruiken zijn.
Ik bekijk de luxe flacon met gouden dop nog eens goed. Ik heb het samen met een heel stel andere meegekregen bij het leeghalen en opruimen van de kamer van moeder van der Kolk. En dat waren er nogal wat. Ik heb een tijdlang onze vrouwelijke bezoekers er een laten uitzoeken. En vanmorgen was deze aan de beurt voor mijn zwemtas. Het is een bodylotion van Yardley, English Lavender. Moeder moet het wel gekregen hebben van iemand die van lekkere luchten houdt. Wie het ook was… bedankt!
En na al de zon van vandaag smeer ik nog eens extra met mr Yardley. Wanneer Wim thuiskomt van zijn tochtje naar Sleen komt hij snuivend binnen. Wat ruik ik? Dan ziet hij de flacon...en knikt tevreden. Hij houdt ook van die lekkere luchten...

26-05-2012 om 09:53 geschreven door hetty  

De klap was hard. De klap was zo hard dat ik van schrik van de bank overeind vloog. Wim zou net een raampje dichtdoen en deinsde ook terug, weg bij dat raam. Ja, het leek in de verte al wel wat op onweer, maar er was nog geen flits gezien, alleen wat gerommel in de lucht. Net als zo vaak op de Boomgaard was nu het licht uit geslagen. Toen Wim de aardlekschakelaar weer om had gezet ging alles gelukkig weer aan, niks kapot. Maar opnieuw kwam er een klap, weer alles uit. We hebben toen maar even gewacht tot we zeker wisten dat het onweer ver genoeg weg was. Buurman Alle had intussen al gebeld:’Is het bij jullie goed gegaan. Wat een klap hè?’
Het laatste zomer, dat Rick bij ons woonde in zijn appartementje in de schuur vertelde hij dat er ‘s nachts een keer zo’n harde klap kwam dat hij wel een halve meter opgetild was in bed. Het is toen waarschijnlijk op de hele hoge antenne geslagen die op een paar meter afstand van de schuur staat. Het was vroeger een wijkantenne. Wij gebruiken hem niet meer, maar hij staat er nog.

25-05-2012 om 13:59 geschreven door hetty  

‘Dan gaat die van jou er ook af’, zei Tim. Frank en Tim komen me weer helpen met de lammeren. En laat nu net Rob er zijn om de vier ooien te scheren. Als de lammeren hun melk gehad hebben mogen ze allebei even meehelpen met het scheerapparaat. ‘Kunnen we die krullen ook even bijwerken’, grapt hij tegen Frank. Die weet het even niet. ‘En dat kuifje van jou doen we ook meteen maar mee’, zegt Rob tegen Tim. Die heeft meteen zijn antwoord klaar. Och wat vinden ze dit mooi. Het bezoekje wordt iets langer dan anders. En morgen is het nog wel juffen- en meestersdag op school. Toch redden ze het om nog voor acht uur weer op huis aan te gaan.
Een van de witte vachten mag ik houden om het vilten uit te proberen. Dat ga ik samen met Susan doen. Ik heb het ooit eens gezien in de Yorkshire Dales, maar dat ging met uiterst zachte en gekleurde Merinowol. Dat werden meer schilderijtjes. Deze wol is wat stugger maar daarom zeker ook geschikt om te vilten, minder om te spinnen.
Dan komt Rob met een vraag. Of ik wel eens karaktertekeningen maak. Hij wil graag een ontwerp om zijn website op te vrolijken waar hij wol om te spinnen en te vilten aan gaat bieden. Ik hoef me dus nog niet te vervelen.

24-05-2012 om 17:51 geschreven door hetty  

23-05-2012 om 14:27 geschreven door hetty  

Jaren geleden waren we op de caravanbeurs in Zuidlaren. Behalve de nieuwste snufjes op gebied van caravans en tenten kon je daar ook andere handige dingen kopen. Zo was er een firma die leuke vliegengordijnen verkocht. Je moest de kralen nog wel zelf aanrijgen, maar dan had je een oersterke en mooie afweer tegen die lastige vliegen. Wim was er helemaal mee in de wolken. Het was de tijd dat neef Peter in Nederland was en af en toe een weekendje kwam. Hij heeft zich nuttig gemaakt met de betonnen vloer en lampjes voor de kota en heeft gezellig mee helpen rijgen tot dit pronkstuk tegen de vliegen klaar was. We hadden gekozen voor een zonnebloemenmotief en hebben er die zomer veel plezier van gehad. In het najaar werd het zorgvuldig opgeborgen.
Het volgend voorjaar wilden we de zonnebloemen weer snel ophangen, maar overal waar we keken… geen zonnebloemen. We hebben het huis, schuur, zoldertjes, kapschuur enz uitgekamd, maar geen idee waar we dat ding gelaten hadden. ‘Ie zölt em wel weg’egooid hemm’n’, vond Wim. Hij wist het wel zeker. ‘Of naor de Kringloop met ander spul.’ Ik wist wel zeker van niet en begon opnieuw aan de zoektocht door alle hoeken en gaten die dit huis en erf rijk is. Maar noppes.....
We hebben een paar jaar weer van die stroken horregaas voor de deur gehad en daarna ook enkele jaren een paar stroken vitrage. Och… vooral dat laatste beviel ook goed.
Tot we bij de opruimwoede van de schuurzolder een doos tegenkwamen waar een keyboard ingezeten had. Wim komt er trots mee aanzetten. Nee, geen keyboard maar het vliegengordijn met de zonnebloemen komt tevoorschijn.
Vanmorgen hebben we het weer opgehangen en ja….. mooi toch..?

22-05-2012 om 13:53 geschreven door hetty  

21-05-2012 om 21:02 geschreven door hetty  

De Werverhof, een van de monumentale boerderijen langs de Werverdijk.

Soms komen op één dag verschillende herinneringen boven die allemaal met elkaar iets hebben. Nu ik op weblog 2 met Hattem bezig ben heb ik me verdiept in oud Hattemers waarover in een boekje: Attemer, woor lèè’m ie van? wordt geschreven Daarin staan de belevenissen van oud- Hattemers en ik had me al wat verdiept in het leven van Albert Jan Eikelboom, de eerste dierenarts van Hattem. Hij bleek een zoon te zijn van een welgestelde boer aan… de Werverdijk in Marle. De dikke trilogieën van Annie Oosterbroek- Dutchun liggen al klaar en gistermiddag, rijdend over de Werverdijk, kwamen we ineens door het dorpje Marle. Eikelbooms moeder heette van haar meisjesnaam ook van Marle. We hadden ook net broer Bens verhalen gehoord hoe hij als jonge knul de laatste veerman Jurriën van der Kolk vaak had geholpen met het overzetten van de passagiers bij het Kleine Veer bij Hattem en daarom wilden we de ervaring van een pont wel weer eens meemaken. In Wijhe is het een grotere pont, waar ook auto’s op kunnen, die langs een ketting gaat. Het ging er gemoedelijk aan toe. Een jongen kwam al varend even de vaarprijs innen:€ 2,60 en dat voor een auto mèt inhoud.

20-05-2012 om 12:37 geschreven door hetty  

We gaan verder over de Werverdijk die vanaf Hattem naar Deventer langs de IJssel loopt, de streek waar de verhalen van Annie Oosterbroek- Dutchun zich afspelen. Ik heb ze vroeger graag gelezen, deze streekromans, maar ik twijfel eraan of ik ze nu nog zo waardeer. Ik kreeg er een paar, van die dikke trilogieën en die neem ik maar mee in de caravan straks. Bovendien herinnert me deze weg aan mijn allereerste kennismaking met Hattem. Ik was een jaar of 15 en fietste met de fam. Aartsen plus nichtje Gerke mee om een paar dagen bij hen in Hattem te gaan logeren en vanuit Vorden naar Hattem ging dus ook via Deventer ook over deze Werverdijk. Nooit gedacht dat ik daar later nog eens terecht zou komen.
Wim gaat een paar keer expres wat in de berm voor een motorrijder die er ook van geniet om over deze bochtige en vrij smalle weg te rijden. Hij weet nog van vroeger toen hij met z'n motor de bochten nam.
We nemen de veerpont naar Wijhe. Rick vindt het geweldig. En dan zijn we een half uurtje later in Luttenberg waar we hartelijk ontvangen worden door Ben en Riet. Want ook hier maken we de laatste afspraken voor ons gezamenlijk avontuur richting de Provence. De grote camper staat al voor. Zij gaan alleen een weekje eerder weg. We zullen elkaar bij het meer van Annecy weer ontmoeten, is de bedoeling.
Het slot van ons uitje is bij Mark en Jennifer. Ze hadden Tessa bij ons buiten gezien toen ze even langs kwamen en maar meegenomen naar Sleen. Voor we haar weer mee kunnen nemen moeten we meeëten en dat gaat er wel in. Het toetje is helemaal het einde: ijs met aardbeien èn slagroom. Mmmmmmm……!

20-05-2012 om 00:36 geschreven door hetty  

Ze zijn er nog gelukkig… Ik had er een hard hoofd in toen we vanmorgen wegreden. Loeder hadden we gisteren al eens bij het mezenkastje weggejaagd, net toen ze bezig was het deurtje los te peuteren. Wat later zat ze op de schutting te wachten op méér vogeltjes. Wanneer we een dagje weggaan zorgen we altijd ervoor dat de katten buiten zijn, ruimte zat voor die knakkers. Maar nu in de meitijd…?
We hadden vanavond net de lammeren de fles gegeven, terwijl de boerenzwaluwen om ons heen zweefden. Wim ging er toen eens uitgebreid voor zitten op het terras om te zien of de aanvliegroute van de mezen nog intakt was. En gelukkig, dat was ie….!
Heel tevreden zitten we bij te komen van een heel leuke dag. Rick ging mee vandaag. We gingen een naambord wegbrengen die voor een verjaardag van een collega van Ben bedoeld was. Natuurlijk gaan we meteen naar Ben en Niesje. Die zijn al weer druk in de weer voor de zomerdiensten in de kerktent op de Leemkule. Bovendien moet er regelmatig opgepast worden op de kleindochters. De avondvierdaagse is geweest en Isa schijnt het haar voetbalteam erg goed te doen. We maken wat afspraken voor de paar weken dat we straks weggaan met de caravan, want Ben en Niesje zijn sinds jaren onze vaste oppas. Ik kreeg het gevoel dat ze wel weer aan een tijdje rust toe zijn en dat krijgen ze hier. We eten samen en dan gaan we verder. Rick wil graag het graf van oma zien en wij zijn benieuwd of de planten de eerste maanden overleefd hebben. Dat hebben ze. Vanzelf komen de verhalen boven over de gezellige dingen die je kon doen met oma.

19-05-2012 om 09:51 geschreven door hetty  

De aardappels bij het keetje.

‘Vin ie ‘t erg?’ Ik loop met Wim terug vanuit de wei met de lammeren en we lopen even samen langs de aardappels die er boven staan. Ik heb ze al gedeeltelijk aangeaard, je weet wel… van die bergjes zand er tegenaan maken. Volgens Susan moeten ze er 15 cm boven staan maar ik kon niet zolang wachten. We zien wel wat het wordt, maar zo kunnen we met aardappels in dit gedeelte van de tuin de baas blijven over het onkruid. We zien dan ook de woestenij aan brandnetels en ander onkruid achter het keetje dat in deze tijd naar boven schiet. Wim zucht diep. En hierop vraag ik dus:’Vin ie et erg?’
Ja dus… hij vindt het erg. Hij wijst verschillende wilde planten aan die van mij mochten blijven en die de pony’s ook lieten staan. Ik heb nog nooit zoveel wilde planten tussen het gras gehad. Er zijn een paar soorten die we al die jaren al gehad hebben en je zou zweren dat de vorige bewoners die uitgezaaid hebben. Dat is het Robertskruid met z’n kleine rose bloemetjes, de Stinkende Gouwe, waarmee je volgens Susan iets tegen wratten kunt doen. Dan die 'hoge witte' die je gelukkig wel heel gemakkelijk kunt uittrekken als het je teveel wordt. En heel veel hondsdraf, Judaspenning, zowel paars als wit, vergeetmijnietjes en pinksterbloemen. Ach… dat kan er nog mee door maar die woestenij…. ?? We hebben al heel wat pannen soep en stamppotjes aan gewaagd, maar nu is de tijd voorbij.
Wim kennende wordt het eerst de bosmaaier.

17-05-2012 om 20:43 geschreven door hetty  

16-05-2012 om 18:25 geschreven door hetty  

15-05-2012 om 22:22 geschreven door hetty