Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
16-06-2014
Biecht maar eens op...
Wanneer krijg je de boys samen op een foto? Precies... op Vaderdag. Zelfs Rick had zich opgeofferd om zomaar tussendoor een keer extra op de fiets te stappen om zijn vader in het zonnetje te zetten met zijn aanwezigheid. Het werd gewaardeerd!
Zie ze daar eens zitten, die drie. Ik moest meteen denken aan deze brave broeders 30 jaar geleden, net na de verhuizing naar Kuifmees 20. Toen kwamen ze zomaar stilletjes de tuin in en gingen ook zo maar op het bankje zitten. 'Biecht maar eens op', zei ik toen, want dit kende ik nog niet... zo maar op een rijtje op de bank. Toen kwam het hoge woord er uit. Ze hadden samen Gerhards brommertje uitgeprobeerd. Mark was gepakt zonder helm en nog geen 16, een dubbele bekeuring. Gerhard moest zich de volgende morgen melden op het politiebureau om zijn registratiebewijs te laten zien. Heel even was ik terug in de tijd.....
De grootste fleslammeren komen meteen kijken of ik hen iets te bieden heb.
Het is bijna gebeurd met het vertroetelen van de lammeren. Het werd een wilde boel bij het fles geven. Had je net de eerste vier gehad- Wim en ik zitten ieder met twee flessen klaar als ze de wei uitstormen- dan komen de volgende vier. Maar de eerste vier willen meer, ze hebben niet genoeg gehad, vinden ze. Wanneer ze dan door van ons af te petsen eindelijk doorhebben dat ze niks meer krijgen gaan ze de tuin in. Ik weet dat bramenblad gezond is, dat mag, maar kardinaalsmuts bv is uiterst giftig. Dan geef ik een brul en duikt Storm er op af. Nee hij heeft geen neiging tot drijven maar hij wil me toch helpen. Je snapt dat het voederen wat lastig werd met 10 stuks. Bovendien moest de kleinste eerst z’n melk hebben tot hij niet meer op kan en aan het eind van de voedersessie de rest van de melk. Zijn maag en darmstelsel werkt nog niet optimaal. Toen hadden we bedacht om de grootste lammeren in de achterste wei te doen bij de schapen en hun lammeren. Dat stond die grote ramlammeren aan de andere kant niet aan en die begonnen te bokken zodat de nieuwelingen in een hoekje wat ontheemd stonden te wezen. We deden ze maar weer terug bij de kleineren. Toen Rob gemaild. Die zei dat hij nog nooit lammeren agressief had zien doen, een beetje bravour … dat wel, doe ze er maar gerust weer bij in! De tweede poging lukte, ik ben gewoon de eerste uren niet gaan kijken. Ze blèèrden wel als ze iets zagen bewegen. Het stond ze duidelijk niet aan, temeer omdat ze al minder melk kregen… maar wel lekkere brokjes. Als ’s morgens die grootste zes, weer vier tegelijk, in het hok gelaten worden, springt de vijfde hoog over het deurtje. Intussen ligt er al een fles in het hooi, die had er een zelf willen pakken. Het is een stel echte overlevers. Maar hebben ze eenmaal hun buikje vol dan blijven ze om je heen staan en willen ze wel even geknuffeld worden. Ik ben nog echt hun moedertje. Volgende week krijgen de grootste zes geen melk meer en nog een week later de rest ook. Alleen de kleine… die mag nog even klein wezen.
foto: Tijdens een gezamenlijke vakantie met Henry, Tonny en Gera en haar gezin in Canada.
Schoonzus Tonny was gisteren jarig en we hadden een gezellig half uurtje aan de telefoon. Sinds een aantal jaren wonen ze in Alberta, Canada, dichtbij hun dochter Gera en haar gezin. Toen we 2 jaar geleden bij hen waren bakte ze vaak zelf brood en toen ik overstag was gegaan om weer een apparaat in de keuken te hebben, gingen wij het ook proberen. Maar wat ik probeerde… de smaak was er wel èn de geur, maar zo’n mooi gerezen brood als dat van haar werd het nog niet. Op het laatst zakte hij in en dat wil je toch niet. Dus kreeg ik meteen adviezen hoe het beter kan. Wij deden het met kant en klare broodmix, maar Tonny neemt gewoon tarwebloem met aparte gist erbij, een beetje suiker, zout en wat water. De hoeveelheden staan wel in de beschrijving. Dat gaan we ook eens proberen. Het regent toch, dus buiten kun je niet veel beginnen. Henry was vissen. Dat doen ze eens per jaar met een groep ergens in een andere staat van Canada, het toppunt van vertier voor de mannen. Misschien is het wel voor het laatst, want in september komen ze definitief terug naar Nederland. De winters zijn daar wel erg lang. Het laatste hoopje sneeuw is pas een paar weken geleden weggesmolten, vertelde Tonny. ‘Mijn leven bestaat uit afscheid nemen’, zei ze eens. Vroeger toen haar ouders in Perzië woonden was het al zo. Haar zus woont in Schotland, Gera ging met haar grote liefde naar Canada om daar een bestaan op te bouwen en Arend bleef in Nederland. Hoe je het ook bekijkt… ‘afscheid nemen’ blijft nog wel even, al is het tegenwoordig gemakkelijker om afstanden te overbruggen. Wij vinden het in elk geval leuk dat ze weer terugkomen…
Eindelijk heb ik weer eens langs het bos gefietst op weg naar Angelslo, de dichtstbijzijnde wijk van Emmen. Bargeroosterveld is wel iets dichterbij maar heeft geen apotheek, wel een supermarkt, een kapper, bakker en slager. Na de regenval van vorige week hoefde ik het niet te proberen om de zandweg- lees: modderpoel- langs ons favoriete Oeverse bos te nemen. Nu was het nog wel laveren langs de moddergaten maar met een beetje handigheid is het gelukt zonder af te stappen. De zandweg loopt door een stuk natuur waar je onnoemelijk veel vogels hoort fluiten in deze tijd. En dan is het met de regenval nog meegevallen hier. Mark belde dat het bij hen in Sleen zo te keer ging dat hijzelf het huis door speurde of er misschien lekkage zou zijn ontstaan. Viel mee gelukkig. In ons eigenste Dagblad van het Noorden stond een kaartje waarop de strook met zware regenval te zien is. En je ziet dat Emmen net aan de rand ligt, Sleen en Coevorden hadden het zwaarder. In één halve dag net zoveel regen als anders de hele maand. Of we hier nog last van het water konden krijgen, vroeg Pamela laatst ietwat bezorgd. ‘Nee hoor’ zei ik, ‘we zitten hier op een uitloper van de Hondsrug, een heel stuk boven Amsterdams Peil’. Dat stelde haar gerust. In het westen van ons land is het wel even anders, maar Nederlanders zijn goed in het aanleggen van dijken, bruggen en stormvloedkeringen… toch?
Dit is één van de varkens die al haar bestemming heeft, bij Zambiaanse Esther. Straks gaat één van de biggen weer naar een ander gezin en zo krijgt één varken telkens een vervolg....
Ik meen dat het Jannie Dinkelman was die me uitnodigde om de FB pagina van Wieke Biesheuvel in Zambia leuk te vinden. Ik lees al jaar en dag haar column in de Libelle en al ben ik daar geen lid meer van, haar column lees ik gewoon bij de buurvrouw. Dus… via Jannie Dinkelman blijf ik op de hoogte van het reilen en zeilen van Wieke en haar man in Zambia. Ze hebben de kinderen groot en zetten zich nu in voor een deel in de wereld dat wat hulp kan gebruiken. Wieke was even terug voor de Libelle Zomerweek, maar daar krijgen ze mij niet naar toe. Mensenmassa’s zijn mijn ding niet meer. Maar ik las ineens dat ze terug gaat en behoorlijk wat donaties gekregen heeft voor varkens, matrasjes, waterpompen en dergelijke om dat in Zambia te kunnen gebruiken. Waar vind je nog een goed doel dat regelrecht op de plek waar het nodig is gebruikt gaat worden. Ik mailde haar voor haar banknr via persoonlijke berichten op Facebook en vertelde dat ik een Zambiaans gezin graag steunen wilde met een varken. Tja… dieren hè… Ze mailde terug en vond het een geweldig idee, een varken kost daar 30 euro. Ik mailde dat het in orde kwam en wenste haar goede reis. Ze bedankte me daarop, ze had donaties gekregen voor 7 varkens. Degene die van ons geld wordt gekocht zal Hetty heten en ik weet niet hoe het kwam, maar ineens zat ik met tranen in de ogen. Ik wens dat varkentje Hetty in Zambia geluk mag brengen.
Ik ben geen fan van allerlei apparaten in de keuken of daarbuiten. In de schuur kan het me niet schelen… dat zou handig kunnen zijn, maar op het aanrecht? Ik heb lang van alles tegen kunnen houden en ben ook wel gezwicht want Wim is gek op allerlei handigheidjes… keukenmachines, pannen, een blender, Senseo… Die keukenmachine is al verhuisd naar de schuur en vandaar naar de kringloop. Het was een sta in de weg en je blijft maar afwassen. De mixer hou ik in ere en ook de staafmixer en verder hoef ik niks. Maar sinds ons verblijf bij Henry en Tonny in Canada in 2010 komt steeds de broodbakmachine weer ter sprake. Dat leek Wim ook wel wat en tja… hij is intussen mijn keukenprins. Maar ik zag zo’n ding al op het aanrecht staan. Er zou geen ruimte meer voor wat anders zijn. Niks ervan. Trouwens brood zou niet eens zo gezond meer zijn tegenwoordig door alle toevoegingen voor smaak, kleur en houdbaarheid. Maar steeds als Wim weer over dat ding begon kreeg ik vanzelf die heerlijke broodbakgeur weer bij mij in de neus. Wat rook dat heerlijk als je wakker werd in Dickson. Tonny zette dat ding ’s avonds laat klaar en met de timer begon die ergens in de nacht of vroege morgen te werken zodat we ’s morgens lekker vers brood hadden. Toen kwam een dag of 10 geleden de lezing over cholesterol die we bezochten en opnieuw kwamen de toevoegingen in dat brood weer ter sprake. Dat zou met zelf broodbakken veel beter kunnen. Toen we vrijdag bij de bibliotheek waren, wees Wim naar de Mediamarkt die ernaast is. Hij fluisterde het bijna: ‘Effen kieken naor dee broodbakmachine?’ Ach ja… waarom ook niet. Ze hadden ze in soorten en prijzen. En toen de verkoopster ons precies uitlegde hoe het een en ander werkte bij het broodbakproces… ging ik eindelijk overstag. Meteen volkoren broodbakmix gehaald bij de Lidl en ’s avonds al aan de slag. Ons huis ruikt nu ook net zo als ’s morgens bij Henry en Tonny maar ik verbeeld me dat het brood iets losser kan. Daar zijn allerlei trucjes voor… even extra kneden… beetje minder water enz. We hebben zo nog wat te doen. Je bent nooit te oud om te leren…
Ehhh... hoe ons aanrecht er uitziet? Vol dus. Naast de 6 flessen en drie kannen voor de lammeren melk, het koffiezetapparaat, de Senseo, het messenblok, de theepot en de broodtrommel staat er nu het broodbakwonder, maar die gaat na gebruik wel even naar een andere plek...
Er was wat te vieren in onze kerk. Sinds 30 jaar zijn wij verbonden met een kerkelijke gemeente in Oost Berlijn en als je kunt rekenen weet je dat het toen nog achter het IJzeren Gordijn lag. Pas in 1990 ging de muur om. Tot die tijd was de uitwisseling daarom slechts van één kant maar na 1990 kwam er ook ieder jaar een groep naar Emmen. Gisteren was de afsluiting van hun bezoek en werd er naast Nederlandse liederen ook in het Duits gezongen en gelezen. Zelfs de kinderen in de kindernevendienst hadden iets gemaakt om mee te nemen en kregen ze ook typisch Nederlandse dingen mee zoals drop en hagelslag voor de kinderen daar. Al met al een levendige viering waarbij de Cantorij volop ondersteuning gaf. Wim zingt er met plezier bij. ’s Middags pakten we opnieuw de fiets maar nu om het IJstijdpad af te fietsen. Vorig jaar is het nieuwe kanaal geopend dat een nieuwe verbinding maakt naar Ter Apel en kunnen de boten nu weer gewoon doorvaren vanaf Erica. In Klazienaveen zijn nl. hele stukken van het oorspronkelijke kanaal dichtgegooid en is er zelfs een appartementencomplex op gebouwd die naast zijn vorm zelfs de naam 'Het Schip' kreeg. Het was dus geen optie om die weer open te maken. Meteen is er een prachtige fietsroute aangelegd en is ook de omgeving hiervan aangepakt, een kudde koeien, veel zwerfkeien, een sluis.. en is hiermee een nieuwe toeristische trekpleister een feit. Overal plekken met bankjes en daar werd druk gebruik van gemaakt met dit mooie weer. Natuurlijk stopten we bij de Trambrug, een uitspanning die heerlijke cappuccino serveert met veenbeskoek. Ja je bent hier wel in het veen, hè? Iets verderop ligt het Veenpark. Daar zijn we na zoveel jaar nog steeds niet op uitgekeken, maar sloegen we nu maar over, want onderweg hebben we vlierschermen geplukt en die wilden we zoals vroeger weer eens gaan bakken. Mmmm was het!
Ik weet dat ik het niet zal winnen…maar ik geef de moed nog steeds niet op. Ik heb het over mijn gevecht met het zevenblad, de vijand van iedere tuinier. Dacht ik alles weggehaald te hebben op een stukje dat ik opnieuw wilde inplanten, ik liet het even rusten … en ja hoor… wel 10 plekken waar dat gehate spul weer boven kwam. Ik heb het opnieuw uitgegraven, heel voorzichtig om alle worteltjes mee te krijgen. Ben benieuwd hoe lang het nu gaat duren voor ik die groene haneklauwtjes weer boven de aarde zie uitkomen. Op de ruige stukken van het erf kan het me niet zoveel schelen maar vlak om ons huis hou ik de strijd nog vol. In het vroege voorjaar pluk ik de bladeren wel om er samen met de brandneteltoppen een lekker voorjaarssoepje van te brouwen. Dus helemaal schadelijk is het niet. Het schijnt zelfs heel gezond te zijn. Zo vond ik het recept van Luella terug van een zéér gezond ontbijtje. Ze had de ingrediënten voor ons klaar gelegd op de ochtend voor we naar de Black Hills zouden vertrekken. Zelf moest ze nog even naar de chiropractor. En lekker dat het was. Ik schreef het meteen op, kreeg zelfs zakjes mee om het in te doen maar tot mijn schande moet ik toegeven dat er nog niet van gekomen is. Maar nu gaat het gebeuren. Wil je het ook eens proberen? Doe twee eieren, zonder de bast, stukjes champignon, gesnipperd uitje, geraspte kaas en stukjes tomaat ineen plastic zakje dat je af kunt sluiten. Dat masseer je even en doe het in een pan met water tegen de kook aan. Na 13 minuten is je ontbijtje klaar.
Zomaar een leuke middag. ‘Komen jullie me zaterdag helpen met de lammetjes?’, vroeg ik donderdag aan deze kinderen op de afsluiting van het V en T programma in de Schepershof. Dat wilden ze wel. En vanmiddag haalde Wim de familie op. Ze hadden geen idee waar ze terecht zouden komen. Dat was even schrikken voor ze toen ze Storm zagen want ze hadden niet zulke beste ervaringen met een buurhond. Maar het ijs was al gauw gebroken. Na het voederen van de twee kleinste lammeren was Storm helemaal aan de beurt. Storm is dol op kinderen en hij had al gauw door dat hij speelkameraadjes had. Het bijzondere was dat hij bij ons vaak zijn bal of knuffel niet kan afstaan om opnieuw te gooien, maar de kleinste van deze twee had overwicht. Hij commandeerde: ‘Storm los’, terwijl hij met zijn vingertje wees en hem strak aankeek. Storm had al gauw z’n beweging voor de dag al weer gehad. Toen hij gisteren bij Henry Nielen z’n jaarlijkse enting kreeg vond die hem aan de dunne kant. ‘Er mag wel een kilootje bij’, vond hij. Het was een gezellige middag met deze familie die nog niet zo lang in Nederland woont. Storm was blij met de kinderen en die waren van hun angst voor honden genezen.
Het is een kunst om als alles tegen zit toch opgewekt en positief te blijven. Elke keer als we een bijeenkomst of zoals vorige week een uitje hebben met ‘Passage Zuidbarge Rietlanden’ wordt er even bij stil gestaan dat we een paar zieken in onze gelederen hebben. Roelie Drenthen is er een van en vanmiddag togen Coby en ik naar verpleeghuis De Horst waar Roelie op de Revalidatieafdeling op verder herstel wacht. Na een operatie aan haar knie gooiden een bacterie en een longembolie behoorlijk roet in het eten en wacht ze op verder herstel voor er een nieuwe knie gezet kan worden. De bacterie is ze gelukkig kwijt. Dat is al wàt. Coby kwam op de fiets naar me toe en na het bewonderen van de lammerencrèche gingen we gezamenlijk dus op de Horst aan. Het was even zoeken, wat een groot en mooi gebouw en wat een vriendelijke verpleging. We waren niet de eersten want Albertje en haar man waren al een poosje bij haar. De bloemen uit onze tuin werden erg op prijs gesteld en ook één van de Passage potten met waxinelichtje die we meebrachten om te laten zien wat het ééndagsbestuur bedacht had. Natuurlijk vertelden we over ons uitje naar Orvelte. Nee, Roelie wist ook niet waar de uitdrukking ‘een blauwtje lopen’ vandaan kwam. Weet je het nog? - In dat Ottenshoes stonden in de pronkkamer een blauw servies op tafel en de gids vertelde over het ontstaan ervan. Als vroeger een jongen voor het eerst bij een meisje thuis kwam werd er natuurlijk ook koffie gedronken. Kreeg hij dat dan in een blauw kopje... dan wist hij dat hij niet terug hoefde te komen. Maar kreeg hij de koffie in een kopje met een andere kleur dan zat het wel goed. Roelie was gisteren, op Moederdag, naar huis geweest om dat te vieren met de hele familie. En meteen werd de verjaardag van haar jongste zoon gevierd. Wat had ze een mooie dag gehad met haar kinderen en kleinkinderen èn de verjaarsvisite. En zo geniet ze van alle goede dingen die ze óók beleeft. De tijd vloog voorbij… We wensten haar veel sterkte en tot een volgende keer.
Afgelopen week werden de kleden met veel zorg opgehangen. De mannen hingen het op en de dames keken toe...
Voor een nieuwe expositie in de Schepershof hebben we Fenna Lever weten te strikken. Zij is al jaren bezig met het in elkaar zetten van quilts, een heel oude techniek van het maken van kleden en dekens door verschillende stukjes stof aan elkaar te naaien. Ze bestaan uit drie lagen. De toplaag brengt het meeste werk mee, de tussenlaag is meer voor de stevigheid en de onderlaag kan uit één lap bijpassende stof bestaan. Op de expo-wanden van de Schepershof zijn nu de quilts van Fenna Lever te bewonderen. Vanmorgen vertelde ze zelf iets over de techniek en het vele werk dat het met zich mee brengt. Het grootste kleed heeft haar twee jaar en twee maanden gekost om het af te krijgen wat haar man Henk de opmerking ontlokte: ’Ik wou dat ik dat kleed was!’ Momenteel is ze bezig met het maken van troostdekentjes voor ernstig zieke kinderen. Natuurlijk zijn de lapjes dan voorzien van iets wat kinderen leuk vinden: dieren of auto’s. Het is zo’n mooi geheel geworden dat veel mensen er bewonderend naar staan te kijken.
Al wonen we wat afgezonderd , er valt altijd wat te beleven met dieren om je heen. Onze haan, een prachtige donkere Barnevelder was een half jaar geleden gesneuveld, waarschijnlijk door een roofvogel of andere rover. Ik was in de veronderstelling dat er bij de kuikens van afgelopen augustus een paar haantjes zouden zijn, maar nee dus. Gerald heeft ze bekeken en kwam al snel tot de conclusie: allemaal hennetjes! Intussen hebben we vorige week een haan gekregen van Rob. ‘Ik heb er ook nog wel een paar dezelfde hennetjes bij’, zei hij. En die bracht hij gisteren mee. Intussen was ons haantje al geacclimatiseerd en de enige bruine kip, naast de donkere Barnevelders die we hebben, had hem al voor zichzelf uitgekozen. Toen dus die beide nieuwelingen bij in de ren kwamen was het hek van de dam. Madam de Bruine vond het niks dat die er bij kwamen. De haan was namelijk nog geïnteresseerd in de nieuwe want die kende hij nog. In de ren bleek de bruine een kwaaie, zo jaloers als het maar kan en joeg de nieuwelingen alle kanten op. Vanmiddag ging de ren weer open na een anderhalve dag gewenning. Bruintje loopt bij de haan in zijn kielzog en zorgt dat de witte indringers op afstand blijven. Toch zag ik de haan eventjes bij de witte de baas spelen… je weet wel… Tja, maar nu ben ik benieuwd wie straks de broek aan heeft, Bruintje of meneer de Haan.
Al wonen we wat afgezonderd , er valt altijd wat te beleven met dieren om je heen. Onze haan, een prachtige donkere Barnevelder was een half jaar geleden gesneuveld, waarschijnlijk door een roofvogel of andere rover. Ik was in de veronderstelling dat er bij de kuikens van afgelopen augustus een paar haantjes zouden zijn, maar nee dus. Gerald heeft ze bekeken en kwam al snel tot de conclusie: allemaal hennetjes! Intussen hebben we vorige week een haan gekregen van Rob. ‘Ik heb er ook nog wel een paar dezelfde hennetjes bij’, zei hij. En die bracht hij gisteren mee. Intussen was ons haantje al geacclimatiseerd en de enige bruine kip, naast de donkere Barnevelders die we hebben, had hem al voor zichzelf uitgekozen. Toen dus die beide nieuwelingen bij in de ren kwamen was het hek van de dam. Madam de Bruine vond het niks dat die er bij kwamen. De haan was namelijk nog geïnteresseerd in de nieuwe want die kende hij nog. In de ren bleek de bruine een kwaaie, zo jaloers als het maar kan en joeg de nieuwelingen alle kanten op. Vanmiddag ging de ren weer open na een anderhalve dag gewenning. Bruintje loopt bij de haan in zijn kielzog en zorgt dat de witte indringers op afstand blijven. Toch zag ik de haan eventjes bij de witte de baas spelen… je weet wel… Tja, maar nu ben ik benieuwd wie straks de broek aan heeft, Bruintje of meneer de Haan.
Zo af en toe begint het hier op een huishouden van Jan Steen te lijken. In de lammertijd mag ik graag de zorg op me nemen voor verstoten- wees- en 'een van een drieling' lammeren. Het gevolg is wel dat je een paar dagen met een stel lammeren in de keuken zit die je overdag vrij hebt rondlopen. Het komt er op neer dat ze de beste plekjes uitzoeken zoals de warme mand van Storm of jouw leunstoel met een schapenvacht er in. Er is na de voeding wel het een en ander op te ruimen en de wasmachine met oude handdoeken draait regelmatig en de dweil aan een stok doet goede diensten. Maar leuk dat het is! De drie sterksten zijn vandaag verhuisd naar de schapenstal en de zwakste begint aardig bij te komen nu die onder de warme lamp ligt. Storm is er al helemaal aan gewend en heeft een soort vriendschap gesloten met dat vreemde goedje. Maar als ik teveel met ze bezig ben komt hij zijn aandacht opeisen.....
‘Is het je vorig jaar goed bevallen mee naar Schotland te gaan?’, vroeg ik Rick vorige week. ‘O.. jawel…’, was zijn standaard antwoord. ‘En heb je misschien zin om nog eens met caravan en tent mee te gaan naar een andere omgeving?’ ‘O… jawel’. 'Heb je misschien zelf al een plaats waar je graag heen zou gaan?’ Een paar jaar terug zijn we ook al eens samen naar Normandië geweest en op onze trektocht met camper door Canada was hij er ook bij. Dan komt het… ‘Ik wil naar Auschwitz.’ Het klinkt bloedje serieus. Hij heeft er al vaker over gepraat en nu wil hij het echt zien. Ik kijk hem wat onzeker aan. Zuid- Polen…!! ‘Ik weet niet of papa dat ook zo’n goed idee vindt om daar met de caravan helemaal heen te rijden.’ Wij zijn niet zo gecharmeerd van Oost Duitsland na een mindere ervaring toen de muur nog niet zolang gevallen was. ’Papa zegt anders dat hij me door heel Europa wel brengen wil’, is zijn volgende opmerking. Ik zeg al niks meer maar… de raderen draaien…!We hebben zelf Theresienstad bezocht toen we ons reisje met Ben en Diny en Curtis en Berdena naar Praag maakten en dat was al zo vreselijk dat ik besloot om geen andere vernietigingskampen op te zoeken uit vrije wil. Ik denk aan een busreis samen, maar nog beter.... aan andere reisgenoten voor hem: Berend, Gerhard of misschien Mark. Ik begin op internet rond te struinen voor bus- of vliegreizen naar Krakow en Auschwitz. Gerhard is niet van het reizen en zeker niet vliegen, maar Mark is er meteen voor in. En zo gaat het gebeuren, in augustus. Rick blij, wij blij!
Hetty… kijk eens..!’ Daan wijst naar de grond vlakbij Storm. We zijn even met Ben en Niesje bij onze buurtjes om de lammeren te kijken en een praatje te maken. En ineens zie ik daar een dikke drol liggen. Meteen besef ik dat die niet van Storm kan zijn… Lachen…! Daan heeft net z’n zesde verjaardag gevierd en kreeg ook een lekkere dikke bruine levensechte plastic drol. Hij had hem ook al op de stoel van de juf gelegd. Ik heb niet meegekregen hoe dit afgelopen is. Even later moet Storm er aan geloven. Die is zo blij dat hij de jongens weer ziet dat die alles goed vindt. Als we weg gaan beginnen de lammeren in de stal ogenblikkelijk weer te krijsen als kleine kinderen. Ze denken meteen dat ze melk krijgen als ze stemmen horen. Het is een prima idee om Anja de Drentjes te laten die verstoten zijn. Ik wacht wel op de Schoonebekers. Als er 200 schapen van Rob gaan lammeren moet het al gek zijn als er niet een paar zonder moeder moeten opgroeien. Als we op huis aan lopen staan de zes Schoonebeker ooien op een rijtje naar ons te kijken….. Vrouwelijke nieuwsgierigheid? ‘Bij ons is het net andersom’, meldt Niesje. Bij hen thuis houdt Ben goed in de gaten wie voorbij komt lopen…. Gezellig zo’n dagje met elkaar. We maken meteen de afspraak dat ze begin september weer een paar weken bij ons vakantie komen vieren. Waar wij dan heengaan? Nog geen idee. Misschien gaat het wel net als 15 jaar geleden toen we met caravan vertrokken richting Klazienaveen. Bij de snelweg aangekomen vroeg Wim: ’Linksaf of rechtsaf?’ Het werd linksaf en uiteindelijk kwamen we uit bij het Wesergebirge
Toe nou baasje’, lijkt Storm te zeggen. Hij heeft voor de zoveelste keer zijn vosje voor me neergelegd. Het is een van de knuffeltjes die ik met regelmaat voor 25 cent voor hem koop bij Kringloop Het Goed. Er zit leven genoeg in, in die hond van ons. Het is heel apart. Als je hem aankijkt als hij z’n vosje komt brengen, trekt hij z’n speeltje terug, wil hem niet loslaten. Maar als je hem niet aankijkt, legt hij het ding zo op je knie. En voor zover een hond jaloers kan zijn… hij is het. Altijd bang dat je een andere hond voortrekt. Hij wurmt zich er gewoon tussen als je Queeny of een andere aanhaalt. Hij zal toch de kleuterfase wel voorbij zijn. Toen Rick net geboren was voedde ik die de eerste dagen vaak in bed. Toen Gerhard dat zag kwam die er ogenblikkelijk bij en wilde er tussenin. Of wat ik hoorde van een vriendin: ‘Wanneer gaat ie weer weg?’ toen er een nieuw babytje was geboren. Storm is nu 13 maand, moet die fase nu te boven zijn, toch? Hoewel… Queeny doet het ook nog… kan nog wel even duren dus.
Altijd handig als iemand je even komt helpen opruimen in de tuin. Dat gaat binnenkort gebeuren. Gek is dat. Dan wil ik de boel een beetje klaar hebben, tenminste voor het deel dat ik zelf kan natuurlijk. In het begin dat we hier kwamen wonen kwam er eens per week een trouwe hulp om beneden de boel een extra beurt te geven. En wat deed ik dan? De avond ervoor was ik zo druk met opruimen dat ik net zo goed door had kunnen gaan met de stofzuiger en dweil. Ik heb nog wel het een en ander van haar geleerd. Ze begon altijd om de bovenkant van de hoge kast schoon te maken. Zo werkte ze naar beneden toe. Die bovenkant deed ik maar eens per jaar. Zo heb ik nu voor de tuinman komt helpen al heel wat blad in de tuin weg geharkt. De houten tuinset is al in de beits gezet en violen en rozen zijn gekocht om de boel wat op te fleuren. Ik heb meteen maar de hoezen van de tuinset gewassen en te drogen gehangen en een schapenvacht in de wasmachine gehad. Of zou zoiets toch ‘schoonmaakwoede’ heten…?
Hoe is het ermee?’, vraag ik aan de oude dame die naast me zit bij het koffiedrinken na de kerkdienst. ‘Slecht’, antwoordt ze meteen. ‘Is het zo erg?’ Ja, zegt ze, ‘ik ben aan het dementeren. Gisteren was ik hier ook al, ik dacht dat het zondag was. Ze waren hier druk bezig om de stoelen allemaal goed te zetten.’ Ze heeft er duidelijk erge moeite mee. Ze woont nu gelukkig in De Schans, het Zorgcentrum hier vlakbij. Binnenkort krijgt ze een soort kalender met klok en dag en datum. Dat zal vast iets helpen. Dan vraag ik haar wat ze vroeger voor werk gedaan heeft. Ze zat in de verpleging, vertelt ze, en in het dorp deed ze veel vrijwilligerswerk, was ze zelfs gespreksleider bij het buurtwerk. Ze noemt een dorp ergens aan de Rijn. Ik vraag haar hoe ze dan toch in Emmen terecht is gekomen. Nadat haar man gestopt was met werken waren ze naar Emmen gekomen, vertelt ze. Hij is intussen al overleden en ligt vlak bij ons begraven op begraafplaats het Oeverse Bos. Dat weet ze me allemaal zonder haperen te vertellen. Het lange termijn geheugen doet het nog en ze is ineens weer opgewekt. Wim heeft met de Cantorij ook een muzikale bijdrage geleverd. Het is een geweldige ondersteuning bij kerkdiensten. Wim is nu aardig ingeburgerd in dat koor èn de liederen. In het begin raakte hij wat gefrustreerd van al die nieuwe liederen. Elke avond kwamen er een stuk of drie bij.. Ze hebben meer dan 200 liederen op hun repertoire. Maar intussen is hij getraind....en dat voor een man die nooit bij een koor wilde omdat hij geen zin in oefenen had. Nu oefent hij twee keer per week. Maandags Cantorij en dinsdags Valerius en dan hebben we het nog niet over de optredens, kerkdiensten en begrafenissen… En even later fietsen we, in het mooiste lenteweer ooit op 9 maart, naar huis.
Er hoort toch een haan bij, vind je niet? Deze foto is van een paar jaar terug.
Hebben jullie nog belang bij een mooie gespikkelde haan op jullie erf?’, mailde onze trouwe schapenman Rob. Alle kippen die we op dit moment hebben komen bij hem vandaan. Van de eerste gespikkelde toom is er nog maar eentje over. De rest is uitgedund door steenmarter en kiekendief. Maar de volgende die we van hem kregen, donkere Barnevelders, doen het nog steeds goed. Alleen de mooie zwarte haan is gesneuveld. Kort erna, toen we in september met Rick op vakantie door Schotland trokken, kwam er onverwacht een kloek met kuikens uit de struiken zetten, vertelden Ben en Niesje die de oppas verzorgden. Daar zijn er nog vier van over. Ik denk dat er twee haantjes bij zijn. De staarten zijn nog niet helemaal ontwikkeld en ik heb ook nog geen hanengekraai gehoord, maar toch. Rob moet er maar even naar kijken als hij de Schoonebeker ooien komt omweiden. Want in mijn ogen hoort er een haan bij de kippen. Voor Wim hoeft het niet… helemaal niet zelfs, hij ziet de bui al weer hangen van broedse kippen en haantjes waar je van af moet zien te komen. Alles hebben we hier al meegemaakt. Buurman Jans heeft ons in het verleden al van heel wat haantjes afgeholpen. Nu houdt de natuur het aantal in evenwicht...
