Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
20-02-2015
De redder in nood...
Hij was de redder in nood voor onze vrouwengroep Passage Zuidbarge Rietlanden. Berend Pluister werd gisteravond nog gestrikt om vanavond een lezing te komen houden omdat de dame die aanvankelijk zou komen geen stem had. Berend deed het overigens met plezier want de Tanzania werkgroep, die naaimachines voor Tanzania verzorgt, betekent heel veel voor hem. Berend vertelde met passie over het ontstaan van deze werkgroep. Intussen zijn er al meer dan 4000 hand-, trap- en elektrische naaimachines naar Tanzania verscheept mèt een bijgevoegd naaipakket waar de naaisters na een training meteen mee aan de slag kunnen. Zo’n pakket bevat behalve een lap stof knopen, schaar, tornmesje , ritsen, naalden en naaigaren. Berend vertelde over de verschillende zusters zoals Zuster Anna Brigitta die veel goeds deed en meisjes opving zoals de te klein gebleven Victoria. Zuster Aquino die naaitrainingen verzorgt. Hij raakte helemaal goed op dreef toen hij vertelde over Josefien, een kiene dame maar ook een haaibaai die het wel redde om een opvang te regelen voor gehandicapte jongeren die anders verstoten worden uit de gemeenschap. Ze ving de leerlingen op in huis, zette een zangkoor en een theatergroep op. Ze zorgde dat ze een goed netwerk kreeg, dat leverde veel donaties op. Zo ontstond er een school voor vakonderwijs, les in landbouw, naaien, houtbewerken, elektrotechniek. Ze zorgde dat er een school voor communityworkers van de grond kwam en zelfs kwam er een dagopvang voor ouderen en verstandelijk gehandicapten. Geen wonder dat hij enthousiast over alles kon vertellen. Zijn vrouw Griba speelde hierbij een grote rol. Toen ze in 2000 vrij onverwacht overleed werd er een school voor aidswezen naar haar genoemd. Het werd het Griba Vocational Centre in Tabora. Door de videobeelden kregen we een aardig beeld van het leven daar in Tanzania, de cultuur en ook het enthousiasme waarmee hij ontvangen werd. Tot slot had Berend ook nog wat aardige anekdotes, over de 2e hands Volkskrant die hij had moeten kopen voor 2,75 dollar en de taxichauffeur die een aardig stukje omreed om hem bij familieleden inkopen te laten doen. Ach Berend, je bent een voorbeeld voor ons allemaal. Je doet wat op je weg komt en dat met zo’n passie! En zo zie je maar weer: passie heeft niets met leeftijd te maken! Op het ogenblik zijn er voldoende naaimachines, maar naaipakketjes blijven zeker welkom. Hartelijk dank voor de mooie avond!
Ik ben er al weer langsgereden’, zegt Wim als hij thuiskomt en ik zie een lichte twinkeling in zijn ogen. ’Hoe bedoel je?’, vraag ik dan. ‘Nou… toen jij weg was ben ik maar eens een rondje gaan rijden op de fiets. Dat gaat weer en ben meteen maar langs de plek gereden waar ik toen viel… Het was op een steil stukje voetpad dat onder de treinrails door ging. Nu was het in elk geval niet glad. Hij reed meteen maar verder door het dorp, even buurten bij Jan en Edith en heel voldaan kwam hij thuis. ‘Bedank Jantje nog maar eens, zei hij nog toen ik vanmorgen met een nieuw opgezet schilderij en een tas verfpotten en – kwasten richting Atelier Helderrood vertrok. Jantje en haar Koos hadden na Wim z’n onfortuinlijke val met zijn fiets een echt leuke kaart gestuurd als ondersteuning in de komende tijd. Je ziet al wat Jantje gevonden had. ‘Die is veur Wim’, had ze tegen Koos gezegd toen ze deze kaart met fiets tegenkwam. De meeste kaarten omstreeks oud en nieuw, verjaardag en brokken maken zijn richting de crea-groep van de kerk gegaan. Die maken er weer andere mooie kaarten van. Maar deze blijft hier en krijgt een ereplaats net als een paar andere die net wat extra’s hebben. Met dank aan de afzenders!
In de tijd dat ome Herman en tante Nettie nog leefden, en de meesten de kinderen groot hadden, begonnen de reisjes van onze ooms en tantes richting de USA. Dat werd door Herman ook sterk aangemoedigd. Zelfs Anton en Dinie Voortman waagden de oversteek, vader Hein en mama met tante Hermien en oom Sjoerd ook in 1975. Zelf bezocht Herman een keer of 13 zijn geboorteland tot op hoge leeftijd, soms met Nettie, maar ook een keer met zijn oudste zoon Harold. Het voelde als een oudere broer, zo apart. Harold stuurde me wat later de autobiografie van uncle Heurmen zoals zij hem wel noemen. Nu is het de beurt aan de volgende generatie want de bloedband blijkt sterker dan je zou denken. Ben en Diny zijn al een paar keer die kant op geweest, wij ook 2,5 jaar terug. Harold en Luella en ook Curtis en Berdena kwamen onze kant op. Tante Heintje, tante Jantje en oom Bram werden trouw opgezocht. En steeds hadden we het gevoel dat het meer zijn dan verre neven en nichten. Leuk is dat! Omdat Diny en ik net als Berdena de enige Egginks zijn noemden we ons zelfs de Eggink- sisters. Als mijn stem wat beter was gebleven zouden we zo een zang trio kunnen vormen. Afgelopen jaar kwam zelfs de nog nieuwere generatie aan bod. Abbie, de kleindochter van Berdena en Curtis woont met haar Haagse vriend Eduard in Den Haag en Pamela was dit voorjaar met Brett in Nederland en zelfs een dag bij ons in Drenthe. Nu is het zover dat Curtis en Berdena plannen hebben gemaakt om in september weer naar Nederland te komen en wat meer is…. Hij zou graag zijn 75e verjaardag met ons en Ben en Diny in Berlijn gaan vieren. Dat moet te regelen zijn. Dat is een kolfje naar Bens hand. De busreis naar Praag is ons 4 jaar geleden erg goed bevallen. Dus… mooie vooruitzichten!
Het seizoen is begonnen. Ik bedoel het lammerenseizoen. Herder Kievit van het Veenpark kwam het eerste lam bij buurvrouw Anja brengen. Wat speet hem dat. Zijn beste ooi had een prachtig klein ooilam gekregen, kwam twee dagen later met de horens in het gaas en door de stress was het met de melk gedaan. Anja was al voorbereid en had vorige week al melk en een nieuwe speen ingeslagen voor het geval dat. Nu zit dat kleine ding in de grote door Alle getimmerde houten kist midden in de kamer, omringd door de goede zorgen van Anja en de jongens. Leuk hoor! Een paar jaar terug kwam Kievit bij mij met z’n lammeren, maar omdat bij Rob het lammerseizoen pas vanaf 1 april begint zat ik dan wel erg lang in de fleslammeren. Daarom schakelde ik Anja er bij in. Eerlijk verdeeld, zij de Drentse heidelammeren en ik de Schoonebekers. Ik mocht haar vanmiddag even vasthouden en knuffelen, kraamschudden noemden we dat vroeger bij de baby’s die op zo’n avond door iedereen even vastgehouden werden. ‘Kiek toch es wat een flink kind, hee hef ’t duumken al in de mond’. Ook nu kon ik beamen dat het een prachtig stevig ooilammetje is die bij Anja alle kansen krijgt. Succes ermee…
Ik wist niet dat ik zoveel in huis had. Ik kijk wat er allemaal op tafel verzameld is. Mijn hulp doet ‘de hoekjes’ en dat doet ze goed. Wat ze tegenkomt legt ze op tafel en dat mag ik uitzoeken. Af en toe zingt ze er bij. ‘Dat mag ik toch zo graag doen’, zegt ze. Ik bekijk de verzameling. Het meeste kan zo de vuilnisbak in. Gelukkig zijn het niet allemaal prutteltjes die ìk van me af gelegd heb. Er is ook een enorme schroevendraaier bij en een soort plakband dat in de schuur hoort. ‘Nu je been weer de goede kant op gaat, mag jij het kantoortje wel eens goed opruimen’, stel ik Wim voor. Hij reageert er niet erg op. Dat heeft meestal even tijd nodig. Ken je dat? De werkplaats in onze schuur wordt door ons nog steeds naar oud gebruik ‘het kantoortje’ genoemd. Ooit begon hier iemand met autoschades en had er in een aangebouwd stukje aan de schuur zijn kantoortje. Intussen heeft er al een fysiotherapeut gewoond en een ambtenaar en nu wij al 21 jaar en nog steeds heet de plek, nu met werkbank en gereedschappen, het kantoortje. Ik ben intussen in de schuur aan de gang met uitruimen, weggooien, schoonmaken en weer inpakken. We hebben in die 21 jaar veel te veel bewaard. Alles wat ik de laatste twee jaar niet gebruikt heb kan weg. De Kringloop is blij met me. Het heeft me al heel wat koffiebonnetjes opgeleverd.
Terwijl we 45 jaar geleden een paar weken extra op hem moesten wachten maakt Mark dat allang weer goed door regelmatig langs te komen. Het komt hem en ons goed uit. Hij zet Queeny bij ons achter het hek om haar ’s middags na zijn werk weer op te halen. Wij èn Storm vinden het leuk om haar om ons heen te hebben. Bovendien zien we in elk geval een van de drie jongens wat vaker en we praten meteen weer bij. Heel gezellig. Rick z’n bezoeken beperken zich tot eens per veertien dagen. Hij houdt van structuur. Bij uitzondering wijkt hij daar van af. Gerhard en Judith wonen op onze oude plek, gelukkig ook niet ver weg. Het scheelt dat hij af en toe de Tom tom nodig heeft, komt hij nog eens extra langs. Maar als er iets aan de hand is met een van ons staan ze alle drie paraat en dat doet weer goed. Vandaag is het dus Marks echte verjaardag. Gisteren werd er aan de Schaapstreek al feest gevierd. Wat hij wilde hebben voor zijn verjaardag, vroeg ik van te voren. Als ik dat eerder aan Gerhard vroeg was het antwoord altijd: Geen kleren, want zijn verjaardag de 10e december was dicht na de sint en na de spel- en speelgoedsint gaven we inderdaad vaak iets van kleding. Bij Mark ligt het anders. Die wil juist graag kleding. Daarom gingen we zaterdag gewapend met de foto’s van die speciale jeans, die via een app verstuurd waren, naar Friends om dat ene type jeans te scoren. Wim maakte een goede beurt bij de vlotte verkoopster: ’Zoo .... een appje….. oo en ook nog een I-phone!’ De broek viel gisteren in goede aarde.
Ken je dat… achterstallig onderhoud? Nee ik bedoel niet aan het dak of schilderwerk, maar aan huishoudelijke zaken. De tijd van de jaarlijkse schoonmaak is altijd aan me voorbijgegaan. Ik ben er goed in om bij aankomend bezoek in een korte tijd de benedenverdieping toonbaar te maken plus een pan soep, nassi of zuurkoolschotel. Maar nu Wim een tijdje uit de running is werd het me wat te veel van het goede. In een huis met twee honden en twee katten die in en uit proberen te lopen blijf je bezig, al moet ik zeggen dat Queeny het liefst aan je voeten ligt totdat Storm buiten onraad ontdekt in de vorm van voorbijgangers met of zonder hond. Dan gaat ze zo te keer dat je wel gauw de deur open wil doen. Maar nu… ik krijg hulp. Er is al een begin gemaakt. Ze heeft me helemaal opgejut. Ik ben nu zelf begonnen om de keukenkastjes uit te pakken en alles af te soppen. Dat kost me lichamelijk geen moeite en ik kan heel veel weggooien heb ik ontdekt. Na het derde kastje keek ik even naar buiten. Ik had vanmorgen al een paar foto’s gemaakt van de nieuwe sneeuw, maar nu begon de zon uitbundig alles te versieren. Dan kun je niet binnen blijven en met Storm en Queeny gingen we de sneeuw in. Wat een pracht!
De bedoeling van buitenspelen van Storm en Queeny is dat ik een tennisbal moet gooien en dat zij die opzoeken en terugbrengen. Queeny is van de twee de beste zoeker. Die heeft een eigen tactiek van rondjes maken tot ze er dichtbij is, terwijl Storm als een gek heen en weer draaft. Meestal gunt ze de eer aan Storm die de bal dan terug brengt. Hier maakt hij me duidelijk dat de bal klaar ligt om gegooid te worden
Vakantie 2004 Wales. Wie weet was dit jochie er ook bij!
Mijn dag kan al niet meer stuk en niet alleen omdat Wim weer in de benen is. Dat is al geweldig op zich. Nee, ooit werden we uitgedaagd om eens de oversteek naar Engeland te maken door onze Engelse vriend Tom, een Engelse inspecteur die regelmatig bij Holvrieka kwam. Hij bleef soms het weekend ook in Emmen en kwam dan bij ons over de vloer en genoot van ons gezinsleven. Wij brachten zo onze eerste overzeese vakantie aan het Lake District door, de plek waar Tom opgegroeid was. Elke volgende vakantie in Engeland of Schotland eindigden we op die plek waarna we een paar dagen bij Tom en Joan in Manchester doorbrachten. Na een paar jaar ontdekten we Wales en dat heeft alles in huis wat overal in Groot Brittannië te zien is. Het unieke van Wales, behalve het Welsh, zijn de mannenkoren. We waren er enigszins op voorbereid, maar wat we hiervan meemaakten sloeg alles. Twee keer maakten we een concert van een Welsh mannenkoor mee. De gedrevenheid en enthousiasme waarmee gezongen werd blijft me voor altijd bij. Vanmorgen werd ik verrast toen ik even op Face book keek. Dineke had een optreden van een Welsh jongenskoor gedeeld. Ik werd nieuwsgierig , klikte het aan en liet het over me heen komen. Kippenvel… echt waar. Mijn dag kan niet meer stuk! Ook even kijken en luisteren? Klik maar op:
zaterdag 24 januari 2015--Eindelijk een flink pak sneeuw. Ik wist niet wat ik zag toen ik wakker werd. Het dakraam zat dik onder een laag sneeuw. Eenmaal beneden keek ik door het achterraam en zag dit. Wat later scheen de zon en werd het nog mooier.
Storm had nog niet vaak sneeuw gezien in de bijna twee jaar die hij oud is. Dat was genieten voor hem. Hij wil best even showen met zijn favouriete stok.
De haan en zijn hennetjes komen na hun ontbijtje in de kippenren graag naar buiten naar de voedervoerplaats. Ook daar snabbelen ze wat mee...
Het ging vanmorgen van dik hout zaagt men planken. ‘Vooruit met de geit’, riep onze instructeur bij het aqua joggen. We werkten ons uit de naad en het zweet stond ons op de rug, bij wijze van spreken dan. Ik was sinds Wim z’n onfortuinlijke val nog niet weer geweest, maar nu kan het weer. Hij redt zich weer prima als hij een ochtend alleen thuis is, want na het zwemmen en de gezellige after-zwem-koffieparty ga ik meestal met Susan een rondje ‘Het Goed’ doen. Alles weer zoals vroeger. Maar met die uitroep van ‘Vooruit met de geit’ zag ik al zwemmend meteen opa Eggink weer voor me die dat vaak zei. Het was zelfs zo dat ik op een keer begin 70er jaren in de radiogids een stukje las over het programma ‘Een Ander Mens’ en deze uitdrukking zag staan. Meteen dacht ik aan opa en ik zag toen dat het inderdaad over opa Eggink ging die woordelijk geciteerd werd. Hij zou die week op de tv in dat programma te zien en te horen zijn. Natuurlijk hingen we aan zijn lippen toen het programma begon. Het is zelfs opgenomen en Joop heeft zelfs foto’s gemaakt van zijn tv debuut. Hij was al dik in de 90 en een jaar later overleed hij al. Een bijzonder mens, dat was-t-ie. In een houten sigarenkistje had hij een briefje liggen met o.a. de opmerking dat hij in de eenvoudigste vuren houten kist begraven wilde worden en dat ze allemaal maar een bloem in ’t knoopsgat moesten doen bij de begrafenis. In deze tijd zouden we zijn wens opgevolgd hebben, maar in 1974 was dat nog niet het geval. De afscheidspreek van ds Barnard, een vriendin van opa, is er nog. Twee jaar geleden sprak ik haar nog in Vries waar ze de laatste jaren predikant was geweest en is blijven wonen en zij herinnerde zich duidelijk haar vriend Johan Eggink uit Barchem en vond het bijzonder om zijn kleindochter te ontmoeten. Al zwemmend kun je dus heel wat meemaken.
Intussen is Wim een gipsbeen lichter. Gisteren werd het gips losgeknipt, een foto gemaakt, gevolgd door een bezoekje aan dokter Dam, de orthopeed. Die was heel tevreden over de foto en de enkel. Wim mag de enkel nu weer belasten. Dus ’s middags direct de rolstoel, dekenverhoger, toiletverhoger enz. weggebracht naar Icare en een paar krukken mee terug gekregen. Het badkrukje houden we nog maar even. Al met al een hele vooruitgang. Het lopen gaat al aardig, zij het heel voorzichtig omdat de boel nog stijf is. Vandaag kreeg hij rekoefeningen van z’n fysiotherapeut. Het autorijden is nog niet aan de orde, ik mag dus nog even. Onderweg geeft hij zoals gebruikelijk aanwijzingen wat soms gemakkelijk is maar waar ik niet altijd op zit te wachten: ’Gao noe maor es efkes slaopen’, schoot ik pas uit de slof onderweg vanuit Barchem naar huis . Dat viel hem wat tegen. Moet toch kunnen na bijna 50 jaar samen!! Vanmorgen vierden we het 55 jarig huwelijk van onze mede aquajoggers Ko en Jenny. Na het zwemmen was het koffie met gebak, een gezellig klein feestje. Ko hield nog een kleine speech over hun begin in Amsterdam toen ze, net als wij indertijd in Hattem, bij iemand inwoonden. Ze hebben nog een antieke koffiepot van hun huisbazin geërfd. Dan moeten ze het samen toch goed gehad hebben. Vandaag is Ellen met een ploegje met de schilderijen over ons thema: ‘de rode draad’ naar Assen gegaan om de expositie in te richten. Morgen om half 5 is de opening in het Centrum voor Kunst en Cultuur aan de Nassaulaan in Assen. Ik ben heel benieuwd hoe het er uitziet!
Ik kom er achter dat Wim toch wel heel veel klusjes in huis deed. Nu mag ik alles doen, het houdt je goed in beweging. Ik heb ook geen moeite meer om in slaap te komen. Hoewel het me slecht bevalt om alleen naar boven te gaan, lees ik even een verhaal van Herman van Velzen over Aornd Peppelenkamp, de bessembinder die met Zien Geerte en negen blagen in een plaggenhutte op de hei bie-j Koolhoven woont. En ik val eigenlijk meteen erna in slaap. Nog twee nachten voor het gips van Wim z'n been af is. Geloof me dat ik hem dan weer mee naar boven sleep. Bovendien ging ik van de week naar de huisarts voor controle van de bloeddruk . Ik heb het in tijden niet zo goed gehad. Dat is toch weer een voordeel. Vandaag is Wim jarig. Hij werd 75 jaar, een kroonjaar. En dat heeft hij geweten. De hele familie van der Kolk en Eggink kwam opdraven. Gisteren kwamen de kinderen en Henk en Anneke. Vandaag de Hattemers, Ben en Diny en Johan en Joke. Piet was er vanmorgen ook al vroeg bij om hem vanuit Frankrijk te feliciteren per telefoon. Bovendien kwam Anja met Frank, Tim en Daan na schooltijd. Ik had gezorgd dat de carbid tegen mollen op tijd was gearriveerd. Johan mocht zijn kunsten vertonen in het opzoeken van de mollengangen. Dat werd een gezamenlijke onderneming, een mooie afwisseling om even buiten te zijn. Agnes kan trots op ons zijn. Johan groef telkens een molshoop open, Mark legde de gangen bloot en deed er een handjevol carbid in en Diny goot er een beetje water op. De dampen stonken behoorlijk en het gat werd gauw dichtgegooid en ik mocht het aanstampen. Nu afwachten of de dames en heren mollen er vandoor gaan. Wordt vervolgd!
Minimaliseren is de kreet tegenwoordig. We bewaren veel te veel, ik tenminste wel. Toen Judith verschillende vazen weg wilde doen en een doos vol boeken die ze niet wilde bewaren liet ze deze eerst aan mij zien. Ik ging voor de bijl. Zo’n mooie roze vaas kun je toch niet naar de Kringloop brengen, dacht ik en de boeken die na de verhuizing van haar ouders te veel waren, moet ik toch eerst lezen. De roze vaas doet het goed, daar heb ik al veel plezier van gehad, maar als ik eerlijk ben heb ik ze in alle kleuren: groen, blauw, blauwgroen. En dit gaat met kleding natuurlijk net zo. Ik moet nodig opruimen. Anda zou zeggen: wat je een jaar niet gedragen hebt… weg er mee. Diny moet me maar eens komen helpen. Die weet wat me staat. Tante Jantje hoefde niet te minimaliseren. Op de Boskamp hadden ze wat ze nodig hadden, maar niks teveel. En toch deelden ze met iedereen die gebrek had, zeker in oorlogstijd. Ome Jan en tante Jantje moesten op hun 70e gekeurd worden voor het verlengen van hun rijbewijs. Ze gingen samen naar de dokter en werden goedgekeurd. Naderhand kregen ze een rekening voor één keuring. Menigeen zou denken: mooi zo, geluk gehad. Maar niet ome Jan en tante Jantje. Die belden de arts dat hij zich vergist had omdat ze beiden gekeurd waren. Nee, het was geen foutje, zei die toen. Zou het met de oorlog te maken hebben dat ik moeite heb om dingen weg te doen.’ Ie-le hebt de oorlog neet met emaakt’, zei onze moeder Coba geregeld net als opoe Bijenhof. Zou zoiets blijven hangen in je onderbewuste? Nu nog de volgende stap: overbodige boeken en kleding. Ik heb minstens een kofferbak vol weg te brengen. Maar eerst gaan we tante Jantje a.s. dinsdag gedenken in de zo vertrouwde Barchkerk en daarna begraven. Nichtje Jeanet, dochter van haar jong overleden zus Martha, was als een dochter voor haar. Zij en haar gezin regelen dit voor haar. Het zal waarschijnlijk de laatste keer zijn dat de Egginks-familie, nakomelingen van de Egginks van de Boskamp, bij elkaar zal komen in deze kerk. Alleen de jongste van de 10 Egginks leeft nog, onze oom Bram, die met tante Betty in Durgerdam woont.
‘Hoe zullen we hem noemen?’ Sascha en Olaf mogen meedenken. De rode kater is ongeveer 8 jaar, werd er gezegd in het asiel, en Berend is een echt kattenmens. Gijs, zijn vorige kat, is niet meer en toen moest er wel een nieuwe komen. Berend is de man die gaat voor milieu, duurzaamheid en de natuur.
Dat laatste heeft hij niet van een vreemde. Vader Ben ging eens met de oudste twee kamperen op een bijzonder plekje bij een beek in de omgeving van kasteel Hackfort om ’s morgensvroeg de natuur en de dieren wakker te zien worden.
Dat milieu uit zich verder in zonnepanelen op het dak, geen vliegvakanties meer, zo veel mogelijk carpoolen en kamperen. Bovendien is de temperatuur in huize Berend net een graadje lager dan bij de buren. De kinderen malen er niet om. Die nemen gewoon een dekentje mee om op de bank te zitten of onder te liggen en waren net zo verknocht aan Gijs als Berend zelf. Nu is er dan deze rooie, hij kijkt heel zelfverzekerd, net of hij zijn nieuwe baas zelf heeft gekozen in plaats van andersom. Maar nu nog een naam. Allerlei namen werden aangedragen, maar geen een voldeed. In het asiel werd hij Woezel genoemd en de kinderen besloten toen dat het Woezel zou blijven. Je ziet het, hij heeft zijn huis gevonden. Rick logeerde pas een paar dagen bij Berend en nam deze foto….
Berend is actief in het bijhouden van de stand betreffende elektra en gas. Het zullen er niet veel zijn die hem na kunnen zeggen dat ze geld overhouden bij het gebruik van elektriciteit. Kijk maar eens op zijn website:
We kenden elkaar al zo’n 46 jaar. We woonden net in Hengelo en ineens stond ze voor de deur om iets te vragen over behang: Anda. Ze was even ervoor getrouwd met Dick, onze naaste buurjongen in Linde en nu waren ze op 100 meter afstand van ons komen wonen in Hengelo. Het klikte tussen ons en een jaar later werden hun Ernst en onze Mark twee dagen na elkaar geboren. Dat geeft een extra band. We hebben veel aan elkaar gehad, niet alleen in de tijd dat we in Hengelo woonden. Veel vakanties hebben we samen doorgebracht met onze en hun jongens. Ook toen ze naar Apeldoorn verhuisden bleef die bijzondere vriendschapsband tussen ons bestaan. Anda en ook Dick zijn trouw aan hun vrienden. En de telefoon is geduldig. We brachten zelfs een paar keer een zonnige vakantieweek door met hen in hun Franse paradijsje. Door dik en dun, langs hoogte- en dieptepunten in ons leven, Anda was er voor je. Afgelopen jaar bleek een moeilijk jaar te worden. Hoewel ze goede kansen had volgens de doktoren, bleek de ziekte te fel en kwam er gisteren een heel onverwacht einde aan haar leven. Wij zijn verslagen, het is niet te begrijpen. Toch zijn we dankbaar dat Anda zoveel in ons leven betekend heeft, een vriendin die altijd voor je klaar stond. Dank je wel Anda voor wie je was, je zult voor altijd een plekje houden in ons hart. We kunnen nu slechts meeleven met Dick en de kinderen.
En het werd een prachtige avond. Het vervoer van Wim met rolstoel vereiste enige handigheid maar met hulp van Ben en Niesje ging het toch gesmeerd. Eenmaal in de Grote Kerk zaten we op mooie plekken helemaal vooraan. Hier zagen we toch heel wat meer dan verder naar achteren zoals ik gewend was. En al stond hij dit keer niet tussen zijn collega's bariton, Wim stond vanzelf ook in het middelpunt en veel van zijn mede Valerianen maakten een praatje om hem een hart onder de riem te steken. Ook dirigent Luuk Tuinder kwam na afloop even bij hem. Het was mooi om te zien hoe hij zijn koor dirigeerde, met schwung en veel beweging. Ik vond het mooi om te zien hoe hij in één jaar tijd dit koor zover heeft gebracht. Ze misten natuurlijk een aantal baritons waaronder Wim, maar dat kan gebeuren met veel oudere zangers, vooral als die zich per fiets verplaatsen in de vroege morgen. Wim besloot toen we eenmaal thuis waren dat hij een geweldige avond had gehad, z'n eerste uitje sinds zijn ongelukkige val. Woensdag gaan we weer op pad, maar dan naar het Scheperziekenhuis om opnieuw foto's van zijn enkel te laten nemen.
De eerste van de zes weken gips om Wim z’n been zit er op en h[/b][b]ierdoor ook van de zes weken gescheiden slapen. Ik had Wim al wel eens voorgesteld om in de caravan in de lengte te gaan slapen, zodat hij het bed niet op hoefde te maken. Maar daar was hij nooit voor in. Nu moet het toch maar!! De fysiotherapeut kwam gisteren vanuit Bargeroosterveld op de fiets over het Schoolpad, de weg langs het bos, deze kant op. Kun je met dit natte weer beter niet doen. Als je slipt op het smalle en dan natte fietspaadje lig je zo op je snuit. Hij koos voor de terugweg dan ook het verharde fietspad langs de Bargerweg. Hij was overigens heel tevreden over de toestand en beweeglijkheid van Wim z’n schouder en zijn verdere conditie. Hij gaf een paar oefeningen die Wim trouw iedere keer doet. Vanmorgen scheen de zon even en we maakten er gebruik van om even naar buiten te gaan. Buurman Alle heeft gezorgd voor een paar passende platen over de stoep zodat hij heel gemakkelijk in en uit het huis kan. Over het grind viel het tegen om de rolstoel te duwen maar over de tegels rijdt hij als een zonnetje. Vanmiddag kwamen Annie en Tonnis op de thee om hem een hart onder de riem te steken. Erg leuk. Tonnis is de dirigent van de Cantorij, waar Wim bij zingt. Het koor biedt ondersteuning aan kerkdiensten. Met Annie zit ik in een werkgroep Ontmoeting en Inspiratie om middagen te organiseren, dit jaar is het thema 'Verhalen' en in januari wordt het 'Verhalen in foto’s'. En zo gebeurt er elke dag wel iets wat afleiding geeft.
Sabine heeft een kookgekke tante gevonden’. Rick krijgt een keer per week een uurtje ondersteuning van de Leite en dan bespreken ze van alles wat handig zou zijn voor hem. Het koken blijft nog een lastig iets. Wanneer hij uit z’n werk komt heeft hij geen zin om dan nog met potten en pannen in de weer te gaan. Een paar jaar heeft hij daarom warme maaltijden gehad van Tafeltje Dek je. Maar daarvoor moest hij elke maandag om half vijf thuis zijn. Dan werden er drie gebracht. Waarschijnlijk waren die maaltijden berekend op ouderen want we zagen Rick afvallen. De toetjes lustte hij ook al niet. Toen die instantie er mee ophield had hij daar geen zin meer in en ging hij over op kant en klare maaltijden van de Boni, de Chinees en de Patatboer. Wij zagen hem groeien. Dat hield niet op. Intussen was Sabine al eens met hem aan het koken geslagen, telkens voor twee dagen. Bij ons gingen wij die zaterdag dat hij bij ons komt ook aan de slag met veel groente. Toch bleven bami en nassi favoriet, veel te veel koolhydraten. Hoewel Rick niet snoeperig is of drinkt bleef zijn omvang toenemen. Nu heeft Sabine dus ‘een kookgekke tante’ gevonden, ook nog bij hem in de buurt. Die kookt in het weekeinde voor anderen en dat kan dan maandags opgehaald worden. De eerste drie porties zijn binnen èn goedgekeurd. De man van de kokkin werkt bij de BTL, ook tuinaanleg en –onderhoud, en dat geeft een band. En… in de weekeinden kookt Rick nu zelf, meteen ook maar voor twee dagen. Hij heeft al boerenkool gekookt en kip Hawaii. Klinkt toch beter dan alle dagen bami, nassi of patat. Ik heb al een tijd geen zakken van de Chinees meer bij hem gezien. Gaat goed komen!
Je bent 16 en je wilt wat! Robin en Eva zijn het beide. Eva hoor ik er niet over, maar Robin lijkt het het einde: de brommer. Vriendje Patrick had er al eentje en reed aanvankelijk al zonder het rose papiertje. Er werd al een paar maanden naar uitgekeken, het brommercertificaat werd gehaald, maar waar moet je heen en waar moet je op letten bij de aanschaf van zo'n ding. Uiteindelijk vonden ze er een. Een bromscooter viel af. Daar kon Robin z'n lange benen niet op kwijt. Het werd dus een brommer mèt helm. Afgelopen zondag gingen we bij hen langs en Robin showde trots zijn nieuwe aanwinst. In mijn ogen leek het wel een crossmotor, in elk geval een heel ander soort dan het brommertje waarop Gerhard vroeger van Lochem naar Zutphen reed naar de MSvS. Een generatie van verschil....
Ooo.. Opa’, zucht ik. ‘Opa Bieënhof….’Ik ben net beneden en nog niet erg wakker. ‘Ik bun mien brille vergetten’. Dat is het laatste wat ik ’s avonds doe: de bril afzetten. En het eerste ’s morgens is: die bril opzetten. Maar deze morgen dus niet. En opa Bijenhof waar we in onze jeugdjaren lief en leed mee deelden had zo zijn vaste uitdrukkingen. In dit geval: Wie zijn hoofd niet gebruikt moet zijn benen gebruiken. En daardoor moet ik geregeld aan hem denken, zeker toen we nog in Hengelo aan de Marnixstraat woonden en de slaapkamers op de derde verdieping lagen. En als je je wat verveelde en vroeg: ’Wat moet ik doen….?’, was het vaste antwoord:’ ’t Gat met voest’n slaon’. Dan werd je meestal zo nijdig dat je meteen wel iets wist te doen. Wim was er vanmorgen al wat langer uit want die gaat straks naar zijn HOT, Hart Op Tempo gym. Hij haalt mijn bril even voor me. Dat kan ik waarderen. Hij is trouwens attent voor mens en dier. Vorige week zag hij, toen hij onder de douche stond, vanuit de badkamer een goudvis spartelen. We hebben een net over de vijver gespannen om het herfstblad op te vangen. Die hangt net onder het wateroppervlak en één van de goudvissen was door een maas in het net er boven geglipt en kon niet meer terug. Wim rent, nog ingesopt, naar buiten en redt de vis uit de stress door die met een net op te scheppen en onder het net vrij te laten. Ik heb er een geweldige foto van hoe hij in Adamskostuum met z’n netje aan komt, een echte actiefoto. Nee… die ga ik jullie niet laten zien. Daarom eentje van onze familie toen we nog op De Haar woonden. -1949. Opa nog helemaal in zijn goede doen, Diny en ik in jurkjes die door Herman en Nettie vanuit Amerika opgestuurd waren. Een jaar later zouden we naar de Boomgaard vertrekken toen mama met vader Hein trouwde.
