Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
01-12-2015
Texel 1
'Als jullie er zijn, dan gaat daar op Texel de storm wel liggen', zei Rick afgelopen zaterdag. 'Hoe dat zo?' , vroeg ik. Ik had net gezien dat er wind en sneeuw aankwam.' 'Nou... jullie nemen Storm toch mee'. Dat is Rick weer, die heeft wat met cryptische omschrijvingen. Intussen hebben we het allemaal gehad, wind, hagel, sneeuw en vanmorgen waren de autoruiten bevroren. Na een prachtige rit van oost naar west over de Afsluitdijk door Nederland zijn we gisteren op Texel aanbeland. Hotel De Pelikaan is een gezellig familiehotel achter de duinen bij De Koog. Eenmaal geacclimatiseerd gingen we meteen de zee opzoeken. Het was een eindje lopen naar het strand, maar bij Paal 7 was het strandpaviljoen nog open en trakteerden we onszelf op warme chocolademelk met appeltaart en maakte Storm kennis met de zee. Nee hij ging er niet in, bordercollie hè! Ik krijg ineens een terugblik van de wandelingetjes met Scott, Kim en Sacha die in de zomervakanties bij ons logeerde. De bordercollies liepen met een ruime bocht om de plassen heen maar Sacha nam de waterplassen met groot plezier. We hebben net ons ontbijt achter de kiezen en gaan zo verder onderzoek uit op dit mooie eiland.
'Where are you from?’. Ik vroeg het de enige vluchteling die donderdagavond uit een trein stapte. ‘From Albany’, zei hij. Hij zag er verzorgd uit en blij dat hij al zover was gekomen en nu in Nederland, zijn reisdoel. Och.. arme, dacht ik, hij mag niet blijven of er moet al heel iets bijzonders aan de hand zijn. Even later stapte hij op de bus naar het AZC in Ter Apel waar hij zich aan moet melden. Wim en ik hielpen mee met de opvang van vluchtelingen in de Stationshal in Emmen. Alle mensen die zich moeten melden in het AZC in Ter Apel komen hierlangs. Soms ook terug als ze eenmaal aangemeld en geregistreerd zijn. Dan zijn ze op weg naar een eerste opvang ergens in Nederland. Een trein later kwam er een hele groep Syriërs, allemaal jongelui van om de 20 jaar. Zij zagen er ook heel verzorgd uit. De een had een bril met een gebroken glas dat provisorisch met een plakbandje was geplakt. Hoe lang zij onderweg waren geweest, vroeg ik. ‘Seventeen days’, overgestoken van Turkije naar Lesbos, Griekenland. Een kwam uit Damaskus, een ander uit Raqqa maar onderweg vonden ze elkaar en gingen samen op weg naar een veilig land, weg van Assad en de oorlog, naar een land met meer toekomst. De buschauffeur van zo’n AZC bus kwam nog even bij ons en raadde ons aan om de vluchtelingen geen geld voor de bus te geven. De meesten hebben gewoon een vervoersbewijs gekregen en hebben ze dat niet, dan hebben ze zelf genoeg geld bij zich. Het zijn geen arme sloebers die zich deze vlucht kunnen veroorloven. ‘Alleen de gezinnen met kinderen neem ik altijd mee’, vertelde de chauffeur nog. Je merkt wel dat er al minder grote aantallen richting Ter Apel gaan. Eerder waren het er minstens 200 per dag, nu schat ik 100. Misschien is het nu doorgedrongen dat alleen Syriers, Irakezen en Afghanen kans maken om te blijven. Opnieuw waren er drie tolken die helpen bij het opvangen van de vluchtelingen. Doordat zij Arabisch spreken wordt de communicatie gemakkelijker. Geweldige jongens!
Van alle honden waarmee we ons leven hebben gedeeld was Scott wel heel speciaal voor mij. Ik was gek op allemaal maar met Scott bleek de band het sterkst. Kleine Laska was onze gezinshond, de eerste in de rij. Ze werd voornamelijk opgevoed door Mark en wij deden allemaal mee. Eenmaal in Emmen was het grote Laska, de Schotse collie, een eigenzinnig type, maar lief voor ons en Liesbeth. Ze hield eens Jehova's getuigen op afstand die met een zwart tasje zwaaiden en beet een man in zijn been die onverwacht aan de voordeur belde, toen we door de achterdeur naar buiten gingen,. Gelukkig slechts een kleine afdruk. Daarna was het Kim, een bordercollie die een verleden had. Ze kon niet tegen een kleine ruimte en mocht daarom gewoon in de kamer als we weg waren. En toen kwam Scott er bij na de verhuizing naar het Schoolpad. De jongens waren intussen de deur uit op Rick na. Scott werd een echte schapendrijver en de lieveling van ons allebei. Hij kon op commando de schapen in en uit de wei halen. Ook Tessa van Mark kwam er bij omdat die niet overweg kon met Ollie, de West Highland terriër van Jennifer. Nadat Kim, Scott en wat later Tessa overleden waren besloten we toch om een laatste keer naar een hond te zoeken, een bordercolliepup. En jullie weten het.... dat werd Storm. Door onze vorige ervaringen met honden was de opvoeding gemakkelijk. Het werd een superhond die de band van mij met Scott evenaart en dat zegt wat. We waren bij het uitzoeken ook uitgegaan van een band die we meteen zouden hebben. Het mooiste reutje had ik al op de arm gehad, daarna Wim. Ik had al foto's gemaakt in alle standen, maar dat pupje wilde me maar niet aankijken. Het andere reutje lag lekker bij fokster Corrie op de arm. Toen ik deze ook even overnam nestelde die zich lekker tegen me aan en ja hoor... contact. Dat werd dus Storm. Iets minder duidelijke tekening dan broer Rusty, maar een hond voor het leven. Rusty heeft klaarblijkelijk gewacht op zijn nieuwe bazin Nanneke, want daar is hij helemaal op z'n plaats in het Brabantse. Wij hopen samen met elkaar èn Storm oud te worden.
Dat zijn nou de leuke dingen in het leven. Vandaag hadden we ons uitje met de Expogroep naar Ootmarsum. Het nieuwe Museum van Ton Schulten stond bovenaan ons wensenlijstje. En wie Ootmarsum kent weet dat je je niet hoeft te vervelen in dit kleine stadje met z’n galerieën, winkeltjes en restaurantjes. Onze mannen mochten ook mee en die hoefden we dat niet twee keer te vragen. Het was meteen een soort afscheid van onze grote organisator Co. Hij heeft de kar nu 15 jaar getrokken vanaf de oprichting van deze expo-groep en heeft mee helpen zorgen voor nieuwe exposanten. Elke twee maanden proberen we weer een nieuwe exposant te vinden in onze wijk en dat is tot nu toe steeds gelukt. We begonnen natuurlijk met koffie met Twentse krentenwegge in restaurant De Pastorie, pal naast het Museum Ton Schulten en daarna lieten we de kleuren van Schulten op ons los. Hij heeft een heel eigen stijl en het is toch wel bijzonder dat hij nu al een eigen museum in zijn geboorteplaats heeft. Hij woont op de Kuiperberg, schildert ’s nachts en zijn werken zijn te zien over de hele wereld. De documentaire die je echt gezien moet hebben laat zien hoe hij tot deze manier van schilderen is gekomen. Hij is een voorbeeld van iemand die doet wat zijn hart hem ingeeft. Daor mo’j toch ok es hengaon.
We hebben ons best gedaan. De ladder en de waterslang kwamen er aan te pas, maar de caravan is schoon. Zelfs de vloerbedekking die 12 jaar dienst heeft gedaan is er uit en zal in het voorjaar vervangen worden door een couponnetje hoogpolig tapijt van Carpetland. De caravanhoes zat er snel overheen en we hebben onder de caravan een paar banden stevig aangesnoerd. Afscheid van een zomer en uitkijken naar een nieuw seizoen... Wat gaat het worden? We hebben wel wilde plannen. Wordt het toch Schotland dit keer met Storm? Of blijven we in ons eigen afwisselende landje. We komen op een leeftijd dat je moet gaan uitvoeren wat je echt nog graag zou willen zien. Met het postbootje langs de Noorse fjorden of Zuid Frankrijk naar Dick? Gek om dit te gaan bedenken terwijl Europa in shock is door de aanslagen in Parijs. Onvoorstelbaar wat een leed! Meer dan 100 mensen kunnen niks meer plannen net als hun achterblijvers die wel wat anders aan hun hoofd hebben. Heel even is het nieuws over de vluchtelingenstroom op het tweede plan geraakt. Toch zal het een met het ander te maken hebben Ik heb het nieuws op de tv voor even afgezet, het wordt teveel.
En ineens zijn we weer thuis en gaat het gewone leven weer z'n gang. Rick was afgelopen vrijdag 25 jaar in dienst bij de Emco, het werkvoorzieningsschap van Emmen en Coevorden. De eerste jaren werkte hij in de paprikakas en gelukkig kwam er daarna plaats voor hem in de plantsoenen in de Bargeres waar hij ook woont. En daar werkt hij met plezier om o.a. de zandkorreltjes recht te leggen zoals hij dat soms wat plastisch uitdrukt. 'Rick wat vind je van een receptie?, vroeg zijn voorman pas. 'Je bent 25 jaar in dienst bij de Emco'. Maar Rick voelde daar niks voor. Ik belde zijn voorman Gienus met het voorstel om dan maar even te komen koffiedrinken in hun keet met wat lekkers er bij. Gienus vond het een beter idee om dat bij het 'Drieluik' te komen doen. En zo gingen Wim en ik vanmiddag naar het Drieluik. De mannen van zijn ploeg in de bekende oranje werkjassen, inclusief Rick, stonden ons al op te wachten. Hier zijn de jassen al uit en wordt er gesmikkeld van [/b]de aardbeienvlaai met slagroom. Een mooi ploegje.
En dan is het zover. De voorman komt in de benen, een grote bos bloemen komt te voorschijn, een mooie envelop en wordt er officieel gefeliciteerd. Je ziet het. Dit kan Rick allemaal erg waarderen. Wat ook opvalt is dat hij het spul zomaar met een kleine opmerking aan het lachen krijgt. Het wordt nog een vrolijke boel deze middag. De Emco trakteerde zelf ook en zonder moeite werken de mannen een tweede stuk gebak weg. Wanneer de blikjes drinken te voorschijn komen gaan wij naar huis. De bloemen nemen we alvast mee en breng ik wat later naar Rick z'n huis. Hij is zeer te spreken over 'zijn' middag!
Hier zitten we dan of eigenlijk liggen we...... languit voor de tv. We zijn dan wel in Hotel de Zeebries in Middelkerke, maar Flikken Maastricht kunnen we zo toch zien. Rick kijkt er nooit naar maar wil zich voor deze gelegenheid wel opofferen. ' Hebben we niks vergeten?' ,vroeg Wim nog voor we vertrokken. ' Vast wel', vond ik. Nou... eenmaal aangekomen in Middelkerke wist Wim het al: pyjama vergeten. " Dan moet ik je maar warm houden', stelde ik nog voor, maar dat was hem niet genoeg. Dus combineerden we een wandelingetje over de boulevard met de jacht op een pyjama of T-shirt. Het werd een T-shirt met lange mouwen met boevenstrepen. Daar zal hij zich buiten ons bed of ons erf niet in vertonen. Daar zorg ik persoonlijk voor. We hebben hier beneden in het restaurant heerlijk gegeten en samen geproost op een mooi weekend. In het voorbijgaan zag ik het evacuatieplan hier op de 4e verdieping, slechts een regel: verlaat het gebouw via de kortste weg...... Je kunt je misschien de reactie van Rick voorstellen:' Dat wordt dan uit het raam springen.....'
'Wat dacht je Rick? Heb jij zin om donderdagavond met me mee naar de film te gaan?’, vroeg ik hem aan het begin van de week. Rick heeft vakantie maar dit jaar gebeurt er weinig spannends. ‘Er draait een leuke film in Utopolis’, voegde ik er aan toe. ‘Vacation heet die en hier gaat een familie op vakantie dwars door de Verenigde Staten en ik dacht dat het ook wel iets voor jou is.’ Rick denkt er even over en besluit dan spontaan dat hij dat wel met me aandurft. Zo kwam hij gistermiddag al aan op zijn E- bike, at gezellig mee en gingen we samen op pad met de bioscoopbon die ik voor m’n verjaardag van Gerhard en Judith had gekregen. Zaal 5 was het waar ‘Vacation’ draaide. We hadden alle ruimte in die prachtige zaal met z’n comfortabele stoelen. We zaten er met z’n vieren. Ik had het goed ingeschat. Er gebeurden tijdens die reis onverwachte dingen waar ik dan van schrok en me niet kon inhouden en allerlei kreten slaakte. Dat deed Rick weer grinniken. Het viel hem mee dat ik zijn smaak van films goed had ingeschat. Want behalve van geschiedenis houdt Rick van deze grappige comedy’s. Het grootste compliment voor mij was het moment dat we buiten Utopolis kwamen en Rick zei: ’Ik wil kijken of ik hier een DVD van kan krijgen’.
Zo las ik deze week wat sommige mensen aan het eind van hun leven anders hadden willen doen. Het bleek te zijn waar de meesten al doende al achter gekomen zijn. Het klinkt mij tenminste bekend in de oren.
-- Het eerste was: ik zou meer trouw willen zijn aan mezelf i.p.v. te doen wat anderen van me verwachten. -- Ik zou niet zo hard gewerkt hebben, veel gemist van hun kinderen en partner. -- ik zou meer mijn gevoelens willen uiten. -- ik zou meer aandacht aan vrienden willen besteden -- en tenslotte mezelf gelukkiger laten zijn door meer uit de comfortzone te durven gaan. Meer lachen en onnozele dingen doen. Ik ga er van uit dat ik nog niet aan het eind van mijn leven ben en kan nog aan een paar dingen werken. De eerste twee van dit rijtje heb ik al gehad, geleerd in de loop der jaren. De derde ben ik ook redelijk goed in, tenminste als er tranen geplengd gaan worden. Maar aan die laatste twee kan nog wel gewerkt worden.
Net terug van een bezoekje aan Berlijn. Veel gezien in twee volle dagen. Een indrukwekkende stad met veel historie. Op www.hettysite.nl weblog 1 is een verslag te lezen van onze reis.
Het was zover. De dag waarnaar we uitkeken was aangebroken. Ben en Diny voorop en Wim en ik er achteraan in optocht naar het Magalhaenplein in Amsterdam. Curtis, Berdena en Janeen hadden met Abbie een korte trip gemaakt naar Brugge en nu is het moment daar dat we elkaar na zoveel jaar terug gaan zien. Het was of we elkaar net nog gezien hadden. Gek is dat. Zo gewoon en hartelijk was het weerzien bij het appartement waar Abbie met haar roommates woont en waar ze na het Brugge avontuur overnachtten. We hadden met Ben en Diny al overlegd wat de plannen voor de rest van de dag zouden kunnen zijn. En wat is er een beter idee dan de Zaanse Schans die maar even ten noorden van Amsterdam te bezoeken is. Het bleek een schot in de roos. Heel even raakten we elkaar kwijt onderweg maar de mobieltjes zijn geduldig in zo’n geval. Het was of alle Zaanse huisjes en molens bij elkaar gebracht waren. Veel toeristen bij elkaar hier en de klompenmaker die ons liet zien hoe een klomp gemaakt werd deed dat net zo makkelijk in het Italiaans als het Engels. Ik wees nog even op het type klomp dat onze voorouders in de Achterhoek droegen, de gele èn de gewone blanke zonder verf.
Ach… de cappuccino met appeltaart was meer dan een lunch. We kregen er een kleintje likeur met slagroom bij. Terwijl de klompenmaker liet horen dat hij ook de accordeon beheerste liepen we verder langs de verschillende typische groene en zwarte Zaanse huisjes. Even later werden de molens bewonderd. Janeen en Curtis waagden zich enthousiast naar boven in een verfmolen en kwamen nog enthousiaster beneden.
Annabelle Birnie, directeur van het Drents Museum in Assen, heeft met zichtbaar veel plezier de opening verricht van de expositie ‘Dichtbij’ van Ellen Kroeze in ‘De Fabriek’, het Centrum voor Beeldende Kunst in Emmen. Het is de voormalige melkfabriek in Noordbarge die op deze manier een tweede leven krijgt. De hoge schoorsteen staat er nog steeds. Ellen zelf vertelde na de opening over haar drijfveer om tot dit resultaat te komen. Een deel van de expo geeft een algemeen beeld van haar werk, een ander deel haar dochter Babet in alle facetten. Ze werkt figuratief, maar met een diepere emotie wat goed te ontdekken is in haar verschillende werken. Een onderwerp ontstaat bij haar soms onverwacht zoals het liedje ‘de Mallemolen van het leven’ dat ze hoorde tijdens een vakantierit en haar inspiratie werd voor een prachtig werk met een stevig gewortelde boom en daardoorheen teksten. Naast haar schilderijen is er het stoofjesproject. De stoofjes op ‘hoge poten’ bevatten een dierbaar voorwerp van een oma, tante of oma van een van haar cursisten en hierbij is dat weergegeven in een verhaal. Al met al een prachtige expositie die de moeite waard is om vaker te gaan zien. We zullen er zeker straks met Curtis en Berdena heen gaan.
Vorige week vertelde de Belg Damiaan Denis in Zomergasten iets over angsten. Als wetenschapper wil hij ons anders naar angst laten kijken. Hij verwonderde zich dat in het waterrijke Nederland zo weinig hekjes staan bij water. In Nederland leren de kinderen al jong zwemmen, dat is hier de oplossing, vond hij. Bij dat ‘hekjes’ moest ik ogenblikkelijk aan de angst van opoe Bijenhof voor water en heel veel andere gevaren denken. Toen Diny en ik met mama meegingen naar de Boomgaard moest vader Hein eerst latten voor ons slaapkamerraam timmeren. ‘Foi as de kinder toch an den draod griept of uut et raam valt’, was de redenatie van opoe. Toen ik de eerste schooldag vanuit Linde onder de hoede van buurjongen Henk Antink naar school fietste, duurde het opoe veel te lang voor ik weer thuis kwam. ‘As dat kind toch in de laoke valt!’ De laoke was een diepe sloot iets verder dan de ‘Kruusdiek’. Opoe had het niet meer en kwam me de eerste dag al een eind tegemoet lopen. Vader Hein moest alweer timmeren en er kwam een degelijk hek langs die sloot. Wij kregen daarnaast de waarschuwing om vooral niet dicht langs die laoke te fietsen. ‘Want pas maor op… as de bollebak oew toch grip’. Ik heb later wel eens in dat donkere water staan kijken of ik hem kon ontdekken. Vandaag was Dick bij ons vanuit Apeldoorn. We hebben heerlijk gefietst langs het Koning Willem Alexander kanaal, de nieuwe vaarverbinding die sinds een paar jaar zorgt voor een doorvaart naar Groningen. Dick is mijn buurjongen vanuit Linde en we haalden herinneringen op van onze eerste ontmoeting. Na de trouwerij van mama en vader Hein op 10 februari 1950 kwamen we elkaar tegen halverwege de afstand tussen onze boerderijen de Boomgaard en het Lieferink. Hij was daar met zus Annie en Diny en ik waren ook die kant opgegaan. Wij waren denk ik allemaal nieuwsgierig naar elkaar, nieuwe buurkinderen. Tja…. 65 jaar geleden.
Het is leuk om cadeautjes te krijgen... toch? We kwamen afgelopen maandag terug van een paar dagen Achterhoek en Wim ging even langs Alle en Anja om te bedanken voor de goede zorgen voor katten en kippen. Hij kreeg van Daan deze cadeautjes mee, twee mooie glimmende kleine eikeltjes, een voor mij en een voor hemzelf. Mooi is dat als een kind de schoonheid van de natuur al ziet. Wordt als een kind! Ze kregen een ereplaatsje.
En… heb je er al zin in?’ Gerhard belt nog even de avond voor mijn verjaardag. Het woord verjaardag is een hot item bij mij. Ik ben niet zo’n verzorgend typje als er bezoek is. Ik wil er liever bij zitten dan telkens naar de keuken afzakken om weer iets op te halen. Daarom ben ik de dag ervoor druk om zoveel mogelijk klaar te hebben. ‘Och Gerhard… meestal vraagt Wim achteraf hoe het was en dan kan ik altijd volmondig zeggen dat het geweldig was’. Nu is het de day after en ik kan je vertellen dat er belangstelling genoeg was. Veel telefoontjes en kaarten en Fb felicitaties. Ik ben verwend met erg leuke cadeautjes en Wim verleende alle hand- en spandiensten die nodig waren. Erg leuk was ook dat de Hattemers en Ben en Diny elkaar weer eens zagen. Natuurlijk misten we Niesje…. Tja… Ik voel echt wel dat ik ouder wordt, 72 nu. Dat hebben mijn ouders en Wims vader lang niet gehaald. En dan mag ik er wel blij om zijn, weer een jaar er bij gekregen. Frank, Tim en Daan kwamen me met Anja ook nog verwennen. ’s Avonds waren we met onze eigen kinderen en Robin natuurlijk. Wim is van de kaarsen op tafel en zo werd mijn verjaardag in besloten kring afgerond in romantische sferen.
Gezellig op het terras.
Frank, Daan en Tim lusten best een stuk taart
Hoe maak je zelf een foto van je nieuwe sjaal? Mijn allereerste selfie.
Wim Harwig heeft een natuurlijke tuin met vijver en rondscharrelende kippen. Zijn vorige drie kippetjes waren genoemd naar de drie zussen van de Haar: Rika, Coba en Hermien. Deze niet, ik geloof een naam naar de kleur van de kip. Nee geen haan, dat werd waarschijnlijk wat lastig voor de buren. Mark woont sinds kort in een appartement met een buurman die ook een paar kippen heeft èn een haan. Dat beest maakt nogal aparte geluiden ’s morgens, een klein kraaitje net of hij er in blijft. Eerst dacht hij al dat Queeny stikte maar nee het was buurmans haan. Ach … hij heeft er verder weinig last van. Maar Wim Harwig heeft een wespennest in zijn tuin. Hij en Marjan hebben met verbazing gekeken naar de bezige wespjes en zelfs gefilmd. Hij had eens op internet gekeken wat er over wespen te vinden was en ontdekte dat er alleen te vinden was hoe je ze zou moeten bestrijden. In ons eigen Dagblad van het Noorden stond zaterdag dat je het beste op een paar plekken iets zoets neer kon zetten. Dan blijven ze in elk geval bij jou uit de buurt. Ga je ze van je afslaan dan verspreiden ze iets waar andere wespen op afkomen en agressief worden. Wim had toen op afstand van ons terras al suiker neergelegd. Vanmorgen aten we meloen bij ons ontbijt. ‘Zouden de wespen hier ook gek op zijn?’, vroeg Wim zich af. Hij legde de meloenschil en wat suiker in het vogelhuisje. Even later zaten er tientallen van te snoepen, zoet genoeg…
Vandaag las Wim het voor uit de krant: om de wespen op afstand te houden leg je een citroen vol kruidnagels op je tafel buiten.
Voor het filmpje van Wim Harwig even op www.wimharwig.com kijken. Is de moeite waard.
Dit goudhaantje is nog wat dizzy na een vergissing tegen het achterraam.
'Wat is de mooiste vogel die je hier gezien hebt bij huis?’ Frank en Tim zijn even komen buurten. Het is heet buiten en we zitten even binnen te genieten van een ijsje. We hebben zitten kijken naar een ouderpaar fitissen die nog steeds druk aan het voeren zijn met hun kroost in het vogelnestkastje aan de boom bij de vijver. Nou… ik moet er even over nadenken… ‘Ik denk dat ik het goudhaantje het leukste vind met zijn gele streepje op het kopje, of misschien ook wel de goudvink waarvan het mannetje zo’n prachtige kleur heeft of…. toch het gekraagde roodstaartje’. Ik pak mijn gehavende vogelboekje erbij en we bladeren het helemaal door. Tim die eerst aan de andere kant van de tafel zat komt ook meekijken. Ze kennen al best veel vogels. Ze hebben zelf een nest met kerkuilen gehad, maar die werden opgegeten door steenmarters. En afgelopen winter zagen ze ook de nijlganzen en de specht die hier dagelijks kwam ging ook bij hen buurten. In de klimop zat bij hen een nestje van een winterkoninkje. De ekster, de houtduif, meesjes, zwaluw, mussen en de kraai zijn zeker bekenden voor Tim en Frank. Zo zie je maar dat het leven voor buitenkinderen veel te bieden heeft.
'Je moet vooruit kijken', hoor ik wel eens zeggen. Dat is vooral wanneer er wat in het verleden gebeurde wat lastig was. Toch heeft het verleden ook bijzondere dingen in de aanbieding. Afgelopen week zat ik in Vorden aan de Stationsstraat met Riet op een bankje tegenover dit huis te wachten op de motorrijders die er langs zouden komen... maar die we niet zagen. Ik vertelde Riet wie hier tegenover gewoond hadden: oom Sjoerd en tante Hermien. Het is de kleermakerij van de fa Aartsen en zoon. Het werd later Aartsen en neef, want de laatste jaren zwaaide neef Hans er de scepter. Wat hebben we hier mooie herinneringen aan. Het was een warm gezin waar we altijd welkom waren. Was het niet op zondagmiddag bij een wandeling met oom Sjoerd naar het Vordense bos, dan wel even uit school langs komen samen met Gerke of Carin. Vader Hein z'n nette kostuum kwam ook uit de kleermakerij net als de mantelpakjes van ons nichtjes die belijdenis deden in de Vordense NH kerk. Ach... het is lang geleden en we moeten nu maar weer vooruit kijken of in elk geval leven met de dag van vandaag en genieten van wat die ons brengt.....
’t Is geen best weer voor mij, je zou het afleggen bij deze temperatuur. Maar vanmiddag werd er gehooid bij buurman Jans. Wim reed de tractor en Jans en buurman Alle laadden de balen. ‘Kom maor effen kieken’, zei Wim even later voor de telefoon,’ ’t duurt nog wel tot 7 uur. De helfte is pas weg’. Nee na de boodschappen in een lekkere koele supermarkt installeerde ik mij voor de ventilator en kwam zo de rest van de middag in ruste door. Maar tegen 8 uur vanavond ging ik even poolshoogte nemen bij de buren. De heren waren er net klaar mee, de laatste wagen met hooibalen kon er niet meer bij in de schuur en werd nog netjes afgedekt. Er werd nagepraat en Geesje schonk nog even wat fris. Woda de Labrador zat te loeren op Floris de kat die zich boven op de wagen met balen verschanst had. Die keek heel slim, net of hij zeggen wilde: 'Lekker puh...'! En wat later ging ieder heel tevreden zijns weegs.
Dit is ons zomers uitzicht aan de achterkant. Op het land van boer Bloemink en ook daarachter groeit dit jaar de gerst als een speer. Zo mooi om te zien als de wind er overheen gaat. Dit is vele malen beter dan mais waar je vanaf juli tot eind september niet overheen kunt kijken.
![pic1443540200[1].jpg](http://blogimages.seniorennet.be/hetty1943/attach/122419.jpg){kind=link}