Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
09-09-2018
Tsjonge jonge...
Tsjonge jonge… wat maakt deze er weer een heisa van. Gisteren had ze een vrije dag, maar vanmorgen ging ze als een speer over het gaas naar de legplek op ons terras. Zonet was de klus geklaard en dat liet de dame weten. Het is de kip met een vrij witte staart die ik altijd direct herken aan de staart èn het lawaai dat er uit komt als ze haar eitje gelegd heeft. Ik wou dat ze dat állemaal deden. Er is er nóg eentje met veel kabaal maar die laat dan merken dat ze ruzie heeft of dat er gevaar dreigt. Soms is haar net een andere voor op de plek om haar eitje te leggen en kan ze niet wachten. Man man, wat een spektakel. Er zijn er gelukkig twee die hun ei netjes in het hok leggen. Nu er een broedse kip op 6 eieren zit is deze favoriete legplek even uit beeld. Je moet er nu wel iets voor over hebben om te scoren want deze twee leggen hun eitje juist in de achterste hoek van het hok. We zijn in de loop der jaren overal op voorbereid. Daarvoor hebben we een grashark klaar staan naast het hokje met een extra verlenging er aan geknoopt. Met een beetje geluk schep je de eieren er mee op en schuif je de hark plus lading voorzichtig terug naar het deurtje. ‘Hier Wim, vers van de bakker’ en ik hou het nog warme eitje even tegen zijn hals. Hij wou al schrikken want meestal is het juist iets kouds waarmee ik hem onverwacht verras. Tja… ik mag dan wel 75 zijn maar af en toe komen de streken weer boven… Ha....je weet het wel... van die vos...
Loeder is weer op jacht. Elke dag komt ze wel met haar buit langs. Gisteren was het een jong vogeltje… niet meer te redden. Eergisteren riep Wim me toe:’ Gauw, gauw, Loeder hef een grote vis in de bek, hee bewaegt nog’. Met stok, vanwege zijn onwillige heup, redt hij het niet op tijd. Dus ik mag rennen.... alweer te laat. 'Lilleke rover', roep ik haar nog na. Gek is dat, als ze met een vogeltje of vis aan komt zetten krijgt ze er van langs, maar is het een muisje, zoals meestal, dan zeg je: ’Dank je wel Loeder, goed gedaan jochie’. Elke morgen voeren we de vissen. Het is net of ze op je liggen te wachten in de hoek waar gevoerd wordt en dan is het een drukte van belang bij het verorberen van het voer. We strooien het wat van de kant af, want…. Inderdaad.. Loedertje zit onder de vlonder op een hoekje van de vijver te wachten of ze ergens bij kan. Wim strooide vanmorgen extra ver uit de hoek en Loeder liep even later verongelijkt weg. Jammer, geen medewerking vandaag… In haar jonge jaren was ze een dikke stevige poes, maar nu ze toch ongeveer 15 of 16 jaar zal zijn, is ze behoorlijk slanker, maar zoals je merkt: er zit nog flink leven in. Ik hoor haar net in de keuken mauwen tegen Wim. 'Wim, griep de katte efkes, dan maak ik een foto van jullie beiden, dat past wel mooi bi-j dit stuksken'. Wim grijpt Loeder en ik kom aanlopen met de camera. Dan zie ik dat hij net uit de douche nog in Adamskostuum loopt, al wel gehoorzaam met de kat op de arm. Dan heb ik het even niet meer... Ik zie die foto al voor me. 'Dat zal ik maar niet op de website zetten', zeg ik. Wim wijst op de krant:'Daor waarschuwt ze ok veur, anders geet dat 't hele internet aover'. Och zoiets houden we maar even voor onszelf, toch?
‘Je eitje is in wording’, meld ik Wim als ik met de koffie bij de schommelbank bij de wei aankom. We zijn aan koffie toe. In het voorbijgaan zag ik de ene bruine kip op de bak, bedoeld voor kruiden, zitten. Daar wordt elke morgen vroeg een ei gelegd. Soms al meteen nadat Wim het kippenhok opendoet. Deze kip trekt dan meteen een sprintje naar het terras. Vanmorgen was het iets later. Ik begreep ineens waarom. De haan had al een uurtje lawaai staan maken op het terras. De kip zat toen onder de rododendrons. Achteraf wachtten ze tot de kust vrij was. D.w.z. zo gauw de honden zouden ophoepelen bij de zijdeur. Die zaten natuurlijk weer op ons te wachten. Of ze slippen gauw naar binnen wanneer de deur open gaat of ze lopen met ons mee naar achteren of naar de wei. Toen ik met de koffie naar de wei liep zag ik hare majesteit dus zitten op haar troon. Geen hond meer in de buurt. ‘Nu ben ik aan de beurt. Eindelijk’, zal de kip gedacht hebben. Hendrik gaat zich intussen met de rest van zijn harem bemoeien. Er is nog een kip die zijn aandacht krijgt. En de rest? De drie kloeken zijn samen de hele dag in de weer met hun drie kuikens en elke avond zitten ze nog steeds boven op elkaar in het nest met hun kroost onder zich. Die hebben voorlopig even geen tijd voor Hendrik.
Oei, de auto gaf service aan en daar houden we niet van. Dus Wim naar de garage. Niks aan de hand, waarschijnlijk toe aan de volgende beurt. Maar Wim ontdekt wel dat er iets gevreten heeft aan het isolatiemateriaal onder de motorkap. Zou het een steenmarter zijn die hier huisgehouden heeft? Wat moeten we nou? Ik googelde en dan krijg je de verschrikkelijkste scenario’s voor geschoteld van onverwachte storingen tot door geknabbelde remkabels. Meteen worden je ook allerlei huismiddeltjes aangeraden om dat ongedierte te verjagen of tenminste op afstand te houden. Het ging van panty met hondenhaar tot wc blokjes en zelfs een strook gaas onder de auto. Hier zou de steenmarter een hekel aan hebben. Iemand anders beweert dat dit alles geen zin heeft maar dat je ze weg kunt houden door een apparaatje dat een geluidje uitzendt dat mensen niet maar steenmarters wel horen en waar ze een hekel aan hebben. Nou hebben we sinds een jaar al zo’n apparaatje in de schuur om muizen en eventuele ratten op afstand te houden. En inderdaad vinden we daar geen keuteltjes meer van welk dier dan ook. Dat zal nu de eerste poging worden.
Na het aqua joggen bij de koffie vertelt een mede aqua jogster: ‘Toen ik op de Kweekschool in Groningen zat was er een leraar die zich verdiept had in het Groninger dialect. Hij vroeg wie van ons het Gronings kende. Nou dat was ik. Hij vroeg toen of ik wilde kijken naar een hele serie Groninger woorden en of ik ze allemaal kende. Ik kende ze maar lang niet alle woorden gebruikten we. De leraar kwam op mijn lagere school waar ik stage liep en vroeg de kinderen in een aparte ruimte om de beurt welke van de woorden ze kenden. Zo was er de pisdouk, het Groningse woord voor luier. Eén jongetje wilde geen antwoord geven op de vraag of hij een pisdouk kende. Nee, hij hield vol dat hij dat woord niet kende, hoe vaak de beste man het probeerde om hem dat te laten zeggen. Hij kende alleen het woord luier. Toen het jongetje die middag thuiskwam vroeg zijn moeder hoe het op school geweest was. 'Ach zei het jongetje: 'Dee man wol mij pisdouk laoten zeggen, maor dat he’k mooi neit daon.’ Veel van ons kunnen wel horen aan het accent uit welke streek iemand komt. Het Amsterdams werd nog even aangehaald en voorgedaan door Dinie die er lang heeft gewoond. Joke daarentegen kwam uit het zuiden en toen ze voor het eerst een weekend bij haar Jans thuis was in Noord Drenthe kon ze er echt niks van verstaan. ‘En dan is een weekend lang hoor’, besloot ze. En nu we het toch over verschil in taal hadden en hoe er tegen ons in het oosten aangekeken wordt, vertelde de Groningse dat de benedenbuurvrouw van haar dochter in Den Haag zo’n echte oude Haagse dame was. Ze zei haar altijd even gedag. Pas had deze dame opgemerkt: ’Zo, bent u even over uit de provincie?’ De tijd ging snel en we wensten elkaar mooie Pinksteren.
Deze kleine ooi van de Scottish Blackface heeft het rijk alleen. Daar maakt ze flink gebruik van. Je ziet haar met de dag groeien. Ze kan zomaar rechts of links onder de moeder duiken, maar het liefst doet ze het op deze manier...
Zomaar een plaatje van het uitzicht van ons huis aan het Schoolpad in beginnende herfsttooi. Boer Bloemink komt binnen, de jonge Bloemink wel te verstaan. Hij rooit zijn laatste aardappelen. Als hij met de rooimachine voorbij komt houdt Wim een koffiekopje omhoog en dat begrijpt de jonge boer meteen. 's Avonds zet hij zijn tractor achter onze schuur, zodat die niet opvalt, om de volgende dag weer verder te gaan. 'Goeiemorgen', de jonge boer trekt zijn laarzen uit en zet zich bij ons aan de eetkamer tafel. Na een lange tijd is hij weer eens op de koffie bij ons, letterlijk wel te verstaan. 'Vannach heb ik in de auto slaopen', vertelt hij. ''t Is haoste de meuite niet um hen en weer te rieden naor Schoonlo'. 'Wij hebt hier nog wel een bedde aover', zeg ik hem. Zo langzamerhand heeft mijn Achterhoeks iets Drents gekregen. 'Och nee... ik heb verwarming in de auto en ik kan d'r languut in liggen, lacht hij dan. 'En wat kump d'r volgend jaor in?, en ik wijs even naar buiten, 'toch gien mais hoop ik. Bieten misschien?' 'Nee, gien mais en ok gien bieten. Het wodt weer eerdappels. De bietenwagen wil hier niet hen kommen, is te zwaor'. Veel boeren hier verbouwen suikerbieten voor de suikerfabriek in Ter Apelkanaal. Ook de aardappels gaan naar de aardappelmeelfabriek in die buurt. Vroeger woonde de familie Bloemink precies op de plek waar in 1968 de brug over de Rondweg aangelegd is. Dat is het huis waar ook buurvrouw Wielens geboren is. Ze heeft het er nog vaak over. Haar zus Jantje bleef er wonen met haar man. De grond hebben ze gehouden maar ze zijn naar een nieuwe boerderij verhuisd in Schoonlo, een dik half uur rijden van hier. Deze jonge boer is haar kleinzoon al weer. De klok tikt door....
Niks is zo ergerlijk dan wanneer je iets kwijt bent, tenminste dat vindt Wim. Ik ook wel maar ik denk altijd dat ik het vanzelf weer tegen kom. Wim niet, het moet gelijk te vinden zijn. ‘Heb jij niet…?’, begint het meestal. Dat zal wel aan de ervaringen liggen want ik leg wel eens iets van me af. Wanneer de autosleutels ineens onvindbaar zijn en ik heb ze het laatst gebruikt, begin ik maar vast te roepen: ’Ik denke in mien jaszak… en as e daor niet inzit… op de WC want toen ik gisteren thuuskwam mos ik inens zo neudig’. Of.. ‘toen ik mien tasse van ’t schilderen in de studio neerzett’n… daor zit e denk ik nog in’. Dan zwaaide er wat. Meestal overkwam Wim zoiets nooit. Die had één duidelijke sleutelplek: aan het spijkertje aan de balk. Tot ik een keer ’s avonds weg moest en hij was al weg. En de autosleutels hingen er niet. Laat ik ze nou boven in z’n broekzak vinden. En nu is de zaklamp weg, de perfecte lamp met een sterke straal licht van wel 150 meter. We hadden hem mee in de caravan. Wim wist hem precies te liggen, achter de klep bij zijn toilettas. Nu zijn we thuis en hij is onvindbaar. Geen idee waar hij is, alles al 10 keer nagekeken. Hij is er vervelend van. Mijn: ‘Den kump vanzelf wel weer baoven water’ helpt niet. Hij blijft denken en zoeken. Rick heeft zelfs zijn rugzak nog nagekeken. Dan begin ik toch even te twijfelen en denk: Heb ik hem na de uitpakkerij afgelopen zondag misschien nog gebruikt? Heb ik toch misschien even bij de nieuwe kippen in het hok gekeken? Gek dat ik me dat niet meer kan herinneren. Zou zoiets toch met leeftijd te maken hebben?
p.s. Na precies een week is ie terecht, de zaklamp. Hij stond achter de tv, waarschijnlijk toen de tv kuren had toen we thuiskwamen en Wim alle stekkertjes van de tv controleerde. Nee... ik was het dus echt niet....
Ja ik ga mee naar oom Ben’. Rick heeft er duidelijk zin in. Na het duidelijk worden van Bens ziekte had hij hem nog niet weer gezien. En zo stonden we al vroeg in de keuken om de enige echte van der Kolk nassi te maken met de pindasaus naar het recept van mevr. Van Straalen, Tonny’s moeder. De net opgezette tent lieten we een dagje staan, misschien wordt die nog getest door een regenbuitje. We treffen Ben opgewekt, maar enigszins moe aan. Hij had een wat korte nacht gehad door fysieke problemen. Wat geweldig dat de thuiszorg 24 uur per dag beschikbaar is. We dekken de tafel en eten de ouderwetse nassi à la Kolk. Goedgekeurd. Er blijft nog iets over voor Rick voor de volgende dag, lekker makkelijk. De beide broers houden even siesta na het eten. Het doet Rick de opmerking ontlokken: ’Nu ben ik weer bejaardenoppas, net als in 2010’. Je moet er bij Rick altijd even bij nadenken. Maar ik ken hem en wist het. In 2010 gingen we met Ben en Niesje naar Henry en Tonny in Alberta. Rick ging ook mee, die logeerde bij Fred en Gera, maar tijdens onze rondreis met camper was hij van de partij en was hij inderdaad de ‘bejaardenoppas’, zoals hij dat uitdrukte. Door een plensbui rijden we aan het eind van de middag op huis aan, maar van die regen is thuis niets te merken. Het tentje is kurkdroog en met gezwinde spoed wordt die vakkundig ontmanteld en in de hoes gestopt. Het was een goede oefening voor de vakantie straks.
Het is zover, het eerste verstoten lam is op sheepfarm Het Schoolpad gearriveerd. Het is een flink rammetje. Hij was de enige, maar moeder wilde niets van hem weten, och arme... We hebben het hok naast de open haard weer in ere hersteld voor de eerste paar dagen. De plek voor Storm is nu zolang onder de trap. Hij had ook nog een dikke navelstreng die opnieuw begon te bloeden. Op advies van Rob hebben we daar een sterke draad omheen geknoopt. Nu is het bloeden over gelukkig. Frank en Daan kwamen al gauw even kijken. Dat kleine spul vinden kinderen ook altijd leuk. Wim moest er vanavond al een extra plank op de voorkant van het hok timmeren, want meneertje ging al over de rand. Het tweede lam is bovendien in aantocht. Van een drieling komt morgen eentje deze kant op. Dan heeft hij in elk geval de eerste biest gehad. Die gaat de eerste paar dagen naar Anja in een grote kist midden in de huiskamer. Wanneer ze dan eenmaal goed aan het drinken zijn kunnen deze twee naar de stal in de wei. En we wachten af wat er hierna nog komt. De beide tantes in de wei zijn ook aan het lammeren toe. Toch kwamen ze net in looppas naar het hek in de hoop dat ik een paar stukjes brood bij me had. Vannacht wordt het dan nog niks
Eigenlijk ben ik helemaal niet van de voetbal. Al mijn mannen, op Rick na dan, zijn er druk mee bezig. Is het niet met voetballen zelf dan toch met leiderschap, trainer of het kijken aan het veld of op tv. Ik heb me er bij neergelegd. Ik had het al kunnen weten toen op een gegeven moment onze prille relatie wat gedoofd was. Wim stelde toen zomaar voor om ’s avonds nog even langs te komen bij mijn kostadres bij mevrouw Sobering. Ik stemde toe. ‘Het wordt wel wat later’, waarschuwde hij toen, ‘want ik kom na de voetbal’. Het werd inderdaad iets later, tegen tienen, maar onze avondwandeling langs het Mierenpaadje bleek nog niet zo gek. Zo kreeg onze relatie een nieuwe oppepper die tot nu toe gewerkt heeft, maar die voetbal….. ik had het kunnen weten. Nu wordt er al een week gerouwd om Johan Cruyff, hij wordt herdacht en geëerd om wie hij was en wat hij gepresteerd heeft. Dat je niet altijd goede vrienden hoeft te zijn heeft daar blijkbaar niet alles mee te maken. Ik hoorde door Daniëls afgelopen vrijdag vertellen dat hij in een programma verteld had over zijn buurjongen in de USA waar hij een paar jaar woonde toen hij daar voetbalde. Zijn buurjongen had het syndroom van Down en terwijl de jongens uit de buurt samen voetbalden stond deze jongen aan de kant want hij kon niet voetballen. Johan nam hem een veertien dagen onder handen om hem de kunst van het voetbalspel bij te brengen. Nadat hij een paar weken weg was geweest en weer thuiskwam zag hij dat zijn buurjongen toen gewoon met de jongens mee kon voetballen. ‘En’…. zei hij er achteraan, ‘toen heb ik hem leren zwemmen’. Zie je, dat kan ik zo waarderen in deze topvoetballer.
Vandaag is het zover. Ik had me er al langer op verheugd om Wim Daniëls te zien en te horen over streektaal. Vanavond verzorgt hij een lezing voor Oud Vorden vanwege het 35 jarig bestaan van de club. Ze doen erg veel voor de Vordense historie en cultuur. In het Kulturhus zal deze lezing plaatsvinden. Geen idee waar dat zou kunnen zijn. Het blijkt het vroegere gemeentehuis te zijn waar onze ouders en ook Ben en Diny nog getrouwd zijn. Moeder Coba schijnt altijd gek op bruiloften te zijn geweest d.w.z. het kijken naar het bruidspaar en de stoet er achteraan. Wanneer ze wist dat er getrouwd werd, vooral als het bekenden waren, zorgde ze dat ze paraat stond met of zonder kinderwagen. We kunnen hier wel even weg. De tuin ligt er mooi bij na het spitten en opruimwerk van Mark. Het volgende project is mijn schilderskeetje dat door Wim liefdevol: ‘Hetty’s Wilhelminakeetje’ wordt genoemd. Wilhelmina liet in de bossen van het Loo ook zo’n Pipowagen plaatsen om van daaruit te kunnen schilderen. Mark heeft gisteren in één dag het hele keetje geschuurd en afgenomen met water met ammonia. De volgende stap is verven. Allemaal klussen die ons zwaar beginnen te vallen. En… hoewel opa van der Kolk huisschilder was heeft Wim dat niet in zijn genen meegekregen. Gerhard wel, die schildert hun eigen huis zonder morren. En Mark draait z’n hand er ook niet voor om. En zo hebben we meer op ons lijstje. Zolang hij tijd heeft mag hij kiezen. Wim zorgt dan weer voor het diner! En ik…? Ik pendel overal tussendoor en hou de schapen en het eerste lam in de gaten. De Schoonebekers zijn vanaf morgen uitgeteld. Storm volgt mij op de voet.
De verjaardag van Joke was een goede reden om er eens op uit te gaan. Storm mocht mee en vond het prachtig. De eerste stop was bij Eb en Dirkje in Eefde. Als vrienden van Ben en Diny zijn het ook onze vrienden geworden en delen we lief en leed. Bij Ben en Diny waren we even later en kwam ons weekendkoffertje te voorschijn. De boerenkool smaakte weer voortreffelijk en samen gingen we richting De Boomgaard. Het werd een gezellige familieavond en we sliepen die nacht als rozen. Ben ging na het ontbijt een rondje doen met de honden. Alle vier stonden ze te trappelen om mee te gaan. De zilverreiger die midden in het veld stond trok zich er niets van aan. Ik deed een poging om Ben met alle vier op een foto te krijgen maar dat viel niet mee. Behalve hun eigen teckel Wiesje is er logeerteckel Frankie. Die is onder en boven de wet en was niet te bewegen in de buurt te blijven. ‘Dat vind ik nou zo leuk aan teckels’, vond Diny. ‘Lekker eigenwies’. Ze vindt bordercollies maar onderdanig. Die luisteren gewoon naar de baas. Ha! Ben is nog steeds een fan van Joska die al naast hem gaat lopen als er b.v. een fiets aankomt. Dan gaan we ieder een kant op. Ben en Diny gaan op kraamvisite bij Yvonne en Jorrit in Lochem, we hadden de kleine Feline al bij een vorig bezoekje bewonderd. Wij vertrekken richting Raalte, want daar wonen sinds kort onze Luttenbergse vrienden Ben en Riet. Samen met hun dochter en haar gezin hebben ze een splinternieuwe ‘kangoeroe woning’ betrokken. Zelf hebben ze een kleiner deel, helemaal gelijkvloers, en het gezin heeft meer ruimte en de gehele bovenverdieping. We praten ook hier weer bij en maken al plannen om ook deze zomer weer een midweekje naar Camping De Boomgaard te gaan. Intussen zijn we weer thuis, Storm heeft zijn taak als waakhond weer opgepakt en Wim zit lekker voor de tv schaatsen te kijken… tenminste als hij z’n ogen open kan houden. En ik....? Ik heb de vogels gevoerd en hou jullie op de hoogte.
Ik was niet snel genoeg om mijn cameraatje te pakken, maar deze foto is van een paar jaar geleden in het voorjaar.
Nou nou… dat heb ik nog niet eerder meegemaakt. Meneer de grote visser kwam langs vliegen. Soms gaat hij langs de oever van de vijver staan staren naar de vissen. Welke zal ik nu eens nemen zie je hem denken. Och… een visje meer of minder maakt niet zoveel uit. We zijn gestopt met de draden over de vijver. De hoeveelheid vissen was toen enorm geworden. Ook het net om de eikenbladeren op te vangen is allang opgeruimd. Maar nu… ik weet niet wat ik zie. Meneertje staat bovenop het voederhuisje van de vogels. Zo heeft hij een goed overzicht op de vijverbewoners. Die zitten echter nog diep, ze worden ook nog niet gevoerd. Ik weet niet of ik een onverwachte beweging maakte of dat hij zomaar eieren voor zijn geld koos, maar de blauwe reiger vloog ineens sierlijk klapwiekend weg….. naar het kanaal verderop waarschijnlijk. Misschien heeft hij daar meer geluk.
An een bloempot heb ik later genog’, zei de nog heel jonge Wim vroeger tegen zijn moeder toen hij haar met de groentetuin moest helpen. Nee, de tuin was niet echt zijn ding. We begonnen dan ook bescheiden met de gedeelde tuin van juffr. Van de Meulen en later een kleine tuin in Aalten. Het flinke balkon in Hengelo was fantastisch, maar eenmaal aan de Marnixstraat kreeg Wim toch de smaak te pakken en hebben we de voortuin opnieuw ingericht, net als later de flinke tuin aan de Kuifmees in Emmen. Dat we nog weer later een stuk grond zouden krijgen van meer dan 8000 m² wist hij nog niet, maar zelfs na 22 jaar op deze fantastische plek hoor ik hem niet klagen. Met de dieren om hem heen ging het net zo. Vroeger hadden ze op hun bovenhuis en aan de Dorpsweg nog zelfs geen goudvis, maar in de loop der tijd begon hij te beseffen dat een hond en zelfs een kat zijn leuke kanten heeft. Terwijl hij aan de Kuifmees alle vreemde katten uit de tuin met vaste hand verwijderde hebben we aan het Schoolpad er steeds minstens twee gehad. Ook een hond om ons heen kon Wim steeds meer waarderen. Met Scott, Kim en Tessa hebben we zelfs in de loop der jaren vier keer een nestje om ons heen op zien groeien. Wim maakte met liefde het nest naast de open haard klaar en later een buitenren voor het kleine spul. Nu is het Storm die heel slim zijn aandacht eerlijk tussen ons beiden verdeelt. En toen ik ze hier zo tevreden samen op één bank zag zitten, wist ik het zeker: Een mens is nooit te oud om te … veranderen.
En dan is het zover: de vrijwilligers dag bij de Vogelbescherming is aangebroken. Wim wil wel mee, dat scheelt al wat organisatie. Erg handig is het dat we een groepsmail kregen met de laatste informatie. Daardoor kon je ook samen iets afspreken. En zo kwam het dat Aaltje uit Friesland en Martine uit Zwolle op ons stonden te wachten voor het station in Zwolle. Even later pikten we bij de Mac Donald in Nijkerk ook Nel nog op en gingen we met volle bak op Zeist aan. Het werd een informatieve dag met veel praten en evalueren van het afgelopen jaar. Er waren mensen die dagboekjes schrijven en clips maken van de beelden die door een webcam opgenomen worden bij de verschillende nestkasten. Wim hoorde al gauw iets bekends. ‘Zo jullie könt ok plat praoten’, zei hij tegen een echtpaar. Komt jullie uut de omgeving van Zwolle?’ ‘Nee uut Eefde’, kwam er direct achteraan. Laat het nou een achterneef van me zijn met zijn vrouw die vlakbij Ben en Diny wonen. De oudste zoon van Mies van de Jaeger, voor de insiders. Zij zijn beiden druk met het bijhouden van de uilenstand en het ringen van de jonge uiltjes. Onze opa’s waren broers. Leuk! De lunch was voortreffelijk en gezellig. We struinden even de winkel rond die vol staat met alles op vogelgebied wat je maar kunt bedenken. Bovendien staat hier in de tuin de voederplekken waar ook een webcam op staat. Deze mag ik straks van een schrijfsel voorzien op de website van de vogelbescherming, net als de verrichtingen van de koolmees als die aan het nestelen slaat. Het was veel praktische informatie en aan het eind van de middag gingen we in kleine groep de taken voor Beleef de Lente Junior verdelen onder de kundige leiding van Bart. Mooie dag! Op de terugweg zetten we de dames weer af en thuis smaakten de loempia’s die we bij onze favoriete Chinees hadden gescoord prima.
Weet je nog? Een groep paarden was ingesloten door water. Ze kwamen steeds dichter bij elkaar te staan. Het water steeg nog steeds. Een van hen was een prachtig wit paard dat opviel tussen de anderen. Uiteindelijk ging een jongedame te paard door het water naar de groep en warempel, ze volgden haar op de weg terug naar veiliger oorden. Een paard is uiteindelijk toch een kuddedier. Er werd een mooie foto gemaakt die in alle kranten kwam te staan. Het inspireerde mij tot het maken van deze collage.
'Wat heb ik een mooie verjaardag gehad'. Wim ging er eens even voor zitten. Afgelopen dinsdag, de dag zelf, hadden we het al met de broers en zussen gevierd en vandaag dan met de kinderen en de ouders van Judith. We hadden elkaar pas nog getroffen op de verjaardag van Jan Veen, maar dat is zo'n groot gezelschap dat je niet echt aan de praat komt met Jan en Edith zelf. Vanmiddag trokken we ons na de koffie en thee terug in de Finse kota. Mark had het vuurtje al aardig opgestookt en we brachten een paar gezellige uurtjes door rond het vuur. Ik had Mark ingehuurd voor de verzorging en dat is goed bevallen, mag hij vaker doen. Rick was dit weekend zelfs twee keer paraat wat als bijzonder kan worden gezien. Gerhard had net weer een certificaat gehaald voor z'n werk als ICT-er. Er zou gemiddeld 40 procent slagen en ik had hem nog maar niet gebeld. Maar hij had het gered. Geweldig voor deze 50 jarige. Robin kwam nog even. Die arme jongen heeft volgende week toetsweek, dus druk! Maar hij had wel tijd om de gevulde eitjes te maken voor ons. Dat is zijn specialiteit en daar maak ik dan weer dankbaar gebruik van. Wim zit intussen weer goed in z'n saunabenodigdheden..... Ook fijn.
We zitten beiden met de beentjes omhoog na een gezellige dag met bezoek van familie, buurtjes en heel veel telefoontjes. Wim bereikte vandaag zijn 76e levensjaar. En daar zijn we beiden heel blij mee. De familie uit Hattem en de Achterhoek kwamen het heuglijke feit meevieren. Natuurlijk misten we Niesje die er vorig jaar nog bij was. Blijft moeilijk. En vanmiddag kwamen Frank, Tim en Daan feliciteren met Anja. Keurig kwam het er uit: 'Gefeliciteerd met je man'. Zo netjes! Mark en Gerhard kwamen tussen de bedrijven door ook even aan. Zo zien ze hun ooms en tantes weer eens. De telefoon ging de hele dag en Wim kan niet klagen over de belangstelling. De ouderwetse van der Kolk-nasi stond op het menu mèt pindasaus. Dat maakten we vroeger al als er op zondag visite kwam. Ik weet nog dat ik er een keertje van afweek toen pa met tante Gerritje op bezoek zou komen. Dat werd een tegenvaller. Pa had haar onze echte nasi beloofd en dat ging die keer dus niet door. Zondag gaat het feest nog even door als de kinderen komen èn de ouders van Judith, Jan en Edith. Het houdt niet op voor het feestvarken.
'Va hef iedere wekke wel een begraffenisse', zei Johan eens begin jaren 80. Het zal met leeftijd te maken hebben, want nu wij wat ouder worden gaat het ons ook al zo. Gisteren nog waren we bij het afscheid van André, net als ik 72 jaar. We zagen in de toespraken van Nathalie en broers en zus van André zijn leven voorbij komen. André de broer van, als kwetsbaar oorlogskind, maar die al jong wist wat hij wilde, en de familieman André. Er werd prachtige klassieke muziek ten gehore gebracht. Wij waren met een complete bank in de Dorpskerk van Sleen afgevaardigden van Holvrieka waar André uiteindelijk directeur was. Foppe, helemaal uit Friesland overgekomen, Willem Seldenthuis, Willem Dubbelhuis met Hilly, Dineke, Neely Molengraaf, allemaal hadden we onze eigen herinneringen aan André. Natuurlijk waren wij ook privé bevriend met André en Friedel. Ooit verhuisden we samen in 1983 vanuit Hengelo naar Emmen. Terwijl wij als gasten na het klokgelui werden uitgenodigd naar De Deel bracht de naaste familie André naar zijn laatste rustplaats, het kerkhof achter de Dorpskerk en voegden ze zich later bij ons. Een begrafenis en een verjaarsfeestje gaan hand in hand. Vandaag vieren we nu de verjaardag van Jan Veen, Judiths vader. Hij mocht afgelopen week 84 worden. Je wordt er zo wel van doordrongen dat je je leven beter maar kunt vieren. Vanmorgen zag ik een prachtig klein vogeltje door de struiken wippen. Hij vloog van de ene struik naar de andere. Zo mooi! Kleiner dan een mees of een mus. Ik heb de verrekijker er bij gepakt en daarna het vogelboekje. Het bleek de fluiter te zijn Het was een cadeautje op de vroege morgen.Ik ben hem lang blijven volgen....
