Wat dat toch is met honden? Gisteravond lag Tessa de hele avond aan Geesjes voeten en als je iets zei van:”Tessa, ga maar in je mandje”, liep ze richting mand om dan sneaky naar Jans te gaan om aan zijn voeten te gaan liggen. Er was niets meer om aan te dragen, alle ballen zijn weg… in de sneeuw ergens denk ik.
Het hele weekend daarvoor was Tessa in de ban van Agnes en week niet van haar zijde. “Lekker warm aan mijn voeten”, zei Agnes dan wanneer Tessa er weer lag en honderdduizend keer kwam ze aanlopen met dat laatste balletje om haar uit te dagen die weg te gooien zodat ze weer wat te doen had. Wij doen dat allang niet meer en dat weet ze.
De hele familie kwam Agnes ophalen: vader, moeder Kamila èn Pjotr. Pjotr rustte niet voor hij een ijspegel van het dak mocht hebben. Maar toen hij die met z’n blote handen aanpakte…huh was het even schrikken en legden we die maar neer om later mee te nemen.
Het bleek een heel ontspannen weekend te zijn en we zien uit naar de volgende keer. We hebben al afgesproken om een ècht schilderijtje te gaan maken met echte verf.

12-01-2010 om 08:15 geschreven door hetty  

zondagmiddag--Het weekend met Agnes is omgevlogen. Straks komt pa haar weer halen. Als ik het goed inschat heeft ze zich helemaal op haar gemak gevoeld hier. Ze heeft geschilderd, gelezen en huiswerk gemaakt… want dat moest ook nog gebeuren. Samen hebben we naar een film Heidi zitten kijken. Wat is dat lang geleden… pure nostalgie, maar Agnes vond hem ook leuk. Tessa had geluk met al dat spelen en ligt de hele tijd met de bal in aanslag bij haar. Zonet is ze terug van een wandeling door de sneeuw naar het Oeverse bos met Mark en Wim en de beide honden, want nu is Queeny er ook bij.
Samen gingen we deze morgen ook beddenrijden in het ziekenhuis. We hebben samen één mevrouw opgehaald in zo'n ziekenhuis bed.
Rieks Scheve, de man van de olifanten en giraffes en ander groot wild uit de dierentuin zit ook in onze groep en zag ze ook eens. Ik denk dat het een hele ervaring voor haar was om zo’n ziekenhuis dienst mee te maken. De rode draad in de overdenking was: Wat zeg je tegen iemand die een tegenslag te verwerken heeft. Kop op of morgen is alles anders of zoals de Drenten zeggen: Hol de kop d’r veur? Het kwam er op neer dat een luisterend oor of een handdruk meer zin zou hebben. De gesprekken met de mensen naderhand bij een kopje koffie zijn soms ook indrukwekkend.
Mark en Jennifer zijn net weer weg… mèt Queeny.

11-01-2010 om 19:11 geschreven door hetty  

Toch beviel Rick de vakantie in Normandie ook wel.

Iedere dag houdt Rick ons op de hoogte over het wel of niet aan het werk gaan. Hij heeft nog steeds sneeuwverlet en is daar niet blij mee. Sinds 1 januari is de Emco een zelfstandige onderneming geworden. Ze werken wel samen met de gemeente Emmen maar dat is het dan. Rick is er trots op. Hij heeft het niet zo op de Gemeente. Allemaal ambtenaren die het werk niet uitgevonden hebben. Nee.. dan Muggie, zoals die door de Rick en zijn collega’s liefdevol genoemd wordt. Dhr Mug is de grote man van Werkvoorzieningsschap Stadskanaal en is ingehuurd om de Emco ( Emmen- Coevorden) er weer bovenop te helpen. Tot nu toe gaat het goed en blijft Muggie nog even om zijn werk af te kunnen maken.
Gisteren heeft Rick z’n fiets laten nakijken. Hij is daar afhankelijk van en wil hem helemaal in topconditie hebben. Zonet belde hij op en vertelde dat ze zich maandag om 10 uur moeten melden. “Ik hoop dat ik dan weer aan het werk mag”, zei hij net.
Dat hoor je niet veel. Daar kunnen heel wat mensen een voorbeeld aan nemen.

11-01-2010 om 15:13 geschreven door hetty  

Vandaag wordt een speciale dag. Agnes komt! Agnes is een meisje van 12 jaar dat regelmatig een weekend bij ons zal komen logeren. Wij hebben ons nl opgegeven als gastadres bij de Logeerkring. De Stichting MEE heeft nog veel meer activiteiten, maar dit is er één van. Er is uiterst zorgvuldig een meisje gezocht dat hier bij ons zou kunnen passen. Houdt van dieren, is sportief, makkelijk met eten, is creatief en houdt van knutselen… enz.
We hebben al kennis gemaakt, eerst met haar ouders met de begeleider van MEE Drenthe er bij en later op een zaterdagmiddag met Agnes en nu is het dan zover. Vaak begin je met een middag of een dagje, maar Agnes meldde op de kennismakingsmiddag al dat ze wel twee nachtjes wil.
Een half jaar geleden hoorden wij de oproep op Radio Drente om je aan te melden als logeeradres. Wij hebben de ruimte… en de tijd… en het lijkt me ook leuk om een weekend met haar op te trekken.
Maar…. een beetje spannend is het wel zowel voor haar als voor ons.
MEE Drenthe organiseert heel veel. Ben je geïnteresseerd en wil je meer weten over deze organisatie... ? http://www.MEEDrenthe.nl

09-01-2010 om 19:07 geschreven door hetty  

07-01-2010 om 14:04 geschreven door hetty  

Het is geen voorbeeld van een boer uit deze tijd daar in Wilp. Toch kan ik een glimlach niet onderdrukken als hij Man Bijt Hond te woord staat in het programma gisteravond. Vriendelijk maar voor “Westerlingen”onverstaanbaar niet alleen door zijn streektaal, maar ook omdat hij binnensmonds praat èn met sigaar. Hij is er trots op dat hij al de zesde generatie op deze boerderij is.
“Ik kan u niet verstaan”, zegt de man van Man Bijt Hond. “Iele praot ok heel anders...", geeft hij als antwoord. ”Dan mo’j maor efkes wachen töt de vrouwe thuus kump van de masseur”.”Waar komt die dan vandaan”, vragen ze. "Oo...uut Lettle". "Wat zegt u... uit Letland?"
“Uut Let-te-le…( Salland) dee redt zich better in et Hollans.

Hier past Dick z’n stukje bij over het oude Achterhoekse boertje die voor het eerst in z’n leven aan het strand in Zandvoort is. Vol verbazing ziet hij een jongen en een meisje die elkaar aan het insmeren zijn met factor 10 en vraagt:
“Euliet iejleu oewleu?” Ze kijken hem verbaasd aan.
“Wablief meneer?”
“Öf iejleu oewleu euliet?”

In augustus had ik op mijn verjaardag van Ben en Diny al de nieuwe Achterhoekse Spreukenkalender gekregen en heeft opnieuw een prominente plaats gekregen op ons huuske. Ik vind er nog steeds nieuwe spreuken op.

A’j groot wilt lieken, mo’j näöst kleine leu gaon staon.

A’j de ogen in de tesse hebt, zee’j neet volle.

07-01-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

06-01-2010 om 15:36 geschreven door hetty  

“Ik was wel de eerste van onze familie”, meldt Rick als we naar De Boomgaard rijden. We gaan ons weekend combineren met een bezoekje aan Johan en Joke. En als hij verder gaat:”Als jullie gaan wil ik ook wel weer mee”, heb ik door dat hij het bezoek aan Jaap en Mirjam bedoelt. Goed bevallen dus…
Het is wel veéél sneeuw, het laatste stuk op de Lieferinkweg. De winterbanden bewijzen goede diensten.
Dan valt m’n mond open van verbazing. “Zee-j dat Wim… Jehan hef schaope in de weie.” Ik kan me niet herinneren dat er ooit één schaap gelopen heeft. En wat blijkt? Een schapenhouder die normaal z’n schapen op de uiterwaarden van de IJssel heeft lopen, was op zoek naar een andere plek voor de winter. Nu gooit hij af en toe een baal hooi in de wei, anders is het wel wat karigjes met al die sneeuw.
Ik denk niet dat Johan en Joke er zelf aan beginnen.
Dan komen de plannen op tafel. Het wordt een bijzonder jaar. Er gaat, als de gemeente de plannen goedkeurt, gebouwd worden. Johan en Joke gaan op de plek van de stal met het jongvee bouwen en Jos en Margo gaan op de boerderij wonen. Weer een generatie verder op De Boomgaard. Ik denk dat pa het prachtig zou vinden.
We hebben een paar gezellige uurtjes en gaan dan weer richting Drente. We gaan bij onze vaste Chinees aan om ons avondeten te scoren en eten dat samen op bij Mark en Jennifer. We nemen behalve Tessa ook Queeny vast mee… dat scheelt ze morgenvroeg weer een ritje in de sneeuw.

05-01-2010 om 22:37 geschreven door hetty  

Wouter staat wat verstopt achter paard Vera. Hij zal net een buitenrit gaan maken. Ben deed het vanmorgen al. Het krukje dat Ben gebruikt bij het opstijgen is al weggezet. Wouter heeft iets langere benen en heeft dat niet nodig!

“Weet je zeker dat jullie gaan… moet je zien!” We leveren Tessa net af bij Mark en Jennifer en de sneeuwvlokken zijn aardig aangedikt. Maar… we hebben op de beroemde weermeter gezien dat het na Hoogeveen beter zal worden. En dat is zo. Zonder moeite rijden we de rest van de rit naar mijn roots. Rick heeft de smaak te pakken. Wanneer we hem vragen:”Of…. Heb jij ook zin om nog eens die kant op te gaan?”, zegt hij:”Och … ja waarom niet.” Hij is een echte Drent geworden in zijn uitspraken. Als je hier iemand vraagt:"Hoe is 't er mee?" Dan volgt meestal:"'t Kon minder." En vraag je of ze zin hebben in een kop koffie.... O.... dat mag wel".
We zijn net in Eefde of Wouter staat op het punt om naar broer Jaap en Mirjam te gaan:”Of… ga jij mee Rick?” En Rick stapt bij Wouter in de Caddy en daar gaat het richting De Meern.
We bekijken de verkorte versie van de Schotland dvd van onze herfstvakantie. Eén van de stukjes waarbij we allemaal, behalve Wim, in de lach schieten is wanneer we 's avonds languit op de bedden in de kamer van Ben en Diny ons drankje drinken en ik zeg iets als:"As uncle Heurmen ons d'r zo laveloos bie-j zag liggen" en Wim die verontwaardigd overeind schiet:"Laveloos...???"
We zien ook het gemonteerde beeldmateriaal van 17 jaar vakanties met een deel van de Brinkerhof buurt. Daar hadden ze veel succes mee op Oudejaarsavond toen de bewuste groep vakantiegangers bij elkaar was.
Die avond slaat de winter ook toe in de Achterhoek. Het gaat sneeuwen en het blijft sneeuwen. Om 10 uur ’s avonds doen we nog een rondje met de honden in de sneeuw. Josca wijkt niet van onze zijde, maar Jippe gaat ogenblikkelijk achter een konijn aan. Af en toe horen we hem blaffen of janken en we zien hem niet weer tot we een schreeuw horen bij de oprit van huize Wagenvoort. Er kwam iemand langs die een schuiver maakte of van de schrik door Jippe of door de gladheid. Ben loopt maar gauw richting huis, maar daar is niets meer te vinden. Tegen 12 uur arriveren ook Rick en Wouter weer vanuit De Meern, de macaroni had gesmaakt en de avond was gezellig.
En deze zondagmorgen maken we een prachtige wandeling langs het Twentekanaal en de bossen bij Huize Voorst, alles onder een dik pak sneeuw. We hebben net op tijd Josca en Jippe weer aan de lijn als de boswachter komt controleren. Oei! Twee x € 60 boete zou maar zo € 120 kunnen worden.

04-01-2010 om 21:38 geschreven door hetty  

Het was een bijzonder rustige jaarswisseling voor ons. Het begon hier zo te sneeuwen voor we op pad gingen naar Gerhard en Judith met onze appelflapjes! We glibberden de afrit af richting rondweg en ik ben nogal een angsthaas in het verkeer en riep al: Veur mien hoeft et al niet meer… laow maor weer naor huus gaon”. Wim heeft dat niet, maar luistert blijkbaar goed naar mij. Zo zaten we thuis alleen achter de appelflappen. Behalve ons eerste jaar in Aalten, verder kan ik het me niet herinneren dat we met z’n tweeën het oudjaar uitgeluid hebben.
We hadden met de verjaardagen van Ben en Johan ook al afgezegd vanwege het weer. Gisteren kreeg ik dan Ben aan de telefoon op Nieuwjaarsdag en hij zei zoiets als:”’t Liekt wel of jullie daor vastevroren zit”.
Toen het dan vanmorgen meeviel met de voorspelde sneeuw besloten we om het er op te gaan wagen. Ik heb de telefoon net neergelegd… of Wim roep:”Kiek es naor buten”. De voorspelde sneeuw is gearriveerd. Maar nu gaan we… al doen we er drie uur over. We moeten immers ook wel eens oefenen voor ons weekje Oostenrijk straks.

04-01-2010 om 09:13 geschreven door hetty  

Frank is nogal onder de indruk van de ijspegels die aan het rieten dak hangen en moest ze wel even voelen.

“Hallo… hier ben ik al”. Frank tikt me op de arm. Ik ben al begonnen met m’n appelflappen. Want Oudjaar en zelfgebakken appelflappen horen bij elkaar. Gisteren waren we bij onze buurtjes en ik had Frank voor vandaag gecharterd om te helpen bij de appelflappen. Hij is net op tijd om de eerste te proeven. Helemaal goedgekeurd. Het is wel een strakke samenwerking in huize Schoolpad. Wim doet de appels, schillen, uitboren met de appelboor, en in plakken snijden. Het middenwerk van plakken appel door de kaneel met suiker, door het deeg, in de olie, omdraaien, op tijd er uit en laten uitlekken is voor mij. En dan.... staat Frank klaar met de bus poedersuiker.
Mijn allereerste oliebollen waren indertijd geen succes. Te vet of niet gaar! Oliebollen bakken is een hele kunst. Het recept van Marijke een paar jaar later was een uitkomst. Daar zat o.a. ook appel in. En..... ik had natuurlijk bij geleerd.
Nu houd ik het alleen op appelflappen. Frank heeft z’n portie mee met een paar hele kleintjes voor Daantje. Mark is net geweest, stoof meteen door naar de keuken, er moest natuurlijk uitgebreid geproefd worden. Hij heeft ze ook goedgekeurd en heeft zijn portie ook al mee. Judith bakt ze zelf en Rick? Die zal straks bij buurvrouw Wolterdina al geproefd hebben.
Gisteren in de trein bij Coevorden belde hij toch nog op. “Ja… fijn dat je me komt halen… ja ik wil ook wel mee eten.” Hij heeft het erg mooi gehad. Ze hebben gisteren met z’n allen de schaapskudde op de Veluwse hei bewonderd en op de terugweg kwamen ze langs de Naald in Apeldoorn. Dat maakte op Rick nogal indruk door de gebeurtenissen van afgelopen Koninginnedag. Ik weet het zeker: hij zal nog lang nagenieten.

01-01-2010 om 00:12 geschreven door hetty  

Rick is een Achterhoeker. Als enige van de drie jongens is hij in de Achterhoek geboren, in Aalten om precies te zijn. Ook dit keer heeft hij weer de frisse Achterhoekse lucht kunnen snuiven samen met Berend. José meldde al dat ze samen Eefde, De Boomgaard èn Lochem bezocht hadden gisteren.
Vlak bij hen in Apeldoorn is wel een heel speciale plek. Er ligt dicht bij hun huis een grote Drentse kei, een echte hunebedsteen. Ooit gekregen van de gemeente Emmen. Het moet de vriendschapsband tussen Emmen en Apeldoorn verbeelden. Zelfs de afstand tussen de beide plaatsen staat vermeld 88 km. Berend maakte een foto van de Rick bij de kei in Apeldoorn. Ik ben benieuwd naar de verhalen. Hij zal nu wel ergens tussen Zwolle en Emmen in de trein zitten. Ik heb aangeboden om hem van de trein te halen, maar ik zie Rick er wel voor aan om gewoon de bus naar de Bargeres te pakken en zich op z’n eigen plek te nestelen. Morgen komt hij beslist deze kant op want hij heeft buurvrouw Wielens beloofd om oliebollen te komen eten.
Met dank aan Berend!

31-12-2009 om 09:12 geschreven door hetty  

Dit is ook Parijs 2009.

Ik heb een boekje uit de Bieb meegebracht van Roy Martina over Engelen om ons heen. Je kunt er in geloven of niet. Hij heeft het er ook over dat je soms zelf een engel kunt zijn. Je moet wel oog leren hebben voor de nood om je heen.
Mama droomde een paar weken voor haar overlijden dat aartsengel Gabriël bij haar was en dat ze met hem mee wou, maar nee… het was haar tijd nog niet.
Rick heeft een tijd gehad dat hij het gevoel had dat opa Hein met hem meereed in zijn auto en dat hij ook nu nog bij hem is. Je hoort soms mensen zeggen:”Je bent een engel”. Nee ik zal daar niet lacherig over doen. Toen Didi het ‘maatje’ van Rick zo de goede snaar wist te raken bij Rick, was dat voor mij ook een engel.
Toen ik met een auto vol kinderen op weg was van Linde naar Hengelo kreeg ik in de middle of nowhere ineens een lekke band. Het was nog lang voor de mobieltjes. Ik stop aan de kant van de weg en achter mij stopt een auto van de Wegenwacht. ....Kort er op gebeurt het nog een keer vlak voor de garage in Lochem en kon ik op de terugweg de geplakte band weer meenemen. Noem je dat toeval of geluk gehad?
Nadat ik na een ziekteperiode weer begon op school moest ik meteen met een klas op de fiets naar Ter Apel, eerst pretpark en daarna naar de Jeugdherberg. Wim had de heenweg naar het pretpark voor zijn rekening genomen. Daarna kon ik de rest wel… dacht ik. Ik heb alleen nooit geleerd om een band te plakken. Pa deed dat vroeger en later Wim, makkelijk zat. En ja hoor net met de meute binnen de bebouwde kom…pffffft. Lekke band bij een van de leerlingen! We stappen af… er komt een man een oprit aflopen en zegt:” 'k Zie het al…lekke band…. Kom maar mee.” Tien minuten later reden we weer.
Toen Diny en ik deze zomer op het laatste moment in Parijs de bus moesten halen en ons vergist hadden in het aantal strippen van de metro zouden we bijna het laatste traject missen. Een jonge knul was daar ineens, gebruikte zijn pasje om ons allebei naar het goede perron te brengen en wachtte tot hij zeker wist dat we goed zaten… ja… je leest het goed… in Parijs.. de stad van de zakkenrollers en bedelaars.
Toen we uitpuffend het laatste stuk met de metro aflegden waren we het met elkaar eens: Dat was een engel op ons pad.

30-12-2009 om 20:34 geschreven door hetty  

De post raakt in de war of eigenlijk gezegd… is, al zo lang wij hier wonen, in de war. Regelmatig krijgen we post van Schansstraat 50, precies aan de andere kant van Barger-Oosterveld. In het begin brachten we het nog wel eens weg, maar later stopten we het gewoon weer in de brievenbus of stuurden het retour afzender.
Vanmiddag kwam de meneer van Schansstraat 50 aan de deur met een stapeltje kaarten en een Libelle. Bij hen komt namelijk ook regelmatig post van ons, van Schoolpad 50. We hebben nu dus kennisgemaakt. Zijn naam Klein Tiessink klinkt Achterhoeks en ja hoor…. In Lochem geboren en in Meppel en Emmen getogen. Hij heeft ontdekt dat er muziek zit in het produceren van en handel in dat fijne siergaas dat veel door bloemisten gebruikt wordt.
Bij een kop koffie praten we bij en even later als we een brief wegbrengen legt Wim bij het post-verdeelstation uit wat er gebeurt met de post op onze adressen. Volgens mij heeft het weinig zin. Het sorteren op de Sch en 50 van Schansstraat en Schoolpad zal wel vaker mis blijven gaan, maar wie weet…
En verder… ik kan geen rum meer zien. We hadden veel bitterkoekjespudding over van de kerst. Eén toetje en wat rum te veel denk ik. Ik voerde het aan Tessa op. Die zal geen last van slapeloosheid hebben vannacht. Is al helemaal onder zeil.

29-12-2009 om 21:42 geschreven door hetty  

Wat was het een drukte op de weg richting Zwolle en ik denk dat dit het beeld in het hele land was. Derde Kerstdag noem je zoiets. Iedereen gaat er op uit. Wij naar oma in Hattem en na die tijd natuurlijk naar Ben en Niesje. Rick ging ook op pad, maar dan met de trein. Hij belde net op dat hij bij Berend en José is aangekomen. Berend heeft hem van de trein gehaald en als ik vraag wat hij van baby Olaf vindt zegt hij: ”Er zit een hoop geblèèr in”. En warempel ik hoor hem door de telefoon boven huilen. Daor zit een paar goeie longen in, zou pa gezegd hebben. Rick kan daar nu een paar dagen van genieten want José gaat morgen werken en Berend heeft vrij.
Rick en Berend, de twee neven, voelen elkaar goed aan. Als kind hoefden ze elkaar maar aan te kijken of ze begonnen allebei te giebelen. En dat is gebleven. Ze kunnen nu een paar dagen samen optrekken en voor die twee kleintjes zorgen. Ik weet zeker dat ze ook nog wel een keer naar Eefde zullen gaan. Wel foto’s maken hè!
Mark en Jennifer komen nu gezond en wel later op de middag naar ons toe. Ze zijn weer bijgekomen. Met de honden doen we ons rondje door het Oeverse bos en blijven als vanzelf even staan bij de stilteplek. Je voelt de energie daar èn de rust. Derde Kerstdag is ten einde en we gaan op naar oudjaar.

27-12-2009 om 00:00 geschreven door hetty  

Wat is er tegenwoordig toch een verschil met vroeger in een kerkdienst. Terwijl toen alleen de predikant een aandeel had, gebeurt er nu zoveel door allerlei betrokkenen. Er was in de Schepershof een prachtige schikking over licht in en om ons heen. De lantaarn met de verhalen van de kinderen kreeg iedere week een andere plek in de kerk, bij het doopvont, het orgel, de preekstoel en de avondmaalstafel. Eigenlijk vond onze predikant Jan de Korte dat hij midden tussen de mensen zou moeten staan.
De schilderingen, door een groep gemeenteleden op een middag gemaakt, ook over het licht, hing aan de muur achter de preekstoel. Gisteren was het een feestelijke kerstdienst met een heel stel kinderen die onder de preek hun eigen feestje hadden in een andere ruimte.

’s Middags kwamen onze kinderen en zaten we een tijdje bij ons eigen licht in de Kota. “De man een kip”, was de kreet van Mark toen we het hadden over: wat zullen we eten? Judith kwam met een stel kant en klaar gebraden kippetjes. De mosterdsoep was heerlijk, de bitterkoekjespudding was gelukt en de zuurkoolschotel werd daardoor bijna niet aangeraakt. We hoeven deze dagen niet meer te koken.
En Jennifer had voor een speciaal drankje gezorgd dat ijskoud gedronken moest worden bij een kopje koffie. Liquore di limone di Sorrento. Ik had er nog nooit van gehoord, maar ik ben ook niet erg van de drank. Maar zo’n likeurtje bij een kopje koffie gaat er wel in.
Jennifer was eigenlijk ziek en ze taaiden wat eerder af. Ze had het de hele week volgehouden om door te werken bij van Liere, maar nu was de koek op. Jammer dat Eva er niet bij kon zijn, nu moest Robin zich met ons, Tessa, Queeny en zijn Nintendo vermaken.

26-12-2009 om 23:54 geschreven door hetty  

Het leek eventjes of de tijd had stil gestaan toen ik de bodem aan het uitschrapen was van de pan van de pudding die bedoeld was om bitterkoekjespudding voor morgen. Ken je dat… dat lekkere laagje onderin dat al een beetje bruin begint te worden. Diny en ik waren er vroeger gek op om de panne løøg te meugen krabben.
Kortgeleden waren we bij Ben en Niesje en die laatste is een meester in toetjes maken. Zij had bitterkoekjespudding gemaakt. Je kon de rum proeven. We besloten meteen om ons er met kerst aan te wagen en nu staat die pudding dan af te koelen en op te stijven. De smaak is goed, maar of hij heel uit de vorm komt … is de vraag.
Johan was vroeger gek op griesmeelpudding en nu nog, hoorde ik pas. Hij was amper 3 jaar toen hij al op een stoel bij het gasstel stond om de griesmeel gemengd met suiker door de melk te roeren, want hij moest en zou die pudding hebben. Doorzettertje hè? Was hij toen al.
We zijn precies op tijd klaar om met zakdoek in aanslag op de bank voor All you need is love te gaan zitten. Het is weer janken. We kunnen er slecht tegen… al die emotie, maar kijken toch. We kicken dan even af bij André van Duin. Het begint al aardig greun te worden zoals mama dat steeds noemde.
Wim vraagt al naar het zout om de gladheid te lijf te gaan. Al kwakkelt het en dooit het tussendoor…we krijgen een witte Kerst

25-12-2009 om 19:49 geschreven door hetty  

Daar lig je dan. Even een kerstbakje brengen. En wat was buurvrouw Wolterdina er blij mee. De heenweg kon ik nog op de fiets zitten. Wel voorzichtig door de mulle sneeuw rijden en niet in het bandenspoor. Het dooide al.
De terugweg was minder. Ik merkte meteen al dat fietsen geen optie was. Jans had de dikke kip die we bij hem besteld hadden al meegegeven en zat voorin het mandje. De sneeuw viel nu letterlijk van de bomen. Ik probeerde op het fietspad te lopen maar daar gleed je alle kanten op. Dan maar over de platgereden sneeuw van de zandweg. Bij de tweede stap lag ik al… de fiets gleed de ene kant op ik de andere kant en de plastic zak met kip schoof voor me uit. Het was een ijsbaan geworden.
Toen na een minuut alles nog kon bewegen hees ik m’n fiets overeind, raapte de kip op en voetje voor voetje ging het op huis aan. Ik kon wel janken. Alles deed zeer en m’n knie was dik.
Nu na een dag ben ik weer bijgekomen, de knie is bont en blauw en m’n hele lijf heeft spierpijn.
Morgen is het kerst. Voor ons het feest van de geboorte van Jezus. Maar de kerstboom staat, de kerstkrans hangt weer boven de eettafel en het verlichte hert staat op de vlonder. Nee… pakjes hebben we met de sint gehad, maar we wensen jullie allemaal een hele fijne kerst met iedereen die je lief is.
Dag!
http://www.jacquielawson.com/preview.asp?cont=1&hdn=0&pv=3111930

24-12-2009 om 17:06 geschreven door hetty  

“Moet je eens raden wie dit is.” Rick kwam zaterdagmiddag binnen en liet een paar foto’s zien die hij met z’n mobieltje genomen had. Ik zag een slim ogende kerstman en ook een foto van de kerstman en de buurvrouw. Ik zeg:”Dat moet Bossie zijn” zoals Bos bij de buren, en dus ook door ons, liefdevol genoemd wordt. Bos is eigenaar van paard en koets die in het centrum van Emmen mensen tegen betaling rondritjes verzorgt.
“Nee”, zei Rick.”kijk maar eens goed”. Maar ik had echt geen idee. Bij de buren komen zoveel bijzondere mensen. Eindelijk gaf Rick het geheim prijs. Het was buurman Jans himself. Die mag voor kerstman spelen in het centrum van Emmen in deze dagen voor kerst. Bossie’s vriendin had het pak persoonlijk in elkaar geknutseld en het ziet er heel professioneel uit. Zelfs Geesje staat vanavond met vriendin in de koek- en- zoopie-tent chocolademelk te verkopen. Jans is van alle markten thuis: landbouwer, chauffeur. Verder is het een echte knutselaar. Wanneer Wim ergens niet uitkomt gaat hij het eerst naar Jans. Samen gaan ze ook regelmatig naar een beurs en komen steeds met handenvol pennen thuis. Of ze gaan samen naar “meneer Stihl” zoals ze hun leverancier van de kettingzaag noemen. Eens waren ze ook naar deze “meneer Stihl”, toen ze thuiskwamen met allebei een industriestofzuiger.. een vreselijk onhandig groot kavalje. Ik was verbijsterd… zomaar een stomme grote stofzuiger. Iedere keer bij het stofzuigen schiet de slang minstens 2 x los of hij valt om en maakt een raar geluid. Dan moet ik hem eerst af- en dan weer aanzetten. Of de draad zit in de knoop en nu is er een wieltje dat er iedere keer als je hem optilt weer afvalt. Maar zuigen…. Dat doet ie perfect, al meer dan 10 jaar.
Wanneer het koppel Jans en Wim weer eens samen op pad gaan naar “meneer Stihl”….. hoef ik alleen maar te kijken, dan weten ze genoeg!

23-12-2009 om 00:00 geschreven door hetty  

Afgelopen zaterdag was het zover… het Kerstconcert van Valerius vond plaats. Daar zaten we dan, achterstevoren, de mannen onder het orgel opgesteld en met mooie kunst aan de muur. In de Grote Kerk in Emmen is altijd wel een expositie te bewonderen. En de kerk was prachtig versierd door mensen van het Terracollege. Dirigent Daniel Rouwkema had een mooie sopraan gestrikt, Martine Salomons. De dwarsfluit werd bespeeld door Nicole Grothe en Sander van Marion leefde zich uit op het kerkorgel. Het was heel afwisselend, want ook Daniel liet prachtig pianospel horen.
Toch denk ik dat hij zich vergist heeft in de keuze van de liederen voor Valerius. De eerste drie Latijnse liederen vielen wat tegen, te onzeker. Het inoefenen heeft waarschijnlijk meer tijd nodig. Ik weet dat het koor prachtig zingt wanneer het wat meer bekende of in elk geval meer geoefende liederen zingt. Ik verheug me nu al op het Bevrijdingsconcert begin mei.
Toch was het een mooie avond al miste ik Ben en Niesje die vanwege het weer thuis in Hattem waren gebleven.
Ach… wij doen hetzelfde. In de Achterhoek ligt nog meer sneeuw dan bij ons en het sneeuwt nu alweer. De bedoeling was om vanmiddag naar Ben en Diny af te reizen om Ben z'n verjaardag (18-12) te vieren en morgen ...op de dag zelf, Johan te kunnen feliciteren.
Nee Jehan… wie-j bunt disse keer niet op oew verjeurdag mergen. Wi-j doot ‘et nog wel es dunnekes oaver.
Want....:
't Is vandaag de witte we...reld.
Veld en bos en boom e.hen tak,
alles ligt nu weggedoken
In het witte winterpak.
Ik alleen loop blauw en bont
van de koude hier in 't rond
op de witbesneeuwde grond
op de wit be he sneeuwde grond.

Kennen jullie hem nog?

22-12-2009 om 17:39 geschreven door hetty