Gisteren kreeg ik telefoon van Jan. Jan is al tientallen jaren één van mijn beste vrienden, ook al zie ik hem bijna nooit. Hij vroeg of ik geïnteresseerd was in een optreden van Floyd Matters, een Pink Floyd tribute band. Hij had een kaartje over en dacht toen aan mij om mee te gaan. Ik antwoordde in alle eerlijkheid dat Carina voorrang krijgt en ik meestal tot na 19u in het revalidatiecentrum blijf. Om daarna nog in Herent (bij Leuven) te geraken wordt  moeilijk. En toch kreeg deze avond nog een muzikaal tintje, zij het dan geheel onverwacht.

Na de obligate bus- en tramverplaatsing om thuis te geraken wandelde ik nog even door de Handelstraat, op zoek naar eten en hoorde iets dat je hier in de buurt niet meteen verwacht : metal, achter onze hoek ! Even kijken, een openstaande poort zonder enige aanduiding van wat hier zich kunnen afspelen. Een mij onbekende metal groep was aan het sound checken en er stond blijkbaar nog meer op het programma deze avond. Ikke even snel naar huis, oordopjes halen en weer naar binnen bij wat Antwerp Music City blijkt te heten. Hier geen online tickets die gescand worden maar gewoon cash betalen en een ouderwetse stempel op je hand.

Voor 15 euro kregen we drie groepen voorgeschoteld. Eentje uit de USA, eentje uit de UK en eentje uit Brazilië. Ze maakten alle drie even veel lawaai, echt overdreven trommelvliesonvriendelijk, zelfs met oordopjes. In het kleine “zaaltje” zonder podium bracht elke band een korte set van 15-20 minuten voor een publiek van pakweg 30 mensen, met vijftig zou het wel heel overbevolkt zijn. Meer underground dan dit kan je niet bedenken. Ik ga het wel in de gaten houden want hier kom ik nog terug.

Ondertussen bleek buiten een heuse politie actie aan de gang met afgesloten straten om te bewijzen dat de politie wél aanwezig is in de wijk.

In de Hoge Beuken matten ze Carina niet alleen meer af in de “turnzaal” maar gaan ze er nu ook mee buiten om ze in een meer realistische omgeving te trainen. Ze heeft geluk, want buiten is het warmer dan in haar kamer. Daar ligt ze de hele dag met een sweater onder de dekens in haar bed. De centrale verwarming is enkele weken geleden al uitgeschakeld, toen was het mooi weer maar nu is het echt frisjes in de kamer. Carina is door haar lange verblijf in het ziekenhuis een kasplantje geworden. Vroeger had ze het nooit koud en nu zit ze constant te bibberen. Het zal de volgende dagen wel beteren, dan gaan we waarschijnlijk allemaal zagen omdat het te warm is.

Hier, thuis in de Seefhoek, gaat het leven verder. Na de dodelijke steekpartij van twee weken geleden hebben we intussen nog een massale vechtpartij gehad + een messengevecht zonder zwaargewonden en er is een bestelwagen in brand gestoken. Maar ook goed nieuws : één nieuwe roltrap van metrostation Handel is een maand vroeger in gebruik dan beloofd. Nu nog wachten op de twee andere roltrappen, ik denk wel dat het zal lukken voor het bouwverlof. Ook de heraanleg van de Lange Beeldekensstraat aan de Offerandestraat is zo goed als klaar maar daar heeft er iemand het nodig gevonden over het natte asfalt te lopen. Een nieuw laagje is nodig maar dat zal nog even duren.

Ook pech voor mijn ex Nancy. Die telefoneerde enkele dagen geleden om te zeggen dat ze met haar fiets gevallen is en voor vele weken buiten strijd zal zijn met oa een gebroken elleboog, een gebarsten heup en heel veel blauwe plekken.

Ze hebben in Hoge Beuken de rollator van Carina “afgepakt”. Ze kan ook zonder, zeggen de kinesisten. Carina moet gewoon haar angst om te vallen overwinnen. Ik vind het zelf een goed idee, in een ziekenhuisgang zijn er weinig hindernissen te overwinnen. Als we thuis in de buurt gaan wandelen blijft de rollator toch een gevoel van zekerheid geven tussen de fietsen, schuine stenen, puttekes enz.

Deze ochtend ben ik Carina halen voor een lang weekend. Spijtig genoeg gaat het een overwegend nat weekend worden. Niet alleen een tegenvaller voor ons maar ook voor de Sinksenfoor die vandaag begint. Of we daar de volgende weken geraken valt nog af te wachten. Berichten over de vele gebruikte spuiten (er hangen grote aantallen junkies rond in de buurt) aan Park Spoor Oost maken het niet echt aantrekkelijk. En toch ook weer goed nieuws : het lijkt erop dat metrostation Handel sneller dan beloofd klaar zal zijn met de nieuwe roltrappen. Eergisteren had ik de eer één van de eerste gebruikers te zijn. Neenee, geen pers aanwezig

Vandaag werd er weer een nieuwe stap in de goede richting gezet. Meestal combineer ik het afhalen van Carina in Hoboken met een supermarktbezoek onderweg. Carina bleef dan altijd in de auto zitten, vandaag leek het ons een goed idee om voor de eerste keer in negen maanden mee te gaan winkelen. Het supermarktwagentje kon dan als rollator dienen. Dat lukte allemaal perfect !

Deze avond ben ik door vriendin Krien aan Hoge Beuken opgepikt om daarna samen naar cultureel centrum De Kern in Wilrijk te gaan. Enkele maanden geleden, toen nog in de veronderstelling dat Carina mee kon gaan, had ik kaartjes gekocht voor het afscheidsconcert van Halfzeven Doenker. Dat is dus spijtig genoeg nog niet haalbaar voor Carina.

Voor de mensen die nog nooit van Halfzeven Doenker hebben gehoord : et is een Aentwaerps groepeke da in et Aentwaerps zingt. Liedjes over het dagelijkse leven, ook over de minder fraaie kantjes van ons bestaan. Ik heb deze groep al vele keren zien optreden maar dat was steeds op braderijen, bierfeesten, plaatselijke festivalletjes en kroegentochten. Nu dus in een volledig uitverkocht cultureel centrum, dat was wel even wennen. Jimmy (ex- lid van Katastroof als Jimmeke ’t Slimmeke) was niet onder de indruk maar zijn stem liet liet het regelmatig afweten. Vele liedjes werden meegezongen en dan vooral het nummer Aentwaerpe. Ze hadden daarvoor lichtjes uitgedeeld zodat iedereen kon zwaaien. Een gezellige avond en helaas niet voor herhaling vatbaar. Op het einde van de avond werd ik nog aangesproken door Marianne, een ex-collega van Carina die we elk jaar wel ergens tegenkomen bij een optreden van H7D of Katastroof.

Klein paniekaanvalletje gisteren in Hoboken. Mieke is na enkele weken ziekenhuis terug naar het revalidatiecentrum gebracht. Voor wie het niet meer weet : Mieke was een tijdje geleden de kamergenoot van Carina. Mieke keek altijd heel kwaad met haar priemende ogen en at zo wansmakelijk dat Carina ook geen honger meer had. Bovendien kreeg Mieke heel veel en nadrukkelijk aanwezig bezoek dat nogal gemakkelijk de boel verbouwde. Carina zag ze aankomen met haar rolstoel maar gelukkig kreeg ze geen bed in Carina haar kamer.

Intussen heeft het hoofd van de kine gezegd dat er binnen 2-3 weken wellicht definitief een einde zal komen aan Carina’s verblijf in Hoboken. Er werd nog eens duidelijk gemaakt dat ze ten allen tijde vrij is om te vertrekken maar dat dat zonde zou zijn. Ze maakt de laatste weken zo’n vorderingen dat ze aanraden om het hele traject te doorlopen zodat ze nog sterker afscheid kan nemen. Hun streven is nu langere afstanden afleggen zonder rollator.

Ik wil even duidelijk zeggen dat dit niet betekent dat Carina weer helemaal de oude zal zijn ! Avontuurlijke tochten door het regenwoud van Brazilië zullen geschrapt moeten worden maar we zijn tevreden met een wandeling over de dijk van Blankenberge. Haar geheugen blijft ook een aandachtspunt, schrik niet als ze drie keer hetzelfde vertelt of als ze even vergeet welke dag het is.

Een lang weekend was ons niet gegund maar zaterdag ging ik Carina wel opnieuw halen in het revalidatiecentrum. Eerst naar huis, wasmachine laten draaien en daarna alles de droogkast in zodat Carina vandaag weer met een propere voorraad kon vertrekken.

In de namiddag was het tijd om de grenzen te verleggen. Enkele weken geleden wandelden we tweehonderd meters zonder rollator en dat ging toen redelijk goed. Nu hadden we een “uitstapje” van 700 meters gepland en daarvoor hadden we voor alle zekerheid de rollator toch maar uit de garage gehaald. Ons doel was het oude Stuivenberg ziekenhuis, daar is vorige week een nieuwe zaak geopend : Bar Ziek. Eindelijk iets in onze buurt waar je kan relaxen in een groene omgeving en waar je gezellig iets kan drinken en knabbelen. Pitazaken en vzw’s waar de mannen de hele dag koffie slurpen hebben we genoeg maar deze nieuwe aanwinst hadden we nodig.

Voor Carina was de verplaatsing toch op het randje.  Heen ging een stuk sneller dan de terugweg en zonder rollator zouden we het voorlopig nog niet riskeren.

Carina begint steeds meer plannen te maken: “dat gaan we in het weekend doen” of “ik wil graag naar …”. Helaas is het niet genoeg om vooruit de denken, ook het lichaam moet volgen. Voorlopig gaat dat niet zo snel en is het afwachten of de ontslagdatum die einde mei was voorspeld, gehaald wordt. Woensdag of donderdag zitten normaal alle betrokken artsen en kinesisten samen om te bespreken wie er definitief naar huis mag maar daar lijkt (door het lange weekend ?) voorlopig geen sprake van te zijn. Dat wil dan zeggen dat het al minstens begin juni zal worden. Ik ben benieuwd …

Vandaag is het 40 jaar geleden dat we getuige waren van wat een mooie voetbalavond had moeten worden maar uiteindelijk meer weg had van een veldslag : het Heizeldrama. Zoals veel voetballiefhebbers zat ik thuis ook te kijken maar voor mij kreeg het nog een staartje. ’s Anderendaags vertrokken wij (Danny en Anne-Mie van Club Moral en ik) naar London voor een performance in het oud gekraakte “ambulance station”. Met de auto op de overzetboot naar Dover, veel alternatieven waren er toen nog niet.

De boot zat afgeladen vol met Britse voetbalsupporters die de avond voordien op de Heizel waren geweest. Bij velen was de omvang van de ramp nog niet doorgedrongen en toen ze zagen dat wij kranten bij hadden kwamen er velen vragen of er echt zoveel doden waren gevallen. Stilaan werd het stiller en stiller op de boot en steeds meer kwamen de intussen nuchtere fans hun excuses aanbieden voor wat gebeurd was. Ook in London werden we constant aangesproken toen ze hoorden dat we uit België kwamen. Dat weerhield het plaatselijke gespuis toch niet om onze auto leeg te roven.

Ik vertrok vandaag iets vroeger bij Carina en ging eerst naar huis om het eerste half uur van Antwerp tegen Charleroi te zien. Daarna ben ik naar de stille wake geweest om even stil te staan bij het geweld in onze wijk. Het pleintje waar zondag een slachtoffer viel stond bomvol buurtbewoners, alle kleurtjes waren aanwezig.

Thuis heb ik naar het vervolg van de voetbalwedstrijd gekeken, het eindigde met een overwinning van Charleroi. Bye bye Europees voetbal.

Onze wijk (2060-Seefhoek-Stuivenberg) kwam nog eens in het nieuws. Meestal is dat niet op een positieve manier en dat was deze keer niet anders. Gisteren werd een man van 32 doodgestoken door een 18-jarige die een vrouw lastig viel. Het slachtoffer deed wat iedereen zou moeten doen maar haast niemand durft : ingrijpen ! Hij bekocht het met zijn leven … Donderdagavond om 19u is er een stille wake op de plaats waar het gebeurde, letterlijk achter onze hoek - aan Duinplak. Een plek waar ik meerdere keren per week passeer. 

Deze ochtend heb ik de auto naar de garage gebracht voor onderhoud en een probleem qua slechte acceleratie. Ik had gedacht dat ik de auto tegen de middag weer kon ophalen en ging dus enkele uren rondhangen op mijn favoriete plek : de dierentuin. Het was al na 16u toen ik bericht kreeg dat de auto klaar was. Zeven uren in de Zoo is echt wel heel lang, vooral omdat het af en toe regende en er bijgevolg ook geen zonnige zitbankjes op mij stonden te wachten. Een ijsje kon natuurlijk wel, zelfs als het zou vriezen.

De rekening bij de garage viel mee maar ik zal nog even moeten wachten om zeker te zijn dat het probleem opgelost is. Harder dan 110 wou hij niet meer rijden en het is moeilijk om dat hier in de straat te proberen, ook al zijn er genoeg die dat soms proberen.

Deze voormiddag heb ik Carina naar Hoge Beuken gebracht. Gisterenavond was ze echt kapot en leek het alsof we weer enkele weken terug in de tijd gingen. Trappen op ging heel moeilijk en elke verplaatsing gebeurde zwijmelend. Een combinatie van inspanning (gisteren alles zonder rollator) en emotie, zullen we maar hopen. Vanmiddag kon ze in ieder geval goed uitrusten want in het weekend is er geen kine en door het kleine aantal patiënten loopt er ook minder verplegend personeel rond.

Zelf ben ik deze middag met de tram naar de Luchtbal gereden, niet om herinneringen op te halen (heb er een heel groot stuk van mijn jeugd doorgebracht) maar om een stuk van de Oosterweelwerken te bekijken. Of we het einde van de werken ooit nog gaan meemaken is afwachten maar een technologisch hoogstandje mag je dit ongetwijfeld noemen.

Het was eerst een stukje wandelen om bij de werf te komen en daarna moest je met een tijdelijke metalen trap naar omhoog, tot je op gelijke hoogte kwam met de Bypass, een tijdelijke brug die moet dienen om het verkeer op te vangen dat nu nog langs “de brug van ’t Sportpaleis” moet. Die brug wordt afgebroken om plaats te maken voor een gigantisch toekomstplan met sleuven, ondergrondse wegen, nieuwe parken enz. Overal stonden infoborden en er liep een massa medewerkers rond van Roco (rechteroever compleet) om op alle vragen een antwoord te geven. Interessant bezoek !

Normaal ga ik Carina pas zaterdag halen om een weekendje thuis door te brengen maar uitzonderlijk ging ik haar gisteren vrijdag al halen. Reden : we moesten vandaag al vroeg in de voormiddag naar de afscheidsplechtigheid van Eddy Roefs, de havenarbeider-foreman die vorige week om het leven kwam tijdens het uitvoeren van zijn job. Eddy was ook een neef van Carina en daarom was het toch belangrijk om aanwezig te zijn.

Deze ochtend vroeg zorgde de wekker er voor dat we op tijd uit bed waren en om 8u30 haalden we (schoonmama) Yum op in Deurne. Iets later stonden we in Ekeren. De plechtigheid begon pas om 10u maar we waren op voorhand verwittigd dat het heel druk zou worden en dat we dus beter ruim om tijd ter plaatse zouden zijn. Een uur op voorhand bleek geen overbodige luxe want de parking stroomde al snel vol. Heel veel familieleden, aan de kant van Carina zit je al snel aan vele tientallen neven en nichten, schoonzussen, kleinkinderen, tantes enz. De zaal zat afgeladen vol, de ongeveer 300 zitplaatsen waren bezet en achteraan stonden nog – ruwe schatting – 200 mensen. Een zeer grote delegatie van de haven viel extra op door de fel oranje werkkledij waarmee ze opgedaagd waren. Ik heb Eddy nooit zelf gekend maar het werd wel heel snel duidelijk dat hij zeer geliefd was bij familie, vrienden en collega’s. Van de doden niks dan goed, wordt wel eens gezegd maar al de afscheidswoorden kwamen hier recht uit het hart, dat was duidelijk. Vooral de zeer emotionele teksten van de tienerdochters en -zoon waren pakkend.

Na de mooie woorden kon iedereen de kist groeten en voor iedereen gepasseerd was, waren we alweer een uur verder en konden we naar de tweede locatie van de dag rijden. In Merksem werden de familie en de beste vrienden ontvangen voor een koffietafel en kon ik meteen voor de eerste keer kennis maken met een groot deel van de familie. Al hun namen en verwantschappen onthouden zit er helaas niet in maar er waren zeker toffe ontmoetingen bij.

Gisteren heen en terug naar Hoboken ging vlotter dan op sommige niet-staking dagen. Af en toe stukken te voet maar hier en daar kon ik toch op de tram of bus rekenen, al was het maar om de twee uur.

Onderweg was er een pauze in de dierentuin. Telkens opnieuw kwam ik onderweg dezelfde groep schoolkindjes tegen. Als ik ze dan over een lama hoor vertellen terwijl het eigenlijk over een alpaca gaat, dan kan ik niet zwijgen. Na een tijdje kwamen ze uit zichzelf iets vragen over de vele dieren, alsof bompa Eddy een kenner is … Soms vroegen ze wel eens om hen op te heffen om iets beter te kunnen zien. Als je dat dan doet voor één kindje staat er al snel een hele rij aan te schuiven voor dezelfde behandeling. En de begeleidende juffrouwen maar lachen ! Die kennen hun pappenheimers wel ...

Ik heb zaterdag dus ook naar de “grote finale” van het Songfestival gekeken. Net zoals alle vorige jaren was mijn lijstje met mogelijke winnaars weer sterk afwijkend van de echte rangschikking. En zo hoort het ook ! Stel je voor dat ik dezelfde (wan)smaak zou hebben dan de doorsnee kijker … ’s Anderendaags waren alle deelnemers al uit mijn geheugen verdwenen.

Gisterenmiddag ging ik in mijn eentje op stap, met Carina is dat helaas nog niet mogelijk. Er was gigantisch veel te beleven in en rond Antwerpen maar ik koos zoals elk jaar toch weer voor de Brasspartij. Alweer de achtste keer en altijd gezellig, zeker als het zonnetje ook van de partij is.

Vandaag was het weer een plezier om met het openbaar vervoer in Hoboken te geraken. In de namiddag stond ik, na een bezoek aan de dierentuin, aan de Opera te wachten op bus 13 of 14. Normaal rijden die om de 10 minuten. Helaas kwam de eerste pas na een half uur opdagen en dan nog met de mededeling dat er iets defect was en hij zijn ritten niet verder kon afwerken. Kan gebeuren, wachten op de volgende dan maar die vrij snel opdaagde.

Intussen stond er al een massa volk te wachten en die wilden allemaal op diezelfde bus. Sardines hebben meer plaats in hun blikje. Ergens aan de Nationale Bank liep het mis, een doffe klap en veel gegil en geroep. Bleek dat er een kindje tussen de deur en de glazen afscheidingswand was geraakt. Gevolg : glas kapot, huilend kindje en ramp oh ramp – bloed ! Paniek alom en een chauffeur die zich van geen kwaad bewust was en telkens opnieuw de deur wilde sluiten en door het vele volk zijn rijcabine zelfs niet kon verlaten. Na een tijdje kwam hij toch kijken en stelde de mama voor een ambulance te bellen. Mama vond dat niet nodig en zou het thuis wel zelf verzorgen. De chauffeur gaf het toch maar door aan de dispatching die snel een interventiewagen stuurde. Intussen stond er al een massa trams achter de bus die de sporen blokkeerde. De mevrouw van De Lijn besloot dan maar dat de bus verder moest rijden tot ze ergens veilig kon wachten op verdere instructies. Bij elk putje of bultje in de weg viel er meer glas uit de afscheidingswand, zo kon er natuurlijk niet verder gereden worden en iets verder moesten we allemaal uit de bus en wachten op de volgende. Die was ook weer overvol en dus nog langer wachten op weer een volgende. Na anderhalf uur stapte ik uit aan Hoge Beuken, een uur langer onderweg dan normaal. En morgen is er weer een staking ...

Al jaren dezelfde rommel en toch heeft het een soort vreemde aantrekkingskracht op mij : het songfestival. En dus heb ik mij zowel dinsdag als donderdag ruim drie uur geërgerd aan allerlei soorten artiesten die ongetwijfeld heel blij zijn dat ze hun land mogen vertegenwoordigen. Of dat echt bijdraagt tot een positief beeld van dat land, valt te betwijfelen. En toch geef ik, tegen beter weten in, ook altijd punten. Na de twee halve finales was al duidelijk dat mijn voorkeuren weer de hele andere kant uitgingen dan de favorieten die door de Europese kijker werden gekozen. Zelf kies ik dan niet voor de beste inzending want die bestaat niet, kiezen voor de minst slechte is al een hele opgave. Israël kan doorgaans niet rekenen op veel sympathie maar eerlijk is eerlijk : dit jaar hoorde het bij de topnummers, waar je dus niet veel moeite moet voor doen. En los van Gaza : Israël mag van niemand punten krijgen want het ligt niet in Europa ! Hetzelfde geldt voor Australië maar die maken het de kijker gemakkelijk door een ronduit belachelijk nummer in te sturen en daardoor dus niet doorstoten naar de grote finale van morgenavond.

De laatste tijd is het aantal overlijdens van bekenden niet bij te houden. Ik heb het dan niet over de paus of een of andere schrijver of actrice maar over mensen die we zelf persoonlijk kennen. Eentje die voor euthanasie koos wegens ondraaglijk lijden, een ander iemand die op korte tijd helemaal ten onder ging aan het grote zwarte beest dat zovele mensen treft. Afgelopen dinsdag hebben ze iemand uit de familie van Carina komen halen. Onverwachter kon niet, een arbeidsongeval in de Antwerpse haven kan je nooit voorspellen.

Gelukkig is er niet alleen slecht nieuws. Woensdag is onze pa met Angelina nog eens in België, deze keer na een busreis van 24 uren. Nog beter nieuws is er voor Carina : die mag waarschijnlijk einde mei het revalidatiecentrum definitief verlaten, ook al is een verlenging ook nog altijd mogelijk.

Ik heb vorige week al eens geschreven over de nieuwe buurvrouw in het ziekenhuis. Heel lief dat de zonen en andere vrienden of familie op bezoek komen maar met zijn vijven de hele middag zitten picknicken op de kamer, meubilair verplaatsen en gewoon hun voeten vegen aan alle regels … dat is erover ! Zowel Carina als ik willen geen ruzie maken maar er zijn grenzen. Bovendien is het niet aan ons om zo’n dingen te melden. De verpleging ziet dat toch ook !

Vandaag was er dan goed nieuws, de buurvrouw is verhuisd naar een eenpersoonskamer. Er is dan toch ingegrepen en zo werd het op kamer 25 weer een stuk rustiger. In de late namiddag kwamen Lieven en Miranda op bezoek, dat maakte Carina haar dag helemaal goed.

Zoals elke zaterdag ging ik Carina gisteren ophalen in Hoboken. Ze was zonder rollator van haar kamer naar de receptie geraakt en dus vond ik het in de namiddag tijd voor (letterlijk) een stapje verder : een echte wandeling op straat ! Lijkt simpel maar is veel moeilijker dan een ziekenhuisgang : losliggende of ongelijke stenen, putjes, fietsen op het voetpad enz

We wandelden naar het Willy Vandersteen Plein, op 100 meters van ons huisje. Dat ging verbazend vlot en na een kwartiertje op een bank zitten bij de speeltuin, waggelden we weer naar huis. De terugweg ging een stukje trager maar aansluitend ging Carina daarna vrij vlot de trap op naar de eerste verdieping. En toen was het rusten geblazen tot het tijd was voor het avondeten.

Vandaag ben ik naar de rommelmarkt op de Dageraadplaats, in mijn eentje want voorlopig onmogelijk voor Carina maar dat komt nog wel. Echt lang ben ik niet gebleven, na een terrasje was het tijd om thuis naar AA Gent – RAFC te kijken. Europees voetbal is nog altijd mogelijk na de 0-3 overwinning !

Niet veel beleefd de afgelopen tijd. Elke dag met tram/bus over en weer naar Hoge Beuken, behalve in het weekend want dan mag Carina altijd voor een nachtje naar huis. Alles gaat nog altijd traag en toch merk je aan kleine dingen dat er vooruitgang is.

Als het niet regent – en dat doet het tegenwoordig bijna nooit - stap ik ook twee of drie keer per week de dierentuin binnen. Zondag ben ik op de Cockerillkaai naar Antwerp Classic Car Event geweest. Wat een belevenis ! Meer dan 1000 auto’s : uitgebouwde Porsches, onbetaalbare Aston Martins, perfect onderhouden R4’s, Amerikaanse bullebakken waarmee je van benzinepomp naar benzinepomp kan rijden en nog veel meer.

Vandaag heeft Carina een nieuwe buurvrouw in haar kamer gekregen. Met Anita, de vorige buur, klikte het meteen maar ik vrees dat het met deze niet zal lukken. Het is voor die vrouw natuurlijk ook even wennen aan haar nieuwe omgeving maar ik zou er ook niet blij mee zijn. Ze bonkt met haar rolstoel overal tegenaan, eet haar boterhammetjes op een niet echt smakelijke manier. Bovendien staat ze niet echt open om een praatje te maken, misschien kan ze het gewoon niet – dat wordt allemaal nog even afwachten. Ze moet vier keer per dag aerosollen, dat geeft een redelijk irritant geluid dat het volume van de televisie overtreft. De verpleging vroeg aan Carina om een oogje in het zeil te houden want blijkbaar heeft ze ook regelmatig epilepsie aanvallen. Mij lijkt het eerder iemand om in een ziekenhuis te liggen en niet in een revalidatiecentrum.

Vroeger was het een jaarlijkse traditie : meestappen in de 1 mei stoet. De laatste jaren waren we nooit in België maar ik heb de manifestaties wel meegemaakt in verschillende Spaanse steden.

Vandaag schitterend zonnig weer om de oude gewoonte terug op te pakken en dus stond ik deze ochtend om 10u klaar aan het Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen. De manifestanten waren niet allemaal fan van elkaar : er waren duidelijk verschillende groepen te onderscheiden. De partij Vooruit, de (rode) vakbonden en de strijdvaardige PvdA liepen allemaal mee alsook kleinere drukkingsgroepen. Onderweg kom je dan een heleboel bekende koppen tegen. Op de foto met uiterst linkse Peter Mertens en de legendarische Leona (+ dochter Maya) Detiège, het hoort er allemaal bij maar Patrick Janssens laat ik links liggen, of eerder centrum rechts ... Tegen een gezapig tempo werd het parcours afgelegd en het eindpunt was de Grote Markt waar nog een aantal optredens voorzien waren.  Daar zat ik toevallig op een bankje naast Kris Merckx, intussen ook al 80.

Het eetprobleem lijkt nu stilaan achter de rug te zijn. Thuis eet ze alles wat ik haar voorschotel, ik bereid dan ook alleen maar heerlijke maaltijden ! In Hoge Beuken gaat ook alles beter binnen en dingen die ze echt niet lust laat ze vanzelfsprekend staan. Ze vraag nu ook om chips, cola enz mee te brengen. Voedsel wordt ook weer gewoon als voedsel bekeken en de kokhalzende bewegingen zien we ook niet meer.

En toch, ondanks al het goede nieuws hebben ze in Hoge Beuken ook gezegd dat het herstel heel traag gaat en ze nog wel enkele weken extra daar zal moeten blijven. Moeten is trouwens een verkeerd woord want als je er genoeg van hebt mag je gewoon vertrekken. Dat laatste proberen we natuurlijk uit Carina haar hoofd te praten.

Het was vandaag weer afwachten hoe en wanneer ik bij Carina zou geraken, het openbaar lag namelijk voor een groot deel weer stil. De eerste verplaatsing met de tram richting Opera heb ik maar gelaten voor wat ze was en ik ben te voet gegaan. Ik was vroeg genoeg vertrokken zodat ik nog een dik uur in de dierentuin kon rondwandelen. Volgens de app van De Lijn kon ik daarna toch af en toe op een bus naar Hoboken rekenen. Ook de buzz app vertelde ongeveer hetzelfde maar de waarheid was helemaal anders. Het gevolg van al die niet nagekomen voorspellingen was dat ik nog maar eens naar Hoboken ben gewandeld.

Terug naar Antwerpen wandelen na het bezoek aan Carina zag ik echt niet zitten. De enige bus die me zou terugbrengen passeerde iets vóór 17u aan Hoge Beuken, zo vroeg vertrek ik normaal nooit. Een latere bus afwachten was geen optie want er kwam de volgende uren helemaal niks meer. Na de rit met bus 14 had ik nog het geluk met tram 5 verder naar huis te kunnen, dat bespaarde me nog een kwartier te voet.