Toen mijn goede Koerdisch-Nederlandse vriendin Beri ruim twee weken geleden de deur van haar huis in een buitenwijk van Erbil (of Hâwlér zoals de Koerden hun hoofdstad noemen) dichttrok wist ze niet of en wanneer ze het ooit nog terug zou zien. “Ik wilde blijven, mijn volk steunen maar ik wist dat het beter was om te vertrekken, in ieder geval voor degene die mij liefhebben,” stuurt ze me in een Facebook-bericht. “Ik heb de angst in de ogen gekeken, vrachtwagens vol gezinnen de stad in zien trekken. Kinderen in de laadbak. Dit is een echte oorlog en ik heb geen idee of en wanneer er een einde aan komt.”
Meer lezen op:
moniquesamuel.nl