Zo; na 28 jaar zelfstandige te zijn, heb ik vandaag beroep gedaan op het OCMW. Mijn lot ligt nu volledig in hun handen. Had ik nu gelijk om op zo'n trieste manier mijn blog te beginnen??) Iedereen moet zeker zijn gevoelens kunnen uiten, aan een partner of vriend. Wijlen vader zei steeds: "vroeger ging men gaan klagen bij den pastor; nu bij de psychiaters' Ah neen! ben genoeg in therapie geweest. Mijn groot probleem is dak niemand heb om mee te praten, om mee te leven... Wie kan zich dit voorstellen: 18 jaar wdnr na 6 zware jaren ziekte van mijn vrouw?? Niemand! daar ben ik zeker van. Het is echt om complexen te krijgen! Overal waar men gaat zie je koppels. Als je durft naar een resto te gaan kijken ze je scheel aan omdat je maar één couvert neemt. Zal dus deze avond -zoals steeds- maar naar TV kijken en mijn gevoelens opkroppen. Gelukkig ben ik niet aan alcohol gewend. Tot later.
Ziezo, eindelijk heb ik een uitlaatklep gevonden om te communiceren. Hoezo? vraagt U zich af? Wel, reeds jaren spreek ik tot mezelf. jaren van eenzaamheid teisteren mijn bestaan. Kundera schreef er boeken over, ik wil graag hier met jullie over praten, interactief liefst. Hoe komt het zo ver om zo'n titel te gebruiken Je kan zich afvragen: weerom zo'n zaag! Inderdaad, maar het is eerder een schreeuw naar leven. Hoef ik hier een biografie te brengen? Mag ik hier naar wat aandacht schreeuwen? Laat me eerst uw reactie lezen, zo weet ik dan waaraan en hoe te beginnen.
Had ik nu gelijk om op zo'n trieste manier mijn blog te beginnen??)
Je kan zich afvragen: weerom zo'n zaag! Inderdaad, maar het is eerder een schreeuw naar leven.
