De angst het hele verhaal te moeten vertellen maakte

dat ik anderen niet te dichtbij liet komen.

Vaak had ik het gevoel, anders en afwijkend te zijn.

De angst dat wanneer ik eenmaal meer over mijn traumatische ervaringen zou gaan vertellen

ik ook door emoties overvallen zou worden

en hierdoor ook de contrôle over mijzelf zou verliezen....

dit gebeurde geregeld al ten dele!  

Ik werd gesandwiched tussen

enerzijds de angst voor contrôleverlies

en anderzijds had ik toch een diepliggend verlangen

om mij aan een ander toe te vertrouwen

en mij eens helemaal uit te kunnen spreken.

Met de feitelijke toedracht delen

ging het nog wel, maar de pijnlijke gevoelens

die erbij hoorden, maakten dat deze angst reeël was.

Maarr ja...zonder pijn...geen medicijn!

Het actief wegstoppen of verdringen van,

boze,angstige of verdrietige gevoelens en gedachten..

was voor mij hard werken en energie vretend.

Nu,na zo'n lange tijd heb ik gemerkt hoeveel energie dit mij heeft gekost en mijn gezondheid ondermijnde.

Toch...die angst voor zelfconfrontatie!

Vaak was het ook echt onmogelijk om met m'n maatje te delen...zonder dat hij hierdoor op tilt zou slaan.

Ik vond het daarom ook niet goed om mij relatie hierdoor onder druk te zetten.

Het is dus al een wonder, dat ik uiteindelijk toch wel eens een mimiem stukje ben gaan delen!

*** 

Nu ja....wie nooit zwak is...zal ook niet sterk worden, toch!