Sommige herinneringen waren zo ontzettend,

dat niet alleen mijn geest,maar ook mijn lichaam zich met alle geweld leek te verzetten tegen de pijn van het er over spreken. 

twee dingen vielen mij op:het eerste was de moeite die ik ermee had om de dingen die ik voelde,uit te spreken.

Als ik iets begon te vertellen met mijn gevoel erbij,begon ik te haperen(kreeg een panieksgevoel)sprong ik van de hak op de tak en wég was weer mijn gevoel.

ten tweede mijn alertheid over de reacties van mijn toehoorder(s)...

De dingen die ik heb meegemaakt kon mijn geest niet ten volle bevatten....een waas voor mijn hersenen maakte grote afstand van de situatie....sloeg weg!

Vertelde ik wel een klein facet uit mijn verhaal....

dan ging dit gepaard met zoveel tranen,emotionele pijn,verdriet,zelfverwijt en gevoelens van onmacht,eenzaamheid en onderdrukte boosheid.

Het leek er tevens op:alsof dat je de deksel van de  hogedrukpan een kiertje opentrok....er ontsnapte dan zo'n enorme kracht...dat je borstkas werd ingedrukt en je leek te gaan stikken....pijn,pijn,pijn!!!!!

Je werd volledig uit elkaar gescheurd!

dus.... 

Als vervolg hierop verviel ik dan in een proces van emotionele afstomping.

Dit zorgde vervolgens weer, dat je alle gevoelens ernstig ging wegdrukken.