You're a bit ... unusual. And so is your blog.
You're impulsive, and you'll often post the first thing that pops in your head.
Completely uncensored, you blog tends to shock... even though that's not your intent.
You tend to change your blog often, experimenting with new designs and content.
Bedankt voor uw bezoek, waardering, reactie, of berichtje! Graag tot weerzien.
Jullie kijken wellicht heel verbaasd tegen mijn titel aan? Laat mij het even uitleggen.. Net als elk ander kind en/of jong meisje heb ik die twee woorden altijd al eens willen schrijven. Ik heb het echter nooit gedaan. Tot vandaag dan. Waarom nu wel en vroeger niet? Ach, jullie kennen bijna allemaal mijn jeugdverhaal en in die jeugd was er geen ruimte voor. Er was ook geen behoefte toe. Naar best vermogen proberen stand te houden in de chaos rondom mij was al wat mij toen beheerste. Toen het geluk me later eindelijk toelachte nam ik er de tijd niet voor. In plaats daarvan nam ik gulzige teugen uit die kelk van heil en zegen. Maar geluk is broos en mijn kelk was snel leeg. En opnieuw strooide the struggle for life roet in het eten.
Het moet heerlijk zijn denk ik zo, om je oude dagboeken nu opnieuw te lezen. Al die dingen die je toen ò zò serieus nam en nu enkel nog een monkellachje op je gelaat toveren. Je eerste kalverliefde en het, daar-kom-ik-nooit-meer-overheen-verdriet, dat er achteraan kwam. Jij dacht dat het voor eeuwig was…helaas…hij dacht er anders over. "De feeks, de del, wat had zij dat jij niet had !!!" En je tranen maakten vlekken in je dagboek. Die nu tot de categorie behorende karamellenverzen, maar waar je toen je hele ziel in bloot legde. Ach er was zoveel dat je aan je dagboek toevertrouwde en niemand buiten jij zelf kende zijn geheimen. Lief dagboek…
Ik heb jou echt niet nodig om herinneringen op te halen. Alles staat in mijn geheugen gebeiteld alsof het gisteren was. Een gelezen zin, een lied, een gesproken woord, het smijt mij allemaal meteen weer terug naar een bepaalde tijdsruimte of belevenis uit mijn verleden. Lief dagboek, moest je bestaan hebben, zou ik je dan nog in mijn handen willen nemen? Of slechts nog één enkele laatste keer… om je daarna te verbranden… in een vergeefse poging om te vergeten… Want wat tot as is vergaan komt nooit meer terug. (“En dat kleine beetje fijn stof dat ik daarmee veroorzaak zal het milieu niet echt grote schade toebrengen zeker”, zei ze met een kwinkslag want het moet niet al te dramatisch worden hé!).
Lief dagboek, misschien dat ik hier en nu maar eens een categorie: “Lief Dagboek” moet aanmaken. Ik zou je dan zoveel vertellen. Al mijn geheimen zou ik met je delen. Je zou eigenlijk niet echt geheim meer zijn, maar enkel jij en ik (en zij die zo vrank zouden durven zijn om tussen de regels te lezen ) zouden weten wat ik werkelijk bedoel en voel achter elk geschreven woord. Lief dagboek, ik ga je sluiten. De sleutel leg ik op een veilige plaats. Jij mag met me mee naar bed. Wat zal ik heerlijk slapen vannacht!
En voor zij die nu wakker zijn…heb veel plezier met alles wat je doet…of niet doet! Tot de volgende…
WIE DE MOED HEEFT OM EENS TE KIJKEN NAAR WAT IK ELKE MAAND ONDERGA WEGENS MIJN OOGZIEKTE....BEKIJK DE VIDEO HET WORDT HIER WEL IETS MOOIER EN GEMAKKELIJKER VOORGESTELD DAN HET IN WERKELIJKHEID IS. HET DOET WEL PIJN! JE VOELT DE PRIK ALTIJD! MAAR ZO KUNNEN JULLIE ZICH AL EEN IDEE VORMEN. EN IK HOOP UIT HEEL MIJN HART DAT HET JULLIE NOOIT OVERKOMT.
Omdat ik de eerstvolgende dagen weer met een lodderoogske zit, gauw een paar woordjes neerpoten. Niet dat ik veel te vertellen heb, maar soit. Ben naarstig op zoek naar vinyl voor in de gang. Tot Hiertoe heb ik nog altijd mijn gading niet gevonden. Enfin d.w.z., ik heb mijn goesting wél gezien maar mijn gang/hal/vestiaire heeft drie verschillende afmetingen en mijn keuze hebben ze enkel maar in 2m breed. Dan zou ik een boel vierkante meters teveel moeten kopen wil het overal mooi gelijk hebben liggen. Geen optie dus voor mijn portemonnee. En ik ben zo een van die ambetante mensen die, eens ze hun voorkeur hebben gezien, ze nog moeilijk kunnen gaan voor een alternatief. We blijven dus zoeken en twijfelen.
Gisteren naar de stad geweest. Niet om te shoppen maar om me kwaad te maken. Eerst op Elektrabel en daarna op Mobistar. Elektrabel had op mijn aanvraag een herberekening gemaakt omdat ik het stil vermoeden had dat mijn maandelijkse voorafbetalingen niet toereikend zouden zijn waardoor ik dan een forse eindafrekening zou krijgen. Maar zij deden dat zo grondig dat ik een dubbele afrekeningsfactuur kreeg. Ik had er namelijk al een gekregen en betaald in mei van dit jaar. Maar nu kreeg ik er weer een waarbij ze zo maar eventjes terug gingen tot april 2012. Euh, pardon.?! “Ach ja, sorry madam, het moest vanaf april 2013 zijn”. Foutje!!! Toch raar dat hun "foutjes"nooit in ons voordeel zijn hé!
Mobistar op zijn beurt liet weten dat wanneer ik niet herlaadde voor 1 november ik mijn resterende belwaarde zou verliezen. Er stond nog €-9,00 op mijn kaart. Ik bel of sms weinig of nooit met mijn gsm omdat ik het gewoon niet meer kan zien. Hij dient enkel maar om bereikbaar te zijn wanneer ik onderweg ben ergens naartoe.( Een Android met spraaksoftware zou een oplossing kunnen zijn maar is niet goedkoop, ± €-500,00, en dus twijfel ik over de aanschaf ervan.) Mijn uiteenzetting over mijn uitzonderlijke situatie hielp geen ene moer en ik was mijn centen kwijt. Foert, dacht ik, dan herlaad ik gewoon niet meer, men kan mij toch nog altijd bellen. Maar Mobistar dacht daar anders over en deelde me kort en bondig mee dat wanneer ik niet binnen de vijf dagen herlaadde, ik mijn gsm nummer zou verliezen. En dat gebeurde ook effectief op 1 december. En dus heb ik hen persoonlijk laten weten wat ik van hun diensten en klantvriendelijkheid denk en ben overgestapt naar Base. Daar moet ik maar om het jaar herladen en dat kan ik doen met € 5 per keer. Meer dan voldoende in mijn omstandigheid.
Met dit gezegd ende geschreven te hebben zijn jullie weer getuige kunnen zijn van hoe deze Mus de laatste maand van het jaar 2013 instapte. En nu ga ik zorgen dat ik als de wiedeweerga in mijn bed kom want morgen is het vroeg dag voor mij.
Ik wens jullie allen veel plezier met alles wat je doet... of niet doet! Tot de volgende…
~#^*#~... Pardon my french, maar 't is om nen floeren aap te sch*ten! Had ik een gans logje geschreven omdat ik toch vroeg wakker was en geen goesting had om aan mijn huiselijke taken te beginnen, viel plots de stroom uit. Niet enkel bij mij maar in gans onze buurt. Slimme werkmannen hadden , nog maar eens, een elektiische kabel doorgesneden. Nu moet je weten dat dit al de tichste keer is dat men dat bewuste stukje straat open breekt. Je zou dan toch mogen vetronderstellen dat men onderhand weet waar alle kabels liggen. Maar nee hoor! Als we niet zonder water of internet zitten, dan zonder stroom. De schrik slaat me al om het hart wanneer ik daar in de nabijheid iemand zie met een oranje of geel vestje aan en een spade in zijn hand. Want daar komen altijd vodden van. "Gaat direct terug in orde komen" hoor ik de werkman roepen tegen mijn onderbuur. Ja mijn botten sjeeraar! "Direct"is een een héél erg rekbaar begrip bij die werkmannen. Van 10h tot 15h heeft het geduurd voor we weer klank en licht in huis hadden.
Zo zie je maar weer hoe verwend wij zijn. En hoe afhankelijk ook van onze luxe. Want ik kon niks doen. Geen koffie maken, geen ei bakken, niet stofzuigen...kortom, je beseft dan maar pas hoeveel elektrische aparaten je in huis hebt en hoe onmisbaar die voor je geworden zijn. Ik heb tevens gemerkt dat onze noodverlichting in de gemeenschappelijke delen het ook niet doet. Het was er pikkedonker en dus geen optie om die trap af te dalen en je boodschappen te gaan doen. ...Ai Mus toch, moest opoe je geklaag en gezaag kunnen horen, ze zou je flink uitlachen!...
Maar eind goed al goed, we krijgen het stilaan terug een beetje warm in huis en kunnen aan een kop verse koffie slurpen. Mijn zoektocht van gisteren naar vloerbekleding en zijn wedervaren zal voor een andere keer zijn. Die moeten jullie dan maar te goed houden. Nu moet ik eerst vliegensvlug vijf uur verspilling zien in te halen.
Heb nog veel plezier met alles wat je doet...of niet doet. Tot de volgende...
Oef, ben ik blij dat de week bijna om is! Soms lijkt het net alsof ik nog altijd een fulltime job heb i.p.v. dat ik op rust ben. Voel me vaak minstens even moe tegen het weekend! Want de afgelopen week kon weer tellen wat drukte betrof.
Maandag naar het UZA achter de uitslag van de scan. Die trip neemt een volledige dag in beslag. Anderhalf uur heen en anderhalf uur terug met het openbaar vervoer en daar zijn de wachttijden aan de bushaltes en in de wachtkamer van de dokter niet bijgerekend. Ik kreeg niet zo’n heel goed nieuws, zelfs na de operatie zal ik niet helemaal pijnvrij zijn door de slechte staat van pezen, zenuwen en spieren in mijn linkerbeen. Maar zonder operatie wordt het nog nefaster want mijn grote pees staat op het randje van afscheuren, mijn spieren hebben voor meer dan de helft hun veerkracht verloren en mijn zenuw is zodanig beschadigd dat ze foute prikkels krijgt en doorgeeft (vandaar de pijn in mijn tenen, weten we dat ook gelijk). Aan dat laatste is nog weinig te doen. Dit komt omdat ik al zo lange tijd met die kaduke heup rondloop. “Euha, meneer doktoor, neem me niet kwalijk dat ik het zeg, maar ik kom al bijna vijf jaar met die klachten naar het ziekenhuis”! “Ja mevrouw Mus, dat klopt zie ik in uw dossier, maar we gaan nooit meteen tot een operatie over, we proberen altijd eerst alle andere middelen.” Tja, wat kun je daar als hulpeloze patiënt dan nog op zeggen? Enfin, begin januari gaat bibi weer onder het mes en hoopt er dan maar het beste van.
Dinsdag was boodschappen dag. Geen sinecure als je weet dat ik met de benenwagen moet sleuren met zware zakken kattenzand, kattenblikvoer e.a. levensmiddelen. Ik moet ook verschillende keren heen en weer omdat wat men in de ene supermarkt niet hebben je in een andere moet halen. Ik loop dus in mijn geval naar drie verschillende supermarkten (ne mens moet ook op de centjes letten nietwaar?) waarvan er eentje nu niet bepaald vlak bij de deur ligt. Maar soit, moeilijk gaat ook en we komen de eerste week alvast niet om van honger en/of dorst.
Woensdag brak dan de voor mij lang verwachtte dag aan, de behanger kwam mijn hal en gang behangen. Toen de man kwam kijken was hij heel enthousiast. Ach, op een halve dag speel ik dat klaar, zei hij. Ik bekeek hem eens bedenkelijk want ik heb die klus in het verleden al meermaals laten doen, maar ik gaf de goede man het voordeel van de twijfel. Maar wie denk je dat er gelijk kreeg? Juist ja, ikke! Om 10h begon de man eraan en pas om acht uur ’s avonds had hij gedaan. En dan nog een geluk dat ik zeer degelijk behangpapier had gekocht en dat mijn muren schoon en gelijk zijn. Maar ja, er komen zomaar eventjes zeven deuren uit in die gang en dat is passen en uitsnijden hé! Op het laatst werd de goede man duidelijk erg moe want de laatste strookjes die hij tegen de muur “kwakte” heb ik er met Dochterlief meteen terug afgetrokken terwijl de muur nog nat was.. Het was echt niet om aan te zien, zo onprofessioneel. Maar die doen we volgende week zelf wel over, het zijn maar enkele smalle strookjes.
Donderdag moest ik naar Brussel. Verleden maand had ik bij de brailleliga op de Tech-beurs een sprekende polshorloge gekocht. Maar al na amper twee weken, ik ben nochtans niet onvriendelijk geweest tegen haar, wilde dat mens niet meer tegen mij klappen. De dame van de brailleshop liet me weten dat waarschijnlijk de batterijen plat zijn. Die polshorloges worden natuurlijk niet elke dag verkocht en liggen dus vrij lang in stock. Mijn horloge wordt nagekeken en me in de loop van twee weken zonder enige kosten weer toegezonden met de post. Check, weer een zaak afgehandeld!
Vrijdag wordt was- en strijk-dag, want dat is in de loop van de week noodgedwongen blijven liggen. Gelukkig komt ook mijn Poetsiepoets om mij de kuis uit handen te nemen. Op zaterdag en zondag gaat Mus geheid plat. Reken maar van yes!!!
Voila zie, als jullie de moed hebben gehad om mijn week tot op het einde mee te overlopen, dan zijn jullie weer op de hoogte van al mijn doen en laten. Probeer jullie warm te houden, heb een fijn weekend en geniet van alles wat je doet…of niet doet!
nee niet die van de zalm! Wel die van Dochterlief in dit geval. Afgelopen dinsdag was het dan zover, eindelijk het goede voorruitzicht om weer voluit te kunnen ademen door een neusoperatie aan de sinussen en het tussenschot. Het verliep allemaal heel goed, zo goed zelfs dat Dochterlief besloot om s avonds op de fiets naar huis te peddelen en niet bij moeders te blijven overnachten. Tegenpruttelen van mijn kant haalde niks uit, want als zij iets in haar hoofd heeft dan heeft ze het niet in haar g*t. Maar ja, de appel valt niet ver van de boom, hahaha..
Gisteren, donderdag, moest ze terug naar het ziekenhuis om de tampons die men in haar neus had gestoken er weer uit te laten halen. Dat was wel een pijnlijk geval liet ze me achteraf weten. Zelf had ik er de pest over in dat ik er op dat moment niet bij kon zijn. Ik moest namelijk op dezelfde dag én het zelfde tijdstip in het UZA zijn om nog maar eens een (de elvendertigste) MRI scan te laten nemen van de pezen, spieren en zenuwen in mijn linker heup. Kwestie van dat de dokter weet hoe het daarmee gesteld is voor hij tot de operatie overgaat en hoeveel procent slaagkans ik heb om daarna pijnvrij te kunnen stappen.
Het was een beetje beangstigend om dit keer alleen op weg te moeten gaan. Eerst met de ene bus naar het centrum van de stad en daar vervolgens een andere bus nemen die me naar het ziekenhuis brengt. Daar aangekomen moest ik mijn weg nog proberen te vinden in de doolhof van het UZA . Alles staat wel goed aangegeven op wegwijzers, en op je verwijsbrief staat ook welke route je moet volgen, maar als je dat niet meer kunt lezen, zoals ik, is het toch een heel avontuur om je doel te vinden. Maar ik heb dat prima gedaan! Het personeel is daar heel vriendelijk en gedienstig en men loodste me zonder veel probleem naar de kelder waar die bewuste machine zich bevindt.
Het zal nog enkele weken duren voor Vicky baat heeft van haar operatie. Momenteel moet ze drie weken lang haar neus vijf keer per dag spoelen met fysiologisch water om de bloedkorsten te verwijderen. Maar daarna zou ze terug vrij moeten kunnen ademen, maar vooral, en dat is nog het belangrijkste, terug een gezonde slaap kunnen hebben. Dus laat ons hopen en vingers en tenen kruisen dat dit zo mag zijn. Want door het langdurige slaapgebrek voelde zij zich meer en meer in een zombie veranderen.
Zelf zal ik volgende week de staat van mijn inwendige rekkers kennen en kan ik mij beginnen voorbereiden op de operatie en de zes wekenlange revalidatie. En laat ons dan wederom hopen dat men ons dan een beetje met rust laat want we kennen ondertussen alle ziekenhuizen in Antwerpen van binnen en buiten!
Aan iedereen een heel fijn weekend gewenst! En veel plezier met alles wat je doet of niet doet!
Joehoe, eindelijk een pedicure gevonden die aan huis wilt komen! Ik heb er lang moeten achter zoeken maar zij was het wachten meer dan waard. Mijn voetjes zweefden echt van gelukzalige tevredenheid.
Vandaag wordt Dochterlief geopereerd aan haar neus. De operatie is momenteel al met drie uur verlaat. Heel zenuwslopend voor haar, ocharme! Straks ga ik haar ophalen en blijft ze hier overnachten. Want hoewel het geen ingewikkelde of grote operatie is, er kunnen zich altijd wel complicaties voordoen en dan kun je beter niet alleen zijn.
Dit was het voor nu, even in de rapte jullie op de hoogte houden van mijn doen en laten.
Ik wens jullie allen veel plezier met alles wat je doet of niet doet.
Maandag baaldag, pechdag of noem het zoals je wil, ik was aan het eind van die bewuste dag helemaal holderdebolder. Na meer dan een maand wachten had ik afspraak met de tandarts om het gat te laten dichten dat ontstaan was door het trekken van mijn afgebroken tand. Vermits ik alles met het openbaar vervoer moet doen trokken Dochterlief en ik ruim op tijd door een miezerige regen nar de bushalte. Net toen we aan de hoek van de bushalte kwamen raasde de bus ons vrolijk en veel te vroeg voorbij. Dus moesten we twintig min. Wachten op de volgende. Het goede nieuws daarbij was het stopte met miezerig regenen en het begon hard te gieten. Geen bushokje of schuilplaats in de buurt en daar werd ik al niet echt vrolijk van. Door de nieuwe regeling van De Lijn, moet ik nu wanneer ik naar een of ander ziekenhuis ga telkens een overstap maken. Zo ook nu. Wij stappen over op de tram die ons al gans mijn leven naar De Groenplaats brengt. Maar o wee, die tram neemt nu een andere route, verdwijnt onder de grond en zijn eerstvolgende halte is het Centraal Station. Dit terwijl ik aan de Nationale bank moet zijn. Een heel andere richting uit dus! Geen paniek, we nemen aan het station een andere tram, spurten vervolgens nog enkele meters te voet en komen uiteindelijk toch op bestemming. Beneden moet ik me aan de receptie aanmelden en er zijn acht wachtenden voor mij en er is maar één loket open. Tegen de tijd dat het mijn beurt is staan mijn zenuwen zo wat op knappen. Snel de lift naar boven nemen (waarom is die vandaag zo traag?) en me daar nog eens aanmelden. Resultaat: ik ben tien min. te laat op de afspraak. Valt nog mee, denk ik, gezien de capriolen die we hebben moeten uitvoeren. Maar nogmaals o wee, de tandarts is onverbiddelijk. Te laat wil zeggen dat hij me niet meer ontvangt, laat de verpleegster me weten. Of ik dan een nieuwe afspraak kan maken, vraag ik beleefd? Neen, dat doet de tandarts ook niet. Ik moet naar de vrije raadpleging komen en kan dan op die manier een nieuwe afspraak krijgen.
Wij dus met een hangende staart maar terug naar huis. Een ganse dag verspild voor niks. Gelukkig was het ondertussen gestopt met regenen en scheen er een flauw zonnetje. Ik nam het Laura een beetje kwalijk, het leek alsof ze mij van daarboven stond uit te lachen.
En zodoende zit ik nog altijd met groot gapend gat in mijn mond. Wanneer het gedicht gaat kunnen worden is nog een raadsel want ik heb bijna geen vrije dagen meer over deze maand. Op zulk moment komt bij mij de treurnis weer naar boven over mijn vaste tandarts van vele jaren die zo nodig twee jaar geleden op pensioen moest gaan. Ik ga nu toch eens werk maken van het zoeken naar een tandarts hier in de buurt. Desnoods in het Erasmusziekenhuis. Want het openbaar vervoer kun je maar beter vermijden als je ergens op tijd wilt komen.
Zo, dat was geen schitterend begin van de nieuwe week voor mij! Maar ondertussen heb ik mijn frustratie al uitgewerkt op mijn hal en gang. Die gaat behangen en geschilderd worden. Het oude behang is al verwijdert en straks komt Dochterlief me helpen met de plinten af te schuren alvorens ze opnieuw geverfd kunnen worden. jullie zien, ik zit niet stil hé!
Ik wens jullie allen nog heel veel plezier met alles war je doet of niet doet... Tot de volgende .
Nee, onze lift werkt nog altijd niet. Ook de tweede deadline van 28 oktober werd dus niet behaald. Wij overwegen nu om een reductie te vragen van de huishuur wegens derving van nutsvoorzieningen. Echter, onze huisbaas kennende zit het er eerder in dat hij een vergoeding aan ons vraagt voor de sleet van de trappen.
Gisteren weer een oogprik gaan halen. Ik doe dit nu al een slordige vier jaar om de 4- 5-of zes weken naargelang de staat van mijn zicht. Ergens onderweg ben ik plotsklaps allergisch geworden aan antiseptische middelen, voornamelijk aan ISO Betadine. Dat middeltje wordt gul in je ogen gedruppeld voor men de injectie geeft en dit om pijnlijke en nefaste ontstekingen te voorkomen. Maar een allergische reactie is ook geen lachertje en doet óók deksels veel pijn. Komt bij dat ik mijn oog dan niet kan open houden, dat het water langs oog en neus hevig vloeit en minstens drie dagen geen steek zie. Even zag het er naar uit dat het weer van dattum was toen ik deze nacht wakker werd van de pijn. Gelukkig had ik een dosis fysiologisch water mee gekregen waar ik mijn bruusk geattaqueerd loekertje kwistig kon mee uitspoelen. Het is nu gelukkig beter, ha ja, anders zou ik dit nu niet kunnen schrijven!
ANI schreef over heimwee, meer bepaald over heimwee naar haar jeugd. Zelf heb ik die heimwee naar mijn jeugdjaren niet. De evidentie daarvan is duidelijk voor wie mijn blog kent waarin ik die kind- en jeugdjaren beschrijf. Maar het bracht mijn gedachten wél terug naar mooie momenten met de vader van mijn kinderen. Naar een liedje dat we vaak samen zongen in de auto wanneer we op weg waren naar zijn roots aan de kust. De eerste strofe gaat zo:
Heimwee doet ons hart verlangen, naar de heimat onzer jeugd.
Naar de bronzen klokkezangen, zwaar van rouw of hel van vreugd.
Zangen uit de oude toren, hij die waakt en verre schouwt, Over 't dorpje droomverloren, kronk'lend aan zijn voet gebouwd.
(Wie het lied eens wil beluisteren, op YouTube kun je het vinden.)
Mijn volgend bezoekje is aan de tandarts. Maar eerst naar de blogbijeenkomst. We zullen weer honderduit kunnen vertellen over onze oude versleten knoken, tanden en/of binnenwerk... Maar gelukkig zijn we een positief ingesteld groepje en bij een pintje of glaasje wijn verdwijnt die kommer en kwel al snel als sneeuw voor de zon en wordt er verder heel wat afgelachen. Ik kijk er dus weer gretig naar uit dames en heer!
Zo, dat was het voor nu, jullie zijn weer op de hoogte van mijn reilen en zeilen. Rest mij enkel nog jullie allen mooie herfstdagen toe te wensen en veel plezier met alles wat je doet .of niet doet! Tot de volgende
Daar ik de tijd niet schijn te vinden om aan het beloofde vervolg van mijn turbulente zomermaanden te werken, ga ik maar over tot de orde van de dag.
De kogel is door de kerk. Op 14 november moet ik een laatste scan ondergaan om de staat van zenuwen en pezen in beeld te brengen en op 18 november heb ik afspraak met de chirurg om een juiste datum te prikken voor mijn op til staande operatie. Die zal doorgaan in de loop van januari 2014. Omdat er een vereiste revalidatie van zes weken is vind ik het beter om te wachten tot na de feestmaand. Ik loop nu al bijna vijf jaar met die dekselse pijn dus kunnen die paar weken er ook nog wel bij. Het is trouwens niet mijn heup zelf die kaduuk is maar de slijmbeurs in de heup. Die is op zodanige en langdurige wijze ontstoken dat het vals scharminkel mijn pezen en zenuwen molesteert. En dus rest er niets anders meer dan het kreng operatief te verwijderen nadat alle andere denkbare remedies uitgeprobeerd zijn zonder ook maar enig resultaat te geven. Met enige verwondering hoorde ik de chirurg zeggen dat die slijmbeurs nadien vanzelf weer aangroeit. Ik hoop dan wel dat die nieuwe het beter doet. Het menselijk lichaam is toch een wonderbaarlijke machine hé!
Zoals door ons hier allemaal verwacht en gevreesd werd, onze nieuwe lift heeft de deadline van 18 oktober niet gehaald. De werken hebben stil gelegen door enkele niet leverbare toch cruciale onderdelen. Nu ja, je moet er niet aan denken dat je door het ontbreken van een of andere bout of moer met een rotvaart naar beneden dendert. De nieuwe vooropgezette datum is 28 oktober. Eerst zien en dan geloven zei de blinde! Ondertussen loop ik regelmatig 56 trappen en vier overlopen op en af. Maar ik moet toegeven dat mijn fysiek er na een maand op vooruit is gegaan ik hijg nog maar 10min. na terwijl dat op de eerste dag 11 min. was.
Dochterlief wordt op 12 november geopereerd aan het tussenschot van haar neus. Dat tussenschot staat zo danig scheef dat het haar hindert bij het ademen en dus ook bij het slapen. Gelukkig is dat maar een dag opname en gaat ze er niet heel veel hinder of pijn van ondervinden na de ingreep.
Jullie merken wel, het gaat er hier nog altijd vrolijk aan toe ten huize van. Maar we blijven lachen en zingen vrolijk : C est La Vie.
Ik wens jullie fijne dagen toe en tot de volgende .
Soms denk ik dat ik argeloos in de val ben gelokt door een meedogenloze en hebzuchtige bende die mij stiekem een onopzegbaar contract hebben laten tekenen voor diverse huizen met oneindig veel kamers en die mij niet laten gaan voor ik elk huis en iedere kamer heb bezocht en me daarvoor vervolgens flink laten betalen. Nu ja, mijn bovenstaand denkbeeld is misschien wat overdreven en enigszins respectloos geformuleerd. De bende refereert naar de vele dokters die in verscheidene kamers van allerlei ziekenhuizen hun praktijk beoefenen. Maar ik krijg toch zo stilaan het moedeloze gevoel dat ik in een onontwarbaar kluwen verwikkeld zit. Aan mijn prikbord hangen momenteel weeral zeven brieven met afspraken voor nieuwe consultaties in de eerstkomende maanden en daarbij zijn niet eens het maandelijks bezoek bij de huisarts (voor mijn dosis stuff) en mijn oogarts (voor mijn ooginjectie) bij gerekend. Het positieve aan dat alles is dat we in beweging blijven.
En van beweging gesproken wie dacht dat onze renovatie eindelijk gedaan was die denk verkeerd. Onze lift is al de ganse maand buiten gebruik wegens renovatie. Dat betekent voor mij dat ik acht trappen op en af mag lopen. Dit op regelmatige tijden met een zware boodschappentas op wieltjes die ik dan trapje voor trapje naar boven moet sleuren. De deadline voor het terug in werking stellen van de lift was voorzien op 18 oktober. Maar toen ik daarstraks naar beneden moest werkte de lift nog altijd niet. Dus dat zal weer wat uitlopen zoals met alles dat men hier gedaan heeft. Nu ik er aan denk, ik wacht trouwens ook al vier maanden op de beloofde rookmelder.
Ach, er zijn ergere dingen in het leven. En om te eindigen met een echte dure grap . Een kleine jongen komt bij zijn vader en vraagt: "Papa, hoeveel kost het om te trouwen?" De vader zucht en zegt: "Pff, ik weet het niet zoon, ik ben nog altijd aan het betalen..."
Vrijdag 3 oktober was mijn baaldag pur sang en dat kwam zo In de loop van de vorige week brak er plots een stuk van mijn tand. De bewuste tand was lang geleden ontzenuwd en mooi weer opgevuld geweest en dus gaf hij me geen pijn. Maar het venijnig scherp stukje dat er nog over bleef molesteerde wel mijn tong en dus zat ik, naast mijn vele andere gebreken, nu ook nog met een spraakgebrek. Gelukkig kon ik nog deze week woensdag bij mijn tandarts terecht om het euvel te laten verwijderen. Vermits ik vrij van angst ben voor de tandarts ging ik met een gerust gemoed op weg.
Mijn tandarts had waarschijnlijk nog wat verdoving over van de vorige patiënt vermoed ik en dus werd ik extra bedeeld. De verdoving deed zijn werk, het stukje tand was in mum van tijd verwijderd en ik mocht gaan met de geijkte woorden: Geen warme dranken en niet roken de eerste uren. En laat die beide nu mijn grootste verslaving zijn!
s Avonds laat was die verdoving nog steeds niet uitgewerkt en ik kreeg zo stilaan een onweerstaanbare drang naar mijn kopje koffie en sigaretje en gaf er zonder enige weerstand aan toe. Drinken ging niet zonder morsen en het sigaretje moest ik roken a la Lucky Luke. Maar ik ben een doorzetter, oefening baart kunst dacht ik , en allengs ging het beter en beter. Maar o wee, s nachts werd ik wakker met een pijnlijk gevoel in mijn rechter wang. Nu slik ik sowieso al elke dag een flinke dosis ontstekingsremmers en pijnstillers dus eentje meer kon geen kwaad, maar de pijn bleef hardnekkig toenemen. Menslievendeugd, ik heb twee kinderen gebaard op de wijze van onze oermoeders, d.w.z. zonder enige verdoving of andere tralala, maar als er één pijn is die ik niet kan verdagen en waar ik zo ongeveer hysterisch van wordt, dan is het tandpijn!
De dag na de behandeling was mijn rechterwang dubbel zo dik als normaal, het leek alsof ik een struisvogelei in mijn mond had zitten. Zelfs mijn oog zat half dicht. En pijn mannekes!!! Mijn tandarts had geen spreekuur en een spoeddienst hebben wij hier niet meer in de buurt, dus trok ik noodgedwongen maar naar de apotheek. Die stelde vast wat ik al vreesde, een ontsteking van de wonde en een joekel van een abces.
En dat was balen! Want 's anderdaags zou het onze maandelijkse blogvrienden bijeenkomst zijn, iets waar ik altijd gretig naar uit kijk. We doen dit nu al vele jaren en het is altijd een gezellige boel. Ik heb nog even getwijfeld maar ik kon me echt zo niet vertonen. Van een klappeke doen was bij mij geen sprake en bovendien verging ik van de pijn. En geloof me, een Mus met tandpijn is geen pretje om naast je te hebben. En zodoende moest ik forfait geven.
Vandaag, zondag, is de pijn al wat draaglijker maar mijn minnelijk smoeleke staat nog altijd een beetje scheef.
Ik heb jullie vreselijk gemist lieve vrienden en dat was behoorlijk balen!
Ja, ik pleit schuldig! Ik heb dit blogje en zijn trouwe lezers schromelijk verwaarloosd. Mijn oprechte verontschuldigingen daarvoor! Er was echter een gegronde reden voor mijn afwezigheid. Het mooie zomerweer zat er natuurlijk ook voor iets tussen maar dat was niet de hoofdschuldige. Ik weet het echter goedgemaakt! Maar kom achteraf niet klagen hé! Want je kent me wel, eens ik begin te schrijven ben ik nog moeilijk te stoppen. Om jullie voldoende gemoedsrust te bezorgen moet even recapituleren (om het eens met een duur woord te zeggen) of een tijdsprong maken naar het nabije verleden, meer bepaald terug naar de maand mei 2013.
Zoals jullie je misschien nog wel herinneren was de maand mei dit jaar nog bitterkoud en heel erg nat. Echt geen weer om een hond door te jagen. En toch. Minstens vier dagen van de week en dit de ganse maand lang, trotseerden Dochterlief en ik dat pokkeweer om van het ene ziekenhuis naar het andere te draven. Om de beurt zaten, hingen of lagen wij tegen, onder of tussen een technisch hoogstaande medische machine om de oorzaak van onze respectievelijke klachten, zij buikpijn, ik pijn in de heup, te vinden. Blijkbaar waren wij een medische zeldzaamheid want in de maand juni mochten we die trips en onderzoeken nog eens dunnetjes over doen. Dochterlief werd voor bepaalde onderzoeken enkele dagen in het ziekenhuis opgenomen, ikzelf mocht na elk onderzoek terug naar huis strompelen. Uiteindelijk viel dan toch het verdict, een operatie was de enige uitweg voor elk van onze eigenlijke klachten. Bij Vicky was de Sfincter van Odidi (een kringspier rondom de papil van Vater waarmee de hoeveelheid vloeistof vanuit de lever, galblaas en alvleesklier geregeld kan worden) de oorzaak van haar pijnen. Begin Juli werd zij met succes geopereerd en is gelukkig sindsdien pijnvrij en haar bloedwaarden die schrikbarend laag waren, zijn weer terug op peil.
bIJij mij dringt een operatie zich eveneens op. Sinds meer dan 4-jaar heb ik een Bursitis trochanterica, alias, een ontsteking aan de slijmbeurs in mijn heup. Tal van cortisonespuiten en infiltraties brachten geen soelaas. De chirurg die het verdict stelde had mij het liefst vanuit zijn spreekkamer linea recta op de operatietafel gesmeten, maar ik bedankte feestelijk. Pas herstelt van mijn knieprothese, die overigens super haar werk doet en waarvan ik nu spijt heb dat ik het niet vroeger heb laten doen i.p.v. zolang met pijn te lopen, zie ik het toch niet zitten om andermaal een zware operatie met wekenlange revalidatie op een jaar tijd te ondergaan. Op 17 oktober heb ik afspraak met de chirurg en zal ik een datum moeten vastprikken. Nu wordt de felle pijn min of meer onderdrukt met pijnstillers en ontstekingsremmers, maar stappen blijt een pijnlijke zaak. Bovendien heeft die medicatie een nefaste invloed op mijn bloeddruk, nieren en lever. Nog bovendien is de pees waar de ontstoken slijmbeurs tegenaan wrijft bijna zo goed als doorgescheurd. Ik heb dus geen andere keuze dan terug onder het mes te gaan.
Moesten jullie nu denken dat hiermee mijn relaas afgelopen is .dan hebben jullie het totaal mis! Dochterlief en ik hebben de afgelopen maanden nog neer katten gegeseld (figuurlijk gesproken natuurlijk) maar dat is voor een volgende keer. Voor nu hebben jullie al wel voldoende leesstof me dunkt. Jullie waren gewaarschuwd hé.. LOL
Geniet nog van die enkele mooie dagen tot de volgende
Hallo lieve vrienden! Dag toevallige passant! Wanneer je afhangt van de hulp van de daar voorziene instanties ben je algauw de klos mocht ik onlangs beleven.
Woensdag 14 maart moet ik voor mijn maandelijkse oogprik naar het Middelheimziekenhuis. De straten en voetpaden liggen er besneeuwd en glad bij. Het is dus geen optie voor mij om op mijn wankele benen en op krukstokken het openbaar vervoer (dat volgens mijn bescheiden mening volledig gereorganiseerd werd door een persoon die zich enkel verplaatst met wagen en chauffeur en dus wars is van alle noden van de reizigers) te nemen wegens te gevaarlijk. Ik maak dus, zoals het wordt voorgeschreven, twee dagen op voorhand een afspraak met Ziekenvervoer. Er wordt me voor alle zekerheid tot driemaal toe alle gegevens gevraagd, zoals naam en adres, data en uur en lidnummer van mijn ziekenfonds. Dan wordt me gezegd dat ik nog een bevestigingstelefoontje ga krijgen. Dat komt er ook op dinsdagnamiddag samen met de melding dat de rit heen en weer me -31 gaat kosten en dat het ziekenfonds niet tussenkomt. Die tussenkomst geldt enkel voor chemokuren, bestralingen of nierdialyse en niet voor de behandelingen die ik moet ondergaan. Nou ja, het zij zo.
Omdat ik er een gloeiende hekel aan heb om te laat te komen op eerder welke afspraak, of dit een goede of slechte eigenschap is laat ik in het midden, sta ik ruim op voorhand in mijn rolstoel buiten op de stoep te wachten op het ziekenvervoer. Het is bitterkoud en er waait een gure wind. Vijfentwintig minuten na het afgesproken uur is er nog steeds geen ziekenvervoer in velden of wegen te bespeuren. Dochterlief en ik besluiten om dan maar een taxi te bellen. We zijn ondertussen beiden verkleumd van de kou. De taxi komt vrij vlug ter plaatse en we zijn maar twintig minuutjes te laat op de afspraak. Niet echt veel zullen jullie denken, maar in de praktijk betekent dit dat er ondertussen twee patiënten voor mij zijn en mijn behandeling met een uur vertraging aanvangt. We nemen wederom een taxi terug naar huis.
Thuisgekomen bel ik meteen naar het Ziekenvervoer en vraag ietwat verbolgen om tekst en uitleg. Daar valt men uit de lucht, men gaat het nakijken. Twee dagen nadien krijg ik een telefoontje van de bevoegde dienst met de vraag om hoe laat ik een taxi heb gebeld? Ik geef het hen door en ook van en tot wanneer ik buiten in de koude heb staan wachten. Men gaat het onderzoeken wordt mij nogmaals gezegd. Als jullie weten wat er is misgelopen dan weet ik het ook! Want sinds dat laatste telefoontje, nu toch al bijna twee weken geleden, heb ik niets meer van hen gehoord. Geen uitleg en zelfs geen excuses.
Er is echter ook een goede kant aan heel deze zaak. De beide taxiritten naar en van het ziekenhuis hebben mij welgeteld -29 gekost. En dit met fooi inbegrepen. Dus -2 goedkoper dan bij Ziekenvervoer, dat volgens mij toch grotendeels uit vrijwilligers bestaat en er, buiten hun onkosten, dus geen cent aan verdienen. Beide taxichauffeurs waren uiterst vriendelijk en zeer behulpzaam. Dus van hun service ook geen klagen.
Moesten jullie ooit ziekenvervoer nodig hebben, informeer dan eerst eens naar de kostprijs van de dichtstbijzijnde taximaatschappij. Want ziekenvervoer en betrouwbaarheid is no- match, zo heb ik aan den lijve mogen ondervinden. Bovendien zijn ze niet echt goedkoop, integendeel zelfs, ze rekenen flink door. Ik weet alvast voor wie ik ga kiezen in het vervolg.
Heb een heel fijn weekend! Liefs en tot de volgende .
Hallokes lieve vrienden, dag toevallige passanten. Ik zou graag zeggen dat het goed met me gaat, helaas verloopt de revalidatie moeizamer dan verwacht. En dat heeft drie oorzaken.
Oorzaak 1: In de loop van de week dat ik ontslagen werd uit het ziekenhuis merkte ik dat het niet goed ging met Dochterlief. Zij sukkelt nu al maanden met maag en darmproblemen, krijgt vaak pijnlijke aanvallen maar men vindt geen oorzaak. Uiteindelijk beslissen we om naar mijn huisarts te gaan. Er wordt bloed afgenomen en het resultaat is bloedarmoede. Haar waarden zijn schrikbarend laag. Dat verklaart waarom ze zich zo slap voelt, constant moe is en heel veel slaapt. Zij neemt nu ijzerpillen, maar die hebben tijd nodig om hun werk te doen. Morgen heeft zij afspraak in het ziekenhuis bij een maag en darmspecialist. Hopelijk weten we dan wat meer. Maar zodoende ben k nu wel verplicht om veel meer en veel vlugger dan gewenst of mag het huishouden te beredderen. En dat valt dik tegen wat pijn betreft omdat ik me voortdurend moet forceren.
Oorzaak 2: Ik zit met twee Hernias in mijn rug. Die spelen mij nu parten bij de revalidatie. De pijn straalt vanuit mijn rug naar mijn bips en mijn goede been. De oefeningen van de kinesist, die ik nu aan huis laat komen omdat Dochterlief niet de kracht heeft om mijn rolstoel voort te duwen en ik de afstand er naartoe nog niet kan stappen, verlopen daarom ook moeizaam en pijnlijk. Evenwel heb ik de pijnmedicatie tot een strikt minimum herleid omdat ik mijn organen wil sparen. Dat is tanden bijten maar de tandarts moet ook leven hé.
Oorzaak 3: ik heb geen geduld. We zijn nu exact een maand na de operatie en ik kan nog steeds geen grote afstanden afleggen. Ik loop in huis al wel volledig zonder krukken, fiets op mijn hometrainer en kan trappen op en af lopen. Maar vlotjes is toch anders hoor! Men had me wel gewaarschuwd dat de revalidatie zijn tijd zou vragen en dat een knieprothese krijgen geen klein bier is. Maar het gaat me allemaal veel te traag!
Nu ja, we zullen moeten roeien met de riemen die we hebben. En dit hindernisparcours leggen we ook wel af. Tenslotte weet ik dat het mettertijd allemaal goed komt en dat kan helaas niet iedereen zeggen.
Zo, dit was het voor nu. Jullie zijn weer een beetje op de hoogte van mijn dagelijks reilen en zeilen. Ik wens jullie nog hele fijne dagen toe, liefs en tot de volgende
Dag lieve vrienden allemaal! Jullie zijn één voor één heel erg hard bedankt voor jullie steunende en medelevende reacties hier op dit blog, jullie lieve mailtjes, telefoontjes, get well kaartjes, bezoekjes in het ziekenhuis, de mooie bloemen, de lekkere pralines etc. Het stak mij allemaal een groot hart onder de riem.
Sorry ook dat ik jullie zo lang liet wachten op een berichtje van mij. Ik moet namelijk mijn geopereerde been gestrekt houden. Met gebogen knie zitten is uit den boze en wordt ook heel snel pijnlijk. En dat been gestrekt houden lukt niet aan de pc wegens plaatsgebrek.
Vandaag ben ik reeds een week ontslagen uit het ziekenhuis en ga ik drie maal per week naar de kinesist. Weliswaar in een rolstoel want grote afstanden kan ik nog niet stappen. Maar in huis dartel ik al vrolijk rond. Soms zonder krukken, soms met een kruk. De dagen dat ik niet naar de kine ga krijg ik een resem oefeningen mee die ik thuis moet doen. Nou moe, ik voel spieren zitten waarvan ik nooit vermoedde dat ik er spieren had zitten. En hoewel mijn vege lijf met de dag strammer wordt, met mijn knie gaat het reuze goed vooruit en krijg ik tal van complimentjes. De pijnmedicatie is ondertussen ook al met meer dan de helft gereduceerd. Morgen mogen de nietjes worden verwijderd en dat zal ook al een slok op een borrel schelen, want die beginnen me serieus te enerveren.
Tot zover dit berichtje om jullie op de hoogte te houden. Mijn bezoekjes aan jullie blogs blijft nog even op een laag pitje staan maar ik hoop dat jullie daar begrip voor kunnen opbrengen. Nogmaals, allemaal heel erg bedankt, hou jullie kloek, en tot de volgende
Dag lieve allemaal! Wanneer ooit in mijn leven een planning zonder ook maar enige verwikkeling tot een goed einde komt, dan noemt men dat niet een goed plan maar een wonder boven wonder.
Begin vorige week werden de pre-operatieve testen gedaan fotootje van de longen, cardiogram, bloed aftappen en plasje deponeren. Daarna een ellenlange vragenlijst invullen en praatje met de anesthesist maken. Ook nog even een document ondertekenen dat wanneer ik mocht komen te overlijden tijdens de operatie, ik nadien geen klacht zou indienen. Nou, dat laatste lijkt me niet zo vanzelfsprekend te zijn, toch! Men liet me weten dat wanneer ik te weinig ijzer in mijn bloed had, ik s anderdaags een verpleger over de vloer zou krijgen om me EPO in te spuiten. EPO? Zou het de bedoeling zijn dat ik met mijn loeizware hometrainer de kamer kan rondrijden voor de operatie kan plaatsvinden? Maar er kwam niemand, dus met mijn innerlijke metaalhuishouding zit alles snor. Ik haalde opgelucht adem. De operatie zou doorgaan zoals gepland op 6 maart.
Maar dan dan kwam er deze week toch nog een telefoontje van het UZA waarbij men liet weten dat men een vies beestje had aangetroffen in mijn urinewegen. Men beweerd namelijk dat ik een blaasontsteking heb en dat ik sitopresto naar de huisarts toe moest om een bepaalde antibiotica te laten voorschrijven en die 2 x daags moet innemen. Zo niet, dan zou de operatie niet kunnen doorgaan.
Ik stel me hier toch enkele vragen bij hoor? Ik heb helemaal geen last van een blaasontsteking! Ik heb geen pijn bij het plassen en ik plas heel normaal zoals ik dit al jaren doe. Toen ik naar het UZA belde om wat meer uitleg te vragen kon men mij niet zeggen welk beestje dan wel mijn waterreservoir teistert.
Enfin, ik slik dus maar braaf nog wat pilletjes meer per dag dan ik al doe en hoop dat het goed is. De avond voor de operatie wordt ik om 17h in het ziekenhuis verwacht. Maar ik vraag mij nu toch af hoe zij op één avond gaan weten of dat beestje verdwenen is terwijl men er een ganse week voor nodig had om het te ontdekken?
Ik weet niet waar het vandaan komt maar ik heb helemaal geen goed gevoel bij deze op til staande operatie. Ik heb tijdens mijn levensloop tot nu toe al meer dan 15 zware operaties moeten ondergaan. Je zou dus kunnen zeggen dat het bijna een routinekwestie voor me is. Maar dit keer voelt het anders. Al nachten lang wordt ik badend in het zweet wakker door nog maar eens een nachtmerrie. Pure horror! Zo zit ik middenin een berg van bloedende lichaamsdelen en zoek naar mijn been. Of nog: ik lig in mijn bed en de kinderen vertellen me dat ik mijn been niet meer heb. Ik ontken dat heftig. Maar dan wijzen ze met hun vinger naar een hoek van de kamer waar mijn bloedende onderdaan staat met zijn voet gestoken in een glitterschoen.
Elke dag weer overleg ik met mezelf of ik de operatie niet beter zou afzeggen? Maar mijn verstand zegt dat dit geen optie is. Gisteren was ik nog in de pijnkliniek en daar werd ik nogmaals met mijn neus op de harde feiten gedrukt. Mijn knie is finaal naar de knoppen. De pijn die ik nu voel bij elke stap die ik zet zal enkel maar toenemen tot stappen niet meer mogelijk is. En toch de twijfel blijft door mijn brein gieren.
Sorry voor mijn geweeklaag en bedankt dat ik dit met jullie even mag delen. Ik weet niet wanneer ik weer op dit blogje kan verschijnen, maar dat merken jullie vanzelf dan wel weer. Voor nu neem ik even afscheid. Geen vaarwel, maar tot ziens hoop ik! Heb allen ondertussen hele fijne dagen! Bij leven en welzijn tot de volgende
Juich vrienden, juich
Hoor wat ik u betuig
Het wonder is geschied
Je gelooft je ogen niet
Na twee jaar nagelbijten
Zijn dit de naakte feiten
Vandaag staat hier alras
Mijn splinternieuw terras.
Na alle doorstane frustratie
Wegens die dekselse renovatie
Is het nu wachten op de zon
Om te kunnen bruinen op mijn balkon.
Jeetje o jeetje! Ik zit hier al enkele weken in de machtsstrijd verwikkeld van twee gespierde machos met een ego van hier tot in Tokio. Nu, voor jullie gaan denken dat er nu wat kincky stuff gaat volgen, of nog erger, dat mijn verstand het spoor helemaal bijster is, kan ik jullie gerust stellen. Buiten wat bloedende schrammen her en der op mijn vege lijf is alles oké met me.
De twee machos vallen onder de noemer: katten. Meer bepaald katers. En hoewel beide reeds jaren geleden gecastreerd werden, ze hebben (in de spreekwoordelijke zin dan) nog serieuze ballen aan hun lijf.
Macho nr1 is de 7-jarige Chin, kat van Dochterlief. Wegens mijn op til staande knieoperatie en de revalidatie nadien werd besloten dat beide hier een tijdje zouden komen logeren. Geen probleem dachten we! Maar dat was buiten macho nr2 gerekend. Die is helemaal niet gediend met de indringer op zijn domein. En zodoende is mijn 14-jarige, eens zo snoezige lieve luie bedaarde Snoezepoes, veranderd in een grommende, blazende, spugende en klauwende tijger. (Wisten jullie trouwens dat katten naar elkaar spugen als ze boos zijn? Ik dus niet.) Natuurlijk laat het jongere exemplaar zich niet zomaar in een hoekje drijven en eist zijn plekje op. En dat gaat als volgt Snoezepoes: Ophoepelen vent, ik ben hier al jaren de baas in huis en dat zal ook zo blijven. Gesnopen! Chin: Dat zullen we nog wel eens zien ouwe! Snoezepoes: Blijft uit mijn badkamer haarbal, je hebt er zelf ook een! Chin: Jawel flapdrol, maar die van u is groter en ik ga , lig en sta waar ik wil! Snoezepoes: Dat zullen we nog es zien jonkie, wie niet horen wil moet voelen." Chin: Kom maar op slome
En zodoende is er hier ten huize Mus elke dag een boel leven in de brouwerij. We spelen scheidsrechter en delen in de klappen. We slepen voortdurend kattenbakken, katteneten, kattenpalen en kattenmanden naar die kamer waar wij op dat moment ook aanwezig zijn. Kwestie van ze niet uit het oog te verliezen. We sluiten ze op in aparte kamers wanneer we weg moeten of slapen gaan. Dit tot groot jolijt van de buren wanneer het protesterende kattenconcert een aanvang neemt.
Pfffft .en dan te weten dat die twee vechtersbazen elk op zich zulke aimabele en aaibare beestjes zijn! We kunnen enkel maar hopen dat ze mettertijd een beetje verdraagzaamheid tonen naar elkaar toe.
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is femme au foyer (klinkt belangrijk in 't frans).
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Elke dag iets positiefs bijleren uit het leven!.
Wanneer ik strijd lever doe ik dat met open vizier.
Ik heb geen kuddegeest, maar zal het de kudde nooit verwijten!
Ik ben open en eerlijk in woord en daad, en ik wens voor u hetzelfde!
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
