Het moet heerlijk zijn denk ik zo, om je oude dagboeken nu opnieuw te lezen. Al die dingen die je toen ò zò serieus nam en nu enkel nog een monkellachje op je gelaat toveren. Je eerste kalverliefde en het, daar-kom-ik-nooit-meer-overheen-verdriet, dat er achteraan kwam. Jij dacht dat het voor eeuwig was…helaas…hij dacht er anders over. "De feeks, de del, wat had zij dat jij niet had !!!" En je tranen maakten vlekken in je dagboek.
Die nu tot de categorie behorende karamellenverzen, maar waar je toen je hele ziel in bloot legde. Ach er was zoveel dat je aan je dagboek toevertrouwde en niemand buiten jij zelf kende zijn geheimen.
Lief dagboek…

Ik heb jou echt niet nodig om herinneringen op te halen. Alles staat in mijn geheugen gebeiteld alsof het gisteren was. Een gelezen zin, een lied, een gesproken woord, het smijt mij allemaal meteen weer terug naar een bepaalde tijdsruimte of belevenis uit mijn verleden.
Lief dagboek, moest je bestaan hebben, zou ik je dan nog in mijn handen willen nemen? Of slechts nog één enkele laatste keer… om je daarna te verbranden… in een vergeefse poging om te vergeten… Want wat tot as is vergaan komt nooit meer terug.
(“En dat kleine beetje fijn stof dat ik daarmee veroorzaak zal het milieu niet echt grote schade toebrengen zeker”, zei ze met een kwinkslag want het moet niet al te dramatisch worden hé!).

Lief dagboek,
misschien dat ik hier en nu maar eens een categorie: “Lief Dagboek” moet aanmaken. Ik zou je dan zoveel vertellen. Al mijn geheimen zou ik met je delen. Je zou eigenlijk niet echt geheim meer zijn, maar enkel jij en ik (en zij die zo vrank zouden durven zijn om tussen de regels te lezen ) zouden weten wat ik werkelijk bedoel en voel achter elk geschreven woord.
Lief dagboek, ik ga je sluiten. De sleutel leg ik op een veilige plaats. Jij mag met me mee naar bed.
Wat zal ik heerlijk slapen vannacht!

En voor zij die nu wakker zijn…heb veel plezier met alles wat je doet…of niet doet!
Tot de volgende…