Lieve deugd, wat is het leven toch duur! Alleen al aan dokters en apothekerskosten ben ik al een serieuze duit kwijt, maar soit, die houden me tenslotte recht.Wat me de laatste tijd achterover doet slaan zijn de prijzen van de dagelijkse kost en de huishoudelijke onderhouds en was producten. Daarstraks bij Colruyt geloofde ik mijn oren niet toen de winkelbediende me zei wat ik moest betalen. Het leek alsof ik de rekening kreeg van vier klanten tegelijk! Terwijl er in mijn winkelkar nog veel open plekken waren.
Koop ik te onbesuisd? Neen zeker niet. Ik vergelijk wel degelijk prijzen, koop niets dat ik niet echt nodig heb. En toch loopt de rekening altijd meer en meer op.

Mijn enige troost is dat ik andere mensen ook hoor klagen. Dat inkomsten en uitgaven niet meer synchroon lopen. Dat het gewone dagelijkse leven een struggle for life is geworden.
Behalve dan wanneer je een Dehaene of soortgenoten bent. Dan ben je verzekerd van hoge lonen en extra bonussen, zelfs als je een gans land naar de kl*ten helpt.

Gelukkig maar dat ik veel uit huis ben. Dat ik daarom ’s avonds doodmoe in slaap val. Dan heb ik alvast geen tijd om me daar kwaad in te maken en een maagzweer te aan over te houden. Alleen een bitter smaakje is er wel.

Morgen trek ik er weer op uit want heb dringend wat nieuwe lingerie nodig. ‘k Zal maar al in gedachten houden dat, hoe kleiner het stukje stof is, hoe hoger de prijzen zijn.

Heb nog een knusse avond!
Tot de volgende…

Maar wat zeur ik! Want ik mag mij gelukkig prijzen.
Wanneer ik thuis kom gaat door een tikje van mijn vinger op de thermostaat mijn chauffage in werking en is het in een mum van tijd aangenaam warm in mijn stulpje.
Ik trek mijn natte kleding uit, neem een warme douche, trek mijn super warme jogging en wollen pantoffels aan en vlei me onder mijn fleece deken in mijn relax voor de tv. Naast mij op de salontafel staat een lekker warme kop soep om de innerlijke mens te sterken.

Dit in tegenstelling tot vele anderen die geen dak boven hun hoofd en/of warm bed hebben om in te duiken. Zelfs geen kop warme drank om even hun verkleumde handen aan te warmen.
Ach ja, ik weet wel dat velen denken dat al die mensen het aan zichzelf te danken hebben. Dat ze hun luttele centen die ze bijeen gebedeld hebben verspillen aan booze. Dat ze werkschuw zijn en zich kwaadwillig buiten de maatschappij zetten. Een maatschappij die hen uitspuwt en die zij op hun beurt verachten.

Ik geef het ietwat beschaamd toe, ooit dacht ik hetzelfde.
Tot op de dag, nu jaren geleden, dat ik aan mijn vrijwilligers werk begon in een opvangtehuis voor daklozen.
Tot op de dag dat ik het verhaal hoorde achter die onwelriekende haveloze mens.
Vanaf toen, en nu nog, bekijk ik vele onder hen met andere ogen.
Niet de vele immigranten die naar hier komen om te profiteren van onze sociale welvaart en daar nog in slagen ook.
Niet die notoire luie dronkelap (want die zijn er gegarandeerd ook ) die zich niet wil laten helpen.
Maar die sukkelaar die zijn werk is verloren door reorganisatie en vervangen werd door een machine.
Die zijn afbetalingen niet meer kan doen en wier have en goederen in beslag werden genomen door de bank.
Die mens die door de vele kafkaiaanse regeltjes steeds weer door de mazen van ons sociale vangnet valt waardoor zijn situatie uitzichtloos is, en blijft.
En dan wil ik het nog niet eens hebben over alle verborgen armoede.

Zo net een week voor de kerst met al zijn praal en pracht, zijn overdaad aan eten en geschenken, vind ik het een mooie tijd om daar bij stil te staan op dit ontiegelijke uur midden in de nacht.
Want wat ik nooit zal kunnen begrijpen, is dat vele (gelukkig niet allemaal) mensen van kerstmis (toch een overwegend katholiek  gegeven) een decadent feest maken terwijl hun medemens van koude en honger vlak naast hun deur ligt te creperen.

Ik wens jullie allen nog een hele fijne en gezellige zondag toe! Tot de volgende…

Aangekomen aan de winkel neem ik een winkelwagentje, zet de Caddy op het daarbij voorziene uitschuifbare onderstel, en betreed de winkel. Ik was nog geen twee rekken ver toen de zaakvoerder mij aansprak en me vertelde dat het verboden was om mijn Caddy mee te nemen in de winkel. Ik kon hem achterlaten op de daarbij voorziene plaats nabij de rij winkelwagentjes, zei hij.
En dat maakte mij nu kregelig zie! Want de goede man had wegens een zeurende hoofdpijn en een knagende pijnlijke heup van ondergetekende, de verkeerde dag uitgekozen en de verkeerde toon aangeslagen om me dat te gebieden. Toen ontstond de volgende pittige dialoog.

Hij: Ziet u mevrouw, het is een nieuwe regel die we hebben ingevoerd want er is afgelopen weekend voor -100€ aan goederen gestolen uit onze winkel.
Ik: En zaten die goederen allemaal in een Caddy?
Hij: Nee mevrouw, maar u begrijpt dat we onze voorzorgen moeten nemen?
Ik: En u begrijpt misschien dat ik me nu danig beledigd voel omdat u mij wegens mijn boodschappenwagentje beschouwd als een potentiële dievegge... ik kan u naar eer en geweten verklaren dat ik in gans mijn leven NOOIT iets gestolen heb uit eender welke winkel dan ook.
Hij: We willen enkel maar voorkomen, mevrouw.
IK: Ten eerst, meneer, zit er in de daarvoor voorziene tas van mijn Caddy voor meer dan duizend euro aan optische hulpmiddelen (mijn digitale loep alleen al kost 735€ en mijn speciale bril met de licht & contrast filterende glazen 160€ ) want ik ben zeer slechtziend en kan niet zonder hen winkelen...ten tweede zitten daar tevens mijn betaalkaarten, portemonnee, paraplu en de reserve huissleutels in...en ik moet dat allemaal vooraan in de winkel laten...of is het de bedoeling dat ik dat allemaal open en bloot in uw winkelwagentje leg?
Ten derde, uw kassiersters zitten allemaal met hun rug naar de plaats die u hebt voorbehouden om de Caddy’s te plaatsen, hoe beschermd zijn MIJN spullen tegen eventuele diefstal... of is dat voor u geen prioriteit?
(ja ja, ik was goed op dreef).
Hij: Mevrouw, (ietwat kregelig) u kunt toch niet verlangen dat wij ons ook nog aansprakelijk gaan stellen voor een eventuele diefstal van uw bezittingen!
Ik: U wordt klantvriendelijker met de minuut meneer!
Hij: zucht…rollende ogen…zucht…maar u kunt toch een handtas meebrengen en uw persoonlijke spullen daar in stoppen!

Er stonden al wat mensen rondom ons zeer geïnteresseerd mee te luisteren. Toen ik zag dat de man met de hele situatie duidelijk verveeld zat stimuleerde me dat om er nog een schepje bovenop te doen, weliswaar dit keer met een klein leugentje en niet geheel onterecht profiterend van mij situatie.
Ik: Meneer, u kunt zich wellicht moeiteloos inbeelden dat ik met mijn Caddy in de ene hand, en mijn blindenstok in de andere, nog een hand te kort kom om ook nog eens een handtas te dragen...daarom net dat mijn boodschappenwagentje zo ideaal is voor mij omdat het beide bevat... of gaat u mij telkens hoogst persoonlijk veilig naar huis loodsen?
Hij: (duidelijk op zoek naar een argument om zijn gelijk te halen) Mevrouw, regels zijn regels, het is net als met honden, die mogen ook de winkel niet in en iedereen legt zich daarbij neer.
Met een uitgestreken gezicht en een sardonisch genoegen omdat ik wist dat ik met deze het pleit gewonnen had, zei ik hem: Meneer, als ik morgen in uw winkel binnen kom met een hond dan moet u dit toelaten, want dan is dat een blinde geleidehond en die mag door niemand en nergens de toegang worden ontzegd.
Ik, nog steeds; Uw nieuwe regel is trouwens niet wettelijk... u hebt enkel het recht om mijn boodschappenwagentje na te kijken bij het verlaten van de winkel... en dan nog na een uitdrukkelijk en vriendelijk verzoek... mij fouilleren of mijn persoonlijke tas mag u niet inkijken...dar recht heeft enkel de politie... en daar verstopt men vaak ook gestolen spullen in, niet!
En om dit alles weiger ik om uw nieuwe regel te volgen. Moest u mij nu daarom de toegang tot uw winkel ontzeggen, geen enkel probleem, want ik kan met mijn centen overal terecht. Bovendien komt die regel in geen enkele andere supermarkt voor, noch in Delhaize zelf, noch in Aldi, Carrefour, Lidll of Colruyt”.
De goede man stond duidelijk perplex om zoveel beargumenteerde tegenkanting. Bovendien lieten de luisterende omstanders duidelijk blijken aan mijn kant te staan. En dus droop hij af met ”nog prettig winkelen, mevrouw”.

Nu ben ik wel heel erg benieuwd of ik de volgende winkel beurt weer een opmerking ga krijgen. Want eerlijk gezegd is die nabije supermarkt wel handig omdat hij ook op zondag open is. Maar of ik nu gelijk heb, of niet, ik ben vastberaden en niet van plan om mijn Caddy achter te laten op een plaats waar men mijn dure en onmisbare spullen kan stelen zonder dat de zaakvoerder er om maalt. Voila!

Het dienstencheque-systeem werd ontwikkeld voor de RVA. Zij zijn een bron van dienstbetoon aan particulieren én een bron van werkgelegenheid. De cheques kunnen dienen voor zowel huishoudhulp als om begeleid transport van personen met verminderde mobiliteit.
Althans zo mooi wordt het voorgesteld door de overheid.
Maar waar het hen in werkelijkheid om te doen is, is het indijken van zwartwerk. Ha, alsof ze dat in België ooit mogelijk kunnen maken!

Met mijn horeca achtergrond weet ik als geen ander hoeveel, en hoe vaak, er aan zwartwerk wordt gedaan. Door de jaren heen werd het ons wel wat moeilijker gemaakt door allerlei opgelegde regeltjes. Maar we zouden geen Belgen zijn als we daar geen achterpoortje voorzouden vinden.
We vonden de “glijdende uren” uit en de “dagcontracten” die we pas invulden na de dienst.
Ok, af en toe werden we geklist bij een onverwachte controle en kregen we als eerst een waarschuwing en als tweede een geldboete. Maar dan nog woog die boetesom niet op tegen wat we wettelijk moesten betalen.
Dit gebeurt zeker ook zo in de bouwsector waar het zwartwerk nog altijd welig tiert.

Het systeem van de dienstencheques deugd langs geen kanten en hangt met haken en ogen in elkaar.
Het is net zoals met de inbraakbeveiliging. Men vindt een alarmsysteem uit en vooraleer jij het in je huis installeert hebben dieven al doorgrond hoe ze het moeten kraken en blijven de daders veelal spoorloos.

Ten eerste: De dienstencheques kosten de regering (lees: belastingbetaler) veel geld.
Het is zoals Camille ook al aanhaalt in een reactie, en ik citeer: “Velen zien dit als een aanloop om met alle diensten in orde te komen en trappen het dan af om te profiteren”, einde citaat.
Wanneer zij met alles in orde zijn vinden ze wel een manier om de door hen zo begeerde C4 in handen te krijgen om te gaan stempelen. Vervolgens gaan ze lekker in het zwart bijklussen. Kassa kassa voor hen, aderlating voor ons.

Ten tweede: De controle op zwartwerk.
De overheid heeft geen personeel genoeg om dat vele misbruik te controleren. Meer controleurs in dienst nemen betekent ook meer loon uitbetalen. Uiteraard, want niemand werkt gratis hè, je zou wel gek zijn!
Dus tel uit die winst van het dienstencheque-systeem!

Ten derde: Ik vind het dienstencheque-systeem ook nog eens verschrikkelijk oneerlijk zijn.
De oude alleenstaande vrouw of man met een KLEIN overlevingspensioen betaalt dezelfde prijs voor 1 dienstencheque als de dame met “a Mercedes, a luxury bungalow, sauna, and room for a pony” Waar zit de logica?

Nee beste overheid, u hebt met dit systeem de bal volkomen misgeslagen! Wat meer is, u beseft het zelf ook, maar of u het ook zal toegeven is zeer twijfelachtig. Eerder zal u de dienstencheques duurder maken en de belastingaftrek afschaffen.
De gevolgen daarvan zal de belastingbetaler, nog maar eens, mogen ophoesten.
Lang leve België!!!

Hen een fijne week! Tot de volgende en...

Daarstraks werd ik door een *artikel in de krant, waar vriendin Camille mij attent op maakte, op slag meer dan 50 jaar terug geworpen in de tijd.
Het artikel betreft een meisje dat jarenlang mishandeld is geworden door haar pleegouders. En wie mijn jeugdverhaal gelezen heeft zal niet verwonderd zijn dat dit artikel mijn gedachten vasthoudt en me op een emotionele rollercoaster doet belanden.

Wat mijn persoonlijke ervaring betreft vind ik nog het meest erge aan de ganse zaak dat ik nooit openbaar erkenning heb gekregen over de feiten die er gebeurd zijn. Niet door de toenmalige omstanders en ook niet van mijn toenmalige naaste omgeving. Omstanders (een enkele uitzondering daar gelaten) deden of hun neus bloedde en keken liever de andere kant op. Naasten negeerden en/of bagatelliseerden de feiten.
Hoe vaak heb ik in mijn leven van hen niet moeten horen dat ik toch maar groot en sterk ben geworden. Alsof het er allemaal niets toe heeft gedaan. Alsof ik nog dankbaar moet zijn ook?
Sterk? Uiterlijk misschien wel, maar binnenin blijf je huilen. Binnenin blijft de pijn. En vergeten doe, kun je, nooit!

Ik herinner mij nog de dag alsof het gisteren was. De dag waarop mijn pleegvader kwam melden dat mijn pleegmoeder overleden was. Ik was toen al 30+ en had mij er niet kunnen toe dwingen om haar te bezoeken in het ziekenhuis. Toen ik mijn pleegvader liet weten dat haar dood minstens 30 jaar te laat kwam voor mij, sloeg hij zijn handen voor zijn gezicht en weende. Zacht zei hij: “Ik weet het, ik heb me gedragen als een lafaard, ik was bang dat haar woede zich tegen mij zou keren, ik zal het mezelf nooit kunnen vergeven.”
Mijn hart maakte een sprongetje van vreugde bij die woorden. Niet alleen omdat ik eindelijk erkenning kreeg, maar meer nog omdat mijn beide kinderen op dat moment aanwezig waren en getuigen waren van al die nare gebeurtenissen die mijn pleegvader opsomde. Feiten ook waarvan ik niet eens wist dat hij er op de hoogte van was geweest. Het maakte deel uit van mijn genezingsproces dat mijn kinderen kunnen getuigen dat ik me de feiten niet verbeeld of overdrijf, zoals sommigen mij zo graag wilden doen geloven. Omdat zij de draagwijdte ervan niet kunnen, of willen zien. En vooral omdat zij het jarenlange trauma dat dit alles heeft meegebracht niet kunnen vatten, omdat zij tenslotte in een andere en meer normale relatie stonden tegenover mijn pleegouders.

Wat mijn pleegmoeder mij aangedaan heeft, de zorgeloze kind en jeugdjaren waar elk kind recht op zou moeten hebben en die zij mij ontzegd heeft, heb ik uiteindelijk een plaats kunnen geven. Maar ook niet meer dan dat.
Van mijn pleegvader heb ik altijd gehouden en ben ik altijd blijven houden. Omdat hij uiteindelijk toch moeite heeft gedaan om dat beetje vader, een vader die ik nooit heb mogen kennen, voor me te zijn.

Voor het meisje uit het betreffende artikel, hoop ik dat zij sterk genoeg is om haar leven verder te zetten zonder haatgevoelens. Dat zij niet doet met haar kinderen wat haar zelf is aangedaan. Dat zij geleerd heeft en beseft hoe het zeker NIET moet.
Ik hoop dat zij de juiste mensen naast zich heeft die haar kunnen vertellen hoe het dan WEL moet. Want uit een liefdevolle ervaring kan zij helaas niet putten, net zo min als ik dat kon.
Ik hoop dat zij de wilskracht heeft, of kan vinden, om al die nare feiten een plaats te kunnen geven. Dat is mijn wens voor haar, en meteen ook voor alle slachtoffers die in dergelijke  omstandigheden hun kind en jeugd jaren hebben moeten doorspartelen. Maar bovenal wens ik dat mensen niet meer de andere kant zullen opkijken en menen dat het hun zaken niet zijn. Want zij die dit wel doen zijn even schuldig als de daders zelf.

Jullie zijn bedankt voor het luisteren en ik wens jullie nog een fijn weekend toe!

*Het bewuste artikel kun je lezen door op onderstaande button te klikken

Ik vraag mij samen met velen af wat nut dat zomeruur in feite heeft? Dat het energie besparend zou zijn geloof ik niet.
Mensen die moeten gaan werken staan nu op een uur op dat het nog donker is buiten en dus moet het licht aan. De verwarming wordt ook op gezet bij het opstaan.
Wanneer de werkende mens ’s avonds thuis komt nestelt men zich na het avondeten meestal voor de tv. Wanneer het buitenlicht daarbij hinderlijk is worden de overgordijnen dichtgeschoven. De verwarming staat natuurlijk weer katoen te geven.
Op de werkvloer heeft dat zomeruur volgens mij ook geen nut. Acht uur werken betekent acht uur licht en verwarming aan. En al zeker in kantoren. Wat voor nut heeft dat zomeruur dan? En voor wie, vraag ik mij af?

Dus voor mij mogen ze dat afschaffen. Dat zou mij alvast een half uur werk aan, klokken, wekkers, uurwerken en toestellen allerhande, besparen.
Zeg dat Mus het gezegd heeft!

Ik ben niet echt een zorgelijk type…hoewel…zorgeloos zijn, wat is dat in feite.
Het klinkt als dansen onder een waterval, als smullen van een reep chocolade, als vrijen met je grote liefde, als spontaan hardop lachen.
Maar wie kan nog zorgeloos door het leven gaan?

Elke dag staan de media vol gruwelberichten.
Verkrachters en mishandelaars, moordenaars, pedofielen en diefstal met geweld…het is dagelijkse kost geworden.
En dan zijn er nog de jongeren die zich te pletter rijden, of zichzelf van het leven beroven wegens te grote druk op hun bestaan.
Ook zijn er de ouderen die liever dood willen omdat het leven hen te moeilijk of ondraaglijk wordt, of die eenzaam sterven omdat men hen simpelweg vergeten is.

En dan zijn er nog de problemen met immigranten allerlei.
Tevens ook de terreurdreigingen waarbij onze afhankelijk van olie dat terrorisme financiert. Oliebronnen die stilaan opdrogen en waarbij we op zoek zullen moeten gaan naar andere energie voorzieningen.

En wat te denken over het milieu? Dat milieu dat wij naar de kloten aan het helpen zijn en dat een triest toekomstbeeld schept voor onze kinderen en kleinkinderen .
En dan laat ik hier nog wat hekel punten achterwege omdat mijn logje anders te lang wordt. Zoals onze Zorg bijvoorbeeld, of onze pensioenen die door wanbeleid en een immense schuldenberg in het gedrang komen.

Ik een zorgelijk type? Bijlange niet…..!

Verleden week moest mijn hulpje naar de bijscholing en deze week is ze ziek. Ook mijn ‘poetsiepoets’ heeft deze week verlof.
Dus zal ik alles zelf moeten zien klaar te spelen, en de opgelopen achterstand moeten inhalen. Iets wat niet meer zo evident is wegens mijn oogziekte en al zeker niet meer zo vlug gaat als weleer.
Maar gelukkig ben ik niet bang om ondanks de moeilijkheid mijn handen uit de mouwen te steken.

Wat me wel bang maakt zijn de weinige openlijke reacties op mijn vorige logje!
Slechts vier mensen die openlijk hun mening durven geven. Maar wel meer dan tien reacties via mijn blog op dat item in mijn mailbox van mensen die het volkomen met me eens zijn!!!

Durven mensen niet meer openlijk hun mening schrijven?
Zijn we al zo ver geïndoctrineerd door het systeem dat we angst hebben voor eventuele represailles?
Of ben ik nu een van de weinige die wakker ligt van die volkstoeloop die onze toekomst en die van onze kinderen en kleinkinderen in gevaar brengt?

Ach, misschien is dit ook wel typisch Belgisch!
Gewoon met z’n allen passief blijven afwachten tot de bom barst en dan zeggen: “Wir haben es nicht gewusst”!

Wel lieve vrienden, deze lakse houding maakt me dus echt bang!
Want dat de bom eens zal barsten staat als een paal boven water.
En dat U en ik daar de rekening van zullen moeten betalen staat eveneens vast.

Enfin, tot de knal komt ga ik ondertussen mijn klusjes opknappen.
Ik wens jullie allen een hele fijne week toe! En bij leven en welzijn …tot in den draai!

Dat mensen op straat moeten leven in deze barre koude vind ik verschrikkelijk erg, en dan nog het meest voor de kinderen die buiten hun wil door hun ouders in deze ellende worden meegesleurd. Maar moeten wij ons daar nu echt schuldig bij voelen?
Moeten wij daar nu echt voor blijven opdraaien? Groeit de toeloop niet zo stilaan boven ons hoofd? Wordt het niet zo stilaan tijd dat onze politici dit een halt toeroept?

En wat te denken van de vele uitgeprocedeerden die hier nog altijd vrij rondlopen? Zijn zij hier niet illegaal? En is illegaliteit in België dan niet meer strafbaar?
Blijkbaar niet dus! Want zij mogen zelfs betogen voor meer geld en comfort! Meer nog, zij gaan zelfs eisen stellen en komen daar nog mee weg ook!
In eender welk land zouden u en ik dit kunnen en mogen?

En dan USA, die ons een veeg uit de pan geeft omdat we een slecht asielbeleid zouden hebben!
Zouden die niet beter hun hand in eigen boezem steken?
Hun eigen mensen liggen daar al jaren en jaren te sterven op de straat van honger en koude!

Ja, ik vind het schrijnende toestanden die zich nu voor doen. De media heeft er alvast een vette kluif aan.
Maar nog meer medelijden heb ik met onze eigen bejaarden die hier hun hele leven hebben gearbeid en de fiscus hebben gespijzigd.
Vaak heel hard hebben gewerkt vanaf heel jonge leeftijd en in schandelijke omstandigheden. En die nu ook zitten te bibberen van de koude op hun kamertje alleen omdat hun klein overlevings pensioentje niet toereikbaar is om zich degelijk te kunnen verwarmen.
Zij stellen geen eisen, zij komen niet op straat om te betogen. Zij komen enkel in de media wanneer men ze na enkele weken dood op hun kamer vindt.

Goh, ik weet het wel, ik ga bij deze zo meteen de naam van racist opgespeld krijgen, want wat ik hier schrijf is uit den boze, dat is not done.
Maar weet je wat? Dat laat mij nu eens koud zie!!!

DIT IS UITERAARD MIJN MENING
EN DAAR HOEFT U
HET NIET MEE EENS TE ZIJN!

Hoeveel pijn kan een hart verdragen
Hoeveel ellende kan je doorstaan
Hoeveel rampen, hoeveel tegenslagen
Hoeveel zware klappen kan je aan

Hoeveel leed kan je alleen verwerken
Hoe dapper moet je kunnen zijn
Om geen mens te laten merken
Dat je hart breekt van de pijn

Hoeveel dromen moet je laten varen
Hoe sterk moet je op je benen staan
Om je zelfvertrouwen te bewaren
En je niet totaal te laten gaan

Hoeveel tranen moet je laten vloeien
Voor de allerdiepste wonde heelt
En de liefde nog een keer kan bloeien
In een hart dat veel geleden heeft

Sommige mensen zijn voor mij een raadsel
Waar halen ze de moed vandaan
Om zonder een zucht en zonder klagen
Elke dag hun lijdensweg te gaan

Sommige mensen lopen over rozen
En treuren als de zon niet schijnt
Andere struikelen over doornen
Maar blijven overeind

Tja, en zo is het toch maar net!

Iedereen weet dat Euthanasie wettelijk wordt erkend als het recht van iedere zieke om te kiezen voor het leven of de dood.
De omstandigheden waarin euthanasie van kracht wordt zijn:
1) De patiënt bevindt zich in een medisch uitzichtloze situatie.
2) Het lichamelijke en/of psychische lijden is aanhoudend en ondraaglijk, en kan niet worden verzacht.
3) De toestand van de patiënt is te wijten aan een ernstige en ongeneeslijke, door ongeval of ziekte veroorzaakte aandoening.
En ik vind dat ik binnen de categorie ‘psychisch lijden’ behoor.

Omdat mijn zicht steeds verder afneemt verlies ik beetje bij beetje mijn zelfstandigheid en redzaamheid en dat vooruitzicht boezemt mij grote angst in.
De gedachte om in vol bewustzijn volledig afhankelijk te moeten zijn van derden voor al mijn doen en laten is voor mij ondraaglijk.
En daarom dat ik voor mezelf weloverwogen heb beslist om uit het leven te stappen wanneer de situatie uitzichtloos wordt voor mij. En omdat waarschijnlijk niemand mij daarbij gaat helpen, zal ik het zelf moeten oplossen met de middelen die ik heb.
Nogmaals, ik vind dit mijn recht!

Maar, geen nood, het is nog niet voor morgen want ik geniet nu nog teveel van de kleine dingen die me resten.
Ik heb ten andere ook nog een boel overbodige spullen op, en kasten leeg te ruimen zodat ik mijn kinderen niet opzadel met die klus. En wegens mijn slecht zicht gaat dat ook niet erg vlot voorruit, hahaha.

Dus tot nader order blijven jullie met mij opgescheept zitten en geniet ik ten volle van jullie vriendschap.

Het gevolg van dit alles is dat ik op meest onmogelijke tijdstippen indut. Net of mijn hersenpan er de brui aan geeft en toe klapt.
Het zijn maar hazenslaapjes maar je mist zo toch heel wat van wat er om je heen gebeurt.

Deze week zal ik echter geen tijd hebben om mij te vervelen. Integendeel! Ik zal serieus uit mijn pijp mogen komen om alles rond te krijgen.

Zo moet ik maandag achter de papieren voor de herziening van mijn invaliditeit. Daar ben ik met het openbaar vervoer al gauw een halve dag mee zoet.
Dinsdagmorgen komt men van de compagnie naar de waterleiding kijken en dinsdagnamiddag boodschappen doen met de huishoudhulp.
Woensdagmorgen komt de mevrouw van ‘De Markgrave’ kijken welke optische hulpmiddelen voor mij geschikt zijn in huis, en misschien ga ik dan na de middag eens de stad in.
Donderdagmorgen moet ik een gehoortest laten afnemen in het ziekenhuis en donderdagnamiddag naar de huisarts achter mijn voorraad stuff en gelijk een deel van de invaliditeitspapieren laten invullen, vervolgens naar de apotheek.
Vrijdag spoor ik dan (als de treinen niet staken) naar mijn vrienden toe in het zoete Waasland.

Dus het wordt een drukke week! Maar dat vind ik voor een keertje helemaal niet erg.
Moest het nu zo zijn dat ik niet meer de fut heb om nog te bloggen, geen paniek, ik volg jullie toch wel.

Ik wens jullie allen een fijne week toe!

Maar ondertussen ben ik dus aangewezen op deze dame voor verschillende praktische dingen die ik nu niet kan zien, zoals o.a. mijn brievenpost lezen, gebruiksaanwijzingen allerlei, de versheidsdatum op voeding, verstelwerk…enz.

Nu zou het misschien kunnen lijken alsof ik ondankbaar ben bij dit alles, maar dat is echt niet zo.
Wat mij dwars zit is het feit dat ik 58-jaar ben en deze dame mij behandelt als een seniele 88-jarige.
Dat er dingen zijn die ik nog kan zien en zelf kan doen (tot hiertoe dan toch) en die ik me niet wil laten ontnemen.
Komt bij dat het de dame haar opdracht is om de taken uit te voeren die IK haar geef, en niet andersom en ook niet meer of minder. Maar dat heeft zij duidelijk niet zo begrepen.
En ik laat het gelaten over me heen komen omdat ik voor sommige dingen wel degelijk op haar hulp ben aangewezen. Maar haar aanpak voelt aan alsof ik totaal nutteloos ben, en dat maakt me ziek en triest.

Poetshulp heb ik al jaren en mijn  ‘Poetsiepoets’ die  al jaren over mijn vloer komt is een echt schatje. Zij doet veel meer voor mij, ook buiten haar diensturen, dan ze feitelijk moet. Maar ze laat me wel in mijn waarde.
Dus dag en nacht verschil met “het goede menske” waarover ik in vorig logje schreef.

Gisteren, maandag, was ik op uitnodiging bij vrienden in Sint Niklaas. Ik moest daarvoor op een naar mijn normen ontiegelijk vroeg uur opstaan want ik werd ter plaatse verwacht om 10h00. Maar na een frisse douche en een half uur zwaar denkwerk voor mijn kleerkast, trok ik op weg.
Hele gezellige dag gehad! Zoals steeds van een warm en liefdevol onthaal genoten en in de namiddag naar een T-dansant geweest waar mijn vrienden als vrijwilligers dj spelen.
Kortom, veel leute en plezier gehad en het uur van afscheid kwam dan ook weer veel te snel.

Samen met nog een andere dame stappen we naar de bushalte van de bus die me weer naar het station moet brengen. We merken dat de bussen na 19h00 nog maar om het uur rijden i.p.v. om de vijfentwintig minuten.
We wachten geduldig…en wachten…en wachten…maar de bus komt niet. Staking! Help!

Enfin, de zus van vriendin wordt opgetrommeld om mij met haar auto naar het station te voeren (waarvoor heel veel dank) want op een taxi was het meer dan eer uur wachten, en dan nog zonder garantie, meldt de taxicentrale.
Ik vraag mij bang af of de treinen ook niet staken? Want hoe moet ik dan thuis geraken?

In het station is er niets dat zulks laat blijken maar wanneer ik boven op het perron kom slaat de schrik me toch om het hart! Geen mens te bespeuren en op de rails staat een lege trein stil. Ik waan me even in een horrorscenario van Stephen King of Clive Barker.
Maar dan schalt er een blikken stem uit de luidsprekers die aankondigt dat mijn trein in aantocht is. Oef!

Aangekomen in mijn thuisstad is het dan weer bang afwachten of daar de bussen wel rijden? Gelukkig is dat zo, hoewel ze een stiptheidsactie houden, dixit de chauffeur. Stiptheidsactie! Laat me niet lachen!!! Maar ik houd wijselijk mijn mond, kwestie van geen aanleiding te zijn dat ze morgen opnieuw staken.

Moe maar voldaan, en na uitgebreid mijn excuses te hebben aangeboden aan mijn kat die verbolgen voor zijn lege etensbak zit, zet ik me in mijn relax in de hoop om nog een stukje Aspe mee te pikken. Maar ik val prompt in slaap.

Het openbaar vervoer is elke dag een beetje reizen, zeg dat wel!
Want wanneer je van de ene provincie naar de andere moet dan kun je maar beter een overlevingskit meenemen. Want je weet nooit met zekerheid wanneer je weer terug thuis aankomt.

Wat het waterverbruik betreft, waar Paz’ke in haar reactie gewag van maakt, ook dat waterverbruik zit berekent in mijn huur. Iets wat ook niet erg eerlijk verdeeld is want tenslotte zal ik als alleenstaande wel een pak minder water verbruiken dan een gezin met x aantal kinderen. Maar ook daar ga ik mijn slaap niet voor laten.

Waar ik wel wakker van lig is mijn gezondheid.
Mijn bronchitis is weliswaar beter maar ik blaf nog altijd als een oude zeehond en sta nog slapjes op mijn benen. Tijdens dat ‘blaffen’ slaan mijn ribben steeds in een knoop waarbij ik dan een soortement breakdance moet uitvoeren om ze weer op hun plaats te krijgen.

Maar mijn grootste zorg zijn mijn ogen waarvan mijn zicht, na twee maanden zonder medicatie, plots weer aan het afnemen is.
Woensdagmorgen aanstaande moet ik weer op controle bij de oogchirurg. Ik ben bang dat men mij niet meer gaat kunnen helpen en bang voor het verdict.

Maat laat ik maar niet op de zaken vooruit lopen en met goede hoop afwachten wat er woensdag uit de bus komt.
En vooral mezelf moedig blijven toespreken: “Kop op Mus, blijven lachen, we leven nog!”

Of ik nog rook? Ja! Want wanneer ik weer met smaak en zonder bijna te stikken kan genieten van mijn sigaretje, dan wil dat zeggen dat ik genezen ben. Dus roken is voor mij een testcase.
’k Weet het, ik ben koppig, onverbeterlijk, dom en hardleers. Heb dat allemaal met de papfles meegekregen vrees ik, dus daar verander je geen ene moer meer aan, het is niet mijn schuld.

En voor die van heel hoog hierboven moet ik het ook niet laten want die is toch al very pissed-off op mij.Volgens mij moet ik hem serieus op zijn tenen getrapt hebben en zijn wraak smaakt hem zoet vrees ik. Meer nog, hij krijgt er blijkbaar maar niet genoeg van! Want het lijkt of hij alle plagen van Egypte over mij heen smijt...

...Verleden week schraapte plots mijn keukendeur over de vloer. Je denkt dan dat er wat onder zit, maar dit bleek niet zo te zijn.
Elke dag ging die keukendeur een beetje stroever open en dicht zonder dat iemand er een oorzaak voor kon vinden. Tot ik zaterdagmorgen in de keuken kwam!
Mijn laminaat stond bol en vol blaren. Bij elke stap die ik deed hoorde ik het soppen onder mijn voeten. Een waterlek! Paniek!!!

Ik huur mijn flatje van een compagnie en die technische dienst is enkel te bereiken op werkdagen tussen 15h30 en 16h30 en zodoende kon ik pas maandagavond bij iemand terecht. Ondertussen was het behelpen met emmertjes water uit de badkamer en het vuile water weg kieperen door het toilet.

Vandaag kwamen dan de loodgieters.
Elk toestel werd van de muur geschoven en mijn vaatwasser werd aan een strenge controle onderworpen. Maar niets te vinden aan de kraan van de gootsteen de siffon, de vaatwasser of de waterleiding in de keuken.

Enfin, om een lang verhaal wat in te korten, de lek zat onder de vloer in de leiding van de verwarmingsketel. En die lek moet daar al maanden hebben gezeten! Maar omdat ook de buizen van de verwarming onder de vloer liggen droogde die lekkage min of meer steeds weer op.
Echter in de zomer staat de verwarming natuurlijk niet aan, maar de circulatiepomp moet wel blijven aanstaan om warm water te kunnen hebben. En zodoende kon dat water lekker blijven lopen tot ik bijna verzopen was. (overdreef ze lichtelijk.)

Feit is wel dat mijn laminaatvloer finaal naar de knoppen is.
Feit is ook dat het na de herstelling leek alsof in mijn keuken een bom ontploft was.

Toch kwam met dit alles ook een meevaller want die loodgieters hebben meteen een nieuwe afloop geplaatst aan mijn vaatwasser en mijn wasmachine (badkamer dus ook overhoop gehaald). En ik kreeg meteen ook een spiksplinternieuwe keukenkraan want de oude was helemaal verkalkt.

Uit dankbaarheid heb ik die mannen 5€ gegeven.
En nu maar hopen dat ik daar geen spijt van krijg wanneer ik voor dit alles een factuur krijg. Dat is tegenwoordig altijd afwachten met onze compagnie. Onderhoud die vroeger gratis was moet tegenwoordig dik voor betaald worden.

Enfin, die pijn is weeral geleden. Wat gaat het volgende zijn, vraag ik bang af?