Gisteren bij chia bewegings informatie gelezen. En daar ik iemand ben die meestal de daad bij het woord voegt, repte ik mij naar de supermarkt. Daar een zak aardappelen gekocht van vijftig kilo, want ik ben van plan om dit vol te houden. Het begon al meteen goed. Lift kapot, dus met de zak via de trap naar het vierde verdiep. Voor vandaag had ik mijn training al gehad. Lees hieronder hoe het verder ging.

Bewegingsles,

Vandaag de bewegingsles gehad

ontzettend goed

voor jullie

voor mij

voor iedereen

sávonds kun je niet meer bewegen

dat is fantastisch

Je kunt alleen nog in je stoel zitten en recht voor je uitkijken

Misschien kun je nog aanwijzen wat je wilt drinken

maar dat is dan ook het enige

Je wordt ontzettend dronken en alles beweegt ,behalve jij

fantastisch

De volgende dag heb je een vreselijke kater

en de dag daarna ben je nog heel erg slap

Zo kun je wel drie dagen niks en heb je geen probleem

Je moet dus zorgen dat je voor de vierde dag weer een

bewegingsles hebt afgesproken

Ontzettend goed!

____________________________________________________________

Van alle sprookjes die ik gelezen heb, en voorgelezen heb voor mijn kinderen vind ik het onderstaand het mooiste. Het is het enige sprookje dat mij steeds weer tot in het diepst van mijn hart ontroerd. Het is ook het enige sprookje waar ik voeling mee heb, maar dat zal wel liggen aan mijn trieste jeugd. En zoals ik mijn trieste jeugdjaren van mij afschrijf, zo wil ik ook dit sprookje met jullie delen.

Achter het plaatje schuilt een mooie song. Klik op het plaatje.

Het meisje met de zwavelstokjes

Den lille Pige med Svovlstikkerne

Hans Christian Andersen

Het was afschuwelijk koud, het sneeuwde en het begon donker te worden. Het was ook de laatste avond van het jaar, oudejaarsavond. In die kou en in dat donker liep er op straat een arm, klein meisje, zonder muts en op blote voeten. Ze had wel pantoffels aangehad toen ze van huis ging, maar dat hielp niet veel: het waren heel grote pantoffels, haar moeder had ze het laatst gedragen, zo groot waren ze, en het meisje had ze bij het oversteken verloren, toen er twee rijtuigen vreselijk hard voorbijvlogen. De ene pantoffel was niet te vinden en met de andere ging er een jongen vandoor: hij zei dat hij hem als wieg kon gebruiken als hij later kinderen kreeg. Daar liep dat meisje dus op haar blote voetjes, die rood en blauw zagen van de kou. In een oud schort had ze een heleboel zwavelstokjes en één bosje hield ze in haar hand. Niemand had nog iets van haar gekocht, de hele dag niet. Niemand had haar ook maar een stuivertje gegeven. Hongerig en koud liep ze daar en ze zag er zo zielig uit, dat arme stakkerdje! De sneeuwvlokken vielen in haar lange, blonde haar, dat zo mooi in haar nek krulde, maar aan dat soort dingen dacht ze echt niet. Uit alle ramen scheen licht naar buiten en het rook overal zo lekker naar gebraden gans; het was immers oudejaarsavond en daar dacht ze wel aan.

In een hoekje tussen twee huizen, waarvan het ene een beetje vooruitstak, ging ze in elkaar gedoken zitten. Haar beentjes trok ze onder zich op, maar ze kreeg het nog kouder, en naar huis durfde ze niet, want ze had geen zwavelstokjes verkocht en ook geen stuivertje gekregen. Haar vader zou haar slaan en thuis was het trouwens ook koud. Ze woonden vlak onder het dak en daar blies de wind doorheen, ook al waren de ergste kieren met stro en oude lappen dichtgestopt. Ze had bijna geen gevoel meer in haar handjes van de kou. O, wat zou een zwavelstokje lekker warm zijn! Zou ze er eentje uit het bosje durven trekken en het tegen de muur afstrijken om haar handen te warmen? Ze trok er een uit. "Ritsss..." Wat vlamde dat, wat brandde dat! Het gaf een warm, helder vlammetje, net een kaarsje, toen ze haar handen eromheen hield. Een wonderlijk licht gaf het. Het meisje dacht dat ze voor een grote, ijzeren kachel zat met glimmende koperen ballen en een koperen trommel. Het vuur brandde zo heerlijk, het was zo lekker warm. Maar wat was dat? Het meisje strekte haar voetjes al uit om die ook te warmen - toen ging de vlam uit, de kachel verdween - en zij zat met een stompje van het afgebrande zwavelstokje in haar hand.

Ze stak er nog een aan. Het brandde, het gaf licht en waar het schijnsel op de muur viel, werd die doorzichtig, net als een sluier. Ze keek zo de kamer in, waar de tafel gedekt was met een spierwit tafelkleed, met het fijnste porselein. De gebraden gans, gevuld met pruimen en appeltjes, stond heerlijk te dampen. En wat het allerheerlijkst was, de gans sprong van de schaal en waggelde met een vork en mes in zijn rug over de grond. Hij kwam recht op het arme meisje af; toen ging het zwavelstokje uit en was alleen de dichte, koude muur er nog.

Ze stak er nog een aan. Toen zat ze onder de mooiste kerstboom, nog groter en nog rijker versierd dan de boom die ze door de glazen deur bij de rijke koopman had gezien, vorig jaar met Kerstmis. Er brandden wel duizend kaarsjes aan de groene takken, en gekleurde prentjes, zoals je die in etalages ziet, keken haar aan. Het meisje strekte haar beide handen uit - toen ging het zwavelstokje uit, de vele kerstkaarsjes gingen de lucht in en veranderden in sterren, zag ze. Eentje viel er en liet een lange streep van vuur achter aan de hemel. "Nu gaat er iemand dood," zei het meisje. Want haar oude grootmoeder, de enige die lief voor haar was geweest, maar die nu dood was, had gezegd: “Als er een ster valt, gaat er een zieltje naar God."

Ze streek weer een zwavelstokje af tegen de muur, het gaf licht en in het schijnsel stond haar oma, heel duidelijk, heel stralend, heel vriendelijk en lief. "Oma!" riep het meisje. "O, neem me mee! Ik weet dat je weg bent, als het zwavelstokje uitgaat. Weg, net als de warme kachel, de gebraden gans en die prachtige, grote kerstboom." Haastig streek ze de rest van de zwavelstokjes uit het bosje af, want ze wilde oma vasthouden. De zwavelstokjes gaven zoveel licht dat het klaarlichte dag leek. Oma had er nog nooit zo mooi en zo groot uitgezien. Ze nam het kleine meisje op haar arm en ze vlogen, stralend en blij, heel, heel hoog. Er was geen kou, geen honger, geen angst - ze waren bij God. Maar in het hoekje bij het huis zat in de koude wintermorgen het kleine meisje met de rode wangen, met een glimlach om haar mond - dood, doodgevroren op de laatste avond van het oude jaar.

Het werd nieuwjaarsochtend en de kleine dode zat daar met haar zwavelstokjes, waarvan een bosje bijna was opgebrand. Ze heeft zich willen warmen, zeiden ze. Niemand wist wat voor moois ze had gezien, hoe stralend ze met oma de vreugde van het nieuwe jaar was ingegaan.

EINDE

Klik op het plaatje en luister naar de bekendste chrismas song.

Sinterklaas is nog niet goed en wel weg, of de kerstman staat in volle glorie voor je neus.
Mijn knuffel zei zondagavond al dat hij de spullen voor de kerstboom van zolder ging halen, terwijl ik nog moest bekomen van alle comotie van de Sint.
Kerstmis is echt zijn ding.
Voor mij ligt het anders, hoe ouder ik wordt, hoe mider ik uitkijk naar de die feestdagen.

Toen ik jong was kon ik heel enthousiast weken op voorhand bezig zijn met de geschenken en het menu.
Nu probeer ik mij er zo vlug en gemakkelijk mogelijk van af te maken.
Er zijn veel mensen die op vakantie trekken, en pas terug komen na al die heisa. Maar zover ben ik nog niet, ik wil de kinderen niet teleurstellen, en eens ik eraan begin komt het enthousiasme wel vanzelf terug boven, hoop ik althans.
Met kerstmis komen we hier ten huize allemaal bij elkaar, al zijn dat enkel mijn twee kinderen en schoonkinderen plus kleindochter, dus zo'n overhoop is dat nu ook niet.
Met oud en nieuw zijn we uitgenodigd door dochterlief en partner om uit eten te gaan.

Het zijn de winterblues die mij parten spelen vermoed ik.
Ik vind het leven zoveel aangenamer in de lente en de zomer.
De dagen wanneer de zon opkomt om 04.00u. en pas ondergaat om 22.00u. zijn voor mij hemels.
Ik hou van licht en warmte, waarbij ik natuurlijk niet die enkele Belgische hittegolf bedoel.
De herfst heeft zijn kleurenpracht, zonder twijfel, maar het bekoort mij enkel op een schilderij of plaatje.
Wanneer de straten vol liggen met natte bladeren, wanneer mijn bloemen bruin verkleuren of nog enkel stengels zijn, slaat bij mij de melancholie toe. En dit wordt enkel maar erger naar de winter toe.
I'm dreaming of a white chrismas...! Mooi liedje, maar in werkelijkheid is die witte sneeuw binnen de kortste keren een grijze smurrie, een modderpoel waarbij je goed moet uitkijken waar je gaat of staat wegens been/armbreuken gevaar, of erger.

Kerstmarkten, mijn knuffel is er dol op.
Maar ik vraag jullie, als je er één hebt gezien, heb je ze toch allemaal gezien. En ik heb er in de loop van mijn + 50'er jaren al wel enkel gezien. Grote markt in Antwerpen, Echternach, Vogelsang, Aken enz.
Voor de sfeer hoor ik jullie zeggen! Welke sfeer dan?
Het is allemaal zo commercieel geworden, en ik gedij niet tussen een wriemelende mensenmassa. Ik krijg dan steeds het gevoel dat ik stik. Wanneer men voor de zoveelste maal met een kinderwagen over mijn tenen heeft gereden, of mij van links naar rechts duwt, heb ik de neiging om te gaan gillen.
De kerstlichten in de straten,  de kunstig versierde etalages, Het is mooi, maar ze brengen mij geen nostalgie meer bij.

Maar straks komt mijn knuffel naar beneden met de kerstversiering, en begint hij superblij als een kind alles uit te pakken en na te kijken.
Je zal zien dat de lichtjes het weer niet meer doen denk ik dan, maar hij fikst dat dan wel.
Of we gaan er nog maar eens nieuwe kopen.
En misschien komt dan toch nog dat feestgevoel naar boven!

NOG ENKELE RAKE UITSPRAKEN VAN MIJN FAVORIETE CABARITIËR GEERT HOSTE.

klik op het plaatje om meer te weten over de man.

11 november wapenstilstand. Is dat ook een vrije dag bij wapenfabrikanten?

Een gek breekt binnen in het koninklijk paleis. Hij was de enige die de voorbije jaren zelf geen bezoek van de koninklijke familie kreeg, vandaar.

Samenstellers van het groene boekje: "als wij niets hadden veranderd, had men boos gezegd dat wij centen opstrijken om niks te doen."

Steeds meer klachten over kinderlawaai. Crèches moeten het "lawaai" halveren. Komt er dan een regel als "Beleefde kindjes spreken met één woord?"

Eén Belg op tien heeft al sex gehad op het aanrecht. De liefde van de man gaat niet alleen door de maag, maar door de hele keuken.

Religieus protest tegen halfnaakte Maria op affiche. Ik begrijp dat protest niet, ze draagt toch een hoofddoekje?

Noodtoestand in Frankrijk. Nu ook ophokplicht voor jongeren onder de achtien.

Brandende vraag van God in Frankrijk: 'Waar in de koran staat nu juist die passage over het in de fik steken van auto's?'

Na de reis van Verhofstadt: een beetje slimme allochtoon leert beter meteen Chinees in plaats van Nederlands.

Uit Amerikaans onderzoek blijkt dat bierdrinken kanker voorkomt. Straks hoor je van de dokter dat hij aan je bierbuik kan zien dat je in topvorm bent!

Diesel zou vervangen kunnen worden door frituurolie. Nu maar hopen dat de mensen niet denken dat ze van de uitlaatgassen dik worden.

Brits onderzoek: de sms'jes van vrouwen zijn langer dan die van mannen. Dat verbaast mij niets. Mannen al eens in volzinnen horen praten?

Het Antwerpse OCMW betaalde het voorbije jaar minder begrafenissen. Probeert het zo de put te vullen?

Er is vandaag de dag nogal wat te doen rond de vagina.
Er zijn de vaginamonologen om te beginnen, en het laatste is een boek van Goedele Liekens.
Zelfs hier in blogland sloeg de vaginarage toe. Hoe gaan we "ze" noemen.
Velerlei namen werden naar voor gebracht, maar "mimi" schijnt tot nader order de voorkeur te genieten. Je kind zal maar Mimi heten, he Mimi?!
Ik hou het voor mezelf bij één van de oud antwerpse benamingen, en ik noem haar al jaren "mijn preut."
Preuteke, ik vind het nogal lief en aandoenlijk tegelijk klinken, en ik hoop dat geen mens het in zijn hoofd haalt om zijn kind met die naam door het leven te sturen.

Nu zijn de nederlanders op gebied van sexuele voorlichting en openheid ons altijd een stap voorgeweest.
Zo ook nu weer!
In Nederland kent men Goedele Liekens reeds lange tijd, en dus heeft men vermoedelijk ook vernomen dat zij een boek op de mark heeft gebracht.
Men heeft in Nederland vrijwel zeker het fenomeen "seniorennetblogs" ook op gemerkt, want men heeft beide gecombineerd om ons weer een stapje voor te zijn!
Ik weet dat jullie nog altijd niet weten waar ik naartoe wil, af gezien van de titel dan, maar ik ga het nu duidelijk maken!

Eénmaal per week gaan mijn allerliefste en ondergetekende naar ons tweede verblijf in Brunssum, NL.
Kwestie van de planten water te geven, en de post te lezen.
Nu is het daar niet anders dan hier hoor, rekeningen en veel reclame.
Maar één reclamefolder viel mij op omdat hij vooral gericht was op het comfort voor senioren.
Zo had je een gans gamma aan allerlei "steunmateriaal".
Letterlijk van kop tot teen kon men je die "steun" aanbieden tegen verminderde prijzen.
Ook had men voor elk ouderdomskwaaltje een remedie, dit onder de vorm van een keur aan pilletjes en zalfjes.
Het uiterlijk werd ook niet vergeten, want zo had men wat tegen ouderdomsvlekken, slappe huid, vermoeide huid enz. Ook de nodige camouflage make-up, optische spiegel en opsmukspullen werden niet vergeten.
Het frappante was dat bij elk van hun producten een rijpere vrouw stond afgebeeld.
Diverse vrouwen die allemaal de grijze haren gemeen hadden, maar met een opvallend veel jonger gelaat dan de meeste vijftigers die ik ken, of sporadisch tegenkom.
De man was volledig uit deze folder verbannen.

Maar nu komt het!
Want ik zie jullie denken, ha, ze hebben aan alles gedacht, behalve aan onze vagina.
Mis poes! Men had er wel degelijk aan gedacht!
Rechts van de warme elastische witte sokken, en boven de magnetische inlegzolen en rugspons met lange steel en zeepreservoir, stond ie.
De liefdes sluimerschelp!
Comfortabele gecombineerde vibrator voor stimulatie van de vagina en de clitoris.
Onzichtbaar onder de kleding, geruislooos, en traploos instelbaar.
Voor wie nog meer inlichtingen wil over dit leuke hebbeding, mag mij altijd mailen. Ik geef jullie dan wel het adres door waar je het kan kopen.
Hij kost € 36,95

Maar wat ik nu zo kostelijk vind is dat men er in Nederland helemaal niet hypocriet over doet, en nog veel minder preuts.
Ik zie hier in een, zeg maar folder van "kruidvat", nog geen reclame staan voor een vibrator.
Laat staan dat men hem gaat aanbevelen voor 50 plussers.
En al Goedele Liekens goede bedoelingen en vooruitstrevende mening ten spijt, de Nederlanders zijn ons toch weer voor!
Zij kunnen senioren, vagina's en sexspeeltjes als vanzelfsprekend beschouwen.
Een nederlander doet daar helemaal niet moeilijk over.
Terwijl de Belgen nog steeds aan het zoeken zijn naar een gepaste naam voor de vagina.

LIEFDESSCHELP, EN VOOR DE KLEINE KINDEREN, SCHELPJE!
KLINK DAT NIET HEMELS MOOI? WAT DENKEN JULLIE?

Ik vergeet, bij onderstaand bericht over de nieuwe dienst wagen van M.d.K.,  nog te vermeleden dat de hippe OCMW voorzitster van Antwerpen, voor duizenden euro's een superdeluxe badkamer heeft laten aanbouwen op haar kantoor.
Vermits het lijkt dat zij woond en slaapt in haar wagen, en baad op haar kantoor, vermoed ik dat de sukkel geen eigen woonst heeft. Ik stel mij dan ook de volgende vraag.
Zou het voor Antwerpen niet veel goedkoper zijn, om deze mevrouw een sociale woning ter beschikking te stellen?
Met voorang uiteraard wegens hoogdringendheid!
Hoogdringendheid voor de stadskast!

Benieuwd of iemand hierover een mening heeft!

In onze jonge jaren waren wij vrouwen net loslopend wild.
Zo leek het althans voor mij. Maar ik lees op verschillende blogs dat dit schering en inslag was, zo ook nu weer bij bojako.
Op menige job was er wel een man die naar je borsten of je billen greep.
Wij lieten duidelijk merken dat we met dat soort aantastelijkheden niet waren gediend, maar we konden met onze klachten nergens terecht.
Meestal kwam het erop neer, althans in mijn geval toch, dat ik op zoek ging naar ander werk. Met een schuldgevoel erbovenop, want erover praten deed ik niet.
Maar de tijden zijn veranderd.
Op elke fabriek of kantoor kan je nu terecht om die ongewenste intimiteiten te melden. Tenminste als je durft, want veel vrouwen zwijgen nog, en leggen nog vaak de schuld bij henzelf.
Vermits ik niet meer werk, en vermits ik geen jonge frisse bloem meer ben, ben ik gevrijwaard van die grijpgrage mannenklauwen.
Ha, had je gedacht liefje!

Mijn knuffel is een zeer minzaam man.
Nooit het ene woord hoger dan het andere, noot opgewonden of nerveus.
Maar hij heeft één principe waarvoor hij uit de bol zou gaan, en geloof mij dat hij niets uit de weg gaat moest het nodig zijn. En hij is sterk als een beer.
Zijn principe luidt: van mijn auto en mijn vrouw moet iedereen met z'n fikken afblijven.
Jawel in die volgorde, maar ik vergeef het hem minzaam. Tenslotte is zijn auto nog jong en glanzend.

Om nu to the point te komen van deze lange inleiding, gisteren moest ondergetekende naar de kliniek.
Op 15 november moet ik onder het mes, en er moesten vooraf nog wat onderzoeken gebeuren.
Vermits de kliniek in het centrum van Antwerpen ligt, ( voor de Antwerpenaren, aan "de harmonie") en dat centrum één open gat is, besloten we om met de tram er naar  toe te gaan.
Nu wou het zo zijn dat we net op het spitsuur terug naar huis reden, dus overvolle trams.
Achter mij stond een man, voor mij stond mijn knuffel.
Ik voelde mij een beetje een sandwich, het voordeel was dat ik bij een bruuske stop niet omver kon vallen.
Het nadeel was dat de man achter mij steeds met iets tegen mij aan stond te porren.
Ik dacht eerst aan een tas of iets dergelijk. Maar toen ik achterom keek om te laten merken dat ik wat geïriteerd raakte door het gepor, keek in een gelaat met een brede grijns.
Om mij meteen duidelijk te maken dat hij er plezier aan beleefde, gaf hij mij nog een por extra.
Ik voelde elk haartje in mijn nek rechtop staan. Maar ik kon niet voor of achteruit, wij stonden met z'n allen opeengepakt zoals sardienen in een blik.
Toen begon de man ook nog eens van links naar rechts tegen mij aan te schurken.
Mijn bloed kookte, maar ik kon niets doen.
Plots voelde ik een hand tussen mijn billen, en ik kon nog net een gil vermijden
Ik wou niets zeggen tegen mijn alleliefste, want ik ben er zeker van dat het dan tot knokken zou komen.
En dat wilde ik ten allen koste vermijden.
Bij de eerstvolgende halte schoot ik als een pijl uit een boog naar de uitgang, knuffel bij zijn jasmouw meetrekkend.
Die sputterde eerst wat tegen, want hij merkte heel terecht op dat we lang nog niet waren waar we moesten zijn.
Maar ik denk dat hij aan mij zag dat het ernstig was.

Natuurlijk vroeg hij wat er gaande was, maar ik vertelde het hem niet.
Hij zou boos worden omdat ik hem op de tram niets had gezegd.
Ik zei dat ik het benauwd kreeg tussen al dat volk.
Ik zie het zei hij, je ziet zo rood als een kalkoen en de zweetdruppels staan op je voorhoofd.
We hebben gewacht op de volgende tram, het was een hermelijntram, nog halfleeg.

Daar moet ik nu zo oud voor geworden zijn om nog door een perverse vent te worden lastig gevallen, denk ik nu bij mezelf.
Ik hoop dat de jonge vrouwen van nu veel assertiever en alerter zullen reageren dan ik wanneer die gore vent achter hen op de tram komt te staan.

Antwerpen heeft een grote schuldenlast, en zo te zien zal hij nog niet meteen kleiner worden.
Toch niet als het moet afhangen van de OCMW-voorzitster van dienst.

De vinnige dame reed de voorbije twee jaren 110.000km. met haar dienstwagen.
Zij vond het dan ook hoog tijd worden dat er een nieuwe onder haar zitvlak kwam te bollen. Reeds haar derde.
Niet zo maar eender dewelke had zij in gedachten, nee, ze heeft haar duidelijke wensen kenbaar gemaakt.
Zij koos voor de Opel Signum 2,2 DTI!
De spiksplinternieuwe wagen diende van volgende opties te voorzien te zijn:
metaalkleur, lederen interieur inclusief verwarmbare voorzetels, parkeerpiloot, radio CD & MP3 speler, GPS navigatie/kleurenscherm voor navigatie, sierprofiel en een afneembare trekhaak.
Geen kattepis dus!

Mensen die van een leefloon moeten leven zullen ook wel vaak last hebben van koude billen, doch zij krijgen geen verwarmde zetels.
Meer nog, met de hoge verwarmingskosten zullen ze hun verwarming enkele graden lager mogen zetten.
Waarschijnlijk hoopt men dat zij het warm krijgen wanneer ze de blitse auto  zien voorbij zoeven.
Ondertussen werden de prijzen voor de maaltijden in de Antwerpse OCMW dienstcentraverhoogd.
Ook de hulpverlening is er als de kippen bij om het tarief aan te passen. Naar boven uiteraard!
En waarom heeft een dienstwagen in godsnaam een trekhaak nodig?
Ik kan niet geloven dat zij na een late vergadering gaat overnachten in haar caravan.
Een dienstcaravan dan waarschijnlijk?
Benieuwd dan met welke snufjes die is uitgerust. Alvast met sauna en bubbelbad vermoed ik. En uit noodzaak een waterbed?

Heer vergeef ons onze OCMW en zijn schuldenaren!


Geschreven naar aanleiding van een artikel in ANTWERPS NIEUWS.

Ik heb in mijn leven slechts drie echte dierbaren verloren.
Eén was mijn toeverlaat in mijn late tienerjaren, de tweede was een hartsvriendin die stierf bij een autoongeluk op amper 25 jarige leeftijd.
De derde was eveneens een hartsvriendin die ook als vervangmoeder optrad voor mij wanneer ik zorgen of verdriet had. Zij was vele jaren ouder dan ik en is vorig jaar overleden.
De eerste twee hun graf is reeds lang verdwenen op het kerkhof, en de laatste heeft geen graf of urne op het kerkhof.
Zij was vrijzinnig en geloofde niet in een hiernamaals.
Weg is weg was haar motto.
Ik heb voor hen alle drie een schrijntje in de vorm van een kadertje tegen de muur met hun foto in. Daarvoor staat een kaars. Die wordt op hun verjaardag aangestoken.
Zij zijn er niet meer, maar ze zijn niet vergeten!

Ik hoef dus op allerheiligen, net zomin als op andere dagen, naar het kerkhof toe.
Men moet dit later ook niet voor mij doen.
Ik heb tegen het iniatief om een graf te bezoeken op zich niets. Ieder verwerkt zijn verdriet op zijn manier.
Kerkhoven kunnen ook rustgevend zijn voor iemand die geen gestorvene heeft, maar die toch met een verdriet te kampen heeft uit legio redenen.
Ik heb vaak op kerkhoven gewandeld toen ik jong was.
Ik hield van de stilte. En ik hield van de mooie spreuken op sommige grafzerken.
Als een ware filosoof stelde ik mij dan allerlei vragen bij het lezen van die teksten op de grafzerken.
Vragen in de trent van; was deze man of vrouw werkelijk een geliefd persoon? Worden er nog tranen gestort voor hem of haar? Heeft hij of zij werkelijk veel goeds gedaan, en veel liefde gegeven tijdens het leven.
Vaak kon je aan de graven zelf wel zien of dat zo was.
Wanneer die graven eens per maand moesten worden verzorgt door de grafdelvers, dacht ik steeds, waarom doen ze het niet zelf.
Waarom maken ze zelf daar geen tijd voor.
Zijn dat die mensen die eens per jaar de duurste pot bloemen kopen, hun mooiste jas aantrekken, en dan naar het kerkhof gaan enkel om gezien te worden.
Enkel voor het oog van de mensen zoals men zegt.
Maar voor al mijn vragen bij deze zal er wel een afdoend antwoord zijn.
Er zijn ook mensen die door ziekte of ouderdom niet naar het kerkhof kunnen.

Het enige dat bij mij echt zeer schrijnend overkwam bij deze Alleheiligen, was een reportage op het nieuwsbericht van één.
Men liet er ons het grootste en beroemdste kerkhof van Antwerpen zien. Namelijk het Schoonselhof"
Tal van beroemde mensen liggen daar begraven. Met monumenten van, en standbeelden als grafzerk.
Het kerkhof trekt door dit feit ook op andere dagen door het jaar heen vele bezoekers.
Het oogt mooi, het oogt verzorgt. Men kan er zelfs hier en daar op een bank plaats nemen en mijmeren over leven en dood zo je wil.
Maar nooit neemt men de moeite om tot de uiterste hoek te gaan van het kerkhof.
Want daar is het niet mooi!
Daar staan geen banken!
Staan geen monumenten of standbeelden!
Nee, daar vind men enkel wat goedkope donkere houten kruisen.
Met in kalkwitte verf de naam en datum van geboorte en overlijden van de afgestorvene.
En hier en daar een ruiker bloemen.
Het is het kerkhofhoekje van de armen.
Daar liggen diegene begraven die niet het geld hadden om in pracht en praal te worden begraven.
Daar liggen diegenen begraven wiens familie met hen niets meer te maken wou hebben, of alleszins niet wilden opdraaien voor de begrafeniskosten.
Daar liggen de zwervers, de uitgespuwden van de maatschappij.
Die maatschappij betaald echter wel hun begrafenis, het O.C.M.W. met name neemt die taak op zich.

Dat zielige hoekje werd even in de kijker gezet via de tv.
Vreemd was dat toevallig de voorzitster van datzelfde O.C.M.W. ook aanwezig was, tegelijkertijd met de camera's.
Ik gedenk mijn dierbaren op mijn manier, met hun foto en een kaars, als een klein schrijn.
Ik hoop dat er iemand elke dag aan dat vergeten hoekje denkt op dat prachtige kerkhof.

MAAR ZELFS IN DE DOOD IS DE MENS NIET GELIJK.
EN DAT IS MJN OPRECHTE MENING!

Mijn alter ego huismusje is ingeschreven bij de huisdierenmailgroep alhier op seniorennet.
Als troubadoerke durf ik mij daar niet vertonen omdat ik bang ben dat men mij nen vranke aap gaan vinden. En apen zijn geen huisdieren he!

Ik lees daar al een paar dagen dat er verschillende mensen hun gevogelte moeten "ophokken".
Daarstraks op het nieuws kwam ik te weten dat het zelfs enkele maanden ging duren, minstens tot februari 2006, voor die dieren weer in de buitenlucht mogen rond lopen.
Dus vanaf nu zijn het ex scharrelkippen, en hun eieren zullen gedegradeerd worden tot ordinaire legeieren. Als ze tenminste nog eieren willen leggen.

Gedetineerden komen in opstand en maken amok. Breken hun cellen af, weigeren te gehoorzamen aan de cipiers.
Dit uit frustratie omdat ze opgesloten zitten, en door gebrek aan personeel niet elke dag hun wandeling kunnen maken.
Want een hele dag tv kijken vanuit een zetel gaat gauw vervelen, en daar worden die gevangenen gefrustreerd van.
Ik vrees dat wanneer onze kiekens (eveneens?) onschuldig worden opgesloten in hun hokken zonder al dat comfort zeker gefrustreerd raken, en het wel eens zouden kunnen vertikken om eieren te leggen.

Men heeft gauw gauw een website ineengestoken die de houders van pluimvee moet informatie verschaffen welke gebieden een risico gebied zijn.
Men had het beter laten doen door ons bloggers, want hier zitten tenminste krakken tussen die wanneer ze iets op het net zetten, het meteen ook werkt.
Nu werkt die bewuste website maar half, en het zal nog enkele dagen duren voor het in orde is.
Op het journaal kon je dan wel even zien welke die bewuste gebieden waren.
Aan hen die dat fragment net gemist hebben omdat ze even nipte aan hun tas koffie, zou ik de raad willen geven om de video in te schakelen.
Neem het voorbij flitsend  onderwerp op. Drink je kop koffie leeg. Ga  geconcentreerd voor het scherm zitten zonder ook maar even te knipperen met de ogen. Druk op de play toets.
Je kan het op die manier keer op keer op keer terugspoelen, en weer afspelen tot je volledig op de hoogte bent.

Wat in elk geval wel meteen in het oog springt, is dat er in Vaanderen veel meer risico gebieden schijnen te liggen, dan over de taalgrens.
Het kot-kot-kedei verstomd, terwijl het bourgeoise keu-keu-kedeux vrij weerklinkt.
Ergens kan ik het wel begrijpen.
Waarschijnlijk zit al het gepluimde liever in Vlaanderen.
Maar ik maak mij ongerust!
Want het zijn niet alleen de kippen die de dupe zijn!
Neen, alle vogelsoorten worden opgejaagd, gevangen en opgesloten.
Zo ook de duif, de gans en de zwaan, om er maar enkele te noemen.
En niet vergeten de huismus!

Dat laatste vooral boezemd mij angst in.
Hoelang gaat het nog duren voor men mij ook de snavel snoert.
Voor men mij ook gaat verbannen naar een donker hok.
Ik fladder al jaren veel minder rond dan vroeger.
Deels omdat mijn vleugels wat strammer worden, deels omdat ik het cocoonen onder mijn dakpannen tot mijn hoofdbezigheid heb gemaakt.
Virussen zijn vieze dingen, en ze stichten meer kwaad dan goed.
Je ziet ze niet, je hoort ze niet.
Pas als het te laat voor je is weet je dat je besmet bent.
Dus als huismusje niet meer vrij en vrolijk tjilpt......
Dan heb ik vermoedelijk vogelgriep!

Buiten spoken, heksen en allerlei andere creeps, is de pompoen het symbool bij uitstek bij Halloween.
Daarom een beetje geschiedenis over deze uit de kluit gewassen groente!

Pompoenen komen oorspronkelijk uit Noord-Amerika.
Er zijn al zaden gevonden van 7000 tot 5500 voor Christus. Verwijzingen naar pompoenen gaan vele eeuwen terug.
De naam pompoen komt oorspronkelijk van het Griekse woord "Pepon" wat betekend "grote meloen". "Pepon" is later weer door de fransen veranderd in "pompon".
De engelsen op hun beurt veranderden de naam weer in "Pumpion" en uiteindelijk veranderde Amerikaanse kolonisten deze naam in "pumpkin", wat bij ons dus "Pompoen" is.

Al eeuwen geleden gebruikten de indianen pompoenen als hoofdgerecht bij hun dagelijkse voeding.
Ook droogden zij stroken pompoen en vlochten daar matten van. Of roosterden de stroken pompoen op een open vuur om ze daarna op te eten.
Toen er blanke kolonisten in Amerika arriveerden zagen ze de pompoenen groeien bij de indianen, en zo werden ook de pompoenen in hun dagelijkse voedsel opgenomen.
Net zoals vandaag de dag waren er toen al tal van recepten, van voorgerecht tot dessert. Van bijvoorbeeld pompoensoep, over pompoenstamppot tot pompoenijs.
De oorsprong van het ontstaan van de pompoenen pastei is zoals ze denken gekomen doordat de kolonisten de top van de pompoen eraf sneden, de zaden eruit haalden en vulden met melk, spijzen en honing.
De pompoen werd dan gebakken in de hete as van een uitgaand vuurtje.
Hierbij gevoegd twee leuke recepten voor de (klein)kinderen met pompoen.


KOKEN MET SPOKEN


HEKSENFRIET

Benodigheden: 1 kleine oranje pompoen
                               Olie om te frituren
                              Zout (zeezout) al naar believen.

Maak de pompoen schoon en snijd staafjes van ongeveer 1cm breed.
Verhit de olie tot 180° celcius.
Frituur de reepjes een aantal minuten.
Laten uitlekken, en al, dan niet bestrooien met het zout.

CREEPY PANNEKOEKEN.

Benodigheden: 1kg. pompoen
                              1 liter melk
                              3 tot 4 eieren
                              500gr. bloem
                              1 lepel boter
                              20gr. gist
                              have lepel zout
                              Stroop of honing

Kook de pompoen, en meng daarna met de eieren, bloem, gist en stroop of honing.
Voeg als laatste de melk toe met boter, en zout.
Daarna bakken in een koekepan zoals een gewone pannekoek.

VEEL PLEZIER EN SMAKELIJK!

In 2001 kreeg ik van zoonlief voor mijn verjaardag een computer.
Zelf kwam hij er pas na zijn twintigste achter dat hij informaticus wou worden.  Hij was schoolmoe op zijn achttiende, heeft na zijn legerdienst alle stielen als werknemer doorlopen, en besloot toen om terug te gaan studeren.
Hetgeen hem met brio is gelukt!
Vermits kleindochter beter met een pc overweg kon dan met haar rammelaar, vond "mijn nerdje"(mijn troetelnaam voor zoonlief) dat ook de bonnie niet kon achterblijven.
Het was een tweedehands desktop, W'98. Ik kan dit nu wel met veel branie hier vertellen, maar op de bewuste dag zelf hoorde ik het in Keulen donderen bij die informatie.
Zoonlief instaleerde hem, gaf mij een boek, en vertrok met de woorden "veel plezier ermee mams".
Daar stond hij dan te blinken, mijn computerke!
Het spelen van een kaartspelletje lukte mij reeds na een paar uur! Veel meer dan dat zat er trouwens niet in omdat ik nog geen internet aansluiting had.
En toen kwam de kat op de koord!
Ik zette hem uit, ging slapen, en na het weer ontwaken zette ik hem weer op...... maar nada!
Geen beeld maar een foutmelding. Paniek!
Telefoon naar zoonlief, die bij het horen van mijn ietwat ijle stem, krom lag van het lachen.
Om een lang verhaal kort te maken, (al is dat een steeds weerkerend probleem bij mij) ik had de pc uitgezet, en niet zoals het hoort "afgesloten". Wist ik veel!
En die eerste minkukel zette mij ertoe aan om de éne cursus na de andere  te gaan volgen in het avondonderwijs voor volwassenen

Sindsdien ben ik dus student.
Dit staat officieel op de getuigschriften die ik heb behaald, en ook op de school worden we zo aangsproken op de één of andere mededeling of prospector.
De vlag dekt echter de lading niet, want  de titel 'student' is ietwat te hoogdragend in mijn geval.
Niet dat ik niet zit te zweten en te zwoegen over en bij de leerstof hoor, nee het verschil zit hem mijn geheugen.
Telkens bij het einde van de les ga ik met de nodige now how naar huis.
Thuis gekomen wil ik die kennis meteen in de praktijk omzetten, kwestie van mijn partner danig te imponeren....
En daar loopt het al mis! Amper twee uur, na de vier uur durende les, zit ik met de handen in het haar. Wanhopig uitroepend " daarnet kon ik het nog, daarnet wist ik het nog!"
Eén troost, al mijn mede studenten, één enkele uitzondering niet te na gesproken, kampen met hetzelfde probleem als ik.
Onze leraar, die ik bewonder voor zijn nooit aflatend geduld, begint dan nog maar eens opnieuw.

Dus, ik ben student.
En als hardwerkend student mag ik ook genieten van de welverdiende schoolvakantie's.
Zo ook van deze herfstvakantie.
Mijn allerliefste, de hond, de kat en ik gaan er een weekje tussenuit.
Wij gaan naar onze woonst in NL. meer bepaald naar Brunssum.
Daar in Brunssum wonen wij in een winkelstraat midden in het centrum.
Vermits winkelen één van mijn grote hobby's is, ga ik mij daar niet vervelen.
Al zal er natuurlijk ook eens grondig moeten worden gepoetst, in plaats van ons wekelijks te beperken tot het geven van water aan de planten, en met de plumeau van ver te staan wapperen.
Mijn eerste peeceeke is ondertussen wijlen, en in de plaats heb ik nu een laptop. Ik noem het 'mijn lappeke.'
Als mijn bijna overladen verstandelijke vermogens, mij niet in de steek laten, kan ik draadloos surfen in NL.
Dan schrijf ik het volgende berichtje vanuit Brunssum.
Moesten jullie nu een ganse week niets te zien krijgen, dan wil dat zeggen dat het mij niet gelukt is om de nodige software te reinstaleren.

Een prettig weekend toegewenst aan al mijn bezoekers!

Zonet stond ik voor een dilemma!
Niets wereldschokkend, maar toch...

Er werd ten huize van troubadoer aan de bovendeur gebeld.
Omdat ik vandaag niemand verwachtte, en omdat mijn allerliefste was gaan vissen, had ik mij de vrijheid veroorloofd om na het douchen lekker in mijn zachte warme badjas achter de pc te kruipen.
Ik was dus niet echt gekleed om bezoek te ontvangen, en twijfelde daarom even om de deur te openen.
Ik keek veiligheidshalve door het spionnetje, en zag twee kindjes staan die ik niet kende.
Omdat ik van kinderen geen gevaar vrees, deed ik open.
"Mevrouw" zo begonnen ze heel beleefd, "mogen wij voor u een liedje zingen van Halloween?"
En opslag stond ik met mijn dilemma.

Het is raar dat er op een paar luttele seconden zoveel gedachten ineens door je hoofd kunnen gaan.
Ten eerste dacht ik eraan dat ik geen snoep in huis had.
Niet dat we niet graag snoepen hoor, net het tegenovergestelde!
Daarom juist haal ik enkel snoep in huis als ik bezoek verwacht. De snoep wordt uitgestalt op de tafel, het bezoek wordt aangeport om nog wat te nemen, zodat er weinig of niets overblijft wanneer ze weer vertrekken.
Dit alles ter preventie van de toch al niet zo slanke lijn.
Vermits kleindochter in het weekend was komen logeren, bleef er dan ook maar één pakje aangebroken koekjes over, en een miniem stukje marsepein.
Dit enkel omdat mama en papa iets vroeger terug waren dan was gepland, en er dus geen tijd meer was om het resterende in haar kleine mond te stoppen.
Van mama en papa mag ze niet teveel snoepen. Zij weet dat, en ook het waarom weet ze. Het is slecht voor haar tandjes vertelt ze ons dan. Maar om ons te plezieren neemt ze toch maar wat.
Als ik onze hartedief niet mag verwennen, dan moeten zij ze maar niet aan mij overlaten!
En daarbij, je kan geen grotere snoepers vinden dan haar mama en papa. Dus, in dit geval hanteren zij de slogan" luister naar mijn woorden, maar kijk niet naar mijn daden. Die ballon ging dus afgelopen weekend niet op bij bonnie!
Maar ik dwaal af.

Die kinderen stonden dus vol verwachting op mijn ja te wachten.
Zij waren van Noord-Afrikaanse origine, hetgeen er in feite niets toe doet, maar ze waren ook niet verkleed.
Mijn gedachten gingen nog steeds in ijltempo door mijn hoofd. Of beter gezegd, mijn dilemma.
Want wat moest ik doen? Ik kan zo moeilijk kinderen teleurstellen.
Maar die allochtone kinderen mochten zich niet verkleden in heks of iets gelijkaardigs van hun papa, zo verklaarden ze mij.
Maar dat is toch net de bedoeling van Halloween vieren, niet dan?
En ik had geen snoep in huis.
Maar ik kon het niet over mijn hart krijgen om nee te zeggen.
Zij zongen dus hun liedje, en mijn mond viel open.
Want zij zongen over de drie koningen, ze kenden geen Halloween liedje zeiden ze.
Ik ben als de bliksem naar de leefkamer gerend, heb daar uit mijn portemonee een euro gehaald en hen die gegeven.

Al mijn vragen waren gelijk in het niets verdwenen.
De vraag of ik het wel zou toelaten omdat ze niet verkleed waren.
De vraag waarom ze het deden als ze niet begrepen wat Halloween betekende.
De vraag of het geen bedeltruuk was van mams of paps.
Want hun stralende gezichtjes waren mijn dank. De kleinste van de twee keek met zo'n grote ogen naar het geldstuk, net of het een diamant was.
Ik heb vlug de deur gesloten, ik kon mij niet meer houden van het lachen bij dit alles. En ik wou niet de indruk wekken dat ik hen uitlachte.
Ik zit hier nu bij het schrijven nog steeds te schaterlachen.
Drie Koningen of Halloween, who cares!
Mijn dilemma was weggelachen, de kinderen waren blij, en mijn dag was goed begonnen.

IK MEEN DAT DIT ALLES MEER WAARD IS DAN GELD. U OOK?

MEMENTO VIVERE

Je leeft maar heel kort, maar een enkele keer

En als je straks anders wilt, kun je niet meer

Mens, durf te leven

Vraag niet elke dag van je korte bestaan:

Hoe hebben m'n pa en m'n grootpa 't gedaan?

Hoe doet er m'n neef en hoe doet er m'n vriend?

En wie weet, hoe of dat nou m'n buurman weer vindt?

En wat heeft 'Het Fatsoen' voorgeschreven?

Mens, durf te leven!

De mensen bepalen de kleur van je das

De vorm van je hoed, en de snit van je jas

En van je leven

Ze wijzen de paadjes, waarlangs je mag gaan

En roepen 'o foei!' als je even blijft staan

Ze kiezen je toekomst en kiezen je werk

Ze zoeken een kroeg voor je uit en een kerk

En wat je aan de armen moet geven

Mens, is dat leven?

De mensen - ze schrijven je leefregels voor

Ze geven je raad en ze roepen in koor:

Zó moet je leven!

Met die mag je omgaan, maar die is te min

Met die moet je trouwen - al heb je geen zin

En daar moet je wonen, dat eist je fatsoen

En je wordt genegeerd als je 't anders zou doen

Alsof je iets ergs had misdreven

Mens, is dat leven?

Het leven is heerlijk, het leven is mooi

Maar - vlieg uit in de lucht en kruip niet in een kooi

Mens, durf te leven

Je kop in de hoogte, je neus in de wind

En lap aan je laars hoe een ander het vindt

Hou een hart vol van warmte en van liefde in je borst

Maar wees op je vierkante meter een Vorst!

Wat je zoekt, kan geen ander je geven

Mens, durf te leven!

EINDE

Dirk Witte (tekst en muziek)

IK BEN EEN MAN!


Ik ben een man en dat is een geluk
Ik doe niet hysterisch, ook al heb ik het druk
Ik verspil niet mijn leven met "wat moet ik aan"
Kan zonder depressie van de weegschaal af gaan
Ik gooi dingen weg, heb geen spullen teveel
En als iets kapot is dan maak ik het heel
Parkeren is easy, gewoon in 1 keer
En we doen wel 't zelfde werk, maar ik verdien meer

Ik ben een man en denk logisch na
Ik leef niet op light-drank en 3 blaadjes sla
Als ik ergens heen loop weet ik ook de weg terug
Ik maak van een olifant in no time een mug
En al deel ik met duizend vrouwen het bed
Ben ik DE man, en niet een slet.
Als ik zeg dat ik klaar ben dan kunnen we gaan!
En tijdens het plassen kan ik blijven staan!

Ik ben een man ja, en dat doet mij plezier
Ik wordt niet dronken van 10 glazen bier
Ik weet wat "buitenspel" is, daarom geef ik een brul
Want voetbal is een passie, en de scheids is een lul
Publieklijk huilen dat doe ik dus nooit
He, ik kan het vangen als iemand wat gooit
En ik hoef niet te baren, dus geen centje pijn
IS HET NIET GEWELDIG OM EEN MAN TE ZIJN!!!

© © © © © © © © © © © © © © © © © © © © © © © ©

IK BEN EEN VROUW!


Ik ben een vrouw, en dat is heus geen pech.
Ik heb geen last van agressie wanneer ik rijd op de weg
Ik laat tenminste geen lampen aan voor nop
En ruim alle rotzooi achter mij op
Als ik iets zoek, vind ik het in 1 keer
Kan tegelijkertijd bellen, koken en nog veel meer!
Van een griepje is bij mij niet veel te merken
Ik neem een aspirine en ga gewoon werken
Ik hou mij bezig met echt belangrijke vragen
In plaats van te jammeren om de voetbaluitslagen!

Al is vrouw zijn dan een enorme zegen
Helaas houd 'De Man' onze ontwikkeling tegen!
Hem aan zijn lot overlaten is misschien een makkie
Maar wie strijkt dan zijn overhemd, en kookt zijn prakkie?
Dat is niet het ergste in dit geval
Wat echt irritant is bij mannen: is hun gebral
Ze denken zelf de beste te zijn
Vooral spotten met de vrouwen vinden ze fijn

Uiteraard laten we ze in de waan
Want de waarheid kunnen ze psychisch niet aan:
Mannen zijn eigenlijk nog een kind
Dat spelen met auto's het einde vindt,
Die een potje gaan vechten als hun club verliest,
computerspelletjes speelt, en maar aan knoeit als ie piest
Nee, mannen willen de waarheid niet horen:
Zonder een vrouw zijn ze verloren!!!

Twee mannen en twee vrouwen solliciteren voor een baan bij de FBI.
Ze moeten de final test doen.
De eerste man komt binnen bij de commissie en krijg een pistool.
 Hij moet een kamertje binnengaan waar zijn vrouw zit en die neerschieten, dan heeft ie de baan.
Na een kwartier komt hij huilend naar buiten... gezakt!
 De tweede man komt en het gaat hetzelfde.
Ook de eerste vrouw lukt het niet om haar man neer te schieten.
Als de tweede vrouw naar binnen gaat horen ze drie harde knallen en daarna een hele hoop herrie.
 Na vijf minuten komt ze naar buiten en zegt:"Jullie hadden losse flodders in dat geweer gedaan, nu moest ik hem met een stoel doodslaan!"

Bij het zoeken naar vlaamse kinderrijmpjes voor blogmaatje bojako, kwam ik terecht op een site met oude engelstalige kinderrijmpjes.
Sommige waren gewoon leuk, maar sommige hadden ook een boodschap.
Althans, zo ervaarde ik het toch.
Ik geef er hier enkele mee, en laat het oordeel aan jullie.
Maar vooral hoop ik dat het gelezen wordt met een glimlach op het gelaat!

©©PRETTIG WEEKEND IEDEREEN!©©

Het grote water wacht
rimpeloos, zonder zorgen
op 't vallen van de nacht.
De rode avond
tovert vreemd verdriet.
Ik kijk ernaar en geniet.
Jouw hand die de mijne vindt,
zonder woorden,
omdat jij weet;
stille waters praten niet.

WARE SCHOONHEID ZIT VAN BINNEN!
De buitenkant van de mens wordt meer en meer fake!
Schoonheid en correctie operatie's zijn schering en inslag.
Dit geld vooral voor vrouwen, maar de laatste tijd vallen ook meer en meer mannen voor dit nieuwe fenomeen.
Wat ben je ook gebaat met het gezegde "Ware schoonheid zit van binnen" als je een minder mooie buitenkant bezit?
Het is immers die buitenkant die het eerst in het oog springt.
Mooie vrouwen krijgen meer kansen in het leven, krijgen betere positie's op de arbeidsmarkt.
Is het omdat ze vaardiger zijn? Of is het doordat zij door hun schoonheid meer zelfvertrouwen hebben, en daarbij assertiever te werk durven gaan?
Meestal hebben ze ook een uitgebreider kennissen en vriendenkring dan het eeuwige muurbloempje.
Het oog registreert nu eenmaal liever mooie dingen.
Van lelijkheid wenden we snel de blik af. Soms uit piëteit, soms uit beleefdheid, maar meestal omdat we niet verder wilen kijken.

Ware schoonheid zit van binnen!
En waar haalt men het lef vandaan om te veronderstellen dat mooie vrouwen lelijk zijn van binnen!
Alle soorten zijn vertegenwoordigd op deze wereld, mooi van binnen zowel als aan de buitenkant, en vice versa
Maar je zal als lelijk eendje maar zitten wachten tot er iemand de moeite neemt om je innerlijk te doorgronden. En dan moet die bepaalde iemand je ook nog bevallen!
Want lelijk of mooi, ware liefde is hetgeen we allemaal zoeken.
Maar nu is er de oplossing! We gaan massaal onder het mes.

De jeugd is mooi!
Jeugd bruist van het leven. Jeugd zit strak in het vel, en dat willen we zo houden, minstens tot we tachtig zijn.
Want we kijken naar mooie mensen vanuit het verkeerde perspectief.
We vragen ons niet af of die mooie meid ook gelukkig is? Of zij mooi is van binnen?
Neen, we willen enkel die schoonheid bezitten, evenaren.
Daarom laten we wegzuigen en wegsnijden hetgeen ons niet bevalt.
We laten liften en straktrekken hetgeen is afgezakt .
We laten opvullen hetgeen ons niet volumineus genoeg lijkt.
Enkel de inhoud van onze portemonee is soms nog een struikelblok op onze weg naar de eeuwige jeugdigheid.
Maar ook aan dat euvel is een mouw aan te passen, want als het moet zijn we vindingrijk.
Doch, dit is niet het enige euvel lieve mensen!

Alle lichaamcorrectie's ten spijt verraden je handen je.
Aan je handen zie je je ware ouderdom, alle zalfjes te spijt.
Je benen, je enkels, je voeten die jou al zolang hebben moeten dragen, stappen minder veerkrachtig door het leven.
Je huid die jou nooit meer die jeugdige frisheid teruggeeft
En je ogen!
Daar waar de jeugd met onbevangen blik de wereld in kijkt, veraden onze oude ogen het geleden verdriet.
Kijken we met enig wantrouwen en voorzichtigheid rondom ons, onze jaren eigen.
Straalt uit onze blik de opgedane ervaring en de daarmee gepaarde wijsheid.
Of in het andere geval, de valsheid, de gemeenheid en het slechte.
De haat en de biterheid.
Dat kan men met de duurste operatie niet verwijderen!
En daarom zit ware schoonheid van binnen!!!

MAAR MIJN MENING HOEFT NIET JOUW MENING TE ZIJN!

Voor het moment is het hier te Antwerpen aan het onweren,
Vroeger zei men ook wel eens 'weerlichten'.
Ik herinner mij uit mijn kindertijd dat een onweer steeds een hele revolutie teweeg bracht in huis.

Zo werden alle stekkers uit de stopcontacten gehaald.
Elk elektrisch voorwerp werd verstopt in de kast, of naar de kelder gebracht.
Deuren werden gesloten, ramen toe en de overgordijnen eveneens dicht.
De driedelige sofa werd van de muur afgetrokken. De salon tafel werd daarbij naar het midden van de kamer getransporteerd.
De eetkamertafel moest plaatsruimen voor de salontafel, en werd naar de andere kant van de kamer verplaatst. Alle lichten werden gedoofd, en slechts één enkele kaars mocht branden.
Je kan menen dat ondertussen het onweer alweer lang voorbij zou zijn, maar niets is minder waar.
Telkens men een onweer op de radio voorspelde, werd dit alles uren ervoor ter preventie volbracht.
Enkel en alleen om wanneer het onweer dan werkelijk losbarstte, te kunnen schuilen achter de zetel met een deken over ons hoofd.
Lang nadat het onweer alweer voorbij was, zaten wij nog steeds ineengedoken en geklemd tussen muur en rugzetel. Puffend en naar adem snakkend vanonder de warme deken op ons hoofd.
Zo bang was mijn pleegmoeder van onweer.

Ik heb die angst helemaal niet overgenomen.
Ik ben integendeel heel gefascineerd door donder en bliksem.
Ik vind het een machtig schouwspel, al ben ik niet zo roekeloos om op dat moment in een weide of park te gaan rondlopen.
Maar ik doe bij onweer ook de lichten uit, maar dan enkel en alleen om de bliksem beter te kunen zien.
Ooit waren we in Oostenrijk.
We verbleven in een hoog gelegen hotel, midden in de bergen.
Op een nacht brak daar een onweer los.
De bliksem leek van alle kanten te komen. De donderslagen sloegen hevig en rollend tussen de bergen.
Oorverdovend! Overweldigend! Machtig!
Ik vergeet nooit het prachtige schouwspel dat ik toen heb gezien.

Men mag nooit het noodlot tarten natuurlijk, maar ik hou van die natuurelementen.
Zo ga ik ook graag wandelen bij hevige wind en regen als ik aan de kust ben.
Waarschijnlijk verklaren jullie mij nu gek, maar zo ben ik nu eenmaal.
Benieuwd wat jullie mening is!

De nieuwe pastoor was zo zenuwachtig dat hij de eerste mis bijna niet kon spreken en vroeg daarom de bisschop om raad.
Deze raadde hem aan voor de mis twee à drie druppels wodka in een glas water te doen en dit op te drinken.
De pastoor deed dit en de mis verliep prima: Hij was de rust zelve en alles ging zoals het moet.
Nadat de pastoor het recept nogmaals had genomen maar deze keer met iets meer wodka bleef hij zelfs rustig tijdens de mis, terwijl het buiten regende en stormde alsof de wereld verging.
Toen hij na de mis weer in de pastorie kwam lag er een briefje voor hem van de bisschop:

Beste Pastoor,

Bij deze neem ik de vrijheid enige feedback te geven op uw laatste mis en hoop dat u aan deze punten zal werken:

* Het is niet nodig citroenschijfjes op de rand van de misbeker te steken;
* Het hokje naast het altaar is de biechtstoel en geen WC;
* Er zijn 10 geboden, geen 12;
* Er waren 12 apostelen, geen 14;
* Geen van de apostelen was een dwerg en niemand droeg een rood kapje;
* Jezus Christus en de Apostelen duiden we niet aan als "J.C. and the Gang";
* Mozes bevrijdde Israël van Egypte niet van Irak;
* In het paradijs woonde Adam en Eva, niet Adolf en Eva;
* David won van Goliath maar niet door het geven van een trap in zijn ballen;
* We noemen Judas niet Hoerenjong en de paus noemen we niet El Padrino;
* Bin Laden heeft niets te maken met de dood van Jezus;
* Het wijwater is er om te zegenen, niet om de nek te verfrissen;
* Waarom u de miswijn in een teug heeft leeggedronken, vervolgens zout oplikte en daarna in een citroen heeft gebeten, snap ik nog steeds niet!?;
* Die "muts met die kleine tieten" was Moeder Maria;
* In het vervolg niet meer steunen op de beelden, deze al helemaal niet meer zoenen;
* De "Freak in het midden" is overigens Jezus.
* Hij hangt daar niet uit verveling maar is aan het kruis genageld;
* Diegene in de hoek bij het koor welke u eerst betitelde als homo en later als travestiet in een nachtpon was ik;

De volgende keer graag twee druppels wodka in het water en niet omgekeerd.

Met vriendelijke groet,

De Bisschop

kan ik het niet laten om dit te schrijven.
Het artikel gaat over baarmoederhalskanker en het verwijderen van die bewuste baarmoeder. Een hysterectomie om het eens met een duur woord te zeggen.
Bojaco zelf schreef dit artikel naar aanleiding van een programma dat ze had gezien op tv.
Daarin beweerde men, terecht overigens, dat dokters nogal vlug overgaan tot het verwijderen van die baarmoeder zonder veel rekening te houden met het sexuele after life van de vrouw.
Want een vrouw zonder baarmoeder geniet niet meer, of toch minder, van sex.
En nu juist dit moet ik tegenspreken!

Toen ik op 39 jarige leeftijd de diagnose baarmoederhalskanker te horen kreeg, stortte enerzijds mijn wereld in elkaar. Maar anderzijds was ik blij dat ik uiteindelijk na meer dan een jaar van pijn, en hevige onregelmatige bloedingen, wist wat mij scheelde.
Sex stond dat ganse jaar reeds op een laag pitje, want ik ben geen masochist, en vrijen met pijn was niet mijn ding.
Daar ik in de horeca werkte kreeg ik al gauw verscheidene opmerkingen.
Sommige waren een troost, sommige waren rechtuit cru.
Die laatste kwamen dan ook van het mannelijk cliënteel, want als het bier is in de man......
Zo beweerde er één dat sex nu voor mij voorbij was!
Dat ik voor de man nu niets meer kon betekenen, qua sex dan!
Voor de man zou het net zijn of mijn vagina was een holle kelder!
Dat en nog véél meer van dat fraais kreeg ik te horen.

Met die gedachte trok ik naar de operatiekamer.
Nooit geen orgasme meer, geen plezier meer in sex.
Maar ik had geen keuze, die baarmoeder moest eruit!
Mijn hoop was enkel gevestigd op de twijfel van de Genecoloog of men mijn eierstokken mee moest verwijderen, ja dan wel nee.
Ik nam mij voor van zodra ik uit de narcose kwam om te testen of al die onnadenkende dronkelappen gelijk hadden.
Ik zou snel onderzoeken of ik nog een orgasme kon hebben of niet.
Met die gedachte in mijn hoofd ging ik onder narcose, en vreemd genoeg kwam ik ook met die gedachte uit de narcose.
Niet dat ik sex het belangrijkste vond in mijn leven, maar helemaal zonder kon ik het mij op die leeftijd toch nog niet voorstellen.
Vooral dat ontladende en zo zaligheidsgevend gevoel van dat orgasme dat sex de moeite waard maakte.

Toen ik terug op mijn kamer was en alle slangetjes en buisjes verdwenen waren, nam ik de proef op de som.
Eerst moest ik danig mijn realistische en bange gedachten ver weg duwen naar een heerlijke fantasie, maar eens die klus geklaard lukte het wonderwel.
En ja hoor, ik kreeg een orgasme!
Ik ben dus vandaag het levende, misschien uitzonderlijke, bewijs dat sex nog kan na een Hysterectomie!
Dat sex nog fijn is na die baarmoederhals kanker!
Mijn partner kan dit beamen!

Sex zit hem voor het grootste deel tussen de oren dames, en niet in die baarmoeder.
Je hebt ook twee soorten van orgasme's, de vaginale en het clitoris orgasme.
Het eerste is sowieso niet voor iedereen weggelegd!
Het tweede blijft actief!
Met borstkanker heb ik gelukkg geen ervaring, dus ik weet niet wat dat geeft aan de lustgevoelens van de vrouw. Voor mij zijn mijn borsten zeker een stimulans tot....
Maar ik wil elke vrouw zeggen dat wij uit véél meer bestaan dan borsten en baarmoeders.
Dat sex leuk kan zijn op vele manieren, en dit tot op hoge leeftijd!

DAT IS MIJN MENING!!!

Fijn weekend iedereen!

PIAF LEEFDE OP DE STRAAT
EN ZONG OVER HAAR TRIESTE LEVEN
iK KAN NIET ZINGEN! DUS SCHRIJF IK MAAR

Dat ik een vrouw ben, hebben jullie al wel geraden!
Niet ééntje met een baard, maar wel één met haar op de tanden
Dit laatste louter figuurlijk natuurlijk!
Maar moest ik nou wel een baard hebben, dan was er nog altijd de mogelijkheid om dit euvel te laten fiksen.
Want anders zou ik te ver afwijken van het ideaalbeeld, niet?


Ik heb het hier uiteraard over de "ideale vrouw"!
Mannen hebben immer onvolkomen kunnen en mogen zijn, en het is nog steeds zo.
Mannen hebben een knuffeleffect wanneer ze een buikje hebben!
Vrouwen zijn oude uitgezakte tantes, wanneer ze een buikje hebben.
Grijze haren zijn charmant bij de heren, maar vrouwen moeten hun stralende haarkleur bewaren tot aan hun dood.
Ik kan zo nog een tiental feiten opnoemen, maar de dames onder ons zullen het zelf ook wel kunnen invullen vermoed ik.
En de heren....zij dromen maar verder.

De laatste jaren lopen we daarom ook massaal naar de plastische chirurg.
Als we jong zijn moeten onze borsten vooral "Groot" zijn. Bij het ouder worden moeten ze dan weer kleiner.
Maar in beide gevallen moeten ze zeker rechtopstaan, ook bij het bukken of liggen.
Aan zwaartekracht hebben we een hekel gekregen.

Rimpels moeten we beginnen wegsmeren vanaf ons twintigste jaar.
En we moeten er voor zorgen dat we twintig blijven, ook als we onderhand bijna zestig of ouder zijn.
De potjes beloven ons dat het kan, dus als het niet lukt is dat onze eigen fout, toch?

Ook onze tanden moeten stralend wit blijven!
Want dat met de jaren onze tanden natuurlijk vergelen is ontoelaatbaar.
Kronen of implantaten is de boodschap.
Het bleken van de resterende eigen tanden is een must.
Want een beetje man slaapt toch niet naast een vrouw die haar tanden in een glas heeft liggen.

Het goede nieuws is dat het tegenwoordig allemaal mogelijk is.
Het slechte nieuws is dat het verschrikkelijk kostelijk is.
Maar ook daar is de oplossing vlug gevonden.
Want als vrouw moeten we niet alleen mooi blijven tot aan onze dood, neen, we moeten ook nog even actief blijven als toen we twintig waren.
Dus gaan we buitenshuis werken.
We doen ons huishouden met de glimlach.
We voeden de kinderen op en houden ze stil wanneer manlief uitrust na zijn zware dagtaak op kantoor (hèèl belangrijk).
Ondertussen gaan we eveneens uitwerken, en dit nog steeds met de glimlach, maar vooral zonder moe te zijn of het te worden.
En als de kinderen met hun diploma de deur uit zijn. En het huis is afbetaald. En manlief heeft zijn droomauto, dan....
Dan mogen we verder werken om onze eigen verbouwingswerken te financiëren.

Wat sex betreft moeten we ook oppassen.
Want je moet minstens 3X per week het ganse gamma van de "Kamasutra" kunnen afwerken.
Kwestie van in de running te blijven.
Kwestie van de echte twintigers geen kans te geven om met manlief, je huis en al wat erbij hoort te gaan lopen.
Want dan kan je de persoonlijke renovatiewerken wel vergeten. Het OCMW ondersteund die werken niet.
Je eigen loon is ontoereikend, en alimentatiegeld blijft een droom.
Plotseling vind iedereen je mooi zoals je bent op de koop toe!

Wel, ik stond deze morgen nog maar eens voor de spiegel.
Dacht bij mezelf dat ik waarschijnlijk ook voor herbouwing in aanmerking kom.
Maar buiten de normale binnen de perken persoonlijke verzorging, vertik ik het om aan mij te laten prutsen.
Ik word ouder, en de zwaartekracht eist zijn tol.
De rimpels in mijn gelaat veraden de moeheid en het geleden verdriet, maar ook de blijheid.
Wanneer ik een topje draag steken er geen opgepomte borsten bovenuit.
Ik hoef niet zo nodig een snijdende koord van een string tussen mijn billen.
Mijn kortste rokje komt net boven mijn knieen.
Maar ik ben en blijf wel lekker mezelf!
En mijn mening hoeft uiteraard niet de uwe te zijn!!!

Ik ben een fan van GEERT HOSTE!
Daarom enkele uitspraken van hem die ik leuk en frappant vond.
Ik hoop dat jullie dat ook vinden, al moet mijn mening niet de uwe zijn!

©
KAREL DE GUCHT HEEFT DE NIEUWE HARRY POTTER GELEZEN.
IN EEN EERSTE REACTIE VINDT HIJ HET EEN STOUTE MIX VAN JAN PETER BALKENENDE EN STIJFBURGELIJKE TOVERKUNST.
©
TERRORISTEN LEVEN OP KOSTEN VAN HET ANTWERPS OCMW?
STRAKS MAKEN ZE ONS NOG WIJS DAT HET GAT IN HUN BEGROTING IS VEROORZAAKT DOOR EEN BOM.
©
IS HET EEN OPLUCHTING ALS DIE NAAR PAKISTAN EN AFGHANISTAN HEEN EN WEER REIZENDE OCMW KLANTEN UIT ANTWERPEN IN DE DRUGSHANDEL BLIJKEN TE ZITTEN EN NIET AAN TERRORISME DOEN?
©
WAT WIL MEN MET DIE STRENGERE ANTITERREURWETTEN BEREIKEN?
DAT EEN TERRORIST ZEGT: SHIT, IK KAN GEEN BOM MEER LEGGEN.
HET IS NAMELIJK VERBODEN!
©
FIJN WEEKEND IEDEREEN!!!
© ©©

Sinds de dag dat men besloten heeft om het huisvuil te scheiden en gelijk maar de beslissing te nemen dat ook in bepaalde, maar vooral betalende zakken te doen, is het in Antwerpen nog nooit zo vuil geweest!
Is het moedwil, of onmacht?
Ik weet het antwoord niet op die vraag. En de gemeente breekt er zich blijkbaar het hoofd niet over.
Kassa kassa is al dat telt!

Waar ik vroeger met mijn hondje gezellig kon wandelen tussen fris groen, ligt nu langs beide kanten een vuilnisbelt.
Illegaal gestort vuil door omwoners, maar ook van ver daar buiten.
Waarschijnlijk het meest door ouders met kinderen, want de vieze pampers liggen er talrijk te stinken.
De kinderen van die bewuste ouders zullen het milieu al zeker niet gaan respecteren in hun verdere leven!

Maar ook de enkele papiermandjes, geplaatst om er de poepzakjes van honden in te gooien puilen uit door plastiek tassen met divers huiselijke afval.
Overal in de straten ligt er vuil rond te slingeren.
Wat eens een groene en gezellige buurt was, is nu één groot stort.
Op warme dagen zie je de ratten dan ook talrijk knagen aan de zakken die her en der verspreid liggen.

Ergens kan ik verstaan dat mensen met een minimum inkomen, die het zo al moeilijk hebben om rond te komen, hun geld niet kunnen besteden aan dure vuilniszakken.
Waarom snappen onze gemeenteraadsleden dat niet?!
Waarom geeft men aan die mensen geen gratis zakken?
Men gooit zo vaak en zoveel geld over de balk. Geld uit de stads of gemeentekast waar niemand van kan zeggen waar het gebleven is.
Feit is wel dat het verdwenen is!
Feit is ook dat men het waarschijnlijk nooit gaat terugvinden.
Waarom dan die kosten niet maken om de arme drommel een pak vuilniszakken gratis te laten afhalen!

Maar het is niet enkel te wijten aan de sukkelaar dat het vuil ligt te slingeren!
Het is zelfs waarschijnlijker dat ze gemakshalve en onterecht met de vinger worden nagewezen.
Hoe verklaar je anders dat het vuil in plastiekzakken is gestopt met de naam op van dure kledingswinkels en boetiks? Of dure winkelketens?
Daar winkelen arme mensen niet!
Is het bij de éne onmacht, bij de andere is het moedwil!
En diegene die gewetensvol sorteren leven in de vuiligheid!
Diegene die niet rijk zijn, maar toch hun centen geven aan dure vuilniszakken, betalen dubbel.

De vuilniswagen komt nog maar één keer per week!
Ik neem dus aan dat mensen die geen tuin of balkonnetje hebben hun vuil binnen moeten zetten, met alle gevolgen vandien.
Het moet niet leuk zijn om je vlees of aardappelen te moet staan bakken of koken met de stank van het vuilnis onder je neus.
In de zomer moet het in die keukens ook niet erg fris ruiken!
Komt bij dat je een hoop vliegen binnen krijgt, die hun eitjes à volonté in je prullenbak leggen.
Resultaat, maden.
Om elke dag een witte, groene of blauwe zak op straat te zetten is te gek om los te lopen.
Daarbij is het bij wet verboden is om zulks te doen.
Dus wordt het illegaal her en der gestort.

Waarom snappen die raadsleden dat niet?
Waarom ziet men niet in dat de straten vegen met duur personeel en nog duurder materiaal vechten is tegen de bierkaai?
Ze zijn nog niet goed en wel klaar, of er ligt al een nieuwe lading!
Waar is men in godsnaam mee bezig?

Vroeger was niet alles beter!
Maar toen de vuilniswagen tweemaal per week kwam...
Toen men nog vrij was om de vuilzakken te kopen waar men wou....
Vuiniszakken die véél goedkoper waren en sterker bovenop, want de verplichte dure zijn ook nog eens waardeloos op de koop toe.
Toen lag het groen er nog fris bij!
Toen liepen er geen ratten in de buurt!
Toen stonk het niet onder je raam!

Dat is mijn mening, maar het hoeft natuurlijk niet uw mening te zijn!

Ik ga de wereld veranderen
Ik weet nog niet hoe
Maar het moet nu maar eens
afgelopen zijn met dat gedoe

Het schuiven met geld en macht
Om veilig te stellen
Vol overtuiging en kracht

Ik geloof, als we elkaar verstaan
Dat iedereen deel uit maakt
van de puzzle van ons bestaan

Ik geloof dat de antwoorden
Die wij zoeken
Zijn verborgen in de harten
Van hen die we verzoeken

Dus ik begin bij mezelf
En open mijn hart
Voor hen van wie ik het voorheen
Niet had verwacht

Gevoelens, we hebben ze allemaal. Soms mooie, soms minder mooie en héél soms zelfs verschrikkelijk lelijke!
We worden reeds van kleins af geleerd om met onze gevoelens om te gaan. In eerste instantie door onze ouders, later door leerkrachten in de school.
De eerste doet het met liefde, de tweede doet het met wijsheid.
Maar de belangrijkste mentor ben jezelf!

Je krijgt in de loop der jaren met heel wat gevoelens te maken.
Liefde. Verdriet. Geluk. Blijdschap. Dat zijn de mooie gevoelens.
Afgunst, jaloezie, nijd en haat, dat zijn de minder mooie.
Het zijn vooral die laatste gevoelens die we onder controle moeten houden. En toch....))

Soms is haat gerechtvaardigd!
Ik denk daarbij aan moeders en vaders die hun kinderen verliezen door het toedoen van derden.
Kinderen doodgereden door chauffeurs onder invloed van drank, drugs of pillen.
Kinderen ontvoerd, verkracht en vermoord door wellustelingen.
Kinderen vermoord uit wanhoop of jaloezie, door een (ex) partner die radeloos is.
Heb je als ouder dan geen recht om te haten?

Heb je er als ouder een boodschap aan wanneer de chauffeur opgepakt wordt, al dan niet na een vluchtmisdrijf, en hij verklaart dat het de eerste keer was dat hij onder invloed reed? Dat hij dronken was door wanhoop of verdriet.
Heb je er als ouder een boodschap aan dat de verkrachter van je kind in feite een zieke geest heeft, en hij handelde onder onweerstaanbare drang
Heb je er een boodschap aan dat de moordenaar van je kind nooit eender een vlieg kwaad deed?
Nee, dat heb je niet!

Al die daders hebben moeders, en misschien kan je nog wel meeleven met hùn verdriet, maar het verzacht dat van jou niet.
Kan jij je als ouder nog voorstellen hoe het was wanneer je zag dat men je kleine dreumes onrecht aandeed? Soms was het vermoeden alleen al genoeg om als een briesende leeuw met uitgestoken klauwen de dader te lijf te willen gaan.
Maar we hadden geleerd die gevoelens onder controle te houden, dus we praatten het uit bij ernstige delicten, en we lieten het blauw blauw bij bagatellen.
Maar dat ietsiepietsie haat stak even de kop op.

Ouders van vermoorde kinderen hebben die controle niet meer!
Kunnen niet anders meer dan haten, ook al doet het enkel henzelf pijn.
Het is de onmacht!
De omacht over het feit dat de daad onomkeerbaar is.
Onmacht als je weet dat de dader nog bezoek en steun krijgt van vrienden en familie.
Je weet dat de dader vroeg of laat terug vrij komt. En jij.....? Jij krijgt levenslang!

Haat is een lelijk ding!
Maar zo begrijpelijk.
En soms, héél soms zo gerechtvaardigd!

Ik werd 53 jaar geleden geboren, dus kan ik toch al een halve eeuw terugkijken.
Ik denk dan vooral aan het pre tv tijdperk.
Toen zat men in de zomer met z'n allen tot donker op een stoel voor de deur. Was het slecht weer dan ging men bij mekaar op bezoek. Buren kenden soms mekaar beter dan hun familie.
Er werd veel gekaart, maar er werd ook veel gepraat over vroeger. Meestal over W.O.II. Maar vaak ook over hun eigen jeugd. Zo ook bij ons.

Onze buurvrouw was een Waalse, en zij vertelde vaak over haar jeugd.
Die was helemaal niet zo rooskleurig geweest.
Het was die tijd dat arme kinderen reeds van hun 10 jaar bij de rijke in dienst gingen. Ze moesten harder werken dan een paard, enkel voor kost en inwoon.
Jongens werden naar fabriek of de mijnen gestuurd, omdat ze beter pastten wegens hun kleine gestalte in de schachten en onder de machines.
Leve de goede oude tijd!

De boer!
Als je vandaag een boer ziet dan krijg je het idee dat er niks gezonder is dan boer te zijn. Ze zien er kloek en gezond uit.
Je kan de meeste jong boeren zelfs knap en gespierd noemen.
De designkledij heeft ook daar toegeslagen, want onder de grijze of blauwe overall ziet men vaak een polo met krokodil embleem.
Ik denk niet dat de hedendaagse boer zo dom is om te geloven dat dit een embleem is tegen krokodillenvangst, of wel?!
Zij zullen ongetwijfelt nog hard werken, maar ze hebben enorm veel machinale hulp gekregen.

En de boer van vroeger, hij ploegde voort.....-)
Te voet achter een paard, of zwaaiend met de zeis. Het eelt op de handen van de zware arbeid.
Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Elke dag!
De boer en de boerin gingen nooit op reis. De boer werkte zich letterlijk krom.
Zonder enige vergoeding van de staat wanneer de oogst om de één of àndere reden mislukte.
Het enige dat ze konden verwachten was een schouderklopje van meneer pastoor.
Zij stierven letterlijk en figuurlijk vroeg oud voor hun jaren op het land.
Leve de goede oude tijd!

Vrouwen hadden geen stem. Moesten zwijgen en werken. Hard werken!
Schrobben op de knieën. Wassen in een zinken bad of tobbe. Het water opwarmend op de kachel. Strijken op een tafel met een ijzeren strijkbout.
Wegens het gebrek aan voorbehoedsmiddelen baarden ze het éne kind na het andere.
Dat baren moesten ze meestal alleen klaren in erbarmelijke omstandigheden. En zeker zonder zwangerschaps verlof!
De sterfte onder vrouwen en kinderen was dan ook hoog.
Diegen die het wel redden leden honger. Kindervergoeding was er niet, OCMW ook niet! Stempelen! Geen werk geen eten. En als het echt tegenzat een pak slaag van manlief erbovenop.
Er was vooral armoede. Er was vooral uitbuiterij door de rijken.
Je werd arm gehouden door het systeem, en de kerk hield je lomp.
Dat is een uitspraak uit die goede oude tijd!

Maar ik heb goed nieuws! Voor al diegene die naar die goede oude tijd verlangen.
Want hij komt terug!
Elk jaar worden we iets armer, boeten we in koopkracht in.
Sommige partijen willen dat we alle electrische toestellen buitengooien, en terug naar de beek onze was gaan doen.
Kindervergoeding wil men afschaffen, of toch gedeeltelijk.
Al dat ons leven vergemakkelijkt en aangenaam maakt moet verdwijnen.
We mogen onze auto betalen, alsook al de kosten en onkosten die ermee samen hangen, maar het rijden zelf wordt ons bijna onmogelijk gemaakt.
Nu, als de benzineprijzen blijven stijgen, hebben we niet genoeg van ons pensioen over om te tanken, dus is dat al zo goed als opgelost.
Ook dat pensioen gaan we wellicht niet meer hebben over enkele jaren.
Maar we gaan het ook niet meer nodig hebben
Oh nee, we gaan terug moeten gaan werken tot we doodvallen!
NET ALS IN DIE GOEDE OUDE TIJD!!!

Ik ga hier al meteen een paar mensen in het harnas jagen vrees ik, want ik heb kritiek op ons Belgisch koningshuis!

In de wachtzaal van de dokter kan je niet veel anders doen dan een week of maandblad lezen, want een praatje maken met de mede wachtenden is uitzondering geworden.
Dus nam ik een oud nummer van een bekend weekblad ter hand, en las....
En terwijl ik las steeg mijn bloeddruk meteen!
Nee, het blad werd niet gesponserd door de farmaceutische sector!
Het artikel ging over de buitenechtelijke dochter van ons aller Koning Albert II.

Al eeuwen lang heeft de adel buiten de pot gepist.Werden in vorige eeuwen moeder en kind in de waterput gesmeten, nu worden ze gelukkig wat minder drastisch, doch niet minder schrijnend, in de doofpot gestoken.Elk koningshuis heeft zijn bastaard kinderen. Gek vind ik dat, want voor de (rechtmatige) koninklijke afstammelingen wordt er steeds een flinke greep uit de schatkist gedaan.
Maar de adel huwt om het geld en de daarmee gepaard gaande macht, en gaat voor de liefde op een ander.

Zo ook onze Koning, en het resultaat is Delphine.
Delphine wier moeder eveneens bij de adel behoort. Kwam Z.M. die dame te laat tegen, of was een barones niet hoog genoeg in aanzien?
Feit is dat die relatie bijna twintig jaar heeft geduurd.
Volgens mij moet er dus liefde in het spel zijn geweest.
20 jaar hebben moeder en kind in de anonimiteit geleefd, maar dat veranderde kortelings.

En niemand die er om maalt,want wij zijn een vergevingsgezind en passief volkje!
Albert is een sympathieke man, en Delphine is een mooie rustige jonge vrouw.
Ook ik stoor er mij niet aan, men doet maar daar hoog in de toren.
WAT STOORT MIJ NU WEL AAN HEEL DIE AFFAIRE?

De rechtmatige nazaten boycotten Delphine!
Allemaal zijn ze geboren in een gouden wieg met zijden lakens.
Ze hebben gerenomeerde scholen bezocht, ze hebben op de beste internaten gezeten, en hebben op werels beste universiteiten gelopen.
Ze moeten knap slim zijn die troonopvolgers, want ze krijgen doctoraten en bul's à volontè.
Ze zouden minstens begripvol moeten zijn, want ooit moeten ze een land regeren, al is het dan ook enkel in naam.
In de plaats daarvan gedragen ze zich als egoistische krengen. Hun laatdunkendheid verstoppend achter het hof en hun entourage.

Delphine mag niet op een galadiner waar haar halfbroer ook aanwezig is!
Delphine mag haar kunstwerk niet ten toonstellen!
Zijn ze dan niet fier op hun halfzus?
Zij werkt tenminste nog voor de kost ook al heeft ze rijke ouders!
Of is handjes schudden en lintjes doorknippen véél zwaarder dan creatief bezig zijn?
Hebben ze dan hun vader zijn misstap niet vergeven?
Zijn ze wraakzuchtig, en werken ze die zucht uit op iemand die totaal geen schuld aan het gebeuren heeft?
Delphine heeft niet gevraagd om geboren te worden, net zo min als ieder ander levend wezen.
Delphine heeft haar ouders niet kunnen kiezen, net zomin als jij en ik.

Het maakt mij kwaad te moeten toezien hoe men in deze tijden nog steeds zijn kinderen ongestraft kan verstoten.
Het maakt mij kwaad, wanneer een toeloop van honderden mensen
staan te zwaaien met vlaggetjes, hopend op een lachje of handje, en dan bijna in katzwijm vallen.
Het maakt mij kwaad dat diezelfde toeloop niet denkt aan, of reageert op, het verdriet van minstens één moeder en één onecht kind! Verwekt en vergruisd door hun idolen.

Mijn artikeltje zal aan die feiten niets veranderen, want geen enkele van de betrokkenen zullen dit lezen.
Maar ik kom tenmiste openlijk uit voor mijn mening!
Als een moderne troubadoer schrijf ik die mening luidkeels hier op mijn blog.
De laatste zin van mijn lied luid: ARME RIJKE PARIA!!!

IK LAAT HET NOG EVEN AAN JULLIE OVER OM TE RADEN OF IK EEN MAN BEN, DAN WEL EEN VROUW.
HET ZOU NATUURLIJK OOK KUNNEN DAT IK EEN MAN BEN MET BORSTEN, MAAR NET ZO GOED KAN IK EEN VROUW ZIJN MET EEN BAARD TOT OP DE KNIEEN, GRINNIK

DAARMEE IS METEEN OOK DE TREND VAN DIT BLOG GEZET.
EEN EIGEN PERSOONLIJKE MENING OP DE DAGDAGELIJKSE DINGEN DIE IK LEES, HOOR OF ZIE.
SOMS HEEL SERIEUS EN GEMEEND. SOMS MET EEN KNIPOOG. MAAR IN ELK GEVAL STEEDS ZONDER KWAAD IN DE ZIN!
EN NATUURLIJK KRIJG IK VAN JULLIE GRAAG EEN REAKTIE OVER HET NEERGEPENDE.

IK VRAAG ENKEL NOG 1 DAGJE UITSTEL ZODAT IK DIT BLOG EEN BEETJE KAN VERFRAAIEN.
DUS TOT MORGEN?!
DE TROUBADOUR