Het is de gewoonte om aan het begin van een nieuw jaar, om eens terug te blikken van wat is geweest.
Alle tv-kanalen doen het, waarom zou ik het hier eens niet doen dan?
Enkel ga ik niet terugblikken op de sportmannen/vrouwen en hun prestaties.
Ook niet op alle rampen die zijn geweest, of de vele oorlogsellende, de armoe en kindersterfte.
Daar zijn we ons allen wel van bewust, en zo niet, dan krijg je dat wel tot in den treure terug voorgeschoteld op je kleine scherm.
Neen, ik wil het even hebben op wat MIJ heeft verblijd, wat MIJ gelukkig heeft gemaakt het afgelopen jaar.

Wat 2007 mij gaat brengen, dat kan ik uiteraard niet voorspellen.
Wat het voorbije jaar voor MIJ is geweest, dat kan ik wel vertellen.
2006 was voor MIJ een gelukkig jaar.
Het waren de kleine dingen die me blij en gelukkig maakten.
Het zijn de kleine dingen die me dankbaar maken.
Doodgewone, allerdagelijkse dingen in een notedop.

Zo was er zoonlief die een nog beter betaalde job vond met een leuke werksfeer
Schoondochter, die geen weekenddienst meer moet doen, tot haar grote tevredenheid.
Dochterlief, die de job van hààr dromen vond, namelijk frietjes bakken à volonte.
En Anja, die de zoveelste zware operatie moedig en goed doorstaan heeft.
En last but not least, kleindochter die werd gespaard van nare ziekten, en het supergoed doet in haar eerste leerjaar.
Voor al die kleine dingen die mijn kinderen gelukkig maken.
Daar ben ik dankbaar voor!

Dankbaar ook voor de liefde die ik van hen mag ontvangen.
De nooit aflatende liefde van mijn partner, ook op die dagen dat ik chagrijnig ben.
De vele blogvrienden die ik heb gekregen, en die mij met hun vriendschap menige troostwoorden hebben gebracht, en hun steun hebben betuigd, maar ook hun humor hebben gedeeld.
Namen ga ik niet noemen, want met mijn sufkop ben ik bang om er enkele te vergeten, maar diegene die ik bedoel zullen ook zo wel weten wie ik bedoel.

Dus wanneer ik zo terugblik op 2006, dan heb ik alle reden om gelukkig te zijn.
En evenveel geluk wens ik jullie in 2007

IK BEN VADERTJE TIJD EN IK SPREEK TOT U.

ALS ZANDKORRELS IN DE ZANDLOPER
GAAT DE TIJD VOORBIJ.
OVERDENK DE AFGELOPEN UREN, DAGEN EN MAANDEN GOED.
WANT TIJD IS KOSTBAAR!
ELKE UREN, MINUTEN EN SECONDEN
DIE VOORBIJGAAN IN JE LEVEN
KOMEN NOOIT MEER TERUG
NEEM TIJD VOOR ELKAAR, EN TIJD VOOR JEZELF.
IK DRAAI MIJN ZANDLOPER OM
EN DE KORRELS VULLEN HET LEGE GLAS
VAN EEN NIEUW BEGIN

EEN GELUKKIG 2007 AAN AL MIJN MEDEBLOGGERS

AMOUR VAN TROUBADOER

©

Vandaag toen ik wakker werd, wist ik niet welke dag het was.
Nee, niet omdat ik gisteravond teveel gedronken had, maar gewoon door de feestdagen.
Wanneer je niet meer hoeft te gaan werken zoals ik, dan is elke dag een vrije dag, en dan is het weekend helemaal niet speciaal meer.

Het kerstgevoel bleef dit jaar bij mij ook al achterwege, en dus besloot ik om er dan ook zo weinig mogelijk aan te doen.
Dit jaar geen boom, slingers en ballen, geen kerstdiner waarbij ik uren sta te koken, uren sta op te ruimen na het feestje, en uren mezelf loop af te jakkeren op zoek naar het gepaste geschenk.
Ik zou het eenvoudig en simpel houden dit jaar, en het me luilekker gemakkelijk maken.

Met kerstdag met de kinderen en allerliefste naar de chinees, en als geschenk een cent in een enveloppe.
Kunnen ze zelf op jacht gaan.
Ik deelde dit dan ook met vastberaden stem, doch een beetje met een kloppend hart aan de kinderen mee.
Er kwam geen gepruttel, van niemand, maar heel even lieten ze toch verstaan dat het vorige jaar zò gezellig en zò lekker was geweest.

Trouwe bezoekers weten het al, ik kook niet graag!
Ik kan het wel hoor, geen paniek aub, maar het komt door het jarenlang moeten, vermoed ik.
De kinderen moesten groeien, vitamientjes binnen krijgen, dus moeder kookte elke dag, ook op zondag.
Ik hou niet van conserven en bokalen, ook niet van voorbereidde maaltijden die ik te duur en te miniem vind voor de grote honger, maar vooral steeds te zout, want ik gebruik geen zout.
Dus wordt alles vers klaargemaakt, iets waar toch meer tijd inkruipt dan in het openen van een blik, of het opwarmen van een diepvriesmaaltijd.

Maar ik vermoed dat men mij wil bekeren!
Dat men wil dat ik terug meer ga koken!
Vooral mijn allerliefste overstelpte mij met hints.
Zo kreeg ik enkele weken terug een nieuwe combimicrogolfoven, pfff, wat een woord, van mijn knuffel.
Verleden week kreeg ik dan weer een nieuwe frituurpan.
Toen ik terloops opmerkte tegen mijn schoondochter die het nieuwe ding stond te bewonderen, dat de gebruiksaanwijzing maar sus en zo was, kreeg ik van haar gisteren een spiksplinternieuw kookboek, speciaal voor het koken met een combiwave.
Als dat mij nog niet wakker schud.......!

 ©

Jubeltenen, kromme tenen, druppeltenen, verstopte tenen.!

Babbelaars hebben lange grote tenen, chaoten ongelijke tenen en macho’s een piepklein linkerteentje.

Wat is tenen lezen?
Aan de hand van de vorm en de stand van tenen kun je iets zeggen over iemands persoonlijkheden en karakter.

Wat kun je met tenen lezen?
Je kunt jezelf en andere mensen inzicht geven in hun persoon en karakter, bezigheden, kwaliteiten, gezondheid en relaties.

Kun je aan de hand van iemands tenen ook de toekomst voorspellen?
Nee

Hoe lees je tenen?
Aan de vorm en de stand van de tenen.

Veranderen je tenen ook in de loop van de tijd?
Je tenen veranderen voortdurend. Ze weerspiegelen jezelf hoe je er zelf voorstaat.

En even in het kort, wat kun je zeggen over mensen met hoekige tenen?
Dat betekent dat die persoon een tikkeltje rechtlijnig is en niet snel iets van iemand zal aannemen.

En ronde tenen?
Dit zijn doorgaans vriendelijke en tactvolle mensen.

Wat betekent ruimte tussen de tenen?
Dit zijn mensen die niet snel gevoelens naar buiten laten komen. Ze zullen niet snel een reactie geven.

En nauwsluitende tenen?
De energiestromen van deze persoon vloeien snel, alles gaat lekker door. Bijvoorbeeld als deze persoon een idee heeft gaat hij dat snel uitwerken en ten uitvoer brengen.

Maar wat met mensen met lange tenen?
Dat zijn mensen die teveel belang hechten aan zichzelf.
Zij zullen eerder jou terecht wijzen dan henzelf te willen corrigeren of excuseren.
Zij blazen jouw klein foutje op tot grote proporties.
Zij zien de doorn in jouw oog, maar niet de balk in hun eigen ogen.

 Maar wat je tenen je ook mogen vertellen....

Laat nooit met je voeten spelen in negatieve zin!!!

Als jullie meer willen weten over tenen lezen, en wat jullie tenen je vertellen over jezelf, klik dan HIER

Je zal nog mooier worden dan je al bent, zei Bojako….
Het loont echt de moeite , zei Hotlips….
Echt een operatie die je kan opkrikken, zei Paz….
Het resultaat is verbluffend, zei Nida….
En het is waar, het resultaat is inderdaad verbluffend, zeker in dit stadium!

De operatie zelf was geen lachertje.
Twee uur en een half doodstil op een smalle harde tafel.
Mijn rug protesteerde heftig na een half uur, toen bracht men mij een kussentje om onder mijn knieën te steken, dat was men vergeten!
En dan spartel je de andere twee uur maar door met op je tanden te bijten, want die rug blijft protesteren als je rugpatiënt bent, kussentje of niet.
Doodstil lig je, recht inkijkend op een lamp met een lichtsterkte van 110.000 lux.
Je bent ingepakt in als een worst, je armen strak  naast je lichaam.
Als je per ongeluk moet niezen, dan gebeurt dit in vrije vlucht, en niezen moet je hoor.
Dan begint men met het al iets serieuzer werk, het steken van een naald in de ader van je arm, dit om een pijn stiller in je bloedbaan te laten vloeien.
Maar dat verhinderd niet dat je de prikken van de lokale verdoving niet keihard voelt.
Mijn chirurge vond het een leuk werkje, want ze bleef prikken tot ik de tel kwijt was.
Zij was ook helemaal niet gehaast hoor, nee, ze deed het integendeel tergend traag.

En dan komt het grote werk.
Alles zie je op je afkomen, de gehandschoende hand met scalpel, en we weten allemaal dat die handschoenen dienen om geen vingerafdrukken na te laten, vraag maar aan Poirot, en je ziet de flappen huid naar beneden hangen.
Een lekker geurtje is je ook al niet gegund, want het dichtbranden van de adertjes stink naar verbrand vlees.
En wanneer je dan ook nog is naar de favoriete muziek van de dokter moet luisteren, één vanwaar jij het op je heupen krijgt, wel dan is het feestje geslaagd.

“Klaar” zegt de chirurge, maar ze bedoeld, nu over naar de andere kant.
Regelmatig voel ik een snerpende pijn, “Oei, effe bijspuiten hoor”, gelukkig voel ik die prikken niet.
Even overweeg ik om op te stappen, maar de assistente leunt met haar volle gewicht op mijn borst.
Zij moet immer de commando’s; openspalken, ontspannen, strak en los opvolgen, en dat doet ze vanaf de overzijde van de zitplaats van de chirurge.
En dan komt eindelijk het verlossende woord, klaar, gedaan!

Ik tril op mijn benen, het was zwaar, veel zwaarder dan ik had vermoed.
Nog even een afspraak maken voor wanneer de draadjes eruit mogen, en dan zet ze me voor een spiegel.
Hevig schrikken is dat, want ik lijk op Martin Feldman.

Na twee uur neemt de pijn af, en ik heb voor de rest geen noemenswaardige pijn meer gehad.
Veel ijskompressen moet ik leggen, en die doen mij afwisselend goed, en niet goed, want langs de ene kant ontzwellen ze mijn ogen, langs de andere kant lijken ze een gat te branden in mijn oogkassen.
Ha, lekker lui voor de rest van de dag in mijn bed, lekker tv kijken, maar ik zie geen steek, mijn ogen zitten dicht.

Wat het gaat worden weet ik niet.
En ik hoop dat mijn blogmaatjes gelijk hebben, dat het mooi gaat worden.
Maar verbluffend is het al wel, kijk zelf maar!

©

Allochtoon televisiekanaal

Na veel politiek gepalaver is de kogel dan toch eindelijk door de moskee, het eerste televisiekanaal voor allochtonen is een feit.
Wij stellen u in primeur het programma voor van de eerste uitzenddagen van Couscous-TV

VANDAAG

17.00    Talitubbies

17.30    Klein Klein Terroristje

18.00    Moslim en Meedogenloos

19.00    Man bijt kameel

20.00    Speelfilm: Pakahandtas

22.00    Celgenoten (tot 02.30)

MORGEN

17.00    Tik Tak (Boem)

17.30    Mufti

18.00    Allah Mc Beal

19.00    Het rad van terreur

20.00    Wittemoskee

22.00    Ter land, ter zee en in WTC

23.00    Opsporing verzocht (tot 03.00)

OVERMORGEN

17.00    Islamstraat

17.30    Pakkeman

18.00    Home-Jacking and Away

19.00    De Pak de Poen-show

20.00    Hallo Marokko

21.00    Idioot 2004

22.00    Film : De laatste der Marokkanen

23.55    Nachtfilm : Turkse fluit

Hier zit ik dan, 04h 35, en klaarwakker.
Buiten aardedonker, muisstil, zelfs de vogels slapen nog.
Het is bij mij, of het één, of het ander.
Ofwel moet ik nog gaan slapen op dit ontiegelijke uur, of ik ben al wakker.
Insomnia, of slapeloosheid, het is een ziekte, een ergerlijke marginale kwaal die niet wordt erkend, maar die zo een enorme geweldige impact heeft op je leven, dat het je vrijwel buiten de maatschappij zet.
Al vier generatie’s lang wordt dit euvel in mijn familie doorgegeven van moeder op dochter.
Bij zonen schijnt het geen invloed te hebben.

Slapeloosheid is hier misschien niet het juiste woord, het is eerder een afwijkend bioritme.
Een etmaal telt 24 uur.
Van de 24 uur slapen we er acht, en zijn we 16 uur in de weer.
Maar niet wij!
Wij zijn 22 uur klaarwakker, en we hebben tien uur slaap nodig om te recupereren.
En dat maakt dat een etmaal voor ons 32 uur zou moeten tellen.
Ziet u het probleem!
Onze wakker en slaaptijd varieert dus elke dag van de week.

Hoe vaak ben ik niet gewoon wakker gebleven omdat ik ’s morgens ergens naartoe moest, omdat de kinderen van en naar school moesten.
Je loopt dan een ganse dag versuft rond.
Of je valt vermoeid in slaap op de meest onmogelijke momenten en plaatsen.
Bijvoorbeeld op tram en bus, met als gevolg dat je ergens uitkomt waar je helemaal niet moest zijn.
Of je valt in slaap in een wachtzaal, met als resultaat dat je je beurt menig maal voorbij laat gaan.
Hoe vaak heb ik niet geslapen in de klas, op de speelplaats.
Wanneer de juf dan met een keiharde knal haar liniaal op mijn bank liet neerkomen, dan schrok ik mij een beroerte.
Maar helpen deed het niet, mijn verstand sliep lekker verder, ook al waren mijn ogen open.
En dat hazenslaapje maakt je niet fit, integendeel, vaak is misselijkheid een gevolg.

Dat afwijkende bioritme heeft ook een invloed op je lichamelijk welzijn.
Je maandstonden komen niet om de 28 dagen, zoals bij de meeste vrouwen.
Nee, je innerlijke huishouding ligt ook totaal overhoop.
Ook je etenstijden liggen elke dag verschillend, met als gevolg dat je darmflora totaal in de war geraakt.
En dan heb ik het nog niet over de commentaren die je krijgt van je naasten.
”Lig jij nu nog in bed, het is al na de noen?!”
Leg maar eens uit dat je pas om tien uur die morgen in slaap bent gesukkeld.
Leg maar eens uit dat je nog doodmoe bent, omdat je maar 4 uur hebt geslapen op dat moment.
In hun ogen ben je een luie donder

Het heeft ook een invloed op je relatie.
Soms ben je nog wakker als manlief moet gaan werken, en kan je zijn boterhammetjes maken, met een zoen als bedankje.
Die zoen kan je wel vergeten als diezelfde lieve man ’s avonds thuiskomt en merkt dat het avondeten niet op tafel staat omdat jij net uit je bed bent, en dit dan in het beste geval, want het is voorgekomen dat hij me moest wakker maken bij het thuiskomen.
Je tracht wel om de dag door te komen, de zoveelste zonder de nodige uren rust, maar de natuur eist zijn tol.

Een slaapkuur, slaappillen, ik heb het allemaal gehad, het helpt geen zier.
Neem maar eens een slaappil wanneer je nog klaarwakker bent!
Je valt uiteindelijk wel in slaap hoor, maar de slaap is onnatuurlijk, vaak met nachtmerrie’s tot gevolg, en een te vroeg ontwaken, badend in het zweet.
En zo belandt je weer in een vicieuze cirkel
De slaappil maakt je duf, je bent niet uitgeslapen…….Enz.
En dan het ergste van die zaak, de gewenning aan de slaappil, en/of de verslaafdheid, waarbij je steeds hogere dosissen nodig hebt.

Neen, dank u wel! Ik neem het nu zoals het komt.
Heb mij er noodgedwongen bij neergelegd dat aan mijn kwaal niets te doen is.
Ik weiger, om ook maar enig slaapmiddel te gebruiken.
Straks zal ik moe zijn, maar ik kan niet gaan slapen want de poetshulp komt.
Vanavond ben ik mijn slaap voorbij, en dan zal ik uren versuft wakker liggen, tot uiteindelijk de slaap de bovenhand neemt.
Morgen zal ik dan slapen tot een gat in de dag, maar ik kan dit nu doen.
Ik werk niet meer, ik moet voor niets of niemand opstaan.
En voor de eerste keer, na vele en lange jaren, voel ik mij gezond.
Want erg gezond waren mijn afgelopen jaren niet, je leeft dubbel.
Mijn bioritme maakte mij oud voor mijn tijd, uitgeblust, opgebrand.
Het maakt mij niet meer uit wie mij een luie donder noemt, weten zij veel.
Wanneer ik nu slaap, slaap ik de slaap der rechtvaardigen!
©

In een klein stadje hier heel ver vandaan was er een plek die bekend stond als het huis met de 1000 spiegels ...

Een klein gelukkig hondje hoorde van deze plek en besloot het eens een bezoekje te brengen.

Toen hij arriveerde liep hij heel enthousiast de trap op naar het huis. Hij keek door de deuropening, hield zijn oren gespitst en zijn staartje kwispelde vrolijk rond.

Tot zijn grote verbazing zag hij zichzelf staren naar 1000 andere honden die met hun staart net zo blij kwispelden als hijzelf .

Hij glimlachte zijn grootste glimlach en kreeg maar liefst 1000 grote glimlachen terug !

Terwijl hij het huis verliet dacht hij:  " Dit is een wonderbaarlijke plék ...  Ik kom hier nog vaker terug ... !"

Een paar dagen later kwam er in hetzelfde dorp een ander hondje ook op het idee om het huis eens te bezoeken ...

Hij voelde zich niet half zo gelukkig als het eerste hondje, klom aarzelend de trappen op en liet zijn hoofd weinig hoopvol hangen terwijl hij eens naar binnen keek.

Toen hij die 1000 verveeld kijkende honden zag die naar hem staarden, gromde hij naar hen maar schrok, omdat alle andere honden tegelijk tegen hem begonnen te grommen ...

Hij haastte zich de trappen af en zei tegen zichzelf:  " Brrrrrrrrrrrrr wat een vréselijke plek ...  Ik kom hier nooit van mijn leven meer terug ... ! "

En de moraal ... ? Wie een glimlach schenkt krijgt er meerdere terug ...    

 * S M I L E *

Een oude mop, maar ik vind hem nog steeds leuk.

 De dag van Sinterklaas komt nader, en de meester vraagt in de klas aan zijn leerlingen, wat ze zoal graag zouden krijgen van de goed heilig man.
Mieke wil graag een pop die kan praten, eten en plassen.
Loewieke wil graag een politieauto met sirene.
De meester kijkt zijn klas rond, en ziet Jantje met gefronste wenkbrauwen diep in gedachten verzonken.
”Wel Jantje, vraagt de meester, wat wil jij graag van de Sint krijgen?”
Zonder aarzelen zegt Jantje, “Tampax, meester.”
”Tampax, vraagt de meester verwonderd, wat kan je daar nu mee doen?”
”Alles meester, antwoord Jantje.”
”Je kan er mee fietsen, zwemmen, rennen, paardrijden…..enz…..en bovenal kan je ermee buitenspelen in de regen zonder nat te worden, want hij absorbeert alle vocht.”

EEN PRETTIG WEEKEND VOOR JULLIE ALLEN.

Anja is terug thuis uit het ziekenhuis.
Gisteren waren ze hier bij me thuis, en ze ziet er goed uit, en
wat nog belangrijker is, ze voelt zich goed.
Haar nare gele kleur is verdwenen, nu nog een blos , en we zijn op de goede weg.
De operatie is wonderwel heel goed geslaagd.
Het stuk verstopte galweg was groter dan men op de scan kon zien, zo snel evolueerde het in de slechte richting.
Het was dus hoge nood, die operatie.
Maandag mogen haar draadjes eruit, en dan kan ze weer hoopvol naar de toekomst kijken.

Gisteren was het een drukke bedoening ten huize van troubadoerke.
Mijn boontje (anex protégé) had me weer nodig om wat administratief werk te verrichten.
21 jaar is hij nu, maar nog steeds te nonchalant met zijn papieren.
Tot het water aan zijn lippen staat natuurlijk, en dan is de kreet om hulp oorverdovend.
Dan is het meestal reppen om alles op tijd in orde te maken.
Ik sakker dan wel eens even, geef hem dan wat goede raad mee, maar ik weet dat hij het met de glimlach naast zich neer legt.
Omdat hij weet dat ik hem toch niet kan weigeren om hem uit de rats te helpen.
Tja, wie is hier de slimste he?

Eergisteren telefoon van zoonlief.
”Hoi mams, ik heb een vraagje?”
Als moeder weet ik dan hoe laat het is.
Ditmaal wordt ik gevraagd om hun kat bij te houden, want ze gaan drie dagen naar Disneyland, Parijs.
”Ik breng ze na de middag, als dat goed is voor jou.”
Natuurlijk is dat goed, al is namiddag bij zoonlief een rekbaar begrip, want het was 19 u toen ze verschenen.

De kat van zoonlief is een uit de kluiten gewassen Noorse boskat.
Met een nurks humeur om U tegen te zeggen.
Toch naar vreemden toe, en dat ben ik duidelijk voor hem, ook al kent hij me al negen jaar.
Telkens hij nog maar denkt dat ik in zijn beeld ga verschijnen, gromt hij als een pitbull, met een vervaarlijk geblaas erachteraan.
Het is van angst, zo weet ik, want als ik hem toch onder de bank uithaal, dan miauwt hij klagend als een kitten, en doet verder niets.
Maar zijn reactie naar vreemden toe is voldoende imposant om uit zijn buurt te blijven.
Mijn snoesepoes bekijkt het allemaal van op afstand,en hoewel lief en tolerant naar andere dieren toe, enig macho gedrag is hem ook niet vreemd, zo merk ik nu.
De logè staat op dieet, en krijgt speciale droge voeding.
Snoes prefereert de duurste merken, en dan moet ik er nog een weinig Tonijn vanuit een blik aan toevoegen, anders wil meneer niet eten.
Ja, ik weet het, mijn eigen fout, rot verwend.
Maar nu gaat hij demonstratief voor de etensbak van Tammy zitten, (Ja, het is een gesneden kater met een meisjesnaam, omdat het geslacht in het begin wat abusievelijk was verteld) en smult van de brokken net of hij nooit iets lekkerder heeft gegeten.
Hij wil duidelijk laten zien dat hij de heer des huizes is.

Zoals reeds gezegd was ook dochterlief en Anja op bezoek.
Zij wilde graag nieuwe prijslijsten maken voor de frituur.
Bij gebrek aan plaats voor een printer, kwam ze dit dus hier doen.
Nu heb ik enkele jaren terug een cursus Word gevolgd, maar in vergeten ben ik ook een kei, zo merkte ik gisteren nog maar eens, want het werken met tabellen was ik volledig verleerd.
Het was dus weer even zoeken en proberen, maar uiteindelijk kwam de prijslijst toch mooi klaar, al zou een werkgever stevig pruttelen tegen de gepresteerde werkuren vermoed ik.

Moe, maar tevreden ging ik dan gisteren naar bed, en ik overdenk dan steeds mijn dag nog even.
En wat me met een glimlach deed inslapen was de uitspraak van mijn kleindochter.
Toen ze binnenkwamen zei  ik al gekscherend tegen haar“ha, leuk dat je komt logeren bij bonnie”, wetend natuurlijk dat ze naar Disneyland ging,
voor een kind dus een echte droomreis.
Maar de lieve schat antwoordde: “Ik zou wel graag blijven hoor bonnie, maar ik moet mee met mama en papa”
En dat antwoord deed deze oude ‘sentimental fool’ een krop in de keel krijgen.
Het doet me beseffen hoe gelukkig ik ben.

PS: Hierbij een foto van mijn nurkse loge, Tammy

“….Zaterdagnamiddag, ongeveer 17h!
Ik sta klaar om een grote uitdaging aan te gaan.
Voel mij zoals Evil Knievel zich moet hebben gevoeld toen hij over de afgrond sprong met zijn motor.
Er is moed en durf voor nodig, maar ik doe het.
Evenwel met koppend hart, en met mijn ogen steevast dicht geknepen, maar ik doe het…….
Ik waag de sprong….!”

Hahaha, bovenstaande is om dochterlief een beetje te jengelen
Het is de plaaggeest in mij, gelukkig kent ze mij ook door en door, en weet ze dat ik er geen woord van meen.
Want ik weet dat ze komt lezen.
Niks van aantrekken of geloven, lieve schat, je hebt dat prima gedaan, en ik ben fier op je!
Wat was er nu aan de hand? Wel……..

Dochterlief heeft besloten om autorijlessen te gaan volgen.
Zij kon in geval van nood wel auto rijden, maar….
Met krakende koppeling, niet harder dan in tweede vitesse, en vooral, met het angstzweet in haar handen.
Dus echt in geval van uiterste nood.
Dat moest wel, want haar partner is ziek, maar dat verklaar ik morgen, of zo, nog wel.

Eerst de theorie, en dat gaat vlotjes, ze heeft dan ook lang en veel gestudeerd daarvoor.
Ze krijgt een voorlopig rijbewijs, wat wil zeggen dat ze enkel met de door haar aangestelde begeleider mag verder leren rijden, en dat is natuurlijk haar partner.
Maar….!

Zoals al geschreven, is haar partner ziek, moet regelmatig naar het ziekenhuis.
Dochterlief hangt dus af van de gezondheidstoestand van haar partner om op haar werk te raken.
Het openbaar vervoer is geen optie, haar uren lopen niet gelijk met de uren van ‘De Lijn’
Soms gaat ze op de fiets, 15 km heen, en 15km terug.
Door weer en wind, 52 kg in strijd tegen de elementen van de natuur.
Maar dat is niet altijd evident, en zeker niet vol te houden voor haar.
Dus besluit ze om het toch anders te doen.
Ze gaat rijlessen nemen.
Twintig uren is genoeg, want na die twintig uren mag ze alleen met de wagen rijden.

Ze komt van Herentals naar Antwerpen, over de autosnelweg, en het gaat goed.
Haar partner evenwel is er nog steeds bij.
Ik ga mee naar beneden, kijk hoe ze achter het stuur kruipt om weer naar huis toe te gaan.
En zoals elke moeder doe ik een schietgebedje…..”Lieve god, laat ze veilig thuiskomen”.

En gisteren had ze genoeg vertrouwen om mij uit te nodigen.
Naar de ‘Carefour’, een weg die ze blindelings kent.
Ze vraagt me zelfs om voorin te komen zitten, maar dat vinden haar partner en ik geen goed idee.
Tenslotte kan ik geen auto rijden, en zou dus in uiterste nood niet kunnen ingrijpen.
Dus ik neem plaats op de achterbank.

Ze doet het goed, wat zeg ik, ze doet het prima!
Natuurlijk moet ze nog ervaring opdoen in het verkeer, nog routine krijgen als het ware.
Minder terughoudend worden, vranker, en zelfzekerder.
Maar ik ben zo fier op haar, want de reden dat ze zo laat is begonnen met auto te leren rijden is omdat ze een angsthaas was.
”Ik ga dat nooit kunnen” was haar verweer, en zie….. ZE,RIJDT!

Vrijdag is wellicht haar vuurdoop.
Haar partner moet woensdag naar het ziekenhuis, in Brussel.
De zoveelste operatie, en ik wil haar via deze weg nog een keer veel sterkte wensen, begeleid met dikke knuffels en kussen, want ik zie haar niet meer voordien.
Maar Anja, het gaat lukken deze keer, ik voel het aan mijn water.

Vrijdag dus is haar vuurdoop, dan rijd ze voor de eerste keer zonder begeleider.
En ik rij met haar mee.
Want ik heb er het volste vertrouwen in!

SeniorenNet, de website voor senioren van de 21-jarige student Pascal Vyncke, mag geen muziekbestanden meer ter beschikking stellen van zijn gebruikers.
De auteursrechtenvereniging Sabam en de Belgische federatie voor muziekproducenten IFPI hadden daar niet de toelating voor gegeven, waardoor SeniorenNet in overtreding is met de wet op de auteursrechten.
Sabam en IFPI Belgium waren naar de kortgedingrechter in Antwerpen gestapt en haalden donderdag hun gelijk. SeniorenNet krijgt tien dagen de tijd om alle muziekbestanden te verwijderen die auteursrechtelijk beschermd zijn. Daarna riskeert SeniorenNet een dwangsom van 1.000 euro per dag dat er nog muziekbestanden geraadpleegd kunnen worden.
Bron; Gazet van Antwerpen.

Dit stond vanmorgen te lezen in de krant.
En ook op het blog van betweter kon ik dit vandaag al lezen.
En mijn aversie tegen de politiek wordt nog maar eens aangewakkerd.
Want het is politieke geldklopperij.
Alles moet geld kosten, zelfs de onschuldige hobby van de kleine man.
Want wij senioren gebruiken een muziekje om ons blogje wat meer flair te geven.
Meestal omdat een liedje naar de periode verwijst van het in de tijdsgrens geschreven logje.
Liedjes die we zelf in onze collectie hebben zitten, en waar we dus al voor hebben betaald, auteursrechten en BTW inclusief.
Wij zetten die liedjes niet op ons blogje met financiële doeleinden.
En zoals betweter ook schrijft, het zijn meestal liedjes die je bij de platenboer niet meer vind.
Pure nostalgie dus van onzentwege.
Maar dat is verboden bij wet.
Zelfs linken naar een muziekbestandje is verboden.
Eveneens het versturen van linken naar, of een muziekbestand via email is verboden.
Ik vraag je, dat is toch godgeklaagd, niet!
SABAM moet er zijn graantje van kunnen meepikken.

Met diezelfde SABAM kreeg ik natuurlijk te maken toen ik nog mijn eigen zaak had.
Toen ook al vond ik dat ze zeer hebberig uit de hoek kwamen.
De radio, de twee cd-spelers, het mengpaneel, de cassettedeck, elk toestel werd apart aangerekend.
Hoewel ze nooit allemaal tegelijk speelden, dat is nogal wiedes.
En om het nog hebberiger te maken, mijn instalatie stond naast de toog, afgemaakt met plexiglas.
Toen beweerde SABAM dat ik een discobar had, iets wat een aanzienlijke meerkost meebracht.
Plaatste ik nu echter diezelfde installatie achter de toog, dan was het opeens geen discobar meer.
Begrijpe wie het kan.

Een vriendin van me heeft een kapsalon.
Zij heeft in haar keuken een aftandse transistorradio staan.
De muziek is vanuit de open keukendeur in het kapsalon te horen.
Ook zij kreeg bezoek van SABAM met het vriendelijke verzoek meteen haar bijdrage te leveren.
Of haar keuken geluiddicht maken, aan haar de keuze.
De hebberige SABAM vinger in de zure brokkelpap had gesproken.

Mij maak je niet wijs dat ze bezorgt zijn om de auteurs.
Ik geloof eerder dat ze voor eigen gewin zorgen.
Zij zijn het die hun doel richten op winst.
Sommige auteurs moeten ellenlang wachten tot ze hun schamele bijdrage te zien krijgen.
En diegene die geen lid zijn van hun winkel, kunnen hoog of laag zingen, zij krijgen niets voor hun werk.
Politiek machtsvertoon dus, en een politiek monopolie.

En wat gaat het volgende zijn?
Gaat men ons verbieden om plaatjes op ons blog te zetten?
Plaatjes en foto’s die we van het internet plukken?
Gaat men geld vragen om de gedichtjes die we downloaden.
Om de informatie die we van het internet halen, en weergeven als bron op ons blog?
Betalen we daar dan al niet voor aan onze provider?
Kan men dan niet beter het internet maar opdoeken?
Wil men ons nu perse dom houden, of moeten we aan de bedelstaf om nog enigszins wat plezier te beleven?

Maar mijn innerlijke woede op dit onrecht brengt geen oplossing voor SenNet.
En daarom dacht ik zo…….;)
1) Wat zou een jaarlijkse bijdrage kosten aan SABAM om het recht te verwerven om muziek op je blog te zetten?
2) En zou dan elke blogger, elke mailgroep bereid zijn om een bijdrage te betalen aan SenNet, om te delen in die kosten?
Het zou aan SenNet het recht geven om er voor te zorgen dat je elk gewenst muziekbestandje kan gebruiken.
Het zou niet meer nodig zijn om up-loaders te gebruiken die een hoop spam meebrengen.
En het zou ons een hoop plezier opleveren.

Ik zou alvast bereid zijn om dit te doen, moest het haalbaar zijn.
Als de SABAM bijdrage niet wordt onderverdeeld voor elk blog, maar voor SenNet in het algemeen.
Anders komt het jaarlijks bedrag nogal duur uit.
Ik zeg dit niet uit eigen belang.
Want geloof het, of niet, ik surf meestal langs de blogs met mijn geluid op uit.
Op sommige blogs niet, daar waar mooie oldie’s te beluisteren zijn, of licht klassiek.
Maar van de metaal klinkende midi krijg ik pijnlijke oren, en hoofdpijn.
En dan lees ik liever in stilte!

WAT IS UW MENING DAAROVER, WIL IK HEEL GRAAG WETEN?

NAJAARSVENSTERKE
Alice Nahon

Tussen ‘t naakte, rood geraamte
Van een wilde wijngaardrank,
Hing een scheefgezakte venster
In de gevel, blauwig blank.

Op de grauw arduinen rijchel
Hier en daar vergroend van mos,
lagen enk'le wingerdblâren,
Dronken van d'oktoberblos.

Onder ‘t venster, waar het muurke
Door de tijd gebersten was,
Stonden triestig te verdrogen,
Uitgeblomde dahlia's.

Een verneuteld vrouwke schikte
‘t Wit en rood geblokt gordijn;
‘t Was... alsof heur rimpels zegden:
"‘t Zal ‘ne kwaaie winter zijn..."

Ik begin de nieuwe week met een ietwat hekel onderwerp.
Een verwerpelijk iets, een volgens mij, verachtelijk iets.
Pedofilie genaamd.
Heeft ze nu echt niets beters te doen met haar zondag, hoor ik jullie vragen?
Jawel, maar er zijn zo van die dingen die ik per toeval lees, en die mij niet loslaten.
Die mij aan het denken zetten.

Ik sta aardappelen te schillen, en zoek en vind een oude plaatselijke gratis krant om de schillen in te doen.
En in die krant staat een artikel, geschreven door een pedofiel.
Het artikel was anoniem ingezonden (met de nodige vermelding van de redactie) en de man stelde enkele vragen.
Hij beweerde ex-pedofiel te zijn, en bij die eerste zin liep het al mis bij mij.
Want ex-pedofiel ben je pas als je hersendood bent, volgens mijn bescheiden mening dan wel.
Bewijzen zijn de talrijke recidividisten.
Hij opperde dat de “doorsnee pedofiel”, (alsof het hier gaat om het stelen van een snoepje) meestal (cognitief = verstandelijk) intelligente mensen zijn.
Dat hun “ziekte” (ik noem het liever perversiteit) meestal een gevolg is van het verloop van hun emotionele en sociale ontwikkeling in hun jeugd.
(Dus wederom ligt de schuld niet bij hen, maar bij de ouders, bij de opvoeding!)

Mijn ouders waren kleine zelfstandigen, en werkten van de vroege morgen, tot de late avond, zo begint de man zijn verhaal.
Mijn zus ( die negen jaar jonger is dan ik)en ik kwamen op materialistisch gebied niets te kort, doch het ontbrak ons aan aandacht.
Ook op school kreeg ik niet de nodige aandacht, ik werd gepest en geplaagd.
Door dat tekort van aandacht, richtte ik mij dan maar op mijn zusje.
Zij was gewillig, en ik voelde mij machtig!
Het is die machtsdrang die mijn verdere leven zal bepalen.

Verder laat de man ook weten dat het de schuld van de ouders is dat een pedofiel zijn drang in praktijk kan brengen.
”Men zou kinderen beter aan de leiband houden, net zoals het met honden verplicht is.”
”Ouders moeten erop toezien dat hun kinderen de pedofiel niet uitdagen door hen te kleden als kleine volwassenen”.
”Ouders mogen hun kinderen geen vrije toegang tot het internet geven, en dit enkel om hun eigen gemak en rust te vrijwaren”.
En ik denk, tja, daar heeft de man natuurlijk een punt.
Maar is het niet zo dat je je als volwassene bewust moet zijn dat je met je fikken van kinderen moet afblijven?

Verder geeft hij te kennen, dat er weinig, of geen fora zijn, waar je met gelijkgezinden openlijk kan praten over pedofilie in al zijn aspecten en facetten.
”Zelf heb ik ooit getracht zulk forum op te richten, maar heb het noodgedwongen weer moeten sluiten wegens de vele schunnige verwijten van onintelligente mensen”, aldus de schrijver.
En als afsluiter stelt hij nog de volgende vraag;
”Wat zou nu het ingrijpends zijn?...... Een kind dat gepest wordt, en dit trauma heel zijn leven met zich meedraagt, wars van alle zelfvertrouwen?
Of een kind dat door de pedofiel met liefde en respect wordt behandeld?
”Want wij HOUDEN wel degelijk van kinderen, ONZE LIEFDE IS NIET GESPEELD, EN BERUST NIET OP EGOISME!

Het is een algemeen feit dat advocaten handig ge-(mis)-bruik maken van de jeugdervaringen van hun cliënten/daders.
Dat ze dit steeds als verzachtende omstandigheden aanhalen.
En dat sterkt de dader volgens mij nog in hun daden.
Afgaande op mijn eigen nare jeugdervaring, zou ik dus die verzachtende omstandigheden kunnen claimen.
Zou ik een afdoend alibi bezitten om te mishandelen, stelen, moorden, en nog veel meer van die misdaden.
Maar ik ben net het omgekeerde, ik weet hoe het niet moet, hoe het niet mag.
Ik heb gezien, gevoeld en geleerd, uit de fouten van anderen.
Omdat ik een redelijk denkend mens ben!

Ik kieper de aardappelschillen zonder krantenpapier in de vuilnisbak.
Lees het artikel nog enkele malen, steeds weer met meer ongeloof van wat er staat geschreven.
Ik denk bijna luidop “Stel die vragen eens aan je slachtoffers, vuillik”!
”Stel je vragen eens aan de ouders van de slachtoffers van Dutroux en konsoorten?”
En ik wens bijna dat de man voor me staat, ik zou hem met plezier in het gezicht spuwen, ziek, of niet ziek.
Ik zou hem laten weten dat ik vind dat men elke pedofiel een brandmerk op zijn voorhoofd zou moeten branden.
Dat men hem, en gelijklopende perverse sujetten, moet opsluiten in een donkere kelder, en de sleutel moet wegwerpen in een diepe stroom.

DAT IS MIJN MENING!

WAT IS UW MENING  WIL IK HEEL GRAAG WETEN?

1. Gesneden groene paprika
2. twee rode pepertjes
3. Een pak zuurkool
4. Een pak bladerdeeg
5. Pitabroodjes
6. Een kliek aardappelen
7. Een krentenbrood

Uit het dagboek van een moeder;
Een str**ntverhaal

Dat kinderen opvoeden geen sinecure is, dat weten alle moeders.
Zoveel kinderen, zoveel karakters.
En een handleiding krijg je bij de geboorte niet bijgeleverd.
Dus is het zoeken en aftasten.
Dat was het zeker voor mij, vermits ik nu niet bepaald een stichtend voorbeeld had gehad.
En dat je dan flaters slaat is vrijwel onoverkomelijk.
Gelukkig hadden mijn flaters geen nare gevolgen, maar een anekdote zijn ze wel waard.

Toen zoonlief nog in de luiers lag, had ik zo de gewoonte om telkens wanneer hij gepoept had, te zeggen “Ah ba, kaka”
Zonder nadenken natuurlijk, en op een liefelijke toon.
Toen kwam de dag dat hij op het potje ging.
Hij zat graag op het potje, en ik had steeds moeite om hem eraf te krijgen.
Zijn potje was zijn troon.
Wat was dan het probleem hoor ik jullie vragen……? Wel…..

Telkens hij van zijn potje kwam, en hij de inhoud bekeek, begon hij steeds onbedaarlijk te huilen als hij zijn poepje zag liggen.
Echte snikken deed hij, en ik had de grootste moeite om hem te kalmeren.
Tussen twee snikken door zei hij dan steeds “Ah ba kaka”, wees naar het potje, en stopte zijn snoetje diep in mijn rokken.
Ik stond voor een kompleet raadsel.
Wat ik ook deed of zei, het was steeds hetzelfde scenario.

Gelukkig krijgen moeders al eens een slimme ingeving, zo ook ik.
Het begon bij mij te dagen dat zoonlief vies was van zijn poepje.
Dat hij het verschrikkelijk vond dat zoiets uit hem kwam.
En als oplossing om hem minder vies te maken, begon ik zijn hoopje steeds op te hemelen.
”Oh, hoe mooi” en nog wat van dat kinderlijks.
Ik legde hem uit, zo goed en zo kwaad als je dat bij een kind van twee kan, dat zijn ‘kaka’ frietjes waren geweest.
Dat het dat lekkere koekje van daarstraks was, en nog zo van die dingen.
En stilaan haalde ik resultaat, al was het van mijn kant pure improvisatie.
Het was zoals ik al zei, aftasten en zoeken.
Een sprong in het ongewisse, een pure gok.
Maar het hielp.
Zoonlief ging op het potje, en het eindigde niet meer met een hysterische huilbui.

Op een dag zat hij weer op zijn potje, en daar profiteerde ik dan steeds van om even in de zetel te gaan zitten met een boek in m’n handen.
Wanneer ik lees ben ik steeds diep verzonken in het verhaal.
Ik had hem dus niet horen opstaan van zijn potje, tot hij voor me stond.
En trots als een pauw zei hij in zijn brabbeltaaltje “mama koekje?”
En petste daarbij midden op de bladzijde van mijn boek, een hoopje str**nt.
Met een glunderend gezichtje, een smile van oor tot oor.

Alles hing vol, mijn boek, zijn handjes, het potje en de vloer.
Probeer als moeder op dat moment je kind maar eens te prijzen!
Een, was en poetsbeurt later, besefte ik dat ik weer bij nul was aanbeland.
Dat ik hem weer diets moest maken dat het “Ah ba kaka was!”
Dat hij er niet met zijn handjes mocht inzitten.

Gelukkig is het bij die éne keer gebleven.
Al was lezen tijdens de “potjesmomenten” er voor deze mama niet meer bij voor enige tijd.
De oplossing was kinderklei.
Daar kon hij dan koekjes mee maken, en het poepje mocht het toilet in.
Er zijn zo van die probleempjes waar je als moeder komt voor te staan, en waar men je niet kan voor waarschuwen.
Gelukkig was dit probleempje vlug opgelost, en het enige dat we er aan overhielden was een vieze vlek in mijn boek, en een leuke anekdote.

Het meervoud van slot is sloten,
maar toch is het meervoud van pot geen poten.
Evenzo zegt men altijd: één vat en twee vaten,
maar zal men zeggen: één kat en twee katen?
Wie gisteren ging vliegen, zegt vandaag: ik vloog,
dus zegt u misschien van wiegen: ik woog.
Nee, pardon, want ik woog is afkomstig van wegen.
Maar... is nu ik voog een vervoeging van vegen?
En dan het woord zoeken vervoegt men: ik zocht
en dus hoort bij vloeken misschien ook: ik vlocht.
Alweer mis, want dat is afkomstig van vlechten,
maar ik hocht is geen juiste vervoeging van hechten.
Bij roepen hoort riep, maar bij snoepen geen sniep.
Bij lopen hoort liep, maar bij kopen geen kiep.
En evenmin hoort bij slopen, ik sliep.
Want dat is afkomstig van het schone woord slapen.
Maar zet nu niet weer: ik riep bij het rapen.
Want dit komt van roepen en u ziet het terstond:
zo draaien we vrolijk in het kringetje rond.
Van raden komt ried, maar van baden geen bied.
Dit komt weer van bieden, ik hoop dat u het ziet.
Ook komt hiervan bood, maar van wieden geen wood.
U ziet de verwarring is akelig groot.
Nog talloos veel voorbeelden kan ik u geven
want gaf hoort bij geven, maar laf niet bij leven.
Men spreekt van: wij drinken, wij hebben gedronken,
maar niet van wij hinken, wij hebben gehonken.
't Is: ik weet en ik wist, zo vervoegt men dat.
Maar schrijft u niet bij vergeten, vergist.
Dat is een vergissing, ja moeilijk, dat is 't.
Het volgende geval, dat is bijna te bont,
bij slaan hoort, ik sloeg, niet ik sling of ik slond.
Bij gaan hoort: ik ging, niet ik gong of ik gond.
En noemt u een mannetjesrat soms een rater?
Dat gaat wel op bij een kat en een kater…

Snap jij het nog?

Ik zie hem nog zo voor me.
Een oude kalende grijsaard.
Wanneer het weer het ook maar enigszins toeliet, zat hij ietwat ineengedoken op een houten stoel naast zijn huisdeur.
Zijn hoofd hield hij steevast naar de grond gericht.
Hij droeg een wit overhemd zonder kraag.
Een beige fluwelen broek die hem veel te wijd was, en waarvan de pijpen hem te kort waren.
”Hij is fel vermagerd” liet zijn vrouw steeds weten, maar dat zei ze al jaren.

Kareltje, zo heette hij.
En Kareltje was voor ons kinderen afwisselend boeman en clown.
Boeman omdat hij steeds gromde wanneer je te dicht in zijn nabijheid kwam.
Wanneer je om boodschappen moest bij de beenhouwer, dan moest je wel langs hem gaan, want hij woonde er vlak naast.
Als je alleen was liep je met een boogje om hem heen, maar als je in groep was durfde je al wat meer.
Dan liepen we express enkele keren langs hem heen, enkel maar om zijn wolfimitatie te kunnen horen.
Want als grommen je geen schrik aanjoeg, dan liet Kareltje een langgerekt wolfsgehuil horen.
En daarvan rezen onze kinderharen geheid ten berge, dan liepen we met een schrille gil, als een pijl uit een boog, de andere kant op.

Maar onze clown was hij ook.
Wanneer je hem een snoepje gaf, dan begon hij vreemd te giechelen.
Stond dan op van zijn stoel, en deed een vreemd dansje.
Later hoorde ik dat hij de Horlepiep deed, een soort Schotse dans, want Kareltje was een Schot.
Tijdens de bevrijding had hij zijn Cornelia ontmoet.
Het was liefde op het eerste gezicht, trouwde met haar, en bleef in België wonen en werken.
Kareltje was aan de dokken gaan werken, werd daar ceelbaas, verdiende goed geld, doch hun enige wens werd niet vervuld.
Het echtpaar bleef kinderloos.

Maar Kareltje was ook een held, een oorlogsheld.
Elk jaar met de bevrijding stopte de Harmonie voor hun deur.
Dan had hij zijn mooie pak aan dat glinsterde van de medailles.
Want als soldaat, had hij niet alleen mee Antwerpen bevrijd, maar ook bij Auswitch had hij gevochten.
Hij had de massagraven gezien, had de ovens gezien, en vooral had hij de uitgemergelde Joden gezien.

En nu was hij oud.
Oud en dement, maar dat snapten wij niet als kinderen.
Voor ons was Kareltje een beetje gek.
Maar hij was ook een deel van ons, want als hij niet buiten zat, dan misten we iets.
Dan durfden we aanbellen om te vragen of hij buiten kwam.
Want in onze ogen was Kareltje net zo’n kind, zoals wij zelf ook waren.
Cornelia antwoordde dan steevast “ja hoor, hij komt, want binnen loopt hij toch maar in de weg.”
En met veel liefde hielp ze hem de gang door, zette ze hem op zijn stoel, en voor ze naar binnen ging streek ze over zijn handen.
En dan gromde Kareltje.

Op een dag stond de stoel niet meer op straat, en ook de dagen erna niet.
Van onze moeders hoorden we dat Kareltje naar het ziekenhuis was gebracht.
Niet lang daarna is hij gestorven.
Hij werd begraven met militaire eer.
Een groot zwart gordijn aan de voordeur, en een rode loper naar de onder bloemen bedolven lijkwagen.
De harmonie begeleide hem naar zijn laatste rustplaats.

En zo verdween Kareltje uit het straatbeeld, en uit onze kinderogen.
Cornelia volgde hem niet lang daarna.
Het huisje werd verkocht, en er kwam een jong gezin met kinderen wonen.
En wij maakten die kinderen wijs dat het spookte in dat huis.
Dat Kareltje er kwam grommen, en zijn wolvengehuil liet horen ’s nachts.
En ze geloofden het nog ook.
Ze waren er zelfs zo van overtuigt, dat we het zelf ook gingen geloven.

Waarom ik aan Kareltje moest denken vandaag, weet ik niet.
Is het omdat het hier bijna bevrijdingsfeesten zijn?
Is het omdat ik las over een vijftigjarig huwelijksfeest, waarbij lief en leed werden gedeeld?
Of is het omdat de schrik voor dementie toeslaat, omdat ik mij wel feiten herinner uit mijn kindertijd, maar daarbij gisteren wel vergat om brood te halen?!
Maar één ding weet ik wel, je hoeft niet veel te praten om herinnerd te worden.
Een beetje grommen is al genoeg.

Mannen denken vaak dat zij de erothiek hebben uitgevonden, zowel in woord en beeld.
Vrouwen van boven de vijftig die niet meer warm worden van een naakt mannelijk of vrouwelijk intiem attribuut, worden dan ook meteen bestempeld als kwezels.
Wel, om al die ‘verstandigen’ eens op een ander gedacht te brengen, en om te laten zien dat ook ons het schunnige niet vreemd, wil ik hier en nu eens mijn schunnige kant laten zien.
Het is niet eens zo moeilijk om alle Anemone’s en Debbie’s samen te imiteren.
Here we go!!!

GIRLS JUST WONNA HAVE FUN TO.

Enkele maanden geleden leerde ik een vrouw kennen.
Een erg viriele vrouw, en een echt ‘bijdehandje’,  als je snapt wat ik bedoel.
Ook haar tongetje, weliswaar scherp van snee, gebruikte zij niet enkel om aan koude ijsjes te likken.

Al snel deelden we elkaar’s bedgeheimen, en meteen daarna ook elkaar’s bed.
We streelden, knepen en likten elkaar’s naakte lichaam dat het een lieve lust was.
Maar algauw gingen we op zoek naar een nog hoger niveau, een nog hogere extase.
En dus besloten we een bezoek te brengen aan de seksshop.

Zoals kinderen in een snoepwinkel wisten we niet wat kiezen.
Misschien dat de ‘peepshow’ ons een beetje kon afkoelen.
En nadat we ons in dat kleine donkere hokje, schrijlings gezeten op elkaar’s schoot, bevredigd hadden, gingen we ietwat bedaarder onze speeltjes kiezen.

Eerst naar de lingerie afdeling.
Daar kocht ik mij een minuscuul rood slipje, afgeboord met fijne zwarte kant, en met vier openingen.
De bijpassende bh natuurlijk, zonder cups.
Om het geheel af te maken nog een lang voile zwarte negligé met zijsplitten tot onder de oksels, kunstzinnig bij elkaar gehouden door rode zijden linten.
Voor haar kochten we een outfitje in leder, waarbij de bh cups werden vervangen door metalen kettingen, en een reetslip die niet meer was dan een lederen heupbandje en een ketentje.
Toen op naar de attributen.
Twee dildo’s, twee paar tepelklemmen en een fijn lederen zweepje.

Thuisgekomen konden we niet wachten tot de avond om het aangekochte te testen.
Onze zuchten die we slaakten bij het strelen en likken van onze lichamen, gingen over in een diep gegrom bij het plaatsen van de tepelklemmen en het om beurten gebruik maken van het zweepje.
Onze monden afwisselend op mekaars kutje, zachtjes knabbelend, hevig likkend.
Om daarna onze geuren te vermengen in een hevige ongecontroleerde tongzoen.

Nooit is een G-spot zo vaak beroerd als die nacht.
De multiple orgasmen die werden ervaren, waren nooit zo diep, zo intens.
Onze tepels kregen geen kans om te verslappen, fier rechtop bleven ze keer op keer voor intens genot zorgen.
Onze gezwollen clitorissen gaven ons onophoudelijk sidderingen die met geen stroomstoot te vergelijken zijn.
De zwarte satijnen lakens vertoonden ontelbare natte sporen, toen we uiteindelijk vroeg in de morgen in elkaar’s armen, uitgeput in slaap vielen.
Onze naakte bezwete lichamen nog steeds tegen elkaar aandrukkend.

Toen de wekker afliep, was het dagdagelijkse leven weer aan de orde.
Samen onder de douche waar we elkaar met een vluggertje bevingerden.
Toen ik mij daarna aankleedde, en naar de ontbijttafel liep, zag ik op mijn nachtkastje twee ronde metalen balletjes glinsteren.
Op mijn vraag wat dit was, kreeg ik als antwoord, “dat het iets was om mij haar gedurende de dag te herinneren.”
Het balletje voelde licht aan, en was hol.
In die holte zat een kleiner metalen balletje.
”Het zijn Chinese balletje’s” zo liet ze mij weten, “en ze gaan je veel plezier geven doorheen je saaie werkdag”.
Ik moest de balletjes inbrengen in mijn al zo overgevoelige vagina, wat ik dan ook liever liet doen door haar.

Mijn ietwat vragende blik vol ongeloof, begon meteen de stralen bij het zetten van enkele stappen.
Met een zalige glimlach op mijn gezicht liep ik langs de straten, op weg naar mijn werk.
Waarbij mijn tepels wellustig door mijn bloesje priemden.
Bloedgeil kwam ik aan op kantoor.
Mijn eerste stappen leidden mij meteen naar de sanitaire stopplaats.
Alwaar ik mij uit noodzaak bevredigen moest.
Ik stak mijn vinger tussen mijn koortsachtige lippen in mijn mond, om wat speeksel op te vangen.
Maar dit gebaar uit gewoonte was ditmaal geheel overbodig, want het orgasme kwam meteen, en hevig.

Nooit was een werkdag zo plezierig verlopen.
Nooit had een bureaustoel mij zoveel genot verschaft.
Mijn collega’s keken mij dan ook zeer bedenkelijk aan.
Maar ik wist waarom, zij niet.
En ik weet nu ook wat er nodig is om hogerop op hiërarchieke ladder te kruipen.
Mijn baas die steeds begon te kwijlen bij het inkijken van mijn decolleté, heeft die dag zijn zin gekregen.
De goede man was er bijna aan bezweken, en is toen maar in ziekteverlof gegaan, om rust te zoeken bij zijn trouwe huismus.
En ik zit nu op zijn plaats.

De relatie met de vriendin is even snel geëindigd dan ze begonnen was.
Maar de gedachten aan onze hete wilde nachten, laten mij nog steeds zinderen.
De geur van haar seks bekruipt me steeds weer.
Ik voel weer nattigheid opkomen vanuit een diepte in mij.
Ik moet nu…..ik kom…….aaaaah!!

DIT VERHAAL IS GEHEEL FICTIEF
IK KRIJG ER BIJNA SPIJT VAN,HAHAHA!!!

Zeg nou zelf, dit is toch om de muren op te lopen!

Ik heb het over het weer.
In België steeds een dankbaar onderwerp wanneer je even niet meer weet wat vertellen.
Maar nu wordt het mij toch echt te gortig.

Midden augustus, hoog zomer, en ik zit te rillen van de kou.
Zelfs mijn kat kijkt me wat meewarig en ongelovig aan.
Hij lijkt wel te vragen of ik er aub wat wil aan doen, want dit vind hij maar niks.
Zijn favoriete kussen ligt te zieltogen in de hoek van de kamer, het kussen waar hij zo graag ligt op te zonnen in de tuinstoel op het terrasje.
Lange tijd ligt hij in de kamer te kijken naar buiten.
Vraagt zich af wanneer de bui nu eindelijk gaat over zijn.
Maar de ene bui volgt de andere op, de eens al heviger dan de andere.
En het einde is nog lang niet in zicht als we de weersvrouw/man mogen geloven.

Vaak hebben ze het verkeerd voor, die weersvoorspellers.
Maar dit schijnt enkel op te gaan wanneer ze mooi weer voorspellen, met slecht weer schijnen ze het steeds bij het rechte eind te hebben.
Met een brede smile op het gezicht kondigen ze aan dat het te koud is voor de tijd van het jaar.
Ja peuh, dat kon ik zelf ook al wel vaststellen.
Ik blijf tegen beter weten in ramen en deuren opengooien, maar moet mij steeds weer gewonnen geven.

Ik sta voor de kleerkast en kijk naar al die zomerse topjes die ik zo gretig heb gekocht in soldenperiode.
Waar waren toch mijn gedachten, vraag ik mij nu af.
Ik schuif al die vrolijke kleuren maar weer naar de achterste plank, en kies voor een wollen truitje met mouwen.
Weliswaar in een zomerse groene tint, maar……;
Een jeansbroek hoort er ook bij, een bermudamodel, want ik wil kost wat kost toch dat zomerse gevoel opwekken.

Maar het helpt allemaal niets.
Ondanks mijn vrolijke kleuren word ik niet vrolijker wanneer ik overdag het licht moet aansteken in de kamer.
s’Avonds zit ik te rillen van de kou aan mijn peeceeke.
En na lang overwegen geef ik mij ook daar gewonnen en zet de verwarming op.
Denk daarbij vluchtig aan de afrekening van mijn energiefactuur van volgend jaar.
Die zal weeral een stukje hoger komen te liggen.

Kou lijden in de maand augustus.
Hoog zomer.
Het is om de muren op te lopen!

Toen ik jong was had ik steeds een gevat antwoord of repliek klaar.
Men zei daarom over me “die laat zich de kaas niet van het brood eten”.
Wanneer ik nu zo mijn leven overschouw, dan moet ik helaas erkennen dat ‘men’ vreselijk ongelijk had.
Want ik ben nog het meest een voetveeg geweest.
Ondanks mijn grote mond, speelde mijn kleine hartje me parten.
Dat was zo tijdens mijn loopbaan, en dat was ook zo in de vriendschap.
Ik geef jullie enkele voorbeelden.

Mijn schoonmoeder zei me hoe, en wat ik moest koken voor haar zoon.
Ik durfde haar niet tegenspreken.
Op een dag maakte ik prei klaar met een recept uit een magazine.
Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik op mijn twintigste bijlange na niet zo goed kon koken als zij.
Toevallig kwam ze binnenvallen, keek in de pot, haalde haar neus op, en kieperde de rotzooi zoals ze het noemde in de vuilnisbak.
Doodleuk zei ze daarna tegen haar zoon “Vanavond zullen het nog maar eens boterhammen worden jongen, want je vrouw kan niet koken”.
En ik deed er het zwijgen toe.

Op de fabriek had men al vlug in de gaten dat ik een vlugge werker was.
Het was bandwerk, en ik was een zenuwpees, dus werkte ik aan een hoog tempo waarbij ik tijd over had, en diegene die de band moesten laden niet konden volgen.
Er werd mij dan door hen ook vaak gevraagd om bij hun taak wat te helpen, wat ik met graagte ook deed.
Maar de baas kreeg dit al gauw in de gaten.
Resultaat, ik bediende twee loopbanden alleen, terwijl anderen met twee, en soms met drie aan dezelfde soort machine stonden.
Mijn loon was hetzelfde als van de andere vrouwen, maar ik werkte met gemak voor twee.
En wederom zei ik niets.

Zo ook toen ik mijn werk als dienster in de horeca begon.
Bij moesten toog en buffet glanzen.
Dat hadden mijn colega’s al vlug in de smiezen.
Dus liepen zij er de kantjes af, goed wetend dat ik aan de slag zou gaan zogauw mijn dienst begon.
Nog maar eens deed ik hun werk erbij, en wederom zei ik niets.

Maar in de prive verging het mij al niet beter!
Toen ik mijn eigen zaak begon, nam ik op een moment een serveerster in dienst.
Al van bij het begin van haar dienst slaakte ze diepe zuchten, en vertelde dat ze hondsmoe was, om die en die reden.
Dus wat deze deze ‘bazin’?
Ik liet de dienster zitten en deed zelf het werk waarvoor ik haar had aangenomen.
Want het arme kind was zo moe!
Bediende in haar plaats op het terras, en gaf het drinkgeld braafjes aan haar.
En als ze niet uit zichzelf ontslag had genomen, had ik nooit wat gezegd.

Met vriendinnen lag het al niet veel anders!
Ik had een vriendin die heel graag uitging, en die daarbij, hoewel gehuwd ,de éne na de andere minnaar had.
Haar man mocht dit natuurlijk niet te weten komen.
En zo vertelde ze hem dat ze met mij naar de bioscoop ging, maar in de plaats daarvan ging ze de hort op met haar minnaar.
Ik diende dus als haar alibi.
Maar wij woonden maar enkele huizen van elkaar.
Dus wanneer zij nog maar eens op zwier was, kon ik de deur niet uit.
Haar man zou mij kunnen tegenkomen, en dan zouden haar leugentjes uitkomen.
Die situatie heeft drie jaren geduurd, tot ze ergens anders een huis kochten.
En toen verwaterde meteen ook de vriendschap zienderogen.
Ik heb haar er nooit op aangsproken.

Een zevental jaren terug.
Een toenmalige vriendin koopt haar een hond, en vervolgens een kat.
Maar de beestjes worden al vlug een blok aan het been van het baasje dat graag op zwier gaat.
”Jij wil er wel oppassen he Lulu, want jij bent toch altijd thuis, en ik weet dat ze bij jou goed verzorgt worden.”
Nu, jaren later, leven beide beestjes nog bij me, maar de vriendin zie of hoor ik niet meer.
En wanneer ik haar nog eens heel per toeval zou tegenkomen………
Dan zeg ik er niets van!!!

HEB EEN FIJNE WEEK ALLEMAAL!

Een vrouw blijft maar kampen met chronische hoofdpijn, nadat ze
bijna alles heeft geprobeerd.

Uiteindelijk beslist ze om een nieuw soort alternatieve geneeskunde
toe te passen, en gaat ze naar een bekende "new age" holistische
dokter.

"Dokter, ", zo begint ze, "ik heb intussen al alles geprobeerd, maar
mijn hoofdpijn gaat maar niet over!".
"Wel dan, ", zo antwoordt deze, "dan ben je naar de juiste plek gekomen!”

Dit is wat je moet doen: ga naar huis, ga voor de spiegel staan en wijs
met je wijsvingers naar
je slaap en herhaal deze mantra:
'Ik heb echt geen hoofdpijn!…..Ik heb echt geen hoofdpijn!'
Doe dit zolang het nodig is, maar de hoofdpijn gaat gewoon
verdwijnen..."

Wanneer ze buitengaat, weliswaar vrij sceptisch maar desalniettemin
nieuwsgierig, gaat ze voor de spiegel staan in de lift,
wijst met haar wijsvingers naar haar slaap en begint
ze aan de mantra's.
Ze heeft het nog geen vier keer gezegd wanneer ze
beseft dat de hoofdpijn werkelijk weg is.

Verrast en opgelaten, loopt ze terug naar de dokter, geeft hem drie
kussen en zegt:
"Dokter! Je bent een genie!
Kan ik misschien mijn man even langs sturen?
Hij heeft de laatste tijd wat problemen op een bepaalde plaats ... hoe
moet ik het zeggen...."

"OK", vraagt de dokter, "hoe lang is het geleden sinds jullie voor de
laatste keer seks hebben gehad?"
"Dat moet nu ongeveer 8 jaar geleden zijn.", zegt ze.
"Stuur hem dan maar door!".

Een paar dagen later zit ze te wachten tot haar man terugkomt van de
dokter.
En wanneer hij binnenkomt, loopt hij naar de badkamer,
herhaalt zijn mantra's, loopt terug de huiskamer binnen,
zwiert zijn vrouw op de zetel en begint een hevige stoeipartij.

Wanneer deze erop zit, loopt hij terug naar de badkamer,
komt enige minuten later terug buiten en wederom start een vrijpartij
die nog nauwelijks in de meeste huishoudens voorkomt.

Na wederom een uur met elkaar gesext te hebben, loopt hij terug naar de badkamer,
 en de vrouw begint stilaan nieuwsgierig te worden.
'Hoe heeft deze dokter haar man omgetoverd in de meest onverzadigbare
man die rondloopt op deze wereld?', denkt ze bij zichzelf...

Ze loopt op haar tenen naar de badkamer, kijkt door het sleutelgat,
en ziet haar man, wijsvingers wijzend naar zijn slaap, terwijl hij zijn mantra's is aan het opzeggen:
"Dat is niet mijn vrouw! Dat is niet mijn vrouw."

Merkwaardig, of in feite niet zo merkwaardig, dat bij het lezen van verhalen op andere blogs, bij jezelf lang vergeten herinneringen en ervaringen weer opborrelen.
Zo ook weer bij mij door het lezen van een leuk maar fictief verhaal bij CHIA.
Tja, sorry CHIA, ik kan het niet helpen dat dit verschijnsel meestal door dezelfde blogs komt.
Zal heel waarschijnlijk komen doordat jouw blog  één van mijn ultieme favorietjes is,hahaha.

Dit keer gaat het bij CHIA over een, fictief maar heel leuk, verhaal.over vliegangst.
Het verhaal mag dan fictief zijn, vliegangst, of ‘Aviofobie’, is dat echter niet.
Eén derde van de mensheid heeft er mee te maken, zo leerde ik uit de info dia achter haar plaatje stak.
En bij dat procent van mensen hoort mijn allerliefste knuffel ook bij.
Zo ondervond ik toen we beide voor de allereerste keer een vliegreis gingen maken.
Er zijn pillen voor, maar ik had ook nog een andere oplossing.
Lees maar wat ik hem lijden deed……

Net voor onze vakantie gaf mijn maatje een homeparty in sex-atrbuten.
Ik geloof dat het zoiets als ‘Upper-Ware’ heette.
Enkel dames waren toegelaten, en na de smekende vraag van “jij komt toch ook he Lu’ke?” kon ik niet nee zeggen.
Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik wel wat benieuwd was, en wat sexy lingerie voor tijdens de vakantienachten leek mij wel wat.
Ik hanteerde daarbij de gedachte van “Ze kennen mij daar toch niet, dus je m’en fous de buren”.

Maar hoe verder de party vorderde, des te meer werden mijn visioenen van mezelf in uitdagend zwart negligé, met rode jarretelles en zwarte netkousen de bodem ingeslagen.
Niet dat het niet te koop werd aangeboden, maar ik zou de outfit niet aankrijgen, zelfs niet met een schoenlepel.
Daarvoor mag je niet zoals ik maatje 44 hebben.
Al de andere attributen liet ik ietwat ongeïnteresseerd aan mij voorbijgaan wegens superduur.
Maar “ik moet toch wat kopen” gevoel heb je dan steeds op die homeparty’s.

En de redding kwam voor mij onder de vorm van een piepklein bruin flesje.
”Een afrodisium dat je stoutste dromen overtreft” zo zei de demonstratrice.
”Eén snuifje aan het flesje door je partner, en je beleefd wilde nachten”.
Weer met de gedachte in mijn achterhoofd aan onbekende buren en vreemde oorden, kocht ik dan maar zo’n flesje.
2O€ aub… Dank je wel!
Ik geloof niet in die dingen, en vond het al bij al ook niet echt goedkoop.
Maar ik had ten minste mijn gezicht gered tegenover al die andere dames, en mijn maatje puntjes bezorgt voor een gratis geschenk.

Nu nog een aannemelijke uitvlucht vinden om dat flesje onder de neus van mijn allerliefste te krijgen.
Want onder geen beding wou ik dat hij ging denken dat hij ondermaats presteerde, en dus wat hulp kon gebruiken.
Je weet wel dames, hoe gevoelig mannen op dat vlak zijn, niet?
Maar die 20€ zomaar geheel onrendabel laten was ik ook niet van plan.
De demonstratrice had er stellig bijgezegd dat het enkel werkte bij mannen.
Anders had ik zelf wel een flinke snuif genomen, of wat had je gedacht!
Maar dat was nu dus geen optie, al heb ik het wel geprobeerd hoor.
En inderdaad, buiten dat het volgens mij vreselijk stonk, had het geen enkele uitwerking.
En toen was er de vliegangst van mijn knuffel!

We gingen naar de apotheek om pillen tegen vliegangst op te halen.
Die pillen moest hij enkele uren voor de aanvang van de reis innemen, eveneens nog twee tabletten een halfuur voor vertrek.
Bij het slapengaan, de avond voor onze heenreis, vertelde ik hem dat ik nog wat had gekocht tegen vliegangst, en dat hij eens moest snuiven aan dit flesje.
En ik duwde hem het afrodisium onder zijn neus, en hij nam een flinke snuif.
Tja dames, zijn angst tegen vliegen was al vast niet geveinsd, zo wist ik meteen.
Van slapen kwam niet veel in huis, we moesten al om 03.00h opstaan, maar van ‘presteren’ ook niet!
En daar verdween weer een illusie de lucht in, evenals mijn zure centjes.

Op de luchthaven aangekomen herinner ik mijn allerliefste knuffel eraan dat hij nu zijn pilletjes moet innemen.
Gehoorzaam voldoet hij aan mijn opmerking, en vervolgens neemt hij het kleine flesje uit zijn jaszak en neemt nogmaals enkele flinke snuiven.
Een beetje ontsteld volg ik deze actie, ik had geen flauw idee dat hij dit flesje mee had genomen.
Maar ik durf er niets over zeggen.
Vermits het resultaat nihil was, zou het ook wel niet schaden, zo hoopte ik vurig.

In de vertrekhal zie ik dat het voorhoofd van mijn teerbeminde ietwat bezweet is.
Tevens trillen zijn handen, en voelen klam aan.
Op mijn vraag of de vliegangst nog niet is geminderd, antwoord mijn knuffel een beetje onthutst….
”Mijn vliegangst valt al veel beter mee, maar ik krijg zo’n onweerstaanbare drang om je, hier en nu, eens goed te pakken”!

En toen sloeg de angst ongenadig toe bij mij!
Nee, geen vliegangst!
En niet de vrees dat hij zijn woorden in daden zou omzetten!
Maar angst voor de bagage controle in het land van bestemming.
Stel je voor dat er in het flesje drugs zaten?
Stel je voor dat men ons zou aanzien voor drugsmokkelaars?
Stel je voor dat men ons de gevangenis zwierde.
Turkije staat niet meteen bekend om zijn prachtige gevangenis accommodatie!

Knuffel die mijn angst opmerkt laat me weten dat ik ook beter een ‘snuifje’ zou nemen.
En ik denk bij mezelf, “Tja, waarom niet”
”Als we dan toch de Turkse bajes ingaan, kunnen we het daar maar beter zo aangenaam mogelijk trachten te maken.”
Geniepig zeg ik dat ik nog vlug naar het toilet moet, en kieper daar flesje en inhoud door de wc.
Van paniek gesproken, en weggegooid geld, iets waar ik op dat moment geen zier meer om geef!

Dit is een waar gebeurd verhaal.
Op onze hotelkamer aangekomen was het gevolg van het ‘snuifje’ bij mijn allerliefste uitgewerkt..
Maar ook zonder de sexy lingerie en het afrodisium werd het “Je m’en fous de buren”.
Toen hij bij de terugreis vroeg om het flesje, deed ik of mijn neus bloedde, en zei dat ik het vast verloren had.
Knuffel heeft nooit de ware toedracht geweten, en wanneer hij dit nu leest, hoop ik dat hij erom kan lachen.
Momentheel ben ik nog effe safe, we zitten zo’n 126 km van elkaar verwijderd.
En tegen volgend weekend hoop ik dat hij het vergeten is.
Wim, I love you…… slijm slijm slijm……

Een man die gans zijn leven mensen bedot en bedrogen heeft voor het eigen gewin,  heeft zonet het eindige met het oneindige gewisseld..
Hij klopt aan bij de hemelpoort, maar Sinte Pieter verwijst hem linea-recta naar de hel.
Daar aangekomen wordt hij bij de grote baas Lucifer himself ontboden.

Lucifer zegt, “Man man man, wat heb ik een bewondering voor jou!”
De man denkt; “Eindelijk iemand die mij begrijpt!”
Lucifer; ”Jij hebt volkomen geleefd naar mijn leer, en daarom sta ik jou een grote gunst toe.”
De man denkt; “Ik had ook niet anders verwacht.”
Lucifer nodigt de man uit om hem te volgen.

De man volgt Lucifer door lange donkere gangen.
Op die gangen komen talloze deuren uit.
Vanachter die deuren hoort de man verschrikkelijk angstige kreten komen.
De man denkt bij zichzelf; “Nou, leuk lijkt mij toch anders, en hij begint al een ietsiepietsie berouw te krijgen.
Maar Lucifer die weet wat de man denkt zegt; “Geen nood, jij krijgt de Vip behandeling.”

Samen komen ze aan in een grote zaal waar een ware orgie aan de gang is.
Talloze beeldschone jonge naakte vrouwen laten gewillig alles toe wat de mannen ook maar pleziert.
De man denkt; “Ja, dat is het, dat heb ik verdiend, hier moet ik zijn”!
Lucifer legt aan de man uit dat net het dagelijkse speeluurtje aan de gang is.
Dat dit de beloning is voor een liederlijk leven in navolging van de leer van de duivel.

De man denkt;”En wat dan met de overige 23 uren van het etmaal?”
Wederom leest Lucifer de man zijn gedachten, en legt uit!

“Je ziet dat er drie gouden deuren zijn in de zaal.”
”Achter die deuren zijn de kamers waar je de rest van de dag en nacht zal verblijven.”
”Maar de vip-behandeling houd in dat jij mag kiezen in welke kamer je gaat verblijven.”
En de man kan een smile van oor tot oor niet verbergen en denkt: “Ik ben heel mijn leven gewiekst geweest, ben alle mensen te vlug af geweest, de duivel zal ik ook wel aankunnen”

Lucifer opent de eerste deur, en tot zijn ontsteltenis ziet de man een kamer vol mannen tot aan hun nek in de drek staan.
”Dit lijkt mij maar niets denkt de man” en ze gaan naar de tweede kamer.
Daar ziet de man dat men tot aan het middel in de drek staat en denkt;“Dit lijkt er al meer op”, maar Lucifer troont hem mee naar de derde kamer.

Daar ziet de man dat men maar tot aan de knieën in de drek staat, en hij denkt; “Ja, dat is het!”
”Wat maken mij die vuile voeten uit, ik heb gans mijn leven alles en iedereen betreden met vuile voeten, dus in de hel zal dit niet anders zijn.”
En hij kiest voor de derde kamer, en de duivel vind dit een prima beslissing.
De man kijkt de kamer rond en kiest een plaats dicht bij de deur.
Kwestie van als eerste in de speelzaal te kunnen zijn wanneer de orgie begint.
En Lucifer stemt tevreden in met de keuze van de man.

De orgie is ondertussen afgelopen, en de duivel zend alle mannen terug naar hun eigen kamers.
Lucifer sluit één voor één de deuren af met een zware grendel.
Voor hij echter de derde deur afsluit zegt hij “En jullie hier, nu allemaal op jullie hoofd gaan staan”

Moraal van het verhaal ?!
Met drek gooien naar mensen kan je later zuur opbreken!!!!

Zo tegen het einde van de maand, maak ik de som op van mijn huishoudbudget.
En elke maand kom ik tot dezelfde conclusie’s.
Ik ben een slechte boekhoudster, want het klopt nooit!

Boekhouding is iets waar ik al heel vroeg mee te maken kreeg.
In eerste instantie kreeg ik keiharde lessen van mijn schoonmoeder, en zij gaf die lessen met een ware pitbull mentaliteit.
Wanneer met veel schroom en voorzichtig tegengeprutteld werd van mijn kant, liet ze haar tanden zien.
In tweede instantie begon ik als zelfstandige te werken, en dan is een goede boekhouding een must, wil je niet totaal gepluimd worden door de fiscus.

Vroeger deed ik die boekhouding in een geruit A4 cahier.
De laatste jaren door het verwerven van een pc, doe ik het in Excel.
Veel makkelijker en vlugger en een ietsepietsie overzichtelijker, hoewel dat laatste met mijn A4 cahier methode, ook goed meeviel.
Althans voor mij dan toch.
Mijn boekhouder, die toch een gestudeerde man is, had echter steeds wat feedback nodig, hihihi.
Maar we kwamen uiteindelijk toch altijd tot hetzelfde vergelijk.

Maar…..en nu komt de maar!

Sinds ik niet meer werk, en derhalve ook niet meer te maken krijg met allerlei instantie’s die op mijn zuur verdiende centen uit zijn, ben ik toch steeds mijn boekhouding blijven bijhouden.
Dit uit redenen dat mijn budget vrijwel is gereduceerd tot het uiterste minimuminkomen, (hoewel mijn kinderen dit weglachen wanneer ik wortelpuree op het menu zet) en dat de belastingformulieren elk jaar onoverzichtelijker en ingewikkelder worden.
Zo lijkt mij althans.
Maar zoals ik al zei, ik lijk met de jaren steeds slechter te worden in het laten kloppen van die boekhouding.
Er zijn altijd wel uitgaven die niet meer blijken achterhalen te zijn.

Maar als ik heel eerlijk moet zijn tegen mezelf, dan moet ik toegeven dat ik héél goed weet waarin die uitgaven zitten.
Ze zitten in nutteloze hebbedingetjes!
In door luiheid ingegeven uitgaven!
In “oh wat een mooi kleedje…., bloesje…., rokje…., dat je in feite niet nodig hebt!”
In het leuke paar schoentjes, waar je al na één dag enorme blaren van op je voeten krijgt, en die vervolgens naar de donkerste hoek van de schoenenkast verdwijnen om er nooit meer uit te komen.
Omdat haakje dat ik ontdek in mijn nagel, en tot de conclusie komt dat ik geen nagelvijltje in mijn (weer een andere) handtas heb, dus onderweg maar ééntje kopen…. Het zoveelste!
In dat leuke geschenkje voor zoon-dochter-kleindochterlief, en dat zij ook niet nodig hebben, wegens al genoeg ‘rommel’.

En dan de uitgaven uit luiheid!
Het gaan eten van een snack omdat je nu net een beetje trek hebt.
 Een croque of uitsmijter die tussen de 5-en de 8€ kost, en die ik minstens voor de helft van de prijs even smakelijk zelf kan klaarmaken thuis.
(En ja dames/heren, het uit eten gaan, of het uithalen van eten schrijf ik wel heel contentieus op, zelfs als de oorzaak “ik heb vandaag geen zin in koken” is.)
Het ijsje, waarvan ik 5 liter van in de diepvries heb zitten, en daarbij alle benodigdheden om het lekker en aantrekkelijk te maken.
Ik heb zelfs op een blauwe maandag geld uitgegeven om leuke ijscoupes te kopen!!!

Die, en al die andere uitgaven, dat zijn diegene die mijn boekhouding wankel maken.
Dat zijn de uitgaven die ik liever niet neerschrijf, die ik naast mij neerleg om dan snel te vergeten.
Om dan tot de conclusie te komen dat ik mijn vooropgestelde maandbudget weer schromelijk overschreden heb.
Dat ik mijn goede voornemen zoals “deze maand ga ik het wat zuiniger aandoen, want ik wil sparen” weer niet heb waargemaakt.
”Maar ach” denk ik dan bij mezelf, “binnen enkele dagen komt er weer nieuw geld binnen.”
En geld moet rollen, toch?
Kwestie van de economie op peil te houden!
En we leven maar één keer!
We kunnen het toch niet meenemen in het graf.
En zo kan ik nog wel een tijdje verder doorgaan met mezelf mooi te praten.
En de oplossing heb ik ook al in gedachten......;)

 
Morgen wortelpuree, en vervolgens een ‘kliekjesdag’ inlassen.
Het eerste vind mijn allerliefste lekker, en het tweede vonden mijn kinderen vroeger ook altijd leuk.
En met die deugddoende gedachte sluit ik tevreden Excel af.
Laat ik de boekhouding voor wat ze waard is.
De fiscus aan me hoela!
En ik troost en prijs mezelf.
Al bij al heb ik het er toch nog niet zo slecht bij afgebracht!
Al bij al vind ik mezelf geen slechte boekhoudser…..!!!

MOORD MET VERZACHTENDE OMSTANDIGHEDEN.

Of wat een man lijden kan.

Komt ie.............

Een man staat voor de rechter omdat hij zijn vrouw heeft doodgeslagen.

Rechter: "Dat is een zwaar misdrijf, als u verzachtende omstandigheden kunt aantonen wordt de straf niet zo hoog".
De man: "Ze was dom, ik moest ze gewoon doodslaan".

De Rechter: "Dat is niet echt een verzachtende verklaring van u, als u echt niet levenslang achter tralies wilt zult u met iets beters moeten komen."

Waarop de man verklaart: We woonden in een flat.
Op de 12e verdieping woonde een gezin met 2 kinderen, het was gewoon zielig.
Ze waren heel klein.
De zoon van 12 was maar 90 cm en die van 19 was maar 85 cm.

Op een dag zei ik tegen mijn vrouw: "Dat is toch zielig hè, die kinderen van die mensen".
"Ja", zegt mijn vrouw, "dat zijn Pyreneeën".

Ik zeg: "je bedoeld pygmeeën".
"Nee", zegt ze, "pygmeeën dat is dat wat onder de huid zit waar je sproeten van krijgt".

Ik zeg: "dat is pigment".
"Nee", zegt ze, "pigment dat is waar de oude Romeinen op schreven".

Ik zeg: "dat is perkament".
"Nee", zegt ze, "perkament is als een dichter iets begint en niet afmaakt".

"Edelachtbare, U kunt zich voorstellen dat ik niet van plan was te zeggen dat het fragment is.  Ik ging dus in mijn stoel zitten en las mijn krantje."

Plotseling komt mijn vrouw met de volgende zin en ik denk: ze is rijp voor het gesticht...

"Schat kijk eens", ze maakt een boek open en laat een stuk tekst zien.
"Het zonnedak van de handtas was de lerares van pooier 15."

Ik neem het boek en zeg: "Maar schat, dat is frans daar staat:
 'La Marquise de Pompadour est la Maitresse de Louis XV.'
Dat betekent: De Marquise van Pompadour was de maîtresse van Louis de 15e".

"Nee" zegt mijn vrouw, "dat moet je letterlijk vertalen:
'La marquise - het zonnedak, Pompadour - de handtas, la maîtresse - de lerares, Louis XV - de pooier. '
 Ik moet dat toch weten ik heb extra voor mijn franse les een legionair in dienst gehad."

Ik zeg: "je bedoelt een lector".
"Nee", zegt ze, "Lector is een Griekse held".

Ik zeg : "dat was Hector en dat was een Trojaan".
"Nee", zegt ze, "Hector is een vlaktemaat".

Ik zeg: "dat is een hektaar".
"Nee", zegt ze, "hektaar is een godendrank".

Ik zeg: "Dat is nectar".
"Nee", zegt ze, "dat is een rivier in Zuid-Duitsland".

Ik zeg : "dat is de Neckar".
Mijn vrouw: "Ken jij dat lied niet "Gauw graas ik aan de Naktar, gauw raas ik aan de Rijn", dat heb ik pas nog met mijn vriendin in duo gezongen".

Ik zeg: "in duet".
"Nee", zegt ze, "duet is als twee mannen met een sabel vechten".

Ik zeg: "dat is een duel".
"Nee", zegt ze, "duel is als een trein uit een donker berggat naar buiten komt".

"Edelachtbare... toen heb ik de hamer genomen en haar doodgeslagen".

Ze zwijgen.......

Dan zegt de rechter: “Vrijspraak!”
Ik had ze bij Hector al doodgeslagen!"

Niettegenstaande (intelligent woord vind ik dat, net zoals desalniettemin) dus niettegenstaande mijn hersenpan de laatste dagen op overkoken stond, werkten mijn gedachten toch nog op volle toeren.
Het is evenwel een mengelmoes geworden, een beetje zoals een geklutst ei als het ware.
Maar hoe hoog te temperaturen ook mogen oplopen, mijn gedachten geven niet op.

Wat ruist er zoal door die geklutste materie?
Wel, ik deel het jullie graag mede!

Zo zat ik te denken aan de poll die ik hiernaast heb geplaatst!
7000 blogs, al is dat volgens mij ietwat overdreven, want als je blogland doorloopt kom je vaak blogs tegen dat enkel het welkomstbericht van de webmaster bevat, en dit al maandenlang.
Anderen hebben een poging tot ondernomen, maar na één klein item, het ook maar gelaten voor wat het was.
Dus van die 7000 mag je voor mijn part gerust enkele tientallen aftrekken, al bij al toch nog een mooi getal dat rest.

Dus van al die blogs zijn er velen misnoegd over het beleid van SenNet.
Dat laten ze dan ook weten op hun eigen manier, op hun eigen blog.
Dus dacht ik zo bij mezelf, wat zou de oplossing zijn om het beleid te veranderen?
Weet je wat, ik maak er een poll van, en dan zien we wel wat eventueel de oplossing zou kunnen zijn.
Maar……,van de al die misnoegden die met veel tamtam en grote woorden, en nog grotere buttons luidkeels lagen te roepen, zijn er welgeteld 10 dappere bloggers die gestemd hebben.
Dus leve de kontlikkers, de hypocrieten, de hardroepers, de grote smoelen met een klein bang hartje.
Van hen moet je alvast niet verwachten ze dat het beleid ooit gaan veranderen.
Zou hier het spreekwoord “Holle vaten klinken het hardst” op gebaseerd zijn?

Denk …denk….denk….!

Weet je wat, ik gooi het over een andere boeg, dacht ik zo bij mezelf.
Er zijn zovele bloggers die vriendschap zo hoog in het vaandel dragen.
Die dit ook te kennen geven met prachtige gedichten, spreekwoorden, leuzen en plaatjes.
Misschien moet ik die maar eens benaderen?!
En toen kwam ik bij mijn blogvriendin hotlips, een mooi gedicht tegen, net of het zo moest zijn.
Met woorden van waarheid over vriendschap en tolerantie.
Dat gedicht sprak mij zo aan, de woorden waren zo confronterend, en dus moet het anderen toch ook aanspreken, zo dacht ik.

Dus weer ging er bij mij een lichtje branden in de duisternis, en kwam ik tot volgend besluit.
Weet je wat, ik vraag aan de bloggers die genegenheid, vriendschap, tolerantie en dies meer zo hard verdedigen en vertegenwoordigen, ik vraag hen om dat mooie gedicht op hun blog te zetten.
Om het te over te nemen als teken van vriendschap.
En wederom constateer ik, dat buiten mezelf, er slechts één is die zulks heeft gedaan.
En dan nog één waarvan ik het niet had verwacht!
Niet omdat ik hem geen vriendschapsgevoelens toedicht, maar omdat hij een zeer nuchter persoon is die zich meestal met zulke ietwat onbenullige zaken niet bezig houd, met name Cyberfox.
Bedankt Cyber, blij dat je mijn visie over vriendschap en tolerantie deelt!!!

En zo blijven mijn gedachten maar doordraaien.
En kan ik enkel tot de volgende conclusie’s komen.
Dat alle plusminus 7000 blogs uiteraard niet mijn blogje bezoeken, dat is nogal evident, en zal ik ook nooit verwachten.
Maar wat met diegene die hier wel komen?
Die mijn blogje zo mooi vinden, volgens hen eigen zeggen?
Die wekelijks een button plaatsen in mijn gastenboek?
Lezen die dan nooit wat er geschreven staat?
Of kunnen die niet lezen….Willen die niet lezen?
Is voor hen vriendschap en tolerantie synoniem voor egoïsme?
Mijn blog! Mijn visie! Mijn teller! Mijn rangschikking! Mijn bezoekersaantal!
En al de rest, aan me hoela, de pot op?
Is dat hen visie op vriendschap en tolerantie?

Wel, als deze gedachten zo door mij heen flitsen, dan zou ik graag het volgende zeggen.
Blijf weg met je buttons, ik wil dat er gelezen wordt op dit blog.
Blijf weg met je uitspraken als vind je mijn blog mooi.
Het is een aanfluiting voor jezelf, en een belediging voor mij.
En als antwoord op al die hypocrisie die hier op de blogs schering en inslag lijken te zijn, en waarvan ik walg…..
Die mij in alle eerlijkheid de strot uitkomen….Verwijder ik mijn gastenboek.

Zo heeft men de keuze, of je schrijft iets zinnigs op mijn schrijfsel, of je verdwijnt zwijgend en in alle stilte.
Want zonder zinnige reactie, of een waar gemeend woord, zal ik elke button verwijderen.
Op dit blog geen reclame voor eigen winkel, kies daarvoor maar een andere aanplakzuil.
En komen er helemaal geen reactie’s meer…..! Ook goed, prima zelfs!
Dat is dan tenminste een eerlijke reactie!
Want rangschikking, bezoekersaantal, en zo voort en zo verder, interesseren mij geen zier.
Enkel uw eerlijke waardering, uw mening is voor mij belangrijk.

Want dat is waar dit blog is voor bedoeld.
Om mijn mening, mijn visie te kennen te geven.
En daarbij eveneens die van jullie te mogen kennen.
Zo leer je van elkaar.
Zo kan ik het positieve leren uit het leven en de mens, iets dat ik al heel mijn leven placht te doen.
Want mijn mening, mijn visie hoeft niet noodzakelijk de uwe te zijn.
Ze hoeft niet eens het juiste te zijn, ook ik kan dwalen.

Maar wie niet dwaalt, wordt nooit verstandig, een waarheid als een koe.
Maar ik zie niet in hoe ik verstandig kan worden, en iets positiefs kan leren uit een ondoordachte en lukraak geplaatste button, al dan niet een mooie.
Want ook dat is een relatief gegeven.
Wat voor de Romeinen mooi en nieuw was, was voor de Grieken lelijk en grof.
Een button kan een pareltje zijn, maar het zegt niet dat de maker die erachter zit even mooi is.
Bewijze de desinteresse van de maker/plaatser op diverse blogs.

Zo, nu komen mijn gedachten weer enigszins tot rust!
En is mijn hersenpan weer een beetje opgefrist.
Lang zal dat niet duren vrees ik, zo zit ik nu éénmaal in elkaar.
Maar voor nu is het goed.
En kan ik jullie in alle eerlijkheid, en met een frisse kop het volgende toewensen......

Onze mening geven, ons ongenoegen uiten….
we doen het allemaal wel eens op tijd en stond.
En natuurlijk zijn we het niet steeds eens met elkaar, en dat hoeft ook niet.
Zolang we maar respect opbrengen voor die andere mening.

Vandaag las ik op het blog van hotlips het onderstaande gedicht.
En het greep mij aan, want de woorden zijn ò zo waar.
We zijn allemaal unieke mensen die geen van allen perfect zijn.
En we hebben allemaal zo onze reden om hier te bloggen.

Ook al zijn we het niet steeds eens met het beleid van Seniorennet, we krijgen toch maar de kans om ons ding te doen.
We hebben zelfs de mogelijkheid om te protesteren wanneer we het met iets niet eens zijn.
We hebben hier met ons allen een open forum.

Als laatste protest zie je her en der een plaatje tegen het beleid van ‘blogabuse’.
Wel ik zou graag dit onderstaande gedicht op elk blog zien verschijnen, als teken van samenhorigheid
Doe je mee?
Kopieer dan het onderstaande gedicht, en zet het op je eigen blog.
Ben benieuwd hoe ver het komt!
Met dank aan hotlips!

 Op Internet zijn verschillende mensen,
ieder op zich met verschillende wensen.
De 1 uit zijn verdriet,
terwijl een ander van gezelschap geniet.
Zo vangen we elkaar allemaal hier op,
met een traan of met een goede mop.
De 1 is erg depressief, maar toch zo lief.
De ander voelt zich eindelijk bevrijd,
na een gevoerde innerlijke strijd.
Weer iemand vindt hier een nieuw begin,
en duikt steeds vaker de prive chat in.
Dat kan iemand weer jaloers maken,
want die wil ook wel eens contact maken.
Het leven schenkt je lieve mooie blije dagen, soms sta ik duidelijk bij het leven in de gunst.

Als het me goed gaat, hoort niemand me klagen.

Maar met de trieste dagen omgaan,
dat is De kunst
Dan neemt het passen meer tijd in beslag,
dus vul die tijd in de chat op, met een lach.
Bied je schouder aan of deel virtueel bier,
als mens zijn we dan allemaal gelukkig hier.
Als mens zijn we allemaal uniek,
met z'n allen kunnen we hier zorgen voor muziek.
Een ieder verdient op zijn manier respect,
want wees eerlijk……

Niemand is perfect!

• 1) Ik ben hoegenaamd niet tegen een naakte afbeelding van vrouw of man?
• 2) Ik ben wel tegen porno, hard of zacht op een blog.
  Ik vind dit geheel onnodig op een seniorensite.
  Voor diegene die porno willen bekijken zijn er genoeg sites te vinden op internet.
  Porno behoort volgens mij nog steeds tot de intieme sfeer, waarbij de keuze vrij is voor de liefhebber van.
  Maar dat niet in het gezicht moet gaan staan kletsen van diegene die anti porno is.
• 3) Naakt is geen bloot zou men kunnen stellen, en wanneer een naaktportret in functie is van het artikel, zal geen één rechtdenkend mens zich daaraan storen.
  
• De grootmeesters Rubens, Jordaens en Van Dijck om er maar enkele te noemen, allen schilderden zij naaktportretten. En men telt heden ten dage nog graag miljoenen euro’s neer om die portretten te bezitten.

• 1) Wanneer men een blog verband, moet men dit naar de blogger toe zeer goed verduidelijken.
• 2) Wanneer die verbanning is omdat er provocerend naakt op te zien is, en dit ongepast is in de context van de site, dan moet men dit ook duidelijk durven stellen.
• 3) Reglementen moeten er zijn, en moeten worden nageleefd door hen die hier willen bloggen.
• 4) Maar men zou die reglementen duidelijk moeten formuleren, en niet zoals nu in onduidelijke door advocaten opgemaakte disclaimers, waarbij het mogelijk is met twee maten en twee gewichten te meten, al naargelang naar wie toe, en door wie toegepast.

• 1) Ik ben wel pro democratie.
• 2) Ik ben anti dictatuur.
• 3) Ik ben anti willekeurige en onduidelijke verbanning beslissingen.
• 4) Ik ben anti het alleenrecht om die beslissingen te nemen door onbevoegde en ondemocratisch verkozen personen.

• 1) Omdat men nooit kan weten wat de beweegreden is van die persoon.
• 2) Omdat dit gevaarlijk dicht kan aanleunen bij ‘vriendjespolitiek’.
• 3) Omdat dit grote onduidelijkheid schept onder de bloggers, en vooral een hypocrisie zal teweeg brengen.
• 4) Omdat één blogverantwoordelijke te weinig is om de meer dan 7000 blogs met eerlijke genuanceerdheid en vooral met kennis van zaken te beoordelen.

• 1) Eerst en vooral een duidelijk opgesteld reglement, in duidelijke seniorentaal zoals ook het boek van de webmaster is geschreven.
• 2) Een democratisch gekozen blogverantwoordelijke, en dit voor elke categorie één.
• 3) Enkel geregistreerde bloggers mogen zich kandidaat stellen.
• 4) Enkel geregistreerde bloggers mogen aan de verkiezing deelnemen/
• 5) De webmaster creëert daarvoor een tot dit doel gericht blog.
• 6) kiezers moeten verplicht met hun inloggegevens (enkel zichtbaar voor de webmaster) hun stem uitbrengen.
• 7)Men zet zijn voorkeur eveneens op zijn eigen blog, dit om verdenkingen en een gevoelen van manipulatie en dubieusiteit te voorkomen.
  (Laat het vooral duidelijk zijn dat ik mij niet geroepen voel om de taak als blogverantwoordelijke uit te voeren.
  Ik voel mij daarvoor niet bevoegd.)
• Tevens heb ik noch de tijd, noch de zin om zulks naar behoren te kunnen volbrengen, maar diegene die zich wel geroepen voelt mag. 8) Stemmen zal ik wel, want dat aanschouw ik als mijn recht.

• 1) Ik behoor, en wens ook niet te behoren, bij EENDER WELK blogclubje dan ook.
  
• 2) Tenzij bij het clubje van die 50+ bloggers die IEDEREEN in hun EIGEN WAARDE laten.
• 3) Die IEDEREEN met RESPECT EN BELEEFDHEID tegemoet treden.
•  4) Die weliswaar RECHT VOOR DE VUIST DURVEN ZIJN, en dit op een wel zeer genuanceerde manier.
• 5) De reden dat ik ben begonnen met bloggen is een persoonlijke reden, en die wil ik noch laten beïnvloeden, noch laten manipuleren door EENDER WIE.
• 6) Mijn mening, overtuiging, mijmeringen en gedachten, wens ik te kennen te geven vrij en onafhankelijk van EENDER WIE DAN OOK.
• 7) BLOGVRIENDSCHAP heb ik hier op de blogs mogen ondervinden, en die VRIENDSCHAP wil ik koesteren.
• 8) Omdat die BLOGVRIENDEN mij niet WILLEN HINDEREN in mijn opzet, MIJN PERSOONLIJKHEID NIET UITBUITEN.
• 9) Mij vooral RESPECTEREN OM WIE IK BEN, en NIET OM WAT ZIJ ZOUDEN WILLEN DAT IK BEN.

Als een vrouw naar je staart,
is ze benieuwd waarom je liegt.

Wanneer een vrouw met haar hoofd op je borst rust,
wenst ze dat je voor altijd bij haar blijft.

Wanneer een vrouw je elke dag wilt zien,
vind ze je leuk.

Als een vrouw zegt: "Ik hou van jou"
meent ze dat.

Wanneer een vrouw zegt:Ik mis je"
is er niemand op de wereld

Dus, waar ik het van de week over had, was dat er ook een mogelijkheid moest bestaan om een kader op te vullen met een achtergrondplaatje, maar dat ik nog zover niet was.
Et voila, net of "zonneke" het geroken had, toen ik ging kijken naar haar blogs, doe ik vrijwel elke dag, stond daar op mirakuleuze wijze, zo lijkt, de html code voor die mogelijkheid te blinken.
In feite was ik naar haar blogje toegegaan om daarover raad te vragen, maar het was niet meer nodig.
Misschien dat zij mijn vele vragen beu is geworden, en daarom maar al op voorhand maatregelen had getroffen.
Kwestie van even rust te hebben,hahaha.

En ziehier dus het resultaat!
Maar let wel!
Niet elk achtergrondplaatje is mooi als achtergrond.
Zo is een foto mogelijk, maar met een korte tekst kmt de foto niet tot zijn recht.
Met een langere tekst begint de foto zich te herhalen, en ook dat vind ik geen fraai zicht.
Maar dat is voor een zoveelste maal reeds gezegd, een kwestei van smaak.
Wat zeker in acht moet worden genomen is dat het achtergrondplaatje moet beschikken over een URL.
Dus het moet worden geupload, of van een internet website afkomstig zijn.
Een plaatje, achtergrond of foto rechtstreeks van je eigen pc werkt niet.

Dit is maar een eerste test.
Vlug vlug een plaatje gezocht en gevonden, ge-upload en ingevoegd.
Er zijn mooiere achtergronden, en alles is mogelijk.
Zo zullen photoshopkenners wel iets uniek en/of origineels kunnen maken als achtergrond.
Maar ik was met dit voor nu al tevreden.
Ik ben vlug tevreden hoor.
Zeker wanneer ik besef dat ik bij het prille begin van mijn bloggerij (nieuw woord, zelf uitgevonden, denk ik...)nog niet eens wist hoe ik een letter moest invoegen, laat staan een heel bericht en foto of plaatje.

De breedte en kleur van de kader kan je ook zelf aanassen.
Maar dat is voor morgen, of een andere dag om uit te proberen.
Zal ook grotendeels van het weer afhangen.
Want ik mag niet vergeten dat ik in feite op vakantie ben,hahaha.

See you later