Er rest ons nog een aantal uren
en een jaar is weer voorbij,
met hoogte en met diepte punten
voor ieder mens, voor u en mij.
Het nieuwe jaar is nog blanco
Wat zal het ons brengen?

Wat het nieuwe jaar ook geeft
Ik wens je heel veel kracht.
Dankbaar zijn voor wat je kreeg
en voor alles wat je hebt mogen geven
samen in voorspoed en geluk
ook in het jaar tweeduizend en negen

EEN GELUKKIG NIEUWJAAR VAN TROUBADOERKE!!!

25 december, geboortedag van Jezus. Zou hij zelf ook zijn verjaardag gevierd hebben? Het antwoord is nee. In die tijd vierde rechtschapen christen mensen hun verjaardag niet. Enkel de Romeinen deden dat, maar dat waren dan ook overwegend Heidenen.
Maar gaandeweg, onder de invloed van bekeerde Romeinen werd er door de christen meer en meer verjaardagen gevierd. Zo ook die van Jezus. Maar zeker niet op 25 december. De 25ste december was de dag waarop de heidense Romeinen de geboorte (uit een maagd!) van de uit Perzië afkomstige zonnegod Mithras vierden.

Trouwens, volgens sommige geschriften is Jezus in het voorjaar geboren, ergens rond 20 april. Anderen spreken dit dan weer tegen en menen dat Jezus 6 maanden na Johannes (maart) geboren is, dus zou Jezus geboren zijn in September. Ook over de geboorte van Johannes is er verwarring alom. Niemand kan het echt weten want er is nooit een officieel geboorte document gevonden, ondanks de volkstelling van Keizer Augustus.

Volgens sommigen is het logischer de wortels van het christelijke kerstfeest te zoeken bij het Joodse Chanoekafeest, dat al in 163 v.Chr. werd ingesteld naar aanleiding van de herinwijding van de tempel in Jeruzalem. Jezus vierde dit feest mee, maar presenteerde zich juist op dat feest, volgens Johannes, als de Zoon van God
Maar dit schept nog meer verwarring, want Jezus zei:’Ik ben het licht van de wereld’. En het licht neemt toe na de kortste dag van het jaar. Na de winterzonnewende neemt dag na dag het licht weer toe tot aan de langste dag van het jaar, en die valt in het Noordelijk halfrond op 19, 20 of 21 juni. Dus het blijft gissen wanneer de geboorte van Jezus werkelijk plaatsvond.

Feit blijft dat de ganse wereld zijn geboorte herdenkt op 25 december. En ik meen dat het enige wat het christendom heeft gebracht moord en doodslag is. Daarom staan we ieder jaar opnieuw stil bij de utopie van de vrede. En ondertussen vreten gelovigen zich vol. Naar de nachtmis om gezien te worden in die dure bontmantel. Als teken van armoede naar het voorbeeld van Jezus? De Christelijke gedachte en de zeven werken van barmhartigheid is voor na de feesten? Zou Jezus ook zo zijn verjaardag vieren? Zou hij met een door gouddraad geweven kleed zich neerzetten aan tafel en zich te goed doen aan de heerlijkste delicatessen terwijl de halve wereld sterft van de honger en dorst? Ik vraag het mij af!

Wist je dat je jaarlijks al zo’n 125 kilo C02 bespaart door slechts 1 dag in de week vegetarisch te eten? Het heeft meer effect dan een huis vol spaarlampen of een zuinige auto rijden.
Diëtisten zijn er van overtuigd dat zwaarlijvige mensen sneller kunnen afslanken door gedeeltelijk vegetarisch te eten. Maar het komt ook onze algemene gezondheid ten goede wanneer we minder vlees zouden eten.
En wat nóg belangrijker is, men mishandelt voor jou als vegetariër geen dieren meer.

Trouwens, wist je ook dat er een prima vleesvervanger is?
De naam die men er aan geeft is Quorn, maar dat is slechts de merknaam. Quorn is zoveel meer.
Wat Quorn is, dat kunnen jullie door HIER te klikken, lezen

Voor absolute beginners, een simpel receptje:

1. Snel klaar
2. Ook koud lekker.
3. Kindjes lusten het ook.
4. Invriesbaar als je te veel hebt gemaakt.
5. Bovendien goedkoop.

In Afrika leefde eens een koning. Al vanaf zijn kindertijd had hij een goede vriend. Die had de eigenschap om alle goede en slechte dingen die hij in zijn leven meemaakte te voorzien van het commentaar: "Dit is goed!"

Op een dag waren de koning en zijn vriend op jacht. De vriend laadde de geweren voor de koning, en de koning schoot op het wild. Bij het laden van de geweren ging wat mis, want toen de koning het geweer aanpakte, schoot hij zijn eigen duim eraf.
De vriend bekeek de duim van de koning eens goed en gaf zijn oordeel: "Dit is goed!" "Nee! Dit is helemaal niet goed", antwoordde de koning en voor straf stuurde hij zijn vriend naar de gevangenis.

Ongeveer een jaar later was de koning weer op jacht. Tot zijn ontzetting werd hij op een gegeven moment omsingeld door een stam kannibalen. Zij namen de koning mee naar hun dorp. Daar bonden ze hem vast op een vuurstapel. Toen viel het een van de kannibalen op dat de koning een duim miste. Bijgelovig als ze waren, aten de kannibalen geen mensen die een ledemaat misten. De koning werd vrijgelaten en weggestuurd.

Thuisgekomen spoedde de koning zich meteen naar de cel van zijn vriend in de koninklijke kerkers. "Je had gelijk. Het was goed dat mijn duim eraf werd geknald."
De koning vertelde de vriend wat hij zojuist had meegemaakt. "Dus nu wil ik jou nederig mijn verontschuldigingen aanbieden omdat ik je zo lang heb laten opsluiten. Het was fout om dat te doen."

"Nee nee, integendeel", antwoordde de vriend. "Het is goed!"
"Man, hoe kun je dat nou zeggen?", brieste de koning. "Hoe kan het nou goed zijn dat je een jaar in de gevangenis hebt gezeten?"

"Nou", antwoordde de vriend. "Als ik niet in de gevangenis had gezeten, dan was ik bij jou geweest."

Zondagavond nog eens naar de film geweest. Dat was weeral een hele tijd geleden.

Op aanraden van dochterlief naar “LOFT” gaan zien, en ik moet zeggen dat de film me goed bevallen is. Je wordt telkens weer op het verkeerde been gezet en op het einde wacht je toch een verrassing.

Zo moet een goede thriller voor mij zijn, naar de grootmeester  Hitchcock, met cee oo cee kaa zou Baantjer zeggen. Een film waarbij ik van in het begin al kan raden wie de dader is wekt enkel slaap op.

Nu slapen is er in de bioscoop niet bij, al is het enkel maar door het geluidsvolume. Op een gegeven moment dacht ik dat mijn stoel voelde verschuiven bij nog maar eens een loeiharde geluidsslag. Vreemd genoeg zei my dutc lover net hetzelfde toen we alweer buiten stonden, dus ik vraag mij af…..;-))
Meestal wacht ik tot een film op dvd komt en ik hem kan huren in de…..tja, hoe moet je het nu noemen? Vroeger heette het heel logisch ‘Videotheek’, maar vermits niets nog op videotape komt….!?! DVD-theek ligt nogal raar en moeilijk in de mond vind ik.
Dus meestal wacht ik tot ik de film op mijn gemak thuis kan bekijken. Maar dat wachten duurt voor mij ietwat langer dan bij een ander. Dat komt omdat ik de neiging heb om steeds in slaap te vallen voor de tv. Dus moet ik de film al minstens drie dagen mogen houden, en dat is met nieuwe films niet het geval.
Voor een goedkoop avondje moet je ook al niet naar de bioscoop, want tot mijn ontsteltenis kosten twee tickets maar liefst 17 euro. Reken daarbij een drankje vooraf en een drankje na, en je bent algauw 25 euro of meerkwijt. Toch 1000 oude Belgische frankskes. Komt bij dat ik het niet echt warm vond in de zaal en ik halverwege de film me jas terug heb aangetrokken.
Maar al bij al was het een gezellig uitje en “LOFT’ was het waard.

En over film gesproken!
Ik las onlangs in de krant dat de crisis zich binnenkort ook zal laten voelen in tv land. Men zal meer goedkope buitenlandse programma’s moeten aankopen en meer uitzendingen moeten herhalen! Hoezo binnenkort?! Ik vind die crisis al enkele jaren bezig zijn in tv land. Sla je programmablad er maar eens op na, achter bijna elk programma staat (herh). Elke film die men uitzend heb je al minstens driemaal gezien. Oude series worden keer op keer vanonder het stof gehaald. Ik geef toe dat sommigen de moeite waard zijn om twee keer te bekijken, maar zeker niet meer. Ik betaal aan de kabeldistributie jaarlijks 155,08 euro, dat is 6256 B.F. Ik vraag me af voor wat! Voor goedkope rommel en herhalingen!
Maar ik geef toe, voor dat geld kan je niet eens maandelijks naar de bioscoop.

Vanavond naar ‘Volt”op 'TV Eén’ gekeken. Altijd interessante onderwerpen vind ik. Trouwens ‘Eén’ is ook bijna de enige zender waarbij ik niet in slaap val gedurende de superlange reclameblokken, en dus de kans het grootst is dat ik het programma tot het einde toe kan uitkijken.

Dit keer ging het o.a over een volwaardige en gezonde maaltijd  klaarmaken voor slechts € 2,50-
De eerste mevrouw maakte een kervelsoep en rode kool met hespenspek voor 4 personen. Weliswaar met groenten en kruiden uit eigen tuin, enkel het vlees (spek) werd aangekocht. En zij slaagde met glans.
De tweede was Julien Vrebos. Hij maakte een voorgerecht, hoofdgerecht én nagerecht van Knolselder. Ook hij slaagde in de opzet om minder dan €2,oo- uit te geven.
De derde was een Chef kok, en hij maakte verloren brood met een brochette van kippenborst en balsamicocreme. En natuurlijk slaagde ook hij met glans. Wie de recepten eens wilt nalezen of uitproberen kan dat HIER
Ik heb daar toch enkele bedenkingen bij. Wanneer ik een kippenborst koop kost die mij alleen al meer dan 2 Euro. In geen enkel recept werd trouwens gewag gemaakt over de kosten van de boter, het water, en de verbruikskosten van de warmtebron.. En ik vraag mij af wat het spek heeft gekost. Tevens zag ik dat in de soep een bouillonblokje werd gebruikt, ik vraag mij af of ook daar de kosten van zijn bijgeteld. Maar misschien ben ik nu wel aan het muggenziften.

Volgende zeer interessant onderwerp ging over de herstelkosten van een auto. De dame in kwestie ging naar een diagnosecenter van de VAB en daar vond men het mankement. Een superklein kapot gummi ringetje veroorzaakte het probleem. Herstelduur: een kwartiertje tot halfuur, kosten: ca 35€. En met die diagnose ging men naar andere garages. Tot mijn grote ontsteltenis kostte het euvel in de laatste garage maar liefst 1200€! Voor datzelfde kleine gummi bandje! En dat bewijst nog maar eens dat je als leek volkomen in het duister tast en volledig afhangt van de eerlijkheid van de garagist.

Derde item ging over de slechte staat van de fietspaden in België. En daar kan ik over meepraten. Wanneer ik op de fiets boodschappen ga doen kom ik op een fietspad terecht van amper vier straattegels breed. Aan de rechterkant van het fietspad hebben we een haag met zeer scherpe doorns, waar je gegarandeerd je benen aan openhaalt, en die maar sporadisch gesnoeid wordt door de gemeente. Aan de linkerkant de snuiten van de dwars geparkeerde auto’s die tot halverwege het fietspad reiken. Recht voor je putten en bulten door het veelvuldige openbreken van de straat. En daar tussenin laveer jij met je fiets en kan je enkel maar hopen dat je er heelhuids doorkomt.

Volgend onderwerp ging over ‘Deutsche Bank’.Een mevrouw, één van de vele gedupeerden, besluit haar spaarcenten te beleggen in een beleggingsproduct waarvan het kapitaal gegarandeerd was. Dat wil zeggen dat het product 100% kapitaalsgarantie heeft, een laag risico inhoudt en een grote opbrengst na 4 jaar garandeert. Tot de financiële crisis losbarst en in de VS de bank Lehman Brothers in de problemen komt. Blijkt dat de belegging in kwestie niet door ‘Deutsche Bank’ werd gegarandeerd maar door ‘Lehman Brothers’. Resultaat, mevrouw haar spaarcenten zijn foetsie, weg, verdwenen, spoorloos. En ‘Deutsche Bank’geeft plotsklaps geen enkele garantie meer. Mevrouw moet met haar klachten naar Nederland, en als dat niet helpt naar Amerika. Tegen dat mevrouw is uitgeprocedeerd is haar geld opgegaan aan advocaten en rechtszaken. Gesteld dat ze haar centen ooit terug ziet!

Ja, ik vind ‘Volt een heel interessant en leerrijk programma. Maar het is niet goed voor mijn bloeddruk! Die schiet steeds in de hoogte wanneer ik bij zulke programma’s nog maar eens besef dat wij marionetten zijn die dansen naar de pijpen van anderen.
Of de strijd van de kleine garnaal tegen de Walvis.

Ons Natoken had een lumineus idee.
Bij de volgende blogbijeenkomst zou ze het aantwaarps dialect onder de knie hebben.
Omdat we tijdens die bijeenkomsten o.a.vaak over de pc en allerlei toestanden praten….en omdat Antwerpenaren niet contreire zijn, hebben wij ons op onze beurt zere geoefend in haar moedertaal.
Namelijk het West-Vlaams dialect.
Dit is wat we al kennen zie:

windows 98 : ruute ach'en ne'entih
backspace : backspace keirde ke were
shut down : je moe[t] je muule hoedn
cut : snie da der uu
insert (paste) : stekt da ter ne keir tusschen
delete : uutvoagen
harddisk : arte ploate
floppy disk : zohte ploate
print : drukt of
help : elpt e ke
save : sloat ta e keir ip
ESCAPE : krupt dowuh uut
Microsoft : micro zohtuh
file : den E40 rond Brussle roend n ahtn
icon : schildriejuh
klikken : duuwn
dubbel klikken : twijuh keern duuwn
keyboard : tiepbord
muis : muuzze
driver : conducteur
library : boekeriejuh
DLL : boekeriejuh meh hevoarlukke boan'n
internet : tusschuh net
internet explorer : tusschuh net zoekt ut zeve
Netscape : proper geschapn
cursor : pieljuh
view : tooh'n
options : meuhlukeed'n
bold : in 't vet
italic : schejuf hetiept
close file : boeltjuh toe doewun
username : wiens joentjuh ziej hie?
TCP/IP : Tinnis Club de Puuppe
CR : helehans no vowurn
LF : lientjuh noh beneen
Tab : springn

WegoanmakandergoekunneverstoanheNatoken!

Hoewel ik helemaal geen groene vingers heb, en nog veel minder kennis van kamerplanten, heb ik toch een huis vol staan.
Wanneer ik in NL ben en dochterlief mijn planten komt water geven krijg ik steeds de opmerking “mams, het mankeert er nog aan dat je een plant in je wc zet.” Wel dochterlief, moest daar lichtinval zijn, ik zou het nog doen ook.
De enige plant die bij mij thuis niet wil gedijen is een ‘Varen’. Ik heb er al talloze gekocht, ik vind ze uitermate mooi en decoratief in de badkamer, maar het wil me maar niet lukken. Binnen de kortste keren ziet hij ros en verliest zijn bladeren, een zielig bosje dorre takjes is al wat er van overblijft.

Maar niet zo voor mijn lievelingsplant.
Ik zag hem voor het eerst bij my dutch lover. Hij stond in een achterafhoekje een beetje verwaarloosd en zieltogend te wezen.
Ik besloot om hem mee naar mij thuis te nemen, zonder veel verwachting trouwens.
Maar zie, hij groeide en bloeide helemaal open. Ondertussen is hij al meer dan tien jaar oud en staat hij al zeven jaar bij mij in huis.

Wanneer hij in bloei staat ga ik zelfs zo ver dat ik hem meeneem wanneer ik op logement naar NL ga.
Samen met de kat en de hond krijgt hij dan een plaatsje op de achterbank van de auto.
Ondertussen heb ik ook al enkele stekjes verplant, en ook die doen het prima en geven bloemen.
Vraag me niet hoe ik het doe, maar stekjes planten lukt mij altijd.
Ik doe helemaal niets speciaals. Ik neem een stekje, zet dat enkele weken in een glas met water en wanneer er wortels aankomen plant ik ze in potgrond. Ik hou geen rekening met seizoenen of temperaturen, en toch heb ik steeds weer de mazzel dat ik een nieuwe plant heb.

Over mijn lievelingsplant:
Zygocactus truncatus, Nederlandse naam: Kerstcactus.

Wil je meer weten over deze plant: KLIK HIER:

En wanneer je de uitleg hebt gelezen over zijn verzorging, weet dan dat ik het meeste ervan gewoon aan mijn laars lap.
Zo zet ik hem nooit buiten wegens geen tuin.
Draai ik hem regelmatig hoewel dit in feite niet mag.
Geef ik hem elke week evenveel water als alle andere kamerplanten.
Enkel wanneer hij bloeit verstuif ik extra water over zijn bladeren. Dat wil zeggen, als ik het niet vergeet. Gewoon kraantjeswater, regenwater krijgt hij nooit.
Wel is hij een beetje van slag want hij bloeit bij mij driemaal per jaar.
Op dit moment geeft hij bloemen en enkele weken na kerstmis nog een keer om vervolgens ergens in maart- april weer in bloei te komen.

En hier is hij dan, met kind, mijn lievelingsplant, de kerstcactus.

EEN STAALTJE GOED NEDERLANDS

Een man gaat naar zijn dokter (sexuoloog)... omdat hij niet meer 'komt' 'Dokter, ik kom niet meer!
De dokter onderzoekt hem en schrijft hem pilletjes voor:   'Neem deze pillen. 
Als u dan kan komen, kom dan niet meer terug, 
maar als u dan nog altijd niet kan komen, kom dan zeker terug.' 
Enkele weken later staat die vent weer bij de dokter. 
Hij zegt tegen de secretaresse: 
'Juffrouw, ik ben enkele weken geleden gekomen omdat ik niet meer kwam. 
De dokter heeft me toen pillen voorgeschreven 
en hij heeft me gevraagd niet meer te komen als ik kon komen, 
maar dat als ik niet kon komen, dat ik dan terug moest komen. 
Ik heb die pillen dus genomen, en ik ben gekomen, dus ben ik niet teruggekomen. 
Maar ondertussen kom ik niet meer, dus hier ben ik dan...' 

De secretaresse gaat met de dokter praten: 
'Dokter, er is hier een man aan wie u hebt gevraagd, 
om niet terug te komen als hij kwam en om te komen als hij niet kwam. 
Hij is gekomen, dus is hij niet terug gekomen, maar, 
vandaag komt hij niet meer, dus is hij gekomen.' 
De dokter antwoordt haar: 'Perfect juffrouw, laat hem komen' 
De secretaresse: 'Dat is wat ik gedaan heb dokter, en hij is terug vertrokken'

Ik ben er mij van bewust dat ik zal worden uitgescholden voor racist en mij een fatwa op de hals haal
In feite wou ik vandaag hier een logje zetten over mijn planten. Doch daarstraks heb ik me zo sappel gemaakt dat ik ontplof wanneer ik het aan niemand kwijt raak. Het gaat om het volgende:

Onze tweetaligheid is al jaren een dispuut tussen Vlaanderen en Wallonië. Brussel, onze hoofdstad, zou dan ook perfect tweetalig moeten zijn, en al zeker bij de overheidsdiensten.
Maar dat dit in de praktijk gans anders ligt, daar zijn we ons al jaren van bewust. “Vlaanderen Vlaams en op Sint-Anneke mosselen” is dan ook een veel gehoorde slagzin in Antwerpen.
Maar wat te denken van Vlaanderen meer en meer Arabisch.!?!

Ik moet voor de bevolking van Antwerpen een bepaald document inleveren. Blijkt dat het dossiernummer ontbreekt, en laten ze dat nu net nodig hebben. Dus telefoneer ik met de bevoegde dienst in Brussel waar het document oorspronkelijk vandaan komt. Krijg je natuurlijk de receptioniste aan de lijn en die spreekt je meteen aan in het Frans. Geen probleem, Vlamingen staan erom bekend zich makkelijk aan te passen, dus leg ik zo goed en zo kwaad uit welke dienst ik moet hebben. Na een half concert en twintig minuten later ben ik eindelijk beland op de dienst waar ik moet zijn. De dame aan de andere kant van de lijn spreekt een ‘gebroken Vlaams/Frans’ en ik kan dus met wat moeite, en goede wil van ons beide, verklaren wat ik moet hebben. Het lukt me nog ook!

Met de nodige informatie bel ik terug naar de bevolking van Antwerpen en uiteraard krijg ik daar ook weer een receptioniste aan de lijn. Niks bijzonder dus, ware het niet dat ik wederom in het ‘gebroken Vlaams’ wordt aangesproken, maar ditmaal met een sterk aanwezige Arabische tongval. Ik probeer in mijn allerschoonste algemeen beschaafd Nederlands aan het kind uit te leggen waar ik naartoe wil. Maar al wat ze mij kan antwoorden is:”Ich niks verschstoon, ich verbiend ghoe door”. Dit overkomt me nog vier maal voor ik de bewuste dienst heb.

Ondertussen heeft de kat al tweemaal de boel ondergekotst. Hij heeft nieuw kattengras van verleden zaterdag en dat is voor mij steeds een periode van uiterste alertheid. Normaal wanneer ik hem hoor kokhalzen ben ik er snel genoeg bij om hem op het terras te zetten zodat hij niet het tapijt onderkotst, maar nu hang ik hier aan de lijn. !!! Ik word stilaan een beetje ‘pist-off’ Dit is een telefoontje van bijna een uur, en het is nog maar de vraag of nu echt alles in orde is met de informatie die ik hen doorgeef.
De dame van de bevoegde dienst spreekt perfect Nederlands en ik neem de gelegenheid te baat om mijn ongenoegen te laten blijken. De dame kan niet anders dan me gelijk geven en legt me vriendelijk uit dat ze niet anders kunnen dan Arabisch personeel in dienst te nemen wegens de vele Arabische klanten die “Nichts verstoon.”

Ik heb van dat telefoontje verdomme vapeurkes gekregen!
Toen ik vroeger ging solliciteren als dienster was steeds de eerste vraag of ik tweetalig was. Ook zo voor mijn dochter in de verkoop. En onlangs las ik op het raam van een interim bureau een job aanbieding voor onderhoudspersoneel en ook die moesten het Nederlands perfect machtig zijn. Waarom geld dit dan niet voor het personeel in overheidsdiensten? En nu ik eraan denk, bij mijn bank is het al net hetzelfde.
Nog enkele jaren en wij Vlamingen moeten Nederlands, Frans, Duits en Arabisch kunnen praten willen we onze administratie op orde kunnen houden.
Gelukkig werken de Chinezen nog met nummertjes, grrrrrr.

Ik las bij Myette over haar zieke kat en het kostenplaatje bij de dierenarts.Duur! Waarom moet een dierenarts zo duur zijn?
De opleiding tot dierenarts vergt 8 jaar opleiding waarvan zes jaar universiteit en 2 jaar praktijkopleiding. En dan spreken we nog niet over de kosten voor de inrichting van een eigen praktijk…..
Quote: ‘Het inkomen van een dierenarts bedraagt maar 1/3 van het inkomen van een huisarts of apotheker. Voor dat bedrag moet ook 's avonds, in de weekenden en op feestdagen gewerkt worden zonder dat dit nog eens extra betaald wordt. Deze extra werkdagen worden meestal ook niet in extra vrije tijd gecompenseerd. Desondanks vinden sommige mensen de dierenarts relatief duur. Dit komt echter veelal uit onwetendheid. Mensen zijn nl. vaak verzekerd voor de kosten van deze beroepsuitoefenaren met een vergelijkbare (6-8 jarige) studie en zien daarom de rekeningen van deze zelfstandige beroepsuitoefenaren richting ziekenfonds vaak niet. Zo kost het consult bij een huisarts 26 euro per 6 minuten en bij een dierenarts gemiddeld 19 euro per 15 minuten. (prijzen ex BTW). Een herhalingsrecept bij een huisarts kost 12 euro waarbij de afleverkosten van de apotheek ook nog eens 5-10 euro zijn. Bij een apotheekhoudende dierenarts kost eenzelfde recept voor het huisdier inclusief de afleverkosten vaak niet meer dan 2-3 euro.’Unquote (bron: Dierenkliniek “De toren”NL.)

“Bij de aanschaf van een huisdier moet je er rekening mee houden dat het kan ziek worden en/of dure operaties en medicatie nodig heeft die een flinke hap uit je budget kunnen nemen”, las ik als reactie op het item van Myette. En ik ben het daar volledig mee eens. Maar langs de andere kant vraag ik mij af, hebben arme mensen dan geen recht op het gezelschap van een huisdier?
Vaak is een huisdier hun enige gezelschap, hun enige aanspraak of troost. Voor alleenstaande gepensioneerden met een piepklein pensioen is een huisdier vaak nog hun enige contact met de buitenwereld. Vaak ook de enige reden nog om naar buiten te gaan en zo de nodige beweging te nemen. Maar o wee als het diertje ziek wordt, want dan komen die mensen financieel dik in de problemen te zitten daar ze amper genoeg hebben voor henzelf.
Zelf heb ik zeven jaar lang een ziek hondje gehad dat dagelijks verzorging nodig had met dure producten en medicatie. Men zegt vaak dat elk kind een eigen huis kost en ik beaam dat graag, maar mijn hondje heeft alvast enkele vierkante meters bouwgrond gekost.

Ik meen wel eens te hebben gelezen dat er voor minderbedeelden een dierenartsenpraktijk bestaat waar zij hun huisdieren gratis kunnen laten behandelen. Voor Antwerpen zou dat in Hoboken zijn. Maar hoe kom je daar als je bijvoorbeeld in Wommelgem woont? Het is niet altijd zo evident om met je zieke dier bus of tram op te stappen. En wat als het een noodgeval betreft? Van Wommelgem naar Hoboken met het openbaar vervoer kost je algauw enkele uren. Taxi of dierenambulance is geen optie wegens wederom te duur. Mede door die problemen gebeurd het vaak dat een huisdier verwaarloosd wordt. Niet uit moedwil, maar uit onmacht wegens geen geld.

Ach, ik heb er ook geen oplossing voor. Maar ik vind het wel onfair dat arme mensen die al zoveel genoegens moeten missen, ook het genoegen van een huisdier niet mogen en kunnen smaken. Misschien dat men zich in de Wetstraat eens moet buigen over het invoeren van een wet die dierenartsen verplicht om een beperkt aantal arme huisdieren bezitters gratis te helpen. Natuurlijk met strikte regels en bepalingen om misbruik te voorkomen. Maar ik kan mij de heisa al indenken. Ik weet niet of een dierenarts een eed aflegt zoals dokters dat doen, maar ik weet wel dat er dierenartsen zijn die enkel op geld zijn belust, en niet voor het welzijn van het dier kiezen. Lees hier maar. http://www.nieuwsblad.be/Article/Detail.aspx?articleID=gov16hp48

Sommige mensen maken duidelijk het verschil. Getuige dit volgende verhaal…….

Zijn naam was Fleming, en hij was een arme Schotse boer.
Op een dag hoorde hij een schreeuw om hulp die uit een nabijgelegen moeras kwam. Hij liet alles vallen en rende naar het moeras. Tot zijn middel in de zwarte smurrie zag hij een bange jongen spartelen. De landbouwer, Fleming, redde de jongen van wat zeker een langzame en afschuwelijke dood zou zijn geweest.
De volgende dag reed een koets voor bij het huis van de boer. Een goedgeklede man stapte uit en stelde zich voor als de vader van de jongen die boer Fleming de dag ervoor had gered.
"Ik wil u terugbetalen," zei hij, "U redde het leven van mijn zoon."
"Meneer, ik kan niets aannemen voor wat ik heb gedaan", antwoordde de Schotse boer.
Op dat ogenblik verscheen zijn eigen zoon aan de deur van de boerderij. "Is dat uw zoon?" vroeg de edelman. "
Ja," antwoordde de boer trots.
"Ik wil met u een afspraak maken. Laat me hem hetzelfde niveau van onderwijs geven als dat van mijn eigen zoon. Hij zal zonder twijfel iemand worden waar wij beiden trots op zullen zijn."
En zo geschiedde. De zoon van Fleming bezocht de beste scholen. Hij studeerde af in St. Mary's Ziekenhuis in Londen en werd over de hele wereld bekend als Sir Alexander Fleming, de uitvinder van de penicilline.
Jaren daarna werd de zoon van de edelman, die uit het moeras was gered, getroffen door een longontsteking.
Wat redde zijn leven dit keer? Penicilline.
De naam van de edelman? Lord Randolph Churchill.
De naam van zijn zoon?
Sir Winston Churchill.

Je kent ze wel die stickers vanachter op auto’s “Baby aan boord!” Ik vraag mij altijd af wat de bedoeling is van die boodschap! Zou het kunnen zijn: "Alstublief rijdt voorzichtig, want mijne kleine zit op de achterbank?" Of is het eerder een waarschuwing? "Ik ben af en toe afgeleid door het gebleir van mijne kleine, dus vergeef me als ik plots van mijn baan afwijk."Of wil men daarmee zeggen “ Mijne kleine werkt danig op mijn zenuwen dus ga van mijn baan want ik klop erop als je me dwars zit?” In elk geval lijkt het mij hen er niet om te doen: “Ik rijd voorzichtig want ik heb een baby aan boord.”

Gisteren boodschappen gedaan. Bij het naar de volgende winkel rijden moeten we een relatief drukke baan oversteken. Een groot blauw bord laat ons weten dat ritsen hoffelijk is, dus wordt er geritst. Alles gaat goed tot wij ritsen. De chauffeur die wij ritsen is daar helemaal niet blij mee en dat laat hij weten met een toeterconcert. De baan heeft twee rijvakken en inhalen is verboden, dat zegt de doorlopende witte lijn, maar daar trekt de boze chauffeur zich niets van aan. In volle vaart vliegt hij ons voorbij en gaat vervolgens vol op de remmen staan. We kunnen nog net een aanrijding vermijden. Vervolgens geeft hij volle gas en verdwijnt met een rotvaart, op een baan waar je notabene maar 50 km p.u. mag rijden, uit ons zicht.  Achterop de auto kleeft een sticker: “Baby aan boord!.”

Op de parking van de winkel waar wij ook naartoe reden zien we hun auto weer. Er stapt een jong stel uit de wagen en….er is inderdaad een baby aan boord. Een ukje van nog geen twee jaar. My dutch lover vraagt wat de bedoeling was van het agressieve gedrag van de jonge chauffeur. Die laat ons weten dat hij niet akkoord ging met het ritsen en dat ze gehaast zijn omdat de oudste nog van school moet worden gehaald. Hij laat ons ook weten dat wij oudjes alle tijd van de wereld hebben en dat we gerust nog een auto hadden kunnen laten passeren, die van hem dus.

De jonge vrouw staat terzijde van haar man met een huilende baby op haar arm die ze tevergeefs probeert te sussen. Zij is duidelijk aan het einde van haar latijn. Ik denk bij mezelf;”Wat heb je nou gewonnen meid? Voor hetzelfde geld was je nooit aangekomen aan de school van je ander kind en had je dit kind misschien naar het ziekenhuis moeten brengen, of erger." En dit om enkele luttele seconden winst.
Wat een voorbeeld geven zij aan hun kinderen mee met hun roekeloos rijgedrag?
”Baby aan boord!”
Een boodschap voor elke automobilist om rekening mee te houden.
Maar beseffen de jonge ouders het zelf wel?

'Lieve Ahmed
Ik ben erg verdrietig omdat ik in mijn tuin 
geen aardappelen kan planten.
Ik weet zeker dat jij me had geholpen 
de tuin om te spitten, als je hier geweest was.
Ik hou van je!
Vader

De zoon schrijft meteen terug:

‘Lieve Vader
Raak alsjeblieft niets in de tuin aan!
Ik heb daar namelijk 'het spul' verstopt.
Ik hou ook van jou.
Ahmed

2 uur later staan de US Army, de Mariniers, 
de FBI en de CIA voor het huis 
van de oude man.
Ze graven de tuin meter voor meter om, 
zoeken iedere millimeter af, maar vinden niks.
Teleurgesteld gaan ze weer weg...

Dezelfde avond nog krijgt de oude man een e-mail van zijn zoon:

'Lieve Vader
Hoogstwaarschijnlijk is de tuin nu helemaal omgespit
 en kan je aardappelen planten.
Meer kon ik op deze afstand niet voor je doen.
Ik hou van je.
Ahmed'

Dit is feitelijk een item voor mannen om te lezen. Misschien dat wij vrouwen alzo een antwoord krijgen, of minstens een beter inzicht op het denken en doen van mannen.

Je leest het vaak en je hoort het nog veel vaker door hen zeggen, mannen snappen niets van vrouwen. Ze weten niet hoe ze nu juist in elkaar zitten. Maar ik kan dat retourneren want ik snap niets van mannen.
Ik snap bijvoorbeeld niet hoe zij een moertje dat op straat ligt oprapen omdat ze er eventueel een kunstwerk in zien. Of dat ze het ding misschien ooit nog eens kunnen gebruiken, hoewel ze er thuis nog honderd of meer werkloos her en der hebben rondslingeren. Wat my dutch lover bijvoorbeeld ziet in een kapotte knoop van een Jeansbroek snap ik ook niet, maar ik kwam er wel achter hoe belangrijk het voor hem moet zijn toen ik hem wou wegkijlen omdat hij al meer dan drie maanden op de keukenrichel ligt en hij daarbij danig op mijn zenuwen werkt.

Wat ik al helemaal niet snap is dat, buiten hun auto, mannen niet schijnen te weten dat toestellen en kasten ook een zij, achter en bovenkant hebben.
Deze morgen vroeg my dutch lover zo langs zijn neus weg of ik speciale plannen had vandaag. Ik weet dan meteen hoe laat het is, meneer wil dan heel graag gaan vissen. “Ga maar jongen, ik vind wel wat om te doen.” Hij kijkt me daarbij dan aan of ik van de maan kom want, wat kan ze nou nog vinden om te doen?! Na het bed te hebben verschoond, de was en de strijk te hebben weggewerkt, de badkamer en de wc grondig te hebben gepoetst weet hij toch echt niet wat ik nog meer zou kunnen doen? Nou, wat denk je van de keuken, mijn beste.

Toen hij vanavond weer thuis kwam en me vroeg of ik me niet verveeld had zo’n ganse dag, liet ik hem weten wat ik zoal met mijn tijd had gedaan.
Bijvoorbeeld de verzameling vazen afgewassen die boven op de keukenkast staan vet en stof te vergaren. Zeker vijftien vazen staan daar. Nog van in de tijd dat we een grote bloementuin hadden en er in elke kamer verse bloemen stonden. Nu moeten we die bloemen gaan kopen en blijft het meestal bij één boeket. Dus we hebben een overschot aan lege vazen. Maar ze wegdoen? Geen denken aan! Ik huur wel eens een stand op de rommelmarkt en verkoop ze daar. Ik hoor het hem al vier jaar zeggen.
”Ik heb onder andere de koelkast en de magnetron uitgewassen”, zei ik hem, en weer bekeek hij me als zag hij een bosbrand op zee. Want dat had ik de vorige keer toch gedaan! Hij vergat wel even dat de vorige keer al twee maanden geleden was.”En de magnetron heb ik vorige week nog gedaan”, zei hij me nog met een beetje verontwaardiging in zijn stem. Geloof ik best, maar dan toch niet de zij en achterkant.

Nee, ik snap ze niet de mannen! Zien zij de dingen nu echt zo anders dan wij? Althans wat binnenhuis betreft dan, want eens de straat op schijnen hun blikken scherper dan ooit te worden. Dan zien mannen dingen die aan vrouwen totaal voorbij gaan.
”Ja zeg, maar jij hebt een poetsvrouw”, zegt hij me een beetje verongelijkt. “En hij dan niet?”, flits er even door mijn hoofd, maar ik zwijg en haal m’n schouders op. Ik vraag mij daarbij af of ik nu echt die éne heb getroffen of dat er nog vrouwen zijn met dergelijke exemplaren.
”Wat eten we schat?” Want natuurlijk heb ik tussendoor ook nog een potje gekookt, daar word niet eens meer aan getwijfeld.
”Ga jij maar lekker zitten, doe ik de afwas wel” zegt hij me na het eten, en ik vind hem meteen weer een schatje.
Nee, ik snap de mannen niet, maar soms snap ik mezelf ook niet!

Het is de week van het Antwerps dialect lees ik bij Bojako. Mijn pleegouders, en hun ouders, spraken dat Antwerps dialect nog voluit, maar ik zelf ben er in de loop der jaren heel veel van kwijt geraakt. Jammer eigenlijk!
Momentheel logeer ik in NL en om jullie een idee te geven van het dialect waar ik hier mee te maken krijg, en waar ik geen jota van versta, hier een volgend verslagje.
Het verslag gaat over de wereld parade die hier elke vier jaar doorgaat. Het is een dansfestijn waarbij dansgroepen uit de hele wereld een ganse week lang door de straten trekken en zo hun dans en muziek laten zien en horen.

In Broenssem woar ’t mit de Parade pries.
’t Woar gewuën ’n prachtig fieës!
Al die versjillende culture,
en prachtige oetgedoste figuëre.
Hubbe os tieën daag lank,
Loate genete van dans, meziek en zank!
In d’r optoch zoogs-te al die groepe langs flaneëre,
en vol trots doer de sjtroate van Broenssem paradeëre.
Eén kluërriek lintj dat in d’r opptocht dansend doar de sjtroate trikt,
’n bild dat oane veneül te zigke vuur zich sjprikt!

’t Verbroedere in de tent is ’n vuurbild vuur veuël luuj,
die doa get angesj teëge aa kieke op de d’r daag van huuj!
Same fieëste, same genete van sjpass en plezeer
en zjwart of wit, roeëd of greun
dat makt nieks oet, mit de parade in Broenssem
is dat hieël geweun!

In twieë doezend twelf zigke vier in broenssem weer
De ganse welt danst dan weer bie os, mit veuël plezeer!
Broenssem, grenzeloas gastvriej en Parel van de Mijnsjtrieëk
ís dan weer ’t middelpunt van het folkloristische riek
De ganze welt danst in Broenssem,
zoeë wurd mit de Parade ummer gezag.
Mér ’t is mieër dan dat.
’t Lieët zien, same leëve
én zich verstoan mit inne gulle lach!

En als jullie er weinig of niets van snapten, geen erg, ons verstaan ze hier ook niet!

Mijn oma , 84 jaar oud , rijdt nog altijd zelf met de auto!!!

Ze schrijft:

Lieve kleindochter,
Enkele dagen geleden ging ik naar de plaatselijke krantenwinkel en zag een
sticker waarop stond: 'Claxonneer als je van Jezus houdt'.

Die dag was ik bijzonder opgewekt omdat ik net een mooie kerkdienst met koorzang en donderpreek had bijgewoond.
Dus kocht ik de sticker en plakte hem op mijn bumper.
Meisje toch, ben ik blij dat ik dat deed want ik beleefde daarna zo'n bemoedigend avontuur.

Ik stopte aan een rood licht op een druk kruispunt, nog steeds in gedachten over de Heer en hoe goed Hij is.
Daardoor zag ik niet dat het licht groen werd.
Een goede zaak dat iemand anders ook van Jezus houdt en toeterde want anders was het mij niet opgevallen.
Daarna merkte ik dat meerdere mensen van Jezus houden.
Terwijl ik daar zat te wachten, begon de  man achter mij te toeteren.
Dan leunde hij uit zijn raam en riep: 'In Gods naam!!!

Vooruit! Vooruit!
Jezus Christus!! Vooruit!' Wat een uitbundige fan van Jezus was hij.

Iedereen achter mij begon te toeteren.
Ik leunde uit mijn raam en begon te wuiven en te lachen naar al deze liefdevolle mensen.
Ik claxonneerde zelfs enkele keren om te laten horen dat ik hun liefde deelde.
Er moet zelfs een psychiater achter mij gestaan hebben
want ik hoorde iets  zeggen over een instelling.

Ik zag een ander op een vreemde manier wuiven
met alleen zijn middenvinger in de lucht.
Ik vroeg mijn kleinzoon op de achterbank wat dit wilde zeggen.
Hij antwoordde: 'Waarschijnlijk is het een Hawaïaans geluksteken.'
Zo oud als ik ben heb ik nooit iemand uit Hawaï ontmoet
dus gaf ik hem het geluksteken terug.

Mijn kleinzoon barstte uit in lachen.
Zelfs hij was dus aangestoken door dit religieus gebeuren!!
Enkele mensen waren zodanig door de vreugde van het ogenblik aangegrepen dat ze uitstapten en in mijn richting kwamen.
Ik wed dat ze wilden bidden of mij vragen welke kerk ik bezocht.

Maar juist op dat ogenblik bemerkte ik dat het licht veranderd was.
Dus wuifde ik lachend naar al deze broeders en zusters en reed verder.
Het viel me op dat ik de enige was die over het kruispunt reed voor het licht opnieuw versprong en was een beetje droevig dat ik al deze mensen diende achter te laten na al de liefde die we deelden.

Dus vertraagde ik, leunde uit het venster en gaf hen allen voor de laatste
keer nog eens het Hawaïaans geluksteken.

1. minchia! = Ik krijg er de zenuwen van.
2. maja! = Echt?
3. mado! = Serieus? Dat is erg. Verdorie.
4. dem/damn = Dat is goed!
5. barak! = Er slecht uitzien

1. Curlingouder= Een overbeschermende ouder
2. Nuroman = Nieuwe man, poëtisch en zakelijk tegelijk.
3. Ovonde = Ovale ronde, geen rotonde dus.
4. Skiken = Een combinatie van skaten ( schaatsen) en biken (fietsen)
5. Bobbycam = Fietsende politieagent met camera op pet of helm.
6. Plusouder = Stiefouder
7. Pendelcreche = Crèche vlak bij een station.
8. Ploetermoeder = Thuisblijf moeder.

Op sommige blogs hier op Sennet kan ik niet reageren zonder dat ik eerst InternetExplorer moet opstarten. Op andere blogs zie ik dan weer de tekst en de plaatjes als een kakofonie door elkaar lopen. Dat is zo bij Klaproosje, Brompot, Met hart en ziel, Alzheimer, Wirwar…om er maar enkele te noemen.
Dat komt omdat ik surf met Mozilla-Firefox als browser.
Toen ik hierover ooit eens om uitleg vroeg op het bloggenforum, kreeg ik als antwoord dat de seniorenblogs nou eenmaal ontworpen waren voor Internet Explorer.
En dat vind ik nu heel gebruiksonvriendelijk.

Als webdesigner dien je er voor te zorgen dat de website die je maakt er goed uit ziet in alle browsers. Dat is althans mijn mening. Soms is het wel even puzzelen om alles in elkaar te laten vallen maar voor de meest gebruikte versies van webbrowsers kan je alles goed krijgen.

Waarom ik Mozilla gebruik:
1) Het ziet er vrijwel identiek uit ongeacht op welk besturingssysteem je het gebruikt.
2) Bij een bijwerking wordt enkel het verschil gekopieerd in plaats van het volledige programma opnieuw op de hard-disk te moeten plaatsen vóór je het kunt installeren;
3) Iedereen kan het volledig op maat instellen en hoeft niets te nemen wat hij/zij overbodig vindt (jammer genoeg komt hier wel verandering in)
4) Zelf gekozen uitbreidingen kunnen desgewenst ook automatisch gecontroleerd worden op bijwerkingen
5) In plaats dat de maker beslist hoe alles werkt, beslist de gebruiker dit zelf en zo hoort het ook!
6) Mozilla-Firefox is een veilige browser en waarschuwt voor malafide websites.
7) Maar vooral had ik mijn buik vol van al de problemen met de up-dates en de “patches” van Microsoft’s Iexplorer

Een student informatica die ongetwijfeld gaat voor zijn Masters-Degree, en een getalenteerd webdesinger zoals onze webmaster zou dit alles moeten weten, maar vooral erkennen.
En wellicht doet ie dat ook wel, maar ik denk dat het euvel hem zit in het feit dat je met Mozilla elk bewegend plaatje kan blokkeren, dus ook de reclame. En ik ben mij er terdege van bewust dat Seniorennet het moet hebben van die reclame willen ze ons de blogs gratis kunnen blijven aanbieden.
Je zou kunnen opperen dat men voortaan laat betalen om een blog te openen hier. Maar dat zou op voorhand al een verloren oorlog zijn met al die concurrerende blog aanbieders. Trouwens ik denk dat velen hun blog hier snel zouden opdoeken om naar die concurrent over te lopen.
Maar dit besef neemt niet weg dat ik mij stiefmoederlijk behandeld voel en het zeer gebruiksonvriendelijk vind van Seniorennet.
Want indien alle programmatuur werkte zoals Mozilla-Firefox, zou de pc wereld er beter op worden.

ZO, DAT MOEST IK WEER EFFE KWIJT.
U HOEFT MIJN MENING NIET TE DELEN.

OTHERWISE JUST SHOOT ME

*Cijfers bekend gemaakt op 01-01-2008

Naar aanleiding van mijn vorige posting wilde ik weten wat “Knokkelkoorts” was. Malaria en gele koorts kende ik al wel maar van Knokkelkoorts had ik nog noot gehoord.Dit vond ik erover op het Internet.

KNOKKELKOORTS:

Niet levensgevaarlijke, tropische, besmettelijke ziekte die met huiduitslag, spierpijn en gewrichtspijn gepaard gaat. De aandoening wordt veroorzaakt door een virus dat wordt overgebracht door een mug (aedes aegypti of tijgermug.). Na een incubatietijd van drie dagen tot circa twee weken, treden de ziekteverschijnselen zeer plotseling op, zo zelfs dat de aanvang tot op de minuut nauwkeurig kan worden opgegeven.

De pijn is meestal zo hevig dat iedere beweging wordt vermeden. Aanvankelijk treedt ook een op roodvonk gelijkende huiduitslag op aan hoofd en romp. De ernst hiervan verandert bijna altijd met het stijgen en dalen van de koorts. Na twee tot drie etmalen treedt gedurende een heel etmaal een temperatuurdaling op, die echter weer wordt gevolgd door een tweede temperatuurstijging. Na drie tot zes dagen verdwijnt de koorts definitief en schilfert ook de huiduitslag weg.

Er is geen specifieke behandeling mogelijk, omdat het virus niet reageert op de bekende antibiotica. De ziekteverschijnselen worden bestreden met bedrust en met pijnstillende en kalmerende middelen. De prognose is goed, hoewel het herstel soms maanden kan vergen.

(Bron: Medica Press)

Geen kattenpis dus deze knokkelkoorts. Dus doodkloppen die muggen!

Vandaag vieren we in Antwerpen Moederdag, “Moederkesdag”zoals wij dat zeggen. Ik vroeg mij af waar de oorsprong lag van die viering. Dit vond ik erover op Internet:

Waarom vieren wij Moederdag?

.....In bijna alle landen ter wereld worden de moeders wel op een of andere manier geëerd, al gebeurt dat niet overal op dezelfde manier of hetzelfde tijdstip.

Als we heel ver terug gaan in de geschiedenis, vinden we bij de vroegste uitingen van menselijke kunst al afbeeldingen van (oer)moeders, die aanbeden werden en die verondersteld werden geheime krachten te bezitten.

Bij de oude Grieken vinden we eerste sporen van een speciale Moederdagviering in de lenteriten ter ere van Rhea, de Moeder der Goden.

In België wordt moederdag op de meeste plaatsen op de tweede zondag van mei gehouden. De oorsprong van die traditie kennen we met zekerheid: de “moderne Moederdag” hebben we te danken aan de Amerikaanse Anna M. Jarvis. Nadat haar toegewijde moeder op de tweede zondag van mei van het jaar 1906 overleed, begon Anna Jarvis in haar geboorteplaats Grafton in de staat West Virginia een campagne bij de kerkleiders om op de tweede zondag van mei een speciale dienst ter ere van alle moeders te houden.

In 1907 werd in Grafton de eerste Moederdag zoals wij die kennen gevierd. Na een “one-woman” campagne van Anna Jarvis vond de gewoonte al snel ingang in de rest van de staat West Virginia en in de rest van de Verenigde Staten. In 1914 riep de toenmalige president, Woodrow Wilson, de tweede zondag van mei uit als officiële feestdag ter ere van alle moeders.

In veel landen werd deze van oorsprong Amerikaanse feestdag overgenomen: Denemarken, Finland, Italië, Turkije, Australië, en ook in België. Het overnemen van een feestdag ter ere van moeder in onze katholieke contreien was trouwens een dankbaar gegeven voor de kerk, want is de maand mei ook niet de Mariamaand?

Niet overal wordt Moederdag op dezelfde dag gevierd. Zelfs in België zijn er verschillen, want in het Antwerpse wordt moeder vaak op 15 augustus - met Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaart - gevierd. En in Engeland is het Moederdag op de 4de zondag van de lente, een traditie die teruggaat tot in de 15de eeuw.

Voor alle moeders dit bloemmetje.
Een gelukkige Moederkesdag gewenst
Geniet van deze extra verwendag.

GOED VOOR EEN LACH

Een man moet dringend naar het toilet in een chic restaurant.
Helaas zijn alle deuren bezet.
De maître d’hôtel, een begrijpende man, stelt daarom voor om de damestoiletten te gebruiken.
Maar, zegt hij, een goede raad: aan de linkerkant van de muur staat een reeks knoppen met de vermelding WW, WL, PW en ATV.
Gelieve deze in geen geval te gebruiken want ze zijn exclusief gereserveerd voor de dames. Belooft, belooft, dankuwel! En de man verdwijnt door de deur.
Eens zijn dringendste behoeften voldaan, gaat zijn aandacht toch naar de geheimzinnige knoppen. En zijn nieuwsgierigheid haalt het.

Hij drukt op de knop WW en voelt onmiddellijk een straal WARM WATER die zijn achterwerk streelt.
Mijn God, denkt hij, de vrouwen worden hier nogal verwend.
Hij drukt op de knop WL en een stroom WARME LUCHT veegt zijn
achterste droog. Wow, wow, prachtig!
En ondertussen heeft hij al op de knop WP gedrukt. Luttele seconden daarna parfumeert een WOLK POEDER zijn billen.
Wonderbaarlijk, denkt hij en verrukt drukt hij ook op de laatste knop ATV...

Hij wordt wakker in een hospitaalbed. Verward en beduusd belt hij om de verpleegster.
Wat is er toch gebeurd ? vraagt hij.
Wel, u was in de toiletten van restaurant GRAND CHIC en u heeft op de verboden knoppen geduwd.

Maar allez, elke knop bezorgde me zeer aangename gewaarwordingen...
Ja, ja, dat is waar, maar de laatste, met de letters ATV betekent AUTOMATISCH TAMPAX VERWIJDEREN .. Enfin, u vindt uw penis onder uw hoofdkussen ...

Indrukwekkend, fenomenaal, adembenemend, grandioos, allemaal superlatieven die van toepassing zijn op de openingsceremonie van de Olympische spelen op 08-08-2008 en acht uur plaatselijke tijd. Het nummer acht is dan ook het geluksnummer bij uitstek in China. Een nooit geëvenaard spektakel is het geworden waarbij ik de eerste 2 uur van de ceremonie met open mond en rechtopstaande armharen zat te kijken. Nooit eerder had ik de wens dat mijn doodgewone kijkbuiskast zou veranderen in een groot scherm. Bij de twee uur durende intrede van de deelnemers viel ik helaas in slaap. Tv kijken heeft nu eenmaal dat effect op me, maar gelukkig werd ik net op tijd weer wakker om het ontsteken van de Olympische vlam niet te moeten missen.

Meer dan een jaar werd er met meer dan drieduizend man getraind om in het door Zwitserse architecten ontworpen stadion dat de naam ‘Vogelnest’ mee kreeg een verbluffend visueel spektakel weer te geven met een choreografie die tot in de puntjes was verzorgd.Dit alles gebracht op prachtige muziek veelal gespeeld op oude Chinese muziekinstrumenten zoals de Guqin (snaarinstrument), Paoying ( blaasinstrument)en de Yu (slaginstrument). De vermaarde 22 jarige Lang Lang speelde dan weer uitmuntend op een hedendaagse piano begeleid door een meisje van vijf jaar. Sarah Brighton, ook La Luna genoemd, zong het themalied “You and me” samen met een Chinese zanger wiens naam mij helaas ontgaan is.
Tot in het kleinste detail moest alles perfect zijn, niets werd aan het toeval overgelaten en dat kon je merken.

Net voor de Olympische vlam het stadion werd binnen gedragen werd de Olympische eed afgelegd. Een traditie die zijn oorsprong vond op de Olympische spelen van 1920 in Antwerpen, net zoals het oplaten van een witte duif ten teken van vrede.
De Olympische Hymne werd gezongen in het Grieks door een koor van 45 kinderen. Daar hadden die kinderen vijf maanden op getraind. En dat ze het fonetisch brachten deed geen afbreuk aan het chill moment dat door gans het stadion te voelen was, volgens de reporter ter plaatse.
Vervolgens werd de brandende toorts in het stadion gebracht en drievoudige gouden medaille winnaar LiLing werd op heuse Spielbergse wijze de lucht ingehesen tot 60 meter boven de laagste tribunes alwaar hij op het dak van het ‘Vogelnest’ liep. Duizenden lichtjes onstaken bij elke voetstap van hem tot aan het moment suprème, het onsteken van de olympische vlam. Als apotheose nog een prachtig vuurwerk bovenop.

Let the games begin!
En laat het vooral eerlijke spelen zijn. Laat de Olympische gedachte:"Deelnemen is belangrijker dan winnen" zich uiten zonder dopingschandalen. Spelen ook waar geen drama’s gebeuren zoals aanslagen van terroristen. Want ondanks het machtige schouwspel dat bewijst dat door de discipline van de Chinese onderdanen China één natie is, kan ik toch niet vergeten dat er zoveel armoede is en dat de mensenrechten er vaak met de voeten wordt betreden. De Tibetaanse bevolking zal het alvast met me eens zijn.

Maar ik heb intens genoten van deze openingsceremonie. Binnen vier jaar vinden de Spelen plaats in Londen en ik vrees dat de Engelsen met een enorm probleem zitten willen ze dit overtreffen.
Ik vrees ook dat heel veel vrouwen hun partner in de bedstee zullen moeten missen want door het tijdsverschil vallen de rechtstreekse uitzendingen bij ons diep in de nacht. Zo hier en daar zul je ook wel eens mannelijke zuchten horen slaken in het echtelijke bed. Nietwaar Natoken?!

Ik zit hier vandaag nog altijd een beetje te bekomen van een weekend vol feestgedruis.
Vrijdagmiddag was er onze blogvrienden bijeenkomst en dat eindigt altijd voor Lipske, mij en my dutch lover met nog one for the road in ons stamkroegje. Die één wordt twee en drie….en zo gebeurt het dat het pas na middernacht is dat we terug thuiskomen. In leuk gezelschap met mooie muziek op de achtergrond vliegen de uren nu éénmaal zo voorbij.
Zaterdagavond moesten we dan weer bij de zus van Lover zijn, de one with the pub and room for dancing. En hoewel we voor we vertrekken naar daar het voornemen maken om het niet te laat te maken komen we weer in de late uurtjes thuis. Broer en zus hebben steeds zoveel bij te praten dat ook daar de tijd voorbij vliegt.
Zondag was bij ons dan ook een lange uitslaap - en verder lekkerlui niets doen - dag. Lover had zelfs de fut niet meer om één van zijn geliefkoosde rommelmarkten te bezoeken, en ik dankte de heer in stilte met een oprecht halleluja daarvoor.

Het vorige weekend was ook al zo drukbezet geweest.
Vrijdagavond waren we met een groep vrienden naar een Wok restaurant getrokken. We hadden al zo vaak gezegd dat we dat toch eens moesten doen, maar het was er tot dusver nog niet van gekomen wegens andere verlichtingen. Het is ons allemaal zo reuze meegevallen dat we meteen hebben afgesproken om dit meermaals te doen.
Na het etentje de Pousse-cafe in ons stamkroegje waar we geheel onverwacht wederom leuk gezelschap aantroffen. En de rest kunnen jullie dan wel raden zeker!
De volgende dag moesten we in Mechelen zijn om het in het water gevallen uitstapje over te doen. Ditmaal was het weer geen spelbreker, integendeel, de zon scheen in al haar glorie en we haalden tropische temperaturen. Buiten dat we heel veel gewandeld hebben en op tijd gerust hebben op een terrasje, hebben we ook een verfrissende rondvaart op De Dijle meegepikt. We hadden een hele goede gids die ons heel veel wist te vertellen over de mooie historische gevels van de gebouwen langs de kant. Ik vind het wel spijtig dat tussen die prachtige gebouwen ook moderne glazen reuzen staan, maar de vooruitgang kan je niet tegenhouden zullen we maar denken. En zodoende hebben we ons ook dat weekend niet hoeven te vervelen.

Het aankomende weekend zal alvast een stuk rustiger worden want Lover heeft een viswedstrijd. En vermits ik een argeloos visje door middel van een scherpe haak in zijn lip uit het water trekken verschrikkelijk wreed vind, blijf ik lekker thuis. Als de zon schijnt met een boek op het balkon, anders lekker aan de pc. Ik kijk er al naar uit!

Naar aanleiding van dochterlief's uitnodiging, "mams kom je naar Mechelen op 21 juli er is van alles te doen en we maken er een leuke dag van" vertrok ik gisteren naar daar.
Per spoor want in NL is het geen feestdag dus lover is er niet. Mij verplaatsen met de trein heb ik nog niet vaak gedaan en dus is het steeds weer een spannend avontuur. Vooral het feit of ik wel ga aankomen waar ik moet zijn heeft steeds iets van een thriller effect op mij, hahaha. Dit in tegenstelling met het openbaar vervoer van Antwerpen dat ik op mijn duimpje ken. Correctie, kende moet ik zeggen want vele autobus nummers zijn veranderd en ook zo hun trajecten.

Zo reed ik verleden week naar de supermarkt met dezelfde bus die ik vanouds neem. Groot was mijn verwondering toen de bus links in plaats van rechts afsloeg en ik al zo door de buurt reed waar ik gewoond heb als kind. Maar we reden wel steeds verder weg van de supermarkt. Gelukkig was ik in het gezelschap van een onverstoorbare vriendin en hebben we heel wat afgelachen onderweg en zijn we uiteindelijk toch op onze bestemming geraakt.
Met de trein is dat echter andere koek, de onbekende omgeving raast aan je voorbij, al valt dat razen nogal mee met een stoptrein, en ik moet heel alert zijn om mijn halte niet voorbij te rijden. Je zit dan meteen een heel eind uit de richting.

Enfin, moedig als ik ben vertrok ik dus op mijn eentje maandagmiddag naar Mechelen.

Daar aangekomen stap ik het station uit en……word meteen bijna omver geworpen door een windvlaag. Een koude gure wind. Ik bemerk dat mijn zomerse regenjas veel te dun is voor de tijd van het jaar. ??? Het is verdorie zomer maar het voelt aan als herfst! Bibberend van de kou sta ik te wachten tot dochterlief me komt ophalen. Onderwijl wanhopig pogend mijn paraplu boven mijn hoofd te houden als bescherming tegen de striemende regen. Gelukkig heb ik mijn wandelschoenen aan en niet mijn open zomerschoenen zodat mijn voeten toch enigszins droog blijven. Maar mijn witte zomerbroek is in een mum van tijd doorweekt.

Na het bewonderen van haar nieuwe knappe appartement en na een hapje en een drankje beslissen we om toch maar even de stad in te gaan. Ik heb mijn fototoestel bij maar een foto nemen en je paraplu in bedwang houden gaat niet goed samen.
Op de grote markt staat een podium en enkele tentjes opgesteld, maar er is geen mens te bespeuren. De terrasjes liggen er leeg en verzopen bij. We duiken dan maar een kroeg binnen.
Normaliter zou ik gebleven zijn tot na het vuurwerk en zou dochterlief mij met de wagen naar huis hebben gebracht, maar de cafebazin laat ons weten dat het heel onwaarschijnlijk is dat het vuurwerk kan doorgaan door al die nattigheid. Rond de klok van acht houd ik het voor bekeken en neem de trein terug naar Antwerpen.

Thuis aangekomen doorweekt en verkleumd van de kou is mijn eerste werk de verwarming opzetten. Dan de natte spullen uit en een warm bad nemen. Preventie tegen een verkoudheid, maar het is boter aan de galg want vanmorgen stond ik op met een duffe kop en in de loop van de dag begin ik te niezen. Dat beloofd dus!

Volgende zaterdag doen we dat dagje Mechelen dat letterlijk in het water viel, nog een over. De weerman belooft alvast een verbetering van weer, al sluit hij een regen of onweersbui niet uit. Typisch België. België waar de zomers nat en koud zijn.
Ons kleine landje mag niet verdeeld worden hoorde je gisteren vaak zeggen op onze nationale feestdag.
Maar van mij mogen ze het wel verplaatsen naar warmere streken!!!

Enige tijd geleden op het prachtige blog van Camille alwaar je prachtige antieke stukken kan bewonderen en hun geschiedenis lezen, zag ik een afbeelding van een theepot. Natuurlijk niet zomaar een theepot, nee, een Samowar. Heel enthousiast liet ik toen weten dat wij ook zoiets bezaten en dat ik er wel eens een foto van zou nemen. Dank zij het goede geheugen van my dutch lover die uiteindelijk de foto maar zelf heeft genomen lover kan ik het nu tonen. Het is een erfstuk van zijn grootmoeder en we kunnen bij benadering niet zeggen hoe oud het is.

Het blog van Camillefox vind je hier:

http://blog.seniorennet.be/camillefox_antiek/
Echt de moeite waard om eens te bezoeken.

Gelezen in het ledenblad van de ANWB, Nederlanders zijn slechte toeristen. Ze zijn luidruchtig en opdringerig en hondsbrutaal. Onbeschoft en zuinig.

En wie beweren dat? Nou de Nederlanders zelf in een enquête die de ANWB organiseerde.

Nederlanders denken dat alles van hen is. Ze stelen zonder schroom groenten van het boerenland. En als er geen hek rond staat zijn fruitbomen ook niet veilig. In Frankrijk naar het schijnt stelen ze hele trossen druiven van de wijnranken.
Zet één Nederlands gezin op een buitenlandse camping of in een hotel en iedereen mag het weten. Ze palmen meteen ook de beste plaats in aan het zwembad, de lounge en de kantine/restaurant. Deel je een rustig restaurant met een Nederlands gezin dan kan je de romantiek meteen vergeten, je weet meteen welke lingerie tante Truus in haar lade heeft en waar ome Kees zijn valse tanden bewaard.
Als de uitbater een beetje geluk heeft hebben ze niet hun eigen bereidde maaltijd bij. In het andere geval verlangen ze wel een correcte bediening van het personeel en ze zullen niet nalaten hun ongenoegen te laten blijken wanneer dit naar hun gevoel niet zo is. Meer zelfs, ze maken je nog vaak belachelijk op de koop toe.
Ze zeuren eindeloos als ze moeten betalen voor toiletgebruik in de benzinestations maar ze willen het wel steeds kraaknetjes hebben. Van een dresscode hebben ze ook nog nooit gehoord! In een tangaslip waarbij het schaamhaar langs alle kanten uitpuilt even een broodje of een koteletje halen, daar zien ze geen graten in. Zij zijn immers op vakantie! Schaamte is hun vreemd.

Dit vertellen Nederlanders over hun eigen landgenoten.

Toen ik dit las maakte ik mij de bedenking dat ik dan wel de enige beschaafde, stille en bescheiden Nederlander aan mijn zijde heb. Want My Dutch lover voldoet helemaal niet aan het beeld dat geschapen wordt.

Ik ervaar trouwens de Nederlanders helemáál anders wanneer ik op mijn beurt te gast ben in hun land. Als vriendelijke mensen die je steeds een goede dag toeroepen of je een glimlach schenken. Je wordt ook heel spontaan door hen op de koffie uitgenodigd. Ze zijn heel hulpvaardig en zullen je niet vaak een dienst weigeren.
Zo herinner ik mij de dag toen we verhuisden naar ons huidige stekje. Neef kwam meehelpen. Door het breken van een glazen schab kreeg hij een jaap van me hier tot me ginder in zijn hand en bloeden als een rund natuurlijk. Dit moest worden genaaid, zoveel was duidelijk. Maar waar vonden we een ziekenhuis met een spoedafdeling zo laat op de avond? Dan maar gaan vragen in het cafe twee deuren verder. En meteen was een klant bereid om met zijn wagen ons voor te rijden naar het ziekenhuis. Zonder veel poeha hielp deze man ons uit de nood, geen dank nodig, heel normaal toch vond hij.

Wel, ik zou je andere ervaringen uit België kunnen vertellen. Zoals toen ik een smak maakte met mijn fiets en mijn boodschappen alle kanten oprolden. Toen ik na enige minuten rechtkrabbelde en mijn boodschappen bijeen graaide kwam ik tot de bevinding dat men er met een deel vandoor was. Niemand die een poot uitstak en niemand die wat gezien had.
Het goede over de Nederlanders mag ook eens gezegd worden!

Met de nieuwe laptop en Vista kwam standaard ook het spel Mahjong, meer bepaald Mahjong Titans. Ik had Mahjong nog nooit eerder gespeeld want ik vond het nogal verwarrend, maar vooral speelden mijn slechte ogen me parten. In feite moet ik zeggen mijn oog want ik heb maar zicht uit één oog, dus half blind. Dat elk nadeel ook een voordeel heeft bewijst het feit dat ik goedkoop af ben met mijn lenzen, ik heb er namelijk maar 1 nodig. Maar ik dwaal af.
Omdat ik in NL logeerde tijdens de aankoop van de laptop en ik daar meer niet dan wel een internetverbinding had probeerde ik toch maar een keertje dit spel uit. Voordeel in Vista en het 17inch scherm is dat ik het spel kon vergroten zodat ik de tekeningen op de steentjes goed kon zien.

Mahjong is een chinees spel waarvan de mythen beweren dat de oorsprong ligt bij Confucius die het ongeveer 500 v. Chr. zou ontwikkeld hebben. In de Westerse wereld werd het voor het eerst genoemd in 1895 door de Amerikaanse antropoloog Stewart Cullin in een verhandeling.De Chinese en de Westerse spelregels kennen grote verschillen. In China is Mahjong ook een gokspel en wordt met vier spelers gespeeld. Het vereist vaardigheid, strategie, berekening en in mindere mate evenwel, een dosis geluk.
Maar het is niet mijn bedoeling hier een hele verhandeling neer te poten over Mahjong. Voor diegenen die er meer willen over weten is er Google en Wikipedia.

Terug naar mijn verhaal dus.
Hoe vaker ik het spel speelde hoe meer ik er van in de ban geraakte. Klikte ik in het begin de eerste de beste gepaarde steentjes weg, gaande weg begon ik wat verder te zien dan mijn neus lang was en begon het mij te dagen dat je vaak meer mogelijkheden hebt. Dat je beter drie tot vier stappen vooruit kijkt. En kijk! Strandde ik in het begin vaak in de helft van het spel, nu heb ik het al menige keren helemaal uitgespeeld.
Maar o wee! Met het terugschakelen van Vista naar XP was ik ook de Mahjong Titans kwijt want dit is exclusief bij Vista. Dus ging ik op zoek op Internet. Maar helaas had ik daar weer hetzelfde probleem, de steentjes te klein voor mij, minutenlang zitten turen tot mijn ogen er van traanden en dan nog niets vinden. Tot ik op een site kwam waar ik een Mahjong vond die je ook kon vergroten. En nu speel ik dus Mahjong tot ik er bijna tureluurs van wordt. Maar ik wordt er wel goed in. Ik heb al meermaals het speelvlak volledig kunnen leegmaken.

Ik zou het spel wel willen kopen maar dat schijnt niet mogelijk te zijn, enkel on-line spelen kan. “Natuurlijk” zei zoonlief, “zo kunnen ze wat spyware op je pc gooien, ze zijn niet dom hoor!” En verder, “kom niet klagen wanneer je met een virus van me hier tot me ginder zit hé”! Maar ik kan het niet laten, ik ben volledig in de ban. En telkens ik het spel uitspeel volgt er een vreugdekreet waarbij de kat me ietwat meewarig aankijkt want die ligt steeds op mijn armen mee te turen. Misschien wil hij zeggen dat hij het al veel vroeger had gezien en het veel beter kan.
Dus als jullie me niet horen of zien dan ben ik aan het turen op Chinese steentjes.

Tot de volgende….en in het Chinees is dat zo  到明年

Daar staat hij dan! Hij schittert in zijn hagelwitte harnas. Mijn laatste aanwinst, mijn onversaagde keukenhulp. James de tweede, mijn vaatwasser.
Wekenlang heb ik folders bekeken, gesurft op Internet om prijzen en merken te vergelijken. Zaterdag was dan eindelijk de kogel door de kerk en ging ik toch maar naar mijn oude vertrouwde winkel. Omdat de service er goed is, omdat ik vertrouwen heb in de zaakvoerder, meer dan in een grote winkelketen.
Schoondochter ging met me mee want my dutch lover maakt zich het ganse weekend nuttig bij zijn zus.
Elk jaar met de kermis wordt onze hulp ingeroepen. Ik heb dat altijd heel graag gedaan, maar ik kan het helaas niet meer.

Na veel wikken en wegen opteerden we voor een Miele. Oerdegelijk merk. Maar in de winkel aangekomen liet de verkoper me een Bosch zien. Die stond net in promotie. Zelfde AAA klasse, zelfde hoeveelheid programma's, minder waterverbruik en minder decibels, 5 jaar garantie Maar wat uiteindelijk de doorslag gaf was dat de Bosch door de promotie liefst 300€ goedkoper was dan de Miele. En dat vind ik toch een aardig verschil voor een toestel dat net hetzelfde doet als zijn broer met een gerenommeerd merk. Leuke som die ik nu aan wat anders kan spenderen. Trouwens zo heel lang zal ik de utgespaarde centen niet kunnen vasthouden, want mijn 'lappeke' vertoont rare kuren.

Zaterdagmorgen gekocht en zaterdagnamiddag stond hij hier al, mijn James II.
De intrede verliep enigszins stroef, want toen de leverancier aanbelde, kwam ik tot de bevinding dat mijn parlofoon kapot is. Ik kon de goede man dus niet zeggen op welk verdiep hij moest zijn. Het gevolg was dat de man op elk verdiep is uitgestapt om mijn huisnummer te zoeken. Intussen stond ik boven te wachten tot de lift vrij was om naar beneden te kunnen gaan. Maar goed, uiteindelijk kwamen we elkaar op het juiste verdiep tegen aan de liftdeur.
De oude werd verwijderd en de nieuwe nam zijn plaats in. Zo gaat het ook met mensen dacht ik toen James I de deur uitging op weg naar de sloop.

De nieuwe bracht wel een hoop rommel mee. Een hele hoop karton dat zich langs geen kanten in stukken laat scheuren, en een hoop van dat isoleerspul, alias piepschuim. De kartonnen doos vond mijn Snoes prachtig. Het piepschuim kon hem minder bekoren. Nadat hij er even zijn nagels had ingezet ging hij er met een grote boog omheen. Vuiligheid is dat spul zeg, al drie keer ben ik met de stofzuiger rond geweest en nog vind ik her en der van die kleine stukjes. Het is net of dat spul leeft.

Enfin, nadat ik de instructies een keer of zes gelezen had, wilde ik aan de slag gaan. Maar.....ik heb geen vuile vaat verdorie! Nee, je moet die van jullie niet brengen!!!
Ik heb hem dan maar eens laten spoelen en hij is een streling voor het oor tegenover de oude brompot.
Het laden vraagt ook wat aanpassing want hij heeft een heel andere indeling dan de oude. Meer mogelijkheden, meer bestek en meer ruimte om grote potten en pannen te laden, moest ik dat willen.
Nu is het enkel wachten tot my dutch lover thuiskomt. Hij blijft dan nog een ganse week hier. Dus zal ik James II al vlug aan het werk kunnen zetten.

Kleine pestkoppen worden later grote pestkoppen, en dat heb ik en mijn vrienden het afgelopen jaar ten volle mogen ondervinden!

Ik kwam zo'n pester tegen hier op de blogs. Je reinste smeerlapperij kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd. Zo zou mijn jeugdverhaal totaal gelogen zijn en enkel een schreeuw om aandacht zijn volgens hem. Ik zou ergens willen dat hij gelijk had, dan had ik het allemaal niet hoeven mee te maken. Dan zou mijn lichaam en hart vele littekens minder hebben.
Maar dat was enkel nog maar het begin. De vunzige leugens die hij vervolgens ging verspreiden zijn voor een normaal denkend mens niet te vatten. De man had maar één doel voor ogen, mij kapot krijgen en het mij zodanig beu maken dat ik mijn blogs zou opgeven. Ik laat me echter niet zo vlug klein krijgen door intimidaties en leugens.

Zijn tactiek lukte dus niet en dat bezorgde hem grote frustraties en de man werd nog driester in zijn pogingen. Nu was zijn volgende doel mij volledig te isoleren.
Hij begon mijn vrienden te viseren en ook zij vielen ten prooi aan zijn pesterijen, en dat was iets waar hij me wel pijn mee deed. Maar ook mijn vrienden lieten zich daarbij niet zomaar afslachten en dienden hem van repliek. Maar het was boter aan de galg. De man wentelde zich als een paling in een emmer snot, verdraaide woorden en geloofde zijn eigen leugens. Dat liet ons beseffen dat we met een zieke geest te maken hadden en we besloten eensgezind om de pesterijen te negeren.

Maandenlang hebben we dat gedaan, we reageerden niet op al zijn gore aantijgingen en uitlatingen. We haalden onze schouders op voor de reacties op zijn pest-haat-blog van enkele kortzichtige mensen die, zonder ook maar enige verifiëring, alles klakkeloos van de man geloofden. We lieten betijen en gingen gewoon verder met ons leven en onze blogs.

Tot vorige week!
Toen werden we het hartsgrondig beu, mijn vrienden en ik.
We hadden al verkregen dat de man van Seniorennet werd gesmeten, maar een blog is snel aangemaakt en dus begon de man opnieuw op weblog.nl. En zoals al gezegd, de man hield niet op. Reageren hielp niet, repliceren hielp niet, negeren hielp niet! Er zat dus maar één ding op, de man moest gestopt worden. Ik was het beu en mijn vrienden werden het beu om door het slijk gehaald te worden, keer op keer op keer.
Toen hebben we besloten op collectief klacht in te dienen bij Weblog.nl en het gevolg is dat de man zijn blogs heeft moeten verwijderen.

Hopelijk beseft hij nu dat er geen plaats is voor pesters op een fatsoenlijke website. Dat niet iedereen, buiten enkel ramptoeristen, gediend is met vuilspuierijen.
En hoewel het zeker niet in zijn bedoeling lag, de man heeft me een warm gevoel bezorgd.
Mijn vrienden, Bojako, Milo, Hotlips, Camille en Affodil, allen hebben ze dikke spatten van de drek die naar mij werd gesmeten over zich heen gekregen en moesten ze delen in de pesterijen, maar ze weken niet van mijn zijde.
Lieve, Thea, Miekemuis &maatje, Myette, Ludovikus, Paz, Kamiel &Roosje..... en nog zoveel anderen, allen bleven ze in ons geloven en ons steunen.
En daarvoor zeg ik dank! Dank aan al die lieve mensen die het voor me opnamen en er uiteindelijk voor gezorgd hebben dat de rust kan weerkeren.

En aan de pester zou ik als afscheid het volgende willen zeggen!
Ik ben ervan overtuigd dat u bij een andere host wederom een pestblog zal opstarten omdat dit de enige manier is waarop u zich kan manifesteren. Maar bedenk, wat niet weet wat niet deert.
Bedenk ook dat ondanks al uw escapades u net het tegenovergestelde hebt bereikt dan uw bedoeling was, daar de vriendschap nog hechter is geworden.
Bedenk dat u ons, uw doelwitten, zelfbewuster, sterker en weerbaarder hebt gemaakt. Dat we ons nog bewuster zijn geworden van onze tolerantie, zelfbeheersing en geduld tegenover hatelijke individuen.
Ik hoop dat u ooit het geluk en de vriendschap mag ervaren die wij ervaren.
Er zijn slechts twee dingen voor nodig: (1) Laat fatsoenlijke mensen met rust! (2) Wees eerlijk tegenover uzelf en de buitenwereld!
Daar kom je al een heel eind ver mee.

Dit gezegd zijnde wens ik aan alle bloggers een heel fijn weekend.
Met liefs van troubadoerke!

Een Chinese wet verbiedt echtparen meer dan één kind te hebben. Een rigoureuze wet om de populatie van China in te dijken. Wanneer echtparen die wet overtreden betalen ze een fikse boete.
Wij westerlingen vinden die wet ondenkbaar en absurd. Maar is ze dat wel!

Herinner jullie Geneviève Lhermitte uit Nijvel, de moeder die haar vijf kinderen vermoordde.
Het gruwelijke verhaal kunnen jullie HIER lezen.
Nu las ik onlangs dat diezelfde vrouw in de gevangenis intiem bezoek heeft aangevraagd. Zij zou een nieuwe vriend hebben. In de eerste plaats stel ik mij vragen over die "vriend". Welke gek wil met zulke vrouw wat van doen hebben?
Maar wat me bijna van m'n sokken sloeg is het gerucht dat diezelfde kindermoordenares opnieuw een kinderwens heeft!!!
Ok het is maar een gerucht en die blijken nogal eens onwaar te wezen. Maar stel dat het zo is, dan is dat toch griezelig, niet!
Intiem verlof kan en mag men niet weigeren aan een gedetineerde. Het is hun recht om ongestoord bezoek te mogen hebben na een opsluiting van drie maanden.
Dus is het best mogelijk om als vrouw in de gevangenis zwanger te raken.
Heel waarschijnlijk wordt dit kind dan geplaatst door "Kind &Gezin. Maar wat als de tijd gekomen is dat de moeder haar straf heeft uitgezeten? Iets dat in België vlugger kan gaan dan, zeg maar, je perikelen met het ziekenfonds oplossen, hé Meermin. Heeft zij dan nog alle rechten? Kan zij het kind dan opeisen?

Eerlijk gezegd lieve mensen, als dat waar blijkt te zijn is mijn verstand daar te klein voor. Ik begrijp niet dat dit alles zomaar kan.
Pedofielen zouden ze volgens mij mogen castreren, maar vrouwen als Geneviève Lhermitt mogen ze van mij trakteren op een Hysterectomie.
Het zou anders nog absurder zijn dan de Chinese kinderwet.

Al meer dan een jaar lang worden BOJAKO en ikzelf en nadien ook Ernst die het altijd voor ons opnam, beschimpt, beledigd, gecyberstalkt door ene Fred Martens. Flagrante leugens en scheldtirades telkens weer opnieuw en opnieuw. Hoe het verhaal juist in elkaar zit kan je lezen bij Ernst, (KLIK HIER) ik heb helemaal geen zin om het hier nog eens neer te pennen.
Onze reactie kan je trouwens ook bij hem hier lezen

Het zijn mensen zoals Fred, bij wie ik nog nooit heb gereageerd, die de prettige kant van het blog schrijven verzieken.

Geen nood hoor, ik heb me nog nooit door iemand laten wegpesten en dat zal hier ook niet gebeuren! Ik wil jullie enkel maar op de hoogte brengen dat er heel rare kwibussen op het net zitten en let op, ik bedoel hiermee niet Seniorennet, want daar is Fred buitengevlogen.

Dit stukje dient enkel als verwittiging.
Moest dit heerschap ooit onder één van zijn vele namen op jullie blog beginnen vleien … let op voor de gevolgen, ik kan ervan meespreken.

Vandaag maar op een drafje effe aan de pc.
Het lijkt erop dat het een zonnige dag gaat worden, de vogeltjes fluiten ook blij.

Tja, ben er vroeg bij vandaag. Vroeg naar bed is voor mij ook vroeg wakker, en dat was vandaag om O5h. na zes uurtjes verkwikkende slaap.
Zo'n dagje poetsen en daarna boodschappen doen maakt dat ik 's avonds stikkapot ben.
Nu is het wel zo dat ik hulp heb van de poetsvrouw, maar ik poets dan wel altijd mee. Is veel leuker met z'n twee. Maar mijn poetsiepoets heeft het tempo van een formule 1 racebolide en om die te kunnen volgen moet ik naar mijn hoogste versnelling.
Eerlijkheidshalve moet ik er ook bij zeggen dat ik voor de tv al een behoorlijke tuk had gedaan.
Het was gisteravond op het kastje weer pleasant evening voor my dutch lover! Een film met zwarte Arie (Arnold Sschwarzenegger)! En sorry mensen, maar daar kan ik echt niet voor warm lopen. Met mijn excuses aan de fans.
Nou had ik natuurlijk voor m'n tweede toestel kunnen gaan zitten, of aan de pc, maar dat is zo ongezellig. Al kan ik me levendig voorstellen dat een slapende vrouw naast je ook verre van gezellig is. Maar ieder op z'n beurt dan maar, want bij een film naar mijn keuze slaapt hij ook steevast binnen het half uur.

Straks even de stad in. Onze schattebout heeft morgen haar Lentefeest en hoewel zij liever centjes krijgt, ze spaart voor een Nintendo, wil ik ook nog een klein cadeautje geven.
Traditiegetrouw wou ik haar gouden oorbelletjes geven, maar daarvoor moet ze dan gaatjes in d'r oren laten knippen en dat ziet ze helemaal niet zitten. Mama is er ook geen voorstander van. Juwelen sowieso niet omdat het gevaarlijk kan zijn bij het sporten, of omdat ze het toch zou kwijtspelen, en dat zou zonde zijn. Dus zal het wat anders worden.
Ik hoop maar dat we het droog kunnen houden want de weerman voorspeld niet veel goeds en het feestje gaat door in een speeltuin.

Zo, de koffie staat te pruttelen, seffens onder douche en daarna de eitjes koken voor het ontbijt..... en dan wijle weg!
Ik wens jullie allemaal een fijn weekend toe!
Lieve groetjes van troubadoerke.

OM HET LIEDJE TE BELUISTEREN
KLIK OP HET KATJE IN DE RECHTERKOLOM.

VEEL  LUISTERPLEZIER

Dit weekend was ik weer zo blij als een mus, want ik vond een lied dat ik al heel lang zocht. Ik had het voor het eerst gehoord op mijn favoriete vrije zender. Maar hoe ik ook zocht bij diverse platenboeren, ik kon het maar niet vinden. Tot voorbije zaterdag dan toen het zomaar pardoen in mijn handen viel. Het is waarschijnlijk een kopie van het origineel, en de klank is niet zo best. Maar tot ik een betere versie vind ben ik reuze blij met deze. Ik laat jullie meegenieten, althans ik hoop dat jullie er van kunnen genieten, want smaken verschillen natuurlijk.
Ik draag het op aan mijn kinderen en aan my dutch lover.

Vanavond is het weer twee uurtjes puur genieten voor me. Nee lieve mensen, voor jullie je allerlei wilde fantasieën voor de geest gaan halen over hoe my dutch lover in de luchter hangt terwijl ik in een gecompliceerde knoop op bed lig te wachten op le moment suprème, zal ik snel vertellen waar ik op zaterdagavond zoal naar uitkijk.

De laatste weken geeft men op zender Eén steeds een laatavondfilm naar de verhalen van Aghata Christie met als hoofdpersonage de onovertroffen Belgische speurder Hercule Poirot.
Als kind en puber kreeg ik weinig of geen kans om een boek te lezen, (over het waarom ga ik hier niet uitwijden, daarvoor moeten jullie op mijn huismusjes blog gaan lezen),
maar zo rond mijn 18-19 jaar begon ik mijn schade in te halen. Al wat ik te pakken kon krijgen, las ik. Historische verhalen over oa Mary Stuart, Jane Dark, Lucretia Borgia....enz. Boeken over de oudheid, de middeleeuwen, de kruisvaarders.....enz. Boeken zoals 'De verborgenheden des volks, Maria Mon, de zwarte non, Les Misérables, Oorlog en Vrede, het ganse oeuvre van Emile Zola......evenals de boeken van mijn man die over de de zeevaart  of de opmars van de continenten gingen.....kortom zoals reeds gezegd, alles wat ik te pakken kon krijgen.

Ik kocht de meeste boeken in een oud tweedehands winkeltje in mijn buurt. Het was een heuse schatkamer voor mij. Ik kwam daar zo vaak dat ik allengs kind aan huis werd. Urenlang heb ik gezellig bij een kopje koffie zitten kletsen met de oude eigenaar over literatuur allerhande.
En op een dag ontdekte ik daar voor het eerst een boek van Aghata Christie en ik was meteen verslaafd. Sindsdien ben ik zo verknocht aan detective verhalen dat ik bij benadering niet zou kunnen zeggen hoeveel en van wie allemaal ik er al gelezen heb, maar het zijn er heel veel. Zowel Vlaamse als Nederlandse en Engelse schrijvers kunnen mij meestal bekoren, hoewel de Engelsen er volgens mij toch bovenuit prijken. Dat is ook zo met hun humor, geen beter humorboek dan het Engelse humorboek vind ik.

Enfin, ik heb alle verhalen gelezen van A.C. ook haar autobiografie. Wat ik zo leuk vind aan de plot in haar boeken is dat je tot op het laatst kunt gissen wie de dader is, en dat het dan toch nog altijd een verassing is. In haar verhalen komen steeds zoveel personages voor die elk wel een motief hebben om de dader te kunnen zijn.
En hoewel ik de verhalen toen van voor naar achter en van achter naar voor heb gelezen, blijft het voor mij nu ook weer gissen naar de dader.
Na A.C. was het de beurt aan Arthur Conan Doyle, Sir moeten we nu zeggen, en zijn Sherlock Holmes met in zijn kielzog de steeds onverstoorbare dear Watson. Ook intens van genoten.

Maar vanavond dus is het Hercule Poirot die mijn volle aandacht krijgt. Ik voorzie me van voldoende drank en hapjes, doe me plasje voor de film begint om zeker maar niets te moeten missen want op Eén wordt een film gelukkig niet onderbroken door reclameblokken, en nestel me per uitzondering eens lekker knus voor de tv.
En my dutch lover moet meekijken, hij heeft geen andere keuze. Dat is elementair zou Sherlock zeggen.

Weer enkele dagen geleden dat ik hier iets gepost heb. Het goede weer zit er natuurlijk voor heel veel tussen. Je moet hier in België profiteren van elk straaltje zon want voor je het weet zit je weken in de regen. Maar ook het verlengde verblijf van my dutch lover heeft er mee te maken. Wanneer hij hier bij mij is dan heb ik voor de pc maar weinig tijd meer over. Weer of geen weer hij moet naar buiten, en ik moet natuurlijk mee. Vooreerst zijn er de boodschappen waarbij ik dan profiteer een auto onder mijn kont te hebben, betekent minder sleuren voor mij. En als we dan toch onderweg zijn dan kan ik meteen eens naar die winkels waar ik autoloos uren voor onderweg zou zijn.

Zo zocht ik al lang een andere set stoelen voor de eetkamer. De vorige waren oud en uitgeleefd, ze hebben, letterlijk, de kwakkelmomenten van de kinderen moeten doorstaan. Hebben jullie ook zo vaak tegen de kinderen moeten zeggen dat een stoel vier poten heeft om op te staan?! Bij zoonlief heeft het alvast niet veel uitgehaald, hij kan nog niet stilzitten op een stoel. Maar vermits hij nu zijn eigen stoelen mold, heb ik er zes nieuwe gekocht.
Mijn ultieme droom van jaren ging uit naar rotan stoelen met een hoge rugleuning, maar ik heb ze niet gekocht, dit met de kat in gedachten. Het was ook nog niet makkelijk om de juiste kleur te vinden die bij mijn tafel past. Maar na dagen lang meubelzaken in en uit te hebben gelopen, heb ik toch min of meer mijn gading gevonden. Simpele maar degelijke stoelen die hopelijk net zolang meegaan als de vorige, dan zit ik voor de volgende dertig jaar gebeiteld.

Gisteravond dan is my dutch lover weer naar NL vertrokken en ik vliegensvlug naar mijn pc want ik kreeg bijna afkickverschijnselen. Maar dat was tegen mijn oren geblazen, want seniorennet liet het, nog maar eens, afweten. Ik kreeg niets gepost en het vroeg een engelengeduld om een reactie te kunnen plaatsen.
Lover komt dit weekend niet, hij heeft viswedstrijd. Ok dacht ik, met het goede weer in het vooruitzicht ga ik lekker languit op mijn terras liggen zonnen met een goed boek, en voor de rest zalig niks doen. Maar dat was buiten dochterlief gerekend.....

Gisteravond telefoon: "Mams, een vraagje..." Of haar twee katten mogen komen logeren voor een lang weekend? Ze gaat ze kamperen naar Luxemburg, met een tentje. Plots draaide mijn geheugen 37 jaar terug in de tijd.
Met hun vader in De Panne, in een tentje van niemendal, wild kamperen in de duinen. Het kon toen nog. Zwoele hete nachten en avonturen beleefd die voor de oren van kleindochter nog lange niet bestemd zijn.
Het zou me nu niet meer kunnen bekoren, dat kamperen bedoel ik. Liever in een hotel nu met een zacht bed. Rollebollen zonder zand tussen je tenen......en zo.
Maar als dochterlief maar half zoveel plezier beleefd als haar moeder en vader toen, dan staat haar een prachtig weekend te wachten.
En ik ben de laatste om haar dat te misgunnen, dus zit ik opgescheept met drie eigenwijze ruziemakende bewerkte katers.
Van rust gesproken!!! 

Het begint hier net te rommelen in de lucht, begin van een onweer vrees ik.  Nu maar hopen dat het mooie weer niet voorbij is  en morgen terug de zon schijnt.

Het zijn inderdaad de Kwartel en de Griet die geen ei leggen in mei. En toch klopt dat gedichtje niet helemaal want de Kwartel legt zijn ei in de tweede helft van mei, waarna de Hen het 17 dagen uitbroedt. En volgens mij is Griet een vis. Je hebt ook nog "De Dulle Griet" een 'Suske & Wiske' stripverhaal, en 'De Dulle Griet' als een heerlijk eetcafé in Dordrecht. Een 'grietje' is een mooi meisje.
Maar we gaan vandaag niet moeilijk doen. Natoken, Lipske en Ernst kenden het gedichtje, en dat is meer dan ik, want ik kende het niet.

Natoken vroeg me hoe ik bij de naam 'Troubadoerke' kwam. Wel..... 'Trobar' betekent vinden. Vermits ik graag achter alles een uitleg wil vinden, vond ik dat een passende naam. Maar een troubadour is ook iemand die al zwervend van kasteel naar kasteel zijn liederen brengt, waarbij hij soms dwaalde, met andere woorden, zich van richting vergiste. En vermits ik me nogal eens van richting wil vergissen en ik een fan ben van de slagzin "Wie niet dwaalt wordt nooit verstandig" was mijn keuze gemaakt.

Voila, simpele uitleg van een simpel troubadoerke met een simpel blogje.
Alles moet zo simpel mogelijk gehouden worden, maar ook niet simpeler.(Einstein)

Lap, hier gaan we weer!. Hoewel men beweerd dat het volgen van de actualiteit een must is voor het op peil houden van onze grijze massa, kan ik mij niet van het gevoel ontdoen dat ik daardoor alles een beetje zwarter ga inzien. Want telkens ik mij op de actualiteit stort, word ik met allerlei waarschuwingen en doemberichten rond de oren geslagen Een mens zou het lezen bijna gaan afschaffen.
Zonder een kop hele straffe koffie kom ik de nieuwsberichten trouwens al niet meer door. En die koffie schijnt ook al niet gezond voor me te zijn, net als heel veel andere eet-en-drink geneugten, laat men mij heel actueel weten.

Maar vandaag las ik over 'Electrosmog'.
Electrosmog: Wat is dat?
Het is een term die we steeds vaker zullen tegenkomen. Electrosmog heeft alles te maken met de vervuiling door straling van elektriciteit en communicatieapparatuur.
Zo zou de microgolfoven een bron zijn van schadelijke straling, voedsel bereid in de magnetron zou straling opstapelen en dusdanige wijzigingen ondergaan dat het aan voedingswaarde verliest en zelfs kankerverwekkend wordt, melk verwarmd in de microgolfoven zou schadelijk zijn voor baby's enz.
Ook onze wasmachine en droogkast zijn niet veilig voor onze gezondheid door fosfaten en silicaten.
Fosfaten en silicaten zitten vooral in waterontharders en zijn sinds kort verboden in wasproducten, maar komen nog voor in vaatwasproducten. Schadelijk wanneer men de machine opent, dan komen die stoffen vrij.
Je ganse huishouden is schadelijk voor je gezondheid
Bij het schilderen van je muren of een portret, adem je schadelijke stoffen in. Ook zo bij het poetsen van je kamers. Allemaal onzichtbare schadelijke stofdeeltje die zich vastzetten op je longen, en al zo kanker kunnen veroorzaken.

En nu heeft men onlangs weer een leuke ontdekking gedaan!
Een simpele kantoorprinter kan net zo veel schade toebrengen aan de longen als de deeltjes die vrijkomen als iemand rookt. Het ganse relaas kunnen jullie HIER lezen
Het probleem verergert als er nieuwe cartridges worden gebruikt en wanneer er documenten geprint worden met grafieken en beelden die grotere hoeveelheden kleurstof vereisen.
Misschien nog een zegen dat ik het een beetje zwart inzie, want wie weet wat een gekleurde visie met me zou doen!?!

Nu ja, ik ga er niet  wakker  van blijven liggen en ik hoop jullie ook niet, want dat is ook niet gezond.

Slaap lekker, sweet dreams en tot wakkers......

Troubadoerke

Hoewel ik zeer lange dagen (lees nachten) maakte tijdens mijn horeca beroepsleven, maakte ik er een erezaak van om toch elke dag een warme maaltijd op tafel te zetten voor mijn kinderen, soep, hoofdgerecht en dessert. Ik vond het een must om alles zoveel mogelijk met verse ingrediënten te bereiden. Zoals elke moeder zal herkennen was het bij ons ook zo dat het ene gerecht al liever gegeten werd dan het ander, en waar vaak gezeur en gepruttel bij te pas kwam aan tafel. Maar het was "eten wat de pot schaft", want om drie verschillende potjes te koken had ik noch de tijd of fut als alleenstaande werkende moeder. Waren er enkele maaltijden geweest van "Jakkes, weer groenten", dan maakte ik een gerecht waarvan ik zeker wist dat het gretig zou verorberd worden zonder morren. Eén van die gerechten was aardappelpuree met tomatensaus en 'Vogelnestjes.' Het was voor mij een dankbaar recept, want niet alleen mocht ik een maaltijd lang van hun "Mmmm, lekker mams" genieten, het was ook nog eens makkelijk en vlug te bereiden voor een kookkneus als ik.

VOGELNESTJES

Ingrediënten;

1 ei p.p - 50gr  gemengd gehakt p.p, paneermeel, peper, zout, kruidnoot, bloem, broodkruim, eiwit, tomatensaus (vers of uit blik), aardappelpuree, kleine ui, teentje knoflook, peterselie.

Voorbereiding;

Maak de tomatensaus als volgt: Ontvel de tomaten en snij ze in stukken (of gebruik een blik gepelde tomaten.) Snij ook de ajuin en de look in stukjes. Verwarm de (olijf)olie en bak de ajuin en de look. Voeg de tomaten toe, laat ze even bakken op een hoog vuur. Zet het vuur lager en voeg kruiden naar eigen believen en smaak toe. (Zout, peper, paprikapoeder, cayennepeper, basilicum, oregano......enz. (Zelf gebruik ik nooit zout.) Zet het deksel op de pot en laat stoven tot de tomaten helemaal uiteen gevallen zijn. Je kunt de saus eventueel binden met donkere maïzena. Ik voeg steeds ook een beetje suiker toe aan tomatensaussaus.
Bij de tomatensaus doe ik ook vaak champions, maakt het nog lekkerder.

Bereidingswijze;

Laat de eieren hard koken (10 minuten). Laat ze afkoelen en pel ze. Bereid het gehakt met peper, zout, kruidnoot en broodkruim en verdeel in 4 porties. Wikkel elk ei in 50 gram gehakt zodat je een mooi balletje krijgt. Wentel de balletjes in het eiwit en daarna in het paneermeel. Frituur de balletjes in de frituurpot op 180 graden tot ze mooi bruin zijn. Halveer de balletjes voor het serveren.
Serveer met aardappelpuree. Frietjes en sla kan ook.
Ik ben er zeker van dat ook de huidige kindjes tevreden zullen smullen van dit gerechtje.

EET SMAKELIJK!

Sinds de katten van dochterlief terug naar hun eigen stekje zijn, verveeld mijn Snoes zich geweldig. Sindsdien volgt hij onderstaande gedragscode.

Ettiquette voor katten

Deuren: Accepteer geen gesloten deuren. Dit moet je doen om een deur open te krijgen: ga op je achterste poten staan en hamer met je voorpoten op de deur. Eens de deur open is, ben je niet verplicht ze ook te gebruiken. Als je gevraagd hebt om een buitendeur te openen, ga dan halverwege de drempel staan en denk diep na. Dit is vooral belangrijk bij koud weer, regen, sneeuw en als er veel muggen zijn.

Een variatie op het voorgaande: ga bij de buitendeur zitten en staar naar de deurklink. Als je baasje de deur opendoet, neem dan flink je tijd. Steek je kopje buiten en kijk eens goed rond. Trek je kopje dan terug naar binnen en kijk eens rond in de kamer. Niemand zegt dat je snel moet beslissen tenslotte. De meeste mensen zijn trouwens zo vriendelijk om de deur open te houden tot jij je beslissing genomen hebt. Wil je er nog een schepje bovenop doen? Steek dan nog eens je kopje naar buiten en ga dan terug de kamer in. Kijk naar je baasje met een blik van 'Maar baasje, waarom hou je toch in godsnaam de deur open?' Tenslotte nog een leuk spelletje, dat je baasjes heel fijn zullen vinden. Ga bij de buitendeur zitten. Je baasjes zullen denken dat je naar buiten wil en de deur voor je opendoen. Wanneer ze dat gedaan hebben, loop je snel weg. Herhaal dit een keer of 5 na elkaar.

Braken: Als je moet braken, haast je dan naar de dichtstbijzijnde stoel. Als je daar niet op tijd kan geraken, kies dan bij voorkeur voor een Oosters tapijt. Maar als dat er niet is, is een ander tapijt ook goed. Zorg ervoor dat je tijdens het overgeven op een tapijt even achteruitloopt, zodat je braakspoor ongeveer even lang wordt als een blote mensenvoet. Spring ook nog wat heen en weer zodat er her en der nog enkele kloddertjes terechtkomen. Ga dan zitten toekijken hoe je baasje de smeerboel opruimt. Ook de bedsprei is een prima plekje om te braken, vooral als het een hele dikke is die niet in de wasmachine kan. Je baasje zal er dan mee naar het wassalon moeten gaan en er extra voor moeten betalen.
Tel deze kosten bij wat je hen toch al kost: dit zal je het prettige gevoel geven dat je heel waardevol en duur bent.

Bezoekers: Probeer snel te weten te komen welke bezoeker het meest een hekel heeft aan katten en ga op diens schoot zitten. Het is een goed idee om ervoor te zorgen dat je adem naar vis ruikt. Bij het kiezen van een schoot om op te zitten of een broekspijp om tegen te wrijven, kies je voor de stofkleur die het meest met je eigen kleur contrasteert. Bijvoorbeeld, als je een witte pels hebt, kies dan voor zwarte wollen kleding. Blijf uit de buurt van de bezoekers die van katten houden. Als dat niet helpt, sla dan met een hooghartige blik je klauwen in hun kousen, of zet even je tanden in hun enkel. Als je op tafel loopt en een van de bezoekers beschimpt je daarvoor, kijk dan verrast en gekwetst. Zo wek je de indruk dat je altijd op tafel mag komen, als er geen bezoekerszijn.

Toilet: Begeleid bezoekers altijd naar het toilet. Je hoeft niets speciaals te doen: alleen bij hen zitten en staren. Als je baasjes zelf naar de wc gaan, ga dan zo dicht mogelijk bij de deur zuitten zodat ze op je trappen als ze naar buiten komen. Verstop je daarna onder tafel tot ze je komen oppakken en troosten.

Een handje helpen: Als een van je baasjes verwikkeld is in een bepaalde activiteit en de andere doet niets, blijf dan in de buurt van degene die bezig is. Dit heet 'een handje helpen', of ook wel 'in de weg lopen'. Zo moet je je gedragen bij het 'helpen':

1. Als je toezicht houdt bij het koken, ga dan vlak achter de linkerhiel van de kok zitten. Die kan je dan niet zien, en zo maak je meer kans dat hij per ongeluk op je poot zal gaan staan. Als dat gebeurt, zal je opgepakt en getroost worden.
2. Als iemand een boek aan het lezen is, loop dan onder diens kin door, zodat je tussen ogen en boek staat. Dwars over het boek gaan liggen is nog beter.
3. Als je baasje bezig is met breien of administratie, ga dan zo liggen dat je zoveel mogelijk van het werk bedekt, of toch tenminste het belangrijkste deel ervan. Doe alsof je slaapt, maar sla af en toe met je pootje naar pen of breinaalden. Daardoor zal je baasje dan een scheve lijn trekken of een steek laten vallen. Je baasje zal misschien proberen je af te leiden: negeer dat. Vergeet niet: jouw doel is je baasje te helpen. Wat je baas je ook mag vertellen, borduur- en haakwerk is zeer goed bruikbaar als hangmat.
4. Dit moet je doen als je baasje bezig is met rekeningen overschrijven (een maandelijkse activiteit), belastingsbrieven invullen of kerstkaartjes schrijven
(jaarlijkse activiteiten): verlies vooral de bedoeling niet uit het oog, je moet je baasje helpen! Ten eerste, ga op de papieren zitten. Als je weggejaagd wordt, ga dan op de rand van de tafel zitten en kijk triestig. Als je baasje terug goed aan het werk is, spring dan op de papieren, rol erin en verstrooi ze zoveel als je kan. Als je een tweede keer weggejaagd wordt, begin dan pennen, potloden en gommen van de tafel te gooien, liefst een voor een.
5. Als je baasje de krant aan het lezen is, spring dan tegen de achterkant ervan. Je baasjes vinden het fijn als je hen aan het schrikken maakt.

ALFABET VAN DE ANTWERPSE SINJOOR.

Time is money, maar die uitspraak kennen ze niet op seniorennet. Nu ja, de meeste bloggers werken niet meer en hebben dus tijd zat en te weinig pensioen-money om andere dingen te doen, moeten de beheerders gedacht hebben.
Dus blijft het hier tergend traag gaan op de blogs. Nu ja, ik kom allengs meer en meer tot het inzicht dat ik een heel geduldig mens ben. Althans toch bij momenten, hahaha.
Voor nu is het potje geduld even leeg, en dus zet ik maar een plaatje neer.
Ik moest bij het bekijken van het plaatje enken aan het gezegde: "Geef de Keizer wat de Keizer toekomt." Zou onze regering dat gezegde kennen? Of gaan ze ons ook door de sla mengen?

Je noemt jezelf huismus, maar je bent in mijn ogen eerder een etterende zweer.
Zonder groeten,
bojako

De 52 jarige Francaise Chantal Sebirè die vorige week in het nieuws kwam
omdat zij haar leven niet zelf mocht beëindigen is vandaag toch dood in haar huis aangetroffen.
Haar dood werd overschaduwd door die andere dood, die van Hugo Claus die eveneens voor euthanasie koos.
Werd van het overlijden van de eerste slechts 2 seconden gewag gemaakt in het laatavondnieuws op 'Eén', voor de tweede trok men zeker twintig minuten uit.
Wie de biografie van Hugo Claus wil lezen kan dat op Wikepedia: http://nl.wikipedia.org/wiki/Hugo_Claus#Biografieo /

Wat ik nu zo frappant vind is, nu hij overleden is, blijkbaar iedereen een goede en intieme vriend schijnt te zijn geweest van de schrijver. Zelfs de grootste gek of de kleinste minkunkel komt er nu  mee op de proppen dat hij ooit de man persoonlijk heeft ontmoet en met hem een fijn gesprek had.
Het is zoals bij menige grootheid gebeurt, ze parasiteren op de naam en op de man zelf, en hopen dat ze zich wat belangrijker kunnen voordoen dan ze zijn en zo  een graantje kunnen meepikken in de schaduw van zijn beroemdheid. Ze beseffen niet hoe belachelijk ze zich maken, want Hugo Claus had helemaal geen aandacht voor de kleine man, tenzij dan in en bij het verkopen van zijn boeken. Ik denk dat wanneer H.C. nu even moest kunnen terugkeren en al die onzin zou lezen, hij hen smalend zou uitlachen om hen vervolgens meewarrig de rug toe te keren. Volgens mijn ervaring hanteerde de , weliswaar briljante schrijver, dichter en poëet, de slogan: "Lees mijn woorden, maar kijk niet naar mijn daden!"

Lipske schreef het al in een reactie op mijn blog: "Yes, whe have the tickets to heaven!" En heaven is voor ons in dit specifieke geval, op 29 mei naar een opreden van Neil Diamond in het sportpaleis. De eerste maal dat hij in België optreedt en dat willen wij voor geen goud missen. Lipske en ik tellen ongeduldig de dagen af!
De Nederlandse fans moeten niet treuren, want na het Sportpaleis gaat hij naar het 'Ahoy' in Rotterdam.

Neil Diamond, een singer-songwhriter om U tegen te zeggen. Al vanaf 1970 ben ik een fan van deze, voor mij, grote Meneer. Wanneer men me moest vragen welk lied ik van hem het liefste hoor, ik zou niet eens kunnen kiezen. Zijn liedjes gaan mee met mijn gemoed, al zoveel jaren lang, en ze gaan me nooit vervelen. Mijn kinderen zullen het beamen, (lol)

Graag laat ik jullie nu luisteren naar :

"My Special Someone"

You are my special someone
All I will ever need
I know I'd be lost without you
I hope you'd be lost without me

I've searched alone
But your the only one
You're what I want
When things are said and done
I guess I only needed
Someone who was just like you
Someone who'd be
My special someone too

I stumbled down love's main highway
But not without takin' some falls
I've seen my illusions fly away
Until I had none left at all
And then you rescued
What was left of me
What maybe some would call a fantasy
But me, I'd have to say it only proves
How strange love moves
I need to be your special someone too

'Cause what I needed most
Is what she gave to me
And where she lays her head
Is where I want to be
There's something wrong with losing
What we finally found
Now when I've lost my way
I've got my special someone round

And when she needed love
She found it here with me
Now where I lay my head
Is where she wants to be
I've got a secret but it's one
That's hard to keep
I want to tell the world
That special someone is my girl
That special someone is my girl
She wants to be my special someone too

Auto's kunnen toveren

De Pros komt bij Ford Genk kijken voor werk.
Hij vertelt aan de personeelschef dat het niet te moeilijk mag zijn. De chef zegt dat hij iets voor hem heeft. Niet moeilijk: er komt een rode auto op de band, je neemt een rood tankdekseltje en schroeft het op de wagen, er komt een groene auto, je neemt een groen dekseltje en zo verder.

De volgende dag ziet de chef op de parking van alles: rode auto's met wit tankdekseltje, blauwe auto's met groen dekseltje, witte auto's met geel dekseltje, een heleboel auto's zonder dekseltje.
Hij roept de Pros bij zich en vraagt of het wel goed gaat.
Met mij wel zegt de Pros,... maar die auto's hier die kunnen toveren.
Er komt een witte auto,... ik draai mij om,... ik neem een wit dekseltje,... ik draai mij terug om,... en er staat een blauwe auto,... ik draai mij weer om,... neem een blauw dekseltje,... ik draai mij terug om, ... en er staat een groene auto.
En zo gaat dat de hele dag maar door, het is gewoonweg niet te doen.

Voila zie, ik heb weer een steeds wederkerend vervelend akkefietje achter de rug, en ik zit hier nu zo'n beetje met een gevoel van: ^*"If you see me comin, better step aside!" Ik bedoel niet de strijk, al is dat de laatste tijd ook niet mijn favoriete bezigheid, maar dat is dan eerder een kwestie van rug en beenklachten.
Nee, ik bedoel de maandelijkse rekeningen. Ze zijn weer de deur uit. Maar wat haalt het uit dat een mens gevolg geeft aan hen beleefde vraag of je dit voor de zoveelste datum wilt betalen? Je hebt nog maar net betaald of ze sturen je alweer een nieuwe factuur op!

Een vroegere klant, Fons, had daar een goede oplossing voor, zo liet hij me weten:
"Je betaalt je rekening niet! Ze sturen dan een eerste herinnering naar je toe, maar je reageert er niet op. Vervolgens komt er een tweede herinnering. Je mag al een beetje verbolgen worden over zo weinig begrip van hunnentwege maar je houd geduldig vol en je zwiert zwierig al dat papierwerk consequent versnippert de prullenbak in.
En dan komt het moment dat men je een LAATSTE AANMANING toestuurt, en dan ben je er! Je geduld wordt beloond. Dat is het moment dat je rustig achterover kunt leunen en 'oef' zeggen, 'ze hebben het eindelijk begrepen'. Want een LAATSTE aanmaning wil toch zeggen dat men je verder met rust gaat laten!"
Ik heb zijn goede raad tot hiertoe nog niet in praktijk gebracht. Misschien moet ik dat maar eens proberen, want zoals ik het nu doe brengt het geen zoden aan de dijk.

En men weet het hoor dat ik elke keer weer overstag ga, want ik krijg regelmatig een brief met als opschrift: U BENT EEN GOEDE EN REGELMATIGE BETALER! Inderdaad! Nu al zo'n slordige 36 jaar ben ik hun sponsor. Ze beseffen ook maar al te goed dat het mij elke maand moeilijker valt om aan hun wensen te voldoen en bieden mij een lening aan. Weliswaar met een fikse rente, maar ik zou het niet anders willen, toch!
Pffffff, ze zouden mij beter eens een bonus geven. Een jaartje of zo al mijn rekeningen kwijtschelden. Dat doen ze toch ook met mensen die hun belastingen niet betalen!

Enfin, voor nu ben ik weer even gerust. Gepluimd ook.
^*"Another day older en dieper in debt" Lalalalala!

^*Uit het liedje: 'Sixteen Tons' van Tennesee Ernie Ford

Zo heel af en toe verheug ik mij op een weekendje totaal voor mezelf. Niemand om me heen buiten de drie katten.
En zulk weekend kreeg ik deze week in mijn schoot geworpen.

Knuffel is al veertien dagen aan het helpen met de verhuis van de jongens van zijn zus (The one with the pub en room for dancing). Dearest Son &Co hadden elders verplichtingen en komen dus zondag niet eten. Dat maakt dat ik, ondanks het steeds zorgvuldig aanmaken van een boodschappenlijstje, niet a la last minut toch nog naar de winkel moet.
Dochterlief is met een vriendin een weekendje Mechelen verkennen. Dus ondergetekende had het rijk voor haar alleen en maakte vele plannen om de vrije tijd zo aangenaam mogelijk door te brengen. Dat de weerman ons een warm en zonnig weekend beloofde kwam geheel in mijn kraam te pas.

Zaterdag zou ik beginnen met na het wakker worden nog lekker lang te blijven nasoezen in bed met een vers gemaakte kop koffie. Dat ik die koffie zelf zou moeten maken kon de pret niet drukken.
Daarna zou ik gebruik maken van de talrijke veelbelovende potjes en tubes crèmes die hier staan te blinken, om mij daarna onder te dompelen in een met heerlijk geurende olie gevuld bad.
Wanneer je er dan zo goed uitziet en geurt als een passionele voorjaarsbloem ('t Is moeilijk bescheiden te blijven.....) moet je dat toch aan het volk tonen, en dus had ik me voorgenomen om in de stad de winkels onveilig te gaan maken nu de hetze van de solden voorbij is
Zondag zou ik me dan geweldig verheugen in die nieuwe aankopen en voor de rest niets anders doen dan een opgewarmd kliekje eten op de bank voor de tv (ik heb nog ontelbare opgenomen films waarvoor ik nog geen tijd heb gehad om ze te bekijken) en voor de rest lekker lui zijn.
Maar nu zit, hang, lig ik hier wreed kompassie te hebben met mezelf, want ik ben strontziek.

Het begon al op donderdag, buikkrampen, diaree en stembanden die weigerden dienst te doen. Een keel die aanvoelde als een rasp en hersenen die als kloppende hamers mijn hoofd en oren bewerkten en ze via mijn neus wilden verlaten, zo leek.
Rotsvast gelovend in mijn sterk gestel en gelukkige gesternte (hum-hum) trok ik die avond naar bed met een kop hete thee met honig en een danige hoeveelheid bruistabletten, morgen zou het al veel beter zijn.

Maar toen die morgen was aangebroken was het helemaal niet beter, integendeel. Nu kwam er nog een schrale hoest bij gepaard gaande met niezen en proesten. Het vrolijke getater van mijn interieurverzorgster dat me anders steeds aan het lachen brengt, kon me dit keer niet opbeuren. Tegen de middag voelde ik mij een wrak en nam me voor om 's avonds naar de dokter te gaan. Tegen het spreekuur had ik zelfs daarvoor de fut niet meer. Natuurlijk had ik de dokter op huisbezoek kunnen vragen, want mijn koortsmeter wees 39 + aan, maar dat doe ik enkel maar in héél hoge nood. In de meer dan tien jaar dat ik bij mijn dokter patiënt ben kan ik op mijn één hand tellen hoe vaak ik daar gebruik van heb gemaakt.

Het is een klein gemeen virusje dat de ronde doet. Ik kan het lezen op verschillende blogs dat er velen zich voelen zoals ik. Mijn katten schrikken zich een hoedje bij elke nies of hoestbui en maken zich als de weerlicht van onder mijn voeten als ik weer eens naar het kleinste kamertje storm.
Maar ik krijg dat gemene klereding wel klein met alle huismiddeltjes die ik tot mijn beschikking heb.
Mijn weekendplannetje is in het water (lees snot en sh*t) gevallen, maar ach, uitstel is geen afstel zullen we maar zeggen.
Maar ik kom wel bruusk tot de vaststelling dat het alleen zijn niet zo plezierig is dan dat ik dacht dat het ging worden.

Snotterende groetjes van een snipverkouden troubadoerke

Verleden week moest ik in ons nieuwe gerechtsgebouw zijn. Het was lang geleden dat ik nog die richting was uitgegaan, nog van in de tijd dat ik er mijn zaak had. Het was dan ook met gemengde gevoelens dat ik de 'Bolivardplaats' betrad.

Een staaltje van indrukwekkende architectuur noemen ze het, ik noem het eerder een ingewikkelde doolhof, en bovendien vind ik het nog lelijk ook. Het wordt milieuvriendelijk genoemd, zal wel zo zijn, mensvriendelijk is het allesminst.
Het was de bedoeling om van de 'Bolivardplaats' een plein te maken dat geschikt is voor voetgangersverkeer, het terugbrengen op menselijke schaal zeg maar, daar waar koning auto vroeger de scepter zwaaide.
Wel mensen, daar waar je vroeger je hondje kon uitlaten en/of rustig in een klein parkje op een bankje kon zitten, moet je nu als voetganger verdomd goed uitkijken dat je niet onder een bus of tram terecht komt. Het is maar wat je verstaat onder "Menselijke schaal" hé.

En dan naar binnen!
Toen ik voor het gebouw stond vroeg ik mij af hoe een rolstoelgebruiker hier ooit zou binnenraken, maar toen kreeg ik de liften in de gaten. Maar voor je aan die liften bent moet je wel eerst enkele rondjes maken. Je moet ook al donders goed weten welke lift je moet nemen om in welke afdeling te raken, anders loop je wel enkele uren verloren. Dus wanneer je het 'Vlinderpaleis' niet als je broekzak kent is thuis ruim op tijd vertrekken de boodschap.
Eens binnen viel ik van de ene verbazing in de andere.

Bij de naam 'Vlinderpaleis denk je automatisch aan mooie kleuren, maar niets in minder waar.
In mijn blikveld enkel glas, staal en grijs beton. De zaal waar ik moest zijn deed me letterlijk denken aan een ondergrondse parking, het beklemmende gevoel incluis.
Metalen zitbanken die lijken te zijn gemaakt van gesloopt kippengaas, en waarbij je gegarandeerd geperforeerde billen en benen lijkt te hebben na 10 minuten gezeten te hebben.

Je zou toch ook mogen verwachten in een gebouw dat zovele miljoenen euro's heeft gekost dat de glazen deuren automatisch open gaan, maar nee hoor. In plaats daarvan zijn de meeste handgrepen al stuk en hangen er los bij de bengelen.
Men noemt het nieuwe gerechtshof transparant. Oh jawel, door het vele glas kan je wijds om je heen kijken, dwz. als het glas moest proper zijn, wat in de afdeling waar ik moest zijn zeker niet het geval was.

Typische Belgenmop: Op de dakrand van het Vlinderpaleis zijn er hechtpunten aangebracht voor de kabels van de ruitenwassers. Die moeten volgens een bepaald decreet vier keer per jaar getest worden op hun veiligheid. Je kunt inderdaad niet veilig genoeg spelen. Maar het ministerie dat daarvoor bevoegd is, besliste dat er maar geld is voor één wasbeurt per jaar. We kunnen er misschien niet door kijken, maar we hebben wel de veiligste ruiten van Europa.
Ik kreeg de indruk dat dit, door over het paard getild chauvinisme, superdure gebouw al danig in verval was. Ondanks de moeite, heb ik er de schoonheid niet van kunnen ontdekken. En ik blijf mij de vraag stellen: "Wat zit er nu in godsnaam voor nuttigs onder die pieken?"

Het gerechtsgebouw in Antwerpen kost 40.000.000 euro meer dan geraamd. Totale kostprijs: 250 miljoen euro, waarbij de staat eerder al 3,8 miljoen euro voor de grond had betaald.
Vastgoedbedrijf Cofinimmo kocht de grond over van de overheid voor 112.000 euro. Cofinimmo kocht ook de structurele eigendomsrechten over en verhuurt het gebouw nu voor 36 jaar aan de overheid. Die wordt na die periode geen eigenaar.

Misdaad loont zullen we maar zeggen zeker!

Vaak denk ik, "Je wordt oud meid". Het innerlijke vuur van welleer, hoewel nog lang niet uitgeblust, laait niet meer zo hoog op. Ik hoef niet meer zo nodig op de barricaden te staan. Liever laat ik me meedrijven door de wind, eender uit welke richting hij waait.
Mijn ogen kijken vaker weg met zijwaartse blik. Want wat niet weet, niet deert.
Ik word immuun voor het dagelijks bloed dat van mijn tv scherm druipt. Het oorlogsgeweld, het is een ver van mijn bed show. Ik ben gewoon dankbaar dat het niet mijn achtertuin is waar de lijken opeengestapeld liggen.

Ik ben dankbaar dat mijn kinderen gezond en gelukkig zijn, dat mijn vrienden het goed hebben.
Dat de auto van de eerste keer start wanneer ik dringend op een afspraak moet zijn, of de fietsbanden niet lek zijn wanneer ik op een mooie zonnige dag een fietstochtje wil maken.
Ik ben blij wanneer de zon schijnt en mijn pijnlijke knoken verwarmd, maar bij winterse buien zet ik simpelweg de verwarming wat hoger en blijf lekker binnen.
Geluk zit hem in kleine dingen, en die slogan neem ik me vaker en vaker eigen.
En dan stel ik vast dat m'n wereld klein en eng is geworden. Dat ik berust.

En dan plots doemt er voor mij een beeld op van een kind. Een uitgemergeld kind met een gelaat waarin enkel grote hongerige ogen zitten. Ogen die me smekend aankijken.
Een zwerver die zich beschut tegen de koude met het karton waarin mijn laatste luxe aankoop was verpakt.
Ik zie warm ingeduffelde moeders met jengelende kinderen aan hun hand zich naar de laatste solden haasten om dat ene merkartikel dat nu 70% is afgeprijsd. Wanneer en waar men het gaat dragen weten ze niet, maar het is goed om het in de kast te hebben.
Aan de andere kant van de wereld huilt een moeder met haar dode kind in de armen, gestorven door een verdwaalde kogel, of de zoveelste bomaanslag in een oorlog der machten.

En dan voel ik afgrijzen, dan voel ik pijn.
Dan ben ik dankbaar dat ik niet ongevoelig ben geworden.
Dat ik nog steeds die haat in me voel tegen onrecht.
Dan laait dat innerlijke vuur weer op.
Met het ouder worden is er mildheid gekomen. Maar passief ben ik nog lang niet!

Ik sta wel niet in de categorie "Dagboek/bedenkingen." Maar zo af en toe heb ik toch enkele bedenkingen, als daar zijn.....

...De leden van de koninklijke familie krijgen dit jaar een dotatie van 13,3 miljoen euro. Dat is als gevolg van de indexering zowat 0,8 miljoen euro meer dan in 2007:

"Ik kijk dus reikhalzend uit naar de volgende storting van mijn pensioen."

...Officieel staan er in het Centraal Wapenregister ongeveer 900.000 wapens geregistreerd. Experts schatten echter dat er dubbel zoveel wapens in omloop zijn.
Heel wat mensen bezitten illegale wapens tegen wil en dank:

"Zouden ze daarmee mijn deegrol bedoelen?"

...Kerken en Moskeeën worden onderhouden door overheidsgeld en door bezoldigde dienaars:

"Ik opteer dat men dit ook voor tuinhuisjes laat gelden."

...De meeste gezinnen kunnen zich maar best voorbereiden op een fikse verhoging van hun elektriciteit- en gasfactuur. Stijgingen tot 25 euro per maand zijn mogelijk. Boosdoener is de aardolieprijs, die in anderhalf jaar verdubbeld is:

"Waar blijft mijn dotatie?????"

Wanneer ik zo door mijn raam kijk is het net of het lente is. Een mooie blauwe lucht en de zon die volop schijnt. Het zou een mens meteen doen dromen, ware het niet dat ik vandaag tig dingen te doen heb.
Je kent dat wel, dingen die je alsmaar uitstelt omdat ze oersaai zijn en helemaal niet leuk zijn om te doen. De frietketel schoonmaken en de olie verversen bijvoorbeeld is iets waar ik een grondige hekel aan heb. Ik presteer het altijd om dan van mijn keuken een slagveld te maken. Dus daar ben ik steeds een uurtje zoet mee.
Dan wat verstelwerk, een knopje hier en een knopje daar, een draadje dat is losgekomen, en niet te vergeten mijn favoriete slaaphemd. Als dat hemd zou kunnen praten zouden jullie grote ogen trekken. Ik heb het al tientallen jaren, nog vanuit de tijd dat lange witte katoenen hemden op een lange hippierok mode was. Toen ik er echt niet meer fatsoenlijk mee onder de mensen kon komen, gebruikte ik het maar als slaapkleed. Ondertussen is er geen lapje stof meer aan dat ik nog niet heb moeten verstellen, maar ik kan het maar niet weggooien. Trouwens, het wordt met de week origineler. Er is geen enkele nachtpon of pyjama, en ik heb er ontelbaar veel,  waar ik zo heerlijk in slaap als in mijn hippiehemd.

En dan is er nog de administratie. Ook al zoiets dat ik laat aanslepen tot het bijna niet meer overzichtelijk is.
Zo zwier ik mijn bankafschriften in de lade met het vaste voornemen "straks classeren" maar die straks wordt morgen en morgen wordt.........ja, vandaag dus, en ondertussen enkele maanden verder. Shame on me!
Mijn mooie fruitschaal op tafel is ook nog zo'n dankbaar voorwerp om alle rommel in te deponeren die ik onderweg in mijn nederige woonst vind. Het gaat van reclamefoldertjes, die ik toch nog wil lezen tot een nagelvijltje, rekkertjes, een stompje kaars.....enz. Alles behalve fruit ligt erin, want hoewel ik weet dat fruit heel erg gezond is en een must , ik kan het niet opbrengen om het elke dag te eten. En de aanbiedingen uit de reclamefoldertjes zijn meestal ook al verlopen tegen dat ik ze lees. Elke dag erger ik mij aan die rommelige fruitschaal, maar ik schijn de ijzeren discipline te kunnen opbrengen om die misnoegdheid totaal te negeren.

Dus vandaag is huppeldag, zo noem ik dat. Huppelen van het ene kleine karweitje naar het andere. Reken daarbij ook nog enkele persoonlijke renovatiewerken en voor ik het weet is de zon onder en is het bedtijd.
Dan trek ik mijn slaaphemd aan en slaap heerlijk tot de volgende morgen.
Morgen, de eerste dag dat ik alle nare karweitjes weer kan uitstellen voor enkele weken.

Dit zegden zij met Kerst:

 Activist:
Ik moet wat doen met de Kerst!

Alcoholist:
Je verzuipt in de feesten, tegenwoordig.

Antichrist:
Wanneer krijg ik nou een feest?