Mijn ergernis kwam ook toen ik bedacht dat zolang ik mij kan herinneren, en dat is ondertussen toch 55 jaar, wij geld inzamelen voor de derde wereld. Meer dan een halve eeuw dus, en nog is het meeste leed nog altijd niet geleden! Zijn we dan niet bezig met water naar de zee te dragen? Zouden we ons dan niet  beter focussen op die machthebbers daar en ze vervangen door meer integere mensen die het vaste voornemen hebben hun onderdanen een zekere welstand te brengen? Of zie ik het nu te simpel?

Wat echter mijn grootste irritatie teweeg bracht was de meteen daarop volgende reportage over onze daklozen.
Hier bij ons liggen mensen op straat te sterven van kou en honger. En dan spreek ik nog niet van de verborgen armoede, mensen die er niet mee naar buiten komen dat ze geen cent te makken hebben. Maar liefst 1,5 miljoen Belgen leven in armoede! Zou men niet beter een deel van dat geld gebruiken om deze mensen te helpen? Hebben onze eigen armen geen recht op een menswaardig ‘Life’? Of begeef ik mij met deze stelling op het dubieuze pad van het ‘Vlaams Belang’ met hun slogan, “Eigen volk eerst”?

Ik heb bewondering voor de prestatie van die jonge mensen die zich belangeloos hebben ingezet om van die ‘Music For Live’ een succes te maken. Maar ik hoop wel dat zij niet doof en blind zijn voor de ellende die vlak voor hun neus ligt.
En daarvoor hoef je echt geen aanhanger van het ‘Vlaams Belang’ te zijn!

Gaan we voor een brug of voor tunnel, is de vraag die wij mogen oplossen.
Men schuift dus de verantwoordelijkheid in onze schoenen, en als het mis loopt zijn wij meteen ook de pineut.
Zelf is men al jaren plannen aan het maken, hebben er grote hopen geld tegen gesmeten en nu weten ze het nog altijd niet.

Wie zijn die stommelingen vraag ik mij af?
Als dat diezelfde zijn die ons nieuw gerechtsgebouw neergezet hebben dan zijn we goed af. Dat gedrocht heeft tweemaal zoveel gekost dan geraamd en het valt nu al terug uiteen.
Dat belooft!

....Zet mensen aan de top met gezond boerenverstand zou ik vroeger gezegd hebben, maar het boerenverstand is heden ten dage ook niet meer wat het geweest is.
Tot die conclusie kom ik wanneer ik dag na dag zie hoe de boeren hun melk wegsmijten over hun velden. Van verspilling gesproken!
Geen enkel redelijk denkende en op de centen lettende huisvrouw die dat in haar hoofd zou halen....

Waarom niet beide? Een brug én een tunnel? Een brug voor gewone personen wagens.
De tunnel voor het licht en zwaar vrachtverkeer.
In die laatste zou men dan tol moeten betalen.
Ja maar, dat gaat men dan doorrekenen aan de klant, hoor ik jullie denken.
Hoogstwaarschijnlijk hebben jullie nog gelijk ook.
Maar met wie zijn centen spelen en smossen ze nu denk je?!?

Ik mijmer terug naar het moment waarop men haar die allereerste keer in mijn armen legde. Zo trots als een pauw was ik, een koningswens was uitgekomen.

Het was tevens een moment van droefheid.
Een moment waarop ik mij realiseerde dat zij haar vader nooit zou kennen en wij ,samen met haar broertje, onder ons drietjes alleen zouden verder moeten.
Het was een moment waarop ik, zoals elke moeder doet, dat kleine hummeltje beloofde er altijd voor haar te zullen zijn.

En nu, 35 jaar later, herhaal ik die belofte.

IK ZAL ER ALTIJD VOOR JE ZIJN MIJN KIND.

HAPPY BIRTHDAY DOCHTERLIEF!

Een eerste factor van belang is het leeftijdsverschil.
Men spreekt niet voor niets over ‘een generatiekloof.’
De tweede belangrijke factor is de taal.
Wanneer je niet met elkaar kunt praten zijn gebaren misschien wel leuk in het begin, maar ze kunnen ook vaak leiden tot misverstanden.
Lichaamstaal wordt evenmin door iedereen herkend en/of begrepen.
Maar de belangrijkste factor is je persoonlijkheid.
Wanneer de karaktereigenschappen teveel van elkaar verschillen zal dit al gauw tot een breuk leiden.
Er is immers geen samenhorigheid in de reacties op bepaalde situaties.

Mijn partner en ik zijn twee totaal verschillende mensen.
Ik ben een nachtraaf, hij een vroege vogel.
Ik ben een huismus, hij een buitenmens.
Ik ben een poetsmaniak, (is al fel verminderd met de jaren) hij een sloddervos.
Ik heb interesse in informatica, hem interesseert de pc hem geen zier.
Hij houdt van actiefilms, ik totaal niet.

En zo zou ik nog wel een tijdje kunnen doorgaan!
Het weinige, (buiten de liefde) maar niet onbelangrijke, dat we wel met elkaar gemeen hebben, is dat we begripvol, geduldig en respectvol zijn naar elkaar toe.
En die factor houdt ons nu al 8 jaar samen.
Ik vraag mij af voor hoelang nog?

PS: Knuffel kreeg gisteren een uitnodiging van het ziekenhuis.
Voor men gaat ‘Dotteren’ gaat men eerst nog een MRI scan van zijn been maken.
Dit kan pas gebeuren op 3 september aanstaande.
Ondertussen kan de lieve man haast meer lopen door de pijn.

^*Percutane Transluminale Coronair Angioplastiek, meestal afgekort tot PTCA of ook wel dotteren genoemd is het oprekken van een vernauwing (stenose) in een bloedvat van het hart door er een ballonnetje in te brengen en dat met grote druk op te blazen.

En dat is wat ze bij Wim gaan doen.
Alle vooronderzoeken zijn gebeurt.
Nu is het enkel nog wachten tot er plaats in het ziekenhuis.
Want die zitten blijkbaar tjokvol en er zijn lange wachtlijsten voor hartpatiënten.
Sommige Nederlandse ziekenhuizen sturen hun patiënten zelfs naar onze ziekenhuizen omdat men hier over voldoende capaciteit beschikt en daarom de patiënt de geschikte hulp kan verlenen.

Dat wachten op een telefoontje of bericht is heel enerverend.
Althans voor mij dan, want Wim blijft gewoon zijn natuurlijke kalme zichzelf.
Naar buiten toe dan toch, wat hij vanbinnen voelt en denkt laat hij niet zien.
Angst heeft hij ook niet, hij heeft het tenslotte al twee keer eerder moeten laten doen.
Alleen de pijn die de bloedprop en de vernauwde ader in zijn been teweeg brengt speelt hem parten.

Hij moet blijven stappen van de dokter.
En hopen dat die prop ondertussen ook niet aan de wandel gaat.
Ik mag er niet denken aan wat er dan kan gebeuren!

* bron: Wikepedia

Hopelijk herinner ik mij mijn naam nog wanneer ik een oud peeke ben. Een mens zou anders van minder van slag raken op zijn oude dag!

Mijn geboorte naam voluit is LUCIENNE.
Mijn grootmoeder, die ik een keer of vijf heb ontmoet, noemde mij echter, PETIT LOU-LOU een verwijzing naar en afkorting van mijn moeders naam, MARIE-LOUISE, die men LOU-LOU noemde.
Mijn moeder op haar beurt noemde mij, LULU.

De Nederlandse naaste familie van WILLEM, die ik WIM noem maar hier beter gekend staat als, KNUFFEL, schrijven, CIEN.
Dit naar een afkorting van, LU-CIEN-NE. Waarbij de C uitgesproken wordt als een S en dus klinkt als SIEN.

Een Nederlandse chat vriend schrijft mij aan met, LUUS, maar spreekt het uit als, LOES.

Mijn blogvrienden spreken mij aan met, MUS.
Dat is een voortvloeisel van mijn allereerste blogtitel, HUISMUSJE.
De klanten van mijn zaak noemden mij, LUCY.

Voor mijn dochter ben ik, MAMS.
Voor mijn zoon ben ik zijn, MOEKE.
Mijn kleindochter noemt mij, BONNIE.
Zelf onderteken ik meestal simpelweg met, LU.

Kunnen jullie nog volgen?

Een goede raad!
Wanneer jullie me hoogdringend nodig moesten hebben, roep me dan aan met. PETRA.
Een afkorting van mijn grootmoeders naam, PETRONELLA.
Veel kans dat ik luister.
Tenminste als ik het allemaal blijf onthouden!

Lieve groetjes van ?
.......... (meerkeuzevraag)

Wanneer ik in Antwerpen draadloos wil surfen gaat dit geheel automatisch.
Geen knopjes aan of uit zetten. Geen stickje of kaart insteken. Nee, gewoon de stekker in het stopcontact of op de batterij werken en tokkelen maar.

Telkens ik hier in NL ben surf ik op ons draadloos ‘home netwerk’. Een beveiligd netwerk uiteraard en dat vraagt natuurlijk een paswoord.
Maar dat is geen probleem want “mijne Sjeeraar” onthoudt dat ellenlange paswoord dat uit allerlei cijfers, tekens en letters bestaat, wel voor mij.

Het probleem is dat ik op mijn laptop eveneens een klein en minuscuul knopje moet aanzetten wil ik in NL draadloos kunnen surfen. En laat het nu net dat zijn dat ik telkens weer vergeet te doen omdat dat in Antwerpen niet hoeft.

Het vreselijke aan mezelf vind ik, is dat ik op zulk moment alles en iedereen naar de maan wens.
Ik begin met een hoorbare zucht en eindig met een hartsgrondige @#^$*#*@....grrrrr.
Maar goed dat jullie me op dat ogenblik niet bezig kunnen zien, of horen!

De liefde van mijn leven, als altijd de kalmte in persoon zelf, loopt dan gedurig de trap op en af om het één na het ander informatieblad over het “home netwerk” te halen. Welk ik dan telkens hoopvol invoer om opnieuw een foutmelding te krijgen gepaard gaande met zo een irriterend en danig op mijn zenuwen werkend ‘oink’ geluidje.
Praat ik in het begin nog heel lief en paaiend tegen “Sjeeraar”, twintig minuten later scheelt het niet veel of ik keil hem uit het raam.
Tot plots naast mij een zachte stem vraagt, “Heb je het knopje van je draadloos netwerk wel aan staan?”

Op dat moment gieren tal van emoties tegelijk door mijn lijf en kan ik mezelf wel voor m'n hoofd slaan.
Heel klein en stilletjes wrijf ik even met mijn vinger over het wereldbol icoontje, dat meteen aanfloept. Vervolgens start probleemloos mijn browser op en komt mijn Google startpagina in beeld. Oef!

Ik sla opgelucht en vrolijk aan het bloggen terwijl mijn teerbeminde uitgeput in de zetel valt.
Heel liefjes en gedwee schenk ik hem een tasje koffie in, de furie van zonet is geheel verdwenen.
Maar ik weet dat ze op de loer ligt.
Omdat bij een volgende logeerpartij ik dat dekselse knopje weer zal vergeten zijn.
Van ezels gesproken!

Zelfmoord is een kreet om hulp.
En daar ben ik het volkomen mee eens. Vaak wil men niet echt dood, maar wil men aandacht voor zijn probleem en wil men gehoord worden.
Je ziet heel vaak dat mensen na een mislukte zelfmoordpoging nog heel gelukkig worden in hun latere leven, dankzij de professionele hulp die ze gekregen hebben.

Vaak richten zij hun eerste kreten naar familie en vrienden toe, maar die herkennen niet altijd de signalen. Iedereen is al wel eens in een sombere bui.
Iedereen zondert zich af en toe wel eens af.
Wie van ons heeft al eens niet gezegd en wellicht nog vaker gedacht, ” ik ben dit leven beu, ik zou willen dat ik dood was.”
Bij deze uitspraken staan de naasten niet echt stil en doet men dit af als een onbelangrijke frase.
Vaak is dit een terechte conclusie. In uitzonderlijke gevallen is het dat niet.

Ik las in een reactie op de dood van Yasmine hoe moedig zij wel is geweest om zich van het leven te beroven. En daar ben ik het dan weer niet mee eens.
Het is vaak veel moediger om verder te leven. Om je problemen onder ogen te zien en hulp te zoeken bij bijvoorbeeld een zelfmoordpreventie onthaal.
Om dingen die je pijn of verdriet doen uit je leven te bannen.
Om knopen door te hakken ipv van je op te knopen.

Elke zelfmoordenaar laat slachtoffers na.
Zadelt zijn naasten op met een levenslang schuldgevoel, in de meeste gevallen een onterecht schuldgevoel.
Ik zou zelfs durven zeggen dat zelfmoord een vorm van egoïsme heeft!

Maar dit is slechts mijn menig, en hoeft in geen geval de uwe te zijn!

Verleden zondag echter, met het mooie weer, (lijkt ondertussen weeral ver af te liggen) kreeg ik het lumineus idee om naar het park te fietsen. Maar daar zo maar zitten gapen op een bankje doet zo vreemd aan hé? Althans naar mijn gevoel dan toch.

Dus kocht ik onderweg in een supermarkt die ’s zondags altijd open is, een ‘Libelle’.
Gewoon kwestie van wat te lezen te hebben zonder dat je er veel moet bij nadenken, iets dat met een bijna gekookte hersenpan toch niet zou lukken.
En laat daarin nu enkele recepten staan die me doen watertanden! Namelijk ‘Clafoutis’.

Clafoutis zijn een tradioneel Frans nagerecht die oorspronkelijk komen uit Limousin en Auvergne. Clafoutis zijn eigenlijk geen echte taarten, maar eerder dikke, stevige pannenkoeken. Ze worden altijd gemaakt op basis van melk, bloem en eieren.
Het voordeel is dat je zo’n Clafoutis zowel warm, lauw of koud kunt eten. Zij kunnen zowel een zoete als een hartelijke vulling bevatten.
Een clafoutis kan ook niet mislukken. Gewoon goed mengen en niet te lang in de oven laten staan, meer niet.

Voor wie het eens proberen wil, hier een recept:

ZOETE CLAFOUTIS

Benodighen (6 personen)

1. 400grgemengd rood fruit (diepvries mag)
2. 80gr. Witte noga
3. 130gr. Bloem
4. 150gr. Suiker
5. 4 eieren
6. 400ml melk
7. 30 gr gezouten boter

BEREIDING:

1-Spoel het fruit en bestrooi het met 50gr. Suiker.
2- Verwarm de oven voor op 210 graden C.
3- Klop de eieren los in een kom en voeg er al kloppend de resterende suiker aan toe.Voeg aan dit homogene mengsel geleidelijk aan en stevig kloppend de bloem toe (bijvoorbeeld met een mixer) doe er de gesmolten boter en dan de melk bij.
4- Leg het fruit in een beboterde vorm, schenk er het mengsel over en bestrooi met stukjes noga.
5- Zet 25 min in de oven.
6- Laat afkoelen voor het opdienen.

TIP: Maak deze clafoutis in kleine vormpjes. Is leuk voor kinderfeestjes of logeerpartij van de kleinkinderen.

TIP: Wilt u het nog feestelijker maken, geef er dan een vanillesaus en/of roomijs bij. Bestrooi de Clafoutis met bloemsuiker of spuit er met gulle hand room op.
Eet smakelijk!

Bron; Libelle, Kooktips, Wikipedia.

Wij zijn beide erg verzot op mosselen. Van zodra de nieuwe Zeeuwse mosselen aan land komen willen wij ze proeven.
Ik merk op dat een rasechte Antwerpenaar, zoals ik ben, steeds zijn eerste portie mosselen op St Anneke (linkeroever) moet gaan eten. Dat is traditie en traditie’s moet je in ere houden he!
Dus wij op weg.

Op de autosnelweg ( TomTom ligt thuis op de kast te blinken) nemen WIJ een verkeerde afslag en rijden alzo richting Brussel.
”Weet je wat” zegt mijn teerbeminde “we rijden even naar je dochter in Mechelen, we zijn nu toch al halverwege.”
Via Zemst, (Neckerspoel staat niet aangegeven en dus missen WIJ ook die afslag) komen we alsnog aan bij dochterlief.

Het is kermis in Mechelen en dus wandelen we naar het centrum. Na daar wat rond gekuierd te hebben en een terrasje te hebben gedaan, wandelen we terug naar de auto. Maar o wee, onderweg komen we een rommelmarkt tegen! In gedachten wuif ik mijn portie mosselen al vaarwel, want terwijl dochterlief en ik al driemaal de rommelmarkt zijn rond geweest, is mijn allerliefste nog maar net aan het begin. Dank zij het diplomatisch toch kordaat optreden van dochterlief, rijden we rond 17u alsnog naar “SintAnnekesplage.”

Via enkele omwegen komen we aan op linkeroever net wanneer er een flinke regenbui neervalt. Iedereen stormt naar huis en wij hebben lekker veel plaats om te zitten. En de mosselen…..wel ze waren heerlijk!

Buurvrouw’s dochter woont in Henegouwen. Een kast van een villa met overdekt zwembad en een lap grond erbij om U tegen te zeggen. Haar man is antiekhandelaar en zelf zit zij op het ministerie. Ze hebben twee kleine kinderen.

In juni vertrok het gezin voor een ganse maand naar Bulgarije waar ze op huizenjacht zouden gaan naar een vakantie stekje.
Zij wilden echter hun huis boordevol waardevolle spullen niet zo lang onbeheerd achterlaten. Omdat buurvrouw net die periode zelf met vakantie was, deed het gezin beroep op een zogenaamde ‘house-sitting’ dienst. (Het is een erkende organisatie wier naam ik hier niet mag noemen.)

Alles werd door de organisatie tot in de puntjes geregeld.
Zij kozen uiteindelijk voor een Keniaans echtpaar waarvan de man ambassadeur was in Kenia.
Veel werd er van dat echtpaar niet verwacht, enkel wat normale onderhoud van het huis. Poetshulp en tuinman waren aanwezig.
De factuur voor de huis oppas moest nog voor de vakantie worden voldaan via de organisatie.
So far, so good, en het gezin vertrok met een gerust gemoed op reis.

Groot echter was hun ontsteltenis toen ze bij hun thuiskomst een puinhoop aantroffen.
Het Keniaans echtpaar was in geen velden of wegen meer te bespeuren. Toen de vrouw des huizes haar ronde deed merkte ze dat heel wat zilverwerk en andere kleine waardevolle spulletjes verdwenen waren.

De organisatie beweerd dat ze niet verantwoordelijk is, “leest u het contract maar na, mevrouw.”
Tja, die kleine lettertjes altijd he, ze deden het weer!
Dit wordt dus weer een kat en muisspelletje tussen hun eigen verzekering en die van de organisatie. Tenslotte nam de organisatie het echtpaar in dienst en gaven zij garantie op een goede service. En gratis was het ook niet, verre van zelfs

Tot overmaat van ramp kreeg het getroffen gezin ook nog eens een telefoonrekening in de bus van bijna 1000 euro. Tja, in Kenia mag de familie toch wel op de hoogte blijven van je leuke vakantie in België zeker!

Kloek gebouwde vrouw met stevige handgrepen, 1m75 groot op hoge hakken, zoekt man met de looks van Tom Selleck en de humor van Robin Williams, om in het weekend samen op stap te gaan. Klasse auto en dik gevulde portemonnee geen bezwaar.

Tja, zulke absurde gedachten schieten door je hoofd wanneer je hoogtepunt op een mooie zomerse zaterdag naar Aldi wandelen is, terwijl je in feite niets nodig hebt.
Of wanneer je ’s avonds alleen op je balkonnetje zit en het gelach van mensen en de geuren van een BBQ je tegemoet waaien.
En dit alles omdat je teerbeminde liever op visvangst gaat dan samen met jou wat te doen.

Er zijn beslist voordelen aan een L.A.T. relatie, maar er zijn ontegensprekelijk ook nadelen aan.
Al zeker wanneer er tussen jou en je lover een afstand van meer dan 150km ligt.
Je wipt dan niet even bij elkaar binnen om een praatje te maken. Je wipt überhaupt helemaal niet door die stomme visvangerij.

Dus wie aan het geschetste beeld voldoet en zich geroepen voelt, mag me altijd mailen.
Niet allemaal tegelijk aub, want voor morgen heb ik al de strijk voorzien.
Kwestie van op zondag ook wat te doen te hebben!

Ik zou natuurlijk kunnen vertellen hoe blij ik ben dat dochterlief en partner weer heelhuids thuis zijn na hun reis naar Kreta.
Een reis die voor hen veel te kort was en voor mij meer dan lang genoeg duurde.
Al zeker wanneer je regelmatig op het nieuws te horen krijgt dat vliegtuigen zomaar pardoes naar beneden vallen.
Ok, je hebt meer kans om een ongeluk te krijgen met je auto dan met een vliegtuig, maar de overlevingskansen zijn lang niet evenredig.

Ik zou kunnen schrijven over zoonlief en hoe trots ik op hem ben om wat hij tot hiertoe allemaal al verwezenlijkt heeft in zijn leven door zelfstudie en zijn nooit aflatende volharding.
Of over mijn kleindochter, die zonder twijfel het mooiste, het liefste, braafste en slimste kind ter wereld is.
”Mijn kind, schoon kind” dus, maar dat is een tendens die elk van ons hanteert.

Ik zou kunnen schrijven over mijn huisdokter en zijn geijkte uitspraak “daar zul je moeten mee  leren leven” wanneer ik mijn beklag doe over mijn spier en gewrichtspijnen, of mijn vergeetachtigheid die met de dag erger schijnt te worden.
Ouderdom komt nu eenmaal met bepaalde ongemakken en dat zal bij iedereen wel zo zijn.

Ik zou ook kunnen schrijven over dat ik een echt zomer mens ben.
Dat ik hou van zon en warmte op mijn huid.
Maar dat ik het heel spijtig vind dat met die zomer ook die vervelende muggen weer tot leven komen.
Dat, ondanks de muggentabletten en muggenzalf, er toch enkele van die venijnige beesten kans hebben gezien om van mijn bloed te drinken en waarbij ik nu vol rode en jeukende bulten sta op plaatsen waar ik moeilijk bij kan om te krabben.

Maar goh, wat hebben jullie daaraan om dit alles te weten? Het is allemaal zo saai!
Op dit alles zitten jullie vast en zeker niet te wachten.
Er zijn wel interessanter dingen om te lezen.
Dus schrijf ik maar niets.
Ik wacht wel tot ik echt iets te vertellen heb!

Na 365 dagen,
een bladzijde omgeslagen.

Heb uren zitten denken,
wat ik je zou kunnen schenken.

Miljoenen sterren aan de hemel,
een stukje van de maan,
samen op een eiland,
de zon zien ondergaan.

Maar wat ik ook zal kiezen,
een groot of klein geschenk,
weet dat jij de enige voor mij bent.

Dochterlief en partner zijn op vakantie naar Kreta, meer bepaald naar, Matala.
Het is haar eerste vliegreis want steeds ging ze veel liever met de auto op reis.
Toen dan verleden week twee dagen voor hun vertrek het bericht kwam dat er een vliegtuig was neergestort in zee sloegen haar stoppen bijna door.
Toen we haar er uiteindelijk van konden overtuigen dat ze meer kans had om te verongelukken met de wagen dan met een vliegtuig ging het weer wat beter.
Maar ik heb een sterk vermoeden dat ze enkele kalmeerpilletjes achter de kiezen had toen het tijd was om naar de luchthaven te vertrekken.

Eerlijk gezegd ben ik er ook niet echt gerust op.
En ik zal een grote zucht van opluchting slaan wanneer ze weer thuis zijn.
Het gebeurt toch elke vakantie periode weer dat vliegtuigen pardoes uit de lucht naar beneden donderen.
En door de crisis wordt er bespaart op onderhoudspersoneel en onderhoudskosten. Pfffff, moeders he!

”Er zijn hier twee Internet café’s en in het hotel staat ook een pc, maar je begrijpt hopelijk toch dat we daar niet veel tijd gaan aan spenderen, hé mams’ke” liet ze me ook nog weten.
Nee, dat verwachtte ik ook niet.
In tegenstelling tot haar broer interesseert dochterlief zich totaal niet voor de computer en wordt hij alleen gebruikt voor het aller noodzakelijkste.

Op foto’s zal ik dus moeten wachten tot ze weer thuis zijn.
Op mijn fototoestel trouwens ook want dat hebben ze mee.
Maar ik heb wel een video op WWW gevonden met sfeerbeelden.
Als ik enkel maar die blauwe lucht vergelijk met de onze hier, dan zou ik zo mijn koffers willen pakken. Wat jullie?!

SORRY LIEVE MENSEN, DE VIDEO SCHIJNT NIET TE WERKEN HIER OP SENIORENNET.
ZAL EFFE NAAR HET FORUM MOETEN OM WAT UITLEG TE VRAGEN.

3 jaar: Ik kan vroeger fietsen dan stappen lijkt wel.
De driewieler wordt al gauw ingeruild voor een heuse kinderfiets, weliswaar met twee extra wieltjes. Ik wiebel lustig door het park, dat ik bijna beter ken als onze tuin, tot een fotograaf mij in de mot krijgt en een kiekje wil nemen. De man wil dat ik mijn armpjes naar boven steek als een heuse wielrenner die de koers gewonnen heeft. Gehoorzaam als ik ben doe ik dat en val pardoes van de fiets af, recht in een plas. Dat uitstapje was vlug over want ik hang van onder tot boven onder het slijk.

3 jaar: Pleegma zet steeds de pantoffels van pa in één van de vele oventjes die de ‘Leuvense Stoof’ rijk is om ze op te warmen tegen dat hij thuis komt. Ik heb het haar al zo dikwijls zien doen dat ik het ook kan. Alleen kan ik nog geen klok lezen. Resultaat is een huis vol rook en stank van verbrandde gummi. Pa moet die avond op zijn sokken lopen.

4 jaar: Het is winter en dan krijgt pleegzus voor ze naar het werk gaat een groot glas Stout met een geklutst ei en een schep bruine suiker. Dit om haar warm te houden onderweg. Voor mij maakt pleegma een heel klein glaasje, kwestie van dat ik ook wat heb. Op een onbewaakt ogenblik zie ik kans om zowel het groot als het kleine glas op te drinken. Ik moet die dag niet naar school, ik mag mijn allereerste roes uitslapen.

4 jaar: Mijn pleegzus huwt en daar horen volgens haar geen kleine kinderen bij. Ik ga dus uit logeren bij een vriendin van pleegma. Die vriendin vindt er niet beter op dan mij een toom (leidsel) aan te doen omdat ze vreest dat ik anders te ver zou weglopen. Ik gil de ganse weg alle duivels uit de hel want ik wil los! Vriendin zweet jaren nadien nog peentjes als ze aan die dag terug denkt.

Ik ga het hier bij laten want ik herinner mij nog zoveel meer uit mijn prille kinderjaren dat ik nog uren zou kunnen doorgaan.
Zoals het “heksenhuisje” in het Rivierenhof dat op een bergje stond en waar ik doodsbang voor werd gemaakt als ik stout was. Of Zwarte Piet die met zijn zak als dreiging boven mijn hoofd hing en waardoor men mij met geen stokken tot bij de Sint kreeg om een foto te laten maken. Het was in die tijd allemaal pedagogisch verantwoordt, net als de tik op onze handjes of billen als we niet wilden luisteren. Het heeft ons in elk geval geen kwaad gedaan.

Toen ik gisteren aan Wim vroeg hoe ver zijn herinneringen aan zijn kindertijd terug gingen, antwoordde hij dat hij het niet zo meteen zou weten, maar zeker niet verder dan zijn zes jaar. Hierbij is dus bewezen dat meisjes veel beter onthouden dan jongetjes.

En om mijn bewering te ontkrachten, en met een belofte dat hij dit keer niets uit zijn duim gaat zuigen, geef ik het stokje graag door aan LUDOVIKUS.

Hoe langer hoe meer erger ik mij aan die verkiezingen, vooral aan het MOETEN ervan.
Niet dat ik anders niet zou gaan, maar ik wil wel graag de vrije keuze hebben.
Vrije keuze is immers toch de basis van een democratie, niet?!

Enfin, voor de twijfelaars die nog steeds niet weten welke kleur te kiezen, zoals ik, hier misschien een richtlijn.

Een vrouw van 87 sterft en komt bij St.Pieter en zegt:
"St Pieter, ik ben nu 87, ik ben 4x getrouwd en nog altijd maagd. Dat is toch een speciaal plaatsje waard hé."
4 maal getrouwd en nog altijd maagd, leg dat toch maar eerst een keer uit." antwoordt St Pieter.
- Mijne eerste man was een CDnV-er, die durfde niet.
- Mijne tweede man was een socialist: altijd staken.
- Mijne derde was ene van de VLD, veel beloven maar niks doen.
- De vierde was er een van GROEN !
- En die mannen plukken geen bloemkes.
Vandaar...

Ongeveer 2 jaar: Wij wonen net naast de ingang van het “Ter Rivierenhof”
Mijn pleegmoeder krijgt mij met geen stokken de tuin in want ik ben bang van “die dikke meneren”.
Ik bedoelde daarmee de bomen van het park die boven de tuinmuur uitstaken.
Het was een dagelijks drama.

2,5 jaar: De verloofde van pleegzus koopt een spiksplinternieuwe auto. Fier komt hij pleegzus halen voor een ritje. Zij is op dat moment oppas voor mij, dus ik moet mee. Van puur jolijt plas ik de achterbank nat. Ik mag nooit meer in de auto zonder plastiek broek.

3 jaar: We zijn verhuisd en daar is de tuin al veel vriendelijker.
Ik kan er pieren (aardwormen) uit de grond trekken en slakken en spinnen in de bosjes vinden. Die deponeer ik een mandje en daarna heel fier op de schoot van pleegmoeder die zit te breien.Zij is er niet blij mee en pakt de schrik van haar leven.Ik moet in de hoek gaan staan.Heel flauw van haar!

3 jaar: Ik ga naar de kleuterschool. In de gang staat een poppenkast waarachter we onze tasjes moeten zetten. Wanneer de school uit is mag elk kind om de beurt achter die poppenkast en door het gordijntje de tasjes uitdelen. Wanneer ik aan de beurt ben wil ik niet achter die kast. Weer groot drama!

3,5 a 4 jaar.: Op de speelplaats van diezelfde kleuterschool staat een huisje. Ik was toen al een éénzaat en ga enkel dat huisje in wanneer er niemand anders meer in is. Zo gebeurt het dat wanneer de speeltijd om is de juf mij vergeet. Ik beslis dan maar om naar huis te gaan.Ik loop natuurlijk verloren. De ganse school in rep en roer. Heel groot drama!

3 jaar: Ik verslik mij in een visgraatje. De dokter moet komen, mijn lippen zien al blauw. Ik word op de keukentafel gelegd en de dokter steekt een ijzeren bit in mijn mond om die open te houden. Pleegpa moet met een lamp in mijn keel schijnen terwijl de dokter de graat eruit vist. Eind goed, al goed!

Wordt vervolgd….

Velen onder ons zullen wel niet zo heel bekend zijn met SM toestanden. En diegene die het wel zijn praten er niet over met leken. Want je seksleven is prive, en zo hoort het ook.

Maar die stelling ging niet op voor de Mechelse rechter en zijn door SM geobsedeerde vrouw. Door de recente film die gebaseerd is op hun ervaringen laaien de meningen weer hoog op.

….Het tweetal werd op 30 september 1997 door het hof van beroep van Antwerpen veroordeeld voor sado-masochistische praktijken tot één jaar celstraf met uitstel.  Aurousseau kreeg er een verbod bovenop om gedurende vijf jaar een openbare functie uit te oefenen. Op 25 juni 1998 werd Aurousseau dan door het Hof van Cassatie uit zijn functie ontheven omdat hij de waardigheid van het ambt had geschaad….(bron: Het nieuwsblad)

Slagen en verwondingen???
Als de masochist vraagt om hem pijn te doen, wanneer ben je dan een sadist? Als je doet wat hij/zij vraagt, of juist wanneer je niet aan zijn/haar wens tegemoet komt?
Is al bijna net zo onbeantwoordbaar als de vraag wie er het eerst was, de kip of het ei.

En wat dan met de gevechtsport?
Een bokser die zijn tegenstander half murw slaagt waarbij die dagenlang met dichtgeslagen ogen, gebroken neus en opgezwollen gezicht rondloopt. Zijn dit geen duidelijke tekenen van slagen en verwondingen? Is die man dan niet strafbaar?
Ah nee, want dat gebeurt vrijwillig, dat is sport! Gebeurt SM tussen man en vrouw dan niet vrijwillig? Tussen Koen Aurousseau en zijn echtgenote in elk geval toch wel.

En als de wet oordeelt dat seksuele voorkeuren een openbare functie's kunnen schaden, wat dan te denken van onze Koning die minstens één keer, voor zover we zeker weten, buiten de pot heeft gepist met als gevolg zijn onwettelijke dochter?
Wat te denken van minister Patrick Dewael, om er maar één te noemen, die zijn vrouw en kinderen verliet voor VRT Girl Greet op de Beeck? En dan nog onze eigenste Antwerpse burgemeester?
Waarom zijn die niet uit hun functie gezet?
Kom mij niet vertellen dat dit alles niet te maken had met seksuele voorkeur.

Mijn persoonlijke mening is dat de veroordeling van de rechter en zijn vrouw geheel onterecht was, en is.
Maar ja, België is en blijft een land waar met twee maten en gewichten wordt gemeten en gewogen.
Vrouwe Justitia mag dan blind zijn, doof voor het rinkelen van geld is ze allerminst.

Onstellend nieuws op de tv verleden week. Het drama in Dendermonde. Echt hallucinant! In wat voor wereld leven wij toch als zelfs kinderen en baby’s niet meer veilig zijn.
Moeten we nu maar allemaal tralies voor onze ramen en hekken rondom onze woningen zetten, denk ik dan? Want de tralies van de gevangenis zijn verre van afdoende om de criminelen binnen te houden. Moeten we in elk openbaar gebouw metaaldetectors plaatsen? Of moeten wij die geen kwaad in de zin hebben maar een wapen aanschaffen als verdediging tegen hen die snode plannen in hun hoofd hebben?

Of moeten we maar lijdzaam toezien hoe wij gecatalogiseerd worden als loslopend wild? Want zoals ik het bekijk zijn alle wetten tegen de criminaliteit enkel in het voordeel van de dader. Getuige de wapenwet op zelfverdediging: Om van wettige zelfverdediging te spreken moet het onmogelijk zijn om de aanval van de dader op een andere manier tegen te houden. Als je de politie kan bellen of zelf de benen kan nemen, mag je niet schieten.
De reactie moet in verhouding staan tot het gevaar dat wordt afgewend. Een revolverschot dat volgt op een kaakslag is geen noodweer, zo besloot cassatie.
En dan maar hopen dat je na die ene slag niet meteen halfdood ligt te bloeden zodat je nog kan gaan lopen!
Kwestie is ook nog dat JIJ moet kunnen bewijzen dat de dader slecht in de zin had. Kan je dat niet dan ga JIJ achter de tralies, en loopt de crimineel vrij op straat.

Het heeft ook geen zin om een gevechtssport aan te leren als zelfverdediging, want dan worden automatisch je handen als wapens beschouwd, en een wapen is voor jou verboden, weet je nog!
Maar dit zijn allemaal zomaar wat bedenkingen van mij. Want hoe kan een kind of baby zich in godsnaam verdedigen tegen een gestoorde crimineel?

Ik hoorde dat de dader van de slachtpartij in Dendermonde in hongerstaking is gegaan. Wel, rustig laten verhongeren zou ik zeggen. Maar nee hoor, hij wordt nu met een infuus gevoed. U en ik mogen dat feestje betalen.
De nabestaanden van de slachtoffers mogen uit eigen zak de ziekenhuiskosten en begrafenis betalen.
ARM BELGIË!

Na een tijdje viel het de bakker op dat de stukken boter van de boer steeds lichter werden.
De boter zou steeds drie pond moeten wegen, maar het leek iedere keer minder te zijn.
De boer woog de boter op zijn weegschaal.
Die gaf hem gelijk en hij klaagde zijn boterleverancier aan bij de rechter.

"Uw stukken boter zouden niet het vereiste gewicht hebben", zei de rechter tegen de boer. "Dit stuk zou drie pond moeten wegen, maar het weegt veel minder."

"Dat is uitgesloten, meneer de rechter", zei de boer.
"Ik heb het elke keer nagewogen."

"Misschien kloppen uw gewichten niet", opperde de rechter.
"Hoezo gewichten?" vroeg de boer stomverbaasd. "Ik heb helemaal geen gewichten.
Die gebruik ik nooit."

"Maar waar weegt u dan mee als u geen gewichten heeft?", vroeg de rechter.

"Heel eenvoudig", zei de boer.
"Ik krijg mijn brood van de bakker en hij krijgt boter van mij.
Een brood weegt drie pond.
Dus leg ik mijn boter links op de weegschaal en zijn brood rechts.
En zo weeg ik dat af."

Door de feestdagen was het me ontschoten. Bij de dokter in de wachtzaal las ik in een magazine over prisoners.be. Omdat er niet veel patiënten zaten (de feestdagen, weet je wel), kreeg ik niet de tijd om het ganse artikel te lezen. Maar zonet schoot het me weer te binnen door een haastig geschreven kladbriefje dat ik vond in mijn handtas met de url van die site, en ben ik daar eens een kijkje gaan nemen.

Nu is het zo dat ik me voorgenomen had om me niet meer te ergeren, maar het is al om zeep! Want niet alleen erger ik mij aan die website, ik ben daarbij ook nog eens danig verontwaardigd! Dat dit allemaal zo maar kan in België gaat mijn petje te boven.
Hoe moeten de nabestaanden van hun slachtoffers zich daarbij voelen, vraag ik mij af?Hun geliefden zijn dood en hun moordenaars krijgen vrij spel vanuit de gevangenis om nieuwe slachtoffers te zoeken.

Feit: Eén van gebruikers is Bjorn Moons, 21 jaar. Op 24 mei 2004 vermoorde hij op gruwelijke wijze Ingrid Van Regenmortel, moeder van vier kinderen.Hij kreeg voor die feiten levenslang.
Zijn fiche op prisoners.be: “Gevangen in Leuven Centraal---Mogelijk vrij in 2015---1m95, 100kilo---Hobby’s zijn tv kijken---Beroep is bouwvakker---Zoek contact en ik vertel je alles over mij.”
Oordeel van de rechter:”Hij is een van de zwaarste psychopaten die ooit voor assisen verschenen is en hoort thuis in het rijtje van Dutroux en Fourniret. De speurders walgden van zijn spotzieke koelheid en onverschilligheid. In die jongen schuilt gewis een seriemoordenaar.”
En zo iemand krijgt dus de kans om doodleuk via internet een contactadvertentie te zetten, vanuit de gevangenis nog wel!!!

Op de site kan je ook gedichtjes lezen van gedetineerden. Ik geef jullie er eentje mee. Huiver en bibber met mij:

 Wil je nog groter ogen trekken, dan raad ik jullie aan om zelf eens een kijkje te gaan nemen op die site. http://www.prisoners.be/home.php Je kunt dan meteen lezen wat de doelstelling is van deze site. Je kunt er ook je eigen mening op kwijt moest je dat willen, of anders gewoon die van anderen lezen. Het is een open site, geen registratie verplicht.
Ik ben er van overtuigd dat er ook succesverhalen kunnen uit voortvloeien, en ik ben van mening dat er mensen zijn die een tweede kans verdienen. Ik ben echter niet zo tolerant dat ik die tweede kans aan iedereen gun.
Wat mij nog het meest verbaasd is dat er verdwaalde zielen zijn die op die advertenties ingaan zonder echt te weten met wie ze te doen hebben.
Gewoon ziekelijk vind ik die hele handel! Maar dat is natuurlijk slechts mijn mening.
Maar wat is uw Mening?

Wat is het nut van goede voornemens wanneer je op het einde van de maand ze allemaal alweer vergeten bent? Dus maak ik ze ook niet meer. Of toch!
Ik beloof mezelf om me niet te ergeren aan lasteraars, roddels en achterklap. Aan kwezels en betweters. Aan pseudo intellectuelen en hun hoogdravendheid. Aan de kapitalist en/of belastingontduiker die zijn (zwart) geld op buitenlandse banken zet tegen een hoge rente. Aan het feit dat de spaarrekening van de kleine eerlijke spaarder nog maximum 3% mag opbrengen vanaf april 2009.
Aan de machthebbers die machtspelletjes spelen over onze hoofden heen. Aan opportunisten.

Ik beloof mezelf dat ik mij niet zal laten opnaaien door utopisten en me niet zal laten deprimeren door pessimisten.
Dat ik me niet laat imponeren door de would-be filosoof die enkel zichzelf graag hoort praten.
Dat ik me niet druk ga maken over die mensen met een supergroot ego. Of die kwallen van mensen die zo nodig anderen publiekelijk moeten neerhalen om hun eigen tekortkomingen te verdoezelen.

Al die voornemens ga ik moeiteloos kunnen volhouden tot 31 december 2009….en langer.
Waarom? Omdat ik zulke individuen niet in mijn familie, vrienden, kennissenkring of directe omgeving heb!