Ik hoop dat jullie genoten hebben van de kerstviering, ingetogen of uitbundig gevierd, al naar gelang jullie het wensten.
Zelf heb ik enorm genoten van de aanwezigheid van dochterlief die pas op zondagmiddag eindigde.
Wij hebben heel veel bijgepraat (aan gespreksstof nooit gebrek tussen ons) enorm veel gelachen en heel lekker gegeten en gesnoept. (dat wordt dus extra lijnen deze week, Mus!)

Zoonlief en Co konden er jammer genoeg niet bij zijn. Geen eigen vervoer en niet zeker of het openbaar vervoer zou rijden om hen weer thuis te brengen. Bovendien zit zoonlief in zijn blokperiode voor zijn universiteit examen, en dat is niet mis.
Maar uitstel is geen afstel, zo lieten ze me weten, dus dat komt snor.

Nu is het enkel aanlopen naar Nieuwjaar.
Ik weet nog niet wat ik ga doen. Ga ik uit huis vieren, of blijf ik voor de tv zitten? Alles zal afhangen van het weer en van mijn moods.

En van het weer gesproken….ik hoop dat er deze week een beetje dooi optreed want ik voel mij zo stilaan een gevangene. ‘k Heb dringend allerlei boodschappen te doen die ik steeds maar weer moet uitstellen wegens te gevaarlijk om buiten te komen.
Moest ik weten dat we nog zo enkele winters gaan krijgen als deze winter, ik schafte mij een rendier en een slee aan, want op het openbaar vervoer kun je niet rekenen.
Toch merkwaardig dat bij -10º en bij +30º gans België plat ligt!

Enfin, dit gezegd zijnde wens ik jullie allen een veilige aanloop naar oudejaarsavond toe.
Houdt het hoofd koel en de voeten warm en….

Bovendien geeft de ‘Avastin’ nare bijwerkingen bij mij.
Hoewel er maar een kleine dosis van het medicament in de bloedbaan terecht komt, reageer ik daar toch slecht op.
Zo heb ik geweldige last van pijnlijke maag en darmklachten. Maar bovendien ben ik ook allergisch voor het spul. En dat uit zich door een vervelend jeukende uitslag.
Nog bovendien is het vandaag exact een week geleden dat ik die inspuiting kreeg, en ondertussen is er totaal geen verbetering, zelfs geen stabilisatie, te merken. Ik heb vandaag nog slechts een zicht van 1,89/10.

Het goede nieuws kwam in de persoon van een dame van ‘De Markgrave’. Zij kwam tips geven hoe ik mij in de keuken nog een beetje kan behelpen. Want ik zie mijn gaspit niet meer branden, zie de vloeistof niet meer koken of het vlees niet meer aanbakken. Nu heb ik natuurlijk nog mijn neus die me vertelt wanneer er iets mis is met dit alles, maar dan is het al wel te laat he!
De dame had ook een Daisy-speler bij en wat Daysy-roms.
Dus nu kan ik weer boeken lezen…euh…beluisteren.
De Daisy-speler werd geleend in de Permeke bib  en ik mag hem al zeker houden tot eind januari. ALs het meezit kan ik hem nog verlengen.
Daar hoef ik zelf niets voor te doen, dat doen de mensen van 'De Markgrave' voor mij. Toch tof he!

Met de keuken tips die ik kreeg ga ik toch eens proberen om op kerstavond wat in mekaar te flansen voor dochterlief en mij. Het zal wel heel simpeltjes blijven. Een varkenshaasje met saffraan/honingsaus en wat kroketjes uit de oven is bijvoorbeeld een optie. Daarbij een lekker wijntje en nadien een lekker dikmakend toetje, en we zijn al dik tevreden als dit goed afloopt.
Nu is het enkel nog hopen dat het een beetje minder glad wordt zodat ik zonder al teveel problemen naar de winkel toe kan, want hier wordt nooit gestrooid.
Maar dat horen jullie dan nog wel.

Voor nu wens ik iedereen,

EEN HEEL VROLIJK KERSTFEEST!

De sneeuw kraakte onder mijn zeer onelegante maar o zo gripvaste laarzen. Even geen ijdelheid nu.
In de plaats daarvan een weinig flatterende en kapsel vernietigende muts tot over mijn oren en een alles verhullende dikke warme jas aan. Want warm blijven is het doel, en vooral, overeind blijven!

En zo stapte ik op weg naar een herberg, zoals men het mij duizenden jaren geleden al eens had voorgedaan.
Die herberg met zijn vrolijke lichtjes rond de kerststal met levende dieren (geiten en konijnen) en waar de warmte en de vele vrolijke gezichten mij welkom zouden heten.

In gedachten zag ik mij zitten bij het open haardvuur met een door een “witteke” gebluste lekkere warme chocomelk.
Nu ja, die open haard bestond enkel in mijn fantasie. Maar al de rest deed me even de muizenissen in mijn hoofd vergeten.

De gedichten, spreuken, gezegden, en citaten over vriendschap zijn legio. Hier op Seniorennet alleen al kun je er ontelbare vinden.
Maar ik vind geen woorden om duidelijk te maken hoeveel de stille en oprechte vriendschapsbetuigingen van mijn vrienden voor mij betekenen!

Ik schreef al dat voorbije vrijdag een “goed nieuwsdag” was. En alsof dat nog niet genoeg was kreeg ik ‘s avonds telefoon van BOJAKO.
Haar schoonzusje, die ook heel erg slechtziende is, schonk mij een, beeld-leeslamp! Zomaar! Gratis en voor niets! Omdat zij een nieuwe had en deze dus niet meer gebruikt.

Het is een lamp die wordt aangesloten aan je tv toestel.
Zulke lamp kostte in 1996 maar liefst -130.000BF want je betaalt daar ook nog eens 21% BTW op. En loepen en leeslampen worden niet vergoed door het VAPH of ziekenfonds.
Jullie zullen wel begrijpen dat ik een sprongetje in de lucht maakte van blijdschap!

En alsof dat nog niet genoeg was kwamen Bo en Mr Silver het persoonlijk aan huis brengen! Waarna Mr Silver gezwind sleurde met een zware bijzettafel en mijn tweede tv toestel en alles piekfijn installeerde naast mijn bureau.

En zodoende kan ik nu weer met gemak mijn post lezen.
Ja, zelfs reclameblaadjes en weekbladen lezen is nu terug mogelijk.
Mij moet je dus niet meer vertellen dat vrienden een ware zegen zijn.

En dan te weten dat ik zo een hele schare vrienden rondom mij heb!
Allemaal van hetzelfde kaliber!
Mensen die weinig of niet praten of schrijven over vriendschap, maar gewoon stilzwijgend hun vriendschap tonen.
Ik ben een rijk en gelukkig mens met zulke mensen om mij heen!!!

Net omdat bewegen pijnlijk was heb ik me vrijdag aan de telefoon gezet en ben beginnen rondbellen naar de instanties die mijn dossier in behandeling hebben.
Ik vecht als een leeuwin met jongen voor dierbaren en mensen die me nauw aan het hart liggen wanneer hen onrecht wordt aangedaan. Maar voor mezelf doe ik dat meestal niet. Dan ben ik een softy en laat over me heen walsen.
Dus toen ik donderdag dat verpletterende nieuws kreeg (lees vorig logje) trok ik mij terug in mijn treurhoekje om een potje te janken.
Maar daarna werd ik toch boos, heel erg boos zelfs! En om die woede te ventileren belde ik een voor een die bewuste instanties op.
Ik liet hen weten dat ik het hier niet ging bij laten…dat ik niet de dupe wenste te zijn van hun nalatigheid…dat ik desnoods naar de minister zou schrijven en de media zou inschakelen. Jongens, ik was goed op dreef zene! Maar er hangt voor mij dan ook veel van af he! Want zonder al die spulletjes wordt mijn zelfredzaamheid bijna tot nul herleid. Ook is het zo dat ik buiten mijn oogziekte voor de rest nog tamelijk gezond ben en me te jong voel om dagelijks naar mijn muren te zitten staren of geheel afhankelijk te worden van derden in al mijn doen en laten.
Al die argumenten gooide ik door de telefoonkabel. En het heeft resultaat gehad!

Natuurlijk legde ene de fout bij de andere….and back again…maar ik liet mij niet vermurwen en bleef herhalen dat mij een groot onrecht was aangedaan en dat ik het openbaar zou maken.
En zodoende stond vrijdagnamiddag mijn telefoon roodgloeiend van de excuses en ging het plotseling allemaal heel vlug.
De Markgrave had mijn dossier a la minuut doorgefaxt naar de MDT en maandagmorgen komt die soc.ass. naar mij thuis om de papieren te laten tekenen, waarna ze diezelfde dag nog zullen worden doorgezonden naar het VAPH.
En het goede nieuws daarbij is dat De Markgrave mij liet weten dat mijn dossier gedateerd is op 1 november en ik dus nog wel in aanmerking kom voor al die optische spulletjes.
Toch een heel ander geluid dan de dag ervoor!
Nu is het dus enkel nog wachten op de goedkeuring van het VAPH, iets wat ook nog maanden in beslag zal nemen, maar soit, we hebben toch al iets om naar uit te kijken.

En nog meer goed nieuws ’(t kan niet meer op!) kwam er vrijdagavond van een lieve vriendin. Maar dat vertel ik later nog wel.
Nu ga ik me met een kopje thee en mijn doos Dafalgannekes  installeren in mijn relax om wat tv te kijken. Wedden dat ik tijdens de film in slaap val!

Daarstraks kreeg ik weeral slecht nieuws te verwerken!
Ik vertelde jullie onlangs dat een dame van "De Markgrave" was langs geweest met een catalogus, wat stalen, en met advies welke optische hulpmiddelen ik nodig heb om een beetje zelfredzaam te blijven.
Met het verslag van mijn oogchirurg en het rapport van de adviesarts in haar hand werd geoordeeld wat ik nodig heb en waar ik recht op heb. En dat is:

1. Een witte blindenstok,
2. Een ultra sterke daglicht-leeslamp
3. Een sprekende personenweegschaal
4. Een spiegel die 7 maal vergroot
5. Pasta om merktekens aan te brengen
6. Een Daisy-speler om luisterboeken op af te spelen
7. Software voor de pc met spraak en vergroting.

De dame liet me gelijk weten dat loepen en bijzondere optische brillen niet worden vergoed door het VAPH (Vlaams agentschap voor personen met een handicap) en evenmin door het ziekenfonds voor personen met LMD  en ik dus zulks zelf moet aankopen.
Nu had ik het geluk dat er een lieve mevrouw was die me een loep gratis schonk

Maar mijn blijdschap is van korte duur!
Daarstraks kreeg ik telefoon van de sociale assistente van "De Markgrave". Die liet me weten dat het VAPH sinds 1 december 2010 beslist heeft om al die hulpmiddelen (buiten de software voor de pc) die ik zo broodnodig heb, om die niet meer terug te betalen of zelfs voor een stuk tegemoet te komen. Ze hebben al die spullen gewoon geschrapt uit hun lijst.
M.a.w. trek je plan!

De ass. Liet weten dat ze erg verbijsterd is met deze beslissing en dat de sector er alles zal aan proberen te doen om dit ongedaan te maken.
Maar tegen het argument “het geld is op, de kas is leeg” valt mijn inziens niet veel te beginnen.

Ook een beetje boos ben ik op "De Markgrave" zelf!
Want sinds eind september hebben zij  mijn dossier in handen nadat de Soc. Ass. van het ziekenfonds hem wegens, ziekte, verlof, en tenslotte langdurige ziekte was vergeten door te geven.
Ik ben zelf elk documentje bijeen gaan zoeken, ben alles netjes ingevuld door verschillende artsen eigenhandig bij hen op tafel gaan leggen. Dit alles om er spoed achter te zetten want ondertussen was ik al 8 maanden verloren. En op dit moment ligt het nog altijd op diezelfde tafel waar ik het deponeerde.
Wat baat het dan dat je al die moeite doet?
Want was mijn dossier voor 1 december opgestuurd, dan had ik alles nog wel gekregen waar ik recht op had.
Maar die wrevel zal elke gedupeerde nu wel voelen want ik ben niet de enige, volgens de ass.
Magere troost!

Moest ik nog veel haren hebben, ik trok ze van ellende uit mijn hoofd.
Maar mijn haarbos iz ook de moeite niet meer.  En dus zal ik het maar houden bij een potje janken….en ook dat gaat wel weer over zeker!

Verleden week moest mijn hulpje naar de bijscholing en deze week is ze ziek. Ook mijn ‘poetsiepoets’ heeft deze week verlof.
Dus zal ik alles zelf moeten zien klaar te spelen, en de opgelopen achterstand moeten inhalen. Iets wat niet meer zo evident is wegens mijn oogziekte en al zeker niet meer zo vlug gaat als weleer.
Maar gelukkig ben ik niet bang om ondanks de moeilijkheid mijn handen uit de mouwen te steken.

Wat me wel bang maakt zijn de weinige openlijke reacties op mijn vorige logje!
Slechts vier mensen die openlijk hun mening durven geven. Maar wel meer dan tien reacties via mijn blog op dat item in mijn mailbox van mensen die het volkomen met me eens zijn!!!

Durven mensen niet meer openlijk hun mening schrijven?
Zijn we al zo ver geïndoctrineerd door het systeem dat we angst hebben voor eventuele represailles?
Of ben ik nu een van de weinige die wakker ligt van die volkstoeloop die onze toekomst en die van onze kinderen en kleinkinderen in gevaar brengt?

Ach, misschien is dit ook wel typisch Belgisch!
Gewoon met z’n allen passief blijven afwachten tot de bom barst en dan zeggen: “Wir haben es nicht gewusst”!

Wel lieve vrienden, deze lakse houding maakt me dus echt bang!
Want dat de bom eens zal barsten staat als een paal boven water.
En dat U en ik daar de rekening van zullen moeten betalen staat eveneens vast.

Enfin, tot de knal komt ga ik ondertussen mijn klusjes opknappen.
Ik wens jullie allen een hele fijne week toe! En bij leven en welzijn …tot in den draai!

Dat mensen op straat moeten leven in deze barre koude vind ik verschrikkelijk erg, en dan nog het meest voor de kinderen die buiten hun wil door hun ouders in deze ellende worden meegesleurd. Maar moeten wij ons daar nu echt schuldig bij voelen?
Moeten wij daar nu echt voor blijven opdraaien? Groeit de toeloop niet zo stilaan boven ons hoofd? Wordt het niet zo stilaan tijd dat onze politici dit een halt toeroept?

En wat te denken van de vele uitgeprocedeerden die hier nog altijd vrij rondlopen? Zijn zij hier niet illegaal? En is illegaliteit in België dan niet meer strafbaar?
Blijkbaar niet dus! Want zij mogen zelfs betogen voor meer geld en comfort! Meer nog, zij gaan zelfs eisen stellen en komen daar nog mee weg ook!
In eender welk land zouden u en ik dit kunnen en mogen?

En dan USA, die ons een veeg uit de pan geeft omdat we een slecht asielbeleid zouden hebben!
Zouden die niet beter hun hand in eigen boezem steken?
Hun eigen mensen liggen daar al jaren en jaren te sterven op de straat van honger en koude!

Ja, ik vind het schrijnende toestanden die zich nu voor doen. De media heeft er alvast een vette kluif aan.
Maar nog meer medelijden heb ik met onze eigen bejaarden die hier hun hele leven hebben gearbeid en de fiscus hebben gespijzigd.
Vaak heel hard hebben gewerkt vanaf heel jonge leeftijd en in schandelijke omstandigheden. En die nu ook zitten te bibberen van de koude op hun kamertje alleen omdat hun klein overlevings pensioentje niet toereikbaar is om zich degelijk te kunnen verwarmen.
Zij stellen geen eisen, zij komen niet op straat om te betogen. Zij komen enkel in de media wanneer men ze na enkele weken dood op hun kamer vindt.

Goh, ik weet het wel, ik ga bij deze zo meteen de naam van racist opgespeld krijgen, want wat ik hier schrijf is uit den boze, dat is not done.
Maar weet je wat? Dat laat mij nu eens koud zie!!!

DIT IS UITERAARD MIJN MENING
EN DAAR HOEFT U
HET NIET MEE EENS TE ZIJN!

Het probleem is dat ik zo moeilijk dingen uit handen kan geven.
Dingen die ik zelf niet meer kan.
Dingen die ik altijd heel goed heb gekund.

Zelf ben ik altijd een vlugge tempo werker geweest.
Deed duizend dingen tegelijk en dit alles tot in de puntjes, op het maniakale af. Kantjes aflopen of half werk (met de franse slag) kwam niet voor in mijn woordenboek.
Dat niet iedereen is zoals ik durf ik al eens vergeten. Meer zelfs! Ik durf me soms ergeren aan de traagheid en onvolkomenheid van manier van werken werken en zou hen dan het liefst een krachtig Duracelleke instoppen.
Het is sterker dan mezelf en de aard van het beestje in mij dat me parten speelt.
Dat én het feit dat ik nog moet leren aanvaarden dat ik op hulp ben aangewezen.

Ook superblij ben ik met de hulp van ‘Licht&Liefde’ en de mensen van ‘De Markgrave’.
Dank zij de moeite van de eerste heb ik toch enkele optische hulpmiddeltjes gratis gekregen van mevr.J. En de tweede neemt me heel veel moeilijke administratie uit handen of wijst mij de juiste weg. En iedereen zal al wel ondervonden hebben dat wanneer je iets moet verkrijgen dit in België niet simpel verloopt. Dus zij besparen mij een boel ergernis.

Gistermorgen nog kwam er een assistente van ‘De Markgrave’ bij mij thuis.
Jawel, ze komen gratis bij jou aan huis en dat alleen al is een feit waar ik dankbaar voor ben!

De dame kwam praten over mijn mobiliteit.
Of ik nog alleen de straat op kon? Of ik mij nog kon verplaatsen met het openbaar vervoer? Of ik nog kuilen of uitstekende straatstenen kon zien?
Op die laatste vraag moest ik negatief antwoorden, want dat zie ik inderdaad niet meer.
En toen kwam er iets uit de bus dat weer eens bewijst dat een goede voorlichting je geld kan besparen. Dit in voege met mijn witte stok.

Maar daarover volgende keer meer want nu beginnen de lettertjes weer te dansen op de pagina. Een waarschuwingssignaal voor mij dat ik nu moet ophouden met schrijven en lezen.
Wordt dus vervolgd…

Onlangs wou ik twee zacht gekookte eitjes. Ik heb een elektrische eierkoker en die voldoet prima. Maar de hulp vond dit overbodig en deed het op de ouderwetse manier, in een pannetje.
Resultaat, ik heb mijn eitjes in schijfjes op mijn boterham moeten leggen want lepelen was niet meer mogelijk.

Ik vroeg haar laatst ook om een knoop aan mijn jas te naaien.
Mijn vriendin dacht dat ik mijn jas verkeerd geknoopt had, want de knoop stond meer dan twee centimeter hoger dan het knoopsgat.

Maar ik geef niet vlug op, en daarom vroeg ik haar om een knoopsgat te maken in weer een andere jas.
Nu is het zo dat mijn naaimachine dit volledig automatisch doet. Het is enkel een kwestie van drie knoppen in te stellen, het gewenste voetje te plaatsen en de stof recht te houden.
Maar dat laatste had ze niet begrepen en dus trok ze met zoveel geweld aan de stof dat mijn spoelhuisje eruit vloog en de machine met een knal blokkeerde. Ik zag mij al veel geld moeten neertellen om de machine te laten maken.
Gelukkig is de echtgenoot van mijn Poetsiepoets een handige Harry en heeft hij het kunnen herstellen.

Mijn huishoudhulpje liet me fijntjes weten dat naaien niet haar sterkste kant was. Maar het is net bij zulke dingen dat ik hulp nodig heb want ik kan geen draad meer door een naald rijgen!

Maar hoera, ik heb de oplossing gevonden!
Ik ben er achter gekomen dat er naalden bestaan voor slechtzienden. Die hebben geen oogje zoals gewone naalden, maar een soort vorkje. Je legt de draad langs de naald en je trekt de draad even naar rechts en hup, klaar is kees.
Ze zijn ook niet eens zo duur, -2€ voor vijf naalden, te koop bij Veritas.

Ik heb mij gelijk drie pakjes aangeschaft en met mijn brilklemloepje kan ik mijn knopen vanaf nu zelf aannaaien.
Zulke soort naalden moeten ook bestaan voor naaimachines, maar die hadden ze toen net niet in de winkel.Dat is voor een andere keer.
Want mijn hulpje nog op mijn naaimachine laten naaien…NO WAY!

Kun jij ook geen knoop aannaaien….leve het Internet!
Klik dan op onderstaande button en je krijgt meteen een hele les over hoe het moet.

Natuurlijk zal het volledige herstel zijn tijd vragen en zal zij nog veel moeten rusten. Want haar longen voelen natuurlijk nog pijnlijk aan.
Maar al bij al is dit toch al fantastisch nieuws, niet!

Ik vermoed dat het nu enkel een kwestie van dagen is dat Bojako weer zelf en op haar eigen blog gaat schrijven.
Dus hierbij zit mijn taak als vliegende reporter erop.

In het begin van november kwam iemand van ‘Licht & Liefde l met optische hulpmiddelen bij mij thuis.
Ze had ook een catalogus bij met tal van spullen die een slechtziende kan helpen bij zijn redzaam- en zelfstandig-heid.
Maar o wee wanneer je de prijzen van die spullen hoorde, je kreeg er gelijk een appelflauwte bij.
Ze liet een hand-lees-loep en bril-klem-loep achter om uit te proberen.

Vorige week kwam die mevrouw de test spulletjes weer ophalen en vroeg me wat ik er van vond?
Beide waren me optimaal van dienst geweest, de hand-lees-loep nog het meest. Maar o wee dus…het prijskaartje!

Nu liet de mevrouw mij weten dat ze misschien die loep tweedehands kon leveren, ze zou me daarover nog bellen.
Jullie moeten weten dat het Vlaams Fonds voor Gehandicapten niet tussenkomt in loepen of brillen. Kortom, in al wat een slechtziende echt en dringend van doen heeft is er geen tussenkomst voorzien.

Typisch! En goed bekeken van hen, want je kunt niet zonder! Dus koop je toch en betaald de volle pot.
Waar wel een tussenkomst voor is voorzien, noem ik luxe artikelen. Zoals onder meer: een sprekende klok (heb ik op mijn gsm mits het indrukken van 1 toets) een sprekende weegschaal, een sprekende keuken-weegschaal, sprekende software….enz.
Nu ja, goed dat dit alleszins wel kan natuurlijk!

Twee dagen later kreeg ik telefoon van de mevrouw van Licht&Liefde dat ik contact moest opnemen met Mevr.J. Zo gezegd, zo gedaan.
Mevr. J. liet me weten dat ze me de hand-lees-loep gratis schonk. Haar man was ondertussen overleden en ze wilde geen geld verdienen aan de ziekte van anderen “Dat zou mijn man ook nooit gewild hebben” liet ze me weten.
Ik moest ze wel persoonlijk komen afhalen. Haar woonst was nabij 'De Bist' in Wilrijk. En omdat ik geen straatnamen meer kan lezen offerde mijn lieve poetsiepoets haar vrije namiddag op en ging met me mee.

Eerst nog een mooi bloempje gekocht voor Mevrouw J. want dat was de gift dubbel en dik waard.
Toen we dan bij de mevrouw thuis aankwamen kreeg ik ook nog een bril-klem-loep en een daglichtlamp er bovenop bij. Allemaal gratis voor niets!
Zeg nu nog maar eens dat er geen lieve mensen meer bestaan!
Dus hier zit voor jullie een heel blije en gelukkige Mus!!!

Men heeft vandaag opnieuw 400ml pleuravocht uit haar long(en) geprikt.
Nadien is ademen pijnlijk en is praten moeilijk voor haar. Maar vanavond ging het praten toch al wat beter, en er kon zelfs een grapje en een lachje af.
Moedig meisje!

Haar dokter is voorzichtig optimistisch naar haar herstel toe.
Het is nu afwachten of de koorts en het pleuravocht wegblijft.
Want dan is het enkel nog aansterken en genezen verklaard worden.
Laat ons hopen dat het zo verder gunstig verloopt!
We blijven alvast nog even duimen he!

PS: Hoe het mezelf vergaat en het goede nieuws horen jullie morgen wel, dan heb ik iets meer tijd om te schrijven. Voor vandaag is mijn pijp uit.

Ik wachtte en wachtte…maar hoorde weken niets.
Dus stapte ik maar zelf naar het kantoor om meer uitleg want ik vreesde al dat het verloren was gegaan bij de post. Want die laatste is ook niet meer wat het geweest is!
Tal van brieven komen hier in de verkeerde brievenbussen terecht en pakjes moet we nu zelf gaan afhalen, want de postbode heeft geen tijd meer om te wachten tot je de deur kunt openen.

Maar dat was dus nu niet het geval.
Bleek dat zo’n digipas maar liefst -100€ kost plus verzendkosten. En daarvoor moest ik dus schriftelijk toelating geven want het geld wordt automatisch van je rekening gehaald en pas daarna wordt de bestelling geplaatst in Brussel.

En daavoor moet je dan meer dan dertig jaar klant zijn van je bank!
Waar is de tijd dat banken smeekten om jouw geld en ze je overlaadden met allerlei geschenken?  Nu krijg je nog geen kalendertje meer!
Ik heb hen dan ook laten weten dat er bankinstellingen zijn waar je die digipasjes gratis krijgt en zelfs niet moet betalen om je rekening te beheren.
En het pasje mogen ze ook houden want ik gebruik dan nog liever drie brillen over elkaar.

Zulk pasje kost geen cent meer aan software, alleen een klein beetje meer plastiek. Dat kunnen toch de grote kosten niet zijn he!

Enfin, dat bewijst nog maar eens dat er aan zieke mensen veel geld wordt verdiend, en ze soms zelfs worden uitgebuit.
Zo voel ik het in elk geval aan.

Maar ik ga daar niet om zitten treuren, want ik heb ook nog een reuze meevaller in mijn schoot geworpen gekregen.
Maar daarover later meer.

HEB EEN FIJNE ZONDAG!

Ik kreeg vanmiddag (vrijdag) een telefoontje van Bojako.
Ze voelde zich op dat moment weer even wat beter. Ze stak dit echter op de medicatie, want het gaat als een achtbaan, op en neer.

Tot na het weekend, en misschien ook nog de ganse volgende week, zal zij waarschijnlijk nog in het ziekenhuis blijven, zo denkt ze zelf.
Mede ook omdat ze nu niet naar huis wil toegestuurd worden vooraleer men de oorzaak van de koorts gevonden heeft en het pleuravocht tussen haar longvliezen verdwenen is. Mede ook omdat ze, eens thuis,  niet weer wilt hervallen met alle gevolgen van dien.

Het goede nieuws is eveneens, dat ze zich vandaag heeft voorgenomen om aan Mr Silver te vragen om haar laptop mee te brengen, zodat ze weer op haar blogje kan schrijven.
Dus laat ons nog maar even verder duimen dat het haar lukt.

FIJN WEEKEND IEDEREEN!
Mus.

Vandaag had ze terug 38º koorts.
Praten viel haar moeilijk, want bij elk woord moest ze hoesten, iets wat zeer pijnlijk was bovendien. Ademen ging trouwens ook moeizaam
Vermits haar eigen dokter nog niet aan haar ziekbed was geweest, wist ze niet te vertellen wat er stond te gebeuren of wat er nu weer aan de hand was. Haar vrees was wel dat er terug vocht op haar longen zat.

Op de röntgenfoto was ook nog steeds een witte vlek te zien op haar longen.
Ze krijgt nog steeds haar medicatie intraveneus toegediend. Ze staat ocharme vol blauwe plekken van het her en der prikken in haar aders!

Toen we binnenkwamen stond haar middageten nog bijna onaangeroerd op de tafel, eetlust had ze vandaag dus duidelijk ook niet.
Wij zijn niet lang gebleven omdat ze zeer vlug moe wordt en nog steeds pijn heeft.

Alle lieve groeten, beste wensen, knuffels en kussen, zijn overgebracht en ze was duidelijk heel ontroerd door jullie medeleven.
Bojako bedankt jullie allemaal heel erg hard voor alle liefs en ik mag in haar naam jullie heel veel lieve groeten overmaken, en erbij zeggen dat ze hoopt om vlug weer op haar blog te kunnen schrijven.

Hoeveel pijn kan een hart verdragen
Hoeveel ellende kan je doorstaan
Hoeveel rampen, hoeveel tegenslagen
Hoeveel zware klappen kan je aan

Hoeveel leed kan je alleen verwerken
Hoe dapper moet je kunnen zijn
Om geen mens te laten merken
Dat je hart breekt van de pijn

Hoeveel dromen moet je laten varen
Hoe sterk moet je op je benen staan
Om je zelfvertrouwen te bewaren
En je niet totaal te laten gaan

Hoeveel tranen moet je laten vloeien
Voor de allerdiepste wonde heelt
En de liefde nog een keer kan bloeien
In een hart dat veel geleden heeft

Sommige mensen zijn voor mij een raadsel
Waar halen ze de moed vandaan
Om zonder een zucht en zonder klagen
Elke dag hun lijdensweg te gaan

Sommige mensen lopen over rozen
En treuren als de zon niet schijnt
Andere struikelen over doornen
Maar blijven overeind

Tja, en zo is het toch maar net!

Men heeft water uit haar longen getrokken en toen voelde ze zich even beter.
Maar vandaag, zondag, had ze het gevoel, en vermoed de verpleging ook, dat het water er terug zit.

Wegens het lange weekend is er nog niet echt een beslissing genomen welke behandeling men nu gaat toepassen.
Zij heeft wel vele verschillende dokters aan haar ziekbed gehad, maar ieder had zo zijn eigen menig.
Men opperde op een bepaald moment om een drain te steken, maar dat is uiteindelijk ook nog niet gebeurd.
Al haar hoop is gevestigd op morgen wanneer men weer op volle toeren draait in het ziekenhuis. Dit is al wat ik jullie vandaag kan vertellen. Ik houd jullie op de hoogte.

MUS

PS: Op het blog van Natoken konden jullie lezen dat de bedgenoot van Bojako liever geen telefoon krijgt omdat hij teveel aan zijn hoofd heeft.
Maar dat blijkt een misverstand of misvatting te zijn, zo liet hij me weten met een sorry voor de verwarring.
Feit is wel dat Mr. Silver weinig thuis is, maar je mag hem steeds bellen, zelfs laat op de avond, of op zijn gsm. De persoonlijke vrienden kunnen dit gsm nummer bekomen na een seintje naar mij.

En nu zijn er toch complicaties opgetreden en kunnen we enkel maar hopen dat men het euvel vind dat haar belet om weer de vrolijke optimistische zichzelf te zijn.

Met z’n allen duimen we, branden massa’s kaarsen en bidden we de heiligen uit de hemel opdat ze snel weer beter wordt.

Lieve Bo, ons aller gedachten zijn bij je. En die gedachten dragen jou naar de genezing. Het moet! Want we kunnen en willen jou niet missen, nog lang niet!!!

Mijn oogchirurg begon met te zeggen dat ze zich heel gefrustreerd voelt omdat de medicatie bij mij niet aanslaat terwijl ze patiënten heeft van 70 jaar en ouder waarbij dit wel zo is en wiens zicht  verbetert of minstens stabiel blijft.
Haar repliek: “Je hebt een heel slecht lotje getrokken, meisje”!

Mijn centraal zicht zal vermoedelijk blijven verminderen tot het praktisch nihil is, ondanks welke behandelingen dan ook. De ziekte slaat bij mij zeer agressief toe en daar is tot hiertoe geen kruid tegen gewassen.
Het goede nieuws is dat ik nooit echt blind zal worden want mijn perifeer zicht (zicht uit de ooghoek) blijft behouden.
Dus op korte of iets langere termijn zal ik officieel ‘technisch blind’ worden.

Na die woorden mocht ik gaan.
Ze wil me terug zien binnen vijf weken maar dat is zuiver een formaliteit want ze weet niet welke behandeling ze mij nog kan geven.
Ze liet me ook nog weten ze dit keer geen consultatie zou aanrekenen, dus.mocht ik als troost beneden aan de balie mijn -6€ voorschot terug gaan ontvangen.

Onderweg naar huis overliep ik haar woorden nog eens en ik moest ineens denken aan een Nederlands programma dat ik al eens bekijk: ‘De Rijdende Rechter’. Die eindigt altijd met de woorden: “Dit is mijn uitspraak en daar moet je het mee doen!” Wel, ik voelde me net als de verliezer in een van zijn rechtspraken.

Toen ik thuis kwam was er dan weer een meevaller.
In mijn brievenbus zat een klein rond pakje en bij het openen daarvan bleek het mijn witte blindenstok te zijn.
Normaal zou men me eerst de factuur hebben opgestuurd en pas na ontvangst van betaling de witte stok. Maar wegens reorganisatie van hun boekhouding zal ik de factuur later krijgen.

En om jullie te laten weten dat ik met deze slechte prognose niet steil achterover ben geslagen en daarbij danig in de put zit (vandaag alleszins toch nog niet!!!) eindig ik dit logje met een vranke en gedurfde mop:

Interessant stukje geschiedenis :
In 1872 vonden de Arabieren het condoom uit, met behulp van de dikke darm van een geit;
In 1873 hebben de Britten het enigszins verfijnd toen ze op het idee kwamen om de darm eerst uit de geit te halen...

Vandaag ben ik alvast goe bezig geweest! Want ik heb de ramen van de woonkamer en de slaapkamer gezeemd en meteen ook de vitrage  gewassen en gestreken. Jawel, gestreken, want ze zijn van voile, en wat ik ook probeer of doe, er blijven kreuken in als ik ze niet strijk. Geen lachertje omdat op een strijkplank te doen want de gordijnen zijn 2m. hoog en 15m. breed.
Gelukkig was de hulp vanmiddag hier zodat zij ze terug kon ophangen, want dat kan ik niet meer zien, en trouwens was toen mijn pijp ook uit, want eens ik begin ben ik niet te stoppen.

De hulp had ook een beetje sneu nieuws want ze liet me weten dat ze volgend jaar nog maar halve dagen werkt en ik dan iemand anders zal krijgen.
Dat is dan weer afwachten wat het gaat worden.
Maar dat zijn zorgen voor later. Nu eerst morgen horen hoe het verder moet met mijn ogen.

En voor wie net als ik de kuis microbe te pakken heeft, mijn schoondochter heeft daar een mooi gezegde voor en dat geef ik jullie graag mee als afsluiter van dit logje:
A CLEAN HOUSE IS A SIN OF A WASTED LIFE!

Reeds als kind was ik gefascineerd door snit en naad. Echter door mijn thuis situatie was het onmogelijk om daar voor te studeren.
Die schade heb ik later ingelopen door middel van avondschool voor volwassenen. En ik mag met recht en reden fier zijn op mezelf want ik was de primus van de klas.
Ik was zelfs zo goed dat ik een gans jaar mocht overslaan en meteen naar het vervolmakingjaar gaan, waar ik uit kwam met 99%.
Jarenlang heeft niemand me dat nagedaan. De enige verklaring daarvoor is dat ik het heel graag deed.

Sindsdien ontwierp en maakte ik voor mij en de kinderen onze kleding.
Zoonlief is me daar nog steeds heel dankbaar voor want ik naaide zachte voering in al zijn broeken zodat de stoffen niet tegen zijn dijen schuurden, iets waar hij als kind heel gevoelig voor was.

Wanneer je zelf je kleding maakt kun je het niet laten om op de markt het stoffenkraam voorbij te lopen zonder te kopen.
Ook een stoffenwinkel kon ik niet voorbij gaan, dit dan soms weer tot groot verdriet van mijn dochter, want die neusde natuurlijk liever in de boetieks.

Ik had altijd wel een ontwerp in gedachten en wist precies welke stof ik daarvoor wilde gebruiken. Ook de nodige fournituren mochten natuurlijk niet ontbreken.

En zo kon het gebeuren dat ik vandaag een kast vol met spiksplinternieuwe stoffen had liggen waar ik nog plannen mee had.
Maar helaas….’k zal nooit meer kunnen naaien door mijn oogziekte.

En gisteren heb ik dan besloten om daar afscheid van te nemen.
Met lood in mijn schoenen en pijn in mijn hart heb ik al die mooie en dure stoffen in een grijze vuilniszak gestoken en aan mijn Marrokaanse buurvrouw gegeven, want die naaien nog al eens zelf wat in elkaar.

Om het afscheid wat te verzachten heb ik drie lappen stof bijgehouden. Dit tegen beter weten in.
Maar zo behoud ik toch nog de hoop dat ik me ooit een optisch hulpmiddel kan aanschaffen waarbij ik misschien toch nog een simpel rokje in mekaar kan steken.
Want hoop doet leven he!

De inspuiting werd gegeven door de dokteres met het gebrekkig Vlaams waar ik op spoed ook bij terecht was gekomen.
Zij liet me weten dat, in tegenstelling tot mijn eigen oogchirurg, zij niet werkt met Lucentis, maar met Avastin.
(Avastin is een veel goedkoper product en dient oorspronkelijk voor darmkanker en wordt gegeven als ondersteuning bij een chemokuur. Maar volgens deze oogarts is het veel beter dan Lucentis, want Avastin werkt op verschillende aandoeningen vam LMD, en Lucentis maar op een vlak.)
Nog volgens haar is Lucentis een luxe product dat ontworpen is om geld in het laatje te brengen van de farmaceutische industrie.
Ik kom daarbij maar tot één conclusie; als patiënt heb je weinig in de pap te brokkelen en als dokter ben je gebonden (of wordt je betaald?) om met een bepaald product te werken.

De oogarts die gisteren mijn inspuiting gaf is daar niet zo handig in als mijn eigen oogarts. Zo bleek al gauw. Ze heeft me behoorlijk pijn gedaan en het duurde heel lang voor ze met de inspuiting klaar was. Ook met de verdoving sprong ze nogal schaars om zodat ik duidelijk de prikken gevoeld heb.Maar uiteindelijk ben ik ben blij dat ze het heeft willen doen.

Normaal moet ik de dag na de prik rusten om geen ontsteking of het lekken van de prikwondjes te riskeren. Maar dat ging vandaag niet omdat ik mijn invaliditeitspapieren eigenhandig naar de Markgravelei moest brengen zodat de adviesarts ze daar kon invullen alvorens men ze vervolgens kan verzenden.
Om daar te geraken moet ik eerst een bus en dan twee verschillende trammen nemen. Maar ik vond het heerlijk weer om in te wandelen en heb van het noodgedwongen uitstapje enorm genoten.
En morgen, vrijdag, is het weer genieten want dan is het ons maandelijkse vriendenkransje.
Dus al bij al eindig ik deze turbulente en bange week, met een vrolijke noot!
En voor de rest is het hopen en afwachten of de medicatie helpt!!!

PS:Sorry voor het late verslag, maar pas nu is de luchtbel uit mijn oog verdwenen en kan ik weer voldoende zien om hier te kunnen schrijven.

Zoals elke dag na mijn ochtendritueel zet ik mij aam de pc om blogjes en mailtjes te lezen.
Maar o wee, ik merk dat er woorden zijn in de teksten die er tussenuit vallen, die ik dus niet meer zie. Op de plaats van die woorden zit er een witte wolk. En de alarmbellen gaan rinkelen!

Ik begeef mij zo snel mogelijk naar de spoed van het Middelheimziekenhuis. Iets wat niet van een leien dakje loopt vermits op een feestdag de bussen al op havle kracht rijden en bovendien de trajecten en de busnummers veranderd zijn vanaf 1 november. Nu moet overstappen en omdat ik geen busnummers, uurroosters of info meer kan lezen is het zenuwachtig zoeken waar mijn bushalte nu is, want er stoppen meerdere bussen aan verscheidene haltes aan het station van Berchem.
Ik doe twee uur over het traject, een uur langer dan voorheen, maar ik geraak er.

Op de spoed is het dan wachten op de oogarts van dienst. Het is een jonge vrouw (een stagiaire) die gebrekkig Vlaams spreekt, ik vermoed dat ze Poolse is.
Ze kijkt in mijn dossier en laat me weten dat mijn oogchirurg toch besloten heeft om met de inspuitingen met Lucentis verder te gaan. Goed nieuws dus voor mij! Maar ik heb pas afspraak met haar op 10 november en bovendien is zij nu op verlof.
De dienstdoende oogarts doet de nodige testen maar laat weten dat zij niet weet wat doen en zij op dat ogenblik geen inspuiting kan geven. Of ik morgen (dinsdag) terug kan komen om op consultatie gaan bij oogarts, Van de Sompel.
Zo gezegd, zo gedaan!

Dinsdagmorgen ben ik weer in het ziekenhuis en wacht geduldig vele uren lang tot ik bij de bewuste oogarts wordt geroepen. Het is ook een vrouwelijke arts.
Er worden weer dezelfde testen gedaan en na afloop laat zij me weten dat het ontzettend druk is wegens het verlengde weekend en ze hoegenaamd geen tijd over heeft om mij een de nodige inspuiting te geven.
Of ik morgen (vandaag dus) maar wil terugkomen. Dan zal de dienstdoende oogarts (die van spoed) beslissen wat er gaat gebeuren.

En zodoende ga ik vandaag om 14h weer richting Middelheimziekenhuis.
Uit de testen is gebleken dat uit de adertjes in mijn oog vocht lekt. Gelukkig geen bloed. Maar ondertussen zijn we al drie dagen verder en ik vraag mij bang af of de aangerichte schade nog omkeerbaar is. Tenslotte zei mijn eigen oogarts dat het hoogst belangrijk is om zo vlug mogelijk te behandelen wanneer er een lekkage in het oog is.

Ben benieuwd wat er straks staat te gebeuren. Hopelijk krijg ik mijn behandeling. Want wat helpt het anders dat ik er vlug bij ben wanneer men me steeds weer afpoeiert!

Iedereen weet dat Euthanasie wettelijk wordt erkend als het recht van iedere zieke om te kiezen voor het leven of de dood.
De omstandigheden waarin euthanasie van kracht wordt zijn:
1) De patiënt bevindt zich in een medisch uitzichtloze situatie.
2) Het lichamelijke en/of psychische lijden is aanhoudend en ondraaglijk, en kan niet worden verzacht.
3) De toestand van de patiënt is te wijten aan een ernstige en ongeneeslijke, door ongeval of ziekte veroorzaakte aandoening.
En ik vind dat ik binnen de categorie ‘psychisch lijden’ behoor.

Omdat mijn zicht steeds verder afneemt verlies ik beetje bij beetje mijn zelfstandigheid en redzaamheid en dat vooruitzicht boezemt mij grote angst in.
De gedachte om in vol bewustzijn volledig afhankelijk te moeten zijn van derden voor al mijn doen en laten is voor mij ondraaglijk.
En daarom dat ik voor mezelf weloverwogen heb beslist om uit het leven te stappen wanneer de situatie uitzichtloos wordt voor mij. En omdat waarschijnlijk niemand mij daarbij gaat helpen, zal ik het zelf moeten oplossen met de middelen die ik heb.
Nogmaals, ik vind dit mijn recht!

Maar, geen nood, het is nog niet voor morgen want ik geniet nu nog teveel van de kleine dingen die me resten.
Ik heb ten andere ook nog een boel overbodige spullen op, en kasten leeg te ruimen zodat ik mijn kinderen niet opzadel met die klus. En wegens mijn slecht zicht gaat dat ook niet erg vlot voorruit, hahaha.

Dus tot nader order blijven jullie met mij opgescheept zitten en geniet ik ten volle van jullie vriendschap.

Want men blijft maar aanmodderen met mijn dossier en het gaat geen stap voorruit.
Ik word hier echt zo moedeloos van, om niet te zeggen, radeloos.

Van de week kwam hier een jonge vrouw, kind nog bijna, met een catalogus van optische hulpmiddelen. En ach, er is heel wat dat mijn leven comfortabeler zou kunnen maken. Maar al gauw bleek dat dit een winkel is als een andere en men al heel kapitaalkrachtig moet zijn wil men die spullen kunnen aanschaffen.
Om een lang verhaal kort te maken, het was alsof ik kind was in een snoepwinkel en men me zei dat ik geen snoepje kreeg.
Al de snoepjes waren super duur en het was of betalen, of minstens nog acht maanden wachten op de goedkeuring van het Vlaams Fonds. En dan nog is er geen garantie dat ik krijg wat ik hoognodig van doen heb want een negatief besluit zit er altijd in.

Men had me ook beloofd dat de mevrouw mij de witte stok, waar ik recht op heb, meteen zou bij hebben, maar dat bleek ook weer moeilijk te liggen.
Ten eerste, als ik die witte stok wil hebben zal ik hem moeten betalen, of anders….juist…wachten op een goedkeuring van het ziekenfonds. En om jullie een ideetje te geven van hoelang ik al wacht, die witte stok is reeds aangevraagd in maart van dit jaar!
Toen ik dan maar besliste om hem te betalen werd mij medegedeeld dat ik toch nog twee maanden zou moeten wachten omdat hij moet besteld worden en vervolgens met een toegezonden factuur eerst moet betaald worden voor men hem verzend. Als alles meevalt, zou ik hem eind december hebben.

De papieren voor de herziening van mijn invaliditeit heb ik afgehaald en mijn huisdokter heeft zijn deel al ingevuld.
Er moest ook een gehoortest bijgevoegd worden en ook daar heb ik weer slecht nieuws gekregen! Ik ben doof met mijn rechteroor (mede door tenitus) en met mijn linkeroor hoor ik nog maar 30%.
Dus ik ben dringend toe aan een hoorapparaat volgens de KNO arts. Dit is natuurlijk een bijkomende handicap bovenop mijn slecht zicht, want wanneer je zo slecht ziet als ik, dan is goed horen van groot belang. Maar ook daar laten mijn zintuigen me in de steek.

Mijn huisarts is zeer verwonderd over het feit dat ik op zo korte tijd en op zo relatief jonge leeftijd zo snel aftakel, schijnbaar zonder medische reden, of de oorzaak moest liggen bij mijn CVS.  Hij heeft er geen pasklare verklaring voor.
Ik ook niet, maar ik ben wel heel bang voor mijn toekomst.

En zo kan het gebeuren dat ik op mijn donkere dagen me afvraag of ik niet beter uit het leven stap nu ik nog ietwat zelfstandigheid bezit.
Maar dan zijn daar de vrienden en mijn kinderen die me dat kleine duwtje geven om toch weer verder te gaan. Maar makkelijk valt het me niet.

Telkens er post in mijn brievenbus valt houd ik mijn hart vast want meestal zijn het rekeningen. En de laatste tijd waren dat rekeningen die veelal drie cijfers voor de komma telden.
Dus het was het met een bang hartje dat ik de witte enveloppe die maandag in mijn brievenbus zat, opende.
Maar algauw kwam er een brede lach op mijn snoet want het ziekenfonds betaald mij -103, 27€ terug. Joepie!
De dag nadien laat de wooncompagnie mij weten dat ik een goede huisvrouw ben en zuinig ben omgesprongen met het water, en dus geven ze mij -61,10€ terug. Joepie, joepie, dat schuift lekker!!!
Mijn week kan niet meer stuk….dacht ik!

Diezelfde avond zet ik mijn tv aan en denk: “goh Mus, nu gaat het wel erg slecht met je ogen” want gans mijn beeld zag groen. Oeps, geen kleuren meer, althans geen rood meer, tv naar de knoppen.

En zo gaat dat nu altijd bij mij, wat ik in de ene hand krijg moet ik met de andere hand dubbel uitgeven.
Maar ach, er zijn ergere dingen in het leven.

Vandaag in de voormiddag komt de sociale assistente van ‘De Markgrave’.
Laat ons hopen dat zij me goed nieuws brengt!

Het gevolg van dit alles is dat ik op meest onmogelijke tijdstippen indut. Net of mijn hersenpan er de brui aan geeft en toe klapt.
Het zijn maar hazenslaapjes maar je mist zo toch heel wat van wat er om je heen gebeurt.

Deze week zal ik echter geen tijd hebben om mij te vervelen. Integendeel! Ik zal serieus uit mijn pijp mogen komen om alles rond te krijgen.

Zo moet ik maandag achter de papieren voor de herziening van mijn invaliditeit. Daar ben ik met het openbaar vervoer al gauw een halve dag mee zoet.
Dinsdagmorgen komt men van de compagnie naar de waterleiding kijken en dinsdagnamiddag boodschappen doen met de huishoudhulp.
Woensdagmorgen komt de mevrouw van ‘De Markgrave’ kijken welke optische hulpmiddelen voor mij geschikt zijn in huis, en misschien ga ik dan na de middag eens de stad in.
Donderdagmorgen moet ik een gehoortest laten afnemen in het ziekenhuis en donderdagnamiddag naar de huisarts achter mijn voorraad stuff en gelijk een deel van de invaliditeitspapieren laten invullen, vervolgens naar de apotheek.
Vrijdag spoor ik dan (als de treinen niet staken) naar mijn vrienden toe in het zoete Waasland.

Dus het wordt een drukke week! Maar dat vind ik voor een keertje helemaal niet erg.
Moest het nu zo zijn dat ik niet meer de fut heb om nog te bloggen, geen paniek, ik volg jullie toch wel.

Ik wens jullie allen een fijne week toe!

-- De Heilige Lucia van Syracuse (volgens traditie 283-304) was een jonge rijke christelijke martelares, die vereerd wordt als heilige door katholieke en orthodoxe christenen.
Ze is de patroonheilige van de blinden.
Ze is de enige heilige die vereerd wordt door de Lutheraanse Zweden, Denen en Noren, in vieringen die veel voorchristelijke elementen van een joelfeest voor de zonnewende hebben behouden.--

Sint-Lucia wordt vaak afgebeeld met een schaal waarop haar beide ogen liggen.
Deze traditie gaat terug op de legende die aangeeft dat Lucia haar eigen ogen uitstak om aan een huwelijk met een heiden te ontkomen en hem haar ogen op een schaal toestuurde.
Vervolgens behield Lucia haar gezichtsvermogen.

Ironisch daarbij is dat de Heilige Lucia ook mijn patrones is wegens mijn naam, Lucienne.
Haar naamdag valt op 13 december. En 13 december is de geboortedag van mijn pleegmoeder.

Ik stel me daarom de vraag, heeft ze haar werk nu goed gedaan….of heeft ze in mijn geval een steekje laten vallen?!

Naar de ervaring toe met de vorige hulp had ik me voorgenomen om dit keer ietwat assertief te zijn. Om meteen de puntjes op de i te zetten van wat ik wou, maar vooral NIET wou, i.p.v. van lijdzaam te ondergaan.
Daarom had ik al vele malen het vooropgezette scenario van het openingsgesprek in mijn hoofd afgespeeld. Want als het erop aankomt om voor mezelf op te komen ben ik veelal een watje. En al zeker in dit geval omdat ik die hulp echt wel nodig heb en ik niet het risico wil lopen die hulp voor het hoofd te stoten. Ik was dan ook behoorlijk zenuwachtig toen de bel ging.

Afhankelijk zijn van derden valt me enorm moeilijk, maar Linda maakte het mij heel gemakkelijk en stelde mij meteen op mijn gemak.
Ze liet gelijk weten dat ze geen betuttelaar is en dat ze enkel doet wat ik haar vraag te doen, echter met een klein beetje eigen initiatief van de dingen die ik misschien over het hoofd zie.
En zo heb ik het graag! Geen commando’s maar suggestie’s.

En ze voegde ook meteen de daad bij het woord door te doen wat de vorige hulp niet wilde doen, namelijk de knopen van mijn winterjas verzetten zodat ik hem met nog een beetje fatsoen kan dragen tot ik tijd heb om achter een nieuwe aan te gaan.
Onderwijl hebben we gezellig gekeuveld bij een kopje thee met koekje over haar en mijn levenssituatie.
Dus hier zit een tevreden Mus!

1) Dinsdagnamiddag krijg ik een nieuwe huishoudhulp. Bye bye aan de kenau!
Deze nieuwe dame komt rechtstreeks van ziekenzorg, dus geen vrijwilligster. Wanneer ze me bevalt, zou zij vast worden toegewezen.
Ben reuze benieuwd!

2) Men liet me weten vanuit ‘De Markgrave’ dat er op woensdag 27 oktober iemand bij me langs komt om te kijken welke optische hulpmiddelen ik in huis nodig heb om zoveel als mogelijk zelfstandig te kunnen functioneren.
Ben reuzeblij dat er nu toch een beetje schot in de zaak komt na bijna negen maanden van wachten.

En dan nog een berichtje aan al diegenen die hier reageren en zo lief zijn om de tekst groot te schrijven zodat ik hem kan lezen.
Wel dat is vanaf nu niet meer nodig want ik heb  liggen sleutelen in mijn design en heb daar de lettergrootte rechtstreeks aangepast.
Heel erg bedankt dat jullie rekening hielden met mijn slechtziendheid!

EEN FIJNE WEEK TOEGEWENST!

Ik vertelde jullie al dat de maandelijkse injecties per stuk -1150€ kosten. Daar betaal ik zelf -150€ van, de rest vergoed het ziekenfonds. Komt bij het ereloon van de oogchirurg (-79€) het gebruikte materiaal en de voorafgaande oog-testen. Alles bij elkaar goed voor zo’n slordige -200€ per maand.
Je kunt je dus wel inbeelden dat ik geen vreugdedans deed telkens er een ziekenhuisfactuur in de bus viel.

Maar dat dansje kwam er wel bij de  factuur van twee weken geleden. Want wat bleek, i.p.v. een getal stonden er kruisjes ingevuld!
"…Toch eerst nakijken of hier geen vergissing in het spel is voor ik uit de bol ga…." Maar men laat me weten dat ik aan het plafond zit van mijn ‘Maximum Factuur’ en ik nu dus verder niets meer hoef te betalen tot 2011.

En net nu stopt de oogchirurg met het inspuiten van het dure medicament, Lucentis! Net nu wil ze overgaan tot ‘lazeren’ hoewel ze verdomd goed weet dat het mijn zicht zal verminderen en ik sowieso al niet veel speling meer heb!
En daarom mijn vraag of dit toeval is?

Toen ik mijn bedenkingen uitte bij een vriendin, zei die mij dat de oogchirurg daar niet kan van afweten. Maar worden die gegevens niet doorgesluisd naar je siskaart? Vertelt de code op je papieren dit niet?!
Bovendien gaan mijn gedachten terug naar twintig jaar geleden. Naar toen ik nog zelfstandige was en enkel verzekerd was voor grote risico’s en er geen sprake was van een ‘Maximum Factuur’. Een periode waarin ik baarmoederhalskanker kreeg en de behandeling en maandenlange dure medicatie geen punt waren voor het ziekenfonds. Waar men naar mijn gevoel eerder alles lang wou rekken tot ik zelf "stop" zei.
Idem dito met de twee Hernia operaties enkele jaren nadien!

Ben ik paranoïde? Is dit toeval?
Ik weet het niet, maar de twijfel is gezaaid en dat geeft me een heel naar en triest gevoel.
Ik hoop dat men me van die twijfel kan ontdoen, ik hoop dat ik verkeerd ben.

Ze stak meteen en resoluut van wal met te zeggen dat ze slecht nieuws had. De adertjes blijven lekken en mijn zicht blijft achteruit gaan. De medicatie slaat niet aan en dus heeft het ook geen zin om met de 'Lucentis' verder te gaan.
Ze stelt voor om de lekkende adertjes dicht te ‘laseren’ maar dat zal weer een vermindering van zicht betekenen omdat de laser littekens achterlaat.

Ik vraag bedenktijd want op nog minder zien ben ik niet happig. Maar zonder behandeling gaat mijn zicht vast en zeker achteruit!
Ze merkt mijn vertwijfeling en stelt nog een ander alternatief voor, ze wil oo eens proberen met een ander medicatie. Namelijk 'Avastin.'

Avastin wordt ook rechtstreeks in het oog ingespoten.
Het is in feite medicatie die bedoeld is voor darmkanker als aanvulling bij een chemokuur. Maar het zou ook helpen bij LMD, al staat daar geen garantie op.

Ik ben er nog niet uit wat ik moet kiezen. De oogchirurg ook niet. Zij gaat eerst overleggen met enkele van haar collega’s.
En zodoende ga ik zonder behandeling weer naar huis maar met de melding dat wanneer mijn zicht plots erg verminderd ik met spoed naar haar moet bellen.

En een ‘NJET’ voor een optisch hulpmiddel heb ik ook al gekregen!
Mijn oog filtert geen licht meer, dus daglicht is bijzonder pijnlijk en vervormd mijn beeld. Wat ik buitenhuis zie kun je vergelijken met een waterspiegeling.
Nu bestaan er brilglazen die op een speciale wijze lichtgeel getint zijn en min of meer het zicht corrigeren. Het heeft te maken met het contrast. Ik heb ze getest en ze gaven mijn ogen echt een comfortabeler gevoel en een beter zicht.

Maar helaas… die glazen zijn super duur.
Nu is het zo, dat wanneer de oogarts de glazen voorschrijft, het ziekenfonds ze volledig terug betaalt.
Maar weer helaas…dit is zo voor bepaalde oogziekten en aangeboren afwijkingen, maar niet voor LMD, omdat dit een ouderdomsziekte is.
De oogchirurg vind het ook niet eerlijk omdat die brilglazen echt wel helpen. Maar het ziekenfonds trekt grenzen en die mag zij niet overschrijden.

Bad news travels fast, the good news travels slowly.
In mijn geval dan toch.

PS: @ Camille: Een witte stok ga ik waarschijnlijk wel krijgen, maar ook dat is wachten op een goedkeuring van een of andere commissie.

Een trotse moeder omdat zoonlief nu voor een universiteit diploma in de I.T. aan het studeren is. Daarvoor fietst hij driemaal in de week van Ekeren naar Mechelen. En dit bovenop een fulltime job die toch heel wat denkwerk vergt.

Een ontroerde schoon-groot-moeder omdat schoondochter met kleindochter zondag aan kwam zetten met een potje eigengemaakte pompoensoep en een toestelletje om mijn kleingeld te sorteren. Het eerste heeft prima gesmaakt en het tweede is al dankbaar in gebruik genomen.
En wat kleindochter betreft….Ik heb aan de muur in mijn keuken een versierde broodplank hangen met daarop een blocnote gekleefd waarop je dan je boodschappen kunt op schrijven. En kleindochter laat daar steeds een lieve boodschap op achter voor ze weer naar huis vertrekken. Je kunt niet geloven hoe hartverwarmend het is om te lezen dat jij “de allerliefste Bonnie ter wereld bent”.

Een dankbare zus omdat kleine broer (kop en schouder groter dan ik maar zeven jaar jonger) spontaan aanbood om wat klusjes te komen opknappen. O.a. mijn digitale aansluiting verleggen van de kleine tv in de slaapkamer naar de grotere in de woonkamer, en mijn flikkerende TL-buislamp komen nakijken waarvan ik vermoed dat de starter kapot is.
Zelf ben ik doodsbang van elektriciteit, en wat meer is, ik zie niet voldoende meer om die klusjes zelf op te knappen.

Een tevreden Mus omdat ik zaterdag weer een hele fijne en leuke avond mocht doorbrengen met mijn soulmaatje Lipske en haar Nestje.
We namen deel aan een muziek quiz die georganiseerd werd in ons stamkroegje. We eindigden pas op de vierde plaats maar we zaten natuurlijk wel met een serieuze handicap. Ik die niets kan lezen of geen foto’s kan bekijken en Nestje die wel alles af weet van klassieke muziek maar daar werden niet veel vragen over gesteld. Dus in feite was het leeuwendeel voor Lipske, en de zoon van Nestje.
Maar dat heeft de pret toch niet kunnen drukken.
Wel spijtig dat ik niet zo heel lang kon blijven hangen om na te kaarten, want ik moest de laatste bus naar huis zien te halen. Voor een nachtraaf als ik héél sneu!

“Count your blessings” zegt de Engelsman, en dat doe ik bij deze dan ook.
En nu ga ik heel hard duimen voor vriendin Bojako die onder het mes moet. Jullie wens ik een hele fijne week toe!

Tevens vond zij het raadzaam om een herziening van mijn invaliditeit aan te vragen.
Die staat nu op +66% voor onbepaalde duur en op zes punten. Maar wegens mijn bijkomende visuele handicap zou dat gemakkelijk negen punten en meer kunnen worden en dat scheelt toch weer een slok op een borrel qua inkomsten, volgens de sociale assistente.

Maar uiteraard krijg je dat alles niet zo maar, daar moet je dus weer de nodige papieren en bewijzen voor indienen.
De nodige papieren moet ik halen op mijn districthuis (pffft, en zeggen dat ik er verleden week was toen ik naar de politie moest komen). Vervolgens moet ik een deel daarvan laten invullen door mijn huisarts, een ander deel door mijn oogarts, en nog een of twee delen door de oogchirurg en de adviserende oogarts.
Heel die bundel wordt dan weer opgestuurd naar weer een andere commissie en dan is het voor mij wachten tot ik wordt uitgenodigd om bij een controlearts te komen die dan zal beslissen of ik en al die dokters niet liegen. Want daar komt het tenslotte op neer volgens mij, want waarom anders moet die controle arts er nog eens aan te pas komen?
Die controlearts geeft dan de uiteindelijke goedkeuring of ik krijg een, njet. Het hangt er maar van af hoe die man/vrouw die dag zijn/haar hoed staat.

Zelf mag ik me wel danig reppen want eens de papieren in handen, en die krijg je gelijk mee op het gemeentehuis, heb ik maar een maand de tijd om ze volledig ingevuld en getekend op te sturen.

Dus ik ga het behoorlijk druk krijgen met heel veel tijd doorbrengen in allerhande wachtkamers.
Maar eens dat achter de rug is heb ik weer tijd zat want eer die herziening helemaal rond is zullen er weer veel maanden verstreken zijn. Het zal dus allemaal niet meer voor dit jaar zijn. Gelukkig gaat die lieve dame mij bij al die administratieve rompslomp helpen, zo beloofde ze me. Oef!

En toen mocht ik, na een brede glimlach en stevige handdruk, eindelijk naar de cafetaria om mijn dorst te lessen.
Alles bij elkaar had vijf uur in beslag genomen. Maar ’t ging toch nog rapper dan het ganse relaas op schrijven want dat heeft me drie dagen gekost, hahaha.

HEB EEN FIJN WEEKEND!

De sociale assistente van voorbije dinsdag was een zeer vriendelijke, behulpzame, en sympathieke dame.
Ze liet me gelijk weten dat ze meteen ging beginnen met mijn dossier op te starten. ??? “Euh mevrouw, mijn dossier is al opgestart drie maanden geleden door een dame van het ziekenfonds.” Zij meteen bellen...
Dossier? Van wie? Weet ik niets van.
Wat bleek, de bewuste dame die bij mij al tweemaal aan huis was geweest, die alle verslagen van de oogarts had meegenomen, bleek: “ziek, vervolgens op vakantie, en nu langdurig ziek”. En zodoende was mijn dossier niet ingediend en de vervangster niet op de hoogte gesteld. Drie maanden verloren.

Om jullie een idee te geven, een aanvraag om  goedkeuring voor optische hulpmiddelen gaat als volgt:
1) De oogarts kan pas een verslag op maken na de behandeling, in mijn geval was dat drie maanden.
2)Daarna komt er een sociale assistente bij jou thuis (na lang en geduldig wachten) met een dikke vragenlijst en om het verslag van de behandelende arts op te halen.
3)Vervolgens wordt dat dossier naar een commissie verzonden die moet beslissen of jouw oogziekte wel degelijk zwaar genoeg weegt om in aanmerking te komen voor recht op optische hulpmiddelen. Wachttijd op de beslissing, 2 a 3 maanden.
4) Vervolgens wordt de goedkeuring (als die er komt) teruggezonden naar de bewuste assistente die jouw dossier heeft opgemaakt.
In tussentijd moet jij naar een advies arts toe die aan de hand van jouw visuele handicap en tal van  testen zal bepalen welke optische hulpmiddelen jij zeker en/of hoogdringend nodig hebt om zelfstandig te kunnen blijven functioneren.
Die advies arts werk enkel op afspraak. Die afspraak wordt reeds gemaakt (in het geval van mijn oogziekte, LMD, dan) van bij het prille begin van de diagnose. Daar was ik dus verleden dinsdag, zomaar efkes 7 maanden na datum.
5) Het adviesrapport voor die optische hulpmiddelen moet dan worden bijgevoegd in het dossier en weer opnieuw verzonden worden naar diezelfde commissie.
6)Wanneer het rapport van de adviserende oogarts dan wordt goedgekeurd (duurt weer 2 a 3 maanden), dan komt weer diezelfde sociale assistente bij jou thuis. Dit keer om naargelang jouw inkomsten te bepalen hoeveel jij zelf moet betalen voor die hulpmiddelen, en hoeveel het VFGP (Vlaams fonds voor gehandicapten) bijpast.
7)De officiële papieren van je inkomsten en de vragenlijst over jouw situatie worden bij je dossier gevoegd, en jawel, weer teruggezonden naar die commissie. Aan de hand van dat verslag wordt dan bepaald of je eerst de aankopen zelf moet betalen en nadien een terugbetaling krijgt, of dat het VFGP gelijk de reductie toestaat bij de vereniging waar jij die optische hulpmiddelen aankoopt, in mijn geval is dat dus ‘De Markgrave’ en 'Licht & Liefde'.
Alles bij elkaar duurt dit zo’n slordige 9 tot 12 maanden voor alles rond is.

Normaal zou ik dus nu aan bovenstaande fase 5 zitten. Maar zoals nu dus blijkt zal het voor mij nog wat langer duren omdat mijn dossier ergens is blijven hangen wegens afwezigheid van de bewuste sociale assistente van het ziekenfonds.
De nieuwe assistente van verleden dinsdag heeft echt hemel en aarde bewogen om alsnog mijn dossier te laten doorgaan, maar het was boter aan de galg. Want er is ondertussen tussen fase 1 en fase 5 teveel tijd overheen gegaan. Dus werd beslist om terug van voor af aan te beginnen.
Bovendien is ondertussen mijn zicht ook fel verminderd (van 4% naar 2%) en ook dat heeft  weer een invloed op het recht hebben van bepaalde optische hulpmiddelen.

En met deze beslissing was het gesprek met de lieve sociale assistente van voorbije dinsdag nog niet afgelopen want er staat nog meer te gebeuren. Maar daarover een volgende keer meer. Wordt dus nog maar eens (heb ondertussen bijna een boek) vervolgd….

Misschien eerst beginnen met het gesprek bij de psychologe.
Het was een standaard gesprek zoals; Hoe ga ik met mijn ziekte om? In hoeverre kan ik mij verzoenen met het verlies van mijn zelfstandigheid? Wat zijn mijn sociale contacten en vaardigheden? Wat zijn mijn hobby’s? Kan ik die nog uitvoeren? Nee, dus. Ben ik dan bereid andere hobby’s te zoeken?
Aan het eind van het gesprek kwam zij tot de conclusie (iets waar ik me al bewust van was) dat ik nog altijd in de fase zit van het verwerken van mijn ziekte.
Dat ik liever een ziekte zou hebben waarbij een operatie een uitkomst en/of hoop zou bieden op genezing, iets wat bij mij dus niet mogelijk is. Maar dat ik langs de andere kant blij ben dat ik geen ziekte heb waarbij ik terminaal ben en ook geen lichamelijke pijn heb.
Dat ik enkel en alleen mezelf zal kunnen helpen bij het verwerken van, en dat ik zal moeten aanvaarden. Dit liefst zo snel mogelijk om verder te kunnen en innerlijke rust te krijgen.

Een beetje ondankbaar (weet ik van mezelf) vond ik het gesprek zonde van de tijd terwijl buiten heerlijk het zonnetje scheen en ik snakte naar  een kop koffie.
Want de lieve dame vertelde me niets nieuws wat ik zelf al niet wist.

En dan de oogarts, Ann Buyck.
Een hele lieve en zeer gedreven dame die zicht, ondanks een druk huishouden met 4 kinderen, voor de volle 200% inzet en engageert voor mensen met een visuele handicap.
Na tal van oogtesten bleek dat mijn zicht nog maar eens met 0,25 puntjes achteruit is gegaan. Ik zie nu nog maar 2% met beide ogen. Dit percentage betreft mijn centraal zicht want vanuit de ooghoeken van het aangetaste oog zal ik altijd nog dingen blijven waarnemen.
Toen ik haar al schertsend zei dat ik me dan misschien maar moest bekwamen in het danig scheel zien, lachte ze hartelijk en zei dat ze me dan gelijk een karrenvracht Dafalgan zou voorschrijven omdat ik dan wel last ga krijgen van  “schele koppijn”. Humor is nog altijd de beste remedie he!

De oogtesten van gisteren hadden tot doel om te kijken welke optische hulpmiddelen voor mij in aanmerking komen. De oogarts moet aan de hand van deze testen een advies doorgeven aan de adviescommissie van het Vlaams Fonds.
De oogarts echter laat de administratie daarvoor over aan een sociale assistente die in het kader van ‘Low Visions Persons’ werkt voor ‘De Markgrave’, een vzw waar blinden en slechtzienden voor alles en nog wat terecht kunnen.
En zodoende kwam ik terecht bij weer een andere dame.

Maar daarover later meer want dat is een hele boterham en een verhaal op zich.
En nu moet ik eerst hoognodig boodschappen gaan doen en een beetje mijn kot opkuisen. Mijn ‘poetsiepoets’ is immers op verlof.
Nog een conclusie bij dat laatste: ik heb duidelijk het verkeerde beroep gekozen zoveel jaren geleden!

Om al een klein beetje duidelijkheid te scheppen werd mij gevraagd om een lijst samen te stellen van mijn beperkingen. Wat kan ik nog zien en doen, en wat niet?
En nu ik alles zo zwart op wit zie staan voel ik mij al helemaal teneergeslagen.

Beide samen zullen dan beslissen welke optische hulpmiddelen voor mij aangewezen zijn en welke cursus het best bij mij past om toch zoveel als mogelijk zelfstandig te kunnen blijven.
De gerelateerde afdeling ‘Low Vision Persons’ zal mij tevens helpen bij de talrijke administratieve rompslomp die daarbij komt kijken. Want natuurlijk moet eerst mijn dossier volledig in orde zijn om voor al die hulp in aanmerking te komen. En dat dossier is al een XXL frustratie op zich.
Maar dat vertel ik een volgende keer. Eerst maar af wachten wat er morgen uit de bus komt.
Wordt dus vervolgd….

Er zit een uitnodiging in mijn brievenbus om naar het politiebureau te komen. De vet gedrukte tekst kan ik lezen maar de met de hand geschreven ingevulde tekst niet. Dus telefoneer ik meteen naar het politiebureau om wat meer uitleg, want doemdenker als ik ben denk ik dat er wat mis is met de kinderen.

Ik krijg een agent aan de lijn en nadat ik mij kenbaar gemaakt heb en vraag wat er loos is, ontstaat volgend gesprek:
Ik: "Dag agent, zou u me kunnen zeggen waarom ik naar het politiebureau moet komen?"
De agent: “Dat kan ik u via de telefoon niet zeggen want ik kan door de telefoondraad niet zien dat u bent wie u zegt te zijn.” (Daar zit natuurlijk wat in). “U moet zich aanmelden bij ons met uw identiteitskaart en uw rijbewijs”.
IK: "Kan u me dan misschien zeggen op welke dag en uur ik mij moet aanmelden want ik kan het handschrift niet lezen op de uitnodiging, ik ben slechtziende."
De agent, zeer kortaf: “Mevrouw u hebt vijf werkdagen de tijd om hier te verschijnen en als u daar moeilijk over doet zullen we u komen halen met onze combi maar dan gaat het u wel geld kosten, u bent gewaarschuwd”. En hij smijt de hoorn neer.
Ik blijf een beet perplex zitten waar ik zit. Ik voel me als een misdadigster maar vraag me af wat ik dan wel misdaan heb.

Enfin, ik fiets nog diezelfde namiddag naar het politiebureau toe en krijg te maken met dezelfde agent. Een goed uitziende en gespierde jonge kerel, maar met een mentaliteit die wars is van zijn looks.
De agent: “Uw identiteitskaart en rijbewijs aub”.
IK: “Een rijbewijs bezit ik niet, meneer”.
De agent nog een beetje bitser: “Mevrouw als u moeilijkheden zoekt dan kan u die krijgen, uw rijbewijs graag?"
Ik, ondertussen ook een toon hoger: “Meneer, ik heb geen rijbewijs en heb dat ook nooit gehad”.

Uit een kamer komt een andere potige politieagent en in gedachten zie ik mij al geboeid in een cel gesmeten worden. Maar deze agent is heel wat vriendelijker en uiteindelijk komt er klaarheid in de duisternis.

Wat was er nu aan de hand?
Wegens mijn te laag zicht percentage mag ik geen gemotoriseerd voertuig meer besturen dat meer dan 25km p.u. rijdt. De instantie die mijn dossier in behandeling heeft is verplicht dit door te geven aan de politie. De politie op zijn beurt moet met een stempel mijn rijbewijs ongeldig verklaren.
Maar wegens mijn visuele handicap waar ik mee geboren ben heb ik nooit een rijbewijs mogen behalen, maar ik heb wel 40 jaar geleden een poging ondernomen en mijn theoretisch examen afgelegd en was ook geslaagd. Maar na een onderzoek van een oogarts werd mij dus een rijbewijs geweigerd omdat ik geen dieptezicht heb en daardoor geen afstanden kan inschatten. Larie natuurlijk want ik fiets met gemak tussen twee dicht bijeen staande paaltjes door, maar dat was toen de beslissing.
En door dat theoretische examen van toen was men er van overtuigd dat ik ook een rijbewijs had.

De knappe jonge agent gaf zich zomaar niet gewonnen en liet me weten dat hij dit tot op de bodem zou uitzoeken. En wanneer ik toch met een auto zou rijden en een ongeval zou veroorzaken zou de verzekering mij niet dekken. Na deze waarschuwing mocht ik gaan.

Onderweg naar huis in de gietende regen vroeg ik mij af of het 'bullebakkenweek' was want dit was al de tweede keer op een week tijd dat men me afsnauwde.
Ik keek dan ook met een beetje angst uit naar de sociale assistente die de volgende dag mijn dossier zou komen bijwerken. Maar daarover later meer.

Nadat ik een ooginjectie heb gehad dan zit er steeds een luchtbel in mijn oog, Hel lijkt dan net alsof je onder water kijkt, Voorafgaande aan de injectie worden er testen uitgevoerd waarbij men een fluoiserende stof in je aderen spuit. Die twee samen maken dat ik nog minder zie dan op gewone dagen. Licht is dan zeer pijnlijk en bovendien geeft de oogprik je ook een branderig gevoel in je oog zodat je de neiging hebt om die te sluiten.

Nu is het zo dat ik steeds met het openbaar vervoer van en naar het ziekenhuis ga.
Aan het Middelheimziekenhuis stoppen tal van bussen die elk een andere richting uitgaan. Vermits ik na mijn behandeling de busnummers al helemaal niet meer kan lezen, moet ik naar elke bus toestappen om te vragen of dit de bus is die me naar huis voert.
En zo deed ik dat ook vorige keer.

Ik: “Excuseer chauffeur, is deze bus 21 en rijdt u naar Berchem?
Hij: “Staat er van voor op hè madam”
IK: “Sorry Chauffeur, maar dat kan ik niet lezen.”
Hij: “Dan wordt het misschien eens tijd dat je leert lezen of anders een brilletje koopt.” Waarop hij zeer demonstratief zijn rug naar mij keert en aanstalten maakt om de deuren te sluiten en door te rijden.

Nu ben ik totaal tegen agressie maar op dat eigenste moment kon ik heel goed begrijpen dat sommige mensen hun zelfbeheersing verliezen. Was ik een man geweest, ik zou niet weten hoe ik op dat moment zou gereageerd hebben want ik voelde mijn bloed koken.

Gelukkig was er een meneer die me liet weten dat dit niet mijn bus was. De man liet de chauffeur ook nog weten dat ik slechtziende was en hij een bullebak. De chauffeur haalde zijn schouders op en antwoordde dat hij niet kon weten dat ik slechtziende was, en vertrok zonder mij nog een blik te gunnen, laat staan een sorry te zeggen.
Natuurlijk had de chauffeur een punt, hij kon niet weten dat ik slechtziende ben en in hoeverre. Maar aan hoffelijkheid, dat volgens mij toch essentieel is wanner je mensen vervoerd, ontbrak het hem toch, mijns inziens, want hij kon toch even goed gewoon geantwoord hebben op mijn vraag.

En zulke dingen brengen mij dan van mijn stuk. En al zeker wanneer het bovenop andere dingen komt die je ook niet meteen vrolijker maken.
Zoals de uitnodiging van de politie. Maar dat vertel ik een volgende keer….

Maar ondertussen ben ik dus aangewezen op deze dame voor verschillende praktische dingen die ik nu niet kan zien, zoals o.a. mijn brievenpost lezen, gebruiksaanwijzingen allerlei, de versheidsdatum op voeding, verstelwerk…enz.

Nu zou het misschien kunnen lijken alsof ik ondankbaar ben bij dit alles, maar dat is echt niet zo.
Wat mij dwars zit is het feit dat ik 58-jaar ben en deze dame mij behandelt als een seniele 88-jarige.
Dat er dingen zijn die ik nog kan zien en zelf kan doen (tot hiertoe dan toch) en die ik me niet wil laten ontnemen.
Komt bij dat het de dame haar opdracht is om de taken uit te voeren die IK haar geef, en niet andersom en ook niet meer of minder. Maar dat heeft zij duidelijk niet zo begrepen.
En ik laat het gelaten over me heen komen omdat ik voor sommige dingen wel degelijk op haar hulp ben aangewezen. Maar haar aanpak voelt aan alsof ik totaal nutteloos ben, en dat maakt me ziek en triest.

Poetshulp heb ik al jaren en mijn  ‘Poetsiepoets’ die  al jaren over mijn vloer komt is een echt schatje. Zij doet veel meer voor mij, ook buiten haar diensturen, dan ze feitelijk moet. Maar ze laat me wel in mijn waarde.
Dus dag en nacht verschil met “het goede menske” waarover ik in vorig logje schreef.

Ondanks de inspuitingen blijft mijn zicht achteruit gaan en wordt ik dagelijks geconfronteerd met meer en meer beperkingen in mijn dagelijks doen en laten.
Had ik twee maanden geleden nog een zicht van 4%, verleden maand was dit nog maar 3,%, en vandaag is dit nog slechts 2,75 %. Bij 1% wordt je technisch blind verklaard.

Maar technisch blind voel ik me vandaag ook al want er zijn zoveel dingen die ik niet meer, of slechts met heel veel moeite, zie en/of kan doen.
Daardoor werd gezamenlijk door mijn oogarts en huisarts en het ziekenfonds beslist dat ik aangewezen ben op hulp in het huishouden. En zodoende komt er nu al twee weken op dinsdagnamiddag een huishoudhulp over mijn vloer.

De dame is kop en schouder kleiner dan ik en amper 6 jaar jonger, maar ze regeert met sterke wil en ijzeren hand mijn leven, en dit vier en een halfuur lang.
Zij gaat door het appartement en maakt hier en daar een opmerking over een tafeltje of plant die “in de weg staat en beter kan verdwijnen”. Zij trekt alle kasten open en zegt dat ze alles opnieuw zal sorteren volgens een bepaald systeem.
Wanneer ik haar zeg dat ik precies weet hoe en waar alles ligt in mijn kasten, werpt ze op dat zij een cursus heeft gevolgd hoe om te gaan met blinden en slechtzienden en dus exact weet wat ik nodig heb. ?!?!?
Ze neust in mijn koelkast en diepvries en beslist dat ik van sommige dingen beter een voorraadje kan opdoen zodat ik niet elke week boodschappen hoef te doen.
Wanneer we in de winkel zijn stuift ze langs de rekken en vult mijn karretje. Ik probeer haar bij te houden maar ik ben duidelijk te traag. Dat laat ze me dan ook weten en zegt dat ze in het vervolg een lijstje zal maken en alleen de boodschappen zal doen. Maar zij neemt wel de tijd om gelijk haar eigen boodschappen te doen!

Ze behandelt en betutteld me als een oude van dagen die niet meer zelfstandig kan denken. Ze transformeert me in, WE.
WE zullen nu de strijk sorteren...
”Euh, alles wat in mijn strijkmand ligt moet ook gestreken worden” zeg ik, maar ze hoort me niet en haalt er enkele jeans en T-shirts uit die volgens haar niet gestreken hoeven te worden.
WE zullen nu die knoop aannaaien… WE zullen nu je post doornemen…WE gaan nu een pauze nemen en een kopje koffie drinken…

Ze ontneemt me dat beetje zelfstandigheid dat ik nog bezit, een zelfstandigheid waar ik gans mijn leven zo prat op ging en zo fier op was. Ze ontneemt me zelfs mijn eigenheid want IK, ben nu, WE.
En ik zou hard willen schreeuwen: “NEE, niet WE, maar JIJ, want IK ben wel slechtziende maar niet achterlijk!”
Maar ik zwijg en laat het gelaten over me heen komen, want ZIJ beslist. ZIJ heeft een cursus gevolgd en dus is ZIJ de ervaringsdeskundige. Wat meer is, ZIJ is de hulp en IK de hulpbehoeftige.

En dan was er nog de kat… En er was ook de sociale assistente van het ziekenfonds… En de uitnodiging van de politie… en die klier van een buschauffeur… Maar dat vertel ik volgende keer. Wordt dus vervolgd…

Gisteren, maandag, was ik op uitnodiging bij vrienden in Sint Niklaas. Ik moest daarvoor op een naar mijn normen ontiegelijk vroeg uur opstaan want ik werd ter plaatse verwacht om 10h00. Maar na een frisse douche en een half uur zwaar denkwerk voor mijn kleerkast, trok ik op weg.
Hele gezellige dag gehad! Zoals steeds van een warm en liefdevol onthaal genoten en in de namiddag naar een T-dansant geweest waar mijn vrienden als vrijwilligers dj spelen.
Kortom, veel leute en plezier gehad en het uur van afscheid kwam dan ook weer veel te snel.

Samen met nog een andere dame stappen we naar de bushalte van de bus die me weer naar het station moet brengen. We merken dat de bussen na 19h00 nog maar om het uur rijden i.p.v. om de vijfentwintig minuten.
We wachten geduldig…en wachten…en wachten…maar de bus komt niet. Staking! Help!

Enfin, de zus van vriendin wordt opgetrommeld om mij met haar auto naar het station te voeren (waarvoor heel veel dank) want op een taxi was het meer dan eer uur wachten, en dan nog zonder garantie, meldt de taxicentrale.
Ik vraag mij bang af of de treinen ook niet staken? Want hoe moet ik dan thuis geraken?

In het station is er niets dat zulks laat blijken maar wanneer ik boven op het perron kom slaat de schrik me toch om het hart! Geen mens te bespeuren en op de rails staat een lege trein stil. Ik waan me even in een horrorscenario van Stephen King of Clive Barker.
Maar dan schalt er een blikken stem uit de luidsprekers die aankondigt dat mijn trein in aantocht is. Oef!

Aangekomen in mijn thuisstad is het dan weer bang afwachten of daar de bussen wel rijden? Gelukkig is dat zo, hoewel ze een stiptheidsactie houden, dixit de chauffeur. Stiptheidsactie! Laat me niet lachen!!! Maar ik houd wijselijk mijn mond, kwestie van geen aanleiding te zijn dat ze morgen opnieuw staken.

Moe maar voldaan, en na uitgebreid mijn excuses te hebben aangeboden aan mijn kat die verbolgen voor zijn lege etensbak zit, zet ik me in mijn relax in de hoop om nog een stukje Aspe mee te pikken. Maar ik val prompt in slaap.

Het openbaar vervoer is elke dag een beetje reizen, zeg dat wel!
Want wanneer je van de ene provincie naar de andere moet dan kun je maar beter een overlevingskit meenemen. Want je weet nooit met zekerheid wanneer je weer terug thuis aankomt.

@Camille:
Geduld is ook niet mijn sterkste zijde, hoopte dat dit met ouder worden wat zou beteren, maar helaas.
Na elke inspuiting zit er een luchtbel in mijn oog die vervolgens veranderd in een pikzwarte vlek. Die vlek verdwijnt pas na enkele dagen en het enige dat je tot dan kunt doen is geduld oefenen. Terwijl die vlek daar zit is het voor mij praktisch onmogelijk om meer dan tien letters te schrijven, ik heb daar eerlijk gezegd ook geen zin in op zulk moment. Daarom dat het even heeft geduurd voor ik hier weer wat kon neerpoten. Maar het vervolg komt eraan hoor, al zal het ook nog niet voor morgen zijn want dan ben ik een ganse dag de hort op.

@Loewiesa, analyse van het broodje ONgezond:
Naam: Uitsmijter.Twee dikke sneden WIT brood belegd met een dubbele portie kaas, want ik eet liever geen ham als het effe kan, en daarbovenop twee spiegeleieren gebakken in een zeer ruime klod boter. Daarnaast wat garni bedolven onder een respectabele klod mayonaise. Daarbij een Lait Russe gedronken die ik ruimschoots gezoet heb met echte suiker ipv de zoetjes die ik normaal gebruik. Het bijgeleverde chocolaatje heb ik ook nog naar binnen geschoven. Slecht voor mijn lijn maar als troostvoeding heeft het zijn werk gedaan.

@ Bojako:
Heel erg bedankt voor de tip! Die test ik gelijk uit bij onze eerstvolgende bijeenkomst.

@ Allen: Bedankt voor jullie lieve reacties, medeleven en het mogen beslag leggen op jullie duimen. Ik wil wel effe opmerken dat dit duimen volledig op eigen risico is en dat ik alle verantwoordelijkheid afwijs bij eventuele aangerichte schade aan jullie ledematen. (Ne mens kan heden ten dage niet "vooruitziend" genoeg zijn he, hahaha!)
Verder wens ik jullie een hele fijne week toe! Liefs van mij, en tot in den draai!

Aan de hand van de oogtesten bevestigde de oogchirurg wat ik al wist, namelijk dat enkele adertjes weer waren gaan lekken waardoor mijn zicht was verminderd. Gelukkig was dit nog maar enkele dagen zo, voorbije zaterdag merkte ik het voor het eerst echt duidelijk, en dus was er nog geen grote schade opgetreden. De chirurg drukte me wel op het hart dat ik in het vervolg meteen naar het ziekenhuis moest komen wanneer ik zulks merk. “Ik heb liever dat je een keertje voor niets komt dan te laat”, zei ze me, toen ik opmerkte dat ik haar niet graag voor niets lastig viel.

Enfin, er werd dus beslist om mij vandaag weer een oogprik te geven met Lucentis. Dat is iets vroeger dan ze zelf verwacht had.
Maar het goede en hoopvolle nieuws is ook dat mijn zicht toch twee maanden stabiel is gebleven zonder medicatie en dat dit in de loop ter tijd kan oplopen naar drie..vier..en x aantal maanden.
Sommige van haar patiënten, liet ze me weten, hadden het eerste jaar waarin de ziekte toesloeg negen of meer oogprikken nodig voor de ziekte stabiel (verbetering zit er bij mij niet meer in) bleef, waarna ze vervolgens nog maar twee prikken per jaar nodig hebben.
Hoe het bij mij gaat zijn valt dus nog af te wachten.

Waardoor de adertjes weer zijn gaan lekken kon ze me niet zeggen. Oorzaak zou de zware hoest wegens de bronchitis kunnen zijn, omdat mijn oog nu eenmaal mijn zwakste plek is en er druk wordt uitgeoefend op je ogen wanneer je hoest, niest of je neus snuit. Iemand met normaal gezonde ogen heeft daar geen last van.
Toen ik haar vroeg of mijn roken dan misschien de oorzaak kon zijn, keek ze me glimlachend aan zei, quote: “Roken is natuurlijk niet gezond en stoppen is altijd een goede beslissing. Maar roken heeft jouw oogziekte niet veroorzaakt en zal ze ook niet beïnvloeden. De ware oorzaak van de ziekte is niet gekend, maar we weten wel dat het in je genen zit van bij de geboorte en dat het erfelijk is. Dus of je nu een roker bent, of niet, wanneer je drager bent van het gen dan krijg je vroeg of laat met de ziekte te maken. Bij jou is het helaas vroeg. En omdat je maar één ziende oog hebt beperkt het des te ingrijpender je levenskwaliteit.Unquote.

Ik heb nog een hele boel te vertellen, maar voor nu ga ik stoppen.
Wordt dus vervolgd….

Wat het waterverbruik betreft, waar Paz’ke in haar reactie gewag van maakt, ook dat waterverbruik zit berekent in mijn huur. Iets wat ook niet erg eerlijk verdeeld is want tenslotte zal ik als alleenstaande wel een pak minder water verbruiken dan een gezin met x aantal kinderen. Maar ook daar ga ik mijn slaap niet voor laten.

Waar ik wel wakker van lig is mijn gezondheid.
Mijn bronchitis is weliswaar beter maar ik blaf nog altijd als een oude zeehond en sta nog slapjes op mijn benen. Tijdens dat ‘blaffen’ slaan mijn ribben steeds in een knoop waarbij ik dan een soortement breakdance moet uitvoeren om ze weer op hun plaats te krijgen.

Maar mijn grootste zorg zijn mijn ogen waarvan mijn zicht, na twee maanden zonder medicatie, plots weer aan het afnemen is.
Woensdagmorgen aanstaande moet ik weer op controle bij de oogchirurg. Ik ben bang dat men mij niet meer gaat kunnen helpen en bang voor het verdict.

Maat laat ik maar niet op de zaken vooruit lopen en met goede hoop afwachten wat er woensdag uit de bus komt.
En vooral mezelf moedig blijven toespreken: “Kop op Mus, blijven lachen, we leven nog!”

Of ik nog rook? Ja! Want wanneer ik weer met smaak en zonder bijna te stikken kan genieten van mijn sigaretje, dan wil dat zeggen dat ik genezen ben. Dus roken is voor mij een testcase.
’k Weet het, ik ben koppig, onverbeterlijk, dom en hardleers. Heb dat allemaal met de papfles meegekregen vrees ik, dus daar verander je geen ene moer meer aan, het is niet mijn schuld.

En voor die van heel hoog hierboven moet ik het ook niet laten want die is toch al very pissed-off op mij.Volgens mij moet ik hem serieus op zijn tenen getrapt hebben en zijn wraak smaakt hem zoet vrees ik. Meer nog, hij krijgt er blijkbaar maar niet genoeg van! Want het lijkt of hij alle plagen van Egypte over mij heen smijt...

...Verleden week schraapte plots mijn keukendeur over de vloer. Je denkt dan dat er wat onder zit, maar dit bleek niet zo te zijn.
Elke dag ging die keukendeur een beetje stroever open en dicht zonder dat iemand er een oorzaak voor kon vinden. Tot ik zaterdagmorgen in de keuken kwam!
Mijn laminaat stond bol en vol blaren. Bij elke stap die ik deed hoorde ik het soppen onder mijn voeten. Een waterlek! Paniek!!!

Ik huur mijn flatje van een compagnie en die technische dienst is enkel te bereiken op werkdagen tussen 15h30 en 16h30 en zodoende kon ik pas maandagavond bij iemand terecht. Ondertussen was het behelpen met emmertjes water uit de badkamer en het vuile water weg kieperen door het toilet.

Vandaag kwamen dan de loodgieters.
Elk toestel werd van de muur geschoven en mijn vaatwasser werd aan een strenge controle onderworpen. Maar niets te vinden aan de kraan van de gootsteen de siffon, de vaatwasser of de waterleiding in de keuken.

Enfin, om een lang verhaal wat in te korten, de lek zat onder de vloer in de leiding van de verwarmingsketel. En die lek moet daar al maanden hebben gezeten! Maar omdat ook de buizen van de verwarming onder de vloer liggen droogde die lekkage min of meer steeds weer op.
Echter in de zomer staat de verwarming natuurlijk niet aan, maar de circulatiepomp moet wel blijven aanstaan om warm water te kunnen hebben. En zodoende kon dat water lekker blijven lopen tot ik bijna verzopen was. (overdreef ze lichtelijk.)

Feit is wel dat mijn laminaatvloer finaal naar de knoppen is.
Feit is ook dat het na de herstelling leek alsof in mijn keuken een bom ontploft was.

Toch kwam met dit alles ook een meevaller want die loodgieters hebben meteen een nieuwe afloop geplaatst aan mijn vaatwasser en mijn wasmachine (badkamer dus ook overhoop gehaald). En ik kreeg meteen ook een spiksplinternieuwe keukenkraan want de oude was helemaal verkalkt.

Uit dankbaarheid heb ik die mannen 5€ gegeven.
En nu maar hopen dat ik daar geen spijt van krijg wanneer ik voor dit alles een factuur krijg. Dat is tegenwoordig altijd afwachten met onze compagnie. Onderhoud die vroeger gratis was moet tegenwoordig dik voor betaald worden.

Enfin, die pijn is weeral geleden. Wat gaat het volgende zijn, vraag ik bang af?

Het begon al in het begin van de week, kriebel in de keel, beetje hoofdpijn, en wat snotteren.
Dus thee met honig en enkele aspirientjes zouden de klus wel klaren, dacht ik. Maar het ging echter van kwaad naar erger.
Een schrale hoest kwam erbij en ik had twee potten nodig, een om op te zitten en een om over te gaan hangen, want al wat ik at of dronk kwam er meteen weer uit langs een of andere weg.
Goed voor de lijn, dacht ik, positief als ik steeds ben, want ondertussen was ik toch al anderhalve kilo kwijt.

Maar vannacht kreeg ik plots geen lucht meer, mijn longen piepten als een oude kruiwagen.
En toen werd ik toch wel een beetje ongerust, want ik heb ooit een longontsteking gehad, en dat was geen lachertje, en dat begon toen ook met dezelfde symptomen die ik nu had.

Zodoende belde ik vandaag toch maar de dokter, want om naar hem thuis te gaan voelde ik mij veel te slap.
Het eerste wat hij vroeg was “of ik koorts had?” En ik zei “neen”, want ik maak vrijwel nooit koorts, dus nu ook niet, dacht ik weer! Maar toen hij mijn temperatuur nam bleek ik 35° te hebben en dat is wel degelijk koorts volgens hem. Dat wist ik dus niet.

Het verdict luidt, Bronchitis.
En zodoende hang ik nu vast aan de antibiotica, een smerig goedje dat bij mij altijd nare bijwerkingen geeft.
Ik mag ook niet naar buiten, maar verwezenlijk dat maar eens als alleenstaande. En bovendien is het morgen Braderij in Deurne, en dat heb ik ook nog nooit overgeslagen! Nou, we zien wel.

“Vooral blijven roken hè” zei mijn dokter  flegmatiek toen hij naar buiten ging.
Pffft, moet hij juist zeggen, hij rookt zelf van die dunne sigaartjes. “Ik doe mijn best” antwoordde ik hem even laconiek.
Maar eerlijk gezegd lukt dat roken me nu niet echt.

En om dat alles die, verdomme, verdomme, verdomme, en het balen, want ik was er zo graag bij geweest.

PS: Tussen twee hevige hoestbuien geschreven.

Geboren uit Griekse ouders die aan onze kust in het hotelwezen zaten, en opgevoed met strenge hand. Geboren om hard te werken, de man onderdanig en gehoorzaam te dienen, zuinig en spaarzaam te zijn en veel kinderen te baren. En die opdracht volbracht ze zonder morren, naar het voorbeeld van haar moeder.

Zij baarde 5 kinderen, 4 dochters en 1 zoon. En van die zoon werd heel wat verwacht.
Die zoon zou iemand worden waar iedereen naar zou opkijken. Waar iedereen zijn hoed zou voor afnemen. Waar iedereen verstomd zou van staan. Voor die zoon had zij een brandende en onweerstaanbare ambitie.

En uitgerekend die zoon werd verliefd op mij!
Ik een simpel fabrieksmeisje, die niets bezat en niets kon. Een dom wicht, een niemand die van toeten noch blazen wist, dixit mijn schoonmoeder.
Waar zaten zijn gedachten! Wat had ik in gedachten! Waar haalde ik het lef vandaan!!!

Nu helemaal ongelijk had ze niet! Haarzoon, de zeeofficier. Die lang en hard gestudeerd had aan de Hogere Zeevaartschool van Oostende en in alle vakken een primus was gebleken.
En ik, het meisje dat opgroeide bij pleegouders die me liever kwijt dan rijk waren. Die vervolgens terecht kwam in een staatsinstelling, die op hun beurt van mening waren dat ik voor mijn kost maar moest gaan werken in een fabriek ipv te studeren, zoals kinderen van betalende ouders wel mochten doen. Het verschil tussen ons beide kon niet groter zijn.

Hoewel van gestalte de helft kleiner dan ik zat ze constant in m’n nek en leidde me met ijzeren vuist en hoge decibels in de richting waarvan zij vond die haar zoon waardig was. Doodsbang was ik van dat mens!
Zo sloeg ze me eens met een natte theedoek op mijn armen omdat ze vond dat ik de aardappelen niet dun genoeg schilde. Brulde ze de ganse straat bijeen omdat ik het vlees had laten aanbranden. Werd ze furieus omdat ik de etensrestjes wegkieperde ipv ze te verwerken in een ander gerecht.

Maar de eerlijkheid gebied me om te zeggen dat ik van haar heel veel geleerd heb. En al zeker op het gebied van zuinigheid, iets dat me later heel vaak en goed van pas is gekomen.

Met het verlies van haar zoon werden ik en mijn kinderen ook uit haar leven verbannen.
Nog even heeft ze geprobeerd om het volledige hoederecht over haar kleinzoon te krijgen. Wat resulteerde in een tweejaar durende hele nare rechtzaak, die ze uiteindelijk verloor.
Van dan af was ik schoonmoederloos, en ben dat iot op vandaag altijd gebleven.

Nu ben ik zelf al twaalf jaar schoonmoeder, en als er een ultiem ding is dat ik geleerd heb van mijn schoonmoeder, dan is dat:
1) Aanvaard de partnerkeuze van je kinderen.
2)Bemoei je niet met hun huishouden.
3)Sta aan de zijlijn en kijk ongezien toe.
4)Biedt enkel hulp wanneer het je gevraagd wordt.
5) En last but not least, bedenkt dat de partners van je kinderen, de moeder/vader, worden of zijn, van jouw kleinkinderen waar je zielsveel van houdt.

Vrijdagmorgen kwam. na negen weken buiten strijd te zijn geweest wegens een 'tenniselleboog', eindelijk mijn poetsiepoets terug.
Zij loopt, praat, werkt en leeft tegen 300 per uur en dit alles met groot enthousiasme. En in haar enthousiasme zet ze mij ook telkens aan het werk. “Kom, (WE, vraagteken) zullen die gordijntjes gauw wassen…en dan meteen ook die overgordijnen, en…” en voor ik het goed en wel besef word ik gedrild zoals een bleu’ke in legerdienst.

Maar in feite heb ik het zo wel graag.
Ik heb mijn hutje altijd graag spic en span voor ik de deur uitga. Kwestie van wanneer men onderweg mijn kaars uitblaast niemand achter mijn kont kan zeggen dat ik een smeerpoets was. Niet dat ik het dan nog kan horen, maar het geeft me gemoedsrust.

Ik ben de laatste tijd ook weer zo gauw moe!
Dat komt deels door mijn CVS, maar ook door slaapgebrek, dat dan weer een gevolg is van spierkrampen.
Bijna om het uur word ik wakker door een pijnlijke kramp in mijn benen. Alle huishoudelijke, wetenschappelijke, groot-overgroot en oer-moeder middeltjes ten spijt, zit ik daar al jaren mee geplaagd.
En nu blijk ik daar weer een opstoot van te hebben.
Op de lange duur sta je staande te slapen terwijl je de patatten aan het schillen bent.

En dan is er ook nog mijn muziekblogje waar ik zo graag aan werk.
Maar wegens mijn slechtziendheid gaat datt allemaal zo tergend traag en rustig aan doen en geduldig zijn, zijn nu niet bepaald mijn sterkste kanten.
Vandaar dat ik mezelf vaak zit op te draaien… met een klap mijne Sjeeraar zijne tijdelijke conge geef…gefrustreerd voor de tv ga hangen…en daar dan prompt in slaap val…om weer wakker te worden…just… door een kramp in mijn been.

Enfin, voor nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte van mijn doen en laten.
Aan iedereen een dikke knufff, tot fleus, tot in den draai!

APPELPITJES

Ne Vlaming zit in een park op een bankje appelpitjes te eten.
Komt er nen Hollander naast hem zitten.
'Nouw, wat ben jij aan het eten, seg?'
Appelpitjes' zegt de Vlaming.
'Nouw, waarom eet iemand nou in sjezusnaam appelpitjes?'
'Awel...' zegt de Vlaming 'omda ge daar slim van wordt.'
'Sooow, en verkoop je er niet een paar?'
'Joat zenne' zegt de Vlaming 'voor 2,5 euro per stuk'
'Wel, geef mij er dan maar 4', zegt de Hollander en eet zijn 4 appelpitjes op.
Even later zegt die Hollander:
'Nouw seg, eigenlijk had ik voor 10 euro heel wat appels kunnen kopen en dan had ik de appelpitjes er gratis bij.'
'Zie je' zegt de Vlaming 'het begint al te werken.'

Leuze van de dag:

FIJNE DAG NOG!

En wat dat relativeren betreft, welbeschouwd is het verloren percentage van mijn zicht niet eens zo groot. Omdat ik al gans mijn leven maar 50% zag van wat iemand met twee gezonde ogen zag. Dus een totaal percentage van 30% met beide ogen betekent voor mij een verlies van 20%. Valt al bij al dus nog mee he!

Ach, ik brabbel maar een eind weg…om mezelf moed in te praten…want zo simpel ligt het natuurlijk niet.
Mijn grote angst is om wat nog kan gebeuren, want nu ik geen medicatie meer krijg zit de kans er dik in dat de ziekte weer zijn kop opsteekt en nog meer schade aanricht. En dan? Tja, wat dan? Dan zien we wel weer verder zeker. (Goh Mus, weer zo’n leuke woordspeling, waar blijf je ze vandaan halen!)

Maandag ga ik naar mijn gewone oogarts om toch eens te vragen of hij me geen leesbril kan voorschrijven. Misschien wordt dat wel zo een met van die zware bokaal glazen. Dan mag ik vooral niet vergeten om er een stel stretch bretellen bij te kopen, of zo een schouderstuk waar fanfare muziekanten hun trommel laten op rusten, want je wilt zo’n bril niet op je tenen krijgen he.

Ik heb recht op optische hulpmiddelen maar voor dat zaakje rond is zijn we zeker enkele vele maanden verder. Zo mag ik nu reeds ondervinden, maar dat vertel ik wel een volgende keer.

En ik heb ook een nieuwe leuze:

Tot in den draai!

Feit is dat na de eerste inspuiting het resultaat het spectaculairste was. Van bijna helemaal niets meer zien naar weer dingen kunnen waarnemen was een veelbelovend resultaat. Maar bij de tweede en de derde inspuiting reageerde mijn oog slecht op de ‘Lucentis’ (naam van de medicatie die men injecteert), en dat heeft de genezing afgeremd.

Haar teleurstelling was des te groter omdat de natte vlek wel helemaal opgedroogd is en er ondertussen geen nieuwe lekkende adertjes zijn bijgekomen. Maar de reeds aanwezige lekkende adertjes hebben zoveel schade aangericht, en dit op heel korte tijd, dat ik nu een groot littekenweefsel heb zitten in het midden van mijn oog. Een schade die nooit meer te herstellen is, helaas.

Na de foto’s en de oogscan (waardoor mijn plas, poep en ikzelf zo geel zie als een citroen door de ingespoten fluor) zat ik in haar spreekkamer met een klein hartje te wachten op het verdict. Dat kwam snel… en hard.
Het totale debiet van mijn gezichtsveld met beide ogen bedraagt nog slechts 30%.
Toen ze mij dit mede deelde kreeg ik er zowaar een troostknuffel bovenop van haar.

Een beetje onwezenlijk heb ik op de gang zitten wachten op de officiële papieren die moeten dienen voor de officiële instantie’s waardoor ik nu officieel in de administratieve tredmolen zit.
In diezelfde onwezenlijke toestand ben ik in de cafetaria een koffietje gaan drinken en heb een broodje genuttigd…
…Ben ik op de (juiste, hoera!) bus gestapt en heb onderweg naar huis nog wat boodschappen gedaan.
En nog altijd in diezelfde toestand zit ik dit hier nu op mijn blog te schrijven terwijl ik ondertussen de diepvries laat ontdooien.

Maar als jullie het me nu niet kwalijk willen nemen, ga ik seffens in bed een potje janken. En dan hoop ik maar dat de slaap vlug komt. Morgen zien we wel weer verder… Morgen is immers een andere dag…

Een low vision betekent voor mij dat ik in het dagelijks leven met heel veel beperkingen te maken krijg.
Zo kan ik geen boek, tijdschrift, reclamefolders of brievenpost meer lezen. Ook geen straatnamen, huis-bus-tram-nummers of infoborden.
Verstelwerk of werken met de naaimachine, koken en huishoudtoestellen bedienen lukt niet echt meer. Winkelen is een calvarietocht geworden. Contrasten neem ik nog moeilijk en soms helemaal niet meer waar

Ik zal ook mijn ganse verdere leven onder behandeling moeten blijven, dit om de zoveel tijd en om de ziekte stabiel te houden. En dan nog is er geen garantie. De vrees dat de ziekte in alle hevigheid en op elk moment weer kan toeslaan blijft als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangen.

Maar het heeft geen zin om daar elke minuut van de dag bij stil te staan. Ik geniet liever ten volle van de dingen die ik nog wel kan doen en nog wel kan zien. En dat is toch nog enorm veel gezien te omstandigheden.
En eens alle administratieve rompslomp afgerond is, dan zullen er nog meer mogelijkheden zijn.
Dat laatste heeft echter heel wat voet in de aarde, zoals ik al mocht ondervinden. Maar dat vertel ik jullie een volgende keer.
Wordt dus, nog steeds, vervolgd…

Zo ook dochterlief. “Of ik mee uit eten ging ter gelegenheid van Moederdag?”
In eerste instantie zei ik, nee, omdat ik me toch nog niet helemaal op en top voelde. Maar dat wekte dan weer teleurstelling op aan de andere kant van de lijn en dat wil je als moeder natuurlijk niet op je geweten.
Heel verwonderlijk wat een frisse douche, een leuke outfit en wat lippenstift met een snotterend mens kan doen! En dus stond ik paraat toen ze aanbelden.

Het was de bedoeling dat we Mexicaans zouden gaan eten, maar toen we midden in de stad aankwamen en eindelijk een parkeerplaats hadden gevonden, bleek het restaurant uitzonderlijk gesloten te zijn. Waarschijnlijk was de uitbater zelf ook uit eten met zijn moeder, hihihi.

Het was heel gezellig op de kaaien, er was markt en ook stonden er her en der tentjes waar wat lekkers te krijgen was, en ’s avonds zou het 'Antwerpen zingt’ zijn op de gedempte Zuiderdokken. Alleen het weer was een grote spelbreker, grote plensbuien, felle windvlagen en een temperatuur die meer aan herfst dan aan zomer deed denken.
Na een Cava’tje gedronken te hebben besloten we om dan maar naar het gezellige Zurenborg te rijden om daar te gaan eten. Keuze genoeg daar.
Het werd een Afrikaans gerecht, heel uiteenlopend van het oorspronkelijk bedoelde contrei, maar wel héél lekker.
In weer een andere zaak een Pousse-cafe genuttigd en vervolgens naar moeder’s stamkroegje voor een slaapmutsje.

En zodoende zit hier vandaag een nog nagenietende en heel gelukkige moeder!
En de verkoudheid? Die is al een heel pak minder.
Dank je wel dochterlief en partner!

Nu ja, in eten heb ik toch geen zin en veel praten hoef ik hier ook al niet te doen. Enkel af en toe een “hmmm” tegen mijn kat kan er nog net af.
Schrijven kun je gelukkig ook doen met de lippen stijf op elkaar. Maar dat schrijven hou ik voor vandaag toch voor bekeken, mijn pijp is uit.

Ik ga me nestelen in mijn relax en daar dan geweldig zielig zitten te zijn onder een deken met een koppel Dafalgannekes en een hete tas thee.
Vervolgens vanuit de zetel rap naar bed, kwestie van onderweg niet klaarwakker te worden, om me daar dan hopelijk weer gezond te kunnen slapen.
Gelukkig komen morgen de kinderen niet op bezoek. ‘k Zal ze missen…heus…niet echt!

Rest mij nu nog enkel jullie een heel fijn weekend toe te wensen en… Mus has left the building.

Laten we onze bejaarden in de gevangenis zetten en de criminelen in een verpleeghuis!
Op deze manier hebben de bejaarden toegang tot douches, hobby's, en wandelingetjes.
Ze krijgen dan ongelimiteerd gratis medicijnen, medische en tandheelkundige behandelingen, rolstoelen enz.
Bovendien krijgen ze geld in plaats van te moeten betalen…
Ze worden constant via videocamera’s in de gaten gehouden dus ze kunnen direct geholpen worden als ze vallen of hulp nodig hebben.
Hun beddengoed wordt twee maal per week gewassen en al hun kleding wordt gewassen en gestreken naar hen terug gebracht.
Een surveillant checkt elke 20 minuten hoe het met ze gaat en brengt maaltijden en hapjes naar hun vertrek.
Ze kunnen familiebezoek ontvangen in een vertrek dat speciaal hiervoor ontworpen is…

Ze hebben toegang tot een bibliotheek, de sportzaal, ‘n geestelijke raadgever, het zwembad en mogen een opleiding volgen.
Eenvoudige kleding, schoenen, slippers en hulp zijn gratis voorhanden.
Privékamers voor allen met een tuin waar oefeningen gedaan kunnen worden.
Elke bejaarde heeft de beschikking over een computer, ‘n TV, ‘n radio en dagelijkse telefoongesprekken…

Een bestuur met managers is aangesteld om klachten in behandeling te nemen en de surveillanten moeten zich aan een strenge code, hoe de bejaarden te behandelen, houden...

De criminelen koud eten krijgen en worden alleen gelaten zonder dat er naar hen wordt omgekeken.
De lichten gaan om negen uur ’s avonds uit en douchen kan eens per week…

Ze wonen in een kleine kamer, betalen 750,00 euro per maand en hebben geen enkele hoop er ooit nog uit te komen…

ZET JE TOCH WEL EVEN AAN HET DENKEN, NIET?

INGREDIENTEN:

1. fles Spaanse, rode wijn
2. 1 glas vers sinaasappelsap
3. 1 eetlepel citroensap
4. 3 eetlepels Cointreau of Grand Marnier
5. 1 glas cognac of brandewijn
6. 2 eetlepels suiker
7. 1 sinaasappel in schijfjes
8. 1 citroen in schijfjes
9. 1 appel in partjes
10. 1 perzik in partjes (blik mag)
11. 2,5 dl. mineraalwater
12. ijsklontjes

BEREIDING:

Schil de citrusvruchten af met een dunschiller. Snijd vervolgens de schilletjes in dunne repen. Snijd de witte velletjes van het vruchtvlees en snijd dit dan vervolgens in plakjes.
Doe de plakjes samen met de schilletjes, het citroen- en sinaasappelsap in een ruime kom.Voeg vervolgens cognac of brandewijn, Cointreau of Grand Marnier en wijn toe.
Bestrooi het geheel met suiker en voeg het mineraalwater toe.
Roer alles goed door elkaar en voeg daarna de appel- en perzikpartjes toe.
Laat het geheel goed koud worden.
Serveer de sangria in een ruime, glazen kan met ijsklontjes.

SALUTE! Maar niet te zat he, zodat ik hier geen klachten binnenkrijg, hahaha!

Een van die leuke dingen deed ik op zaterdagavond.
De paella was lekker, de sangria liep zoetjes binnen, en dat twee vrouwen die de hort op zijn geen gebrek hebben aan gespreksstof moet ik jullie ook niet vertellen zeker.
Als kers op de taart kwam onverwachts ‘mijn chauffeurreke’ nog binnen gewaaid en zodoende moest ik niet met de bus naar huis maar werd ik prinsheerlijk netjes afgezet aan mijn deur. Wat kan een meisje nog meer verlangen.

Ik mag ook weeral apetrots zijn op zoonlief want die heeft de Dodentocht van Bornem uitgefietst en ook nog eens 60 km heen en terug erbij. Mooie prestatie he!

En zodoende zit hier een blije Mus en die wenst jullie allemaal een fijne week toe.

Zo was er gisteren onze vrienden bijeenkomst. Dat doen we nu al enkele jaren telkens op de eerste vrijdag van de maand en dat is nog altijd even leuk en fijn.
Met mijn partner in crime, Lipske, brei ik aan die namiddag dan nog steeds een eindje aan in ons favoriete kroegje. Zo ook gisteren.

Toen we daar aangekomen en pas gezeten waren, werd ons gevraagd of we niet naar de ‘Spaanse avond’ kwamen. En omdat Lipske alleen zou zitten wegens haar voetbalfanaat en ik in ieder geval alleen zit, besloten we om dat samen eens uit te proberen.

En zodoende ben ik vanavond weer de hort op.
We eten paella en drinken cava. Als dessert is er sangria.
Dat belooft dus! En we gaan nog niet naar huis…lalala…OLE!

HEB EEN FIJN WEEKEND!

Ben de laatste tijd ook vaak de hort op geweest.
Zo was ik dinsdag nog in Mechelen, op bezoek bij dochterlief. Niks speciaals, een gewone dochtermoederdag.
Eerst naar haar thuis, heel moederlijk annex stiekem rond kijken of alles daar netjes is, en dan heel fier zijn wanneer dat zo blijkt te zijn. Dan wat winkelen, lekker gaan eten en als dessert een zoveelste terrasje.
De uren vlogen om en voor ik het wist was het al donker toen ik terug thuis kwam.

Heel leuk allemaal die uitstapjes, maar je werk thuis blijft dan wel liggen.
Vermits mijn 'Poetsiepoets' pas op 27 augustus terug uit ziekteverlof komt en men mij geen vervanging kon geven wegens, ontslag, ziekte en vakantie van het personeel, moet ik het wel allemaal zelf doen. Niet zo evident wanneer je slechtziende bent. Je mist bij de eerste stofzuig beurt al eens een kattehaartje, je merkt dat even later op en je haalt voor een tweede keer op 1 uur tijd de stofzuiger uit de kast. Erg tijdrovend en vermoeiend allemaal. Maar ‘Ordnung muss sein’  ofte, arm, maar proper!
Komt bij, de nodige boodschappen en de was en de strijk.
Wat die strijk betreft ben ik nog iemand van de oude garde. Buiten fijne lingerie en sokken strijk ik alles. Niets heerlijker dan tussen vers gewassen en gestreken lakens slapen.
Nu ik dit schrijf moet ik even denken aan ‘pa’, want die streek zijn sokken namelijk wel! Was daarbij dan heel verwonderd dat zijn sokken keihard waren. “Nogal wiedes wanneer je die vezels verbrand” zeiden wij dan, maar hij bleef het doen. Het was zijn manier om de sokkenproductie op peil te houden, denk ik

Zo, nu weten jullie weer waar ik zoal mee bezig ben.
Seffens ook nog een beetje aan mezelf werken want morgen is het blog-vrienden meeting en dan wil een meisje toch een beetje goed voor de dag komen hé.
Dus dat wordt weer strijkwerk, hahaha!

Zelf klaargemaakt zonder liflafjes.
Een ui en selder aanstoven in wat boter, mosselen erbij, beetje peperen, (zout hoef ik niet) even opschudden en wachten tot ze open gaan.
Tussendoor een dipsausje maken van mosterd, een weinig kookvocht en wat fijn gesneden peterselie, en…aan tafel.
Zo heb ik ze leren eten en zo eet ik ze nog altijd het liefst.

Ik zou het trouwens ook te gek vinden van mezelf, om achttien euro, of meer, te gaan betalen in een restaurant, terwijl ik nu meer dan voldoende had voor een derde van die prijs.
De mosselen kwamen wel van de supermarkt (‘k zou trouwens niet weten waar in de nabije buurt nog een viswinkel te vinden is) en ik heb deze keer gekozen voor voorgesneden mosselgroenten. Dit laatste een beetje uit gemakzucht en een beetje uit zuinigheid, want zo’n zakje kostte minder dan verse selder en uien.

Het nadeel van mosselen thuis klaar maken is dat je met die lege stinkende mosselschelpen blijft zitten. Maar daarom heb ik gewacht tot zondag want op maandag komt hier de vuilkar.

Doen jullie dat ook met jullie mosselschelpen? Ze mooi in elkaar schuiven en een zo lang mogelijke ketting proberen te krijgen?
Ik heb dat indertijd afgekeken van de vader van mijn kinderen en ik doe dat nu nog steeds. En het scheelt nog aan volume in je vuilniszak ook.

Hoewel ik bij mijn mosselen geen frieten of brood heb gegeten, ik ben geen grote eter, bleven er toch nog over. Die bak ik dan morgen op in de pan. Heb ik ook nog eens een lekker snoepje achteraf.
Niet goed voor de lijn maar dat zal me worst…euh, mossel wezen.

Tot nu toe heeft die oogbehandeling mij: 521,55€ gekost en daar zijn dan niet eens de apotheekkosten bij gerekend.
Veel geld voor een arme sloeber als ik.
Maar ik ben het waard!

Nu begrijp ik ook waarom men zegt: “Gezondheid is niet te koop.” Het is te duur! Het is verdorie niet te betalen!
En gelukkig hebben wij hier dan nog een prima sociaal stelsel, want als ik zie wat het ziekenfonds voor zijn rekening heeft genomen! Nou moe, dat zijn cijfertjes om van te duizelen.

Ach, in feite ben ik blij dat ik dit heb mogen betalen.
Andersom zou betekent hebben dat er voor mij geen behandeling mogelijk was geweest. En daar wil ik liever niet bij stilstaan of denken aan hoe mijn wereld er nu dan zou hebben uitgezien.

En weet je wat?
Wanneer ik aan het einde van mijn geld een stukje maand over heb, dan knabbelen we maar op een worteltje om de honger te stillen.
Het is goedkoop, goed voor de lijn en goed voor de ogen.
Of kennen jullie een konijn dat een bril draagt?

AAN ALLEN EEN FIJN WEEKEND GEWENST! TOT IN DEN DRAAI!

Nu heeft ze niet helemaal ongelijk want de laatste tijd ben ik wel vaker de hort op.
Zo ging ik verleden week met mijn soulmaatje en haar grote liefde op dagtrip naar Blankenbergen.
De week daarvoor was ik dan weer een dagje te gast bij andere vrienden in het zoete Waasland.
Reken daarbij de trips naar het ziekenhuis, de nodige boodschappen, de fietstochtjes naar een gezellig terrasje, en ja, dan kan het gebeuren dat je me tevergeefs opbelt.

“ Woensdag om 09h15 aan de Rooseveldplaats, ok?” liet ze me weten. Want ja, ook dan ben ik weer ribbedebie. Ditmaal een dagje Breda. Wandelen, shoppen, lekker eten, drinken en snoepen, maar vooral veel lachen en plezier maken.

Donderdag spoor ik dan weer naar dochterlief toe in Mechelen.
Huismus, of niet, het is leuk om een vrije vogel te zijn!

Hij luisterde heel geduldig en begripvol en zei toen: “Lieve schat, schrijf voor jezelf eens op wat je allemaal nog wél kunt zien en doen.”

En ‘k weet dat hij gelijk heeft.
Want ik heb ervaren wat het is om niets meer te kunnen waarnemen. Om enkel maar een vuile grijze sluier voor je ogen te zien en alles op de tast te moeten doen.
Ondertussen, dank zij de medicatie en de behandelingen, zie ik toch weer een stukje van de wereld rondom mij.

Maar die lijst…ik kom er maar niet aan toe… omdat ik nog zo vaak geconfronteerd word met mijn beperkingen…omdat ik nog moet verwerken…omdat ik nog niet kan aanvaarden…omdat…“waarom ik?”… nog steeds een wederkerende vraag is en waarvan ik terdege besef, nooit een antwoord op zal op komen.

En plots moest ik denken aan een gedicht, of noem het een gebed, net zoals u wilt, dat ik kreeg toen ik jaren terug in een heel andere nare situatie verzeild raakte.
Een situatie, waar ik geen schuld aan had, maar wel de dupe van was. Een situatie, waarvan ik dacht nooit meer het eind van de tunnel te halen.
En kijk…ook daar ben ik uitgekomen..sterker dan voorheen.
Misschien wanneer ik deze woorden maar vaak genoeg herhaal……

Maar…
Ik moet wel eerst mijn bankrekening en mijn rijksregisternummer naar hen toezenden. Dit natuurlijk op mijn kosten. En begin 2011 zal het bedrag dan gestort worden.

Nou moe! Zou ik recht hebben op rente?
Want tegen die tijd kan ik er anders misschien niet eens meer een koffietje van gaan drinken.
Wat zijn ze toch vlug he wanneer ze iets moeten terug betalen!!!

Er is ook nog het feit dat zoonlief en zijn vrouwtje beslisten dat één kind meer dan voldoende is. Dit tot grote spijt van ondergetekende die zelf een groot gezin wilde maar door omstandigheden daar nooit toe gekomen is. Ondergetekende richtte dus haar hoop op haar twee kinderen, maar helaas.

Waarom schrijf ik dit nu?
Wel, omdat ik afgelopen nacht een hele vreemde droom had…

…Samen met zoonlief en zijn vrouwtje was ik op een feest. Heel vreemd was dat alle andere genodigden in werkelijkheid reeds overleden zijn.
Allen stonden ze in groepjes bij elkaar in wat een industriële keuken leek. Heel clean en immens groot. Er werd echter niet gekookt en er was ook nergens eten of drinken te bespeuren.
Wij drie stonden ietwat afgezonderd van de rest in een kamer met slechts 1 stoel. Op die stoel zat mijn schoondochter en ze vertelde dat ze zwanger was.
Ik was heel verheugd met dat goede nieuws maar tegelijk ook heel ontsteld toen ik zag (het idee alleen al) dat zij een sigaret opstak.
Keer op keer nam ik haar die sigaret af en keer op keer stak zij weer een andere op.
Dit ging zo door tot ik haar ruw het pakje afnam en weg smeet. Waarop die andere genodigden dreigend op me afkwamen…en toen werd ik wakker.

Nu heb ik ooit eens een boek gekocht waarin dromen naar psychologisch inzicht op een moderne manier wordt uitgelegd en toegelicht. De schrijver van het boek: Dr. Friedrich W. Doucet.
Aan het slot van het voorwoord staat te lezen, quote: De droom verschaft ons toegang tot een innerlijke wereld, die net zo reëel is als de wereld buiten ons. Dat is de sleutel, waarmee wij de boodschap die dromen overbrengen kunnen begrijpen. Sterker nog: het is de formule waarmee wij verborgen verbanden ontdekken en de zin van het leven doen inzien. Unquote.

Maar zelfs met zijn hulp kan ik geen touw vastknopen aan mijn droom.
Ik weet alleen dat ik er een naar gevoel bij had toen ik wakker werd.
En ik weet ook dat er mooiere dromen bestaan, die ik veel liever zou dromen.

Nu is het zo dat dit toch zijn vruchten heeft afgeworpen want ondertussen weeg ik toch 20 kilo lichter.

Echter de laatste maanden schijnt de naald van de weegschaal zich niet meer te willen verroeren.
En ik weet uit ervaring dat dit een link en cruciaal moment is. Dat ik dan begin te slabakken en mezelf begin te sussen met “een beetje verwennerij kan geen kwaad”.
Maar ook de afgelopen tropische temperaturen zijn mede schuldig.

Het begon met een onverweerstaanbare drang naar zout.
(Al 39 jaar eet ik vrijwel zoutloos, uitgezonderd het zoutloze brood dat ik echt niet te vreten vind.)
En dus kocht ik een doosje zoute pinda’s en die smaakte zo heerlijk dat ik gelijk de volgende dag  nog een doosje naar binnen kieperde…en de volgende dag…

Toen kwamen de olijven aan de beurt. Ben ik echt gek op! Olijven zijn niet echt ongezond.
Tenzij je, zoals ik nu deed, er meteen een halve kilo per dag van eet!

En na al dat zoute spul komt natuurlijk de dorst!
Ik lust geen limonade en al zeker niet al die light versies Maar na liters kraantjeswater en vele kannen verse ijskoude muntthee, kreeg ik plots trek in de Sweppes Agrum die hier altijd in huis is voor zoonlief. En dat smaakte ook al naar meer!
Dus bij het boodschappen doen werden allen hierboven verboden waren in dubbel aangekocht.
En nu ik toch bezig was met zondigen konden er ook nog die lekkere boterkoeken bij en een doos roomijs.

De naald van mijn weegschaal staat nog steeds op hetzelfde streepje. Oef!
Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij zeggen dat ik het niet echt duidelijk kan zien op welk streepje die naald nu echt staat, hahaha.
Dus hoog tijd om te gaan remmen wil al die voorbije moeite niet voor niets zijn geweest.
Zodoende beslis ik moedig en vastberaden….”maandag begin ik weer gezond te eten”.

Wordt heel waarschijnlijk vervolgd want woensdag met mijn maatje naar zee. En heel vermoedelijk wordt dat een gezellig lekkerbek dagje.

Ik schreef ook dat mijn oogchirurg steeds druk doende en gehaast is. Dat maakte dat ik na elke consultatie met een boel vragen bleef zitten.
Maar afgelopen woensdag besloot ik om toch die vragen te stellen waar ik mee zat. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat mijn ‘poetsiepoets’ me vergezelde als steun moedgever.
(Poetsiepoets is mijn poetshulp die nu voor enkele weken werkonbekwaam is wegens een operatie van een ‘tenniselleboog’. Ik moet aan haar toch eens een logje wijden, want zij is het waard… en veel meer dan dat.)
Dus vroeg ik de chirurg hoe het nu verder zou gaan, en ze gaf me dan ook een klaar helder antwoord zonder franjes:

“Het is nu vier weken wachten, pas dan kan ik een definitieve diagnose stellen. Maar ik kan u nu al vertellen dat de schade die is aangericht niet meer te herstellen is, u zult slechtziende blijven. Om erger te voorkomen is het nodig dat u om de zes maanden op controle komt en zo nodig wordt behandeld met Lucentis via een injectie. Naarmate u ouder wordt kan uw oogziekte toenemen en  onbehandelbaar worden en dit kan leiden tot blindheid. Die kans is bij u des te groter daar u maar een ziende oog hebt, maar dat hoef ik u niet te zeggen, dat had u al wel begrepen, niet.”

Mijn ‘poetsiepoets’ en ik zaten er een beetje bij als van de hand Gods geslagen door dit kort en bondige antwoord.
Maar langs de andere kant apprecieer ik wel haar directheid want ze zei me ook nog dat ik, nu ik nog ziende was, me kon voorbereiden en maatregelen treffen voor wanneer het gevreesde moment daar is. Tot slot gaf ze me ook nog de raad om de moed niet te verliezen of te wanhopen omdat ik nog jong ben en er volop onderzoek wordt gedaan om deze oogziekte toch te kunnen genezen.
En men kan nu toch veel meer dan vroeger.

Ik schreef ook nog dat de gevolgen van de oogprik deze keer niet zo erg waren en dat is ook zo, maar djeezes…
…Mijn oog ziet eruit alsof ik mee gedaan heb aan het wereldkampioenschap boksen free style…en dik verloren heb. En zo voelt het ook aan. Helemaal bloeddoorlopen en opgezwollen met als hoogtepunt een mooie blauwe streep onder mijn oog.

Nu heel erg vind ik dat niet want ik weet dat dit allemaal heel snel weer verdwijnt.
Maar ik ga nu toch liever niet naar buiten, want het verhaal van het vogelkooitje of keukenkastdeurtje geloofd niemand meer.
Gelukkig was dochterlief gisteren hier en zijn we samen nog snel wat boodschappen gaan doen zodat ik de komende dagen niet moet verhongeren.

Ik wens jullie allen een fijn weekend, een dikke knuffel erbij, en tot in den draai!

Maar niettegenstaande “de gevoelige prikken”, want zo noemen dokters, dat, valt het allemaal beter mee dan de twee vorige keren.
Dat mijn oog aanvoelt alsof ik er een vuistslag heb opgekregen, is normaal. Dat ik mijn contactlens drie dagen niet mag dragen, maar ook niet kan verdragen, is ook normaal. Maar dit keer zit er geen luchtbel in mijn oog en de grijze sluier die anders altijd enige dagen aanhoudt was na enkele uren al verdwenen.
Zodoende kon ik met drie brillen over elkaar op m’n neus…‘k zou eens moeten informeren wat mij een grotere neus zou kosten want die brillen vallen er voortdurend af…vanavond al dit verslagje schrijven.

Nog een pluspunt is dat ik dit keer de hierop volgende dag niet op controle moet. Dat bespaart me een bus en tramrit naar de stad.
Met mijn netvlies is ook alles ok. Het gevaar dat het netvlies loskomt als gevolg van de inspuiting blijft natuurlijk altijd, maar de chirurg was er vrij gerust in.

Jullie blogjes komen lezen en een reactie geven zal voor morgen of overmorgen zijn want m’n ogen vermoeien zou niet alleen dom maar tegelijk ook nefast zijn.
Maar ik kom eraan hoor!
En hier wordt ook nog een vervolg aangebreid…..dus tot later, tot in den draai. Hele lieve knufff aan jullie allen.

Maar gisteren was het dus klusjesdag bij moeder, klusje die ze zelf niet meer kan uitvoeren wegens zeer slechtziende.
Eén van die klusjes was het werken aan de pc.

Het lezen op internet gaat nog tamelijk goed omdat ik de pagina’s kan vergroten zoveel als nodig nodig is. Maar met de persoonlijke mappen kan dat niet, Dat wil zeggen, dat gaat natuurlijk wel, maar daarvoor moet je wel inbreken in het geheugen en je instellingen aanpassen. Simple comme bonjour…als je twee gezonde ogen hebt dan toch!
Voor zoonlief een koud kunstje want hij is It’er.

Zodoende is nu het contrast aangepast en zijn, menu’s, iconen, taakbalken en lettertype zodanig groot gemaakt dat ik weer kan lezen wat er zich in mijn mappen bevind.
Heel erg bedankt, lieve schat!

En het eerst wat daarbij door mijn gedachten schoot was, joepie, nu kan ik weer werken aan mijn muziekblogje, want dat mis ik wel heel erg. Maar toen ik gisteravond eens een kleine poging waagde, viel dat toch enorm tegen.
Wanneer ik de bestaande layout wil aanhouden komt daar wel meer bij kijken dan wat tekst neer pennen.
Ook de titels van de songs op de cd’s lezen is geen sinecure.
En dan waren er ook nog de afbeeldingen die ik zelf maakte alsook het feit dat ik alles in HTML maakte. Kroop er voorheen al veel werk en tijd in, het zal nu zeker nog langer duren, toch wanneer ik dezelfde context wil aanhouden.

Maar het zal in ieder geval nog niet voor deze week zijn want die wordt heel druk.
Maar daarover een volgende keer meer…

Schijnbaar.
Onder deze noemer zou ik mezelf indelen.
Schijnbaar ben ik sterk, moedig, ongenaakbaar, een praatvaar, extravert, opgewekt en vrolijk.

Façade.
Want ik ben een eenzaat. In een massa voel ik me alleen, verloren.
Ik praat veel maar zeg weinig. Horeca mentaliteit, beroepshalve, zie je. Alleen die ene aandachtige toehoorder kijkt me wat bedenkelijk aan.
Moedig en sterk…alleen omdat ik mezelf steeds weer van de grond schraap, een noodgedwongen deductie.
Opgewekt en vrolijk…een simulatie, want van binnen verscheurd door pijn en verdriet, een vat vol gierende emoties.

Wie ben ik echt?
Jullie mogen het me vertellen als je het denkt te weten.
Maar ach, het maakt niet uit, niet werkelijk.
Zolang ik de schijn voor mezelf kan ophouden, zolang ik de wereld doe geloven dat ik gelukkig ben…dan is die wereld ook gelukkig met mij. En misschien is dat wel de essentie van mijn zijn.

Maar door die open ramen en deuren komen ook de straat geluiden binnen!
Nu ben ik een echte stadsmus. Ik zou niet kunnen gedijen in een streek met een totaal heersende stilte om mij heen.
Zo kan ik enorm genieten van de joelende kinderen in de speeltuin vlak over mijn huis. Ook die sporadische hoog oplopende huiselijke twist waarin de ganse buurt mag mee delen deert me niet en brengt zelfs wat ambiance in mijn saaie leventje, Ook die pukkelknaap met zijn snerpende en knallende bromfiets vergeef ik hartelijk. Maar ‘Trop is teveel’ zei VDB, en de mens zal nooit weten hoezeer ik het met hem eens ben.

Maandag gooiden ze hier, nog maar es, de hoek van de straat open. Er werd geklopt dat het een lieve lust was, en tegelijkertijd stond daarbij de ganse dag een compressor brullend te daveren.
Volgens mij zit daar een bron met een heel kostelijk goedje want die hoek breekt men om de haverklap open.

Dinsdag vond men het hoog tijd worden om onze bomen en heggen te snoeien. Het geluid van de scherpe snerpende boomzaag danste mijn huiskamer binnen van 07h tot 16h,
Toen die mannen eindelijk klaar waren en vertrokken klonk er uit hun autospeaker: “Sorry mensen voor de overlast en bedankt voor het geduld.” Vond ik toch vriendelijk.

Vandaag vond men het dan weer nodig om aan de gevel van het nabij gelegen appartementsblok te werken.
Van ‘s morgens vroeg mocht ik genieten van het geluid van diverse drilboren die per se gaten in het beton wilden krijgen, en het gehamer op een metalen stelling. En daar gaan ze nog wel een tijdje mee doorgaan.

“What a beautiful noise, comin' up from the street” zingt Neil Diamond, maar het is overduidelijk dat hij niet mijn woonbuurt in gedachten had toen hij dit lied schreef.
Want ik tel de uren af tot het bouwverlof ingaat en ik in alle stilte kan genieten van de zon op mijn balkon.

Zo deed ik deze morgen cacaopoeder in mijn koffiefilter van de koffiezet. Niet te zuipen!!!
Tweede poging…gelukt. Maar toen deed ik sinaasappelsap in mijn kopje koffie in plaats van melk. Ook niet erg lekker!!!
Vervolgens roosterde ik twee crackers….zou ik de kruimels dan maar mengen onder de platte kaas ipv omgekeerd?
Gelukkig was de kat tevreden met zijn blik cornedbeef, is eens wat anders dan altijd Whiskas.

Er zijn zo van die dagen…en dit is er duidelijk eentje van.
Normaal zou ik vandaag de strijk doen, maar ik durf niet. Want wat als ondertussen de telefoon rinkelt…een pijnlijk oor kan ik nu wel missen.

Dus neem ik vandaag een sabbatdagje om meer onheil te voorkomen. En ik wens voor jullie hetzelfde.

Ik heb jullie al verteld dat ik na de tweede ooginjectie problemen kreeg en dat dit te wijten was aan de medicatie die men me gaf en die in mijn geval totaal overbodig was. Na de stopzetting van die medicatie zou het probleem moeten opgelost zijn, zo zei de oogarts. Maar niets is minder waar, er doken integendeel andere problemen op.

Sinds enkele dagen zie ik telkens lichtflitsen in mijn oog. Net alsof ik constant in een discotheek sta, alleen de zin om dansen ontbreekt.
Nu is het zo dat die ooginjecties het gevaar inhouden dat je netvlies loskomt.
Echter gisteren, zondag, was mijn zicht plots beter. Het was zelfs zo goed dat ik weer mijn favoriete spelletje Mahjong kon uitspelen, en ik slaakte een diepe zucht van opluchting.
Maar ik kraaide te vroeg victorie.

’s Nachts werd ik wakker door een hevig brandende en kloppende pijn in mijn oog. Het was net of er iemand mijn oog uit mijn hoofd wilde trekken, zo pijnlijk was het. Spoelen met lauw water of bedekken met ijs patjes bracht geen soelaas, ik kon mijn oog niet open houden. Kijken was te pijnlijk. Er liep ook constant traanvocht uit mijn oog.

Zodoende belde ik vandaag, maandag, zo vroeg als kon naar mijn oogchirurg en die liet me weer asap opdraven naar het Middelheimziekenhuis. Een klein huzarenstukje was dat, want mijn lens, waar ik nog een klein stukje van de wereld mee kan waarnemen, had ik noodgedwongen moeten uit doen. Ik stapte dus meer op het gevoel dan ik zag.

En inderdaad, er zat dus een miniem scheurtje in mijn netvlies en dat heeft ze meteen gelaserd. Met iets meer dan een uurtje was ik klaar.
Dat ik ook weer heelhuids thuis ben geraakt lijkt me nog altijd een wonder.
Mijn oog doet nog steeds pijn maar met druppelen en pijnstillers is dit op te lossen.
Aanstaande woensdag moet ik alweer op controle. Gelukkig mag ik mijn lens weer dragen zo gauw ik zelf voel dat het kan, en zoals jullie merken aan dit schrijfsel is dit snel.

Maar wat me echt een opdoffer geeft is dat de chirurg niet weet of ze nog kan en wil doorgaan met de inspuitingen. En als dit niet kan….tja dan…wat dan…?

Sinds ik alleen ben wordt dat etensprobleem alleen maar groter.
Niet dat ik geen inspiratie heb. Want wanneer ik mijn ogen sluit zie ik een heel gamma van lekkere spijzen de revue passeren. Maar dat is het hem nu net, lekkere spijzen en een sober dieet gaan niet samen! Toch niet als geen Kai-Mook’ske in volle groei wil worden!

Zin om voor mezelf uitgebreid te koken zit er de laatste tijd ook niet meer in. Ook al niet wegens de slechtziendheid, maar ook omdat ik steeds te grote porties moet aankopen en dan altijd met een overschot zit voor minstens een week.
Diepvries producten kopen is ook al geen oplossing want ik kan de gebruiksaanwijzing niet meer lezen.

En dan besef je plots weer ten volle hoe belangrijk en wat een verwennerij vrienden zijn!
Zoals die vriendin die allerlei nuttige tips geeft. Die vriendin die allerlei lekkere verse groenten uit haar moestuin voor je mee brengt. Of die vriendin die een uitgebreide en lekkere koude schotel heeft klaargemaakt en die mij laat delen in het lekkers.

Wat eten we vandaag? Voor mij geen probleem. Heel erg bedankt daarvoor!

Het beviel me zo goed dat ik flink doortrapte en daarbij vergat dat ik ook nog eens diezelfde afstand terug moest doen.
Nou moe, dat heb ik geweten!

Ondertussen was het spitsuur geworden en omdat mijn kortbij scherp zicht nog altijd heel lamentabel is, voelde ik mij net een kamikaze piloot.
Voorbijrazende auto’s, plots stoppende en achteruit rijdende wagens bij een open parkeerplekje, portieren die geopend worden zonder omkijken, brommers en moto;s die kriskas voorbij staken en me bijna het fietspad afduwden…enfin, bloeddrukverhogend allemaal.

Maar ik ben heelhuids thuis geraakt en heel fier op mezelf dat ik toch weer mijn grens heb durven verleggen.
Me neerleggen dat ik voortaan als zeer slecht ziende door het leven zal moeten gaan…okay.. maar er zielig bij op een stoel gaan zitten…no way!

Sinds twee dagen droeg ik weer mijn lens en daarmee zie ik dan een stukje meer van mijn omgeving. Althans, zo had het moeten zijn. Maar dat was dus nu helemaal niet zo! Integendeel!

Hoewel ik mezelf steeds beloof om niet paniekerig te doen werd ik toch weer heel erg bang.
Er hing een dikke grijze sluier voor mijn oog, mijn oogranden zagen rood en jeukten verschrikkelijk en in mijn ooghoeken zat constant een vieze smurrie. Zo erg zelfs dat ik bij het ontwaken niet eens m’n ogen open kreeg.
Ontsteking, dacht ik, en dat kon ik best missen want dat zou me terug bij af brengen.

Woensdagmorgen belde ik dus naar de oogchirurg en die beval me om asap naar het ziekenhuis te komen.
Daar aangekomen mocht ik meteen bij haar, iets wat gemor teweeg bracht bij de wachtenden, maar waar ik me niet druk kon om maken. Deed zij trouwens ook niet.
Ze bekeek mijn oog met wat optisch ijzerwerk en begon toen ietwat schaapachtig te lachen. Wat was er nu gebeurd…

…Bij het vooronderzoek van de eerste oogprik kreeg ik een resem vragen voorgeschoteld over mijn levensstijl... etc.
Ik liet haar toen weten dat ik al lange tijd een dieet volg en dat ik tevens geen echte vleesliefhebster ben.
Gevolgtrekking van haar was dat ik misschien wel een vitaminetekort kon hebben. Zodoende gaf ze mij na de tweede prik een monster vitamine E mee, namelijk Nutrof. Dat schijnt heel goed te zijn voor je ogen.
Maar ik heb helemaal geen vitaminetekort want mijn dieet is op zich geen echt dieet. Het is eerder een weliswaar sobere, maar gezonde levensstijl.
En zodoende produceerde ik door die vitamine E teveel eiwit wat dus een averechts effect had op mijn oog met alle gevolgen van dien.
De oogarts beval mij dan ook om onmiddellijk met de inname te stoppen.

Het jeuken is ondertussen al wat minder en ik krijg mijn ogen al weer wat beter open, maar helemaal goed is het nog niet.
Met dit alles verlies ik dus twee weken aan vooruitgang of stabilisatie. Maar ik ben toch blij dat het zo makkelijk op te lossen is, want het had erger gekund.

Nu is het dus afwachten tot die pillen volledig zijn uitgewerkt om te kunnen weten of die tweede prik  een goed resultaat geeft.
Wordt dus nog altijd vervolgd

Met de MRI-scan kon men bevestigen wat ik zo al een beetje vermoedde.
Ik heb al jaren gewrichts artrose. Dat bezorgt mij voornamelijk pijn in mijn linker schouder, elleboog, pols en vingerkootjes.
Dus nu zit die artrose ook op het kraakbeen van mijn heup en daardoor is stappen pijnlijk. Zoals reeds gezegd is daar niets aan te doen. Ik moet vooral blijven bewegen. Fietsen en zwemmen zijn daarbij ideaal. Nu het eerste doe ik vaak en veel, het tweede kan ik jammer genoeg niet.
Ondertussen moet ik mij bij pijn tevreden stellen met Paracetamol.

Wie zei ooit dat oud worden een zegen is?!
Maar het alternatief om niet oud te worden is jong sterven en dat lijkt me ook maar niks.

Ik tel dus mijn zegeningen, want,ik ben (nog) niet blind en ik ben (nog) niet kreupel en ik ben (tot hiertoe) nog bij mijn volle verstand en (zo overtuig ik mezelf toch) jong van geest
Wat meer is, er zijn heel wat ziekere mensen met vaak heel nare en/of pijnlijke ziektes,en die hoor je vaak niet eens klagen.

Dus prijs ik mij gelukkig voor nu en zal moeten leren leven met mijn beperkingen.

Mooie verschijning is die dame, maar ik persoonlijk vind haar hautain overkomen en vaak een ietsje te cru in haar commentaren. Het zou natuurlijk ook zo kunnen zijn dat dit het resultaat is van het plak en knipselwerk van de programmamakers.

Enfin, eerst en vooral vraag ik mij af wat die kandidaat kopers bezield?
Wanneer ik een huis zou willen kopen dan zou ik niet kijken naar de kleuren van het behang of de stijl van meubels. Ik zou kijken naar vochtplekken, naar de elektrische bedrading en sanitaire leidingen. Naar het dak en eventuele lekkage. Naar de stevigheid van de vloeren, naar de staat van de ramen en of er voldoende plaatsen zijn met voldoende ruimte om mijn meubelen te kunnen plaatsen… enz. Kortom, naar alles behalve het interieur van de verkoper. Moest ik als kandidaat koper in zulk opgesmukt en toonzaalachtig huis komen, ik zou me afvragen wat de verkoper wil verbergen.

Maar wat mij wel enorm bevalt aan het programma zijn de tips die Michéle geeft. Want ik moet toegeven dat zij er toch steeds in slaagt om van een ‘rommelkot’ een juweeltje te maken.
‘Less is more’ is haar stelling. Dit naar een frase van Robert Browning uit zijn gedicht,‘Andrea del Santo’ (1855) en dat daarna overgenomen werd door de binnenhuisarchitect Ludwig Mies van de Rohe, om het minimalisme van het interieur te propaganderen.
Enfin, deze info volledig ter zijde en enkel bedoeld om een beetje ; geleerd’ over te komen, hihihi.

Maar feit is wel dat wanneer ik zo mijn interieur bekijk ik moet toegeven dat het overvol is. Teveel meubelen, teveel ornamentjes en versierspulletjes, teveel schilderijen en foto’s aan de muren. Ook het behangetje zou wel vervangen mogen worden. Maar dat zal nog niet voor morgen zijn, vrees ik, want ik heb hier geen ploeg die het voor mij komt doen.

Afgelopen week trok ik op woensdagmorgen naar het Middelheim ziekenhuis om mijn tweede oogprik te gaan halen. Tegelijkertijd zaten ook de juiste aanvraagpapieren in mijn brievenbus en die nam ik gelijk mee, kon de oogarts ze meteen invullen en een verslag opmaken.

In het ziekenhuis aangekomen verliep alles zeer vlotjes, zowel aan de balie als bij de oogarts zelf. De afspraak uren liepen vrijwel gelijk, iets wat niet evident is want ik heb de laatste tijd al heel wat uurtjes doorgebracht in de wachtzalen van dokters ondanks die afspraak uren.

Na de nodige oogtesten bleek dat er een lichte verbetering was waar te nemen want ik kon een regeltje meer lezen dan voor de eerste oogprik. Maar erg enthousiast was mijn oogarts daar niet over, zij had veel beter verwacht en gehoopt. Haar conclusie zette dan ook meteen een domper op mijn blijdschap, want veel meer dan het resultaat van nu zit er volgens haar dan ook niet meer in. “Maar we geven niet op”, zei ze er meteen bij en ze liet me weten dat ze 'ietwat agressiever’ zou te werk gaan. Zij verduidelijkte dat ik nu twee prikken zou krijgen met een hogere dosis Lucentis. Een prik net in het midden van mijn oog en een prik aan buitenzijde.

Nou moe, dat heb ik geweten!
Mijn oog brandde als vuur en kijken was enorm pijnlijk. In gans mijn oog zat een enorme luchtbel waardoor het leek alsof ik constant onder water keek.

’s Anderdaags, na een vrijwel slapeloze nacht wegens die brandende pijn aan m’n oog, moest ik op controle. Dit om te checken of er geen lekkage was door de prikken en/of een ontsteking. Voor dat laatste vreesde ik want rondom mijn oog zat een grote donkerrode vlek. Het leek net alsof men er een vuistslag had op gegeven. Gelukkig scheen de zon zodat het niet vreemd overkwam dat ik een zonnebril op mijn neus zette. Want je ziet de mensen denken wanneer je met zulk een oog op straat loopt: “tegen een vogelkooitje gelopen zeker?!”
Enfin, de oogarts stelde me meteen gerust, er was geen lek en ook geen ontsteking, de roodheid rondom mijn oog kwam door de druk van de prikken en dat ik dat na de eerste prik niet had was louter toeval.

We zijn nu maandag en na drie dagen 4x daags gedruppeld te hebben met Trafloxal, mocht ik gisteren terug mijn lens dragen. Dat maakt dat ik meteen terug een stukje van de wereld zie, al is dit dan ook enkel in de verte. Het kortbij zien slaagt enorm tegen, maar dat was de vorige keer ook zo, toen duurde het meer dan een week voor ik verbetering zag.

Onderwijl is het rood rondom mijn oog weg en is het branderige gevoel haast verdwenen.
Dus gaan we niet wanhopen, doemdenken of paniekerig hysterisch doen, maar gaan we rustig afwachten.

Intussen ook al wat meer aan de weet gekomen over mijn kaduke heup. Wordt dus, vervolgd…

Ik sleur mezelf met veel moeite uit bed en merk dat de wereld om me heen draait, maar ik spreek mezelf streng toe, “Komaan meisje, de kat moet zijn eten, de kattenbak moet verschoond worden en het vuilnis moet worden buiten gezet want die komen ze morgen al heel vroeg ophalen.”
Zo gezegd, zo gedaan, maar eerst op trillende benen een tasje koffie halen in de keuken. Al na de eerste paar slokken hang ik over de wc pot, mijn maag sputtert geweldig tegen. En dan wordt ik plots geweldig bang want wie lijdt aan Macula Degeneratie heeft meer kans op een beroerte of hersenbloeding.

Misschien heel dom van mij maar hoe ellendig ik me ook voel, ik voer eerst de taken uit die moeten gebeuren. Daarna neem ik mijn temperatuur en ik heb geen verhoging, had ik ook niet verwacht want ik heb in mijn ganse leven vrijwel nooit koorts gemaakt.
Met een glas fruitsap slik ik de dagelijkse dosis pillen door en neem een Dafalgan Codeïne bovenop en kruip terug in bed. Ik val vrijwel onmiddellijk terug in slaap.

We zijn ondertussen enkele uren later wanneer ik terug wakker wordt. Ditmaal zonder hoofdpijn en veel frisser dan deze morgen. En daarom noem ik mezelf een klagende kniesoor want iedereen heeft al eens een mindere dag, toch!  Een mens zou nog een hypochonder worden!

En o ja, voor ik het vergeet, vandaag mocht ik terug mijn lens dragen na de tweede oogprik van verleden woensdag. Maar dat relaas is voor morgen. Nu ga ik eerst mijn zeer late ontbijt nemen. Wordt dus vervolgd…

Hulp vragen is niet mijn sterkste kant en zodoende geen evidentie. Ik ben een plantrekker, altijd al geweest ook. Maar wanneer je bijna stekeblind bent kom je voor heel veel obstakels te staan, en al zeker wanneer je alleenstaande bent, zoals ik.
En omdat ik recht heb op hulp en hulpstukken wegens zeer slecht ziende zijn, liet ik telefoneren naar mijn ziekenfonds en de ‘Blinden liga’. Dat bleek om te beginnen al niet simpel te zijn want voor ik de juiste persoon aan de lijn kreeg verliepen er enkele dagen. De ene was ziek, de andere op vakantie en de derde was niet bevoegd!
Na uiteindelijk teruggebeld te zijn geworden en mijn situatie te hebben uitgelegd, kreeg ik te horen dat ik papieren zou toegestuurd krijgen die ik zou moeten invullen. ???! “Euh meneer, ik kan die papieren niet lezen, laat staan invullen!” Tevens moest er een verslag van mijn oogarts worden toegevoegd. Maar diezelfde oogarts wil eerst de resultaten van de behandeling afwachten voor ze zulks doet, en dat is dus pas binnen drie maanden!

Enfin, uiteindelijk beseft men mijn situatie en er kwam een sociaal assistente aan huis. Bleek dat die papieren een aanvraag waren voor een invaliditeit statuut. “Maar ik ben al jaren invalide”, liet ik haar weten. Conclusie, men had me de verkeerde papieren toegezonden. Nu wacht ik dus nog altijd op de juiste.

Ondertussen kreeg ik van het ziekenfonds wel een huishoudhulp. Nou ja, hulp is veel gezegd want de dame heeft op twee uur tijd enkel een knoop aangenaaid en mijn rabarber in stukjes gesneden. Voor de rest heeft ze mij haar ganse leven verteld en mijn kan koffie leeggedronken. Nou moe, daar moet ik dus wel 8€ per uur voor betalen!

Nu donderdag komt er weer een huishoudhulp, dit keer zou het iemand anders zijn en ditmaal voor vier uur lang.
Maar ik heb me maar al voorbereid en heb met behulp van mijn lieve buurvrouw gisteren de was maar al gedaan en vandaag ga ik zo goed en zo kwaad als het kan de strijk doen. Zodoende ben ik helemaal klaar om een nieuw levens verhaal te aanhoren. Wordt vervolgd…

Mijn kieslocatie ligt amper 200 meter van mijn deur. Maar onze straat is al zo vaak opgebroken en weer toe gesmeten dat ondertussen alle straatstenen schots en scheef liggen. En vermits ik niet goed zie waar ik loop, struikel ik regelmatig en dat komt mijn kaduke heup niet ten goede. Eigen schuld, dikke bult, want waarom moet ik nu zo nodig altijd op hoge hakken lopen? Joost mag het weten. “Vanity, thy name is woman” zullen we maar zeggen zeker!

Enfin, fris gewassen, mijn ooglens extra opgepoetst en gewapend met drie kraakheldere leesbrillen trok ik op weg, vastberaden om hulp te vragen wanneer dit nodig mocht blijken.
Maar dit bleek dus bij deze niet nodig te zijn.

En dat is maar goed ook want hulp vragen is niet mijn sterkste kant.
Dat ik de afgelopen maand toch aangewezen was op hulp van derden maakt dat ik me danig gefrustreerd voel. Mede ook dankzij de Kafkaiaanse toestanden waar ik mee geconfronteerd werd. Maar daarover een volgende keer meer. Wordt dus vervolgd…

Bij mij wijdt men de ziekte (vermoedelijk dan) aan mijn, weliswaar lichte vorm, van CVS die een drietal jaren terug werd vastgesteld.
Die CVS houd ik sindsdien onder controle en stabiel met een streng dieet, gezonde voeding en medicatie. Maar feit is ook dat ik er te weinig rekening mee houd. Net door die lichte vorm, kan, en ga ik vaak door daar waar ik in feite zou moeten rusten.
Vrouwen weten wel wat ik bedoel… je neemt een kopje uit je keukenkast, merkt een vlekje op, en voor je het goed en wel beseft geef je de ganse keuken een beurt. Halverwege die karwei word ik dus hondsmoe maar kan het zo niet laten staan, dus ga ik door, met alle gevolgen van dien…
Dat deze redenering van mijn huisarts wel eens zou kunnen kloppen merkte ik gisteren.

Gisteren moest ik naar het ziekenhuis om een MR-scan te laten nemen van mijn pijnlijke heup waar ik al meer dan anderhalf jaar mee rond strompel en waar men maar geen remedie voor vindt.
Na een rusteloze en vrijwel slapeloze nacht merkte ik al bij het opstaan dat het niet goed was met mijn zicht. Mijn richtwijzer is dan de klok aan de muur van de slaapkamer en die zag ik niet. Ook mijn uurwerk kon ik niet lezen en in de spiegel zag ik enkel een vage schim staan. Die wazige donkerte bleef de ganse dag rond mij hangen.
De schrik sloeg me meteen om het hart. Zou ik terug bij af zijn?

Maar hoera! Na een afgelopen verkwikkende nachtrust werd ik deze morgen wakker en zag meteen weer de contouren van mijn klok. Cijfers en letters alsook het centrale gezichtsveld blijft moeilijk om waarnemen maar ondertussen is mijn zicht in zoverre verbeterd dat ik terug zie wat ik een maand voor de oogprik zag. Bewijze dit lange logje!

Op 16 juni krijg ik de tweede oogprik en ik hoop dan maar dat mijn zicht wederom een beetje beter wordt zodat ik terug gezichten kan herkennen en contrasten kan waarnemen.
Op hoop van zegen dus, wordt vervolgd…

Om jullie een idee te geven van wat ik zie, plaats ik hieronder twee foto;s die het duidelijk maken.

DIT ZIEN JULLIE

Dat op die manier de wereld te moeten bekijken zeer moeilijk en zeer vermoeiend is hoef ik er niet bij te zeggen zeker!

Fijne week voor iedereen en tot de volgende...

Normale tekst/cijfers lezen en schrijven of tv kijken lukt nog niet, maar het donker klaart een weinig op. Dat zou kunnen betekenen dat de vlek iets minder groot is geworden en/of minder dik.

Voor diegene die het graag willen weten, ik krijg een behandeling met Lucentis, een vloeistof die met een plaatselijke verdoving rechtstreeks in het aangetaste oog wordt gespoten. Zo’n behandeling duurt maanden, daarom dat ik voorzichtig ben met mijn vreugde uitroep, want het gevaar blijft dat het plots ook weer slechter kan gaan.

Ik zou jullie blogs heel graag allemaal een bezoekje willen brengen, maar in feite mag ik niet computeren omdat dit mijn oog danig vermoeid. Daarom dat ik heel selectief ben en niet al te veel bezoekjes in een keer afleg. Maar ik volg jullie wel zo goed als kan.
Dus niet boos zijn he wanneer ik vandaag niet langs kom, het zal dan voor morgen, of zo, zijn.
Wordt vervolgd…

Al de ganse week hele dagen doorgebracht in diverse ziekenhuizen om allerlei testen te ondergaan. Ik zie momenteel zo geel als een citroen en geef licht af in de duisternis door al de fluo die men me al in mijn aders heeft gespoten. Al die onderzoeken gebeuren met tussenpozen van 10 min tot een halfuur, de rest is zitten wachten. Dat wachten duurt lang wanneer je niets anders kunt dan staren naar de muur of je handen. Maar enfin, het heeft zijn vruchten afgeworpen!

Ik kwam dus uiteindelijk toch in aanmerking voor een tussenkomst van het ziekenfonds voor die superdure inspuitingen van 1000 euro per keer en waarvan ik er minstens drie moet krijgen met een tussenpoos van 1 maand, en dit omdat de vlek vlak in het midden van mijn netvlies zit. Iets naar boven, onder, links of rechts, en ik had het kunnen vergeten. Langs de andere kant had ik in dat geval  niet zo weinig zicht gehad als nu. How do you count your blessings in this case?
De eerste inspuiting heb ik gisteren, woensdag, al meteen gekregen omdat het probleem heel urgent was. Vandaag moest ik op controle om te zien of er zich geen ontsteking ontwikkeld. En pechvogel als ik ben zit er toch een lekkage in de wond van de prik. Drie x daags 4 druppels in het oog en 4 x daags een plaspil zouden het probleem moeten verhelpen. Morgen gaan we dus weer op controle.
Momenteel ben ik zo goed als blind en zie door de prik ook nog eens een grote zwarte vlek op m’n oog. Dat is een luchtbel die na enkele dagen zou moeten verdwijnen.

Veel hoop op verbetering of een terugkeer van mijn zicht geeft de dokter me niet, er is enkel de hoop dat door de inspuitingen mijn zicht zich zoals het nu is stagneert, dus niet al te snel nog verder achteruit gaat.
Blind worden doe ik niet…maar wat ben je dan wel wanneer je niet meer kunt lezen, tv kijken, je toestellen bedienen, jezelf kunt fantsoeneren, fietsen of als een kamikaze op de straat moet lopen? Wanneer je de meeste kleuren niet meer waarneemt, geen contrast meer ziet en mensen grijze schimmen zijn? Kortom, voor alles bij wat je doet op de ogen van anderen moet rekenen?
Maar ach, we zullen maar afwachten wat het wordt en leven op hoop, want er is nog, letterlijk dan, een beetje licht in de duisternis. Bewijze dit logje.

Aan al mijn vrienden die me steunen en moed inspreken via reactie hier, mail, facebook of foon, heel heel, heel erg bedankt! Jullie zijn mijn lichtje in de duisternis.

Voor nu moet ik stoppen, maar wordt zonder twijfel vervolgd…

Morgen moet ik voor verder onderzoeken naar het Middelheimziekenhuis om te kijken of ik in aanmerking kom voor een behandeling met inspuitingen. Maar vooral of ik in aanmerking kom voor terugbetaling van het ziekenfonds want 1 inspuiting kost maar liefst 1000 euro en er zijn meestal meerdere inspuitingen nodig, maar zoveel centjes kan ik helaas niet op tafel leggen. Bovenop de inspuitingen zal ik ook speciale vitaminen moeten nemen en dit mijn ganse leven lang.

Morgen weten we meer…wordt dus vervolgd…

Zo kan ik vrijwel geen klok meer lezen. Ook de tekst op het display van mijn gsm zie ik niet meer, laat staan de letters op mijn toetsen. De programma knoppen van mijn wasautomaat en droogkast…mijn afstandsbediening van de tv…de knoppen van mijn microgolf of oven van mijn kookfornuis…ik kan het niet meer lezen.

Ook boodschappen doen is een ware beproeving geworden. Ik zie nog amper een halve meter ver en die halve meter is dan ook nog heel donkergrijs gekleurd. Fietsen is dus gevaarlijk maar te voet gaan is geen optie want stappen gaat ook al niet wegens mijn nog steeds pijnlijke heup. Evenmin kan ik de versheidsdatum of gebruiksaanwijzing op de verpakkingen lezen. Betalen met mijn bankkaart is puur giswerk want ik kan het display niet meer lezen noch zie ik de toetsen duidelijk. Met cashgeld stelt zich het probleem dat ik de meeste geldstukken niet meer uit elkaar kan houden en het betalen aan de kassierster moet overlaten en dus ook niet zie of men me wel correct weergeeft. De rekening checken is al helemaal niet meer doende.

Bijkomend probleem is ook mijn persoonlijke verzorging. Overtollige haartjes verwijderen lukt niet meer Zo kan ik ook niet meer mijn teennagels knippen of vingernagels vijlen. Gelukkig heb ik een afspraak kunnen maken met de pedicure zodat mijn voeten toch al verzorgd worden. Al was die afspraak maken ook al niet evident op mijn zilverkleurig telefoontoestel met zwarte toetsen en met mijn hanenpoten lezen in mijn telefoonklapper.

Kortom, ik zie geen steek meer voor het moment en kan niets anders doen dan de uren aftellen tot vrijdag en voor de rest uit me neus zitten vreten. Dat laatste bij manier van spreken dan he!

Wat ik niet begrijp is dat ik niet vroeger terecht kan bij de chirurg. En hoelang zal het daarna nog wachten zijn tot de operatie kan gebeuren? Tenslotte heb ik maar 1 ziende oog en is het net dat oog dat ziek is en waardoor nu dus NIETS meer zie. Ook ben ik alleenstaande en heb dus niemand naast mij die me een handje kan helpen. Maar schijnbaar is dat allemaal geen prioriteit voor de dokters. Wordt vervolgd…zolang het me nog een beetje lukt.

Op 21 mei moet ik naar de oogchirurg om mijn netvlies te laten meten. Hoe dat precies in zijn werk gaat weet ik niet. Maar dat zal op het www wel te vinden zijn zeker?
Ondertussen moet ik mijn oog zoveel als mogelijk laten rusten, fel licht vermijden en raad hij me aan om een zonnebril op te zetten als ik buiten ga.
Nou moe!
Mijn wereld is nu al donker en ik heb bij alles fel kunstlicht nodig om te kunnen zien wat ik doe. Zo moest ik gistermorgen nog proeven dat mijn sneetje roggebrood beschimmeld was omdat ik bijna geen contrasten meer zie.

Met een zonnebril op m’n snoet op een winterkoude zonloze lentedag vind ik ook ietwat belachelijk staan. Moest er nu nog sneeuw vallen zou ik tenminste een stel ski’s als camouflage op me schouders kunnen meedragen.
Maar wat moet, moet dan maar.

Maandag 7juni dan weer naar het ziekenhuis om een MRI scan te laten maken voor mijn nog steeds kaduke heup dat ook maar niet opgelost schijnt te raken.
Ik heb nu zo’n beetje het gevoel dat ik elke maand een jaar ouder word.

Nu is het zo dat dit euvel heel gemakkelijk verholpen had kunnen worden toen ik nog kind was, maar daarvoor zat ik in het verkeerde (pleeg) gezin. Ik werd verondersteld een bron van inkomsten te zijn en niet van uitgaven.
Toen ik na een zoveelste dag pesterijen op school mijn pleegmoeder daar eens over aansprak zei ze mij weinig subtiel dat ze mijn handicap nooit had laten verhelpen “omdat ik later toch blind zou worden”, zo had de huisarts haar gezegd.
Nu was mijn pleegmoeder niet meteen het alleraardigste mens in mijn leven en dus liet ik haar bewering voor wat ik ze waard vond. Maar ergens bleef dit toch altijd in mijn achterhoofd hangen.

Jarenlang zag ik vrij goed, zelfs lezen ging zonder een bril te moeten dragen. Pas na mijn veertigste had ik een leesbrilletje nodig. Midden mijn veertigste begon ik met een lens te dragen om ver te kunnen zien.
Dat ging goed tot verleden jaar de problemen begonnen. Eerst een sterkere lens..dan een sterkere leesbril..nog maar eens een sterkere lens en bril want mijn zicht bleef drastisch verminderen..maar helaas..

..Vandaag is het zo dat ik niets meer duidelijk zie. Dat het net lijkt of ik constant in een fel licht kijk waardoor mijn omgeving heel donker wordt en ik enkel vage omtrekken zie. Ik doe dus momenteel de meeste dingen op de tast en dat kan ik enkel doen omdat de meeste dingen hier in huis me vertrouwd zijn. Lezen, schrijven en tv kijken bezorgen mij een misselijk makende hoofdpijn. Kortom, kijken vergt een enorme inspanning. En dan komt de bewering van mijn pleegmoeder: “je wordt later toch blind” wel heel dichtbij en boezemt mij een vreselijke angst in.

Langs de andere kant blijft mijn hoop natuurlijk gevestigd op de medische wetenschap en hun kunnen van vandaag.
Dus trek ik maandagavond nog maar eens naar de oogarts om enkele testen te laten doen.
Wordt dus vervolgd…

Larie vind ik!
Wie ’s avonds graag tv kijkt doet zijn overgordijnen dicht en sluit zo het licht buiten. Steekt zijn sfeerlicht aan en weg profijt.
En in kantoren,fabrieken en ziekenhuizen branden de lichten sowieso de ganse dag, zomeruur of winteruur. Dus wie doet er zich profijt mee?

En is dat zomeruur wel gezond vraag ik mij af?
Volgens enkele deskundigen blijkbaar niet.

Het zomeruur is negatief voor ons slaapritme.
Onderzoekers van de universiteit in Groningen en München hebben ontdekt dat de invloed van de zomertijd niet te onderschatten is op ons slaapritme.
Volgens hen wordt onze biologische klok vooral aangestuurd door licht.
Quote: In de winter loopt onze interne klok ongeveer gelijk met de momenten waarop het licht en donker wordt. In de zomer niet.
Daardoor slapen we minder en neemt de kwaliteit van de slaap zienderogen af. Unquote.

Voor de onderzoekers voldoende reden om te pleiten voor een afschaffing van de zomertijd.
En ik ben het daar volledig mee eens.

Bram loop langs de De Keizerlei wanneer hij op een terras een jong knap ding in de mot krijgt.
Beleefd vraagt Bram of hij naast haar mag zitten, en dat mag.
Ze praten wat, lachen wat, flirten wat en van het een komt het ander.
Ze zoeken een hotelletje op in de buurt en Bram zegt tegen de receptionist:“Mijn vrouw en ik hadden graag een kamer voor 1 nacht gehad.”

De dag nadien gaat Bram uitchecken en vraagt zijn rekening.
Hij krijgt bijna een appelflauwte wanneer hij de rekening gepresenteerd krijgt die maar liefst 800€ bedraagt???
“Wat?” zegt Bram, “en dat voor 1 nacht!”
De receptionist zegt onverstoord: “Ja meneer, u was hier maar 1 nacht, maar uw vrouw logeert hier al drie weken!”

Onderstaande zat vanmorgen in mijn mailbox. En omdat het daar volkomen nutteloos is, zet ik het op mijn blog.
Al diegene die het met mij eens zijn kunnen er nu wat aan doen als ze willen.Lees eerst, en teken dan de petitie.

1. Wist je dat de gasprijs bij Electrabel sinds 2003 gestegen is met 50% tot 70%? En elektriciteit met 20% tot 40%?
2. Wist je dat officieel onderzoek van de CREG aangetoond heeft dat hier sprake is van regelrechte manipulatie van de prijzen, in het nadeel van de consument?
3. Wist je dat Electrabel op die manier elk jaar 6 miljard euro winst maakt, op onze kap?
4. Wist je dat Electrabel vorig jaar welgeteld nul euro belastingen betaalde, integendeel, nog 93 miljoen euro terugtrok van de belastingen.
5. Wist je dat dit in ons land blijkbaar allemaal maar mag en kan?

1. Energie is levensnoodzakelijk. Toch betalen we in België 21% BTW op gas en elektriciteit. Dat is het tarief voor luxeproducten! Op kraantjeswater, groenten en fruit en geneesmiddelen betalen we maar 6% BTW. Waarom dan 21% voor verwarming en verlichting?
2. 200 euro korting op de energiefactuur. Door een BTW-tarief van 6% op gas en elektriciteit bespaart een gezin 200 euro.
3. Andere Europese landen doen het al.
   In Luxemburg is het BTW-tarief voor energie 6%, in Groot-Brittannië 5%.
   Wanneer volgt België?
4. Op kosten van Electrabel! Door de BTW-verlaging krijgt de overheid minder inkomsten. Wij willen dat Electrabel en andere energiebedrijven dat geld bijpassen.
   Door de hoge energieprijzen maken Electrabel en moederbedrijf GDF Suez woekerwinsten van 6 miljard euro per jaar.

Teken nu de petitie.
Een initiatief van de www.pvda.be.
Voor meer informatie, reacties en meest gestelde vragen, surf naar www.pvda.be/actief/campagnes/energie-is-geen-luxe.html.

HEB EEN FIJN WEEKEND EN HOU HET, LIEFST ZO GOEDKOOP MOGELIJK NATUURLIJK, WARM!

1. 01 januari tot 11 januari ............. Dennenboom
2. 12 januari tot 24 januari.............. Olm
3. 25 januari tot 03 februari............. Cipres
4. 04 februari tot 08 februari ........... Populier
5. 09 februari tot 18 februari............ Cederboom
6. 19 februari tot 28 februari............ Pijnboom
7. 01 maart tot 10 maart..................Treurwilg
8. 11maart tot 20 maart................... Lindeboom
9. 21 maart ………………………................Eikenboom
10. 22 maart tot 31 maart.................. Hazelaar
11. 01 april tot 10 april...................... Lijsterbes
12. 11 april tot 20 april...................... Esdoorn
13. 21 april tot 30 april...................... (Wal)notenboom
14. 01 mei tot 14 mei........................ Populier
15. 15 mei tot 24 mei........................ Kastanjeboom
16. 25 mei tot 03 juni........................ Es
17. 04 juni tot 13 juni........................ Haagbeuk
18.  14 juni tot 23 juni......... Vijgenboom
19. 24 juni........................................ Berk
20. 25 juni tot 04 juli......................... Appelboom
21. 05 juli tot 14 juli.......................... Dennenboom
22. 15 juli tot 25 juli. …………………..........Olm
23. 26 juli tot 04 augustus...................Cipres
24. 05 augustus tot 13 augustus.......... Populier
25. 14 augustus tot 23 augustus...........Ceder
    
26. 24 augustus tot 02 september.........Pijnboom
27. 03 september tot 12 september.......Treurwilg
28. 13 september tot 22 september.......Lindeboom
29. 23 september................................Olijfboom
30. 24 september tot 03 oktober........... Hazelaar
31. 04 oktober tot 13 oktober............... Lijsterbes
32. 14 oktober tot 23 oktober............... Esdoorn
33. 24 oktober tot 11 november........(Wal)notenboom
34. 12 november tot 21 november......... Kastanjeboom
35. 22 november tot 01 december..........Es
36. 02 december tot 11 december ..........Haagbeuk
37. 12 december tot 21 december...........Vijgenboom
38. 22 december................................Beukenboom
39. 23 december tot 31 december …….Appelboom

Appelboom (De liefde)
Tengere bouw, veel charme, aantrekkingskracht, aangename aura, flirterig, avontuurlijk, gevoelig, altijd verliefd, wil liefhebben en liefgehad worden, trouw en een tedere partner, erg gul, wetenschappelijke talenten, leeft voor vandaag, een zorgeloze filosoof met fantasie.

Es (De ambitie)
Buitengewoon aantrekkelijk, levendig, impulsief, veeleisend, houdt niet van kritiek, ambitieus, intelligent, getalenteerd, houdt er van om het lot te tarten, kan egoïstisch zijn, erg betrouwbaar, trouw en liefhebber van voorzichtigheid, het brein regeert soms over het hart, maar hij/zij neemt het partnerschap erg serieus.

Beukenboom (De creativiteit)
Heeft goede smaak, is bezorgd over haar/zijn uiterlijk, materialistisch, goede organisatie van leven en carrière, economisch, goede leider, neemt geen onnodige risico's, redelijk, uitstekende levenspartner, dol op fit blijven(dansen, sporten, enz.)

Berk (De inspiratie)
Levendig, aantrekkelijk, elegant, vriendelijk, bescheiden, houdt niet van extremen, verafschuwt vulgariteit, houd van leven in de natuur en stilte, niet erg gepassioneerd, fantasievol, beetje ambitieus, creëert een serene en tevreden atmosfeer.

Ceder (Het zelfvertrouwen)
Zeldzame schoonheid, weet zich aan te passen, houd van luxe, goede gezondheid, absoluut niet verlegen, heeft de neiging om neer te kijken op anderen, zelfbewust, vastberaden, ongeduldig, houdt er van om indruk te maken op anderen, multi-getalenteerd, vlijtig, bezit een gezond optimisme, wacht op die ene ware liefde, is in staat om snelle besluiten te nemen.

Kastanjeboom (De eerlijkheid)
Van ongewone schoonheid, wil geen indruk op anderen maken, goed ontwikkeld gevoel van gerechtigheid, levendig, geïnteresseerd, een geboren diplomaat, maar raakt gemakkelijk geïrriteerd en wordt snel gevoelig in gezelschap, vaak door een gebrek aan zelfvertrouwen, gedraagt zich soms superieur, voelt zich niet begrepen, heeft maar 1 liefde in zijn/haar leven, heeft moeite in het vinden van een partner.

Cipres (De trouw)
Sterk, gespierd, plooibaar,neemt wat het leven te bieden heeft, tevreden, optimistisch, verlangt naar geld en waardering, haat eenzaamheid, gepassioneerde minnaar/minnares die niet snel tevreden is, trouw, heetgebakerd, weerbarstig, schoolmeesterachtig, zorgeloos.

Olm (De grootmoedigheid)
Plezierige vorm, smaakvolle kleding, bescheiden eisen, heeft de neiging om fouten niet te vergeven, opgewekt, houdt ervan om te leiden maar niet om te gehoorzamen, eerlijke en trouwe partner, houdt ervan om beslissingen te nemen voor anderen, grootmoedig, gul, goed gevoel voor humor, praktisch.

Vijgenboom (De gevoeligheid)
Erg sterk, eigenzinnig, onafhankelijk, laat geen tegenstrijdigheden toe in argumenten, houdt van het leven, zijn/haar familie, kinderen en dieren, een beetje een sociale vlinder, goed gevoel voor humor, houdt van ledigheid en luiheid, is van een praktische aard en intelligent.

Dennenboom (De mysterieuze)
Buitengewone smaak, waardigheid, gekunsteld, houdt van alles wat mooi is, humeurig, koppig, neigt naar egoïsme maar houdt van degenen die hem na staan, nogal bescheiden, erg ambitieus, getalenteerd, vlijtig, ontevreden minnaar, heeft veel vrienden, veel vijanden, erg betrouwbaar.

Hazelaar (De buitengewone)
Charmant, niet veeleisend, erg begripvol, weet hoe indruk te maken, actieve strijder voor sociale zaak, populair, stemmig, wispelturige minnaar, eerlijk, tolerante partner, nauwgezet gevoel voor oordeel.

Haagbeuk (De goede smaak)
Van koele schoonheid, let op zijn/haar uiterlijk en conditie, goede smaak, is niet egoïstisch, maakt het leven zo comfortabel mogelijk, leidt een redelijk en gedisciplineerd leven, zoekt vriendelijkheid en erkenning in een emotionele partner, droomt van ongewone minnaars/minnaressen, is zelden gelukkig met zijn/haar gevoelens, wantrouwt meeste mensen, is nooit zeker van zijn/haar beslissingen, erg nauwgezet.

Lindeboom (De twijfel)
Accepteert wat het leven geeft in een bedaarde wijze, haat vechten, stress en arbeid, heeft een hekel aan luiheid en ledigheid, zacht en bedaard, maakt offers voor vrienden, veel talenten maar niet vasthoudend genoeg om ze tot ontplooiing te brengen, vaak jengelend en klagerig, erg jaloers maar trouw.

Esdoorn (Onafhankelijkheid van geest)
Geen gewoon persoon, vol met fantasie en originaliteit, verlegen en gereserveerd, ambitieus, trots, zelfverzekerd, hongerig voor nieuwe ervaringen, soms nerveus, heeft veel complexiteiten, goed geheugen, leert makkelijk, gecompliceerd liefdesleven, wil graag indruk maken.

Eik (De moedige)
Robuust karakter, dapper, sterk, meedogenloos, onafhankelijk, verstandig, houdt niet van veranderingen, houdt zijn voeten stevig op de grond, een actief persoon.

Olijfboom (De wijsheid)
Houdt van zon, warmte en vriendelijke gevoelens, redelijk, evenwichtig, ontwijkt agressie en geweld, tolerant, opgewekt en kalm, goed ontwikkeld gevoel voor rechtvaardigheid, gevoelig, meevoelend, vrij van jaloezie, houdt van lezen en het gezelschap van wereldse mensen.

Pijnboom (De speciale)
Houdt van aangenaam gezelschap, erg robuust, weet hoe hij/zij het leven comfortabel moet maken, erg actief, natuurlijk, goed gezelschap, maar zelden vriendelijk, wordt snel verliefd maar de vlam dooft ook weer erg snel, geeft snel op, alles valt tegen tot hij zijn ideaal heeft gevonden, betrouwbaar, praktisch.

Populier (De onzekerheid)
Ziet er erg decoratief uit, niet erg zelfverzekerd, alleen dapper als het nodig is, heeft welwillendheid en plezierige omgeving nodig, erg kieskeurig, vaak eenzaam, grote vijandigheid, artistieke aard, kan goed organiseren, neigt naar filosofie, betrouwbaar in elke situatie, neemt het partnerschap serieus.

Lijsterbes (De gevoeligheid)
Vol met charme, opgewekt, niet egoïstisch, houdt er van om aandacht te trekken, houdt van het leven, beweging, rusteloosheid, en zelf complicaties, is beide onafhankelijk en afhankelijk, goede smaak, artistiek, gepassioneerd, emotioneel, goed gezelschap, vergeeft niet.

Walnotenboom (De passie)
Meedogenloos, vreemd en vol met contrasten, vaak egoïstisch, agressief, nobel, brede horizon, onverwachte reacties, spontaan, ongelimiteerde ambitie, niet flexibel, moeilijke en ongewone partner, niet altijd geliefd maar vaak bewonderd, ingenieuze strateeg, erg jaloers en gepassioneerd, maakt geen compromissen.

Treurwilg (De melancholie)
Mooi maar vol met melancholie, aantrekkelijk, erg meevoelend, houdt van alles wat mooi en smaakvol is, houdt van reizen, een dromer, rusteloos, wispelturig, eerlijk, kan beïnvloed worden maar is niet makkelijk om mee te leven, veeleisend, goede intuïtie, lijdt in de liefde maar vind soms een verankerende partner.

De kinderen van nu worden rot verwend, ze krijgen alles wat er te koop is.
Enfin, het gros onder hen dan toch.
Want mams en paps hebben het druk met centjes verdienen.
Enkele bedenkingen over dit feit buiten beschouwing gelaten, ze hoeven zich alvast niet te vervelen met al hun moderne spulletjes.
En toch!

Het spannendste spelletje dat onze generatie tussen tien en veertien jaar deed was ‘belleke trek.’
En een enkele keer belden de dappersten onder ons naar de buurtslager om te vragen of hij varkenspoten had, en zo ja, of dit dan moeilijk was om op te lopen?
Toen we dan een volgende keer bij de slager over de vloer kwamen en een vervaarlijke blik kregen toegeworpen, want de goede man wist verdomd goed wie de flauwe plezanterikken geweest waren, haalden we uit schrik voor straf dit grapje geen tweede keer uit.

In deze tijd kan het voor kinderen niet spannend genoeg zijn.
Tegenwoordig flirten ze zelfs met de dood.
De dood schrikt hen niet af om iets uit te proberen waar grote risico's aan verbonden zijn.
Zo is er nu het  ‘wurgspel’ of zoals het in Frankrijk genoemd wordt,  “Le jeu du foulard” dat heel populair is onder tien en veertienjarigen.
Het wordt zelfs op de speelplaats van de school gespeeld???

Het "spelletje" gaat als volgt:
Je vriendjes trekken je sjaal rond je nek tot je adem wordt afgesneden, en dan tellen ze tot honderd.
De zuurstoftoevoer naar je hersenen wordt daarbij afgesneden. Het gevolg is dat je flauwvalt terwijl je ondertussen in een roes verkeert en hallucinaties krijgt. Die piek bereik je meer bepaald wanneer de sjaal weer wordt losgelaten en de bloedtoevoer naar de hersenen weer op gang komt.

Zo wist een tienjarige haarfijn uit te leggen!
”Het wurgspel geeft een kick en werkt heel verslavend”, nog steeds volgens de tienjarige knaap.
En dus doen kinderen het ook met een riem, of wat er ook maar voorhanden is, wanneer ze thuis alleen op hun kamer zijn.
Zodoende heeft het wurgspel dit jaar al tien jonge mensen het leven gekost.

En daarom mijn vraag: “Is onze jeugd nu zot geworden, of wat?!?"