You're a bit ... unusual. And so is your blog.
You're impulsive, and you'll often post the first thing that pops in your head.
Completely uncensored, you blog tends to shock... even though that's not your intent.
You tend to change your blog often, experimenting with new designs and content.
Bedankt voor uw bezoek, waardering, reactie, of berichtje! Graag tot weerzien.
HUISMUSJE'S NESTJE
HIER LEG IK MIJN EI!
30-12-2012
50 TINTEN GRIJS
Als je de meute mag geloven en je hip wilt zijn, dan moet je het boek 50 tinten grijs gelezen hebben. Een erotische roman waarbij je in katzwijm valt door de erotische spanningen tussen de twee hoofdpersonages. Hoewel ik al langer besef dat ik geen volgzaam schaap ben, heb ik me deze keer toch laten vangen en bestelde de trilogie via mijn luisterbibliotheek.
Nou moe! Waar de titel opslaat weet ik nu nog altijd niet. Tenzij het verband houdt met het hoofdpersonage die Christian Grey noemt, grijze ogen heeft, een grijs pak met grijze das draagt (waarschijnlijk ook grijze sokken en boxershort maar dat laatste is slechts mijn veronderstelling) en er duistergrijze gedachten op nahoudt.
Het verhaal: Anastatia Steele is een seksueel onervaren maagd van 22-jaar die door toeval in contact komt met multimiljonair, Christian Grey. Hij is een machtswellustige controlefreak die aan BDSM doet. (BDSM staat voor de combinatie Bondage en Discipline, Dominantie en Onderwerping, Sadisme en Masochisme). Alle soorten kinky dus! Hij laat haar een contract tekenen waarbij zij akkoord moet gaat met alles wat hij haar opdraagt te ondergaan. Zij valt als een blok voor hem. Van een onschuldig en onwetend braaf meisje verandert zij binnen de kortste keren (dwz na de eerste 2 hoofdstukken waarbij je je afvraagt of je geen goedkoop stationromannetje a la Boeketreeks in handen hebt) naar een op seks beluste geile deerne.
Als er op een pagina eens niet op allerlei plaatsen en/of meubilair in diverse standjes uit de Kamasutra geneukt wordt, dan wordt er gemaild naar elkaar met alles erop en eraan: Dit krijg je telkens opnieuw te lezen: From: blablabla.. Datum: blablabla.. Tijd:blablabla.. Onderwerp:blablabla.. To:blablabla.. Afsluiting: blablabla.. Handtekening bedrijf:blablabla.. Handtekening mailer:blablabla.. En dit vele en vele paginas lang! Een flauw afkooksel van Youve got mail dus.
Mijn conclusie: Ik heb me laten bedotten! Het is eerder een boek voor goedgelovige pukkkelpubers. Een volwassen vrouw wordt daar mijns inziens niet warm of koud van, laat staan opgewonden. Maar als inslapertje doet het wel zijn werk. Wie toch nog benieuwd is naar het boek doet er beter aan om het te huren in de bib. Tenzij je graag je geld over de balk gooit natuurlijk.
Geef mij maar de Mr. Grey van het plaatje hieronder. Veel aimabeler!
Hopelijk hebben jullie allen mogen genieten van een liefdevol en gezellig samen zijn met familie en/of vrienden tijdens de kerst. Ik hoop dat niemand zich eenzaam of verdrietig heeft moeten voelen. Dan denk ik heel speciaal aan mijn lieve vriendin Maria die heel recent haar man heeft verloren en voor wie het de eerste kerst is zonder haar liefste. Een nog verse en diepe wonde. Ik denk ook aan mede blogester Ellen (van het blog Alzheimer) wiens echtgenoot, Arséne VDL, (die hier zelf ook een blog had) eveneens zeer recent overleden is. (Voor wie hun blogs kent, je kunt je deelneming betuigen op het forum van Seniorennet). Voor hen, en voor zoveel anderen in dezelfde omstandigheden, zal kerstmis geen feest zijn geweest.
Bij mij was het op kerstavond zelf heel stilletjes. Samen met Dochterlief, die onverwachts kwam binnenvallen, voor tv met een klein hapje en een snoepje. Dan op tijd naar bed want ons kerstfeest zou op kerstdag plaats vinden.
Zoonlief, schoondochter en kleindochter kwamen beladen als muilezels kort na de middag aan. Schoondochter had immers beloofd dat zij de feestmaaltijd op zich zou nemen en ze had al wat voorbereidend werk verricht. Vermits zij geen auto hebben (geen auto willen) moest dit allemaal met mankracht van Ekeren via het openbaar vervoer met twee overstappen naar hier thuis worden gebracht. Mijn taak was het om te zorgen voor: de amuses (die ik gemakkelksijshalve kant-en-klaar kocht bij de delicatesse winkel in de buurt, idem dito voor de kroketjes) het dessert (een ijstaart gekocht bij Delhaize) . bij dit alles de gepaste drank uiteraard en het feestelijk dekken van de tafel. Voor de rest mocht ik toekijken en genieten van al dat lekkers.
Maar moeder heeft nog altijd die horeca drive in zich en kan niet toekijken terwijl anderen staan te zwoegen. Schoondochter had het zichzelf dan ook niet gemakkelijk gemaakt. Een romige Bloemkoolsoep als voorgerecht. De hoofdschotel was een Kalfsgebraad met BosChampions in een Champagnesaus. Daarbij een trio van groenten en kroketjes. Dit allemaal vers, want aan potjes of blikjes doet Schoondochter niet. Bijgevolg liet ik toch maar mijn handjes wapperen waar ik kon. En het deed me zo een grote deugd om nog eens in mijn keuken te staan en iets tot zijn recht te kunnen brengen zonder dat het ofwel nog half rauw, ofwel aan gebrand is wegens mijn falend zicht.
Toen ik evenwel deze morgen nog half slapend mijn keuken betrad en daar de chaos zag alsof er een bom in was ontploft, voelde ik mij al iets minder happy. Gelukkig is daar Prosper Plons (mijn vaatwasser) om me een handje te helpen. En zodoende staat die nu al voor de derde keer vandaag zijne nikkel af te draaien. Grote potten en pannen maar gedaan op de ouderwetse manier, de oven gereinigd en de keuken gedweild. En dus heb ik nu even de tijd om met propere handen het relaas van mijn kerstfeest in te tokkelen.
Zoals al eerder gezegd en geschreven wacht me morgen nog een zware karwei. Maar zoals eveneens al eerder gezegd en geschreven krijgen jullie dat verslag later nog wel te lezen.
Voor nu wens ik jullie allen een rustige aanloop tot van oud naar nieuw. Tot de volgende
In zeven haasten jullie even op de hoogte brengen van mijn doen en laten... ...Heel erg hard bedankt voor het meedenken naar een naam voor mijn nieuwe onderdaan! Ik houd al jullie suggesties in beraad. Ik heb al wel een idee hoor, maar de beslissing valt pas na de feestdagen. Tenzij Zoonlief zich met de kerst zodanig verveelt en hij de nieuwe dan al installeert. Moesten jullie na de kerst nu niets meer van me horen geen paniek dan komt dat omdat ik in de clinch lig met dat nieuwe jonge geweld.
Druk druk druk ten huize van Maar dat zal bij jullie wel niet anders zijn. Ik moet dan het kerstdiner wel niet zelf koken, moeder mag wel alle boodschappen in huis halen. En dus spurt ik (dat spurten moet je niet letterlijk nemen) van de ene winkel naar de andere.
En dan is er nog de brief van de deurwaarder die me aanmaant om dringend de achterstallige energie facturen te betalen van wijlen mijn echtgenoot. Dat moet ik dus niet want dat heb ik gelukkig wettelijk geregeld door de erfenis te verwerpen. Maar zon man geloofd je niet zomaar op je woord, dus kopiëren en opsturen dat bewijs. Best is dat je dat aangetekend doet om achteraf welles nietes spelletjes te vermijden. Zo loop ik ook nog eens enkele kilometers ver naar het dichtstbijzijnde postpunt.
En dan zijn er nog onze afvalcontainers waar je nu een pasje voor nodig hebt. Dat pasje moest ik ophalen in het districthuis. Dus hopla, Mus springt op de bus. Identiteitskaart, siskaart en bankkaart meebrengen a.u.b. Die laatste om geld op het pasje te zetten want de tijd van gratis gebruik is voorbij.
En dan ligt er volgende week nog een zware karwei op mij te wachten. Maar daar vertel ik jullie later nog wel meer over. Nu eerst de aanloop naar kerstmis zien te overleven, hahaha .
Op mijn vorig schrijfsel gaf men mij via een reactie de raad om ook een nieuwe naam te kiezen voor mijn nieuwe onderdaan. Want zo een jonge nieuweling verdient het immers om een hippe naam te krijgen.
Nu heb ik mij al suf zitten piekeren. Zo dacht ik al aan Mr Jeeves, Mr Benson, Tuurke of Edgaar.
En plots kreeg ik een lumineus idee! Wat als ik jullie nu eens een naam laat bedenken? Misschien komen jullie met iets veel origineler, of misschien vinden jullie een van mijn vier bovenstaande keuzes wel leuk? Dus laat maar komen die suggesties. Ik kijk er al gretig naar uit en ben heel erg benieuwd met welke naam jullie voor de dag zullen komen.
Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan.En voor Meneer Sjeeraar is de tijd van gaan gekomen. Het is met weemoed dat ik afscheid van hem neem. We hebben samen zoveel mooie momenten beleefd en zoveel leuke dingen gedaan. Ik deelde met hem al mijn vreugde en leed. We reisden menigmaal de landsgrens over en altijd paste hij zich moeiteloos aan. t Kon hem niet veel schelen waar zijn voeding vandaan kwam. Hij was helemaal niet kieskeurig. Wat je hem voorzette slikte hij naar binnen en werkte zonder morren verder.
Meneer Sjeeraar is er eentje uit een stuk. Maar hij wordt al een dagje ouder en zo langzamerhand geraakt hij op de sukkel. Bovendien is zijn humeur niet meer wat het geweest is. Langsom meer krijgt hij veel noten op zijn zang en gaat dwars liggen. Dan vertikt hij het om datgene te doen wat hij hoort te doen. Ok, hij oogt nog mooi in zijn zwart pak met zilveren voering. En met zijn gebit zit het ook nog snor, al ontbreekt er sinds kort een tandje. Eveneens krijgt hij last van warmtesensaties waardoor hij plots van kleur verschiet. Tja, Meneer Sjeeraar krijgt rare en vervelende kuren. En dat is niet goed voor mijn toch al strak gespannen zenuwen. Maar daar lijkt hij zich niks van aan te trekken.
Zodoende heb ik strenge maatregelen moeten treffen en heeft de nieuwe opvolger zich vandaag aangediend. Ik heb deze keer gekozen voor iets totaal anders. Eentje met een nieuw kloppend hart in zijn body. Eentje die weet waar zijn plaats is en daar ook braaf blijft staan. Eentje die het me op het eerste zicht niet gemakkelijk gaat maken. Evenwel zal ik hem vlug leren wie er de baas is in huis. Althans, dat hoop ik.
De nieuwe onderdaan zal echter nog even geduld moeten hebben. Hij mag nog wat toekijken vanuit de hoek van de kamer. Want ik kan het niet over mijn hart krijgen om mijn ouwe trouwe Meneer Sjeeraar zo kort voor de feestdagen aan de deur te zetten. Ik wil even rustig de tijd nemen om degelijk afscheid te kunnen nemen. Om hem nog even zachtjes te strelen en te beroeren met mijn vingertoppen. En vooral om hem uitgebreid te bedanken voor al die jaren van trouwe dienst.
Om alle misverstanden te voorkomen, Meneer Sjeeraar is mijn 5-jarige laptop. Maar dat hadden jullie ondertussen al wel begrepen zeker?!
Vandaag kreeg ik het allereerste kerstkaartje van dit jaar in mijn brievenbus. (Samen met een dikke vette ziekenhuisfactuur voor de operatie aan mijn bloedvaten, en het goede nieuws dat het pennelikkertje me die nodige 35 punten heeft toegekend. Toch dit volledig terzijde.)
De kerstkaart toont me een mooi wit sneeuwlandschap, een met kerstverlichting versiert huisje dat gezelligheid uitstraalt en twee warm ingeduffelde kinderen die een sneeuwpop maken. Traditioneler kan het niet hé! Het kaartje komt dan ook nog eens van een jarenlange vriendin aan wie ik de laatste jaren veel te weinig aandacht heb geschonken. Shame on me!
Zij wenst me (nogal wiedes onder vrienden ) een vrolijke kerst en een heel gelukkig Nieuwjaar toe. Goede gezondheid uiteraard incluis. En ik? Ik zou het liefst willen janken of eens hartsgrondig willen vloeken of mezelf een flinke draai om de oren geven Want hoe dichter de feestdagen naderen, hoe somberder mijn stemming wordt. Waarom? Waar komt die somberheid vandaan? Ik heb geen flauw idee.
Van de week belde mijn schoondochter me op om te zeggen dat zij, samen met Dochterlief, alle honneurs zullen waarnemen voor het kerstfeest. Ik hoef enkel maar mijn keuken, potten en pannen ter beschikking te stellen en aan tafel te schuiven. Lief toch! Maar al wat ik kan denken is dat ik geen zin en ook geen fut heb om de kerstballen van zolder te halen en de kerstboom op te tuigen. Dat ik geen zin heb in vrolijk zijn. Al wat ik wil is heel hard van alles en iedereen weglopen.
Er speelt constant een liedje door mijn hoofd en ik zing de woorden stilletjes mee. Steeds opnieuw, als een mantra:
..♫ ♫.. Light up your face with gladness.. Hide every trace of sadness.. Smile, what's the use of crying.. You'll find that life is still worthwhile.. If you just smile..♫ ♫..
Ik doe heel erg mijn best! Ik hoop dat het me lukt. Het moet lukken!!!
Telkens wanneer ik in mn eentje zit te koekeloeren zonder ook maar enige puf om iets te ondernemen, dan dwalen mijn gedachten steeds af naar het verleden. Vandaag ging ik veertig jaar terug in de tijd. Het werd een sentimentele reis.
Op vrijdag 7 december zouden wij onze 40-jarige huwelijksdag hebben gevierd. Als het noodlot niet zo hard en genadeloos had toegeslagen. Het is natuurlijk pure speculatie van mij. Want evengoed zouden we bij leven en welzijn misschien al lang uit elkaar zijn gegroeid. Er was immers het leeftijdsverschil van negen jaar tussen ons beide. Misschien zou er in ons huwelijk een moment gekomen zijn waarop die eens zo grote liefde voor elkaar zou opgehouden hebben met bestaan. Misschien waren we daarna beiden andere paden opgegaan. Elk met al dan niet een nieuwe liefde. Misschien wie zal het zeggen!
Maar ik weiger om mijn mooie droom te verpesten met zwarte gedachten. Want liever droom ik dat we nog samen zijn. Dat we s avonds knusjes bij elkaar zitten. Hoe we samen herinneringen ophalen aan vroeger, aan onze eerste ontmoeting bijvoorbeeld. Die eerste blik op elkaar. Jouw blik open en warm, vragend en verlangend, en ik die hem blozend en verlegen, maar evenzo ontvankelijk beantwoorde. Ik droom over hoe je nu zou zijn? Je haren grijs of wit? Met of zonder baard? Nog steeds slank of toch een buikje wegens het goede leven? Hoe je nog steeds je pijp stopt met die geurige Clan tabak die jij verfoeit maar toch minstens een keer per dag opsteekt, enkel om mij te plezieren. Ik droom zoveel meer...
Onze tijd samen was veel te kort. En sinds jouw heengaan zijn er al zovele jaren voorbij gegaan. Maar soms lijkt het net alsof het gisteren was dat je naast me stond. Dat je mijn hand nam en me zei dat ik niet meer alleen zou staan, dat ik nooit meer bang hoefde te zijn, dat niemand me ooit nog pijn zou doen, zoals me in het verleden zo vaak was overkomen. Dat het geluk ons toelachte. Hoe konden we weten dat ons geluk zo broos was. Hoe konden we toen weten dat we ons zo zouden vergissen.
Mijn reis in de tijd brengen zoveel emoties in mij tot stand. Spijt en verdriet om wat nooit heeft mogen zijn. Maar ook een diep gevoel van geluk. Geluk omdat je mij het allermooiste geschenk dat er op aarde bestaat hebt gegeven. Waarvan ik met zekerheid durf te zeggen dat je er elke dag erg trots zou op geweest zijn. Die je met vaderlijke liefde zou hebben omringd. Als je er de kans maar toe gekregen had. Maar in onze twee prachtige kinderen vind ik zoveel van jou terug. Dat maakt dat jij voor mij onsterfelijk bent.
Voor ik mijn ogen weer open en deze reis beëindig om weer terug te keren naar de realiteit van elke dag, wil ik ons een hele gelukkige huwelijksverjaardag toewensen. Bedankt voor de mooie jaren! Bedankt voor de mooie herinneringen
En jullie lieve lezers, bedankt om even mijn reisgezel te zijn. Heb een fijn begin van de nieuwe week! Tot de volgende
Aan zij die het schijnen te weten. Iemand liet me op nogal laatdunkende en uiteraard anonieme wijze weten dat ik beter zou stoppen met bloggen. Dat ik helemaal niet weet hoe en wat een blog hoort te zijn. Volgens hem/haar(?) zijn mijn logjes eindeloos lang en dat maakt dat het voor de lezers saai en slaapverwekkend is Wat dat duf en oninteressant betreft, dat laat ik over aan het oordeel van mijn bezoekers. Maar wat die lange schrijfsels betreft, daar heeft hij/zij gelijk in.
Reeds in de lagere school wanneer we aan het bord ten bewijze van oplettendheid iets moesten voordragen uit de les die we net geleerd hadden, zei de juf steeds tegen me: hou het kort Mus. Ik liet nog maar net de leestekens achterwege als je me liet doen
Een blog blijkt dus kort en bondig te moeten zijn, dixit zij die het schijnen te weten. Of zoals men het heden in het nieuw schoon Vlaams uitdrukt, direct to the point. Helaas voor zij die het schijnen te weten, kan ik dit niet. Driewerf helaas zelfs, want ik wil integendeel alles zeer glashelder en nauwgezet vertellen. Kwestie van niet mis begrepen te worden. En het kan nog erger! Het overkomt me zelfs vaak dat ik afwijk van het oorspronkelijke verhaal omdat mijn gedachten plots een zijsprongetje maken, for something completely different (merk op dat mijn nieuw schoon Vlaams er alvast op vooruit gaat!) waarna ik pas vele regels later de draad weer oppik.
Ooit kreeg ik de vraag, naar aanleiding van mijn jeugdverhaal, om een column te schrijven voor een intern krantje. Men liet me weten dat de lengte van de column minimum vijfhonderd woorden moest bevatten en maximum achthonderd. Toen ik dat hoorde was ik ervan overtuigd nooit aan dat laagste getal te komen, laat staan aan de limiet. Maar mensenlief, wat had ik me daarin vergist! Schrappen, schrappen en nog eens schrappen moest ik, tot ik op de lange duur niet meer wist wat en waarover ik nu eigenlijk wilde schrijven.
Ach, ik ben op mijn leeftijd niet veel meer te verbeteren vrees ik. Maar, voor hen die het blijkbaar zo goed weten wil ik wel eens een uitzondering maken. Short but to the point: Niemand verplicht jullie om mijn blog te bezoeken en/of mijn schrijfsels te lezen! Laat dit vooral klaar en duidelijk zijn! Wel pech voor jullie dat je helemaal naar beneden zult moeten scrollen om mijn antwoord te kennen.
Aan zij die graag of niet, veel of weinig lezen, wens ik een heel fijn weekend toe zonder ongelukken of valpartijen, maar met een heleboel sneeuwpret. Tot de volgende
En dat was er nog dat kneuterig ambtenaartje van mijn voeten! ***Even wat info vooraf: Wegens mijn sterk verminderde zelfredzaamheid heb ik recht op Mantelzorg. Dat wil zeggen dat je een bepaalde som krijgt uitbetaald van Ziekenzorg. Die vergoeding is niet gerelateerd aan je inkomen maar baseert zich op grond van de hoeveelheid hulp die je van derden nodig hebt om je zelfredzaamheid te handhaven in de maatschappij. Het FOD kende mij 15 punten toe, en geloof me die krijg je niet zomaar, en dat maakt dat ik recht heb op 130 p.m. van Ziekenzorg. Die kreeg ik dan ook zonder al teveel problemen (het vele papierwerk, het bezoek van de maatschappelijke werkster en bovenop een wachttijd van 3 maanden niet meegerekend) met een toezegging tot december 2014. Dan zou er opnieuw een evaluatie volgen.***
Twee weken terug krijg ik een brief waarin staat dat er een controleur zal langskomen. Niet van Ziekenzorg zelf maar van de overheid. Hij komt controleren of het wel werkelijk waar is dat ik slechtziende ben. WABLIEF??? En het verslag van mijn oogarts dan? De bevestiging van de controlearts van het FOD? De bevindingen van de maatschappelijke werkster van Ziekenzorg? De bevestiging van het VAPH? (mijn witte stok) De verslagen van de maatschappelijke werkster van De Markgrave? (toelating dagcentrum) De toezegging van Low-Vision en de Brailleliga? (Ergotherapeut aan huis) Worden die dan allemaal in twijfel getrokken? Zijn dat allemaal leugenaars? Ben ik een leugenaar? Ik kan u verzekeren van niet! Al zeker niet wanneer je weet dat het drie jaar heeft geduurd wegens de vele controles die ik moest ondergaan en waarbij de moed me vele malen in de schoenen is gezonken alvorens de bewijzen op tafel lagen. Men gaat echt niet over een nacht ijs als het om de centen gaat die men je moet uitbetalen.
Enfin, de controleur zal op vrijdag 23 november tussen 09h en 16h aan mijn deur staan. Ik word dan ook dringend verzocht die dag thuis te zijn. Wil ik weten of hij in de voormiddag of namiddag komt, dat kan ik telefoneren naar een bepaald nummer. Ik zucht eens diep want het kengetal is (02). Dat is een telefoonnummer in Brussel, en de ervaring heeft me geleerd dat men daar niet simpel binnen geraakt, als men überhaupt al binnen geraakt. En mijn vermoeden wordt bevestigd. Nee de controleur is niet bereikbaar en nee de dame aan de telefoon kent zijn agenda niet. En dus zit ik van bij het ochtendkrieken te wachten. Heel zenuwslopend is dat! Je durft niet naar beneden om je brievenbus leeg te maken. Je durft niet eens naar de wc! Want je zult zien dat er net op dat moment gebeld wordt. En met je broek op je enkels een vreemde man ontvangen zou wel eens de verkeerde indruk kunnen wekken, niet?
Pas om15:45h is hij daar. Een kleine hummel (in vergelijking met mijn 1m73 plus 5 cm hak dan toch) aktetas onder de arm, ringbaardje en kalende kruin incluis. Maar zo arrogant als de pest! En aan hautaine mensen heb ik op mijn beurt de pest. De dwerg stapt resoluut naar binnen. Op dat tijdstip van de dag is het reeds schemerdonker en hij beveelt me om het licht aan te steken. Anders is het voor hem niet mogelijk om zijn papieren in te vullen, laat hij me weten. Omdat ik al 26 jaar op dit appartement woon en er blindelings mijn donkergrijze weg in vind, steek ik niet zo gauw licht aan. Iets dat ik wel vaker durf vergeten (mijn wereld is immers altijd schemerdonker) bij ander en meer gewaardeerd bezoek.
Ik heb alle testen, verslagen en toezeggingen gekopieerd, maar die heeft hij niet van doen laat hij me op een arrogante toon weten. Pffft uren moeite en kosten aan papier en inkt voor niks dus. De man steekt van wal met zijn vragen. Zo in de trend van kun je nog in je neus peuteren kun je nog aan je kont krabben voel je nog waar het pijn doet ? Zo een boel belachelijke vragen die met mijn slecht zicht totaal niets te maken hebben. Ondertussen al een beetje warm aangelopen duw ik hem toch maar de papieren onder de neus. Ten bewijze van dat ik een toch niet zo minieme beperking van zelfredzaamheid heb. Maar de man schuift de papieren achteloos van zich af. Ik vraag hem beleefd of hij die verslagen dan al in zijn bezit heeft? Niks mee te maken, zegt de kl**thommel. Dan vraag ik hem of hij enige medische kennis heeft over mijn oogziekte en de gevolgen daarvan? Hoef ik niet, antwoord hij kortaf. Ik probeer kalm te blijven maar ik voel dat mijn potje stilaan begint over te koken
En plots ben ik het zat! Ik sta op, doe het licht uit en laat hem elke hoek van de kamers zien. Nee wees gerust, ik heb de man niet geslagen. Maar ik ben wel met hem alle kamers van mijn appartement doorgelopen. Heb hem gevraagd of hij in de keuken de microgolf eens op ontdooien wou zetten, in de badkamer of hij een dotje tandpasta op de tandenborstel wou leggen en de wasmachine op 60º wilde instellen enz. De man bekende nors dat hij dit niet kon in het donker maar dat hij niet gekomen was om spelletjes te spelen. Ik dien hem van repliek door te zeggen dat mijn oogziekte ook geen spelletje is. Dat het me integendeel bittere ernst is. En dat hij nu misschien begrijpt hoe mijn wereld eruitziet, wat ik nog kan maar vooral niet meer kan en ook nooit meer zal kunnen. Dat er voor mij nooit meer verbetering komt, enkel maar meer achteruitgang.
De man is nog enkele centimeters kleiner geworden, of misschien lijkt dat maar zo. Omdat telkens wanneer ik me boos maak ik ook steeds mijn rug recht. De pennelikker, duidelijk geïrriteerd, neemt zijn paperassen bij elkaar en rept zich naar de deur. Ik vertik het om het licht weer aan te steken en hij vergist zich van deur. Ik veroorloof me een klein binnenpretje. Even heb ik spijt dat het licht van de gemeenschappelijke gang automatisch aanfloept door een sensor. Net zoals elke man wil hij toch het laatste woord hebben, refereert naar mijn 15 punten invaliditeit en laat me weten dat ik om in aanmerking te komen voor mantelzorg 35 punten moet halen. Zoals elke zichzelf respecterende vrouw gun ik hem uiteraard dat pleziertje niet en zeg hem met een beminnelijke smile dat hij dan misschien beter drie weken na mijn dood was langs gekomen, en sluit zacht de deur. (Wat die punten betreft: ik weet dat zij een gans andere bbaremaschaal handhaven dan het FOD, maar ik kon het echt niet laten.)
Nu is het drie weken wachten op het resultaat van die controle. Ik ben heel erg benieuwd. Maar als ik niet voldoe om die Mantelzorg nog verder te krijgen, dan heb ik me toch niet zonder slag of stoot gewonnen gegeven.
Ik wens jullie een fijne week toe! Tot de volgende
Dag lieve blogvrienden! Allereerst heel erg bedankt voor jullie medeleven bij het overlijden van een dierbare vriend. Niet enkel ontroerde dit mij heel erg, maar ongetwijfeld heeft het ook warmte gebracht in het hart van zijn vrouwtje die na lange tijd van zorgen en leed hier weer kwam lezen. Dus ook uit naam van Maria, heel erg bedankt allemaal!
Mijn lange stilte op dit blog heeft evenwel ook nog een andere oorzaak. Jullie gaan het misschien niet geloven (ik kan het nauwelijks zelf geloven) maar ik zit weer volledig gevangen in de klauwen van het administratiemonster. En vermits ik totaal geen letter meer kan lezen met het blote oog neemt dit heel wat van mijn tijd in beslag. Volg me maar even mee Allereerst de brievenbus leeg maken natuurlijk. Als de lift het doet gaat dat tamelijk snel. Zo niet, dan moet ik 8 trappen af en weer op strompelen. En met pijnlijke knoken gaat dat niet echt vlot. Dan terug boven gekomen allereerst mijn laptop aanzetten, mijn digitale leeslamp instellen en al schuivend van links naar rechts proberen te weten te komen wat men nu weer van me wil. Lukt het niet met de leeslamp omdat er teveel tekst staat en ik door het heen en weer geschuif steeds weer de draad kwijt raak, dan moet ik de brief eerst inscannen om hem vervolgens te laten voorlezen met mijn spraaksoftware. Allemaal heel tijdrovend en vooral heel frustrerend voor uw Mus.
Als ik al gedacht had dat men mij nu wel met rust zou laten daar ik geen invaliditeitsvergoeding meer ontvang en overgeheveld ben naar een overlevingspensioen (dat wonderwel snel in orde is gekomen dank zij de mobiele hulp van twee lieve vrienden) dan had ik verkeerd gedacht. Nu komen er brieven van de belastingen, de notaris, deurwaarders en de curator in voege met het overlijden van Paul. Allemaal laten zij me beleefd weten op de hoogte te zijn dat ik de erfenis verworpen heb, maar toch vragen ze mij (ook beleefd trouwens) inlichtingen over eventuele andere erfgenamen. Leven zijn ouders nog.. heeft hij kinderen heeft hij zussen broers nichten of neven en zo ja, zou ik hen dan eens willen doorgeven waar die wonen? Tureluurs word ik ervan! Plichtsgetrouw heb ik hen allen per brief geantwoord of uren met hen aan de telefoon gehangen. Maar vanaf nu neem ik het besluit niets van dit alles nog te doen. Ik ben niet van zin om het werk te blijven doen waarvoor zij betaald worden. Nem.
Maar de grootste schok kreeg ik wanneer er een boete van 100 in mijn bus viel wegens sluikstorten. SLUIKSTORTEN!!! ??? MOI!!! ??? Ik die verdorie zo nauwgezet alles sorteer en netjes drop in de daarvoor voorziene plastiek zak of containers! Hun zogenaamde bijgevoegde bewijsvoering gaf me oprispingen. Eén (1!) enkel papiertje met mijn naam erop dat naast de papiercontainer ligt. Dus ben ik in een Franse kolere geschoten en heb hen een zo danig lang en boos bezwaarschrift toegezonden met mijn bewijsvoering (fotos van uitpuilende containers) dat ze er bleek van zullen uitslaan. ME IEL ANTWAARPE MOAR NIE ME MAAI HE! Desnoods tot in de rechtbank als het moet, meneer de dienstdoende en vaststellende ambtenaar! t Is dan .(vul vloek naar eigen keuze in) nog ene van het soort volk dat zelf alle huisvuilwetten aan hun laars lapt en de o.a. vieze Pampers in de papiermandjes dropt i.p.v. in hun eigen witte vuilzak.
De klap op de vuurpijl was een brief van Ziekenzorg. Die melde me dat er een controleur zou langskomen om te controleren of ik wel degelijk slechtziende ben. Maar dat verhaal is voor een volgende keer. k Moet eerst dringend terug wat afkoelen van al het bovenstaande voor ik me opnieuw boos maak. Want dat ambtenaartje van mijn voeten wist niet met wie hij te maken kreeg.
Ik wens jullie nu al vast een fijn weekend toe en zonder uitschuivers op de eerste sneeuw. Tot de volgende
Na een lange en zware strijd, omringd door zijn echtgenote Maria, zijn kinderen en kleinkinderen overleed in zijn vertrouwde huiskring de geliefde echtgenoot, vader, opa en dierbare vriend, Raoul.
Myodesopsie of Mouches Volantes zijn moeilijke woorden om te zeggen dat ik ze zie vliegen. En nee, niet omdat ik te vaak en te diep in het glas heb gekeken. En ook niet omdat ik plotsklaps de kolder in mijn kop heb gekregen. Vertaald is dat een 'entoptisch verschijnsel', ook wel schaduw fenomeen genoemd, dat gekenmerkt wordt door schaduwachtige vormen die alleen of in groepen voorkomen in het gezichtsveld en welke de vorm van puntjes, draden of stofwebben hebben en langzaam de oogbewegingen volgen. Het lijkt alsof die vormen in de ruimte zweven, maar ze bevinden zich in het oog van de waarnemer.
In mijn geval zijn die 'glasvochttroebelingen' gerelateerd aan mijn oogziekte. Hoewel mijn oogarts daar zeer verwonderd over was, had ik van dit verschijnsel geen last. Tot nu toe dan, want sinds enkele weken dus wel. Wanneer ik naar witte oppervlakten, heldere blauwe lucht of lichte kleuren kijk, dan lijkt het net of ik van die kleine fruitvliegjes voor mijn ogen zie dansen. Ze verschijnen heel onverwachts en sporadisch om dan plots weer te verdwijnen. Ach, er is niets aan te doen, ik zal er dus moeten mee leren leven.
Maar wat nu echt vervelend voor me is, is dat wij hier met een plaag zitten van kleine zwarte Lieveheersbeestjes. Waarschijnlijk komt dat door de graafwerken die hier aan de gang zijn. Onze renovatiewerken, remember?!? Maar nu weet ik nooit of ik echte beestjes zie, of niet. En dus loop ik hier in huis voor alle zekerheid constant met de vliegenmepper in aanslag rond.
Dus Mus ziet ze niet alleen vliegen, nee, ze slaagt er ook nog eens regelmatig neven! Maar geen nood lieve mensen, ik neem die vliegenmepper niet mee naar buiten. Ik zie nog wel het verschil tussen kleine vervelende beestjes en grote ambetante beesten. Maar naar die laatste ga ik niet slaan, ze zouden durven terug meppen hé!!!
Kuch kuch kuch ik ben een beetje ziekjes. Al meer dan een week hevige spierpijnen in schouders en nek. Zo heftig dat ik zelfs mijn armen niet hoog genoeg kon opheffen om mijn haren te kammen. Dan maar pijnstillers slikken tot ik zo stoned was als een garnaal. Ondertussen ook heel kortademig, een kriebel in de keel, en benen die van tutterfrut (kauwgum) lijken te zijn.
Maar veel rusten of uitzieken is er deze week voor mij helaas niet bij! Morgen naar de oogarts voor mijn oogprik, en overmorgen naar het UZA om allerlei scans te ondergaan, nog maar eens, ben ondertussen de tel kwijt. Maar de klap op de vuurpijl komt vrijdag! Dan komen de werklui van de renovatiewerken de roosters van al onze pas geplaatste nieuwe ramen vervangen. Die roosters zijn namelijk verkeerd geplaatst komt men nu tot de conclusie. Want eender op welke stand je zo ook zet, ze laten altijd koude lucht naar binnen waaien. Heel die renovatie wordt zo stilaan een klucht! En ik zou met elk op zichzelf staande miskleun hartelijk kunnen lachen moest het niet zo zijn dat ze allemaal tegelijk hier ten huize van gebeuren.
Enfin, zo weten jullie weer hoe en met wat ik zoal mijn dagen doorbreng. Ik wens jullie nog fijne dagen toe! Bij leven en welzijn tot de volgende
Moest ik er überhaupt nog aan getwijfeld hebben dat dieren een innerlijke klok hebben, dan heeft mijn kat me nu toch weer het tegendeel bewezen.
Al jaar en dag kijk ik naar Blokken. Niet omdat ik zo een geweldige fan ben van Ben Crabbé, want soms zou ik hem hel liefst van het scherm kunnen wissen. Al zeker wanneer hij nog maar eens een flauwe mop vertelt of wanneer hij begint te zingen. Langs de andere kant moet ik hem toch ook bewonderen. De format van Blokken is vrij simpel en sober en je zult als presentator maar elke avond iets moeten verzinnen om dat halve uur te moeten vol lullen, en dit achttien jaar lang. Maar ik dwaal af mijn kat en zijn klok dus.
Het is een klokvast ritueel dat ik rond 18h15 stop met alles wat ik op dat moment aan het doen ben, me in mijn zetel vlei en de tv aanzet. Mijn kat ligt op dat moment op vinkenslag want hij heeft ook zo zijn ritueel. Dat bestaat er namelijk uit zich als de wiedeweerga op mijn schoot te vleien om daar vervolgens genoegzaam te liggen ronken als een goed lopende dieselmotor. En van hem mag dat zo blijven voor de rest van de avond. Maar nu komt de clou!
Sinds we wegens het winteruur de klok een uur moesten terug draaien is mijn Snoezepoes totaal van slag. Reeds om 17h15 komt hij naast me staan miauwen, net of hij wil zeggen dat ik de tijd niet uit het oog mag verliezen want dat Blokken gaat beginnen. Wanneer ik niet meteen reageer begint hij als een gek te draven tussen de zetel en de kamer waar ik me op dat moment bevind. En dat draven en klagend miauwen houdt hij zo een uur lang vol. Hem vertellen dat hij een uur te vroeg is helpt geen zier, zijn innerlijke klok verteld hem immers iets anders.
Gelukkig voor mij past hij zich na enkele dagen weer aan. Maar het is toch fascinerend om zien hoe dat innerlijk uurwerk het ritme bepaald van mens en dier. Hoe die biologische klok, alle uurwerken ten spijt, ons leven beheerst. Zeg dat mijn kat het gezegd heeft!
Als afsluiter vandaag nog dit: "De tijd gaat snel, gebruik hem wel." Tot de volgende
BLIJ: Dochterlief is terug uit Parijs en ze heeft zich fantastisch geamuseerd. Zij heeft alles kunnen bekijken wat ze wilde zien. Dat maakt alleen maar duidelijk dat ik de juiste beslissing heb genomen door mijn plaats af te staan aan haar maatje. Ik zou enkel maar een blok aan haar been zijn geweest! Want kilometers rennen van hot naar her kunnen mijn lamentabele knoken niet meer aan.
BOOS: Heb me van de week duchtig kwaad gemaakt toen ik op het journaal de kunst van Jan Fabre zag. Kunst waarbij men katten de hoogte in smijt om dan hun kreten te kunnen registreren wanneer ze met een smak neer komen op een marmeren trap. Walgelijk!!! Ik mag er niet aan denken dat mijn belastinggeld voor zulk wansmakelijk project gebruikt wordt! Voor mij mag men dat met Jan Fabre ook eens doen, maar dan het liefst vanaf de top van onze Lieve-Vrouwen Toren.
NOG BOOS: Idem dito werd ik furieus toen ik het rituele slachten van de schapen zag voor het offerfeest van de Moslims.(Mag het woord Moslim nog wél gebruikt worden?) Men kon kiezen om de offerdieren te verdoven. Maar men deed dat bewust niet. Wordt het nu eens niet hoog tijd dat we die barbaarse cultuur een halt toeroepen? Wordt het nu eens niet hoog tijd dat de regering hierin zijn verantwoordelijk neemt?
VERKLARING: Nu ben ik misschien wel bevooroordeeld. Ten eerste als grote dierenvriend en grote fan van GAIA. Ten tweede ben ik geen fervente liefhebster van vlees op mijn bord. Al ben ik dan evenmin een diehard vegetariër of veganist, voor mij zou men toch gerust die hele vleeshandel mogen afschaffen. Voor mij zou ieder dier met vier poten honderd jaar mogen worden. Enkel het gehakt in mijn spaghetti bolognese zou ik misschien missen, maar ik zou het vegetarische alternatief er graag voor lief bijnemen. Ik vraag me trouwens af hoe het te rijmen valt, dat men met heel veel liefde honderden euros aan de eigen huisdieren spendeert, terwijl men er geen graten in ziet dat we moederschaap haar kind naar de slachtbank brengen, enkel en alleen omdat dat lamskoteletje toch zo heerlijk op de tong smaakt. Nog bovendien ben ik van menig dat sinds we rechtop lopen en niet meer in grotten wonen we geen vlees meer nodig hebben om te kunnen overleven of gezond te blijven. Een veel gehoorde bewering is dat we 100 gram vlees per dag nodig zouden hebben om het ijzer- en eiwit gehalte op peil te houden. Ik vrees dat deze behoefte met betrekking tot ijzer meer een verkoopargument is dan een voedingstechnisch argument. Veel groenten, fruit en granen bevatten ook ijzer.
Nu hoor ik jullie al denken dat veel groenten en planten ook gevoelens hebben. Tja, zo kunnen we natuurlijk eindeloos discussiëren. Ik ben er mij ook van bewust dat niet elke persoon louter en alleen op groenten en fruit kan leven qua gezondheid. Maar ik blijf bij mijn standpunt dat dieren niet nodeloos hoeven te lijden. Niet voor de zogenaamde kunst van een zieke en wanstaltige geest, noch voor een primitieve geloofsovertuiging.
Maar ach ja, dit is slechts mijn mening en mijn overtuiging, en daar hoeven jullie het helemaal niet mee eens te zijn of in mee te gaan!
Het heeft maar een haartje gescheeld of ik liep op dit eigenste moment door de straten van Parijs, en dit voor drie dagen lang. Helaas! En dat kwam zo...
Dochterlief en haar kameraadje boekten een tripje naar Parijs. Ze kregen reductie door een bon in Flair, een buitenkansje dus. Maar al bij al kostte het toch nog 200 per persoon voor TGV en kamer met ontbijt. Toen sloeg het noodlot toe! De hoogbejaarde oma van het kameraadje werd ziek! Nu is het zo dat het kameraadje grotendeels is opgevoed door de oma, een hele hechte band hebben met mekaar, en zij deze dus in die omstandigheden niet alleen wilde laten. Natuurlijk hadden die twee kiekens er niet aan gedacht om ook een annulatieverzekering te nemen! (Nu ja, als je jong bent denk je niet aan ziekte of andere tegenslagen die roet in het eten kunnen komen gooien hé.) Zodoende kwam er een paniekerig telefoontje van Dochterlief; mams, wil jij niet in C. haar plaats met mij naar Parijs? Ik was in eerste instantie niet erg happig. Ik ben tenslotte een huismus pur sang en geen reisduif. Maar wanneer ik njet zei, dan zou dat betekenen dat beide hun centen kwijt waren, want op hare alleen zag Dochterlief dat reisje ook niet zitten. En na lang beraad stemde ik dan toch maar toe. Want wat belette mij immers om mezelf eens een folieke te permitteren? En dus werd er opvang voor mijn Snoezepoes geregeld hevelde ik de centjes over naar het kameraadje piekerde me suf over wat ik moest meenemen van kleding (wat voor weer zou het worden?) over wat ik vooral niet zou mogen vergeten enz. Net toen ik er helemaal klaar voor was kwam er opnieuw een telefoontje. Ditmaal van het kameraadje in tranen Musje, mijn omaatje is veel en veel beter en zij heeft geen bijzonder zorg meer nodig ik zou dus toch nog meekunnen naar Parijs als jij .
Tja, en wat doe je dan als moeder? Dan denk je dat je dochter zich veel beter gaat amuseren met haar kameraadje dan met haar oude moeder. Dat Prijs veel leuker is als je jong en vooral goed ter been bent. Dat ik er tenslotte lang geleden al eens geweest was. Dat ik in eerste instantie toch een noodoplossing was geweest. Dat het me in feite echt niet zoveel kon schelen om thuis te blijven.
En zodoende zijn de twee meiden vandaag vertrokken en zit ik dit hier nu te schrijven omdat ik toch niets anders te doen heb. Ik hoop dat ze zich geweldig amuseren en dat ze tijd genoeg zullen hebben om al het moois van Parijs, dat ze willen bezoeken en bezichtigen, ook kunnen bezoeken en bezichtigen. En ik ik ben aan het nadenken over hoe ik mij met de terug gewonnen 200 eens extra ga verwennen.
Heb nog een fijne rest van de week! Tot de volgende
Jullie zullen je misschien nog wel herinneren dat ik enkele weken terug bijzonder triest en tevens ook heel boos was omdat mijn fiets werd gestolen bij de fietsenmaker waar ik mijn stalen ros naartoe bracht voor herstelling. Boos omdat ik vind dat men met zijn kladden van iemand anders bezit moet afblijven, triest omdat de fiets voor mij ook sentimentele waarde had. Ik had hem namelijk nog gekregen van Wim (door sommigen onder jullie beter gekend als Knuffel) als verjaardagscadeau. Het was ook niet zomaar de eerste de beste fiets! Nee, het was een Batavius. Niet van de goedkoopste dus. Dat zullen die dieven helaas ook wel hebben geweten.
Enfin, mijn fiets was foetsie en de fietsenmaker/handelaar beloofde mij een nieuwe. Eerst werd de eigenaar van de winkel in NL gecontacteerd waar mijn fiets oorspronkelijk vandaan komt, maar helaas scheen die gestopt te zijn met zijn zaak. Ondertussen had ik een vervangfiets aangeboden gekregen, een Gazelle, en die reed ook prima vond ik. Mijn nieuwe fiets zou dus een Gazelle worden.
En de fietsenmaker hield woord! Niet alleen mocht ik vrijdag mijn spiksplinternieuwe fiets gaan ophalen, maar ook mijn boodschappentassen werden gratis en voor niks vervangen. En ik moet eerlijk toegeven dat deze van een veel betere kwaliteit zijn dan diegene die ik had. Bovendien kreeg ik er gratis ook nog eens een driejarige verzekering tegen fietsdiefstal bovenop. Als dat geen goede service is!!! Maar ja, de bewuste fietsenwinkel heeft dan ook wel een reputatie hoog te houden. Eind goed al goed dus. Kijk en bewonder!
Nota van de redactie: Dat mijn rijwiel een spierwitte kleur heeft is louter toevallig en heeft niets te maken met mijn oogziekte. Men ziet mij nu wel van ver aankomen, ook als het donker is. En dat is mooi meegenomen voor mij en wel zo handig voor jullie moest ik jullie te laat opmerken, hahaha .
Geniet nog van de laatste mooie dagen! Tot de volgende
DE RENOVATIE. Dramatische thrillerserie: (BEL/UA/ RU/ PL/ FR/TW) (aflevering: 11,5/506, jg. 2).
Onlangs belde een vriendin me op en zo in de loop van het gesprek vroeg ze me of onze terrassen nu al af waren? Moesten jullie zich dat nu ook afvragen, hier een klein overzichtje
Begin deze week, meer bepaald op maandagmorgen heel vroeg, werd er wederom geklopt en geboord dat het een lieve lust was. De nog slapende mensen onder ons, waaronder uw nederige schrijfster dezer, waren meteen klaarwakker. Toen het kloppen en boren s avonds laat ophield, was er stilte dinsdag, nog stilte woensdag, nog altijd stilte. Blijkbaar was het wachten op de ploeg die de vijzen in de gaten moeten komen draaien. Tja, ieder zijn taak hè! Donderdagmorgen was het dan zover. Maar O Malheur een van die mannen laat die vijzen uit zijn handen vallen! Het is dan wachten op de ploeg die de vijzen terug moet oprapen. Worden de vijzen gevonden, en zijn ze nog bruikbaar, dan zal er misschien op maandagmorgen verder worden gewerkt. Zijn die vijzen echter onvindbaar en/of onbruikbaar, dan moet er iemand die wat tijd over heeft een nieuwe order plaatsen in, naar ik vermoed, Taiwan. Vervolgens is het wachten op een koelie die de bewuste bouten en moeren in een gezapig drafje tot hier kan komen brengen.
Om een lang verhaal wat in te korten, nee, onze terrassen zijn nog altijd niet af. Maar er komt toch al een beetje schot in de zaak. En wees gerust, wanneer de dag ooit aanbreekt zijn jullie de eersten die het horen.
Dag lieve allemaal! Ik heb speciaal gewacht met hier te schrijven tot ik eens over iets gezellig kon vertellen. En voorbije zondag was zon dag. Dankzij de vrijkaarten die ik kreeg van een vriendin en dankzij de bereidwilligheid van twee andere vrienden om me te voeren, bracht ik een bezoek aan het voedingssalon te Brussel. Ik wist echt niet wat ik me daarbij moest voorstellen want ik was er nog nooit geweest. Maar ik verwachtte wel een massa volk en heel veel proeverij van lekkernijen die ik kende en/of niet kende. Dat laatste viel echter een beetje tegen, niettegenstaande men het op tv anders liet uitschijnen..
Om te beginnen viel het aantal bezoekers goed mee. Dit tot mijn grote opluchting want ik haat het om me tussen drummende mensen te moeten begeven.Maar de proeverij was ook maar sober, de standhouders waren eerder karig dan gul met uitdelen. En toch
We waren nog maar amper goed en wel binnen of we werden al bij onze schabbernak gepakt door een zeer ijverige, maar zeer vriendelijke, wijnhandelaar. Nu ben ik totaal geen Bourgondische fijnproever en al zeker geen notoire wijnkenner/drinker, maar ik proef wel het verschil tussen een Chateau migraine en een Pomerolleke. En die man had heel veel goed spul in huis! Vermits mijn gezelschap een wijnkelder hebben en in het bezit zijn van enkele flessen van goeden huize, bleef de man maar aandraven met diverse flessen heerlijk vocht. Daarnaast werden we ook nog eens verwend met bijzonder exquise hapjes. Als klap op de vuurpijl kwam hij dan ook nog eens met mijn favoriete wijn bij uitstek aanzetten, namelijk een Pineau des Charentes van een zo excellente kwaliteit waarvan dit meisje heel vrolijk en blij werd. Spijtig voor mij was je verplicht om een kist van 12 flessen te kopen en dit aan -32,65 de fles. Dat vond ik toch een beetje teveel van het goede. Maar mijn compagnie liet zich wel goed gaan en keek op geen eurootje of honderd maal zoveel, en zodoende is er mij een flesje beloofd. Levering in november, ik kijk er al gretig naar uit!
Verderop stond er een bakker met ambachtelijk brood. Zo een brood kostte maar liefst 3,35. Vond ik toch ook wel prijzig! Te meer daar de broden al versneden en in broodzakken waren verpakt. Je weet dus niet hoe vers het brood werkelijk is en proeven was er daar ook niet bij.
En toch heb ik wat gekocht. Ik ben namelijk heel erg verzot op honing en er was daar een stand met wel twintig verschillende combinaties van smaken van die nectar. Je kon het zo gek niet bedenken of het stond er. Daar ben ik dus even niet op mijn centjes blijven zitten en heb mij een voorraadje gekocht. Thuisgekomen ben ik meteen gaan proeven van het potje honing met kastanje, want die combinatie was nieuw voor mij. En het smaakt heerlijk!
We kwamen zo al wandelend aan in een nieuwe zaal en ik vroeg me af wat de aldaar aangeboden artikelen te maken hadden met voeding? Ik waande me eerder op De Zwarte Markt van Tessenderlo dan op een voedingssalon. Maar ik heb me daar toch maar enkele flanellen pyjamas gekocht (men voorspelt immers een lange koude winter en ik lig wel helemaal alleen in dat grote bed hé) en een lederen handtas, want net als met schoenen kun je daarvan ook nooit genoeg hebben. Daarbij kun je het als rechtgeaarde vrouw toch niet maken om met lege handen thuis te komen als je in Brussel bent!
Net zoals bij een skivakantie de après-ski een noodzaak is, was het bij ons ook een must om nog een afzakkertje te nuttigen. Dat deden we in een heel gezellig cafeetje aan Het Zennegat. En we zijn daar blijven plakken tot bijna middernacht. Dus een hele dikke merci aan N en aan mijn chaufeurreke en zijn eega voor deze hele leuke dag! Ik heb er echt van genoten!
Vandaag, woensdag, was ik, na een wachttijd van vier maanden, in de pijnkliniek van het UZA. Dat was helaas iets minder gezellig. Maar dat vertel ik jullie wel een andere keer. Voor nu wens ik jullie een hele prettige voortzetting van de resterende week! Tot de volgende en
Om te bewijzen dat ik het lachen nog niet verleerd ben; twee mopjes. Of het ook goede mopjes zijn, dat moeten jullie zelf maar beoordelen. Maar soms kun je zelfs lachen om een scheet...
Een klein oud vrouwtje gaat naar de dokter en zegt: Dokter, ik heb een probleem met gasvorming. Het stoort me eigenlijk niet, want mijn winden zijn altijd stil en ruiken niet. Eigenlijk heb ik sinds ik hier binnen gekomen ben al minstens 20 winden gelaten. U hebt er vast niets van gemerkt, want ze ruiken niet en zijn altijd stil. De dokter: Ik begrijp het, neem dit medicijn en kom volgende week nog maar eens terug'.
De week erna komt het vrouwtje terug bij de dokter. Dokter, ik weet niet wat u mij gegeven heeft, maar mijn winden.... Ze zijn nog steeds geluidloos, maar ze stinken verschrikkelijk! De dokter zegt: Goed zo, nu uw neusholtes weer open zijn zullen we eens kijken wat we aan uw gehoor kunnen doen.
Bomma viert haar negentigste verjaardag en de ganse familie is uitgenodigd op het feest in het rusthuis. Tijdens de feestmaaltijd voelt bomma zich plots ongemakkelijk worden.. krijgt buikkrampen.. een windje kondigt zich aan. Ze schuifelt wat heen en weer en probeert dat windje krampachtig binnen te houden. Maar dat bezorgt haar nog meer ongemak. En dus besluit ze het windje heel voorzichtig en stilletjes naar buiten te laten glijden En zo geschiede oef.
Bomma kijkt de tafel rond en ziet tot haar vreugde dat niemand iets gemerkt heeft en tevreden eet ze smakelijk verder.
Dan buigt haar kleindochter zich naar haar toe en fluistert iets in haar oor. Maar bomma verstaat haar niet. De kleindochter zegt het nu wat luider, maar nog verstaat bomma haar niet. Dan roept de kleindochter luid: Bomma, ge zijt uw hoorapparaat weer vergeten in te doen!
Dag lieve vrienden en trouwe lezers van dit blog! Jullie zijn allemaal heel erg bedankt voor de lieve, steunende en opbeurende reacties. Ook bedankt om mijn geweeklaag te willen lezen, het geeft me de moed om nog heel even op dezelfde weg door te gaan. (Lol)
Ik voel me nog steeds niet goed in mijn vel zitten. Het zijn de vele pillen die me ziek maken. Ook niet verwonderlijk als je weet dat ik een cocktail van 13 pillen per dag moet slikken van 9 verschillende medicamenten. Nu het goede nieuws daarbij is dat ze je honger stillen (je maag zit propvol) en je komt al snel aan de gezonde voorgeschreven 2 l water per dag. (2x Lol)
Meestal lees ik geen bijsluiters. Ten eerste vertrouw ik op de deskundigheid van de dokters (omdat zij weten wat je zoal allemaal slikt), en ten tweede is de lijst van de Bijwerkingen meestal langer dan die van de Eigenschappen. Maar omdat al die huidige medicatie me niet beter maakt ben ik toch eens gaan lezen. En wat blijkt? Al die diverse medicamenten werken elkaar tegen! En ik ben daar de dupe van, want ik ervaar bijna al hun neveneffecten. Zoals: maagpijn, constipatie, buikkrampen, wisselende gemoedsstemmingen, zwijmelen als een dronken Lot en een wazig zicht. Dat laatste vooral hindert en verontrust mij nog het meest en kan ik missen als kiespijn. Want ook zonder die bijwerking zie ik al bijna geen steek meer. Met nog maar 0,8% zicht heb je niet veel meer over. Twee van de negen pillendozen slik ik al jaren. Voor mijn allergie (stofmijt en wol) en mijn hoge bloeddruk (had ik als tiener reeds last van en ik weet sinds kort ook waarom). Daarna kwamen daar de ontstekingsremmers en de pijnstillers bij (reumatoïde artritis in mijn gewrichten). Van de cardioloog kreeg ik de rest. Zoals daar zijn: bloedverdunners, cholesterol verlagende medicatie (ter preventie want daar is niets mis mee tot hiertoe), nog meer pillen tegen hypertensie, en diabetes. Deze laatste ook ter preventie want daar lijd ik ook niet aan.Waarom ik ze dan wel moet slikken? De vaatchirurg heeft geconstateerd dat ik lijd aan, hypertrofische cardiomyopathie. Dat is een verharde en/of verdikte hartspier. Bij mij blijkt dat genetisch bepaald te zijn, vandaar de reeds jarenlange hoge bloeddruk. Het verklaart ook de moeheid, de kortademigheid en de hartkloppingen bij inspanning die ik de laatste tijd ervaar, dixit de cardioloog. Kan allemaal wel waar zijn, maar dat neemt niet weg dat ik begin oktober, wanneer hij terug is uit verlof, toch eens een klapke ga doen met diezelfde cardioloog. Want ondanks al die pillen, die me beter zouden moeten maken, voel ik mij zo slap als een schotelvod.
Maar genoeg gezeurd nu. Ik heb mezelf eens flink bij de lurven gevat en me krachtdadig toegesproken. Want dit ben ik niet! Ik ben niet dat mens dat bij de pakken blijft zitten. Het leven is te kort om de treurwilg te blijven uithangen. En zodoende tappen we vanaf nu uit een ander vaatje. (Waar zou dat spreekwoord vandaan komen? Even Apeldoorn euh... Natoken bellen.) Gedaan met klagen en zagen. Gedaan met de geslagen hond te spelen. Volgende keer vertel ik jullie iets om te lachen. Jullie hebben het verdiend na mijn lange klaagzang. Jullie zijn het waard!
Dag lieve vrienden! Ik voel me leeg gezogen, uitgeblust, dood en doodmoe, helemaal op. Ik voel me, als een grabbelton waar iedereen vrolijk met zijn handen in graait en alleen maar uitneemt. Een grabbelton vol met op papier geschreven vragen die men na het lezen achteloos en schouderophalend op straat laat neerdwarrelen, alsof het afgestorven herfstbladeren zijn. Ik voel me eveneens als een zwaar en log eiken vat dat je enkel kunt verplaatsen door het op zijn kant te smijten en met brute kracht moet worden voort gerold. Maar waar niemand zich de moeite neemt om dit te doen. Het staat daar goed, dat vat, het staat daar mooi uit de weg.
Waar komt toch plots dat gevoel in mij vandaan? Zomaar, out of the blue, zonder ook maar enige speciale aanleiding ertoe! Komt het door de recentelijk, weliswaar kleine ingreep, maar wel onder totale verdoving en waarvan ik niet zo snel schijn te herstellen zoals men mij heeft voorgespiegeld? Komt het door het feit dat ik besef dat mijn ogen nooit meer zullen genezen maar integendeel mijn zicht steeds verder zal afnemen naarmate ik ouder wordt? Komt het doordat ik mij een marionet voel waarvan de medici de touwtjes in handen heeft en ik enkel maar mag verder leven bij de gratie van de farmaceutische industrie?
Komt het door mijn zwaar en soms bijna ondraaglijk verleden? Doordat, kleine momenten van geluk altijd weer gevolgd werden met immens verdriet. Door, me naar de buitenwereld toe sterkt te houden, terwijl ik innerlijk aan flarden lag. Waarom lukt het me niet meer om dat blije onbezorgde masker op te zetten? Komt dit alles door het feit dat ik mij er terdege van bewust ben dat er mij meer verleden rest dan toekomst?
Ik weet het niet. Zoveel vragen waar ik geen antwoord op kan vinden. Waar níemand mij een antwoord op kan geven. Ik zal het zelf moeten oplossen. Weer de kracht moeten vinden van weleer om terug recht te kunnen krabbelen, zoals ik al zo vaak heb gedaan.
Maar dit alles is de reden van mijn lange stilzwijgen. Wanneer ik me in zulke toestand bevind, dan ben ik als een gewond dier dat stil en alleen in zijn holletje kruip om zijn wonden te likken. Dan wil ik niets of niemand horen of zien althans dat denk ik toch want ik heb het altijd zo gedaan en het is me ook altijd zo gelukt. Dan kom ik pas weer tevoorschijn wanneer ik opnieuw vrolijk mee kan huppelen met de meute. Ik kan het! Ik moet! Tot dan zullen jullie me even moeten missen.
Hallo allemaal! Sinds gisteravond terug thuis na het dotteren van mijn aders. Ik schrijf meervoud, want men heeft er twee open gemaakt en er een stent in geplaatst. Er was, en is, paniek door de chirurg, want mijn bloeddruk steeg naar 2o/10 en ze krijgen hem met geen mogelijkheid naar omlaag. Dus moet ik morgenmiddag (vrijdag) zonder dralen naar de cardioloog. Tevens omdat er nog meer mis blijkt te zijn met mijn rikketik en waar de vaatchirurg zich ernstig zorgen over maakt. Nu moet ik ook wel toegeven dat ik me hoogst belabberd voel, en dat zou niet zo mogen zijn twee dagen na dat dotteren. Pijn op mijn borst, ademnood en heel erg moe. Het wondje in mijn lies is mooi dicht, en eerlijk gezegd maakte ik mij daarover nog de meeste zorgen. Sinds 2003 ben ik immers dragen van die vuile vieze smerige en gevaarlijke ziekenhuisbacterie. Ik ga jullie de verschrikkelijke en bloedige details besparen, maar mijn leven heeft toen aan een zijden draadje gehangen. Vijf operaties en negen maanden later was ik pas buiten levensgevaar. En dat geeft nu bij elke operatie, hoe klein ook, meer risico op complicaties en is het voor mij steeds bang afwachten of dat beestje niet terug de kop gaat opsteken.
Woensdagnamiddag reden we dan een uur lang in een oververhitte bus van het Jan Palfijn ziekenhuis naar het Middelheimziekenhuis waar ik mijn maandelijkse oogprik moest krijgen. Maar wegens mijn veel te hoge bloeddruk durfde mijn oogarts die prik niet geven en was het dus een maat voor niets. Dikke pech voor mij want mijn zicht neemt sinds een week of twee opnieuw af. Dan maar weer de bus op, en met een overstap, doodmoe thuis aangekomen. Gelukkig was er Dochterlief die me al die dagen bij heeft gestaan. Wat een schat van een kind heb ik toch!!!
Natoken vroeg in een reactie of ik een patent had op ongelooflijke maar waargebeurde verhalen. Wel Natoken, lees en oordeel zelf
Verleden week dinsdag komt de fietsenmaker mijn fiets ophalen voor het herstellen van mijn achterband. Normaal kan ik dat zelf wel, maar met al die vitessen en door mijn slecht zicht vond ik het raadzamer om het te laten doen door een professional. De week daarop, afgelopen dinsdag dus, mocht ik hem terug komen halen. Dochterlief doet dat in mijn plaats, en wat blijkt mijn fiets is gestolen in de winkel. Foetsie, weg, niet meer te vinden! Wie gelooft nog zoiets als je dat verteld? De fietsenmaker belooft mij een nieuwe fiets. Maar ik moet wel de factuur meebrengen van mijn oude fiets. En die heb ik niet meer! Plus dat ik er heel dure fietszakken had ophangen, een speciaal zacht en duur fietszadel en voor en achterlichten die werkten zonder dynamo. Hoe kan ik dat in godsnaam nog bewijzen? De fiets is bovendien gekocht in Nederland en was een verjaardagsgeschenk van Wim.
Soms zeg ik al lachend dat ik in een verkeerde tijdzone leef en dat ik daarom zoveel negatieve dingen over me heen krijg. Maar allengs vergaat mij het lachen bij die bewering en begin ik stilaan te geloven dat het ook werkelijk zo is. Zou dat mogelijk zijn?
Nu ja, eerst morgen maar afwachten wat de cardioloog me weet te vertellen. Ondertussen maar kalm aan doen en veel rusten zoals de vaatchirurg me voorschreef. En de rest zien we wel weer.
Ik wens jullie nu maar alvast een fijn weekend toe! Bij lichamelijke en geestelijke gezondheid tot de volgende
Hallo allemaal! Lang geleden dat ik hier nog wat schreef. Maar, al ben ik jullie schrijfsels wel blijven volgen in de mate van het mogelijke, ik had geen zin, geen fut en geen tijd om te schrijven. . En je kunt toch niet alle dagen over je kommer en kwel schrijven, daar zit niemand op te wachten, toch?! Op dit moment ben ik dood en doodmoe. Voel ik me totaal leeggezogen door alle beslommeringen van de laatste weken. Daarom maar in een lange trek een samenvatting
De slag met de papiermolens gaat, ondanks al mijn getelefoneer en het talloze aangetekende schrijven mijnerzijds, lustig verder en blijft men op al die instanties rustig verder slapen. Pluspunt: Het personeel van B-Post hoeft alvast wegens mij niet te vrezen voor zijn job.
Had ik in eerste instantie geen cent op zak wegens de blokkering van mijn bankrekening door mijn plotse en onverwachte weduwschap, heb ik nu al drie maanden twee inkomsten tegelijk. Zowel het overlevingspensioen als mijn invaliditeitsuitkering wordt me maandelijks uitbetaald. Dat tikt natuurlijk lekker aan op mijn bankrekening! Maar natuurlijk ben ik mij ervan bewust dat ik de invaliditeitsuitkering ooit zal moeten terug storten. Dus hevel ik die tot zolang maar over naar mijn spaarboekje. Als dit zo nog een tijdje doorgaat hoop ik maar dat de fiscus mij niet gaan beschouwen als een kapitalist en me ook als dusdanig gaat belasten. Pluspunt: op de belastingen worden ze evenmin snel wakker.
Zat ik niet in een of ander ziekenhuis te Mechelen met Dochterlief, dan zat Dochterlief met mij te Antwerpen in een of ander ziekenhuis om tal van onderzoeken te ondergaan. Zo blijf je natuurlijk wel druk bezig en is er van verveling geen sprake. Vicky moet zich voorlopig behelpen met medicatie omdat de oorzaak van haar pijn en ongemak nog niet is gevonden. Er zullen nog meer onderzoeken moeten volgen. Ikzelf moet dinsdagmorgen naar het ziekenhuis voor een kleine ingreep. Men heeft ontdekt (na nota bene drie en een half jaar) dat er een ader in mijn linkerbekken volledig dicht zit. Dus die wordt opengemaakt (dotteren) en er wordt een stent in geplaatst. Of dit gaat lukken en of dat de pijn in mijn heup en been gaat wegnemen, kan de chirurg me niet beloven. Het is dus een gok, ik heb 60% kans. Woensdag, als alles goed verloopt, mag ik het ziekenhuis terug verlaten. Dat is dan net op tijd op naar een ander ziekenhuis te spurten, want woensdagnamiddag moet ik dringend mijn oogprik hebben. Mijn al reeds zeer beperkt zicht is weer achteruit gegaan en dat komt door stress. Je moet ten allen koste stress vermijden zegt mijn oogarts. Tja, vertel dat aan al die slapende ministeries! Pluspunt: Dochterlief en ik hebben de hittegolf goed doorstaan (buiten de vele en lange wachtijden op het openbaar vervoer) dankzij de airco in de diverse wachtzalen van de diverse ziekenhuizen.
Zo, nu zijn jullie weer bij. Bij leven en welzijn .tot de volgende .
Dag lieve vrienden! Nou breekt mn klomp zouden de Hollanders zeggen. Ik dacht ook in die richting, maar dan in het plat Aamtwaarps. Waarom? Wel . .De fiscus liet weten dat mijn bezwaarschrift aanvaard is geworden (door mijn verwerping van de erfenisrechten) maar men maant me nu aan per direct het adres van onze twee zonen aan hen door te geven. ???.. Ik heb met P geen kinderen! Die twee zonen, een tweeling, zijn de vruchten uit zijn eerste huwelijk! Komt bij dat ik die zonen nooit heb gekend omdat ze geen contact meer wilden met hun vader sinds hun twaalfde jaar, laat staan dat ik weet waar ze wonen. Slapen die daar bij de fiscus nu allemaal, of wat? Maar bibi kan toch maar weer gaan bellen, schrijven en lopen om hen dit feit diets te maken en hun kromme dwalingen recht te trekken.
Afgelopen week kreeg ik echter ook goed nieuws in mijn brievenbus. Zo kreeg ik het bericht dat mijn overlevingspensioen in orde is en zal worden gestort begin augustus. Oef! Dat betekent daarvoor al geen geloop meer. Ik heb er verdorie wel eerst een paar schoenzolen voor moeten verslijten. De nationale reductiekaart voor openbaar vervoer, iets waar ik recht op heb wegens mijn visuele handicap van meer dan 90%, zat van de week eindelijk ook in de brievenbus. Ook daar heb ik 4 maanden moeten op wachten ipv de door hen vooropgestelde twee weken. Alles wat kon mislopen is dan ook misgelopen. Van verloren gegaan papieren, B-post problemen (postbodes die blijkbaar niet kunnen lezen) tot dossiernummers die door pcs niet werden herkend. Op sommige ministeries werkt men blijkbaar nog met computers uit de tijd van de dinosaurussen, dwz, als ik hen mag geloven dan toch. Maar eind goed al goed.
Blijft nog wel de zorgen om Dochterlief. Nu dinsdag moet ze terug naar het ziekenhuis voor een mri en pet-scan. Daarna is het afwachten wat de uitslag zegt. Door de ondertussen gekregen medicatie gaat het haar een ietsje beter. De pijnlijke crisissen komen minder frequent en ze kan al een heel klein beetje eten in haar lijf houden. Maar dat lijfje wordt nu toch wel griezelig mager, amper 50kg weegt ze nog maar. Haar snoet ziet angstwekkend bleek en ze heeft lelijke donkere kringen onder haar ogen. Dus nogal wiedes dat ik me zorgen maak.
Lieve vrienden, sorry dat ik geen tijd had om jullie blogjes te bezoeken door alle administratieve rompslomp. Natuurlijk speelde het mooie zomerse weer ook een rolletje in mijn afwezigheid. Vermits we hier nog steeds geen terras hebben moest ik wel naar buiten om de nodige vitamientjes D op te doen. Het was trouwens te mooi weer om binnen aan de pc te zitten. Een mens moet van die schaarse zomerse momenten profiteren, want mooie liedjes duren helaas nooit lang in België.
Ik wens jullie allen een hele fijne week toe! Tot de volgende
Dag lieve vrienden! Omdat er in het weekend geen instanties open zijn, neem ik even de tijd om mijn blogje te updaten.
Met Dochterlief gaat het een ietsepietsie beter. Op 2 augustus moet zij nog een MRI en PET-scan ondergaan, maar ondertussen heeft zij medicatie gekregen die haar darmflora wat rust geven en zij al wat minder frequent pijnlijke crisissen krijgt. Wat haar juist scheelt heeft men tot hiertoe nog niet gevonden. De waarden in haar bloed qua lever en pancreas blijven te hoog. Het blijft dus bang afwachten. Maar ze houdt zich sterk.
Wat het resultaat van mijn recent weduwschap betreft, dat is uitgedraaid zoals ik had gevreesd. Na drie jaar alle moeite te hebben gedaan om recht te krijgen op wat mij toekomt wegens mijn visuele handicap en de daarmee gepaarde vermindering van mijn zelfredzaamheid, ben ik nu alle voordelen die ermee gepaard gaan door het overlevingspensioen, kwijt. Door een welgeteld luttele -25 meer per maand, kom ik nu in een heel ander statuut terecht. Dit komt omdat men zich baseert op het jaarlijks bruto inkomen, en dat ligt hoger dan een invaliditeitsuitkering plus integratietegemoetkoming. Bovendien zijn die inkomsten verworven uit hoofde van een werknemersloopbaan en niet meer uit hoofde van de zelfstandige die ik was. Even had ik de hoop dat ik kon kiezen en het overlevingspensioen kon weigeren. Maar dat was buiten de fiscus gerekend. Het overlevingspensioen is immers belastbaar, een invaliditeitsvergoeding niet. En door de nieuwe wet die in 2007 van kracht is gegaan en waar ik buiten val omdat ik na die datum al niet meer werkte als zelfstandige, krijg ik die keuze niet. En daar heb ik dan drie jaar lang hard moeten voor knokken om te krijgen waar ik recht op had wegens mijn handicap, en dat wordt met een klap van tafel geveegd door het doodvallen van een vent die ik haatte als de pest. Gelukkig houd ik wel de graad van mijn handicap. Nou ja, dat kan ook moeilijk anders hé. Het is niet omdat ik plots weduwe wordt dat ik, o wonder, plots ook mijn zicht terug krijg. Was dat maar waar! (Heel diepe zucht ) Dat laatste laat me toe nog steeds optische hulpmiddelen te kunnen aanvragen bij het VAPH, en misschien, ook te krijgen. Want ook daar is onze nieuwe regering drastisch in het snoeien. Het enige kleine voordeeltje dat ik nu heb, is dat ik jaarlijks vakantiegeld ga krijgen in mei. Bruto is dat weer een mooie som, netto echter
Maar ach, alles bij elkaar genomen ben ik nog niet zo heel slecht af. Er zijn heel veel mensen die het met heel wat minder moeten doen. En daar trek ik me dan maar aan op. Er volgt nog wel wat administratie geloop, maar het einde is in zicht. Eind augustus zou alles in orde moeten zijn als ik de instanties mag geloven. We zullen zien, zei de blinde, en hij deed het licht uit.
Vandaag laat ik al die zorgen even voor wat ze zijn en ga ik met een bevriend koppel genieten van het zomerse weertje dat de weerman/vrouw ons heeft beloofd. En ik wens jullie hetzelfde toe! Heb een hele fijne zondag! Tot de volgende .
Dag lieve vrienden! Jullie zullen hopelijk wel begrijpen dat ik tijd te kort kom om dit blog regelmatig bij te houden en jullie op de hoogte te houden van de trage en frustrerende administratieve vorderingen wegens mijn weduwschap. Idem dito om blog bezoeken af te leggen. Maar ik doe mijn best. Het lijkt alsof ik terecht gekomen ben in een heksenketel. De ene kafkaiaanse toestand na de andere maak ik mee. Voor de middag hang ik constant aan de telefoon met een of andere instantie, en na de middag loop ik van de ene instantie naar de andere. Als je je partner verliest kun je maar beter het wetboek van buiten leren zodat je van het eerste tot het laatste artikel foutloos kunt opdreunen. Want de ene instantie weet niet wat de andere doet. En allen hebben ze, blijkbaar, onwillige computers zonder geheugen. Althans, zo ervaar ik het hier in België toch. En zodoende tjokt deze Mus alle dagen door wind en regen van de ene bushalte naar de andere tramhalte en is er momenteel nog steeds niks in orde gekomen.
Maar wat me echt onderuit haalt is het beangstigd nieuws dat ik van de week te horen kreeg over Dochterlief. Elke keer ik weer op stap moest kwam zij van Mechelen naar Antwerpen gespoord om me bij te staan. Afgelopen woensdag kwam ze binnen, zo wit als een lijk. Ze kromp in elkaar van de pijn en kon enkel maar ademen wanneer ze in foetushouding lag. Eten kon ze niet binnen houden, wat er niet van boven uit kwam liep er langs achter uit. Ze bekende me dat ze dit al enkele weken had maar het me niet had willen vertellen. Dus schoot ik even in een franse kolere (heel zachtjes dan) en stuurde haar meteen naar de dokter. De dokter nam een bloedstaal en zij moest eveneens een urine en ontlasting staal binnen brengen. Vrijdag kregen we het verdict. Haar bloedwaarden van pancreas en lever zijn abnormaal hoog. Nu maandag moet ze naar het ziekenhuis voor een MRI scan, een endoscopie en rectoscopie. En ik zit hier nu als een klein kind te janken. Want ik kan die dag mijn kind niet bijstaan omdat ik weer afspraak heb met een kl*te instantie en die ik niet kan en mag uitstellen.
En dat, lieve mensen, maait me echt onderuit.
In de mate van het mogelijke houd ik jullie op de hoogte, maar jullie snappen denkelijk wel dat mijn prioriteiten nu elders liggen dan op Seniorennet. Dat ik zoveel als mogelijk bij mijn kind wil zijn. Dus tot later
Laat 1996 krijgen ik en mijn twee collegas naast mij van de stad de melding dat onze zaak zal onteigend worden. November 1997 neem ik een moeilijke en pijnlijke beslissing, ik houd mijn zaak voor bekeken en sluit definitief de deuren. Het heeft immers geen zin meer. Ik werk overwegend voor de schulden en het onderhoud van mijn echtgenoot en bovendien wordt de zaak binnenkort toch opgedoekt om plaats te maken voor een kunstzinnig gedrocht. Meteen vervalt ook de alimentatie plicht, ik heb immers geen inkomsten meer. In 1998 wordt ik invalide verklaart. Ik heb dan ook al een operatie wegens baarmoederhalskanker en twee hernia operaties achter de rug en wordt niet meer geschikt geacht voor de dienst.
Mijn echtgenoot (die ik verder P zal noemen) houdt zich aan zijn belofte. Hij pest en stalkt mij en mijn dochter jaren lang. Plassen in mijn brievenbus, haatbrieven schrijven, me dag na dag en uur na uur s nachts opbellen ik mocht het allemaal ervaren. Ik laat telkens een pv opmaken, het dossier wordt met de jaren dikker en dikker.
P wil niet scheiden, P wil eerst geld zien, veel geld. Ik zoek wanhopig naar oplossingen en in 2007 vind ik die. P is negen jaar ouder dan ik en in 2008 gaat hij op pensioen. Ik, zijn wettige echtgenote zonder eigen verdienste uit arbeid of als zelfstandige, heb recht op een deel van zijn pensioen. De rollen worden omgekeerd en nu eis ik geld van hem. Dat bevalt hem allerminst en dan wil hij plots toch scheiden en laat meteen ook al zijn eisen vallen. Hoera, driewerf hoera, ik heb gewonnen! In mei 2008 komen we samen voor de rechter, verklaren dat we niets van elkaar eisen en dat we niet meer gehuwd willen blijven. We zetten beide onze handtekening op papier en de rechter zegt ons met het nodige protocol dat de echtscheiding is toegestaan. Even later krijg ik de papieren thuis gestuurd met de vermelding dat ik die moet laten registreren op het districthuis van mijn woonplaats. Ik doe dat meteen, betaal de registratiekosten en de kous is af. Ik ben een vrije vrouw, een gelukkig gescheiden vrije vrouw.
Mijn toenmalige grote liefde vraagt mij terstond ten huwelijk en om samen met hem in zijn thuisland (NL) te gaan wonen. Ik denk er lang en diep over na maar ik kan het niet, ik wil het niet. Ik wil nooit meer afhankelijk zijn van een man. Die beslissing maakt meteen een einde aan wat eens een mooi sprookje was. In een jaar tijd verlies ik twee mannen tegelijk waarvan ik ooit hoopte er samen oud mee te kunnen worden.
Straks schrijf ik verder .
Hier ben ik terug. Vanaf 2008, sinds onze scheiding, hoor ik vrijwel niets meer van P. Zo af en toe nog eens een enkele venijnige uitschuiver wanneer hij straalbezopen is, maar dat deert me niet echt. In 2009 manifesteert mijn oogziekte zich en hoe dat verloopt, hebben jullie hier al ten voeten uit kunnen lezen. Ik maak dus een tijdssprong naar 2012.
Na drie jaar van administratieve rompslomp is in april 2012 eindelijk alles in orde en wordt mij eindelijk toegekend waar ik recht op heb wegens mijn visuele handicap. Ik sla een diepe zucht van opluchting en hoop met heel mijn hart dat ik nu even op adem kan komen. Maar
Einde mei krijg ik van de belastingen een brief dat er nog een schuld open staat van een luttele -165,96 en of ik die dringend wil betalen. Ik lees de brief nog eens een keer en merk dat in de kantlijnen de naam vermeld staat van P en dat de achterstand een gezamenlijk inkomen betreft. ???.. Meteen laat ik de fiscus weten dat er van een gezamenlijk inkomen geen sprake is, dat wij gescheiden zijn en ik dus geen schulden hoef te betalen die P heeft gemaakt. Halverwege juni krijg ik een brief van een notariskantoor die me laten weten dat ik de wettelijke erfgename ben van wijlen de heer P die overleden is op 5 juni 2012. ???.. Weer laat ik weten dat ik geen erfgename kan zijn omdat wij gescheiden zijn. Zowel de fiscus als de notaris vraagt mij om hen een scheidingsakte te bezorgen. Geen probleem denk ik en trek naar het district huis. Geen scheidingsakte te vinden.???.. Wat is er nu gebeurt Beide echtelieden moeten ieder op hun beurt de scheiding laten registreren. Ik heb dat gedaan, P niet. En omdat hij dat nooit heeft gedaan vervalt na zes maanden de uitspraak van de rechter en blijf je gewoon gehuwd. Dat ik daarvan nooit een melding heb gekregen komt doordat ik geen advokaat had, en de overheid is niet verplicht je daarvan in kennis te stellen, dixit de bevolking. Ook op je identiteitskaart wordt je burgerlijke staat niet meer vermeld. Dus al die jaren dat ik dacht een gescheiden vrouw te zijn was ik nog steeds een gehuwde vrouw, en dit met alle gevolgen van dien.
Ik ben nu officieel weduwe. Dat heeft tot gevolg dat ik als zodanig de rechten en plichten (vooral dat laatste) heb van de langst levende echtgenote. Ik heb de erflating officieel verworpen op de griffie bij de echtbank van eerste aanleg. Maar niettegenstaande dat is mijn bankrekening evengoed geblokkeerd krijg ik de melding dat ik recht heb op een overlevingspensioen krijg ik facturen van zijn huisbaas en de begrafenisondernemer kortom, ik krijg te maken met alles wat je zoal overkomt bij het overlijden van je partner. Ik weet verdorie niet eens waar en hoe hij begraven is, ik wist zelfs niet eens dat hij ziek was! De facturen van het ziekenhuis zullen ook nog wel volgen. En welke invloed dit alles gaat hebben op mijn invaliditeit moet ik ook maar afwachten. Ik zit hier nu een beetje als van de hand Gods geslagen. Rust is het laatste wat ik nu heb. Mijn ganse leven is totaal overhoop gegooid, om maar niet te spreken van mijn verstand.
Mijn levenspad bevat vele kronkels. Maar wat me nu overkomt slaat toch alles. Is dit bizar, of is dit bizar!!!
Lieve lezers, zet u schrap voor mijn ongelooflijk en bizar, maar waar gebeurd verhaal. Zorg er ook voor dat je knus in uw stoel zit zodat je er van verbazing niet kunt uit donderen. Om alles duidelijk te kunnen maken moet ik jullie eerst zo een slordige twintig jaar terug in de tijd meenemen. Klaar? Ok!
In 1987 leer ik in een man kennen die me intrigeert. Van het een komt het ander (vooral veel compassie van mijn kant) en na eerst wat aan/af gedoe en vervolgens een jaar samen te hebben gewoond, huwen wij elkaar in 1989. Al gauw zal blijken dat dit de grootste vergissing van mijn leven is. In 1990 maak ik een lang gekoesterde droom waar. Ik begin een eigen zaak met spaarcenten die ik moeizaam en door jarenlang heel hard werken heb vergaard. Mijn lieve echtgenoot vindt dat nu zijn broodje gebakken is en zet het op een zuipen. Uiteraard op mijn kosten hé! Bovenop zijn tomeloos drankmisbruik, de vele opnames in diverse ontwenningsklinieken en talloze boetes voor rijden onder invloed, komt in 1995 de apotheose. Zonder rijbewijs (hem afgenomen door rijkswacht) en stomdronken veroorzaakt hij een ongeluk waarbij een gekwetste (fietser) valt. Dat akkefietje brengt mij aan de rand van de afgrond. Het kostenplaatje bedraagt om en nabij anderhalf miljoen Belgische frankskes die ondergetekende, als enig werkende zelfstandige met eigen zaak, mag ophoesten. Maar de druppel die de emmer helemaal doet overlopen is het feit dat de echtgenoot plots zijn oog laat vallen op mijn toenmalige 17-jarige dochter, te pas en te onpas haar nabijheid opzoekt en zijn poten niet kan thuishouden. Daarop besluit ik om meteen een einde te maken aan dit desastreuze huwelijk en hem de toegang tot de woonst te doen ontzeggen via de vrederechter.
De vrederechter besluit dat mijn argumenten gegrond zijn en geeft toelating om elk apart te mogen wonen. Evenwel moet ik mijn lieve echtgenoot alimentatie betalen. Het besluit van de vrederechter: U bent gehuwd in goede en kwade dagen, in ziekte en gezondheid. Alcoholisme is een ziekte en uw echtgenoot is een alcoholist. Zodoende kan hij zich niet voorzien in zijn eigen onderhoud. U hebt een eigen zaak en wordt dus aanschouwd als kostwinner. Zodoende veroordeel ik u tot een maandelijkse alimentatie. Bam!
Mijn lieve echtgenoot geniet van dit alles met volle teugen en komt regelmatig mijn zaak binnenstappen met een of andere lellebel aan zijn arm, weigert te betalen en zegt dan heel grootmoedig dat ik de rekening mag aftrekken van zijn alimentatie. Ik ben niet helemaal zot en ga in beroep tegen het vonnis van de vrederechter. Ik kan bewijzen dat ik zijn talrijke schulden afbetaal, zowel die uit het verleden als zijn recentere bovendien eis ik laat ik hem de toegang mag ontzeggen in mijn zaak. Ik win! Mijn lieve gemaal dreigt ermee dat hij me nooit met rust zal laten en dat hij er voor zal zorgen dat ik in de goot eindig. Hij doet daar dan ook zijn uiterste best voor. Maar dat is buiten de waard gerekend want zo vlug krijg je er mij niet onder.
En nu heb ik even een stevige slok nodig dus wordt straks of morgen vervolgd .
Lieve lezers, Ik meen te weten dat minstens enkelen onder jullie stijf staan van nieuwsgierigheid om het vervolg van mijn ongelooflijke, absurd, maar o zo waar, verhaal te kennen. Maar uit respect voor ons aller Natoken, die net een zeer dierbare vriendin verloren heeft, wacht ik daar nog even mee. Het waarom zal jullie wel duidelijk worden wanneer ik mijn verhaal uit de doeken doe.
Dag lieve lezer! Voor ongelooflijke, absurde, verbijsterende, verbazingwekkende, onvoorstelbare, ontzettende feiten en gebeurtenissen moet je mijn leven binnenstappen. Dat is als plaats nemen in een rollercoaster die je tot op een onmeetbare hoogte brengt om dan plots naar beneden te donderen in vrije val. Dat is als geblinddoekt een druk kruispunt oversteken waarbij alle lichten op groen staan. Dat is als bungeejumpen met een rafelige rekker.
Dat zijn sensationele emoties die door je lijf gieren, je de adem afsnijden en je hart laten te keer gaan als een op hol geslagen paard. Dat zijn woorden die in je keel blijven steken. Je een grondeloos gevoel van machteloosheid geven. Je met verstomming doen staan kijken naar de dingen die je overkomen. Welcome to my world!
Geen paniek! Er is niets ernstig mis met mij of gebeurd met mijn kinderen. Het is enkel iets dat mij nu weer overkomt, iets incroyable mais vrai. Bij gebrek aan tijd (en die verstomde verbazing) wordt vervolgd
Hallo lieve lezers! Ja dames, en vooral dan voor diegene die mij persoonlijk kennen, das verschieten hè, die titel bovenaan!
Maar ho maar, ho maar, en nu richt ik mij speciaal tot al die mannen die in de startblokken staan om naar me toe te spurten, ik heb wel enkele voorwaarden.. Zo moet de man in kwestie nog fit en gezond zijn.. Rimpels is geen bezwaar, vooral lachrimpels dan, maar er mag geen buik of overgewicht in de weg zitten om te kunnen doen wat ik verlang.. Hij moet minstens een meter tachtig zijn, kwestie van zonder al te veel te moeite de spinnenwebben te kunnen afnemen in de hoeken van de zolder en de garage.. Hij moet bereid zijn om op zondagavond de vuilzak buiten te zetten.. Hij mag zich niet te beroerd voelen om menige dringende klusjes uit te voeren (zoals schilderen en behangen) in mijn stekje.. Hij is het liefst in het bezit van een goed functionerende en comfortabele (moet van geen duur merk zijn, maar is geen bezwaar) auto.. Hij moet bereid zijn om mij te voeren naar daar waar ik wil zijn en wanneer ik het nodig acht.. Hij moet er zich terdege van bewust zijn dat de wc bril altijd naar beneden moet zijn.. Hij moet kunnen lachen om mijn grapjes en beseffen dat zijn grapjes niet altijd leuk overkomen.. Hij moet dit alles onbezoldigd doen uit liefde voor mij zonder er ook maar iets tegenover te stellen of te eisen. En last but not least..en dat is mijn allergrootste voorwaarde..hij moet in het bezit zijn van een nog kranige moeder die hem dagelijks zijn gezonde portie voedsel voorzet, voor hem wast en strijkt en zijn bedje spreid.. Kwestie van dat hij s avonds weet waarheen en s morgens weer fit naar me toe kan komen om mijn brede glimlach in ontvangst te nemen. De man die zich geroepen voelt mag mij altijd contacteren.
En nu richt ik mij weer naar de dames die nu waarschijnlijk plat liggen van het lachen..zij weten waarom, lieve dames, wens mij heeeel veel succes!
Ik wens jullie allen een fijne, liefst droge en zonnige , week toe! Tot de volgende
Dag lieve lezer! Een mens moet toch wel heel erg zijn best doen om bij dit pokkenweer zijn goed humeur te kunnen bewaren, niet?!? Vind iemand dit nu nog normaal? Nou ja, buiten Frank Deboosere dan? Want die goochelt met wat statistieken en hopla. Ja zo kan ik het ook! Kieper een emmer water over je hoofd en je bent kletsnat. Maar maak nu die emmer over je hoofd leeg met een druppelteller en je blijft droog. Je doet er alleen wat langer over, dat is een feit. En zo haalt onze weerman ook altijd zijn gelijk. Maar niet bij mij! Ik vind het helemaal niet normaal dat ik in juni de verwarming moet opzetten omdat ik zit te rillen van de kou. Mij begint dat serieus op mijn seskes te werken.
Maar van humeur gesproken Gisteravond kreeg ik een telefoontje van mijn Poetsiepoets met een ontstellend bericht over een gezamenlijke kennis. De kennis is een vrouw die nooit haar goed humeur verloor. Het dak mocht op haar hoofd vallen de tien plagen van Egypte mocht je over haar uitstorten M bleef lachen. Zij danste door het leven en het leek alsof het begrip "Geluk" speciaal voor haar gemaakt was. Beschaamd moet ik toegeven dat ik een klein tikkeltje jaloers op haar was. Had zij dan nooit last van kwaaltjes? Zelfs geen heel klein beetje hoofdpijn, tandpijn, buikpijn, knokenpiijn Nooit ruzie met haar maan of zorgen met haar kinderen...Geen problemen van of met financies...autopech...fileleed...WHATEVER? Wel, in al die jaren dat ik haar ken, blijkbaar niet. En soms vond ik het heel vermoeiend en deprimerend om in haar altijd opgewekte nabijheid te zijn.
Tot gisteren... Tot ik het bericht te horen kreeg dat zij geprobeerd heeft zich te zelfmoorden. Wat is daar misgelopen? Wat speelde er door hoofd? Speelt dit diep verborgen al jaren of is het iets recentelijk? Lichamelijk ziek is zij in elk geval niet, integendeel. We zullen haar reden wellicht nooit te weten komen. Want M ligt in een diepe coma en het ziet er naar uit dat ze daar niet meer zal uitkomen. Er was geen afscheidsbrief. En in de verste verte ook geen enkele verklaring. Zelfs geen, hoe klein dan ook, teken aan de wand. Zij laat haar naaste omgeving en de vele vrienden en kennissen achter met heel veel vragen. Wij zijn allen met verbijstering geslagen dat deze o zo goedlachse en opperste gelukkige vrouw tot deze wanhoopsdaad is overgegaan.
En dat brengt mijn gedachten terug bij de oorzaak van mijn slecht humeur. Er zijn ergere dingen in het leven dan slecht weer. Voor mij schijnt die zon ooit nog wel. Is het niet morgen, dan wel volgende week of volgende maand. Maar voor M, en vele andere mensen in een gelijkaardige of andere nare situatie, nooit meer. Dus waarom zou ik dan balen over een futiliteit zoals een beetje wind en regen!
Heb nog een fijne rest van de week! Tot de volgende
Hallo lieve allemaal! Juni , zomermaand, en ik heb zo net mijn zomerse outfit verwisseld voor mijn oude trouwe bijna versleten joggingbroek en fleece trui, en mijn voeten zitten terug weggestoken in mijn warme wollen pantoffels. Ik heb alle ramen dicht gedaan en de verwarming opgezet omdat ik hier in huis zat te rillen van de kou. En daar wordt een mens toch echt niet vrolijk van. Hopelijk gaat dit grauwgrijze nat en kil weertje snel weer voorbij en kunnen we terug genieten van echte zomerse dagen.
In mijn ideale wereld zou het enkel s nachts regenen. Zo tussen middernacht en 04:00h in de vroege ochtend. Een zachte verfrissende regen bedoelt als weldaad voor fauna en flora en om het stof van de straten weg te vegen. Vervolgens zou het middernachtelijke blauwe sterrendak overgaan in een stralende wolkeloze hemel waarin de zon haar warme stralen strooit op al wat leeft. De temperatuur zou zo ongeveer 25 graden zijn, meer hoeft niet. En dit minstens acht maanden per jaar. Er mag nog plaats zijn voor herfst en winter, maar niet te lang en mooi op tijd. Helaas!!! Keep on dreaming Mus.
Ach, we zullen maar proberen om er het beste van te maken, onze glimlach niet te verliezen en vooral onze paraplu niet vergeten mee te nemen wanneer we naar buiten gaan. Dit wens ik jullie allen ook toe voor de komende week. Tot de volgende
Hallo lieve allemaal! Ik ben nog altijd in mijn luie doen. Daarom de stilte op mijn blog.
Vermits ons flatgebouw nog altijd in de stellingen staat moet ik wel naar buiten om van wat zon te kunnen genieten en de nodige vitamientjes D binnen te krijgen.
Morgen moet ik nog maar eens een scan laten nemen van mijn kaduke heup. Dat is ondertussen al de negende scan. t Gaat volgens mij zolang duren voordat ze de oorzaak vinden van mijn pijn tot ze mijn been moeten amputeren tot onder mijn oksels.
Over mijn knie kreeg ik al een diagnose, namelijk: TOTAAL VERSLETEN. Dat wordt dus een prothese, dixit de dokter. Maar daar ga ik toch nog eerst eens goed over nadenken zene.
Maar het is te mooi weer om te zeuren en dus ga ik maar sluiten met jullie allen nog een knusse avond te wensen. Profiteer nog even van het mooie weer want volgens de weerman/vrouw ligt er niet veel goeds aan te komen.
Hallo lieve allemaal! Maak jullie niet ongerust ik ben nog steeds alive and kicking. Het is echter zo dat ik mijn blog even op HOLD zet wegens het mooie weer. Daar we nog steeds niet op onze terrassen kunnen moet ik wel naar buiten om van het zonnetje te kunnen profiteren en dus doe ik dat ook zoveel als mogelijk. Ik ga wandelen en pik onderweg een terrasje mee terwijl ik luister naar mijn muziek of luisterboek. Wat is het leven heerlijk zo! Ik wandel tegenwoordig ook met de hond van buurvrouw vijf hoog omdat zij haar been heeft gebroken en het dus zelf niet kan en momenteel ook nog niet mag. De hond, Ringo, is een flink uit de kluiten gewassen Dobberman. Maar vermits hij niet meer van de jongste is en nogal wat overgewicht heeft stapt hij al net zo traag als ikzelf. Dat maak het wandelen met hem erg aangenaam. s Morgens doet een andere buurvrouw de ochtendwandeling, in de late namiddag ik, en s avonds is zijn baasje thuis en die doet de avondwandeling. Prima geregeld dus voor mij en Ringo. Nu maar hopen dat het mooie weer lang aanblijft.
Ik hoop dat jullie, net als ik, evenveel genieten van dit uitzonderlijk mooie zomerweer op het einde van wat een koude en natte lente was!
Ik zeg jullie dus bij deze, ill be back, whenever that may be Tot de volgende
Hallo lieve allemaal! Wat heb ik jullie vandaag vertellen? Niet veel! Alleen dat..
..Onze ganse woonblok en een omliggende straat op Hemelvaartsdag enkele uren zonder stroom heeft gezeten wegens een panne in een verdeelkast. Dat de oorzaak bij een buurtkermis lag die onvoorzien teveel stroom af tapte. ..Dat ik vrijdagavond op stap ben geweest met goede vrienden voor een hapje en een drankje en dat het reuze gezellig was. ..Dat ik diezelfde avond ook te horen kreeg dat een oude kennis van me overleden is (aan de grote K) en verleden week werd begraven. Zij werd slechts 55-jaar jong. ..Ik vandaag (zaterdag) enorm zit te balen omdat de zon heerlijk schijnt en ik nog altijd niet op mijn terras kan wegens de ongelooflijk traag voortslepende renovatiewerkzaamheden en daardoor het gevaar bestaat dat ik of mijn kat naar beneden donderen. ..Dat ik op zondag niets te doen heb tenzij ik verder ga met het laatste stukje behang te strippen in mijn gang en waar ik op dit moment totaal geen zin in heb. ..Dat ik op maandagochtend weer in het holst van de nacht uit mijn bed moet om op tijd in De Markgrave te kunnen aankomen. ..Dat ik dinsdagnamiddag ga zwemmen of althans een poging wagen tot. ..Dat dinsdagavond Dochterlief naar me toekomt. ..Dat ik woensdagmorgen naar het U.Z.A. ga waar ik na maanden wachten EINDELIJK bij de KnokenProf terecht kan waarvan ik hoop dat hij me EINDELIJK kan vertellen wat er mis is mijn heup en HOPELIJK meteen ook een oplossing kan aanbieden. Na meer dan drie jaar van pijn..van de ene dokter naar de andere..van het ene ziekenhuis naar het andere..van het ene onderzoek naar het andere..en van de ene behandeling naar de andere..zou dit zeer welkom zijn.
..Dat ik voor de rest niets meer te zeggen heb tenzij er me nog iets te binnen schiet. ..Dat ik dus nu en daarom afsluit met jullie nog een fijne zondag en een fijn begin van de nieuwe week toe te wensen!
Hallo lieve allemaal! Afgelopen zondag was het, zoals bij velen van jullie, ook bij ons feest. Onze 12-jarige puber vierde dan haar Feest van de Vrijzinnige Jeugd. En net als bij jullie waren de weergoden ons goed gezind, was het eten heel lekker, hebben de kinderen en wij ons fantastisch geamuseerd en heeft uw Mus een traantje weggepinkt toen ze een roosje kreeg aangeboden voor Moederdag. Tot zover deze intro om jullie te vertellen dat ik die dag ook een verbazing rijker ben geworden en dat het bewijs geleverd is dat ik, of stokoud aan het worden ben, of hopeloos achterloop met de gewoontes van vandaag.
Toen ik twaalf werd, en dat was bij jullie vast ook zo, dan kreeg ik mijn eerste grote pas. Het kleine plastieken kaartje met koordje om rond de hals te hangen mocht verdwijnen en in de plaats daarvan kreeg je een heus identiteitsbewijs. Het was een dubbelgevouwen kartonnen kaart in een legergroen kleurtje. Daarop kwam je naam, adres, woonplaats en een reeks nummers waarvan ik toen in de verste verte niet wist waarvoor ze dienden of wat ze betekenden. Maar vooral bijzonder was de foto want dat was voordien niet nodig geweest. Naar de fotograaf toestappen voor een pasfoto was al een aparte belevenis op zich! Je behoorde nu duidelijk bij de grote mensen want je moest, net als elke volwassene, "verplicht en op straffe van boete" elke dag die kaart op zak hebben. Binnen de kortste keren was die stijve kaart zo slap als een vod omdat ik hem wel honderd keer boven haalden om hem fier te tonen aan eenieder die ik kende.
Een daarbij steevaste traditie was dat je gelijk ook je eerste heuse portemonnee of portefeuille kreeg om je paspoort in te bewaren. En ook daarmee pakte ik graag uit. Wat waren we toen, of ik althans toch, nog onnozele kinderen. En wat was een kinderhand toen nog gauw gevuld.
Want merk mijn verbazing toen mijn kleindochter ook heel fier een kaart boven haalde en zei: Bonnie, vanaf nu moet je geen geschenken meer kopen, vanaf nu kun je rechtstreeks geld storten op mijn eigen bankrekening. Jawel, als twaalfjarige bezit zij een eigen bankrekening en eigen bankpas. Vanaf nu krijgt zij kledinggeld en kan ze met haar gespaarde en/of gekregen geld doen wat ze wil en kan haar aankopen betalen met haar bankkaart. BANKKAART?!? BANKREKENING?!? OP TWAALF JAAR?!? Blijkbaar is dat in de huidige tijd de normaalste zaak van de wereld. Want toen ik daar zo links en recht mijn verwondering over uitsprak, kreeg ik vaak te horen: Ja, mijn 12-jarige dochter/zoon heeft dat ook.
En daarom zit ik me hier en nu te verbazen over hoe snel de wereld aan me voorbij raast. Of hoe ik de dingen constant blijk achterna te lopen en ze niet kan inhalen omdat ze mij steeds een stapje voor blijven. Er blijft me slechts een conclusie realiseer ik mij, je wordt oud Mus!
Hallo lieve allemaal! Mijn dochter merkte onlangs op dat ik heden ten dage al even weinig thuis ben dan toen ik nog werkte om den brode. En ik moet dat beamen. Alleen met dit kleine nuance verschil dat vroeger daardoor het geld naar binnen kwam en nu echter alleen maar naar buiten vliegt telkens wanneer ik de deur uitstap.
Lieve deugd, wat is het leven toch duur! Alleen al aan dokters en apothekerskosten ben ik al een serieuze duit kwijt, maar soit, die houden me tenslotte recht.Wat me de laatste tijd achterover doet slaan zijn de prijzen van de dagelijkse kost en de huishoudelijke onderhouds en was producten. Daarstraks bij Colruyt geloofde ik mijn oren niet toen de winkelbediende me zei wat ik moest betalen. Het leek alsof ik de rekening kreeg van vier klanten tegelijk! Terwijl er in mijn winkelkar nog veel open plekken waren. Koop ik te onbesuisd? Neen zeker niet. Ik vergelijk wel degelijk prijzen, koop niets dat ik niet echt nodig heb. En toch loopt de rekening altijd meer en meer op.
Mijn enige troost is dat ik andere mensen ook hoor klagen. Dat inkomsten en uitgaven niet meer synchroon lopen. Dat het gewone dagelijkse leven een struggle for life is geworden. Behalve dan wanneer je een Dehaene of soortgenoten bent. Dan ben je verzekerd van hoge lonen en extra bonussen, zelfs als je een gans land naar de kl*ten helpt.
Gelukkig maar dat ik veel uit huis ben. Dat ik daarom s avonds doodmoe in slaap val. Dan heb ik alvast geen tijd om me daar kwaad in te maken en een maagzweer te aan over te houden. Alleen een bitter smaakje is er wel.
Morgen trek ik er weer op uit want heb dringend wat nieuwe lingerie nodig. k Zal maar al in gedachten houden dat, hoe kleiner het stukje stof is, hoe hoger de prijzen zijn.
Dag lieve lezer! Nu ik vijftiger af ben meen ik dat ook de tijd is gekomen om mijn profielfoto te wijzigen naar een iets recenter exemplaar. Na lang zoeken in de mappen van "Mijn afbeeldingen" vond ik twee fotos die zeer recentelijk zijn en me wel geschikt leken om hier te plaatsen. Nu was het enkel nog kiezen welke van de twee.
Op de ene foto zit ik zalig te genieten op een terrasje samen met Dochterlief, maar waar ik mijn ogen stijf dicht knijp tegen het zonlicht. Op de tweede foto zit ik wederom, ditmaal met vrienden, op een terrasje (ik lijk wel vaak op een terras te zitten hè!) toch ditmaal heb ik mijn speciale lichtfilter op mijn snoet. De keuze valt uiteindelijk op nummer 2. Omdat wanneer jullie me ooit per ongeluk tegen het lijf zouden lopen, me zo het best en meteen zullen herkennen. Want die bril draag ik noodgedwongen dag dagelijks, winter en zomer, by rain or shine.
Aan de tekst Over mezelf hoef ik niets te veranderen. Ik heb nog steeds geen kuddegeest, ben nog altijd zo vrij als een vogel en zo vrank als een mus in woord en daad. Al moet ik toegeven dat ik met de jaren neer en meer relativeer en wat minder snel op de barricades (of in de bres) spring. Maar dat laatste is vooral uit luiheid omdat springen niet meer zo vlot gaat als pakweg tien jaar geleden. (Lol)
Voila, zo gezegd, zo gedaan! En bij deze ga ik stoppen want morgen is het weer heel vroeg dag voor mij. Ik wens jullie allen een fijn begin van de week toe! Tot de volgende
Hallo lieve allemaal! Mensengrut het was me vandaag het dagje wel weer! Stappen jullie (strompelen in mijn geval) even mee met een dag uit het leven van Mus? Oké dan
Vanmorgen om 09h naar de vampierenbank in het St Erasmusziekenhuis. Half leeggepompt van daar de bus nemen naar Berchen station. Aan Berchem station weer een andere bus nemen naar het Middelheimziekenhuis waar ik voor de derde maal een papier moet laten invullen om de Nationale reductie kaart aan te vragen. Iets waar ik volledig recht op heb maar waar ze, zoals altijd wanneer je iets moet krijgen van de overheid, nogal moeilijk over doen. Ditmaal had mijn oogarts een vinkje te hoog of te laag gezet. Ik bespaar jullie de twee vorige belachelijke redenen maar, 't was zowat in dezelfde trend. Van het Middelheimziekenhuis de bus naar Merksen genomen. Ik moet niet in Merksem zelf zijn, maar wel halverwege, meer bepaald in Deurne-Noord. Daar moet ik een kabel retourneren die ik aankocht voor mijn nieuwe tv en waarvan blijkt dat ik hem niet nodig heb. De kabel kost 70, dus de moeite waard om hem terug in te leveren. Onderweg naar de bewuste winkel brak ik bijna tot twee keer toe mijne nek omdat daar alles opengebroken ligt en men daarbij totaal geen rekening heeft gehouden met de voetgangers, laat staan met invalide voetgangers. Nadat ik in de winkel mijn centen terug heb gekregen laveer ik door modder en opgebroken wegen naar de halte van de tram die me naar Borgerhout zal voeren waar ik moet overstappen op de bus die me naar huis zal brengen. En om het compleet te maken breek ik bijna voor de derde keer mijn nek wanneer ik boven uit de lift stap. Op ons verdiep is de gemeenschappelijke gang opgebroken. Opeen gestapelde stukken beton alom en waar geen beton ligt zijn er diepe putten geslagen. Dat zou allemaal nog niet zo erg zijn moest bovendien het licht niet kapot zijn. De bewoners verwittigen zou ook al helpen, maar dat is waarschijnlijk teveel gevraagd.
Dit is 1 dag uit mijn leven, maar zo heb ik er meerdere. Elke week toch minstens eentje. En dit alles altijd met het openbaar vervoer waarbij je vooral enorm veel tijd verdoet met te staan wachten aan een of andere halte. En dan vragen ze mij van wat ik moe wordt?!?
Hallo lieve allemaal! Voorbije donderdag was de enige dag van de week dat ik 's morgens wat langer in bed kon blijven liggen. De zorghulp kwam pas in de namiddag en er stond verder niks op mijn agenda. Met groot welbehagen nestelde ik me dan ook op woensdagavond knus in mijn bedje en sliep meteen de gezegende diepe slaap der onschuldigen.
Diezelfde nacht. Plots schrik ik wakker door een akelig geluid. Woeeeehoeeeee, woeeeeehoeeee klinkt het in mijn oren. Ik open mijn nog half slapende ogen, maar zie niks. Het is nog pikkedonker in de kamer. Ik zet me moeizaam recht (stijve buikspieren van het zwemmen) en voel hoe al mijn haren rechtop gaan staan. Nog steeds in het donker en slaapdronken tast ik naar de onderste la van mijn nachtkastje. Daar ligt immers mij grootste en scherpste vleesmes voor als Dus al wie onuitgenodigd en met slechte bedoelingen bij mij in huis komt zijn bij dezen gewaarschuwd! Dan hoor ik daarenboven ook nog eens het geluid van rammelende kettingen. Nu klaarwakker steek ik het licht aan. En met het mes in de hand als een rasechte Psycho acteur, stap ik op trillende benen uit bed en inspecteer elk hoekje van de kamers. Als dit mijn laatste uur in dit tranendal moet worden zal dat niet gebeuren zonder slag of stoot neem ik me dapper voor. En dan
En dan valt mijne eurocent! Het bangelijke Woehoe geluid komt uit de buizen van ons nieuwe verluchtingsysteem. Het is de stormachtige wind die er loeiend door raast. Het bijbehorende gerammel zijn losliggende bouten en moren, en/of door de werklui vergeten gereedschap, die kletterend door de metalen buizen worden gejaagd.
Oef! Het raadsel is opgelost en ik keer gerustgesteld terug naar bed in de hoop dat ik de slaap weer kan hervatten. Maar als dit elke keer gaat gebeuren wanneer er een stevige wind staat dan ga ik nog heel veel slapeloze nachten tegemoet.
Leve onze opgedrongen renovatie! Mijn eens zo gezellige flatje is van een met gelijkmatige en vlakke muren tot een Freudiaanse en a la Salvador Dali surrealistische blokkendoos hervormd. En nu ook nog naar spookhuis!
Ik wens jullie allen een gezellige verderzetting van het (verlengde) weekend met rustige nachten toe! Tot de volgende
Hallo lieve allemaal! Belofte maakt schuld, dus hebben jullie nog een verslagje tegoed. Leun rustig achterover in jullie stoel want in de cursus kort van stof zijn ben ik gezakt. Her we go
Toen een slordige drie jaar geleden de diagnose viel van mijn oogziekte, kwam ik via mijn oogarts terecht bij De Markgrave. De Markgrave is een instelling die zich op allerlei vlakken inzet voor blinden en slechtzienden. Ze maken je wegwijs in de grote en warrige papiermolen die België rijk is, en ze laten je kennis maken met allerlei optische hulpmiddelen die voor jou geschikt zijn. Kortom, zonder hen zou ik niet staan waar ik vandaag sta. Gisteren en vandaag echter stond ik daar waar ik in feite niet echt wilde staan en het ook in geen geval van plan was. En dat kwam zo
Helemaal in het begin van mijn oogziekte vond De Markgrave dat ik wel wat tips en tricks kon gebruiken om me in het dagelijkse leven te kunnen beredderen met mijn handicap, en dat was ook zo. Dus werd er, nog maar eens, een zoveelste aanvraag gedaan voor enkele uren revalidatie per week. Die revalidatie zou doorgaan in hun instelling en begeleid worden door een ergotherapeut. Maar ergens onderweg tussen alle andere aanvragen moet er iets danig mis zijn gelopen. Of ze hebben in Brussel iets mis gelezen/verstaan, dat kan ook. Ik kreeg wel degelijk een toelating! Maar niet voor revalidatie! Wel voor therapie in een dagcentrum. En nu komt het!
Ik liet De Markgrave weten dat dit niet de bedoeling was. Dat ik geen zin had om met stokjes te spelen, asbakjes in klei te maken of pannenlapjes te breien/haken. Niettegenstaande mijn gepruttel liet ik me toch maar mooi ompraten door de, zeer sympathieke maar volhardende, Peter. Kom toch maar eens kijken zei hij herhaaldelijk, liefjes, toch volhardend. En dus deed ik dat maar. Met als gevolg
Elke maandag sta ik nu in het holst van de nacht op om tegen 08h30 op De Markgravelei aanwezig te kunnen zijn. In de voormiddag doen we allerlei handwerk, tussen de middag krijgen we een warme maaltijd en in de namiddag gaat uw kordate Mus van mn voeten, turnen. en relaxtherapie volgen. Op dinsdagnamiddag gaat uw waterschuwe Mus zwemmen, althans een poging wagen tot, want ik ben enkel goed in de 'baksteenslag'. Of wat een knappe jonge manskerel al niet gedaan krijgt van een oud en weerloos meisje.
Maar weten jullie wat? Ik denk dat ik het nog graag doe ook! Natuurlijk hangt aan dit alles wel een kostenplaatje. Maar het zou nooit in mijn hoofd opkomen om alleen te gaan zwemmen of te gaan turnen. Bovendien zijn er nog veel meer activiteiten waar je uit kunt kiezen. En nog bovendien is alles op maat van de blinde en/of slechtziende. Dat wil dus zeggen, traag en voorzichtig en met zeer degelijke begeleiding.
Het voelt ook goed aan om onder lotgenoten te zijn en zo te mogen ondervinden, spreekwoordelijk dan, dat eenoog Koning der blinden is. Te ondervinden dat er mensen zijn die veel slechter af zijn dan ik. En zij klagen of zagen niet! Zij aanvaarden en maken er het beste van. Dat alleen al stimuleert mij om twee dagen per week een stukje van mijn vrijevogeldagen op te offeren.
Zo! Nu weten jullie wat ik me tegen elke intentie in liet aanpraten. En nu weten jullie ook meteen waarom mijn bezoekjes aan jullie blogs wat uitgesteld werden. Ik val namelijk s avonds doodmoe en als een blok in slaap.
Morgen, woensdag, weer opstaan in het holst van de nacht! Maar dit keer om een botscan te laten nemen en mijn maandelijkse prik bij de oogarts te halen. Ik wens jullie dus voor zo meteen een rustige nacht en sweet dreams.
Hallo lieve allemaal! Een heel erg welgemeende DANKJEWEL voor jullie verjaardagswensen via postkaarten, virtuele kaartjes, mail, FB en als reactie hier! Ze maakten dit oudje blij.
Tja, ik ben van de ene op de andere dag in een andere decennium beland. Een overstap naar tram zes. Op een van mijn kaartjes stond geschreven: Welkom in de wereld van de grote mensen, eindelijk ben je snotneus af. Wanneer zij daarbij denken dat ik nu slimmer ben geworden dan moet ik hen toch teleurstellen! Want ik heb, net als gisteren, ook vandaag lopen zoeken naar dingen die ik goed had weggestopt om ze gemakkelijk te kunnen terug vinden Niet dus!
Ook heb ik me van de week als een klein kind iets laten aanpraten waarvan ik nadien tot de conclusie kwam dat ik daar helemaal geen zin in heb. Dat ik er in feite ook geen tijd voor heb. Maar vooral omdat ik ten volle besef dat ik er niet geschikt voor ben! Omdat ik geen groepsmens ben en geen kuddegeest bezit.
Maar hoe dat juist in elkaar zit vertel ik jullie later nog. Laat mij het eerst maar een kans geven en misschien valt het wel mee.
Die kans krijg ik morgen reeds in alle vroegte. Daarom ga ik vanavond wat vroeger dan normaal (Normaal naar mijn normen dan) in mijn bedje te stappen. En dan maar hopen dat ik ook werkelijk kan slapen. Heb een fijn begin van de nieuwe week! Tot de volgende .
Hallo lieve allemaal! Dit gaan jullie niet geloven, maar ik zweer op mijn eerste communiezieltje dat het echt waar is. Lees en huiver...
Maandagmorgen brengt men mijn nieuwe tv. Alles verloopt vlot Ik ben nog niet zo dom als ik dacht te zijn want ook het instellen van mijn voorkeuren is een fluitje van een cent. Joehoe! En dan valt mijn lodderig oog op mijn vloeren!
Omdat onze gemeenschappelijke gang er nog steeds bij ligt als een bouwwerf, kan het niet anders of je draagt dat vuil mee naar binnen. Natuurlijk heb ik voetmatten liggen, maar als je schoenen draagt met profielzolen helpen in dit specifieke geval die matten geen zier. Maar ik zie mezelf nu ook niet meteen pantoffels in bulk aankopen voor mijn bezoekers. Resultaat: overvloedige witte voetsporen op mijn vloeren van de gang, woonkamer en keuken. Mijn Snoes (de kat) helpt vlijtig en lustig die witte smurrie te doorweven en verspreiden met zijn pootjes. Ik ga dus aan de slag met emmer, water, zeep en dweil. Dat is al maanden een verplicht nummertje na elk bezoek.
He he, mijn vloeren zijn weer spic en span en ik vlei me moe, maar tevreden, neer in de zetel.
En dan klop klop Ik verstijf en al mijn haren gaan overeind staan. Want ik vermoed wat dat geklop betekent. En ja hoor, er staat een werkman voor de deur grrrr. Uit de vele gebaren begrijp ik dat hij iets moet komen vervangen. Het blijken de klinken van onze nieuwe terrasdeuren te zijn. Zij hebben er de verkeerde opgezet. Moa ven toh! Op deze zit een slot. Wanneer ik opmerk dat ik maar één sleutel heb voor twee sloten knikt de werkman heftig van ja en steekt zijn wijsvinger in de lucht. Het is namelijk zo dat dit sleuteltje op beide sloten past en het blijkbaar de bedoeling is dat we met dat sleuteltje moeten pendelen tussen keuken en woonkamer als we beide deuren op slot willen hebben.
En jullie zullen het al wel kunnen raden zeker!? Mus kan opnieuw aan de slag met haar poetsgerei en voor een tweede keer die dag haar appartement dweilen.
Dus lieve mensen, bij deze vraag ik jullie heel beleefd, toch dringend, moesten jullie van plan zijn om mij een bezoekje te brengen, PLEASE, PLEASE, BRENG JULLIE SLOEFKES MEE!!!
Deze hadden jullie nog tegoed. Mijn deur in de keuken. Daar zat voordien een rooster, de rooster werd eruit gezaagd maar dat bleek later een klein abuiske te zijn. Dan maar een plankske ertegen vijzen.
Hieronder de nieuwe huisgenoot van Dochterlief. Zijn transport heeft ons veel moeite gekost, maar hij is het waard.
Morgenmiddag wordt ik verwacht in het revalidatiecentrum van De Markgrave. Dat betekent dus in het gure weer staan wachten op het openbaar vervoer. Denken jullie eens aan mij vanuit je warme huiskamer?
Heb een fijne rest van de week! Tot de volgende en,
Hallo lieve allemaal! k Ga proberen een resuméke te maken van de afgelopen week zodat jullie weten waar ik zoal mee bezig was.
Maandag 2e paasdag: Het behang in de gang verder van de muur gestript. Vroeger zou ik dat klusje in now time hebben geklaard, maar nu bezie ik het noodgedwongen een beetje als een hobby en gaat het vooruit als bonen knopen. Maar soit, er zit niemand achter mijn gat. (Dat rijmt.) Dinsdag: Met grote hoop voor de ondertussen tichste keer nog maar eens naar een nieuwe orthopedist voor mijn pijnlijke heup. Grote hoop omdat mijn huisarts beslist dat een operatie onvermijdelijk is maar wel een oplossing biedt. Maar mijn hoop wordt algauw de bodem ingeslagen want ook deze dokter stuurt mij door naar nog maar eens een andere collega, in nog maar eens een ander ziekenhuis, en met een verwijsbrief voor een botscan. Dus we manken voor onbepaalde tijd pijnlijk voort. Woensdag: Dochterlief wil na de dood van haar vorige kat, nu een jaar geleden, een nieuwe kat. Een zwarte kat. De begeerde kat, (bewerkte kater en vijf jaar oud) verblijft in het asiel van Lommel. Wij dus daar naartoe. Het is koud en nat en er staat een gure wind. Van Lommel naar Antwerpen rijden de treinen maar om het uur en natuurlijk missen we op een haartje na onze trein. Dat is een uur staan verkleumen op het perron van Lommel want de lokettenhal is gesloten en dus kunnen we ook niet warm binnen zitten. Doodmoe, doornat en doorkoud valt deze Mus rond 19h knock-out in haar zetel. Donderdag: Hoog tijd om een wasje te doen en wat te poetsen. Dan wordt er aan de deur geklopt wie zou dat zijn? Het zijn de mannen van de renovatie die nog maar eens een gat komen boren, ditmaal in de keukendeur. Ik krijg geen tijd om alles af te dekken, de mannen zijn heel ijverig. Het stof vliegt welig rond in mijn pas gepoetste keuken. Twee uur later de mannen zijn terug. Sorry mevrouw, verkeerd appartement, gat was niet nodig!. Er wordt dan maar een dikke plank over het gat van de keukendeur bevestigd. Mijn stekje begint meer en meer op een blokken constructie van een peuter te lijken. Vrijdag: Boodschappen gedaan in de twee nabijgelegen supermarkten en vervolgens heel traag en heel voorzichtig naar het postkantoor/ krantenwinkel gefietst. Daar ontvang ik goed nieuws! Mijn gratis bij-rijderskaart voor NMBS is goedgekeurd. Nu ze nog gaan afhalen, maar dat zal voor de komende week zijn. Zaterdag en zondag lekker lui niks gedaan, nem.
De komende week zit ook al helemaal vol met van alles en nog wat. Allereerst brengt men maandagmorgen mijn spiksplinternieuwe tv. Dus als jullie mij niet meteen zien verschijnen, weten jullie dus al hoe dat komt. Dan lig ik overhoop en in de war met die allernieuwste technische hoogstandjes.
Ik wens jullie allen een hele fijne en hopelijk droge en zonnige week toe! Tot de volgende
Hallo lieve allemaal! Zaterdagavond en geen bal op de tv! Althans geen spek voor mijn bek! Want ik houd niet van die snelle lawaaierige actiefilms. Bovendien kunnen mijn ogen de snel opeenvolgende fragmenten toch niet meer volgen. Evenmin houd ik van de Back to the future of de Harry Potter films die voor de zoveelste keer worden herhaald. Eén keer was goed, twee keer was doende, maar bij de elvendertigste keer pas ik.
En toch heb ik vanavond enorm genoten van een mooi stukje tv. Een stukje nostalgie. Want op Ned.1 zond de VARA een interview uit met, Sonja Barend. Veertig jaar lang was zij op televisie te zien. Het bekendst werd zij met haar talkshows. Ik herinner mij vooral diegene die werden uitgezonden op zaterdagavond vanuit De Brakke Grond en die ik, als het even kon, geen enkele keer oversloeg. Ik was het niet altijd eens met haar mening. Toch vaak ook wel. Voor mij is het nog steeds heel terecht dat zij de titel van de Koningin van de Talkshow kreeg.
Sonja is, net zoals wij allemaal, duidelijk ouder geworden. Dat bewijzen de rimpels in haar gezicht. Maar de begeestering waarmee zij vertelt de pretlichtjes in haar ogen haar guitige lach... haar duidelijke en onverzettelijke kijk op de dingen waar zij voor staat en in geloofd zij heeft het nog allemaal in zich.
Beter dan op te noemen wie zij allemaal geïnterviewd heeft kun je beter de vraag stellen wie zij niet het vuur aan de schenen heeft gelegd? Vandaag echter was zij het die de vragen mocht beantwoorden. Maar er kon geen misvatting over ontstaan wie werkelijk de touwtjes in handen had. En net als zovele jaren geleden keek en luisterde ik naar haar met heel veel plezier en genoegen.
Zij vertelde over haar kinderjaren. Hoe haar Joodse vader werd gedeporteerd naar Auschwitz en daar nooit van terug keerde. Hoe zij hem zodoende nooit echt heeft gekend. Hoe dat haar leven beïnvloedt en bepaald heeft. Hoe dat drama de drijfveer was voor haar om zich zo hardnekkig in te zetten voor minderheden en zich onverbiddelijk af te zetten tegen bekrompen geesten.
Sonja heeft, zo liet ze weten, lang tegengestribbeld om mee te werken aan deze documentaire over haar leven en carrière. Gelukkig voor mij en voor de vele anderen die gekeken hebben ook, heeft ze uiteindelijk toch toegegeven. De documentaire was doorsneden met fragmenten uit haar talkshows. Tussendoor ging Sonja op zoek naar de sporen die haar echte vader in het nauwkeurig gedocumenteerde deportatieproces heeft achtergelaten.
Het was een heel ontroerende maar bij vlagen ook een grappige docu. En het deed me echt goed om te horen dat zij ook dit interview afsloot met haar geijkte woorden: Voor straks lekker slapen, en morgen gezond weer op!
En dit wens ik ook haar van harte toe! En meteen ook aan jullie allemaal!
Hallo lieve allemaal! Huisdieren opvoeden is geen sinecure. Het vraagt veel geduld, volharding en standvastigheid. Ik mag met recht en reden zeer trots zijn op mijn Snoes. Hij heeft immers met grote onderscheiding zijn diploma behaald op de HSIK (Hoge School voor Intelligente Katten). Dit is wat hij leerde
- Laat het vrouwtje een nieuw blik kattenvoer openmaken. Lik aan het eten tot het droog is. Trek dan je neus op en loop weg. Een uurtje later ga je opnieuw bij je bakje zitten en kijk ernaar met een blik van 'seg, je denkt toch niet dat ik dat droge spul ga opeten?'
- Neem wat natte brokjes uit je bakje en leg ze op het tapijt in de woonkamer of smeer ze uit over de plinten
- Het vrouwtje heeft net je bakje gevuld. Loop er behoedzaam naartoe en ruik er voorzichtig aan. Kijk dan naar haar met een blik van 'Wat is dit voor viezigheid?"
- Ga voor de koelkast zitten met je rug naar het vrouwtje toe. Wees geduldig, want als zij tv aan het kijken is, kan het zijn dat ze je pas opmerkt wanneer ze tijdens de reclame naar de keuken komt. Kijk haar dan over je schouder aan met een meelijkwekkende blik. Zij zal zich dan schuldig voelen omdat ze je zo lang heeft laten wachten en om haar geweten te sussen geeft ze je vast een lekkere toef room.
- Laat haar altijd in het ongewisse over je eetgewoonten. Het is niet omdat je dit voer vanmorgen hebt gegeten, dat je het vanmiddag ook zal willen eten. Vanmorgen was vanmorgen en nu wil je iets anders. Zorg er met luid en aanhoudend gemiauw voor dat ze een blik met ander voer voor je openmaakt.
- 's Nachts eten krijgen, zelfs al heb je eigenlijk niet echt honger... ...maak het vrouwtje wakker rond 3u 's nachts. Klim op bed en kietel haar met je snorharen tot ze wakker is. Waarschijnlijk moest ze toch opstaan om te plassen maar was ze er te lui voor, dus eigenlijk help je haar gewoon. Wandel met haar naar de koelkast. Kijk of ze je een schoteltje melk wilt geven. Als ze het niet doet, kan je haar altijd nog een uur later opnieuw wakker maken.
- Kots je haarbal enkel en alleen uit op een pas gedweilde vloer of de pas gestofzuigde tapijten.
Zo, heb ik een slimme kat, of heb ik een slimme kat?!
Hallo lieve allemaal! Zondag, er komt geen bezoek vandaag. De zon schijnt maar ik heb geen zin om naar buiten te gaan. Ik verveel me! Ik neem mezelf krachtdadig bij de lurven en dwing me om dat karweitje te doen dat ik al veel te lang heb uitgesteld, namelijk het koper poetsen.
Ik ben gek op koper en tin. In een ver verleden, toen de dieren nog spraken en mijn kinderen hun eigen brabbeltaaltje hadden, verzamelde ik verwoed allerlei koperen en tinnen voorwerpen. Tin vraagt weinig onderhoud maar met koper ligt dat enigszins anders. Dus smeerde en wreef ik dat het een lieve lust was. Want ik ben van mening dat alles wat gemaakt is om te blinken ook werkelijk moet blinken. (nota van de redactie: k heb dat ook met waterkranen, mijn aanrecht en deurklinken). Tot ik het op een dag zo beu werd als koude pap, ook wegens tijdsgebrek, en al het koper aan de deur zette voor wie het maar hebben wou.
Maar oude liefde roest niet! Toen ik met mijn ex-lief gedwee diverse rommelmarkten afschuimde kwam die oude microbe weer de kop opsteken. Ditmaal was de allereerste boosdoener een koperen bedpan. En sindsdien staan en hangen er wederom verscheidene koperen voorwerpen in mijn huis en moet ik op tijd en stond weer aan het frotten (boenen) slaan.
Het is niet meteen mijn favorietste bezigheid moet ik toegeven, maar wat een voldoening als alles weer mooi schittert. Ik laat jullie even meegenieten van mijn noeste zondagse arbeid
Geen nood,die hangen goed vast, dus ik kan rustig slapen
Dit is een minutieus werkje.
Mijn laatste aanwinsten, Geen lief meer = geen rommelmarkten meer.
Heb een fijn begin van de nieuwe week! Tot de volgende
Dag lieve allemaal! Oeps, ik val in kosten! Mijn eerste werk na het half wakker zijn is koffie zetten. Zonder dat kopje troost word ik me nooit volledig bewust van de wereld rondom mij. Zo deed ik het dus ook vanmorgen. Maar mijn koffiezet zei: FOERT!. Nu heb ik hier ook nog wel een Senseo staan, maar die wordt enkel gebruikt door Dochterlief. (Vraag me niet waarom ik die niet gebruik want ik weet het zelf niet). Ik ben ook een fervente theeleut, maar zoals reeds gezegd, niet van s morgens vroeg. Nu heeft deze schoorvoetende in de vergrijzing stappende Mus twee minder fraaie eigenschappen, koppigheid en koppigheid. Al noem ik het zelf liever doorzettingsvermogen maar dat is maar hoe jet het wil bekijken he. Dus ik zou en ik moest verse koffie hebben. Eureka! Er staat hier nog een mooie (nooit gebruikte) porseleinen koffiepot te blinken in mijn kast. Helaas, geen filter meer die er op past. Dan maar mijn werkweigerende koffiezet gedemonteerd die koffiefilter op mijn koffiepot gezet de waterkoker in het stopcontact en als vanouds koffie opgeschonken met de hand. En weet je wat? Mijn kopje koffie heeft lange tijd niet meer zo lekker gesmaakt. En de keuken geurde heerlijk nostalgisch. Maar het is een toch een langdurige poespas en dus ga ik morgen toch maar achter een nieuw koffieapparaat.
Een iets duurder kostenplaatje komt vanwege mijn tv toestel. Door mijn slecht zicht had ik er niet eens erg in, maar mijn beeld is overwegend groen, dixit mijn bezoekers. Niet zo heel erg voor iemand als ik die toch niet veel contrast meer waarneemt. Maar toen hij ook nog begon te flikkeren als een discolamp was het ook voor mij niet meer plezant. Mijn tv heeft lange jaren goede diensten bewezen en dus wordt het tijd om wat centen te investeren in een nieuw en modern toestel. Maar lieve deugd! Ik zie echt door de bomen het bos niet meer. Wat die moderne toestellen niet allemaal te bieden hebben! Maar vooral zijn al die opties voor mij Chinees. Bovendien heb ik die snufjes allemaal niet nodig. Gewoon een mooi beeld, een beetje geluid en een stekker om in het stopcontact te steken is voor mij meer dan voldoende. k Heb dus maar de hulp van Zoonlief ingeroepen die meer op de hoogte is van al die technische toestanden en weet wat zijn moeder nodig heeft, en vooral, wat niet. Morgen gaan we op weg. Ik ben benieuwd met wat ik ga thuiskomen!
Zo, nu zijn jullie weer op de hoogte van de besognes ten huize van. Ik wens jullie allen een heel fijn weekend toe! Tot de volgende en
Hallo lieve allemaal! Heel erg bedankt voor jullie lieve en steunende woorden, ze doen mijn hartje goed. Maar het was niet allemaal kommer en kwel in die periode, er kwam ook goed nieuws en dat wil ik ook graag met jullie delen.
Eerst en vooral kreeg ik het goede nieuws van het F.O.D. dat mijn herziening is goedgekeurd. Dat scheelt een hele slok op een borrel qua inkomsten en sociale voordelen. Ik heb er drie jaar hard moeten voor knokken! Heb dikwijls zin gehad om er de brui aan te geven. Vooral wanneer ik voor de zoveelste maal nog maar eens dezelfde papieren kreeg toegezonden die ik dan telkens opnieuw moest laten invullen door verschillende behandelende geneesheren. Ik heb haren uit mijn hoofd getrokken van ellende heb gebruld tegen mijn muren van frustratie maar ik hield desondanks vol. En sinds twee weken krijg ik eindelijk waar ik al jaren recht op heb en dit voor onbeperkte duur. OEF! Voor mij vanaf nu dus geen controles en geen papiermolens meer.
Nog meer goed nieuws kwam er van de ex- Dexia bank. Ik weet niet of jullie je dat nog herinneren, maar een hele poos terug schreef ik dat er kaartlezers bestaan met spraak, grote toetsen en groot display voor blinden en slechtzienden die nog zelf willen bankieren via Internet. Ik ging langs het kantoor van mijn bank en kreeg daar te horen dat die bewuste kaartlezer bij hen 100 kostte plus verzendingskosten. Ik was daarover zeer verbolgen en vond dit heel schandalig. Temeer daar ik al meer dan dertig jaar klant ben bij hen zij wel geld hebben om grote dividenden uit te betalen zij geld hebben om voetbal- en wielerploegen te sponsoren zij geld hebben om dure reclamespots te laten maken en uit te zenden enz. Dit alles schreef ik in een brief naar respectievelijk, hun directeur, de krant, de burgemeester van Antwerpen. Eveneens uitte ik mijn ongenoegen daarover op Facebook en dit blog. En zie, verleden week kreeg ik een heel vriendelijk telefoontje en vandaag mocht ik die kaartlezer gratis gaan afhalen in mijn filiaal. Tja, als ik meen dat ik recht heb op iets, dan kan ik me daar zo hardnekkig als een pitbull in vastbijten tot ik het heb.
En nog meer goed nieuws! Toen Dochterlief en ik deze middag op weg gingen om de kaartlezer te gaan afhalen, moesten we nog via de trap naar beneden laveren tussen aluminium buizen en allerlei zware werktuigen. Maar hoera! Toen we s avonds terug thuis kwamen was onze lift (eindelijk) gemaakt en konden we naar boven glijden. Als het goed is zeg ik het ook hè!
Morgen met Dochterlief nog even de stad in om eindelijk Zoonlief (die op 15 maart jarig was en veertig jaar is geworden, moeder wat wordt je oud!) zijn cadeau te gaan kopen. Moesten jullie een breed glunderend meisje op een terrasje van De Groenplaats zien zitten, dan zou het deze Mus wel eens kunnen zijn.
Heb nog een fijne en zonnige lentedag! Tot de volgende en,
Hallo lieve allemaal! Prachtig weer buiten en ik, en tal van mijn medebewoners, zitten gegijzeld in ons appartement. Van het zonnetje genieten op ons terras kan niet wegens, nog altijd, geen terras.
Ik word horendol van het gezeur van mijn kat die maar wat graag zou liggen genieten van die eerste zonnestralen maar nu ook niet naar buiten kan. Hoe maak je een kat diets dat wanneer ik de deur open het gevaar erin zit dat hij vier verdiepingen naar beneden stuikt? Dat risico durf ik niet nemen
Onze lift is sinds vrijdagavond, nog maar eens, kapot. Sinds de werken begonnen zijn is dit schering en inslag. Wanneer dit doordeweeks gebeurd wordt hij diezelfde dag nog, of minstens s anderdaags herstelt. In het weekend echter komt er niemand om hem te repareren. Mijn overbuurvrouw is 91 jaar en heeft astma, mijn naaste buurvrouw is aangewezen op haar scootmobiel. Op de bovenste etage (6e verdiep) wonen twee rolstoelgebruikers die verlamd zijn aan de onderste ledematen. Onder mij woont een heer die net een nieuwe hartklep heeft gekregen en waarvoor het geen optie is dat hij nu meteen al 12 trappen op en neer gaat lopen. En dan heb je nog de vele moeders met babys in de kinderwagen en een stuk of wat kleine koters die aan hun rokken hangen. Bovendien hebben de werklui op de overloop van de trap op het eerste verdiep zware buizen en machinerie gedeponeerd. Over die hele boel naar beneden springen tot op het gelijkvloers ziet niemand echt zitten.
Op onze vele telefoontjes krijgen we geen gehoor. Enkel een antwoordapparaat dat ons vertelt dat het kantoor geopend is tijdens de werkuren op werkdagen. Een telefoonnummer van de firma die de lift plaatste en moet onderhouden hebben we niet. En zodoende zitten wij voor de zoveelste maal een gans weekend gegijzeld.
Hopelijk genieten jullie wel lekker van de zon. Doe er dan een schepje bij voor mij he! Heb nog een heel fijne zondag, tot de volgende en
Hallo lieve allemaal! Vandaag laat ik jullie genieten van wat sfeerbeelden. Met deze knopjes zette men tijdens de werkuren ons Internet af. In eerste instantie ook onze telefoon maar daar werd fel tegen geprotesteerd door alle bewoners.
Zo ziet onze lift eruit, goed en wel ingepakt. Hadden ze mijn muren,vloeren en radiatoren ook zo maar ingepakt! 2
Zo staat onze gang er momenteel nog altijd bij en ik heb me moeten haasten om de fotos te kunnen maken want als er geen werklui aanwezig zijn brand er ook geen licht wegens kapot. Heel gevaarlijk hoor! Nee die mannen doen mijne strijk niet, die strijkplank is van de nieuwe buren.
Zulke dikke buizen zoals in de gang (centraal luchtverversingssysteem) lopen ook door mijn appartement. Via de gang naar mijn hal, de badkamer, wc, berghok, keuken. Geen nood zei de huisbaas er komen valse plafonds en dan zie je er niks meer van. Dit is zijn opvatting van valse plafonds. Een badkamer met een verkeerd geboord gat en de oplossing. Nu ja, moest men in de badkamer een gans plafond hebben gelegd, ik zou niet meer rechtopstaande kunnen douchen. Idem dito voor mijn hal, de verlichting zou halverwege mijn heupen gehangen hebben. Licht in de wc moest in het midden van het plafond komen, maar dat was men vergeten. Dus dan maar boven de deur. En liefst niet mooi in het midden als het kan, dank u wel!
In dit kamertje van een leegstaande flat hebben we noodgedwongen drie dagen van 08h tot 17hmoeten kamperen. Wij kregen immers (net als de werklui) ook geen stofmasker, ziedde. Bovendien was het bitterkoud in mijn appartement zo zonder ramen
Er werd gratis, toch verplicht, (verbonden met het centrale luchtverversingssysteem) een nieuwe dampkap geplaatst door de huisbaas. Resultaat: Draad te kort wegens geen stopcontact in de buurt. Oorspronkelijk hadden wij trouwens maar drie stopcontacten in onze keuken! Wij werken dus allemaal met tal van stekkerdozen voor onze kleine keukentoestellen. Een elektricien komt een nieuw stopcontact plaatsen. Resultaat: Draad nog steeds te kort! Dus bibi moest noodgedwongen en op eigen kosten een verlengkabel kopen. De dampkap werk nog niet want de motor van het nieuw luchtverversingssysteem is kapot ???
Maar de ramen vind ik super, ook al hou ik niet van de kleurencombinatie. Als jullie goed kijken kun je merken dat het behang onder het raam beschadigd is door nattigheid van een regenbui tijdens het plaatsen. Dat is in al mijn kamers zo. Mus weet wat doen de komende weken/maanden.Tussen haakjes, de ramen staan recht, het is de fotograaf (ikke dus) die scheef hangt.
Zo, nu hebben jullie even kunnen delen in mijn leed. Maar lig er nu niet wakker van want dat doe ik ook niet.
Hallo lieve allemaal! Eindelijk weer full-time Internet! Tijdens de renovatiewerkzaamheden was dit enkel tijdens de schafttijden en na de werkuren (als ze de knop niet vergaten op te zetten). Maar na de werkuren van de werklui was het zwoegen en zweten geblazen voor mij en Dochterlief om telkens weer de vuiligheid op te kuisen die de mannen achterlieten. Vandaar de lange stilte op dit blog, en omstreken.
Man man man .Miserie miserie miserie! Hadden die werken nog een dag langer geduurd hadden ze me kunnen afvoeren in een dwangbuis. Niks dan lof voor die werklui gezien de omstandigheden waarin ze moesten werken. In de bittere koude en zonder ook maar enige veiligheidskleding of schoeisel. Enkel een dikke trui, een overall en basketsloefkes was waar ze het moesten mee doen. Zelfs geen stofmasker hadden die mannen! En geloof mij, er was stof! Er was heel veel stof!! Er waaide een tornado van stofwolken door mijn stekje!!! Elke dag weer drie weken lang!
Er waren ook de frustraties tussen de bewoners en de werklui. Eén aannemer en negen onderaannemers en de éne wist van de andere niet wat ze deden of al gedaan hadden. Communiceren ging heel moeizaam want niemand van die werklui sprak meer dan drie woorden Frans of Engels, laat staan dat ze Nederlands spraken of verstonden. Ze kwamen allemaal uit het Oostblok. De enige antwoorden die we op onze vele vragen kregen was: dont know, not for me, me finish. De enige die Nederlands praatte en de boel in goede banen moest leiden was een jonge dame, Sofie genaamd. Maar Sofie was bussy, Sofie was not in the building. Sofie was in geen velden of wegen te bespeuren!
IJverig waren die mannen ook! Ze kapten en boorden dat het lieve lust was. Ze boorden gaten waar er geen gaten mesten zijn. Zij boorden door de stroomkabels, de water- en gas-leidingen. Dan hadden we plots geen licht meer, dan weer geen gas en een andere dag geen water. Op onze vragen het geijkte: dont know, ask Sofie. BUT WHERE THE F**K IS SOFIE!!!
Maar het overgrote deel van de werken in mijn stekje zijn achter de rug en we hebben het overleefd. We zijn gelouterd uit de strijd gekomen en likken nu onze wonden. Want mooier is het er allemaal niet op geworden. Er zijn zoveel miskleunen gebeurd dat je het niet voor mogelijk houd. Over de nieuwe ramen ben ik wel tevreden, al staat de combinatie van de kleuren mij niet aan. Raamprofielen donkergrijs en de plastieken raamkozijnen en vensterbanken in een oogverblindend wit. "Een tang op een varken" zou ons Moemoe gezegd hebben. Ook is de raam van mijn woonkamer een heel stuk kleiner geworden waardoor ik nu minder licht binnen krijg. Maar soit! Nu is het afwachten tot men aan onze terrassen begint. Hopelijk zijn die klaar tegen dat het goede weer begint. Toch, niets is zeker Äsk Sofie, remember!
Maar goed, na dit alles gezegd, geschreven en gepost te hebben gaat deze Mus nog eerst de hoognodige renovatiewerkzaamheden aan haar vege lijf beginnen uitvoeren. Ik vrees dat er anders paddenstoelen tussen het struikgewas zullen groeien. But im back! Al zal het nog wel eventjes duren vooraleer ik weer a volonté bezoekjes kan komen afleggen wegens nog heel veel was en poets werk. Moesten jullie me ondertussen zoeken en niet vinden ASK SOFIE!!!
Hallo lieve allemaal! Ben beetje ziekjes! En wat doet ne mens dan? In zijn bedje kruipen en daar liggen wachten tot het over gaat. Dus tot fleus, tot de volgende kuche kuche kuch whenever it may be
Hallo lieve allemaal! Jawel, jullie lezen de titel juist, ik ben in een rothumeur! Dat gebeurd me zelden of nooit! Meestal voert mijn optimistische aard moeiteloos de bovenhand. Maar nu lijkt me dat niet te lukken. Zelfs niet met eigenste therapeutische methode.
Toen mijn kinderen nog onder mijn vleugels vertoefden leerde ik hen dat wanneer ze slecht geluimd waren ze dat niet noodzakelijk met anderen moesten delen. Beter konden ze een kleine wandeling maken, of hun even terug trekken op hun kamer om te gaan luisteren naar hun favoriete muziek. Dit laatste evenwel met een koptelefoon op hun hoofd. Kwestie van mijn zachte zeden niet te bruuskeren. Omdat hun muziekkeuze ver afweek van de mijne. Wat je aan je kinderen leert moet je zelf ook in praktijk kunnen brengen. Anders ben je maar een pover voorbeeld hè. Dus probeer ik met al mijn macht vandaag mijn woorden van toen in daden om te zetten.
Wandelen is voor mij geen optie in dit pokkenweer. Dus trok ik me afgelopen week krachtdadig terug uit mijn woelige omgeving en luisterde afwisselend naar mijn favoriete muziek en een boek dat enige humor beloofde. Maar helaas, mijn rothumeur bleef hangen. meer zelfs, dag na dag nam hij in omvang toe.
Het enige lichtpuntje in mijn zwarte gedachten is dat jullie zich ook niet happy zouden voelen wanneer één of andere pipo door een gasleiding, dan weer door een waterleiding, en als klap op de vuurpijl door een elektrische kabel boort. Waardoor je eerst uren in de bittere kou komt te zitten, vervolgens uren zonder water zit, om dan plots volkomen in het duister te belanden. Dit alles met een hels door merg en been gaand geluid van dril- en beton-boren omvat in een dikke zwarte stofwolk die je met geen enkele mogelijkheid buiten je deur kunt houden. En dan zijn ze nog niet eens begonnen in mijn appartementen zelf!
D-day is op 5 maart. Dan komen ze bij mij de nieuwe ramen steken en het nieuwe luchtverversingssysteem plaatsen. Wanneer ik de enorme gaten in het plafond en vloer van de gang zie als ik zie hoe bij de naaste buren het behang van alle kamers in flarden is gescheurd door het plaatsen van die bewuste ramen dan wordt mijn humeur er echt niet beter op! ♫ ♫..Wie gaat dat (nieuwe behang) betalen wie heeft zoveel geld lalala ♫ ♫ Mijn huisbaas liet alvast weten dat hij niet verantwoordelijk is voor eventuele schade. Dus het zal biebieke zijn die diep in haar beurs zal mogen tasten.
Ik zal maar stoppen met schrijven zeker voor ik jullie humeur ook verpest. Al zal dat wel meevallen vermoed ik tenzij jullie ook in de verbouwingen zitten natuurlijk! Dan geef ik jullie de raad om te doen zoals ik... niet schrijven op je blog... niet wandelen waar je andere mensen tegen het lijf kunt lopen! Doe je deur op slot, gooi de telefoonhoorn van de haak, zet je koptelefoon op en luister naar je favoriete muziek of lees een humoristisch boek! Ik kan jullie niet garanderen dat het helpt. Maar het is dat, of met je kop tegen de muur lopen van ellende. Dat laatste wordt echter niet aanbevolen voor mensen die geen zware pijnstillers in huis hebben.
Heb nog een fijne verderzetting van het weekend! Tot de volgende
Hallo lieve allemaal! Weer een tijdje geleden dat ik hier nog wat schreef. Dat is niet omdat ik niet weet wat schrijven, t is omdat ik gewoon niet weet wat ik het eerst moet vertellen! Tjonge tjonge tjonge, wat een helse week heb ik achter de rug. Gelukkig was Dochterlief hier om mij erdoor te sleuren.
Vorige week maandag begonnen de renovatie werken waar ik in een vorig logje al over schreef. Men begon met het afbreken van de terrassen (Ik heb er twee, een klein balkon achter de keuken en een iets groter terras aan de woonkamer) en dus moest ik die op een hup en een gauw leegmaken. Bloembakken en bloempotten verwijderen en nog zo allerlei zaken die een mens op zijn terras zet dat je binnen niet wil. Maar de bouwvakkers waren nog niet goed en wel bezig of het begon al ambras tussen de architect en de aannemer.
Verleden jaar in augustus heeft men de balkons en terrassen van het appartementsgebouw naast het onze afgebroken. Wel, die mensen zitten nu nog steeds in de steigers! Want wegens een brand in het magazijn van de firma kan men de balkons en terrassen niet terug opbouwen. Dus wou de architect wachten om die werken bij ons aan te vangen. Maar de aannemer zei: contract is contract en dus wordt er afgebroken zonder dat hij kan zeggen wanneer hij kan starten met weer opbouwen.
Eveneens bij onze buren hebben de werkmannen een elektrische kabel doorboord waardoor die mensen drie dagen zonder stroom hebben gezeten. Geen stroom betekent, geen licht, niet kunnen koken, geen warm water en geen verwarming, en een diepvries die ontdooit. Plezant is anders!
Voor onze deur presteerde men op donderdag om door een gasleiding te boren! Wij dus ook geen verwarming en geen warm water. Gelukkig was het s avonds opgelost. Communiceren met die werklui is quasi onmogelijk. Geen enkele van die mannen praat Vlaams, de meeste zelfs geen Frans of Engels. Probeer daar maar eens tegen uit te leggen dat je als milieubewustehuisvuilselecteerster toch moeilijk al die huisvuilzakken in je keuken van 4m op 3m kunt zetten en die dus op het balkon laat staan. Temeer omdat het niet zomaar voor 'efkes' is, maar heel waarschijnlijk nog maanden gaat duren voor we daar weer een vloer en een borstwering hebben.
Dan de nieuwe ramen! Zoals gezegd wil de huisbaas tegelijk met de nieuwe ramen ook een nieuw luchtverversingssysteem plaatsen in de appartementen. Maar de architect wil nu eerst de plannen zien waar alle elektrische leidingen liggen. Die plannen blijken echter onvindbaar te zijn! Die aannemer zegt eveneens: contract is contracten dus begint hij met het plaatsen van de ramen. Als de tot hiertoe nog niet gevonden plannen niet gauw tevoorschijn komen, dan worden de werken voor het verluchtingsysteem uitgesteld. Dat betekent voor ons dat we drie keer in het stof en de vuiligheid zitten en twee keer met meubelen zullen moeten sjouwen. En te zeggen dat onze huisbaas in een rondzendbrief liet weten dat er alles aan gedaan zal worden om de bewoners zo weinig mogelijk overlast te bezorgen. t Is maar wat je weinig noemt , niet!
Vorige week ben ik ook nog naar de huisarts geweest... mijn maandelijkse oogprik gaan halen in het ziekenhuis... en vrijdag was er dan onze maandelijkse bijeenkomst met de blogmaatjes. Vandaag moest ik dan weer in een ander ziekenhuis naar de dermatoloog. En als jullie denken dat ik daar goed nieuws heb gekregen of ten minste een oplossing voor mijn probleem vergeet het dan maar. Maar dat vertel ik jullie een andere keer wel. Voor nu wens ik jullie een fijne week toe! Tot de volgende .
Hallo lieve allemaal! Vandaag geef ik jullie graag een bedenking mee. Jullie hoeven er je hoofd echt niet over te breken hoor! Maar als je het antwoord weet, laat het mij dan ook even weten hé. Hier komt het:
Als niemand GEWOON is Iedereen BIJZONDER is en iedereen UNIEK
Zijn we dan met zn allen uiteindelijk niet Niks BIJZONDER... Niet UNIEK... Maar... GELIJK EN GEWOON....
Hallo lieve allemaal! Ik heb nog altijd niet veel goesting om me moe te maken. Dat komt door het vooruitzicht op die verbouwingswerken die hier kortelings staan te gebeuren. Op mijn blog schrijven is dan een goed en plezanter alternatief.
Deze middag trok ik naar de huisarts om mijn maandelijkse dosis stuff te laten voorschrijven. Hij en ik komen bijna tegelijk toe aan zijn praktijk, ik op de fiets, hij met de auto. Er is maar een wachtende voor mij (meestal zit zijn wachtzaal al een uur op voorhand stampvol) dus dat is mazzel hebben.
Wanneer ik voor hem zit in zijn kabinet laat hij langs zijn neus weg weten dat ik wegens mijn te slecht zicht feitelijk niet meer zou mogen fietsen. Ik beaam dit maar zeg hem meteen dat veel stappen voor mij ook geen optie meer is. Hij knikt begrijpend. Al drie jaar last van een pijnlijke linker heup. Een heup die steeds meer en meer pijn begint te doen, ondanks de reeds vele "genoten" behandelingen. Daar bovenop een pijnlijke rechter knie wegens reumatoïde artritis en die driemaal zo dik is dan hij hoort te zijn door het ontstekingsproces. Over mijn heup zegt hij niets. We weten allebei dat die enkel nog kan geholpen worden via een operatie. Een operatie die geen garantie geeft op genezing, die bovendien toch nogal wat risico inhoudt en een zeer lange revalidatie eist. Voor een alleenstaande, zoals ik, toch iets om lang over na te denken. Voor mijn knie echter haalt hij een spuit boven met een extra lange en kromme naald en begint daarmee onder mijn knieschijf te wringen en te wroeten, waarna hij een vloeistof injecteert. (Voor diegene die het willen weten, het ingespoten medicament heet: Diprophos) Het is even heel hard op mijn tanden bijten, maar ach, de tandarts moet ook leven hè. Geef het 48u de tijd om in te werken zegt mijn dokter "en geef die knie veel rust". Dat laatste hoor ik nu graag zie! Voor mijn heup krijg ik een maxi doos Paracetamol Teva en Feldene Lyotabs voorgeschreven. Mijn maag, darmen en lever bedanken hem.
Voor de Paracetamol heb ik een goedkeuring nodig van adviserende geneesheer van mijn ziekenfonds. Ik sta te twijfelen waar ik het eerst naar binnen zal stappen, bij mijn apotheek of mijn ziekenfondskantoor. Beide liggen recht tegenover elkaar. Ik kies voor de laatste wegens het sluitingsuur.
En weer heb ik mazzel! Want terwijl ik zit te wachten tot het mijn beurt is om naar het loket te mogen gaan, wordt mijn apotheek overvallen. Voor hetzelfde geld was ik daarbij aanwezig geweest! En voor zulke ervaring pas ik toch liever.
Ik zoek dan maar een andere apotheek op. Er is er nog een vlak in de buurt weet ik en daar trek ik naar toe. Maar net wanneer ik met mijn fiets aan de hand in het midden van het zebrapad ben, komt er uit de tegenoverliggende straat een politiecombi in volle vaart recht op mij af gevlogen. Instinctief spring ik naar achteren. Dat was een goede beslissing. Had ik andersom gedaan, ik was morsdood geweest. Derde keer mazzel!
Zoveel chance op een dag dat gebeurt me niet gauw! Zou ik nu voor 1 keertje eens geen lotto formuliertje invullen of is mijn dosis geluk bij deze opgebruikt.
Ik wens jullie allen nog een heel gezellige en knusse avond toe! Tot de volgende... en uitzonderlijk vandaag een driedubbele...
Hallo lieve allemaal! Toen ik om den brode in mijn zaak nog stond te zwoegen en te zweten, waren de maandag en de dinsdag mijn vrije dagen. Nu ja, vrij was zeer relatief! Want op mijn vrije dagen deed ik de dingen waar ik tijdens de lange werkdagen die ik maakte niet aan toe kwam. En dat waren er toch nog al wat! Maar het liep allemaal als een trein (zoals in de tijd dat de treinen nog op tijd reden dan wel he!) en hel leek alsof ik energie had voor tien en nooit echt moe werd.
Vandaag weer maandag. En vermits ik al jaren niet meer werk ben ik nu alle dagen vrij en hoef ik me nooit echt moe te maken. Maar toen ik deze morgen wakker werd had ik totaal geen zin om uit mijn bed te komen. De kat dacht daar echter anders over en dus sleepte ik mijn oude lijf naar de keuken. Bij mijn eerste kopje koffie begin ik heel traag en heel voorzichtig toch wat plannen te maken van wat ik vandaag zou doen. Helaas! Ondertussen zijn we al enkele uren verder en is er van die plannen nog geen sikkepit terecht gekomen. En het ziet er ook niet naar uit dat dit nog gaat gebeuren.
Luiheid is het oorkussen van de Duivel hoor ik de nonnen van het internaat in gedachten zeggen. Daar tegenover staat in mijn geheugen gegrift dat wanneer je op pensioen bent, niets moet en alles mag. Ik schijn dat laatste veel beter in praktijk te kunnen brengen. En dus wordt het vandaag een lummel dag. En morgen zien we nog wel.
Ik wens jullie allen een productieve en inspirerende week toe! Tot de volgende
Hallo lieve allemaal! Buiten dat vandaag eindelijk de kerstboom kon afgebroken worden dankzij de hulp van Dochterlief, heb ik niets te vertellen. En een schooljuf uit mijn kinderjaren placht altijd te zeggen dat wanneer je niets zinnigs te vertellen hebt, je beter kunt zwijgen. En dus doe ik dat maar. Maar toch is er iets dat ik met jullie wil delen. Mijn schoondochter zette van de week een mooi gedicht op haar facebookpagina. En dat geef ik jullie graag mee.
Ik ben maar een moeder en meer ben ik niet een vrouw net als andere met vreugde en verdriet een moeder die hoopt en bid dat haar kind de weg naar geluk in haar leven vind Ik vraag jou alleen maar dat jij nooit vergeet dat ik als je moeder ook niet alles weet en als ik eens faalde en deed jou verdriet... ach... ik ben maar een moeder en meer ben ik niet
Ik probeer jou alles te geven neem dat van je moeder maar aan en wat ik ook deed of doe in jou leven heb ik voor jouw bestwil gedaan en zeg ik soms nee op jou vragen en ben jij soms dagen van slag dan was dat niet om jou te plagen... maar omdat mijn hart dat zo zag
Ook een moeder maakt fouten in haar leven... want hoe je kinderen op moet voeden staat nergens beschreven... dus geef me wat krediet want ik ben maar een moeder en meer ben ik niet.
Hallo lieve allemaal! Lieve deugd, ik zie tegen de komende weken op als tegen een berg. En dat komt zo Onze huisbaas heeft besloten om renovatiewerkzaamheden uit te voeren aan onze appartementen. Wat gaat er gebeuren? -Versteviging en ophanging van de terrassen plus nieuwe vloeren. (Tijdens die werken hebben de terrassen geen balustrade. Levensgevaarlijk dus voor mij met mijn prutogen.) -Vervanging van ramen met isolerende profielen en super- isolerend glas met kunststof dagkanten. -Het plaatsen van een centraal ventilatiesysteem met afzuiging via natte ruimten en toevoer via raamroosters. -In sommige kamers wordt een vals plafond geplaatst. -Elke huurde krijgt een dampkap.
Mijn appartement wordt dus een bouwwerf!
De werken starten op 23 januari, maar de exacte datum dat dit alles bij mij zal gebeuren weet ik pas enkel dagen op voorhand. En dan de kleine lettertjes: -Men gaat zoveel als mogelijk de gordijnophanging zien te bewaren maar wanneer dit niet kan .tja, ten pis die onkosten zijn in elk geval dan voor de huurder. -Beschadigingen aan behangpapier, en/of vloerbedekking idem dito. -Bovendien zullen onze huidige vliegenramen niet meer passen en dus kunnen we nieuwe kopen bij de maatschappij. Dat zou voor mij betekenen dat ik 3 horren aan 78,52 en twee aan 231,16 zal mogen aankopen. Dat is geen kattenpis als je het mij vraagt!
Ik hoop van harte dat het geen stenen dik gaat vriezen de komende weken, anders ga ik ietwat blauwachtig uit de strijd komen. En ik wens nog harder dat we al enkele maanden verder waren, want zoals gezegd, ik zie er tegenop als tegen een berg.
Heb nog een fijne rest van de week! Tot de volgende en
Hallo lieve allemaal! Eindelijk nog eens tijd vrij gemaakt om wat op mijn blogje te schrijven. Niet dat ik verbijsterend nieuws wereldkundig te maken heb, maar zo horen jullie ook nog eens wat van me.
Afgelopen week smeet ik mij met ware doodsverachting, geflankeerd door mijn dappere dochter die winkelen haat, in het solden gewoel. Normaal zul je mij in solden tijd nooit te zien krijgen. Als je weet dat ik al hyperventileer wanneer er meer dan vier mensen rondom mij staan, dan weet je welke zware opgave ik mezelf deze keer had toebedeeld. Maar ditmaal had ik enkele weken geleden mijn oog laten vallen op een winter mantel die ik dolgraag wou hebben. Alleen het prijskaartje van -400 lag ietwat boven mijn budget. En zodoende trok ik hoopvol met de solden in mijn achterhoofd op pad.
Aangekomen in de bewuste winkel begaf ik mij naar de plek waar de mantel behoorde te hangen. Maar helaas, op die plek hingen nu mantels van een heel andere soort en heel wat mindere kwaliteit. Ongeduldig als ik ben, stevende ik dan maar af op een verkoopster en vroeg haar waar mijn mantel" ergens hing en of hij afgeprijsd was. De vriendelijke employee trok haar perfecte wenkbrauwen op en verwees me dan naar een verborgen hoekje. En hoera! Daar zag ik een rek met de door mij begeerde mantels. En ze waren ook nog eens 60% goedkoper! Ik kon mijn geluk niet op!
Helaas! Mijn geluk was van korte duur want mijn maat hing er niet meer tussen. De mantels waren enkel nog te verkrijgen in maatje, 52, 54 en 56. En dat is me nu toch echt wel een beetje te ruim. Zelfs met een hele dikke trui of twee eronder, zoals ik me stil stond af te vragen, zou hij me nog veel te groot zijn. Heel gedesillusioneerd droop ik dan maar af.
Toch nog even wat andere rekken bekeken, maar ook daar mijn maat niet te vinden in kleding die ik mooi vind. Dan maar een fles dure parfum gekocht als troost voor mezelf, en een rokje voor Dochterlief. Daarna van ellende naar Quick getrokken en daar een groot 'Giant Menu' besteld met een x-large beker mierzoete Sprite. Nem! Want wat baat het dat je aan de lijn doet, wanneer er voor die lijn toch niets te vinden is dat een beetje leuk staat! Maar het goede nieuws bij dit alles is, ik hoef mij alvast geen nieuwe kleerkast aan te schaffen, hahahaha....
Ik wens jullie allen nog een deugddoende zondag! En tot de volgende
Hallo lieve allemaal! Vandaag wil ik (als ervaringsdeskundige) eens schoolmeesterachtig uit de hoek komen. En ai ai ai, wanneer ik belerend doe dan wil dat zeggen dat dit een lang epistel wordt. Dus wie niet graag leest klikt nu het best meteen weer weg.
Het betreft de omgang met blinden en slechtzienden. Eenoog is koning in het land der blinden flitst er door mijn hoofd wanneer ik met mijn blindenstok in de hand en donkere bril op mijn neus door de straten stap. Men veronderstelt door die bewuste attributen meteen dat je helemaal niets meer kunt zien van wat er om je heen gebeurd. Vaak is dat terecht. Maar even vaak ook niet, zoals in mijn geval. Sinds ik mijn blindenstok in bezit heb genomen ben ik in een gans andere wereld terecht gekomen, zo blijkt. Een meer vriendelijker en behulpzamer wereld. Maar soms ook een van een hulpvaardigheid tegen wil en dank, zoals jullie iets verderop kunnen lezen. Even vaak ook een wereld van verbazing, verbazing van mijn kant dan wel. Omdat sommige mensen alle remmingen laten varen in de veronderstelling dat ik toch niet kan zien wat zij doen. Zo was er de man die ongegeneerd naast mij in zijn kruis stond te krabben en daarna aan zijn vingers ging ruiken. Of die jonge gast die naast mij in de trein verwoed in zijn neus zat te pulken, daarna uitgebreid zijn buit zat te bewonderen om het vervolgens weg te knikkeren. Gelukkig niet mijn richting uit! Mensen bekijken je vaak ook lang en ongegeneerd van kop tot teen. Vrouwen vooral doen dit. Enkel nadat je hen dan vriendelijk lachend toeknikt, wenden ze ietwat verward en verlegen hun blik van je af. Om al die redenen wens ik jullie wat tips te geven over hoe je best met blinden en slechtzienden omgaat.
TIPS:
Slechtziendheid is er in allerlei variaties. Er zijn mensen met kokervisie, waarbij ze alles door een smalle buis zien, er zijn mensen die niets zien in schemerlicht, en er zijn mensen die wel schaduwen zien, maar niets echt scherp. In die laatste categorie behoor ik.
Wanneer iemand met een blindenstok of blindengeleidehond loopt, dan betekent het niet altijd dat hij helemaal niets ziet. Iemand die een zware zonnebril op heeft is niet per definitie blind, maar het kan soms wél zo zijn. Soms is licht schadelijk voor de ogen.
Blinden en slechtzienden lijken soms zoekend gedrag te vertonen. Toch is dat niet altijd een teken dat ze de weg kwijt zijn of hulp nodig hebben. Zij gebruiken immers andere zintuigen om zich te oriënteren. Veel blinden en slechtzienden ervaren het als uiterst storend dat ze zomaar bij de arm worden vastgegrepen door hulpvaardige passanten 'die hen wel even zullen helpen oversteken'. Vraag een blinde dus altijd eerst of hij hulp nodig heeft als je denkt dat dit zo is. Misschien staat hij/zij wel gewoon op zijn/haar lief te wachten. Als je in het voorbijgaan een blinde of slechtziende groet, zeg er dan even bij wie je bent. Stuur geen papieren post, maar elektronische post. Blinden en slechtzienden hebben doorgaans een computer met aanvullende software die de tekst voorleest of omzet naar braille.
Heb je je ooit gerealiseerd dat een blinde of slechtziende...
... het getoonde nummer bij de balie niet ziet en dus niet weet wanneer hij aan de beurt is.
... de streep waarachter je bij een loket moet wachten niet ziet.
niet ziet wanneer een wachtende rij opschuift.
Steek hem/haar daarom niet voorbij of geef hem/haar daarom geen por in de rug, maar wijs hem/haar er vriendelijk en beleefd op. Hem/haar vuile blikken toe werpen help trouwens ook niet.
... een heleboel informatie niet oppikt die ziende mensen 'en passant' wel tot zich nemen zoals reclames en aankondigingen.
verkeerslichten niet altijd een kliksysteem hebben waardoor de blinde of slechtziende zich trager in beweging zal zetten dan u. Duw hem daarom in uw haast niet van de stoep.
...Drum hem ook niet voorbij tijdens het instappen op bus/tram of trein om toch die zo gegeerde zitplaats te bemachtigen. Meestal is hij/zij nog goed ter been en zal u heel beleefd die zitplaats gunnen.
Tot slot:
Neem nooit klakkeloos aan dat iemand die blind lijkt, dit ook werkelijk is. Het bespaart je wellicht vaak het schaamrood op je gelaat bij jouw eventuele gênante handelingen.
UIT NAAM VAN ALLE BLINDEN EN SLECHTZIENDEN BEDANKT VOOR UW AANDACHT!
Hallo lieve allemaal! Ik hoop dat jullie het feestgedruis goed zijn doorgekomen? Althans een heel pak beter dan ik hoop ik voor jullie, want ik ben de eerste drie dagen van het nieuwe jaar volkomen van de wereld geweest.
Na drie jaar op mijne alleen de feestdagen te hebben doorgebracht, besloot ik het dit jaar anders te doen. Ik zou deze keer weer van de partij zijn. En zo gedacht, zo gedaan. Hoe het met de kerst is verlopen ten huize van , konden jullie al lezen. Gezellig samen tafelen met mijn familie. Nieuwjaar besloot ik samen met vrienden te vieren in mn stamkroegie. Daar werd voor een luttele 30 een rijkelijk feestmaal aangeboden, en dat zag ik wel zitten. Maar o wee!
Vermits ik geen of weinig vlees eet, moest ik mijn buikje vullen met al het andere lekkers dat overvloedig gedrenkt was in roomsaus. En jullie begrijpen het al wel zeker! Na drie jaar van magere kost wegens vechten tegen de kilootjes is het geen goed idee voor maag en darmen om je een hele week lang eens goed te laten gaan met een apotheose op oudejaarsavond. Blijkt bovendien ook nog dat een nachtje doorzakken mij niet meer bekomt, meer zelfs, ik kan dat niet meer aan.
Dat mocht ik dan ook de drie eerste dagen van het nieuwe jaar ondervinden! Toen mijn vrienden mij om 06h in de vroegte aan de deur afzette (en na eerst de kat te eten hebben gegeven en hem met een dikke knuffel mijn excuses te hebben aangeboden voor mijn lange afwezigheid, iets dat hij niet graag heeft en dit ook steeds duidelijk laat blijken) voelde ik mij als wrakhout en was dolgelukkig dat ik kon neerploffen in mijn bed.
Dat geluksgevoel duurde echter amper een half uurtje. Toen begon de miserie! Een sputterende maag en spetterende darmen. Om jullie een beetje een visueel beeld te geven van mijn ellende, ik zat met mijn kont op de pot en hing met mijn kop over een andere pot. En dit drie dagen lang! Kwam er het eerste uur nog wat uit mijn lijf, na een uurtje was dat lijf leeg. Maar mijn maag en darmen wilden dat niet geloven en bleven zich hardnekkig verzetten. Zelfs tegen de slok water die ik doorslikte in de hoop dat een Motilium me wat soelaas kon brengen.
Vandaag, woensdag, is de eerste dag dat ik weer rechtop sta. Al is het dan op trillende benen en met barstende koppijn, en het gevoel dat ik overreden ben door een tank. Voor mijn lijn is het alvast goed geweest, want ik ben drie kilo lichter dan verleden jaar.
Ik begon vandaag dan maar voorzichtig met een droge cracker en dat schijnt te lukken. Vanavond besmeer ik hem misschien met wat magere platte kaas. Terug dus naar het alledaagse. Morgen moet ik immers een helder hoofd hebben want ik moet op controle bij het F.O.D. wegens herziening van mijn invaliditeit. Uitgewaaid zal ik daar zeker wel aankomen als je de weersvoorspelling mag geloven.
Enfin, deze overgang van oud naar nieuw zal ik niet licht vergeten! Hopelijk onthoud ik het tot het volgende feestje. Want voor herhaling is dit echt niet vatbaar, mijn gedacht!!!
Deze verfomfaaide Mus gaat nu haar naweeën uitzingen voor haar tv in haar relax. Jullie wens ik nog een prettige rest van de week! Bij leven en welzijn, tot de volgende met een,
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is femme au foyer (klinkt belangrijk in 't frans).
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Elke dag iets positiefs bijleren uit het leven!.
Wanneer ik strijd lever doe ik dat met open vizier.
Ik heb geen kuddegeest, maar zal het de kudde nooit verwijten!
Ik ben open en eerlijk in woord en daad, en ik wens voor u hetzelfde!
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
 "Laughing"){kind=icon}
 "Twisted Evil"){kind=icon}
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
