Zoek het gezelschap van diegenen die het beste in je wakker maken !
Over mijzelf
Ik ben Ida
Ik ben een vrouw en woon in Beringen () en mijn beroep is 'administratief bediende' op rust.
Ik ben geboren op 28/01/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Gezellig samenzijn met kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden en genieten van zon, zee en strand. Voor het maken van onze stamboom verzamel ik bidprentjes en doe ik opzoekingen !.
Ik ben gehuwd met André en samen hebben we 2 lieve dochters & schoonzonen en 5 schatjes van kleinkinderen 2 meisjes, 3 jongens.
Een klein lief meisje stond onder een luifel. Ze had net, samen met haar mama, boodschappen gedaan in de supermarkt. Ze zal ongeveer 6 jaar oud zijn geweest, dit prachtige roodharige sproetige beeld van onschuld.
Het stortregende buiten. Je weet wel, dat soort regen dat goten en afvoerputjes doet overstromen, zo gehaast om de aarde aan te raken, dat 't geen tijd had om de straal wat zachter te zetten.
We stonden allemaal onder deze luifel aan de ingang van de supermarkt. We wachtten, sommige geduldig, anderen "geïrriteerd", omdat de natuur hun haastige dag in de war had gegooid. Ik ben altijd wat dromerig als het regent. Ik verdwijn in het geluid en met het inzicht dat de hemel het vuil en het stof van de wereld afspoelt. Herinneringen van "rennen en spetteren" als een "kind" zo zorgeloos spelen in je gedachten, als een welkome onderbreking van een voorbije dag met zorgen en stress...
Haar stem was zo mooi toen ze de hypnotische trance onderbrak waarin we allemaal gevangen zaten; "Mama, laten we door de regen gaan rennen," zei ze. "Wat?" Vroeg mama. "Laten we door de regen gaan rennen!" herhaalde ze. "Nee, lieverd. We wachten tot het wat minder wordt" antwoordde mama. Het kind wachtte nog een minuutje en herhaalde: "Mama, laten we door de regen gaan rennen!." "Als we dat doen worden we doornat" zei mama. "Nee, dat zullen we niet, mama. Dat is niet wat je zei vanmorgen" zei het meisje terwijl ze aan haar mama's arm trok. "Vanmorgen? Wanneer zei ik dat we door de regen konden rennen en niet nat zouden worden?" Het meisjes zei kalmpjes: "Weet je dat niet meer? "Toen je met papa praatte over zijn kanker, toen zei je Als we samen hier doorheen geraken, komen we door alles heen!" Iedereen was opeens muisstil. Ik zweer dat je niets anders hoorde dan de regen. We stonden allemaal doodstil. De volgende minuten kwam en ging en niemand weg. Mama dacht even na over wat ze zou antwoorden. Sommigen zouden 't weglachen of haar gek verklaren. Anderen zouden zelfs negeren wat ze zei. Maar dit was een moment van affirmatie in een kinderleven. Een moment van onschuldig vertrouwen, dat wanneer het gevoed en verzorgd wordt, zal bloeien in geloof in de goede dingen en de hoop van 't leven. "Lieverd, je hebt gelijk. Laten we door de regen rennen. Als 't zo moet zijn dat men ons vanuit hierboven nat laat worden, wel, dan hadden we misschien juist een wasbeurt nodig," zei mama. En daar gingen ze. We stonden daar allemaal te kijken en te glimlachen, toen ze daar vooruit sprongen tussen de auto's door, en jawel, door de plassen. Ze hielden hun boodschappentassen boven hun hoofd. Ze werden doornat. Maar ze werden gevolgd door enkele anderen die schreeuwden en lachten als kinderen onderweg naar hun auto's. En ja, ik ook. Ik rende en werd nat. Ik had ook een wasbeurt nodig! *** Ik hoop dat je steeds de tijd neemt om door de regen te rennen! *** Omstandigheden of mensen kunnen je geld, je materiële bezittingen en je gezondheid wegnemen. Maar niemand kan ooit je dierbare herinneringen wegnemen... *** Vergeet daarom niet "tijd" te maken en de gelegenheid te nemen om elke dag herinneringen te maken. *** Bewaar de zonnige dagen voor de donkere momenten. *** Neem de tijd om te leven! Houdt contact met je vrienden, je weet nooit wanneer je elkaar nodig hebt. Van het "concert des levens" heeft niemand een program...
