Het licht verlaat de dagen de krachten schuilen aan de bron grijze sluiers slierten langs de graven gekleurde bloemen verdoezelen de smart gedempte stemmen mompelen over geesten alsof gisteren nu nog was.
Langzaam weeft de spin draad voor draad haar web. Het is een echt kunstwerkje, alles is met elkaar verbonden. Het oogt heel mooi maar in werkelijkheid heel bedrieglijk.
Een klein vliegje komt aangevlogen en rust op de zijden draden die uitnodigend glinsteren in het gouden zonlicht. Het beseft niet dat het nu voor altijd gekortwiekt is en dat het nooit meer de vrijheid van het vliegen zal proeven. De spin heeft haar gevangen en zal haar nooit meer laten gaan. Soms lijkt ons leven op dit web en voelt het aan alsof de vreugde en de vrijheid van het zijn heel ver weg zijn en dat ook wij in onze dromen gekortwiekt zijn.
Denk dan dat het levensweb geen valkuil is waar je nooit meer uitgeraakt maar dat er zelfs in het dichtste weg altijd wel een weg is die voert naar een wereld waar opnieuw de zon schijnt, soms zelfs stralender dan ooit tevoren !
