19-08-2009, 00:45 Geschreven door warket
Reageren (1)

Wind en heet. Deze dag is een aangenaam tijdverlies. Ze spelen covers op het dorpsplein.

Woodstock in Duisburg. De wereld gaat om zeep.

Ik heb een ronde spiegel aan diggelen geslaan, de scherven aan de muur gekleefd en dan een zellfportret gemaakt. Ik kijk ernaar...tot ik besef dat ik het ben, mijn ijdelheid in scherven, de slaapkamer met het boekenrek, de pyjama op het bed nooit beschreven.

Nu is het nacht en buiten schreeuwt een papegaai. Ik ben er niet helemaal zeker van.

ik wil U eraan herinneren

dat deze wereld een geschenk van onze voorouders is

dat we hier passanten zijn

en zorgzaam moeten zijn

17-08-2009, 23:18 Geschreven door warket
Reageren (0)

19-07-2009, 23:44 Geschreven door warket
Reageren (0)

11-07-2009, 14:32 Geschreven door warket
Reageren (0)

29-06-2009, 20:20 Geschreven door warket
Reageren (3)

verdomme toch
ben weeral leeg
dool rond met een zonnebril aan

er zit een indrukwekkend insekt op de bladzijde
groen met een gekartelde rug

lang geleden zou ik het dagboek dichtklappen om het dier als een herinnering te bewaren
maar nu kijk ik verwonderd
naar de schoonheid waarin het beweegt
daarom noem ik haar 'ze'

ze zou een soortgenoot kunnen zijn
in een later leven
en ook de vlieg die van mijn schaafwonden proeft
of ruikt ze maar zoals ik dat doe
ik voel niet eens het verschil

ze heeft voelsprieten en twee maal drie hoge pootjes
wat eet ze, hoe drinkt ze, voelt ze genot als ze nieuw leven in zich draagt?
zoveel vragen

links streel ik netels om de prik
op de kop bloeien ze al
dacht dat het pas in julie mocht

er rijd een tractor voorbij
met een bejaarde boer achter het stuur
kan zich het werken niet laten
of is het hem om het nalatenschap te doen?

wellicht maait de vrouw de spinnenwebben uit het huis
terwijl hij het land bewerkt
en ik hier zit te nietsnutten,
destructief zonder schuldgevoel

mijn wereld staat stil
de aarde beweegt
vandaag ben ik een kraai
de hazen schrikken niet

of zal ik een klaproos voor je bewaren in mijn verhaal?

12-06-2009, 16:31 Geschreven door warket
Reageren (0)

03-06-2009, 23:41 Geschreven door warket
Reageren (0)

Schat, ben je er nog?
Ja.
Zou je niet opstaan, het is over tienen.
Ik heb de vroege ochtend verkwanseld in mijn slaap. Ze is naar de markt geweest en als een bloemenvrouw teruggekomen.
"Jij doet de keuken vandaag". Ze zegt het bijna zingend. Vrouwen zoals zij zeggen zoiets geen twee keer. Als een papieren engel zweeft ze door de tuin, wikkend en wegend met de planten die ze gekocht heeft. Geen dampende koffie met croissants. Ik dool als een kluizenaar rond in de sacristie die gisterenavond voor de sauzen diende, scharrelend in het overschot. Voor we weggaan, moet de keuken proper zijn.
We hebben een regenjas meegenomen. Zij rijdt voorop. Huizen kijken. Soms zegt ze: kijk, die ramen hebben een mooie kleur, dat zou bij ons ook niet misstaan.
Ergens op een bank leest ze een boek, ik een krant. We drinken Fanta-light.
Thuis heeft iemand de Camembert opgegeten. Er ligt nog wat vereenzaamde smeerkaas in de koelkast.

De ochtend erna... Ingeduffeld in kamerjas geniet ze van haar tweede kop koffie. Geen slaperigheid meer te bespeuren in die fonkelende ogen die me vertellen dat ik vandaag niet de ganse dag op een stoel zal zitten turen naar woorden. Er is een barst in de gevel die moet gedicht worden. Na die fietstocht van gisteren is teveel gevelschoon op haar netvlies gebleven. Ik zal het zelf wel doen maar ik heb je advies nodig, zegt ze diplomatisch.
Wanneer?
Vandaag, nu.
Laat mij het doen.
Wanneer?
Na de kelder.
Dat duurt nog tien jaar. Hou op in die kelder en dicht die barst vandaag.
Eerst de krant en dan straks.
Goed, vandaag dan?
Vandaag.
Ze glimlacht mild. Ze denkt: wat hebben we aan woorden.
Verscholen voor een matige regenbui heeft ze een deken over zich heen gelegd. Aperitieven met een fles Pineau des Charents van Jules Gautret. Pas maintenant chérie. Ze leest, ik schrijf. Wat een geluk hier niet te moeten zitten in een achterkamertje van een krap appartement in Sint-Jans-Molenbeek zoals Sher Nazar.
Geen zin om naar hapje-tapje te gaan? Samen de wereld zien. Kom, we zijn weg van hier.
We schuiven mee in de massa. Je ruikt van dichtbij de miasmen van halfvergane parfums. Een jong vanuit tegenovergestelde richting vraagt of de sardienen die ik eet warm of koud zijn. Ik kan haar adem voelen. Ik antwoord: ze zijn lauw. Ze lacht terwijl ze voortgeduwd wordt door de menigte die in duizenden gedaantes gluurt naar het schoonste en het lelijkste.
A la anima et di corpo.

31-05-2009, 08:21 Geschreven door warket
Reageren (0)

Niets is verzonnen. Toch ben ik niet wat anderen denken dat ik ben. Een geheim verzwegen. De dag begint in mist. De hemel is nog zwart. Het waait nat. Mijn schedel jeukt onderhuidse pijn. Dit is mijn laatste onwerkbare dag.
Een tovenares met toverkracht slaat woedend gloeiende woorden op een aambeeld. Ze is de winter beu.
Deze vooravond heeft iets zomerachtigs. Is het het licht dat langer shijnt, het leven dat opnieuw uit de grond stulpt, het dorre dat begint te verdwijnen of kijk ik maar?
Jij hield mij wakker in paniek met blauw flitslicht in de kamer. Ik hield een baby zonder ledematen in mijn armen. Het hoofd lachte de wereld toe.
Ze strijkt een kledingstuk dat ze meteen zal aantrekken. Ze vraagt om de was te drogen. Op de slaapkamer staat een rek. Doe ik zo meteen. Dan gaat ze weg.
Vandaag schipper ik tussen wat ik zou willen en wat ik hoor te doen: mezelf onwaarschijnlijk overtreffen en halve waarheden tot de verbeelding sublimeren. Er druipt onverwacht een speekselgeut uit mijn mond.
Kijk naar die ouwe stoel in de struiken die reikt naar afwezige tijden. Zie het uitgedroogde wijnglas van gisteren rood aangeslagen staan. Het zijn getuigen in langzaam verderf.
Deze dag veegt het brood van tafel. Niet verplicht denk ik aan Kamiel. Ik houd me taai, had hij gezegd.
Ik ga proberen mijn leven te beteren want het is niet alleen van mezelf.
Tien voor negen. Ze is net vertrokken als ik beneden kom. Ik ruim het huis, vul het afwasmachien, kuis het gasvuur, dweil de vloer, klop het tapijt en de kussens uit, cireer de eettafel en maak nu stoofvlees klaar.
De zon schijnt sinds vanmorgen. Het huis ruikt naar kruidig stoofsel van laurier en tijm. De temperatuur is zacht. Het nageslacht eet vanavond mee. Ik ga zelfgemaakte frieten bij het stoofsel serveren. Niet vergeten om naar C. te bellen.
C.?
Hé, gij zijt het. Ik dacht u ook te bellen.
Is dat Cubaans optreden vanavond?
Ja.
We kunnen niet komen.
Dat is jammer. Zeg, ik ga afleggen want ik sta hier in ’t stad in een pashokje.
Even in het kasserol roeren en wat trappist bijgieten. Dan ga ik aan de buitentafel in witlicht met insecten zitten. Er ligt een goudgroen kussen op de tafel. Het is het zonlicht dat het groen een goudkleur geeft. De paasbloem die twee weken geleden verplant werd staat nog recht. Iemand in de buurt maait het gras. Een herkenbaar zomers zaterdaggeluid. Het is nog geen zomer.
Achteraan in de hof staat een meer dan honderdjarige Taxusboom en een houten kruis met een christusfiguur eraan genageld. Recht tegenover is de pastorie. Tussen het kruis en de pastorie loopt een smalle kasseiweg.
Ik proef van de saus. De stoofpot mag van het vuur. Nu kunnen de kruiden nog twee uur in het stoofvlees trekken.
Ze is blij als ze ’s avonds thuis komt en haar zonen en schoondochter ziet. Het eten is klaar. Tafelen in gepalaver. De muren luisteren mee.
De volgende ochtend sta ik als eerste op. Het is half negen. Wind en motregen. Geroosterd brood met kaas en hesp. Sterke koffie. Ik drink een tweede grote jat met veel suiker en melk.
“Je moet eens naar de kapper gaan” zegt ze, wanneer ze een half uur later erbij komt zitten. Ze wil vandaag ergens naartoe. Desnoods gaat ze alleen weg. Ik aarzel, bedenk, wankel in gedachten en…”Waarheen zullen we gaan?”
Naar een museum?
Te saai.
De markt?
Er is nog eten genoeg. Laten we een nieuwe regenton kopen.
Oh ja. Een houten regenton. Maak je klaar en kam je haar. Ze straalt.
Ik rijd. Ze kijkt verbaasd. Het gaspedaal staat rechts. Anavent, we zijn vertrokken met dertig kilometer per uur. Het moet nog wennen. Op de hoofdbaan wordt de snelheid stoutmoedig naar vijfenzestig gedreven en op de autostrade halen we een duizelingwekkende snelheid van honderd kilometer  per uur. Nog een wegomleiding, wat verkeerslichten, zien dat niets omver gereden wordt…kijk, een tuincentrum!
Waar is de parking?
Aan de overkant. We zijn er net niet voorbij.
Opgelucht volg ik haar langs de automatisch opengaande deur.
Namiddag: we zijn terug, doch zonder regenton. Het moest een houten zijn.
De jongste zoon doet aikido in de tuin.  Het gaspedaal staat nu weer op nul. Op de tafel ligt het paradijs: een half uitgelezen boek, een ongelezen krant en wat eigen schriftuur om te verbeteren.
Zal ik wat houtklompen klieven en het vuur aansteken?
Doe dat.
Stilaan wordt het later. Iemand stapt mijn omgeving voorbij. Waarschijnlijk een vrouw of een man.
De geur van mijn vingers, mijn pols…doen me denken aan deze dag.
Er komt nog iemand voorbij. Weeral heb ik niet gezien of het een vrouw of een man is. Het was op een draf, een loopje. Waarschijnlijk gaat hij of zij naar huis, gaat dan onder een regendouche of in een heet bad met geurige oliebolletjes die langzaam ten onder gaan. Daarna souper met namaakkaviaar en champagne.
Wie weet wat er nog gaat gebeuren nu het donker wordt.
Ze zeggen dat op dit uur de merels fluiten. De zon gaat onder langs de volwassen berk. Het eten is klaar.
Ik eet weliswaar met mate een avondmaal. Ziehier de romantiek van een zonnestraal in een volle maag. Wat ben ik blij om tot de bevoorrechten van deze wereld te zijn.
De nog thuiswonende zoon stuift de trap af en vraagt welgemeend of het morgen paasmaandag is.
Neen, dat is pas volgende week maar laten we proberen om een kokosnoot open te breken zonder teveel lawaai.
Ik hak met een scherp vleesmes met verbazing het hoofdje van de noot eraf.  Heerlijk dat kokossap, zegt mijn zoon. Hij snijdt het witvlees eruit en zegt: ‘van de schelp maak ik een asbak’.
Ik lees dat deze samenleving naar de verdommenis gaat en dat het ooit zal beteren omdat de geschiedenis zichzelf herhaalt. Er zou een zekere wetmatigheid bestaan met voorbedachte rade, een plan. Dan neem ik een boomstronk en gooi hem weg, vraag me af of het toeval is dat hij daar nu ligt op die onbepaalde plaats.
De hond snurkt. Ik heb de hik. Een wind in de broek kan je nog onderdrukken maar de hik, daar geraak je niet zomaar van af. Onbedacht, onvoorspelbaar is hij en bepaalt de tijd van hikkend interval. De hik laat niets aan het toeval over…verstoort in het openbaar tot hij bevrijdend verdwijnt. De hik is weg. De stuiptrekkingen zijn verdwenen.
Ik heb een, net boven de wortels dwars doorgezaagde schijf van een oude eik gevonden, meegesleurd, het kopshout geschaafd en het brutaal gebaar van de boomzaag in het hart bewaard. Hij heeft een jaargetij binnen gelegen. Ik heb hem pal voor mij buiten op een tafel gezet en kijk ernaar in gedempt avondlicht. Nu pas zie ik de schoonheid van zijn nerven. Hij lonkt naar mij in zijn vergankelijkheid. In angstaanjagende stilte toont hij zijn vroeger bestaan. Er is een relatie ontstaan met die zwijgende getuige van het leven. En vraag ik af, hoe zou het zijn om als een mier zijn landschap te verkennen of hem als olifant op mijn weg te ontmoeten.
Ik had evengoed een mier of een olifant kunnen zijn, of een boom.

Ze heeft het laatste bot dat ze gekregen heeft afgeknaagd. Wij vegen het vet van onze kin. Voortaan zullen we elkaar een zoen geven als we thuis komen of vertrekken.

Dag schat. Een knuffel. De laatste keer, zoveel lieflijkheid vergeten.

Weet jij waar de emmer staat, vraagt hij.

Ik moet vanavond nog strijken, zegt zij.

De piloten in de vliegers vervelen zich dood. De hond luistert aandachtig naar vereenzaamd geblaf in de verte, of zou het geblaat zijn?

Ik riek weeral aan mijn pols. Het is windstil. De hemel is een schilderij. Niks beweegt. Zelfs geen zucht aan mijn kaken.  

Mijn tijd, uw tijd. De tijd beweegt van kort naar lang en omgekeerd. Hij lengt en kort. Vandaag heeft langer geduurd dan vorige zondag. Zonder klok gaat alles sneller. Het verbaast me steeds hoe snel de tijd is als men er niet aan denkt.

Het is te begrijpen. Oneindigheid niet. Nog meer zou ik het niets willen begrijpen want daaruit ben ik gekomen, daarin keer ik terug.

Er kruipt een piepklein groen insect over dit blad. Ik riek de zomer. Het koren is nog niet halfvolwassen en de maïs komt pas uit de grond. De klimop is ontembaar geworden. Dit is de vier-en-vijftigste keer.

Soms verliezen we een spel, valt zomaar een vogel in volle vlucht uit de lucht en gaan dingen verkeerd. Soms gaat alles kapot in onherstelbare breuklijnen en zeggen we neen, voorlopig ontstemd door losgeslagen regendruppels pletsend op een gespannen vilt.

Een half mensenleven lang heb ik in haar donkere ogen gekeken maar deze keer was er iets aan de hand. Er was iets afstandelijks ontstaan. In haar zelfstandigheid had ze me hulpeloos gemaakt. Ze draagt de macht van ons leven in haar schoot. Ik klamp me vast aan haar schaduw.  

24-05-2009, 08:49 Geschreven door warket
Reageren (0)

Weeral die ijle kop. Geef mij maar het bos vandaag.

Nog duizend dagen te leven. Niet omdat het zo is. Ik wil een kalender in dalende lijn, de tijd aftellen naar het duizendtal. Vanaf nu nog negenhonderdnegenennegentig dagen. Op de duizendste dag is het feest. Als je goesting hebt, kom dan maar af.

Het is lang geleden dat ik in dit woud ben geweest. Toen waren mijn oren nog niet zo slecht. Ik ben op zoek naar de plaats waar ik met zijbijmij gespijbeld heb van school. Ze was amper zestien. We hadden een stokbrood, kaas en limonade mee. Verscholen onder een den hebben we mekaar de ganse dag gekust. Ik had nog nooit borstjes gezien. De regen voelden we niet eens.

Het dennenhars en haar geur zijn in mijn geheugen gebleven. Ik ken nog de weg.

Eerst die varens door langs een onzichtbaar pad. Dan de open plaats waar het dennenbos begint. In het midden staat nog die grote den. Ook de jongen en het meisje liggen eronder nog te kussen.

De ouderling gaat zitten, spijbelt deze keer alleen en neuriet meera voor zich uit.

Verdorie toch, ik wil opnieuw beginnen en maak er vijftienduizend dagen van.

Een heel eind verder, op een onverharde weg, komt een vrouw veel jonger dan ik met een hond voorbij. Haar haren zijn nog pikzwart. Ze moet zo rond de dertig zijn. Ik kijk haar medelevend aan. Ze bekijkt me wantrouwig. Wat zit die jonge grijsaard tijdens de werkuren in dit bos te schrijven in een kladblok op een zadel?

Ze versnelt haar pas en roept kikkie tegen de hond.

15-05-2009, 21:47 Geschreven door warket
Reageren (0)

01-04-2009, 22:11 Geschreven door warket
Reageren (0)

28-03-2009, 00:46 Geschreven door warket
Reageren (0)

22-03-2009, 12:55 Geschreven door warket
Reageren (2)

vandaag doe ik niks

dan dansen naar de waterton

op zoek naar lentetwijgen

en een merelnest

zie mezelf in een waterspiegel

bakelierend in de zon

een nieuw woord verzinnen

kijkend naar een muizenlijkje

vandaag

maak ik opnieuw

er een rotzooi van

schrijf ik MIJN gedicht

en een zinloze vierde zin

een vijfde in een laat refrein

14-03-2009, 19:16 Geschreven door warket
Reageren (1)

Op een bank eet een bejaarde vrouw friet. Ach ja, bejaard ben ik ook niet ver vandaan. Het tikken van de timmerman galmt door de winkelstraat en ook de hoge hakken van chique dames in gezoem van optrekkende scooters.  De betonmolen maakt lawaai en snerpend slijpschijfgeluid van de man die straatstenen maait. Ik kijk naar de benen van een mooie vrouw. Een kind kraait iets onverstaanbaars in de lucht. Aan het einde van de laan  pieken torens kitsch-kitsch-kitsch met geleerdenbeelden in mijn zicht. Iemand schreeuwt tegen mij omdat ik haar geen voorrang verleen aan het zebrapad. Stom van mij, die onoplettendheid. Waar gaan al die mensen naartoe?

Ik ga zitten op een bank en kijk hoe iedereen zich verplaatst. Zie de stadsduiven zonder hoogtevrees. Als ze tippelen sjokken ze met hun kop. Mijn bank is nat. Niemand komt erop.

Vanuit een bruin café kijk ik door het venster naar een jonge vrouw die terrastafels buiten zet. Als ze zich buigt zie ik de welvingen van haar rug naar haar dijen gaan. Schoon is dat. Het beest in mij is nog niet verdwenen. Is die kortgekleedheid nonchalance of doen ze het met opzet vraag ik me af. Een man speelt scrabbel aan de toog met lauwe thee.

Ik ga verder en bij de volgende stop aan mijn vertrouwde bank kijk ik naar de verdroogde modder op mijn fiets. De bank is nu nog bemost…deze waar ik sliep…met zielsgenoten. Die wordt opnieuw zomer.

Het is bewolkt vandaag. Toch noopt het licht mij een zonnebril aan te doen, kraait het licht. Later scharrelen kraaien restanten uit een gemaaid maïsveld. Op de terugweg beukt de wind in men ogen. Het lijkt of de zon gaat schijnen, maar nee, het motregent nu. Toch zwermen muggen in een zwak tegenlicht. Hoe houden ze hun vleugels droog? Als ik thuis kom kus ik haar hals.

12-03-2009, 21:46 Geschreven door warket
Reageren (0)

 ’s Avonds op stap kwam ik voorbij een gebouw dat met schaduwen verlicht werd. Het bestond uit meerdere torens overkoepeld met glas. Het leek op een modern paleis. Hoewel het donker was kon ik de omgeving duidelijk waarnemen. Er hing doorzichtige mist die langzaam bewoog. In die mist hing de zon, de maan en nog andere hemellichamen. Vreemd genoeg verspreidden ze geen licht. Nochtans zag ik hun wezen. Het was als een uitgedoofd heelal dat tot in de aardatmosfeer gezakt was in vredige stilte die mij aanvankelijk schrik aanjoeg maar geleidelijk tot me doordrong. Dan zag ik grote luchtbellen zweven. Er zaten heiligen in die me roerloos  aankeken. Ik kon ze net niet aanraken. Toen ik begon te zweven werd ik wakker, viel opnieuw in slaap en kwam bij een collega terecht. Hij was druk bezig met een architect. De plannen lagen verspreid over de vloer. Hij wou dat ik hen mee hielp. Ik moest echter naar een verjaardagsfeest van mijn zoon dat reeds in de kelder begonnen was. Zijn vriendjes hadden speelgoed meegebracht. Mijn moeder, die voor het eten zorgde, maande me aan om in het vervolg op tijd te komen. Ik fotografeerde de aanwezigen in hun spel. Toen mijn vader de foto’s zag schold hij me uit voor pedofiel. Ik werd opnieuw wakker.

We weten dat er iets anders is maar wat precies weten we niet, zei ik luidop waarna zijnaastmij me porrend zegde dat ik luidop aan het dromen was.

05-03-2009, 23:23 Geschreven door warket
Reageren (3)

woensdag 25 februari 2009 

Rond twintig voor vijf wordt ik wakker. Het is nog te vroeg om op te staan. Ik trek het deken over me heen. Ze kreunt in haar slaap door die beweging.

In een resterende droom stap ik langs een autoweg op sandalen naar Namen, verlies ik de weg en kom ten einde raad een opdrachtgever tegen die me iets te drinken geeft. Dan wordt ik opnieuw wakker, deze keer rond halfzeven.

In de spiegel is mijn linker oog rood en kleiner dan het rechter.

Ik poets mijn tanden en was mijn lijf. Mijn haar en wimpers zijn te lang.

Het licht komt eraan met zes kraaien in een naakte boom en een vuurbal uit de grond. Ik ga naar de coiffeur rond het middaguur.

Zal ik mijn gehoorapparaten aan doen?

   Neen, dat hoeft niet. Wij praten toch niet tegen elkaar.

Dan doe ik mijn ogen dicht en voel haar schaar en vingers in mijn haar. Zalig is dat. Af en toe bekijk ik haar in de spiegel. Haar buikje is verdikt en haar tepels drukken door haar blouse. Zou ze zwanger zijn? Ik durf het niet te vragen en sluit opnieuw mijn ogen.

Op de terugweg trekken ze voren in de berm opdat zigeuners er niet zouden kamperen.

25-02-2009, 20:39 Geschreven door warket
Reageren (0)

hazen schuilen 's nachts in voren
vreten en spelen voor wij wakker zijn
sterven soms in ochtend of bij volle maan
gestrikt door zachte wreedaarden

slurp ik het gestoofde vlees van een hazenrug
niets ontziend met een volschonk glas wijn

 ik wil nu bij iemand zijn

desnoods met een onbekende slapen gaan

mijn wil schrapen uit een nachthol

21-02-2009, 00:18 Geschreven door warket
Reageren (0)

Jij hield mij wakker in paniek met blauw flitslicht in de kamer. Ik hield een baby zonder ledematen in mijn armen. Het hoofd lachte de wereld toe.

Ze strijkt een kledingstuk dat ze meteen zal aantrekken. Ze vraagt om de was te drogen. Op de slaapkamer staat een rek. Doe ik zo meteen. Dan gaat ze weg.

Vandaag schipper ik tussen wat ik zou willen en wat ik hoor te doen: mezelf onwaarschijnlijk overtreffen en halve waarheden tot de verbeelding sublimeren. Er druipt onverwacht een speekselgeut uit mijn mond.

Kijk naar die ouwe stoel in de struiken die reikt naar afwezige tijden. Zie het uitgedroogde wijnglas van gisteren rood aangeslagen staan. Het zijn getuigen in langzaam verderf.
Deze dag omhult de tijd en veegt het brood van tafel. Niet verplicht denk ik aan Kamiel. Ik houd me taai, had hij gezegd.

Terwijl ik zachtbeulend maretakken uit bomen haal, woekerende bruidssluiers uit dakpannen snoei, kijk ik uit naar vanavond. Ik ga proberen mijn leven te beteren want het is niet alleen van mezelf. Soms verliezen we een spel, valt zomaar een vogel in volle vlucht uit de lucht en gaan dingen verkeerd. Soms gaat alles kapot en zeggen we neen, ontstemd losgeslagen. Dan lezen we een boek tot de bladzijden loodzwaar in slaap bedwelmen.

Tien voor negen. Ze is net vertrokken als ik beneden kom. Ik ruim het huis, vul het afwasmachien, kuis het gasvuur, dweil de vloer, klop het tapijt en de kussens uit, cireer de eettafel en maak nu stoofvlees klaar.

De zon schijnt sinds vanmorgen. Het huis ruikt naar kruidig stoofsel van laurier en tijm. De temperatuur is zacht. Het nageslacht eet vanavond mee. Ik ga zelfgemaakte frieten bij het stoofsel serveren. Niet vergeten om naar C. te bellen.

C.?

Hé, gij zijt het. Ik dacht u ook te bellen.

Is dat Cubaans optreden vanavond?

Ja.

We kunnen niet komen.

Dat is jammer. Zeg, ik ga afleggen want ik sta hier in ’t stad in een pashokje.

Even in het kasserol roeren en wat trappist bijgieten. Dan ga ik aan de buitentafel in witlicht met insecten zitten. Er ligt een goudgroen kussen op de tafel. Het is het zonlicht dat het groen een goudkleur geeft. De paasbloem die twee weken geleden verplant werd staat nog recht. Iemand in de buurt maait het gras. Een herkenbaar zomers zaterdaggeluid. Het is nog geen zomer.

Achteraan in de hof staat een meer dan honderdjarige Taxusboom en een houten kruis met een christusfiguur eraan genageld. Recht tegenover is de pastorie. Tussen het kruis en de pastorie loopt een smalle kasseiweg.

Ik proef van de saus. De stoofpot mag van het vuur. Nu kunnen de kruiden nog twee uur in het stoofvlees trekken.

Ze is blij als ze ’s avonds thuis komt en haar zonen en schoondochter ziet. Het eten is klaar. Tafelen in gepalaver. De muren luisteren mee.

De volgende ochtend sta ik als eerste op. Het is half negen. Wind en motregen. Geroosterd brood met kaas en hesp. Sterke koffie. Ik drink een tweede grote jat met veel suiker en melk.

“Je moet eens naar de kapper gaan” zegt ze, wanneer ze een half uur later erbij komt zitten. Ze wil vandaag  ergens naartoe. Desnoods gaat ze alleen weg. Ik aarzel, bedenk, wankel in gedachten en…”Waarheen zullen we gaan?”

Naar een museum?

Te saai.

De markt?

Er is nog eten genoeg. Laten we een nieuwe regenton kopen.

Oh ja. Een houten regenton. Maak je klaar en kam je haar. Ze straalt.

Ik rijd. Ze kijkt verbaasd. Het gaspedaal staat rechts. Anavent, we zijn vertrokken met dertig kilometer per uur. Het moet nog wennen. Op de hoofdbaan wordt de snelheid stoutmoedig naar vijfenzestig gedreven en op de autostrade halen we een duizelingwekkende snelheid van honderd kilometer  per uur. Nog een wegomleiding, wat verkeerslichten, zien dat niets omver gereden wordt…kijk, een tuincentrum!

Waar is de parking?

Aan de overkant. We zijn er net niet voorbij.

Opgelucht volg ik haar langs de automatisch opengaande deur.

Namiddag: we zijn terug, doch zonder regenton. Het moest een houten zijn.

De jongste zoon doet aikido in de tuin.  Het gaspedaal staat nu weer op nul. Op de tafel ligt het paradijs: een half uitgelezen boek, een ongelezen krant en wat eigen schriftuur om te verbeteren.

Zal ik wat houtklompen klieven en het vuur aansteken?

Doe dat.

18-02-2009, 21:14 Geschreven door warket
Reageren (0)

8h: wakker worden met een maandagochtendgevoel op een zondag. Koffie met een witte pens. Daarna een sigaret in pyjama.

9h30: ze scharen zich met een een slaapkop achter tv. Het zal nog een uur duren vooraleer ze zich omkleden.

10h: ik scan het verleden en leg het vast op internet.

12h10: ik blijf in de auto zitten als ze in het warenhuis gaat. De mensen die hier in en uit lopen…velen dragen een trainingsbroek. Er staat zelfs een coureur met schoenen zonder kousen aan en een helm op zijn kop. Sloddervossen op een zondagmiddag. We gaan brunchen.

   Brunch

We huren een helicopter in New York.

   Dan ben je algauw honderd euro kwijt op een kwartier. Dan nog liever een bordeel.

Da ga keineig worden. Twee dames op sittietrip in New York. Ik zou als een vlieg met hen willen mee reizen om er een kortverhaal over te schrijven.

Hebt ge gehoord wat Greet zei?

   Neen.

‘Dan nemen we een vliegenmepper mee’.

   Ah Ja?

16-02-2009, 21:57 Geschreven door warket
Reageren (0)

Hij zit gevangen in iets dat hij niet begrijpt. Hij schaterlacht en soms is hij lastig. Hij is op een andere manier zichzelf. Ik was bang om hem te ontmoeten. Toen we in zijn kamer kwamen was hij er niet.

Het was halfvier en volgens de verpleegster zou hij na de therapie, die tot vijftien uur duurde, nu op zijn kamer moeten zijn.

Eerst ijsbeerden we benieuwd, dan in de gang tot Marcos besloot om hem te gaan zoeken.

    Ga eerst eens kijken in het cafetaria, misschien zit hij op café.

Hij herkende mij niet meteen toen Marcos met hem uit de lift kwam.

Langzamerhand besefte ik dat hij anders geworden is.

    Kunt ge opstaan en u voort bewegen?

Hij grijpt mijn hand en we stappen twee meter verder. Dan laat ik hem los.

We luisteren naar de onzin die hij vertelt en drinken met hem champagne.

    Eet u geen indigeste   met die praniles…we trekken streepjes op de muur.

Hij schaterlacht…wij schaterlachen.

    Kom, we gaan op café.

Als ik hem zijn jas aantrek is hij dicht bij mij en tiert hij:’ Ge stinkt naar den toebak’

Eens buiten met hem kwam een jonge verpleegster aangelopen die zei dat het verboden was om zonder toestemming van de balie met een patient het pand te verlaten. Gelukkig bemiddelde vollemaan en stoven we verder.

Ge ziet er goed uit, zegt kristjan.

Hij glundert.

    Ik heb veel lieven gehad…lacht

In het café doet iedereen zijn best om ons met een rolstoel binnen te laten. Dan neem ik afscheid van hem en zegt hij: ‘allee, het feest begint pas’. Daarna zegt hij mercie.

Een paar dagen later verliest een kraai haar schraapsel, draait ze in scheervlucht  om en verliest ze bij het opstijgen opnieuw haar buit.

In een berm kamperen zigeuners, lopen vrouwen in gevlochten haren met kinderen om zich heen.

Ik kijk met smeltende sneeuw in mijn ogen. De kou kleeft aan mijn kin. Ik wil met een mes een wilgentak afsnijden en een wandelstok maken.

14-02-2009, 18:46 Geschreven door warket
Reageren (0)

In de werfbarak ligt snoepverpakking, staan koffiethermossen op twee goedkoop versleten tafels. De timmerlieden zitten met wollen mutsen op het dak. Ik zie door hun plastieken brooddozen dat ze van hun vrouwen boterhammen met kaas meekregen. Waarom altijd die Hollandse kaas? Jonger dan ik zijn ze heel vroeg in de ochtend vertrokken.

Ik heb geleerd om mij alles af te vragen. Deze voormiddag schijnt een vreemd zonlicht over de stad. Toch vraag ik mij niet af waarom.

Iemand fietst met een grijze haarlok vervreemd in zwart voorbij. Is het met opzet of zo?

Kijk, daar begint het weer in dagelijksheid. Wat is de samenstelling van de inkt die deze woorden zichtbaar maakt, hoe maken ze een inktpot die betaalbaar blijft, waarom kiezen mooie vrouwen voor lelijke mannen?

Geen zier weet ik van de dingen en neem het afvragen mee in het graf.

Ik vraag me af waarom zovelen zich weinig afvragen en vraag me af of dat wel zo is.

07-02-2009, 10:54 Geschreven door warket
Reageren (2)

De Cé is een week geleden gecremeerd. Het was doodstil in de kerk toen ze hem binnen droegen. Er werd zelfs niet gekucht. Stef droeg mee de kist. Wij stonden achteraan in de zijbeuk. De kist werd bijgezet in het koor.

Dan doorbrak een ijzig geluid de stilte. Undefined speelde life.

Lowie heeft iets voorgelezen. Daarna is hij ineengestort.

Cé zijn zus had ook iets te vertellen. Eerst trilde haar stem, dan werd ze zangerig en af en toe sprak ze tranen. Weinig dichters kunnen  zo’n  waarachtigheid evenaren.

Voor ze hem buiten droegen gaf zijn ma hem nog gauw zijn pet mee. Daarna viel Stef in moeders armen. Hij had zich kranig gedragen.

Vandaag ben ik thuis gebleven. Het is opnieuw beginnen sneeuwen. Nochtans is  het ijs aan het smelten en is de poolster zichtbaar. Het lijkt erop dat deze winter niet wil sterven.

Het merelkoppel is terug gekeerd. Speels knisperen ze in een gewiekste vlucht naar de berk vlakbij de wilde haag waar ze overnachten. Ze planten zich elk jaar drie keer voort. Ze gedragen zich in het licht van lengende dagen.

Wat u niet ziet is hoe ik met mijn rechterhand deze woorden schrijf terwijl mijn linkerhand het bloed dept dat uit mijn neusgat druipt.

Vanavond eten we  rijst met kip, look en ananas.

Nog iemand wijn?

Neen. Ik wil straatstenen tellen.

         maandag 2 februari 2009

02-02-2009, 21:24 Geschreven door warket
Reageren (2)

molshopen stulpen uit de grond

het begint te schemeren om halfacht

op de terugweg zie ik een aureool rond wolken

niet meer pikzwart

de nacht is zacht

zie de maan in sterren geschreven

nog veelmaals

zal ik blijven beschrijven

en geen dichter zijn

ondertussen sprijdt een vrouw

wijdbeens met nylonkousen aan

mijn zicht

nogmaals heet ik geen dichter te zijn

eerder als een nietsnut te kijken

nog twintig minuten te gaan,

ben ik thuis

laat dit iets ziin

thuis te zijn

16-01-2009, 17:14 Geschreven door warket
Reageren (0)

Mensen op hun knieën met een kartonnen bekertje roerloos voor zich uitstarend als wassen beelden. Je ziet het meer en meer in de straat, in drukke winkelstraten zonder verkeer. Ook in de vrieskou. Ze kijken niet meer op naar de voorbijgangers. Ze spreken niet meer. We durven hen niet in de ogen kijken uit schaamte. Bedelaars, het slechts betaalde beroep ter wereld. Zelfs vrolijke zigeunermuzikanten voelen zich er onwennig bij.

Ik had in een pittabar een Afrikaanse schotel besteld. Dat is hetzelfde als een kebap maar dan met meer sla, tomaten, ajuin en pepers opgediend op een bord met frieten en drie sauzen erbij. Halverwege de maaltijd kwam er een in kleurrijke lompen geklede vrouw binnen die meteen naar de toog ging. Ze droeg een kind in haar rechter arm en vroeg iets aan de man die mij bediend had. Ik zag hoe hij afwijzend zijn hoofd schudde. Tenslotte kwam ze zonder aarzelen naar mijn tafel. Ik was de enige aanwezige klant. Eerst keek ze naar mijn bord en dan recht in mijn ogen terwijl ze haar duim met wijs- en middenvinger tegen elkaar gedrukt naar haar mond bracht. Geen enkele taal zou dit gebaar kunnen evenaren.

Instinctmatig sneed ik het broodje dat bij de schotel opgediend werd langsdoor en liet haar kiezen wat er tussen moest. Voor ze wegging keek ze me kort vanzelfsprekend aan. Zelden heb ik me zo klein gevoeld.

15-01-2009, 22:27 Geschreven door warket
Reageren (1)

En in tweeduizendenvijf…

Ik heb gedroomd over een veerboot met vrouwen. Het lijkt of het nog nacht is buiten. Gisteren heeft het de ganse dag hard gevroren. Het huis geraakt moeilijk verwarmd. Ik neem de vrijdagskrant mee. Eerst nog tanden poetsen. Tandpasta vinden. De tube is leeg geperst. Geen tandpasta vergeten als we naar de GB gaan en ook geen glansmiddel voor de afwas.
We schrijven het nooit op. Zo komt het dat we dingen vergeten. In plaats van een boodschappenlijst bij te houden denken we dat we het niet zullen vergeten. En toch vergeten: tandpasta, glansmiddel en scheermesjes.

Later begint de sneeuw te smelten in het bos. Hij druipt van de takken in mijn nek. We slaan een modderig bospad in. Daar ga ik niet door, zegt ze.

Mijn paté met kerstmis was heerlijk en mijn zus had lekker gekookt.

De bliksem beweegt zich voort met een snelheid van driehonderdduizend kilometer per seconde. Ons leven gaat iets trager maar de gebouwen, wegen en nog wat, blijven bestaan als we er niet meer zijn. Ik bedoel maar, verspil geen seconde van dit leven als het je dierbaar is want het is zo voorbij. Te snel om alles te begrijpen.

Dag vriend. Uw e-mailadres is letterlijk in het bierkaartje verwaterd door een regenbui net voor ik verleden jaar ‘s morgens thuis kwam. Ik doe een gok om het correct te spellen al zal dit bericht u wellicht nooit bereiken. In dat geval zal het als een spreuk in een wijnfles op de internetzee blijven dobberen en zal ik de enige zijn die het kan weten. Toch probeer ik enkele zinnen te lispelen.  Geen wereldfilosofie of verzonnen waarheden maar iets over halfweg tussen Leuven en Duisburg. Halverwege omdat net op dat moment de volle maan in mijn gezichtsveld door de wolken breekt en de hemel in het oosten begint op te klaren tussen nacht en ochtend. Ik denk aan hier en nu, een fragment uit de toekomst dat al sluimerde toen we nog op de schoolbanken naar spannende avonturen van Jan Zonder Vrees luisterden. Was het niet die meester Volders die zo'n boeiende verteller was?

Weet ge, het heeft me ontzettend goed gedaan iemand zoals u eens te ontmoeten want soms voel ik me als overschot van een op de klippen verpletterd schip. Het komt misschien door het verlangen naar onmogelijke schoonheid of naar een zweem van solidariteit dat ik niet zie in mijn straat.

Maar beste, nu in tweeduizendennegen  bestaat ge al bijna een jaar niet meer. Ik kon het mij niet laten dit te schrijven.

13-01-2009, 21:47 Geschreven door warket
Reageren (0)

ze lijkt groter dan hij

misschien is het wel zo

dat ze groter is dan hij

hij lijkt jonger

net volwassen te zijn

tegen een zwijgzaam gebogen rug

keuvelt hij

keutert hij langdurig

met een pink in zijn oor

en is het oprecht

waarschijnlijk zijn ze broer en zus
uit het buitenland
in een laatavonduur

10-01-2009, 11:21 Geschreven door warket
Reageren (0)

Vannacht riep een uil vanuit het gebergte. Dankbaar voor de schaduw op dit tafelblad ruik ik aan mijn pols terwijl honden blaffen in het dal. De uil zwijgt allang.

Met een stoel aan de afgrond zwabbert een lachtraan aan Marco’s neus. Vanavond maken we een kieken klaar.

Mijn nek kraakt als ik achterover leun. De tafel wiebelt. Ik hoor het van de inktpot.

Elke ochtend beitel ik aan een houtstapel een gedicht van steen voor iemand die ik nauwelijks ken. Een ongekende die elke morgen mijn woorden leest in een wereld voortdurend in het schemer.

Eens onderweg hoor ik er niet meer bij, gebeuren ongelukken met schade en menselijk leed. Alleen de bouwwerven blijven veilig.

Ik ben als eerste opgestaan en veeg etensrest van tafel. Nog voor de vrouwen verschijnen is de koffie klaar.

Na het ontbijt drinken we champagne in een regenwolk, beuken mijn gedachten tegen een rotsmassief.

Doe het venster dicht. Dat houdt het gedierte buiten zeg ik tegen haar.

Begaanbaarheid afbakenen in de sneeuw. Ik heb het lang niet meer gedaan. Ik hoop nog steeds dat de sneeuw blijft liggen, wit onder een ijskoude blauwe hemel met in het nachtelijk uur sterren en een wassende maan. Ik herdenk de doden die ernaar keken.

07-01-2009, 21:01 Geschreven door warket
Reageren (1)

Met een onderlip in scheve lach verkondigen heersers van alle werelden het nietszeggende woord waarvoor jonge mannen ten strijde gaan naar het eind van het pad der levenden. Grauw is de lucht als de wereld brandt, het bloed in de rivieren verdampt en de bodem barst. Nu het buskruit zwijgt wordt goed en kwaad vernieuwd, schreeuwen oude mannen een belofte van wraak terwijl hun vrouwen wenen om het geleden verlies.

Moeders, we zijn blij door julie gebaard te zijn, het nageslacht te vereeuwigen en niet gedoemd in armoede geschapen te zijn.

Ik zou een lied in dit landschap van stilte willen zingen maar mijn stem is te schor, verschrompeld door de roes van genot.

Niet ver vandaan breekt een vlinder uit haar eerste gedaante. In een zonnestraal proeft ze nectar uit het bloeisel. Zolang zal het duren tot haar veelkleurige dunne vleugels verschrompelen in haar kortstondig bestaan.

Ga niet over uw limiet. Drie dagen geleden hebt ge uw grens al eens overschreden.. dat is voor niks nodig.

Miskende Godin der stormen, bemin ons met uw toorn. Omhels ons met mistdampen, grijp ons met uw zwaarmoedigheid.

27-12-2008, 15:20 Geschreven door warket
Reageren (0)

9h Ik wordt wakker. Zij is in de badkamer. Ze werkt vandaag. Morgen ook. Dan gaan we weg.

Ik ruim de spullen op die we gisterenavond lieten staan. De hond krijgt haar spuitje en eten. Buiten schijnt de zon. De wind waait koud. Ik rook een sigaret in het atelier en kijk naar de pastorie. Daarna trek ik potloodlijnen in mijn schrift die ik weggom als de bladzijde volgeschreven is. Nu nog leeggoed verzamelen, de vuilbak ledigen en het afwasmachien vullen. De binnenglippende zonnestralen zitten vol met stof. Stapsgewijs huistaken vervullen. Door ze tussendoor te beschrijven wordt het plezant.

Middag. Een stuk stinkkaas met een glas La Châsse du Pape. De belangrijkste nog te voltooien taak is de badkamerkraan herstellen of desnoods vervangen. Eerst trek ik mijn kleren aan. De hond gedraagt zich besluiteloos.

Het is nu halfeen als ik aan de kraan begin. De dop van de inktpot is ook versleten.

Kwart voor twee. Met de kraan was niks mis. Ik heb ze gekuist en ga nu buiten brandhout zagen. Daarna steek ik de houtkachel aan.

Ik wil nu bij haar zijn

of met een onbekende slapen gaan.

Mijn wil schraap ik uit het hol der alleenzamen.

Is het geluk uit ongeluk dat men voelt

of gevoelloosheid.

26-12-2008, 20:57 Geschreven door warket
Reageren (0)

ik wou dat zij vroeger sterft dan ik

dan ga ik het verlies lijden

15-12-2008, 22:24 Geschreven door warket
Reageren (2)

Ik was met koorts vroeg slapen gegaan en belandde samen met mijn vrouw in een dorp. Het moet in Frankrijk geweest zijn want de bewoners spraken er Frans. We waren te voet gekomen. Onderweg had ik mijn zoon op mijn schouders gedragen. Bagage hadden we niet mee.

We hadden onderdak gevonden bij een groot gezin. Wij sliepen boven in een kamer waar een tafel stond maar eten moesten we beneden doen. s’ Nachts begon mijn zoon luidruchtig te spelen. Er was geen houden aan, zelfs toen de eigenaar op de kamerdeur bonkte en iets onverstaanbaar bromde. Eindelijk, toen mijn grootmoeder uit het hiernamaals in de slaapkamer kwam werd hij rustig. Ik hoorde mijn vader beneden in vlot Frans met de eigenaar praten. Wat doet die hier, vroeg ik me af. Hij had mijn moeder al meerdere keren verlaten maar in Frankrijk was hij nooit geweest.

De ochtend nadien waren we vroeg opgestaan. Beneden sliepen ze nog. Mijn vrouw ging naar het dorp om te zien of er een bakker was. Mijn zoon en ik maakten ondertussen een groot schilderij dat we beneden in een kamer aan de muur hingen. Toen de dochter van de eigenaar opstond om te plassen gebood ze ons het schilderij meteen van de muur te halen en het behangpapier niet te beschadigen. Tot mijn spijt en schrik merkte ik dat mijn zoon het aan de muur had gelijmd. Bovendien had hij ook in zijn bed geplast. We zouden hier een fikse schadevergoeding moeten betalen.

Ik vroeg aan de dochter om op mijn zoon te passen. Ik wou mijn vrouw in het dorp gaan zoeken. Het was niet haar gewoonte om zo lang weg te blijven.

Eens buiten zag ik op het einde van de straat mijn versleten bromfiets staan waarmee ik nog naar Griekenland was gereden. Ze hadden er de benzinetank afgenomen. Langs een kerk en een voetbalveld kwam ik in het dorp terecht. De mensen verplaatsten zich op kamelen en ezels door de stegen. Het rook er naar mest. Hoe verder ik ging, hoe drukker het werd. Er werd handel gedreven door Afrikanen en Chinezen. Tevergeefs vroeg ik hen of ze geen vrouw hadden gezien met lang zwart haar. Niemand had haar gezien. Ik besloot dan maar terug te keren en liep verloren. Telkens kwam ik op dezelfde hoofdweg terecht die naar de stegen leidde. Wanhopig ging ik op het voetpad zitten tot een kameel me vroeg wat er scheelde. Hij bood me aan me terug te brengen. Hij kende de weg.

Ik kon moeilijk mijn evenwicht behouden tussen die twee bulten. Dan begon hij te schaterlachen en stoof in galop een helling af tot aan het huis waar we logeerden. Mijn vrouw zat aan de ontbijttafel en vroeg waar ik zo lang gebleven was. De zoon was verdwenen.

14-12-2008, 09:13 Geschreven door warket
Reageren (2)

in seizoenen bevroren winters
donker met slapende wezens
vliegen valken in rijm
boven een wolkendek
een moment
dacht ik bijna dat het gisteren was
de droomnevel trok langzaam weg

denk een spinnenweb in rimpels van een stoel
dichtbij is een plein, een vijver
met vissen zonder reigers
en een neuspeuteraar in de schaduw
die wacht tot de zon lager staat

de sterren staan al in de lucht terwijl het nog niet donker is
zorg goed voor het kind dat pas geboren is
vanavond heeft de waarheid haar bestaan verloren,
verwerp ik…herschep ik haar

zomaar om over het vermogen te beschikken
fantaseer ik een werkelijkheid
de wereld herschikkend
met land in strijklicht

nat en kil fluistert het weer
iets uit een zwanendans
op een verweerde tafel

en  smeekt  aan joelende wind dat geen inkt uit een pen vergaat.

Hemel klaart boven land in mist
op dezelfde plaats waar noorderwind
het onkruid liet bewegen
ik sta hier maar naar wolken te kijken in een half verlichte hemel
met maanlicht op een blad papier

10-12-2008, 01:14 Geschreven door warket
Reageren (0)

Helemaal bloot is minder spannend dan deels bedekt. Tijdens een dorpsfeest sluip ik naar buiten om geruchten te beluisteren, mensen te bespieden en ga ik een hamburger halen zonder iemand met een zelfgemaakt houten zwaard tegen te komen die zegt: hopelijk is het morgen ook nog goed weer. Voor een keer voel ik onmacht omdat het geen spel meer is. Het lijkt of het lot van onze huidige beschaving bepaald wordt door vleselijk geworden kwaad. Iemand zei dat religie en poëzie alleen maar troostende woorden zijn voor de onzekerheid van iemands bestaan.

Is de pompbak hersteld?

         Neen, ik heb stoverij klaar.

Ik had liever dat de pompbak hersteld was en dat we een boterham met kaas eten vanavond.

         Ik vond geen schroevendraaier.

Maar wel stoofvlees hoewel de beenhouwer met vakantie is.

            Ik heb het soepvlees van eergisteren gestoofd met groenten van bij Adriëenne.

En ondertussen blijft de pompbak verstopt.

            Drinken we rode of witte wijn bij het eten?

Voor mij witte wijn.

         En voor mij een rode.

Ontstop je daarna de pompbak?

            Als jij de schroevendraaier voor me vind.

Waar ligt die?

         Weet ik niet.

Stoofvlees van soepvlees en de pompbak die niet ontstopt is doordat je me niet kan vertellen waar die ligt.

         Stel je voor dat we in Bagdad zouden wonen.

Nu wordt je weer extreem.

         Neen, ik relativeer onze miserie van een verstopte pompbak.

In Egypte was je asociaal.

         Kun jij dan van rechts naar links schrijven?

Niet in de steegjes.

            Weet je wat? Ik ga de pompbak herstellen.

Zonder schroevendraaier?

            Ja, ik haal een oude Belgische frank uit mijn trouwkostuum. Die past in de gleuf van de vijs. Waar hangt mijn trouwkostuum?

         Dat hebben we niet meer. Je hebt dat jaren geleden verkwanseld met carnaval.

Niet waar. Dat was je trouwkleed.

06-12-2008, 13:08 Geschreven door warket
Reageren (0)

Terwijl ik dit schrijf wordt mijn aandacht afgeleid door een tot aan de rand met regenwater gevuld jeneverglas waarin een vlieg spartelt. Af en toe blijft ze roerloos drijven alsof ze op adem wil komen om dan plots onverwacht haar doodstrijd verder te zetten. Ik zou haar met mijn penpunt uit het water kunnen halen opdat ze haar flinterdunne vleugeltjes en tere pootjes drogen kan op de rand van mijn blad papier. Moe getergd in een recent verleden door treiterende zomervliegen die me wanhopig bijna naar het schavot dreven, besluit ik om verder te schrijven. In een almachtig gevoelen dat daarop volgt door over leven en dood te mogen beslissen besluit ik dat, indien na dit schrijven nog enig teken van leven aan de waterspiegel te bespeuren valt, ik het insect plat nijp tot een bloedvlek.

Ik begrijp u. Normaal bereiken vliegen het hiernamaals via een mep. Een plotselinge dood is dat. Zij heeft een doodstrijd beleefd. Ik heb haar ervaring niet ontnomen. Het was haar lot. Het heeft geen zin om hierover na te denken. Het overkomt ons vanzelf. Ongewild liggen we ooit zelf op een drempel uitgeput het einde tegemoet, keren we terug naar datgene dat we als levenden niet konden begrijpen.

Niets is raadselachtiger dan ruimte en tijd als je er zelden bij stilstaat. Daags na mijn thuisgeboorte toornde mijn vader me reeds mee naar zijn stamcafé waar hij me, in zijn corpulente werkmanshanden geborgen, aan alle aanwezigen toonde en zei: dat is mijn zoon. Mijn eerste zelfstandig cafébezoek was bij Marcel van de Meutte aan de tramstatie. In het midden stond een altaar van een biljart. In het begin mocht ik ernaar kijken, maar niet aanraken. Later kwamen we met zen vieren en werd het zware zwarte doek van de tafel gerold. Dan haalden we de keus uit het foedraal en krijtten we met een devotje de stompe punt. We dronken niet meer dan twee pinten. Geen gezever, geen gedoe met Witte van Hoegaarden of andere flauwekul. Wij dronken pinten en het was altijd om het biljarten te doen. Dikwijls hing er dan een gewijde stilte om ons heen en hoorde je het getik van ivoor tegen ivoor. Cafés, decor van van dingen die voorbij gaan. Marcel van de Meutte  bestaat al lang niet meer en van het café is een verloederd karkas overgebleven.

06-12-2008, 00:00 Geschreven door warket
Reageren (0)

dinsdag 2 december 2008

Die teef veroudert sneller dan ik. Zij is halfblind, ik halfdoof. Als we weg gaan gebruikt ze haar reukvermogen. Af en toe botst ze tegen een obstakel. We slenteren aan een leiband…beiden aan een uiteinde. Ik leid de weg, zij houdt mij in evenwicht.

Het is kil, vochtig en stil rond de graven aan het kerkgebouw. Niemand op straat. Ik heb geen zin meer om verder te gaan.

Nu, in een tijdspanne later ligt ze met uitgestrekte poten en half dichtgeknepen ogen op de stenen vloer. Ik weet dat het daar tocht. Zij voelt het niet. Nu vervaagt ze in een hondsslaap.

02-12-2008, 21:59 Geschreven door warket
Reageren (0)

In een halfdroom ontmoette ik mijn nicht en nonkel als personages uit de late jaren zestig. Ik herbeleefde de begrafenis van mijn grootvader, ook al was ik toen nog heel jong. Terwijl de mensen langs de binnenkoer met een plechtige tristesse binnen gingen om de overledene een laatste groet te brengen, hoorde ik mijn grootmoeder ontroostbaar huilen. Ik had het lijk ook gezien en was geschrokken van dat wit vertrokken gelaat met ingezakte oogkassen. Het rook er naar Keuls water. De dood bestond nog niet voor mij. Mijn grootvader lag in een diepe slaap en zou nooit meer wakker worden. Nu, in zijn slaap zou ik zijn aambeeld aanraken en het mysterie van zijn vuur begrijpen. Ik had zijn leven nooit aangeraakt. De koude van zijn afwezigheid maakte me benieuwd. Ik blies door het as van uitgedoofd smidsvuur en probeerde vuur te stoken. Ik  keek door een kier van metselwerk naar binnen. Uiteindelijk ben ik...mijn eigen niet vergeten.

Ik werd wakker, keek door het dakraam, zag dat het klaar werd en hoorde duizenden vogels zingen in mijn kop. Plots begon alles neerwaarts te kantelen en hoorde ik achter mij een geluid dat op een aanraking leek.

in seizoenen bevroren winters

donker met slapende wezens

vliegen valken in rijm

boven een wolkendek

een moment

dacht ik bijna dat het gisteren was

de droomnevel trok langzaam weg

30-11-2008, 22:11 Geschreven door warket
Reageren (0)

denk een spinnenweb in rimpels van een stoel

dichtbij is een plein, een vijver

met vissen zonder reigers

en een neuspeuteraar in de schaduw

die wacht tot de zon lager staat

de sterren staan al in de lucht terwijl het nog niet donker is

zorg goed voor het kind dat pas geboren is

vanavond heeft de waarheid haar bestaan verloren,

verwerp ik…herschep ik haar

zomaar om over het vermogen te beschikken
fantaseer ik een werkelijkheid

de wereld herschikkend
met land in strijklicht

30-11-2008, 09:39 Geschreven door warket
Reageren (0)

24-11-2008, 23:37 Geschreven door warket
Reageren (0)

zondag 25 mei 2006

In de mesthoop zoemen zeven bijen. Vandaag is het nog niet de langste dag. Ik doe verder tot in het schemeruur. Nimmer ben ik met mijn mesthoop zo intens bezig geweest. Hij dampt en ruikt naar zoetigheid.
Ge zijt zot.
Vannacht reed ik langs onderbroken wegen, stond ik in een fietswinkel waar niemand kwam. In het bos zag ik een panter vanuit een verlaten huis en kwam een kwartier te laat op het werk door een wegversperring. Aan het station miste ik de tram en nam wat verder de bus aan een roltrap met veel volk. Nu nog een schil soepvlees, dan een eerste sigaret in de wind. Daarna snuit ik mezelf een bloedneus. De rest komt vanzelf.
De buurvrouw komt terug van de krantenwinkel. De hond raast als een woeste beer naar de poort. Ze kan erom lachen en wuift me vriendelijk een goede morgen toe. Een beetje verliefd op zoveel genegenheid knipper ik wederzijds met mijn rechteroor. Het is een begin van een droge winderige dag met opklaringen.
Ik fiets naar de stad en neem mijn klassiek fototoestel mee dat ik al twintig jaar bezit. Een handbediend zwaar metalen apparaat met een zwart-wit film erin. Ik heb er een groothoeklens opgevezen. Daarmee ga ik straks op het trottoir aan portretfotografie doen.
10h55: ik koop in een grootwarenhuis groentesap. Net voor de kassa krijg ik weer een bloedneus. Genant is dat. Met mijn neus in de weer geef ik aan de dame achter mij mijn portefuille en vraag om te betalen. Als ik buiten kom schijnt de zon en is na vijf minuten het bloed in mijn neus gestold.
12h10: ik eet alleen gezeten op de oude markt een dagschotel. De wind waait het stof van de weg. Daarna laat ik op een bank in het begijnhof mijn eten verteren in bijtend zonlicht. Op de terugweg langs het veld heerst tegenwind. Het overbevolkt hoge gras woelt met de wind. Coureurs snellen mij regelmatig voorbij. Mijn fiets waait omver.

Het is weeral bijna eind mei en twintig voor zes. Ik heb karnemelk gedronken. Dan zet ik de oven aan, doe ik mijn vuile kleren aan om onderaards centimeters steen te bekappen. Het is goed zo, stuur de beesten maar naar huis.

24-11-2008, 20:43 Geschreven door warket
Reageren (0)

Ik heb een zelfportret gemaakt en kijk ernaar, naar mijn ogen waarin ik zelden kijk,  mijn tenen die altijd verborgen bleven, mijn blik zonder weinig uitdrukking omdat ik erin kijk. Mijn armen hangen slap aan mijn schouders, ongeschorenheid draagt een wit-grijze kleur met zich mee. Mijn haar is in de war.  Ergens in onze wereld was de revolutie net gedaan.

Zij zou later op de dag komen. In afwachting ging ik naar een jeugdherberg waar ik vroeger al gelogeerd had. Het was er nu vervallen. Het stonk er naar pis en bovendien was er geen plaats meer voor mij. Ik plaste in de hall, nam mijn bagage en ging in de stad.

De mensen zongen en dansten. Op een plein kwam ik mijn ouders tegen die op zoek waren naar een logement. Wat doen die hier in Nepal, vroeg ik me af.

Ik herinnerde me nog een leegstaand huis aan de rand van de stad.

Plots stormde een neushoorn op mij af. Ik verstopte me achter een houten wand. Dan zag ik haar komen langs een aarden weg. Ze herinnerde zich ook het huis maar had de neushoorn niet gezien. Er loopt hier een neushoorn rond, riep ik. Ze lachte en droeg een kind op haar arm.

24-11-2008, 18:37 Geschreven door warket
Reageren (0)

23-11-2008, 20:23 Geschreven door warket
Reageren (0)

Wij kregen in 1975 een zwart-wit televisie. Een plastieken draagbare met een beeldscherm van exact vijfentwintig op twintig centimeter. Vier keer is het mee verhuisd en heeft het zowat op alle plaatsen gestaan. De laatste jaren stond het stokversleten in de badkamer. Hier en daar ontbrak er iets aan maar de vitale organen waren nog intact. We konden twee zenders ontvangen. Plots besliste vooruitgang dat beelden niet meer met antenne worden uitgezonden. Van de ene dag op de andere is ons teveetje beeldloos geworden. Ze hebben het vermoordt.

Koop een cinemascreen en vraag een digitale aansluiting aan, zegt mijn zoon heel gewoon.

Ik ga buiten staan.

Er hangt sneeuw aan het rooster dat op het kampvuur van de zomer is blijven liggen. Niet ver vandaan staat vergrijzde lavendel die ik in gedachten nog zie bloeien. Nu weet ik het zeker, het kruid is aan zijn winterslaap begonnen.

Donderdagnacht had ik een schuilplaats gevonden op een bank onder een afdak in een park. Twee jongeren ruim de volwassen leeftijd voorbij hebben mijn slaap verstoord. Een van hen rijkte mij een bierblikje aan maar ik wou water. Ik vertelde dat ik hier tijdelijk was en wees hen op energieverspilling in deze tijd. Tijdelijk licht, tijdelijk seizoen, tijdelijke wereld.

Hou op met zeveren, zei een van hen.

Gistenochtend was het aan het stormen met regen. Overdag bleef het droog. Het waaide door alle kieren. ’s Avonds werd het koud en vanochtend heeft het gesneeuwd. Nu schijnt de zon.

22-11-2008, 12:45 Geschreven door warket
Reageren (1)

Eerst dacht ik te vertellen waarom ik dit zou schrijven en dan bedacht ik me weer. Nu ontgaat mij wat ik wou. Een kakkewals in de tijd echoot in mijn kop.

Het is nu volle maan. Onze voorouders feestten dan want het land was ’s nachts verlicht. Moeders brachten hun kindren mee…hadden kruiden bij die ze over het nachtvuur strooiden terwijl ouderlingen door koperen pijpen zongen. Het gebeurde voordien enlaten we indachtig zijn.

15-11-2008, 02:10 Geschreven door warket
Reageren (2)

6h: Ik ben klaarwakker, sta op, pers een appelsien en ga dan buiten op de binnenkoer. Het waait vocht. Het is niet koud. Ik kan in pyjama buiten staan. De tuin is bedekt met bruingele bladeren.

7h: Stef komt thuis met vrienden. Ze hebben de nacht in de buitenlucht doorgebracht. Ik stop de borden in het afwasmachien en maak de keuken proper.

8h30: Een tas koffie in de wind. Het is klaar geworden. Er bloeit nog zeldzaam purper met bordeaux. Ook rozelaars behouden een uiteindelijk wit restant.

9h30: Zijbijmij is uitgeslapen.

   Vergeet niet dat we straks op zoek gaan naar een boekenrek.

Oei, dat was ik vergeten. Ik ga me nu scheren.

Ondertussen doet ze wat ze bij het opstaan al heel lang doet: ze drinkt koffie bij TV.

   Bert en Evie komen vanavond eten. Maken we ossobuco klaar?

Ik geef de hond een inspuiting tegen suikerziekte en geef haar eten. Ze wordt blind.

11h: In de zaak die vandaag uitzonderlijk open bleef stond aan de kassa een twintig meter lange file. Bij het zien hiervan zijn we meteen naar buiten gevlucht zonder boekenkast.

Zijbijmij is nu ingridiënten gaan kopen voor het avondeten. Ondertussen snuit ik mijn neus en kan mijn gelaat opnieuw ongeschoren worden. Ik heb het gevoel dat mijn afgetakeld lichaam mezelf niet meer kan herbergen.

12h30: Telefoon.

   Pappa, hoe laat komen wij eten?

Rond zeventien uur?

  Liefst halfzeven. Ik wil nog wat doen vandaag.

Halfzeven dan. Ik maak ossobuco klaar met pasta.

Zij is terug en maakt de houtkachel leeg. Ik trek mijn houthakkerskleren aan en wil in novemberstorm brandhout klieven. Eerst een middagaperitief.

13h30: Terwijl ik herfst bijeen gritsel poets zij het huis. Als de kinderen komen moet het er netjes uitzien. Ze heeft een geurkaars gekocht om de hondengeur uit de huiskamer te verdrijven. De transistorradio staat aan. Ze heeft de kachel aangestoken.

er hangt houtskoolgeur in wind

ze tekenen een wapenbestand in volle overgave

aan nederlaag en zegevieren

gehuld in strakke vesten en lange pardesu’s

klimmen ze naar het schavot dat de toekomst gaat

herverdelen met andere heersers

…dat was gisteren.

14h30: Stef heeft zijn roes uitgeslapen. Aan de koelkast vraagt hij wie de garnaalkroketten opgegeten heeft. Ik vannacht. Hij mompelt een Franstalige vloek.

De zon komt erdoor. Mijn inktvod raakt verzadigd. Ik trek mijn houten klompen aan.

Achteraan in de hof staan twee versleten tafels. Een van hen staat al twintig seizoenen buiten en is zo verzwakt dat ze amper nog een bloempot kan dragen. De andere is krom maar stevig. Aan beiden heb ik geschreven en avondlange gesprekken gehad.

18h: de keuken is te klein voor ons twee. Ik ga de wijn chambreren en ervan proeven. Zij maakt het voorgerecht. De klokken luiden zes keer als een gebiedend geluid voor gelovigen en een tijdssignaal voor verliefden, een eeuwenoud geluid voor zij die geen uurwerk hebben.

18h30: Het eten is bijna klaar. Ze lachen joviaal. Zijbijmij is content met de kinderen in huis. Ik ook. Het wordt hier een festijn.

20h30: De fles wijn is leeg. Evie drinkt cola light.

11-11-2008, 10:51 Geschreven door warket
Reageren (0)

kijken

bewegen blauwe twijgen traag

luisteren ogen doof

naar lichtgloed uit wolken

die wind in oorschelpen

alles doet bewegen in wit en geel

na dit vroeguur van de winter

nat en kil fluistert het weer

iets uit een zwanendans

op een verweerde tafel

01-11-2008, 19:40 Geschreven door warket
Reageren (0)

01-11-2008, 16:39 Geschreven door warket
Reageren (3)

maandag 27 oktober 2008

Adfundum in de leegte. Alleen de besten mogen minder ziek dan hun fantasie over twijfel, terugval en vraagtekens vroegtijdig ontleven. Die tegendraadsheid stemt me niet eens mistroostig aan een vreemd verlichte tafel. Je bent nooit klaar met zoeken en vergelijken. Het instrument dat ik nu bespeel is een wild beest geworden. Het gaat nooit ophouden. De toegangswegen en de  ring rond Leuven raken overbevolkt. Dat veroorzaakt een prikkelende geur en maakt lawaai. De hele tijd vraag ik me het vermijdbare hiervan af. Economisch-sociaal denken op de fiets. Bezinnen tussen raven en konijnen. Door het winteruur wordt het klaar als ik vertrek. Gustaaf heeft zich overslapen. Terwijl ik mijn post lees en werfschoenen aan trek stel ik het zinvolle van de werkdag in vraag. Is het alleen voor de poen dat we het doen? In Kessel-Lo moet ik op een dak en daarna ook op de Sint-Pieterskerk, maar mijn benen trillen vandaag. Ma, ik heb geen evenwicht meer. ’s Middags wordt het een kebab en daarna zien we wel. Het zal een uur vroeger donker worden vandaag.

28-10-2008, 14:02 Geschreven door warket
Reageren (0)

26-10-2008, 20:20 Geschreven door warket
Reageren (3)

22-10-2008, 20:42 Geschreven door warket
Reageren (0)

16-10-2008, 22:16 Geschreven door warket
Reageren (2)

De dagen worden korter, de nachten lang. Binnenkort zal de zonsopgang onderweg verdwijnen. Zonsondergang is voorlopig nog een cadeau tot het winter wordt. Seizoenen kennen geen stilstand.
Aan de campus fiets ik in tegenovergestelde richting van aankomende studenten. Ze fietsen tegendraads, nonchalant, onbezonnen giechelend en kwetterend. Toen gebeurde waarvan ik dacht dat het me nooit zou overkomen. Een  frontale klap in schemerlicht. Ik botste tegen een fietser met korte rok en kniekousen aan, die graag heeft dat de kou tussen haar benen bijt. Ik heb nog geen handschoenen aan en rijd met dunne kousen en sandalen.
Schreeuwend, wenend lag ze langszij. Ik voelde me schuldig ook al reed ze tegendraads en was ik niet in fout. Als een gek graaide ik haar schriften van de weg, probeerde ik te vertellen dat dit een stom toeval was, dat het nu eenmaal kan gebeuren.
Later verlies ik mijn menselijkheid als ik naar de eenden op het water kijk. Zie hoe ze vliegen en kwetteren in een onverstaanbare taal. Twee eenden komen dichterbij. Ze vragen om eten maar ik heb niets bij.
Weer niets…niets erweer…. Zoweer is een wereldbeeld verdwenen van eenden in volle vlucht kwetterend in een onverstaanbare taal.
Aan de kant van de rivier zit een kater. Zijn snorharen zijn bevroren. Hij zit daar tot ik dichterbij kom. Dan sluipt hij weg. Ik passeer de plaats waar hij was en vergeet haast de reden waarom ik hier ben. Het komt door die rivier zonder vissen met een kater aan de zijkant.
Verder, evenwijdig met dit pad is een treinspoor en een brug. Een brug waaronder ik als het regent mijn handen droog en een sigaret draai. Dan sta ik ook te staren naar de grijze lucht, de brug, de spoorweg, de rivier, naar rimpels van regen op het water met uitdijende cirkels die botsen tegen de kant, die de boeien verbreken waaraan ik gekluisterd ben. Even niet ze, wij, men, enzovoort.
Ik heb altijd plezier gehad om met iets onvoltooid bezig te zijn, maar nu blijft er niet zoveel tijd meer over. Meer en meer denk ik aan onze sterfelijkheid. Vreemd genoeg bedroeft mij dat niet. Wat mij nieuwsgierig maakt is of er iets onthullend zal zijn na het afsterven. Of zal het zijn zoals voor onze geboorte: ...niets.   Hoe kan ik dit tijdelijk bestaan erkentelijk zijn?  Ik dacht dat ouderdom wijsheid had maar er zijn meer vragen dan voordien. We worden onvermijdelijk oud. Een voor een. Het is een kwestie van tijd. Alleen de sneeuw, regen en wind verouderen niet.
Later bij mijn terugkeer naar huis nam ik twaalf gepikte bakstenen mee. De boeren doen de bieten uit. Ze blijven maar doorrazen met hun machines over smalle wegen. Veldwegen zijn dan modderig en met die felle wind van vrijdagnacht  liggen daar waar bomen staan afgewaaide takken op de grond. Met twaalf bakstenen in het pikkedonker op een modderige veldweg in een lichtstraal van twaalf meter klief ik naar huis.
Wintermaan, ijskoude wind. Mijn adem verdampt. Kom ik thuis.
Van gruwelen gespaard, ben ik nu alleen achter gebleven in een avond…spreek tot iemand mijn woorden leest Twee woorden zoals wijnrood en fluweel.

14-10-2008, 00:00 Geschreven door warket
Reageren (0)

Ook al is ze bijna zegtig, ze moet nog manieren leren. Met een zakje “Krupuk” in mijn linkerhand  zeg ik: zit. Ondertussen ga ik verder van haar weg en als ze aanstalten maakt om naar me toe te komen zeg ik: zit.

Als ze dan zit krijgt ze een “Krupuk” als beloning. Anders eet ik het zelf op, dat krokant weet-ik-niet schelpje met vissmaak betoverd.

Iemand zei: ge liegt tegen mij.

Aangedaan keek ik haar aan en zei: mijn leugen is waar.

Dan gingen we op reis naar het zuiden op een avond in een stad volgebouwd met restaurants. De kelners probeerden op straat klanten binnen te lokken. Er heerste een enorme drukte. We besloten om met ons lichaam over de stad te vliegen waarna we in een weiland terecht kwamen. Daar ontmoetten we een eenzaat die een paard bezat. Telkens als iemand voorbij kwam sprong het paard over de omheining om de voorbijganger te groeten.

Op een keer was het paard alleen en vonden we de eenzaat in een sloot. Zijn bovenlichaam was verstijfd. Zijbijmij droeg hem op haar schouders. Hij leefde nog maar sprak niet meer. We brachten hem naar het dichtstbijzijnde huis.

Daarna stonden we in een groot gebouw met veel verdiepen. Beneden waren ze het aan het verbouwen. Mijn vader liep tussen de werklieden en had een leidende rol. Hij was nog jong. Ze stoomden behangpapier van de muren.

Ik ging buiten en stak een Cubaanse sigaar aan die ik van een vriend gekregen had op een feest. Er was een scheur in de sigaar en het tabaksblad verpulverde in mijn mond.

Plots besefte ik dat zijbijmij verdwenen was. In paniek ging op zoek in het gebouw maar vond haar niet. In elke kamer waar ik binnen kwam waren de mensen kwaad om mijn onverwacht bezoek. Ik voelde me onderdrukt en had een groot verlangen naar haar. Zonder haar zou ik dit leven niet overleven.

Dan ging ik naar het huis waar we de eenzaat achter gelaten hadden. Hij leefde nog en zei: ze is hier geweest en is net vertrokken.

Ik ging buiten en vond het paard.

Weeral word ik wakker. Onderweg twijfelt een haas of hij zou vluchten voor mijn nabijheid en sprokkelen kraaien takken voor een nest. Het zonlicht blijft verdoken in een dichtgeslibde lucht. De dag woedt verder tot het avond wordt.

07-10-2008, 17:47 Geschreven door warket
Reageren (1)

Om vijf voor twee zie ik mensen naar hun uurwerk kijken. Afspraak om veertien uur. Onherroepelijk minstens een kwartier te laat. Ik zal zo laat zijn dat het een gemiste afspraak wordt. Een telefoonnummer heb ik niet om mijn nalatigheid aan te kondigen. Een lege fles met een boodschap dobberend op de rivier of een bericht meegeven met een duif is niet meer van deze tijd.

06-10-2008, 17:42 Geschreven door warket
Reageren (0)

Ik was op stap met collega’s  toen we op een bouwwerf van mijn vroegere werkgever kwamen. De graafmachines draaiden op volle toeren. Er werd geroepen en getierd. Ik zag hoe de kraanman een krat wijn naar boven hees. De werfleider herkende me meteen. Hij vond het vreemd dat ik met collega’s op werfbezoek kwam. Ik vertelde hem dat het puur toeval was.

In de werfkeet kwamen we de projectleider en de zaakvoerder tegen. Verdiept in bouwplannen gedroegen ze zich wantrouwig over onze aanwezigheid.

Plots wendde de zaakvoerder zich tot mij en zei op een toon die ik herkende :

“Ofwel ga je opnieuw voor mij werken ofwel verlaat je deze werf”.

Ik voelde opnieuw de hel in die laatste jaren toen ik voor hem in dienst was geweest en bedankte voor het aanbod waarna we verder gingen.

In de vooravond als iedereen weg was kwamen we terug. We hadden een slaapplaats nodig. Het hek hadden ze vergeten dicht te doen en de deur van de werfkeet stond open. Net toen we bijna sliepen knetterden blauwe vlammen uit de stopcontacten. Hals overkop vluchtten we in het donker langs de bouwputten naar de uitgang. Die was nu gesloten. Plots begonnen motoren te ronken en kwamen de graafmachines in beweging. De nachtploeg ging aan het werk. Zonder dat iemand het zag konden we over het hekken klauteren en verdwijnen in het veld. Daar stelde ik vast dat ik mijn boekentas in de werfkeet vergeten was. Ik liet mijn collega’s verder gaan en keerde terug. De projectleider zat me op te wachten. ‘Dat had ik van jou niet verwacht’ zei hij. ‘Kom je dan toch terug bij ons werken?’

‘Ik heb hier vannacht geslapen en vergat mijn boekentas mee te nemen’ bekende ik.

10h21: storm en regen buiten. De houtkachel smeulde nog vanmorgen. Ze was nog warm. De zoon had er op het einde van de nacht bij zijn thuiskomst een houtklomp ingelegd.

Normaal zou ik naar de oudste zoon gaan om het plafond te plamuren maar we hebben problemen met het opstarten van de verwarmingsketel,  de nieuwe spoelbak van de wc moet geplaatst worden en het hout ligt om ingekort te worden voor de houtkachel. Ik bel hem dat ik niet kom. Hij lijkt opgeluchter dan ik wanneer ik het hem vertel. Zijbijmij had ook niet veel zin.

Het is moeilijk om aan iets te beginnen als je zin hebt om in de zetel te ploffen en wat te lezen.

Doe dat dan, zegt het duiveltje in mij.

Gun de klus geen uitstel. Eens zal je het toch moeten doen, redeneert de huisvader.

11:05: de verwarmingsketel werkt terug. Vanwege het proefdraaien wordt het binnen tropisch warm. Ik heb zin in een broodje confituur met boter. Zijbijmij dwijlt het hondshaar van de vloer. Daarna gaat ze in het dorp inkopen doen. Vanavond eten we ajuinsoep.

De zoon is opgestaan en ligt in de oude lederen fautuille met zijn knokige voeten voor het vuur. Neuspeuterend staart hij voor zich uit. Ik observeer en ga op zoek naar de herinneringen toen hij nog een kind was. Tenslotte herbeleef ik zijn geboorte.

15h: wat een rotweer. Het riet waait tegen de grond. Alles is nat. Geen raaf die uit een boom komt. Zullen we in die windvlagen gaan wandelen? Neen, daar heeft ze beslist geen zin in. Zelfs de hond krijg je met geen stok buiten. Hou op met dat gezeur over het weer. Morgen staken ze tegen welstandsverlies. Wablieft?

05-10-2008, 19:43 Geschreven door warket
Reageren (0)

03-10-2008, 15:58 Geschreven door warket
Reageren (1)

zondag 9 april 2006

5h  ’s morgens: ik ben opgestaan, drink lauwe koffie als overschot van gisteren en eet de rest van de suikertaart. Ik had een vreemde droom. Mijn familie had me verlaten. Ik voerde een anarchistische strijd tegen een uiterst rechtse gemeenschap waarbij mijn broer zich had aangesloten. We leefden op voet van oorlog. Ik was niet alleen. Ik leidde een verzwakt volk dat steeds op de achtergrond bleef. Heel zelden ontmoette ik mijn familie die mijn levensstijl afkeurde. Mijn broer speelde een cruciale rol. Ik stond op het punt broedermoord te plegen, klauterde over een omheining en werd achtervolgd door een stier.  Dan ontmoette ik mijn oudste zoon. We sliepen als tegengestelden buiten dicht bij elkaar. Hij werd wakker als een kind en vroeg om bladgoud te eten.

Dit is geen dag om binnen te blijven. De zon schijnt, geeft warmte ook in tegenwind. De markt is zoals alle zondagsmarkten zijn: alledaags op een zondagvoormiddag. Ik zei het al of wellicht nog niet: we zijn bij het krieken van de dag opgestaan. Laten we weggaan, zei ze.
Toen we terug kwamen reed ik voorop en verdwaalden we kortstondig langs veldwegen. Stilaan wordt het dan later.
Nu is het vooravond en riekt het binnen naar soep. Iemand stapt mijn omgeving voorbij. Waarschijnlijk een vrouw of een man.
De geur van mijn vingers, mijn pols…doen me denken aan deze dag. Het is zondag.
Er komt nog iemand voorbij. Weeral heb ik niet gezien of het een vrouw of een man is. Het was op een draf, een loopje. Waarschijnlijk gaat hij of zij naar huis, gaat dan onder een regendouche of in een heet bad met geurige oliebolletjes die langzaam ten onder gaan. Daarna soupé met namaakkaviaar en champagne.
Wie weet wat er nog gaat gebeuren nu het donker wordt.
Ze zeggen dat op dit uur de merels fluiten. De zon gaat onder langs de volwassen berk. Het eten is klaar.
Ik eet weliswaar met mate een avondmaal. Ziehier de romantiek van een zonnestraal in een volle maag. Wat ben ik blij om tot de bevoorrechten van deze wereld te zijn.
De nog thuiswonende zoon stuift de trap af en vraagt welgemeend of het morgen paasmaandag is.
Neen, dat is pas volgende week maar laten we proberen om een kokosnoot open te breken zonder teveel lawaai.
Ik hak met een scherp vleesmes met verbazing het hoofdje van de noot eraf.  Heerlijk dat kokossap, zegt mijn zoon. Hij snijdt het witvlees eruit en zegt: ‘van de schelp maak ik een asbak’.

30-09-2008, 22:39 Geschreven door warket
Reageren (0)

28-09-2008, 22:45 Geschreven door warket
Reageren (0)

Als je constant bezig bent met wat je denkt met wat een ander wil wat je bent  crash je vroeg of laat. Daar stopt het en kan je niet meer denken.

Er is geen dageraard meer zegt ze.

De lucht is gesluierd. Het motregende vanmorgen nog.

Waar ik ook ga, als ik vandaag iemand in de ogen kijk ben ik er zeker van dat men de triestesse in mijn aankijken ziet.

Ik voel me angstig. Ik schuuw deze dag en wil een nachtdier zijn.

24-09-2008, 23:23 Geschreven door warket
Reageren (0)

Weeral beschrijf ik in herhaling ruikend tussen duim en wijsvinger een moment. Eerst die gehoorapparaten uit. Er is hier teveel lawaai. Heerlijk is daarna die stilte.

Nu nog in verbeelding een paar Romeinen verslaan, oceanen bevaren in een hevige storm en daarna de buurvrouw neuken. Dan maak ik kip met knoflook klaar.

Het motregent buiten, het is grijs en vaal. Een duimreuk maakt dat wel goed.

13-09-2008, 16:36 Geschreven door warket
Reageren (0)

We gingen ergens naartoe. ‘We’ was niet erg duidelijk en ‘naartoe’ evenmin. In het dorp waar ik opgegroeid ben zou een trein komen die de mensen ergens naartoe bracht. Ik verkoos echter om met een mountainbike te gaan. In het begin verliep de tocht moeizaam. De straat leek wel op een gerimpeld tafelkleed dat voortdurend verschoof. In het halfdonker reden tractoren heen en weer.

Toen ik aan een hypodroom arriveerde kwam het daglicht op. Gilbert Aché stond me op te wachten met tickets. Eens plaats genomen op de gradins van het stadion vroeg ik hem: ‘Wordt dit een paardenkoers?”.

“Neen, ze gaan hier voetbal spelen” zei hij.

Plots kwamen twee bekenden erbij zitten waarvan één van hen zei: ‘Je hebt gisteren een trappist gedronken. Drink niet zoveel’.

Door het feit dat ik hier niet op een paard kon wedden en tevens een hekel aan voetbal had besloot ik om te gaan fietsen. Om bij mijn mountenbyke te geraken moest ik de lift nemen. Met liften liep het altijd scheef maar deze keer (behalve het feit dat de lift overbevolkt was met dienstvrouwen die telkens op een ander verdiep dan ik moesten zijn) verliep alles normaal.

Eens beneden begon iemand mijn oud fototoestel uit elkaar te halen. ‘Wees niet ongerust, ik heb hier verstand van’ fluisterde hij in mijn oor.

‘Plaats dan tevens een nieuwe batterij in mijn gsm’ zei ik bezorgd toekijkend hoe hij de tandwieltjes terug in elkaar vees.

Het was een oud toestel waarmee ik vijfentwig jaar geleden drie volle manen in Kathmandou was geweest.

Toen hij het terug helemaal in elkaar had gezet begon het toestel te lachen met een vrouwelijke stem en riep: ‘Ik ben opnieuw nieuw! Waarom heb jij dat niet eerder gedaan?’.

Mijn mountainbike wou ook een beurt maar de technicus was inmiddels verdwenen.

‘Wat doe jij hier. Waarom zat je niet op de trein?’ vroeg mijn vrouw die met de zoon op een tabouret naast mij kwam zitten.

‘Ik ben met de fiets gekomen en neem nu de trein’.

We vertrokken tezamen. In het station verloren we mekaar uit het oog. Ik besloot dan maar willekeurig op een trein te stappen en wisselde in elk station tot ik mijn geboortedorp herkende. Ik stapte af en kwam in de struiken terecht. Er waren spoorarbeiders aan het werk die me aanmaanden de berm te verlaten. Ik vroeg aan één van hen of mijn grootmoeder nog leefde waarna ik een met steengruis bedekte helling af liep naar het grootoudershuis.

Op de stoep zei iemand die me nog herkende dat mijn grootmoeder naar de bakker was. In afwachting at ik alle rijpe aardbeien uit de tuin en besefte te laat dat ze hiervoor boos zou zijn omdat ik er geen bruine suiker op deed.

Toen ze niet opdaagde ging ik te voet naar huis. Aan de voordeur zei mijn zoon:’ Ze is ongerust geworden en is op zoek naar jou’.

13-09-2008, 12:29 Geschreven door warket
Reageren (0)

12-09-2008, 20:30 Geschreven door warket
Reageren (0)

09-09-2008, 22:03 Geschreven door warket
Reageren (0)

Het paard was nog niet bejaard toen het in mijn bijzijn neerzeeg in een plotselinge dood. We kenden mekaar amper twee dagen. De eigenaar had het afgestaan. Ik had het nog niet bereden. Het was een wit paard dat lachend stierf.

Toen ik het wou begraven belandde ik in een tempel met rotsachtige doolgangen .

Op sommige plaatsen slenterden mensen rond die zwegen. Ze leken mijn aanwezigheid niet op te merken. Plots veranderden ze in demonen die beurtelings op me af kwamen. Sommigen spuwden scherven, anderen hadden een stekelvacht waarmee ze me bliksemsnel trachtten te raken. Ik kon ontkomen aan hun aanvallen door me in spleten van rotswanden te verschuilen maar steeds vonden ze me opnieuw. Net toen ik de kille adem van een van hen in mijn nek voelde kwam ik in de buitenwereld terecht, vlakbij een landingsbaan aan de luchthaven. Het was nacht. Het bleek een landingsbaan voor vliegtuigen in nood te zijn. Ik zag een vliegtuig op en neer duiken tot het in een spiraalvlucht te pletter viel. De brokstukken vlogen over me heen. Ook daar bleef mijn lichaam ongeschonden.

Ik werd wakker en keek of ze naast mij lag. In het zwakke schemer zag ik de contouren van haar gelaat vol stekels en scherven die langzaam verdwenen. Er lag een engel naast mij.

07-09-2008, 15:26 Geschreven door warket
Reageren (0)

03-09-2008, 21:48 Geschreven door warket
Reageren (0)

30-08-2008, 21:15 Geschreven door warket
Reageren (3)

29-08-2008, 21:01 Geschreven door warket
Reageren (2)

22-08-2008, 23:14 Geschreven door warket
Reageren (0)

19-08-2008, 23:58 Geschreven door warket
Reageren (0)

17-08-2008, 21:24 Geschreven door warket
Reageren (4)

16-08-2008, 11:11 Geschreven door warket
Reageren (0)

11-08-2008, 01:04 Geschreven door warket
Reageren (2)

04-08-2008, 23:42 Geschreven door warket
Reageren (0)

03-08-2008, 18:10 Geschreven door warket
Reageren (0)

het is nacht vandaag
stil en vroeg
in dit schrijfsel
ik ben het maar
lees dit, smeek ik U

02-08-2008, 23:33 Geschreven door warket
Reageren (0)

De vrouw pookt de stoof. Overschot van het avondmaal pruttelt op de hete plaat. Een van hen heeft de weerwolf gezien. Telkens vertelt hij hetzelfde verhaal. Een ander heeft het over de scharensliep die in het rijpe korenveld huist. De winter heeft hem verjaagd.
Er klopt iets niet, zou mijn grootvader  gezegd hebben moest ik hem verteld hebben dat de patatten in zijn bord uit China komen en de Chinezen ons witloof eten, dat we niet meer knielen voor de natuur, dat we zoveel meer kennis vergaard hebben zonder er iets mee te doen, dat we comfortabel leven en er desnoods voor zullen vechten om het in stand te houden. Hij zou het niet begrepen hebben moest ik hem verteld hebben dat we  mekaar zomaar voorbij lopen en ervoor zorgen dat er geen hondenpoep blijft liggen, dat je een zebrapad opzoekt om de straat over te steken. Over het weer wordt nog gepraat al gaat dat steevast over wegsmeltende poolkappen en gletsjers. Ik schrijf het met enige nostalgie zonder zwaarmoedig te kijken naar een toekomst die geregeerd wordt door een stelletje hypocrieten waar industriebaronnen en filmacteurs het presidentschap mogen verdienen, waar democratie bezworen wordt met een klamme hand op de bijbel gedrukt als een glimlach van God. Het is niet het gegeven dat irriteert maar wel dat je er niets aan kunt doen. Wat mij bedroeft is dat in Amerika een wetsvoorstel ingediend werd dat het dragen van laaghangende jeansbroeken strafbaar maakt. Geen slipjes meer tot net boven het schaamhaar. Vrouwelijke welvingen zijn onzedig geworden. Ik beitel ze dan maar uit een zwerfsteen en sleur hem mee in het restant van mijn bestaan.

De zon schijnt en plots begint het te regenen. Een glinsterend watergordijn in zonnestralen op de rand van een wolkbreuk. Luttele minuten later overtrekt het en gutst de regen als een waterval op de binnenkoer. Ik sta ernaar te kijken vanuit de deuropening tot het al even onverwacht opklaart en het water verdampt in de zon. Het is een zeldzaam teken. Ik word daar gelukkig van.

Wie wil een gebakken haring van mij?

Menslief, het is bijna kerstmis zeggen ze nu. Gauw de koer opruimen en de lege flessen weg. Het stof van de vensterbank blazen en de tafel sieren. Tijd te kort om alles gedaan te krijgen. Trappistenbier hier klinkt het in de oren. Geen kruimel gaat verloren in het gekletter van leeggoed. Ze hebben altijd verteld dat kerstmis een feest van heiligen en niet van heidenen is.

Ach zo, schrijf ik in mijn moedertaal. Ik eet een rauwe varkenspens. Ik verdun de mast van de parasol met raspend schuurpapier totdat hij open gaat.

Wat gaan jullie doen vanavond?
   We gaan iets koken.
Bij haar of bij ons?
   Bij haar.
Toen we uw leeftijd hadden bakten we een brood voor kerstavond en gingen we wandelen in de nacht.
Het wordt tijd om een fles wijn uit de kelder te halen
en buiten leeg te drinken.

De klokken luiden. Binnen ruikt het naar soep. Proef eens. We dansen daarna kousloos met sandalen aan in een verschroeiend graag zien. De kans is groot dat we beiden oud worden zonder verloren tijd te moeten inhalen. Het is koud en stil geworden in mijn oren

29-07-2008, 21:37 Geschreven door warket
Reageren (1)

26-07-2008, 13:46 Geschreven door warket
Reageren (0)

CURRICULUM VITAE

ik hoor, voel haar hart bewegen

en glijd de bevrijding tegemoet

vanaf nu ga ik een mens worden,

word ik door de wereld opgeslokt

uit het water

heb ik afscheid genomen

van wat ik me niet meer herinneren kan

                                                                                              september 1954

Ik ben geboren op een bovenkamer in een doodlopende straat vlakbij het station. Naar verluidt was de huisdokter een kettingroker.
‘Lowie en Hilda hebben een zoon’, klonk het de dag nadien in het dorpscafé.
Mijn  vader was schrijnwerker. Winter en zomer fietste hij elke dag naar zijn atelier in het nabijgelegen dorp.
We woonden boven in het grootouderhuis op twee kamers. Aan de zoldertrap was een keukentje van drie meter op twee. Er ging een steile trap naar beneden waar mijn grootouders woonden.
Mijn grootvader was een smid en mijn grootmoeder naaister.
De smidse had iets betoverend. Er was een grote houten rolpoort die uitgaf op de binnenkoer. Ze was eveneens toegankelijk langs het waskot.
In de buitenmuur ontbrak een steen. Wanneer ik de smidse niet binnen mocht als mijn grootvader met snijbranders werkte, kon ik langs die opening naar binnen gluren.
Over de lengte van de werkbank bevond zich een serrenraam dat zodanig door stof en roet aangeslagen werd dat het nauwelijks lichtdoorlatend bleef. Soms mocht ik het vuur aanwakkeren en keek dan toe hoe de smeedhamer het gloeiend staal verpletterde op het aambeeld.
Net zoals de smidse waren de kelder en de zolder mijn eerste magische ruimten die ik zelden alleen mocht betreden vanwege de voor een kind onzichtbare gevaren die er sluimerden: het smidsvuur, de kelder- en de zoldertrap. Net dat maakte mij nieuwsgierig.
Toen ik de leeftijd bereikte om katachtig trappen op en af te klimmen had mijn grootmoeder de gewoonte om, als ik kattenkwaad uitgespookt had, me voor enige tijd in de kelder op te sluiten. Dat was voor mij de kans om dat onderaards hol te verkennen.
Een gemetste trap daalde naar een gewelfde spelonk met een aarden vloer van zeven op zeven meter. Ik hield van de paddenstoelengeur die er heerste. Mijn grootvader had er jaren voordien nog als bijverdienste champignons gekweekt. Aan de witgekalkte muur naast de trap hingen houten rekken volgestapeld met winterfruit. Onder het keldergat stond een spinde met een deur uit muggenzift gemaakt. Die moest als koelkast dienen. Daar zat ik dan in mijn ondergronds hof van Eden.
Toen mijn grootmoeder later de afgeknaagde fruitresten in een hoekje ontdekte heeft ze de kelderstraf afgeschaft.
In die tijd heb ik mijn vader zelden gezien. Hij bouwde voor en na de werkuren samen met zijn vader en twee metsers ons huis. Zo ging dat in die naoorlogse tijd. De nieuwe woonst verrees op een lap grond vlak naast een perceel grenzend aan het huis van zijn ouders. In die tijd was de Achtbundersstraat nog schaars bewoond.
Ik herinner mij nog de eerste dagen in ons nieuw huis. Er hing een kille verfgeur. We hadden nog geen binnendeuren.
Een badkamer was er wel. Een ruimte van vijf vierkante meter met een douche en lavabo. Dat is altijd zo gebleven.
Ze werd verwarmd met een metalen paraboolschotel met in het midden een omwikkelde porseleinen spoel die roodgloeiend werd wanneer de stekker in het stopcontact gestoken werd.
Het huis had een kleine en twee grote slaapkamers, een salon, eetplaats en een keuken. Achteraan was er een serretje dat toegang verleende tot de binnenkoer en het waskot. We hadden ook een buitentoilet met beerput en krantenpapier. Mij maakte het niet veel uit want ik kakte nog steeds buiten op een vel krantenpapier.
Links van de tuin, die toen niets meer dan een lap braakliggende vruchtbare grond voorstelde,  bevond zich het atelier van mijn vader. Rechts woonden Marieke en Remy die kinderloos bleven.
Achteraan lag landbouwgrond die zich uitstrekte tot Sterrebeekbos.
Het duurde niet lang of mijn vader besloot een kippenren te bouwen over de helft van het braakliggend terrein. De andere helft moest dienen als groentetuin en een smalle reep gazon met laagstammige fruitbomen.
Midden in het kippenren stond op een paal een duivenhok waarin vier witte duiven hun intrek hadden genomen. Dat werd mijn vierde magische ruimte. Als mijn vader thuis was smeekte ik hem om me tot aan het duivenhok te tillen zodat ik door de boogvormige poortjes kon zien of ze thuis waren.
In het salon en de grote slaapkamer hadden we kolenkachels die zelden aangestoken werden vanwege een slecht functionerende schouw. In de eetplaats stond het fornuis dat mijn moeder ’s winters elke ochtend een uur voor we uit bed kwamen aanwakkerde. Alle aanpalende deuren bleven dan gesloten om de warmte binnen te houden. De eetplaats werd leefplaats en tevens ziekenboeg tijdens kinderziekten. Pas in het midden van de jaren zestig heeft mijn vader met zijn broer een centrale verwarming aangelegd.
Toen ik naar de kleuterklas moest was dat een ramp. Voor de eerste keer in mijn leven voelde ik me verlaten.
De eerste dag liep ik weg van school. Ze vonden me algauw in het dorp op de dool. Mijn moeder werd erbij gehaald waarna ik opnieuw opgesloten werd achter die verschrikkelijke schoolpoort.
Ik had ook een broer die een jaar jonger was.
Door de zwakke gezondheid van mijn moeder verbleven mijn broer en ik vaak bij mijn grootmoeder, vooral nadat mijn grootvader op jonge leeftijd stierf.
Voor het eerst zag ik een lijk en liep ik als jong familielid mee in de stoet.
Het was gezellig om bij Bobonne (zo noemden we mijn grootmoeder) op vakantie te gaan.
Overdag plukten we de rijpste aardbeien uit de tuin en aten die dan op met griessuiker. ’s Avonds speelden we tot het donker werd huisjes bouwen met de kaarten. Daarna deed Bobonne alle lichten uit en gingen we naar bed, met Bobonne in het midden.
Ik had ook een nonkel. We noemden hem de oude. Hij was vrijgezel en halfdoof. Elke zondag kwam hij eten bij Bobonne. Hij zat daar telkens voor het middaguur aan de keukentafel op zijn toegeëigende plaats. De keuken lag achterin en diende tevens als waskot en bergplaats.
Aan diezelfde tafel werden tijdens feestdagen avondlijke elexiers gedronken, tenminste, als de oude erbij was. Dan vertelde hij over Amerika waar hij geweest was of over weerwolven uit zijn kindertijd. Hij had nog echte indianen gezien en achter dwaallichten gezeten.
Bobonne ging elke woensdag bij hem kuisen. Mijn broer en ik mochten mee.
In het salon stond een stoel in gekrakeeld leer en een eiken tafel met op de kast een stenen geneverkruik. Die plaats mochten we niet betreden. Daar lagen de sacramenten van de oude om Gods vloek met een vierkante te verbannen.
In de lagere school noemden ze me de Flurk. Ik was een dromer. De leraar had mijn vader hierover aangesproken en gezegd dat ik te verstrooid was in de klas.
Ik maakte papieren vliegers en houten zwaarden. Mijn schuilplaatsen (die ik mijn kampen noemde) kan ik zo terug vinden in het bos.
Ivanhoe, Zorro, Winitou,…waren mijn helden die ik op alle mogelijke manieren imiteerde.
In die periode begon ik ook te experimenteren met benzine en terpentijn. Het mengsel moest als brandstof dienen voor de stuwraket die ik bouwde in het atelier van mijn vader. Toen dat project mislukte begon ik kikkervisjes te kweken vanuit een nabijgelegen poel.
Thuis hadden we geen TV. Mijn vader had wel een transistorradio gekocht in de dorpswinkel. Een roodbruin robuust toestel van Duitse makelij dat stond voor kwaliteit. Op zondag fietsten we na het middageten naar het bos en luisterden dan liggend in het gras naar de muziek die onze portatif te bieden had. Jaren later zou mijn vader zich laten overhalen om een zwart-wit tv aan te schaffen waarmee we vier zenders konden ontvangen. Gekluisterd aan het beeld in het pikkedonker zagen we de Congolezen vechten voor onafhankelijkheid. Zelfs naar het testbeeld werd gekeken.
Midden in de jaren zestig vond mijn vader dat het tijd werd dat ik een stiel zou leren. De oude schoolkameraden zwermden als jonge bijen uit het nest. De ene wou plaatslager worden, de ander loodgieter, sommigen automecanicien en de slimsten van de klas gingen naar de humaniora. Ik trok naar Leuven en ging voor houtbewerking.
Als twaalfjarige mocht ik nu voor het eerst zelfstandig naar de stad.  Het was een schril contrast met het plattelandsdorp waar ik opgegroeide. Elke dag pendelen met de bus tot aan het Fochplein was op zich al een beleving. Het duurde niet lang of ik stapte af aan het station om dan verder te voet langs de Bondgenotenlaan te gaan. Halfweg kocht ik een croissant en at die telkens aan dezelfde zitbank op. Tijdens de drie kwartier durende busrit leerde ik twee meisjes kennen die ouder waren dan ik. Ze hadden dezelfde eindbestemming. Elke ochtend zaten we tezamen op een arduinen dorpel aan de Sint-Pieterskerk tot net voor schooltijd. Dan ging elkeen zijn eigen weg. Een van hen leerde mij sigaretten roken. Sindsdien ben ik nooit meer gestopt.
De bengel in mij begon te verdwijnen. Het was mei 68. 
Studentenprotesten, de Beatles, het feminisme, de provo’s, Black Power,…
In Frankrijk braken straatgevechten uit tegen de politie, gevolgd door een algemene staking van studenten en twee derde van de arbeidersbevolking. Het parlement werd ontbonden. Het woord flic werd voor het eerst gebruikt.
Het communisme en anarchisme werden populair. Velen zagen hierin een gelegenheid om ‘de gevestigde maatschappij’ door elkaar te schudden. Jean-Paul Sartre was hiervan een boegbeeld.
In Tsjchoslowakije was er de Praagse lente en in België staakten de studenten in Leuven tegen de Franstalige invloed in de universiteit.
Ik stapte stiekem mee in studentenbetogingen zonder te begrijpen waartegen ze precies revolteerden. Het was me om de spanning en de waterkanonnen te doen.
Begin jaren zeventig kwam ik in Brussel terecht om er bouwkunde te gaan studeren. In die periode experimenteerde ik met alles wat ik kon vast krijgen. Het werd een benevelde periode waarin ik koorddansend het ene zwijn na het andere uit de rapen joeg.
Ik liet mijn haren groeien, trok liftend naar Amsterdam, wou in een commune gaan wonen en werd zo langzamerhand de drop-out in de familie tot grote ergernis van mijn ouders die er niets van begrepen.
Elke dag liep ik langs de rue de Midi heen en weer van Zuid naar Noord. Ik bleef telkens voor dezelfde vitrines staan.
Zo was er de Aziatische winkel met zijn bronzen beelden, de tekenwinkel waar een schilderspalet stond uitgestald en de stock Americain die ik regelmatig bezocht zonder iets te kopen want thuis waren ze karig met zakgeld. Door mijn dagelijkse voettocht kon ik het tramgeld dat ik thuis kreeg aan andere dingen besteden.
’s Middags ging ik samen met een vriend langs een verlaten fabriek tussen het puin zitten. Verscholen voor de buitenwereld zaten we dan te filosoferen over een abstract toekomstig leven.

23-07-2008, 23:19 Geschreven door warket
Reageren (2)

21-07-2008, 15:51 Geschreven door warket
Reageren (0)

halfweg slaat de bliksem in
hij licht rimpels van mijn handen op
in vloeiende regen

een plotselinge dood
zou het leven niet waardig zijn
moest ze te vermijden zijn

ik vraag me af
waarom vogels
nog op de vlucht slaan voor mij

morgen regent de zon

Vanwaar komt die kilte vandaan?
Mijn adem dampt.

14-07-2008, 21:55 Geschreven door warket
Reageren (1)

Van dit potlood rest nog een duim lang
genoeg om dit te schrijven
tot mijn vingers verkrampen
in een laatste houvast.

Vandaag speelde regen met de zon
raakten regenbogen de grond
in wilde zoete windvlagen

Zelfs mijn plasstraal
in haast glijdend water
aan de zijkant van de weg
had iets sierlijks in het tegenlicht.

Vandaag ben ik nog niet binnen geweest.
Waai maar de kilte door mijn lijf.

07-07-2008, 22:36 Geschreven door warket
Reageren (0)

Ik liep door een vreemde stad waar ik met kennissen zou logeren in een hotel. De omgeving kwam me vaag bekend voor. Toch kon ik me nergens situeren.
Het was zomer. Ik liep langs hellende straten omdat ik wist dat het hotel zich ergens op een plateau bevond.
Mijn kostuum was besmeurd met modder uit de vorige nacht.
De mensen op straat keken me wantrouwig aan. Iedereen kende hier iedereen. Ik was een vreemdeling.
Soms nam ik een looppas, niet uit gehaastheid maar omdat het prettig was. Een vrouw keek me spottend na.
Toen het vooravond werd ging ik in een café de weg vragen. Ik bleek vlakbij mijn bestemming te zijn.
Voor ik naar buiten ging schudde een vieze vent mij de hand. Er bleef stinkend slijm aan mijn vingers kleven. Hij schaterlachte als iemand die denkt een geslaagde grap verteld te hebben.
Het slijm stolde meteen zodat ik het met een zakmes van mijn huid moest schrapen.
Mijn kennissen stonden me in de balie van het hotel op te wachten.
Ik herkende mijn broer, zus en mijn oudste zoon die opnieuw een peuter bleek te zijn en mij tot mijn groot spijt negeerde.
Mijn vader was er ook. Hij was fel verouderd en kreupel geworden.
Steunend op een kruk keek hij me streng aan en vroeg: ‘Waar komen die moddervlekken op je kostuum vandaan?’
Ik had mijn familie lange tijd niet meer gezien. Mijn broer had al die tijd voor mijn zoon gezorgd. Mijn moeder was inmiddels overleden.
‘Dat is jouw schuld’ snauwde mijn vader.
Toen ik naar mijn jongste zoon vroeg bleek die net zoals ik op de dool te zijn.
In de hotelkamer zat mijn vrouw op een matras de bagage uit te pakken. Ze had een vriend die naast haar lag te slapen.
‘Ik heb je gehoorapparaten meegebracht’ was het enige dat ze zei.
Overal lagen matrassen. We sliepen allemaal op dezelfde kamer.
Toen ik mijn zoon bij mij wou nemen gebiedde mijn broer me hem gerust te laten. Hij was vervreemd van mij. Ik besloot dan maar om weg te gaan.
In de lift liep het mis. De deur ging niet helemaal dicht.
Ik begon met mijn zakmes aan de hengsels te peuteren. Plots kwam ze helemaal los waarna de lift een halve meter zakte. Ik kon er nog net uit klimmen.
Dan kwam er een echtpaar in de gang dat aanstalten maakte om de lift te gebruiken. Ik wou hen nog waarschuwen voor het gevaar, maar was te laat. Ze donderden met de liftkooi naar beneden.
Aan de uitgang van het hotel kwam ik een verpleegster tegen. Ik herkende haar meteen.
Ze wou weten of die wrat op mijn voet genezen was.
Gegeneerd om de zweetgeur deed ik mijn schoeisel uit. Meteen begon ze als een kat aan mijn voet te likken.
‘Ga binnen eens kijken, ik denk dat er gewonden in de liftput liggen’ zei ik nog alvorens verder te gaan.
De straten waren verlaten. Het was nacht.
Ik liep op mijn blote voeten over een kasseiweg. Ik begon in het oranje schijnsel van de straatverlichting met mijn zakmes onkruid uit de voegen van de straatstenen te peuteren. Het voelde aan als een aangename en tevens nuttige bezigheid.
Zodoende kwam ik nonchalant op een binnenkoer terecht en begon daar eveneens onkruid te wieden tot drie mannen met lange baarden buiten kwamen en me aanmaanden hun eigendom te verlaten. Ik kon nog net een glimp opvangen van een beeldschone vrouw in wit nachtgewaad die me vanuit de deuropening wenkte. Ik voelde pure liefde.
Ik wou terug naar het hotel om mijn schoenen aan te trekken en haar te bevrijden.
Onderweg begon de hemel op te flitsen. Sterren gingen in cirkels draaien en balden samen in explosies. Er kwam stof neer dat naar zwavel rook. De grond trilde en scheurde open in een oorverdovend lawaai. Ik wist zeker dat dit het einde van de wereld was.

nu wordt ik wakker, badend in het zweet, voel haar schoot
langs  het dakvenster begint de vroege ochtend te verschijnen
het is halflicht
een andere realiteit

05-07-2008, 19:48 Geschreven door warket
Reageren (0)

02-07-2008, 22:29 Geschreven door warket
Reageren (0)

voor een keer heb ik voorgenomen niets te beschrijven
en voor me uit te kijken
tot ik een potlood in een speerpunt slijp

de insecten zijn met het tegenlicht verdwenen
avond valt met uitdeinende vogelzang
uiteindelijk zal mensenlawaai
nog voor het nacht is verdwijnen

ook het struikgewas en bomen gaan zwijgen
er is geen wind

zal de mot straks rond het kaarslicht verschijnen
zodat ik onvermijdelijk toekijk
hoe ze haar perkamenten vleugels verbrandt

of zal ik gaan slapen
en in dromen verder leven

neen,
uiteindelijk steek ik de kaarsen aan
en doe mijn gehoorapparaten uit

nu ben ik doof
er is geen wind
de vogels slapen nu
het is stil
niks beweegt

01-07-2008, 00:17 Geschreven door warket
Reageren (1)

26-06-2008, 22:07 Geschreven door warket
Reageren (0)

Met een wolfshonds gevoel
besluit ik om te zwijgen,
te kijken
en te luisteren hoe ze comuniceren in deze langste dagen.
We zouden haast het beestige in dit leven
voorgoed vergeten moest het avondlicht niet schijnen.
Ik kan beter zwijgen
maar zwijgen kan ik niet.

 
Een dag
zonnig zoals deze
beeld ik me in
zomaar als een ingeving
dat het de laatste dag kan zijn.

Heb ik iets gemist
of heb ik nog iets te doen?
Misschien vraagtekens vermijden
of een fout verbeteren.
Ik ga ervoor
om die laatste ingebeelde dag.

In mijn laatste dag
ga ik op zitbanken het stadsgebeuren bekijken
en kwinkelieren in overschot van tijd.
Het grafiet van potlood komt in beweging.
In mijn fietszak steekt een slijper.
Evident is dit schrifsel niet.
Het is maar een ingebeelde laatste dag…

 
die dag van mij.

24-06-2008, 15:50 Geschreven door warket
Reageren (1)

Met een wolfshonds gevoel
besluit ik om te zwijgen,
te kijken
en te luisteren hoe ze comuniceren in deze langste dagen.
We zouden haast het beestige in dit leven
voorgoed vergeten moest het avondlicht niet schijnen.
Ik kan beter zwijgen
maar zwijgen kan ik niet.

23-06-2008, 21:56 Geschreven door warket
Reageren (0)

Zondag 8 juni 2008

Ik tuimel rond 7h30 uit bed. Het is droog, winstil en grijs. Een uur later komt ze beneden. Ze maakt koffie. Daarna koopt ze bij de bakker een uit de diepvries ontdooid stokbrood.
Normaal zouden we vanmiddag naar een doopfeest gaan maar geen van ons heeft zin.
We rijden naar Italië langs een alternatieve weg. Ondertussen is het warm geworden met twee keer een pletsende regenbui. Aangename weg. Ik glimlach. Zij zingt onzichtbaar.
19h: Hotel L’EDEN, rue de la 1ère Armée Française, Neufchateau in Frankrijk.
Aperitieven op de kamer met wijn die we meegebracht hebben. We gaan eten in ’t stad. Het oude stadsdeel.
Boven bevind zich ‘l Eglise Saint Nicolas, een Romaanse kerk nog goed bewaard gebleven. Hier neem ik de eerste fotos. Ze is duidelijk niet geïnteresseerd en daalt de weg af terwijl ik nog vlug een opschrift lees. Dan gaan we op zoek naar een restaurant.
Pittabars en pizzarias, daaraan geen gebrek. Bijna zeeg de moed in onze schoenen tot we bij toeval met onze neus voor een eetgelegenheid kwamen te staan waar ze geroosterde Andouilette serveerden.
De serveuse zong het gerecht aan tafel. We dronken water en een pichet goedkope wijn erbij. Daarna was het voor haar genoeg geweest. Ze wou nog wat lezen in bed. Ik heb buiten nog wat rond gedwaald. Toen ik terug kwam lag ze in een zalige slaap.

Maandag 9 juni 2008
6h30: Blauwe hemel. Ze gaat onder de douche. Je kan hier vanaf 6h30 ontbijten. We zijn van plan om vroeg te vertrekken zodat we vanavond in Italië zijn.
Buffetontbijt. Ik eet voor drie à volonté. Op de parking roken we een sigaret. Dan vervolgen we onze weg. Tot nu toe zijn we geen enkele keer verloren gereden.
Neufchateau hebben we doorkruist. Nu rijden we door glooiende landschappen. De weg is niet druk. Met de regelmaat van een klok verminder ik snelheid in dorpen. Twee uur later stoppen we in Langres. Het is middag. Terras bij de ‘La Marne’, een brede rivier die hier in stroomversnelling voorbij zwalpt.
Ze heeft als verassing escargots en een artisanaal blond biertje besteld.
Millefleur is een bier dat fruitig smaakt met een honingaroma. Het wordt in de regio gebrouwen en door de waard uitdrukkelijk aangeprijsd. Een echte commerciant blijkt achteraf als we de rekening vragen. Desondanks heeft het gesmaakt en was het gezellig tafelen.
In het hystorisch stadsdeel staan nog achtiende eeuwse huizen en een monumentale kerk met buitenklokken.
Van hieruit rijden we naar Besançon en dan loopt het mis. De wegaanduiding komt niet meer overeen met de routebeschrijving.
Ik moet bekennen dat ik in een dergelijke situatie onredelijk zenuwachtig wordt en het zonder co-piloot niet zou redden.
Na wat heen en weer rijden zitten we terug in de goede richting.
Lausanne doorkruisen we rond 18h in het spitsuur met het onvermijdelijke blokrijden. Zwitserland is immers zoals België: overbevolkt. De euro blijken ze hier niet te kennen en er rijden nog trolébussen in de stad. De transit Zwitserland heeft ons vijftig euro gekost aan infrastructuurbelasting en de tunneldoorgang ‘Grand Saint-Bernard’. Met de vijf Zwitserse frank die we aan de grensovergang bij de tolbetaling kregen hebben we ieder een halve tas koffie gedronken.
20h30: Aosta vallei over de grens. We overnachten in een tweesterrenhotel met ruime kamer en badkamer. Hotel ‘Mont Velan’. Prijs: 75 euro ontbijt inbegrepen. We zijn net op tijd voor het avondeten. Ik eet lamsnier in wijnsaus (18 euro) en voor haar raviolli (12 euro).
Witte wijn drinken we op de kamer. Voor het slapen gaan leun ik nog uit het venster met een laatste sigaret.

Dinsdag 10 juni 2008
6h30: Als ik vertel hoe vroeg het nog is pakt ze mijn hoofdkussen en keert ze zich om onder de bedsprei.
‘Slechte matras’ kreunt ze.
Straks moet ik de wagen vanop de binnenkoer langs een steile helling sturen.
Het ontbijt is eenvoudig lekker. Heerlijke sterke koffie met veel melk en suiker. De wagen krijg ik zonder veel moeite de helling op. We rijden richting Turijn. Nog 150 km en we zijn op onze bestemming.
Middag: Salluzo. Hier koopt ze kaas en wijn in een supermaché. Ondertussen probeer ik geld af te halen uit een bankautomaat wat me niet lukt. Deze automaat aanvaard geen bankcontact.
14h: We zijn aan het kasteel waar we acht dagen gaan logeren.
‘Castello Rosso’ ligt op een heuvel die langs een smalle steile weg toegankelijk is. Het werd gebouwd in 1625 door Michele Conti op de ruïnes van het kasteel van de familie Constanzia.
Geografisch is deze plaats een onderdeel van Piemonte, wat letterlijk ‘aan de voet van de bergen’ betekent.
In het Noorden en het Westen liggen de Alpen. In het Zuid-Oosten liggen lagere heuvels.
We bellen aan naast de immense houten inkompoort. Het electrisch slot wordt zoemend ontgrendeld.
Vanop de binnenplaats leidt een stenen trap ons naar de onthaalbalie. Na een korte uitleg wordt onze kamer getoond. De kruier brengt de bagage. Beneden toont hij de fietsen in beschikking maar weet niet precies dewelke wij mogen gebruiken. Aan zijn handelen is duidelijk te zien dat hij pas aangeworven werd. We vergeten hem een fooi te geven uit ongewoonte
16h: Na de douche en een wijnaperitief maken we een korte fietstocht om te wennen.
Al voor we vertrokken was ik haar uit het oog verloren. Terwijl zij op de parking een testrit deed was ik reeds de heuvel afgedaald.
Wie is waar? Het is niet de eerste keer dat zoiets gebeurt.
19h30: Ik zit aan een tafel onder drie bomen in één van de tuinen te schrijven. De zon schijnt. De wind waait fel. Van hieruit zie je de vallei en de Alpen. Het is hier beestachtig mooi. Straks wordt het avondeten opgediend. Ik ga me omkleden.
20h30: Driegangenmenu en een fles regionale wijn die met 12 euro betaalbaar blijft. Fijn eten vriendelijk geserveerd. We tafelen tot 22 uur.
Daarna rook ik buiten nog een sigaret. Als ik op de kamer kom slaapt ze.

Woensdag 11 juni 2008
Gisterenavond bij het omkleden had ze voor de spiegel gestaan. ‘Die spiegels zijn zo confronterend. Ik heb geen mooie benen’ had ze gezegd.
Nu ligt ze gekruld onder de lakens. Voorzichtig vang ik langs een kier in het gordijn een glimp van het buitenlicht. Dan schuif ik het gordijn weer dicht om haar niet wakker te maken.
Ik ga buiten.
Van op een grasheuvel zie ik wijnstronken en schrik wanneer een vlieg dicht voorbij mijn oor raast.
Is het het geluid van de wind die in de bomen blaast of het geraas van de benedenstad dat ik hoor?
Het zonlicht stuikt over de heuvel. Een vroegochtendritueel.
In het Zuid-Oosten liggen de bergkammen in een grijsblauwe zweem. De dag herleeft.

Scarnafigi 13h
Luister hoe de mussen ’t sjilpen
speels kwinkelen in het gloeiend middaglicht
met glijdende zwaluwschaduwen over het asfalt.
Op het terras verschuift licht de tijd
tot een oude man met zwarte mouwen
het dorpsplein aan fietst
en zijn polshorloge gelijk zet met de klok.

Voor mezelf bestel ik een glas bier en voor haar witte wijn. Wanneer de winkel hiernaast opnieuw de deuren opent koop ik een hoed van stro.
Vanmorgen had ze in Verzuolo water gekocht voor onderweg. Voorbij ‘Bar Centro’ moesten we schuin linksaf naar Manta om dan verder te gaan naar Saluzzo.
Daar hadden we in een buitengalerij cappuccino gedronken en naar passanten gekeken. De tafel wiebelde.
‘Leun niet tegen de tafel, anders gutst het melkschuim uit de tas’ had ik haar gezegd.
 

            Avond
Ik schat de tijd aan de hand van zeventien handgeschreven regels. Dan moet het nu 19h45 zijn.

Castelletto, donderdag 12 juni 2008

Naast het pad aan de rivier staat in de schaduw een zitbank.
‘Zullen we hier een boekje lezen?’ vraagt ze reeds beslist. Ze rijdt voorop.
‘Natuurlijk liefste, we blijven hier een half uur’.
Eerst doet ze een schichtig plasje in het struikgewas.
Onderweg had ik naar vogelzang geluisterd. Merels, vinken, kraaien. Een muziekstuk in een toevallig patroon niet door mensenhanden geschreven, dat nimfen uit dauw laat ontwaken tot de dagmaker met veel tumult uit de hemel valt.
Ze zit naast mij met gekruiste benen. Ik kijk naar haar vuurrood gelakte teennagels. Net wanneer ik haar wil vragen waarom ze dat doet kijkt ze me aan en zegt: ‘Zullen we verder gaan?’.
Vanmorgen wou een wolk een plasje doen
maar wij besloten van liever niet.
Ook de zon mocht niet teveel schijnen
dus riepen we wat bewolking aan.
Toch bleef het warm.
Tijdens het middagmaal verkoelde wind en regen ons lijf
en toen we onze tocht verder zetten
scheen opnieuw de zon .
 

Vrijdag 13 juni 2008

In een droom ben ik Guido tegen gekomen. Vijfendertig jaar geleden hadden we elkaar voor het laatst ontmoet. Sindsdien is Guido blijven groeien en draagt hij een trapladder met zich mee. Het is een hulpmiddel voor oogcontact als je met hem praat.
Vooraleer ik de trapladder op klom omarmden we elkaar en kwam iemand haastig vertellen dat mijn woonst door een onweer was vernield.
Vandaag rijden we met de auto naar Cuneo. Cuneo ligt een dertig km hier vandaan.
Net voor we de stad in rijden staan we in een file die zich beperkt tot aan een rotonde.
Cuneo is een grote stad. We wandelen de middag voorbij langs arcaden in een lange winkelstraat.
Het is daar dat ik een irish-coffé drink.
Dan gaan we over het immense ‘Piazza Galimberti’ dat best vermeden wordt door mensen met pleinangst.
Op de markt koopt ze een broek voor mij. Kost maar vijf euro.
14 h: Maaltijd in café. Milanese steack en lasagne met een karafje wijn van ’t vat. De frieten waren niet doorbakken maar daarvoor moet je niet in Italië zijn.
Dit is een stad om inkopen te doen.
Op de terugweg bezoeken we een natuurpark dat op zich niet veel voorstelt.
17h: aperitief met salami. Zoet bruisende rode streekwijn is voor haar. Voor mezelf koop ik meteen een steverige wijn.

Zaterdag 14 juni 2008

7h15: Als ik het venster open kijk ik naar een stralende lucht.
10h30: In Venasca drinken we een capuccino en kopen we een T-shirt. Een zaterdags dorp. Men doet inkopen en drinkt dan een aperitief op dit terras.
Wanneer we verder fietsen komen we op een drukke weg terecht. Na een half uur lichte klim, moegetergd door razendsnel doorgaand verkeer, besluiten we om het noodlot niet verder uit te dagen en keren we terug naar Venasca waar we meteen inkopen doen voor een picknik.
Brood, schapenkaas, salami en rode wijn.
Dat eten wij onder een wijds afdak midden in het dorp. Ondertussen is het 12h30 en is de bewolking toe genomen.
13h30: koffieterras.
Ze bladert in ‘de helaasheid der dingen’ terwijl ik notities in mijn dagboek maak en veel zin heb in grapa.
‘Love milk, fruit, chocolate and grapa’.
Mensen komen en gaan, net zoals die Italiaan aan de tafel naast ons die kuchend aan een door teer verbruinde sigaret lurkt, of die vier motards die met veel tumult aan het benzinestation stopten en nog kinderen bleken tee zijn toen ze hun helmen af deden.
15h30: Ik ben de helling naar het kasteel op gefietst.
‘Waarom doe je zo iets. Straks val je nog dood’ zegt ze.
In het kasteel is er een trouwfeest aan de gang. Zonet zaten de feestvierders nog aan tafel.
Nu, wat later, spelen bruidskinderen in de tuin met vrolijke muziek. Ik kijk er naar vanop deze heuvel. Hoe laat zou het zijn?
Daar het zonlicht niet schijnt schat ik niet de tijd.
Iemand komt deze heuvel naderbij, kijkt in mijn richting en gaat dan terug weg.

Parlé no Italiano’ dacht ik te zeggen bij een eventueel onmogelijk gesprek.
 
Zondag 15 juni 2008

9h30: We fietsen zwijgzaam naast elkaar op de weg naar Caraglio. De tocht gaat langs afgelegen erven waar honden in het voorbij gaan blaffen, vaak aan een ketting gebonden.
Het is zondagstil in de dorpen.
Op een veldweg blijven we staan om naar een leeuwerik te kijken. Als hij naar beneden duikt gaan we verder langs een pad naast een oude spoorbaan.
Op het middaguur is het in Caraglio bewolkt. Het is markt. Pizza met olijfolie.
De jongste zoon heeft een bericht op haar gsm gestuurd. Kamiel is onverwacht overleden.
Ik staar op nul en verkramp mijn ogen zodat er geen tranen uit kunnen vloeien. Neen, niet op dit terras.
18h30: We zitten aan de kolkende rivier. Ze leest. We drinken van de wijn die we op de markt gekocht hebben. Ze krijgt het koud en wil verder.
20h30: Ik had al de ganse dag goesting om een videeke te eten, en wat blijkt bij het avondmaal een uitzonderlijk toeval te zijn?
Een knapperig hanenbilletje met boontjes.
Haar glas is groter dan het mijne. Als compensatie tracteert ze me in de bar op een afsluiter met grapa. We praten nog wat over Kamiel. Kris heeft een bericht gestuurd. Ze wenst ons nog een coole reis.

Maandag 16 juni 2008

4 h ’s morgens wordt ik wakker en schrijf ik aanneemlijke passante memoires met verloren helden:
Is het de lege uitgestrektheid
of uitgestrekte leegte die ik zie?
Is het het geluid van de wind die in de bomen blaast
of het geraas van de benedenstad dat ik hoor?
De beken stromen vol
met verloren zielen
tot de rivier uit haar oevers kolkt
en het laagland overspoelt.
Als de mist over de heuvels komt
naar het dal
zijn het alleen nog zwaluwen
die onvermoeid blijven dansen

Motregen en bewolkt. We rijden met de auto naar de kust. Een middagmaal kost daar dubbel zoveel.
’s Namiddags kopen we geschenken in Cuneo. Eeen fles grapa voor onze pa, dito klein flesje voor Stef en reuzepasta voor Bert en Evie.
18h30: Dit wordt de laatste avond. Ik heb mijn gehoorapparaten uit gedaan om de omgeving beter op te vangen.
De mist komt over de heuvels over het dal.
Ik kijk naar de zwaluwen die onvermoeid blijven dansen in de lucht. Soms valt er een regendruppel uit een boom. Niks beweegt.
Ze is op de kamer gebleven om de terugreis voor te bereiden.
20h: Laatste avondmaal in het gelijkvloers terrassalon. Twee paren Scandinaviërs met luidruchtige kinderen. Ze makenzoveel kabaal dat we elkander amper verstaan.
Het meisje dat ons met eten bediend is in een vrolijke stemming. 

Dinsdag 17 juni 2008

 5h40: Uitgeslapen. Laatste ontbijt. Wind in de buik. Gedroomd over onbekenden. Het had iets te maken met een internaat.
Buiten is het nog mistig. Onvermijdelijk denk ik aan Kamiel. De mist trekt langzaam weg. Het klaart. We rijden naar huis.

21-06-2008, 15:59 Geschreven door warket
Reageren (1)

20-06-2008, 21:29 Geschreven door warket
Reageren (2)

In de kleerkast hangt een kostuum. Mijn kostuum voor speciale aangelegenheden.
Vandaag zal ik het dragen ter uwe nagedachtenis.
Ik zal U groeten, proper gekleed en ongeschoren.
Zo hebt ge mij nooit gezien.
Ik was een half uur te vroeg en ging op een nabijgelegen terras ontbijten.
Daarna kwam ik net zoals de burgemeester tien minuten te laat.
Uw collega’s hebben U ge-eerd en Jos Depauw heeft uw gedichten voorgelezen.
Ik wist niet dat gij gedichten schreef.
Na mijn laatste groet aan U heb ik uw vader aangesproken in dat prachtig Sterrebeeks dialect.
‘Karogge’ heb ik hem nog gezegd voor ik weg ging.
De wind probeert nu uw nagedachtenis weg te blazen maar koppig zet ik uw beeltenis recht.
‘Niets is onschuldig onder de mensen’ hebt ge zelf gezegd.
Terwijl ze uiteindelijk uw lichaam verbranden in as, keuter ik met een lucifer in een jeukend oor.
‘Daar kan je oorkanker van krijgen’ zegt een wijsneus gemeend.
Van deugd ook, zeg ik in men eigen.
Nu de zeebezen rijpen pluk ik ze als een aap uit de struiken. Ze smaken zuurzoet.
Niets beter te doen.
Beter?
Het struikgewas ritselt of is het de buitentafel die kreunt?
Het speelt zich af in een onbeteugelbaar ritueel met zikkel en gritsel.

19-06-2008, 19:05 Geschreven door warket
Reageren (0)

Piemonte, donderdag 12 juni 2008

 
Beste,

 
Laat ik dit schrijven beginnen in de meest eenvoudige vorm: ‘Hoe gaat het met U?’ en om mijn vraag concreter te stellen: ‘Hoe gaat het met de gezondheid?’
Zelf verblijf ik momenteel in Piemonte, wat letterlijk ‘aan de voet van de bergen’ betekent.
Ik zal deze brief pas bij mijn thuiskomst versturen omdat ik het huisnummer van uw woonplaats vergeten ben.
Waarom schrijf ik deze brief vraagt U en ik zich af.
‘Zomaar’ zou een oneerlijk antwoord zijn van mijnentwege. Laten we het achterwege houden.
Elke dag schrijf ik op dezelfde plaats een vijftal regels voor deze brief bestemd.
Gisterenavond bij het omkleden had ze voor de spiegel gestaan. ‘Die spiegels zijn zo confronterend. Ik heb geen mooie benen’ had ze gezegd.
Nu ligt ze gekruld onder de lakens. Voorzichtig vang ik langs een kier in het gordijn een glimp van het buitenlicht. Dan schuif ik het gordijn weer dicht om haar niet wakker te maken.
Ik ga buiten.
Van op een grasheuvel zie ik wijnstronken en schrik wanneer een vlieg dicht voorbij mijn oor raast.
Is het het geluid van de wind die in de bomen blaast of het geraas van de benedenstad dat ik hoor?
De dag herleeft.

            Scarnafigi 13h

Luister hoe de mussen ’t sjilpen
speels kwinkelen in het gloeiend middaglicht
met glijdende zwaluwschaduwen over het asfalt.
Op het terras verschuift licht de tijd
tot een oude man met zwarte mouwen
het dorpsplein aan fietst
en zijn polshorloge gelijk zet met de klok.

Voor mezelf bestel ik een glas bier en voor haar witte wijn. Wanneer de winkel hiernaast opnieuw de deuren opent koop ik een hoed van stro.
Vanmorgen had ze in Verzuolo water gekocht voor onderweg. Voorbij ‘Bar Centro’ moesten we schuin linksaf naar Manta om dan verder te gaan naar Saluzzo.
Daar hadden we in een buitengalerij cappuccino gedronken en naar passanten gekeken. De tafel wiebelde.
Leun niet tegen de tafel, anders gutst het melkschuim uit de tas’ had ik haar gezegd.
 

            Avond

Ik schat de tijd aan de hand van zeventien handgeschreven regels. Dan moet het nu 19h45 zijn.
Het regent niet voor lang. De wind waait zacht en de drie bomen waaronder ik zit voorkomen voorlopig regendruppels op dit blad papier.
Gisterenavond had ik nog naar verre bliksems gekeken die wolken schichtig deden oplichten.
Deze plaats zou U aanstaan, beste schoolkameraad.
Vorige nacht ben ik in een droom Guido tegen gekomen. Vijfendertig jaar geleden hadden we elkaar voor het laatst ontmoet. Sindsdien is Guido blijven groeien en draagt hij een trapladder met zich mee. Het is een hulpmiddel voor oogcontact als je met hem praat.
Vooraleer ik de trapladder op klom omarmden we elkaar en kwam iemand haastig vertellen dat mijn woonst door een onweer was vernield.
 

            Venasca, 14 juni 2008 koffieterras.

Ze bladert in ‘de helaasheid der dingen’ terwijl ik notities in mijn dagboek maak en veel zin heb in grapa.
‘Love milk, fruit, chocolate and grapa’.
Mensen komen en gaan, net zoals die Italiaan aan de tafel naast ons die kuchend aan een door teer verbruinde sigaret lurkt, of die vier motards die met veel tumult aan het benzinestation stopten en nog kinderen bleken tee zijn toen ze hun helmen af deden.
Is dit leven niet als een snel kolkende rivier, waarin het schuim door obstakels een uitdrukking is van moed?
Misschien is het wel een langdurige heildronk op wat ons te wachten staat.
Nog voor mijn thuiskomst heb ik uw heengaan vernomen, beste zielsgenoot. Zinloos om deze brief nog te versturen.
Het zou U verheugd hebben te weten dat ik niet bedroefd ben. Ge hebt de moed gehad te leven zoals gij het zelf wilde.
 

            Groet.

18-06-2008, 09:31 Geschreven door warket
Reageren (0)

In een droom
zag ik je uitbundig dansen
in een zomerregen
onbereikbaar op een regenboog
met een lied uit mijn diepste verlangen

Het beeld verdwijnt
langzaam in wolken
met de vleugelslag van een schichtige vogel

En dan lijkt alles weer zoals voorheen

06-06-2008, 00:00 Geschreven door warket
Reageren (0)

Het weer is wisselvallig. ’s Middags heeft het geregend. Dan scheen weer de zon en daarna werd het grijs.
Ik fiets met opgestroopte mouwen zonder jas. De temperatuur is ’s morgens ook zacht. De grijze lucht schittert nog. Ik zie opnieuw een wesp in een boterbloem. De klaprozen blijven bloeien.
Eigenlijk heeft het vandaag niet veel geregend, zegt Stef.
Neen, vanmiddag een uurtje maar, antwoord ik.
Ik heb zonet een bakharing gegeten. Mijn huisgenoten lusten dat niet. Bakharing moet ik buiten roosteren en op eten.
De milt is een delicatesse. Haringmilt met een snee roggebrood.
De hond ligt nu over mijn blote voeten. De vogels beginnen te comuniceren. Mensenlawaai vermindert en de dorpsklok slaat acht keer.
Ik riek aan mijn pols naar de voorbije dag. Het begint te waaien.
Hoe-hoe ‘ erkoe kirt een bosduif vanuit de zilverberk en een troep ganzen vliegen kwetterend over. Daarna zijn het merels die nog spreken. De nachtegaal heeft het laatste woord.
Vannacht zal blauw het donker opnieuw in lichtvlagen verlichten en wezens op reis in een droom verbazen. Dan nog blijft de maan en alles bestaan. Zal ik ’s morgens ontwaken, gaan plassen, een tas koffie met een eerste sigaret en daarna een tocht langs een nieuwe dag beginnen.
De lucht blijft grijs en toch is haar licht verblindend.
Hoe-hoe ‘ erkoe!

04-06-2008, 21:41 Geschreven door warket
Reageren (0)

03-06-2008, 00:53 Geschreven door warket
Reageren (0)

In een vlaag van waanzin spreek ik tegen een boom; een zilverberk om precies te zijn.
Niet zomaar. Ik vertel hem een recept.
Glucosestroop, suiker, gemodificeerd zetmeel, gelatine, bijenwas, carmanbawas als glansmiddel en tenslotte nog wat sulfiet om te bewaren.
Voila.
Terwijl de omgeving uitbundig varkensvlees braadt in open lucht eet ik een vuistgrote zak Engglish Wineguns leeg, af en toe sprekend tegen een zilverberk. Je zou het haast niet geloven maar heidens zalig is dat.
Oei, er vliegt een vliegtuig voorbij. Ik doe mijn gehoorapparaten uit en hou voor een ogenblik op met schrijven. U kan me trouwens nu niet horen.
De voorspelde bewolking komt eraan. Mijn schrift verliest haar schaduw. Alleen de merels fluiten nog. En ja, de barbeques in de omgeving jonggleren verder in een uitbundig samenzijn.
Die boom, waarom spreekt hij niet als ik hem omarm?
Ik hoor nochtans zijn stilte.

01-06-2008, 21:19 Geschreven door warket
Reageren (1)

Ze heeft een aapneus en kijkt intens
heeft mooie schouders maar dat zie je niet
als mens.

01-06-2008, 00:22 Geschreven door warket
Reageren (0)

onderweg kijk ik naar een koe met een zeugend kalf
een tongkus in overleven
en die bijen die hartstochtelijk wroeten om nectar in bloeiende rozen

leven,
mooi is dat
heerlijk is dat herleven

27-05-2008, 22:39 Geschreven door warket
Reageren (2)