Vanaf de jaren vijftig van de 20e eeuw heeft Marbella aantrekkingskracht uitgeoefend op rijke mensen. De faam van de nieuwe badplaats verspreidde zich onder de Europese adel en zo werd Marbella het Spaanse antwoord op de Franse Cote d' Azur. Hollywood-sterren, autocoureurs, koningen, al dan niet met een kroon, mensen die vandaag de dag de jetset heten, kwamen op Marbella af. Veel Arabieren, die in de jaren zeventig van de vorige eeuw schatrijk geworden zijn door de oliecrisis, streken neer in het mondaine Marbella. De beroemste is koning Fahd van Saoedi--Arabie, die een copie van het Witte Huis liet bouwen, even buiten de stad. In het centrum van de stad vindt men het "Parque Alameda" met zijn zitbanken van keramiek en de bronzen beelden van Salvador Dali op de Avenida del Mar.
De oude stad van Marbella, bekend als "El Caso Antiguo", is zeker een aanrader en een bezoek waard. De straten zijn smal en geplaveid en leiden naar het hart, de "Plaza de los Naranjos", dat dateert uit 1485. Hier treft men drie historische gebouwen aan : het stadhuis, het huis van de gouverneur en de Santiago-kapel. Allen dateren ze uit de 16e eeuw. In de 19e eeuw was het stadhuis een gevangenis. Het plein ontleent zijn naam aan de vele sinaasappelbomen, die in het voorjaar door hun bloesem een heerlijke geur verspreiden, waardoor het op de vele rondom gelegen terrasjes van de verschillende bars / restaurants goed vertoeven is.
In de bergen rond Marbella zijn archeologische opgravingen gedaan, die wijzen op bewoning in de paleolitische en neolitische tijd. Ook zijn er overblijfselen gevonden van Fenicische en latere Carthaginensische nederzettingen in het gebied van de Rio Real. In de Romeinse tijd heette destad Salduba. Tijdens de islamitische overheersing bouwden de moslims de Alcabaza, het Arabische kasteel en ommuuurden deze, om aanvallen van buitenaf te trotseren. De naam Marbella, afkomstig van Marbil-la, dateert uit deze islamitische tijd. In 1485 werd het door de Spanjaarden heroverd, maar de muren tonen nog steeds de zeldzame bewijzen van de islamitische heerschappij.
Een reis naar het zonnige zuiden met hindernissen.
Onze valiezen staan in de voormiddag tijdig klaar beneden in de gang, want de taxi is al 4 dagen vroeger besteld - maar - hij komt niet opdagen. Na een half uur wachten in de kou - eens telefoneren op de gewone telefoon van de firma en op de GSM van de chauffeur zonder resultaat - en wat nu ! Gelukkig stond onze vriendelijke buurman en vriend klaar om ons vlug naar het vliegveld te brengen - nog eens bedankt, Pierre ! In Zaventem vlug een karretje halen, valiezen erop en naar binnen. Amaai ! Wat is me dat ! Reizigers duwen hun karretjes heen en terug, van hier naar daar - lange files aan de incheckbalies - even geduld - problemen - de transportbanden zijn in panne ! En wij die dachten te laat te komen !
Had ik het gedacht ! Het heeft gevroren vannacht ! Wat gaat dat worden als het echt winter wordt ?
Na het inchecken vlug naar de veiligheidscontrole. Opnieuw lange files ! Eindelijk is het onze beurt ! Onder de verwonderde blikken van tientallen wachtenden worden mijn 'madam' en wat jongere dames met hun bagage opzij geroepen - "driemaal" worden ze van kop tot teen afgetast, armen wijd open (gelukkig is ze niet kittelachtig) en met de handscanner onderzocht en met beide voeten op een 'toestel' gezet. In de blikken van de andere reizigers zie je ze zo denken : "Zouden dat toch echt 'vermomde terroristen' zijn. Of zijn die vrouwelijke veiligheidsagentes misschien lesbisch ? Wat een 'geniepegaards' denk je dan ! En hun mannelijke collega's keken toe !
Vlug naar de instapbalie ! Even wachten en dan op tijd het vliegtuig in. De handbagage boven in de kastjes leggen en dan zitten we gezellig op onze plaats met veel ruimte voor de benen, vlakbij de nooduitgang. Maar "ongelooooflijk" ! Het duurde niet lang. Met een brede glimlach kwam de steward zeggen : "Mijnheer, ge moogt hier niet zitten !" Mijn instapkaart getoond (ik zat in het midden op B met een jongeman aan de deur) maar niets hielp. Enige antwoord van de steward : "Aan de nooduitgang moeten stevige, sterke mannen zitten, om bij eventuele problemen de deur te openen en de mensen te helpen biij het verlaten van het vliegtuig". Bij een probleem zullen die sterke mannen zo vlug mogelijk die glijbaan "proberen" - eenmaal veilig roepen ze wel "laat de anderen maar komen" ! Onder tientallen vragende ogen werd ik - samen met 2 andere personen van oudere leeftijd - naar een vrije plaats gebracht, ergens in het midden tussen de uitgangen. Oudere mensen mogen volgens het reglement (opgemaakt na veel nadenken door slimme grote bazen) niet bij de nooduitgang - eerst de gewone reizigers, daarna de oude "stumperds", is de visie van het bestuur. Mijn vrouw mocht met mij meegaan naar een andere plaats, maar ...die was lichtjes viesgezind. Ze zei letterlijk : "Ik ben hier en ik blijf hier zitten en als er iets gebeurt ben ik er direct uit, of vindt ge dat ik er 'kramakkelijk' uitzie, ik zal vlug de glijbaan af zijn". Kennissen van ons vliegen tweemaal per jaar naar het zonnige zuiden. Die dame kan moeilijk gaan omdat ze zo zwaarlijvig is en ze wordt met een rolstoel tot aan het vliegtuig gebracht. Toen we dit vertelden kregen we als antwoord : "Ja, maar, over 'zwaarlijvig' praten, is nogal delicaat" ! Wij zijn slank, en mogen dus wel beledigd worden !
We verlaten Zaventem en vliegen met veel lawaai over Brussel. Beneden zie de Heizelvlakte met het atomium, het Baudewijnstadion en de eeuwfeestpaleizen.
Op TV en in de kranten zagen we de voorbije weken foto's van de overvolle dijken en stranden van Oostende en Blankenberge. Waarom eens niet gaan naar een rustige familiebadplaats zoals Oostduinkerke !
Op het terras genieten we van een lekkere koffie "PEERDEVISSER" : een koffie met een bol ijs, een bordje slagroom, een dik stuk cake, een glaasje advokaat en een chocolaatje.
Na een mooie wandeling bergaf (35 minuten) naar de haven van Puerto Banus, gaan we rusten met een koffie of een glaasje wijn op het terras van Luc(Terraza AGUADULCE) en daarna rijden we terug mee naar huis met de auto.
