Mijn naam is Lieve. Ik woon in België, omgeving Antwerpen. Ik ben geboren op 23/02/51. Mijn beroep was gedurende 30 jaar kinderverzorgster. Mijn man heeft een dochter, Kristine en ik twee zonen, Toon en Bart* We zijn opa en oma van Helena en Robin.
Bart was goed bevriend met Will Ferdy. Hij hield van zijn gevoelige liedjes zoals bvb "Belijdenis". Bart leerde Will kennen toen hij als 20 jarige om een benefietoptreden vroeg. Een onbemiddelde, alleenstaande kennis van hem had nl kanker en Bart zorgde voor haar. Will vond het ongelooflijk dat een jonge man zich voor zoiets inzette. Voor Bart was dat heel gewoon, hij hielp graag mensen met raad en daad, vooral ouderen. Natuurlijk heeft Will dat optreden gedaan en vanaf toen zijn ze hele goede vrienden gebleven. Bart ging dikwijls bij Will thuis op bezoek en daar maakten ze het samen heel gezellig, zoals op de foto te zien is.
Hij hielp Will ook als hij computerproblemen had. Na Bart's dood is er ook bij Will een grote leegte ontstaan. Hij mist hem enorm. Vorig jaar schreef hij een liedje met Bart in gedachten: "Dit is het einde niet!" Hij droeg zelfs zijn hele nieuwe CD aan Bart op.
Vrijdag, 21 maart 2008. De laatste dag van het leven van mijn zoon. s'Morgens om 8u30 ging ik, samen met mijn man, naar het ziekenhuis, voor vervanging van het verband van mijn vinger, die ik daags voordien lelijk geplet had. Dat was pijnlijk, maar pas toen het gedaan was, werd ik niet goed. Eigenaardig was dat. Ik draaide weg en moest neergelegd worden. Ik had 20 bloeddruk! Het was 9 u... Later hoorde ik dat, net op dat moment, mijn zoon overleed... Bart had soms wel eens telepatische ervaringen, vooral als kind. Maar dit bezorgt me nog steeds kippenvel als ik er aan denk. Zo merkwaardig...
Heel de voormiddag wist ik van niets. Maar het rare gevoel stopte niet. Ik had om 12u een afspraak bij de tandarts, en kwam ziek thuis. Ik was zo misselijk dat ik moest gaan liggen. En toen ging de telefoon. Het was mijn jongste zoon Toon. Hij vroeg in paniek of ik het nieuws had gezien op TV. Nee, ik had niets gezien, ik was te ziek. "Mama, het gaat over onze Bart! Er is een brand geweest!" Ik probeerde hem te kalmeren. "Dat kan niet Toontje, er zal wel een vergissing gebeurd zijn. Ik zal even informeren bij de politie." Maar de politie stelde me niet gerust, ze zegden dat het wel degelijk over Bart ging. En toen begreep ik wat ik al de hele dag voelde!
In volle vaart zijn we naar Toon gereden, om bij hem en mijn ex-man te zijn (de papa van Bart en Toon). Tegen beter weten in, ben ik nog uren blijven geloven in een vergissing. Tot ik mijn zoon, mijn zielemaatje, wit en stil zag liggen in het ziekenhuis, waar hij met de ambulance naartoe was gebracht. Hetzelfde ziekenhuis, waar hij zoveel pijnlijke onderzoeken had ondergaan. Het ziekenhuis waar hij nooit meer naartoe wilde...
Helaas is het leven niet altijd mooi en vrolijk. Soms moeten we een rugzak torsen vol smart en leed. Een rugzak zo zwaar dat hij haast niet te dragen is. Maar toch moeten we het met vallen en opstaan doen... Hieronder komen ter nagedachtenis aan mijn dierbare zoon Bart Melders rouwgedichten en zijn verhaal. Hij was 34 jaar toen hij in een brand overleed op 21/03/2008, de eerste dag van de lente. Zijn dood maakte van mij een rouwende moeder, met blijvend verdriet en gemis. Ik schreef vele gedichten om de pijn van zijn overlijden een uitweg te geven. Maar voorgoed afscheid moeten nemen van je kind valt niet te beschrijven. Ik mis hem zo.
