Vrijdag, 21 maart 2008. De laatste dag van het leven van mijn zoon.
s'Morgens om 8u30 ging ik, samen met mijn man, naar het ziekenhuis, voor vervanging van het verband van mijn vinger, die ik daags voordien lelijk geplet had. Dat was pijnlijk, maar pas toen het gedaan was, werd ik niet goed. Eigenaardig was dat. Ik draaide weg en moest neergelegd worden. Ik had 20 bloeddruk! Het was 9 u...
Later hoorde ik dat, net op dat moment, mijn zoon overleed... 
Bart had soms wel eens telepatische ervaringen, vooral als kind. Maar dit bezorgt me nog steeds kippenvel als ik er aan denk. Zo merkwaardig...

Heel de voormiddag wist ik van niets. Maar het rare gevoel stopte niet. Ik had om 12u een afspraak bij de tandarts, en kwam ziek thuis. Ik was zo misselijk dat ik moest gaan liggen. En toen ging de telefoon. Het was mijn jongste zoon Toon. Hij vroeg in paniek of ik het nieuws had gezien op TV. Nee, ik had niets gezien, ik was te ziek. "Mama, het gaat over onze Bart! Er is een brand geweest!" Ik probeerde hem te kalmeren. "Dat kan niet Toontje, er zal wel een vergissing gebeurd zijn. Ik zal even informeren bij de politie." Maar de politie stelde me niet gerust, ze zegden dat het wel degelijk over Bart ging. En toen begreep ik wat ik al de hele dag voelde!

In volle vaart zijn we naar Toon gereden, om bij hem en mijn ex-man te zijn (de papa van Bart en Toon). Tegen beter weten in, ben ik nog uren blijven geloven in een vergissing. Tot ik mijn zoon, mijn zielemaatje, wit en stil zag liggen in het ziekenhuis, waar hij met de ambulance naartoe was gebracht. Hetzelfde ziekenhuis, waar hij zoveel pijnlijke onderzoeken had ondergaan.
Het ziekenhuis waar hij nooit meer naartoe wilde...