|
Ik moest dus naar de rugschool. Ik zag het allemaal heel goed zitten , in het begin... Ik zou er zeker beter uitkomen , zeiden ze. Was dat ff een grote leugen. De eerste keer werden we allemaal getest. Om te zien of er afwijkingen waren in de spieren en de andere testen was om te zien hoe het met de spieren gesteld was. Dit was om uit te maken , hoe we moesten beginnen op de toestellen. Mijn eerste test was niet goed , daaruit bleek dat mijn linkerkant bijna geen ontspanningsfase kende. Er zat een groot verschil tegenover mijn rechterkant. De tweede test , was eigenlijk een krachtmeting van de spieren en kijken hoe het gesteld was met de mobiliteit van de ledematen. De tweede week van de rugschool kregen we de resultaten , iedereen kreeg zijn uitslag , behalve ik , ik kreeg een afspraak met de dokter... Toen wist ik dat er ofwel iets niet klopte , ofwel hadden ze zich bedacht en waren resultaten te goed , zoals mijn scoliose eerder , niet ernstig genoeg was. Dus ik diezelfde dag naar de dokter. Hij begon met dat ik een keuze zou moeten maken , indien de rugschool niet zou helpen , zou het mij een pak geld kosten en zou ik nog hetzelfde zijn als ervoor , heel mss zelfs erger. Ze wouden me testen op MS . Maar die testen bleken later ok te zijn. De andere testen waren helemaal niet goed. Mijn krachtmeting stond gewoon op nul. Vooral mijn linkerkant, mijn rechterkant zat ik aan 10% , mijn mobiliteit , werd vergeleken met de statistieken , en ik had de mobiliteit van iemand van 65-70 jaar. Ik dacht dat ik de dokter misverstaan had, ik vroeg wel 4 keer of ik mss die testen niet goed gedaan had. Nee verzekerde hij me , die testen kan je niet verkeerd doen. Ik maakte de keuze om toch maar te proberen met de rugschool. Ik zou gedurende 3 maand twee keer per week naar de rugschool gaan telkens twee uur per sessie , ik kreeg ook psychologische begeleiding. Indien nodig. Om de twee weken was er ook conditietraining. Dat was voor mij m'n marteluurtje... De oefeningen op de toestellen , gingen vrij goed , zolang er geen gewicht op zat, bij de tweede test was er zelfs verbetering , waardoor ik gewicht kreeg. Ik voelde het direkt , dat het toen niet meer ging , ze zeiden , dat ik de eerste keer met gewicht een beetje stijf ging zijn , maar dat zou vlug over zijn. Ik had sindsdien het gevoel dat ik een blok van 100 kg meedroeg , de begeleiders zagen dit ook , en maakten zich zorgen. Achteraf wist ik dat ze van het begin vonden dat ik daar verkeerd zat. Nu heb ik die rugschool 3 maand gedaan zoals het hoorde , en kreeg ik psychologische begeleiding , om de twee weken , waar ik dan telkens mijn klop kreeg , en een uur zat te huilen en smeken ... Dat ik toch maar eens één dag geen pijn zou hebben. De dokter raade me aan om een "facetinfilltratie " te laten doen , dat is een inspuiting rechtstreeks op de plaatsen waar de pijn zit , dus eigenlijk tot tegen het bot. Ik zou er zeker 3 maand goed mee zijn ... Het heeft 3 dagen geholpen , ik had één gekregen op beide heupen , ter hoogt van mijn L4-L5-S1 , in mensentaal , volledig mijn onderrug en staartebeen. Na de drie maand rugschool , werden we opnieuw getest , mijn resultaten waren bijna de helft slechter als de eerste test, ik wist niet dat het nog slechter kon. Ik moest op eindconsultatie bij de dokter , en hij zei me eerlijk , dat hij niet wist wat te doen met mij, hij verwees me door naar het UZ in Antwerpen. Want hij dacht dat het door mijn spieren kwam , en sprak de naam "fibromyalgie " uit. Ik moest mij daarop laten testen. IK belde dezelfde dag voor een afspraak , maar kon daar pas in januari terecht. Het was nu 18 september. Ze zeiden me wel dat als ik naar de APRA kliniek zou gaan , ik direkt zou geholpen worden. Ik kreeg een afspraak met Dr Van De vijver , en kon er de week daarna al naartoe. Ik op m'n eentje naar Antwerpen , naar de APRA kliniek , mijn eerste indruk was , "waar ben ik terecht gekomen" , het was precies een verlaten hospitaal. Bij de dokter kreeg ik wel honderd vragen , hij bekeek mijn foto's , mijn NMR's en mijn bloedresultaten , ik moest rechtstaan en hij ging een paar testen doen. Hij drukte op twee plaatsen in mijn nek , mijn schouders , tussen mijn schouderbladen , op mijn schouderbladen , mijn onderrug , mijn heupen , mijn knieen en mijn voeten, ik dacht dat ik ging sterven van de pijn... Overal waar hij aankwam deed het verschrikkelijk pijn , behalve mijn voeten en tussen mijn schouderbladen. Daar viel het nog mee. Dan moest ik op een bed liggen , en ging hij een test doen , die test was met een bloeddrukmeter en elektroden , als ik het niet meer kon houden , moest ik dit direkt zeggen, de tranen rolden over mijn wangen , na drie min (bleek uit het verslag) werd de test onderbroken. Een gezond persoon moest dit zeker 10 min kunnen volhouden, hij keek me met een rare blik aan en zei dat ik hoogstwaarschijnlijk "fibromyalgie" had in combinatie met " hyperventilatie" . Ik snapte de link niet , maar soit , hij was de dokter. Hij stelde me een behandeling voor en zei dat ik eens goed moest nadenken. Twee dagen daarna moest ik bij de medisch adviseur , van het ziekenfonds. Hij is iemand die direkt ziet of het plantrekkerij is of niet. Weet ik van toen ik nog jong was. Hij bekeek de verslagen en zei dat ik een keuze moest maken. Of ik zou mij gaan herscholen of ik zou mij invalide laten verklaren , gelijk welke beslissing die ik nam , hij stond 100 % achter mij. Hij zei me wel dat ik moest wachten om een beslissing te nemen , tot ik gehuwd was, ik zou namelijk 2 weken later huwen. Dat heb ik ook gedaan . Na ons huwelijk ( waar ik een apart hoofdstuk ga over schrijven) heb ik alles besproken met mijn man. Ook al wist hij dat er iets fout was met mij, toch kon ik niet op zijn begrip rekenen . Wat mij erg verdrietig maakte. Ik kon hem niet doen inzien , dat ik probeerde om pijnvrij te zijn , dus besloot ik maar om thuis niks meer te zeggen over mijn pijn , of alles wat er rond hing. Ik nam de beslissing voor mezelf dat ik mij ging herscholen via de VDAB. Ik schreef me op 15 oktober in bij de vakbond en schreef me direkt in voor een opleiding tot "Algemeen Bediende" bij de VDAB. Ik kreeg vrijwel direkt een brief , waarin stond dat ik op 21 november uitgenodigd was om testen uit te voeren, voor de opleiding. Ik voelde dat ik juist gehandeld had. Ik kon toch niet op 27-jarige leeftijd afgeschreven worden. Ik wou terug gaan werken. Want dan had ik terug afleidingen. Dus de 21ste , naar het opleidingcentrum , vol goede moed. De eerste test was een IQ-test, daar scoorde ik boven het gemiddelde, de tweede test was wiskunde , ik scoorde 7 op tien , door een stomme fout , met de regel van drie. Maar kom , toen was het taal , mijn engels was goed genoeg om door te gaan , mijn frans niet , maar dat wist ik op voorhand. Tijdens het eindgesprek, zeiden ze me dat mijn frans niet goed genoeg was om de opleiding te volgen. Ik vroeg of ik me eerst niet met behulp van privélessen kon verbeteren voor m'n frans en dan terugkomen. Toen begonnen ze over mijn medische toestand. Dat ze het niet zagen zitten om mij toe te laten tot de cursus , als ze mijn plaats aan een gezond persoon kunnen geven. IK wist niet wat ik hoorde , ben huimlend naar huis gegaan. Ze hadden me ook gezegd , gelijk welke opleiding ik zou willen doen, dat mijn gezondheid een groot struikelblok zou zijn. Ik besprak dit met mijn man , en zoals ik verwachtte , begreep hij dit niet. Ik kreeg van hem het antwoord , als ik echt zou willen , dan zou het wel gaan , en anders moest ik maar terug gaan werken en op mijn tanden bijten. Dus thuis kon ik al niet meer terecht. Dus wat doe ik nu , wachten op mijn afspraak in het UZ , en zwijgen over de pijn dat ik heb. De pijn is altijd bij mij , gaat niet meer weg en beheerst mijn leven... Ik neem het mijn man wel kwalijk , dat hij er niet is voor mij , want ik dacht dat hij er al over heen was, hij is iemand , waar ik van verwacht had , dat hij me zou steunen in deze lijdensweg , inplaats van me af te breken voor luiaard en zo. Ik weet dat hij me graag ziet , maar hij moet volledig graag zien , niet alleen als ik een goede dag heb , want ik heb meer slechte dagen als goede...
|
