|
Huilend ging ik de winkel binnen, door venijnige woorden van een man die midden het voetpad stond en me verwijten maakte die gemeen en onterecht waren.
Ik kon me niet eens verdedigen... hij bleef venijnig hakken met woorden en ging me nog beschuldigen van het uitschelden van een oude man.
Ik voelde me hoe langer hoe zieker worden, ontsteld... want ik kwam helemaal geen oude man tegen en geen haar aan mijn hoofd dacht eraan om wie dan ook uit te schelden.
Even later dacht ik aan hoe ik met een man die ik kende sprak, we babbelden op veilige afstand en het was een fijne babbel... bovendien was die man geen 'oude' man, hij was een kennis en het praatje dat hij met mij begon, deed me zelfs deugd want ik voelde me nogal down.
Dus... eenmaal in de winkel voor medicatie kon ik mijn tranen niet meer bedwingen... en het duurde even eer ik uitgehuild was. De man stond aan het andere loket en bleef me van allerlei beschuldigen, het was vreselijk.
De mensen in de winkel hielpen me maar er dienden enkele telefoontjes gepleegd te worden. En één ervan deed ik zelf om ze te ontlasten.
Toen ik mijn medicatie had... en ik naar buiten ging, wachtte me nog meer ellende... .
Zodra ik de deur opende om naar buiten te gaan, begonnen er enkele mensen venijnige uitspraken te doen, verwijten te maken, me opnieuw allerlei toewijzen waar ik geen schuld aan had.
Het leek wel een lynchpartij... vijf mensen die hun gal spuwden mijn richting uit...
Ik duwde de deur opnieuw open en bijna in paniek, zei ik tegen degene die me had bediend in de winkel, dat het opnieuw begon, dat ze me verweten dat ik hen zo lang had laten wachten. De vrouw die me bediend had, riep nog naar buiten dat ik er niets mee te maken had, dat ik er niet aan kon doen omdat er moest gezocht en gebeld worden naar artsen.
Het mocht niet baten. Er werden verder allerlei verwijten en giftige opmerkingen mijn richting uitgespuwd. Dat ze door mijn schuld hier stonden te bevriezen en dat ik dan nog een babbeltje maakte met de bediende enz... het hield niet op.
De tranen kon ik niet meer bedwingen... .Ik vroeg alleen terwijl de tranen over mijn wangen liepen waarom ze in deze zware tijden niet aardig konden zijn voor mekaar in plaats van zo tekeer te gaan.
Ik zag hoe de vrouw helemaal achteraan me bemoedigend toelachte en ogen rolde wat de anderen betrof. Maar het kon me niet meer troosten... en zowat de hele weg naar huis kon ik het huilen niet tegenhouden. Ik zie hun akelige uitdrukkingen, de lafheid van samen kunnen we haar lekker afmaken.
En waarom? Is het werkelijk 'zo' dat je met deze moeilijke tijden voor iederéén met mekaar moet omgaan? Dat is om nog zieker te worden.
Ik zal de gemeenheid nooit vergeten, de lafheid evenmin.
Ik voel me nu psychisch tot moes geslagen.
Wil het liefst nooit meer buiten komen. Door de laffe en gemene aanval, vergat ik naar de bank te gaan. Ik ben al een persoon met hoog risico vanwege bepaalde medicatie... en moet goed uitkijken of mensen die ik ontmoet zich ook aan de afstand houden... wat vaak niet eens gebeurt, meestal ben ik het die zelfs op de straat gaat stappen omdat degene die me tegemoet komt in het midden van het voetpad blijft lopen.
Iemand doet voor mij boodschappen in voedingswinkels waar het meestal ook hachelijk is om de afstand te kunnen aanhouden... . En in de kleine voedingswinkel of in een apotheker is het meestal veilig en wordt de afstand goed in de gaten gehouden, een max. aantal klanten enz... maar erbuiten... op straat... is er iets wat ik niet kan vermijden, namelijk het vergif dat sommige mensen spuwen vanuit hun eigen frustraties... en dat is net wat me vermorzelt en me helemaal bang maakt.
Dan wou ik dat ik een bodyguard had.... :-(
Alles voelt zonder dat wrede gedrag van die mensen al als een nachtmerrie, zij hebben er die schep bovenop gegooid... . Maar het virus is geen mens, doet het niet met opzet... al maakt het verschrikkelijk veel slachtoffers... maar mensen zoals die ik vandaag ontmoette gemeen en venijnig, harteloos... die kunnen het wel ànders ! Die kunnen er voor kiezen in deze tijd waarin zoveel mensen lijden, er tenminste voor zorgen dat ze geen andere mensen door hun laffe aanval niet nog méér hoeven te lijden.
Ik wou dat ik dit zo vlug mogelijk kon vergeten.
|
In het nu... de beleving...
