De computer, wat is het toch een pracht uitvinding. Telkens ontdek ik weer nieuwe dingen, zoals nu weereen programma om fotos mee te bewerkeng.Je kunt er van alles mee. De foto van kleur veranderen er iets bijzetten of afhalen enz enz.
Dus ik aan de slag met een recente foto van mij zelf.
Een klikje en hoppa een rimpel helemaal weg, dus ik klik nog een hele tijd door want nou ja er zitten er wel een paar.
Mijn oogleden zijn niet meer wat ze waren dus haalik gewoon wat vel weg en tekenmijn ogen iets groter
He, dat is leuk dus ga ik verder en haalwat wenkbrauw haartjes weg, en ik teken minuscule kleine wimpertjes.
Ook mijn huid krijgt een mooie egale kleur.
Wauw ik word al echt mooier.
Ja maar mijn lippen, die zijn zo smal geworden daar moet ik ook iets aan doen.
Ik teken een dun streepje net buiten mijn lippen en vul dat met dezelfde kleur. Oeps nu heb ik een scheve mond, dit lijkt op een mislukte facelift. Even opnieuw. Oke dat is beter.
Maar wat doe ik nu met mijn kin?En ik heb van die rare wangzakjes.
Weet je wat ik maak mijn kin iets breder dan zie je mijn wangzakjes niet meer.
Zo, dat ziet er goed uit, nu mij tanden nog iets witter. Mooi.
Ik kijk naar het resultaaten ben helemaal tevreden.
Ik print de foto uit en kijk er een beetje trots naar.
Dat ik er jonger uitzie op de foto bevestigt mijn zoonwant hij vraagt :,mam is dat een oude foto van jouw?Wat had jij toen een gek gezicht.
Achttien was ik, toen ik verkering kreeg met een jongen uit de grote stad.Op mijn werk werd het natuurlijk besproken want ja een dorpsmeisje met zo wereldse jongen.
Een oudere collega vroeg aan me, Als je met hem trouwt ga je dan in die stad wonen?Ik zei, waarom niet, ik wil wel weg uit dit kleine dorp hoor.Doe dat niet meisje zei hijdaar krijg je spijt van.
Hij vertelde dat hij een zus haddie jaren geleden ook was verhuisden nog altijdna een bezoek aan het dorp tranen met tuiten huilde als ze weer naar huis moest.
Wat een onzin zeg, brood bakken ze overal en als je een beetje vriendelijk bent zijn de mensen dat tegen jouw ook, punt uit.
Ik trouwde en ging inderdaad verhuizen naar de grote stad en het ging uitstekend met mij. Ik had een leuk baantje een mooi huis, en het mooiste wat je kunt meemaken heb ik daar meegemaakt n.l. de geboorte van mijn kinderen.
Wat wil een mens nog meer.
Maar dan word je een ietsje ouder. Je man heeft zijn veel te drukke baan, en je kinderen worden pubers (wel lief hoor maar zwaar werk voor een moeder).
En dan ineens neem ik steeds vaker de trein en reis twee uur om op bezoek te gaan bij mijn familie.
Ik kijk uit het raam en zie het grote bos, waar ik haast ieder pad ken. Ik zie ook een glimp van het beekje waar ik speelde tot het donker werd.
Als ik dan savonds in de trein naar huis zit heb ik moeite om mijn tranen te bedwingen en denk:doe dat niet meisje, daar krijg je spijt van.
