Er zwemt een zwaan voorbij
ze trekt een diepliggend spoor
over het wateroppervlak
het water deint uit naar de kanten
gestroomlijnd zijn de rimpels
die elkaar opvolgen
tot de laatste verdwijnt
aan de oever van het meer.

Ingrid Lenaerts

Hij weigerde te antwoorden
hij had nooit met de tijd gesproken
ben je mal hij was niet vatbaar
absurditeit
En als ik wou antwoorden op de vraag
"heb je ooit met de tijd gesproken ?"
dan was dat mijn probleem.
Hij wenste me veel geluk
bij het op zoek gaan naar  tijd
die van hem was te kostbaar

Dan heeft hij de tijd al gevonden
zonder aarzelen gelukzak
Ik zoek nog alle dagen meer tijd
en wil hem o zo graag eens ontmeoeten
te zeggen dat hij veel te snel voorbij schiet.
Zo absurd ?. 
 
Ingrid Lenaerts

De dagen dat ze sip keek
dat waren er etttelijke
ze waren talrijker
dan zonnenschijn op haar gezicht
Ze had geen goede reden
Haar gewoonte zei ze
ze was er niet verwonderd over
ze wist dat men haar vaak vroeg
"Heb je weer azijn gedronken vandaag?"
Ze antwoordde dan steevast
"Niet allen vandaag, maar ook gisteren
eergisteren
en morgen zal ik dat ook wel doen."
Je moet het haar niet meer vragen.


Ingrid Lenaerts

Bij honderden zitten ze daar

de rioolratten van rivier en stort

op hun dagelijkse afspraak

van de voedseleverdeling

Ze hebben nachtelijk werk geleverd

eng en veel geknaag en gezeur

terplaatse wemelt het nu

van grijze koppen en lange staarten.

Er wordt weer aftocht geblazen

ze gaan opnieuw de riolen in

Hun aanvoerder wil weer vreten

de wegen moeten gecheckt

zepiepenonverstaanbare taal

in hun tumult van processie

Meisjes, mannen vrouwen

we gaan weer ten aanval

er is genoeg voor iedereen

tas toe en geniet ervan.

bedenk ook uw oudere makkers

geef mild van uw buit

bij de volgende meeting op de belt.

Ingrid Lenaerts

Er is wel altijd iets of iemand die hem beloert
neem nu dat gele blad dat niet wil vallen
daar aan die boom
waar hij tegenover zit in het stadspark
het tuurt naar zijn doen en laten
hij zou het wel willen wegrukken
en schreeuwen : vertrek

Dan huist wel ergens een ander iemand
die de plooien en de vormen  van zijn lijf drinkt
die telt hoeveel maal hij zijn neus beroert
die zijn stappen telt
hoe hij zijn handen vouwt.

Het is die verdomde grote wereld
die hij niet wil
hij wil eruit weg
Niemand laat hem gaan
hoe hij ook aan zijn ketting rukt.
Hij blijft gevangen.


Ingrid Lenaerts

Zee keert zich binnenste buiten

laat haar diepste wateren beroeren

schuimkoppen van een woedende

gestrikt door de wind

in klauwen van zijn bandeloosheid

stormvogels kleven als klieders verf

aan grauwgrijze lucht die dreigt

zijn wereld te verpletteren

buitenmatig watergewicht

Op het stand rammelt wrakhout

waartussen zeerovers schatten verborgen

de zon gaat geniepig schuil

daan plots schittert zij oogverblindend

voor de wereld en zijn water

Zie daar is de regen weer

ongenadig voor ons wringend lijf

tegen de storm in.

Ingrid Lenaerts

Zone industrie het avondland heeft geen ziel
De nieuwe trend vind je er vooral
allemaal kavels van betonnen prefabloodsen
waar de zogezegde degelijkheid groeit
normering de maatstaf is
het moderne godengevoel
dat alles kan en mag
bij spitstechnologie

het zoemt er en het kolkt er
zoals in een gonzend wespennest
Ik verdwaal er tussen hoge nummers
ingangspoorten en slagbomen

Af en aan rijden vrachtwagens
de mastodonten van de weg
de wei is verkaveld aan de gemeente
mijn boerenpaard is er niet meer welkom
op het hoekje van laan 3545
staat een oude linde te sterven
bij de betondroom van
zone industrie het avondland

Ingrid Lenaerts

De dagen dat ze sip keek
dat waren er etttelijke
ze waren talrijker
dan zonnenschijn op haar gezicht
Ze had geen goede reden
Haar gewoonte zei ze
ze was er niet verwonderd over
ze wist dat men haar vaak vroeg
"Heb je weer azijn gedronken vandaag?"
Ze antwoordde dan steevast
"Niet allen vandaag, maar ook gisteren
eergisteren
en morgen zal ik dat ook wel doen."
Je moet het haar niet meer vragen.


Ingrid Lenaerts

Aan de tijd ben ik schatplichtig
elke dag een must ter controle
een vervelende tikklok
die niet altijd waarheid spreekt
en toch wordt geloofd

Aan de tijd ben ik verslaafd
want ik kan niet zonder
ik neem hem waar op de klok
aan de wand of op de toren
en ook daar is hij niet correct

Ik moet hem respecteren
want hij is kostbaar
ik ben zijn evenknie niet
maar zijn liefste slaafje
waarbij ik protesteer

zonder gevolg.


Ingrid Lenaerts

Wij hebben onze schotse pakjes aan
en huilen nu samen onder een kartonnen maan
wij stompen elkaar aan zomaar
in het wilde weg van oost naar west
ik vang de klappen
mijn collega deelt ze uit

en breed publiek applaudiseert
onze fratsen zijn niet dom
maar ik hoor schelden in de tent
Mijn tranen ontspringen de bron
ze stuiteren als parels voor de zwijnen

het publiek wil nog meer
ik kruip als een slaaf over de grond
tussen de houtskrullen voel ik me afgemat

het publiek gooit met popcorn
ik hoor ze gillen om een bisnummer
ik geef me over aan verknechting.
Zo is het leven onder clowns.

Ingrid Lenaerts

Hoog op de rotsen
in het ruige nest zit hij 
zeearend te zijn 

zijn spanwijdte kroont
zijn vlucht over de zee
groots in zijn schaduw


Ingrid Lenaerts

Vlak naast de kerk een slingerend pad
onder de gele linde blaren
op een stil kerkhof
de graven opgepoetst
geschrobd en geschuurd
voor de jaarlijkse huldedag
aan de overledenen

het kerkhof moet verdwijnen
de polder wordt onder water gezet.
Ook de doden zullen verhuizen
De grote enquête: wat denkt u ?
Moet het kerkhof blijven ja of neen?
Geef uw mening ,beste mensen

Ik voel me misselijk worden.

Ingrid Lenaerts

In de schaduw van witte kruisen
huivert een moeder bij het soldatengraf
van haar zoon
hij keerde niet weer van de grote oorlog
die van hem een held maakte
tegen wil en dank

terwijl hij huilde van angst
als een verlaten kind
in het slijk van loopgraven

Het is al heel lang geleden
maar zij mist haar kind
voor altijd

Zij wou geen held
zij wou alleen haar zoon,
zijn kinderen ....
Oneindig verdriet drukt op een schouder
in de schaduw van witte kruisen

Ingrid Lenaerts

Zo zichtbaar herfst
door broze dunne eikenblaadjes
in bijna blozend fluweel
in het dunne licht
hangen als lampionnen
aan de moedertak
ze draaien rond
in een flauwe najaarswind
die hen met één ruk
kan vernietigen.
Het leven aan een draadje
en dan het afscheid ongevraagd
de val op het blarentapijt
wachtend op het afsterven.
Zo zichtbaar niet te ontkomen
herfst.

Ingrid Lenaerts

het is haar zomer
en dat is goed


Met nog hoog wat zon
om de schouders
een zonnebril moe van dragen
op detafel, de luie avond

Geef wat verkoeling
zacht en aangepast
lange glazen,drinken
spiegeltje tot zichzelf.

Zij is opmerklijk
aanaan haar leegte
haar pointe

Ingrid Lenaerts