Wat jij laat spoken in je hoofd

Wat je hoort, ziet smaakt of ruikt

Wat je vertelt over een zotte morgen

Waar je buitelt van plezier de helling af

Je maakt me deelachtig aan de horizon

Van je zonsopgang boven zee

De dans der nachtvlinders

Onder fonkelende sterren

Een oranje maan bewaakt ons kampvuur

En ik ben je mare en je bode

In goede en kwade dagen

Dat ik het spook uit mijn hoofd verkoop

Dat ik mijn waarheid vertel

Al wie het horen wil


Ingrid Lenaerts

Een grauwe omnipotente lucht
zwaar van waterzon en sneeuwbuien
alsof bazuinende engelen
het laatste oordeel aankondigen
de velden doornat in hun landschap

her en der hazelaars in de wind
met de eerste genomeerde trossenkatjes
schril contrast tussen beginnend leven
en winterse stilte die vastzit tussen de bomen

Carnavaleske taferelen van rillende boerenmeiden
met grote broden en hespen op de wagens
Prinsen met pluimen op hun hoed
verkopen zich als heersers van één dag
het volk danst op marsmuziek
dat  ons  versleten in de oren klinkt
Achter deze manifestatie rijdt het gezag
van Limburgse steden en gemeenten
want dit jaar worden de stemmen uitgebracht
voor een betere wereld van brood en spelen.

Ingrid Lenaerts

Rijen huizen met witte daken zoals op een slagroomtaart
gewafeld daaronder pannen kermend onder het gewicht sneeuw
en dat de kou gekomen is kunnen ze niet zeggen
en dat ze willen ademen maar slechts kraken kunnen
de fabrieksschouwen vereenzamen  hoog in kilte

De brug over de drie duikers lijkt verweesd van kou
treurwilgen kaal en berijmd verkleumen in hun bast
we zien sneeuw en alweer sneeuw bij massa
langs de straat op hopen gegooid geschonden blank
tot smeurie vertrapt tegen de muren van de grote schuren

een slee schuift door de herinnering  van het paard
nog een jong dier dat twee mensen onder een deken voortdrekt
in de schaduw van een ijselijke afstandelijke middagzon
stilte heeft al die jaren in dat moment geconserveerd
op een zwartwitte foto de winterse wijk van de brouwershoek

Ingrid Lenaerts

Wij alsof we zitten prinsheerlijk onder de sterren
de nacht te bevragen naar zijn charmes
zijn parfum en omfloerste stem in de hals
een mand boordevol zomers verlangen denken

we weten dat het nog winter is nu het sneeuwt
in onze verzen het bos wit als poedersuiker
spinnenwebben als kanten kragen aan de boom
wellicht schaatsers in onze droom op het ijs.

Morgen vieren we onze helden in rondelen
Einstein die het heelal uit zijn hoofd haalde
die de formules doorzag en klaarstoomde
de wetenschap in dienst sprak van relatviteit

Wij hebben kriebels van zoveel gedachten vleugels
woorden die ons stuwen tot behoefte of begeerte
de wens wie durft zich in liefde baden of dompelen
vrede hopen want wij geen helden van het laatste uur

hebben nu alleen slaap.

Ingrid Lenaerts