Voorkom fouten in het gebed

Het gebed is een van de belangrijkste pilaren van de Islaam. De boodschapper van Allah (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) waarschuwde ons dat het eerste waar Allah (Geprezen en Verheven is Hij) ons rekenschap over vraagt op de Dag der Opstanding het gebed is.

Aboe Hoerayrah (moge Allah tevreden zijn met hem) verhaalde dat de boodschapper van Allah (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) zei: “De eerste van zijn werken waarover een dienaar op de Dag der Opstanding rekenschap gevraagd zal worden, is zijn Salaat (gebed). Wanneer die in orde bevonden wordt, slaagt hij en heeft hij succes; wanneer die niet in orde bevonden wordt, is hij geruïneerd en verloren. Wanneer hij tekort schiet met betrekking tot zijn verplichte gebeden, zal de Heer zeggen (tegen Zijn engelen): "Bezie of er bij de vrijwillige handelingen van Mijn dienaar iets is dat de tekortkomingen in zijn verplichte gebeden compenseert." Vervolgens worden al zijn (verplichte) handelingen zo bekeken.” (Overgeleverd door Tirmidzie)

Het is zeer belangrijk om het gebed met regelmaat en correct te bidden. Je kunt het gebed bidden zoals je hebt geleerd van je ouders of van een sheikh, maar je moet ten alle tijden bewust zijn van het feit dat de boodschapper van Allah (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) de enige is die gevolgd moet worden. De engelen zullen je, terwijl je in je graf ligt, niet vragen: “Heb je die en die sheikh gevolgd?” Je ouders of je imaam zullen niet bij je zijn, noch zullen ze je verdedigen op de Dag der Opstanding. We behandelen nu enkele veel voorkomende fouten die vele moslims begaan tijdens hun gebed. Deze fouten moeten voorkomen worden, hopende dat Allah (Verheven en Geprezen is Hij) het gebed accepteert en het beloont.

Het dragen van kleding dat tot onder de enkels hangt (Iesbaal)

Dit is een van de grootste zondes tijdens het gebed. Aboe Dhar verhaalde dat de boodschapper van Allah (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) zei: “Er zijn drie soorten mensen waar Allah (Verheven en Geprezen is Hij) niet tegen zal spreken op de Dag der Opstanding, noch zal Hij naar hen kijken, noch zal Hij hen reinigen, en zij zullen een pijnlijke bestraffing ondergaan: degenen waarbij zijn kleding tot beneden zijn enkels hangt, al-Mannaan [iemand die zijn goede daden veelvuldig opnoemt bij aanwezigheid van mensen (trots)], en de handelaar die zijn producten verkoopt met valse eden."

Sommige mensen denken dat het dragen van kleding tot onder hun enkels slechts een zonde is als zij dit doen tijdens het gebed. Anderen denken dat het alleen een zonde is als iemand het doet uit trots; zo niet, dan geloven zij dat er geen zonde in is. Hoe dan ook, de bovengenoemde H'adieth en vele andere laten duidelijk zien dat het dragen van kleding beneden de enkels (voor mannen) een ernstige zonde is, ongeacht of betreffende kleding wordt gedragen uit gewoonte of uit trots.

Het consumeren van b.v. knoflook en uien voordat je naar het gezamenlijke gebed gaat

Engelen en de mensen die aan het bidden zijn, hebben last van de vieze geur. Mannen kunnen daarom zelfs beter parfum op doen, als ze het hebben, voordat ze naar de moskee gaan, en iedere moslim zou het eten van voedsel dat een sterke geur heeft achterwege moeten laten wanneer zij het gezamenlijk gebed willen verrichten. Djaabir verhaalde dat de profeet (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) zei: “Degene die eet van de stinkende plant (knoflook en ui), laat hem niet dicht bij onze moskee komen; de engelen hebben last van datgene waar de mens last van heeft.”

Naar de moskee rennen of snel lopen, bang om een deel van het gebed te missen

Dit kan degenen die al in gebed zijn storen. De boodschapper van Allah (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) zei: “Als het gebed begonnen is, loop niet snel om je aan te sluiten. Nader het gebed kalm; dan sluit je aan bij dat gedeelte waar ze mee bezig zijn, en maak je gebed af door aan het eind dat te bidden wat je hebt gemist.”

Het zeggen van Takbieratoe l-Ih'raam in de Roekoe'-houding

Veel van degenen die te laat in de moskee komen en zich aansluiten bij het gebed dat al bezig is, haasten zich om dezelfde houding aan te nemen en terwijl ze in de Roekoe'-houding staan zeggen ze de Takbieratoe l-Ih'raam: de allereerste Takbier (Allaahoe Akbar) waarmee je het gebed begint, uit angst om die Rak'ah te missen. Takbieratoe l-Ih'raam moet echter uitgesproken worden wanneer je rechtop staat.

Het fluisteren van de intentie (Nieyyah) of het uitspreken met een hoorbare stem

Het hart is de plaats van de intentie. Het binnensmonds zeggen vlak voor het gebed van bijvoorbeeld ‘ik heb nu de intentie om dit gebed en zoveel Rak'aat te bidden' is Bid'ah (innovatie) en is niet door de profeet (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) gepraktiseerd, noch door zijn metgezellen, noch door hun volgelingen. Het uitspreken van zulke woorden van intentie (ook bijvoorbeeld de intentie om te vasten) geeft shaytaan (satan) de gelegenheid om irrelevante woorden in de mond te leggen van de persoon die de intentie uitspreekt.

De enige intentie die hoorbaar uitgesproken moet worden is de intentie om ‘Oemrah of H'adj te verrichten.

Het nalaten om de handen op te heffen bij de Takbier al-Ih'raam, voor en na de Roekoe'-houding en bij het opstaan voor de derde Rak'ah

Abdoellaah ibn ‘Oemar (moge Allah tevreden zijn met vader en zoon) zei: “Ik zag de profeet (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) zijn handen opheffen tot op schouderhoogte; bij het begin van het gebed, voor het buigen naar de Roekoe'-houding en wanneer hij weer rechtop ging staan.” Het opheffen van de handen bij elke Takbier volgend op de eerste Takbier van het Djanaazah-gebed (begrafenis gebed), het 'Iedgebed (feest gebed) en regengebed is niet aanbevolen. De boodschapper van Allah (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) plaatste zijn handen op zijn borst (terwijl hij in gebed stond).

Het nalaten om voor een Soetrah (afscheiding) te bidden

De Soetrah is een voorwerp, zoals een muur of een stoel, waar je voor moet gaan staan om te bidden. Elk voorwerp, zoals een pilaar of een tas kan dienen als een Soetrah door het op de grond te plaatsen en er voor te gaan staan, met de bedoeling dat niemand voor hem of haar door mag lopen terwijl deze persoon in gebed is. De boodschapper van Allah (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) zei: “Bid voor een Soetrah en laat niemand voor je langs lopen terwijl je aan het bidden bent. Als hij volhoudt om voor je langs te lopen, houdt hem met kracht tegen want hij gaat vergezelt met shaytaan."

Als iemand voor je langs wil lopen, kan dat, als hij maar aan de buitenkant van de Soetrah blijft. Een Soetrah dient minimaal ± 30 cm. hoog te zijn. Als je in een groep bidt, dan is de Soetrah van de imaam (de voorganger in het gebed) jouw Soetrah. De imaam moet dan wel zelf een Soetrah voor zich hebben.

Met tegenzin staan in de vooste rij tijdens het gezamenlijke gebed

Aboe Hoerayrah (moge Allah tevreden zijn met hem) verhaalde dat de boodschapper van Allah (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) zei: “Als de mensen de waarde van de Adzaan en (het staan in) de eerste rij (bidden achter de imaam) zouden weten, zouden zij geen andere manier weten dan te loten om dit voorrecht te verkrijgen. Wanneer zij de waarde zouden weten van het zo vroeg mogelijk naar het gebed komen, zouden zij met elkaar wedijveren in het zich daarheen haasten; en als zij de waarde wisten van de avond- en ochtendgebeden zouden zij komen, al moesten zij kruipen.” (Overgeleverd door Boekhaarie en Moeslim)

Opwaarts, rechts of links kijken tijdens het gebed of kijken naar de imaam

Dit kan verlies van concentratie veroorzaken. We zijn bevolen om onze blikken naar beneden te richten en te kijken naar het punt waar ons hoofd op de grond rust tijdens de Sadjdah-houding (Soedjoed, neerknieling). De boodschapper van Allah (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) waarschuwde ons: “Laat hen die hun blikken opheffen tijdens het gebed ermee ophouden, of anders zullen hun blikken niet naar hen terugkeren.”

Ruimte open laten in de rijen tijdens de gezamenlijke gebeden

De profeet (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) heeft ons bevolen: “Maak de rijen recht, de schouders gelijk en laat geen ruimte over, want shaytaan passeert er door.”

Je hoofd overmatig naar beneden brengen of omhoog drukken en je rug buigen in de Roekoe'- en Sadjdah-houding

Het hoofd moet in een normale positie gehouden worden, terwijl de rug recht moet zijn tijdens de Roekoe'-houding om met de benen een rechte hoek te vormen. Steek je armen naar de zijkant in de Roekoe'- en de Sadjdah-houding en druk je buik naar je dijbenen in Soedjoed, zodat je rug recht is. De boodschapper van Allah (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) zei: “Laat niemand van jullie zich ondersteunen op zijn onderarm (in Soedjoed) zoals honden. Laat hem rusten op zijn handpalmen en houdt zijn ellebogen weg bij zijn lichaam.” De boodschapper van Allah (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) hield zijn armen weg van zijn lichaam tijdens de Roekoe' en Soedjoed, zodat het wit van zijn oksels zichtbaar was.

Het haastig verrichten van het gebed; de Roekoe' en Soedjoed zonder rust en kalmte uitvoeren

De boodschapper van Allah (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) zag een man die zijn Roekoe'-houding niet af maakte (hij boog niet volledig) en deze man maakte een heel korte Soedjoed (ter aarde werping); hij zei: “Als deze man sterft terwijl hij op deze manier bid, sterft hij met een andere religie dan die van Mohammed.”

Aboe Hoerayrah (moge Allah tevreden zijn met hem) zei: “Mijn geliefde vriend Mohammed (vrede en zegeningen van Allah zijn met hem) heeft mij verboden het gebed te verrichten met bewegingen die lijken op die van een pikkende haan; (met andere woorden, het snel uitvoeren van het gebed), het bewegen van de ogen zoals een vos en het zitten zoals apen, d.w.z. zitten op je dijbenen.” De boodschapper van Allah (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) zei: “De slechtste dief is degene die steelt van zijn eigen gebed.” Mensen vroegen hem: “Boodschapper van Allah! Hoe kan iemand van zijn eigen gebed stelen? Hij antwoordde: “Door zijn Roekoe' en Soedjoed (Sadjdah) niet volledig af te maken.”

Om een Roekoe'- of Soedjoed-houding volledig af te maken, dient men lang genoeg in deze houding te staan of te zitten om drie keer op een rustige manier Soebh'aana Rabbiyal-‘Adziem (in Roekoe') en drie keer Soebh'aana Rabbiyal-A'ala' (in Soedjoed) te reciteren. Hij zei ook: “Degene die zijn Roekoe'- en Soedjoed-houding niet volledig uitvoert, zijn gebed is ongeldig.”

Het zitten in een Tawarroek houding in de laatste Rak'ah van het Fadjr en Al-Djoemoe'ah gebed

Het is prijzenswaardig om in de Tawarroek-houding te gaan zitten, alleen in de laatste Rak'ah van het Dhzor, 'Asr, Maghrib en Ishaa-e gebed. Tawarroek is beschreven in Sah'ieh' al-Boekhaarie als het rusten van het lichaam, tijdens het zitten, op het linker dijbeen met de linker voet onder het rechter been, terwijl de rechter voet rechtop staat; het lichaam wordt ondersteund door de linker hand die de linker knie vast houdt. (Je zit op de grond!)

Het opheffen van de handen voor Doe'aa-e, meteen na het gebed

Dit werd niet gepraktiseerd door de boodschapper van Allah (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem). Het is Soennah om meteen na het gebed te beginnen met Dzikr. De boodschapper van Allah (vrede en zegeningen van Allah zijn met hem) zei: “Wanneer je "At-Tahiyyaat…" reciteert, (vlak voor de Tasliem), kies dan welke Doe'aa-e je maar wilt.”

De beste manieren voor Doe'aa-e zijn die Doe'aa-e die authentiek verbonden zijn aan de profeet (vrede en zegeningen van Allah zijn met hem). Het was de vaste gewoonte van de profeet (vrede en zegeningen van Allah zijn met hem) om na het gebed eenmaal Allaahoe Akbar (Allah is de Grootste) te zeggen, dan drie maal Astaghfiroellaah (ik vraag Allah om mij te vergeven). Hierna zijn er vele smeekbedes mogelijk.

Het voorlangs lopen bij een persoon die aan het bidden is

De boodschapper van Allah (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) waarschuwde ons: “Was degene die loopt voor een persoon die aan het bidden is, maar op de hoogte van de consequenties van deze daad, hij zou voor 40 gewacht hebben, dat is beter dan voor hem langs te lopen.” De 40 in de H'adieth kunnen dagen, maanden of zelfs jaren zijn. Allah (Verheven en Geprezen is Hij) weet het best.

Meteen na de Tasliem (begroeting, beëindiging van het gebed) weglopen en het nalaten van Dzikr

Aboe Hoerayrah (moge Allah tevreden zijn met hem) verhaalde dat de boodschapper van Allah (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) zei: “Wie meteen na de Salaat 33 maal de woorden Soebh'aan-Allaah zegt, en 33 maal de woorden al-H'amdoelillaah zegt, en 33 maal de woorden Allaahoe Akbar zegt, en om het hondertal vol te maken zegt Laa ilaaha illallaah, wah'dahoe laa sjarieka lah, lahoel-moelk, waa lahoel-h'amd, wa hoewa ‘alaa koelli sja'in qadier (= er is geen god behalve Allah, alleen, Die geen partners heeft. Aan Hem behoren het Koninkrijk en alle lofprijzingen en Hij heeft macht over alle zaken), zal al zijn fouten vergeven zien worden, al zijn zij als het schuim van de zee.” (Overgeleverd door Moeslim). Andere authentieke Dzikr is ook mogelijk.

Het niet reciteren van Soerat al-Faatih'ah

Sommige mensen twijfelen of ze zelf Soerat al-Faatih'ah moeten reciteren als ze met een imaam meebidden. ‘Oebaadah ibnoe s-Saamit (moge Allah tevreden met hem zijn) vertelde: “We stonden achter de profeet (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) tijdens het Fadjr-gebed en hij reciteerde een stuk van de Qor-aan, maar de recitatie werd moeilijk voor hem. Toen hij klaar was, zei hij: “Reciteren jullie achter jullie imaam?” We antwoorden: “Ja, boodschapper van Allah.” Toen zei de boodschapper van Allah (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem): “Reciteer niets als jullie achter de imaam bidden, behalve Soerat al-Faatih'ah; omdat het gebed van degene die het niet (in zijn gebed) opzegt, ongeldig is.” (Overgeleverd door Aboe Dawoed, Tirmidzi)

Aboe Hoerayrah (moge Allah tevreden met hem zijn) vertelde, dat de boodschapper van Allah (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) zei: “Als iemand bidt en daarin de Moeder van de Qor-aan (Soerat al-Faatih'ah) niet leest, dan is dat ongeldig, dan is dat onvolledig, dan is dat onvolledig en niet compleet.” Aan Aboe Hoerayrah (moge Allah tevreden met hem zijn) werd gevraagd: “Wat moeten we doen als we achter een imaam bidden?” Hij antwoordde: “Lees het zachtjes…” (Overgeleverd door Moeslim)

We lezen hier dat het reciteren van Soerat al-Faatih'ah noodzakelijk is. De profeet Mohammed (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) zei dat het gebed niet geldig is als Soerat al-Faatih'ah er niet in gereciteerd is.

‘Oebaadah ibnoe s-Saamit (moge Allah tevreden met hem zijn) vertelde dat de profeet Mohammed (Allah's vrede en zegeningen zijn met hem) zei: “Geen enkel gebed is aanvaardbaar zonder dat Soerat al-Faatih'ah erin gereciteerd is.” (Overgeleverd door Boekhaarie, Moeslim, Ahmad, Aboe Dawoed, Tirmidzi, Nisaa'i, Ibn Maadjah)

Dit geld voor As-Salaat as-Sierrieyyah (het gebed in stilte). Wat betreft As-Salaat Al-Djahriyyah (de hoorbare recitatie), hierover is er een meningsverschil tussen de geleerden van Ahloe Soennah wal-Djama'a. Bepaalde geleerden zijn van mening dat het ook hier van toepassing is om al-Faatih'ah na de imaam te reciteren (in stilte), en andere geleerden zijn van mening dat dit helemaal afgeschaft is.

Wij wensen iedereen succes bij het zoeken naar kennis en het perfectioneren van hun aanbidding.

Moge Allah (Geprezen en Verheven is Hij) alle oprechte gelovigen leiden op het Rechte Pad, hen het goede schenken van deze wereld, het goede van het Hiernamaals en hen beschermen tegen het Vuur, amien.

23-10-2010 om 09:48 geschreven door Said Mondria  

23-10-2010 om 08:06 geschreven door Said Mondria  

Mijn hart lijdt pijn

(geschreven door een zuster)

Salaloe 3allaikoem wa rahmatoe allahie wa barakatoehoe

dit emotionele berichtje vond ik terug geschreven door een zuster, vandaag de dag worden onze zusters nog steeds onteerd, sta er eens bij stil inshaAllah!

Ik heb slechts een glimp opgevangen van de verschrikkelijkste misdaad dat een vrouw zich kan voorstellen… de verkrachting en verminking van een andere vrouw.

Maar dit was niet zomaar een vrouw… dit was onze zuster in de Islam, onze zuster in Imaan… zo dicht bij als onze bloedzussen... zo dicht bij u en ik als onze moeders en dochters, of tenminste, dit is de status die zij in onze harten zou moeten hebben, of wij haar zo behandelen is de vraag.

Wij zouden 's nachts niet rusten en niet slapen indien onze moeders, zussen of dochters eer geschonden werden, en op brute wijze vernederd en gefolterd zoals deze zusters. Indien onze moeders, zussen of dochters gilden van pijn, volledig weerloos, hun harten die uiteen barsten wanneer zij door de vijanden worden verkracht, en niet alleen plegen zij deze kwade misdaad, maar zij fotograferen en filmen het zonder schaamte noch respect.

Wat het erger maakt, is dat dit niet enkel om en zuster gaat, dit is niet in Oost Timor alleen (en hoeveel van ons verrichten een smeekbede voor onze zussen in Oost Timor? Zusters die slechter dan dieren worden behandeld door deze beesten.
En hoeveel tijd maken wij vrij om aan hen te denken, of voor onze speciale en edele broeders die hun tijd offeren, hun rijkdom, hun energie, hun ledematen, hun zielen in het pad van Allah, en verdedigen hun zussen, moeders en dochters - zwakke en onderdrukten van deze Ummah.

Nee, dit is niet een zuster.
Dit is niet de enige gebeurtenis. Dit is niet in Oost Timor alleen.
Maar deze zelfde misdaad neemt dag na dag, uur na uur plaats, onze zussen en moeders en dochters in Tsjetsjenie, Palestina, Kasjmier, Filippines, in Maluku/Indonesie, Iraq gevangenissen en de lijst beeindigt niet. Dit is wat er met onze zussen in Bosnie en Kosovo gebeurde, en dit nog maar enkele jaren geleden - zussen even dicht bij ons als onze zussen in Schotland!

Mijn dierbare broeders en zusters, ik vraag me af, hoeveel zusters zullen nu wel niet in kwelling verkeren wanneer ik dit schrijf? Ik vraag me af, hoeveel broeders zullen nu wel niet verscheurd zijn van pijn wanneer zij zien wat er met hun vrouwen en dochters gebeurt?

Onze mooie moslimzusters, moeders en dochters zijn van hen verlegenheid, bescheidenheid, waardigheid beroofd, net zoals zij van hen kleding werden beroofd door deze monsters.

Mijn dierbare broeders, zouden jullie in de nachten door snurken, warm gewikkeld, gezellig en aangenaam in jullie luxe slaapkamers indien de kleren van uw vrouw werden verscheurd op de manier als de zusters in Oost Timor?

Ik wou, mijn dierbare broeders en zusters, dat ik de woorden zou kunnen vinden om precies uit te drukken wat in mijn hart is, ik handel er niet gerechtvaardigd naar. Ik wou dat ik jullie de grafische gruwel waarvan ik slechts een glimp heb gevangen kon laten zien. Maar de foto's zijn te grafisch, subhan Allah, de ‘awrah van onze zusters tentoongesteld, en met alle respect voor haar en betreft de twijfelachtige kwesties, wil ik toch maar niet de URL hier plakken.

Het is genoeg dat ik u vertel dat het uw zuster is wiens ledematen door de laarzen van de soldaten verpletterd zijn - ja, soldaten, het was meer dan een monster die haar dit aandeed, haar zachte armen verpletterd.

Het is uw zuster wiens kleren werden afgescheurd.

Het is uw zuster die door een soldaat gekokhalsd werd, haar armen verpletterd terwijl de anderen dwongen om haar benen te spreiden en haar ondergoed verscheurden.

Het is uw zuster die vastgebonden, gefilmd en gefotografeerd werd tijdens de verkrachting, en God mag weten hoe vaak zij wel niet door deze monsters werd verkracht.

Het is uw zuster die herhaaldelijk geschonden werd, opnieuw en opnieuw, vanuit verschillende hoeken.

Het is uw zuster die een sigarettenpeukje in haar gevoelige lichaamsdelen kreeg uitgedoofd.

Het is uw zuster die uit schaamte en angst in een hoek terugdeinsde toen deze monsters naar haar keken, met kwellende woorden over haar kwetsbare, naakt en misbruikte lichaam.

Het is uw moslim zuster die door deze gestoorde mannen op de muur gehangen werd als een stuk vlees, totaal misbruikt en een kruisbeeld in haar borst kerfden!

Het is uw zuster wiens gezicht in vuiligheid werd afgedrukt, naakt, alsof de vernedering niet genoeg was geweest, vastgeknoopte touw rond haar hoofd en snijdend moet zij dit verdragen, en de foltering gaat brutaal door.

Het is u zuster die leefde en stierf (letterlijk verlaten) doodsbang, vernederd, weerloos, en alleen, als een hoop vuilnis op het terrein.
Zij werd door hondsdolle beesten met hen wrede eetlust behandeld alsof zij lager dan vuilnis was.

Mijn ogen zijn na het bekijken van 12 foto’s gevuld met tranen. Ik kan me niet voorstellen hoe zij zich voelde tijdens de martelingen, de werkelijke horror.

Een broeder heeft mij geinformeerd dat er ook een "real player" opname is, het geluid alleen doet de huid krimpen.

Moge Allah’s vervloeking op deze monsters dalen, en hen folteren in de diepe Hellevuur, op de manier zoals zij onze dierbare zusters hebben gemarteld.

‘’Dan was het einde bitter voor hen die kwaad deden, omdat zij de tekenen van Allah loochenden, en er over spotten. [Surah ar-Rum 30:10]

Mijn dierbare broeders en zusters, wat moet er nog gebeuren voordat wij ontwaken? Hoeveel zusters moeten er nog verkracht worden? Hoeveel lichamen moeten er nog gefolterd worden? Hoeveel van onze vaders en broers moeten er vernederd en gefolterd worden? Hoeveel bloed moet er nog vergoten worden en hoeveel kreten moeten weergalmen alvorens wij naar de realiteit waarin wij leven ontwaken?

Mijn dierbare broeders en zusters, hoe vaak moet de straf van Allah ons overkomen alvorens onze slapende harten van hun achteloosheid ontwaken, voordat wij de beproevingen van onze broeders en zusters herinneren, voordat wij huilend smeekbede’s verrichten en onze zakken legen om hen omwille God bij te staan, voordat wij de gunst van Allah herinneren, niet slechts in onze harten of op onze tongen, maar in onze daden – dat wij deze herinnering van Allah zien en dankbaarheid voor Zijn gunsten met onze ledematen, voordat onze broeders hun bedden zullen verlaten – en voordat wij, de moeders en dochters van deze Ummah, hen aanmoedigen, smeken opdat zij hun huizen verlaten en dierbaren om zo de eer van deze Ummah te verdedigen, voordat onze harten de liefde voor deze wereld ruilen voor de liefde voor het Hiernamaals?

"Wanneer mensen vrekkig worden, overeenkomsten met fijne dingen en hun aandacht vestigen op landbouwactiviteit en Jihad in de Weg van Allah verloochenen, dan zal Allah ellende op hen doen neerdalen totdat zij terug keren naar de religie. (Ahmad en Abu Dawud; Ibn Al-Qattaan classificeert hem als Sahih)

Moge Allah ons uit Zijn woede naar Zijn welbehagen leiden, en ons de kans geven om als een Ummah te handelen, onze toestanden beteren, en naar onze Rabb (in alle vormen van aanbidding) terug keren. Indien niet, dan zal dit zich blijven herhalen.

Soebhanaka Allahoemma Wabihamdik Ash-hadoe an La illaha illa Anta Astaghfiroeka wa Atoeboe Ilayk!

wa salamoe 3alaikoem wa rahmatoe Allahie wa barakatoehoe.

Abu Darda : Ik ben niet bang dat er tegen mij zal worden gezegd : "Oh Aamir wat
heb je geleerd?" , maar ik vrees meer dat er aan mij zal worden gevraagd : "Oh
Aamir, wat heb je gedaan met wat je hebt geleerd !"

InshaAllah behoren wij tot degene wiens streven, spreken, doen en laten slechts voor Allah, de Heer der Werelden is.

Ya Allah, vergeef ons, want slechts U weet wat zich in onze harten bevindt.

22-10-2010 om 10:26 geschreven door Said Mondria  

De sleutels tot het leven van het hart

Ibn al Qayyim, moge Allaah hem genadig zijn, zei: "De sleutels tot het leven van het hart zijn het nadenken over de Qor-aan, en in stilte onderdanig zijn aan Allaah en zonden nalaten."

Allaah, de Verhevene, zei: "Een boek dat Wij op jullie neer hebben gezonden, vol met zegeningen dat hij die nadenkt over zijn verzen, en dat hij die begrijpt er aandacht aan schenkt." (Soerat Al An’aam aayah 92).

Allaah deelde ons dus mede, dat Hij deze Geweldige Qor-aan op ons heeft neer gezonden, gezegend in zijn bewoording, betekenis, bevelen, verboden en regelingen.

Te midden van diens zegeningen is dat de persoon die er zelfs maar één woord uit reciteert (voordraagt, opzegt) een beloning krijgt en deze beloning zal in tienvoud worden beloond.

Ook in diens zegeningen is het dat degene die het leest en ernaar handelt, niet misleid zal worden in deze wereld, noch zal hij in het Hiernamaals in leed en ellende vervallen. Zoals in het volgende vers becommentarieerd is;

"Wie ook maar Mijn Leiding volgt, zal niet op een dwaalspoor terechtkomen, noch zal hij in leed en ellende vervallen" (Soerat Taa Haa aayah 123).

Onder de zegeningen van de Qor-aan is ook, dat degene die eruit leert en het onderwijst, van de besten der mensen is. Zoals jullie Habib (geliefde) (Allaah's vrede en zegen zij met hem) zegt: "De beste van jullie is degene die de Qor-aan leert en het dan onderwijst."

Onder de zegeningen is dat het een bemiddelaar zal zijn op de Dag der Opstanding voor zijn metgezellen die ernaar handelden in deze wereld.

Hij, de Verhevene deelde ons mee, dat Hij de Qor-aan zo heeft geopenbaard dat diens betekenissen, bevelen en verboden overduidelijk weergegeven worden, zodat als iemand toevallig een vers leest met een bevel, dat hij die zou moeten volgen. Als iemand een vers zou lezen waarin iets verboden wordt, dan zou hij het moeten nalaten. Als iemand een vers zou lezen aangaande de Genade van Allaah, dan zou hij op deze Genade hopen en ernaar vragen. Als iemand een vers zou lezen waarin gedreigd word met bestraffing, zou hij bang zijn en bij Allaah zijn toevlucht hiervoor zoeken. Als iemand een vers zou lezen, aangaande de verheerlijking van Allaah, en hij zou Allaah verheerlijken, en door dit geloof, dit vertrouwen, zal kennis, leiding en taqwaa vergroten... Allaahoe akbar!!

De Rahmaan (De Erbarmer) zei terwijl hij de gelovigen beschreef; "En wanneer Zijn verzen aan hen voorgedragen worden, wordt hun geloof vergroot." (Soerat Al anfaal aayah 20.

Dankzij hun bindende beloftes en dreigementen wordt hoop en angst gemotiveerd. En Allaah, de verhevene, zei: "Denken ze niet na over de Qor-aan of zitten er sloten op hun harten?" (Soerat Mohammed aayah 24).

Eén van de manieren om het hart tot leven te brengen is, in stilte, in het geheim, onderdanig te zijn aan Allaah. Dit betekent; het wensen en verlangen naar Allaah d.m.v. smeekbedes, zoekend naar vergeving, naar Hem toe kerend, vragend om overwinning, het Paradijs en beschutting voor het Hellevuur, wanneer de tijd reikt.

En de Barmhartige zegt weer: "En wanneer Mijn slaaf u vraagt (O, Mohammed), mij aangaande, dan ben ik weliswaar dichtbij. Ik antwoord de aanroeping van de smekeling als hij om Mij vraagt (zonder een bemiddelaar). Dus laat hem Mij gehoorzamen en in Mij geloven, zodat zij op de juiste weg kunnen worden geleid." (Al baqarah aayah 186).

Deze verzen bevatten moed om op te staan voor Allaah en te bidden, te smeken en om vergeving en het Paradijs te vragen en veiligheid van het Vuur en smekend voor het goede in dit leven en in het Hiernamaals.

Allaah heeft ons weliswaar smeekbedes bevolen en Hij heeft beloofd ze te beantwoorden. En Hij, die ver staat van imperfectie, verbreekt Zijn beloftes niet.Het laten van zonden die het hart doden is een manier om het hart tot leven te brengen, zoals in de hadith: "Indien de dienaar een zonde pleegt, verschijnt er een zwarte plek op zijn hart, en als hij dan naar vergiffenis zoekt, wordt deze plek verwijderd. En indien hij dan wederkeert naar deze zonde zal de plek wederkeren en groeien tot zijn hele hart zwart wordt, Allaah heeft gezegd: "Neen! Hun harten zijn bedekt met de zonden (raan), die zij zelf maakten." (Soerat Al moetaffiefien aayah 14).Ik heb gezien dat de zonden de harten doodde, terwijl de schande groeide dankzij hun verslaving. En het leven ervan ligt in het nalaten van zonden en het is het beste voor je ziel dat je het beschermt.

Dus, broeders en zusters, wéét dat het nalaten van zonden veel beter en makkelijker is dan berouw (Tawba)…… Moge Allaah ons vergeven en Zijn Genade op ons doen neerkomen…(Allaahoemma ameen)

Hij is immers Degene, die zei: "Wie smeekt Mij, zodat Ik hem mag antwoorden? Wie vraagt van Mij iets, zodat Ik hem dat kan geven? Wie zoekt vergiffenis van Mij, zodat Ik hem kan vergeven?"

En Allah weet het het beste!!

21-10-2010 om 06:52 geschreven door Said Mondria  

Het Huwelijk in de Islam

En dit is onder Zijn tekenen, dat Hij uit uw midden echtgenoten voor u schiep, opdat gij er rust in moogt vinden, en Hij heeft liefde en tederheid onder u geplaatst. Daarin zijn zeker tekenen voor een volk, dat nadenkt.
(Heilige Koran 30:21).

De Boodschapper van Allah, vrede zij met hem, heeft gezegd:

"Er bestaat geen kloosterleven in de Islam." Hij, vrede zij met hem, schreef verder het volgende voor: "O gij jonge mannen! Een ieder die in staat is om te trouwen dient te trouwen, want dit zal hem helpen om zijn blik neer te slaan en zijn schaamte te bewaren."(Al-Boekhaarie).

Schaamte werd door de Profeet, vrede zij met hem, als een grote deugd gezien. Hij, vrede zij met hem, zei:

"Schaamte is een gedeelte van het geloof."(Al-Boekhaarie).

Het belang van het huwelijkswet wordt het sterkst benadrukt in de volgende hadith van de Profeet, vrede zij met hem:

"Trouwen is mijn Soennah. Een ieder die zich hiervan af houdt behoort niet tot mij."

In de islam zijn er duidelijke regels omtrent de betrekkingen van de mens met Allah, met de leider, met de familie, de ouders, de echtgenote, de zonen, de dochters en met andere mensen.

Het huwelijk is de enige toegestane vorm van relatie

De enige relatie tussen een man en een vrouw wat in de islam is toegestaan is het huwelijk. Het huwelijk is bijna verplicht voor elke moslim, tenzij hij hiertoe belemmerd wordt door bijvoorbeeld gezondheidsredenen. De islam raadt het huwelijk ten sterkste aan. De profeet Mohammed, vrede zij met hem, zegt dat de mens die trouwt daarmee de helft van zijn geloof uitvoert. Iedere moslim die een vrouw kan onderhouden moet trouwen, zodat hij door het huwelijk beschermd wordt tegen wangedrag.

Het instituut van het huwelijk is noodzakelijk

Het huwelijk is volgens de islam het basisinstituut met als doel een familie te stichten, het eerste onderdeel van de maatschappij. Daarom is het huwelijk een heilig instituut, dat beschermd hoort te worden tegen elke vorm van geweld. Het huwelijk in de islam heeft gedeeltelijk als doel het vermenigvuldigen van het menselijk ras. Verder weten we dat alle psychologen en sociologen het gezin beschouwen als de beste plaats voor een kind om in op te groeien. Daarom moedigt de islam het huwelijk aan en beschermt het gezin tegen elke vorm van geweld, opdat de geestelijke gezondheid van mannen en vrouwen en kinderen zich positief kan ontwikkelen. Zonder het huwelijk is er geen familie, zonder familie is er geen geestelijk, gebalanceerd menswaardig leven voor volwassenen en kinderen.

Geen man-vrouw relaties buiten het huwelijk

In de islam bestaan man-vrouw relaties alleen binnen het huwelijk, in feite, in de meeste huwelijken in de islamitische wereld ontstaat liefde pas na de consumering van het huwelijk. In de landen waar liefde zich voor het huwelijk ontwikkelt d.m.v. vrije seksuele omgang, vormt die seksuele vrijheid het grootste gevaar voor de blijvende liefde.

De islam ontwikkelt de eigenschappen van geduld, opoffering en trouw in de gelovige. De algemene regel voor de moslims is dat de man en zijn vrouw samenleven tot het einde van hun leven. Altijd durende trouw is de algemene regel. De man en de vrouw wijden zich allebei aan elkaar en de kinderen, en deze toewijding blijft tot het einde bestaan.

Liefde zonder verantwoordelijkheid is een sociale ziekte

In een aantal niet-islamitische landen neemt de ‘vrije-liefde' nu de plaats over van het huwelijk en in de meeste gevallen gaat ze samen met het huwelijk, De liefde zonder verantwoordelijkheid is tegen alle geopenbaarde godsdiensten, waaronder christendom, jodendom en islam. Het is enkel het overgeven aan de seksuele lust, zonder gehoorzaamheid aan Allah. Vrije liefde wordt gestimuleerd door de gemengde omgang van de seksen in scholen, bedrijven, clubs en op alle andere plaatsen.

Vrije liefde is gebaseerd op egoïsme, terwijl het huwelijk gebaseerd is op opoffering. Vrije liefde doelt alleen op tijdelijk genot, terwijl het huwelijk bedoeld is om altijddurend geluk te verwerven.

Als we kijken naar maatschappijen waarin liefde zonder verantwoordelijkheid gewoon is, zien we dat daardoor geen geluk wordt bereikt. Het aantal scheidingen in deze landen stijgt gestaag: het aantal kinderen zonder vader en moeder neemt toe; het aantal misdaden met seksuele motieven nemen toe: zelfmoordzaken nemen toe in aantal. Vrije liefde betekent niets anders dan overgave aan de seksuele lust en daarmee het kapot maken van het leven en het geluk van andere individuen en andere families. Het is niet zonder reden dat vrouwen, anders dan de dierlijke vrouwtjes een maagdenvlies hebben. Dit maagdenvlies is door Allah geschapen met een sociale funcie; namelijk de wettigheid van de seksuele omgang binnen de wettige institutie van het huwelijk.

Het huwelijk en het gezin

Het huwelijk in de islam is er niet alleen voor het seksuele genot. Het huwelijk in de islam is de enige oorzaak voor een familie. De familie is de enige gezonde leefstruktuur voor zowel kinderen als ouders. Als het huwelijk kapot is gemaakt, is de familie kapot. Als de familie kapot is, is de psychische veiligheid en het leven van de kinderen kapot. De kinderen van vandaag zijn de mannen en vrouwen van morgen. Met andere woorden: de islam beschouwt het huwelijk niet enkel als een relatie tussen man en vrouw, maar ook als een instituut dat een grote invloed heeft op de struktuur van de hele staat. Immers het huwelijk is het wezen van de familie en de familie is het wezen van de maatschappij.

De islam verbiedt vrije liefde

De islam is tegen de vrije liefde omdat de islam de mens oefent om zich te onderwerpen aan Allah en niet aan de lusten. Eén van de hoofddoelen van het gebed is het beheersen van de lusten. Eén van de hoofddoelen van het vasten is het beheersen van de lust voor voedsel, drinken en seks. De islam traint de gelovigen om de heersers over hun lusten te zijn en niet de slaven van hun lusten. In de islam gaat men er vanuit dat de mens een psychische eenheid vormt: als je je lust voor voedsel, water en seks tijdens de vastenmaand kunt beheersen, dan zul je geoefend zijn om andere lusten te beheersen, zoals lust naar geld of glorie met behulp van illegale middelen.

Wanneer is een daad goed of slecht?

De islam heeft als doel: het ware geluk voor ieder individu. Daarom is elke daad die dit geluk bedreigt, verboden door de islam. Bijvoorbeeld, vrije liefde veroorzaakt pijn aan de bedrogen echtgenoten en echtgenotes, het leidt tot scheuring in de familiestruktuur en daardoor ongeluk bij de kinderen. Uiteindelijk krijgen ook degenen die vrije liefde bedrijven een lading verdriet en ellende. Het plezier van de vrije liefde is dus tijdeijk en leidt tot ellende voor veel personen. Het huwelijk daarentegen verzekert het geluk voor de echtgenoot, de vrouwen en de kinderen en doet geen schade of pijn aan andere echtgenoten of vrouwen.

Verboden vormen van huwelijk

In de islam is het verboden voor een man om de volgende familieleden te huwen: zijn moeder, dochter, zus, tante van vader's en moeder's kant, dochter van zijn broer of zuster, halfzussen, de moeder van zijn vrouw, de vrouw van zijn zoon, zijn stiefdochter en stiefmoeder. Ook is het hem verboden om tegelijkertijd met twee zussen getrouwd te zijn of een vrouw en haar tante tegelijkertijd.

Kan een moslim trouwen met een niet-moslimvrouw?

Een moslim mag een niet-moslim vrouw trouwen die gelooft in een andere geopenbaarde godsdienst. Een moslim kan dus een christelijke of joodse vrouw trouwen. Een moslim-vrouw echter, mag geen niet-moslim trouwen. De man immers is de leider van de familie. De christelijke man zou zijn moslimvrouw direkt of indirekt leiden om niet-moslim te zijn. Een moslim gelooft in het ware christendom en het ware jodendom, maar een christen of jood gelooft niet in de islam.

Het huwelijk met een gescheiden vrouw

In de islam is het een man en vrouw toegestaan naar elkaar te kijken wanneer men de bedoeling heeft om met elkaar te trouwen. Als een man een zekere vrouw wil huwen, dan doet hij een verzoek aan haar of aan haar beschermer. Ondertussen is het verboden voor enig andere man om haar te vragen, totdat dezelfde man zijn verzoek zou intrekken of hij is afgewezen. Dit is zo gesteld om geen ruzie te laten ontstaan over het huwelijk met een zekere vrouw.

Wederzijdse instemmeing is een voorwaarde voor het huwelijk

In de islam moet het huwelijk gebaseerd zijn op de instemming van zowel de man als de vrouw. De echtgenoot geeft de vrouw een bruidsschat, die vastgelegd is in het huwelijkscontract. Dit is een zogenaamde ‘vrije gift' en wordt aan de vrouw betaald wanneer het huwelijkscontract wordt gesloten. De waarde van de bruidsschat is afhankelijk van de financiële omstandigheden van de man en van de sociale positie van de vrouw. In veel gevallen wordt de bruidsschat in de islam verdeeld in tweeën: een snelle bruidsschat en een uitgestelde bruidsschat. De snelle bruidsschat wordt bij het huwelijkscontract gegeven en de uitgestelde bruidsschat wordt bij de dood van de echtgenoot of gescheiden echtgenoot gegeven.

De bruidsschat is een huwelijksvoorwaarde

Er zijn meerdere redenen waarom de man een bruidsschat aan zijn vrouw moet betalen. Allereerst is de bruidsschat een teken van de oprechtheid van de echtgenoot bij het contract. Ten tweede is de bruidsschat een teken van de capaciteit van de man om een familie te stichten en de komende verantwoordelijkheid van behuizing en onderhoud van vrouw en kinderen te kunnen dragen. Ten derde staat de bruidsschat ten zeerste een scheiding in de weg en dwingt de echtgenoot om goed te overwegen voordat hij van zijn vrouw zou scheiden.

De openbaarheid van het huwelijk

De instemming van de man en de vrouw is noodzakelijk in de islam. Een andere voorwaarde in de islam is de bruidsschat die gegeven wordt door de echtgenoot aan zijn vrouw. De derde voorwaarde is de openbaarheid van het huwelijk. Het huwelijk moet in de islam openbaar bekend gemaakt worden; dit is om het huwelijk duidelijk te onderscheiden van overspel. Om deze openbaarheid te verzekeren moeten er getuigen zijn bij het huwelijkscontract. Er wordt daarbij in het openbaar een speciale toespraak gehouden om het huwelijk aan te kondigen en om aan de man en vrouw en het publiek de rechten en plichten van zowel de man als de vrouw duidelijk te maken.

De getuigen bij het huwelijk

In de islam is het een algemene principe om bij alle soorten overeenkomsten getuigen aan te stellen. Het huwelijk dat een contract is tussen mensen verlangt ook getuigen. Tegenwoordig echter laten moslims het huwelijk meestal registreren in het gemeentehuis, maar deze registratie is geen officiëele.

Voorwaarde voor het contract

In de islam is de man vrij om zijn vrouw te kiezen en is de vrouw vrij om haar man te kiezen. Natuurlijk heeft een jong meisje te weinig ervaring om de juiste man te kunnen kiezen; daarom is het advies van haar vader of beschermer gerechtvaardigd. Maar geen vader of beschermer heeft het recht een meisje te dwingen te trouwen met een man met wie ze niet wil trouwen. Dus, in de islam is de instemming van het meisje nodig om een zekere man te trouwen.

Het huwelijk als een gelijkmaker

In de islam kan een huwelijk gesloten worden met iedere man of vrouw, ongeacht rijkdom, aanzien, ras of kleur. De islam is gekomen om gelijkheid onder de mensen te brengen en de verschillen tussen individuele personen te verminderen. Ze is gekomen om liefde te verspreiden in plaats van haat; broederschap in plaats van vijandschap en gelijkheid in plaats van discriminatie.

Het huwelijk is een overeenkomst

Bij het sluiten van de huwelijksovereenkomst kunnen er allerlei soorten van wettelijke voorwaarden gesteld worden. De vrouw kan in het contract laten vastleggen om in een bepaalde stad of land te wonen. De vrouw kan het recht op scheiding vanwege een gestelde reden vast laten leggen. Zij kan er een notitie van laten maken om zich te verzekeren dat zij haar ouders mag bezoeken. De vrouw mag het recht eisen om te mogen scheiden van haar man, als hij naast haar een andere vrouw zou trouwen. Dit betekent twee dingen. Allereerst is het duidelijk dat het huwelijk een contract is waarin iedere kant (en dit is meestal de vrouw) het recht heeft om bepaalde voorwaarden te stellen. Ten tweede toont dit hoe de islam de rechten van de vrouw beschermt en haar een goede kans geeft om haar rechten te waarborgen in het huwelijkscontract.

Polygamie

In de islam heeft de man het recht om in totaal vier vrouwen te huwen. Hiervoor zijn er verschillende redenen.

Polygamie en oorlog

In veel landen over de hele wereld is het aantal vrouwen hoger dan het aantal mannen. Dit komt vooral voor in landen in oorlog. Als we terug kijken in de geschiedenis, zien we dat er nauwelijks een dag voorbij is gegaan zonder dat er ergens in de wereld oorlog heerste. En kijk naar onze wereld nu. Elke dag horen we over de dood van honderden mannen die hier en daar sterven bij militaire conflicten. Omdat dit de realiteit is, is het voor een meisje beter om een halve echtgenoot te hebben dan helemaal geen echtgenoot.

Polygamie en de weduwen

De dood van manen tijdens de oorlog maakt duizenden vrouwen weduwe en nog meer kinderen vaderloos. Het natuurlijke leven voor deze weduwen en vaderloze kinderen is toch het familieleven en dat is zeker beter dan dat ze sociaal niet meer meetellen. In deze gevallen is polygamie gerechtvaardigd.

Polygamie en mannen met sterke lustgevoelens

Er zijn gevallen van mannnen die sterke lustgevoelens hebben. Het is beter voor de maatschappij om deze mannen het recht te geven om nog een vrouw te huwen, beter dan dat zij zich gedwongen voelen om overspel te plegen. Dit is een derde rechtvaardiging van polygamie

Polygamie en een zieke echtgenote

Het gebeurt soms dat een man een chronisch zieke vrouw heeft. Het is beter dat deze man het recht heeft om een andere vrouw te trouwen dan dat hij gedwongen wordt om van zijn eerste vrouw te scheiden, opdat hij een andere vrouw kan trouwen.

Polygamie en de dood van mannen

Zelfs in vredestijd overlijden er vaker mannen tijdens ongelukken dan vrouwen. Dit komt meestal door de werkomstandigheden van de man. Zo zal het aantal vrouwen het aantal van de mannen overtreffen. Ook hier biedt polygamie een oplossing.

Polygamie en mogelijke omstandigheden

De islam als godsdienst voor alle tijden, plaatsen en volken, heeft een wetgeving die rekening houdt met alle mogelijke omstandigheden. Hoe kan een land zonder polygamie het probleem oplossen wanneer er twee miljoen mannen in de oorlog stierven en dus twee miljoen vrouwen geen kans hebben op echtgenoten? De islam legt een sterke nadruk op het gezinsleven en ziet het als de gezondste manier van leven.

Polygamie en een eerlijke behandeling van de vrouwen

De islam stelt een voorwaarde aan polygamie: de man moet de vrouwen eerlijk en gelijk behandelen wat betreft behuizing, uitgaven, kleding, voedsel en zijn manier van samenleven met hen.

Polygamie en de keuze van de vrouw

De islam waarborgt het recht van de vrouw, door haar het recht te geven om in het huwelijkscontract te laten vastleggen dat zij kan scheiden wanneer haar man een andere vrouw zou trouwen. De tweede vrouw hoort te weten dat hij getrouwd is en ze kan een vrije keus maken om met hem te trouwen als tweede vrouw. Dit betekent dat polygamie plaatsvindt met de instemming van alle betreffende personen, te weten de echtgenoot, de nieuwe vrouw en in sommige gevallen ook de eerste vrouw.

De Echtscheiding in de Islam

De islam erkent de noodzaak van de echtscheiding wanneer een huwelijk faalt in het behalen van haar doelen. Volgens de islam wordt het huwelijk zinloos wanneer er haat is tussen de man en de vrouw in de plaats van liefde.

Het recht op echtscheiding

De islam geeft de echtgenoot het recht om zijn vrouw te scheiden. De vrouw heeft het recht om, wanneer het huwelijksleven slechts een bron van ellende en ongeluk is, haar recht op echtscheiding op te eisen bij de rechter. In de islam is de echtscheiding de meest verafschuwde rechtmatige zaak. De echtscheiding hoort de laatste toevlucht te zijn, nadat alle andere pogingen tot verzoening tussen de echtgenoot en zijn vrouw zijn mislukt.

De beperkingen ten aanzien van de echtscheiding

Er worden in de islam beperkingen gesteld aan de echtscheiding, de islam heeft een voorkomende aanpak wat het gezinsleven betreft, en de islam regelt de relaties tussen de twee seksen met behoedzaamheid. Daarom vinden we het aantal echtscheidingen in de islamitische landen veel lager dan in Europa of Amerika. In de islamitische landen is echtscheiding een zeldzame maatregel, wat komt door de algemene opvatting over het huwelijk binnen de islam.

Bovendien voorkomt de islam de onnodige vermenging van de twee seksen. De onnodige vermenging resulteert namelijk in seksuele en sociale problematiek, die een direkt gevaar betekent voor het huwelijk.

Verder stelt de islam een zware straf op overspel of verkrachting. Onder bepaalde juiste voorwaarden reikt deze straf tot de dood wanneer het overspel door een getrouwd persoon is gepleegd. Bovendien benadrukt de islam de huishoudelijke rol en de moederrol van de vrouw, in tegenstelling tot andere samenlevingen, die de seksrol en de buitenshuis-rol van de vrouw benadrukken. Bovendien vereist de islam de respektabele kleding voor de vrouw en maakt zo een eind aan de voortdurende en overal aanwezige bron van seksuele opwinding en verleiding van de mannen.

Voorkomen is beter dan genezen

In sommige niet-islamitische samenlevingen maken de gebruiken in de samenleving zelf de weg vrij voor echtscheiding, bijvoorbeeld: gewoontes die vrije liefde voor en na het huwelijk toestaan, gewoontes die een onbeperkte vermenging van mannen en vrouwen bij alle gelegenheden toestaan, gewoontes om geen enkele controlle uit te oefenen over de tentoonstelling van het vrouwelijk lichaam, en gewoontes om het vrouwelijk lichaam te zien als een rechtmatig middel te gebruiken voor willekeurig welk doel. Zulke gewoontes maken van het huwelijk een wankele instelling en maken echtscheiding tot de algemene regel en het altijddurende huwelijk tot de uitzondering.

Zoals we allemaal wel weten is scheiding een zware klap voor de man en de vrouw en voor hun plannen en verwachtingen. De echtscheiding maakt ook het leven ven de kinderen kapot. Het ondermijnt de vrede en het geluk in het gezin. Daarom geeft de islam het huwelijk alle kansen en beschermt het tegen alle bedreigingen.

Pogingen tot verzoening voorafgaand aan de echtscheiding

In de islam is de scheiding niet toegestaan tenzij alle mogelijke manieren gebruikt zijn om de onenigheid tussen de man en de vrouw bij te leggen. De man moet een voorspreker zoeken die hij vertrouwt en de vrouw moet een voorspreker zoeken die zij vertrouwt. Meestal zijn dit familieleden. Deze twee voorsprekers doen hun best om de oorzaken van de onenigheid tussen man en vrouw te overwinnen om de harmonie tussen de echtgenoot en zijn vrouw te herstellen. Als deze rechters geen succes oogsten, dan pas mag de echtscheiding plaatsvinden.

Mogelijke redenen voor een echtscheiding

Een reden voor echtscheiding kan zijn dat de echtgenoot impotent is of ofwel de man of de vrouw zo ziek is dat er geen seksuele relatie mogelijk is. Ook levenslange gevangenschap of langdurige gevangenschap is een reden voor echtscheiding. Langdurige afwezigheid van de echtgenoot zonder enig bericht of onvermogen van de man om zijn vrouw te onderhouden zijn andere geldige redenen. Ook kan de scheiding voorkomen uit wangedrag of aanhoudend slecht humeur van de man of de vrouw.

Echtscheiding is de verafschuwdste zaak

De islam ontraadt de echtscheiding en noemt het de meest verafschuwde toegestane zaak. Verder worden er in de islam de nodige verzoeningsmaatregelen geëist, voordat er een echtscheiding mag plaatsvinden. In feite probeert een gelovige man alles om een scheiding van zijn vrouw te voorkomen. Wat de vrouw betreft, zij kan onder bepaalde voorwaarden een echtscheiding eisen bij de rechter.

Kansen op herroeping

Zoals we al gezegd hebben: omdat de scheiding slechte invloed heeft op de gezinsstructuur en op de kinderen, gelden er bepaalde beperkingen op scheiding en wordt er altijd een deur opengezet voor verzoening.

1) De islam verbiedt echtscheiding tijdens de menstruatie, omdat dan geslachtsgemeenschap verboden is. Dit betekent dat gedurende ongeveer één week per maand geen echtscheiding kan plaatsvinden. Dit is een manier om echtscheiding in de hand te houden. De mogelijkheid hier is er omdat afwezigheid van geslachtsgemeenschap een verkoeling van de relatie tussen man en vrouw als gevolg kan hebben. De echtscheiding mag dus niet plaatsvinden in deze uitzonderingsperiode.

2) Echtscheiding mag niet plaatsvinden tenzij een verzoeningspoging van twee voorsprekers gefaald heeft.

3) Echtscheiding moet gevolgd worden door een wachtperiode die drie maanden duurt, of die duurt tot de bevalling in het geval van een zwangerschap. Tijdens deze periode kan de vrouw niet met een andere man trouwen. De reden voor deze wachttijd is duidelijk: de islam geeft de echtgenoot en echtgenote de kans om de echtscheiding te herroepen en opnieuw met elkaar te trouwen.

4) De echtgenoot hoort zijn vrouw niet uit huis te zetten na de echtscheiding: hij moet haar in huis houden gedurende de wachtperiode om meer kansen aan elkaar te geven om opnieuw te trouwen.

5) De islam moedigt beide kanten tijdens en na de wachtperiode aan om te hertrouwen.

6) De islam geeft beide kanten de kans te hertrouwen na de eerste of tweede echtscheiding. Dit is een teken voor het feit dat de islam het huwelijk en de continuïteit van het huwelijk benadrukt in het belang van de geestelijke gezondheid van alle gezinsleden inclusief de kinderen.

7) Na de derde keer echtscheiding mag de vrouw niet meer terug naar haar echtgenoot tenzij zij was getrouwd met een andere man en dat huwelijk beëindigd is met een scheiding.

8) De reden waarom de derde keer scheiding onherroepbaar is, is eenvoudig. De islam geeft de echtgenoot en de vrouw tweee kansen op herroepbare scheiding. Dit betekent dat hun huwelijk mislukte en zij voor het eerst scheidden. Daarna hertrouwden zij en scheidden voor een tweede keer. Daarna hertrouwden zij en scheidden voor de derde keer. Na deze derde scheiding wordt inbegrepen dat deze man en vrouw niet meer met elkaar kunnen leven. Verder zijn het instituut van het huwelijk en de concessie van de echtscheding er niet voor het plezier.

In het kort wordt het huwelijk in de islam gezien als een heilig instituut en wordt dus beschermd tegen alle vormen van kwaad. Aan de andere kant wordt de echtscheiding gezien als de meest verafschuwde toegestane zaak; dit is om het aantal echtscheidingen minimaal te houden en de band van het huwelijk te sterken.

20-10-2010 om 07:58 geschreven door Said Mondria  

19-10-2010 om 08:04 geschreven door Said Mondria  

Haya' (bescheidenheid) tegenover Allah.

De moslimgeleerden verdelen haja' tegenover Allah in zes soorten:
Uit "Akhlaaq" door 'Amr Khaled.

1. Haya' van de zondaar: eenieder die een grote zonde begaat en zich vervolgens schaamt, vergelijkbaar met de haja' van Adam ('alayhi salaam) toen hij van de verboden boom aat en hij in het paradijs rondrende. Allah (Subhana wa Ta'ala) vroeg hem: "Ren je van Mij weg?" Adam ('alayhi salaam) antwoordde: "Nee Allah, ik ren uit schaamte." Heb je ooit dit gevoel ervaren na het begaan van een grote zonde? Was je ooit slapeloos en bleef je door de straten rennen om een arm persoon te vinden, om hem de laatste centen in je zak te geven, hopend op de vergiffenis van Allah? Dit is de haja' van de zondaar.

2. Haja' van de persoon die denkt dat hij nooit genoeg doet: dit gevoel wordt ervaren als iemand zich realiseert dat hoe goed zijn daden ook zijn en hoe standvastig op de weg van Allah hij ook is, hij nog steeds ver verwijderd is van het soort aanbidding dat Allah verdient. Deze soort haja' is vergelijkbaar met die van de engelen: het zet zich zelfs voort na honderden jaren oprechte aanbidding van Allah. De Profeet (salla Allahu 'alayhi wa salaam) zei: "De hemelen worden erg zwaar (d.w.z. vol) en dit is volstrekt normaal, aangezien er geen enkele plek zo klein als een voetstap is, waar geen engel zich voor Allah neerbuigt, knielt of in gebed staat. En als de dag des oordeels komt, staan zij op en zeggen: Verheerlijkt is Allah, we hebben U niet aanbeden zoals we hadden gemoeten, zaoals het Uwe Majesteit betaamt."

3. Haja' van de dienaar: je moet begrijpen dat je een dienaar van Allah bent en dat dit jou verplicht om je geheel aan Hem over te geven en Zijn bevelen op te volgen. Dit is vergelijkbaar met de haja' van de Profeet (salla Allahu 'alayhi wa salaam). Een voorbeeld hiervan is toen Allah beval dat de qibla (de richting waarnaar een moslim bidt) Bait-al-Maqdis (de moskee in Jeruzalem) was, terwijl de Profeet (salla Allahu 'alayhi wa salaam) wilde dat het Al-Haram moskee (de heilige moskee in Makkah) zou zijn. Desondanks weerhield zijn haja' hem ervan om Allah te vragen de richting te veranderen. Allah berichtte hierover in de Qur'an in Surat Al-Baqara: "Waarlijk, Wij zien uw aangezicht zich naar de hemel wenden, daarom zullen Wij u tot beheerder maken van de qibla die u behaagt. Wend daarom uw aangezicht naar de heilige moskee en waar gij ook moogt zijn, wendt uw aangezicht daarheen. En voorzeker, zij wie het Boek is gegeven, weten dat dit de waarheid is van hun Heer: Allah is niet achteloos ten aanzien van wat zij doen." (QS2:144.)

4. Haja' van de dankbaren voor de zegeningen van Allah: De Profeet (salla Allahu 'alayhi wa salaam) is wederom een voorbeeld van deze soort haja', zoals duidelijk is weergegeven in de volgende h'adith, waarin hij Allah als volgt aanriep: "Ik zou U nooit genoeg kunnen bedanken of Uw vriendelijkheid kunnen beschrijven. U bent zoals U Uwzelf heeft beschreven." Deze haja' ontstaat door de dankbaarheid voor alle zegeningen die Allah aan ons heeft verleend, ondanks het feit dat wij Hem nooit genoeg zullen kunnen bedanken.

5. Haja' uit liefde: als je heel veel van Allah houdt, zul je deze soort haja' voor Hem ervaren. Jouw ogen zullen zich met tranen vullen, jouw hart zal trillen en al je lichaamsdelen zullen zich aan Hem overgeven. Dit gevoel zal nooit beschreven kunnen worden: alleen de persoon wiens liefde voor Allah zo sterk is, zal weten hoe het voelt. Een ontroerende smeekbede die de Profeet (salla Allahu 'alayhi wa salaam) gewend was te zeggen: "O Allah, verleen mij de mogelijkheid om van U te houden, van eenieder te houden die van U houdt en van alles te houden dat U tevredenstelt."

6. Haja' uit erkenning van de Eer en Macht: deze soort is vergelijkbaar met de haja' van Djibreel ('alayhi salaam) toen hij de Profeet (salla Allahu 'alayhi wa salaam) vergezelde tijdens de reis van Al-Israa en Al-Miradj. Toen zij de zevende hemel bereikten en de Sidrat Al-Moentaha (de lotusboom bij het verste grens die niemand van de schepping mag passeren) naderden, stopt Djibreel. De Profeet (salla Allahu 'alayhi wa salaam) wendde zich tot Djibreel, die op een versleten doek leek (zoals versleten kleding, duidend op verlegenheid en gehele overgave) uit haja' tegenover Allah. Djibreel kon niet dichterbij gaan en hij erkende de Eer en Macht van Allah.

Heb jij ooit een van deze soorten haja' ervaren? Moslimgeleerden hebben gezegd: "Eenieder die haja' tegenover Allah vertoont, stijgt tot het niveau van awliyah (rechtvaardige mensen van wie Allah houdt en die Hij beschermt)." Ik doe je een dringende verzoek om de haja' tegenover Allah te leren en je het feit te realiseren dat Hij alles wat je doet ziet en alles wat je zegt hoort.

18-10-2010 om 15:12 geschreven door Said Mondria  

Ben je tevreden over jezelf ?


Wat een rare titel he?! Een gesloten vraag die heel wat verbergt! Als ik jullie nou deze vraag persoonlijk stel, wat zal jullie antwoord erop zijn? Of beter gezegd als jullie voor de spiegel staan en jullie vragen jezelf deze vraag, wat zal jullie antwoord erop zijn? Er zullen zowel NEE's als JA's komen, maar als ik nu dezelfde vraag ietsjes anders formuleer: Als je nu dood zou gaan, zou je helemaal tevreden zijn over jezelf en dus zeker van je beloning (het paradijs)??? Nou zullen een hoop mensen hun JA's in NEE's omruilen en er zullen mensen met JA's zijn die niet helemaal weten wat die tevredenheid inhoudt en hoe die bepaald wordt. Je hoort pas tevreden te zijn wanneer je relatie met je Schepper goed is en niet wanneer je gezond en gelukkig bent, want wie is degene die ervoor zorgt dat je gezond en gelukkig blijft?


Tien criteria die bepalen hoe je relatie met Allah (s.w.t.) is

Er zijn volgens geleerden om precies te zijn 10 zaken die bepalen hoe je relatie met Allah is. Het is dus de bedoeling dat je binnen die 10 criteria een voldoende scoort voor elk onderdeel om de vraag: Ben ik tevreden over mezelf? met JA te beantwoorden. Het zijn:

1. Al-Ikhlaas (Zuivere Intentie)
2. Al-Imaan (Geloofsovertuiging)
3. Al-Taa3ah (Gehoorzaamheid)
4. Al-3ibaadah (Aanbidding)
5. Al-Dhikr (Het Gedenken van Allah)
6. Al-da3wah (Het Uitnodigen tot de Islam)
7. Al-Jihaad (Het strijden)
8. Al-Taqwah (Godsvruchtigheid)
9. Al-Ridah (De Genoegdoening)
10. Al-Tawbah (Berouwtoning)

Inderdaad een zwaar pakket om tegenaan te kijken maar het is uiteindelijk te realiseren, omdat het duidelijke taken kent en vele compensaties en bonussen heeft; het komt immers van de Schepper die ons beter kent dan wij onszelf kennen en die ons nooit iets zou opleggen wat niet binnen ons bereik ligt voorwaar Hij de barmhartige is de Vergevingsgezinde. Elk van die 10 punten spreken letterlijk en figuurlijk boekdelen en hebben de geleerden uitvoerig in vele boeken en lezingen besproken. Uit mijn arme aantekeningskladblokje zal ik elke punt proberen te verhelderen na aanleiding van een gelijknamige lezing die ik beluisterd heb van Sheikh Wagdi Ghoenaim op , en moge Allah mij vergeven als ik daarin fouten heb gemaakt.


1. Al-Ikhlaas (Zuivere intentie)
De definitie hiervoor luidt als volgt: Het uitvoeren van een goede daad volgens de regels van Allah met het doel Allah's tevredenheid te bereiken. Een zuivere intentie hebben betekent tevens oprecht zijn tegenover anderen en eerlijk zijn met jezelf.


2. Al-Imaan (Geloofsovertuiging)
De definitie hiervoor luidt als volgt: Het geloven en waarachten zonder enige twijfel. Al-imaan kent 6 basiselementen en dat zijn:

1. Geloven in Allah
2. Geloven in Zijn engelen
3. Geloven in Zijn boeken
4. Geloven in Zijn profeten
5. Geloven in de Dag des Oordeels
6. Geloven in de voorbestemming met zijn positieve en negatieve aspecten

Deze Imaan (geloofsovertuiging) is alleen met drie onmisbare mijlpalen te realiseren:

1. Geloven met hart (van binnen uit)
2. Bevestigen met de tong
3. Uitvoeren met daden


3. Al-Taa3ah (Gehoorzaamheid)
De definitie hiervoor luidt als volgt: Het blindelings uitvoeren van de bevelen en het nalaten van het verbodene door Allah en Zijn profeet Gehoorzaamheid benodigd veel geduld en geduld is een deel van de beproeving om je ware liefde voor Allah en Zijn profeette bewijzen. Allah zegt duidelijk in de Koran:

"En gehoorzaamt Allah en de Boodschapper, zodat u barmhartigheidmoge worden betoond" (Surah 3: Ayah 132)


4. Al-3ibaadah (Aanbidding)
De definitie hiervoor luidt als volgt: Totale gehoorzaamheid gepaard met onderwerping, afhankelijkheid en onderdanigheid aan Allah in elke handeling om dichter bij Hem te komen. Het is het doel van ons leven, het nut van ons bestaan. En Allah bevestigt dit in de Koran zo:

"En ik heb de djinn en de mensen slechts tot Mijn aanbidding geschapen" (Surah 51: Ayah 56)


5. Al-Dhikr (Het Gedenken van Allah)
De definitie hiervoor luidt als volgt: Het constant denken en gedenken van Allah om dichter bij Hem te komen en ver van de duivel (de aartsvijand) te raken. Zonder gedenken zul je geen ware rust kennen zoals Allah in de koran zegt:

"Degenen die geloven, en wier hart rust vindt in de gedachtenis aan Allah. Ziet toe! in het gedenken van Allah kunnen de harten rust vinden." (Surah 13 : Ayah 28)


6. Al-Da3wah (Het uitnodigen tot de Islam)
De definitie hiervoor luidt als volgt: Het goede aanraden en het slechte afraden en de islam passief en aktief positief naar buiten brengen. Dat is de taak van elke moslim en de beste eigenschap van de islam natie die altijd gedragen hoort te worden. Allah bestempeld de
moslims in de koran als volgt:

"Gij (Moslims) zijt het beste volk dat voor de mensheid (ter lering) is verwekt; gij gebiedt wat goed is, verbiedt wat kwaad is en gelooft in Allah." (Surah 3 : Ayah 110)


7. Al-Jihaad (Het Strijden)
De definitie hiervoor luidt als volgt: Je uiterste vermogen inzetten om Allah te behagen. Een vaak misvatte en veel besproken kwestie momenteel en neigt zelfs richting taboe omdat het besmeurd is door onwetenden en islam-haters en bestempeld met tereur. Het wordt hedendaags enkel in verband gebracht met "heilige oorlog" "zelfopoffering voor Allah" terwijl dat maar onderdelen van een groot geheel zijn. Jihaad (be)strijden kent vele onderdelen waaronder:

1. Jihaad Annafs (Het strijden tegen jezelf(lusten en begeerte))
2. Jihaad bi Annafs (Het strijden met je leven(opoffering))
3. Jihaad al Kalimah (Het strijden met het woord(verbaal))
4. Jihaad al Maal (Het strijden met het kapitaal vermogen)
5. Jihaad Al-Shaitaan (Het strijden tegen de duivel(het Duivelse))


8. Al-Taqwah (Godsvruchtigheid)
De definitie hiervoor luidt als volgt: Rekening houden met Allah overal en altijd door zijn straf te vrezen en zijn beloning te wensen wetend dat Hij je ziet al zie je Hem niet. Wanneer je Allah vreest en rekening met Hem houdt dan kun je bij Hem volgens de koran de volgende beloning otnvangen:

"Zeg: "O, Mijn gelovige dienaren, vreest uw Heer." Voor hen, die in dit leven goed doen, is het goede. En Allah's aarde is ruim. Voorwaar, aan de standvastigen zal hun beloning zonder berekening worden uitbetaald." (Surah 39 : Ayah 10)


9. Al-Ridah (De Genoegdoening)
De definitie hiervoor luidt als volgt: Genoegen nemen met wat je hebt en tevreden zijn met wat je overkomt wetend dat hetgene binnen Allah's Kennis ligt, door Allah voorgeschreven is, met Allah's wil gebeurt en door Allah geschapen is. Hierdoor bemoei je je meer met je eigen zaken, bekommer je eerder over je eigen problemen en benijd je of misgun je niemand om wat hij heeft of doet.


10. Al-Tawbah (berouwtoning)
De definitie hiervoor luidt als volgt: Het verlaten van een begane zonde, het spijt hebben over het begane zonde en vastberadenheid nooit meer hetzelfde te begaan. Dit is het meest compenserende punt omdat Allah's Barmhartigheid hierin centraal staat en Hij stelt ons altijd in de gelegenheid om met een schone lei te beginnen sterker nog al onze begane zonden worden omgeruild voor goede daden wanneer wij oprecht berouw tonen. het bewijs hiervoor is het volgende vers uit de koran:

"Met uitzondering van hen die berouw hebben en geloven en goede daden doen, voor dezulken zal Allah de slechte daden in goede daden veranderen, want Allah is Vergevensgezind, Barmhartig!" (Surah 25 : Ayah 70)

Stel nu de vraag nogmaals aan jezelf:

Ben ik tevreden over mezelf?

18-10-2010 om 07:54 geschreven door Said Mondria  

25 tips om dichterbij Allah te komen


1.Word elke ochtend wakker met het besef dat je Allah, geprezen en
verheven is Hij, moet bedanken voor alles.

2. Stel Allah, geprezen en verheven is Hij, boven alles.

3. Verbreed je Kennis, door verzen uit de Heilige Koran te lezen(5 per
dag), naar de moskee te gaan om tot Allah te bidden, en lees over Islam.
Ipv nummers te verzamelen he he!!!

4. Bid het gebed Dhuha, na zonsopgang. (smeekgebeden)

5. Als iemand iets kwaads bij je doet, reageer dan terug op een
vriendelijke manier, en vraag Allah om hem te vergeven.
De profeet Mohammed, Allah?s vrede en zegen zij met zei: ?Doe geen kwaad
en vergeld geen kwaad met kwaad? Laat goed gedrag zien opdat je diegene
tot Islam kunt uitnodigen.

6. Wanneer je boos bent, gedenk Allah, Geprezen en Verheven is Hij,
en bedenk je dat het leven te kort is om boos te worden.

7. Bedenk je dat je nooit te veel vrienden kan hebben, maar neem een paar
vrienden die hetzelfde geloof hebben, overgeleverd is dat de profeet,
Allah?s vrede en zegen zij met hem zei: Iemand is geneigd het geloof van
zijn vriend te volgen. Een ieder van jullie moet dus uitkijken wie hij
bevriend. (Aboe Dawoud)

8. Wanneer je gelukkig bent / voelt, deel je geluk met anderen en prijs
Allah, Geprezen en Verheven is Hij.

9. Wanneer je iets slechts of beschamend overkomt, bedenk je dat het
altijd erger had kunnen zijn, bedenk je de zegeningen van geduld in.
Bedank Allah, Geprezen en Verheven is Hij dat het niet erger is geworden.

10. Doe iets goeds voor andere, één keer in de zoveel tijd, bijvoorbeeld
het voeden van de armen:
De profeet (sallallahoe alaihi wasalaam) zei: ?Er is geen goedheid in een
persoon die niet vriendelijk of aardig is?

11. Blijf geloven dat je Allah?s liefde voor jou kan winnen door er voor
te werken ( Bidden, Vasten, Zakaat geven, andere goede daden verrichten
etc. ) en zo win je ook de liefde van zijn dienaars.

12. Bedenk hoe Almachtig Allah is door alles wat hij heeft geschapen. Kijk
om je heen en besef dat Hij de Grootste is.

13. Houd van mensen die van Allah, Geprezen en Verheven is Hij, houden,
houd van ze omwille van Allah, zo ben je er zeker van dat je voor Allah
leeft, voor hem lief hebt, en zijn vijanden veracht.

14. Zoek de juiste manier om jezelf te uitten, en als je denkt dat wat je
wilt gaan zeggen kwaad kan doen aan iemand, zwijg dan!!!

15. Wanneer je wat tijd voor je zelf neemt blijf Allah, Geprezen en
Verheven is Hij, gedenken bij alles wat je doet.

16. Vraag Allah, Geprezen en Verheven is
Hij, om de dwalenden te zegenen en te leiden naar het rechte pad. ( Siraat
Al Moestaqiem )

17. Heb je ouders lief, bedien ze als hoogheden en luister naar ze, volg
op wat ze je bevelen, maar wanneer ze je belemmeren in jouw geloof in
Allah luister dan niet.

18. Glimlach naar iedereen, want dat gebaar kan veel betekenen voor
iemand, en zelfs een glimlach is een goede daad.

19. Vergeef, vergeet en lach. ( Vergeef iemand die je onrecht heeft
aangedaan, vergeet wat hij heeft aangedaan en lach met hem en beschouw hem
als je vriend / vriendin )

20. Huilen is niet alleen iets voor vrouwen, huilen is menselijk, en laat
je tranen gaan wanneer je Allah, Geprezen en Verheven is Hij, gedenkt.

21. Wanneer mensen kritiek op je hebben omdat je iets doet, kijk of
datgene wat je doet Allah?s welbehagen krijgt, als dat zo is, laat die
mensen die kritiek geven en
bedenk je dat de Profeet, Allah?s vrede en zegen zij met Hem, en zijn
metgezellen ook kritiek kregen, bespot werden en zelfs lichamelijk
aangevallen werden. Dus heb geduld.

22. Probeer zoveel mogelijk Koran te lezen, en probeer ook zoveel mogelijk
te lezen. Als je leest, probeer te begrijpen wat er staat lees niet alleen
met je ogen, maar met je hart!!!!

23. Laat populariteit, rijkdom of macht je niet doen dwalen, want het is
niet voor altijd.

24. Kijk niet neer op anderen, want misschien beschouwt Allah, Geprezen en
Verheven is Hij, ze wel hoger dan jij zelf.

25. Stuur dit door naar alle broeders en zusters met de intentie dat wij (
Moslims ) een gezonde samenleving blijven en Allah puur aanbidden. laten
we kennis met elkaar delen insha Allah.

17-10-2010 om 16:38 geschreven door Said Mondria  

17-10-2010 om 16:37 geschreven door Said Mondria  

De dood

16-10-2010 om 11:46 geschreven door Said Mondria  

16-10-2010 om 06:59 geschreven door Said Mondria  

Vergane volkeren deel 8
Metgezellen van de Grot

Denken jullie dat de mensen van de Grot en de inscriptie een wonder onder Onze tekenen waren?

(Qoer-aan Soerat al-Kahf: 9)

De 18e Soerah van de Qoer-aan, “Al-Kahf” genaamd, wat “de grot” betekent, vertelt over een groep jonge mensen die zich in een grot schuilhielden om zich te verbergen voor een heerser die Allah verloochende en onderdrukking en onrecht op de gelovigen toepaste. De verzen over dit onderwerp gaan als volgt:

Denken jullie dat de mensen van de Grot en de inscriptie een wonder onder Onze tekenen waren? (Gedenk) toen de jonge mannen voor bescherming naar de Grot vluchten, zij zeiden: “Onze Heer! Geef ons genade van U en mogelijkheden om onze zaak op de juiste manier te regelen!” Daarom bedekten Wij hun gehoor gedurende een aantal jaren in een grot. Toen lieten Wij hen herrijzen, zodat Wij hen konden testen wie van de twee partijen het beste was in het berekenen van de tijd die zij hadden verbleven. Wij vertellen aan jou in waarheid hun verhaal: Waarlijk! Zij waren jonge mannen die in hun Heer geloofden, en Wij vermeerderden de leiding voor hen. En Wij maakten hun harten standvastig en sterk, toen zij opstonden en zeiden: “Onze Heer is de Heer van de hemelen en de aarde, nooit zullen wij een andere god behalve Hem aanroepen; als wij dat deden zouden wij zeker een enorm ongeloof uitspreken. Dit volk van ons hebben andere goden in de aanbidding aangenomen dan Hij. Waarom geven zij hen niet een duidelijk gezag? En wie maakt een grotere fout dan degenen die leugens over Allah verzint. “En als jullie je van hen terugtrekken en van dat wat zij anders dan Allah aanbidden, zoek dan de toevlucht in de Grot, jullie Heer zal jullie een mogelijkheid geven uit Zijn genade en jullie zaak voor jullie gemakkelijk maken.” En wellicht heb je de zon gezien, toen die opkwam rechts van de Grot verwijderend en als zij ondergaat, keert zij zich af van hen naar de linkerkant, terwijl zij in het midden van de Grot lagen. Dat is (één) van de tekenen van Allah. Degene die Allah leidt, is rechtgeleid maar degene die Hij laat dwalen – voor hem vinden jullie geen gids om hem (op het rechte pad) te leiden. En je dacht dat zij wakker waren terwijl zij sliepen. En Wij lieten hen op hun rechter- en op hun linkerkant draaien, en hun hond strekte zijn voorpoten uit bij de ingang. Als je naar hen had gekeken had je je zeker in een vlucht van hen afgekeerd, en je zal zeker een gevoel van ontzag voor hen hebben gehad. Dus deden Wij hen ontwaken zodat zij elkaar konden ondervragen. Een spreker van hen zei: “Hoe lang zijn jullie (hier) geweest)?” Zij zeiden: “Wij zijn hier misschien een dag geweest of een deel van een dag.” Zij zeiden: “(Alleen) jullie Heer weet het beste hoe lang jullie hier geweest zijn. Stuur dus één van jullie met een zilveren munt van jullie naar de stad en laat hem zoeken wat wettig goed voedsel is en daarvan wat naar jullie brengen. En laat hem voorzichtig zijn en laat niemand weet van jullie hebben. Want als zij er achter komen wie jullie zijn, zullen zij jullie stenigen of jullie wenden je opnieuw tot hun godsdienst en op die manier zullen jullie nooit slagen. En dus maakten Wij hun geval aan de mensen bekend, zodat zij weten dat de belofte van Allah waar is en dat er geen twijfel over het Uur kan bestaan. (Gedenk) wanneer zij onder elkander redetwisten over het geval, zij zeiden: “Zet een gebouw over hen, hun Heer weet het, het beste over hen (toen) zeiden degenen die het gelijk hadden gekregen: “Wij zullen zeker een plaats van aanbidding over hen heen bouwen.” (Sommigen) zeiden dat het er drie waren, de hond onder hen was de vierde; (anderen) zeiden dat het er vijf waren en de hond de zesde – radend naar het onzichtbare; (en weer anderen) zeiden dat het er zeven waren en de hond de achtste. Zeg: “Mijn Heer kent het aantal het beste; niemand behalve slechts een paar weet over hen.” Debateer dus niet behalve met duidelijke bewijzen. En raadpleeg geen van hen over de mensen van de Grot. En zeg nooit ergens van: “Ik zal zoiets morgen doen.” Behalve (met de uitspraak): “Als Allah het wil! En denk aan jullie Heer wanneer jullie vergeten en zeggen: “Het kan zo zijn dat mijn Heer mij leidt naar een weg die dichter bij de waarheid is dan deze.” En zij verbleven driehonderd (zonne)jaar in hun Grot en voeg daar nog (negen) jaar aan toe. Zeg: “Allah weet het beste hoe lang zij daar verbleven. Bij Hem is (de kennis van) het onzichtbare van de hemelen en de aarde. Hoe duidelijk ziet en hoort Hij (alles)! Zij hebben geen helper anders dan Hij en Hij laat niemand delen in het maken van Zijn besluiten en Zijn regel.”

 (Qoer-aan Soerat al-Kahf: 9-26)

Volgens wijdverspreid geloof, werden de Metgezellen van de Grot, die door zowel islamitische als christelijke bronnen geprezen worden, aan de wrede tirannie van de Romeinse Keizer Decius onderworpen. Strijdend met de onderdrukking en de onrechtvaardigheid van Decius, waarschuwden deze jonge mensen hun eigen volk vele malen niet de religie van Allah te verlaten. De onverschilligheid van hun volk voor de mededeling van hun boodschap, de verhoging van de onderdrukking door de keizer en dat zij met de dood bedreigd werden, zorgde ervoor dat zij hun huizen verlieten.

In die tijd, zoals historische documenten bevestigen, oefenden vele heersers een veelomvattend beleid van terreur, onderdrukking en onrecht uit op de gelovigen die voor het christendom in zijn originele en pure vorm stonden.

In een brief geschreven door de Romeinse gouverneur Pilinius (69-113 na Christus) die in het Noord-Westen van Anatolië was, aan Keizer Trayanus, verwees hij naar de “Metgezellen van de Messias (de christenen) die gestraft werden omdat zij weigerden het beeld van de Keizer te aanbidden” Deze brief is één van de belangrijke documenten die de onderdrukking, die de eerste christenen uit die tijd ondergingen, overlevert. Onder zulke omstandigheden, accepteerden deze jonge mensen, die gevraagd werden zich aan een niet-religieus stelsel te onderwerpen en een heerser als een god anders dan Allah te aanbidden, dit niet en zeiden:

“Onze Heer is de Heer van de hemelen en de aarde, nooit zullen wij een andere god behalve Hem aanroepen; als wij dat deden zouden wij zeker een enorm ongeloof uitspreken. Dit volk van ons hebben anderen goden in de aanbidding aangenomen dan Hij. Waarom geven zij hen niet een duidelijk gezag? En wie maakt een grotere fout dan degenen die leugens over Allah verzint.

 (Qoer-aan Soerat al-Kahf: 14-15)

Met betrekking tot het gebied waar de Metgezellen van de Grot leefden, zijn er een aantal verschillende meningen. De meest redelijke hiervan zijn Ephesus en Tarsus.

Bijna alle christelijke bronnen laten Ephesus zien als de plek waar de jonge gelovigen zich schuilhielden. Sommige moslimonderzoekers en de Qoer-aancommentatoren zijn het met de christenen eens betreffende Ephesus. Enkele anderen legden in detail uit dat Ephesus niet de plaats was en trachten toen te bewijzen dat de gebeurtenis in Tarsus plaatsvond. In dit onderzoek zullen beide alternatieven behandeld worden. Alle onderzoekers en commentatoren, waaronder ook de christenen, zeiden echter dat de gebeurtenis plaatsvond in de tijd van de Romeinse Keizer Decius (ook Decianus genoemd) rond 250 na Christus. Decius staat samen met Nero bekent als de Romeinse Keizer die de christenen het zwaarste martelde. Tijdens zijn korte heerschappij, vaardigde hij een wet uit die iedereen die onder zijn heerschappij stond, dwong de Romeinse goden een offer aan te bieden. Iedereen was verplicht een offer aan deze afgoden aan te bieden en verder nog, een certificaat dat aantoonde dat zij dit hadden gedaan, te halen, wat zij aan de ambtenaren van de staat moesten tonen. Degene die niet gehoorzaamden werden geëxecuteerd. In christelijke bronnen is gedocumenteerd dat een grote meerderheid van de christenen deze daad van afgoderij weigerden en van de “ene stad naar de andere” vluchten of zich in geheime kelders schuilhielden. De Metgezellen van de Grot zijn hoogst waarschijnlijk een groep van die eerste christenen.

Ondertussen is er een punt dat hier benadrukt moet worden, dit onderwerp is door enkele moslim en christelijke historici en commentatoren op een verhaalachtige manier overgeleverd en in een legende veranderd als gevolg van het bijvoegen van veel leugens en geruchten. Dit verhaal is echter een historische realiteit.

Zijn de Metgezellen van de Grot in Ephesus?

Met betrekking tot de stad waar deze jonge mensen leefden en de grot waarin zij zich schuilhielden, worden in verschillende bronnen verscheidene plaatsen aangeduid. De belangrijkste redenen hiervoor zijn: de wens van mensen om te geloven dat zulke moedige en dappere mensen in hun dorp hebben geleefd en de grote overeenkomst tussen de grotten in deze gebieden. Op al deze plaatsen, bijvoorbeeld, zegt men dat er een gebedsplaats over de grotten is gebouwd. Zoals alom bekend is, is Ephesus door de christenen als heilige plaats geaccepteerd, omdat er een huis in deze stad is waarvan gezegd wordt dat het van de Maagd Maria was en dat later veranderd is in een kerk. Het is zeer wel mogelijk dat de Metgezellen van de Grot in één van deze heilige plekken verbleven. Verder verklaren enkele christelijke bronnen hun zekerheid dat dit de plaats was.

De oudste bron over dit onderwerp is de Syrische priester, James van Saroec (geboren 452 na Christus). De beroemde historicus, Gibbon, heeft veel citaten van het onderzoek van James in zijn boek ‘The Decline and Fall of the Roman Empire’, overgenomen.

Volgens dit boek was de naam van de Keizer die zeven jonge christelijke gelovigen martelde en hen dwong zich in een grot te verbergen, Decius. Decius heerste tussen 249-251 na Christus over het Romeinse rijk en zijn periode van heerschappij staat alom bekend voor de martelingen die hij op de volgelingen van ‘Isa (Jezus) uitvoerde. Volgens islamitische commentatoren, was de regio waar deze gebeurtenis plaatsvond ofwel “Aphesus” of “Aphesos. Volgens Gibbon is de naam van deze plaats Ephesus. Aan de westkust van Anatolië gelegen, was deze stad één van de grootste havens en steden van het Romeinse rijk. De ruïnes van deze stad staan tegenwoordig bekent als “De Antieke stad van Ephesus”

De naam van de Keizer die heerst in de periode waarin de Metgezellen van de Grot ontwaakten uit hun lange slaap, is volgens de islamitische onderzoekers Tezusius, terwijl het volgens Gibbons Theodosius II is. Deze Keizer heerste tussen 408-450 na Christus, nadat het Romeinse rijk zich tot het christendom had bekeerd.

Naar het onderstaande vers verwijzend, wordt in sommige commentaren gezegd dat de ingang van de grot op het noorden keek, en vandaar dat het zonlicht niet naar binnendrong. Aldus kon iemand die langs de grot kwam helemaal niet zien wat er binnenin was. Het verwante vers uit de Qoer-aan informeert:

En wellicht heb je de zon gezien, toen die opkwam rechts van de Grot verwijderend en als zij ondergaat, keert zij zich af van hen naar de linkerkant, terwijl zij in het midden van de Grot lagen. Dat is (één) van de tekenen van Allah. Degene die Allah leidt, is rechtgeleid maar degene die Hij laat dwalen – voor hem vinden jullie geen gids om hem (op het rechte pad) te leiden.

 (Qoer-aan Soerat al-Kahf: 17)

De archeoloog Dr. Moesa Baran wijst naar Ephesus als de plaats waar deze groep jonge gelovigen leefde in zijn boek Ephesus genaamd en hij voegt er aan toe:

In het jaar 250 na Christus kozen zeven jonge, in Ephesus levende, mensen het christendom en wezen afgoderij af. Een uitweg zoekend, vonden deze jonge mensen een grot in de oostelijke helling van de Pionberg. De Romeinse soldaten zien dit en bouwen een muur voor de ingang van de grot.45

Tegenwoordig wordt erkend dat over deze oude ruïnes en graven vele religieuze bouwwerken gebouwd zijn. Opgravingen in 1926 gedaan door het Oostenrijkse Archeologische Instituut, onthulden dat de ruines die op de oostelijke helling van de Pionberg gevonden werden bij een gebouw behoorden dat in het midden van de 7e eeuw (tijdens de heerschappij van Theodosius II) is gebouwd ten behoeve van de Metgezellen van de Grot.46

Zijn de Metgezellen van de Grot in Tarsus?

De tweede plaats die wordt aangeduid als de plaats waar de Metgezellen van de Grot hebben geleefd is Tarsus. Er is inderdaad een grot die erg op de in de Qoer-aan beschreven grot lijkt, die ligt op een berg die ofwel als Enciclus of als Benciclus bekent staat, ten noordwesten van Tarsus. Het idee dat Tarsus de juiste plaats is, is de opvatting van vele islamitische geleerden. Eén van de belangrijkste Qoer-aanexegeten, at-Tabari, specificeerde de naam van de berg waar de grot stond als “Benciclus” in zijn boek Tarikh al-Oemam genaamd en voegde hieraan toe dat de berg in Tarsus stond.47

Een andere belangrijke commentator van de Qoer-aan, Mohammed Emin, verklaarde dat de naam van de berg, opnieuw, “Penciclus” was en dat die in Tarsus lag. De naam die wordt uitgesproken als “Penciclus” kan soms worden uitgesproken als “Enciclus”. Volgens hem wordt het verschil tussen de twee woorden veroorzaakt door een verschillende uitspraak van de letter “B” of door het verlies van letters van het originele woord wat “historische woordafschuring” heet.48

Fakhroeddin ar-Razi, een andere goed bekend staande Qoer-aangeleerde, legt in zijn werk uit dat “hoewel deze plaats Ephesus is genoemd, de bedoeling hiervan in principe is om Tarsus te zeggen, omdat Ephesus gewoon een ander woord voor Tarsus is”.49

Hieraan toevoegend wordt in de commentaren van Qadi al-Baidawi en an-Nasafi, in de commentaren van al-Jalalayn en at-Tibyan, in de commentaren van Elmali en

O. Nasoehi Bilmen en vele andere geleerden, deze plaats aangeduid als “Tarsus”. Daarnaast leggen al deze commentatoren de zin uit het 17e vers (Qoer-aan Soerat al-Kahf: 17), uit door te zeggen dat de opening van de grot in de berg op het noorden uitkeek.50

De verblijfplaats van de Metgezellen van de Grot was ook in de tijd van het Ottomaanse Rijk een onderwerp van grote interesse en enig onderzoek werd over dit onderwerp gedaan. Er is enige correspondentie en uitwisseling van informatie over het onderwerp in de Ottomaanse Archieven van het Eerste Ministerie. In een brief die is gestuurd aan de Minister van financiën van de Ottomaanse staat door het lokale bestuur van Tarsus, staat bijvoorbeeld een formeel verzoek en een aangehechte boodschap die hen op de hoogte stelt van hun eis om loon te betalen aan de mensen die zich bezig hielden met het schoonhouden en het onderhoud van de grot van Ashab-I Kahf (Metgezellen van de Grot). Hun reactie op deze brief verklaarde dat, om deze lonen voor de werklui te betalen uit de staatskas, het nodig was om uit te vinden of dit inderdaad de plaats was waar de Metgezellen van de Grot hadden verbleven. Het onderzoek dat voor dit doel is gedaan, is erg nuttig gebleken bij het bepalen van de ware locatie van de Grot.

In een verslag gemaakt na een onderzoek gedaan door de Nationale Raad werd verklaart: “Noordelijk van Tarsus, een provincie van Adana, is er een grot op een berg die twee uur bij Tarsus vandaan ligt, en de opening van deze grot kijkt op het noorden zoals in de Qoer-aan verklaard wordt.”51

De discussies die zich ontwikkelden over wie de Metgezellen van de Grot waren, waar en wanneer zij leefden, hebben de autoriteiten er altijd toe geleid onderzoek betreffende het onderwerp te doen en vele commentaren werden op het onderwerp gegeven. Geen van deze commentaren kan echter als zeker worden beschouwd en daarom blijven vragen als: in welke periode leefden deze jonge gelovigen en waar ligt de grot die in de verzen genoemd wordt, zonder gegronde antwoorden.

15-10-2010 om 13:36 geschreven door Said Mondria  

Het volk van Saba en de Arim Zondvloed

Voorwaar er was voor Saba een teken in hun woonplaats, - twee tuinen aan de rechterkant en aan de linker (en er werd tegen hen gezegd) “Eet van de voorziening van jullie Heer en wees Hem dankbaar, een welvarend land en Vaak-Vergevende Heer.” Maar zij keerden zich ervan af, dus stuurden Wij aan hen een vloed die van de dam werd losgelaten en Wij veranderden hun twee tuinen in tuinen die bitter, slecht fruit voortbrachten en tamarinden en een paar lotusbomen.

(Qoer-aan Soerah Saba: 15-16)

De gemeenschap van Saba was één van de vier grootste beschavingen die in Zuid-Arabië hebben geleefd. Van deze beschaving wordt geschat dat die ergens rond 1000-750 voor Christus gevestigd is en zo rond 550 na Christus ineengestort is door de twee eeuwen lang durende aanvallen van de Perzen en de Arabieren.

De datum van de vestiging van de beschaving van Saba is het onderwerp van veel discussie. Het volk van Saba begon hun gouvernementele gegevens op te schrijven rond 600 voor Christus. Dit is de reden dat er van voor die datum geen verslagen van hen zijn.

De oudste bronnen die naar het volk van Saba verwijzen zijn de jaarlijkse oorlogskronieken uit die tijd van de Assyrische koning Sargon II. (722-705 voor Christus). Terwijl Sargon de mensen die belasting aan hem betalen bijhield, verwees hij ook naar de koning van Saba, Yith’I-amara (It’amara). Dit verslag is de oudste geschreven bron die informatie oplevert over de beschaving van Saba. Toch zou het niet juist zijn, om alleen op deze bron te vertrouwen en dan de conclusie te trekken dat de Saba civilisatie rond 700 voor Christus gevestigd was, want het is zeer goed mogelijk dat Saba al enige tijd bestond, voordat het in geschreven verslagen werd genoteerd. Dit betekent dat de geschiedenis van Saba ouder kan zijn dan de bovengenoemde.

In de inscripties van Arad-Nannar, één van de laatste koningen van de staat Oer, werd het woord “Saboem”, waarvan men denkt dat het “het land van Saba” betekent, gebruikt.39

Als dit woord inderdaad Saba betekent, dan toont dit aan dat de geschiedenis van Saba zover als 2500 voor Christus teruggaat.

Historische bronnen die over Saba spreken, zeggen over het algemeen dat dit een cultuur was die, zoals de Phoeniciërs, bijzonder bij handelsactiviteiten betrokken was. Overeenkomstig hiermee, waren deze mensen de eigenaren en beheerders van enkele van de handelsroutes die door Noordelijk Arabië kwamen. Om Saberische handelaren hun goederen naar de Middellandse zee en Gaza te laten vervoeren en aldus door Noordelijk Arabië gaan, moesten zij toestemming krijgen van Sargon II, de heerser van de gehele regio of een bepaald bedrag aan belasting aan hem betalen. Toen de Sabeërs belasting begonnen te betalen aan het Assyrische koninkrijk, begon hun naam opgenomen te worden in de annalen van zijn land.

De Sabeërs staan in de geschiedenis bekent als een beschaafd volk. In de inscripties van de heersers van Saba worden woorden als “herstellen”, “toewijden aan” en “opbouwen” regelmatig gebruikt. De Ma’ribdam, wat één van de belangrijkste monumenten van dit volk is, is een belangrijke aanwijzing over het technologische niveau dat dit volk had bereikt. Dit betekende evenwel niet dat de militaire kracht van de Sabeërs zwak was; het Saberische leger was één van de belangrijkste factoren die bijdroeg aan het uithoudingsvermogen van hun cultuur, voor zo’n lange periode, zonder ineen te storten.

De Saberische staat had één van de sterkste legers in de regio. Het land was in staat dankzij dit leger een uitbreidingspolitiek aan te nemen,. De Saberische staat had de landen van de Oude Qatabaanse staat veroverd. Het bezat vele landen op het Afrikaanse continent. In 24 voor Christus, tijdens een expeditie naar de Maghrib, werd het leger van Marcus Aelius Gallus, de Gouverneur van Egypte voor het Romeinse rijk, wat absoluut de sterkste staat van dat moment was, volkomen verslagen door het Sabijnse leger. Saba kan neergezet worden als een staat die een gematigde politiek volgde, maar niet aarzelde kracht te gebruiken wanneer dit nodig was. Met zijn geavanceerde cultuur en leger, was de Saberische staat absoluut één van de “grootmachten” van het gebied van die tijd.

Dit buitengewoon sterke leger van de Saberische staat wordt ook beschreven in de Qoer-aan. Een uiting van de commandanten van het Saberische leger doorvertelt in de Qoer-aan, toont de mate van zelfvertrouwen aan die dit leger in zichzelf had. De commandanten riepen uitdagend tegen de vrouwelijke heerser (koningin) van de staat: Zij zeiden: “Wij hebben veel kracht en grote kwaliteiten voor de oorlog, maar jij bent het die het bevel moet voeren, denk dus na wat je zult bevelen.”

(Qoer-aan Soerat an-Naml: 33)

De hoofdstad van de Saberische staat was Ma’rib, wat dankzij de bevoordeelde geografische ligging, behoorlijk welvarend was. De hoofdstad was erg dicht bij de rivier Adhanah. Het punt waar de rivier Jabal Balq bereikte, was uitermate geschikt voor de bouw van een dam. Gebruik makend van deze omstandigheden, bouwde de Sabeërs, toen hun beschaving voor het eerst werd gevestigd, een dam op deze plek en zij begonnen met irrigatie. Zij bereikten inderdaad een zeer hoge mate van voorspoed. De hoofdstad, Ma’rib, was één van de meest ontwikkelde steden van die tijd. De Griekse schrijver Plyni, die het gebied had bezocht en zeer hoog geprezen had, vermelde ook hoe groen deze regio was.40

De dam was 16 meter hoog, 60 meter breed en 620 meter lang. Volgens berekeningen, was het totale gebied dat geïrrigeerd kon worden 9.600 hectares waarvan 5,300 hectare bij de zuidelijke vlakte hoorde, terwijl de rest bij de noordelijke vlakte hoorde. Naar deze twee vlakten werd als “Ma’rib en twee vlakten” verwezen in de Saberische inscripties.41 De uitdrukking in de Qoer-aan, “Twee tuinen aan de linkerkant en aan de rechterkant” verwijst naar de indrukwekkende tuinen en wijngaarden in deze twee valleien. Dankzij deze dam en zijn irrigatiestelsels, verkreeg de regio roem als het best geïrrigeerde en vruchtbaarste gebied van Jemen. De Fransman J. Holevy en de Oostenrijker Glaser haalden bewijs uit geschreven documenten dat de Ma’ribdam al sinds oude tijden bestond. In documenten geschreven in het Himer dialect, wordt overgeleverd dat de dam zich zeer productief betuigde voor de regio.

De dam werd tijdens de 5e en 6e eeuw na Christus veelomvattend gerepareerd. Toch konden deze reparaties niet voorkomen dat de dam in 542 na Christus ineenstortte. De ineenstorting van deze dam resulteerde in de “overstroming van Arim” die in de Qoer-aan genoemd wordt en grote schade aanrichtte. De wijngaarden, tuinen en de gecultiveerde velden van de Sabeërs, die zij honderden jaren hadden gecultiveerd, werden volledig vernietigd. Het is ook bekend dat na de vernietiging van de dam, voor de Sabeërs al snel een periode van recessie inging. Het einde van de Saberische staat kwam aan het einde van deze periode, die begonnen was met de vernietiging van de dam.

De Zondvloed van Arim die naar de staat Saba was gestuurd

Wanneer we de Qoer-aan in het licht van deze bovenstaande historische data onderzoeken, observeren we dat er hier substantiële overeenkomsten zijn. Zowel archeologische vondsten als historische data bevestigen wat in de Qoer-aan is opgenomen. Zoals in het vers vermeld, werden deze mensen, die niet naar de vermaningen van hun profeet luisterden en die het geloof ondankbaar verwierpen, uiteindelijk gestraft met een vreselijke overstroming. Deze overstroming wordt in de volgende verzen uit de Qoer-aan beschreven:

Voorwaar er was voor Saba een teken in hun woonplaats, - twee tuinen aan de rechterkant en aan de linker (en er werd tegen hen gezegd) “Eet van de voorziening van jullie Heer en wees Hem dankbaar, een welvarend land en Vaak-Vergevende Heer.” Maar zij keerden zich ervan af, dus stuurden Wij aan hen een vloed die van de dam werd losgelaten en Wij veranderden hun twee tuinen in tuinen die bitter, slecht fruit voortbrachten en tamarinden en een paar lotusbomen. Zo zetten Wij het hun betaald omdat zij ondankbare ongelovigen waren. En nooit zetten Wij het op deze manier betaald tenzij zij ondankbaren zijn.

(Qoer-aan Soerah Saba: 15-17)

Zoals benadrukt in de bovenstaande verzen, leefde de Sabeërs in een gebied dat opgemerkt werd vanwege zijn voortreffelijke esthetische, vruchtbare wijngaarden en tuinen. Aan de handelsroutes gelegen, had het land Saba een vrij hoge levensstandaard en was het één van de meest begunstigde steden van die tijd.

In zo’n land, waar de levensstandaard en de omstandigheden zo positief waren, was wat de Saberische mensen hadden moeten doen, en wees Hem dankbaar…(Qoer-aan Soerah Saba: 15) zoals gezegd wordt in het vers. Toch deden zij dat niet. Zij kozen ervoor aanspraak te maken op de voorspoed die zij hadden. Zij dachten dat dit land aan henzelf toegehoorde, dat zij het waren die al deze buitengewone omstandigheden mogelijk maakten. Zij kozen ervoor arrogant in plaats van dankbaar te zijn en in de uitdrukking van dit vers, “keerden zij zich af van Allah”…

Omdat zij aanspraak maakten op alle voorspoed die zij hadden, verloren zij alles. Zoals in het vers verteld wordt, vernietigde de overstroming van Arim alles dat zij hadden. In de Qoer-aan is de straf die naar de Sabeërs gestuurd wordt, “Sayl al-Arim” genaamd wat de “overstroming van Arim” betekent. Deze uitdrukking die in de Qoer-aan gebruikt wordt verteld ons ook de manier waarop deze ramp zich voltrok. Het woord “Arim” betekent dam of barrière. De uitdrukking “Sayl al-Arim” beschrijft een overstroming die tot stand kwam met de ineenstorting van deze barrière. Islamitische commentatoren hebben de kwestie rondom de tijd en de plaats opgelost, doordat zij geleid werden door de termen die in de Qoer-aan voor de overstroming van Arim gebruikt worden. Mawdoedi schrijft in zijn commentaar:

Zoals ook in de uitdrukking “Sayl al-Arim” gebruikt wordt, is het woord “arim” afgeleid van het woord “arimen” dat in het Zuid Arabische dialect gebruikt wordt, Wat “dam of barrière” betekend. In de ruines die aan het licht gekomen zijn bij de opgravingen die in Jemen gedaan zijn, wordt dit woord, vaak in deze zin gebruikt, gezien. Bijvoorbeeld bij de inscripties die door de Habeshische koning van Jemen, Ebrehe (Abraha) verordend werden, na de restauratie van de grote Ma’ribmuur in 542 en 543 na Christus werd dit woord keer op keer gebruikt om dam (barrière) aan te duiden. Dus de uitdrukking “Sayl al-Arim” betekent ‘een overstromingsramp die zich na de vernietiging van een dam voordoet.’

Maar zij keerden zich ervan af, dus stuurden Wij aan hen een vloed die van de dam werd losgelaten en Wij veranderden hun twee tuinen in tuinen die bitter, slecht fruit voortbrachten en tamarinden en een paar lotusbomen.

 (Qoer-aan Soerah Saba: 16)

Dat wil zeggen, na de ineenstorting van de dammuur, was het hele land door de overstroming onder water gezet. De kanalen die door de Sabeërs gegraven waren en de muur die gebouwd was door barrières tussen de bergen te bouwen werden vernietigd en het irrigatiestelsel viel uiteen. Als gevolg hiervan, veranderde het gebied, dat hiervoor als een tuin was geweest in een jungle. Er was geen fruit over behalve het kersachtige fruit van kleine stompe bomen.42

De christelijke archeoloog Werner Keller, de schrijver van “Het heilige Boek had Gelijk” (Und Die Bibel Hat Doch Recht) accepteerde dat de overstroming van Arim overeenkomstig met de beschrijving in de Qoer-aan plaatsvond, en schreef dat het bestaan van zo’n dam en de vernietiging van het hele land door zijn ineenstorting bewijst, dat het voorbeeld dat in de Qoer-aan over de mensen van de tuin inderdaad gerealiseerd was.43

Na de ramp van de Arimoverstroming, begon het gebied te veranderen in een woestijn en de Sabeërs verloor zijn belangrijkste bron van inkomen met de verdwijning van hun landbouwbedrijven. Het volk, dat geen aandacht had geschonken aan de oproep van Allah om in Hem te geloven en dankbaar aan Hem te zijn, werd uiteindelijk gestraft met een ramp als deze. Na de grote vernietiging veroorzaakt door de overstroming, begonnen de mensen te desintegreren. De Sabeërs begonnen hun huizen te verlaten en emigreerden naar Noord-Arabië, Mekka en Syrië.44

Omdat de overstroming plaatsvond na de samenstelling van het Oude en het Nieuwe Testament, is deze gebeurtenis alleen in de Qoer-aan beschreven.

De stad Ma’rib, die eens een verblijfplaats van de Sabeërs was, maar nu een verlaten ruïne is, is zonder twijfel een waarschuwing voor hen die dezelfde fout maken als de Sabeërs. De Sabeërs zijn niet de enige mensen die door een overstroming werden vernietigd. In Soerat al-Kahf van de Qoer-aan wordt het verhaal van de twee eigenaren van de tuinen verteld. Eén van deze mannen bezit een zeer indrukwekkende en productieve tuin zoals die van de Sabeërs. Hij maakt echter dezelfde fout als zij, hij keert zich van Allah af. Hij denkt dat de gunst die hem is geschonken, aan zichzelf “toebehoort”, m.a.w dat hij er zelf de oorzaak van is:

En geef hen het voorbeeld van de twee mannen; aan één van hen hadden Wij twee tuinen met druivenstokken gegeven en Wij hadden beiden omringd met dadelpalmen; en hadden daartussen bewerkte velden geplaatst. Elk van deze twee tuinen bracht haar vruchten voort, en deed niet in het minst daarin tekort en Wij zorgden voor een rivier die tussen hen doorstroomde. En hij had bezit (of fruit) en hij zei tegen zijn metgezel tijdens een wederzijds praatje: “Ik heb meer welvaart dan jij en wordt meer door de mensen gerespecteerd.” En hij keerde terug naar zijn tuin terwijl hij in een onrechtmatige staat verkeerde. Hij zei: “Ik denk niet dat dit ooit zal verdwijnen.” En ik denk niet dat het Uur ooit zal aanbreken, en als ik inderdaad tot mijn Heer wordt teruggebracht, dan zal ik zeker iets beters dan dit vinden als ik tot Hem terugkeer.” Zijn metgezel zei tijdens het praatje tegen hem: “Ben jij ongelovig aan Hem die jou uit stof geschapen heeft, daarna uit gemengde zaaddruppels van de mannelijke en vrouwelijke afscheiding en Die je daarna als een mens gemodelleerd heeft?” “Maar in mijn geval (geloof ik) dat Hij Allah is, mijn Heer en geen zal ik met Hem verenigen als deelgenoot aan mijn Heer. Het was beter voor jouw geweest om te zeggen toen jij je tuin binnenging: “Datgene wat Allah wil (zal gebeuren)! Er is geen macht buiten Allah! Als jij mij ziet met minder welvaart en kinderen.” Het zou kunnen zijn dat mijn Heer mij iets beters geeft dan je tuin, en een bestraffing uit de hemel daarover stuurt, dan zal het modder zijn. Of het water daarvan verdwijnt diep in de aarde zodat je het nooit kan bereiken.” Dus zijn fruit was omringd. En hij bleef achter van spijt in zijn handen klappend over wat hij had uitgegeven, terwijl het latwerk was vernietigd, kon hij slechts zeggen: “Had ik maar geen deelgenoten aan mijn Heer toegeschreven.” En er was geen groep mensen die hem tegen Allah kon helpen, noch kon hij zichzelf verdedigen of redden. Daar zal de beschermende macht, het gezag en het koninkrijk voor Allah (alleen) zijn, de ware God. Hij (Allah) is het Beste als beloning en het beste voor het uiteindelijke slot.

 (Qoer-aan Soerat al-Kahf: 32-44)

Zoals uit deze verzen duidelijk wordt, was de fout van de tuineigenaar niet het ontkennen van het bestaan van Allah. Hij ontkent het bestaan van Allah niet, integendeel hij veronderstelt dat “zelfs hij naar zijn Heer is teruggebracht”, hij in ruil zeker iets beters zal vinden. Hij hield vol dat de staat waarin hij verkeerde, te danken was aan zijn eigen succesvolle pogingen.

Dit is in feite wat het aan Allah toeschrijven van partners betekend: trachten aanspraak te maken op alles dat aan Allah toebehoort en de vrees die men voor Allah heeft verloren denkend dat men een bepaalde genade van zichzelf heeft en dat Allah op de één of andere manier “een voorkeur zal tonen” aan iemand.

Dit is wat de Sabeërs ook deden. Hun straf was hetzelfde – hun hele territorium werd vernietigd – zodat zij zouden begrijpen dat zij niet de “eigenaren” van macht waren, maar dat het alleen aan hen was “geschonken”…

14-10-2010 om 07:32 geschreven door Said Mondria  

Fır’awn

die verdronken werd

(Hun gedrag is) gelijk aan het gedrag van de mensen van de Farao en van degenen vóór hen. Zij verloochenden de tekenen van hun Heer, dus hebben Wij hen voor hun zonden vernietigd en Wij verdronken de mensen van de Fir’awn (Farao), want zij waren allen onrechtvaardig. (Qoer-aan Soerat an-Anfal: 54)

De oude Egyptische beschaving, die tegelijkertijd met andere stadstaten in Mesopotamië gevestigd werd, staat bekent als één van de oudste beschavingen in de wereld en er wordt algemeen erkend dat het een zeer georganiseerde staat met de verst ontwikkelde maatschappelijke regelgeving van zijn tijd was. Het feit dat zij rond het derde millennium voor Christus het schrift ontdekten en gebruikten, dat zij de rivier de Nijl gebruikten en dat ze tegen gevaren vanuit het buitenland beschermd werden door de natuurlijke ligging van het land, had een grote bijdrage in het verbeteren van hun beschaving.

Maar deze “beschaafde” maatschappij was er één waarin “de heerschappij van de farao’s” gangbaar was, wat een stelsel van ongeloof is dat op de duidelijkste en oprechtste manier in de Qoer-aan vermeld wordt. Zij zwollen op van trots, keerden zich af en spraken godslasterlijke taal. Uiteindelijk konden noch hun ver ontwikkelde beschaving, noch hun maatschappelijke en politieke regelgeving, noch hun militaire succes hun redden van de vernietiging.

De autoriteit van de Farao’s

De Egyptische beschaving was gebaseerd op de vruchtbaarheid van de rivier de Nijl. De Egyptenaren hadden zich in de Nijlvallei gevestigd, dankzij het overvloedige water van deze rivier en omdat zij het land konden cultiveren met het water dat door de rivier geleverd werd zonder dat zij van regenseizoenen afhankelijk waren. De historicus Ernst H. Gombrich verklaart in zijn geschriften dat Afrika erg heet is en dat het er soms maanden achtereen helemaal niet regent. Om deze reden zijn vele gebieden op dit enorme continent extreem droog. Deze gebieden zijn overdekt met eindeloze woestijnen. Beide zijden van de rivier de Nijl zijn ook overdekt met woestijnen en het regent bijna nooit in Egypte. Maar in dit land is regen niet zo erg nodig omdat de rivier de Nijl er precies in het midden door het hele land heen loopt.33

Dus, wie de controle heeft over de rivier de Nijl, die van zo’n groot belang is, is ook in staat de grootste bron van handel en landbouw in Egypte te beheersen. Op die manier waren de Farao’s in staat hun dominantie over Egypte te vestigen.

De smalle en verticale vorm van de Nijlvallei liet het woonplaatsen die rond de rivier lagen niet toe veel uit te breiden en daarom vormden de Egyptenaren een beschaving die bestaat uit kleinschalige steden en dorpen in plaats van grote steden. Ook deze factor versterkte de dominantie van de Farao’s over hun volk.

Koning Menes staat bekent als de eerste Egyptische Farao die rond het derde millennium voor Christus het hele oude Egypte in één land verenigde, voor het eerst in de geschiedenis. De term “farao” verwees in feite oorspronkelijk naar het paleis waar de koning woonde, maar in de loop van de tijd, werd het de titel van de Egyptische koningen. Dit is de reden dat de koningen die het oude Egypte beheersten, “farao’s” genoemd werden.

Omdat zij de eigenaren, bestuurders en heersers van het hele land en zijn landerijen waren, werden deze farao’s geaccepteerd als weerspiegelingen van de grootste god in de verwrongen polyistische religie van het oude Egypte. Het bestuur van de Egyptische landerijen, hun branche, hun inkomen, kortom al deze landgoederen, diensten en de productie binnen de grenzen van het land werden namens de farao beheerd.

Het absolutisme in het regime had de farao met zo’n macht bekleed dat hij alles dat hij wenste kon hebben. Precies bij het vestigen van de eerste dynastie, in de periode van Menes die de eerste koning van Egypte werd door het verenigen van Boven en Beneden-Egypte, begon men de rivier de Nijl voor het volk beschikbaar te maken via kanalen. Daarnaast werd de productie onder controle gebracht en de volledige productie van goederen en diensten werd aan de koning toegewezen. De koning verspreidde en verdeelde deze goederen en diensten in de mate waarin zijn volk het nodig had. Het was voor de koningen, die zo’n macht in het gebied hadden gevestigd, niet moeilijk om het volk tot onderwerping te dwingen. De koning van Egypte, of met zijn toekomstige naam, de farao, werd gezien als een heilige die grote macht bezat en die in alle noden van zijn volk voorzag: en hij werd tot een god omgevormd. De farao’s geloofden indertijd echt dat zij inderdaad goden waren.

Sommige woorden die in de Qoer-aan vermeld staan die de farao gebruikte tijdens zijn conversatie met Moesa bewijzen dat zij dit inderdaad geloofden. Hij probeerde Moesa te intimideren door te zeggen: Farao zei: “Als je een god anders dan mij kiest, zal ik je zeker onder de gevangenen plaatsen.” (Qoer-aan Soerat ash-Shoeara: 29) en hij zei tegen de mensen rondom hem: O leiders! Ik weet niet dat jullie een andere god naast mij hebben (Qoer-aan Soerat al-Qasas: 38). Dit alles zei hij omdat hij zichzelf als god beschouwde.

Religieuze overtuigingen

Volgens de historicus Herodotus, waren de Oude Egyptenaren de “vroomste” mensen ter wereld.

Hun religie was echter niet de religie van de Waarheid maar een verdorven polytheïsme en wegens hun extreme conservatisme konden zij hun verdorven religie niet verlaten.

De Oude Egyptenaren werden in grote mate beïnvloed door de natuurlijke omgeving waarin zij leefden. De natuurlijke geografie van Egypte beschermde het land perfect tegen aanvallen van buitenaf. Egypte werd van alle kanten omgeven door woestijnen, bergachtige landschappen en de zee. Aanvallen die waarschijnlijk op het land gepleegd zouden worden, hadden twee mogelijke routes en het was heel gemakkelijk voor de Egyptenaren om die twee routes te verdedigen. Dankzij die natuurlijke factoren bleef Egypte afgezonderd van de buitenwereld. Maar met het passeren van de eeuwen veranderde die afzondering in een duistere dweepzucht. Aldus verkregen de Egyptenaren een gezichtspunt dat afgesloten was voor nieuwe ontwikkelingen en ongebruikelijkheden en wat extreem conservatief was over hun religie. De “religie van hun voorouders” die regelmatig genoemd wordt in de Qoer-aan werd hun belangrijkste waarde. Dit is waarom Fir’awn en zijn intieme kring zich wegdraaiden van Moesa en Haroen toen zij de Religie van de Waarheid aan hen verkondigden, door te zeggen:

“Ben je tot ons gekomen om ons van het geloof van onze voorvaderen te laten afkeren – en dat jullie twee grootsheid in dit land hebben? Wij zullen jullie twee niet geloven!”

(Qoer-aan Soerah Yoenoes: 78)

De religie van het Oude Egypte was verdeeld in verschillende takken, waarvan de officiële religie van de staat, de geloofsovertuigingen van het volk en het geloof in een leven na de dood de belangrijkste waren. Volgens de officiële staatsreligie was de farao een heilig wezen. Hij was een weerspiegeling van de goden van de mensen op aarde en zijn doel was recht te spreken en hen op aarde te beschermen.

De geloofsovertuigingen die onder het volk wijdverspreid waren, waren zeer gecompliceerd en de beginselen en onderdelen die botsten met de officiële religie van de staat werden door de overheersing van de farao’s onderdrukt. In principe geloofden zij in vele goden en deze goden werden over het algemeen afgeschilderd met een dierenhoofd op een mensenlichaam. Maar het was ook mogelijk om locale tradities tegen te komen die van regio tot regio konden verschillen.

Het leven na de dood maakte het belangrijkste deel van het Egyptische geloof uit.

Zij geloofden dat de ziel doorleefde na de dood van het lichaam.

In overeenstemming hiermee, werden de zielen van de doden door speciale engelen naar de God die Rechter was gebracht en tweeënveertig andere getuigen die rechters waren, een weegschaal werd in het midden gezet en het hart van de ziel werd in deze weegschaal gewogen. Degenen met meer goedheid gingen door naar een prachtige plaats en leefden gelukkig en degenen met meer slechtheid werden naar een plaats gestuurd waar zij aan vreselijke martelingen werden blootgesteld. Daar werden zij voor eeuwig gemarteld door een vreemd wezen dat “De Dodeneter” werd genoemd. Het geloof van de Egyptenaren in het Hiernamaals laat een duidelijke parallel zien met het monotheistische geloof en de Religie van de Waarheid. Zelfs alleen al hun geloof in het hiernamaals bewijst dat de Religie van de Waarheid en de boodschap de oude Egyptische beschaving had bereikt, maar dat deze religie later werd vervalst en monotheïsme werd in polytheïsme veranderd. Het is al bekend dat waarschuwers die mensen naar de eenheid van Allah uitnodigden en een oproep aan hen deden Zijn slaven te zijn, van tijd tot tijd naar Egypte werden gestuurd, net zoals ze op een gegeven moment naar alle volken op aarde zijn gestuurd. Eén van hen was de profeet Yoesoef wiens leven in de Qoer-aan in detail verteld wordt. De geschiedenis van Yoesoef is ook zeer belangrijk omdat ook de aankomst van de kinderen Israël in Egypte en hun vestiging daarbij inbegrepen is.

Aan de andere kant zijn er in historische bronnen verwijzingen naar enkele Egyptenaren die, zelfs vóór Moesa, mensen naar het monotheïstische geloven uitnodigden. Eén van hen is de interessantste farao uit de geschiedenis van Egypte, dat is, Amenhotep IV.

De monotheïstische Farao Amenhotep IV

De Egyptische farao’s waren over het algemeen wrede, onderdrukkende, agressieve en gewetenloze mensen. Over het algemeen namen zij de polytheïstische religie van Egypte aan en verafgoden zichzelf door deze religie.

Maar er is een farao in de Egyptische geschiedenis die heel anders was dan de anderen. Deze farao verdedigde het geloof in een enkele Schepper en werd blootgesteld aan grote weerstand bij de priesters van Amon, die profiteerden van de polytheïstische religie en enkele soldaten die hen steunden, en dus werd hij uiteindelijk vermoord. Deze farao was Amenhotep IV die aan de macht kwam in de 14e eeuw voor Christus.

Toen Amenhotep in 1375 voor Christus de troon besteeg, kwam hij in aanraking met een conservatisme en een traditionalisme dat daar al eeuwen had liggen te sluimeren. Tot dan waren de opbouw van de maatschappij en de relatie met het volk van het koninklijke paleis zonder enige verandering doorgegaan. De maatschappij hield alle deuren naar gebeurtenissen van buitenaf en religieuze vernieuwingen ferm gesloten. Dit extreme conservatisme, ook opgemerkt door Griekse reizigers, werd veroorzaakt door de geografische ligging van Egypte zoals we boven hebben uitgelegd.

Door de farao’s aan de mensen opgelegd, vroeg de officiële religie een onvoorwaardelijk geloof in alles dat oud en traditioneel was. Maar Amenhotep nam de officiële religie niet aan. De historicus Ernst Gombrich schrijft: Hij (Amenhotep IV) brak met vele van de gebruiken die door een eeuwenoude traditie heilig gemaakt waren. Hij wilde geen eer bewijzen aan de vele vreemd gevormde goden van zijn volk. Voor hem was maar een god, Aton, de allerhoogste. Die hij aanbad en die hij zich voorstelde in de vorm van de zon. Hij noemde zichzelf Akhenaton, naar zijn god, en verhuisde zijn hof buiten het bereik van de priesters van andere goden, naar een plaats die nu El-Amarna heet.34

Na de dood van zijn vader werd de jonge Amenhotep IV aan grote druk blootgesteld. Deze onderdrukking werd veroorzaakt door het feit dat hij een religie ontwikkelde die gebaseerd was op monotheïsme, door de traditionele polytheïstische religie van Egypte te veranderen en te pogen radicale veranderingen op elk gebied door te voeren. Maar de leiders van Thebe stonden hem niet toe de boodschap van zijn religie over te dragen. Amenhotep en zijn familieleden vertrokken uit de stad Thebe en vestigde zich in Tell-El-Amarna. Hier richtten zij een nieuwe en moderne stad op “Akh-et-aton” genaamd. Amenhotep IV veranderde zijn naam welke “Tevredenheid van Amon” betekent naar Akh-en-aton wat “Onderwerpen aan Aton” betekent. Amon was de naam die gegeven was aan de belangrijkste totem in het Egyptische polytheïsme. Volgens Amenhotep is Aton de “schepper van de hemelen en de aarde”, zijn naam gelijk stellend aan Allah.

Verstoord door deze ontwikkelingen, wilden de priesters van Amon de macht van Akhenaton grijpen door te profiteren van een economische crisis in het land. Akhenaton werd uiteindelijk door samenzweerders gedood door vergiftiging.

Na Akhenaton kwamen farao’s met een militaire achtergrond aan de macht. Deze waren er de oorzaak van dat het oude traditionele polytheïstisch geloof opnieuw wijdverspreid raakte en zij namen de grootst mogelijke moeite om naar het verleden terug te keren. Bijna een eeuw later kwam Ramses II op de troon, die de langste heerschappij in de geschiedenis van Egypte zou hebben. Volgens vele historici was Ramses de farao die de Kinderen Israël martelde en tegen Moesa vocht.35

De komst van de profeet Moesa

Vanwege hun enorme dweepzucht, wilden de oude Egyptenaren hun bijgelovige afgoderij niet verlaten. Sommige personen, die de boodschap van het aanbidden van Allah alleen verkondigden, kwamen naar hen maar de mensen van Fir’awn keerden altijd naar hun verdorven overtuigingen terug. Uiteindelijk werd Moesa door Allah als een boodschapper (rasoel) naar hen gestuurd. Omdat zij een stelsel van leugens die haaks op de religie van de waarheid stond hadden aangenomen, en omdat zij de Kinderen Israël tot slaven hadden gemaakt.

Moesa was geïnstrueerd om zowel Egypte naar de religie van de waarheid uit te nodigen als de Kinderen Israël van slavernij te bevrijden en hen de juiste weg te tonen. In de Qoer-aan wordt verklaard:

Wij reciteren voor jullie in waarheid wat van het nieuws van Moesa en Farao, voor een volk dat gelooft. Waarlijk, Farao verhief zichzelf in het land en maakte zijn mensen tot sekten., Verzwakte een groep onder hen, hun zonen dodend, en hij liet hun vrouwen leven. Waarlijk, hij behoorde tot de verderfzaaiers. En Wij wensten een gunst te geven aan degenen die zwak in het land waren, en hen tot heersers en hen tot erfgenamen te maken. En hen in het land onder te brengen, en Wij lieten Farao en Hanan en hun leger van hen krijgen waarvoor zij bang waren.

 (Qoer-aan Soerat al-Qasa: 3-6)

Fir’awn wilde voorkomen dat de Kinderen Israël in aantal vermeerderden, door alle pasgeboren baby’s te vermoorden. Dit is waarom, de moeder van Moes, door Allah geïnspireerd, hem in een mandje plaatste en in de rivier achterliet. Dit was de weg die hem het paleis van Fir’awn binnenleidde. In de Qoer-aan zijn de verzen over dit onderwerp als volgt:

En Wij inspireerden de moeder van Moesa: “Zoog hem (Moesa), maar als je voor hem vreest, geef hem dan aan de rivier en vrees niet, noch wees bedroefd. Waarlijk! Wij zullen hem naar jou terugbrengen en zullen hem tot één van (Onze) boodschappers maken.” Toen pikte de huishouding van Farao hem op, dat hij voor hen een vijand moge worden en hen verdriet moge bezorgen. Waarlijk! Farao, Hanan en hun legers waren zondaren. En de vrouw van Farao zei: “Een genot voor het oog van mij en van jou. Doodt hem niet, misschien zal hij ons nog tot nut zijn, of kunnen wij hem als een zoon adopteren.” En zij voorzagen niet.

(Qoer-aan Soerat al-Qasa: 7-9)

De vrouw van Fir’awn voorkwam de moord op Moesa en adopteerde hem. Op deze manier, bracht Moesa zijn kindertijd door in het paleis van Fir’awn. Met de hulp van Allah werd zijn eigen moeder naar het paleis gebracht als zijn min.

Toen hij een volwassene was geworden, kwam Moesa op een dag tussenbeide toen hij zag dat één van de Kinderen Israël door een Egyptenaar werd gemarteld en hij gaf de Egyptenaar een klap, welke de Egyptenaar doodde. Ondanks het feit dat hij in het paleis van Fir’awn woonde en dat hij door de koningin was geadopteerd, besloten de leiders van de stad dat zijn straf de doodstraf moest zijn. Toen hij dit hoorde, vluchtte Moesa weg uit Egypte en kwam naar Madyan. Aan het einde van de periode die hij daar doorbracht, sprak Allah rechtstreeks tegen hem en Allah gaf hem de positie van profeet. Hij werd bevolen terug te keren naar Fir’awn en de boodschap van de religie van Allah aan hem over te brengen.

Het paleis van Fir’awn.

Gehoorzamend aan het bevel van Allah gingen Moesa en Haroen naar Fir’awn en brachten de boodschap van de religie van de waarheid naar hem. Zij vroegen hem te stoppen met de marteling van de Kinderen Israël en hen met Moesa en Haroen te laten gaan. Het was niet te accepteren voor Fir’awn dat Moesa, die hem jaren lang zo na had gestaan en die zeer waarschijnlijk zijn opvolger voor de troon zou zijn geweest hem het hoofd bood en op die manier tegen hem sprak. Daarom beschuldigde Fir’awn hem van ondankbaarheid:

(Farao) zei: “Hebben wij jou niet als kind van ons opgevoed? En jij hebt vele jaren van je leven bij ons gewoond. En je hebt je daad gepleegd, wat je gedaan hebt. En jij bent één van de ondankbare.”

(Qoer-aan Soerat ash-Shoeara: 18-19)

Fir’awn probeerde op de gevoelens van Moesa te spelen en zijn geweten te beïnvloeden. Het was alsof hij zei dat omdat hij en zijn vrouw degenen waren geweest die Moesa op hadden gevoed, Moesa degene was die hun zou moeten gehoorzamen. Verder had Moesa nog een Egyptenaar gedood. Al deze daden vroegen om strenge straffen volgens de Egyptenaren. Deze emotionele sfeer die Fir’awn probeerde te scheppen, was er ook op gericht de leiders van zijn volk te beïnvloeden, zodat zij het ook met Fir’awn eens zouden zijn.

De boodschap van de religie van de waarheid die Moesa aan de andere kant verkondigde, ondermijnde de macht van Fir’awn en bracht hem terug naar het niveau van gewone mensen. Vanaf dat moment zou onthuld worden dat hij geen god was en verder zou hij gedwongen zijn om Moesa te gehoorzamen. En als hij de Kinderen Israël de vrijheid gaf zou hij daarnaast belangrijke mankracht verliezen en aldus in grote ellende geraken.

Om al deze redenen, luisterde Fir’awn niet eens naar wat Moesa zei. Hij probeerde hem voor gek te zetten en trachtte het onderwerp te veranderen door zinloze vragen te stellen. Tegelijkertijd probeerde hij Moesa en Haroen als anarchisten voor te stellen en beschuldigde hen van het hebben van politieke motieven. Uiteindelijk gehoorzaamden noch Fir’awn, noch de leiders van de mensen binnen zijn vertrouwelingen, behalve de tovenaars, Moesa en Haroen. Zij volgden de religie van de waarheid, die aan hen was getoond, niet. Daarom stuurde Allah Ta'ala als eerste enkel rampen naar hen.

De rampen die Fir’awn en zijn vertrouwelingen overkwamen.

Fir’awn en zijn vertrouwelingen waren zo diep verbonden met hun polytheïsme en hun afgoderij dat wil zeggen “de religie van hun voorouders” dat zij nooit overwogen die te verlaten. Zelfs twee van de belangrijkste wonderen van Moesa, zijn hand die wit werd en zijn staf die in een slang veranderde, waren niet genoeg om hen van hun bijgeloof te verwijderen. Zij uitten dit verder ook openlijk. Zij zeiden: “Welke tekenen je ook naar ons toe brengt, en hoe je ons met je tovenaarskunsten bewerkt, wij zullen je nooit geloven.”

(Qoer-aan Soerat al-Araf: 132)

Vanwege hun gedrag, stuurde Allah hun een aantal rampen als “aparte wonderen” om hen de martelingen van deze wereld te laten proeven, vóór de eeuwige martelingen van de eeuwige wereld. De eerste hiervan was droogte en schaarse oogsten. Met betrekking tot dit onderwerp werd in de Qoer-aan geschreven:

“En voorwaar, Wij bestraften de mensen van de Fir’awn met jaren van droogte en tekorten aan vruchten, opdat zij het zullen weten”.

(Qoer-aan Soerat al-Araf: 130)

De Egyptenaren hadden hun agriculturele stelsel gebaseerd op de rivier de Nijl en daardoor werden zij niet beïnvloed door veranderingen in natuurlijke omstandigheden. Maar een onverwachte ramp overkwam hen omdat Fir’awn en zijn innigste vrienden trots en arrogant jegens Allah waren en Zijn profeet verloochenden. Het niveau van de Nijl zakte waarschijnlijk, door verschillende redenen, een flink stuk en de irrigatiekanalen die vanaf de rivier liepen, brachten niet genoeg water naar de landbouwgebieden. Extreme hitte zorgde ervoor dat de oogst verdroogde. Aldus kwam de ramp voor Fir’awn en zijn vertrouwelingen vanuit een zeer onverwachte richting, vanuit de rivier de Nijl waarop zij vertrouwden. Deze droogte onthutste Fir’awn die daarvoor zijn mensen als volgt aansprak: En Fir’awn verkondigde onder zijn volk: “O mijn volk! Is het rijk van Egypte niet van mij en deze rivieren die onder mij stromen. Zien jullie hen dan niet?

 (Qoer-aan Soerat az-Zoekhroef: 51)

In plaats van “op te passen” zoals in de verzen te zien is, weten zij alles dat gebeurd was aan pech die door Moesa en de Kinderen Israël teweeggebracht was. Door hun bijgeloof en de religie van hun voorouders waren zij overmand door zo’n overtuiging. Hierdoor kozen zij ervoor grote ellende te ondergaan, maar wat hun overkwam was niet tot deze beperkt. Dit was pas het begin. Naderhand stuurde Allah een serie rampen naar hen. Deze rampen worden als volgt in de Qoer-aan beschreven:

Dus stuurden Wij tot hen: de vloed, de sprinkhanen, de luizen, de kikkers en het bloed (als een opvolging van) duidelijke tekenen, toch bleven zij arrogant en behoorden zij tot de mensen die misdadigers zijn.  (Qoer-aan Soerat al-Araf: 133)

Deze rampen die Allah naar Fir’awn en de mensen rondom hem, die ook verloochenden, stuurde, worden ook in het Oude Testament beschreven, in overeenstemming met de Qoer-aan:

En door het hele land van Egypte was er bloed

(Exodus: 7:21)

En als gij weigert (hen) te laten gaan, zal Ik uw grenzen treffen met kikkers:

En de rivier zal kikkers voortbrengen in overvloed, welke boven zullen komen en uw huizen zullen binnengaan, en binnen uw slaapkamers, en op uw bed en binnen het huis van uw bedienden en naar uw volk en binnen in uw ovens en in uw bakkerstroggen.

(Exodus: 8: 2-3)

En de Heer zei tot Mozes “Zeg tot Aaron, strek uw staf uit en tref het stof van het land, zodat zij luizen zullen worden door het hele land van Egypte.”

 (Exodus: 8: 16)

En de sprinkhanen gingen over het hele land van Egypte en rusten aan alle kusten van Egypte: zeer smartelijk (waren zij); vóór hen waren er nooit zulke sprinkhanen als zij, noch zullen er na hen zulke zijn.

 (Exodus: 10: 14)

Toen zeiden de tovenaars tegen Fir’awn: “Dit (is) de vinger van God: en het hart van Fir’awn verhardde zich en hij luisterde niet naar hen; zoals de Heer had gezegd.

 (Exodus: 8: 19)

Verschrikkelijke rampen bleven Fir’awn en zijn vertrouwelingen overkomen. Sommige van deze rampen werden veroorzaakt door de objecten die door de afgod aanbiddende mensen als goden werden aanbeden. De rivier de Nijl en kikkers waren voor hen bijvoorbeeld heilig en waren door hen vergoddelijkt. Daar zij leiding van hun “goden” verwachtten en hen om hulp verzochten, strafte Allah hen via hun eigen “goden” zodat zij hun fouten konden zien en de zonden die zij gepleegd hadden konden vergelden.

Volgens de exegeten van het Oude Testament, was het “bloed” het veranderen van de rivier de Nijl in bloed. Dit werd uitgelegd als een metafoor voor het volledige rood worden van de rivier de Nijl. Volgens een interpretatie, was het een soort bacterie die de rivier deze kleur gaf. De Nijl was de belangrijkste levensbron voor de Egyptenaren. Ieder kwaad dat deze levensbron zou worden berokkend, zou de dood van heel Egypte kunnen betekenen. Als de bacterie de rivier de Nijl zo had besmet dat de rivier rood werd, zou deze bacterie ieder levend wezen dat het water gebruikte infecteren.

Recente verklaringen voor de oorzaak van het rood kleuren van het water hebben een voorkeur voor protozoën, zoöplankton, zowel zout- als zoetwater algen (fytoplankton) in bloei en dinoflagellates. Al deze verschillende bloeisoorten, plant, schimmel of protozoön halen de zuurstof uit het water en produceren schadelijke giften voor zowel vissen als kikkers.

Het Exodusverslag uit de Bijbel aanhalend, noteerde Patricia A. Tester van het National Marine Fisheries Service, in de Annalen van de New York Academy of Science: dat hoewel minder dan 50 van de ongeveer 5.000 bekende fytoplankton soorten giftig zijn, degenen die gifstoffen bevatten gevaarlijk kunnen zijn voor al het leven in het water. Verwijzend naar historische en prehistorische data, haalde Ewen C. D. Todd van Health Canada, bijna twee dozijn voorbeelden aan van specifieke fytoplanktonsoorten, die over de gehele wereld, verscheidene uitbraken (van ziekten) veroorzaakten. W.W. Carmichael en I.R Falconer hebben ziekten die met blauw-groene algen uit zoet blauw water in verband staan gecatalogiseerd. Waterecoloog Joann M. Burkholder van de North Carolina State University, beschreef een dinoflagellate, Pfiesteria piscomorte (in trechtermonden gevonden) die in staat is, zoals uit de naam van de soort blijkt, om vis te doden.36

In de tijd van Fir’awn lijkt deze aaneenschakeling van rampen te zijn gebeurt. Volgens dit scenario, ging toen de Nijl besmet was de vis ook dood en werden de Egyptenaren beroofd van een belangrijke voedingsbron. Zonder de roofvis, konden de kikkers zich aanvankelijk vrij voortplanten in zowel de Nijl als in vijvertjes en de rivier raakte aldus overbevolkt. Uiteindelijk ontsnapten zij uit deze zuurstofloze, giftige en rottende omgeving door naar het land te verhuizen, hieruit volgend op het land stervend en samen met de vis te verrotten. De Nijl en de aangrenzende landerijen raakten aldus vervuild en het water te gevaarlijk om te drinken of in te baden. Verder was het uitsterven van kikkersoorten er de oorzaak van dat ongedierte zoals sprinkhanen en luizen zich buitensporig konden voortplanten.

Hoe de rampen zich ook voltrokken en wat zij ook teweegbrachten, noch Fir’awn, noch zijn volk keerde zich uiteindelijk tot Allah door er lering uit te trekken, maar zij gingen in hun arrogantie door.

Fir’awn en zijn vertrouwelingen waren zo hypocriet dat zij dachten dat zij Moesa en aldus Allah konden bedriegen. Toen zij de verschrikkelijke straf ondergingen, lieten zij Moesa terstond roepen en vroegen hem om hen ervan te redden:

En als de bestraffing hen trof zeiden zij: “O, Moesa! Roep je Heer aan vanwege de beloften die Hij jou heeft gegeven. Als je de bestraffing van ons weghaalt, zullen wij zeker in jou geloven en we zullen de kinderen van Israël met jou mee laten gaan.” Maar toen Wij de bestraffing verwijderden van hen op een afgesproken tijd, die het had bereikt, zie! Zij braken hun woord!]

 (Qoer-aan Soerat al-Araf: 134-135)

                                zie verder hier onder
 
                          Uittocht uit Egypte

13-10-2010 om 08:02 geschreven door Said Mondria  

Vervolg

Fır’awn

die verdronken werd

                  Uittocht uit Egypte

Door Moesa legde Allah uit aan Fir’awn en zijn vertrouwelingen waar zij voor moesten oppassen en waarschuwde hen aldus. Als reactie hierop, waren zij opstandig en beschuldigden hem ervan bezeten en ontrouw te zijn. Allah bereidde een vernederend einde voor hen voor. Hij openbaarde aan Moesa wat er op het punt stond te gebeuren:

En Wij inspireerden Moesa, zeggende: “Neem Mijn slaven in de nacht weg, waarlijk jullie zullen vervolgd worden.” Toen stuurde Fir’awn boodschappers naar (alle) steden. (zeggende): “Waarlijk! Dit is zeker niet anders dan een kleine groep. En waarlijk, zij hebben gedaan wat ons woedend heeft gemaakt; en wij zijn een goed bewapend, vooruit gewaarschuwd leger.” Dus hebben Wij hen van de tuinen en de bronnen verbannen, schatten en alle soorten eerbare plaatsen. Dus lieten Wij de Kinderen van Israël het beërven. Dus vervolgden zij hen bij de zonsopkomst. En toen de twee legers elkaar zagen, zei het volk van Moesa: “Wij zijn zeker dat wij zullen overmand worden.”

(Qoer-aan Soerat ash-Shoeara: 52-61)

Onder zulke omstandigheden, toen de Kinderen Israël dachten dat zij in de val zaten en de mannen van Fir’awn dachten dat zij op het punt stonden hen te vangen, zei Moesa die nooit zijn vertrouwen in de hulp van Allah verloor: “Nee, waarlijk! Bij mij is mijn Heer, Hij zal mij leiden.”

(Qoer-aan Soerat ash-Shoeara: 62)

Op dat moment redde Allah Moesa en de Kinderen Israël door de zee te splijten. Fir’awn en zijn mannen werden onder het water verdronken toen dat over hen sloot nadat de Kinderen Israël veilig waren overgestoken.

Toen inspireerden Wij Moesa (zeggende): “Sla met jouw stok tegen de zee.” En het spleet en ieder afzonderlijk deel werd als een grote stevige massa van een berg. Toen brachten Wij de anderen naar die plaats. En Wij redden Moesa en allen die bij hem waren. Toen verdronken Wij de anderen.

 Waarlijk! Hierin is een teken maar de meesten van hen zijn geen gelovigen. En waarlijk, jullie Heer! Hij is waarlijk de Almachtige, de Genadevolle.

(Qoer-aan Soerat ash-Shoeara: 63-68)

De staf van Moesa had wonderbaarlijke kwaliteiten. Allah had het in Zijn eerste openbaring aan hem in een slang veranderd en daarna veranderde die zelfde staf opnieuw in een slang en verslond de magie van de tovenaars van Fir’awn. En nu spleet Moesa de zee met diezelfde staf. Dit was één van de grootste wonderen die aan de profeet Moesa werden gegeven.

Vond de gebeurtenis plaats aan de Egyptische kust van de Middellandse zee of aan de Rode Zee?

Er is geen overeenstemming over de plaats waar Moesa de zee spleet. Omdat er in de Qoer-aan geen details worden gegeven, kunnen we van geen van beide gezichtspunten zeker weten of het de juiste is. Sommige bronnen laten de Egyptische kust van de Middellandse zee zien als de plaats waar de zee werd gespleten. In de Encyclopedia Judaica wordt gezegd:

De meerderheid is vandaag de dag van mening dat de Rode Zee van de Exodus één van de lagunes van de kust van de Middellandse zee is.37

David Ben Gurion zei dat de gebeurtenis plaats zou kunnen hebben gehad tijdens de heerschappij van Ramses II, mogelijk na de nederlaag bij Kadesh. In het Boek van Exodus in het Oude Testament, zou de gebeurtenis in Migdol en Baal-Zephon hebben plaatsgevonden, welke ten noorden van de delta liggen.38

Dit gezichtspunt is gebaseerd op het Oude Testament. In de vertalingen van het Boek van Exodus uit het Oude Testament, wordt gezegd dat Fir’awn en zijn mannen verdronken werden in de Rode Zee. Maar volgens degenen die aan dit standpunt vasthouden, betekent het woord dat is vertaald als “Rode Zee” in feite “De Zee van Riet”. Het woord is in vele bronnen vaak gelijkgesteld aan de “Rode Zee” en voor die locatie gebruikt. “De Zee van Riet” wordt echter gebruikt om naar de Egyptische kust van de Middellandse zee te verwijzen. In het Oude Testament, worden wanneer gesproken wordt over de route die door Moesa en degenen die hem volgden, de woorden Mignol en Baal-Zephon genoemd. Deze liggen in het Noorden van de Nijldelta aan de Egyptische kust. De Zee van Riet ondersteunt, door het maken van een gevolgtrekking, de mogelijkheid dat de gebeurtenis plaatsvond aan de Egyptische kust, omdat in deze regio, in overeenstemming met de betekenis van de naam, dankzij de deltakwelders, riet wordt geproduceerd.

Het verdrinken van Fir’awn en zijn mannen in de zee

De Qoer-aan informeert ons over de belangrijkste aspecten van de gebeurtenis van het splijten van de Rode Zee. Volgens het verslag uit de Qoer-aan, ging Moesa samen met de Kinderen Israël die hem gehoorzaamden op weg om Egypte te verlaten. Fir’awn kon hun vertrek zonder zijn toestemming niet accepteren. Hij en zijn soldaten volgden hen: …in onderdrukking en vijandigheid…

 (Qoer-aan Soerah Yoenoes: 90).

Op het moment dat Moesa en de Kinderen Israël de kust bereikten, haalden Fir’awn en zijn soldaten hen in. Sommige van de Kinderen Israël, die dit zagen, begonnen tegen Moesa te klagen. Volgens het Oude Testament, zeiden zij tegen Moesa : “Wij zijn zeker dat wij zullen overmand worden.”

 (Qoer-aan Soerat ash-Shoeara: 61)

In feite was dit niet de eerste keer noch de laatste keer dat de Kinderen Israël zulk gedrag, waarin zij geen onderwerping toonden, lieten zien. Het volk van Moesa had al eerder tegen hem geklaagd door te zeggen: “Wij hebben veel geleden tot jij kwam en ook sinds je gekomen bent.”

 (Qoer-aan Soerat al-Araf: 129)

In tegenstelling tot het zwakke gedrag van zijn volk was Moesa zeer zelfverzekerd, omdat hij een diepgaand vertrouwen in Allah had. Meteen vanaf het begin van zijn strijd had Allah geïnformeerd dat Zijn hulp en ondersteuning met hem zouden zijn: “Vreest niet, Waarlijk! Ik ben met jullie beiden, horend en ziend.

(Qoer-aan Soerah Ta-Ha: 46)

Toen Moesa de tovenaars van Fir’awn voor het eerst ontmoette, voelde hij “een soort van angst”                                         

(Soerah Ta-Ha: 67)

Hierop openbaarde Allah aan hem dat hij helemaal geen angst moest voelen en dat hij het uiteindelijk absoluut te boven zou komen.

Wij zeiden: “Vrees niet! Zeker jij zou de overhand hebben. (Soerah Ta-Ha: 68)

Aldus werd Moesa door Allah onderwezen en verkreeg een volledig ontwikkeld respect voor Zijn wegen. Als gevolg hiervan zei hij, toen sommige van zijn mensen door de angst bevangen raakten:

“Nee, waarlijk! Bij mij is mijn Heer, Hij zal mij leiden.”

 (Qoer-aan Soerat ash-Shoeara: 62).

Allah openbaarde aan Moesa dat hij de zee met zijn staf moest slaan.

Hierop: spleet het en ieder afzonderlijk deel werd als een grote stevige massa van een berg.               

(Qoer-aan Soerat ash-Shoeara: 63).

In feite had Fir’awn op het moment dat hij zo’n wonder zag, moeten begrijpen dat er iets bijzonders aan de situatie was en dat hij goddelijke interventie zag. De zee opende zich voor de mensen die Fir’awn wilde vernietigen. Verder was er geen enkele garantie dat de zee zich niet opnieuw zou sluiten nadat zij overgestoken waren. Toch volgde hij en zijn leger de Kinderen van Israël de zee in. Waarschijnlijk hadden Fir’awn en zijn soldaten het vermogen om redelijk te denken verloren, door hun onbeschaamdheid en boosaardigheid en waren zij niet in staat de wonderbaarlijke aard van de situatie te begrijpen.

De Qoer-aan beschrijft de laatste momenten van Fir’awn als volgt:

En Wij namen de Kinderen van Israël dwars door de zee en de Fir’awn volgde met zijn leger in onderdrukking en vijandigheid, toen hij verdronk, zei hij: “Ik geloof dat niemand het recht heeft om aanbeden te worden behalve Hij, in Wie de Kinderen van Israël geloven en ik ben één van degenen die moslim is.”

(Qoer-aan Soerah Yoenoes: 90)

Hier is het mogelijk een ander wonder van Moesa te zien. Laat ons onszelf het volgende vers herinneren:

En Moesa zei: “Onze Heer! U hebt zeker de Fir’awn en zijn notabelen schitter en weelde van dit leven gegeven. Zodat zij de mensen van Uw rechte pad laten dwalen. Onze Heer! Vernietig hun weelde en verhard hun harten, zodat zij niet zullen geloven tot zij een pijnlijke bestraffing zien.” Allah zei: “Waarlijk het smeekgebed van jullie beiden is geaccepteerd. Blijf jullie beiden dus op het rechte pad en volg niet het pad van degenen die niet weten.”

(Qoer-aan Soerah Yoenoes: 88-89)

Uit het vers komt duidelijk naar voren dat Moesa aldus, in reactie op zijn smeekbede, geïnformeerd werd dat Fir’awn in Allah zou geloven op het moment dat hij een pijnlijke straf tegemoet zag. Fir’awn zei inderdaad dat hij in Allah zou geloven toen het water over hem heen begon te lopen. Toch was het heel duidelijk dat zijn gedrag onoprecht en onecht was. Waarschijnlijk zei Fir’awn dit om zichzelf van de dood te redden.

De acceptatie van het geloof door Fir’awn op het laatste moment en zijn vraag om vergeving werden zeker niet door Allah geaccepteerd. Fir’awn en zijn leger konden niet van de verdrinkingsdood worden gered.

Nu (geloof je) terwijl je eerder weigerde te geloven en je tot de onmatigenden behoorde. Deze dag zullen Wij dus je (dode) lichaam (uit de zee) brengen dat je een teken moge zijn voor degenen die na jou komen! En waarlijk, velen van de mensheid zijn achteloos voor Onze tekenen.

(Qoer-aan Soerah Yoenoes: 91-92)

We zijn ook geïnformeerd dat zijn mannen, net zo goed als Fir’awn zelf, hun deel van de straf ontvingen. Daar de soldaten van Fir’awn mannen waren van “onbeschaamdheid en boosaardigheid” (Qoer-aan Soerah Yoenoes: 90), “mannen van de zonde” (Qoer-aan Soerat al-Qasas: 8), “slecht deden” (Qoer-aan Soerat al-Qasas: 40) en “dachten dat zij niet terug zouden keren tot Allah” (Soerat al-Qasas: 39) net zoals Fir’awn, verdienden zij de straf van Allah ten volle. Aldus ving Allah zowel Fir’awn als zijn menigte en gooide hen de zee in.

Dus grepen Wij hem en zijn leger en Wij gooiden hen allen in de zee. Zie dus wat het einde van de onrechtvaardigen was. (Soerat al-Qasas: 40)

Dus Allah eiste een boetedoening van hen en verdronk hen in de zee, omdat zij Zijn tekenen afwezen en nalieten er een les uit te trekken.

Dus namen Wij vergelding op hen. Wij verdronken hen in de zee, omdat zij Onze tekenen verwierpen en achteloos waren met de waarschuwingen van hen.

(Qoer-aan Soerat al-‘Araf: 136)

In de volgende verzen in de Qoer-aan beschrijft Allah alles dat gebeurde na de dood van Fir’awn.

En Wij zorgden ervoor dat de mensen, die zwak werden beschouwd, de oostelijke en westelijke gedeeltes van het land kregen, waarvoor Wij het gezegend hadden. En het oprechte woord van jullie Heer werd vervuld voor de Kinderen van Israël door alles wat zij hadden moeten verdragen. En Wij vernietigden volledig alle grote werken en gebouwen die de Fir’awn en zijn mensen opgericht hadden.

(Qoer-aan Soerat al-‘Araf: 137)

13-10-2010 om 08:01 geschreven door Said Mondria  

Vergane volkeren - Deel 5

Thamoed

(Het volk van) Thamoed verloochende (ook) de waarschuwingen.. Want zij zeiden: “Een man! Uit ons midden, die wij moeten volgen? Waarlijk, dan verkeren wij in dwaling en ellende of dwaasheid!” Is het dat de overdenking tot hem gezonden is van uit ons midden? Nee, hij is een beledigende leugenaar!” Morgen zullen zij het te weten komen, wie de leugenaar is, de beledigende!

(Qoer-aan Soerat al-Qamar: 23-26)

Zoals in de Qoer-aan wordt verklaard, wees Thamoed de waarschuwingen van Allah af net zoals ‘Ad deed en verging als consequentie daarvan. Tegenwoordig, worden als resultaat van archeologische en historische onderzoeken, vele voorheen onbekende dingen aan het licht gebracht, zoals de plaats waar Thamoed leefde, de huizen die zij bouwden en hun leefwijze. Thamoed die in de Qoer-aan vermeld worden, zijn een historisch feit dat tegenwoordig door vele archeologische vondsten bevestigd wordt.

Voordat we kijken naar de archeologische vondsten die betrekking hebben op Thamoed, is het nuttig het verhaal uit de Qoer-aan te bestuderen en een blik te werpen op de strijd die deze mensen voerden met hun profeet. Zoals de Qoer-aan een boek is dat op alle tijden gericht is, zo is het door Thamoed verloochenen van de waarschuwingen die aan hen werden gegeven, een episode die zelf een waarschuwing is voor mensen van alle tijden.

Het overdragen van de boodschap door de profeet Salih

In de Qoer-aan wordt vermeld dat Salih aan Thamoed gestuurd was om hen te waarschuwen. Salih was een erkend persoon binnen de maatschappij van Thamoed. Zijn volk, dat van hem niet verwachte dat hij de religie van de waarheid zou verkondigen, was verrast door zijn oproep aan hen om hun afwijking op te geven. Hun eerste reactie was hem te belasteren en te veroordelen:

En (het volk van) de Thamoed stuurden Wij hun broeder Salih. Hij zei: “O mijn volk! Aanbidt Allah, jullie hebben geen andere god dan Hem. Hij bracht jullie voort uit de aarde en liet jullie daarop plaatsnemen, vraag dan vergeving van Hem en keer je tot Hem in berouw. Zeker, mijn Heer is dichtbij, Verhorend.” Zij zeiden: “O Salih! Je bent voor ons iemand van goede hoop tot deze (nieuwigheid die je gebracht hebt)! Verbied je nu ons de aanbidding die onze voorvaderen ook aanbeden hebben! Wij verkeren echt in grote twijfel over datgene waartoe je ons hebt uitgenodigd.”

 (Qoer-aan Soerah Hoed: 61-62)

Een klein deel van de gemeenschap handelde overeenkomstig de oproep van Salih, maar de meesten van hen accepteerde wat hij hen vertelde niet. In het bijzonder de leiders van de gemeenschap verloochenden Salih en namen een tegenwerkende positie tegen hem in. Zij probeerden degenen die Salih geloofden te hinderen en te onderdrukken. Zij waren woedend op Salih, omdat hij hen opriep Allah te aanbidden. Deze woede was niet alleen kenmerkend voor Thamoed; Thamoed herhaalde de fout die door het volk van Noeh en door ‘Ad, die voor hen hadden geleefd, werd gemaakt. Dit is waarom de Qoer-aan als volgt aan deze drie gemeenschappen refereert:

Heeft jullie het nieuws niet bereikt van degenen vóór jullie, het volk van Noeh, en ‘Ad, en Thamoed? En degenen na hen? Niemand kent hen, behalve Allah. Tot hen kwamen hun boodschappers met duidelijke bewijzen, maar zij legden hun handen in hun monden en zeiden: “Waarlijk, wij geloven niet aan datgene wat aan jou gestuurd is en wij verkeren echt in grote twijfel over datgene waartoe jij ons uitnodigt.

 (Qoer-aan Soerah Ibrahim: 9)

Ondanks de waarschuwingen van de profeet Salih gingen de mensen door twijfel overmand door. Maar evengoed was er een groep die geloofde in het profeetschap van Salih – en zij waren degenen die samen met Salih werden gered, toen de enorme ramp plaatsvond. De leiders van de gemeenschap probeerden degenen die in Salih geloofden te onderdrukken:

De leiders van degenen die onder zijn mensen arrogant waren, zeiden tegen degenen die als zwak werden beschouwd, tegen degenen die hem geloofden ”Weten jullie dat Salih door zijn Heer gestuurd is.” Zij zeiden: “Wij geloven inderdaad in datgene wat hem gestuurd is.” De arroganten zeiden: “Waarlijk, wij geloven niet in datgene waar jullie in geloven.”

 (Qoer-aan Soerat al-Araf: 75-76)

Thamoed ging twijfelend voort met betrekking tot Allah en het profeetschap van Salih. Een bepaalde groep verloochende Salih verder zelfs openlijk. Een groep van hen die het geloof verwierpen – zogenaamd in de naam van Allah – maakten plannen om Salih te vermoorden.

Zij zeiden: “Wij voorspellen slechte voortekenen voor jouw en degenen met jou.” Hij zei: “Jullie slechte voortekenen zijn bij Allah; nee, maar jullie zijn een volk dat beproefd wordt.”

En er waren negen mannen in de stad, die in het land verderf zaaiden en die zich niet wensten te beteren.

Zij zeiden: “Zweer bij elkaar bij Allah dat wij een geheime nachtelijke aanval op hem en zijn huishouding zullen plegen en daarna zullen wij zeker tegen zijn naaste verwanten zeggen: “Wij waren geen getuigen van de vernietiging van zijn huishouden en waarlijk, wij vertellen de waarheid.”

Dus smeden zij een plan en Wij hebben een plan gesmeed terwijl zij het niet doorzagen.

(Qoer-aan Soerat an-Naml: 47-50)

Om te zien of zijn volk de bevelen van Allah zou volgen, toonde Salih hun een vrouwtjes kameel als test. Om te zien of zij hem zouden gehoorzamen of niet, zei hij zijn volk hun water met deze vrouwtjes kameel te delen en haar geen kwaad te doen. Zijn volk reageerde door de kameel te doden. In Soerat ash-Shoeara worden de gebeurtenissen als volgt beschreven:

(Het volk van) Thamoed verloochenden de Boodschapper. Toen hun broeder Salih tot hen zei: “Zullen jullie Allah niet vrezen en Hem gehoorzamen?” Ik ben een betrouwbare boodschapper voor jullie. Vrees Allah dus en gehoorzaam mij. Ik vraag van jullie geen beloning ervoor, mijn beloning is slechts van de Heer van de wereldwezens. Zijn jullie niet veilig achtergelaten met wat jullie hier hebben? In tuinen en bronnen en korenvelden en dadelpalmen met zachte bloeikolf. En jullie hakken met grote vaardigheid huizen uit bergen. Vrees Allah dus en gehoorzaam mij. En volg niet het bevel van de buitensporigen. Die ellende in het land veroorzaken en het niet herstellen.” Zij zeiden: “Jij bent slechts één die behekst is! Jij bent niets anders dan een mens zoals wij. Geef ons dan een teken als je tot de waarachtige behoort.” Hij zei: “Hier is een kamelin; zij heeft het recht om (water) te drinken, en jullie hebben het recht om (water) te drinken, (ieder) op een dag die bekend is.

Raak haar niet aan om haar te kwetsen opdat jullie niet door de bestraffing op de Grote Dag gegrepen worden.” Maar zij sneden haar hielpezen door en toen kregen zij spijt.

(Qoer-aan Soerat ash-Shoeara: 141-157)

De strijd van de profeet Salih met zijn volk wordt als volgt verteld in Soerat al-Qomar:

(Het volk van) Thamoed verloochende (ook) de waarschuwingen. Want zij zeiden: “Een man! Uit ons midden, die wij moeten volgen? Waarlijk, dan verkeren wij in dwaling en ellende of dwaasheid!” Is het dat de overdenking tot hem gezonden is van uit ons midden? Nee, hij is een beledigende leugenaar!” Morgen zullen zij het te weten komen, wie de leugenaar is, de beledigende! Waarlijk, Wij sturen een kamelin als beproeving voor hen. Observeer hen en wees geduldig! En vertel hen dat het water tussen (haar en) hen verdeeld moet worden. Ieders recht om te drinken moet uitgevoerd worden. Maar zij riepen hun metgezel en hij nam (een zwaard) en sneed (haar) pezen door.

 (Qoer-aan Soerat al-Qomar: 23-29)

Het feit dat zij niet op dat moment werden gestraft, verhoogde de onbeschaamdheid van deze mensen alleen maar. Zij vielen Salih aan, bekritiseerden hem en beschuldigden hem ervan een leugenaar te zijn.

Dus sneden zij de hielpezen van de kamelin door en schaamteloos ontkenden zij het bevel van hun Heer en zeiden: “O Salih! Breng je bedreigingen als je waarlijk één van de boodschappers bent.”

(Qoer-aan: Soerat al-Araf: 77)

Allah betuigde de plannen en listen van de ongelovigen zwak en redde Salih uit de handen van degenen die hem kwaad wilden doen. Na deze gebeurtenis, gezien het feit dat hij de boodschap op verschillende manieren verkondigd had en dat nog steeds niemand zijn advies ter harte nam, vertelde Salih zijn volk dat zij binnen drie dagen zouden worden vernietigd.

Maar zij sneden haar pezen door. Dus zei hij: “Vermaak jullie jezelf maar in jullie huizen gedurende drie dagen. Dit is een belofte die jullie niet kunnen verloochenen.”

 (Qoer-aan Soerah Hoed: 65)

En drie dagen later werd Salih’s waarschuwing inderdaad bewaarheid en Thamoed werd vernietigd.

En de kreet kwam over de zondaren en dus lagen zij dood, geknield in hun huizen, alsof zij nooit geleefd hadden. Geen twijfel! Waarlijk, de Thamoed geloofden niet in hun Heer. Weg dus met de Thamoed!

(Qoer-aan Soerah Hoed: 67-68)

Archeologische vondsten van Thamoed.

Van de volken die in de Qoer-aan genoemd worden, is Thamoed één van de volken over wie we tegenwoordig de uitgebreidste kennis hebben. Historische bronnen onthullen dat een volk, Thamoed genaamd inderdaad bestond. Van de al-Hidjr gemeenschap die in de Qoer-aan genoemd wordt, denkt men dat het hetzelfde volk als Thamoed is. De andere naam van Thamoed is Ashb al-Hidjr. Dus het woord “Thamoed” is de naam van een volk, terwijl de stad al-Hidjr één van de steden is die door dit volk gesticht is. De beschrijvingen van de Griekse geograaf Plinius zijn hiermee overeenkomstig. Plinius schreef dat Domatha en Hegra de plekken waren waar het volk Thamoed verbleef en de laatste is de hedendaagse stad Hidjr.29

De oudste bronnen die naar Thamoed verwijzen zijn de overwinningsanalen van de Babylonische koning Sargon II (8e eeuw voor Christus), die dit volk versloeg bij een veldslag in Noordelijk Arabië. De Grieken verwijzen ook naar dit volk als “Tamoedaei” m.a.w “Thamoed” in de geschriften van Aristotelis, Ptolemus en Plinius.30 Voor de komst van de Profeet Mohammed, tussen ongeveer 400 en 600 na Christus waren zij volledig verdwenen.

In de Qoer-aan worden ‘Ad en Thamoed altijd samen genoemd. De verzen adviseren Thamoed verder nog om gewaarschuwd te zijn door de vernietiging van ‘Ad. Dit toont aan dat Thamoed gedetailleerde informatie had over ‘Ad.

En tot het (volk van) Thamoed (stuurden Wij) hun broeder Salih. Hij zei: “O, mijn volk! Aanbid Allah, jullie hebben geen andere god dan Hem. Voorwaar,er is tot jullie een duidelijk teken van jullie Heer gekomen. Deze kamelin van Allah is een teken voor jullie; laat haar dus grazen op Allah’s aarde en kwets haar niet, anders zal een pijnlijke bestraffing jullie grijpen. “En gedenk dat Hij jullie tot de opvolgers van de ‘Ad heeft gemaakt en je bewoners in het land heeft gegeven en jullie bouwden voor jezelf paleizen op de vlakten en groeven huizen uit de bergen. Overdenk dus de gunsten van Allah en sticht geen onheil op aarde.

 (Qoer-aan Soerat al-Araf: 73-74)

Zoals uit dit vers kan worden begrepen is er een relatie tussen ‘Ad en Thamoed en zou ‘Ad zelfs een deel van de geschiedenis en cultuur van Thamoed kunnen zijn. Salih beval Thamoed het voorbeeld van ‘Ad te herinneren en om er door gewaarschuwd te zijn.

‘Ad werd het voorbeeld van het volk van Noeh getoond, die voor hen hadden geleefd. Net zoals ‘Ad van historisch belang was voor Thamoed, zo was het volk van Noeh van historische belang voor ‘Ad. Deze volken waren zich van elkaar bewust en stamden mogelijk van hetzelfde geslacht af.

De plaatsen waar ‘Ad en Thamoed leefden waren echter geografisch behoorlijk ver van elkaar. Er lijkt geen relatie te zijn tussen deze twee gemeenschappen; dus waarom wordt Thamoed in het vers gemaand om ‘Ad te herinneren?

Het antwoord openbaart zichzelf na een kort onderzoek. De geografische afstand tussen ‘Ad en Thamoed is bedrieglijk. Historische bronnen onthullen dat er inderdaad een sterke band is tussen Thamoed en ‘Ad. Thamoed kende ‘Ad omdat deze twee volken waarschijnlijk dezelfde oorsprong hadden. Britannica Micropaedia schrijft als volgt over deze volken, onder de titel “Thamoed”.

Stam of groep van stammen die prominent schijnen te zijn geweest in het oude Arabië. Hoewel de Thamoed waarschijnlijk stammen uit Zuidelijk Arabië, verhuisde klaarblijkelijk in een vroeg stadium, een grote groep noordwaarts, zich traditiegetrouw vestigend op de hellingen van Jabal (Berg) Athlab. Recent archeologisch onderzoek heeft vele aantallen Thamoedische stenen geschriften en tekeningen onthult, niet alleen op Jabal Athlab maar ook door heel centraal Arabië heen.31 Een blokschrift die grafisch verwant is aan het Smaitic alfabet (Thamoedisch genoemd) is gevonden in Zuidelijk Arabië en naar boven helemaal tot aan de Hidjaz.32 Het blokschrift werd het eerst geïdentificeerd in een gebied in noord centraal Jemen, dat als Thamoed bekent staat en dat dus noordelijk van de Roeb’al Khali, zuidelijk van de Hadramaoet en westelijk van Shabwah moet liggen.

Hiervoor hebben we gezien dat ‘Ad een volk was dat in Zuid Arabië leefde. Het is van groot belang dat sommige van de overblijfselen van Thamoed gevonden zijn in het gebied waar ‘Ad geleefd had en met name rond het gebied waar de afstammelingen van ‘Ad, de Hadramieten leefde en waar hun hoofdstad stond. Deze situatie legt de relatie tussen ‘Ad en Thamoed uit die in de Qoer-aan wordt opgemerkt. Deze relatie wordt als volgt uitgelegd in de woorden van de profeet Salih als hij zegt dat Thamoed kwam om ‘Ad te vervangen.

En tot het (volk van) Thamoed (stuurden Wij) hun broeder Salih. Hij zei: “O, mijn volk! Aanbid Allah, jullie hebben geen andere god dan Hem. Voorwaar, er is tot jullie een duidelijk teken van jullie Heer gekomen. Deze kamelin van Allah is een teken voor jullie; laat haar dus grazen op Allah’s aarde en kwets haar niet, anders zal een pijnlijke bestraffing jullie grijpen. “En gedenk dat Hij jullie tot de opvolgers van de ‘Ad heeft gemaakt en je bewoners in het land heeft gegeven en jullie bouwden voor jezelf paleizen op de vlakten en groeven huizen uit de bergen. Overdenk dus de gunsten van Allah en sticht geen onheil op aarde.

(Qoer-aan Soerat al-Araf: 73-74)

In het kort, de Thamoed betaalden de prijs voor het niet gehoorzamen van hun boodschapper en zij werden vernietigd. De gebouwen die zij hadden gebouwd en de kunstwerken die zij hadden geproduceerd konden hen niet tegen de bestraffing beschermen. Thamoed werd met een verschrikkelijke straf vernietigd, net zoals alle andere volken zowel voor als na hen die de Waarheid verloochenden.

12-10-2010 om 07:44 geschreven door Said Mondria  

 Vergane volkeren - Deel 4

Het volk van ‘Ad en Oebar: het “Atlantis van het zand”

En wat de ‘Ad betreft – zij werden door een gewelddadige wind vernietigd. Die Allah hen voor zeven achtereenvolgende nachten en acht dagen had opgelegd, zodat je mensen omvergeworpen zag, alsof zij holle stammen van palmbomen waren! Zie je overblijfselen van hen?

(Qoer-aan Soerat al-Haaqqa: 6-8)

Een ander volk dat vernietigd werd en die in verscheidene Soerah van de Qoer-aan genoemd worden is ‘Ad, die na het volk van Noeh genoemd wordt. Naar ‘Ad gestuurd zijnde, riep Hoed net als alle andere profeten hadden gedaan, zijn volk op in Allah te geloven zonder partners aan Hem toe te schrijven en om hem, de profeet van die tijd, te gehoorzamen. De mensen reageerden met vijandigheid op Hoed. Zij beschuldigden hem van schaamteloosheid, oneerlijkheid en van het pogen het stelsel dat hun voorouders hadden gevestigd te veranderen. In Soerah Hoed, wordt alles dat gebeurde tussen Hoed en zijn volk in detail verteld:

En tot het (volk van) ‘Ad (stuurden Wij) hun broeder Hoed. Hij zei: “O mijn volk! Aanbidt Allah! Jullie hebben geen andere god dan Hem. Zeker, jullie doen niets anders dan leugens bedenken! O mijn volk, ik vraag jullie geen beloning daarvoor. Mijn beloning is slechts van Hem Die mij geschapen heeft. Zullen jullie het dan niet begrijpen? En O mijn volk! Vraag om de vergiffenis van jullie Heer en betoon berouw bij Hem. Hij zal jullie overvloedige regen sturen en kracht aan jullie kracht toevoegen, keer jullie dus niet af als misdadigers.” Zij zeiden: “O Hoed! Je hebt ons geen bewijzen gebracht en wij zullen onze goden niet verlaten (alleen) omdat jij het zegt! En wij geloven niet in jou. Wij zeggen slechts dat een paar van onze goden jou met gekte hebben geslagen.” Hij zei: “Ik roep Allah op als getuige om voor jullie te getuigen dat ik vrij ben van datgene wat jullie als deelgenoten in de aanbidding toeschrijven, - met Hem, span dus tegen mij samen en geef mij geen uitstel. Ik leg mijn vertrouwen in Allah, mijn Heer en jullie Heer! Er is geen levend wezen waarvan Hij de voorlok niet grijpt. Waarlijk, mijn Heer is op het rechte pad. Dus als jullie je afkeren heb ik toch de boodschap die aan mij voor jullie was toegezonden verkondigd. Mijn Heer zal een ander volk jullie laten opvolgen, en jullie kunnen Hem noch het minste kwaad doen. Zeker, mijn Heer is de Behoeder van alle zaken.” En toen Ons gebod kwam, hebben Wij Hoed gered en degenen die hem geloofden door een genade van Ons en Wij redden hen van een zware bestraffing. Zo was het (volk van) ‘Ad. Zij verwierpen de tekenen van hun Heer en waren ongehoorzaam aan Zijn boodschappers, en volgden het bevel van iedere trotse halsstarrige onderdrukker van de Waarheid. En zij werden door een vloek in deze wereld achtervolgd (en zo zullen zij) op de Dag der Opstanding zijn. Geen twijfel! Waarlijk, de ‘Ad waren ongelovig aan hun Heer. Weg dus met de ‘Ad, het volk van Hoed.

(Qoer-aan Soerah Hoed: 50-60)

Een andere Soerah die ‘Ad noemt is Soerat ash-Shoeara. In deze Soerah, worden enkele kenmerken van ‘Ad benadrukt. Volgens dit, waren ‘Ad een volk die “op elke hoge plaats hoge paleizen” en zijn leden “krijgen voor zichzelf verfijnde gebouwen in de hoop daarin te leven (voor altijd)”. Daarnaast stichtten zij onheil en gedroegen zich wreed. Toen Hoed zijn volk waarschuwde, maakten zij de opmerking dat zijn woorden “Er is niets anders dan de gewoonte en de godsdienst van de ouderen.” Zij waren er erg zeker van dat hen niets zou overkomen:

Het volk van ‘Ad verloochende de boodschappers. Toen hun broeder Hoed tegen hen zei: “Zullen jullie Allah niet vrezen en Hem gehoorzamen?” Waarlijk, ik ben een betrouwbare boodschapper voor jullie. Vrees Allah dus en gehoorzaam mij. Ik vraag van jullie geen beloning ervoor. Mijn beloning is slechts van de Heer van de wereldwezens. Bouwen jullie op elke hoge plaats hoge paleizen waar jullie niet in wonen? En krijgen jullie voor jullie zelf paleizen alsof jullie daar voor altijd in zullen wonen? En als jullie grijpen, grijpen jullie als tirannen? Vrees Allah dus en gehoorzaam mij. En onderhoudt jullie verplichtingen aan Hem, vrees Hem Die jullie geholpen heeft met alle (goede zaken) die jullie kennen. Hij heeft jullie geholpen met vee en kinderen en tuinen en bronnen. Waarlijk, ik vrees voor jullie voor de bestraffing van een Grote Dag.” Zij zeiden: “Het maakt ons niet uit of jij preekt of niet tot degenen die preken behoort. Er is niets anders dan de gewoonte en de godsdienst van de ouderen. En wij zullen niet gestraft worden.” Dus verloochenden zij hem en Wij vernietigenden hen. Waarlijk! Hierin is zeker een teken maar de meesten van hen waren geen gelovigen. En waarlijk! Jullie Heer is zeker de Almachtige, de Genadevolle.

 (Qoer-aan Soerat ash-Shoeara: 123-140)

De mensen die vijandigheid aan Hoed toonden en opstandig waren tegen Allah werden inderdaad vernietigd. Een verschrikkelijke zandstorm roeide ‘Ad uit alsof zij “nooit hadden bestaan”

De archeologische vondsten in de stad Iram

Aan het begin van 1990, verschenen er persberichten in de bekende kranten van de wereld die verklaarden “Legendarische verloren Arabische stad gevonden”, “Arabische stad uit legendes gevonden” en “Het Atlantis van het zand, Oebar.” Wat deze archeologische vondst nog intrigerender maakte was het feit dat er ook naar deze stad verwezen was in de Qoer-aan. Veel mensen die, sinds die tijd, dachten dat ‘Ad over wie in de Qoer-aan verteld wordt een legende waren of dat hun locatie nooit gevonden kon worden, konden hun verbijstering over deze ontdekking niet verbergen. De ontdekking van deze stad, welke alleen genoemd werd in mondelinge verhalen van Bedoeïenen, wekte grote interesse en nieuwsgierigheid op.

Het was Nicholas Clapp, een amateur-archeoloog, die deze legendarische stad, die in de Qoer-aan genoemd wordt, vond.19 Een Arabofiel en een winnende documentaire maker zijnde, was Clapp tijdens zijn onderzoek over de Arabische geschiedenis, een zeer interessant boek tegengekomen. Dit was Arabia Felix, in 1932 geschreven door de Engelse onderzoeker Bertram Thomas. Arabia Felix was de Romeinse benaming voor het zuidelijke deel van het Arabische schiereiland wat vandaag de dag Jemen en een groot deel van Oman omvat. De Grieken noemden dit gebied “Eudaimon Arabia” en middeleeuwse Arabische geleerden noemden het “Al-Yaman as-Saida.”20

Al deze namen betekenen “Fortuinlijk Arabië” omdat die mensen die in oude tijden in dat gebied leefden erom bekend stonden het meest fortuinlijke volk van hun tijd te zijn. Wat was dan de reden voor zo’n benaming?

Hun goede fortuin, was voor een deel te danken aan hun strategische locatie – als tussenhandelaar dienend, in de specerijenhandel tussen India en plaatsen die noordelijk van het Arabische schiereiland liggen. Daarnaast produceerden en distribueerden de mensen die in dit gebied leefden “wierook” een aromatisch hars van zeldzame bomen. De voorkeur dragend bij de oude gemeenschappen, werd deze plant gebruikt als wierook bij verschillende religieuze rites. In die tijd, was deze plant minstens zo waardevol als goud. De Engelse onderzoeker Thomas beschreef deze “gelukkige” stammen uitvoerig en beweerde dat hij de sporen van een oude stad, gesticht door één van deze stammen, gevonden had.21 Dit was de stad die bij de bedoeïenen bekend stond als “Oebar”. Op één van de reizen die hij naar het gebied had gemaakt, hadden de in de woestijn levende bedoeïenen hem uitgesleten sporen laten zien en verklaart dat deze sporen naar de oude stad Oebar leiden. Thomas, die veel interesse in het onderwerp toonde, stierf voordat hij in staat was zijn onderzoek te voltooien.

Clapp, die onderzocht wat de Engelse onderzoeker Thomas schreef, was overtuigd van het bestaan van de verloren stad die in het boek beschreven werd. Zonder veel tijd te verliezen, begon hij zijn onderzoek.

Clapp probeerde op twee manieren het bestaan van Oebar te bewijzen. Als eerste, vond hij de sporen waarvan de bedoeïenen hadden gezegd dat ze bestonden. Hij verzocht NASA om hem van satellietfoto’s van het gebied te voorzien. Na een lange strijd, slaagde hij erin de autoriteiten ervan te overtuigen foto’s van de regio te maken.22 Clapp ging verder met het bestuderen van de oude manuscripten en kaarten in de Huntington-bibliotheek in Californië. Zijn doel was het vinden van een kaart van het gebied. Na een kort onderzoek, vond hij er één. Wat hij vond was een kaart, die in 200 na Christus getekend was door de Grieks-Egyptische geograaf Ptolemy. Op de kaart werd de locatie van een oude stad die in de regio gevonden was en de wegen die ernaar toe leiden, getoond.

Ondertussen ontving hij het nieuws dat de foto’s door NASA waren genomen.

Op de foto’s werden enkele karavaansporen zichtbaar, die met het blote oog moeilijk te identificeren waren maar alleen vanuit de lucht als een geheel konden worden waargenomen. Deze foto’s met de oude kaart die hij bij de hand had vergelijkend, kwam Clapp uiteindelijk tot de conclusie waar hij naar zocht: de sporen op de oude kaart correspondeerden met de sporen op de foto’s die met de satelliet gemaakt waren. De eindbestemming van deze sporen was een breed gebied waarvan men dacht dat het eens een stad was geweest.

De locatie van de legendarische stad die het onderwerp van de mondelinge verhalen van de bedoeïenen was, was eindelijk gevonden. Na korte tijd, begonnen de opgravingen en de overblijfselen van een oude stad werden van onder het zand blootgelegd. Aldus werd deze stad beschreven als het “Atlantis van het zand, Oebar.”

Wat bewees nu dat deze stad, de stad was van het volk ‘Ad, die genoemd werden in de Qoer-aan. Meteen vanaf het moment dat de overblijfselen blootgelegd werden, begreep men dat deze vernietigde stad aan ‘Ad en de pilaren van Iram die in de Qoer-aan genoemd werden, toebehoorde, omdat onder de bouwwerken die bloot kwamen te liggen de torens waren waaraan in de Qoer-aan duidelijk naar verwezen wordt. Een lid van het onderzoeksteam dat de opgraving leidde, Dr. Zarrins zei, dat gezien het feit dat de torens geacht werden een onderscheidend kenmerk van Oebar te zijn en gezien het feit dat over Iram werd gemeld dat het deze torens of pilaren had, dit dan het sterkste bewijs tot dan toe was dat de plek die zij hadden blootgelegd Iram was, de stad van ‘Ad die beschreven wordt in de Qoer-aan. De Qoer-aan vermeld Iram als volgt:

Heb jij niet gezien hoe jouw Heer met de ‘Ad is omgegaan? Met Iram van de pilaren. Zoals nog nooit in het land geschapen zijn?

(Qoer-aan Soerat al-Fajr: 6-8)

Het volk van ‘Ad

Tot zo ver hebben we gezien dat Oebar mogelijk de stad van Iram zou kunnen zijn, die vermeld wordt in de Qoer-aan. Volgens de Qoer-aan, luisterden de inwoners van de stad niet naar de profeet Hoed, die de boodschap naar hen had gebracht en die hen waarschuwde, en dus vergingen zij.

De identiteit van ‘Ad die de stad Iram stichten, heeft ook veel discussie veroorzaakt. In historische verslagen, wordt geen melding gedaan van een volk die zo’n ontwikkelde cultuur of beschaving had als zij vestigden.

Het kan als zeer vreemd worden geacht dat de naam van zo’n volk nergens in historische verslagen terug kan worden gevonden,

Aan de andere kant, zou het niet zo verbazend moeten zijn, de aanwezigheid van de naam van dit volk niet in de verslagen en archieven van oude beschavingen tegen te komen. De reden hiervoor is dat dit volk in het zuiden van Arabië leefde, een vergelegen regio van de andere volken levend in de Mesopotamische regio en het Midden-Oosten en zij hadden zeer beperkt contact met hen. Het was een gewone situatie voor een land, dat schaars bekend is, om niet in de historische verslagen opgenomen te zijn. Aan de andere kant is het mogelijk om verhalen over ‘Ad te horen onder de volkeren in het Midden-Oosten. De belangrijkste reden waarom ‘Ad niet genoemd worden in de geschreven verslagen is dat geschreven communicatie niet de gewoonte was in het gebied in die tijd. Daarom is het mogelijk om te denken dat ‘Ad een beschaving hadden gesticht maar dat deze beschaving niet vermeld wordt in de historische verslagen van de beschavingen die documentatie bijhielden. Als deze cultuur iets langer had bestaan, zou er tegenwoordig misschien meer bekend zijn over dit volk.

Er is geen geschreven verslag van ‘Ad, maar het is mogelijk om belangrijke informatie over hun “afstammelingen” te vinden en om een idee over ‘Ad te hebben in het licht van deze informatie.

De Hadramieten, de Afstammelingen van ‘Ad

De eerste plaats waar naar gekeken moet worden, wanneer men zoekt naar sporen van een mogelijke beschaving die door ‘Ad of hun afstammelingen gevestigd werd, is Zuid-Jemen, waar het “Atlantis van het zand, Oebar” is gevonden en waaraan als “Fortuinlijk Arabië” gerefereerd wordt. In Zuid-Jemen, hebben vier volken voor onze tijd geleefd die door de Grieken “Fortuinlijke Arabiëren” werden genoemd. Dit zijn de Hadramieten, Sabeërs, Minaianen en de Qatabaianen. Deze vier volkeren heersten voor een tijd tezamen in deze gebieden dicht bij elkaar.

Vele wetenschappers van deze tijd zeggen dat ‘Ad een periode van gedaanteverandering inging en toen opnieuw op het toneel van de geschiedenis verscheen. Dr. Mikail H. Rahman, een onderzoeker aan de Universiteit van Ohio, gelooft dat ‘Ad de voorouders zijn van de Hadramieten, één van de vier volken die in Zuid-Jemen leefden. Rond 500 voor Christus verschijnend, zijn de Hadramieten de minst bekenden onder de volken die “Fortuinlijke Arabiëren” genoemd werden. Dit volk heerste lange tijd over Zuid-Jemen en verdween volledig in 240 na Christus na een lange periode van verval.

De naam Hadrami zinspeelt erop dat zij de afstammelingen van ‘Ad zouden kunnen zijn. De Griekse schrijver Pliny, die in de 3e eeuw voor Christus leefde, verwees naar deze stam als “Adramitai” – de Hadrami bedoelend.23 De terminologie van het Griekse woord is een toevoeging aan het zelfstandig naamwoord, waarbij het zelfstandig naamwoord “Adram” is, wat onmiddellijk suggereert dat het mogelijk een verbastering is van het woord “Ad-I-Iram” die in de Qoer-aan genoemd wordt. De Griekse geograaf Ptolemy (150-100 na Christus) laat het zuiden van het Arabische Schiereiland zien als de plaats waar het volk genaamd “Adramitai” leefde. Tot voor kort stond de regio bekend onder de naam “Hadhramaoet” De hoofdstad van de Hadramitische staat, Shabwah lag in het westen van de Hadhramaoet valei. Volgens vele oude legenden, ligt de graftombe van de profeet Hoed, die als een boodschapper naar ‘Ad was gestuurd, in Hadhramaoet.

Een andere factor die naar de gedachte neigt dat de Hadramieten een voortzetting van ‘Ad zijn, is hun rijkdom. De Grieken omschreven de Hadramieten als het “rijkste ras ter wereld…” Historische verslagen zeggen dat de Hadramieten zeer ver waren in het verbouwen van wierook, één van de meest kostbare planten van die tijd. Zij hadden nieuwe gebieden gevonden voor het gebruik van die plant en verruimden het gebruik ervan. De landbouwkundige productie van de Hadramieten was veel hoger dan tegenwoordig de productie van deze plant is. Wat gevonden is bij de opgravingen in Shawbah, waarvan nu bekend is dat het de hoofdstad van de Hadramieten is geweest, is zeer interessant. Bij deze opgravingen, die in 1975 begonnen, was het ontzettend moeilijk voor de archeologen om de resten van de stad te bereiken, vanwege de diepe zandduinen. De vondsten die aan het eind van de opgravingen werden bemachtigd waren verbijsterend; want de blootgelegde stad was één van de meest overweldigend interessante die tot dan toe gevonden was. De ommuurde stad die ontdekt werd, was van een veel grotere omvang dan enige andere oude Jemense plaats en zijn paleis, zo merkte men op, was een waarlijk magnifiek gebouw.

Het was zonder twijfel heel logisch om aan te nemen dat de Hadramieten deze architecturale superioriteit geërfd hadden van hun voorgangers, ‘Ad. Hoed zei tegen het volk van ‘Ad terwijl hij hen waarschuwde:

Bouwen jullie op elke hoge plaats hoge paleizen waar jullie niet in wonen? En krijgen jullie voor jullie zelf paleizen alsof jullie daar voor altijd in zullen wonen?

 (Qoer-aan Soerat ash-Shoeara: 128-129)

Een ander interessant kenmerk van de gebouwen die bij Sawbah zijn gevonden zijn de verfijnde pilaren. De pilaren bij Sawbah leken vrij uniek te zijn, omdat zij rond en in een cirkelvormige zuilengang stonden opgesteld, terwijl op alle andere plaatsen in Jemen men zover alleen vierkante monolithische zuilen had gevonden. Het volk van Sawbah moest de architecturale stijl van hun voorouders ‘Ad hebben geërfd. Photius, een Grieks Byzantijnse Patriarch van Constantinopel in de 9e eeuw na Christus, deed veelomvattend onderzoek naar de Zuidelijke Arabiëren en hun handelsactiviteiten, omdat hij de beschikking had over de oude Griekse manuscripten die tegenwoordig niet langer bestaan en in het bijzonder het boek van Agatharachides (132 voor Christus). Betreffende de Erithreaanse (Rode) Zee, zei Photius in één van zijn artikelen: “Er wordt gezegd dat zij (Zuid Arabiëren) vele pilaren, met goud bekleed of van zilver gemaakt, hebben gebouwd. De ruimtes tussen deze pilaren zijn opmerkelijk om te aanschouwen.”24 Hoewel de bovenstaande verklaring van Photius niet direct naar de Hadramieten verwijst, geeft het een idee van de rijkdom en de bouwkundige dapperheid van de mensen die in dat gebied woonden. De klassieke Griekse schrijvers, Pliny en Strabo beschrijven deze steden als “versierd met prachtige tempels en paleizen.”

Wanneer we ervan uitgaan dat de eigenaren van deze steden de afstammelingen van ‘Ad waren, begrijpen we duidelijk waarom de Qoer-aan het thuis van ‘Ad beschrijft als: Het Iram van de pilaren.

(Qoer-aan Soerat al-Fadjr: 7)

De Bronnen en de Tuinen van ‘Ad.

Tegenwoordig, is het landschap dat iemand die naar Zuidelijk Arabië reist het meest frequent tegenkomt de eindeloze woestijn. De meeste van deze plaatsen, met uitzondering van de steden en de gebieden die later zijn bebost, zijn met zand overdekt. Deze woestijnen zijn daar al sinds honderden en misschien zelfs duizenden jaren.

Maar in de Qoer-aan wordt interessante informatie gegeven in één van de verzen die over ‘Ad verhaalt. Terwijl hij zijn volk waarschuwt, leidt de profeet Hoed hun aandacht naar de bronnen en tuinen waarmee Allah hen heeft begiftigd.

Vrees Allah dus en gehoorzaam mij. En onderhoudt jullie verplichtingen aan Hem, vrees Hem Die jullie geholpen heeft met alle (goede zaken) die jullie kennen. Hij heeft jullie geholpen met vee en kinderen. En tuinen en bronnen. Waarlijk, ik vrees voor jullie voor de bestraffing van een Grote Dag.”

 (Qoer-aan Soerat ash-Shoeara: 131-135)

Maar zoals we eerder hebben opgemerkt, is Oebar, dat aangemerkt is als de stad Iram, evenals elke andere plaats die waarschijnlijk de verblijfplaats van ‘Ad is geweest, tegenwoordig compleet met zand overdekt. Dus, waarom gebruikte Hoed zo’n uitdrukking terwijl hij zijn volk waarschuwde?

Het antwoord ligt verborgen in de klimaatveranderingen uit de geschiedenis. Historische verslagen onthullen dat deze gebieden die tegenwoordig in woestijn veranderd zijn, ooit zeer productieve groene landstreken zijn geweest. Minder dan duizend jaar geleden was een groot deel van die regio overdekt met groene gebieden en bronnen zoals in de Qoer-aan wordt verteld, en de mensen uit die gebieden maakten gebruik van deze gaven. De bossen verzachten het harde klimaat van de regio en maakten die leefbaarder. Woestijnen bestonden, maar overdekten niet zo’n eindeloos gebied als tegenwoordig.

In Zuidelijk Arabië, zijn belangrijke aanwijzingen vergaard in deze gebieden waar ‘Ad leefde, welke een nieuw licht op dit onderwerp zouden kunnen werpen. Deze tonen aan dat de inwoners van die regio een zeer hoog ontwikkeld irrigatiestelsel ontwikkelden. Deze irrigatie diende waarschijnlijk maar één doel: landbouw. In die gebieden, welke tegenwoordig niet geschikt voor leven zijn, cultiveerden ooit mensen de grond.

Satellietfoto’s hebben ook een uitgebreid stelsel onthuld van oude kanalen en dammen die rond Ramlat as Sab’atayan gebruikt werden voor irrigatie, waarvan geschat wordt dat die in staat moeten zijn geweest zo’n 200.000 mensen in de verbonden steden te voorzien.25 Zoals Doe, één van de onderzoekers die het onderzoek leidde, zei: “De grond rondom Ma’rib was eens zo vruchtbaar, dat men zich kan voorstellen dat het hele gebied tussen Ma’rib en Hadhramaoet eens gecultiveerd werd.26

De klassieke Griekse schrijver Pliny heeft deze regio als zeer vruchtbaar beschreven en in nevelen gehulde beboste bergen, rivieren en ononderbroken bosrijke gebieden. In inscripties gevonden in sommige oude tempels dichtbij Shabwah, de hoofdstad van de Hadramieten, is geschreven dat in dit gebied op dieren werd gejaagd en dat sommigen werden geofferd. Dit alles onthult dat dit gebied eens met zowel vruchtbaar land als woestijn overdekt was. De snelheid waarmee de woestijn uit kan breiden kan gezien worden in enig recentelijk gedaan onderzoek, door het Smithsonian Insituut in Pakistan, waar een gebied waarvan men wist dat het in de middeleeuwen vruchtbaar was geweest, nu in zanderige woestijn was veranderd, met 6 meter hoge duinen. Ontdekt werd dat de woestijn met een gemiddelde van ruim 10 cm per dag uitdijt. Met deze snelheid, kan het zand zelfs de hoogste gebouwen opslokken en hen bedekken alsof zij nooit bestaan hadden. Opgravingen gedaan in Timna in Jemen in de jaren ’50 zijn aldus weer bijna volledig overdekt. De Egyptische piramiden waren ooit ook volledig met zand bedekt en werden pas na zeer langdurige opgravingen aan het licht gebracht. In het kort, is het zeer duidelijk dat gebieden die tegenwoordig bekent staan als woestijn, in het verleden een ander uiterlijk hebben gehad.

Hoe werd ‘Ad vernietigd?

In de Qoer-aan wordt gezegd dat ‘Ad verging door een “furieuze wind”. In de verzen wordt vermeld dat deze furieuze wind zeven nachten en acht dagen doorging en ‘Ad volledig vernietigde.

Het volk van ‘Ad verloochende, hoe vreselijk waren dan Mijn bestraffing en Mijn waarschuwingen? Waarlijk, Wij stuurden naar hen een heftige wind met een harde stem op de dag van het slechte voorteken en de voortdurende rampspoed. Mensen plukkend alsof zij ontwortelde stammen van palmbomen waren.

 (Qoer-aan Soerat al-Qomar: 18-20)

En wat de ‘Ad betreft – zij werden door een gewelddadige wind vernietigd. Die Allah hen voor zeven achtereenvolgende nachten en acht dagen had opgelegd, zodat je mensen omvergeworpen zag, alsof zij holle stammen van palmbomen waren!  (Qoer-aan Soerat al-Haaqqa: 6-7)

Hoewel zij van tevoren waren gewaarschuwd, schonken de mensen hoegenaamd geen aandacht aan de waarschuwingen en bleven hun boodschappers iedere keer weigeren. Zij hadden zo’n waanidee dat zij niet konden begrijpen wat er gebeurde toen zij zagen dat de vernietiging hen naderde en dit bleven verloochenen.

Toen, wanneer zij het als een zachte wolk zagen die naar hun dalen kwam, zeiden zei: “Dit is een wolk die regen brengt!” Nee, maar dat is dat waarvan jullie hebben gevraagd om haar te bespoedigen! – een wind met daarin een pijnlijke bestraffing!

 (Qoer-aan Soerat al-Ahqaf: 24)

In het vers wordt verklaard dat de mensen de wolk die hun de rampspoed zou brengen, zagen, maar niet konden begrijpen wat het was en dachten dat het een regenwolk was. Dit is een belangrijke aanwijzing over hoe de rampspoed eruit zag toen het dichterbij de mensen kwam, omdat een cycloon die voortgaat onderwijl woestijnzand opwaaiend, vanuit de verte ook op een regenwolk lijkt. Het is mogelijk dat ‘Ad door dit uiterlijk bedrogen werden en de rampspoed niet opmerkten.

Doe geeft een beschrijving van deze zandstormen (het lijkt erop dat dit uit eigen ervaring is): “Het eerste teken (van een stof of zandstorm) is een naderende muur van met stof beladen lucht, welke een aantal duizend voet hoog kan zijn door de sterk stijgende luchtstroom en opgewaaid door een vrij sterke wind.”

“Oebar, het Atlantis van het Zand” waarvan gedacht wordt dat het de overblijfselen van ‘Ad zijn, is onder een laag van meters dik zand vandaan gehaald. Het schijnt dat de furieuze wind die “zeven nachten en acht dagen voortduurde” volgens de beschrijving uit de Qoer-aan, tonnen van zand opeenhoopte en de mensen levend onder de aarde begroef. Opgravingen die in Oebar zijn gedaan wijzen naar dezelfde mogelijkheid. Het Franse tijdschrift: Ca M’interesse verklaart hetzelfde als volgt: “Oebar werd als resultaat van een storm, begraven onder 12 meter dik zand.”28

Het belangrijkste bewijs dat aantoont dat ‘Ad begraven waren door een zandstorm, is het gebruik van het woord “ahqaf” in de Qoer-aan om de plaats van ‘Ad aan te duiden. De beschrijving die gebruikt wordt in het 21e vers van Soerat al-Ahqaf gaat als volgt:

En gedenk de broeder van ‘Ad, toen hij zijn volk in de zandduinen in het zuidelijke gedeelte van het Arabisch Schiereiland waarschuwde. En zeker, voor hem zijn reeds waarschuwers overleden en na hem (zeggende): “Aanbidt niemand anders dan Allah; waarlijk, ik vrees voor jullie de bestraffing van de machtige dag.”

 (Qoer-aan Soerat al-Ahqaf: 21)

In het Arabisch betekent Ahqaf “zandduinen” en het is de meervoudsvorm van het woord “hiqf” wat “zandduin” betekent. Dit toont aan dat ‘Ad woonde in een gebied vol “zandduinen” wat voorzag in de meest logische reden dat zij begraven werden door een zandstorm. Volgens een interpretatie, verloor ahqaf zijn betekenis van “zandduinen” en werd de naam van een gebied in Zuid-Jemen waar ‘Ad woonde. Dit veranderd niets aan het feit dat de oorsprong van dit woord zandduinen is, maar toont aan dat dit woord specifiek voor dit gebied is geworden omdat er een overvloed aan zandduinen is in de regio.

De vernietiging die ‘Ad overkwam door een zandstorm die “mensen uittrok alsof zij de (uit de grond) losgewoelde wortels van palmbomen waren,” moest het hele volk binnen korte tijd hebben uitgeroeid, een volk die tot dan toe leefden door vruchtbare grond te cultiveren en dammen en irrigatiekanalen voor zichzelf te bouwen. Al het vruchtbare en gecultiveerde land, de irrigatiekanalen en de dammen van de gemeenschap die daar leefde werden onder het zand bedolven en de hele stad en zijn inwoners werden levend onder het zand begraven. Nadat de mensen waren vernietigd, verspreidde de woestijn hier met de tijd en bedekte hen, geen spoor achterlatend.

Dientengevolge, kan men zeggen dat de historische en archeologische vondsten aangeven dat ‘Ad en de stad Iram bestonden en vernietigd werden zoals wordt beschreven in de Qoer-aan. Door later onderzoek zijn de overblijfselen van dit volk teruggevonden in het zand.

Wat iemand die naar die overblijfselen die in het zand begraven liggen kijkt, zou moeten doen, is om gewaarschuwd te zijn, zoals de Qoer-aan benadrukt. De Qoer-aan verklaart dat ‘Ad van het rechte pad afdwaalde als gevolg van hun arrogantie en zeiden: “Wie is superieur aan ons in kracht?” In de rest van het vers wordt gezegd:. Wat de ‘Ad betreft, die waren zonder enig recht daartoe in hun land arrogant, en zij zeiden: “Wie is in kracht machtiger dan ons?” Zien zij niet dat Allah, Die hen geschapen heeft, machtiger in kracht was dan hen? En zij ontkenden Onze tekenen!

 (Qoer-aan Soerah Foessilat: 15)

Wat iemand moet doen is dit onveranderbare feit altijd in gedachten blijven houden en begrijpen dat de grootste en meest geëerde altijd Allah is en dat men alleen voorspoed zal kennen door Hem te aanbidden.

11-10-2010 om 07:37 geschreven door Said Mondria  

Vergane volkeren Deel 3 

Het volk van Loeth en de stad die ondersteboven gekeerd werd

Het volk van Loeth verloochende de waarschuwingen. Waarlijk, Wij stuurden hen een gewelddadige storm van stenen, behalve de familie van Loeth, die Wij in het laatste uur van de nacht redden, als gunst van Ons, aldus belonen Wij degene die dankbaar is. En hij heeft zeker voor Onze Greep gewaarschuwd, maar zij twijfelden aan de waarschuwingen!

 (Qoer-aan Soerat al-Qomar: 33-36)

Loeth leefde in dezelfde periode als Ibrahim. Loeth was gestuurd als boodschapper naar één van Ibrahim’s naburige gemeenschappen. Zoals de Qoer-aan ons verteld, had dat volk een verdorven gewoonte die tot dan toe onbekend was in de wereld, namelijk sodomie. Toen Loeth hen sommeerde deze verdorvenheid op te geven en hen de waarschuwing van Allah bracht, verloochenden zij hem, weigerden zijn profeetschap en gingen door met hun verdorvenheid. Uiteindelijk werd dit volk vernietigd door een verschrikkelijke ramp.

De stad waar Loeth verbleef, wordt in het Oude Testament aangeduid als Sodom. Gelegen aan het noorden van de Rode Zee, wordt aangenomen dat deze gemeenschap vernietigd is op exact de manier als in de Qoer-aan geschreven is. Archeologische onderzoeken onthullen dat de stad in het gebied ligt van de Dode Zee, welke zich uitstrekt langs de grens van Israël en Jordanië. Laten we, voordat we de overblijfselen van deze ramp onderzoeken, kijken waarom het volk van Loeth op deze manier gestraft werd. De Qoer-aan verteld hoe Loeth zijn volk waarschuwde en wat zij in antwoord daarop zeiden:

Het volk van Loeth verloochenden de boodschappers. Toen hun broeder Loeth tegen hen zei: “Vrezen jullie Allah niet en gehoorzamen Hem? Waarlijk! Ik ben voor jullie een betrouwbare Boodschapper. Vrees Allah dus en gehoorzaam mij. Ik vraag jullie hier geen beloning voor, mijn beloning is slecht bij de Heer van de wereldwezens. Gaan jullie in op de mannen van de wereldwezens, en laten jullie degenen die Allah voor jullie geschapen heeft om jullie vrouwen te zijn, achter? Nee, jullie zijn een overtredend volk! Zij zeiden: “Als je niet stopt, O Loeth! Waarlijk, dan ben jij één van degenen die verdreven wordt!” Hij zei: “Ik ben zeker één van degenen die met grote woede en kwaadheid jullie (kwade) daad van (sodomie) verwerpt.

(Qoer-aan Soerat ash-Shoeara: 160-168)

Het volk van Loeth bedreigde hem, in antwoord op het door hem uitnodigen naar het rechte pad. Zijn volk verafschuwde hem, omdat hij hun het rechte pad wees. Zij wilden zowel hem als de andere gelovigen naast hem verbannen. In andere verzen, wordt de gebeurtenis als volgt verteld:

En (gedenk) Loeth, toen hij tegen zijn volk zei: “Plegen jullie de ergste zonden zoals geen voor jullie van de wereldwezens gepleegd heeft?” Waarlijk, jullie oefenen jullie lusten op mannen uit in plaats van vrouwen. Nee, jullie zijn het volk dat de grenzen overschrijdt.” En het antwoord van zijn volk was slechts dat zij zeiden: “Verjaag hen uit jullie stad, dit zijn zeker mannen die rein willen zijn!”

 (Qoer-aan Soerat al-Araf: 80-82)

Loeth riep zijn volk op tot de overduidelijke waarheid en waarschuwde hen expliciet, maar zijn volk schonk op geen enkele wijze aandacht aan zijn waarschuwingen en bleven Loeth afwijzen en de straf waarover hij hen vertelde verloochenen.

En (gedenk) Loeth toen hij tegen zijn volk zei: “Pleeg geen gruweldaden want niemand van de wereldwezens is jullie daarin voorafgegaan. Waarlijk jullie benaderen de mannen en beroven de reiziger! En jullie plegen het verwerpelijke in jullie samenkomsten. Maar zijn volk gaf hem geen ander antwoord dan: “Breng Allah’s bestraffing over ons als je tot de waarachtige behoort.”

 (Qoer-aan Soerat al-Ankaboet: 28-29)

Het bovenstaande antwoord van zijn volk ontvangend, riep Loeth de hulp in van Allah :

Hij zei: “Mijn Heer! Geef mij de overwinning over het volk dat uit verderfzaaiers bestaat.                    

(Qoer-aan Soerat al-Ankaboet: 30)

Mijn Heer! Red mij en mijn familie van wat zij doen.”

 (Qoer-aan Soerat ash-Shoeara: 169)

Meteen na het gebed van Loeth, stuurde Allah twee engelen, in de vorm van mannen. Deze twee engelen bezochten Ibrahim voordat zij bij Loeth kwamen. Aan Ibrahim het goede nieuws brengend, dat zijn vrouw geboorte zou geven aan een kind, legden de boodschappers de reden van het feit dat zij gestuurd werden uit: het onbeschaamde volk van Loeth zou vernietigd worden.

(Ibrahim zei): “Met welk doel zijn jullie gekomen, O boodschappers?” Zij zeiden: “Wij zijn tot een volk gestuurd dat misdadig is; om stenen van gebakken klei naar hen te sturen.” Getekend door jullie Heer voor de overtreders.

 (Qoer-aan Soerat adh-Dhariyat: 31-34)

(Allen) behalve de familie van Loeth. Hen zullen wij allen beslist redden. Behalve zijn vrouw, voor wie Wij besloten hebben dat zij onder degenen zal zijn die achterblijven.

 (Qoer-aan Soerat al-Hidjr: 59-60)

Nadat zij het gezelschap van Ibrahim verlaten hadden, kwamen de engelen, die als boodschappers waren gestuurd, naar Loeth. De boodschappers nog nooit ontmoet hebbend, maakte Loeth zich eerst zorgen, maar kalmeerde nadat hij met hen gepraat had.

En toen Onze boodschappers bij Loeth kwamen, was hij bedroefd voor hen en voelde zichzelf door hen in het nauw gedreven. Hij zei: “Het is een verschrikkelijke dag.”

 (Qoer-aan Soerah Hoed: 77)

Hij zei: “Waarlijk! Jullie zijn onbekenden voor mij.” Zij zeiden: “Nee, wij zijn tot jullie gekomen met dat waarover zij twijfelden. En wij hebben jou de waarheid gebracht en zeker, wij spreken de waarheid. Reis dan af in een deel van de nacht met je familie en jij sluit de achterhoede af, en laat niemand onder jullie achterom kijken, maar ga naar de plaats waar je bevolen bent te gaan.” En Wij maakten dit besluit aan hem bekend, dat de wortels van degenen in de vroege ochtend zouden worden afgesneden.

(Qoer-aan Soerat al-Hidjr: 62-66)

Ondertussen was zijn volk erachter gekomen dat Loeth bezoekers had. Zij aarzelden niet deze bezoekers op verdorven wijze te benaderen, zoals zij anderen verdorven hadden benaderd. Zij omsingelden het huis. Omdat hij bang voor zijn bezoekers was, sprak Loeth als volgt tot zijn volk:

(Loeth) zei: “Waarlijk! Dit zijn mijn gasten, beschaam mij dus niet.” En vrees Allah en breng geen schande over mij.”

 (Qoer-aan Soerat al-Hidjr: 68-69)

Het volk van Loeth gaf als weerwoord:

Zij zeiden: “Hebben wij jou niet verboden iemand (te onderhouden, te beschermen).                  (Qoer-aan Soerat al-Hidjr: 70)

Denkend dat hij en zijn bezoekers het slachtoffer van een zondige behandeling zouden worden, zei Loeth :

Hij zei: “Ik wenste dat ik de kracht had om jullie te overweldigen of dat ik tenminste een krachtige ondersteuning had.”

(Qoer-aan Soerah Hoed: 80)

Zijn “bezoekers” herinnerden Loeth eraan dat zij boodschapper van Allah waren en zeiden:

Zij zeiden: “O Loeth! Waarlijk, wij zijn boodschappers van jouw Heer! Zij zullen jou niet bereiken. Reis met je familie af in een deel van de nacht, en laat niemand van jullie omkijken, maar je vrouw (zal achterblijven), waarlijk, de straf die hen zal treffen, zal haar treffen. Voorwaar, de ochtend is hun aangewezen tijd. Is de ochtend niet nabij?”

 (Qoer-aan Soerah Hoed: 81)

Toen de verdorvenheid van de stad, tot het uiterste reikte, redde Allah Loeth door middel van de engelen. In de morgen werd zijn volk vernietigd door de ramp waar Loeth hen van tevoren over had geïnformeerd.

En zij probeerden zeker zijn gasten tot schande te brengen. Aldus verblindden Wij hun ogen: “Proeven jullie dan Mijn bestraffing en Mijn waarschuwingen.” En waarlijk, een eeuwige bestraffing greep hen vroeg in de ochtend.

(Qoer-aan Soerat al-Qomar: 37-38)

Dus de (wettige) roep nam het van hun over bij de zonsopkomst; en Wij keerden (de stad Sodom in Palestina) om en lieten er stenen van gebakken klei op vallen. Zeker! Hierin zijn tekenen voor degenen die zien. En waarlijk! Zij (de steden) zijn precies op de weg (van Mekka naar Syrië) gelegen.

 (Qoer-aan Soerat al-Hidjr: 73-76)

Toen dus Ons Bevel kwam, keerden Wij (de stad Sodom in Palestina) ondersteboven en het regende stenen van gebakken klei op hen, hoog opgestapeld; getekend door jouw Heer, en zij zijn niet ver van onrechtvaardigen verwijderd.

(Qoer-aan Soerah Hoed: 82-83)

Hierna vernietigden Wij de anderen. En Wij lieten op hen een regen vallen. En hoe kwaad was de regen van degenen die gewaarschuwd waren. Waarlijk, hierin is zeker een teken maar de meesten van hen waren geen gelovigen. En waarlijk! Jullie Heer is zeker de Almachtige, de Genadevolle.

 (Qoer-aan Soerah ash-Shoeara: 172-175)

Toen het volk werd vernietigd, werden alleen Loeth en de gelovigen, die zo weinig als één “huishouden” waren, gered. De vrouw van Loeth geloofde ook niet en ook zij werd vernietigd.

En (gedenk) Loeth, toen hij tegen zijn volk zei: “Plegen jullie de ergste zonden zoals geen voor jullie van de wereldwezens gepleegd heeft?” Waarlijk, jullie oefenen jullie lusten op mannen uit in plaats van vrouwen. Nee, jullie zijn het volk dat de grenzen overschrijdt.” En het antwoord van zijn volk was slechts dat zij zeiden: “Verjaag hen uit jullie stad, dit zijn zeker mannen die rein willen zijn!” Toen redden Wij hem en zijn gezin behalve zijn vrouw; zij was één van degene die achterbleef. En Wij lieten regen op hen neerdalen. Zie dan wat het einde van de misdadigers was.

 (Qoer-aan Soerat al-Araf: 80-84)

Aldus werd de profeet Loeth tezamen met de gelovigen en zijn familie, met uitzondering van zijn vrouw, gered. Zoals in het Oude Testament beschreven wordt, emigreerde hij met Ibrahim. Voor wat betreft het verdorven volk, zij werden vernietigd en hun verblijfplaatsen werden met de grond gelijk gemaakt.

“De duidelijke tekenen” in het Meer van Loeth

Het 82e vers van de Soerah Hoed zet het soort ramp dat het volk van Loeth overkwam duidelijk uiteen. Toen dus Ons Bevel kwam, keerden Wij (de stad Sodom in Palestina) ondersteboven en het regende stenen van gebakken klei op hen, hoog opgestapeld;

(Qoer-aan Soerah Hoed: 82)

De verklaring van het “ondersteboven keren van de steden” geeft aan dat het gebied totaal vernietigd was door een gewelddadige aardbeving. Overeenkomstig, draagt het Meer van Loeth waar de vernietiging plaatsvond, “duidelijk” bewijs van zo’n ramp.

We citeren de Duitse Archeoloog Werner Keller als volgt:

Samen met de basis van deze machtige kloof, die precies door dit gebied loopt, dook de Valei van Siddim, inclusief Sodom en Gomorrah, op een dag in de afgrond.

Hun vernietiging kwam tot stand door een grote aardbeving, die waarschijnlijk met explosies, verlichting, uitstoot van natuurlijk gas en gewone branden gepaard ging.13

Feitelijk is het Meer van Loeth, of de Dode Zee zoals het ook wel bekend staat, boven op een actieve seismische regio geplaatst, dat wil zeggen, een aardbevingszone:

De basis van de Dode Zee is geplaatst op een door een aardverschuiving veroorzakende breuklijn. Deze vallei ligt op een breuklijn die zich uitstrekt van het Taberiye meer in het Noorden en het midden van de Arabah vallei in het zuiden.14

De gebeurtenis werd uitgedrukt als: En Wij lieten regen op hen neerdalen. (Qoer-aan Soerah al-Araf: 84) in het laatste deel van het vers.

Hier wordt naar alle waarschijnlijkheid een vulkaanuitbarsting mee bedoeld die plaats had op de oevers van het Meer van Loeth en waardoor de rotsblokken en stenen uitgestoten werden in een “gebakken staat”.

Deze zelfde gebeurtenis wordt verteld in het 173e vers van Soerat ash-Shoeara als: En Wij lieten op hen een regen vallen

(Qoer-aan Soerat ash-Shoeara: 173).

Met betrekking tot dit onderwerp, schrijft Werner Keller:

De verzakking liet vulkaankrachten vrij die over de gehele lengte van de breuklijn hadden liggen sluimeren. In de bovenste vallei van Jordanië vlakbij Bashan zijn nog steeds reusachtige kraters van uitgewerkte vulkanen; grote stukken lava en diepe lagen van basalt zijn op de kalkstenen oppervlakte gestort.15

Deze lava en lagen van basalt vormen het grootste bewijs dat een vulkaanuitbarsting en aardbeving hier ooit hebben plaatsgevonden. De ramp met de volgende uitdrukking aangeduid als: het regende stenen van gebakken klei op hen, hoog opgestapeld;

(Qoer-aan Soerah Hoed: 82)

In de Qoer-aan verwijst waarschijnlijk naar deze vulkaanuitbarsting en Allah weet het, het beste. De uitdrukking: toen dus Ons Bevel kwam, keerden Wij (de stad Sodom in Palestina) ondersteboven,(Qoer-aan Soerah Hoed: 82) die in hetzelfde vers voorkomt, moet verwijzen naar de aardbeving die er de oorzaak van was dat overal op het aardoppervlak vulkanen liet uitbarsten met een verbijsterende invloed en naar de splijting en het puin die erdoor gebracht werden en alleen Allah kent er de waarheid van.

De “duidelijke tekenen” uitgedrukt door het Meer van Loeth zijn inderdaad zeer interessant. Over het algemeen, vonden de gebeurtenissen waarover in de Qoer-aan verteld wordt, plaats in het Midden-Oosten, het Arabische Schiereiland en Egypte. Precies in het midden van deze gebieden, ligt het Meer van Loeth. Zowel het Meer van Loeth, als de gebeurtenissen die er omheen plaatsvonden, verdienen geologische aandacht. Het Meer ligt ongeveer 400 meter onder de zeespiegel van de Middellandse Zee. Daar de diepste plek in het Meer 400 meter diep is, ligt de bodem van het Meer 800 meter onder de zeespiegel van de Middellandse Zee. Dit is het laagste punt op aarde. In andere gebieden die onder zeeniveau liggen, is de diepte op zijn hoogst 100 meter. Een ander kenmerk van het Meer van Loeth, is dat het zoutgehalte ervan erg hoog is, de dichtheid ervan is bijna 30%. Hierdoor, kan geen levend organisme, zoals vis of algen in dit meer overleven. Dit is de reden dat het Meer van Loeth, in de Westerse literatuur de Dode Zee genoemd wordt.

De gebeurtenis van het volk van Loeth, die in de Qoer-aan naverteld wordt, gebeurde, naar schatting, rond 1800 voor Christus. Gebaseerd op zijn archeologische en geologische onderzoek, merkte de Duitse onderzoeker Werner Keller op dat de steden Sodom en Gomorrah in feite in de Siddim Vallei lagen en dit was het gebied dat aan het verste en laagste deel van het Meer van Loeth lag. Eens waren zij grote en drukbevolkte steden in die gebieden. Het meest interessante structurele kenmerk van het Meer van Loeth is een bewijs dat aantoont hoe de ramp, die in de Qoer-aan wordt naverteld, plaatsvond:

Op de oostelijke oever van de Dode Zee, steekt het schiereiland van il-Lisan als een tong ver naar voren het water in. In het Arabisch betekent il-Lisan “de tong”. De grond valt hier onder het wateroppervlak weg in een vooruitstekende hoek, de zee in twee delen verdelend. Rechts van het schiereiland, loopt de grond scherp naar beneden tot een diepte van 1200 voet. Links van het schiereiland blijft het water opmerkelijk ondiep. Geluidsopnames die de laatste jaren zijn opgenomen bevestigen dieptes van hooguit vijftig tot zestig voet. Dit opvallend ondiepe deel van de Dode Zee, van het schiereiland il-Lisan tot het zuidelijkste puntje, was de Siddim vallei.16

Werner Keller merkte op dat dit ondiepe gedeelte, waarvan ontdekt was dat dit later gevormd was, het gevolg was van de eerdergenoemde aardbeving en de enorme ineenstorting die deze aardbeving veroorzaakt had. Dit was de plaats waar Sodom en Gomorrah lagen, dat wil zeggen, waar het volk van Loeth leefde.

Eens was het mogelijk om lopend door dit gebied te gaan. De Siddim vallei, waar Sodom en Gomorrah eens lagen, is nu echter bedekt met de oppervlakte van het lagere gedeelte van de Dode Zee. De ineenstorting van de basis als gevolg van de afgrijselijke ramp, die plaatsvond aan het begin van het 2e millennium voor Christus, zorgde ervoor dat zout water vanuit het noorden in deze pas gevormde holte stroomde en het bekken met zoutig water vulde.

De sporen van het Meer van Loeth zijn zichtbaar… Wanneer iemand met een roeiboot over het Meer van Loeth naar het meest zuidelijke punt gaat en de zon in de goede richting schijnt, dan ziet men iets absoluut fantastisch. Op enige afstand van de oever en duidelijk zichtbaar onder het wateroppervlak, zijn de omtrekken van de bossen die door het uitzonderlijk hoge zoutgehalte van de Dode Zee bewaard zijn gebleven. De stammen en takken in het glinsterende groene water zijn zeer oud. De Siddim vallei, waar deze bomen ooit in bloei stonden en groen gebladerte hun takken en twijgen bedekte, was één van de mooiste plaatsen in dit gebied.

Het werktuigelijke aspect van de ramp die het volk van Loeth overkwam, wordt onthuld door de onderzoeken van de geologen. Deze onthullen dat de aardbeving die het volk van Loeth vernietigde, tot stand kwam als gevolg van een vrij lange scheur in de aarde (een breuklijn), langs de afstand van 190 kilometer die de bedding van de rivier Shiri’at opmaakt. De rivier Shiri’at maakt een val van in totaal 180 meter. Zowel dit als het feit dat het Meer van Loeth 400 meter onder zeeniveau ligt, zijn twee belangrijke bewijsstukken dat hier een geweldige geologische gebeurtenis plaats heeft gevonden. De interessante structuur van de rivier Shiri’at en het Meer van Loeth maken slechts een klein deel uit van de breuk of spleet die door dit gebied van de aarde loopt. De staat en lengte van deze scheur zijn pas zeer recentelijk ontdekt.

De scheur in de aardkorst begint bij de zoom van Berg Tauroes, strekkend tot het Meer van Loeth en gaat voort door de Arabische woestijn tot aan de golf van Aqaba en loopt dan verder door de Rode Zee eindigend in Afrika. Langs de lengte ervan wordt sterke vulkanische activiteit geobserveerd. Zwart basalt en lava komen voor in de bergen van Galili in Israël, op de hoogvlaktes van Jordanië, in de golf van Aqaba en andere nabijgelegen gebieden.

Al deze overblijfselen en geografische bewijzen tonen aan dat een rampzalige geologische gebeurtenis plaatsvond in het Meer van Loeth. Werner Keller schrijft: “Samen met de basis van deze machtige kloof, die precies door dit gebied loopt, dook de Siddim vallei, inclusief Sodom en Gomorrah, op een dag de afgrond in. Hun vernietiging kwam tot stand door een grote aardbeving die waarschijnlijk gepaard ging met explosies, verlichting, uitstoot van natuurlijke gassen en gewone brand. De verzakking liet vulkanische krachten vrij die langs de gehele lengte van de breuklijn hadden liggen sluimeren. In de bovenste vallei van Jordanië nabij Bashan zijn er nog steeds reusachtige kraters van uitgewerkte vulkanen; grote stukken lava en diepe lagen van basalt zijn op het kalkstenen oppervlakte gestort.”17

In de editie van december 1957 geeft National Geographic het volgende commentaar:

De berg van Sodom, een dorre wildernis, verrijst scherp boven de Dode Zee. Niemand heeft ooit de vernietigde steden Sodom en Gomorrah gevonden, maar wetenschappers geloven dat zij in de valei van Siddim tegenover deze kliffen stonden. Waarschijnlijk hebben vloedgolven van de Dode Zee hen overstroomd als gevolg van een aardbeving.18

Pompei kwam aan een vergelijkbaar einde

De Qoer-aan verteld ons in de volgende verzen dat er geen verandering is in de wetten van Allah:

En zij legden bij Allah hun meest bindende eed af, dat als er een waarschuwer tot hen kwam, zij meer geleid zouden zijn dan welke natie, toch toen de waarschuwer tot hen kwam, voegde het niets aan hun toe behalve een vlucht, (zij vluchten vanwege hun) arrogantie in het land en hun samenspannen met het kwaad. Maar de kwade samenzwering omvat slechts degene die het maakt. Kunnen zij dan iets (anders) verwachten dan de manier van handelen van de vroegere generaties. Jullie zullen dus geen verandering vinden in de manier van Allah en geen afsluiting zullen jullie in Allah’s manier vinden.

(Qoer-aan Soerat al-Fatir: 42-43)

Ja, “geen verandering zal gevonden worden in de wegen (regels) van Allah ” Iedereen die tegen Zijn wetten ingaat en opstandig tegen Hem is, zal aan dezelfde goddelijke wetten worden onderworpen. Pompei, het symbool van het aftakelende Romeinse Rijk, hield zich ook met seksuele verdorvenheid bezig. Haar einde was vergelijkbaar met dat van het volk van Loeth.

De vernietiging van Pompei kwam door middel van de uitbarsting van de Vesuvius vulkaan. De Vesuvius vulkaan is het symbool van Italië, voornamelijk van de stad Napels. De laatste twee millennia stil gebleven, wordt Vesuvius de “Berg van de Waarschuwing” genoemd. Het is niet zonder reden dat Vesuvius zo bekend staat. De ramp die Sodom en Gomorrah ten deel viel, is heel vergelijkbaar met de ramp die Pompei vernietigde. Rechts van de Vesuvius ligt Napels en ten oosten ligt Pompei. De lava en de as van een enorme vulkaanuitbarsting, die twee millennia geleden plaatsvond, greep de inwoners van die stad. De ramp gebeurde zo plotseling dat alles in de stad midden in het dagelijkse leven werd gegrepen en is vandaag de dag exact zoals het twee millennia geleden was. Het is alsof de tijd heeft stil gestaan.

De verwijdering van Pompei van het aardoppervlak door zo’n ramp was niet zonder reden. Historische verslagen laten zien dat de stad precies het centrum was van verkwisting en verdorvenheid. De stad werd gekenmerkt door een stijging van prostitutie in zo’n hoge mate dat het aantal bordelen niet bekend was. Mannelijke organen werden in hun originele vorm aan de deuren van de bordelen gehangen. Volgens deze traditie, die uit het Mithraische geloof stamde, moesten geslachtsorganen en geslachtsgemeenschap niet verborgen worden maar openlijk worden tentoongesteld.

Maar de lava van de Vesuvius vaagde de hele stad van de kaart in een enkel moment. Het interessantste aspect van deze gebeurtenis is dat niemand ontsnapte, ondanks het enorme geweld van de uitbarsting van de Vesuvius. Het is bijna alsof zij de catastrofe niet opmerkten, alsof zij erdoor gecharmeerd werden. Een familie die hun maaltijd nuttigde, werd precies op dat moment versteend. Verscheidene versteende paren werden gevonden in de daad van geslachtsverkeer. Het interessantste hieraan is dat het paren van dezelfde sekse waren en paren van jonge jongens en meisjes. De gezichten van sommige van de versteende menselijke lichamen waren onbeschadigd. De algemene uitdrukking op die gezichten is verbijstering. Hier ligt het onbegrijpelijkste aspect van deze rampspoed. Hoe konden duizenden mensen wachten op de greep van de dood zonder iets te zien of te horen?

Dit kenmerk van de gebeurtenis, toont aan dat de verdwijning van Pompei vergelijkbaar is met de vernietigende gebeurtenissen uit de Qoer-aan, omdat de Qoer-aan in het bijzonder verwijst naar de “plotselinge uitroeiing” wanneer ze de gebeurtenissen vertelt. Bijvoorbeeld de “inwoners van de stad” beschreven in Soerah Yassien stierven allen tegelijk in een enkel moment. De situatie wordt als volgt verteld in het 29e vers van de Soerah:

Er was slechts een enkele kreet en zie! Zij waren stil.

 (Qoer-aan Soerah Yassien: 29)

In het 31e vers van Soerat al-Qomar, wordt de “ogenblikkelijke uitroeiing” benadrukt wanneer de vernietiging van Thamoed wordt naverteld:

Waarlijk, Wij stuurden tot hen een enkele (vreselijke) schreeuw en zij werden als droog, vertrapt stro.

(Qoer-aan Soerat al-Qomar: 31)

De dood van de mensen van Pompei vond ogenblikkelijk plaats, net zoals de gebeurtenissen die in bovenstaande verzen worden naverteld.

Ondanks dit alles, zijn de dingen niet veel veranderd waar Pompei eens was.

De districten van Napels waar losbandigheid heerst, doen niet onder voor de losbandige districten van Pompei. Het eiland Capri is een basis waar homoseksuelen en nudisten verblijven. Het eiland Capri wordt in toeristen reclames gepresenteerd als een “Homoseksueel paradijs”. Niet alleen op Capri en in Italië, maar bijna overal ter wereld, is een vergelijkbare morele aftakeling aan de gang en de mensen staan erop niets te leren van de verschrikkelijke ervaringen van volken uit het verleden.

10-10-2010 om 07:37 geschreven door Said Mondria  

Vergane volkeren deel 2 : Het leven van Profeet Abraham

Het leven van de

Profeet Ibrahim

Ibrahim was geen jood, noch een christen, maar hij was een ware moslim (Hanifan) – en verenigde niemand in de aanbidding van Allah. Waarlijk, onder de mensheid zijn degenen die de grootste claim op Ibrahim legden degenen die hem volgden en deze profeet. En Allah is de beschermer van de gelovigen.

(Qoer-aan Soerah Aal-I Imran: 67-68)

De profeet Ibrahim (Abraham) wordt in de Qoer-aan vaak aangehaald, en wordt door Allah onderscheiden als een voorbeeld voor de mensen. Hij gaf de boodschap van Allah door aan zijn volk dat afgoden aanbad en waarschuwde hen, zodat zij Allah zouden kunnen vrezen. Zijn volk luisterde niet naar zijn waarschuwingen en integendeel, zij verzetten zich tegen hem. Toen de onderdrukking van zijn volk toenam, moest Ibrahim met zijn vrouw, de profeet Loet en waarschijnlijk een aantal andere mensen naar een andere plaats verhuizen. Ibrahim was een afstammeling van Noeh. De Qoer-aan verklaart ook dat hij de Weg van Noeh volgde.

Vrede zij met jou Noeh onder de wereldwezens!” Waarlijk, dus belonen Wij de weldoeners. Waarlijk, hij is één van Onze gelovende slaven.Toen verdronken Wij de anderen. En waarlijk onder degenen die zijn weg volgden was Ibrahim

(Qoer-aan Soerah as-Saaffat: 79-83)

In de tijd van de profeet Ibrahim, aanbaden vele mensen die op de Mesopotamische vlakten en in Midden en Oost-Anatolië leefden, de hemelen en de sterren. Hun belangrijkste god was “Sin”, de maan- god. Hij werd verpersoonlijkt als een mens met een lange baard en een jurk met een maan in de vorm van een halve cirkel dragend. Daarnaast maakten deze mensen reliëftekeningen en beelden van deze goden en aanbaden hen. Er was een behoorlijk wijdverspreid geloof dat een passende voedingsbodem voor zichzelf vond in het Nabije Oosten en zichzelf zo voor een lange periode in stand hield. De mensen in die regio bleven deze goden tot ongeveer 600 na Christus aanbidden. Als een gevolg van dit geloof, werden enkele constructies die bekend staan als “ziggoerats” welke zowel als sterrenwacht en als tempel gebruikt werden, gebouwd in het gebied dat zich uitstrekte van Mesopotamië tot het binnenland van Anatolië. Hier werden enkele goden, voornamelijk de maan-god ‘Sin” aanbeden.12

Deze wijze van geloof, vandaag de dag alleen nog terug te vinden bij archeologische opgravingen, kan men in de Qoer-aan vermeld vinden. Zoals vermeldt in de Qoer-aan, verwierp Ibrahim het aanbidden van deze afgoden en keerde zich alleen naar Allah, de enige Ware God. In de Qoer-aan, wordt het gedrag van Ibrahim als volgt naverteld:

En (gedenk) toen Ibrahim tegen zijn vader Azhar zei: “Neem je afgodsbeelden tot goden? Waarlijk, ik zie dat jij en je volk een grote fout maken.” Dus hebben Wij Ibrahim het koninkrijk der hemelen en van de aarde laten zien, zodat hij één van degenen is die met zekerheid geloofd heeft. Toen de nacht hem met duisternis bedekte, zag hij een ster. Hij zei: “Dit is mijn Heer.” Maar toen het onderging, zei hij: “Ik houd niet van wat ondergaat.” Toen hij de maan op zag komen, zei hij: “Dit is mijn Heer.” Maar toen het onderging zei hij: “Tenzij mijn Heer mij leidt, zal ik zeker onder het dwalende volk verkeren.” Toen hij de zon op zag komen, zei hij: “Dit is mijn Heer. Deze is groter.” Maar toen het onderging, zei hij: “O, mijn mensen! Ik ben waarlijk vrij van alles wat jullie als deelgenoten aan Allah toevoegen.” Waarlijk, ik heb mijn gezicht tot Hem Die de hemelen en de aarde heeft geschapen, toegekeerd ‘hanifan' en ik behoor niet tot degenen die anderen naast Allah aanbidden.”

 (Qoer-aan Soerah al-Anaam: 74-79)

In de Qoer-aan worden de geboorteplaats van Ibrahim en de plaats waar hij leefde niet in detail verteld. Maar door het feit dat de engelen die naar Loet en zijn volk werden gestuurd, naar Ibrahim kwamen en aan zijn vrouw het goede nieuws van een kind vertelde, voordat zij naar Loet gingen, geeft aan dat zij dicht bij elkaar woonden en tijdgenoten waren.

Een belangrijke kwestie rondom Ibrahim uit de Qoer-aan die niet in het Oude Testament wordt genoemd, is de bouw van de Kaa’bah. In de Qoer-aan wordt ons verteld dat de Kaa’bah door Ibrahim en zijn zoon Isma’il gebouwd werd. Vandaag de dag is het enige dat historici over het verleden van de Kaa’bah weten, is dat het al sinds zeer oude tijden geaccepteerd is als heilige plaats. Het plaatsen van afgoden in de Kaa’bah in de Tijd van Onwetendheid voorafgaand aan de Profeet Mohammed, is het gevolg van de ontaarding en vervorming van de goddelijke religie die eens aan Ibrahim geopenbaard is.

Ibrahim volgens het Oude Testament.

Het Oude Testament is waarschijnlijk de meest gedetailleerde bron over Ibrahim, hoewel veel van wat het verteld onbetrouwbaar zou kunnen zijn. Volgens dit verslag is Ibrahim rond 1900 voor Christus geboren in de stad Oer, één van de belangrijkste plaatsen van die tijd, wat in het zuidoosten van de Mesopotamische vlakten lag. Toen hij net geboren was, werd Ibrahim niet “Abraham” genoemd, maar “Abram”. Zijn naam werd naderhand door God (YHWH) veranderd.

Volgens het Oude Testament, vroeg God Abram op een dag op reis te gaan, zijn land en zijn volk verlatend, om naar een onbepaald land te gaan en daar een nieuwe gemeenschap te stichten. Op de leeftijd van 75 jaar, luisterde Abram hiernaar en ging op weg met zijn onvruchtbare vrouw Sarai – die later als “Sarah” wat prinses betekent, bekend zou worden, en de zoon van zijn broer, Loet. Op weg naar het Uitverkoren Land, bleven zij een poosje in Harran en gingen toen verder met hun reis. Toen zij in het land van Kanaan arriveerden, dat hen door God beloofd was, werd hen verteld dat deze plek speciaal voor hen gekozen was en aan hen toegewezen was. Toen Abram negenennegentig jaar oud werd, sloot hij een overeenkomst met God en zijn naam werd veranderd in Abraham. Hij stierf toen hij honderdzevenenvijftig jaar oud was en werd in de grot van Machpelah dicht bij de stad Hebron (el-Khalil) in de West-Bank begraven, wat vandaag de dag onder de bezetting van Israël is. Dit land dat door Ibrahim voor een bepaald som geld gekocht werd, was het eerste bezit van hem en zijn familie in het Beloofde Land.

De geboorteplaats van Ibrahim volgens het Oude Testament.

Het is altijd een onderwerp van discussie geweest waar Ibrahim geboren is. Terwijl de christenen en de joden zeggen dat Ibrahim in Zuid-Mesopotamië is geboren, is de heersende gedachte in de islamitische wereld dat zijn geboorteplaats in de buurt van Oerfa-Harran ligt. Sommige nieuwe vondsten tonen aan dat de joodse en christelijke dissertatie de waarheid niet volledig weerspiegelt.

De joden en de christenen vertrouwen op het Oude Testament voor hun bewering, omdat hierin gezegd wordt dat, Ibrahim geboren is in de plaats Oer in Zuid-Mesopotamië. Nadat Ibrahim geboren en grootgebracht was in die stad, is hij naar men zegt op reis naar Egypte gegaan en heeft Egypte bereikt na een lange reis waarbij hij door de Harran regio in Turkije kwam.

Een recent gevonden manuscript van het Oude Testament, wekte echter serieuze twijfel op over de geldigheid van deze informatie. In dit Griekse document uit de derde eeuw voor Christus, wat geaccepteerd is als de oudste kopie van het Oude Testament dat tot nu toe gevonden is, wordt “Oer” nooit genoemd. Tegenwoordig zeggen vele onderzoekers van het Oude Testament dat het woord “Oer” onjuist is of een latere aanvulling. Dit geeft aan dat Ibrahim niet in de stad Oer geboren is en misschien in zijn hele leven nooit in de Mesopotamische regio is geweest.

Daarnaast veranderen de namen van sommige plaatsen en de gebieden die zij aanduiden, van tijd tot tijd. Tegenwoordig, wordt met de Mesopotamische vlakten over het algemeen de zuidelijke oevers van het Irakese land tussen de rivieren de Eufraat en de Tigris, aangeduid. Maar twee millennia geleden echter, werd met Mesopotamië een gebied dat noordelijker ligt bedoeld, dat zelfs zover als Harran reikt en zich uitstrekt tot ver in de hedendaagse Turkse gebieden. Zelfs als we daarom accepteren dat de uitdrukking “Mesopotamische vlakten” in het Oude Testament juist is, zou het misleidend zijn te denken dat het Mesopotamië van twee millennia geleden en het Mesopotamië van vandaag de dag precies dezelfde plaatsen zijn.

Zelfs als er gerede twijfel en onenigheid is over of de plaats Oer de geboorteplaats van Ibrahim is, is er overeenstemming over het feit dat het gebied Harran en omstreken, de plek is waar Ibrahim leefde. Een kleine naspeuring in het Oude Testament zelf, verschafte verder nog enige informatie, die ondersteuning geeft aan het standpunt, dat Harran de geboorteplaats van Ibrahim geweest is.

In het Oude Testament wordt bijvoorbeeld regio van Harran aangeduid als de “Aram regio” (Genesis: 11: 31 en 28: 10). Er wordt verklaard dat zij die afstammen van de familie van Ibrahim de “zoons van an Arami” zijn (Deuteronomium: 26: 5). Het identificeren van Ibrahim als een Arami toont aan dat hij zijn leven in die regio leidde.

In de islamitische bronnen is er sterk bewijs dat de geboorteplaats van Ibrahim Harran en Oerfa is. In Oerfa, wat de “stad van de Profeten” genoemd wordt, zijn er vele verhalen en legenden over Ibrahim.

Waarom werd het Oude Testament gewijzigd?

Het Oude Testament en de Qoer-aan lijken haast twee verschillende profeten, Abraham en Ibrahim genaamd te beschrijven. In de Qoer-aan wordt Ibrahim gestuurd als een boodschapper aan een afgoden aanbiddend volk. Zijn volk aanbidt de hemelen, de sterren, de maan en verschillende afgoden. Hij strijdt tegen zijn volk, probeert hen van hun bijgelovige overtuigingen af te keren en wekt onvermijdelijk de vijandigheid van zijn gehele gemeenschap, inclusief zijn eigen vader, op.

Niets van dit wordt in feite in het Oude Testament genoemd. Het gooien van Ibrahim in het vuur en het door hem breken van de afgoden van zijn gemeenschap worden niet in het Oude Testament vermeld. In het algemeen wordt Ibrahim in het Oude Testament afgeschilderd als de voorouder van de joden. Het is duidelijk dat dit uitgangspunt in het Oude Testament genomen werd door de leiders van de joodse gemeenschap, die trachtten het begrip “ras” op de voorgrond te krijgen. De joden geloven dat zij een volk zijn, die eeuwig door God uitverkoren zijn en voelen zich de meerderen. Zij veranderden hun goddelijke boek willens en wetens en vulden aan en verwijderden in overeenstemming met dit geloof. Dit is waarom Ibrahim in het Oude Testament als niet meer dan de voorouder van de joden wordt afgeschilderd.

christenen die in het Oude Testament geloven, denken dat Ibrahim de voorouder van de joden is, maar met een verschil, volgens de christenen is Ibrahim geen jood maar een christen. De christenen, die het begrip ras niet zoveel aandacht gaven als de joden, namen dit standpunt in en het is één van de oorzaken van onenigheid en strijd tussen de twee religies. Allah geeft de volgende uitleg van deze argumenten in de Qoer-aan:

O, mensen van het boek, waarom redetwisten jullie over Ibrahim, want de Thora en de Indjiel werden pas na hem geopenbaard. Hebben jullie geen verstand? Waarlijk, jullie zijn degenen die redetwistten over datgene waarover jullie kennis hebben. Waarom redetwistten jullie niet over datgene, waarover jullie geen kennis hebben. Allah weet het en jullie weten het niet. Ibrahim was geen jood, noch een christen, maar hij was een ware moslim (Hanifan) – en verenigde niemand in de aanbidding van Allah. Waarlijk, onder de mensheid zijn degenen die de grootste claim op Ibrahim legden degenen die hem volgden en deze profeet. En Allah is de beschermer van de gelovigen.

 (Qoer-aan Soerah Ali-Imran: 65-68)

In de Qoer-aan is Ibrahim, anders dan wat in het Oude Testament geschreven wordt, iemand die zijn volk waarschuwde zodat zij Allah zouden kunnen vrezen en die om deze reden tegen hen streed. Beginnend in zijn jeugd, waarschuwde hij zijn volk, dat afgoden aanbad, om deze praktijken op te geven. Zijn volk reageerde op Ibrahim met een poging hem te doden. Ontsnapt zijnde aan de goddeloosheid van zijn volk, emigreerde Ibrahim uiteindelijk.

09-10-2010 om 07:30 geschreven door Said Mondria