Moge Allah ‘azza wa djal onze kennis doen vermeerderen, Ameen. Moge Allah ons leiden naar de waarheid en ons weerhouden van het slechte, Ameen. Moge Allah ons sieren met de schoonheid van Imaan & Taqwa, Ameen.
In één van de avonden zat een vrouw in een vliegveld te wachten op haar vlucht. Tijdens het wachten, ging zij naar een winkel en kocht een boek en een zak snoep om zo de tijd door te brengen in het lezen. Plotseling terwijl zij geconcentreerd aan het lezen is, merkte zij op dat er een meisje naast haar zat en een snoepje uit een zak, die tussen hen lag, pakte en opat. Ze besloot eerst haar te negeren, maar ze raakte snel geïrriteerd omdat het meisje telkens snoep van de zak pakt en in haar horloge kijkt. De vrouw dacht bij zichzelf: Als ik nou ongemanierd en niet goed opgevoed was, dan had ik dit meisje een pak slaag verkocht.
Zo ging het verder, elke keer als de vrouw een snoepje pakt, pakt het meisje ook een snoepje, terwijl de vrouw haar met een boze blik aankijkt. Op een gegeven moment was het meisje vlug dat ze het laatste stukje snoep pakte en deze deelde in tweeën, waarna ze met een glimlach op haar gezicht de ene helft aan de vrouw gaf en de andere helft zelf at. De vrouw dacht bij zichzelf: Wat een stumpert, naast dat zij niet gemanierd is, bedankt zij mij ook niet.
Vervolgens hoorde ze een oproep dat de vliegtijd aangebroken is. Ze stond woedend op, zonder achterom te kijken naar de plek waar de dief zat, en stapte het vliegtuig in. Toen ze heerlijk op de stoel zat en van plan was het boek dat zij bijna afkreeg in haar tas neer te leggen, schrok ze bij het zien van de zak snoep die in haar tas was. Ze begon na te denken: Oh mijn Allah, de zak snoep was van dat meisje en zij liet mij toe om met haar te eten!! Toen besefte ze met pijn in haar hart, dat zij juist de stumpert is, niet gemanierd is en ook nog de dief is in deze situatie.
Hoe vaak denken wij niet dat wij gelijk hebben in een zaak, terwijl dat achteraf niet zo is? Hoe vaak hebben wij niet ons vertrouwen in iemand opgegeven omdat we ons vastklampen aan onze meningen die achteraf niet waarheid bleken te zijn? Dit moet de reden zijn om twee keer na te denken voordat we anderen veroordelen. Laten we de anderen duizenden kansen geven, voordat wij hen veroordelen!
In één van de dorpen brak hongersnood uit. Dus eiste de burgemeester van de bewoners van het dorp iets vreemds in zijn poging om de gevaren van water- en hongersnood tegen te gaan.
Hij vertelde de bewoners dat hij een groot reservoir in het midden van de stad ging leggen en dat iedereen van het dorp een beker melk in het reservoir moet gieten, met één voorwaarde en dat is dat niemand hen mag zien. De mensen gingen mee akkoord om de wil van de burgemeester te verwezenlijken.
Iedereen in het dorp ging stiekem in de nacht hun gedeelte in het reservoir gieten. Vroeg in de ochtend maakte de burgemeester het reservoir open... En wat zag hij? Het reservoir was vol gegoten met water!!! Waar is de melk gebleven? vroeg de burgemeester zich af. En waarom heeft iedereen water in het reservoir gegoten in plaats van melk?
De mensen zeiden in zichzelf: Mijn beker water zal niet van invloed zijn op de bekers melk die de rest van het dorp in het reservoir zal gieten. Ze rekenden allemaal op de rest van het dorp...en de manier waarop ze dachten was het zelfde en iedereen dacht dat hij de enige was die water in plaats van melk in zou gieten. Het gevolg hiervan was: De hongersnood bereikte dit dorp en de meeste mensen hebben de hongersnood niet overleefd en ze konden niemand vinden die hen in de moeilijke tijden zal helpen.
Besef jij wel dat je bekers met water vult in plaats van melk in een tijd waarin wij jou nodig hebben?
Wanneer jij je broeders die niks te drinken, te eten of te dragen hebben aan hun lot over laat, terwijl jij van een zak aardappels geniet en een fles coca cola...en als excuus geeft dat jouw hulp niet van invloed zou zijn, dan ben jij bezig met het vullen van bekers met water.
Wanneer jij jouw taken niet voltooit met de gedachte dat het niet zichtbaar zal zijn tussen de vele werkzaamheden die de rest uitvoert, dan ben je bezig met het vullen van bekers met water.
Wanneer jij jouw intentie niet zuivert bij alles wat jij doet en denkt dat de rest dat wel doet en dat jouw zuivere intentie geen verschil kan maken...dan ben je bezig met het vullen van bekers met water.
Wanneer jij jouw rijkdom niet beschikbaar stelt voor jouw medemoslims die arm zijn en denkt dat de rest dat wel zal doen...dan ben je bezig met het vullen van bekers met water.
Wanneer jij onachtzaam blijft en niet bidt voor jouw medemoslims zodat Allah overwinning, vergeving en barmhartigheid zal schenken. En wanneer jij Allah niet gedenkt en niet meer om vergiffenis vraagt en niet meer in de nachten bidt. En wanneer jij je tijd verspilt en het niet nuttig gebruikt om wijzer te worden en om anderen wijzer te maken en uit te nodigen tot de islam, denkende dat de anderen dat wel zullen doen...dan ben je bezig met het vullen van bekers met water!!
Stel je eens voor. Je staat al een uur voor je spiegel, dromerig met je mascara in de ene hand en in je andere hand je flesje parfum ..
En opeens hoor je de deurbel gaan !! Je loopt naar de deur toe, je kijkt door het gaatje. Wie is die onbekende man, met een stralend gezicht? "Wie ben je ? Ik ben het, de profeet van Allah !! Met een grote vreugde, strek je je arm om de deur open te doen voor Allah's boodschapper en hem welkom te heten. Maar je denkt er ineens aan! De videoclip op tv die je aan het kijken was! Je loopt snel weg om de tv uit te zetten, maar je vergist je van knop en zet het geluid nog harder.. Eindelijk vind je de juiste knop, oef! de televisie staat uit, gelukkig. Je loopt terug naar de deur om te openen Oh nee! De posters van die popsterren in mijn kamer! Je loopt naar je kamer om ze van de muren af te halen.
Voor de tweede keer gaat de deurbel. Je raakt in paniek. De profeet van Allah zal weggaan. Je laat een poster vallen op je bureau en daar zie je de cds liggen. Al die cd's die je al honderden keren hebt gehoord. Je kent ze allemaal uit je hoofd. Terwijl je in je hele leven nog nooit een Quran vers zo snel hebt kunnen leren of onthouden, of zelfs GELEZEN Zonder na te denken, raap je ze op en gooi je ze in de prullenbak, en zet de deksel er terug op om te vermijden dat de profeet van Allah ze zou zien; als je tenminste op tijd bent met de deur open te doen en als hij je kamer zou binnenkomen.
De deurbel gaat nog eens !! De profeet van Allah zal weggaan! Je loopt naar de deur toe om open te doen ; maar Ya Allah! Je denkt 'ik heb gisteren mij haren geverfd bij de kapper!!' Je haast je om een hoofddoek te vinden die groot genoeg is om je hoofd te bedekken. Ok, je hebt de hoofddoek gevonden, het ziet er al beter uit . Je komt voorbij de spiegel als je terug naar de deur loopt. Mijn make-up! Je rent naar de badkamer om je gezicht te wassen; geen tijd om reinigingsmelk te gebruiken! Parfum !? Elhamdulilah; de Profeet had aangebeld net voordat ik het op mij ging spuiten.
Eindelijk ! Ik ben klaar om de Profeet van Allah te ontvangen.
"Maar nee!! Ik ga hem toch niet ontmoeten in een spijkerbroek!"
Je haast je weer om een djalaba te vinden. Je vind het en trekt het aan. Eindelijk, je bent klaar om de deur open te doen.
Er is niemand voor de deur...
"Ik liet de Profeet van Allah wachten aan de deur..."
Je kijkt naar de straat. Gelukkig! Daar loopt hij. "Profeet van Allah! Ik heb de deur open gedaan voor u!"
Hij komt terug en loopt je huis binnen.
Opeens!! Je gsm gaat af en speelt de laatste nieuwe polyfone ringtone die je gedownload had.
Je laat je hoofd zakken voor de Profeet van Allah uit schaamte.
Het nummer van degene die jou belt staat op de display. Je bibbert. Je krijgt moeilijk adem. 'Hoe ga ik het aan de Profeet uitleggen dat de persoon die belt, een schoolvriend is...?'
Je zet je gsm uit voordat de Profeet van Allah je ondervraagt. Maar dan ruik je iets in je huis... en de Profeet van Allah ruikt het ook. "Ya Rabbi! Oh neeeeeeee! Ik vergat mijn sigaret goed uit te doven!"
Jullie horen de Azan ( oproep tot gebed). Hoe ga je reageren? Ga je het doen zoals je het iedere dag deed ? Of ga je alleen bidden om de Profeet tevreden te stellen? Wat ga je antwoorden als hij je vraagt wanneer de laatste keer was dat je de Quran las ? De laatste keer dat je het gebed van Al Fajr deed ? Als hij je ondervraagt over je kennissen, en de mensen waarmee je omgaat? Je liefdes relaties, je dates en je respect tegenover je ouders??
Weet je wat de Profeet zal doen? Hij zal niet boos op je zijn.
Hij zal huilen. Huilen met heel zijn hart. Hij zal zeggen: Is het daarom dat ik mijn leven heb opgeofferd, dat ik heb verdragen, alles wat ik heb verdragen? Is het voor moslims zoals jij dat de graven van mijn metgezellen over verschillende plaatsen zijn verspreid? Ga jij het licht van de Islam dragen? Hoe zal ik voor jou kunnen bijstaan bij Allah? Hoe kan ik je te drinken geven uit mijn kom (Kawther) terwijl jij mijn traditie (Sunna) hebt laten vallen ?
Verschillende kettingbrieven en mails vertellen je om sommige mails zoveel keer door te sturen en Allah zal je geven wat je wenst, deze mail heeft daar niks mee te maken.
Ik heb deze mail gelezen en heb me proberen in te leven in de situatie van het meisje SubhanAllah. Ik was ongeduldig dat het zo lang duurde voordat ze de deur open deed. Ik zat op het puntje van mijn stoel en was bang dat de Profeet zou weggaan.
Als je deze mail niet naar je contacten stuurt zal je heus niets overkomen inshaAllah. Als je hem wel doorstuurt krijg je misschien niets, Allah alleen kan je wensen doen uitkomen. Maar, als je deze mail doorstuurt krijg je wel hasanaths. Waarom ? Eenvoudigweg omdat dit een oproep is. En elke persoon die een oproep doet, Allah ziet hem als degene die Allah SwT en de profeet Mohammed (salalahu aleihi wasalam) trouw is gebleven.
Zie je dan niet dat Allah alles weet wat er op aarde is en in de hemelen?
Salaam aleikum, Ik heb voor jullie even een verhaal vertaald uit een mooi boek wat ik heb,er staan tientallen korte gebeurtenissen in erg leerzaam inshallah.
Er kwam een man naar Ali (r.a). De man ontkende dat de mens na de dood opgewekt zal worden, verantwoording zal moeten afleggen in het hiernamaals, en dat er een Hel en een Paradijs is.
Hij zei tegen Ali (r.a):
"Oh Ali, jullie moslims geloven in het hiernamaals, wij echter niet. Jullie doen om gered te worden van de Hel en om het Paradijs binnen te treden allerlei aanbiddingen, geven jullie geld ervoor uit en doen er veel moeite voor zowel psychisch als fysiek. Is dat al die moeite wel waard? En hoe weet je zo zeker dat je wel opnieuw opgewekt zal worden na de dood?"
Ali luisterde aandachtig naar de man, en gaf het volgende antwoord:
"Inderdaad, opgewekt worden na de dood, verantwoording afleggen voor je daden, en naar de Hel of het Paradijs gaan als eeuwige verblijfplaats es er zoals jij zegt niet, of zoals wij zeggen wel. Laten we ervan uitgaan dat het er niet is zoals jij verondersteld. Als er geen leven zou zijn na de dood, dan zitten wij in het zelfde schuitje als jij. Nog is er voor jou dan iets nog voor ons. De gebeden die wij voor Allah gebeden hebben, de aanbiddingen die we verricht hebben, de hulp aan mensen en de goede daden die we verrichte hebben, de zakaat en sadaqa die we omwille van Allah geschonken hebben zullen ons sowieso geen schade toebrengen. Maar mocht het hiernamaals zoals wij zeggen er wel zijn, hoe zal jou toestand dan zijn?"
De man was een moment stil, en dacht na, daarna zei hij:
"Wallahi, in beide situaties zullen jullie tot de winnaars behoren. Mocht er een hel,paradijs en hiernamaals zijn dan zullen wij tot de verliezers behoren!" "Leer mij jullie weg, ik zal ook moslim worden" zei de man en bekeerde zich tot de islam.
Een man ging naar de kapper om zijn haar en baard bij te laten knippen. Ze begonnen te discussiëren en spraken over vele zaken. Al gauw kwamen ze bij de bekende vraag of God wel bestaat. De kapper zei: "Kijk, ik geloof niet dat God bestaat." "Waarom zeg je zoiets?" vroeg de man. "Nou, iemand hoeft alleen maar naar de wereld te kijken en hij zal zien dat God niet bestaat. Als God echt bestaat, zouden daar dan zoveel zieke mensen zijn? Zouden daar zoveel gehandicapte kinderen zijn? Nee, Als Hij echt bestond, zou er geen ellende zijn op de aarde. Ik kan me niet voorstellen dat een God dit allemaal kan toestaan. De man was even stil maar zei verder niets. De kapper was inmiddels klaar en de man verliet de zaak. Onderweg naar huis zag hij een oude man op straat met heel lang haar en ongetrimde baard. De man ging onmiddellijk weer terug naar de kapperszaak en zei tegen de kapper: "KAPPERS BESTAAN NIET !" "Maar ik ben toch een kapper en ik sta hier vlak voor je" antwoordde de kapper. "NEE!" zei de cliënt. "Kappers bestaan gewoon niet. Als zij echt bestonden, zouden er geen mensen meer rond lopen met lang haar en ongetrimde baarden op de wereld." De kapper antwoordde: "Ach, wij kappers bestaan zeer zeker wel. Het zijn gewoon de mensen die niet naar ons komen." "Exact!" ging de man verder. "Dat is het hem nou juist. God bestaat ook zeer zeker wel. Het zijn juist de mensen die niet naar Hem gaan en Hem niet opzoeken en daarom is er zoveel ellende op de wereld."
"Kan een dienaar weten of Allahu Ta'ala tevreden is over hem"? de leraar zei, "Dat is niet mogelijk, hoe kan hij dat weten, dat antwoord is alleen bij Allah."
"Nee, hij kan het wel weten" zei de leerling.
"hoe?", vroeg de leraar aan zijn student
"Als ik zie dat mijn hart tevreden is over Allah, dan weet ik dat hij ook tevreden is over mij" gaf hij als antwoord,
"Oh jongeman jij hebt mooi en juist gesproken" zei de leraar.
Musa as. zei in zijn dua: "Ilahi! Laat mij een daad zien, dat wanneer ik die verricht jij tevreden over mij zult zijn. Allahu Ta'ala antwoordde: "Jij hebt hier niet genoeg kracht voor". Musa knielde in sadjda en smeekte. Allahu ta'ala zei het volgende:
O zoon van Imran! Zonder twijfel heb jij mijn tevredenheid, wanneer jij tevreden bent over het lot dat ik voor jou getekend heb.
Op een dag zag een koppel een prachtig theekopje in een winkel staan.
Ze zeiden tegen de verkoopster: "Mogen we die even zien? We hebben nog nooit zo'n mooi kopje gezien." Toen de winkeljuffrouw hen het kopje overhandigde, begon het ineens te spreken.
"Jullie begrijpen het niet," zei het kopje. "Ik ben niet altijd een theekopje geweest. Ooit was ik rood en van klei. Mijn meester nam me op en rolde me heen en weer en klopte me keer op keer en ik schreeuwde het uit 'Laat me met rust', maar hij lachte alleen maar en zei, 'Nog niet.'
"Toen werd ik op een draaischijf geplaatst," zei het theekopje, "en ineens werd ik rond en rond gedraaid. 'Stop! Ik word duizelig', schreeuwde ik. Maar de meester knikte alleen en zei, 'Nog niet.'"
Daarna plaatste hij me in de oven. Ik had nog nooit zulke hitte gevoeld. Ik vroeg me af waarom hij me wilde verbranden en ik schreeuwde en klopte op de deur. Ik kon hem zien door de opening en ik kon zijn lippen lezen terwijl hij zijn hoofd schudde, 'Nog niet.'"
Eindelijk ging de deur open, hij zette me op de plank en ik begon af te koelen. 'Zo, dat is beter', zei ik. Hij borstelde me en verfde me helemaal onder. De lucht was verschrikkelijk. Ik dacht dat ik zou stikken. 'Stop, stop daarmee!' gilde ik. Hij knikte alleen, 'Nog niet'.
Toen plaatste hij me ineens terug in de oven, niet zoals de eerste keer, deze keer was het 2 keer zo heet. Ik smeekte, ik bedelde, ik schreeuwde, ik huilde. Al die tijd kon ik hem zien door de opening, zijn hoofd schuddend, 'Nog niet'.
Ik stond op het punt om het op te geven. Maar de deur ging open en hij nam me eruit en plaatste me op de plank. Een uur later gaf hij me een spiegel en ik kon niet geloven dat ik dat was. 'Het is prachtig, Ik ben mooi'.
'Ik wil dat je dit onthoud,' zei hij, 'Ik weet dat het pijn doet om op en neer gerold en geklopt te worden, maar als ik je met rust had gelaten, was je opgedroogd.
Ik weet dat je duizelig werd van het ronddraaien op de schijf maar als ik gestopt was, was je afgebrokkeld.
Ik weet dat het pijn deed en dat het heet en onuitstaanbaar was in de oven, maar als ik je er niet in had gestopt, zou je gebarsten zijn.
Ik weet dat de lucht slecht was toen ik je in de verf zette, maar als ik dat niet gedaan had, zou je nooit hard geworden zijn; je zou geen kleur in je leven hebben gehad.
En als ik je niet voor een tweede keer in de oven had gezet, zou je het niet lang uitgehouden hebben want de hardheid zou niet gebleven zijn. Nu ben je een afgewerkt product. Je bent precies geworden wat ik in gedachte had toen ik aan je begon.'
Aan Allah is het grootste voorbeeld.
Wonderlijk is het geval van de gelovige, want er zit iets goeds in al zijn omstandigheden en dat is bij niemand anders het geval dan bij de gelovige; als hem iets vreugdevols overkomt, is hij Allah dankbaar dus daar zit iets goeds voor hem in, en als hij in moeilijkheden komt, ondergaat hij die geduldig, en daar zit iets goeds voor hem in!
Ik wil mijn verhaal met jullie delen het is best wel heftig.
Op een avond had ik niks te doen,dus toen besloot ik om te gaan chatten op een chatsite.Ik melde mij daar ineens ging iemand tegen mij praten, Hij praatte zoo netjes en goed. Ik heb die avond best met hem lang gechat. Hij vroeg mijn msn dus toen besloot ik om mijn msn te geven,ongeveer 2 maanden ging ik met hem via msn prate en via tel,Hij deed zich zelf zooo goed voor en slim,Ik da8 bij me zelf het is een goeie jonge. Na 2 maanden vroeg hij mij of ik hem kon zien,ik besloot om dat te doen....Ik zei tegen hem ik wil naar een restraunt niet bij jou thuis,eerste zei hij is goed, Toen ik bij zijn woonplaats aankwam, zei hij tegen mij we gaan naar huis van mijn vriend .Met mijn domme kop ging ik met hem mee naar huis van zijn vriend. Toen we naar huis van zijn vriend ging,ging zijn vriend weg. Ik zat met hem op de bank hij kwam steeds dichter bij mij ik zei tegen hem dat is niet de bedoeling,ik wil het niet maar ik had geen kracht om hem tegen te houden,Hij trok mijn kleren uit en mij verkrachte keer op keer! ik zei tegen hem hou op,hou op !!!! het doet pijn,IK probeerde te schreeuwen maar hij hield zijn hand voor mij mond,toen het afgelopen was,Ik zei tegen hem hoe kon je dat doen ik vertrouwde jou,hij zei tegen mij jaa ik heb niks gedaan jij bent een ontmaagde meisje,terwijl dat niet zo was. Ik zei tegen hem ik ga naar de politie,hij zei tegen mij als je dat doet ik weet waar je vader werkt en wie je broer is,als je een stap naar politie zet zie je vader een je broer nooit meer terug. Die jonge was in alles staat,hij had geen huis geen vergunning, het kon hem toch niet schelen..Ik ben overstuur naar huis gegaan. Onder douche ik kon niet geloven dat mij zo iets overkwam. Ik huilde en huilde. Ik werd niet op tijd ongesteld,ik voelde me misselijk ik voelde me altijd moe,en ik moest elke min naar de wc. Ik wist meteen dat ik zwanger ben Ik ging testen en het was zo,Ik was radeloos!! Ik wist niet wat ik moest doen. Enige optie voor een meisje als mij was abortus Ik ben absoluut tegen abortus,Maar wat moest ik anders doen ik had geen keus dat kindje zou toch geen goeie leven krijgen. Ik besloot om aan mijn school alles te vertellen,Ik ben naar mijn leraar gegaan en alles verteld. Ik heb mijn kindje weggehaald, geestelijk was ik helemaal kapot. Hij kwam elke avond in mijn dromen elke keer zei hij je bent een slechte moeder ik kan niet uitleggen hoeveel pijn ik had. Maar goed ik praatte elke week met de psycholoog. Het hielp wel een beetje maar elke keer als ik mijn ogen dicht deed kwam die beelden. Wat het meeste voor mij waarde en trots was,was mijn maagdelijkheid dat heeft hij van me afgepakt. Ik vervloekte hem elke min elke sec,en ik weet als moslima mag ik dat niet doen...op een dag besloot ik alles aan Allah over te laten Allah zal hem straffen voor wat hij mij aangedaan heeft. Vervolgens hoor ik via via dat hij vergunning heeft gekregen en een huis. En dat hij hapt leeft. Ik was zooooooooo kwaad boos op alles en iedereen. Maar op een dag da8 ik bij me zelf Je bent een moslima jij moet niet gaan vervloeken en hem de dood wensen. Jij moet vertrouwen hebben in allah. 3 weken geleden kwam ik hem tegen,Ik zei tegen hem ik heb jou vergeven wat jij mij aan gedaan hebt om allen zelf rust te krijgen,Hij begon mij uit te schelden voor hoer bitch slet Het deed mij zooo veel pijn ik kan niet uitleggen.
En nu zit mij zoo dwars hoe moet ik mij toekomstige vertellen dat dit mij overgekomen is die vragen door mijn hoofd ik word gek zal iemand zijn die dit accepteert? moet ik de waarheid vertellen of mijn mond houden en operatie gaan doen.:S maar ik weet sowieso ik kan niet met zo een leugen gaan leven met mijn toekomstige.. Ik ben helemaal radeloos!
Ik ben nog niemand tegen gekomen en niet dat ik het wil,in jongens heb ik totaal geen vertrouwen ik weet niet of ik ooit kan iemand vertrouwen.
Dit verhaal werd door sheikh Khalid Arashed vaak verteld... men zegt dat het zijn persoonlijke verhaal is:
Ik was de 30 jaar nog niet gepasseerd toen mijn vrouw in haar buik de eerste van mijn zonen ter wereld zou brengen... Ik kan mij die nacht nog goed herinneren. Ik bleef tot het einde van de nacht met een groep vrienden in een uitgaansgelegenheid. Het was een avond vol lege woorden. Een avond vol met roddels en haram commentaar op mensen. Ik was degene die de vaakst het gelach van de mensen veroorzaakte. Ik roddelen over mensen en zij lachen. Die avond maakte ik ze erg aan het lachen. Ik had het bijzondere 'talent' dat ik mensen goed kon imiteren. Met het veranderen van mijn stem kon ik heel dicht bij de stem komen van de persoon die ik belachelijk maakte. Ja, ik maakte allerlei mensen belachelijk. Niemand kon aan mij ontsnappen zelfs niet mijn vrienden. Sommige mensen gingen mij vermijden om zo aan mijn tong te kunnen ontsnappen. Die nacht maakte ik een blinde man belachelijk die ik bedelend op de markt gezien had. Ik had hem met mijn voet laten struikelen en vallen. Hij draaide zijn hoofd en wist niet wat te zeggen. De lachende echo's van mijn 'grap' vulden de markt. Ik keerde zoals gewoonlijk laat terug naar mijn huis. Mijn vrouw zat op mij te wachten. Ze was in een treurige stemming. Ze zei met trillende stem: 'Rashed, waar was je?' Ik zei met spot: 'op mars... bij mijn vrienden natuurlijk!' Het was duidelijk aan mijn vrouw te zien dat zij moe was. Ze zei, terwijl mijn opmerking haar verstikte: 'Rashed, ik ben erg moe. Ik kan op elk moment nu gaan bevallen!' Een stille traan rolde over haar wang. Ik merkte dat ik mijn vrouw verwaarloosd had. Ik had haar aandacht moeten schenken en mijn avond uit minder lang moeten maken vooral omdat ze in haar negende maand zat. Snel bracht ik haar naar het ziekenhuis en ging de verloskundekamer binnen. Zij had vele lange uren pijn. Ik wachtte met weinig geduld haar bevalling af. Het verliep allemaal moeizaam. Ik wachtte lang totdat ik moe werd. Ik ging terug naar huis en liet mijn telefoonnummer achter zodat ik gebeld kon worden als er nieuws was. Na een uur werd ik gebeld door het ziekenhuis waarbij ze mij berichtten over de komst van Salem (mijn zoon). Meteen ging ik naar het ziekenhuis. Ik vroeg naar de kamer van mijn vrouw maar de mensen van het ziekenhuis vroegen mij om eerst bij de dokter langs te gaan die de bevalling van mijn vrouw had begeleid. Schreeuwend zei ik ze: 'Wat voor dokter? ik wil mijn zoon Salem zien!' Ze zeiden: 'Ga eerst langs de arts'. Ik stapte bij de arts naar binnen. Ze vertelde mij dat onprettige dingen kunnen gebeuren en dat men dat soort dingen moet accepteren. Toen zei ze: 'Uw zoon heeft ernstige misvormingen in zijn oog en het lijkt erop dat hij niet zal kunnen zien!' Ik liet mijn hoofd hangen en kropte mijn gevoel op. Toen herinnerde ik mij de blinde bedelaar die ik op de markt liet struikelen en waar ik de mensen om liet lachen. SoubhanAllah 'Wat je met anderen doet zal er met jou worden gedaan!'. Ik bleef verstomd. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Toen dacht ik aan mijn vrouw en zoon en bedankte de dokter voor haar vriendelijkheid en ging mijn vrouw bezoeken. Mijn vrouw was helemaal niet bedroefd. Zij geloofde geheel in dat Allah de dingen al voorbestemd heeft. Zij was tevreden. Zij heeft mij altijd vermaand om mensen niet belachelijk te maken zeggende: 'Spot niet met mensen!' We verlieten het ziekenhuis samen met Salem. Eerlijk gezegd gaf ik hem niet veel aandacht. Ik beschouwde hem als niet aanwezig in het huis. Wanneer zijn gehuil te hard werd vluchtte ik naar de woonkamer om daar te slapen. Mijn vrouw gaf hem heel veel aandacht. Zij hield erg van hem. Zelf haatte ik hem niet maar ik kon ook niet van hem houden! Salem groeide en begon te kruipen. Hij had een merkwaardige manier van kruipen. Toen hij bijna 1 jaar oud was probeerde hij te lopen. Toen ontdekten we dat hij mank liep. Hij werd op mij een grotere last dan hij al voor mij was. Na Salem beviel mijn vrouw van Omar en Khalid. De jaren gingen voorbij en Salem en zijn broers groeiden op. In die tijd hield ik er niet van om thuis te blijven. Altijd was ik bij mijn vrienden. Eigenlijk was ik een soort speeltje in hun handen. Mijn vrouw verloor echter nooit de hoop dat ik mijn leven zou beteren. Zij deed altijd du3a voor mij dat ik het juiste pad zou volgen. Ze werd niet boos vanwege mijn wilde gedrag. Ze werd echter wel erg bedroefd als zij zag dat ik Salem negeerde en wel aandacht schonk aan zijn broertjes. Salem werd groter en met hem mijn zorgen. Ik vond het best toen mijn vrouw Salem wilde inschrijven in een speciale school voor gehandicapte kinderen. Bij het voorbijgaan van de jaren werd ik er geen betere persoon van. De dagen waren steeds hetzelfde: werk, slaap, eten en uitgaan. Op een gegeven vrijdag werd ik om 11 uur 's ochtends wakker. Het was, vond ik nog vroeg. Ik was uitgenodigd voor een bruiloftbanket (walima). Ik kleedde me aan, deed geurtjes op en was van plan om te vertrekken. Lopend door de woonkamer werd ik gestopt door de aanblik van Salem. Hij huilde hevig. Het was de eerste keer dat ik aandacht schonk aan het huilen van Salem. Tien jaar lang heb ik hem genegeerd. Ik probeerde hem ook nu weer te negeren maar het lukte me niet. Ik hoorde hem zijn moeder roepen terwijl ik zelf in de kamer was. Ik ging naar hem toe en zei: 'Salem! Waarom huil je?!'. Zodra hij mijn stem hoorde stopte hij met huilen. Toen hij merkte dat ik dichtbij stond, taste hij in het rond met zijn kleine handen. Wat is er met hem? Ik ontdekte dat hij probeerde zich weg van mij te verplaatsen!! Alsof hij zei: 'merk je me nu pas op? Waar was je tien jaar lang?' Ik volgde hem zijn kamer in. In het begin wilde hij me niet vertellen waarom hij huilde. Met vriendelijke woorden probeerde ik hem wel te laten vertellen wat er mis was. Salem begon te vertellen waarom hij huilde en ik luisterde verschrikt naar hem. En weten jullie wat nu de reden was??? Dat zijn broertje Omar,die hem altijd hielp om bij de moskee te komen, te laat was. En omdat op die dag het vrijdagsgebed was, was hij bang dat hij geen plek meer zou vinden op de eerste rij. Hij riep Omar en hij riep zijn moeder maar geen antwoord, toen begon hij te huilen. Ik keek naar de tranen die uit zijn blinde ogen rolden. Ik kon de rest van zijn woorden niet meer aanhoren. Ik legde mijn hand op zijn mond en zei: 'Salem, is dit waarom je huilde??' 'Ja' zei hij. Ik vergat mijn vrienden en ik vergat het banket en zei: 'Wees niet bedroefd Salem. Weet je wie er vandaag met je naar de moskee gaat?' Hij zei: 'Omar natuurlijk, maar hij is altijd laat' Ik zei: 'Nee... ik zal met je mee gaan'. Salem was totaal verrast... hij geloofde het niet. Hij dacht dat ik met hem spotte en hij begon weer te huilen. Ik veegde zijn tranen weg en nam hem bij de hand. Ik wilde hem met de auto brengen. Hij weigerde en zei:'De moskee is dichtbij.. ik wil lopend naar de moskee.' Ja, dit zei hij. Ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst een moskee binnen ging, maar dit keer was de eerste keer dat ik angst voelde en spijt over wat ik al die jaren heb genegeerd. De moskee was vol met mensen, toch kon ik voor Salem een plek in de eerste rij vinden. We luisterden naar de vrijdagspreek en Salem deed naast mij de salat... of eigenlijk was ik de gene die naast hem bad. Na de salat vroeg Salem mij om hem een exemplaar van de Quran te geven. Ik was verbaasd!! Hoe kan hij nu lezen als hij blind is? Ik had bijna zijn vraag genegeerd maar ik wilde zijn gevoel niet kwetsen. Ik gaf hem de Quran. Hij vroeg mij toen om sourat Al Kahf op te zoeken. Ik zocht door de pagina's en keek in de inhoudsopgave totdat ik de soura vond. Hij nam de Quran en legde hem voor zich en hij begon de soura te reciteren met zijn ogen gesloten. SoubhanAllah! Hij kende de sourat helemaal uit zijn hoofd! Ik schaamde mij. Ik nam een ander exemplaar van de Quran en voelde een soort kippenvel over mijn ledematen. Ik las en ik las. Ik smeekte Allah om mij te vergeven en mij te leiden. Ik kon het niet meer aan... Ik begon als een kind te huilen. Er waren nog wat mensen in de moskee Sunnagebeden aan het doen. Ik schaamde me tegenover ze en probeerde mijn huilen te bedwingen. Maar mijn gehuil werd steeds hoger en harder. Ik merkte niets meer totdat ik een kleine zoekende hand voelde op mijn gezicht dat daarna mijn tranen wegveegde. Het was Salem!! Ik omhelsde hem, keek hem daarna aan en zei toen in mijzelf: 'Jij bent niet de blinde, ik ben degene die blind is' Omdat ik achter erg slechte mensen aan liep die mij naar het vuur sleurden. We keerden terug naar het huis. Mijn vrouw was zeer ongerust over Salem, maar haar ongerustheid werd omgezet in tranen toen zijn wist dat ik het vrijdagsgebed met Salem had gebeden. Vanaf die dag was er geen salat in de moskee wat ik nog miste. Ik verliet mijn slechte 'vrienden' en ik kreeg goede vrienden die ik in de moskee leerde kennen. Ik proefde samen met hen de smaak van Imaan (geloof). Zij leerden mij dingen die het wereldse leven mij van had laten afdwalen. Geen lezing of extra gebed liet ik nog voorbij mij gaan. Ik las de Quran meerdere malen per maand uit. Mijn tong werd zachter met het gedenken van Allah in de hoop dat Hij mijn geroddel en gespot over de mensen zou vergeven. Ik merkte dat ik veel dichter bij mijn gezin stond. De blikken van angst en medeleven verdwenen uit de ogen van mijn vrouw. Er stond constant een glimlach op het gezicht van mijn zoon Salem. Wie hem zou zien zou denken dat hij in het bezit was van de hele wereld. Ik was Allah erg dankbaar voor zijn gunsten. Op een dag besloten mijn goede vrienden om naar een ver gebied te gaan om daar da3wa (uitnodigen tot het goede) te doen. Ik twijfelde of ik met ze mee zou gaan. Ik vroeg Allah om hulp en ik vroeg mijn vrouw om advies. Ik verwachtte dat zij niet zou instemmen maar het tegenovergestelde gebeurde! Ze was erg blij en ze moedigde mij aan. Vroeger vertrok ik op reis zonder het met haar te overleggen in mijn verdorven leefstijl. Ik richtte mij tot Salem en meldde hem dat ik op reis zou gaan waarna hij mij met zijn kleine armen in afscheid omhelsde. Drie en een halve maand duurde mijn afwezigheid. Gedurende die hele periode nam ik elke keer als ik de mogelijkheid had contact op met mijn vrouw en mijn kinderen. Ik miste hen erg. En wat miste ik Salem!! Wat wilde ik graag zijn stem horen! Hij was de enige die ik niet aan de telefoon had gehad gedurende mijn hele reis. Hij was of op school of in de moskee wanneer ik belde. Elke keer als ik mijn vrouw vertelde dat ik Salem zo miste moest ze lachen. ...Behalve de laatste keer dat ik belde. Ik hoorde haar lach niet die ik verwachte. Haar stem was anders. Ik zei tegen haar: 'Geef aan Salem mijn salaam (groet) door.' 'InshaaAllah' antwoordde zij. En ze bleef stil. Eindelijk kwam ik thuis. Ik klopte op de deur hopend dat Salem de deur zou openen. Tot mijn verbazing deed mijn zoontje Khalid open (hij was de 4 jaar nog niet gepasseerd). Ik zette hem op mijn schouders terwijl hij schreeuwde: 'Papa... Papa..' Ik weet niet waarom mijn borst benauwd werd toen ik het huis binnenging... Ik zocht mijn toevlucht bij Allah tegen de vervloekte satan. Mijn vrouw kwam naar mij toe maar ze was anders dan normaal. Alsof ze deed alsof ze blij was. Ik bekeek haar eens goed en vroeg haar: 'Wat is er met je?', 'Niets' zei ze. Toen dacht ik weer aan Salem en vroeg haar: 'Waar is Salem?' Haar hoofd boog naar beneden. Ze antwoordde niet. Er rolde brandende tranen over haar wangen. Toen begon ik naar haar te schreeuwen: 'Salem! Waar is Salem???' Ik hoorde toen niets meer behalve de stem van mijn zoontje Khalid die in zijn taaltje zei: 'Papa...Thalem is naal Jennah... Bij Allah...'. Mijn vrouw kon de situatie niet meer aan. Ze begon hard te huilen. Ze viel bijna flauw en kon zich nog net uit de kamer verplaatsen. Later begreep ik dat Salem twee weken voor mijn terugkomst een hoge koorts had gekregen. Mijn vrouw had hem naar het ziekenhuis gebracht. De koorts werd steeds heviger en wilde hem maar niet loslaten totdat zijn ziel en zijn lichaam van elkaar gescheiden waren.
Als het je allemaal te benauwd wordt. Als je ziel het niet meer houdt met wat het moet dragen roep dan: Ya Allah (Oh Allah)!
Als je geen oplossing meer ziet en alle wegen lijken gesloten en alle hoop is lijkt beëindigd roep dan:Ya Allah (Oh Allah)!
Er is geen god behalve Allah Heer van de zeven hemelen en van de van de geweldige troon.
Let op!: Als het verspreiden van dit verhaal je te zwaar valt, verspreid het dan niet. Dan verdien je ook niet de beloning daarvan. En die beloning is geweldig.
Salaam alaikoem broeders en zusters , Ik ben Said Mondria en ik zal inshallah elke dag een nieuw verhaal plaaten en ik hoop dat jullie ze leuk vinden . Jullie mogen reageren dat kan onderaan elk verhaal ik kijk er naar uit. Salaam alaikoem, Said.
