Moge Allah ‘azza wa djal onze kennis doen vermeerderen, Ameen. Moge Allah ons leiden naar de waarheid en ons weerhouden van het slechte, Ameen. Moge Allah ons sieren met de schoonheid van Imaan & Taqwa, Ameen.
Een Marokkaans sprookje over diefstal van een wondertafeltje
Er woonde eens in een vissersdorpje aan de zee een man met zijn vrouw en vele kinderen. De oceaan was hun enige bron van inkomsten. Ciad (zo heette de man) werkte hard. In de warmste uren van de dag repareerde hij zijn netten. Als het ging schemeren legde hij zijn bootje in het water en vertrok om tegen de morgen terug te keren. Hij kende de kust met zijn klippen en stromingen, maar ondanks dat ving hij nooit meer dan drie vissen. Daarvan moest het gezin leven.
Op een dag dat de visser op zee was en als altijd zijn best deed iets te vangen, steeg voor zijn ogen de verschrikkelijke Djinn el Behari (de geest van de zee) op uit het water. Ciad versteende bij de aanblik van de zeereus. "Wat val jij mij toch iedere dag lastig, kun je mij niet met rust laten?" zei Djinn el Behari.
"Heb medelijden met mijn gezin," antwoordde de visser, "mijn vrouw en ik hebben veel kinderen en ik ben de enige die voor ze kan zorgen. Met de grootste moeite vang ik drie schamele visjes per dag."
"Als dat zo is," sprak de reus, "zal ik je een cadeau geven. Maar pas op, spreek er met niemand over. Hier heb je een tafeltje. Je hoeft alleen maar te zeggen: 'Tafeltje doe je werk' en het zal je geven wat je wenst... couscous, mechoui, kippensoep, schapenragout, noem maar op. Maar er is één voorwaarde: laat mij verder met rust met je vishaken en netten, of ik word vreselijk kwaad."
Opgetogen nam Ciad het tafeltje mee naar zijn vrouw. "Djinn el Behari heeft mij een tafeltje geschonken dat ons alles zal geven wat wij vragen. Vanaf vandaag zullen onze kinderen altijd te eten hebben. Je hoeft maar te zeggen: 'Tafeltje doe je werk'. Maar de Djinn heeft mij wel op het hart gedrukt er met niemand over te spreken."
Vol verwachting vroeg de vrouw het tafeltje om een stuk gebraden vlees waar ze al jaren naar smachtte. En zie, het tafeltje zette haar een verrukkelijke bout voor. Het hele gezin juichte van vreugde. Die avond, de volgende dag en de dagen daarna hielden de visser en zijn vrouw het ene feestmaal na het andere en aten alles waar ze maar zin in hadden. Omdat het nu zo makkelijk was de smakelijkste maaltijden op tafel te krijgen, kreeg de vrouw het idee haar nicht uit te nodigen. Het gezin was steeds te arm geweest om gasten te ontvangen en de vrouwen hadden elkaar dan ook lang niet gezien, ze praatten honderduit. De nicht, verbaasd over zoveel overvloed, vroeg hoe het kwam dat het gezin het opeens zo ruim had.
De vissersvrouw bedacht dat zij een familielid het geheim wel zou mogen vertellen en ze bekende dat het tafeltje het werk deed. Ze ging zelfs zover haar nicht te vragen wat ze wilde eten om zo ter plekke een demonstratie te kunnen geven.
"Matsered akhdem chegholek, doe je werk," en het tafeltje toverde het gevraagde gerecht te voorschijn.
"Choufi, zie je?" zei de vrouw trots tegen haar gast.
Vanaf dat moment wilde de nicht nog maar één ding: het tafeltje stelen. Zij overlegde met haar man. Zij besloten de familie te vragen of zij een paar dagen konden komen logeren. De vissersvrouw ging graag op het verzoek in. Over het eten hoefde zij zich immers geen zorgen meer te maken, daar had zij het tafeltje voor. De visser legde dus twee extra matrassen in de kamer en nodigde de familie van zijn vrouw uit.
Toen het echtpaar er was bestudeerde de man nauwkeurig het tafeltje en noteerde in zijn gedachten afmeting, kleur en vorm. Daarna liet hij er precies zo één maken, en die verwisselde hij de volgende avond met het echte tafeltje. De volgende dag nam het echtpaar afscheid en vertrok. 's Middags wilde de vissersvrouw haar gezin een maaltijd voorzetten, maar hoe zij ook riep: "Tafeltje doe je werk," het tafeltje reageerde niet.
Noodgedwongen gooide de visser zijn boot weer in het water. Zeven dagen lang ving hij niet één vis. Zijn kinderen verkommerden. De nicht en haar man daarentegen vierden feest. De visser zei tegen zijn vrouw: "Ga naar je nicht. Vertel haar van onze ellende en bedel desnoods om wat etensresten. Wij hebben haar tenslotte gastvrij ontvangen."
De vrouw ging naar haar nicht, bekende dat het tafeltje zijn werk niet meer deed en dat haar man niet één vis ving. Het gezin dreigde om te komen van de honger. De nicht toonde weinig medelijden. Als zij wat eten zou geven zou de vissersvrouw misschien ontdekken dat zij het tafeltje gestolen had. Bovendien zou de vissersvrouw dan blijven bedelen. De volgende dag klopte de arme vrouw weer aan bij haar nicht, maar zij kreeg nog geen korst brood. De visser was ten einde raad. Toch ging hij steeds weer naar zee in de hoop iets te vangen.
En daar steeg de Djinn weer op uit de golven. "Ben jij daar nu weer, wat heb je met het tafeltje gedaan?"
"Heer, het tafeltje werkt niet meer."
"Hoezo werkt het niet meer, wie is er de laatste tijd bij jou op bezoek geweest?"
"De familie van mijn vrouw."
"Luister, maak een maaltijd klaar en nodig de familie van je vrouw weer uit."
De visser ging naar huis en leende geld om het eten te kunnen betalen. De vrouw ging naar haar familie en zei: "Mijn man heeft goed werk gevonden en wij geven nu een ouada (feest dat men geeft wanneer een wens in vervulling is gegaan). Wij nodigen jullie uit." De nicht werd nieuwsgierig en zei tegen haar man: "Zij moeten iets gevonden hebben dat nog beter is dan het tafeltje. Wij moeten erachter zien te komen wat dat is."
Zij gingen dus naar de visser en het gezelschap zette zich aan tafel. Midden onder het eten zei de vissersvrouw tegen haar nicht: "Jij hebt mijn tafeltje gestolen."
"Hoe kom je erbij, wij zijn eerlijke mensen."
"Nee, jullie zijn niet eerlijk en medelijden kennen jullie ook niet. Zelfs broodkruimels hebben jullie mij geweigerd."
De nicht en haar man bleven ontkennen. Toen doemde, angstaanjagend, Djinn el Behari op in de gedaante van een zwarte reus. Hij zei tegen de gasten: "Jullie zijn dieven. Jullie hebben geen medelijden gehad met deze arme mensen, zelfs niet met hun kleine kinderen. Jullie waren bang dat zij vaker bij jullie zouden aankloppen voor hulp. Als jullie een beetje liefde hadden gehad, had ik jullie ook een tafeltje gegeven. Maar nu de zaken er zo voorstaan neem ik jullie mee."
Bliksemsnel bukte Djinn el Behari zich, greep het slechte echtpaar en nam ze mee over de zeven zeeën. Nadat hij hen over het schuim van de kolkende oceaan had gesleurd en tegen de ruwe rotsen had geslagen, smeet hij ze op de kust van een ver land, ellendig en uitgeput.
Zij moesten jaren lopen voor zij weer thuis waren.
* * * EINDE * * *
Samenvatting: Een arme visser wordt door een machtige djinn (goede geest) geholpen met een wondertafeltje. Als de visser en zijn vrouw familie uitnodigen, wordt het tafeltje met een list gestolen. Voor hulp hoeven ze niet bij hun familie te zijn, maar gelukkig duikt dan de djinn weer op...
Sommige dingen vergeet je nooit. Hoe klein ik toen ook was en hoe groot ik nu ook ben, altijd zal ik eraan blijven denken. Het gebeurde op het asjoerafeest. Ik had rotjes gekregen om voorbijgangers lekker te laten schrikken. Mijn zusje had twee poppen, een bruid en een bruidegom. De bruid droeg een jurk met gouden draden erin. Mijn broertje had een ratel gekregen en hij ratelde de oren van mijn kop. Mijn oom, mijn tante en mijn oma gaven me geld. Alles bij elkaar wel tien dinar! Dat was ontzettend veel. Ik was heel blij en met mijn mooiste Tergal-pak aan en met mijn geld op zak liep ik, zonder mijn oma gedag te zeggen, naar de bushalte.
Tussen de wachtende passagiers stond een zwerver. Ik kende hem wel. Hij heette Majid. Hij had blote voeten en zag er vies uit: zwarte nagels en scheuren in zijn kleren. Hij stonk. Dat merkte ik goed toen hij vlak achter me ging staan. Ik deed een paar stappen opzij, maar even later stond hij weer pal achter me. Gelukkig kwam de bus snel. Ik ging op de voorste bank zitten, vlak achter de chauffeur. Dan kon ik onderweg lekker naar buiten kijken. Naar de andere auto's op de weg, wat voor merk ze hadden en naar hun nummerborden. Toen de deur van de bus dichtklapte, zag ik dat Majid niet was ingestapt. Hij spuugde op de grond en toen de bus wegreed, keek hij me aan. Misschien had hij met asjoera wel geld verwacht. Maar niemand van de buspassagiers had hem wat gegeven.
Ik keek naar de auto's en ik telde drie Franse nummerborden. Er was ook een auto met een Nederlands nummerbord. Op de hoedenplank lag een speelgoedhond die bij elke kuil in de weg schudde met zijn kop. Maar die auto ging veel vlugger dan de bus en na een tijdje was de hond zo klein geworden dat ik hem niet meer zag. Ik dacht aan wat ik allemaal zou doen in de stad. Eerst zou ik naar mijn tante gaan. Misschien kreeg ik van haar ook nog wel een dinar.
Daarna zou ik met mijn neef naar de bioscoop gaan voor een vechtfilm. Ik hoopte dat ik Bruce Lee kon zien. Toen ik dacht aan het lekkere ijsje in de pauze moest ik slikken. De conducteur tikte op mijn schouder. Ik pakte mijn geld om een buskaartje te kopen. Maar ik kon het nergens vinden. Niet in mijn ene broekzak, niet in mijn andere. Ik kreeg het warm en zocht opnieuw. Ik was mijn geld kwijt. De conducteur keek me streng aan en ik barstte in tranen uit. Snikkend vertelde ik dat mijn geld was gepikt en dat een zwerver het had gedaan. De conducteur wilde me uit de bus zetten. Een vreemde man die achter me zat, kreeg medelijden met me. Hij betaalde mijn kaartje en gaf me nog een dinar toe. De man naast hem gaf me ook twee dinar en hij probeerde me te troosten. Maar ik was ontroostbaar. Al mijn geld was gestolen door Majid en nu kon ik niet naar de bioscoop. Ik wou dat ik Bruce Lee was, dan sloeg ik die vuile bedelaar in elkaar.
Bij het busstation stapte ik uit en ik liep naar het huis van mijn tante. Op straat gooiden jongens een rotje vlak voor mijn voeten. Ik schrok me een ongeluk en ik schreeuwde naar ze. Het asjoerafeest van dit jaar was een dieptepunt. Voor mij hoefde het niet meer. Mijn tante zag meteen aan me dat er wat was. Ik vertelde haar over Majid. Ze gaf me geld voor de bioscoop en voor een ijsje en nog eens drie dinar. Ik had nu weer tien dinar en was helemaal blij. Mijn neef en ik gingen naar de bioscoop. Bruce Lee was fantastisch. Met één karateklap schakelde hij drie misdadigers tegelijk uit. Mijn neef en ik schreeuwden. In de pauze oefenden we karatepassen en kochten ijs. Ik nam er een met aardbeiensmaak en hij nam er een met nootjes. Na de film aten we bij mijn tante. Ze had amandelrolletjes gemaakt en limonade van citroenen.
Pas in de bus terug dacht ik weer aan Majid. In mijn dorp kwam ik een vriend tegen en ik vertelde hem over die dief. We besloten Majid te gaan zoeken om hem mores te leren. Hij zou dat gestolen geld terug moeten geven. Ik deed mijn vriend voor hoe Bruce Lee zoiets aanpakt. Maar Majid was nergens te vinden. Niet bij de ene bushalte, niet bij de andere bushalte, niet in het koffiehuis en ook niet bij de winkel van Mohammed Mulud, waar hij anders vaak zat. Die smiecht had zich natuurlijk verstopt. Of misschien was hij ook naar de stad gegaan om mijn geld op te maken.
Na een half uur zoeken ging ik maar naar huis. Toen mijn oma me zag, vroeg ze waar ik had uitgehangen. Ik deed haar de groeten van mijn tante en ik vertelde haar over Majid. Verbaasd keek ze me aan. Ze zei dat mijn geld niet gepikt was, maar dat ik vergeten was het mee te nemen. Ze wees op de plank met pannen in de keuken. Daar lagen mijn tien dinars. Ik kreeg een rood hoofd. Die arme zwerver Majid had ik vals beschuldigd van iets dat hij helemaal niet gedaan had. En dat nog wel op asjoera.
De volgende dag ging ik hem zoeken. Ik zocht hem bij de ene bushalte, bij de andere bushalte en bij het koffiehuis. Ik vond hem in het parkje voor de winkel van Mohammed Mulud. Daar lag hij te slapen. Ik maakte hem wakker en gaf hem vijf dinar. De rest hield ik zelf. Majid rochelde en ik zag aan zijn ogen dat hij er niets van begreep. Hij was blij. Ik was ook blij. Maar ik begreep wel heel goed waarom.
* * * EINDE * * *
Samenvatting: Op het Ashura (Asjoera) feest denkt een jongen dat zijn geld is gestolen door een bedelaar.
Toelichting: Asjoera (Ashura) is een van de belangrijke feestdagen voor moslims. Het wordt ook wel "de tiende dag" genoemd omdat het tien dagen na het begin van het islamitische jaar valt. Er zijn bij verschillende richtingen van de Islam andere gebruiken, maar bij alle stromingen geldt dat op deze dag de Zakaat (Religieuze belasting) wordt afgestaan. Iedere moslim die het zich kan veroorloven draagt 2,5% van zijn bezit af aan de minderbedeelden.
Aya die kwam toen kafir spotte met opwekking na de dood,
Aya die kwam toen kafir spotte met opwekking na de dood
Toen Rasulallah saw. het nieuws gebracht had aan de moslims in Mekka dat je na de dood opnieuw opgewekt zal worden, kwam er een kafir genaamd Ubey b. Halef met een vergaan stuk bot die hij op een begraafplaats gevonden had aan bij de profeet saw. Zelf vergetend dat ook hij geschapen is kwam hij spottend tegenover de profeet saw. staan, verkruimelde het bot in zijn hand en zei:
'Ya Muhammed! Dus er wordt aan deze verrotte botten weer leven gegeven? Jij gelooft dat Allah deze botten opnieuw zal opwekken?'
Rasulallah saw. antwoordde: 'Ja, Allahu Ta'ala zal jou doden, weer opwekken en in de Hel plaatsen.'* Allah stuurde daarop deze Aya's om de profeet saw. goedkeuring te geven aan zijn uitspraak:
Zeg:"Hij die ze de eerste keer heeft doen ontstaan, Die zal ze doen leven. En Hij is de Kenner van de gehele schepping. Hij is Degene Die voor jullie van de groene boom vuur heeft gemaakt. Waarna jullie er een vuur mee ontsteken. Is Degene Die de hemelen en de aarde heeft geschapen niet bij machte om het gelijke ervan te scheppen?Zeker wel!En Hij is de Schepper, de Alwetende"
De moeder van Anas (r.a) Ummu Suleym (r.ah) heeft gezworen aan de Profeet (saw) dat ze achter iemands overlijden niet zal huilen en klagen.*
In die tijd was Ummu Suleym met Abu Talha (r.a) getrouwd. Ze hadden samen een zoontje die Abu Umeyr heette. Abu Talha moest voor bepaalde redenen tijdelijk buiten Medina zijn. Tijdens zijn afwezigheid is hun zoontje ziek geworden en overleden.
Zijn moeder Ummu Suleym waste hem, wikkelde hem in zijn doodskleed, deed een lekkere geur bij hem op en zei terwijl ze hem bedekte met een kleed,
'Alleen ik zal het zijn die het nieuws zal brengen aan Abu Talha' en legde haar geliefde zoon in een kamer.
Abu Talha kwam thuis,Ummu Suleym had zich geparfumeerd, opgemaakt en mooie kleding aangetrokken. Het avond eten had ze klaar gemaakt en Abu Talha vroeg haar 'Wat is Umeyr aan het doen?' 'Hij heeft gegeten en is wat aan het rusten' zei ze.
Hierna zijn ze gaan slapen, en hebben gemeenschap gehad. Later bleek dat Ummu Suleym deze nacht zwanger geworden was. Daarna keerde ze zich naar haar man Abu Talha en zei,
'O Abu Talha, wat zeg je over die en die buren, ze hebben iets in bewaring genomen voor mensen en nu de eigenaar het terug vraagt, kijken ze met een zuur gezicht. Wat vind je hiervan?'
'Zoiets kan niet. Je moet hetgeen je in bewaring hebt genomen voor iemand met liefde en een vriendelijk gezicht terug geven aan de eigenaar.' 'Dan heb geduld met het verlies van jou zoon, Allah heeft hetgeen hij aan ons in bewaring gaf terug genomen', zei ze.
Abu Talha was verbaasd, in de ochtend ging hij meteen naar de Profeet(saw) en vertelde hem wat zijn vrouw die nacht gedaan had. De Profeet (saw) zei: 'Moge Allah die nacht voor jullie gezegend maken, je vrouw heeft juist en mooi gehandeld' **
De Leider van de gelovigen Ali ra. nodigde in een oorlog een kafir(ongelovige) uit om de islam te accepteren. Toen de man dit niet accepteerde begon het gevecht. Ali pakte de man duwde hem tegen de grond en zette zijn zwaard tegen z'n keel aan, voor de laatste keer probeerde hij hem uit te nodigen naar de islam. De kafir spuugde vol woede in het gezicht van Ali. Meteen trok Ali zijn zwaard van z'n keel en zag ervan af om hem te doden. De kafir stond vol verbazing te kijken naar Ali en vroeg waarom hij hem niet gedood had.
Ali:'Ik wilde jou omwille van Allah doden, doordat je in mijn gezicht spuugde veranderde mijn gevoelens, ik werd boos, mijn nafs(begeerte) kwam ertussen staan; ik werd bang dat ik jou niet omwille van Allah maar omwille van mijn nafs zou doden, daarom heb ik ervan af gezien.'
De man luisterde aandachtig, stond verbaasd door het oprechte gedrag. Hij begreep dat slechts een oprecht geloof iemand hiertoe kon aanzetten. Hij werd terplekke moslim en stapte de islam binnen.
Toen de profeet saw. de reis van Miraadj maakte, rook hij een heerlijke geur. Hij saw. vroeg aan Jibrail as. waar die geur vandaan kwam.
Jibrail as.: "Het is de geur van de slavin van de Firaun en haar kinderen". Rasullullah saw,
"Wat is hun toestand"?, Jibrail verteld hierop het verhaal van deze slavin en haar kinderen die als shehid gestorven zijn:
"Deze vrouw was op een dag de haren van Firaun zn dochter aan het kammen", de kam viel uit haar handen op de grond en de vrouw zei: "bismillah" terwijl ze de kam van de grond pakte.
"Duidde jij op mijn vader toen je de naam van Allah uitsprak?",vroeg de dochter.
Vrouw, nee ik herdacht de naam van de Schepper van mij en jou vader. "Dit ga ik bij mijn vader melden" zei het meisje."Goed" zei ze, het meisje vertelde het aan haar vader die daarop de slavin bij zich riep.
"Geloof jij in een andere God naast mij?", vroeg hij."Ja, mijn en jou God is Allah."De vrouw vertelde ze dat ze in de God van Musa,Allah geloofde. Hij eiste dat ze van haar geloof terug keerde. Vrouw:
"Ik zal niet van mij geloof terug keren"
Firaun: "Ik zal jou, je man en je kinderen doden!"De vrouw en de man zeiden "Dood ons, je zal ons daarmee goed doen". De firaun liet een vuur aansteken door zijn mannen, hierboven plaatste hij een koperen ketel die zich verhitte boven het vuur. Hij gaf het bevel hun hierin te gooien. De vrouw zei tegen de firaun:
"ik vraag jou om een gunst", "wat wil je?"vroeg hij
"Ik wil dat je mijn botten en die van mijn kinderen in een doek wikkelt en ons op dezelfde plek zal begraven."De firaun accepteert het en beloofde haar zo te handelen. Hierna liet de firaun haar kinderen brengen en gooide ze 1 voor 1 in de gloeiend hete ketel voor de ogen van de moeder. Daarna was de beurt aan de nog zuigende baby in haar arm. De moeder kon het niet aan dat ze haar baby in het vuur zouden gooien, waarop het kind begon te praten tegen zijn moeder en zei:
"Moeder, maak je niet druk, jij bent onder de rechtvaardigen, de wereldse straf is veel lichter dan de straf in het hiernamaals, wees niet bang ga het vuur in."De moeder werd hierna in het vuur gegooid waarin ze allemaal stierven en shehid geworden zijn.
Ibn Abbas (ra) heeft verteld: Er zijn 4 kinderen die hebben gepraat toen ze baby waren. De zoon van Maryam 'Isa, het kindje in het verhaal van de monnik Djureyj, een kind die getuigde aan Yusuf en de baby van de slavin van de Firaun.
De groot islam geleerde Hafiz ibn Hadjar bezocht in mooie kledij, met een groote gemeenschap een markt. Toen hij zo over de markt heen reed, nam een jood in oude kapotte kleding, die bij een kraampje hete olijfolie verkocht de teugels van zijn paard vast,
'O sheikh al islam, jullie zeggen dat jullie profeet saw heeft gezegd dat de wereld een gevangenis is voor een moemin (gelovige), en een paradijs is voor de ongelovige. Als ik nu naar jou kijk en jij naar mij, hoe kan jij je nu in een gevangenis bevinden met die welvaart en die kleding, en hoe kan mijn armoedige toestand nu een paradijs zijn?'
Ibn Hajar antwoordde: 'In vergelijking tot de door Allahu ta'ala voorbereidde plek die je als gelovige zult krijgen in het paradijs is de toestand waar jij me nu in ziet alsof ik in een gevangenis leef. In jou geval; wanneer jij overlijdt zonder imaan, zal de toestand waar jij nu in verkeerd een paradijs zijn vergeleken met de plek die Allah voor de ongelovige voorbereid heeft in de hel.'
De jood is moslim geworden na het antwoord van Sheikh Ibn Hajar.
In de tijd van de profeet saw was er een jonge die Alkama heette. Hij deed altijd het goede, vastte in de zomer en winter en vulde zijn nachten met gebeden tot de ochtend aanbrak.
Op een dag werd Alkama ziek en hij kon ineens geen woorden meer uitbrengen. De profeet saw werd hiervan op de hoogte gebracht, hij saw. stuurde Ali en Ammar bin Yasir naar de jongen. Hun probeerde hem de shahada te laten uitspreken, maar hij kon het niet. Ze stuurde Bilal ra. naar Rasullullah saw om hem dit te vertellen.
De profeet saw vroeg: "Heeft deze jongen nog zijn vader en moeder?". Enkele sahaba die daar aanwezig waren vertelde dat hij nog een oude moeder had. "Breng zijn moeder naar mij", de profeet saw. vroeg haar te vertellen wat er met hem gebeurt is en hoe hij met haar omging.
"Ya rasulallah mijn zoon is een hele goede jongen, een ware aanbidder. Het is altijd bezig met zijn aanbiddingen is respectvol. Maar ik ben niet tevreden over hem, hij kiest de wil van zijn vrouw boven mijn wil."
"Dat is de reden dat zijn tong niet wil praten, vergeef zijn fouten (hakkini helal et)." "O Allah's profeet hij heeft mij vaak onrechtvaardig behandeld, ik kan hem niet vergeven. (hakkimi helal etmem) "Ey Bilal, roep de sahaba bij elkaar en laat ze een vuur aansteken, we gaan Alkama verbranden, want zijn moeder is niet tevreden over hem."
"Ya rasulallah, ga je hem voor mijn ogen verbranden?",zei de moeder."Hoe kan mijn hart dat verdragen?"zei de moeder geschrokken.
De profeet saw. zei:"Het hellevuur is heter en pijnlijker dan het wereldse vuur, wanneer jij niet tevreden over je zoon bent, dan is het niet zeker wat er met hem zal gebeuren." Zijn moeder zegt meteen: "Ya rasulallah ik heb hem vergeven!" en ging naar het huis van haar zoon. Ze hoorde zijn stem, hij kon weer praten. Hij herhaalde de shahada en is diezelfde dag overleden. Rasulallah saw. heeft zijn janaza gebeden en meegeholpen met het begraven van zijn lichaam, daarna zei hij:
"Ey sahaba, Ey muhadjir, Ey ensaar! Degene die zijn vrouw boven zijn moeder verkiest zal door de engelen vervloekt worden. Zijn fard en nafila gebeden zullen niet geaccepteerd worden."
In één van de avonden zat een vrouw in een vliegveld te wachten op haar vlucht. Tijdens het wachten, ging zij naar een winkel en kocht een boek en een zak snoep om zo de tijd door te brengen in het lezen. Plotseling terwijl zij geconcentreerd aan het lezen is, merkte zij op dat er een meisje naast haar zat en een snoepje uit een zak, die tussen hen lag, pakte en opat. Ze besloot eerst haar te negeren, maar ze raakte snel geïrriteerd omdat het meisje telkens snoep van de zak pakt en in haar horloge kijkt. De vrouw dacht bij zichzelf: Als ik nou ongemanierd en niet goed opgevoed was, dan had ik dit meisje een pak slaag verkocht.
Zo ging het verder, elke keer als de vrouw een snoepje pakt, pakt het meisje ook een snoepje, terwijl de vrouw haar met een boze blik aankijkt. Op een gegeven moment was het meisje vlug dat ze het laatste stukje snoep pakte en deze deelde in tweeën, waarna ze met een glimlach op haar gezicht de ene helft aan de vrouw gaf en de andere helft zelf at. De vrouw dacht bij zichzelf: Wat een stumpert, naast dat zij niet gemanierd is, bedankt zij mij ook niet.
Vervolgens hoorde ze een oproep dat de vliegtijd aangebroken is. Ze stond woedend op, zonder achterom te kijken naar de plek waar de dief zat, en stapte het vliegtuig in. Toen ze heerlijk op de stoel zat en van plan was het boek dat zij bijna afkreeg in haar tas neer te leggen, schrok ze bij het zien van de zak snoep die in haar tas was. Ze begon na te denken: Oh mijn Allah, de zak snoep was van dat meisje en zij liet mij toe om met haar te eten!! Toen besefte ze met pijn in haar hart, dat zij juist de stumpert is, niet gemanierd is en ook nog de dief is in deze situatie.
Hoe vaak denken wij niet dat wij gelijk hebben in een zaak, terwijl dat achteraf niet zo is? Hoe vaak hebben wij niet ons vertrouwen in iemand opgegeven omdat we ons vastklampen aan onze meningen die achteraf niet waarheid bleken te zijn? Dit moet de reden zijn om twee keer na te denken voordat we anderen veroordelen. Laten we de anderen duizenden kansen geven, voordat wij hen veroordelen!
In één van de dorpen brak hongersnood uit. Dus eiste de burgemeester van de bewoners van het dorp iets vreemds in zijn poging om de gevaren van water- en hongersnood tegen te gaan.
Hij vertelde de bewoners dat hij een groot reservoir in het midden van de stad ging leggen en dat iedereen van het dorp een beker melk in het reservoir moet gieten, met één voorwaarde en dat is dat niemand hen mag zien. De mensen gingen mee akkoord om de wil van de burgemeester te verwezenlijken.
Iedereen in het dorp ging stiekem in de nacht hun gedeelte in het reservoir gieten. Vroeg in de ochtend maakte de burgemeester het reservoir open... En wat zag hij? Het reservoir was vol gegoten met water!!! Waar is de melk gebleven? vroeg de burgemeester zich af. En waarom heeft iedereen water in het reservoir gegoten in plaats van melk?
De mensen zeiden in zichzelf: Mijn beker water zal niet van invloed zijn op de bekers melk die de rest van het dorp in het reservoir zal gieten. Ze rekenden allemaal op de rest van het dorp...en de manier waarop ze dachten was het zelfde en iedereen dacht dat hij de enige was die water in plaats van melk in zou gieten. Het gevolg hiervan was: De hongersnood bereikte dit dorp en de meeste mensen hebben de hongersnood niet overleefd en ze konden niemand vinden die hen in de moeilijke tijden zal helpen.
Besef jij wel dat je bekers met water vult in plaats van melk in een tijd waarin wij jou nodig hebben?
Wanneer jij je broeders die niks te drinken, te eten of te dragen hebben aan hun lot over laat, terwijl jij van een zak aardappels geniet en een fles coca cola...en als excuus geeft dat jouw hulp niet van invloed zou zijn, dan ben jij bezig met het vullen van bekers met water.
Wanneer jij jouw taken niet voltooit met de gedachte dat het niet zichtbaar zal zijn tussen de vele werkzaamheden die de rest uitvoert, dan ben je bezig met het vullen van bekers met water.
Wanneer jij jouw intentie niet zuivert bij alles wat jij doet en denkt dat de rest dat wel doet en dat jouw zuivere intentie geen verschil kan maken...dan ben je bezig met het vullen van bekers met water.
Wanneer jij jouw rijkdom niet beschikbaar stelt voor jouw medemoslims die arm zijn en denkt dat de rest dat wel zal doen...dan ben je bezig met het vullen van bekers met water.
Wanneer jij onachtzaam blijft en niet bidt voor jouw medemoslims zodat Allah overwinning, vergeving en barmhartigheid zal schenken. En wanneer jij Allah niet gedenkt en niet meer om vergiffenis vraagt en niet meer in de nachten bidt. En wanneer jij je tijd verspilt en het niet nuttig gebruikt om wijzer te worden en om anderen wijzer te maken en uit te nodigen tot de islam, denkende dat de anderen dat wel zullen doen...dan ben je bezig met het vullen van bekers met water!!
Stel je eens voor. Je staat al een uur voor je spiegel, dromerig met je mascara in de ene hand en in je andere hand je flesje parfum ..
En opeens hoor je de deurbel gaan !! Je loopt naar de deur toe, je kijkt door het gaatje. Wie is die onbekende man, met een stralend gezicht? "Wie ben je ? Ik ben het, de profeet van Allah !! Met een grote vreugde, strek je je arm om de deur open te doen voor Allah's boodschapper en hem welkom te heten. Maar je denkt er ineens aan! De videoclip op tv die je aan het kijken was! Je loopt snel weg om de tv uit te zetten, maar je vergist je van knop en zet het geluid nog harder.. Eindelijk vind je de juiste knop, oef! de televisie staat uit, gelukkig. Je loopt terug naar de deur om te openen Oh nee! De posters van die popsterren in mijn kamer! Je loopt naar je kamer om ze van de muren af te halen.
Voor de tweede keer gaat de deurbel. Je raakt in paniek. De profeet van Allah zal weggaan. Je laat een poster vallen op je bureau en daar zie je de cds liggen. Al die cd's die je al honderden keren hebt gehoord. Je kent ze allemaal uit je hoofd. Terwijl je in je hele leven nog nooit een Quran vers zo snel hebt kunnen leren of onthouden, of zelfs GELEZEN Zonder na te denken, raap je ze op en gooi je ze in de prullenbak, en zet de deksel er terug op om te vermijden dat de profeet van Allah ze zou zien; als je tenminste op tijd bent met de deur open te doen en als hij je kamer zou binnenkomen.
De deurbel gaat nog eens !! De profeet van Allah zal weggaan! Je loopt naar de deur toe om open te doen ; maar Ya Allah! Je denkt 'ik heb gisteren mij haren geverfd bij de kapper!!' Je haast je om een hoofddoek te vinden die groot genoeg is om je hoofd te bedekken. Ok, je hebt de hoofddoek gevonden, het ziet er al beter uit . Je komt voorbij de spiegel als je terug naar de deur loopt. Mijn make-up! Je rent naar de badkamer om je gezicht te wassen; geen tijd om reinigingsmelk te gebruiken! Parfum !? Elhamdulilah; de Profeet had aangebeld net voordat ik het op mij ging spuiten.
Eindelijk ! Ik ben klaar om de Profeet van Allah te ontvangen.
"Maar nee!! Ik ga hem toch niet ontmoeten in een spijkerbroek!"
Je haast je weer om een djalaba te vinden. Je vind het en trekt het aan. Eindelijk, je bent klaar om de deur open te doen.
Er is niemand voor de deur...
"Ik liet de Profeet van Allah wachten aan de deur..."
Je kijkt naar de straat. Gelukkig! Daar loopt hij. "Profeet van Allah! Ik heb de deur open gedaan voor u!"
Hij komt terug en loopt je huis binnen.
Opeens!! Je gsm gaat af en speelt de laatste nieuwe polyfone ringtone die je gedownload had.
Je laat je hoofd zakken voor de Profeet van Allah uit schaamte.
Het nummer van degene die jou belt staat op de display. Je bibbert. Je krijgt moeilijk adem. 'Hoe ga ik het aan de Profeet uitleggen dat de persoon die belt, een schoolvriend is...?'
Je zet je gsm uit voordat de Profeet van Allah je ondervraagt. Maar dan ruik je iets in je huis... en de Profeet van Allah ruikt het ook. "Ya Rabbi! Oh neeeeeeee! Ik vergat mijn sigaret goed uit te doven!"
Jullie horen de Azan ( oproep tot gebed). Hoe ga je reageren? Ga je het doen zoals je het iedere dag deed ? Of ga je alleen bidden om de Profeet tevreden te stellen? Wat ga je antwoorden als hij je vraagt wanneer de laatste keer was dat je de Quran las ? De laatste keer dat je het gebed van Al Fajr deed ? Als hij je ondervraagt over je kennissen, en de mensen waarmee je omgaat? Je liefdes relaties, je dates en je respect tegenover je ouders??
Weet je wat de Profeet zal doen? Hij zal niet boos op je zijn.
Hij zal huilen. Huilen met heel zijn hart. Hij zal zeggen: Is het daarom dat ik mijn leven heb opgeofferd, dat ik heb verdragen, alles wat ik heb verdragen? Is het voor moslims zoals jij dat de graven van mijn metgezellen over verschillende plaatsen zijn verspreid? Ga jij het licht van de Islam dragen? Hoe zal ik voor jou kunnen bijstaan bij Allah? Hoe kan ik je te drinken geven uit mijn kom (Kawther) terwijl jij mijn traditie (Sunna) hebt laten vallen ?
Verschillende kettingbrieven en mails vertellen je om sommige mails zoveel keer door te sturen en Allah zal je geven wat je wenst, deze mail heeft daar niks mee te maken.
Ik heb deze mail gelezen en heb me proberen in te leven in de situatie van het meisje SubhanAllah. Ik was ongeduldig dat het zo lang duurde voordat ze de deur open deed. Ik zat op het puntje van mijn stoel en was bang dat de Profeet zou weggaan.
Als je deze mail niet naar je contacten stuurt zal je heus niets overkomen inshaAllah. Als je hem wel doorstuurt krijg je misschien niets, Allah alleen kan je wensen doen uitkomen. Maar, als je deze mail doorstuurt krijg je wel hasanaths. Waarom ? Eenvoudigweg omdat dit een oproep is. En elke persoon die een oproep doet, Allah ziet hem als degene die Allah SwT en de profeet Mohammed (salalahu aleihi wasalam) trouw is gebleven.
Zie je dan niet dat Allah alles weet wat er op aarde is en in de hemelen?
Salaam aleikum, Ik heb voor jullie even een verhaal vertaald uit een mooi boek wat ik heb,er staan tientallen korte gebeurtenissen in erg leerzaam inshallah.
Er kwam een man naar Ali (r.a). De man ontkende dat de mens na de dood opgewekt zal worden, verantwoording zal moeten afleggen in het hiernamaals, en dat er een Hel en een Paradijs is.
Hij zei tegen Ali (r.a):
"Oh Ali, jullie moslims geloven in het hiernamaals, wij echter niet. Jullie doen om gered te worden van de Hel en om het Paradijs binnen te treden allerlei aanbiddingen, geven jullie geld ervoor uit en doen er veel moeite voor zowel psychisch als fysiek. Is dat al die moeite wel waard? En hoe weet je zo zeker dat je wel opnieuw opgewekt zal worden na de dood?"
Ali luisterde aandachtig naar de man, en gaf het volgende antwoord:
"Inderdaad, opgewekt worden na de dood, verantwoording afleggen voor je daden, en naar de Hel of het Paradijs gaan als eeuwige verblijfplaats es er zoals jij zegt niet, of zoals wij zeggen wel. Laten we ervan uitgaan dat het er niet is zoals jij verondersteld. Als er geen leven zou zijn na de dood, dan zitten wij in het zelfde schuitje als jij. Nog is er voor jou dan iets nog voor ons. De gebeden die wij voor Allah gebeden hebben, de aanbiddingen die we verricht hebben, de hulp aan mensen en de goede daden die we verrichte hebben, de zakaat en sadaqa die we omwille van Allah geschonken hebben zullen ons sowieso geen schade toebrengen. Maar mocht het hiernamaals zoals wij zeggen er wel zijn, hoe zal jou toestand dan zijn?"
De man was een moment stil, en dacht na, daarna zei hij:
"Wallahi, in beide situaties zullen jullie tot de winnaars behoren. Mocht er een hel,paradijs en hiernamaals zijn dan zullen wij tot de verliezers behoren!" "Leer mij jullie weg, ik zal ook moslim worden" zei de man en bekeerde zich tot de islam.
Een man ging naar de kapper om zijn haar en baard bij te laten knippen. Ze begonnen te discussiëren en spraken over vele zaken. Al gauw kwamen ze bij de bekende vraag of God wel bestaat. De kapper zei: "Kijk, ik geloof niet dat God bestaat." "Waarom zeg je zoiets?" vroeg de man. "Nou, iemand hoeft alleen maar naar de wereld te kijken en hij zal zien dat God niet bestaat. Als God echt bestaat, zouden daar dan zoveel zieke mensen zijn? Zouden daar zoveel gehandicapte kinderen zijn? Nee, Als Hij echt bestond, zou er geen ellende zijn op de aarde. Ik kan me niet voorstellen dat een God dit allemaal kan toestaan. De man was even stil maar zei verder niets. De kapper was inmiddels klaar en de man verliet de zaak. Onderweg naar huis zag hij een oude man op straat met heel lang haar en ongetrimde baard. De man ging onmiddellijk weer terug naar de kapperszaak en zei tegen de kapper: "KAPPERS BESTAAN NIET !" "Maar ik ben toch een kapper en ik sta hier vlak voor je" antwoordde de kapper. "NEE!" zei de cliënt. "Kappers bestaan gewoon niet. Als zij echt bestonden, zouden er geen mensen meer rond lopen met lang haar en ongetrimde baarden op de wereld." De kapper antwoordde: "Ach, wij kappers bestaan zeer zeker wel. Het zijn gewoon de mensen die niet naar ons komen." "Exact!" ging de man verder. "Dat is het hem nou juist. God bestaat ook zeer zeker wel. Het zijn juist de mensen die niet naar Hem gaan en Hem niet opzoeken en daarom is er zoveel ellende op de wereld."
"Kan een dienaar weten of Allahu Ta'ala tevreden is over hem"? de leraar zei, "Dat is niet mogelijk, hoe kan hij dat weten, dat antwoord is alleen bij Allah."
"Nee, hij kan het wel weten" zei de leerling.
"hoe?", vroeg de leraar aan zijn student
"Als ik zie dat mijn hart tevreden is over Allah, dan weet ik dat hij ook tevreden is over mij" gaf hij als antwoord,
"Oh jongeman jij hebt mooi en juist gesproken" zei de leraar.
Musa as. zei in zijn dua: "Ilahi! Laat mij een daad zien, dat wanneer ik die verricht jij tevreden over mij zult zijn. Allahu Ta'ala antwoordde: "Jij hebt hier niet genoeg kracht voor". Musa knielde in sadjda en smeekte. Allahu ta'ala zei het volgende:
O zoon van Imran! Zonder twijfel heb jij mijn tevredenheid, wanneer jij tevreden bent over het lot dat ik voor jou getekend heb.
Op een dag zag een koppel een prachtig theekopje in een winkel staan.
Ze zeiden tegen de verkoopster: "Mogen we die even zien? We hebben nog nooit zo'n mooi kopje gezien." Toen de winkeljuffrouw hen het kopje overhandigde, begon het ineens te spreken.
"Jullie begrijpen het niet," zei het kopje. "Ik ben niet altijd een theekopje geweest. Ooit was ik rood en van klei. Mijn meester nam me op en rolde me heen en weer en klopte me keer op keer en ik schreeuwde het uit 'Laat me met rust', maar hij lachte alleen maar en zei, 'Nog niet.'
"Toen werd ik op een draaischijf geplaatst," zei het theekopje, "en ineens werd ik rond en rond gedraaid. 'Stop! Ik word duizelig', schreeuwde ik. Maar de meester knikte alleen en zei, 'Nog niet.'"
Daarna plaatste hij me in de oven. Ik had nog nooit zulke hitte gevoeld. Ik vroeg me af waarom hij me wilde verbranden en ik schreeuwde en klopte op de deur. Ik kon hem zien door de opening en ik kon zijn lippen lezen terwijl hij zijn hoofd schudde, 'Nog niet.'"
Eindelijk ging de deur open, hij zette me op de plank en ik begon af te koelen. 'Zo, dat is beter', zei ik. Hij borstelde me en verfde me helemaal onder. De lucht was verschrikkelijk. Ik dacht dat ik zou stikken. 'Stop, stop daarmee!' gilde ik. Hij knikte alleen, 'Nog niet'.
Toen plaatste hij me ineens terug in de oven, niet zoals de eerste keer, deze keer was het 2 keer zo heet. Ik smeekte, ik bedelde, ik schreeuwde, ik huilde. Al die tijd kon ik hem zien door de opening, zijn hoofd schuddend, 'Nog niet'.
Ik stond op het punt om het op te geven. Maar de deur ging open en hij nam me eruit en plaatste me op de plank. Een uur later gaf hij me een spiegel en ik kon niet geloven dat ik dat was. 'Het is prachtig, Ik ben mooi'.
'Ik wil dat je dit onthoud,' zei hij, 'Ik weet dat het pijn doet om op en neer gerold en geklopt te worden, maar als ik je met rust had gelaten, was je opgedroogd.
Ik weet dat je duizelig werd van het ronddraaien op de schijf maar als ik gestopt was, was je afgebrokkeld.
Ik weet dat het pijn deed en dat het heet en onuitstaanbaar was in de oven, maar als ik je er niet in had gestopt, zou je gebarsten zijn.
Ik weet dat de lucht slecht was toen ik je in de verf zette, maar als ik dat niet gedaan had, zou je nooit hard geworden zijn; je zou geen kleur in je leven hebben gehad.
En als ik je niet voor een tweede keer in de oven had gezet, zou je het niet lang uitgehouden hebben want de hardheid zou niet gebleven zijn. Nu ben je een afgewerkt product. Je bent precies geworden wat ik in gedachte had toen ik aan je begon.'
Aan Allah is het grootste voorbeeld.
Wonderlijk is het geval van de gelovige, want er zit iets goeds in al zijn omstandigheden en dat is bij niemand anders het geval dan bij de gelovige; als hem iets vreugdevols overkomt, is hij Allah dankbaar dus daar zit iets goeds voor hem in, en als hij in moeilijkheden komt, ondergaat hij die geduldig, en daar zit iets goeds voor hem in!
Ik wil mijn verhaal met jullie delen het is best wel heftig.
Op een avond had ik niks te doen,dus toen besloot ik om te gaan chatten op een chatsite.Ik melde mij daar ineens ging iemand tegen mij praten, Hij praatte zoo netjes en goed. Ik heb die avond best met hem lang gechat. Hij vroeg mijn msn dus toen besloot ik om mijn msn te geven,ongeveer 2 maanden ging ik met hem via msn prate en via tel,Hij deed zich zelf zooo goed voor en slim,Ik da8 bij me zelf het is een goeie jonge. Na 2 maanden vroeg hij mij of ik hem kon zien,ik besloot om dat te doen....Ik zei tegen hem ik wil naar een restraunt niet bij jou thuis,eerste zei hij is goed, Toen ik bij zijn woonplaats aankwam, zei hij tegen mij we gaan naar huis van mijn vriend .Met mijn domme kop ging ik met hem mee naar huis van zijn vriend. Toen we naar huis van zijn vriend ging,ging zijn vriend weg. Ik zat met hem op de bank hij kwam steeds dichter bij mij ik zei tegen hem dat is niet de bedoeling,ik wil het niet maar ik had geen kracht om hem tegen te houden,Hij trok mijn kleren uit en mij verkrachte keer op keer! ik zei tegen hem hou op,hou op !!!! het doet pijn,IK probeerde te schreeuwen maar hij hield zijn hand voor mij mond,toen het afgelopen was,Ik zei tegen hem hoe kon je dat doen ik vertrouwde jou,hij zei tegen mij jaa ik heb niks gedaan jij bent een ontmaagde meisje,terwijl dat niet zo was. Ik zei tegen hem ik ga naar de politie,hij zei tegen mij als je dat doet ik weet waar je vader werkt en wie je broer is,als je een stap naar politie zet zie je vader een je broer nooit meer terug. Die jonge was in alles staat,hij had geen huis geen vergunning, het kon hem toch niet schelen..Ik ben overstuur naar huis gegaan. Onder douche ik kon niet geloven dat mij zo iets overkwam. Ik huilde en huilde. Ik werd niet op tijd ongesteld,ik voelde me misselijk ik voelde me altijd moe,en ik moest elke min naar de wc. Ik wist meteen dat ik zwanger ben Ik ging testen en het was zo,Ik was radeloos!! Ik wist niet wat ik moest doen. Enige optie voor een meisje als mij was abortus Ik ben absoluut tegen abortus,Maar wat moest ik anders doen ik had geen keus dat kindje zou toch geen goeie leven krijgen. Ik besloot om aan mijn school alles te vertellen,Ik ben naar mijn leraar gegaan en alles verteld. Ik heb mijn kindje weggehaald, geestelijk was ik helemaal kapot. Hij kwam elke avond in mijn dromen elke keer zei hij je bent een slechte moeder ik kan niet uitleggen hoeveel pijn ik had. Maar goed ik praatte elke week met de psycholoog. Het hielp wel een beetje maar elke keer als ik mijn ogen dicht deed kwam die beelden. Wat het meeste voor mij waarde en trots was,was mijn maagdelijkheid dat heeft hij van me afgepakt. Ik vervloekte hem elke min elke sec,en ik weet als moslima mag ik dat niet doen...op een dag besloot ik alles aan Allah over te laten Allah zal hem straffen voor wat hij mij aangedaan heeft. Vervolgens hoor ik via via dat hij vergunning heeft gekregen en een huis. En dat hij hapt leeft. Ik was zooooooooo kwaad boos op alles en iedereen. Maar op een dag da8 ik bij me zelf Je bent een moslima jij moet niet gaan vervloeken en hem de dood wensen. Jij moet vertrouwen hebben in allah. 3 weken geleden kwam ik hem tegen,Ik zei tegen hem ik heb jou vergeven wat jij mij aan gedaan hebt om allen zelf rust te krijgen,Hij begon mij uit te schelden voor hoer bitch slet Het deed mij zooo veel pijn ik kan niet uitleggen.
En nu zit mij zoo dwars hoe moet ik mij toekomstige vertellen dat dit mij overgekomen is die vragen door mijn hoofd ik word gek zal iemand zijn die dit accepteert? moet ik de waarheid vertellen of mijn mond houden en operatie gaan doen.:S maar ik weet sowieso ik kan niet met zo een leugen gaan leven met mijn toekomstige.. Ik ben helemaal radeloos!
Ik ben nog niemand tegen gekomen en niet dat ik het wil,in jongens heb ik totaal geen vertrouwen ik weet niet of ik ooit kan iemand vertrouwen.
Dit verhaal werd door sheikh Khalid Arashed vaak verteld... men zegt dat het zijn persoonlijke verhaal is:
Ik was de 30 jaar nog niet gepasseerd toen mijn vrouw in haar buik de eerste van mijn zonen ter wereld zou brengen... Ik kan mij die nacht nog goed herinneren. Ik bleef tot het einde van de nacht met een groep vrienden in een uitgaansgelegenheid. Het was een avond vol lege woorden. Een avond vol met roddels en haram commentaar op mensen. Ik was degene die de vaakst het gelach van de mensen veroorzaakte. Ik roddelen over mensen en zij lachen. Die avond maakte ik ze erg aan het lachen. Ik had het bijzondere 'talent' dat ik mensen goed kon imiteren. Met het veranderen van mijn stem kon ik heel dicht bij de stem komen van de persoon die ik belachelijk maakte. Ja, ik maakte allerlei mensen belachelijk. Niemand kon aan mij ontsnappen zelfs niet mijn vrienden. Sommige mensen gingen mij vermijden om zo aan mijn tong te kunnen ontsnappen. Die nacht maakte ik een blinde man belachelijk die ik bedelend op de markt gezien had. Ik had hem met mijn voet laten struikelen en vallen. Hij draaide zijn hoofd en wist niet wat te zeggen. De lachende echo's van mijn 'grap' vulden de markt. Ik keerde zoals gewoonlijk laat terug naar mijn huis. Mijn vrouw zat op mij te wachten. Ze was in een treurige stemming. Ze zei met trillende stem: 'Rashed, waar was je?' Ik zei met spot: 'op mars... bij mijn vrienden natuurlijk!' Het was duidelijk aan mijn vrouw te zien dat zij moe was. Ze zei, terwijl mijn opmerking haar verstikte: 'Rashed, ik ben erg moe. Ik kan op elk moment nu gaan bevallen!' Een stille traan rolde over haar wang. Ik merkte dat ik mijn vrouw verwaarloosd had. Ik had haar aandacht moeten schenken en mijn avond uit minder lang moeten maken vooral omdat ze in haar negende maand zat. Snel bracht ik haar naar het ziekenhuis en ging de verloskundekamer binnen. Zij had vele lange uren pijn. Ik wachtte met weinig geduld haar bevalling af. Het verliep allemaal moeizaam. Ik wachtte lang totdat ik moe werd. Ik ging terug naar huis en liet mijn telefoonnummer achter zodat ik gebeld kon worden als er nieuws was. Na een uur werd ik gebeld door het ziekenhuis waarbij ze mij berichtten over de komst van Salem (mijn zoon). Meteen ging ik naar het ziekenhuis. Ik vroeg naar de kamer van mijn vrouw maar de mensen van het ziekenhuis vroegen mij om eerst bij de dokter langs te gaan die de bevalling van mijn vrouw had begeleid. Schreeuwend zei ik ze: 'Wat voor dokter? ik wil mijn zoon Salem zien!' Ze zeiden: 'Ga eerst langs de arts'. Ik stapte bij de arts naar binnen. Ze vertelde mij dat onprettige dingen kunnen gebeuren en dat men dat soort dingen moet accepteren. Toen zei ze: 'Uw zoon heeft ernstige misvormingen in zijn oog en het lijkt erop dat hij niet zal kunnen zien!' Ik liet mijn hoofd hangen en kropte mijn gevoel op. Toen herinnerde ik mij de blinde bedelaar die ik op de markt liet struikelen en waar ik de mensen om liet lachen. SoubhanAllah 'Wat je met anderen doet zal er met jou worden gedaan!'. Ik bleef verstomd. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Toen dacht ik aan mijn vrouw en zoon en bedankte de dokter voor haar vriendelijkheid en ging mijn vrouw bezoeken. Mijn vrouw was helemaal niet bedroefd. Zij geloofde geheel in dat Allah de dingen al voorbestemd heeft. Zij was tevreden. Zij heeft mij altijd vermaand om mensen niet belachelijk te maken zeggende: 'Spot niet met mensen!' We verlieten het ziekenhuis samen met Salem. Eerlijk gezegd gaf ik hem niet veel aandacht. Ik beschouwde hem als niet aanwezig in het huis. Wanneer zijn gehuil te hard werd vluchtte ik naar de woonkamer om daar te slapen. Mijn vrouw gaf hem heel veel aandacht. Zij hield erg van hem. Zelf haatte ik hem niet maar ik kon ook niet van hem houden! Salem groeide en begon te kruipen. Hij had een merkwaardige manier van kruipen. Toen hij bijna 1 jaar oud was probeerde hij te lopen. Toen ontdekten we dat hij mank liep. Hij werd op mij een grotere last dan hij al voor mij was. Na Salem beviel mijn vrouw van Omar en Khalid. De jaren gingen voorbij en Salem en zijn broers groeiden op. In die tijd hield ik er niet van om thuis te blijven. Altijd was ik bij mijn vrienden. Eigenlijk was ik een soort speeltje in hun handen. Mijn vrouw verloor echter nooit de hoop dat ik mijn leven zou beteren. Zij deed altijd du3a voor mij dat ik het juiste pad zou volgen. Ze werd niet boos vanwege mijn wilde gedrag. Ze werd echter wel erg bedroefd als zij zag dat ik Salem negeerde en wel aandacht schonk aan zijn broertjes. Salem werd groter en met hem mijn zorgen. Ik vond het best toen mijn vrouw Salem wilde inschrijven in een speciale school voor gehandicapte kinderen. Bij het voorbijgaan van de jaren werd ik er geen betere persoon van. De dagen waren steeds hetzelfde: werk, slaap, eten en uitgaan. Op een gegeven vrijdag werd ik om 11 uur 's ochtends wakker. Het was, vond ik nog vroeg. Ik was uitgenodigd voor een bruiloftbanket (walima). Ik kleedde me aan, deed geurtjes op en was van plan om te vertrekken. Lopend door de woonkamer werd ik gestopt door de aanblik van Salem. Hij huilde hevig. Het was de eerste keer dat ik aandacht schonk aan het huilen van Salem. Tien jaar lang heb ik hem genegeerd. Ik probeerde hem ook nu weer te negeren maar het lukte me niet. Ik hoorde hem zijn moeder roepen terwijl ik zelf in de kamer was. Ik ging naar hem toe en zei: 'Salem! Waarom huil je?!'. Zodra hij mijn stem hoorde stopte hij met huilen. Toen hij merkte dat ik dichtbij stond, taste hij in het rond met zijn kleine handen. Wat is er met hem? Ik ontdekte dat hij probeerde zich weg van mij te verplaatsen!! Alsof hij zei: 'merk je me nu pas op? Waar was je tien jaar lang?' Ik volgde hem zijn kamer in. In het begin wilde hij me niet vertellen waarom hij huilde. Met vriendelijke woorden probeerde ik hem wel te laten vertellen wat er mis was. Salem begon te vertellen waarom hij huilde en ik luisterde verschrikt naar hem. En weten jullie wat nu de reden was??? Dat zijn broertje Omar,die hem altijd hielp om bij de moskee te komen, te laat was. En omdat op die dag het vrijdagsgebed was, was hij bang dat hij geen plek meer zou vinden op de eerste rij. Hij riep Omar en hij riep zijn moeder maar geen antwoord, toen begon hij te huilen. Ik keek naar de tranen die uit zijn blinde ogen rolden. Ik kon de rest van zijn woorden niet meer aanhoren. Ik legde mijn hand op zijn mond en zei: 'Salem, is dit waarom je huilde??' 'Ja' zei hij. Ik vergat mijn vrienden en ik vergat het banket en zei: 'Wees niet bedroefd Salem. Weet je wie er vandaag met je naar de moskee gaat?' Hij zei: 'Omar natuurlijk, maar hij is altijd laat' Ik zei: 'Nee... ik zal met je mee gaan'. Salem was totaal verrast... hij geloofde het niet. Hij dacht dat ik met hem spotte en hij begon weer te huilen. Ik veegde zijn tranen weg en nam hem bij de hand. Ik wilde hem met de auto brengen. Hij weigerde en zei:'De moskee is dichtbij.. ik wil lopend naar de moskee.' Ja, dit zei hij. Ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst een moskee binnen ging, maar dit keer was de eerste keer dat ik angst voelde en spijt over wat ik al die jaren heb genegeerd. De moskee was vol met mensen, toch kon ik voor Salem een plek in de eerste rij vinden. We luisterden naar de vrijdagspreek en Salem deed naast mij de salat... of eigenlijk was ik de gene die naast hem bad. Na de salat vroeg Salem mij om hem een exemplaar van de Quran te geven. Ik was verbaasd!! Hoe kan hij nu lezen als hij blind is? Ik had bijna zijn vraag genegeerd maar ik wilde zijn gevoel niet kwetsen. Ik gaf hem de Quran. Hij vroeg mij toen om sourat Al Kahf op te zoeken. Ik zocht door de pagina's en keek in de inhoudsopgave totdat ik de soura vond. Hij nam de Quran en legde hem voor zich en hij begon de soura te reciteren met zijn ogen gesloten. SoubhanAllah! Hij kende de sourat helemaal uit zijn hoofd! Ik schaamde mij. Ik nam een ander exemplaar van de Quran en voelde een soort kippenvel over mijn ledematen. Ik las en ik las. Ik smeekte Allah om mij te vergeven en mij te leiden. Ik kon het niet meer aan... Ik begon als een kind te huilen. Er waren nog wat mensen in de moskee Sunnagebeden aan het doen. Ik schaamde me tegenover ze en probeerde mijn huilen te bedwingen. Maar mijn gehuil werd steeds hoger en harder. Ik merkte niets meer totdat ik een kleine zoekende hand voelde op mijn gezicht dat daarna mijn tranen wegveegde. Het was Salem!! Ik omhelsde hem, keek hem daarna aan en zei toen in mijzelf: 'Jij bent niet de blinde, ik ben degene die blind is' Omdat ik achter erg slechte mensen aan liep die mij naar het vuur sleurden. We keerden terug naar het huis. Mijn vrouw was zeer ongerust over Salem, maar haar ongerustheid werd omgezet in tranen toen zijn wist dat ik het vrijdagsgebed met Salem had gebeden. Vanaf die dag was er geen salat in de moskee wat ik nog miste. Ik verliet mijn slechte 'vrienden' en ik kreeg goede vrienden die ik in de moskee leerde kennen. Ik proefde samen met hen de smaak van Imaan (geloof). Zij leerden mij dingen die het wereldse leven mij van had laten afdwalen. Geen lezing of extra gebed liet ik nog voorbij mij gaan. Ik las de Quran meerdere malen per maand uit. Mijn tong werd zachter met het gedenken van Allah in de hoop dat Hij mijn geroddel en gespot over de mensen zou vergeven. Ik merkte dat ik veel dichter bij mijn gezin stond. De blikken van angst en medeleven verdwenen uit de ogen van mijn vrouw. Er stond constant een glimlach op het gezicht van mijn zoon Salem. Wie hem zou zien zou denken dat hij in het bezit was van de hele wereld. Ik was Allah erg dankbaar voor zijn gunsten. Op een dag besloten mijn goede vrienden om naar een ver gebied te gaan om daar da3wa (uitnodigen tot het goede) te doen. Ik twijfelde of ik met ze mee zou gaan. Ik vroeg Allah om hulp en ik vroeg mijn vrouw om advies. Ik verwachtte dat zij niet zou instemmen maar het tegenovergestelde gebeurde! Ze was erg blij en ze moedigde mij aan. Vroeger vertrok ik op reis zonder het met haar te overleggen in mijn verdorven leefstijl. Ik richtte mij tot Salem en meldde hem dat ik op reis zou gaan waarna hij mij met zijn kleine armen in afscheid omhelsde. Drie en een halve maand duurde mijn afwezigheid. Gedurende die hele periode nam ik elke keer als ik de mogelijkheid had contact op met mijn vrouw en mijn kinderen. Ik miste hen erg. En wat miste ik Salem!! Wat wilde ik graag zijn stem horen! Hij was de enige die ik niet aan de telefoon had gehad gedurende mijn hele reis. Hij was of op school of in de moskee wanneer ik belde. Elke keer als ik mijn vrouw vertelde dat ik Salem zo miste moest ze lachen. ...Behalve de laatste keer dat ik belde. Ik hoorde haar lach niet die ik verwachte. Haar stem was anders. Ik zei tegen haar: 'Geef aan Salem mijn salaam (groet) door.' 'InshaaAllah' antwoordde zij. En ze bleef stil. Eindelijk kwam ik thuis. Ik klopte op de deur hopend dat Salem de deur zou openen. Tot mijn verbazing deed mijn zoontje Khalid open (hij was de 4 jaar nog niet gepasseerd). Ik zette hem op mijn schouders terwijl hij schreeuwde: 'Papa... Papa..' Ik weet niet waarom mijn borst benauwd werd toen ik het huis binnenging... Ik zocht mijn toevlucht bij Allah tegen de vervloekte satan. Mijn vrouw kwam naar mij toe maar ze was anders dan normaal. Alsof ze deed alsof ze blij was. Ik bekeek haar eens goed en vroeg haar: 'Wat is er met je?', 'Niets' zei ze. Toen dacht ik weer aan Salem en vroeg haar: 'Waar is Salem?' Haar hoofd boog naar beneden. Ze antwoordde niet. Er rolde brandende tranen over haar wangen. Toen begon ik naar haar te schreeuwen: 'Salem! Waar is Salem???' Ik hoorde toen niets meer behalve de stem van mijn zoontje Khalid die in zijn taaltje zei: 'Papa...Thalem is naal Jennah... Bij Allah...'. Mijn vrouw kon de situatie niet meer aan. Ze begon hard te huilen. Ze viel bijna flauw en kon zich nog net uit de kamer verplaatsen. Later begreep ik dat Salem twee weken voor mijn terugkomst een hoge koorts had gekregen. Mijn vrouw had hem naar het ziekenhuis gebracht. De koorts werd steeds heviger en wilde hem maar niet loslaten totdat zijn ziel en zijn lichaam van elkaar gescheiden waren.
Als het je allemaal te benauwd wordt. Als je ziel het niet meer houdt met wat het moet dragen roep dan: Ya Allah (Oh Allah)!
Als je geen oplossing meer ziet en alle wegen lijken gesloten en alle hoop is lijkt beëindigd roep dan:Ya Allah (Oh Allah)!
Er is geen god behalve Allah Heer van de zeven hemelen en van de van de geweldige troon.
Let op!: Als het verspreiden van dit verhaal je te zwaar valt, verspreid het dan niet. Dan verdien je ook niet de beloning daarvan. En die beloning is geweldig.
Salaam alaikoem broeders en zusters , Ik ben Said Mondria en ik zal inshallah elke dag een nieuw verhaal plaaten en ik hoop dat jullie ze leuk vinden . Jullie mogen reageren dat kan onderaan elk verhaal ik kijk er naar uit. Salaam alaikoem, Said.
