Hogerhand

                         Ik kijk door een raam.
                         Ik zie een vijver,
                         met, erover vliegend,
                         de klassieke vogeltjes, en
                         erop,
                         de al even klassieke eendjes.

Véél zijn het er niet.

Het is immers nacht.
En 's nachts is in principe alles rustig.
Alles slaapt.

                         Zo wil de gangbare poëzie het toch.
                         Maar poëzie is geen werkelijkheid.
                         En werkelijkheid
                         is nu eenmaal geen poëzie.

Nu komen de heroïnedealers buiten, en de inbrekers,
de pooiers, de groepsverkrachters, en beoefenen hun
aktiviteiten onder het naar de andere kant uitkijkend
waakzaam oog van Hogerhand.

"Dat moet kunnen !", zegt Hogerhand,
"Ik heb daar helemaal geen last van !
En elkeen die daar anders over denkt heeft een
vermeend gevoel van onveiligheid !
Trouwens, het staat niet in de pers,
dus, het gebeurt niet."

                         Tja, dan zal het wel zo zijn zeker.
                         Als Hogerhand het zegt.

De zwaar vervuilende industrie begint nu volop
zwaveldioxide, stikstofdioxide, koolstofdioxiden,
ammoniak, methaan, cadmium, lood, dioxines,
chloorwaterstof, zware metalen en nog enkele
tientallen andere onschadelijke stoffen te lozen,
in de lucht, in het water,
en wie weet waar nog allemaal.

Maar niét in die vijver die ik van hieruit kan zien.
Neen, nog niet.
Want over die vijver wordt in de pers nooit gesproken.
Dus, hij bestaat niet.

Gelukkig maar.                                             Ramuntxo

Ouderdom en verzuring.

Oudere mensen hebben een leven gevuld met positieve en negatieve ervaringen achter zich. Al naargelang het karakter van de persoon en de aard der gebeurtenissen kunnen bepaalde zaken zwaarder doorwegen dan andere. Veel mensen weigeren halsstarrig sommige negatieve aspekten van het leven te aanvaarden en houden het bij “’t Staat niet in de krant ? Dus is het niet gebeurd.” Velen durven zelfs niet eens meer voor hun mening uitkomen en hebben na enige tijd zelfs geen eigen mening meer. Zij die de Wet kennen weten dat ge uw eigen mening moogt uiten, maar dat ge ze niet moogt hebben als die met de officiële versie niet overeenkomt. Zij zijn het gewoon geworden om de tanden op mekaar te houden tot ze op de duur als mens helemaal verzuurd zijn. Hij houdt steeds minder en minder rekening met zijn medemens. Ik weet niet zo goed of dit een uiting van wraak is, maar het is toch grotendeels het gevolg van het feit dat de overheid weinig of geen rekening meer houdt met de kleine autochtoon, die figuurlijk meer en meer gewurgd wordt en bulkt van de frustraties. En met hem zijn kinderen. Verdraagzaamheid is helaas begrijpelijkerwijze heden ten dage ver te zoeken. Gerechtvaardigd wantrouwen in de overheid is normaal geworden. Maar niemand doet er iets aan. Is dit op de duur geen voedingsbodem voor een burgeroorlog ?

Ramuntxo

De mens.

     Hoe ouder ik word, hoe vaker ik eens over mijn schouder terugblik.

Logisch toch ?

Want hoe ouder je wordt, hoe meer je hebt om op terug te kijken.

                    En ík heb héél wat achter de rug.

                    Goede herinneringen, en, slechte herinneringen.

                    Veel goede, maar, helaas, ook veel slechte.

Ik denk dat, op de klassieke uitzonderingen na,

de wereld zónder de mens beter geweest ware.

Alles op deze wereld, planten, mineralen, alle soorten

dieren van klein tot groot, heeft zijn nut.

Maar de mens  ....  ?

          Tja, de goden moesten met hun afval toch ergens naartoe.

          En zo werd de grootste smeerlapperij op aarde uitgestrooid.

Of ze er fier op zijn weet ik niet.

Want sinds de schepping heeft er nóóit één mens ook maar één god gezien.                 Ramuntxo

Ik ken veel politiekers die ik met plezier véél jeuk aan

hun anus en twee korte armpjes zou willen toewensen.

Alleen zou het weinig zin hebben.

Achter hen staat immers altijd een massa gatlikkers klaar.

Ramuntxo