Ik geloof dat er zoiets bestaat als het “ grootouderlijk gevoel”. Wie geen grootouder is zal deze uitdrukking moeilijk begrijpen. Maar ik verzeker jullie dat “ grootouderlijk gevoel “ je pas overvalt en echt in je binnendringt op het moment dat zoon of dochter in het ouderlijke huis binnenstapt en met een grote glimlach aankondigt:” Jullie worden grootouders......’we’ zijn zwanger!”.

Mijn vrouw en ik hadden heel veel plannen gemaakt. De twee dochters waren het huis uit. Ze hadden elk een lieve partner, ze woonden niet zo veraf, hadden een leuk thuis-nestje en dat maakte dat wij, mijn vrouw en ik, konden plannen hoe onze “oude dag” op een positieve wijze door te brengen. Je weet niet wat wij allemaal op ons to-do-lijstje hadden ingeschreven.

We waren het over één ding eens: we zouden niet voor baby-sit spelen. Ach, af en toe wel, maar we wilden in geen geval een surrogaat kinderkribbe zijn voor de eventuele peuters van onze gasten.

Toen kwam het eerste grote nieuws. Eén van de tweelingdochters kwam met haar man op een avond laat binnen met een eigenaardige glimlach op de mond. “ We hebben een klein geschenkje mee voor jullie!” zei mijn dochter en meteen zette ze twee paar heel kleine kinderschoentjes op de tafel. !”. En of de boodschap ons gelukkig maakte.

Mijn vrouw, die net als ik, altijd had beweerd dat de kinderen hun eigen leven moesten leiden, ging meteen naar het stadscentrum en kwam een uur later terug met een stapel breiwol. Toen ik haar verbaasd aankeek, zei ze meteen:” Ach, ik ga nu toch wat kindertruitjes breien want die kleine baby moet het toch warm hebben!”.

Toen werd Rocco geboren. Onze eerste nakomeling, ons eerste kleinkind. Natuurlijk was dat een emotioneel moment, onbetaalbaar. Onze kinderen hadden wat problemen om een geschikte kinderkribbe te vinden. Of mama en papa één of twee dagen konden inspringen om de baby op te vangen? Natuurlijk! En welk een genoegen was dat. Intussen is Rocco goed op weg om vier jaar te worden en komt nog altijd één of twee namiddagen bij “ nonno en nonna “. We kijken echt uit naar dat bezoek. Rocco wellicht ook. Het is de enige plaats op deze wereld waar hij zijn koekjes mag doppen in de koffie van nonno, waar nonna op de grond zit en helpt de treinbaan te bouwen of met Rocco een grote wandeling maakt.......en waar zelfs de maaltijden in functie van Rocco’s smaakpapillen worden klaargemaakt.

Daar eindigt het verhaal niet. Tina, de tweede tweelingdochter, voelde zich al wat dagen ziek. Ze kwam ’s nachts wakker van de pijn, deed de ene migraine-aanval na de andere en kon ’s morgens soms niet uit bed door de hevige rugpijn. De huisdokter verwees haar naar het ziekenhuis. Oei, niet leuk. Zo rond de klok van negen ’s avonds kwamen de twee ons huis binnen. Op de gezichten stond hun bezorgdheid te lezen. Maar dan de verlossende boodschap:” We zijn zwanger!”. En enkele maanden later werd “ Victoria “ geboren, onze kleindochter.

De tweelingdochters hebben elk hun familiegeluk en wij twee kleinkinderen, een jongen en een meisje.

En nu wil ik het “ grootouderlijk gevoel “ beschrijven. Elke woensdagnamiddag en vrijdagnamiddag halen wij Rocco van school af en brengt hij een stuk van de dag bij ons door. Ons huis is omgevormd tot een heus speeldorp. Geen garage in heel West-Vlaanderen heeft zoveel autootjes staan als dat kleine ventje in ons huis. Nu weet ik ook wie Bumba is en Bumbaloo. Wij voetballen in de living als het buiten koud is of regent of nonna en Rocco stellen een spoorbaan op die zo lang is dat hij het salon kan verbinden met de keuken. Op de computer zing ik mee met “ Juffrouw Roos” en Rocco leert mij alle mooie kinderliedjes.

Victoria is natuurlijk nog veel kleiner. Ze is vandaag net iets meer dan twee maanden. Op die leeftijd liggen de behoeftes en activiteiten nog helemaal anders. Met de uitdrukking van mijn vrouw : “ We zitten weer in de pampers !”. Maar mijn vrouw heeft al een mooi dekentje gebreid met de naam van de nieuwe kleine meid er op en zelfs haar geboortedatum. We kennen opnieuw alle soorten kindermelk, het schreien als de kleine prinses honger heeft en wat de gevolgen zijn voor de stoelgang.....lopend, erg lopend of vast....

Dat grootouderlijk gevoel is datgene wat in je kruipt en maakt dat je alles zou geven wat je hebt om een glimlach van die kleine wezentjes te zien. Het huis staat vol met speelgoed, een kinderpark, we hebben een extra kinderkoets en een grote autostoel die maakt dat de achterbank van onze Peugeot voor de helft permanent is ingenomen .....

Mijn eigen moeder zei ooit:” Als we ooit iets te kort zouden hebben, dan sparen we nog liever het eten uit onze mond voor onze kleinkinderen, dan te merken dat die iets te kort zouden hebben.”

Zoiets is wellicht het grootouderlijk gevoel.

En nu laat ik je want Victoria wil een knuffel van haar nonna en de kleine Rocco wil testen wie het snelst rond de tafel kan: hij op zijn kinderfiets of de nonno op zijn oude grootvaderlijke benen. Ik vrees dat dit jong geweld hem zal kloppen.

Ik laat het jullie ooit wel weten.